Nieuwsbrief. Jaargang 2, Nr. 1, September September

1

September 2012

Jaargang 2, Nr. 1, September 2012

Nieuwsbrief

Stichting Winstuitverlies Winstuitverlies richt zich op degene met of hersteld van kanker en hun echtgeno(o)t(e), kinderen, familie, vriend(in) en andere die steun en troost zoeken in Gods Woord. Winstuitverlies wil met dit initiatief een aanvulling zijn op de reguliere kankerverenigingen die veel nuttige informatie over kanker geven en lotgenotencontact bieden, maar ‘religieus neutraal’ willen blijven. Winstuitverlies wil ook hen die ongetroost verder leven na de boodschap ‘U heeft kanker’ wijzen op de Ware Troost(er) in leven en sterven. De stichting is opgericht op 3 september 2010 en draagt de naam Stichting Winstuitverlies. De grondslag van de vereniging is Gods Woord en de Drie Formulieren van Enigheid van de Gereformeerde Kerken in Nederland, naar de Dordtse Synode van 1618 en 1619.

Stichting Winstuitverlies streeft onder meer naar: Het bevorderen van (individueel) contacten tussen lot- of geloofsgenoten. Het houden van bijeenkomsten Het steun verlenen aan de doelgroep Het verzamelen, documenteren en verstrekken van informatie Het belichten van ethische aspect en op behandelmethoden.

2

Nieuwsbrief

In deze nieuwsbrief Column van de redactie - Sterfelijk ......................................................................... 4 Herstellen ................................................................................................................ 5 Klein, kwetsbaar en dankbaar ................................................................................. 7 Leven in de schaduw van de dood ........................................................................ 12 De HEER’ is recht in al Zijn weg en werk ............................................................... 14 Pastoraal – ds. W. Silfhout .................................................................................... 16 Lees mee! – Liefde in de kastijding ....................................................................... 20 Winst en verlies ..................................................................................................... 18 Literatuur over Winst-uit-verlies ........................................................................... 20 Memoblaadjes....................................................................................................... 22

Redactie nieuwsbrief: -

Teuna Verburg-Broere Rianne Annot Hillianne Visser-Blok Henk-Jan Koetsier (eindredactie)

Reageren? Mail naar: [email protected]

September 2012

3

Sterfelijk Degene die ziek zijn en of ziek zijn geweest weten het uit ondervinding wat sterfelijk zijn is. Wie niet ernstig ziek of ziek geweest is, in goede gezondheid leeft, weet niet wat sterfelijk is. In de contacten met lotgenoten, of je nu gelooft in God of niet, is het ten diepste de realiteit van de sterfelijkheid die onderling verbindt. Je zou deze realiteit willen verdringen, als een jas uit willen doen, maar dat blijkt onmogelijk. Eenmaal het gevecht tegen een levensbedreigende ziekte gestreden, nog te strijden of van nabij gezien, maakt de sterfelijkheid een onuitwisbare indruk. Wat een wonder dan in die strijdt te leven met deze onuitwisbare indruk, te weten: ‘Mijn Verlosser leeft’. De dood kon Christus niet vasthouden, en door Zijn Goddelijke kracht overwon Hij de sterfelijkheid om het Eeuwige Leven aan Zijn kinderen te schenken. De achterliggende periode werden we als bestuur meerdere keren geconfronteerd met de gevolgen van sterfelijkheid. In drie maanden tijd kregen we zes overlijdensberichten binnen. Jonge mensen die op verschillende wijze betrokken waren, direct of indirect, bij het werk van de stichting. Twee van hen zijn onverwachts overleden en waren, voor zover ze wisten, niet ziek. U mag best weten dat elk bericht me opnieuw aangrijpt. Het zien en voelen van het intense verdriet van degene die achterblijven went nooit. Mensenwoorden zijn dan zo arm. Wat een wonder dan Gods stem te horen door het verdriet heen. In de grootste smarten, blijven onze harten, in de Heer’ gerust. In deze nieuwsbrief is te lezen welke vragen er zijn en blijven, hoe diep ingrijpend de gevolgen van kanker zijn en hoe de Heere troosten kan. De persoonlijke verhalen, de pastorale bijdrage, het raakt mij en geeft me moed om verder te reizen met u allen. Hartelijke groet, Henk-Jan Koetsier P.S. U en jij komt 3 november a.s. toch ook naar de contactdag? 4

Nieuwsbrief

Herstellen Mij is gevraagd om, als ex-kankerpatiënt, iets te vertellen over het beleven van de herstelperiode van Ingrid, mijn vrouw. Ik ben er achter gekomen dat ik dat moeilijk vind. Ik beleef het herstel van Ingrid dagelijks en weet niet wat er nog komt. Ik heb nog vragen. Daarom heb ik het gekozen voor een wat afstandelijk perspectief. Tegelijkertijd ervaar ik een intense periode. Van Dale over herstellen: ‘In de vorige toestand brengen; weer in goede, bruikbare staat brengen; beter worden’. Herstel en kanker horen helaas niet vanzelfsprekend bij elkaar. Nu ik dit bedenk, besef ik weer het grote voorrecht dat ik inmiddels vijf jaar hersteld ben van de ziekte Hodgkin. Een voorrecht waar ik geen recht op heb. Nee, ik ben niet in de vorige toestand, zoals het was voor mijn ziekte, terug gebracht. Ik ben gelukkig weer in goede en bruikbare staat gebracht. De kwaliteit van mijn leven is niet minder geworden. Misschien is het zelfs wel beter geworden… De Heere heeft me rijk gezegend. Ik mocht genezen. En ik niet alleen. Ingrid, mijn vrouw, is herstellende van borstkanker: 15 mei jl. kreeg ze de laatste chemokuur. Rijk gezegend in het kwadraat. Toch vraag ik me af of herstel, in de vorige toestand brengen, wel wenselijk is. Ziekte en behandeling zijn zulke ingrijpende processen. En dan weer in vorige toestand teruggebracht worden? Dat kan toch niet? Nee, dan is ‘beter worden’ een betere uitleg. Fysiek gezien is de eerste vertaling op korte termijn vaak niet aan de orde. Maar een mens is meer. Zeker wanneer je het begrip sterfelijkheid ervaren hebt. Dan komt het leven in een ander daglicht te staan. Geestelijk kan het een rijke periode zijn. Dan is er echt sprake van beter worden. Herstellen gaat niet vanzelf. De zegen van God is onmisbaar. Maar het is ook een groot voorrecht als je mensen om je heen hebt, die voor je zorgen. Ingrid heeft me alle mogelijke zorg gegeven. Als echtgenote en als hulpverlener. Tegelijkertijd was ze moeder en organiseerde ze leuke kinderfeestjes als er een verjaardag was. Dat deed me heel erg goed. En nu zijn de rollen omgekeerd. Ook Ingrids herstel wordt gezegend. Ik ben verbaasd wat zij allemaal al kan en doet. Ingrid is dit schooljaar, naast het revalidatieprogramma Herstel & Balans, weer begonnen met 4 uur per week te werken.

September 2012

5

Mijn revalidatieproces ging anders. Ik kon een maand na de laatste behandeling nauwelijks een rondje lopen. Mijn benen leken van rubber. In het boek ‘Een lichaam van lood’ staat dat het wetenschappelijk is bewezen dat de ziekte Hodgkin extreme vermoeidheid kan geven. Herstellen gaat niet vanzelf. Ingrid heeft tijdens de behandeling een programma fysio fit gevolgd. Als leek heb ik wel de indruk dat het een positief effect heeft. Ik vind de periode van revalidatie heftig. Je ontdekt je fysieke beperkingen. Je gaat inleveren. De periode ‘in de kracht van het leven’ lijkt voorbij. Ik was extreem vermoeid. Alsof ik een sprong van tien jaar had genomen. En nu Ingrid. Ze heeft last van concentratievermindering, van vermoeidheid, van bijwerkingen van de anti hormoonkuur. En de omgeving is met ons blij dat de chemokuren voorbij zijn. Maar wij zijn er nog niet. Gelukkig ervaren we wel een stijgende lijn in het herstel. Het gaat steeds beter.

En samen? Samen zijn we op zoek naar een nieuwe balans. We hebben elkaar nodig; we kunnen niet verder waar we gebleven zijn. We zijn stilgezet. De Heere bemoeit Zich heel kennelijk met ons. Wij weten niet wat de toekomst brengt. De Heere leidt onze weg. We proberen te volgen. Eric van den Ende, man van ons bestuurslid Ingrid van den Ende-Kersten

6

Nieuwsbrief

Klein, kwetsbaar en dankbaar Mijn ouders werden getroffen door kanker Kwetsbaar voel ik me, als ik dit schrijf. Opnieuw voel ik dat de ziekte kanker zoveel oproept. Mijn vader kreeg er 13 jaar geleden mee te maken. Hij genas! Bijna 4 jaar geleden openbaarde de ziekte zich bij mijn moeder. Zondagmiddag 14 november 2010 overleed zij na een zwaar ziekbed. ’s Morgens hoorde ik de woorden van God: ‘Want het leven is voor mij Christus en het sterven is voor mij winst’ (Fil 1:21). De preek begon met het gedicht dat mijn moeder in de herfst vaak aanhaalde: De dood heeft mij een brief geschreven. Ik las hem op het vallend blad… Spanning De spanning rond de uitslagen, kan ik me opnieuw inleven. Wat simpele klachten en een doktersbezoek veranderen ineens je leven. Doorverwijzing, het vermoeden dat…, de bevestiging dat er inderdaad kwade cellen gevonden zijn! Vervolgens het altijd te lange wachten op uitslagen van verdere onderzoeken. Hoe kunnen ze daar een paar dagen of zelfs een paar weken overheen laten gaan? Als 18-jarige voelde ik boosheid: hoe kon mijn vader zoiets verdiend hebben? Ik las alles over de ziekte: de stadia, soorten behandelingen en de percentages van overlevingskansen. Je had hoop en vrees. En de vrees werd realiteit. Ondertussen leefde je verder. Je zag lijden, de aftakeling van het lichaam en het gevecht tegen de kwade cellen - bijna een jaar lang. Ik at, sliep, ging naar school en ondernam van alles. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat de ziekte er altijd was. Het vervelende, verdrietige gevoel was na een nacht lekker slapen niet voorbij. Dankbaarheid?! Goddank- hij genas. Ik herinner me uit die tijd dat mijn ouders geraakt waren door de geschiedenis van de genezing van Hizkia. Er was veel spanning verdwenen, maar de ziekte was niet echt voorbij. Niet voor mijn vader, maar ook niet voor ons als gezin. Ik zag hem vechten om het leven weer op te bouwen, aan het werk te gaan en vertrouwen terug te krijgen in het leven zelf. En de controle in het ziekenhuis bleef, als ook de (afnemende) gevolgen van de kuren. September 2012

7

Ik realiseerde me dat ik in mijn hoofd al zo vaak vooruitgeleefd had en zoveel angst had gehad. Hoe zou het zijn om zonder vader verder te leven? Aan het graf te staan? God liet mij door dit alles zien dat het leven zo anders kan lopen dan gedacht, maar dat Hij altijd te vertrouwen is en dat Hij zorgt. God geeft levenskracht en ik had het verlangen om Hem te volgen. Af en toe was ik bang dat de ziekte terugkwam. Ik zag dat zijn lichaam (zeker aan het begin) zoveel kracht kwijt was. De berichten bleven (tot op de dag van vandaag) positief. Moeilijk om echt dankbaarheid in je leven tot uitdrukking te brengen! Ik had dingen geleerd, maar ik was ook gewoon bezig met het opbouwen van mijn eigen leven. Ik had niet verwacht dat kwade cellen ook eens het lichaam van mijn moeder zouden treffen. Was ik er stilzwijgend vanuit gegaan dat één keer binnen een gezin wel genoeg was? Lijden Mijn moeder werd ziek. Het was een klap voor ons als gezin. We herinnerden ons de oude spanning. Misschien kwam juist dit nog harder binnen, omdat we uit ervaring wisten welke gevolgen de behandelingen zouden hebben. Hoe zou het verloop deze keer zijn? Opnieuw veel onderzoeken, twijfel en onzekerheid rond uitslagen… Ik zag mijn moeder eronder lijden: de ziekte, de spanning die het met zich meebracht, angst voor de zware behandelingen van chemo en bestralingen. En dan dagelijks naar het oncologieziekenhuis - 6 weken lang. In het ziekenhuis voelde ik de verbondenheid met allen die door hetzelfde getroffen waren; de wereld die vecht tegen kanker! Ik zag de pruiken, kale hoofden, kleurige shawls en daaromheen de liefdevolle verpleging. En tussen dit alles mijn moeder, die worstelde met haar ziekte en die zo naar werd van de kuren. Het leek even beter te gaan, maar de ziekte kwam terug. Opnieuw zoeken naar de juiste therapie. Dat was niet makkelijk! Het lichaam kon veel niet meer aan. Telkens werden behandelingen bijgesteld. En ondertussen wisten we dat dit alleen maar verlenging van het lijdende leven was… Tegengestelde emoties Door alle pijn heen, hechtten we waarde aan de ontmoetingen met elkaar. Ik denk dat mijn moeder dat vooral zelf graag zo wilde. Ze wilde zich sterk tonen en de gezelligheid van de familie en goede vrienden om zich heen hebben. 8

Nieuwsbrief

Samen met mijn zus en moeder hebben we een half jaar voor het overlijden nog een keer de Keukenhof bezocht. Het was de laatste keer dat we zo met elkaar op stap zijn geweest. Op die dag realiseerde we ons dat. Genieten heeft dan zoiets intens kwetsbaars in zich! Met elkaar zochten we een pruik uit! Vreselijk vond mijn moeder dat. Het idee dat het haar eraf zou gaan en dat ze een hoofd zou krijgen ‘als een etalagepop’. Ik vergeet het moment ook nooit meer dat de laatste plukken haar eraf geschoren werden. Het deed me herinneren aan de beelden uit een concentratiekamp. Toen mijn moeder weer wat opknapte, maakten we wel eens grapjes over het donkere, stevige haar dat weer aangroeide. De mutsjes konden af en mijn moeder kreeg een ‘stoer feministisch kapsel’. De pruik lag binnen handbereik – in een doos: voor ‘de mensen’. Eigenlijk voelde ik me machteloos, zeker toen de ziekte doorzette. Wat vond ik dit zwaar! Ik had bewondering voor mijn vader, die steeds meer zorg op zich nam. Als broers, zwager en (schoon)zussen wisselden we elkaar af om naar mijn moeder te gaan. We hadden veel contact met elkaar. Ieder verwerkte het op zijn of haar eigen manier. We doorleefden dit proces op onze eigen wijze. Op weg naar het einde Mijn moeder kon steeds minder: het lopen ging nauwelijks meer, steeds minder naar buiten, de pijn nam toe, de leefwereld werd kleiner. Elke stapje achteruit, was een stukje sterven! Ik leed mee, maar zag tegelijkertijd dat het niet kon. Het betrof mijn moeder: haar lichaam en geest. Bij het voortschrijden van de ziekte nam de vreselijke pijn toe en door medicatie het heldere denken af. Een ziekbed is verre van romantisch! Het is toezien van lijden, waar je geen enkel grip op hebt. Het wisselende ziektebeeld vroeg dagelijks om andere zorg. Tot slot was daar die lange, terminale fase. Mijn moeder leek zich steeds verder van ons te verwijderen. Het sterven moest zij alleen doen, zoals ik dat straks ook moet doen. Mijn moeder wist dat ze daarvoor niet buiten Jezus kon.

September 2012

9

‘De Heer is mijn Herder,’ las ik met mijn moeder, drie weken voordat ze stierf. Ik was die nacht bij haar geweest en tegen de morgen hadden we een goed gesprek. Het was een emotioneel moment; voor ons het moment van afscheid nemen. Gedenken Liefdevol en dankbaar denk ik aan mijn moeder. Ze heeft veel goeds nagelaten. Ik herinner me nog die keer dat ik haar thuis aantrof. Ze zat in haar verpleegbed: haar kale hoofd gebogen en in haar vermagerde handen een Bijbeltje. Het ontroerde me. Dit typeerde mijn moeder. Dit beeld had ik in haar gezonde jaren ook zo vaak gezien. Het wordt te veel om te schrijven wat het is om te rouwen. Beter gezegd: wat het voor mij is, want iedereen ervaart het anders. Er is geen handboek rouw met een stappenplan dat je kunt doorlopen. Nog altijd kan ik er niet echt goed woorden aan geven. Het is niet zomaar het gemis van een paar wijze woorden of de huiselijkheid met een lekkere bak koffie. Rouw nam bijna een jaar lang de kleur weg uit mijn leven. Nu voelde ik dat zwart écht de kleur was van de rouw. Het liefst had ik het zwarte jurkje aan dat ik op mijn moeders begrafenis droeg. Met alle kracht probeerde ik deel te nemen aan het leven. Na de heftige periode van ziek-zijn wilde ik dat het leven weer normaal werd. Onmogelijk! Er was nog zoveel te overdenken, te voelen, te verwerken. Toen ik na (bijna) een jaar weer het idee had dat ik verder mocht leven, was juist dat zo moeilijk. Rouw leek een wandelstok te zijn geworden, waardoor ik kon lopen. Nu mocht ik weer op eigen benen staan. Er zijn veel mensen geweest die mij op de weg van rouw gesteund hebben. Ik ben mijn familie en vrienden dankbaar voor wie ze zijn. Hoe waardevol is het om naar elkaar te luisteren, de ruimte te geven en je verbonden te voelen. Belangrijk zijn voor mij de mensen die dit verlies niet vergeten (zijn). En als ik de familie van mijn moeder bezoek, dan lijk ik weer iets van mijn moeder te voelen. Soms pijnlijk, vaak helend om weer een stapje verder te komen.

10

Nieuwsbrief

Zwaar, maar dankbaar En terwijl ik dit opschrijf, ervaar ik hoe zwaar me dit allemaal valt. Het is een tijd zo donker in mijn leven geweest! Het maakt me weer verdrietig en onrustig. Ik besluit om het graf van mijn moeder te bezoeken. De plaats van gedenken: hier zijn de afgelopen jaren al zo vaak gedachten naar boven gekomen. Deze keer een psalm waarop mijn moeder ons regelmatig wees. (Ps. 115:9). In 't stille graf zingt niemand 's HEEREN lof; Het zielloos lijf, gedompeld in het stof, Kan Hem geen glorie geven; Maar onze tong zingt, tot in eeuwigheid, Des HEEREN lof, Zijn roem en majesteit. Looft God, de bron van 't leven! Mijn moeder leerde ons dat ons leven bestemd was om God te loven en te prijzen! Ik bid dat ik dit elke dag opnieuw in praktijk mag brengen! Mijn ouders werden beide getroffen door kanker. Enerzijds heb ik het gevoel dat ik hier iets ‘ouder’ door ben geworden, maar ik besef nu ook weer dat ik juist zo klein en kwetsbaar ben. Ik ben afhankelijk van de trouwe zorg en liefde van onze Hemelse Vader! Hij geeft mij kracht en troost om verder te leven én uitzicht op het echte Leven. Cora van den Bergh 6 juni 2012 Mijn ervaring zette ik voor Winst & Verlies op papier, omdat mijn moeder de stichting een warm hart toedroeg. Ik dank mijn zus voor haar waardevolle reactie en mijn vader voor de instemming waarmee hij dit gelezen heeft. Mijn broers en schoonzussen gaven mij het vertrouwen dit verhaal te plaatsen. Mijn vrienden Ronald & Linda waardeer ik om hun betrokkenheid en feedback. Voor hen allemaal is de ziekte kanker onderdeel van hun levensgeschiedenis.

September 2012

11

Leven in de schaduw van de dood Ik 'was' jong, altijd gezond, vol plannen, veel sporten, met vrienden weg en onbezorgd. Ziekte en dood stonden ver bij mij vandaan. Mijn onbezorgde leven veranderde totaal toen ik 16 jaar was. Tijdens de havoexamens werd bij mij lymfeklierkanker geconstateerd, de hoogste fase. Er kwam niets meer van mijn plannen terecht. Ik kwam erachter dat ik niets te zeggen heb, maar dat de Heere mijn leven bestuurt. De dood kwam opeens heel dicht bij. Mijn vervolgstudie kon niet doorgaan, omdat ik een half jaar lang 12 chemokuren zou krijgen. Van de chemo's ben ik heel erg ziek geweest, maar met een goed resultaat. De kanker was niet meer te zien op de scan. De kans dat het terug zou komen was klein (15%). Er was goede hoop op genezing. Recidief Maar bij de tweede controle, vorig jaar mei, werd tegen alle verwachting van de artsen in, opnieuw Hodgkin gezien op de scan. Nu stond mij een nog zwaarder en veel risicovoller behandelplan te wachten. Met nog meer nadelen en schade voor de toekomst. 4 zware chemokuren (van 3-7 dagen) en op het laatst een stamceltransplantatie(STC). Van de eerste 3 kuren, ben ik erg ziek geweest. De 4e kuur(de zwaarste kuur die er is van 7 dagen) met STC zou heel zwaar worden, met heel hoge risco's. Dit zou 4 weken in beslag nemen. Ook zou ik in een isoleerkamer komen te liggen. Ik zag tegen dit laatste gedeelte enorm op. En het kwam steeds dichterbij. Ik wist niet of ik de kerst nog zou meemaken. Ik was bang, bang om te sterven. De laatste kuur en de stamceltransplantatie verliepen goed, natuurlijk had ik wel veel klachten, transfusies, een bacterie, en heel veel antibioticakuren, maar de Heere zorgde voor mij. Elke avond ging ik slapen met de gedachte: 'Ik lag en sliep gerust, van ‘s Heeren trouw bewust, tot ik verfrist ontwaakte, want God was aan mijn zij, Hij ondersteunde mij, in 't leed dat mij genaakte'. Ik mocht elke ochtend koortsvrij wakker worden met de gedachte: 'Loof den Heer want Hij is goed, looft Hem met een blij gemoed'.

12

Nieuwsbrief

De stamcellen begonnen bijna een week eerder te groeien dan dat de artsen gezegd hadden. Een week eerder naar huis dus. Wat een wonder! Hersteld Nu hoop ik weer een studie te beginnen, dit zal best zwaar worden, want ik zal nooit meer de oude worden. Maar ik geniet van elke dag dat ik mag leven en van alle goede dingen die ik wel krijg en kan doen. Het onbezorgde is totaal van mijn leven af, de dood is zo dichtbij geweest. Of ik ooit genezen (na 10 jaar) wordt verklaart weet ik niet, want de kans dat de ziekte opnieuw word geconstateerd is heel groot. Daarbij is de kans op kinderen in de toekomst ook erg klein, wat voor mij en mijn vriend soms heel moeilijk kan zijn. Maar de Heere gaat ons voor, Hij zegt tegen ons: Neem je kruis dagelijks op en volg Mij! Ik bid dat we dit door Zijn kracht mogen leren, want uit onszelf kunnen wij dit niet. Mijn familie heeft mij in dit alles ontzettend gesteund, en geholpen. Het is echt een zegen om zo’n lieve vriend, ouders, zussen en andere familieleden om je heen te hebben die je niet in de steek laten, maar die je wekelijks of zelfs dagelijks opzoeken. Die je met alles proberen te helpen, meeleven, steunen, maar bovenal die steeds voor je bidden! 'Ik lag gekneld in banden van de dood, daar d' angst der hel mij alle troost deed missen..'. maar 'God heb ik lief, want die getrouwe Heer, hoort mijne stem, mijn smekingen en klagen..'. Hartelijke groet, Linda van Schaik September 2012

13

De HEER’ is recht in al Zijn weg en werk Dat staat boven aan de kaart. De rouwkaart. De kaart waar we op moeten vermelden dat onze lieve zus en schoonzus Mirjam op 22 augustus 2012 door de Heere tot Zich is genomen. Deze tekst is niet uit de lucht gegrepen. Deze tekst past bij Mirjam zoals wij haar zullen bewaren in onze gedachten en herinneringen. Op 23 februari 2010 kwam in het ziekenhuis de uitslag van het onderzoek. Mirjam heeft een tumor in haar hersenstam, zij is heel ernstig ziek. Al snel startten de eerste behandelingen. Na het inzetten van een drain en een heel zware operatie was de hoop weer gegroeid. De tumor was een stuk kleiner geworden en nu zou er verder behandeld worden. Hierna is begonnen met bestralingen en chemokuren… Vanaf het eerste moment heeft zij kracht mogen putten uit haar geloof. Elke stap die de ziekte vorderde, zorgde ervoor dat zij weer iets minder kon. En telkens wanneer ik op zaterdag de kamer in stapte, werd ik weer vrolijk begroet: “Hallohallo, hoe gaat het?” Als je niet beter zou weten, zou je denken dat er niets aan de hand was. Mirjam gaf de moed niet op. Vrolijk droeg ze haar ziekte. Zonder morren, zonder klagen. Als je aan Mirjam vroeg hoe het met haar ging, kon je van tevoren bedenken wat het antwoord zou zijn: “Goed, en met jou?” Nooit zou ze klagen over dat ze iets niet meer kon, nooit hoorde je de verzuchting dat ze óók zo graag zelf wilde lopen of fietsen. Mirjam is voor ons een voorbeeld geweest. Als je bedacht hoe bepaalde dingen in de toekomst zouden moeten, was zij je al voor: “Dat kun je niet weten”, of “Daar zal ook wel voor gezorgd worden”. Kun je straks niet meer lopen? “Dan duw je me maar in de rolstoel.” Kun je niet meer zelf eten? “Dan wordt daar ook wel weer voor gezorgd.” Ongeveer een jaar geleden, in september 2011, kwam het bericht: “Vanuit het UMC St. Radboud in Nijmegen kunnen wij Mirjam niet meer behandelen. De tumor is ondanks al onze pogingen gegroeid en immuun geworden voor onze behandelingen. Mirjam is uitbehandeld.” Dat kwam hard aan. Zo voor het uiterlijk niets zichtbaar. Een mooie, jonge meid die op haar eigen zachte manier van elke dag genoot. Tegelijk een puberend meisje, dat ’s ochtends lag te griezelen als haar kersverse zwager door de gang heen liep. Nog vol goede moed voor alles wat het leven nog zou kunnen brengen, vol hoop voor de Toekomst. 14

Nieuwsbrief

In de tijd die volgde moesten langzamerhand steeds meer aanpassingen komen. Eerst moest Mirjam met de auto naar school worden gebracht, normaal 5 minuten fietsen. Korte tijd later moest er ook nog een rolstoel mee naar school, zodat ze zich daar goed en veilig kon verplaatsen. De webchair werd eindelijk gebruikt, zodat Mirjam thuis haar lessen kon volgen. Uren zat ze met haar zonnebril, met 1 afgeplakt glas en de andere kant zonder glas te studeren en voor school te werken. Deze bril was nodig i.v.m. dubbelzien. Door één oog af te sluiten zag ze niet meer dubbel. Op deze manier heeft ze zelfs haar Havo diploma kunnen halen. Mirjam kon toen amper meer lezen en niet meer schrijven. Zo ziek, en toch nog zo vol vertrouwen en plichtsgevoel.

Mirjam, Sanne en Bertus In deze tijd vond ik het heerlijk om als vriend van haar enige zus Sanne in het weekend langs te komen. Mirjam helpen om aan tafel te komen, helpen om weer lekker in de stoel te liggen, haakwerk pakken, tissues aangeven. Geweldig om voor zo’n meid te mogen zorgen. Geestelijk was ze zo sterk dat we allemaal vertrouwden op haar kracht. Toch heeft ze zich mogen overgeven aan haar Hemelse Vader, waarop ze altijd volledig vertrouwd en gesteund heeft. Als iedereen verdrietig was omdat we bang waren haar te verliezen, was Mirjam degene die troostende woorden sprak. Huilen was voor haarzelf iets wat ze niet passend vond; “Dat is, als ik er goed over nadenk, alleen maar zelfmedelijden.” Bertus Fokker, vriend van Sanne Reijngoudt September 2012

15

Pastoraal – ds. W. Silfhout Ziekenbezoek Als pastor kom je bij veel zieke mensen, thuis of in het ziekenhuis. Elke keer is het weer verschillend. Je ontmoet opstandige mensen, berustende mensen, lijdzame mensen. Het zal u niet verwonderen als ik zeg dat de meest aangename ontmoetingen zijn die waarbij lijdzaamheid gevonden wordt. Dat is geen gelatenheid, maar een berusten in Gods wijs beleid. Dan hoef je meestal alleen maar te luisteren. Dat is ook wel het geval bij mensen die opstandig zijn of maar in hun situatie berusten. Juist dan is het echter nodig om het Woord te laten spreken en er op te wijzen dat God de kinderen der mensen niet bezoekt uit lust tot plagen, maar al tot ons nut, opdat we het in Zijn hand zullen geven. Dat is niet altijd gemakkelijk. Toch is dat het enige wat telt. Je hoopt bij elk ziekbed dat de Heere de weg van moeite en verdriet wil gebruiken om tot bekering te brengen of om waar genade mag gevonden worden te brengen tot meerdere kennis van Christus. Niet iedere zieke praat even gemakkelijk over geestelijke zaken. Sommigen zijn er meesters in om dat te voorkomen door over van alles en nog wat te praten. Maar er is altijd wel een opening te vinden om bij Gods Woord terecht te komen. Het hoeft niet een hele preek te zijn. Een enkel woord kan al tot nadenken stemmen. Bij elk ziekbed mag worden gewezen naar Hem, bij Wie alleen troost te verkrijgen is. Soms moet iemand ook uitgelokt worden om over zijn innerlijk te spreken. Het stellen van vragen kan daarvoor een goed middel zijn. Vragen, zoals: Hoe was u er onder toen u hoorde dat u een operatie moest ondergaan? Wat ging er in u om toen u de operatiekamer binnen werd gebracht? Is er gelegenheid om hier in de ziekenkamer in de Bijbel te lezen? Hebt u een Bijbel bij u? Het vraagt soms tijd om iemand uit de tent te lokken. En al moet een bezoek aan een zieke niet te lang duren, een half uur is eigenlijk al te lang, soms moet er toch even de tijd voor genomen worden. Wek als ziekenbezoeker niet de indruk dat u haast hebt. Dan komt er van een gesprek niets terecht.

16

Nieuwsbrief

Gezinsleden van de zieke kunnen bij het bezoek betrokken worden door samen met hen rond het ziekbed te lezen en te bidden. In het ziekenhuis komt daar niet veel van, tenzij er doorlopend bezoek mogelijk is in verband met de ernstige situatie van de zieke. Bij een ziekbed heb je bemoedigende, maar ook teleurstellende ervaringen. Teleurstelling omdat het bij de zieke alleen blijft bij de ziekte, de medicijnen, de dokters en wat niet al. Teleurstelling omdat je als pastor het gevoel hebt tekort te schieten. Teleurstelling omdat je van een bewogenheid bij het eerste bezoek bij een tweede bezoek niets meer merkt. Het ging al weer wat beter en daarmee zijn ook de indrukken verdwenen. Ook bemoedigende ervaringen. Als je staande bij een ziekbed, dat een sterfbed wordt, de zieke die vergaat van de pijn, met een van vreugde doortrokken gezicht en de handen opwaarts naar de hemel geheven, hoort roepen: Nog even, en dan ga ik op tot Gods altaren, tot God mijn God, de Bron van vreugd. Dat zijn rijke en bemoedigende ervaringen. Ze zijn er, niet veel , maar ze zijn er wel. Gode tot eer. Ds. W. Silfhout

Ds. Silfhout is predikant van de Gereformeerde Gemeente te Capelle a/d IJssel.

September 2012

17

Winst en verlies Wederwaardigheden die bij de redactie bekend zijn uit de periode tussen het verschijnen van deze en de vorige nieuwsbrief. -

Bestuurslid Geeke Aman-van Bellen is gestopt met haar bestuurstaken. Zij is van voor de oprichting van de stichting betrokken bij Winstuitverlies. We zijn haar veel dank verschuldigd. Haar plaats is in het bestuur ingenomen door Sanne Reijngoudt;

-

Het bestuur is met één persoon uitgebreid; Dini Buitenhuis (zie haar verhaal in de vorige nieuwsbrief);

-

Op 6 juni jl. is overleden Liesbeth Bezuijen-Verhoef in de leeftijd van 57 jaar. Samen met haar man Maarten, die zelf ernstig ziek is, kwam zij als partner mee naar de contactbijeenkomsten en heeft één keer de groep partners geleid. Liesbeth is overleden aan een hartstilstand toen zij van de markt naar de auto liep. De gedachtenis van de rechtvaardige zal tot zegening zijn;

-

Op 26 juni jl. is overleden de moeder van ons bestuurslid Gerdien Otterspeer in de leeftijd 47 jaar. Mevrouw Otterspeer-Polder is overleden aan de gevolgen van een niet te behandelen hersentumor;

-

Op 7 juli jl. is overleden Ellies Koudstaal in de leeftijd van 52 jaar. Ellies heeft de verschillende contactbijeenkomsten bezocht en was uitbehandeld. In het voorjaar kreeg zij hoop door een kuur die haar werd aangeboden, maar waarvoor ze later te zwak bleek. Haar verlangen was om ontbonden en bij de Heere te zijn;

-

Op 16 augustus jl. is overleden Willian Eikelboom in de leeftijd van 37 jaar. Willian was door de behandelingen die zij op 1,5 jarige leeftijd voor Hodgkin heeft gehad fysiek door de jaren zo verzwakt dat zij niet naar de bijeenkomsten kon komen. Zij voelde zich verbonden aan de stichting en schreef een column voor op de website. Haar ouders vertelden dat zij haar optimisme en moedige houding zullen missen;

18

Nieuwsbrief

-

Op 22 augustus jl. is overleden de zus (Mirjam) van ons bestuurslid Sanne Reijngoudt in de leeftijd van 17 jaar. Haar ziek zijn en sterven is een getuigenis geweest voor die haar kennen of over haar hoorden, zoals in deze nieuwsbrief ook te lezen is;

-

Op 6 september jl. is op het aller-onverwacht ’s morgens overleden Arie Boerefijn in de leeftijd van 47 jaar. Arie zorgde, als koster, op de contactbijeenkomsten en bestuursvergaderingen voor een hartelijk onthaal en goed verzorgde catering. Dit deed hij altijd samen met zijn vrouw Annemarie en de kinderen. Uit het overlijden van Arie (en ook van Liesbeth Bezuijen) komt de boodschap tot ons dat we niet ernstig ziek hoeven te zijn of zijn geweest om te moeten sterven;

-

In achterliggende periode heeft Winstuitverlies de presentatie gegeven ‘Als kanker of een ernstige ziekte je treft’ op verzoek van de NPV afdelingen Lopikerwaard, Oud-Beijerland en Groningen. De contacten op deze avonden waren altijd bijzonder goed. Met de opbrengst van de collecte zijn we erg dankbaar en kan het werk voor de stichting worden voortgezet;

-

Het eerste Jongerenweekend heeft zo in de behoefte voorzien dat ons nadrukkelijk is gevraagd hiermee door te gaan. Het bestuur heeft dat zelf ook zo ervaren en besloten in Januari 2013 opnieuw een Jongerenweekend te organiseren;

-

De zangverenigingen van de Ring Zeeland BZGG hebben de opbrengst van de collecte dit jaar bestemd voor de Stichting Winstuitverlies. Inmiddels zijn er vier Ringzangavonden geweest en volgen er dit najaar nog drie. De laatste avond is D.V. 24 november a.s. in de kerk van de Gereformeerde Gemeenten te Nieuwerkerk waar ook de opbrengst van de collecten zal worden bekend gemaakt en overhandigd. U bent van harte uitgenodigd.

September 2012

19

Lees mee! – Liefde in de kastijding Gods volk wordt vaak beproefd en de hand van de Heere ligt zwaar op hen. Toch is er vaderlijke goedheid in Zijn kastijdingen en oneindige goedertierenheid in hun bezoekingen. Hebt u ooit de volgende gelijkenis gehoord? Er was een herder, die een schaap had, dat hij naar een andere en betere wei wilde overbrengen; hij leidde het, maar het wilde niet volgen; hij riep het, maar het wilde niet komen; hij dreef het, maar toch volgde het zijn eigen zin. Eindelijk zei hij: dit zal ik doen: het schaap had een klein lammetje naast zich en de herder nam het lam in zijn armen en droeg het weg, en toen volgde het schaap ook. Zo is het ook met u: God heeft u toegeroepen, en u bent niet gekomen; Christus zei: “Kom” en u wilde niet; Hij zond lijden en u wilde niet komen: eindelijk ontnam Hij u uw kind en direct kwam u; toen volgde u uw Zaligmaker. U ziet, dat dit niet anders dan de drang van de liefde was van de kant van de goede Herder. Het lam nam Hij alleen om het schaap te behouden, en de Heiland nam uw kind naar de hemel, alleen om u ook daarheen te brengen. O gezegende beproevingen, gezegende verliezen, gezegende sterfgevallen, die uitlopen op winst voor het geestelijk leven! U weet, dat als iemand van een akker een oogst wil verzamelen, hij die akker dan eerst beploegt. De akker zou kunnen klagen en zeggen: waarom doorsnijden deze ploegscharen mijn oppervlakte? Waarom deze opmerking? Omdat er niet gezaaid kon worden, voordat er is geploegd; scherpe ploegscharen maken diepe voren voor het goede zaad. Of neem een ander voorbeeld uit het dagelijks leven: een mens wil uit een verroest stuk ijzer een blinkend zwaard maken, dat bruikbaar zal zijn voor een dappere soldaat. Wat doet hij nu? Hij legt het in het vuur en versmelt het; al het vuile neemt hij weg en verwijdert de roest. Bewerkt het met zijn hamer, slaat daarmee op het aambeeld, hij verstaalt het door het vuur, tot het eindelijk een goed staaf wordt, die niet breken zal in de strijdt. Dit is het wat God met u doet. Ik bid u, lees toch niet verkeerd in het boek van de Voorzienigheid van God. Als u er goed in leest, zult u er dit in vinden: “Ik wil deze persoon genadig zijn, daarom heb Ik hem geslagen en verwond. Zo velen Ik liefheb, die bestraf Ik en kastijd Ik.” Komt dan, laten wij weerkeren tot de Heere, want Hij heeft verwond, en Hij zal helen; Hij heeft geslagen en Hij zal ons verbinden. Citaat uit ‘Korenaren tussen de schoven opgelezen’ van C.H. Spurgeon 20

Nieuwsbrief

Literatuur over Winst-uit-verlies En Liefderijk geneest ISBN 90 789033 116056 Schrijvers van vroeger hebben vaak nagedacht over ziek-zijn en gezondheid. Hun geschriften bevatten veel teksten met betrekking tot dit onderwerp. In dit boekje is een selectie gemaakt uit de mooiste gedichten, korte overdenkingen en gebeden van onder meer Abraham Hellenbroek, Bernardus Smijtegelt, Caspar Sibelius, Jacobus Revius en Willem Sluiter.

Hoop op God, Ds J. Belder ISBN 9 789058 299291 Gezondheid is een onzeker bezit. De ene dag voel je je nog sterk en gezond, de volgende dag kan dat plotseling heel anders zijn. Ziekte geeft je gevoel met lege handen te staan en maakt je afhankelijk. In Hoop op God laat ds. Belder zien dat een periode van ziekte ook bezinnend kan zijn.

Komt herwaarts tot Mij, H. Roland Holst ISBN 9 789061 408314 In dit geschenkenboekje zijn teksten opgenomen die troost kunnen bieden bij ziekte, zowel voor lichaam als ziel. De teksten zijn gekozen uit het werk van Mary Winslow, Wulfert Floor, ds R.M. MacCheyne, ds. J.C. Philpot, ds. Joh. Van der Poel, ds. W.C. Lamain en vele anderen. Bewogen met het lijden van hun medemens wijzen zij elk naar de hemelse Geneesheer. Bij Hem is altijd uitkomst. September 2012

21

Memoblaadjes e

2 Jongerenweekend D.V. 25 op 26 januari 2013 wordt opnieuw een jongerenweekend georganiseerd. Meer info? Activiteiten op www.winstuitverlies.nl Steun Winstuitverlies! Wordt nu donateur voor maar € 15,00 per jaar. Mail naar: [email protected]

Gezocht! JONGEREN die elkaar begrijpen. Soms zonder woorden! Mail je gegevens naar: [email protected] -UitnodigingKom naar de landelijk Contactdag op D.V. zaterdag 3 november a.s. in de Bethlehemkerk in Woerden. Opgave & Info: Winstuitverlies.nl of 0341-250434

Winstuitverlies in de regio! Lianne van Voorst heeft samen met het echtpaar Eerland bekendheid gegeven aan de stichting door met een stand te gaan staan op de jaarmarkt in Tholen en Dirksland. Hartelijk bedankt daarvoor!

22

Nieuwsbrief

Colofon De nieuwsbrief van Winstuitverlies is een periodieke uitgave. Donateurs krijgen de nieuwsbrief gratis thuisgestuurd. Secretariaat stichting: p/a Julianastraat 22, 2935 XM Ouderkerk aan den Ijssel Info: [email protected] Website: www.winstuitverlies.nl Rekeningnummer: 1575.84.151 Stichting Winstuitverlies is een Algemeen Nut Beogende Instelling (ANBI). Dit betekent dat Winstuitverlies officieel als ‘goed doel’ is aangemerkt door de Belastingdienst. Uw giften aan Winstuitverlies zijn dus aftrekbaar voor de inkomsten- of vennootschapsbelasting. Bestuur hr. H.J. Koetsier (voorzitter) Mevr. M.G. Otterspeer (secretaresse) Dhr. A. Visser (penningmeester) Mevr. S. Reyngoudt (jongeren) Mevr. I. van den Ende-Kersten (lid) Mevr. D. Buitenhuis (lid) Comité van Aanbeveling Ds. G.J van Aalst Dhr. H van Groningen, dir. De Vluchtheuvel Ds. P.C. Hoek Dr. P Honkoop, MDL-arts Dr. C.S.L. Janse, oud-hoofdredacteur RD Ds. M.A. Kempeneers Ing. J. Koetsier, oud-dir. Erdee Media Groep Dhr. L.A. Kroon, directeur JBGG Dr. M.A. Paul, longchirurg Ds. W. Pieters Ds. A. Schot Ds. A. Schreuder Ds. L. de Wit

September 2012

23

Meer Informatie? Mail naar: [email protected] of bel naar 0341-250434 Secretariaat Stichting Winstuitverlies p/a Julianastraat 22 2935 XM Ouderkerk aan den IJssel E: [email protected] I: www.winstuitverlies.nl

24

Nieuwsbrief