MEMPERTAHANKAN KEHORMATAN AL-QURAN OLEH: AYATULLAH MUHAMMAD JAWAD FAZEL LANKARANI PENTERJEMAH: HAJI MOHD KAMIL ZUHAIRI BIN ABD AZIZ

MEMPERTAHANKAN KEHORMATAN AL-QURAN

OLEH: AYATULLAH MUHAMMAD JAWAD FAZEL LANKARANI

PENTERJEMAH: HAJI MOHD KAMIL ZUHAIRI BIN ABD AZIZ

Indeks Prakata : Mengkaji kalimat tahrif.

Perkara Pertama

: Tempat-tempat digunakan kalimah tahrif dan jenis-jenis tahrif.

Perkara Kedua

: Tahrif Ijmali (sebahagian) dan terperinci.

Perkara Ketiga

: Tidak memadainya khabar wahid untuk pembuktian tahrif.

Perkara Keempat

: Pandangan ulama besar Imamiah tentang ketiadaan tahrif.

Perkara Kelima

: Perbezaan antara Al-Quran dan kitab-kitab samawi lain.

Perkara Keenam

: Peringkat-peringkat Al-Quran.

Perkara Ketujuh

: Kemungkinan tahrif Al-Quran daripada segi akal tidak terjadi

Perkara Kelapan daripada segi amalan.

: Adakah dengan menggunakan dalil Al-Quran bagi pembuktian Perkara Kesembilan tiadanya tahrif mendatangkan daur? : Dua jenis dakwaan tahrif.

Perkara Kesepuluh

: Mengkaji dalil akal dan dasar orang-orang berakal tentang

Perkara Kesebelas ketiadaan tahrif.

: Ayat yang paling jelas tentang tiadanya tahrif. Perkara Keduabelas : Adakah percaya kepada tahrif bermakna gugurnya kitab daripada

Perkara Ketigabelas menjadi hujjah.

: Hadis Thaqalain menunjukkan kepada tiadanya tahrif.

Perkara Keempatbelas

: Nasakh tilawah dan insak (pemansuhan bacaan dan terlupa) Perkara Kelimabelas : Syiah tidak boleh percaya kepada terpesong atau tahrifnya Al- Perkara Keenambelas

Quran. : Kajian menyeluruh ke atas riwayat dan hadis-hadis tahrif. Perkara Ketujuhbelas Rujukan

Prakata Bersyukur kepada Tuhan Yang Maha Besar yang telah memberi kurniaan kepada kita serta memberi kelayakan kepada kita untuk memikul amanah berat kekhalifahan, satu-satunya mukjizat abadi khatam kenabian, hidangan yang sentiasa tersedia yang dipenuhi dengan hakikat-hakikat daripada azali ke abadi iaitu Al-Quran Al-Karim. Sebenar-benar kemuliaan dan karamahnya insan ialah dengan keberkatan nuzul Al-Quran daripada yang mutlak kemuliannya. Lautan yang tidak bertepi ini, di dalam gelombang panjang dan pandeknya terdapat rahsia-rahsia hidayah dan jalan-jalan kebahagiaan yang mantap, kitab yang

sentiasa menjadi lampu hidayah dan penunjuk jalan kepada manusia-manusia dan masyarakat yang hilang atau yang sesat jalan, pada masa kini sehinggalah ke hari kiamat. Kitab yang sentiasa merupakan cahaya, pada semua peringkat adalah imam, pada semua keadaan adalah zikir dan pada setiap dimensi insan dan alam adalah penjelasan yang nyata. Satu kitab yang pemeliharanya sentiasa berdasarkan janji Ilahi iaitu Tuhan Yang Maha Tinggi .ّ‫إنّ وعد هللا حق‬dan janjiNya yang tidak pernah dimungkiri, Apa yang penting dikemukakan dalam koleksi ini ialah perkara-perkara yang terpenting didalam perbahasan, -Tiadanya Pemesongan atau Tahrif Bagi Al-Quran-. Perbahasan ini tergolong dalam perbahasan-perbahasan penting dan asasi dalam ilmu-ilmu Al-Quran. Adalah perlu bagi para pengkaji, mufassir dan pentelaah kitab suci Ilahi ini untuk dibentang dan dikemukakan dimensi-dimensi yang berbeza. Secara bersungguh-sungguh kita katakan bahawa adalah satu pemesongan dan tahrif yang nyata apabila dikaitkan mazhab-mazhab dan firkah-firkah Islam dengan pandangan tahrif dan terpesongnya Al-Quran di mana sebuah mazhab yang dasar akidahnya adalah ketiadaan tahrif diperkenalkan sebagai yang berpegang kepada tahrif. Selain daripada mengkaji aspek-aspek perbahasan ini yang pelbagai, kita akan membuktikan bahawa Syiah dan mazhab Imamiyah bukan sahaja tidak percaya kepada tahrif tetapi secara dasarnya tidak boleh menerima kepercayaan kepada tahrif kerana dengan menerima tahrif asas akidah Imamiyah akan dimusnahkan. Marilah ikuti dalam perhimpunan agung ini yang terdiri daripada para ulama’, pemukapemuka ilmu, dan agama, kita keluarkan resolusi sedunia dan kita umumkan kepada semua mazhab, kumpulan, bangsa, sektor dan agama bahawasanya, Al-Quran semenjak pada

zaman Rasulullah s.a.w sehingga kini terpelihara daripada tahrif pemesongan dan sehingga ke hari kiamat pun tiada yang mampu memesongkan Al-Quran. Kita bukanlah ingin mengemukakan permasalahan berbentuk satu kes luaran (qadhiyah kharijiyah) dengan menyatakan bahawa sehingga kini Al-Quran belum lagi dipesongkan, tetapi dakwaan kita adalah berbentuk kes yang hakiki (qadhiyah hakikiyah) dengan mengatakan bahawa sunnah Tuhan yang pasti berkenaan kitab suci ini menunjukkan bahawa tiadanya kemungkinan bahawa adanya tahrif dalam kitab ini dan tidak ada seorang atau kumpulan pun yang mampu mengusik ayat-ayat Ilahi ini. Kitab suci ini adalah mukjizat abadi yang menjaga kesucian dirinya daripada sangkaan tahrif dan keterpesongan dengan memberi cabaran pada setiap zaman dan tempat. Dalam tulisan ini kita tidak bercadang untuk menjelaskan secara terperinci akan semua perkara yang berkaitan dengan perbahasan penting ini, kerana ia akan memerlukan beberapa jilid kitab. Apa yang kita cari ialah mengkaji sebahagian perkara-perkara penting secara mukhtasar dan ringkas supaya satu penjuru dari dimensi-dimensi penting perbahasan ini dikupas dan diperjelaskan, Insyaallah.

PERKARA PERTAMA

Mengkaji Perkataan Tahrif

), manakala ‫ حرف‬dan berasal daripada kalimah (‫تفعیل‬PERKATAAN ini adalah masdar bab perkataan (harf) daripada segi bahasa bermakna tepi atau sisinya sesuatu. Maka, tahrif bermakna mengenepikan sesuatu dan membuat penukaran pada sekitar dan sisi-sisinya. Allah Ta’ala berfirman dalam Al-Quran: ”ّ‫ّللا َعلىَ َحرف‬ َََّ ‫اس َمنَ َیع ُب َُد‬ َِ ‫“ َومِنََ ال َّن‬ Iaitu sebahagian orang yang menyembah Allah pada satu sisi dan mereka ialah orang-orang yang mempunyai keraguan dalam agama mereka seperti orang-orang yang sewaktu peperangan mereka berdiri di satu sisi sekadar untuk menyaksikannya, sekiranya kemenangan terhasil mereka akan datang meraih harta rampasan dan jika tidak, mereka akan melarikan diri. Lafaz ini daripada segi bahasa menunjukkan adanya pemindahan dan penukaran secara mutlak. Oleh itu, kita boleh mendakwa bahawa lafaz tahrif mempunyai zuhur di dalam tahrif daripada segi lafaz tetapi dalam Al-Quran dengan sebab wujudnya qarinah (petanda) ianya mempunyai zuhur keduanya di dalam tahrif maknawi di mana Al-Quran mencela ulama Yahudi dengan menyatakan : ‫ویحرفون الکلم عن مواضعه‬ Iaitu mereka menukar kalam Tuhan dalam Taurat dari tempat-tempatnya dan mengubah makna-makna dan maksud-maksud Ilahi dan tidak memikulkan kalam Tuhan ke atas makna-

) memberi petanda ‫عن مواضعه‬maknanya yang zahir. Dalam ayat suci ini, wujudnya kalimat ( yang jelas bahawa yang dimaksudkan ialah tahrif daripada segi makna. Dari sini boleh dinyatakan bahawa Raghib Isfahani dalam menerangkan perkataan Tahrif Kalam (bukan pada lafaz tahrif yang khusus) telah berkata: ”‫“أن تجعله علی حرف من االحتمال یمکن حمله علی الوجهین‬Tahrif kata-kata (Tahrif Kalam), Iaitu, yang memberi perubahan dalam kata-kata yang menyebabkan kata-kata mempunyai kemungkinan untuk memikul dua wajah dan makna. Adalah jelas bahawa raghib/ tiadanya kecederungan untuk memperjelaskan makna kalimat ) -yakni tahrif ‫تحریف الکالم‬tahrif secara bahasanya tetapi mahu menerangkan maksud ( maknawi- yang terdapat dalam ayat suci. Fakhrur Razi dalam menerangkan maksud ayat suci telah menerangkan andaian-andaian yang mana sebahagiannya bersesuaian dengan tahrif lafzi tetapi akhirnya menyatakan bahawa yang sebenarnya ialah pentafsiran ayat dengan tahrif maknawi. Beliau menyatakan:

‫أن المراد التحریف القاء الشبه الباطلة و ألتاویالت الفاسدة وصرف اللفظ عن معناه الحق إلی معنی باطل بوجوه الحیل‬ ‫اللفظیة کما یفعله أهل البدعة‬ Iaitu, yang dimaksudkan dengan tahrif ialah melemparkan syubhah-syubhah yang batil dan andaian-andaian yang rosak dan memusingkan lafaz daripada maknanya yang sahih kepada makna yang batil melalui helah-helah lafzi yang dilakukan oleh pengikut-pengikut bid’ah.

PERKARA KEDUA Tempat-Tempat Digunakan Lafaz Tahrif Dan Jenis-Jenisnya

DALAM kata-kata para ulama’ besar seperti Muhaqqiq Khoei telah didakwa bahawa lafaz tahrif telah digunakan secara musytarak lafzi di dalam enam makna yang mana di antara makna-makna ini berdasarkan ijma’ muslimin, ianya terdapat di dalam Al-Quran dan sebahagiannya tidak secara ijma’ manakala sebahagiannya adalah khilaf. Di sini kita nukilkan perbincangan al-marhum Khoei tentang makna-makna istilah tahrif dan kita akan mengkajinya serta berikan komentarinya. Makna Pertama: Tahrif bermakna memindahkan dan mengubah sesuatu dari tempat dan maknanya. Ayat di bawah memberi isyarat kepada makna ini: ‫ومن الذین هادوا یحرفون الکلم عن مواضعه‬ Tahrif begini dipanggil tafsir dengan pandangan sendiri (tafsir be ra’yi ) atau tahrif makna. Umat Islam mempunyai ijmak tentang berlakunya tahrif begini di dalam Al-Quran kerana orang-orang yang mentafsirkan Al-Quran selain daripada hakikatnya dan memikulkannya ke atas selain maknanya yang sebenar, ia telah mentahrifkan ayat-ayat mengikut hawa nafsu dan pandangan-pandangannya. Tahrif begini telah dicela dalam riwayat-riwayat Ahlul Bait. Imam Baqir a.s dalam sebuah risalah telah berkata kepada Sa’dul Khair: ‫ فهم یروونه وال یرعونه‬،‫وکان من نبذهم الكتاب ان اقاموا حروفه وحرفوا حدوده‬

Makna Kedua: Tahrif berbentuk pengurangan atau penambahan yang kecil pada huruf atau harakat tetapi Al-Quran itu sendiri tetap terpelihara. Tahrif yang begini terdapat dalam Al-Quran kerana telah terbukti pada tempatnya bahawa qiraat-qiraat yang ada tiada satupun yang mutawatir. Oleh itu, salah satu daripada qiraatqiraat ini adalah menepati Al-Quran yang sebenar, manakala yang lainnya adalah sama ada penambahan dalam Al-Quran atau pengurangan dalamnya. Makna Ketiga: Tahrif yang berbentuk penambahan atau pengurangan (satu kalimat) atau lebih dalam kitab suci tetapi Al-Quran itu sendiri tetap terpelihara. Tahrif pada makna ini pasti berlaku pada zaman permulaan Islam dan pada zaman sahabat, tetapi telah ditentang dan dibenteras dan dalilnya ialah Ijmak Muslimin di mana Uthman telah mengumpulkan sebahagian daripada mushaf-mushaf dan telah membakarnya dan telah memerintahkan pegawai-pegawainya membakar selain Al-Quran. Oleh itu, mushafmushaf lain adalah berlainan daripada mushaf Uthman (sekumpulan ulama antara mereka telah menghimpunkan kenyataan Abu Daud Sajestani yang terdapat dalam Kitab al-Masahif tentang perkara-perkara ikhtilaf) dan secara keseluruhannya dikatakan bahawa telah berlaku tahrif dalam naskhah-naskhah yang telah dibakar oleh Uthman tetapi Al-Quran yang telah dihimpun oleh Uthman dan yang disebarkan ialah Al-Quran yang telah dikenali di kalangan muslimin yang telah diambil daripada Rasulullah tangan ke tangan. Maka, hendaklah kita terima bahawa tahrif jenis ini terdapat dalam mushaf-mushaf sebelum zaman Uthman dan Al-Quran yang ada pada zaman kita ini adalah berdasarkan naskhah Uthman yang tiada padanya penambahan atau pengurangan.

Makna Keempat: Tahrif yang berbentuk berkurang atau bertambahnya satu ayat dalam AlQuran tetapi Al-Quran yang telah diturunkan itu tetap terpelihara. Tahrif dengan makna ini tidak berlaku di mana-mana bahagian Al-Quran pun selain ayat yang mana umat Islam berijmak bahawa Rasulullah s.a.w membacanya sebelum setiap surah. Ahlus Sunnah juga mempunyai ikhtilaf dalam perkara ini sama ada ayat ini sebahagian daripada Al-Quran atau bukan; sebahagian menyatakan bahawa ianya daripada Al-Quran manakala sebahagian lain menyatakan bahawa ianya bukan daripada Al-Quran tetapi Syiah Imamiyah mengatakan bahawa ianya pasti daripada Al-Quran dan mempunyai ijmak bahawa ianya adalah sebahagian daripada setiap surah selain Surah At-Taubat. Makna Kelima: Tahrif yang bermakna panambahan iaitu sebahagian daripada ayat-ayat mushaf yang ada di tangan kita pada hari ini adalah selain daripada Al-Quran hakiki yang telah turun kepada Rasulullah s.a.w. Di kalangan muslimin terdapat dua kumpulan yang percaya adanya penambahan dalam Al-Quran iaitu: Ajarudah yang merupakan para pengikut Abdul Karim bin Ajrad, salah seorang

•

pembesar Khawarij. Kumpulan ini percaya bahawa Surah Yusuf bukan sebahagian daripada Al-Quran. Telah dinisbatkan kepada Ibnu Mas’ud bahawa Surah (muawwazatain) iaitu Al-Falaq

•

dan An- Naas bukan daripada Al-Quran. Selain daripada dua kumpulan ini, umat Islam yang lain berijmak bahawa tahrif sebegini adalah batil dan kebatilannya adalah satu perkara yang amat jelas.

Makna Keenam: Tahrif yang bermakna pengurangan iaitu sebahagian ayat-ayat yang telah turun kepada Rasulullah s.a.w tidak terdapat dalam Al-Quran yang berada di tangan kita pada hari ini. Tahrif yang sebegini menjadi tempat ikhtilaf yang sengit sekali. Natijah daripada enam makna ini adalah, tahrif pada empat makna yang pertama pasti telah berlaku dan pada makna yang kelima telah terhasil ijmak bahawa ianya tidak berlaku manakala pada makna keenam tempat berlakunya khilaf. Kita mempunyai dua kritikan terhadap kata-kata al-Marhum Ayatullah Khoei iaitu: Kritikan Pertama Berdasarkan kajian, makna-makna tersebut bukanlah merupakan makna-makna yang digunakan bagi perkataan “tahrif” dan tahrif itu sendiri tidak mempunyai lebih daripada satu makna seperti yang diterangkan dalam makna yang pertama iaitu, ) bagi makna tersebut. Dengan kata ‫ )مصداق‬dan yang lain-lain adalah bukti (‫(نقل الشئ عن موضعه‬ (memindahkan sesuatu daripada ‫نقل الشئ عن موضعه‬lain dalam semua makna ini, terdapat tempatnya) tetapi pemindahan ini, sama ada ianya terjadi pada makna yang dikatakan sebagai pemesongan makna (tahrif maknawi) ataupun terjadi pada lafaz dan bahagian yang ). Dengan ungkapan yang ‫اجمالی‬kedua, sama ada secara terperinci ataupun secara rambang ( lain, sama ada berlaku penambahan secara tertentu atau terdapat pengurangan secara ). Oleh itu, ‫اجمالی‬tertentu ataupun berlaku penambahan atau pengurangan secara rambang ( dan bukti-‫افراد‬apa yang tersebut dalam kata-kata pengkaji yang mulia ini, adalah individu (( )) tahrif dan bukanlah makna-makna yang berbeza yang telah digunakan dengan ‫مصادق‬bukti ).‫مشترک لفظی‬makna-makna ini secara sinonim (

Kritikan Kedua Ekoran daripada pembahagian yang sebegini ialah semua bahagian tahrif tidak berada di ‫وال یأتیه الباطل من بین یدیه‬bawah tajuk kebatilan, jika tidak ianya bercanggah dengan ayat, yang mana zahir ayat ini menunjukkan bahawa kebatilan tiada ruang untuk masuk dalam kitab ini. Maka, tajuk tahrif di tempat-tempat yang dikatakan berlaku secara Ijma’ Muslimin itu diketepikan walaupun perkara ini sukar untuk diterima di dalam tahrif maknawi. Setelah mengkaji tentang pelbagai makna tahrif, kini kita lihat pula jenis-jenisnya. Dimanfaatkan daripada kata-kata orang yang pakar, terdapat enam jenis tahrif iaitu: Tahrif Lafaz: Apa yang dimaksudkan ialah pengurangan atau penambahan atau

•

perubahan dan pemindahan dalam lafaz dan kalimat-kalimat. Tahrif Maknawi: Iaitu mentafsirkan kata-kata kepada bentuk-bentuk yang tidak

•

sahih di mana lafaz tidak zahir dalam bentuk-bentuk itu. Bahagian ini juga dipanggil " " yang dicela sekeras-kerasnya dalam riwayat.‫تفسیر بالرأی‬ Sabda Rasulullah s.a.w: ”‫فلیتوء مقعده من ال ّنار‬ ‫سر القرآن برأیه‬ ّ ّ ‫“ من ف‬ “Barangsiapa yang mentafsirkan Al-Quran dengan pandangannya maka tempatnya dipersiapkan di dalam neraka.” ): Iaitu ayat atau surah direkodkan secara bercanggah ‫تحریف موضوعی‬Tahrif Tempat ( dengan tertib nuzulnya. Tahrif dalam ayat jenis ini sangatlah sedikit. Iaitu kesemua ayat telah disusun dan direkod berdasarkan tertib nuzul tetapi tentang surah itu

•

sendiri boleh didakwa bahawa semua surah-surah Al-Quran dengan arahan Rasulullah s.a.w telah direkod berbeza dengan tertib nuzul. Tahrif Qiraat: Apa yang dimaksudkan ialah membaca sesuatu kalimat secara

•

bercanggah dengan qiraat yang umumya ada di sisi muslimin seperti kebanyakan ijtihad-ijtihad qari-qari dalam qiraat mereka. Tahrif Lahjah (Dialek): Perbezaan dialek antara kabilah-kabilah menyebabkan ayat-

•

ayat di baca menurut dialek mereka. Tahrif Tabdili (Penukaran): Penukaran satu kalimat kepada kalimat yang lain, sama ada ianya sama erti atau tidak. Ibnu Mas’ud membenarkan tahrif jenis ini dalam ) ‫حکیم‬kalimat-kalimat yang sama erti dan beliau telah berkata bahawa perkataan ( ).‫علیم‬boleh menggantikan perkataan (

•

PERKARA KETIGA ) Dan Terperinci‫اجمالی‬Tahrif Secara Umum (

Telah kita ingatkan sebelum ini bahawa tahrif itu sama ada secara keseluruhan atau secara terperinci. Apa yang termasuk dalam tajuk perbincangan dan perbahasan kita ialah tahrif terperinci di mana sekiranya berlaku penambahan atau pengurangan berbentuk yang tertentu maka ia termasuk dalam tahrif yang menjadi tempat perbincangan dan perbahasan ) dengan makna bahawa sesuatu telah ditambah ‫اجمال‬dan adapun tahrif secara keseluruhan ( kepada Al-Quran atau dikurangkan adalah terkeluar daripada tajuk perbincangan. adalahَ‫الرحیم‬ َِ ‫الرح‬ ََِّ ‫ ِبس َِم‬Contohnya, ikhtilaf dalam qiraat atau ikhtilaf tentang sama ada َّ ‫من‬ َّ ‫ّللا‬ sebahagian daripada Al-Quran atau bukan yang sebelum ini kita sebut sebagai Tahrif Ijmali ) yang terkeluar dari tempat perbahasan kita. Ini kerana, garis panduan tahrif dalam ‫(اجمالی‬ tajuk perbahasan ialah sama ada berbentuk penambahan ataupun pengurangan, keduaduanya adalah bercanggah dengan realiti hakikat kalam Allah. Manakala dalam ikhtilaf

qiraat-qiraat tiada keraguan bahawa salah satu daripada qiraat-qiraat ini menepati Al-Quran tiada keraguan bahawa Rasulullah ‫الرحیم‬ َِ ‫الرح‬ ََِّ ‫بِس َِم‬yang sebenarnya dan dalam masalah َّ ‫من‬ َّ ‫ّللا‬ s.a w pada permulaan setiap surah ada membacanya dan ikhtilaf adalah sama ada ia sebahagian Al-Quran atau tidak. Orang-orang yang percaya ianya adalah sebahagian daripada Al-Quran berkata bahawa inilah sebenarnya Al-Quran dan orang-orang yang mengingkari yang ianya sebahagian daripada Al-Quran percaya bahawa Al-Quran sebenarnya adalah tanpa ayat ini. Natijahnya, tidak ada yang memberi kemungkinan bahawa kata-kata mereka bercanggah dengan yang sebenarnya dan kedua-duanya punyai yang selain kalam wahyu, kata-kata manusia tidak termasuk dalamnya dan begitu‫مرکب‬ ّ ijmak juga kalam ikhtilaf qari-qari. walaupun ianya berlaku dan bukan kalam hakiki ‫اجمالی‬Maka, tentang perkara-perkara tahrif atau qiraat hakiki seseorang, tetapi tahrif jenis ini terkeluar dari tempat perbahasan. Tempat perbahasan ialah dalam tahrif yang mana sama ada sesuatu telah dihapuskan atau sesuatu telah ditambah kepada Al-Quran yang sebenarnya.

PERKARA KEEMPAT ) Untuk Membuktikan Tahrif‫خبر واحد‬Tidak Memadai Satu Khabar (

SEPERTIMANA pembuktian ayat-ayat Al-Quran perlu kepada dalil yang kukuh dan ilmiah dan dengan hanya satu khabar tidak cukup untuk membuktikan bahawa sesuatu ayat itu adalah dari Al-Quran. Begitu juga dalam masalah tahrif, hendaklah orang-orang yang percaya ) dan ilmiah. Dengan kata lain, apabila satu ‫قطعی‬kepadanya membawa dalil yang pasti ( ) yang tidak mencukupi untuk membuktikan ‫ظنی‬khabar atau sepertinya daripada dalil-dalil ( perkara-perkara aqidah, dalam perkara tersebut Al-Quran yang merupakan sandaran dan dalil terpenting juga sama sekali tidak dapat membuktikan atau menafikan sesuatu ayat. Maka, al-marhum Syekh Tusi dalam muqqadimah Tibyan berkata, riwayat –riwayat yang menunjukkan tahrif semuanya adalah khabar wahid. Disebabkan khabar wahid tidak memberi faedah ilmu maka dalam masalah tahrif ianya tidak berfaedah. Maksud beliau ialah masalah yang mana ilmu adalah muktabar.

PERKARA KELIMA Pandangan Para Ulama Imamiyah Tentang Tiadanya Tahrif Al-Quran

PARA pembesar daripada pengkaji-pengkaji dan ulama’ Imamiyah percaya kepada tiadanya tahrif dalam kitab suci di mana mereka percaya bahawa Al-Quran hari ini adalah Al-Quran yang turun ke kalbu Rasulullah s.a.w tanpa sebarang pengurangan dalamnya sepertimana tiadanya panambahan. Dalam perbahasan ini, kita menerangkan secara ringkas kata-kata

sebahagian mereka yang menjadi kayu sandaran bagi Imamiyah dan kitab-kitab mereka adalah sandaran bagi pemikiran-pemikiran ilmiah dan aqidah mazhab ini. Tetapi sebelum itu, kita hendaklah membeir perhatian kepada dua perkara iaitu: Dalam sebahagian kitab-kitab ulum Al-Quran telah dinisbahkan kata-kata tentang

•

tahrif kepada dua kelompok Akhbariyun dalam Imamiyah sepertimana dalam kalangan Ahlussunnah, Hasywiyah percaya kepada tahrif. Perkara yang perlu diberikan perhatian ialah di kalangan Akhbariyun sebahagian daripada pembesar mereka seperti Syekh Hur Amili pemilik Kitab Wasailussyiah, percaya kepada tiadanya tahrif dan telah menulis risalah yang tersendiri tentang perkara ini. Maka, tergolongnya seseorang itu dalam Akhbariyun tidak bermakna dia percaya kepada tahrif dan terpesongnya Al-Quran. Tiadanya syak bahawa tiada tahrif berbentuk penambahan telah menjadi ijmak

•

ulama’ Imamiyah tetapi tiadanya tahrif berbentuk pengurangan juga sebahagian ulama’ seperti Muqaddas Baghd Adi dalam Syarah Wafiah dan pakar rujuk besar Syiah, Syekh Ja’far Kashiful Uzama dalam kitab Kashful Ghita’ telah mendakwa ijma’ tentang tiadanya tahrif kitab Al-Quran sama ada tahrif berbentuk penambahan ataupun tahrif berbentuk pengurangan. Berikut adalah pandangan-pandangan pembesar ulama Imamiyah tentang perkara ini: Fadl bin Shazan, salah seorang penulis Syiah kurun ketiga hijrah dalam kitab “Idhah”, setelah mengingkari tahrif berbentuk pengurangan daripada Al-Quran, telah mengaitkan penukilan riwayat tahrif kepada firqah-firqah lain.

•

Ibnu Ja’far Muhammad bin Ali bin Babwaih Qommi, terkenal sebagai (Syekh Saduq)

•

yang merupakan antara pemuka-pemuka terbesar ilmu dunia Syiah dalam kurun keempat telah berkata dalam risalah I’tiqadat: “Aqidah kita tentang Al-Quran adalah sedemikian: Al-Quran yang telah turun kepada Rasulullah ialah Al-Quran yang ada ini dan tiada yang ditambah kepadanya dan juga sesiapa yang menuduh kami tentang pengurangan Al-Quran yang sedia ada maka dia adalah pendusta.” Maka, Saduq yang merupakan antara ulama Imamiyah terbesar dan mahir dalam hadis dan tarikh telah mengingkari pengaitan tahrif kepada Imamiyah. Ali bin Hussein Musawi, terkenal dengan Sayyid Murtadha Alamul Huda merupakan antara pembesar-pembesar fuqaha dan ulama usul Imamiyah dalam menjawab ) berkata: “Ilmu tentang kesahihan nukilan ‫طرابلس ِّیات‬masalah-masalah Tarablusiyat ( Al-Quran sama seperti ilmu tentang bandar-bandar besar dan peristiwa-peristiwa besar. Sepertimana kita mempunyai ilmu dan pengenalan yang pasti tentang perkara-perkara ini, kita juga pasti dan yakin tentang Al-Quran kerana perhatian, kepentingan dan motif-motif mereka untuk menjaga dan memelihara Al-Quran begitu tinggi. Al-Quran pada zaman Rasulullah s.a.w adalah satu koleksi yang terhimpun dan tersusun, yang mana Rasulullah s.a.w telah menentukan satu kelompok untuk menghafal Al-Quran dan satu kelompok seperti Abdullah Ibn Mas’ud dan Ubaiy bin Ka’ab dan selain mereka berdua telah membaca Al-Quran beberapa kali di hadapan Rasulullah s.a.w.” Lanjutan daripada kata-katanya, Sayyid Murtadha telah berkata: “Sesiapa daripada kalangan Imamiyah dan Hashwiyah daripada Ahlussunnah yang menentang pandangan ini tidak boleh diperdulikan

•

kerana penentangan mereka berpunca daripada riwayat yang lemah yang mereka mengiranya sebagai sahih.” Syekh Taifah Abu Jaafar Muhammad bin Hassan Toosi, tentang perkara ini telah

•

berkata: “Perbualan tentang bertambah atau berkurangnya Al-Quran adalah tidak sesuai bagi kitab suci ini kerana ijmak berdiri bagi batilnya penambahan dan zahir daripada mazhab-mazhab muslimin ialah batilnya tahrif dengan pengurangan dan inilah pandangan sahih ulama Imamiyah dan menepati riwayat-riwayat melalui am dan khas (Sunni dan Syiah) yang menunjukkan pengurangan sebahagian daripada ayat-ayat Al-Quran kerana ianya berbentuk khabar wahid dan tidak mendatangkan ilmu maka tidak perlulah diberi perhatian kepadanya.” Abu Ali Fadh bin Hassan Tabrasi, mufassir besar dan pemilik Kitab Majmaul Bayan,

•

dalam muqaddimah tafsirnya telah menulis sedemikian: Kata-kata yang mengatakan bertambahnya sesuatu ayat kepada ayat-ayat Al-Quran menurut ijmak Imamiyah adalah batil dan sekumpulan daripada ulama Imamiyah dan sekelompok daripada Hashwiyah Ahlussunnah meriwayatkan kata-kata tentang pengurangan tetapi yang sahih daripada pegangan-pegangan ashab Imamiyah adalah bercanggah dengan perkara tersebut. Sayyid Ibnu Thawus berkata: “Pandangan Imamiyah ialah tiadanya tahrif Al-Quran.” Di tempat yang lain beliau berkata: “Saya berasa pelik tentang orang-orang yang percaya bahawa Al-Quran sekarang adalah Al-Quran yang turun kepada Rasulullah s.a.w dan Rasulullahlah yang telah mengumpulkan Al-Quran dan dalam pada itu menukilkan ikhtilaf ahli Madinah, Makkah, Kufah dan Basrah dan akhir sekali percaya bukan daripada Al-Quran dan bukan sebahagian

ّ‫الرحیم‬ َِ ‫الرح‬ ََِّ ‫بِس َِم‬bahawa َّ ‫من‬ َّ ‫ّللا‬

•

daripada surah. Pelik sekali sekiranya Al-Quran terpelihara daripada penambahan dan pengurangan yang mana ini adalah pandangan akal dan syara’, bagaimana mereka boleh memilih pandangan sebegini. Mulla Muhsin Faidz Koshoni berkata begini:

•

“Riwayat yang merujuk kepada adanya tahrif adalah bertentangan dengan kitabnya Allah swt dan ianya perlu kita tolak ataupun ianya perlu kepada keterangan dan takwil.” Muhammad Bahauddin Al-Amili, terkenal sebagai (Syeikh Baha’iy), telah berkata

•

tentang Al-Quran yang suci: “Kata-kata yang sahih ialah Al-Quran yang agung terpelihara daripada tahrif sama ada penambahan atau pengurangan dan apa yang mashyur di kalangan orang ramai bahawa nama Amirul Mukminin a.s seperti dalam ayat: ‫سو َل ُ َبلِّغَ ما أُن ِز َل َ إِلَیك‬ ُ ‫الر‬ َّ ‫یا أَ ُّی َها‬ - di sisi ulama Syiah ّّ‫ما أُن ِزلَ َ إِ َلیك فی علی‬Telah digugurkan dan sebenarnya adalah, tidaklah muktabar. Syekh Muhammad bin Hassan Hur Amili empunya kitab riwayat yang penting Wasailussyiah dalam satu risalah bagi pembuktian tiadanya tahrif telah berkata: “Orang-orang yang meneliti dalam tarikh dan riwayat-riwayat Ma’sumin a.s akan mendapat ilmu yang yakin bahawa Al-Quran dengan tawatur pada tahap yang tinggi dan dengan nukilan ribuan para sahabat telahpun terbukti dan mendapati bahawa Al-Quran adalah satu himpunan pada zaman Rasulullah s.a.w lagi.”

•

Syekh Ja’far Kashiful Ghita antara fuqaha Syiah yang sedikit sekali tandingannya

•

dalam kitab yang bernilai Kashful Ghita’ berkata: “Dengan kesepakatan muslimin dan dengan dharurat ad-din dan mahzab, tiada sesuatu yang ditambah kepada Al-Quran dan dengan penjelasan Al-Quran sendiri dan ijma’ ulama seluruh zaman, tiada sesuatu yang berkurang daripadanya dan tiada i’tibar kata-kata sebahagian yang bercanggah dengan pandangan ini. Ini semua adalah satu contoh daripada pandangan-pandangan para pembesar Imamiyah yang merangkumi Usuli dan Akhbari dan daripada keseluruhan kalimat-kalimat ini, dapat difahami bahawa kepercayaan kepada tahrif Al-Quran adalah daripada kebatilan-kebatilan yang mana kebatilannya adalah pada tahap yang jelas dan sekiranya ada segelintir kecil memuatkan riwayat-riwayat yang lemah dalam kitab-kitab mereka ataupun menunjukkan kecenderungan untuk menepatinya, tidaklah boleh dipedulikan di sisi Imamiyah. Maka, bagaimana dapat dikaitkan ulama Imamiyah dengan kepercayaan kepada tahrifnya AlQuran. Apakah perkaitan ini bukan daripada pendustaan-pendustaan yang nyata yang mana haramnya adalah jelas? Bagaimana boleh dikaitkan tahrif kepada satu kelompok yang sandaran aqidahnya dan berkekalannya pemikiran-pemikiran mereka adalah berdasarkan Al-Quran?

PERKARA KEENAM Perbezaan Antara Al-Quran Dan Kitab-Kitab Samawi Yang Lain

SALAH satu daripada soalan-soalan yang penting dan utama ialah apakah perbezaan antara Al-Quran dan kitab-kitab samawi yang lain. Mengapa tentang Al-Quran terdapat dakwaan tiadanya tahrif sedangkan tahrifnya kitab-kitab lain adalah satu perkara yang diterima dan jelas, sehinggakan ada sebahagian yang menggunakannya sebagai dalil untuk membuktikan adanya tahrif dalam Al-Quran di mana daripada satu sudut, adalah jelas bahawa tahrif dalam kitab-kitab terdahulu adalah suatu yang telah diterima dan daripada satu sudut lain pula, terdapat riwayat-riwayat mutawatir di kalangan Syiah dan Sunni bahawa setiap saat yang telah berlaku pada umat-umat terdahulu, pasti berlaku pada umat ini, seperti yang dinyatakan oleh riwayat ini:

Sabda Rasullulah s.a.w: ‫ک َل ّ ما کان فی األمم السالفة فأنه یکون فی هذه االمة مثله حذوالنعل بالنعل و القذة بالقذة‬ Oleh sebab itu, adalah suatu yang biasa jika berlakunya tahrif dalam Al-Quran. Kajian tentang riwayat-riwayat sebegini dan jawapannya hendaklah diterangkan dalam perbahasan syubhah-syubhah mereka yang percaya kepada tahrif. Apa yang kita cari dalam noktah ini ialah perbezaan utama antara Al-Quran dan kitab-kitab samawi yang lain. Sebahagian orang mengatakan sedemikian: Tahrif yang telah berlaku dalam kitab-kitab terdahulu adalah tahrif maknawi dan tafsir yang dan Al-Quran menunjukkan kepada berlakunya tahrif ‫بالرأي‬menurut pandangan sendiri (( yang sedemikian dalam kitab-kitab umat terdahulu dan tidak terdapat petunjuk tentang tahrif daripada segi penambahan atau pengurangan. Tambahan pula, di dalam riwayatriwayat atau kata-kata ulama’ tidak terdapat dalil dan bukti tentang berlakunya tahrif daripada segi penambahan atau pengurangan. Al-Quran dengan jelas menerangkan bahawa Taurat, Injil dan kitab-kitab lain adalah terpelihara di sisi ulama mereka apabila Al-Quran mengatakan:

‫ولو أنهم اقاموا التوراة واألنجیل و ما أنزل إلیهم من ربهم الکلوا من فوقهم ومن تحت أرجلهم‬

Noktah utama ialah, kitab suci ini adalah mukjizat abadi maka ia hendaklah sentiasa terpelihara daripada tahrif (pemesongan) dan perubahan, berbeza dengan kitab-kitab samawi yang lain yang bukan merupakan mukjizat yang abadi.

PERKARA KETUJUH Peringkat-Peringkat Al-Quran

ANTARA perkara-perkara yang penting ialah Al-Quran di peringkat yang mana yang menjadi tajuk perbahasan dan dengan kata lain, daripada peringkat-peringkat yang ada, kewujudan Al-Quran di peringkat yang mana sepertimana yang telah jelas dan difahami daripada kitab suci Al-Quran bahawa kitab ini terdapat peringkat-peringkat dan tahap-tahapnya. Tahap Pertama: Loh Mahfuz. Adalah jelas bahawa tahap ini tidak dapat dipesongkan kerana ia terkeluar daripada urusan individu-individu manusia dan pada tahap ini ia berada di sisi Tuhan dan terpelihara daripada sebarang kemudaratan. Tahap Kedua: Peringkat nuzulnya Al-Quran kepada Rasulullah s.a.w melalui Jibrail. Tahap ini juga tidak dapat dipesongkan dengan berdalilkan kemakmuran bahawa Jibrail sebagai salah satu daripada malaikat. Tahap Ketiga: Peringkat dikemukakan Al-Quran kepada orang ramai melalui Nabi s.a.w. Iaitu Rasulullah s.a.w tanpa sebarang pengurangan dan penambahan menerangkan kepada orang ramai apa yang telah diturunkan oleh Jibrail a.s ke kalbu baginda s.a.w.

Adalah jelas bahawa pada peringkat ini juga Al-Quran tidak diselewengkan dan pada zaman Rasulullah kesemuanya telah disusun dan dikumpulkan dan ramai orang telah menghafalnya dan pada zaman akan datangpun Al-Quran ini secara mutawatir akan disampaikan kepada generasi-generasi masa depan. Tahap Keempat: Al-Quran-Al-Quran yang menghikayatkan Al-Quran yang mutawatir itu. Dengan kata lain, Al-Quran-Al-Quran bertulis yang ada sekarang samada bercetak ataupun bertulisan tangan, menghikayatkan hakikat yang telah turun daripada Tuhan yang bernama Al-Quran. Adalah jelas bahawa ada kemungkinan tahrif dengan makna perbezaan qiraat (pembacaan) dan sepertinya pada bahagian ini. Begitu juga terdapat kemungkinan tahrif penambahan atau pengurangan pada tahap keempat ini. Apa yang menjadi tajuk perbahasan ialah, AlQuran yang telah dinukilkan secara mutawatir yang pada setiap zaman ianya adalah sebagai satu hakikat dan satu perkara dan wujud sebagai kalam Tuhan yang telah diturunkan dan (baginya) kembali kepada Al-Quran ‫ له‬- dalam kalimat ‫إنا له لحافظون( حِفظ‬ayat Hifz (pelihara yang telah diturunkan dan ianya tidak lebih daripada satu hakikat dan satu Al-Quran. Manakala Al-Quran-Al-Quran yang dibayangkan menghikayatkan tentangnya dan tiada syak bahawa pada mereka terdapat jalan untuk tahrif. Bedasarkan penjelasan ini, adalah jelas apa yang telah dikatakan oleh para ahli Hadis ialah Allah Taala memelihara kitabNya pada tempat yang Allah ‫حِفظ‬bahawa maksud turunkan sepertimana ianya terpelihara pada tempat yang tertinggi sebelum nuzul dan yang dimaksudkan bukanlah terpelihara dalam lembaran-lembaran dan buku tulisan .

adalah satu kebatilan yang tiada bukti dan dalil tentangnya, bahkan perkara tentang ‫حِرف‬ mukjizatnya Al-Quran menafikannya kerana kekalnya Al-Quran pada tahap yang dibayangkan begini, yang tiada kemungkinan dan kemampuan tahrif dalamnya, tidaklah memiliki aspek kemukjizatan.

PERKARA KELAPAN Kemungkinan Tahrif Al-Quran Hanya Di Sisi Akal Dan Tidak Berlakunya Secara Amali

difahami bahawa Al-Quran secara akal dapat dipesongkan tetapi ‫حفظ‬DARIPADA ayat suci Allah Ta’ala memeliharanya daripada bahaya ini dan sekiranya daripada segi akal tiada jalan untuk dipesongkan maka ianya tidak perlu kepada pemeliharaan Tuhan. Tetapi Allah Ta’ala dengan janji yang pasti akan pemeliharaanNya terhadap Al-Quran, telah menolak kemungkinan terjadinya tahrif dan kemungkinan berlakunya secara praktikal.

PERKARA KESEMBILAN Adakah Beristidlal Menggunakan Al-Quran Bagi Ketiadaan Tahrif Mendatangkan ))?‫دور‬Daur

RAMAI daripada pembesar-pembesar beristidlal menggunakan ayat Al-Quran untuk membuktikan tiadanya tahrif Al-Quran. Apa yang kita kaji dalam tajuk ini ialah adakah beristidlal dengan ayat-ayat suci untuk membatalkan pandangan tahrif mendatangkan daur yang mustahil atau tidak? Sebahagian percaya bahawa beristidlal dengan ayat-ayat suci mendatangkan daur dan mereka membawa dua dalil bagi perkara ini iaitu: Pembentangan Pertama: Daripada satu segi, penafian tahrif kitab bergantung kepada hujjahnya ayat-ayat ini, dalam keadaan hujjahnya ayat-ayat ini bergantung kepada penafian tahrif. Maka, penafian tahrif bergantung kepada penafian tahrif.

Pembentangan Kedua: Hujjahnya ayat-ayat tempat beristidlal bergantung kepada penafian tahrif dalam keadaan tahrif juga bergantung kepada hujjahnya ayat-ayat ini dan natijahnya hujjah ayat-ayat tersebut dan inilah yang mustahil dalam sebab musabab. Pelbagai jawapan-jawapan telah diberi untuk syubhah ini dan kini kita kaji tentangnya. Jawapan Pertama: Al-Marhum Muhaqqiq Khoie dalam kitab yang bernilai bernama AlBayan menjawab: “Orang-orang yang tidak percaya kepada kekhalifahan Ilahi Imam-imam Ma’sum, tidak mampu menyelesaikan keraguan ini dan orang-orang yang percaya kepada wilayat dan khilafat mereka dan menerima mereka sebagai gandingan bagi kitab Al-Quran mampu menyelesaikan syubhah ini. Oleh sebab itu, Al-Quran yang ada walaupun sekiranya telah ditahrifkan tetapi menjadi istidlal bagi Imam-imam a.s, maka ia mempunyai kelayakan sebagai hujjah untuk dipegang.” Jawapan ini tidak sepi daripada dipertikaikan kerana: Jawapan ini berfaedah bagi mereka yang percaya kepada wilayatnya Imam-imam

•

Maksum a.s, sedangkan mereka yang berhadapan dengan keraguan sebegini hendaklah diberi jawapan yang memadai di mana setiap firqah dapat menerimanya. Jawapan ini pada hakikatnya penerimaan asal syubhah itu sendiri kerana

•

berdasarkannya istidlal bagi ketiadaan tahrif bukanlah dengan ayat-ayat Al-Quran itu sendiri tetapi beristidlal dengan ayat ditambah dengan pengesahan dan taqrirnya maksum dan perkara ini selain ianya bercanggah

dengan dakwaan ianya juga

bercanggah dengan zahir Hadis Tsaqalain yang mana daripada hadis ini (perkara bernilai ‫ثقل االکبر‬dimanfaatkan sebaik-baiknya bahawa Al-Quran adalah yang lebih besar) dan tampil sebagai satu hujjah dan dalil yang berdikari. Jawapan Kedua: Orang-orang yang mendakwa tahrif Al-Quran, lingkungannya terbatas kepada ayat-ayat tertentu yang telah disyaratkan dalam sebahagian riwayat dan ayat-ayat

yang dijadikan sebagai dalil bagi ketiadaan tahrif bukanlah sebahagian daripada ayat-ayat yang telah dipesongkan. Jawapan ini juga tidak sepi daripada kritikan kerana terdapat dua pandangan tentang tahrif iaitu: Sebahagian orang percaya berdasarkan sebahagian riwayat pada tempat-tempat

•

tertentu telah berlaku tahrif dalam ayat-ayat suci Al-Quran. Berdasarkan pandangan ini maka jawapan adalah sahih. Adapun pandangan kedua ialah dengan tidak melihat kepada riwayat terdapatilmu

•

ijmali kepada terpesongnya kitab dan ruang lingkup ilmu ijmali merangkumi ayatayat yang mana untuk membuktikan tiadanya tahrif telah dipegang kepadanya. Berdasarkan pandangan ini jawapan kedua adalah tidak sahih. Jawapan Ketiga: Sebahagian orang pada posisi menjawab pertikaian ini berkata terdapatnya ijmak bahawa ayat-ayat ini tidak berlaku tahrif terhadapnya. Jawapan ini juga dapat diperbahaskan kerana mereka yang percaya kepada tahrif sekiranya mempunyai dakwaan terdapatnya ilmu ijmali akan tahrif tidaklah boleh mereka keluarkan ayat-ayat ini daripada ruang lingkup ilmu ijmali dan dengan kata lain, tidak boleh tergolong dalam golongan orangorang yang berijmak dan jika tidak, daripada wujudnya pandangan mereka

timbul

kelaziman bagi ketiadaannya. Jawapan Keempat: Pengkaji Faqih besar ayahanda (Ayatullah Uzma Fadhil Lankarani) ketika mahu menyelesaikan kemusykilan ini berkata sedemikian: “Hendaklah dilihat, beristidlal dengan ayat-ayat suci bagi pembuktiaan tiadanya tahrif kitab, berhadapan

dengan kumpulan mana. Jika istidlal berhadapan dengan kumpulan yang

mendakwa tahrif dalam perkara-perkara khas yang ditunjukkan oleh riwayat-riwayat maka

tidak ada tempat bagi (pertikaian daur) kerana ayat-ayat ini bukanlah daripada perkaraperkara itu.” Dan jika istidlal itu berhadapan orang-orang yang mendakwa ilmu ijmali tentang tahrif, ketika itu terdapat dua andaian iaitu: Sekiranya orang yang percaya kepada tahrif berpegang kepada hujjahnya zahir kitab

•

walaupun kitab yang telah ditahrifkan maka tiada ruang untuk (pertikaian daur) di sini kerana zahir ayat-ayat berkekalan atas kehujjahannya dan berdasarkan andaian, berlakunya tahrif tidak merupakan halangan bagi kehujjahan zahir-zahir. Maka natijahnya beristidlal dengan ayat-ayat adalah sepi daripada pertikaian. Apabila orang yang percaya kepada tahrif mengatakan perkara ini menghalang zahir-

•

zahir kitab sebagai hujjah. Dalam andaian ini, sama ada orang yang percayakan tahrif itu mendakwa ilmu ijmali akan berlakunya tahrif ataupun masalah ilmu tidak timbul sama sekali, hanya sekadar memberi kemungkinan tahrif. Bagi keadaan pertama, ayat-ayat tidak dapat dijadikan istidlal walaupun dengan andaian tahrif ia terus kekal sebagai hujjah kerana telah terbukti dalam ilmu usul bahawa zawahir (zahir-zahir) yang merupakan (petanda-petanda syari’e yang memberi dzon) adalah muktabar apabila ‫امرات شرعی ظنی‬ tiada ilmu tentang sebaliknya. Maka, dalam andaian sebegini, ayat-ayat suci tidak dapat digunakan untuk istidlal. Dalam jawapan ini juga, istidlal dengan ayat-ayat tidak akan menjadi jika adanya ilmu ijmali tentang tahrif. Jawapan Kelima: Apa yang terlintas dalam fikiran ialah tahrif sama seperti perkara-perkara lain memerlukan penyebab dan motif dan oleh sebab motif bagi tahrif sangatlah banyak, maka terpaksalah ayat-ayat suci ini seperti mana ia terdedah kepada tahrif yang mana

mereka pesongkan sehingga timbul kekurangan sehinggakan ia gugur daripada menjadi petunjuk bagi membuktikan tiadanya tahrif. ataupun sekurang-‫ وانَّ له لحفظون‬mereka membuang ‫حِفظ‬Contohnya dalam ayat suci yang sangat berperanan dalam makna ketiadaan ‫له‬kurangnya mereka membuang kalimah tahrif. Maka, kewujudan dan berkekalannya kalimat itu sendiri dalam Al-Quran adalah Qarinah ) yang jelas bagi tiadanya tahrif dan memberi ilmu dan keyakinan kepada seseorang ‫(قرینة‬ akan tiadanya tahrif bagi ayat-ayat ini dan dalam keadaan dimana wujud ilmu ijmali bagi ) yang bertentangan ‫علم عادی‬tahrif kerana dalam ayat-ayat ini terdapat ilmu biasa ( dengannya. Maka natijahnya, perkara-perkara ini terkeluar daripada lingkungan ilmu ijmali.

PERKARA KESEPULUH Dua Bentuk Dakwaan Tahrif

DARIPADA perkara sebelum ini, telah jelas bahawa terdapat dua dakwaan tentang tahrif iaitu:

Dakwaan Pertama: Sebahagian orang menyangka bahawa lingkungan tahrif terhad kepada sebahagian ayat tertentu yang lingkungannya telah ditentukan oleh riwayat-riwayat. Oleh sebab itu, ayatayat Al-Quran yang lain terpelihara daripada tahrif dan perubahan dan boleh dimanfaatkan untuk beristidlal kepada zahirnya. Dakwaan ini kebiasaannya dimiliki oleh orang-orang yang sumber dan sanad mereka tentang tahrif ialah riwayat-riwayat yang terdapat dalam kitab-kitab riwayat dan hadis. Dakwaan Kedua: Sebahagian orang beraqidah bahawa secara ijmal Al-Quran telah ditahrifkan. Dengan ungkapan lain, mereka mendakwa mempunyai ilmu ijmali tentang pemesongan kitab AlQuran. Kelompok yang menerima dakwaan ini, dalil dan sanad mereka dalam tahrif ialah dalil i’tibar dan lain-lain seumpamanya.

PERKARA KESEBELAS Mengkaji Dalil Akli Dan Dasar Orang-Orang Berakal Tentang Tiadanya Tahrif

DARIPADA sebahagian kata-kata ahli fikir, kita memahami bahawa mereka berpegang ) dalam membatalkan tahrif. Sayyid ‫بنأ عقلی‬kepada dalil akli dan dasar orang-orang berakal ( Ibnu Thawus telah menjelaskan dalam (Sa’du Suud) bahawa batalnya tahrif adalah tuntutan akal dan sebahagian orang orang beristidlal dengan orang-orang berakal. Dalil Akli Terdapat dua jalan untuk menerangkan dalil ini iaitu: Dalam kata-kata Muhaqqiq Khoei telah digunakan dalam bentuk dalil akli yang tidak bebas dan kita nukilkan di sini secara ringkas: “Kemungkinan tahrif tidak terkeluar daripada tiga bentuk dan bentuk keempat baginya tidak dapat digambarkan di sisi akal.” Bentuk Pertama: Berlakunya tahrif sebelum zaman kekhalifahan Uthman oleh Abu Bakar dan Umar. Bentuk ini secara pastinya adalah batil kerana ia tidak terkeluar daripada salah satu daripada andaian ini: Kemungkinan yang pertama adalah tahrif yang tidak disengajakan iaitu selepas

•

wafatnya Rasulullah s.a.w. Mereka berdua ini (Omar dan Abu bakar) telah mengumpulkan Al-Quran dan disebabkan oleh kekurangan maklumat dan tidak sampainya maklumat kepada mereka serta kelalaian yang berlaku telah menyebabkan berlakunya tahrif. Kemungkinan kedua adalah ianya disengajakan, terutamanya yang melibatkan ayat yang tidak memberikan kesan yang buruk kepada kekhalifahan dan kepentingan mereka.

•

•

Kemungkinan yang ketiga tahrif adalah suatu yang disengajakan, khususnya

•

ayat-ayat yang menyentuh akan kepentingan dan yang membawa kesan negatif kepada mereka. Namun, ketiga-tiga andaian tersebut adalah tertolak. Adapun andaian pertama adalah batil daripada dua sudut iaitu: Tiadanya syak bahawa Rasulullah s.a.w telah memberi arahan untuk menghafal,

•

qiraat dan tartil Al-Quran dan para sahabat juga telah memberi kepentingan yang banyak kepada perkara-perkara ini maka, kita pasti bahawa Al-Quran secara keseluruhannya pada zaman dua peribadi ini ada secara sepenuhnya, sama ada berbentuk terkumpul ataupun terpisah-pisah, sama ada di dada-dada atau di atas helaian-helaian kertas. Pada zaman itu, orang-orang Arab begitu memberi perhatian yang pelik untuk menghafal syair-syair jahiliah, bagaimana mungkin mereka tidak memberi perhatian sedemikian terhadap Al-Quran. Daripada riwayat hadis Thaqalain telah jelas akan kebatilan andaian itu kerana

•

riwayat ini telah menunjukkan bahawa Rasulullah s.a.w pada zamannya telah meminta umat berpegang kepada kitab (Al-Quran) dan ini adalah jelas bahawa adalah suatu yang mustahil kita disuruh berpegang kepada satu kitab yang dikatakan tersusun sedangkan sesetengah daripada ayat-ayatnya telah disiasiakan. Namun, kebatilan andaian kedua:

Adalah jelas bahawa, tahrif yang disengajakan memerlukan kepada keinginan dan kaitannya dengan ayat-ayat yang membahayakan kepimpinan Abu Bakar dan Omar sama sekali tidak wujud. Keinginan seperti ini adalah tidak wujud dan ianya tertolak. Namun, kebatilan andaian kedua: Jika perkara seperti ini terjadi, para penentang kepimpinan Abu Bakar dan Omar (Amirilmukminin dan Sadiqah Tahirah a.s serta 21 orang ketua Muhajirin dan Ansar) perlu menyatakan kekurangan dan permasalahannya dan akan berlaku perbalahan di kalangan mereka, tetapi keadaan seperti ini tidak wujud dalam perkataan dan argumentasi mereka. Oleh sebab itu, sampai di sini, kita dapat buat satu kesimpulan bahawa terjadinya tahrif pada zaman kepimpinan Abu Bakar dan Omar adalah tertolak. Bentuk Kedua: Tentang berlakunya tahrif pada zaman kekhalifahan Uthman yang mana bentuk ini adalah lebih lemah daripada bentuk yang sebelumnya, kerana: Islam pada zaman Uthman telah begitu tersebar di mana beliau tidak lagi

•

mampu mengurangkan sesuatu daripada Al-Quran . Sekiranya tahrif pada zaman Uthman dalam ayat-ayat yang tidak berkaitan dengan Wilayat dan kepimpinan AhlulBait maka sebab bagi tahrif tidak wujud dan tentang ayat-ayat yang berkaitan dengan wilayat pun kita pasti tiadanya tahrif kerana jika Al-Quran mengandungi ayat-ayat yang secara jelasnya menunjukkan kekhalifahan Amirilmukminin sudah pasti ia tersebar di kalangan orang ramai dan kekhalifahan tidak akan sampai kepada Uthman.

•

Jika Uthman telah mentahrifkan Al-Quran. Ini merupakan tohmahan yang

•

terbaik dan alasan yang terbaik kepada penentangnya yang mana ianya akan menjadi alasan untuk berlakunya penentangan dan pemberontakan mereka terhadapnya, tetapi ini tidak terjadi di mana penentangnya tidak mengatakan sesuatupun tentang perkara ini. Andaikan kata tahrif telah berlaku pada zaman Uthman, akan menjadi satu

•

kewajipan dan pastinya Amirulmukminin a.s sebagai khalifah selepas Uthman akan mengembalikan Al-Quran kepada asalnya sepertimana zamannya Rasulullah s.a.w, tetapi andaian itu adalah tidak berlaku. Oleh sebab itu, bentuk yang kedua adalah tertolak dan batil. Bentuk Ketiga: Terjadinya tahrif adalah selepas kekhalifahan Uthaman yang mana ianya dilakukan oleh pemerintahan Bani Umayyah dan kuncu-kuncunya. Perkara ini berlaku apabila salah satu dari ulama dan sejarawan dalam urusan ini telah memperkatakannya. Secara akalnya tidak terdapat bentuk yang keempatnya, kesimpulan daripada pandangan akal dan sejarah, terjadinya tahrif adalah sesuatu yang mustahil dan tertolak. Perlu diingat bahawa dalil yang diperkatakan bukanlah bersifat akal semata, bahkan ianya disandarkan kepada penganalisaan sejarah juga. Untuk jalan ini, perlu kepada dua muqaddimah iaitu: Agama suci Islam adalah agama terakhir di kalangan agama-agama samawi dan ajaran yang paling sempurna dan ajaran yang paling sempurna untuk semua orang sehingga ke hari kiamat.

•

•

Agama yang sebegini perlu memiliki dokumen yang abadi yang menjadi dasar

•

bagi perhubungan kanun-kanun dan arahan-arahannya. Daripada hubungan dua muqaddimah ini, kita memahami bahawa empunya syariat yang suci pastinya memelihara kita ini daripada kegelapan penyelewengan (tahrif). Dalil akli ini daripada satu segi dapat digugat di mana akal sebagai satu qadhiyah ta’liqi menghukum bahawa jika Al-Quran mahu menghidayahkan semua orang dalam semua tingkatan kehidupan sehingga hari kiamat, perlulah terpelihara daripada tahrif, tetapi tahap ini ianya tidak memberi faedah dalam pertelingkahan. Oleh sebab itu, tempat berlakunya pertelingkahan adalah berlakunya tahrif atau tidak berlaku dan akal secara bebas tidak mempu untuk campur tangan dalam urusan ini. Tetapi berasaskan kepada orang-orang yang berakal (sirah ukala’) sesetengah cendiakawan dalam membuktikan tiadanya tahrif dalam Al-Quran adalah seperti ini: Tahrifnya perkataan setiap penulis dan perubahan yang berlaku dalam setiap buku merupakan suatu perkara yang luar biasa dan ianya mempunyai tanda-tanda yang mana dipaksa dan pelik. Maka mereka yang berakal tidak akan turut melatah dengan keadaan itu. Kesimpulannya, terpeliharanya Al-Quran daripada tahrif merupakan perkara yang normal dan tuntutan asal dan ianya adalah kaedah yang awal. Tetapi dalil ini adalah tentang sebuah kitab yang tidak mempunyai niat-niat dan motif-motif yang pelbagai untuk dipesongkan, tetapi sebuah kitab seperti Al-Quran yang alasan-alasan kuffar dan orang-orang Atheis bagi memesongkannya adalah banyak sekali, tidak dirangkumi oleh dalil ini.

PERKARA KEDUA BELAS Ayat Yang Paling Jelas Menunjukkan Tiadanya Tahrif

SEBAHAGIAN daripada para pengkaji telah mendakwa bahawa ayat yang paling jelas antara ayat-ayat Al-Quran bagi membuktikan tiadanya tahrif ialah ayat ini: َ‫َْ ََو إِ َّن َُه لَكِتابَ َعزیز‬ “Demi sesungguhnya sebuah Kitab Suci yang tidak dapat ditandingi.” َ‫ن َیدَی َِه َوال مِنَ َخلفِ َِه َتنزیلَ مِنَ َحكیمَ َحمید‬ َِ ‫ال َیأتی َِه الباطِ َل ُ مِنَ َبی‬ “Yang tidak dapat didatangi sebarang kepalsuan dari mana-mana arah dan seginya; ia diturunkan daripada Tuhan Yang Maha Bijaksana, lagi Maha Terpuji.” Sehinggakan sebahagian mendakwa bahawa para mufassirin mempunyai ijmak yang ayat ini ialah ayat yang paling jelas bagi ketiadaan tahrif dalam Al-Quran. Dengan ayat ini, kita boleh beristidlal akan ketiadaan tahrif dengan beberapa jalan iaitu: Allah Taala menyifatkan Kitab Suci sebagai (mulia) dan adalah jelas bahawa ‘izzah

•

dan kemuliaannya daripada segi bahasa terdapat sekiranya ianya terpelihara daripada perubahan dan pengurangan. Dalam ayat suci ini, telah dinafikan tabiat dan jenis kebatilan dan menurut kaedah pada keadaan begini ianya memberi faedah umum dan dengan ungkapan lain ayat suci ini telah menafikan semua bentuk dan bahagian kebatilan daripada Kitab Suci ini

•

dan diadakan lughat batil bermakna sesuatu yang rosak dan binasa dan jelas bahawa tahrif adalah daripada contoh-contoh kebatilan yang jelas. Dalam ayat ini, Allah Taala memberi sebab bagi hukum ini, oleh sebab kitab ini

•

datangnya daripada satu kewujudan Yang Maha Bijaksana dan Terpuji maka kebatilan tiada jalan baginya. Sebab ini juga memberi petunjuk yang jelas bahawa penyelewengan dan perubahan tidak mempunyai kaitan dengan kitab sebegini yang telah turun dari Yang Maha Bijaksana. Marhum Haji Noori berkata: “Walaupun perkara perubahan dalam Al-Quran adalah antara contoh dan pengertian kebatilan tetapi maksud dalam ayat suci ini ialah makna yang khas dan ianya terhasil daripada kontranya hukum hakam antara satu sama lain dan pendustaan khabar-khabar antara satu sama lain.” Bagi menjawab kata-kata Noori ini sebahagian mereka telah mengatakan: “Iradah khusus bagi kontradiksi dan pendustaan adalah tidak sesuai dengan kitab yang disifatkan sebagai mulia.” Dengan ungkapan lain, penyifatan ini menuntut supaya semua bentuk kebatilan jauh daripada kitab ini. Jawapan ini memerlukan penjelasan dan penyempurnaan dan ianya adalah zahir ayat suci yang mengatakan bahawa kitab ini secara mutlak adalah mulia dan kemuliaan yang mutlak menuntut supaya tidak diiradahkan khusus bagi pendustaan dan kontradisi kerana sekiranya kitab terpelihara daripada aspek ini, kemuliaan juga turut terbatas daripada aspek ini.

Kemusykilan yang terpenting bagi istidlal tentang ayat ini ialah istidlal ini bertentangan dengan tafsiran yang dijelaskan oleh ulama am dan khas. Dengan ungkapan yang lain, tiada seorang pun daripada mufassirin yang memberi kemungkinan bahawa pentafsiran ayat ini menunjukkan kepada tiadanya tahrif. Contohnya, Syekh Tusi dalam tafsir Tibyan bagi tafsiran ayat lima telah memberi kemungkinan: Apa yang dimaksudkan dengan tiadanya kebatilan ialah tiada syubhah padanya dan

•

tiada kontradisi yang mendatanginya yakni Al-Quran adalah hak yang tulen. Qutadah dan Sudiy mengatakan bahawa maksud Tuhan ialah, syaitan tidak

•

mempunyai kekuatan untuk mengurangkan hak daripadanya ataupun menambah sesuatu kebatilan kepadanya. Maksudnya ialah tiada sesuatu sebelum Al-Quran atau sesudahnya yang

•

membatalkannya. Hasan berkata maksudnya ialah kebatilan tidak mendatanginya pada awal atau

•

akhirnya. Dalam perkhabaran Al-Quran tentang masa lampau atau akan datang, tiada

•

kebatilan padanya. Sayyid Murtadha berkata: “Sebaik-baik pentafsiran yang boleh disebut untuk ayat ini ialah tiada kata-kata yang seumpama Al-Quran dan Al-Quran tidak menyerupai kitab-kitab yang setelahnya, dan kitab ini tidak bersambung dengan kitab sebelum dan juga setelahnya yakni kata-kata yang bebas

dan berdikari dan tiada tandingan dalam jenisnya dan punya kelebihan ke atas setiap katakata yang diperbandingkan dengannya.” Dalam menjawab syubhah dikatakan: Sebahagian daripada tafsir-tafsir ini seperti yang telah dinukilkan daripada Qutadah

•

dan Sudiy mempunyai kesesuaian dengan pentafsiran ayat kepada tahrif. Katakan tidak ada seorang pun daripada mufassirin yang mentafsirkan ayat kepada

•

tahrif tetapi telah dibuktikan ditempatnya bahawa salah satu daripada usul-usul tafsir ialah zahirnya kitab daripada zahir ayat memberi petunjuk kepada perkara ini. Adapun tentang kata-kata mufassirin bahawa tidak ada dalil bagi kemuktabarannya dalam pentafsiran kitab kecualilah kata-kata mereka bersandarkan kepada penjelasan maksum a.s. Riwayat-riwayat yang menjelaskan perkara-perkara dalam mentafsirkan ayat ini

•

adalah untuk menerangkan tentang kebatilan, bukan bertujuan membataskan ). ‫مصداق‬sebaliknya untuk menerangkan contoh ( •

PERKARA KETIGA BELAS Adakah Kepercayaan Kepada Tahrif Bermakna Gugurnya Zahir Kitab Daripada Menjadi Hujjah?

ADAKAH kepercayaan kepada tahrif bermakna gugurnya zahir kitab daripada menjadi hujjah dan tidak boleh beristidlal dengannya? Soalan ini adalah sahih sekiranya pendakwa tahrif mempunyai ilmu ijmali tentang berlakunya tahrif. Sebahagian telah mengatakan bahawa, dalam andaian pada setiap ayat yang ada ) dan beristidlal ‫( قرینه‬ketiadaan ‫اصل عقالئی‬kemungkinan tahrif, boleh berpegang kepada dengan zahir ayat suci. Dengan ungkapan lain, untuk hujjahnya kitab yang telah dipesongkan, tidak perlu kepada boleh beristidlal ‫اصل عقالئی‬pengesahan dan taqrir daripada maksumin a.s, tetapi melalui dengan zahirnya ayat. ) membenarkan untuk ‫عقالء‬Penjelasan ini adalah sahih sekiranya orang-orang yang berakal ( . Sedangkan ‫متصله قرینه‬berpegang kepada asal ini yang berkaitan kemungkinan wujud berdasarkan kajian, orang-orang yang berakal membenarkan untuk berpegang kepada asal (yang terpisah daripada ‫متصله قرینه‬ini apabila mukhatab memberi kemungkinan wujudnya ‫قرینه‬kata-kata pembicara). Adapun pada tempat-tempat yang berkemungkinan adanya tidak boleh berpegang kepada asal ini dan dalam masalah tahrif, apa yang ‫متصله‬ ) ‫ محذوف‬yang telah tersisih (‫متصله قرینه‬, wujudnya satu ‫علم اجمالي‬berkemungkinan setelah disebabkan tahrif. tentang tahrif, maka tiadalah jalan untuk ‫اجمالی‬Oleh sebab itu, seandainya terdapat ilmu berpegang kepada zahirnya kitab selain taqrir dan pengesahan maksumin dan perkara ini adalah bertentangan dengan zahir hadis Tsaqalain. PERKARA KEEMPAT BELAS Hadis Tsaqalain Sebagai Petunjuk Bagi Ketiadaan Tahrif

ANTARA riwayat-riwayat, hadis terpenting yang menunjukkan tiadanya tahrif ialah hadis mutawatir Tsaqalain yang telah dinukilkan oleh 33 ribu sahabat besar Rasul s.a.w seperti Amirul Mukminin Ali a.s, Abu Zar, Abdullah bin Abbas, Abdullah bin Umar Huzaifah dan Abu Ayyub Ansari dan kira-kira 122 ulama’ besar Ahlussunnah telah memuatkannya dalam kitabkitab mereka. Matan hadis itu menurut salah satu daripada sunat-sunatnya ialah Rasulullah s.a.w bersabda: ‫فتمسکوا بکتاب ّللا وخذوا به و أهل بیتی أذکرکم ّللا‬ . ‫انی تارک فیکم الثقلین کتاب ّللا و عترتی و فیه الهدی والنور‬ َّ ّ ‫فی أهل بیتی‬ )‫مرات‬ ّ ‫(ثالث‬ Jalan Pertama: Untuk beristidlal dengan hadis bagi menunjukkan tiadanya tahrif terdapat dua jalan, jalan ini menjadi jelas dengan memberi perhatian kepada enam perkara: Hadis ini menunjukkan bahawa adalah mungkin untuk berpegang kepada Al-Quran

•

sehingga ke hari kiamat. Tahrifnya kitab Al-Quran bermakna tidak mungkin ianya boleh dijadikan pegangan.

•

Makna berpegang kepada Al-Quran ialah berpegang kepada semua perkara yang

•

dikemukakan oleh Al-Quran dan bukanlah berpegang kepada perkara-pekara khas semata-mata seperti ayat-ayat ahkam. Dengan ungkapan yang lain, tujuan Al-Quran bukanlah semata-mata menerangkan hukum-hakam dan kanun-kanun awali, tetapi

ianya memberi pertunjuk serta mengeluarkan umat manusia daripada kegelapan kepada cahaya. Tujuan tahrif ialah menyembunyikan sebahagian daripada hakikat-hakikat dan

•

memadamkan sebahagian daripada cahaya-cahaya kitab yang mulia, dan kitab yang telah dipesongkan tidak dapat memberi hidayah dalam semua aspek dan tidak boleh menjadi cahaya bagi semua penjuru, sedangkan matlamat terakhir yang diterangkan oleh Al-Quran bagi dirinya ialah mengeluarkan umat manusia daripada kegelapan kepada cahaya dan menyampaikan mereka ke martabat insaniah yang sempurna dan darjat kebendaan dan kerohanian yang tinggi, dan tujuan ini akan terhasil dengan berpegang kepadanya. Berpegang kepada Al-Quran berbeza dengan berpegang kepada itrah. Ianya adalah

•

satu perkara yang hanya mungkin terlaksana melalui sampainya seseorang itu kepada Al-Quran di mana itu juga adalah Al-Quran yang berada dalam ikhtiar dan di kalangan orang ramai, bukannya Al-Quran yang berada dan terpelihara di sisi Ahlul Bait yang maksum dan tidak ada pada semua. Daripada hadis yang mulia ini, difahami bahawa berpegang kepada Al-Quran bukan sahaja sesuatu yang mungkin bahkan wajib dan ayat khabar berada pada maqam hukum taklif dan dalam perbahasan-perbahasan ilmu usul telah jelas bahawa takliftaklif syari’e hendaklah tertakluk kepada kemampuan mukallaf-mukallaf dan sekiranya Al-Quran telah ditahrifkan, maka tiada kemampuan untuk berbegang kepadanya.

•

Jalan kedua: Daripada hadis yang mulia ini, difahami bahawa setiap satu daripada (dua perkara yang bernilai) ini adalah hujjah yang tersendiri dan dalil yang sempurna disamping dalil yang lain, dengan makna hujjahnya setiap satu tidak bergantung kepada pengesahan yang lainnya. Tetapi bukanlah bermakna bahawa setiap satu secara bersendirian adalah mencukupi dalam menyampaikan kepada kesempurnaan yang dikehendaki, keluar daripada kesesatan dan mengenepikan kegelapan-kegelapan, bahkan kesan ini timbul daripada keseluruhan dua perkara bernilai ini. Oleh sebab itu, sekiranya telah berlaku pemesongan (tahrif) dalam kitab Al-Quran, maka zahir Al-Quran telah gugur daripada menjadi hujjah dan orang-orang yang percayakan tahrif mestilah percaya bahawa, merujuk kepada kitab yang telah dipesongkan perlu mendapat pengesahan daripada ma’sumin a.s dan ini adalah bercanggah dengan hadis yang mulia kerana zahirnya menunjukkan setiap satu adalah (perkara benilai yang ‫ثقل األکبر‬berdikari dan pada dasarnya, bagaimana daripada dua dalil ini (perkara bernilai yang lebih kecil)?‫ثقل األصغر‬lebih besar) bergantung kepada Daripada dua jalan ini, kita menyimpulkan natijah bahawa: Berpegang kepada kitab Al-Quran yang mulia bukan sahaja suatu yang boleh, bahkan

•

sebagai taklif dan tanggungjawab yang mesti dilaksanakan. Kitab Al-Quran yang mulia adalah satu dalil dan hujjah yang bebas.

•

Adalah jelas bahawa pegangan kepada tahrif tidak bersesuaian dengan setiap satu daripada dua perkara ini.

PERKARA KELIMA BELAS Nasakh Tilawah Dan Insa’

DALAM kata-kata ulama’ Ahlussunnah dua istilah (Nasakh Tilawah) dan (Insa’) dapat dilihat dan sebahagaian daripada mereka mengatakan bolehnya nasakh tilawah dengan berdalilkan dalil akli dan nakli. Di bawah perkara ini kita berusaha untuk mengkaji sama ada dua istilah ini berbeza daripada tajuk tahrif atau apakah pererimaan nasakh tilawah beserta dengan bolehnya tahrif. Dalam kitab-kitab riwayat terdapat hadis-hadis yang mana pembesar-pembesar ulama’ Sunnah mengertikannya sebagai nasakh tilawah. Antara riwayat dalam masalah rejam, Ibnu Abbas meriwayatkan daripada Umar sebagai berkata: “Antara ayat-ayat yang telah turun ...... dan Rasulullah ‫الشیخ و الشیخة إذا زنیا فارجموهما‬kepada Rasulullah s.a.w ialah ayat rejam, s.a.w pada zaman baginda, telah beramal dengan hukum ini dan kami pun setelah baginda beramal dengannya.” Zaid Bin Tsabit berkata: “Saya telah mendengar daripada Rasulullah s.a.w, sekiranya lelaki mempunyai isteri atau isteri mempunyai suami telah berzina, hendaklah mereka direjam. Zaid tidak mendakwa bahawa sabda Rasulullah s.a.w ini sebagai wahyu Al-Quran, tetapi Umar menyangkanya sebagai wahyu Al-Quran dan telah berkata kepada Rasulullah s.a.w: “Apakah perlu saya menulisnya dalam kitab? Tetapi tidak dijawab oleh Rasulullah s.a.w.

Ahlusunnah menyangka bahawa hukum ini dan sabda Rasul ini sebagai ayat Al-Quran, tetapi qiraat dan tilawahnya telah dimansuhkan dan hukumnya telah berkekalan. Terdapat kritikan-kritikan yang penting ditujukan kepada kepercayaan ini seperti berikut: Nasakh dalam apa bentuk sekalipun perlukan yang menasakhkannya, tetapi dalam

•

perkara-perkara ini tiada yang menasakhkannya. Pada tempatnya telah terbukti bahawa nasakh hanya terlaksana pada ruang lingkup hukum-hakam

shar’ie, manakala

•

tilawah tidak mempunyai tajuk shar’ie.

Walaubagaimanapun, kritikan ini telah dijawab oleh ulama’ mereka bahawa yang dimaksudkan dengan tilawah bukanlah kewujudan luarannya tetapi keharusan tilawah yang merupakan salah satu daripada hukum syar’ie. Apakah faedah yang ada pada nasakh jenis ini di mana tilawah dimansuhkan tetapi

•

hukum asal yang merupakan pengertian ayat tetap berkekalan. Kritikan terpenting telah diterangkan oleh almarhum Muhaqqiq Khoe iaitu, sekiranya nasakh tilawah ini telah berlaku pada zaman hayat Nabi s.a.w dengan perintah baginda walaupun perkara ini tidak bermakna tahrif tetapi, oleh sebab riwayatriwayat yang menunjukkan perkara ini sama ada dipaksakan ke atas pandangan ini adalah khabar wahid, maka tidaklah ia memadai untuk dijadikan sandaran. Tambahan lagi terdapat dalam sebahagian riwayat-riwayat ini yang mengatakan bahawa nasakh berbentuk sebegini telah berlaku selepas zaman Rasulullah s.a.w. Dan sekiranya nasakh ini dilakukan oleh ulama’ dan pemerintah-pemerintah, maka inilah pengertiannya tahrif dan penerimaannya.

•

Adapun apa yang diterangkan dalam masalah rejam adalah jelas kebatilannya kerana Rasulullah s.a.w begitu teliti dan mengawasi penulisan ayat-ayat Al-Quran dan dengan inisiatif yang tinggi telah memerintahkan para penulis wahyu melaksanakan urusan ini dan sekiranya perkara rejam adalah sebahagian daripada ayat-ayat Al-Quran, mengapa arahan tidak dikeluarkan supaya direkodkan dalam Al-Quran dan soalan Omar tidak dijawab?

Maka, masalah nasakh tilawah adalah satu perkara yang kebatilannya adalah sangat jelas sehingga sebahagian Ahlussunnah yang sezaman dengan zaman ini mengatakan bahawa, walaupun daripada segi akal adalah harus, tetapi nasakh yang sebegini tidak berlaku dalam Al-Quran dan Ibnu Hazm Andalusi setelah pada mulanya menerima nasakh tilawah akhir sekali mengaitkannya dengan wahyu Ilahi.

PERKARA KEENAM BELAS Syiah Tidak Boleh Percaya Kepada Tahrif

SYIAH bukan sahaja tidak percaya kepada tahrif (terpesongnya Al-Quran) tetapi pada dasarnya tidak boleh mempunyai kepercayaan sedemikian kerana antara dalil-dalil penting kepercayaan-kepercayaan Syiah ialah ayat tathir: َ‫ت ََو ُی َط ِّه َر ُكمَ َتطهیرا‬ َِ ‫س أَه َل َ ال َبی‬ ََ ‫الرج‬ ََ ‫ّللا ُ لِ ُیذه‬ ََّ ‫إِ َّنما ُیری َُد‬ ِّ ‫ِب َعن ُك َُم‬ Pada tempatnya telah terbukti bahawa ayat ini menunjukkan secara jelas akan kemaksuman Ahlul Bait a.s, kemaksuman yang merupakan syarat terpenting untuk kepimpinan dan kekhalifahan muslimin. Sekiranya seseorang itu mendakwa bahawa Al-Quran itu telah terpesong, maka ayat ini tidak lagi dapat membuktikan kemaksuman. Tujuan utama daripada ayat ini akan jelas apabila kita menerima bahawa Al-Quran adalah kitab yang tersusun yang bermula dengan surah Al-Hamd dan pengumpulannya telah selesai pada zaman Rasulullah s.a.w dan setelah itu tidak terusik oleh sebarang peristiwa dan setiap ayat berada pada tempatnya yang sesuai dengan keadaan di mana sekiranya berada di tempat lain, maka maksud Tuhan tidak tercapai. Tujuan Tuhan dalam ayat ini ialah, ketika

menerangkan tanggungjawab isteri-isteri Rasulullah s.a.w, Tuhan menyebut tentang tugastugas khas Ahlul Bait yang maksum dan suci dan mengingatkan mereka tentang tanggungjawab khas yang mereka miliki. Dalam apa jua keadaan, jika terdapat kemungkinan tahrif

dalam ayat-ayat sebegini, maka tiada asas yang tinggal bagi kepercayaankepercayaan Imamiyah.

PERKARA KETUJUH BELAS Kajian Keseluruhan Riwayat-Riwayat Tahrif

DALIL terpenting bagi orang-orang yang percaya kepada tahrif ialah riwayat-riwayat yang mana Sunni dan Syiah ada menyebutkannya dalam kitab-kitab mereka dan riwayat-riwayat ini berdasarkan kiraan sebahagian para pengkaji terdapat kira-kira 2211 riwayat dan sebahagian para pembesar menerima tawatur secara ijmal riwayat-riwayat ini dengan makna walaupun kebanyakan riwayat-riwayat ini daripada segi sanad adalah lemah, tetapi banyak riwayat-riwayat pada tahap yang mana menyebabkan keyakinan kepada keluarnya )) sebahagian daripadanya dan tidak diberikan andaian bahawa semuanya adalah ‫صدور‬ palsu. Mereka yang percayakan tahrif telah memanfaatkan riwayat-riwayat ini bahawasannya, pada sebahagian daripada kitab suci terdapat tahrif-tahrif dan kekurangankekurangan.

Pembesar-pembesar daripada para ulama, dalam menjawab riwayat-riwayat ini telah menimbulkan kritikan kepada mereka dalam dua aspek iaitu: Kritikan dari segi sauad dan kitab-kitab yang mana riwayat-riwayat ini telah telah

•

dikumpulkan di dalamnya. , sekarang hendaklah kita terangkan setiap satu dari dua ‫داللة‬Kritikan daripada segi

•

aspek ini: Penjelasan Aspek Pertama Dalam kebanyakan riwayat-riwayat ini, terdapat Ahmad bin Muhammad Sayyari yang mana menurut ulama’ ilmu Rijal, seorang yang (rosak agama) dan (lemah hadis) dan Najjasyi menuduhnya sebagai ghulat manakala Ibnu Ghadairy mengatakannya sebagai terpesong. Antara orang-orang yang terdapat dalam sanad riwayat-riwayat ini ialah (Yunus bin ‫خلط‬Dzabyan) yang dikatakan sangat lemah dan dalam kitab-kitabnya terdapat (percampuran) dan Ibnu Ghadairi mengatakannya sebagai ghulat, sangat pendusta dan pereka hadis. Individu ketiga dalam sanad riwayat-riwayat ini ialah Ali bin Ahmad Kufi yang mana penulispemulis ilmu Rijal memperkenalkannya sebagai lemah, rosak perawiannya hatta tergolong daripada golongan ghulat yang terpesong. Oleh sebab itu, adalah jelas bahawa orang-orang yang menulis dan memerangkan riwayatriwayat ini sebagai lemah dan riwayat-riwayat mereka tidak mempunyai iktibar. Selain daripada apa yang telah dikatakan, hendaklah kita berikan perhatian bahawa kitabkitab yang terdapat riwayat-riwayat ini pada kebiasaannya sepi daripada iktibar. Sebahagian daripada riwayat-riwayat ini telah diambil dari sebuah risalah yang dikaitkan dengan Saad Bin Abdullah Ash’ari yang mana risalah ini juga dinisbatkan

•

kepada Nu’mani dan Sayyid Murtadha. Oleh sebab itu, penulisnya tidak jelas dan tiada seorang pun daripada rijal ilmu Hadis yang mengiranya sebangai muktabar. Sebahagian daripada hadis-hadis telah diambil daripada kitab Sulaim Bin Qais Kilabi

•

dan Syekh Mufid berkaitan kitab ini berkata: Sebuah kitab yang tiada kepercayaan kepadanya dan beramal dengannya dalam banyak keadaan tidak dibolehkan dan (percampuran dan ......‫ تدلیس‬dan‫تخلیط‬terdapat

) dalamnya dan orang yang kuat agamanya hendaklah

menghindarkan diri daripadanya.

)) dan Kitab Qiraat ‫کتاب التنزیل و التحریف‬Kitab ketiga ialah Kitab At-Tanzil wa At-Tahrif)

•

, penulisnya ialah Ahmad Bin Muhammad Sayyari yang sebelum ini telah ‫((کتاب قراءات‬ dinyatakan bahawa ulama rijal telah melemahkannya. Sebahagian daripada riwayat-riwayat ini telah diambil daripada tafsir Adabi Al Jarud

•

yang mana orang ini telah dilaknat oleh Imam Sadiq a.s. Selain ini, dalam Sanad tafsir ini terdapat katsir Bin Ayyash yang lemah. Salah satu daripada kitab-kitab itu ialah Tafsir bin Ibrahim Qommi yang dinisbahkan dari imla’-imla’ yang beliau katakan kepada muridnya ‫تلفیق‬

•

kepadanya dan

Abu Fadl Abbas bin Mohd Alawi dan ia juga adalah sama, bercampur dengan tafsir Abil Jarud. Salah satu daripada rujukan riwayat-riwatay ini ialah (Kitab Istihathah) Ali bin Ahmad

•

Al-Kufi yang mana Ibnu Ghadairi mendustakannya dan menuduhnya sebagai ghulat. Sebahagian daripada hadis-hadis ini datang daripada Ihtijaj Tabarsi yang mana pada kebiasaanya riwayat-riwayatnya adalah mursal dan tidak dapat diistidlalkan kepadanya sebagai kitab riwayat.

•

Kebanyakan riwayat-riwayat ini juga terdapat dalam kitab yang mulia Kafi tetapi

•

kewujudan semata-mata satu riwayat dalam sebuah kitab tidak bermakna sahih dan boleh beramal dengannya. Sebahagian mendakwa, di kalangan 29,211 hadis dalam Kitab Kafi, sebanyak 2,2,1 hadisnya adalah sahih dan kira-kira 211 hadis adalah hasan dan 1212 hadis adalah muwattaq, 321 hadis qawiy dan ,122 hadis adalahdha’if (lemah). Penjelasan Aspek Kedua . bukankah mempunyai satu pengertian tetapi ianya ‫داللة‬Riwayat-riwayat ini daripada segi terbahagi kepada beberapa bahagian iaitu: Kelompok Pertama: Sebahgaian daripada riwayat-riwayat ini berkaitan dengan takrif Maknawi yang terkeluar dari tempat perbahasan kita. Kelompok Kedua: Sebahagian daripada riwayat-riwayat ini menunjukkan kepada ikhtilaf qiraat yang terkeluar dari tempat perbahasan takrif. Kelompok Ketiga: Riwayat-riwayat yang bertujuan menerangkan atau mentafsirkan satu ayat, di mana sebahagian orang menyangka apa yang ditafsirkan bagi ayat itu sebenarnya adalah daripada matannya Al-Quran. Seperti hadis yang mulia ini: :‫روی الکلینی بأسناده عن موسی بن جعفر( ع )فی قوله تعالی‬ ‫اولئك الذین یعلم ّللا ما فی قلوبهم فاعرض عنهم وعظهم ومثل لهم في أنفسهم قوال بلیغا‬

:

ّ ‫ فقد سبقت علیهم کلمة ال‬: (( ‫فاعرض عنهم )و اضاف‬: ( ‫تالهذه االیة الی قوله‬- ‫ علیه السالم‬-‫انه‬ ‫شفاء و سبق لهم‬ .‫العذاب ))و تال بق ّیة األیة‬ Muhaddis berkata: “Zahir Siyaqnya ayat ialah, penambahan ini adalah daripada Al-Quran dan bukan tafsir.

Allamah Majlisi dan lain-lain menjelaskan bahawa ungkapan ini adalah tafsiran. Kelompok Keempat: Riwayat-riwayat yang mempunyai dilalah (petunjuk) bahawa dalam sebahagian ayat-ayat telah disebut nama Amirul Mukminin Ali a.s dan Imam-imam Maksum. Riwayat-riwayat ini juga berada pada maqam penjelasan dan ta’wil ayat-ayat dan tidak menunjukkan bahawa mana-mana para imam dahulunya adalah sebahagian daripada AlQuran yang kemudiannya telah dikeluarkan. Kelompok Kelima: Riwayat-riwayat yang menunjukkan bahawa tersebutnya nama beberapa individu daripada Quraish dalam Al-Quran dan kononnya para pemesong telah mengeluarkannya dan hanya mengekalkan nama Abi Lahab sahaja. Riwayat-riwayat ini mempunyai dua krikitan iaitu: ) antara riwayat-riwayat ini kerana pada ‫تناقص‬Terdapat pertentangan (

•

sebahagiannya, bilangan yang dihapuskan ialah tujuh puluh manakala sebahagian yang lain adalah tujuh.

Melalui pemerhatian kepada riwayat-riwayat ini, memberi penyaksian akan

•

kepalsuannya dan pada dasarnya apakah faktor penyebab yang ada sehinggakan antara nama-nama, nama Abi Lahab yang terpelihara? Kelompok Keenam: Riwayat-riwayat yang menunjukkan bahawa setelah kewafatan Rasulullah s.a.w, sebahagian kalimat telah diubah dan digantikan dengan kalimat lain di tempatnya dan dengan ungkapan lain, riwayat ini menunjukkan bahawa berlakunya tahrif dengan penambahan dan pengurangan. Kumpulan ini juga bercanggah dengan ijmak kerana muslimin bersepakat bahawa tiada penambahan kepada Al-Quran walaupun satu huruf.

Kelompok Ketujuh: Riwayat-riwayat tentang Imam Hujjah a.f, di mana setelah zuhur, Imam mewajibkan orang ramai untuk membaca Mushaf Ali a.s yang berada di sisinya. Riwayat-riwayat ini walaupun menunjukkan kelainan Mushaf Amirul Mukminin a.s daripada mushaf yang sedia ada, tetapi perbezaan bukanlah daripada segi matannya Al-Quran tetapi perbezaan daripada segi susunan tertib sebahagian syarah dan penjelasannya. Kelompok Kelapan: Riwayat-riwayat yang menunjukkan pengurangan dalam Al-Quran dan ianya terbahagi kepada tiga bahagian iaitu: Menunjukkan bahawa bilangan sebenar ayat-ayat Al-Quran adalah lebih

•

daripada Al-Quran yang ada sekarang ini. Menunjukkan bahawa sebahagian daripada surah-surah yang ada dalam Al-

•

Quran, bilangannya adalah lebih sedikit daripada yang sebenarnya. Menunjukkan kepada pengurangan satu kalimat atau ayat.

•

Bagi menjawab kelompok ini, hendaklah dikatakan: Riwayat-riwayat ini adalah bertentangan dengan Al-Quran dan hendaklah

•

berpaling daripadanya. Di kalangan kumpulan ini, terdapat banyak riwayat-riwayat yang saling

•

bertentangan antara satu sama lain yang menolak isi kandungan mereka. Jika di kalangannya terdapat khabar yang sahih, tetapi ia mempunyai status

•

khabar wahid yang menurut kaedah, dalam perkara sebegini tidak boleh berpegang kepada khabar wahid. Sebahagian hadis ini menunjukkan gugurnya nama-nama para Imam a.s dan sebelum ini telah kita katakan bahawa riwayat-riwayat sebegini hendaklah dipikul kepada ta’wil atau tafsir atau hendaklah menjelaskan contohnya.

•

‫الحمد هلل رب العالمين‬ ‫‪Rujukan‬‬