LOS CALLEJEROS. Straatnozems van Belgische bodem on the road in Peru. Mas Corazon in klei. Krito El Diabolito

Reis verslag: Mas Corazon

LOS CALLEJEROS REI SV MAS ERSL AG C Lim ORAZO : a-C uzco N Peru

TEL +32 EPHON 478 710 E 307

January 2009

Issue No. Seventeen

www.loscallejeros.be

FAC SIM +32 156 ILE 409 27

“Straatnozems” van Belgische bodem on the road in Peru. HIGHLIGHTS ACLIMA EN LIMA:

7:00u de la mañana, zeg maar ‘s morgens. Los Callejeros @ Brussels Airport. Reeds enkele avonturen meegemaakt en nog niet eens vertrokken strompelen we de douane voorbij met een te compenseren overgewicht van 7kilo en de daaraan vast hangende 150 groene flappen. Net op tijd voor de vlucht... Continued on Page 2

Mas Corazon in klei

VAMOS POR CAÑETE:

Vandaag begonnen we aan onze driedaagse naar Cañete, een provincie enkel uurtjes rijden van Lima, wat een heel mooie gevarieerde streek zou zijn. Samen met onze producer Fernando en Maestro Alfredo Valiente zouden de komende 72uur van ons leven een onvergetelijke gebeurtenis moeten worden. Continued on Page 8

AANKOMST IN CUZCO:

Een helse trip van om en bij de 20uur bustrippen over cols van meer dan 4000 meter, geen wonder dat je daar niet heelhuids uit geraakt...

Krito “El Diabolito”

Subete

“Todos somos imperfectos, pero tenemos la possibilidad de mejorar y de progressar...” Mas Corazon!

Continued on Page 10

LosCallejerosvzw | Diestsesteenweg 129, 3010 Kessel-Lo, Belgïe | BE0892.822.345 | www.loscallejeros.be

LOS CALLEJEROS!

PAGE

2

Reisverslag Mas Corazon in Peru 4/12/2008 DAG 1 ACLIMA EN LIMA 7:00u de la manjana, zeg maar ‘s morgens. Los Callejeros @ Brussels Airport. Reeds enkele avonturen meegemaakt en nog niet eens vertrokken, strompelen we de douane voorbij met een te compenseren overgewicht van 7kilo en de daaraan vast hangende 150 groene flappen. Net op tijd voor de vlucht en we zetelen ons ATLANTA, USA waarts. Goe geeten, scheef gemaft en nog getest geworden in de transitzone op Amerikaanse bodem met de vraag wat we kwamen doen. Dan maar gezegd dat we een bende muzieknozems zijn, The Scorpions (aangezien we alle 4 jarig zijn in November en het sterrenbeeld Schorpioen op onze kop gelabeld staat ) uit Europa die op een trouwfeest in Peru waren uitgenodigd om te gaan spelen. Wij efkes in de Puree maar ze konden er toch mee lachen, hoewel Frank nog zijn aardappelen moest afstaan aan de controle en Krito met een scheef oog de douane aankeek toen ze hem zijn statiefken van zijn conga afpakten.. Het stuksken van Atlanta naar Lima is voor mij hoegenaamd onbekend, aangezien ik bij nog enkele woorden van de Kapitein vh luchtschip weg droomde... Welcome to our flight DL 349 we... and behalf of our crew we ‘d like to thank you flying Delta Airlines today (alsof we dat onderweg niet doorhadden). Soit!

So far in no time in Lima.. De zoveelste check-in en dan in de aankomhal de slogan: “We make your journey as fascinating as your destination” passerend werden we verwelkomd door de Tia Mia van “Frak y sus Amigos” . Ons frakske natuurlijk nog ergens blijven hangen en wij alvast de Tia en onze nieuwe Commandante Callejero Fernando en zijn Kameraad Choffer Victor stevig verwelkomd op zijn typisch West-Spaanders met nen innige knuffel alsof we deze mensen in geen jaren meer gezien hadden.. Mas Corazon hier we come! Ps: Het is hier -5 uur tijd verschil. Dus 12u. ’s nachts bij jullie is 20u ’s avonds bij ons. Fotootjes en visueel materiaal volgt later. Maandag hebben we preproductie. De vraag voor vandaag: Wat vinden jullie van de slogan: “We make our destination as fascinating as our journey..” Speel gerust met ons mee ;o).

DAG 2 PRIMERO REPORTAGE LOS CONSTRUCTORES

Onze eerste nacht in Youth Hostel Miraflores goed verlopen. We hebben slechts een kleine 4u gemaft, maar desondanks hebben we het gevoel uitgeslapen te zijn. Behalve Cutie “lees kjoetie” (=Peter) dan, die kon zijn draai niet vinden op het vliegtuig en in het stapelbed. Uiteindelijk iedereen verder op het

gemakske opgestaan. Ttz neffest ons begonnen ze just met drilboren en kloppen. Blijkt dat er naast de jeugdherberg die gearrangeerd is geweest door ons Tia Mia (Tante van Frakske) een bouwwerf ligt. Waar de meeste mensen van wakker liggen en zouden verhuizen, is het natuurlijk typisch dat we daar met los callejeros iets mee zouden doen. En op z’n Frank gewijs ontstond er een improvisatie op het ritme van de lustige Bob De Bouwers met onze Krito voor op. En de mannen timmerde lustig mee... Bleek dat het nog niet eens middag was en dus besloten we maar om enkele bouwvakkers te interviewen waaronder de aannemer van het gebouw. Nu en belgique had dit nooit gemogen. Maar we zijn er dus ingeslaagd om een interview te doen zonder veiligheidshelm en shoes op een plaats waar we onszelf de dood hadden kunnen injagen. Zeker nadat ze vanalles van een 5tal verdiepingen naar beneden hadden liggen gooien. Maar wij hadden licht nodig, en hebben goede Engelbewaarders dus zijn van dergelijke rampen bespaard gebleven.. Allesinds de eerste beelden voor project Mas Corazon staan erop en subiet gaan we voor het eerst uit in een stad die alvast een knipoog van haar corazon heeft laten zien.. Plots gaat de telefoon en Fernando waar we aldus mee hadden afgesproken om een stapje in de wereld te zetten zat aan de andere


LOS CALLEJEROS!

PAGE

3

Reisverslag Mas Corazon in Peru 6/12/2008 En samen met Frank besloten zij om een onderonsje te houden aan de telefoon... Meer dan een ander half uur later besloten we (Peter en Benji want Krito die lag al lang te knorren) om ook ons nest op te zoeken. Wanneer de Frank precies de hoorn heeft afgelegd kunnen we niet met zekerheid zeggen... Ps: Slogan: Bouw je mee aan het realiseren van een droom? DAG 3 MAS CORAZON Je zult het niet geloven maar vandaag was de dag dat we voor het eerst Mas Corazon (El sentimiento / het gevoel) effectief hebben mogen ervaren.. De dag eerst goed begonnen met een heerlijk ontbijtje Huevos a Los Callejeros ( Fijn gesneden Paprika’s, Champignons (yes indeed), zoete Peruaanse patat, geklutste eieren, wat zout en Peter en je hebt een overheerlijke maagvuller. Net gedaan met eten en Fernando onze allround producer voor Lima arriveerde met enkele typische Peruaanse instrumenten (Een quijada=is de kaak van een ezel waarvan de tanden een beetje losstaan en bespeeld wordt als een guiro(= een soort rasp waar je met een stokje over strijkt) maar dan met een handslag die een typische beat geeft en de Cajita= een houten doosje met deksel waarvan je met de ene hand het deksel open en dicht doet en dus als het ware de beat geeft

en met de andere hand met een stok een ritmische melodie bespeelt langs de zijkanten van het doosje) En even later arriveerde ook de bijhorende muzikale Maestro Alfredo Valiente, een virtuoos/docent in de Passionele Peruaanse Percussie en onze kersverse Pappy Peru. Zijn bezieling kwam al snel naar boven en greep ons zo ontzettend hard naar ons hart dat we er mee bezield door werden. Enkele jams zorgden ervoor dat Mas Corazon aanwezig was in ieders hart ;o). Niet toevallig dat de Zon scheen.. Deze vlotte en korte kennismaking was zeer belovend voor de komende dagen. Snel afscheid genomen en we zagen de kans schoon om even te gaan uitwaaien aan de kust die enkele quadras naar beneden was. Nog aan het bekomen van onze intense jam en met de pint in de hand en zicht op... moesten we ons in een keer reppen want we hadden afgesproken met Tia Mia ( ge weet wel tante Frak) om naar de matrimonio ( de trouw) en aansluitende receptie te gaan van Fraks primo (neef). Samen met de Mercado nog snel een Super Mercado binnengewandeld en dan taxigewijs ons gerept richting de Kerk waar een menigte Mercado-Avaloskes ons verwachtte. Franks vader, die van Limaanse afkomst is heeft 7 hermanas (zussen) en 2 hermanos (broers).De hermanas Hilda, Chela en Cecilia, en hermano Gustavo hebben ons met open armen verwelkomd. De trouw en

sfeerbeelden opgenomen als memorie voor Jorge (Franks vader) en allicht wel enkele beeldjes bruikbaar van Jezus die met vele hartjes in de hand tevens de boodschap van Mas Corazon wou bevestigen, zijn we uiteindelijk beland in een warm en open familiefeest waar we de ziel uit ons lijf hebben gespeeld en de familie van Frank na het spelen van Abuelita de Piura met tranen in hun ogen ons bevestigde dat Mas Corazon (el sentimiento) onvoorwaardelijk aanwezig is! Ps: Slogan van den dag: Wat vind jij van de stelling ‘Als je deelt heb je meer..” DAG 4 EL DOMINGO ZONdag, een rustdag voor zij die de Mas Corazon in hun laten schijnen ;o). (en eindelijk een beetje het achter de schermen werk kunnen uitvoeren : ) DAG 5 ABUELITA Y BARRIO JUNGJUNG Zondag nog een voorbereidingsvergadering gehad met Alfredo, Fernando en kennismaking Chayo, Rastaman vibration singer in Peru. Eigenlijk is een youth Hostel voor ons wel een ideale biotoop om in te werken want vanuit de hele wereld ontmoet je hier eensgezinde mensen à la carte waaronder Helio.


LOS CALLEJEROS!

PAGE

4

Reisverslag Mas Corazon in Peru 8/12/2008 Een Braziliaanse advocaat die de ambitie heeft om in Brazilie Judge te worden. Hij heeft een heel mooie kijk op hoe het kapitalistischsysteem en het gevangenisbeleid zou moeten worden verandert in eigen land en eventueel in de hele wereld nl: eerst je product produceren en verkopen en terug investeren. Met het geld dat overblijft koop je je eigen benodigdheden en niet in eerste plaats de zaken verkopen om geld te verdienen... Maandagochtend terug een stevig ontbijtje gemaakt. Een heerlijke tortilla op zijn creools en gewonnen brood op z’n Casa de la Calle Guajira. Ondertussen wachten op Fernando om nog eens het budget en de timing voor de komende periode te bespreken. Maar el tiempo pasa en zeker wanneer het hier gaat om afspraken blijft het toch een beetje op z’n Latijns-Amerikaans of Los Callejeriaans. Dus met de nodige korrel zout te nemen. Een dikke 3uur later komen we toe bij Tia Mia waar we na een heerlijke maaltijd en een interview over vrouwen en sociale relevantie richting de bedenkplaats van Franks Abuelita de Piura gingen. Onderweg nog een kleine pitstop voor een bloemmeke en en passant de auto even inwisselen tegen een taxi. Het is daar zeer steil en aangezien de auto van Tia Mia op weg naar het kerkhof het weleens zou kunnen begeven leek dit een wijselijk besluit. Daar aangekomen was het een ontroerend moment voor Paco, om na zoveel jaar aan het graf van zijn

grootmoeder te staan. De stilte werd even opgeluisterd door een muzikale nagedachtenis van Los Callejeros’ Abuelita en aan de molentjes en de Corazon aan de gedenksteen zou je kunnen vermoeden dat Abuelita haar Mas Corazon goed had ontvangen... Na deze momenten van intense ontroering daalden we terug af om onze weg verder te zetten naar Barrio Vallejungjung, een sloppenwijkje buiten maar nog net binnen Lima. Een toch wel gevaarlijk buurt. De naam Independencia hebben ze hier niet gestolen (of juist wel!). Allesinds toeristen kom je hier niet tegen en zonder Tia Mia hadden we deze rit waarschijnlijk nooit overleefd. Dit kranig vrouwtje dat toch al de zestig gepasseerd is weet zelfs met nen kapotte Capo vlotjes tussen de putten en obstakels door in eerste te vertrekken op een berg die makkelijk te vergelijken is met de Muur van Geraardsbergen. Eindelijk boven wachtte de burgemeesters van de wijk ons op en via een ineengeknutselde megafoonwagen maakte ze reclame voor een dadelijk geimproviseerd optreden. Een meute kinderen snelde ons tegemoet en aan de gezichten te lezen was onze komst niet een dagelijks fenomeen. We speelden tot de avond viel en de kinderen zagen dat het goed was... Queremos Mas Corazon!

DAG 6 ZAPATEO Uiteindelijk gisterenavond toch nog veilig terug thuis geraakt en al weer een nieuwe dag die openstaat voor nieuwe avonturen. We hadden met Alfredo en Fernando en William de taxichauffeur waar we nog een en passant interviewtje mee hadden afgesproken aan de Youth Hostel en samen vertrokken we naar Barrio Alto. Weerom een buitenwijk dat voor het eerst in haar leven allicht kennismaakte met 4 toeristen en waar we zelf mochten kennismaken met een groepje jonge virtuozen. Een bezetting van 3 cajons, conga’s, onze cajita quijada en guiro, en campana (basically een koebel). Deze jongens speelden letterlijk de ziel uit hun lijf op hun descarga (jam), maar toen wij er met ons kliktrackske afkwamen was het direct heel wat anders geblazen. Het mechanische en onnatuurlijke dat nu eenmaal gebonden is aan een metronoom, maar tevens een goede oefening is voor menig muziekbeoefenaar zorgde ervoor dat er zwaar gezocht moest worden naar levende ritmes. Het is hier waar we dankzij Krito toch ingeslaagd zijn om de natuurlijk fond voor Mas Corazon te bereiken. Met een duivel in zijn oren heeft hij enkele uren de maat van de klok geslaan. Respect!

Ps: Waarom blijven vragen stellen als jet het antwoord al lang weet?


LOS CALLEJEROS!

PAGE

5

Reisverslag Mas Corazon in Peru 10/12/2008 Na nog een stevige portie festejo (de typische Afro-Peruaanse muziek) met bijhorende danspasje van die jeugd dat we niet aan jullie neus willen voorbij laten gaan, repten we ons naar het huis waar Alfredo Valientes tante, een vrouwtje dat net haar negentigste verjaardag heeft gevierd en een zeer hoogstaand gerespecteerde zangeres in de jaren 50 en 60, haar zoon ( eigenlijk neef, maar hijo de corazon) heeft Groot gebracht. De omgeving waarin we ons momenteel bevinden straalt een heel hoog Buena Vista Social Club gehalte uit, maar met dat verschil dat de muziek hier op sterven na dood is en dat men tot dusver geen aandacht meer besteed aan de promotie van de trachtende te overleven cultuur, die eigenlijk als je het hoort beleeft en ziet nog een grotere meerwaarde kent dan Social Club. Ach ja if the next Wim Wenders en Ry Cooder please stand up! Hopelijk kunnen wij hierin toch een steentje bijdragen door dit mee te brengen en te laten proeven bij ons in Belgie want zeg nu eerlijk wie heeft er nu niet de CD van Buena Vista Social Club in huis... Heerlijk gegeten. Ik moest er wel half van flippen. Allicht door de pepers, maar Sr Cutie de Mr Pepper naast mij trok dat toch in twijfel aangezien hij de halve kilo pepers in mijn bord in een teug naar binnen zwelgde en hij zoals hij nu eenmaal is er heerlijk cool bij bleef. Na het eten legde we een gezellig babbelke vast met de zeer gevierde Abuela en vatte

ze zowaar heel het concept Mas Corazon in 5 minuten samen. Even later kwam er een goedlachse gast binnen wandelen met de ietwat schevere bijnaam Taliban, maar hij bracht met zijn humeur en muzikaal voetenwerk onze documentaire een fantastische intro waar we jullie graag willen naar laten uitkijken. Zapateo is een soort tapdans die bij deze mens op het lijf geschreven staat. Een geweldige openingsscene al zeggen we het zelf ! Nog een interviewke met de man concluderende dat Los Callejeros, een perfecte samenvatting is van wat het leven men biedt en een decarga a l’improviste, kwamen we een nieuwe persoonlijkheid tegen: Manuel Falcon y sus hijos. Een van Peru’s beste gitaar en cajon bouwers. Weerom een babbeltje geslaan, de geheime recepten te weten gekomen van hoe je een goede cajon ineen bokst, bouwden we een klein feestje daar waar de Roots van de Afro-Peruaanse muziek gemaakt en geboren wordt... Ps: Slaapwel... DAG 7 THE LOST DAY Gewekt door onze drilboren en hamertjes naast ons stipt om 7.30u maakten we ons klaar voor een nieuwe dag die uiteindelijk een verloren dag bleek te zijn Allez verloren is een groot woord. Want je leert altijd bij dus echt verloren is het nooit. Ma soit! Vandaag gingen we met Alfredo een Zampoñaspeler

opnemen. Dit is een geweldig mooie en grote panfluit, maar onze zamponjist floot ernaar en naast. Zeker nadat de Dagelijks Aanbevolen Dosis Hoeveelheid Pisco ruim overschreden werd. Het interview daarentegen zorgde voor een surreel resultaat en tot op heden weten wij niet goed wat te doen, aangezien dit ook uit het leven gegrepen is... In ieder geval hebben we dankzij hem wel nieuwe instrumenten aangeschaft. Een Chromatische Zampoña, das eigenlijk een toeristisch model. Maar omdat ons liedje nu blijkbaar niet in de toonaard van hun traditionele muziek staat, hebben we speciaal hiervoor eentje moeten aanschaffen. Bleek dat hij zijn Chromatische niet zo lang geleden weg had gedaan.. Nu, we hebben wel een nieuwe aanwinst en dat is een echte Professionele Peruaanse Charango. Vanaf nu af aan gaat de sound van Los Callejeros er een echt Peruaans tintje bijkrijgen. Alleen moet ik hem wel nog in België een behandelingske geven om hem te kunnen versterken. Toch nog even meegeven dat Peter vandaag hier de held was met zijn Kookkunst terwijl wij aan het muziekinstrumenten shoppen waren. Na een verre reis naar de Sierra buiten Lima om toch het gevoel platteland te krijgen, dewelke ik persoonlijk wel geslaagd vond, was er weer een ellenlange dag ondergegaan. Gelukkig is er nog Mañana, een Nieuwe Dag...


LOS CALLEJEROS!

PAGE

6

Reisverslag Mas Corazon in Peru 12/12/2008 Ps: Hoe ga jij om met tegenslag? Sla je terug of laat je je slaan ? DAG 8 VAMOS POR CAÑETE Vandaag begonnen we aan onze driedaagse naar Cañete, een provincie enkel uurtjes rijden van Lima, wat een heel mooie gevarieerde streek zou zijn. Samen met onze producer Fernando en Maestro Alfredo Valiente zouden de kome nde 72uur van ons leven een onvergetelijke gebeurtenis moeten worden. Maar zoals dat meestal gaat in een Latijns-Amerikaans land is de timing hier niet altijd even strikt als bij ons. Waar we dachten vroeg in de voormiddag te vertrekken, was het eigenlijk pas tegen 3u in de namiddag dat Alfredo toekwam en dus al best een aardig dagsje kwijt. Niet helemaal waar, want daardoor hebben we wel kunnen genieten van een geweldig interview op een locatie die uitzicht geeft op Lima en zo hebben we bij zonsondergang nog best wel een interessant (maar een van de langste interviews van mijn leven) gesprek gehad met El Maestro. Mooie beeldjes bijeengegaard en dan in onze kei vet geile surfbak op weg, waar we met toch een goeie 8 man en bagage toch nog een aardig plekje hebben om onze lichamen de nodige rust te gunnen. And so we were off, finaly!, to Cañete. There oangekoemen wie weur loeking foor a sliepingplees. Witsj wie found immiediately voor het bescheiden prijskaartje van 40dollar total voor 8

man. Spullen gedropt en nog even iets gaan eten voor het slapen gaan... Dachten we. Toen we het restaurant binnenkwamen, allee zo van die typisch barakskes zonder frakskes, ttz 3muren met een kartonnen plaat om de wc van de keuken te onderscheiden met in het grootste gedeelte van de ruimte enkele tafeltjes met bijhorende stoeltjes en een speedy gonzalez ober die er op een avond van zijn leven zowaar de helft van het totale pensioensparen zou kunnen genereren. Soit hij enthousiast en belde terstond de chefkokkin op die nog met haar ezel 2 dagen onderweg zou zijn. Maar we konden dat geduld wel opbrengen. Onze ober nam alvast gretig onze bestelling op ttz enkele flessen doordeweekse pinkes en hij vertrok vliegensvlug het dorpje inwaarts om allicht elke frigo van de stad van menig bier te pluimen. Vervelend dat hij nu net enkele Belgen met Peruaanse drinkebroeders over de vloer kreeg, en de cerveza van 1 litro die na enkele dagen verscheidene glaasjes voor de plaatselijk bevolking zou kunnen betekenen, door ons collectief te gemakkelijk in een mum van tijd zou geabsorbeerd worden. Enkele uurtjes later, de kokkin eindelijk gearriveerd, mochten wij na verschillende sprintmarathons en het plaatselijk gesponsorde project waar zelfs de Helaasheid der Dingen niet aan kan tippen, onze bestelling opnemen. Ttz veel keuze hadden we niet want ze hadden die avond slechts

Tortilla de Camarone, wat dus zoiets is als een scampi-omelet. Terwijl ondertussen het bier rijkelijk de magen van onze noeste helden verdere en verder verblinde... Enkele wallen later kwam eindelijk onze speedy waard met z’n omeletje af, en om de spanning er in te houden deed hij dat een voor een. Backstage hadden we begrepen dat slechts een vuur een gerecht kon klaarmaken en als je dan ook maar een vuur hebt dan ja dan... kan je een gerecht maken zeker. Nu, toegegeven dat omeletje was al het wachten wel waard, of werd het nu door al dat wachten het wel waard... Soit in ieder geval best lekker en zeker goed te pruimen. Ook de rijst is hier fantastisch balke lekker, maar de hoeveelheid liet dan weer te wensen over en zo moesten we toch nog bijbestellen met een herhaling van voorgaand scenario echter reeds met een zekere dosis ervaring en een allicht een nieuw tijdsrecord voor de plaatselijk cheffin. Wij haar dus feestelijk gecoplimenteerd en god weet hoe laat en waar we waren, maar na zoveel vijven en zessen besloten we de slaapplaats te gaan opzoeken. Echter in ons geval geld wie zoekt die vind niet en dus doolden we wat rond en belandden we aan een gezellig pleintje waar een gezellige bende peruviaantje zich mondjes mate verzamelden rond de klokketoren van het pleintje.


LOS CALLEJEROS!

PAGE

7

Reisverslag Mas Corazon in Peru 14/12/2008

Wij eigenlijk nog niet echt vast beraden en twijfelend om aan de dag een einde te maken, besloten om nog ergens iemand lastig te gaan vallen om een fleske Pisco te proeven want ge moet dat hier echte wwel eens gepreuft hemmen. Lieten ze me nog weten. Alle e ja tis goe. En dus een al wat schever en vertroebelder ogenblik later stonden we al jammend en met de fles in de hand bij het kleine collectief Peruvianen dat zich blijkbaar aan het klaarmaken was voor de officiele start van een driedaagse feesten ter ere van een zekere San ... En enkel tellen later blies de plaatselijke fanfare haar ingestudeerde tonen ter ere van deze San: een soort salsa versie van Happy Birthday to you moa doan in het Spoajnders. Het hele muzikale geweld escaleerd naar een battle tussen enerzijds in de rechter de Enige Echte Allround Jammin Slammin Improv Los Callejeros Band en anderzijds aan de linkerzijde de Banda Chuppa Chup van Peru. Maar zoals nu eenmaal muziek een universele taal is verbroederden de twee bendes al gauw met elkaar want tenslotte was er die enige echte grote Pisjco! En nog een klein alcoholisch fijnproevertje van plaatselijke makelij. Lekker, echt lekker, ma ge moogt er echt niet teveel van drinken alle ik dan toch ni...

DAG 9 CAÑETE THE SEQUEL Ik weet niet hoe het komt, maar den Benni die ondanks de minste glaasjes achterover te hebben gekapt en gisteravond zijn kompanen nog het bed heeft liggen instoppen, bleek letterlijk en figuurlijk er desondanks toch een beetje te hebben van afgezien. De diner van gisteren zowel het vaste als liquide heeft me toch een sterke indruk achtergelaten want zowaar het hele goedje dat erin was gegaan heeft ook zo zijn hoe moet ik het zeggen, uitgangsticket bemachtigd. Niet meer op mijn benen kunnen staand heb ik er letterlijk mijn gal uitgespuwd en leek de dag al bij voorbaat gedoemd om verloren te zijn. Wat in tussentijd is gebeurd en wat al de rest aan het doen was, I don’t know and I didn’t care hoewel dat ze wel voor mij aan het zorgen waren en dat ik dat dus bij deze nog wel steeds ontzettend hard apprecieer. En na een overdosis wasser en medicijnen herstelde ik gestaag van mijn zelfgezocht akkefietje en verzamelde we ons naar datzelfde pleintje waar het die avond voordien allemaal begon. Ze schoten trouwens ook vuurwerk af, allé een gillende keukenmeid zoals ze dat zeggen. En het leek precies alsof we door de commune op die manier verwelkomd werden ( Voor zij die er iets aan hebben, het was volle maan die avond). Wachtend op het pleintje en op de genezing van mijn

Megakater namen we onze rustpuaze op om wat later An Minnen vanuit Belgie te ontvangen om mee met ons samen verder te reizen. Een uit de kluiten gewassen zotte madam waarvan ik tot op heden nog steeds niet begrijp waarom ze met zo’n stelletje nozems zich mee in de materie zou willen nestelen waarmee wij konstant te maken hebben. Maar hey een absoluut welgekomen geschenk en input voor de verder vibe van Mas Corazon. Uiteindelijk reden we nog dezelfde dag (ja dezelfde dag) onze weg verder opwaarts naar Azpitia waar we met Alfredo de verderzeting van de opnames deden en zo de Quijada (if you remember), Cajita en Guiro opnamen voor ons lijflied. Eens erop dan eraf, maar het leek nog wel leuk om ergens een ezel te gaan filmen, aangezien de quijada de kaak is van een burro (ezel dus) en dat wel leuk leek om een associatie beeldje te kunnen implementeren in de montage. Allez den Benni goed getest, maar een ezel vonden we niet direct buiten de bende ezels die zich rot aan het zoeken waren achter de gelijkaardige soort. Toevallig zag Mr. Cutie in zijn ooghoek een ezeltje vast in zijn stal. So we lucky en net op het moment ik record duwde stopt het beestje met balken en dit net met zonsondergang. Verschillende pogingen gedaan om het best uit zijn tent te lokken, maar tevergeefs. Een shot van de ezel en zijn Quijada is het enigste dat op dat moment werd vereeuwigd.


LOS CALLEJEROS!

PAGE

8

Reisverslag Mas Corazon in Peru 16/12/2008 Cynisch want het beestje was al eigenlijk ten dode opgeschreven omdat het nooit uit zijn kot kwam en ontzettende lange nagels vertoonde. See for yourself. Op de terugweg passeerde we San Flores, waar we de nacht voordien ( het leek een eeuwigheid geleden) zo scheef waren gegaan, maar waar we toch een nieuwe maaltijd durfde aan te gaan bij dezelfde waard. Het was nu een maal echt wel lekker en zo goedkoop dat we het niet konden laten, maar gelukkig toch al iets meer ons lesje geleerd en bleven we niet plakken voor het feestje en trokken we deze keer na het groenfrisse berggebied nu het land zeewaarts in en legden we onszelf te crashen in een hostalleke La Fragatta genaamd. Toch steeds weer opnieuw schattig hoe ze hier met minimale middelen hun thema’s trachten uit te werken. Je kan niet zeggen dat ze niet creatief zijn, en hun gevoel van creativiteit straalt, uit noodzaak, echt wel kitscherige charme uit. Allee Mañana het sluitstuk van onze trilogie van Cañete. .. Knorr Knorr!! DAG 10 CAÑETE THE ALMOST LAST PART De ochtendstond heeft goud in de mond, maar niet als je een callejero bent. Opstaan en op tijd zijn blijft de zwaarste karwei voor een Callejero eender waar dan ook! Dus het was eigenlijk pas tegen de late voormiddag dat zowat iedereen present stond. Eerst goe

gedesayuneerd (ontbeten) en daarna een korte locatiecheck van wat ze hier allemaal in Cerro Azul wel niet van mooie plaatjes hadden. Buiten het enigste monument en tevens pier van de ganse Limenjaanse kuststrook had je nog wel een leuk straatje, wat bootjes en uiteraard zee en strand. Een leuke verscheidenheid, typisch bijna clichegewijs voor een Callejero filmpje. Maar omdat er tijdens de middag toeristen zich weleens aan een monumentaal bezoekje durven wagen, hebben wij moeten afzien van een shotje op de pier. Je wilt echt niet iemand opnemen tijdens het uitvoeren van zijn muzikaal percussief repertoire met honderden kippen zonder kop op de achtergrond, of misschien juist wel... Hmmm?? Soit sowieso gemiste of niet gemiste kans en hebben, we een eerder wel typische Los Callejeros setting gebruikt om onze Maestro op zijn houten doos eens goed zijn vet te laten geven. En een huzaren stukje was het zeker. Hier kon Alfredo letterlijk en figuurlijk de ziel uit zijn lijf slaan. Prachtig shot en geweldige auditive opnames ( vogeltjes incluis ). Maar jammer van de stekende zon op ons dak. De zonekletsen werden konstant uitgedeeld en hiervoor was jammergenoeg Pisco en bier de enige remedie. En als je dit dan nog eens begint te mixen met een paar Latinas met poten aan hun lijf die aan de zijlijn onze Meester aan het toejuichen waren dan bezwijkt ook elke Meester als sneeuw voor de zon. Dus wat we van de zangopnames

gaan teweegbrengen, we honestly don’t know yet. Uiteindelijk afgerond en de opnames met Alfredo voor bekeken gehouden, we konden uiteindelijk niet zoveel meer met hem aanvangen. Hij had dan ook al ontzettend veel gegeven. En na nog enkele typische insert beeldje aan de zee van bootjes, water, en Corazon te hebben geschoten vertrokken we verder naar San Vicente voor de grote Finale: het moment waarop de Maestro en onze Krito El Diabolo samen zouden uitpakken in een vette decagram op het centrumplein van San Vicente, waar de Press ons met open armen zou ontvangen en als we er nog enigszins goesting in hadden we zouden afsluiten met een grandioos concertspektakel. Nu eenmaal daar aangekomen, ging het van kwaad naar erger en eindigde spijtig genoeg ons intensief avontuurverhaal wel een beetje in mineur.. Daar waar de Press ons zou opwachten was het eigenlijk de Mayor van de stad, en tevens dorpsgek met zijn halve Megapixal camera die ons audiovisueel vastlegde. Hij was ook diegene die de encuentro tussen Krito en Alfredo regelde en ons concertspektakel. Eumh ja we kregen al gauw wel wat vreemde voorgevoelens. En inderdaad die kwamen ons niet bedrogen uit. Op het middenpleintje vlak voor het gemeentehuis was het de bedoeling om de ontmoeting tussen Alfredo en Kristo tot een synergie te laten versmelten.


LOS CALLEJEROS!

PAGE

9

Reisverslag Mas Corazon in Peru 18/12/2008 En hoewel er Conga’s naar Kristofs wens werden aangeleverd bleek het allemaal te gauw een soort Cara o Moneda gehalte te krijgen. Maw als je hier niet voor je stuff betaald krijg je niets zelfs ondanks dat je moet betalen voor rommel. Zoals in Kristo’s geval de conga een barst had en dus tot irritatie toe konstant meevibreerde alsof het in een vorig leven een snaredrum zou zijn geweest. Allesinds, het duet begon maar van samenzang was te weinig sprake en hoewel we allen trachtten een tandje bij te steken kregen we gauw het gevoel van de Peruanen:” wat doen die vreemde vogels eigenlijk hier? Saved by el Mayor die ons uiteindelijk onderbrak en de menigte of ttz wat ervan overbleef trachtte aan te sporen om naar de universiteitsfoyer te gaan waar we ons voorsmaakje zouden omtoveren tot een groots spektakel. Nu, aan de unif aangekomen en het beloofde leek waar te komen, bleek het alsnog een flop in grandeur. Buiten enkel kerststalletjes met bijhorende kraamverkoper zat er ons een geluidstechnieker op te wachten met wel vette boxkes maar met 1 microfoon zonder statief... en dit voor een bezetting van 2 gitaren, conga’s, cajon, klein percussie, en op z’n minst drie keer zang... Echt wel een domper. Maar Los Callejeros zou Los Callejeros niet zijn, moest ze daar niet in slagen om er op een Knutsel de Knuts manier op te improviseren. We bokste ons nog 2 staanders in mekaar om een duetje gitaar en zang

te versterken. Tot opbouwend jolijt van de Peruvianen die met mondjes maat het stadion kwamen binnengewandeld en die zich toevallig onder invloed van Pisco zich afvroegen wat er hier eigenlijk feitelijk aan de hand was. Toen plots de plaatselijk univ fanfare opdook en wij ondertussen begrepen hadden dat we een battle met hen moesten aangaan. Blijkbaar zoals dat alomtegenwoordig met ons gaat was menig Peruviaan aangenaam verward en mochten we de avond beklinken vermoeid maar toch op de valreep ons eigen hachje gered. Toch nen geslaagde avond. Ware het dan weer niet dat den Duivel van de drank weer roet in het eten moest gooien en enkele kompanen wiens namen ik hier niet ga vernoemen absoluut de nacht op z’n scheefst moesten inzetten... DAG 11 CANETE SCHEEF SCHEVER SCHEEFST Bij de krieken van het ochtendgloren waren onze jongens nog steeds verloren en dit samen met tot tweemaal toe de sleutels van hun kamer. Het werd een beetje een soepje Junjungjung zoals ze da in het schoon los callejeriaans kunnen zeggen en met nog een gesplitst zomerweer ontbijt in the market van San Vicente sloten we onze laatste halte Canete af. Met weliswaar nog een heuse trip Mirafloreswaarts voor de boeg. Al strompelend en bekaf onze Van ingeladen en als de bliksem richting Lima. Onderweg een hele discussie en filosofie gehad over ons

project en haar aanverwanten en uiteindelijk toegekomen in hetzelfde hostelleke waar het allemaal eens begonnen was en met wat zeep en water de stank van onze kleren uitgewassen. Onze held Paco in al zijn kleren besloot daarmee de dag af te ronden ttz den dag want 6uur later net op het moment dat ik dacht mezelf in te laten dommelen stond hij op en kon ik natuurlijk moeilijk hem zomaar aan zijn lot overlaten hoewel.. Uren gesprekjes later en een en passant initiatie hoe doe ik aan business cursus voor beginners aan een Japanner genaamd Ken (misschien wel van de befaamde hit Ken Lee) besloot ik uiteindelijk om mijn gedeelte van de uil te gaan knappen... DAG 12 ON THE ROAD TO CUZCO Vandaag bleek toch nog een belangrijk afsluit moment voor het Canete avontuur. Qua budget zijn er bepaald zaken niet altijd even koosjer geweest en even hebben we hen bijna beticht van” ons in het zak zetterij”. Maar eind goed al goed, en gelukkig en voldaan zijn we met ons groepje Bremerstadsmuzikanten de bus opgegaan om ons in het tweede gedeelte van onze wel heel interessant en up en down going adventure te storten, op zoek naar meer antwoorden op vragen die niet hoeven beantwoord te worden... Mas Corazon!


LOS CALLEJEROS!

PAGE

10


DAG 13 AANKOMST IN CUZCO Een helse trip van om en bij de 20uur bustrippen over cols van meer dan 4000 meter, geen wonder dat je daar niet niet-heelhuids uit geraakt. Na oneindig keren van links naar rechts te zijn worden geklotst, zijn de magen en hoofden van menig callejero eens goed doorheen geschud. Zo ook An die pas met ons meekwam en bij deze alvast een geweldige doop heeft mogen doorstaan. Persoonlijk mag ik mezelf ook best crediteren. Kheb namelijk zowaar de helft van het totale verslag op die bus getipt in een ruimte van nog geen halve vierkante meter. Soit! Toegekomen met alles behalve corazon, het regende namelijk en iedereen behalve Krito dan, was goed begaaid van de reis. Nog een laatste inspanning was noodzakelijk. Aangezien we absoluut een hospedaje wilden met zicht op Cuzco, moesten we nog een bescheidenklim doen waar zelfs menig ruimtevaarder van zou afzien. Echt waar, een kleine honderdmeter overbruggen op 3500 meter pakt letterlijk en figuurlijk op je adem... om dan nog maar te zwijgen over de pakken op je rug... DAG 14 RISE AND SHINE Hoe stoer het nu ook mogen klinken. Effectief had den Benni voorgenomen om de zonsopgang in Cuzco te filmen en waarom er dan niet meteen invliegen: om 4uur de wekker gezet en dus tegen halfvijf

stond de camera al op interval rec om de city of gold haar ochtendstond te registreren. 4uur (en een shot dat die 4uur toont in enkele luttele seconden) later stond de rest op, buiten Krito die besloten had om het filmavontuurtje mee aan te gaan, om even gezamenlijk te ontbijten. Het plan was om naar een muziekschooltje vlakbij te gaan, om daar op zoek te gaan naar muzikanten die de clip kunnen meehelpen te vervolledigen. Slechts een voet binnengezet of de muzikanten stroomden als parels voor de zwijnen naar ons toe. Duidelijk nieuwsgierig naar wat die Belgische nozems kwamen doen. Aangezien vele van hen echter examens moesten afleggen, kreeg Jaime de eer om met ons samen te werken. Hijzelf kende ook nog wel “goei”-muzikanten die tijd zouden hebben en waar we misschien eventueel wel zouden mee kunnen samen werken. Waaronder een andere Zamponja speler en een Charango-straatvirtuoos. Kennisgemaakt met de Charangomaestro en dan besloten om iets te gaan eten. Wat jamergenoeg omsloeg in een weinig begrijpbare situatie voor iedereen, maar blijkbaar kwam de tol van menig dagen intensief met elkaar samen leven voor het eerst naar boven. Het eeuwig getaffel dat nu eenmaal aan Los Callejeros gebonden is werd bij Ben teveel en hij spatte als het ware uit naar onze Paco, die eveneens Schorpioen is, en terug spatte wat uiteindelijk voor een kortstondige breuk voor Los

Callejeros zorgde. Paco verdween, de zon verscheen en de muzikanten keken er licht verbijsterd naar. Beseffende dat we wel moesten opnemen besloten we om toch door te doen, maar de afwezigheid van Frank liet zich tegen het geheel toch wel een beetje afwegen. Het is tenslotte Frank’s verdienste dat de aanzet tot de realisatie van Mas Corazon werd geschied... Gecompromiteerd, maar zoals afgesproken en na 3takes van elk stuk stonden de opnames met (mijn nieuwe Charango) er in verschillende flarden op. Besloten om uiteindelijk na toch al een lange dag (en eigenlijk nog niet bekomen van de rit) er voor vandaag de brui aan te geven. Allee ja dat waren we toch van plan, maar door efkes en passant op internet ons (Peter, Benji en An) mailkes te willen checken zijn we er toch nog ingeslaagd om die dag nog wat extra voor Los Callejeros te werken. Met de nacht in aantocht verscheen Frank terug voor het altaar en aldaar hebben we (Frank en Benji) de strijdbijl begraven en weerom gerelativeerd de nacht ingegaan. DAG 15 JAIME EL ZAMPONISTA 19/12/2008 Vrij vroeg opgestaan en een ontbijtje genomen op z’n Inka’s Hospedajes= brood met confituur en koffie of Mate de Coca (thee van Coca moest je het je afvragen). En met dat fantastische zicht op Cuzco ontbeten we ieder op z’n of haar


LOS CALLEJEROS!

PAGE

11

Reisverslag Mas Corazon in Peru 22/12/2008 Stipt op tijd stonden Jaime en z’n maat aan de Hospedaje deur klaar om op te nemen. We hadden ons het inderdaad wat gemakkelijker gemaakt om de muzikanten tot bij ons te laten komen, maar met zo’n uitzicht is het te stom om nog een extra locatie en transport te gaan zoeken voor een shot dat je weldra binnenkort zelf zult zien ;o). En plus onze Cutie, Peter, was diegene die zich deze keer niet goed voelde en gans de nacht koudzweet had en dus voor hem ook wel een welgekomen opname. Maar voor we begonnen met opnemen was het toch wel noodzakelijk om eerst deftig te repeteren. De jongens zijn op zich wel goed, maar van improvisatie hadden ze geen kaas gegeten dus moesten wij met het “ding afkomen”. Waar wij hen net de dichterlijke vrijheid wilden laten. Nu uiteindelijk hebben we samen goed jammend een leuke melodie gevonden, maar het werd te laat althans voor Jaime want die had deze keer examens en dus moesten we de opname uitstellen tot deze avond. Met nog een klein beetje probleempjes erbij, aangezien Frank de Jaime zijn maat, die eigenlijk toch niet zo denderend was als we dachten, beleefd heeft moeten verzoeken om zijn partij (dewelke dat ook was..) toch niet in te spelen. Dus wij in de middag samen terug op trot. Paco moest zijn fluit nog eerst ergens binnenbrengen en wij besloten om iets te gaan eten in El Arbol (den boom) maar dat ging pas open tegen 13u en twas 12u15 dus dachten we

dat we nog wel iets konden doen. En Frank die daarvoor nog blijkbaar weer iemand met een interessant verhaal was tegengekomen deed het voorstel om een interviewtje te gaan doen met iemand die een minder bekende weg kent naar de Macchu Picchu en zijn verhaal had gedaan over de uitbuiting die het toerisme rechtstreeks en onrechtstreeks aan de lokale bevolking toekent. We zouden willen overwegen om hierover in de toekomst een aparte documentaire te maken. Een die zowel Ferrorail (zeg maar de Rijken) en de plaatselijke bevolking (name them de Armen) via de weg naar de Macchu Picchu aan de tand willen voelen, met uiteraard een oproep om het culturologisch evenwicht terug op gelijke voet te brengen. Nu, aan het winkeltje toegekomen bleek dat de man nog niet aanwezig was, maar een gesprek met diens collega off the record bracht wel interessante en praktische tips. Tijd verstrijkt en het werd ondertussen tijd om te gaan eten, met in het achterhoofd de man op een latere tijdstip te interviewen. In de Arbol toegekomen was er net een jongeman bezig om een oven in aarde te maken. Hij wist ons on the record te vertellen dat je voor het maken van een oven slechts 5 elementen nodig hebt: aarde, water, lucht, vuur en corazon ;o). En klaar terwijl u wacht boetseerde hij nog voor het eten een aardehartje in elkaar, een prachtig corazonnetje..

Een uitstekende maaltijd genuttigd, spinaziesoep en rijst met camotte en een glas chicha, en nog converserend over het weer, want iedereen had ondertussen wel een gesprekspartner gevonden, werd het 15u het tijdstip waarop Jaime terug voor onze Inkapoort zou staan. Een halfuur later stonden we terug opgesteld voor de opname. Jaime had zijn Poncho bij en bij stilletjesondergaande zon werd het beeld beter en beter tot uiteindelijk Jaime aan zijn 3de stem van de 2de partij begon (er was inmiddels een dik uur verstreken) en de zon dook achter de Andes toppen weg. Maar aangezien het met beelden al was verteld, besloot ik om nog wat bijkomende timelapskes van de ondergaande zon, lucht en sfeer op te nemen. De nacht viel en Jaime bijna ook en dus werd het tijd om af te ronden. De jongeman wilde voor ons nog gerust zaken bij hem thuis opnemen en doorsturen, maar we lieten hem weten dat we de essentie wel te pakken hadden en dat ook hij tevreden een besluit mocht nemen van de dag. Ttz tis nog niet gedaan, want Frank met zijn enthousiaste botten was er nog ingeslaagd om een optreden in het befaamde cafe “KM 0” te arrangeren. Blijkbaar hadden ze gans de dag al flyers overal liggen rondplakken en uitdelen. Kunnen we effectief bevestigen!


LOS CALLEJEROS!

PAGE

12

Reisverslag Mas Corazon in Peru 24/12/2008 Maar Peter voelde zich al heel de dag beroerd, ikzelf was ook niet 100% en Anneke die lag ook al de hele tijd te toeten en de Paco zelf zat naar eigen zeggen met een Bronchitis, maar we konden zo last minute natuurlijk ons engagement niet opgeven en dus nadat Jaime vertrokken was legde Peter zich terug in zijn nest, ging An op zoek naar wondermiddeltjes en helende medicatie, en met mezelf nog een laatste timelapske opnemende van de nacht die valt over Cuzco, besloten Frank en Krito in tussentijd te gaan zoeken achter een wagen om er de resterende 3 dagen mee naar de Valle Sagrado, Ollantayatambo en Chincheros te kunnen rijden. En een dik uur later was het zover: het eerste en wellicht enigste officiele optreden van Los Callejeros op bijna 4000meter hoogte. En ook hier was het publiek aangenaam verward van het optreden dat we (ondanks we met de helft van de ploeg waren) te berde brachten... DAG 16 MEMENTO Ochtendlicht deed pijn aan de ogen, maar mezelf half uit mijn bed gekicked zag ik een paar lijken en een opgestoken schoen. Krito zelf kwam net toe. Twas blijkbaar nog wel het teen en tander gisteravond... maar das hun verhaal... ik zelf weet niet veel meer... Mijn hoofd en neus begonnen wat dicht te slibben.. Nu, back to breakfast, maar weinig hap door de keel en uiteindelijk iedereen

samen om onze dag te meeten. Tiens, de eerste echte groepsvergadering neemt plaats 2 dagen voor het einde van de trip... Welke conclusie moeten we daaruit weer maken? Allesinds vanaf hier gaat alles geleidelijk aan terug bergaf. Een beetje het besluit genomen dat we alles met de muzikanten hebben gedraaid en eventuele extra beeldjes altijd mooi meegenomen zijn geraakten we verhit in een eindeloze discussie over wat we al dan niet zouden doen, maar die uiteindelijk nergens toe leidde. Het idee was oorspronkelijk om met een jeep op Inkafari te gaan, maar teveel mogelijkheden en moeilijke beslissingen zorgden dat een verdict voorlopig uitgesloten bleef. Verschijnsel= Belgische Regering. Help, nu ook wij in die positie! Bon! Uiteindelijk dan maar besloten om iedereen er even tussen uit te laten en ik vertrok op eigen expeditie naar de top van Cuzco waar een bescheiden groot standbeeld van een witte Jezus Kristus stond/staat. En waar ik gedurende 4u een interessante ontmoeting had met een zo zegt hij het zelf traditionele Inka die Banduria speelde. Een Cuzcenjaans instrument met een 14 tal snaren en min of meer bespeelt wordt als een mandoline meets ukulele. Hij leerde me enkele worden Quechua en mijn gevoel voor imit- en improvis-atie niet verloren nodigde hij me uit om samen een stevige maaltijd ergens heel lokaal te gaan nuttigen. De man, genaamd Maximo, heeft me het teen en tander bijgeleerd en misschien wel

terug op mijn plaats gezet van essentie waar eigenlijk deze hele reis omdraait, maar dat houd ik hier voor mezelf. Terug aan de Krito Blanco namen we afscheid, hem dankend voor zijn interpretatie van Mas Corazon, en zo daalde ik weer neerwaarts naar de plaats van afspraak met de rest van de Nozems. Een Alpaca of 2 wachten me op waar ik mijn eerste woordjes Quechua tegen begon te oefenen: Allallancho (Spreek je uit als aljaljantsjo) met een knikkend en breed lachende Aljaljanmie als respons. Geslaagd in mijn cursus indianentaal voor dummies en met de rest besloten we om onze spullen te pakken en te gaan free internetten in den Indigo (een cafe met KM 0 zijtakken en een plek waar we al bekend waren). Alpaco en Krito gingen nog eerst gaan shoppen. Terwijl An, waarvan ik mij nog enkel kan herinneren dat die constant op zoek was achter medicatie, nagenoeg volledig afwezig was in ons gezelschap. Bij mij ging uiteindelijk ook het licht uit... en weet ik veel hoeveel uren later, wekte Krito me om ons terug hospedajewaarts te begeven, zeg maar hospitaalwaarts. Zij die nog konden herrijzen namen een zijsprong in de KM 0... PS: ik heb al een tijdje geen vragen meer in mijn hoofd kunnen krijgen. Maar als je gewoon doet dan hoeft dat ook niet ;o).


LOS CALLEJEROS!

PAGE

13


DAG 17 WHERE AM I Kramp.. zweet... koppijn... ouch... pfff... amai... das zowat de samenvatting van deze dag. Een hospitaal midden in oorlogsgebied was er niks tegen. Ahw ten dode opgeschreven. Daarmee laat ik nu misschien beter het woord aan... anyone feel free.. tis toch gratis schrijftijd... Ik weet alleen nog dat ik met de Krito een heerlijk avondmaal heb genuttigd (zou het mijn laatste zijn...)... DAG 18 ULTIMA ESTACION Allesinds het heeft zijn werk gedaan, want ’s anderendaags voelde ik me als herboren allee mmh, min of meer. In verhouding zeg maar.. Er zat ergens nog een sprankeltje hoop om een of andere Macchu Picchu ding te gaan opnemen, maar we besloten het realistisch te houden en met reporter door de straten op pad te gaan, want eigenlijk feitelijk kwamen we wel tot de constatatie dat we veel te weinig straat beelden of sferen hadden ondanks onze naam doet vermoeden. Dus wij op pad. De eerste beste straat in en de eerste beste indiaan tegengehouden om zijn/haar visie met ons te delen over Mas Corazon, een klein gebaar.. Na de 5de Cuzcenjaan zaten we nog steeds in het zelfde straatje. Graag maar traag besloten we om ergens anders te gaan filmen en zo kwamen we in een bescheiden marktplaatsje terecht

waar een interview met een vrouw met vers geslachtte kippetjes onder het oog van onze veggies plaatsvond. Een lekkerrr sssapje op kosten van den Alpaco en we zetten koers verder naar de San Blas waar vandaag blijkbaar de 3 koningen zouden toekomen. In de vorm van een toneelspel dan natuurlijk. Toch nog te vroeg, blijkbaar hadden de paarden panne onderweg, snelden we naar de 12hoekige Inkasteen voor een van de meeste bizarre interviews ever mee te maken. Er hangt daar blijkbaar nogal “speciale lucht”. Ach ja als ge het wilt zien, moet ge het maar vragen. Misschien dat we het fragment integraal op myspace zetten... We shall see.. Terug naar de San Blas en daar de 3 koningen opgewacht. Maar net toen ze toekwamen steigerden een van de paarden en dat was wel effe verschieten. Maar buiten de gekke carnavalsklederdracht en wel een tof shot langs de gezichten van het aanschouwend publiek was er verder niet veel te schieten. Dan maar naar de Arbol en Frank uiteindelijk verwikkeld geraakt in een intens gesprek met een Fransman die al enige tijd in de wolken van Cuzco zit. De tijd toch gevoelig zien te passeren en Frank er toch op wijzen dat als we ons fenomenaal eindshot willen draaien we ons toch stilaan moesten reppen. Peter had namelijk begrepen dat het vandaag de kortste dag zou zijn en de Incas nu eenmaal de zon verafgoden Zoals blijkt uit de tal van tempels die hiernaar zijn gebouwd. Zo ook de

ruines bovenaan de Krito Blanco waar naar luid een zonnepoort zou staan. Ons vermoeden was dat de zon perfect door de poort zou schijnen met de zonsondergang precies op de kortste dag van het jaar. Frank tot de conclusie gekomen dat de Fransman liever geen interview wenste af te nemen en wij dus spijtig genoeg een onderonsje moesten onderbreken, maar omdat we nu eenmaal zonnejagers van het eerste uur zijn moesten we ons beleefd reppen naar de ereplaats. Een taxi ad San Blas de pas af gesneden en welle kost wat kost zo vlug mogelijk naar de plaats waar de poort zich bevond. Daar aangekomen zagen we de zon zienderogen ondergaan. We snelden ons naar de ingang van het park, maar tot onze grote ergernis merkten we dat we net een halfuur te laat waren. De zon zat net achter de berg ter hoogte van guess what: onze zonnepoort. Toch wel ontdaan van deze gemiste kans hebben we ons scherp gezet op enkel Andesheuveltjes waarop je de schaduwen van de opkomende Andesnacht kon op zien verschijnen, ma das niet hetzelfde. Mezelf voorgenomen dat ik mijn eigen oppergod de zon enige gene heb berokkend. Een cameraman heeft nu eenmaal een bepaalde emotionele band met zijn oervader, schepper van Licht, de Zon. Dus spijtig, spijtig, spijtig... En daar stonden Peter en ik ietwat gelaten met een wel fantastisch zicht op Cuzco...


LOS CALLEJEROS!

PAGE

Reisverslag Mas Corazon in Peru 28/12/2008 NAWOORD Uiteindelijk kwamen ook Frank en An toe om nog wat foto’s te schieten, maar de Peruaanse zon had ik jammer genoeg voor de laatste keer in Peru net niet zien ondergaan. Het laatste snuifje city of gold voor mijn vertrek met Krito terugwaarts naar het land dat even geen land meer is. Het zuiderse Belgie. Zoals het behoort een laatste avondmaal dat we maar half in ons keelgat toegestopt kregen en een jamfeestje dat eigenlijk geen echt jamfeestje was en dat tot ergerlijk uitmonde in de meest geschifte Jimi Hendrickx immiterende Peruaanse ego (ik wist tot op dat moment niet dat ze daar ook last van hadden) in de Arbol en toch in mineur afsluitend moet ik stilaan aan het einde komen van een ongelooflijk vol betekenend Mas Corazon avontuur...

Los Callejeros Concert @ 4000m

Los Callejeros voor de plaatselijke nieuwsdienst vanuit Cuzco, Peru! Charango, Alpaco, Cutie Pedro, Krito El Diabolo, Vitamientje PS: Ik denk dat ik voor ieder van ons mag concluderen dat we er weer veel hebben uitgeleerd. Wat Mas Corazon mezelf vooral geleerd heeft, is dat je met een open mind echt wel ver kunt geraken, maar dat ver geraken ook wel de nodige inzet vraagt en de verdienste is van je eigen inzet... Daarom hoop ik dat ik mag blijven verder geraken zowel als vader, als echtgenoot, als partner, als metgezel, als vriend, als mens... voor u allen daarbuiten en binnen... Mas Corazon! Charango aka Benji

Filmando met Maestro Valiente

Km 0 @ Cuzco 4000m


14

LOS CALLEJEROS. Straatnozems van Belgische bodem on the road in Peru. Mas Corazon in klei. Krito El Diabolito

Recommend Documents