Leven met Corine Corine’s verhaal. Op 7 januari 2004 werd onze dochter Corine 30 jaar en dat is een wonder. Daarom willen we u door dit boekje een kijkje gunnen achter de schermen van haar leven, want er zijn bijzondere dingen gebeurd, interessant en vaak niet verklaarbaar. Uit de gebeurtenissen komt naar voren, dat sommige dingen wel lijken te worden bestuurd, of dit ook zo is?????? Een ieder zal hierover zijn/haar eigen mening kunnen vormen na het lezen van Corine’s boekje. Wij wensen u hierbij veel genoegen. Maria en Arie Vastenhout
Uitgegeven in samenwerking met het Holistisch Energetisch Therapie Centrum te Dorst (NB) Kapelerf 5 4849 BZ Dorst tel. 0161 412345 e-mail
[email protected] www.hetc.nl
Indeling/hoofdstukken
blz.
1 Ons leven voor de geboorte van Corine
3
2 Geboorte en ontwikkeling
5
3 Vakantie, ziekte en het oordeel
9
4 Behandeling, geen behandeling
11
5 Steun vanuit een andere, geheel onverwachte hoek
14
6 Een ander pad, goed of fout?
16
7 Beslissende besluiten
17
8 Leven of………???
20
9 Start van een zoektocht
22
10 Verder zoeken en uitdragen
23
11 Ontstaan van praktijk en Cursuscentrum
27
12 Alles op z’n tijd, puzzelstukjes vallen op hun plaats
29
13 Losmaken, groeien naar Volwassenheid
32
14 Terugblik, met dank
36
15 Reis door de wereld van de Alternatieve/Complementaire Natuurgeneeskunde
38
16 Nawoord
51
Hoofdstuk 1 Ons leven voor de geboorte van Corine. Hoewel mijn man Arie en ik jong zijn getrouwd, hebben we heel even gewacht met gezinsuitbreiding, maar toen uiteindelijk onze zoon Enrico (Hollandse Henkie) werd geboren na een fantastische zwangerschap en een dito geboorte, om daarna zonder enig probleem op te groeien van een schattige baby tot een ontdekkende peuter en een leergierige kleuter, kwam de wens op naar nog een kindje, een broertje of zusje voor Enrico. Dat zou ons leven verrijken, vooral ook voor Enrico, want enig kind zijn leek ons niet alles. Dus begonnen onze inspanningen om een tweede kind te krijgen. Nog hadden we geen enkel vermoeden van de grote ommekeer, die dit kind zou gaan veroorzaken. Natuurlijk wordt door de komst van elk kind verandering in het leven van de ouders teweeggebracht, maar dit zou wel een heel extreme ommezwaai worden. Zo gemakkelijk als alles bij Enrico was verlopen, zo moeilijk ging het nu, al vanaf het eerste begin was duidelijk, dat het niet zo maar zou gaan. Na drie miskramen, die toch een behoorlijke emotionele impact hadden en op advies van onze huisarts besloten we dan toch af te zien van de verdere kinderwens, gelukkig hadden we een prachtige gezonde en levendige zoon. Toen mij dus een interessante baan werd aangeboden in een naburig dorp, met een leuk huis erbij, nam ik dit bod aan en toen …… bleek ik zwanger te zijn. 3
Voorzichtig blij reageerden we hierop, want zou het nu wel goed gaan? Ja, de baby bleef zitten en ik doorliep de zwangerschap lichamelijk gezien redelijk. Emotioneel gezien was dit volkomen anders. Na de geweldige zwangerschap van Enrico, waar ik met volle teugen van heb genoten, had ik vanaf het eerste moment een vreemd gevoel, alsof iets mij waarschuwde, dat het niet goed was met het kindje. Ik wist weliswaar niet, wat er aan de hand was, maar op een of andere manier werd ik herhaaldelijk geconfronteerd met gehandicapte mensen en gehandicapte kinderen, vooral geestelijk gehandicapten, ik viel er bijna over. Als mensen vroegen: wat moet het worden deze keer, luidde mijn antwoord steeds opnieuw: gezond! En dat meende ik uit de grond van mijn hart. Daar de zwangerschap verder zo op het oog goed verliep, maakte ik er het beste van. Toch sloeg steeds opnieuw de schrik me om het hart, vooral die ene keer, bijna op het einde van de zwangerschap. Omdat Enrico dol was op circus (welk kind niet?) besloten we tussen Kerst en Oud en Nieuw naar het bekende Kerstcircus te gaan in Ahoy. We hadden prachtige plaatsen gereserveerd, direct aan de piste, zodat Enrico alles van heel dichtbij kon volgen, hij was nog zo klein, alleen…. bij nader inzien bleek een groot gedeelte van die tribune gevuld te zijn met gehandicapten en opnieuw liepen koude rillingen over mijn rug. Volgens de dokter zou de baby half januari geboren worden, dus begonnen we ons voor te bereiden op de geboorte. 4
Hoofdstuk 2 De geboorte en de ontwikkeling. Intussen was onze Enrico vier jaar geworden en binnenkort (na de Kerstvakantie) zou hij naar de kleuterschool gaan. Na een korte periode proefdraaien op een peuterspeelzaal, waar ik zelf meewerkte (ik ben onderwijzeres/ kleuterleidster), maar die uitdraaide op een fiasco (Enrico vond er helemaal niks aan), waren we enorm benieuwd, hoe hij het op de kleuterschool zou vinden en van ons hoefde hij niet, als hij ook dit niet leuk zou vinden. Wel vroegen we ons af, hoe het moest na de geboorte van het kleintje, want wij woonden op een woonark in de haven, de school was in het dorp en een auto hadden we niet in die tijd, alleen een brommertje. Maar goed, we dachten: dat is van later zorg, maar nee…. toch niet dus. Opnieuw gooide onze nieuwe kleine roet in het eten, want op de morgen van Enrico’s eerste schooldag kondigde de geboorte zich al vroeg aan. Ik zei tegen Arie, dat het kindje geboren zou worden, hij besloot wel te gaan werken (het kon immers nog best even duren) en ik zou met Enrico op school gaan kijken, met het brommertje dus. Ook dit liep even anders, want we waren nog maar net op de nieuwe school, met de nieuwe juf en de nieuwe kindjes toen Enrico zei: mamma, doe mijn jas maar uit, ik blijf! En natuurlijk mocht hij dat. Alleen had ik geen idee, hoe het nu verder zou gaan lopen, want hoe lang zou de bevalling nog op zich laten wachten??? 5
Ik ging dus naar huis, hield de wekker in de gaten met betrekking tot de weeën en dit proces verliep volgens het boekje. Dus besloot ik Enrico om 12 uur met de brommer te gaan halen (achteraf bleek ik met 7 cm ontsluiting te hebben gebromd!) Ik stond tussen de andere moeders en een mevrouw keek naar me en vroeg: en, hoe lang nog? Ik keek op mijn horloge en antwoordde: een uurtje of wat, ze schrok zich een hoedje, zo vertelde ze later. Met een opgewekt ventje en stevige weeën ging ik op huis aan, belde Arie, die kwam meteen, tegen een uur, bracht het manneke naar mijn ouders en om twee uur werd onze dochter Corine geboren. Een prachtig kindje met pikzwart haar, een perfect mollig lijfje, alles er op en er aan……. maar ik was nog steeds niet gerust en vroeg de verloskundige haar goed te onderzoeken, zij vond geen afwijkingen. Ook alle testen waren goed, geen reden voor negatieve gedachten dus. Daar na Enrico’s geboorte was gebleken, dat onze bloedgroepen niet accordeerden, ging Arie met bloed uit Corine’s navelstreng naar het ziekenhuis, waar het werd onderzocht. De uitslag was, dat bloedtransfusie niet nodig was, maar toch werd ze wel heel erg geel en moesten speciale maatregelen worden genomen. Zelfs de hielprik (Corine was het eerste kindje in Papendrecht dat deze prik kreeg) wees geen narigheid uit. Heel even leek alles dus in orde en waren we dolgelukkig met onze prachtige dochter, Enrico met zijn zusje (hij mocht natuurlijk beschuit met muisjes trakteren) heel even dus, want al na enkele dagen ging het fout en vormden zich donkere wolken boven ons. 6
Al spoedig begon ons kindje te huilen en wij hielden ons hart vast: dit had niets te maken met gewoon huilen, dit was anders, er moest iets goed mis zijn met onze kleine, want ze huilde zo hard, dat ze haar keeltje letterlijk schor huilde, ze at niet en ze huilde dag en nacht. Dat deed ze zes weken aan een stuk en toen waren we volkomen murw en kapot, want we sliepen geen enkele nacht, maakten ons grote zorgen, want wat was er toch aan de hand met onze kleine? Diverse artsen hebben we gebeld, die hebben haar bekeken, maar vonden: ja, het is een echt pittig meisje, dat van zich laat horen. Wij wisten echter zeker, dat dit niet de oorzaak was van het vreselijke huilen en later zou blijken, dat wij gelijk hadden. Na zes weken konden wij het niet meer aan en omdat Corine ook niet meer wilde eten (achteraf een teken aan de wand), besloot onze huisarts haar tijdelijk in het ziekenhuis te laten opnemen ter observatie. Vreselijk, zo’n klein prulletje te moeten afstaan, al mochten we haar ook deels zelf verzorgen. Gevonden werd er toen eigenlijk niets, maar dat kwam, omdat de artsen zochten op een verkeerde plek, want de oorzaak lag niet in de spijsvertering, maar in de hersenen, zoals pas veel later zou blijken. Vanaf het moment, dat duidelijk werd wat er met Corine was, werden alle kindjes met extreem huilgedrag wel op hersenafwijkingen onderzocht. Corine dus niet, met dramatische gevolgen.
7
De ontwikkeling van Corine verliep vreemd, want toen ze enkele maanden oud was, wilde ze al wel gaan staan, maar grijpen kon ze echter totaal niet. Deze dingen waren duidelijk zichtbaar op de films, die we uiteraard ook vergeleken met de beelden van Enrico op dezelfde leeftijd, ze waren heel erg anders, maar ontwikkelen kinderen zich niet allemaal op hun eigen manier??? Nog steeds huilde Corine veel en maakte een trieste indruk, niet het levendige kindje wat ze op die leeftijd zou moeten zijn. Nog steeds echter zagen de artsen geen reden tot bezorgdheid. Enrico ontwikkelde zich gelukkig tot een rustig, tevreden kind, dat graag naar school ging (dat doet hij trouwens nog steeds), goed presteerde, thuis kwam met leuke vrienden en vriendinnen en zich best vermaakte ondanks het feit, dat er in het gezin zoveel problemen waren.
8
Hoofdstuk 3 Vakantie, ziekte en het oordeel. Intussen waren we door alle toestanden en emotionele aanslagen heel erg vermoeid geraakt en we besloten dit jaar vroeg met vakantie te gaan, met onze kleintjes natuurlijk. Om goed te kunnen uitrusten wilden we naar een land, waar het in mei al lekker warm was en met de auto en de Paradiso (vouwcaravan) gingen we op weg naar Italië, best een grote reis met twee kleine kindjes, maar een mens moest toch wat. Doel was een gebied aan de overzijde van Venetië, waar strand was voor Enrico, zon voor Corine en rust voor Arie en voor mij. En dat lukte wonderwel. De reis verliep gezien de omstandigheden voorspoedig en we arriveerden op een heel stille camping, de temperatuur was inderdaad aangenaam en de zon niet al te fel, zodat we er heerlijk van konden genieten. Vooral Enrico genoot, met name van de extra aandacht, die er nu ook voor hem was. Bijzonder was, dat we op het uitgestrekte, witte strand helemaal alleen waren……. door de week!!! In het weekend werd deze camping namelijk overspoeld door Italianen!!! Geen echt probleem, want zondagavond keerde de rust weer terug. Op een dag, toen we terugkwamen van het strand, bleken we gezelschap te hebben gekregen van een ander jong Hollands gezin met kindjes in precies dezelfde leeftijd. Het klikte meteen tussen groten en kleinen en vanaf het moment van ontmoeting trokken we gezamenlijk op. 9
We genoten……. Ook Corine deed het voor haar doen redelijk. We maakten zelfs met de boot een tochtje naar Venetië, maar dat was met de kinderwagen geen succes, met al die trapjes. Wel genoot Corine van een flesje op het San Marcoplein, tussen de leeuwen. Op een dag voerde ik haar een fruithapje en opeens vertrok haar hele gezichtje. Al was het maar een moment, ik schrok enorm en voelde meteen: dit is niet goed. Even later zag ik het weer en riep Arie erbij, ook hij vond het heel raar. De andere buurvrouw zei: zouden het krampjes kunnen zijn? Ik had geen idee, maar bleef Corine goed observeren. Tot mijn schrik en angst bleef Corine vanaf dat moment van die rare schokjes vertonen, steeds meer en al spoedig werd duidelijk, dat er echt iets aan de hand was met ons kindje, dat er door de zon uitzag als een kerngezond en mooi gebruind poppetje, maar toch! Aangezien we vermoedden, dat er waarschijnlijk onderzoek gedaan zou moeten worden en ons Italiaans beneden peil was, besloten we, veel eerder dan gepland, naar huis te gaan en ook de andere mensen braken verschrikt en meelevend hun vakantie af. Gezamenlijk, verdrietig en vooral angstig gingen we op weg naar huis. We besloten nog een keer te overnachten op een ons bekende camping aan het Lago Maggiore. Ook daar waren lieve Hollandse mensen, die zagen, dat er met Corine iets aan de hand was en die probeerden ons gerust te stellen, wij wisten beter, helaas. 10
Hoofdstuk 4 Behandeling, geen behandeling. Thuisgekomen belden we acuut onze huisarts, die gelukkig meteen kwam. Toen hij Corine zag en ons verhaal hoorde, schrok hij, belde zijn vrouw op die ook arts was en die achteraf werkzaam bleek te zijn bij een instituut voor gehandicapten!!! Vanaf dat moment werd duidelijk, dat onze mooie, gave dochter heel ziek was, waarschijnlijk gehandicapt en de andere dag zaten we al met haar in het Dijzigtziekenhuis, waar ons een verpletterend oordeel te wachten stond. Na een reeks onderzoeken wachtten we angstig en nerveus op een professor, die ons zou vertellen, wat er met ons kind aan de hand was. Een dame, die ook wachtte, keek in de kinderwagen naar Corine, zag daar een gaaf, bruin popje en zei: ach, wat kan daar nou mis mee zijn, het valt vast wel mee. Helaas, het bleek niet mee te vallen. Het oordeel van mevrouw de professor was vernietigend, de ziekte was hoogst ernstig en zou leiden tot een zwaar gehandicapt kind, dat slechts 1 meter groot zou worden, ze zou ongeveer 10 jaar oud worden, van sociaal contact zou geen sprake zijn en ontwikkeling zou minimaal zijn. Zij adviseerde ons, Corine zo spoedig mogelijk uit huis te plaatsen, dan een nieuwe baby te maken en als die ook gehandicapt zou zijn, was bewezen, dat dit kwam door de combinatie van ons, de ouders. Verder waren er namelijk geen aanwijsbare oorzaken. Ze noemde de ziekte het syndroom van West ofwel Salaamkrampen en er was nagenoeg niets aan te doen. 11
Volkomen geschokt en versuft verlieten we het ziekenhuis, niet wetende, wat we met deze situatie aanmoesten. Van enige opvang en begeleiding was in die tijd geen sprake, we stonden alleen. Slechts onze huisartsen en de wijkverpleging kwamen af en toe even langs, maar konden heel weinig doen. Samen probeerden we deze klap te verwerken en we beseften terdege, dat onze Enrico hieronder ook moest lijden. In een klap was ons ventje zijn vrolijke, levenslustige ouders kwijt en veel aandacht kreeg hij niet op dat moment, want het enige wat we konden doen, was samen huilen en praten, elkaar opvangen en troost bieden. Het was een pikzwarte periode in onze nog jonge levens en er was geen enkel uitzicht op verbetering. Het voorstel van de professor hebben we niet opgevolgd, want wij vonden, dat Corine en Enrico recht hadden op ons als ouders en een nieuwe baby zou ook weer aandacht vragen. Wekenlang zochten we naar antwoorden, maar vonden ze niet. Intussen was onze Corine opgenomen in het ziekenhuis van Sliedrecht om ingesteld te worden voor haar ernstige epilepsie, de Salaamkrampen en vanaf het toedienen van de zware medicijnen veranderde Corine in een soort Doornroosje, ze sliep bijna altijd en ze werd zo slap als een vaatdoek. Huilen deed ze niet meer, leven ook niet. Alles wat ze kon, verdween om nooit meer terug te komen.
12
Gelukkig mochten we haar zelf voor een groot deel verzorgen en dus leefden we met z’n allen deels in het ziekenhuis, ook Enrico, die zich wonderwel aanpaste aan deze bizarre situatie. We waren dankbaar voor de vriendelijke arts en het begrijpende personeel en probeerden ons leven weer een beetje op te pakken We waren echter heel verdrietig om het feit, dat niemand, ook wij zelf niet, iets voor onze Corine kon doen. Op dat moment wisten we nog niet van andere behandelmogelijkheden en gingen we volledig af op wat de artsen ons vertelden en dat was niet al te veel.
13
Hoofdstuk 5 Steun vanuit een andere, geheel onverwachte hoek. Toch ging het leven door, ondanks dat het voor ons stil leek te staan. Ik huilde nog heel veel, kon niet eten, maar moest toch weer huishoudelijke taken, b.v. boodschappen gaan oppakken. Het meest pijnlijk waren de confrontatiemomenten met gelukkige moeders en hun gezonde baby’s en op een dag barstte ik ter plekke uit in een enorme huilbui, zomaar, midden in een winkel. Opeens was er een Stem, ik keek rond, maar niemand sprak tegen mij. Ik dacht: nu is er iets goed mis met mij! Toch luisterde ik naar de Stem, die zei, dat ik naar huis moest gaan. Verbaasd deed ik dat. Thuisgekomen sprak de Stem opnieuw: pak je Bijbel. Bijbel??? Ja, die hadden we, ergens. Ik haalde alles overhoop, vond er een en weer sprak de Stem: laat de Bijbel openvallen. Ook dat deed ik en de Bijbel viel open bij: Zalig zijn de armen van geest, want zij zullen het Koninkrijk Gods beërven. De Stem sprak: dus ook jullie dochter. Het was of er een last van mijn schouders viel: wij stonden er dus niet alleen voor, het was goed met onze dochter!!! ’s Avonds bespraken we deze bijzondere boodschap, die ons zeer bemoedigde en vanaf dat moment startten we een nieuw leven, samen, met onze twee kinderen onder het motto: wat kunnen we allemaal doen met zo’n kindje in ons gezin?? 14
En met dat motto, samen met steun van Ergens?? Iemand?? begon een zeker niet gewoon leven, maar ook een interessante zoektocht, want na de eerste schok was nu de vraag: en hoe nu verder?? We probeerden zo gewoon en plezierig mogelijk te leven, deden als gezin leuke dingen, gingen op vakantie en Corine ging mee, zelfs naar de wintersport, hoewel dat een heel ingewikkeld gebeuren was en we met haar zeulden en sjouwden in de sneeuw, maar zolang zij en wij er plezier in hadden hielden we gewoon vol, al verklaarde menig skiër ons voor gek. Toch bleef de vraag: hoe verder??? ons bezig houden. We stonden open voor oplossingen en alternatieven.
15
Hoofdstuk 6 Een ander pad, goed of fout?? Steeds werd duidelijker, dat de medische wereld voor onze dochter niets anders kon doen, dan zware medicijnen toedienen tegen de heftige epilepsie. Ook was duidelijk, dat deze medicijnen alle ontwikkeling blokkeerden en dat Corine steeds verder afgleed naar een leven zonder emoties, maar we hadden tot dat moment geen alternatief. Wisten wij veel? Toch werd onze aandacht vaak getrokken door andere vormen van behandeling, de zogenaamde Alternatieve Geneeswijzen. Samen besloten we met ons kind onder de arm op zoek te gaan naar andere behandelingen, want er moest toch iets zijn, dat ons kind zou kunnen helpen?? Zo begon een ontdekkingstocht van ongeveer 12 jaar, soms leek iets aan te slaan, maar altijd viel Corine weer terug en regelmatig gaven we het zoeken op, doodmoe en vaak wanhopig. Toch grepen we iedere gelegenheid aan om alles te onderzoeken wat op ons pad kwam, steeds opnieuw en zo trokken we heel Nederland door, later gingen we ook naar België, Duitsland en Engeland en zeker hadden we het ook verder willen zoeken, alles wat ook maar enigszins de moeite waard was probeerden we. Niet iedereen was het eens met onze handelswijze en maar heel weinig mensen begrepen onze drijfveer. In eerste instantie leek het ons niet veel op te leveren, maar het waren de eerste stappen op een pad, dat ons Levenspad is geworden. 16
Hoofdstuk 7 Beslissende besluiten. Ons leven hadden we met z’n allen weer opgepakt, Arie werkte weer (als chefmonteur), ik werkte soms als invalster (als ik goede oppas had) en Enrico deed het prima op school en ontdekte zijn passie: muziek!! Ook hobby’s, b.v. dansen waren weer mogelijk dankzij diverse goede oppassen, waaronder mijn ouders, we gingen met vakantie en ons leven leek redelijk op orde, …… alleen met Corine ging het nog steeds niet goed. De epilepsie nam toe en de huisarts stelde voor, haar te laten opnemen voor observatie, b.v. in de Klokkenberg. Na een gesprek met een sympathieke arts besloten wij tot opname, want op dat moment ging het gewoon slecht met haar, niets scheen haar te kunnen helpen. Zou de professor gelijk gaan krijgen en zou ze zo jong overlijden? Door ons nog steeds vreemde, maar warme contact met Elders, konden we alles wel beter aan, maar toch bleef het uiteraard pijnlijk om te zien dat je kind steeds verder achteruitgaat en dat niemand daar iets aan kon doen. Dus dan de Klokkenberg maar een kans gegeven. Ondanks het toedienen van allerlei zware medicijnen bleef de epilepsie en de EEG’s werden slechter in plaats van beter. Intussen was Corine zo ver achteruitgegaan dat ze nog slechts een hoopje ellende was, kwijlend in een hoekje, zonder enige herkenning en bijna niet meer in staat te eten en het leek er op, dat we haar moesten gaan loslaten. 17
Om samen nog enig plezier in het leven te hebben, kochten we een stacaravan in de omgeving van de Klokkenberg, zodat we daar konden genieten van lekker buiten zijn zonder al teveel nieuwsgierige blikken. Ook voor Enrico, die vriendjes en vriendinnetjes mee mocht nemen naar de camping, waar hij een eigen huisje had, was de caravan een aanvaardbare oplossing. Tot op dat moment zochten we nog steeds en was Corine intussen op allerlei manieren Alternatief behandeld, o.a. door de beste acupuncturist van Europa. Achteraf bleek dit een enorme fout, want door de acupunctuur bleef er wel voedsel binnen, maar dit heeft haar kwaal waarschijnlijk verergerd. Niets leek Corine dus te kunnen helpen. Toen ontmoetten we op een zakenbijeenkomst een Engelsman, die wel arts bleek te zijn, maar niet praktiserend. Echter met andere inzichten en methodes. Hij zag Corine en vroeg ons: zien jullie niet, hoe slecht ze er aan toe is? Ze is op sterven na dood! Opeens zagen we het inderdaad. Onze vraag was: maar wat dan?? Hoe dan?? De arts legde ons uit, dat de reguliere behandeling Corine alleen nadeel berokkende en dat er andere wegen mogelijk waren, alleen moest ze dan weg uit de Klokkenberg en alle medicijnen moesten worden gestopt, anders hadden andere behandelingen geen enkel nut. Dat klopte met onze ervaring tot dan toe. Daar Corine op hem positief reageerde, wat heel bijzonder was, namen we zijn voorstel in overweging. 18
Arie en ik spraken nachten over deze andere benadering en we kwamen tot de conclusie, dat leven zoals Corine deed, niets menselijks meer had, want leven zonder emoties en menselijke interactie was eigenlijk geen volwaardig leven meer te noemen. Dus besloten we met de arts in zee te gaan, hij zou ons begeleiden en wij zouden zelf meewerken aan de nieuwe behandeling van Corine, in welke vorm dan ook. Het zouden wel eens spannende tijden kunnen worden. In de thuissituatie was ook iets veranderd, maar dit keer gelukkig ten goede: Enrico had een vriendin!!! Op een dag was hij thuisgekomen met een blonde schone met de naam: Angelique. Al gauw maakte dit meiske deel uit van ons gezin en op dat moment konden wij nog niet overzien, hoe belangrijk zij zou blijken te zijn. Met Angelique kon ik, nadat het ijs was gebroken, de dingen doen, die ik met Corine niet kon, zoals boodschappen doen, winkelen, samen koken, enzovoort, een verrijking dus op alle gebieden. Leuk was, dat Enrico en Angelique elkaar hadden ontmoet op de muziekvereniging, zodat ze dus dezelfde hobby uitoefenden.
19
Hoofdstuk 8 Leven of…….?? Toen we dit besluit aan de arts in de Klokkenberg meedeelden, was hij van mening, dat zij eraan zou overlijden en hij wenste dan ook niet mee te werken, dat was zijn goed recht natuurlijk. Toch begrepen Arie en ik, dat Corine zou kunnen overlijden, maar dat accepteerden we, want steeds duidelijker werd zichtbaar, dat zij er heel slecht aan toe was, dat haar bestaan niet menselijk meer was en dat het er op leek, dat de artsen gelijk zouden krijgen: zo zou ze zeker niet oud worden. We haalden haar dus naar huis, de medicijnen gingen eraf en o, wat werd dat kind ziek, doodziek, ze hield geen voedsel binnen, verdroeg geen licht en geen geluid, kortom, ze was gewoon een afkickende verslaafde!! Het was heftig en we sliepen met haar tussen ons in, de Stesolid in de hand, maar we vertrouwden op onze begeleider en hij was er van overtuigd, dat het spoedig beter zou gaan. Opnieuw echter kregen we een enorme klap te verwerken: midden in dit proces werd onze arts ziek, hij moest voor onderzoek terug naar Engeland, had een tumor, werd geopereerd en raakte in coma!! Of en wanneer hij nog terug zou komen was op dat moment volledig onduidelijk. Weer was de vraag: en wat nu?? We belden met de arts in de Klokkenberg en hij verklaarde, dat hij meteen weer alle medicijnen zou toedienen als we haar terugbrachten. 20
Dan was alles dus voor niets geweest! Uiteraard wilden we daar niet voor kiezen, maar intussen ging het nog steeds heel slecht met Corine en op een dag was ze zo slecht, dat ik een paranormaal therapeut belde, om te vragen of deze iets voor haar kon doen. Ik ging er met haar heen en in de wachtkamer viel mijn oog op een poster van voeten met allerlei plekjes erin, voetreflexen dus en ik wist meteen: hier moet ik iets mee. Ook de behandeling van deze paranormaal therapeut haalde niet veel uit en ik besloot Corine zelf te gaan behandelen, maar hoe? We maakten een afspraak bij een therapeut, die iets met voeten, handen en hoofd deed, nl. Metamorfosemassage, wat dat dan ook mocht wezen. Tot onze verbazing werd niet alleen Corine behandeld, maar ook Arie en ik moesten de schoenen en sokken uit voor behandeling. Heel jammer was, dat Enrico er niet bij was. Op de vraag, wanneer we terug moesten komen, antwoordde de therapeut dat wij deze techniek beter zelf konden gaan toepassen. Wat een idee, dat konden wij toch helemaal niet??? Toch leek Corine positief te reageren op de simpele aanraking van de Metamorfose en onze interesse was inderdaad gewekt.
21
Hoofdstuk 9 Start van een zoektocht. Opnieuw gebeurde er toen ons inziens een klein wonder: slechts enkele dagen later viel een folder in de bus, waarin werd aangekondigd, dat binnenkort een training Metamorfosetechniek zou worden gegeven (hoezo leiding?) Samen met vrienden gingen we naar de voorlichting. Daarna besloten we, dat ik met de ene vriend de training zou volgen en dat Arie met de andere vriend op Corine zou passen, want nog steeds was ze een uiterst zwak meiske. Deze training veroorzaakte met recht een letterlijke Metamorfose, ons hele leven zou er vanaf dat moment volkomen anders uit gaan zien. Corine begon steeds beter te reageren op de door ons toegepaste techniek, dus dat gaf ons burgers nieuwe moed en hoop. Mijn leergierigheid was gewekt, vanaf dat moment begon ik actief te zoeken naar mogelijkheden om haar leven verder te verbeteren. Binnen afzienbare tijd was Corine uit de gevarenzone, zij werd weer mens! Op een dag was ik alleen met haar thuis en sloeg per ongeluk tegen een rammelaar. Plotseling hoorde ik iemand achter mij hardop lachen: het was Corine, die mij stralend toelachte!!! Wat er dan door je heen gaat is met geen pen te beschrijven.
22
Hoofdstuk 10 Verder zoeken en uitdragen van onze positieve ervaringen. Langzamerhand kwamen bij Corine de emoties terug, ze kon blij zijn, maar ook boos, ze had weer contact met haar omgeving, ze werd sterker en vooral ook gezonder. Bijzonder was ook, dat ze goed begon te eten, ze wilde dus echt blijven leven. De arts uit de Klokkenberg wilde haar graag zien en na enige tijd werd er op zijn verzoek een nieuw EEG gemaakt. Dit was enorm verbeterd en de arts feliciteerde ons. Hij noemde het “een anekdotische genezing” (hoezo??) Toen wij wilden uitleggen, wat me met Corine hadden gedaan, was de arts niet thuis. Nooit is toegegeven, dat Corine had gereageerd op een zogenaamd Alternatieve methode. Wij waren echter zo blij met het herstel van onze Corine, dat wij het wel van de daken wilden schreeuwen en een beetje hebben we dat letterlijk ook gedaan. We hebben namelijk enkele stukjes in bladen laten plaatsen en hierop kregen we ook reacties. Enkele van de ouders van de kindjes met een handicap pasten ook met succes o.a. Metamorfosemassage toe en ook zij boekten mooie resultaten, de kindjes werden levendiger en genoten meer van het leven op zich. Corine stond nu heel anders in het leven, weliswaar bleef ze een kind met vele zware handicaps en ook de epilepsie was niet echt 23
onder controle, maar ze genoot van een uitje, van lekker eten, van muziek en nog veel meer, kortom ze was een mens! Natuurlijk bleven wij als ouders zitten met vragen als: hoe heeft dit kunnen ontstaan? We kwamen tot de conclusie dat er zoveel gebeurtenissen oorzaak konden zijn, o.a. overgevoeligheid voor melkproducten, een ongeluk tijdens de zwangerschap, enkele emotionele schokken etc. Maar misschien was Corine wel zo om een heel andere reden? Een andere vraag was: hoe ziet onze toekomst met Corine eruit? Al spoedig echter zagen we in, dat terugblikken totaal geen zin had en vooruit blikken evenmin, we besloten zoveel mogelijk in het hier en nu te leven. Had Corine een goede dag? Fijn, we genoten ervan! Had ze een slechte dag? Dan gingen we er vanuit, dat het morgen weer beter zou gaan. Deze levenshouding paste bij ons en zo konden we alles aan, toch?? Voor advies op het gebied van homeopathie en voeding wendden we ons tot een paar kundige, vriendelijke artsen. De ene arts schreef homeopatische medicijnen voor, de andere testte feilloos uit wat zij het beste kon verdragen aan voeding etc. en tot op de dag van vandaag doet ze het hier prima op. Intussen had ik diverse studies op het gebied van Alternatieve Geneeskunde opgevat, omdat ik meende, dat er misschien nog meer te verbeteren was. Dat bleek het geval met haar reacties op o.a.Bachremedies, Aromatherapie, Kleurentherapie, Edelstenen, Healing, Reflexologie etc. 24
We leerden en bestudeerden alles, pas als Corine een therapie duidelijk accepteerde, gingen we onderzoeken, hoe ”gewone” mensen erop reageerden, dus mensen met allerlei klachten. Zonder dat we er erg in hadden, was onze praktijk gestart en de resultaten waren vanaf de eerste dag heel bijzonder en bemoedigend. Echter, met onze Corine waren we er nog niet uit, want we hadden haar nu wel in leven kunnen houden, van enige vorm van communicatie was nog steeds geen sprake. Als ik haar observeerde en keek naar haar fijne gezichtje, maar vooral ook naar de vele gebaren, die ze maakte met armen, benen, handen, voeten en ook met haar romp, kon ik de indruk niet van me afzetten, dat het iets moest betekenen en zo begaven we ons op het pad van het lezen van het lichaam en de gebarentaal, ook wel genaamd Body-Language. Opnieuw ging er een wereld voor ons open! Gelaatsdiagnostiek onthulde zonneklaar, dat Corine geen idioot was (zoals gezegd), maar daarentegen hoogst intelligent, alleen zij verstond onze taal niet, dus aan ons de taak om haar taal te leren vertalen. We hebben zoveel mogelijk informatie verzameld over het lezen van gezichten, handen, voeten, tenen, lichaam en de gebaren en geloof me, in die periode was er nog maar weinig over bekend, dus was het speuren geblazen. Zo hebben we leren zien, wat voor persoonlijkheid er schuil ging achter haar gezichtje en aan haar houding en speciale gebaren konden we aflezen, hoe ze zich voelde en wat ze wilde en bedoelde. 25
En niet alleen wij konden haar begrijpen, een ieder, die de moeite nam, haar signalen te ontleden, kreeg inzicht in hoe Corine functioneerde. Bij nader inzien bleken wij een nogal braak liggend terrein te hebben aangeboord en het gevolg daarvan was enorm! We werden uitgenodigd voor radio en tv, verzorgden gedurende enkele jaren een krantenrubriek in een landelijk dagblad, kortom, we stonden in het zonnetje en het verhaal van Corine deed de ronde. Uiteraard werden al onze gezinsleden niet alleen behandeld, maar ook ontleed en ook daar kwamen verrassende dingen naar voren. Leuk voor ons was, dat Enrico alles wilde ervaren, maar dat Angelique alles wilde weten!
26
Hoofdstuk 11 Het ontstaan van onze praktijk en ons cursuscentrum. Bloed kruipt waar het niet gaan kon en als echte onderwijzer leek het me geweldig, uit te gaan dragen, wat bij Corine, maar ook bij vele anderen zo goed bleek te werken, dus begonnen we aan het opzetten van eigen cursussen en workshops. In het begin was er nog niet zo heel veel belangstelling voor, maar na verloop van tijd groeide en bloeide ons eigen Centrum en het Holistisch Energetisch Therapie Centrum was geboren, en…. aan wie hadden we dat allemaal te danken??? Juist ja, aan een meisje met zwarte ogen en handicaps, dat jong zou overlijden, maar intussen tegen alle verwachting in, floreerde op haar eigen niveau en met haar eigen mogelijkheden. Ziek was ze haast nooit meer, ze was groter dan 1 meter en sociaal contact was er zeker!!! Nog steeds is haar leven voor ons een wonder. Wat we in onze praktijk praktiseren en in ons cursuscentrum doorgeven, zijn ongeveer 20 therapievormen, allen geïnspireerd door het principe, dat mensen zichzelf genezen, met of zonder hulp, maar dat voor echte, diepe genezing vooral inzicht nodig was. Inzicht en begrip voor het hoe en waarom van klachten, ziektes en problemen bleken op wonderbaarlijke wijze in staat, op te lossen en te genezen, schitterend om hieraan dagelijks te mogen meewerken. 27
In de loop van de tijd hebben velen de weg gevonden naar ons adres en hebben we velen kunnen ondersteunen in hun persoonlijke proces van heling, of dit proces nu op lichamelijk, geestelijk en/of energetisch gebied was gelegen. Regelmatig komen mensen bij ons, die (net als Corine) door de reguliere geneeskunde niet geholpen kunnen worden en dan is en blijft het voor alle partijen wonderlijk en interessant om te zien, dat onze technieken wel helpen. Dit komt, omdat wij onze technieken toepassen op een tussenliggend gebied, namelijk het energetische, ook wel bekend onder de naam psychosomatiek. Hoe meer we met deze zaken bezig zijn, hoe duidelijker de boodschap: Er is meer en er kan meer tussen hemel en aarde! Gelukkig delen we onze ervaringen nu ook met artsen, fysiotherapeuten en andere therapeuten en gelukkig, we groeien naar elkaar toe, daarom noemen we onze technieken niet langer Alternatief, maar liever Complementair, aanvullend dus. Niet alleen patiënten, maar ook vele cursisten vonden de weg naar ons Centrum en menigeen startte met onze technieken een eigen praktijk. Wij vinden het heerlijk te vernemen, dat ook zij mensen helpen en steunen bij hun problemen en met hun klachten. Ook zij zijn menigmaal verrast over de goede resultaten.
28
Hoofdstuk 12 Alles op zijn tijd, puzzelstukjes vallen op hun plaats Opvallend in het leven van Corine vinden wij, dat zoveel dingen precies gebeurden op het moment dat zij er aan toe bleek te zijn, een goede Regisseur misschien? Ergens daarboven? Dagverblijf - kleuter Op het moment dat zij 4 jaar werd, kleuter dus, werd er een nieuw kinderdagverblijf geopend in Zwijndrecht, er was plaats en ze kon worden opgehaald. We wilden het uiteraard proberen, want ook gezonde kleuters zijn toe aan uitbreiding van sociale contacten, wie weet, hoe Corine het op prijs zou stellen. En inderdaad, het werkte, met uitzondering van ziekte ging ze er heen. Hoe ze het vond? Heel duidelijk was dit niet te merken (wij kenden toen de signalen nog niet), maar het voelde goed. Werken en wonen Ook werd hierdoor ons eigen leven weer wat genormaliseerd, want na verloop van tijd kreeg ik een heel interessante baan aangeboden als remedial teacher bij buitenlandse kinderen, een uitdaging, maar wel heel leuk. Na verloop van tijd verhuisden we, wegens een nieuwe baan van Arie, maar vooral ook voor Corine, die veel buitenlucht nodig had, naar Brabant.
29
Dagverblijf - schoolkind Ook daar was een kinderdagverblijf, maar dit werkte helemaal niet, Corine weigerde er heen te gaan, ze protesteerde. We besloten, dat het niet goed voor haar was, om haar te dwingen en daar ik door omstandigheden thuis was, kon ook zij weer thuis blijven tot we een andere oplossing voor haar zouden vinden. Tijdelijke opname in de Klokkenberg Maar nog steeds ging het niet goed met Corine, ze ging zichtbaar achteruit, vooral de epilepsie verergerde en zoals gezegd werd ze voor observatie opgenomen in de Klokkenberg. Hoewel haar toestand niet echt verbeterde, lieten we haar even daar, want op dat moment wisten wij het ook even niet meer, we hadden van alles geprobeerd, maar ook dat werkte niet. Ommekeer en herstel Toen kwam de ommekeer in haar en in ons leven, de Engelse arts die ons op het spoor zette van andere mogelijkheden en andere wegen. Nadat hij weer uit ons leven was verdwenen, besloten wij definitief door te gaan met methodes en technieken die dus lagen op het Alternatieve/Complementaire vlak, daar dit voor ons allemaal beter bleek te werken. Corine herstelde dus en knapte zienderogen op door toepassing van Metamorfosetechniek, Bachremedies, Homeopathie en wat niet al meer.
30
Dagverblijf voor ouderen Ze werd sterker en toen we hoorden, dat er een dagverblijf voor ouderen zou worden geopend, gingen we direct samen met Corine kijken of dit iets voor haar was en jawel, op het moment, dat ze er aan toe was, bleek ze meteen te kunnen worden geplaatst en ze vond het prima! Ook gezien haar leeftijd - ze was nu echt een puber - paste ze prima in haar groep en ze groeide! Het leven gaat door Intussen studeerde haar broer voor onderwijzer en woonde hij samen met zijn vriendin Angelique, zij verhuisden dus niet mee naar Brabant. Angelique bleek later voor ons, maar ook voor Corine een grote aanwinst te zijn op velerlei gebied.
31
Hoofdstuk 13 Losmaken, groeien naar volwassenheid. Er kwam een dag, dat we constateerden, dat Corine het thuis, net als andere pubers, lang niet altijd naar haar zin leek te hebben, met andere woorden, ze begon zich van ons los te maken, op weg naar volwassenheid. Haar uit huis plaatsen was echter voor dit moment voor alle partijen nog een te grote stap, dus toen we hoorden van een nieuw fenomeen, het op te richten Logeerhuis, waren we een van de eersten, die wilden onderzoeken, of dit voor Corine een oplossing zou kunnen zijn om verder door te groeien naar meer zelfstandigheid. Tijdens de observatie konden we uit haar lichaamstaal lezen, dat ze het geweldig vond en zo werden de logeerpartijen een vast onderdeel van ons leven. Corine genoot en wij ook, ieder van onze nieuw verworven vrijheid. Zo ontwikkelde Corine zich langzamerhand van puber tot een jonge vrouw. Door het regelmatig logeren en het plezier, dat Corine hieraan beleefde, begonnen ook Arie en ik te wennen aan het idee, dat er een dag zou komen, dat onze dochter uit huis zou gaan, niet, omdat dat om een of andere reden moest, maar omdat zij er aan toe was. Door dit spontane groeiproces werd een grote last van ons afgenomen, want het had ons altijd vreselijk geleken, je kind uit huis te moeten doen, maar als ze dat nou zelf wil is dat natuurlijk heel anders en intussen begrepen we genoeg van haar lichaamstaal om dat voldoende te kunnen vertalen. 32
Toch zou Corine toch nog onverwacht, tijdelijk uit huis worden geplaatst wegens onvoorziene omstandigheden. Niemand had hierop gerekend, maar Arie werd onverwacht ziek, hij kreeg een ernstig hartinfarct, wat bovendien niet het eerste bleek te zijn!! Daar wij Corine de laatste tijd samen verzorgden (ze was intussen tenslotte 21), kon Corine niet thuis zijn zolang hij ziek was en dat kon bij zo’n ernstig probleem wel even duren. Voor nood heb ik haar gewoon gedropt bij Piusoord. Daar kon ze echter niet blijven en er werd noodopvang gezocht en gevonden. Daar Arie niet goed herstelde werd na de noodopvang uitgekeken naar definitieve plaatsing en we trokken er op uit om een goed thuis voor ons kind te vinden. Het best passende tehuis was en bleef Piusoord, nu Amarant, maar helaas, daar was geen plaats. Wel ergens anders, maar dat voelde helemaal niet goed en we besloten toch te wachten, hoewel dat zeker niet mee zou vallen met Arie’s conditie. En opnieuw gebeurde er in onze ogen een wonder: hoewel er eigenlijk geen plaats was op Piusoord besloot men voor onze dochter plaats te maken en zo geschiedde. Al geruime tijd woont Corine nu op Amarant, midden in het bos en meestal heeft ze het prima naar de zin (wij trouwens ook!!) Ze bezoekt de dagbesteding en de Zorgboerderij, rijdt huifbed en paard (jawel!), heeft fysio-, hydro- en muziektherapie, kortom, ze hoeft zich niet te vervelen. 33
We hebben haar eigen kamer ingericht (met kleuren- en edelsteentherapie), ze krijgt elke dag haar Bachremedies en homeopathie (naast de reguliere medicatie), ze is dol op buiten staan in haar trippelstoel, maar vooral in haar looprek, waarmee ze steeds beter overweg kan. Nog steeds is er een vorm van ontwikkeling, zeker te danken aan het goede inzicht van de leiding en in het bijzonder haar fysiotherapeut, die haar begrijpen en stimuleren. Het belangrijkste voor ons ouders is, dat ze meestal geniet van haar leven, met ups en downs, met vervelende tijden en highlights. Heerlijk om ook te weten, dat er voor haar goed gezorgd wordt, ook als wij het bij tijden niet kunnen of straks helemaal niet meer kunnen. Haar broer, getrouwd geweest met Angelique, heeft net als zijn ex-vrouw en hun kindjes, goed contact met Corine. Regelmatig gaan ze naar Amarant en uitjes, logeerpartijen en zelfs vakanties worden gezamenlijk ondernomen. Angelique heeft in de loop der jaren een heel bijzondere band met Corine opgebouwd. Zij heeft bij ons Centrum de opleiding tot Energetisch Therapeut afgerond, heeft een drukke praktijk en is sinds kort gestart met lesgeven. Ook behandelt zij Corine regelmatig en dit doet beiden bijzonder goed. De kleinkindjes (Samira en Cheryl) kennen tante Corine goed en accepteren haar gewoon zoals ze is Maar ook Enrico’s vriendin Annienke heeft Corine in haar hart gesloten en dit is wederzijds. 34
Ons leven met Corine zouden we op vele manieren kunnen omschrijven: - Anders, maar zeker niet minder - Moeilijk, maar ook interessant - Leerzaam en vol ontwikkeling - Bijzonder en rijk - Afwisselend, nooit saai Eigenlijk is het niet te omschrijven en mensen, die een gehandicapt kindje krijgen, zouden we willen zeggen: Maak er iets moois van, want dat is zeker mogelijk!!
35
Hoofdstuk 14 Terugblik op het leven van en met Corine, het doel van haar leven, voor zover we dat kunnen inschatten en……dankbaarheid. Terugkijkend op het leven van onze dochter kijken we met verwondering en verbazing, want lieve hemel, wat heeft haar leven een impact op ons leven gehad, maar ook op het leven van vele, vele anderen. Want zonder Corine, geen praktijk waar velen baat en troost hebben gevonden, zonder haar geen Opleiding/ cursuscentrum, waarin we alles uitdragen over ervaringen en mogelijkheden, gebaseerd op ondervindingen met haar en weer anderen, zelfs hebben wij diverse ingangen gekregen bij de medische wereld, b.v. runnen we nu zelfs een spreekuur op het terrein van Amarant en werken we mee aan de Marathon van Rotterdam, samen met de fysiotherapeuten en sportmasseurs. Waar dit alles verder toe zal leiden is absoluut nog niet zeker, want vele mogelijkheden dienen zich aan en wij zullen aanpakken wat op ons pad komt Door Corine is veel op de wereld veranderd, alhoewel zij daar zelf niet daadwerkelijk aan heeft bijgedragen. Tot op de dag van vandaag is geen oorzaak gevonden voor haar ernstige handicaps en zoetjesaan zijn wij er van overtuigd geraakt, dat zij dit pad heeft gekozen om ons op dit spoor te zetten. Daarom zijn wij haar, onze dochter, dankbaar voor alle mogelijkheden, die we door haar ZIJN aangereikt hebben gekregen. 36
Uiteraard hebben wij ze wel aan moeten pakken, maar in ons hele leven en ons bestaan was en is zij de grote aanstichter. Nog steeds gaat het Corine bij tijden niet goed en nog steeds zijn wij dan bereid, verder en dieper te zoeken, zodat we, zolang zij leeft, nooit stil kunnen blijven staan of zitten, daar zorgt Corine wel voor. Omdat we dankbaar zijn, haar dertigste verjaardag te mogen beleven, vieren we dit uiteraard met dingen, waar ook zij van zal genieten (hopen we) en hoe haar leven en ons leven verder zullen verlopen? God zal het weten en daar vertrouwen wij maar op. DANK JE WEL CORINE, VOOR WIE EN WAT JIJ WAS EN BENT!!!
37
Hoofdstuk 15 Een reis door de wereld van de Alternatieve/Complementaire Natuurgeneeskunde Toen al nagenoeg meteen, na ingrijpende onderzoeken, duidelijk werd, dat de reguliere geneeskunde voor onze Corine niet veel meer zou kunnen doen dan medicatie toedienen tegen de epilepsie, besloten wij op zoek te gaan naar andere geneeswijzen, ook wel de Alternatieve Geneeswijzen genoemd (deze naam hebben wij inmiddels vervangen door Alternatieve/Complementaire Natuurgeneeskunde want het een kan niet zonder het ander) Daar wij echter tot op dat moment nog nooit iets te maken hadden gehad met andere manieren van geneeskundige hulp, was dit zeker in het begin zoiets als het zoeken naar de bekende speld in de hooiberg. In het begin luisterden wij naar de ervaringen van andere mensen en wij sleepten ons kind letterlijk heel het land door en zelfs naar het buitenland als we dachten, dat het haar zou kunnen helpen. Mijn eerste ervaring verliep niet echt geweldig. De betreffende therapeut, een paragnost/magnetiseur, keek naar Corine en zei: zeker geen borstvoeding gehad? Nou was dat wel zo, maar toen begreep ik niet, wat borstvoeding met hersenafwijkingen te maken had! Pas veel later zag ik in, dat deze meneer misschien toch wel eens gelijk kon hebben gehad, overgevoeligheid voor melkproducten zou eventueel een oorzaak van haar problemen geweest kunnen zijn. 38
Deze therapeut meende niet veel voor ons kind te kunnen betekenen, dus bleef het bij dit ene bezoek. Vervolgens togen we naar een mevrouw, die de blinde genezeres werd genoemd. Ook zij betastte Corine en wilde haar wel in behandeling nemen, maar zonder ons al te veel hoop te willen en kunnen geven. Corine reageerde echter nagenoeg niet, dus ook dit werkte niet echt. In Duitsland bezochten wij een Heilpraktiker, maar die was voor ons toen niet te betalen. Ook bekende therapeuten van de kliniek in Haarzuilen bezochten we, maar na geruime tijd behandelen en het toedienen van vele homeopatische medicijnen bleek Corine ook hierop niet te reageren. Vele therapeuten met kundigheden op velerlei gebied volgden, maar Corine reageerde niet of nauwelijks. Van al deze ervaringen werden wij als ouders doodmoe en af en toe gooiden we letterlijk het bijltje erbij neer. Toch hebben wij nooit echt de moed opgegeven, want wij geloofden letterlijk in: zoekt en gij zult vinden en dus bleven wij zoeken, jarenlang.
39
Een ingrijpende verandering En toen stond er een artikel in de Story. Dit ging over een klein meisje, dat epileptisch was, dat niet kon lopen en niet kon praten, maar dat door een behandeling door een fameuze acupuncturist nu wel kon lopen en praten, kortom, zij was een volkomen ander kindje geworden! Dat wilden wij natuurlijk voor onze dochter ook, dus zochten wij contact met deze familie en dat was het begin van een nieuwe onderneming. Na een zeer prettige ontmoeting met het gezin, besloot ik samen met Corine met hen mee te reizen naar Engeland voor een acupunctuurbehandeling door een wereldberoemde acupuncturist, die in Nederland niet alleen bekende sporters en beroemdheden behandelde, maar bovendien ook de leden van het Koninklijk huis, voorwaar, niet de minste dus! Dit kostbare avontuurtje bewerkte voor Corine slechts een ding: ze kon beter eten binnen houden. Destijds leek dit een goede zaak, maar achteraf was ook dit voor Corine niet helend, want zij hield nu ook allerlei stoffen binnen, waar ze normaal eigenlijk overgevoelig voor was. Na de kuur in Engeland werd deze lange tijd maandelijks voortgezet in Nederland, maar helaas, onze Corine ging niet lopen en ook niet praten. Achteraf gezien kon dit ook eigenlijk niet anders, want wij gaven haar nog steeds (op advies van de artsen) de zware, zeer verdovende medicijnen, waardoor ze steeds verder achteruit ging. Hoe bekend en beroemd deze arts ook mocht wezen, Corine kon hij op dat moment niet echt helpen. 40
Toch was onze leefsituatie danig veranderd, want door de behulpzame familie maakten wij voor het eerst kennis met “anders denken, anders geloven”. Het eerste boek dat ik las op dit gebied heb ik nooit meer afgegeven, het heette: “De kracht van positief denken”. Nou, dat hadden wij toen echt wel nodig. Intussen was Corine er zo slecht aan toe, dat het erop ging lijken, dat zij inderdaad heel jong zou overlijden. Eten kon ze bijna niet meer, alleen vloeibaar voedsel ging nog, sociaal contact was er niet en emoties al helemaal niet, ze was het plantje, dat de artsen ons hadden voorspeld, het plantje, dat je water kon geven, maar dat toch niet tierde. Hulp uit onverwachte hoek Omdat het zo slecht ging, moest Corine worden opgenomen in een speciale kliniek, ter observatie en misschien wel om te overlijden. Toen kwamen wij, geheel onverwacht, in aanraking met een Engelse arts, die ook werkte met Alternatieve geneeswijzen. Hij was zeer geïnteresseerd in Corine en bood aan, haar te gaan zien. Natuurlijk pakten wij deze nieuwe kans met twee handen aan. Toen de arts Corine aanraakte, gebeurde er een klein wondertje: ze stak haar handje uit en zocht contact! Nog nooit had ze dat bij iemand gedaan, het klikte dus enorm. Hij observeerde haar grondig en meende, dat er zeker mogelijkheden waren, maar dat wij wel moesten kiezen, want de zware medicijnen verhinderden elke andere aanpak. 41
Wij hebben hiervoor gekozen, ondanks de grote risico’s. Door ernstige ziekte van onze arts werden wij al spoedig teruggeworpen op onszelf en moesten we opnieuw gaan zoeken, maar nu naar therapievormen, die wij zelf konden gaan toepassen. En dat was het begin van een heel nieuw, misschien wel Alternatief leven. Zelf leren, zelf doen Metamorfose-massagetechniek De eerste therapie, die wij zelf konden toepassen na deze met elkaar te hebben ondergaan, was voor ons de Metamorfosetechniek. Dit is een bijzondere manier van aanraken van het spinale reflex (het rugreflex), dat te vinden is op de voeten, handen en het hoofd. Doel van de therapie is op de eerste plaats ontspanning, want waar ontspanning is, kan het zelfgenezend mechanisme worden geactiveerd. De behandelde persoon wordt dus in staat gesteld, zichzelf te helen. De techniek is zo eenvoudig, dat zelfs kinderen en gehandicapte mensen dit kunnen leren. De aanraking wordt als zeer diepwerkend ervaren en na behandeling met Metamorfosemassage vinden regelmatig kleine wondertjes plaats. De gedachte achter de therapie is, dat men de behandelde persoon vrij laat om met de vrij gekomen energie te doen, wat hij verkiest, het steekwoord hierbij is dan ook voor de therapeut: niet sturen, maar loslaten! 42
Bij Corine sloeg deze therapie meteen aan, zij knapte zienderogen op en haar herstel werd bevestigd door regulier onderzoek (EEG) Nog steeds wordt de therapie geregeld in onze praktijk toegepast en ook onderwijzen wij jaarlijks vele mensen deze simpele, goedwerkende techniek. De therapie is geschikt voor vele doeleinden en klachten, in het bijzonder zieke en gehandicapte mensen hebben er baat bij, maar ook gespannen en onrustige mensen en b.v. hyperactieve kinderen varen er wel bij. Heel bijzonder is het toepassen van de techniek bij pasgeborenen, maar ook juist bij stervenden. Ook kinderen met onrust en diverse gedragsstoornissen reageren er goed op. In de loop van de jaren hebben wij er heel veel mooie ervaringen door gehad. Het liefst raden wij mensen aan om de techniek zelf te leren en toe te passen wanneer het het best uitkomt. In principe kan iedereen hiermee therapeutisch werken, mits de techniek goed wordt aangeleerd. Metamorfosemassage is dan volkomen veilig en zeer breed toepasbaar, want contraindicaties zijn er niet (voor zover ons bekend) Wij zijn lid van de Werkgroep Metamorfose Massage Nederland. Werken met Bachremedies Corine knapte dus goed op, al is en blijft ze een kind/mens met vele handicaps. Vooral haar interesse, haar emoties en haar lichamelijke vooruitgang vielen op. 43
Toch waren wij van mening, dat het nog beter zou kunnen en toen ik dus iets las over Bachremedies sprak mij dit meteen aan. Vooral het standpunt van dr. Edward Bach, dat storingen beginnen in het energieveld en dat daar dus ook behandeling zou moeten beginnen was voor mij een eye-opener. Dus zocht ik naar een cursus of opleiding voor het leren werken met Bachremedies en vond die ook. Tijdens de cursus werd duidelijk, dat Corine’s problemen niet alleen lichamelijk, maar voor een groot deel ook te wijten waren aan haar grote energetische gevoeligheid voor alle invloeden om haar heen. Nog steeds merkt ze feilloos op, wie haar wel of niet accepteren, spanningen bij mensen om haar heen en vooral sfeer in haar omgeving kan haar maken of breken. De arts Edward Bach ontdekte, dat ziekte ontstaat door verstoring van gezonde trillingen en dat deze trillingen konden worden hersteld door bloesems. Hij stelde dus 38 bloesems samen, die vandaag de dag over de hele wereld worden gebruikt ter ondersteuning van het natuurlijke genezingsproces. De kunst van het werken met Bachremedies is, goed te observeren en te luisteren en vervolgens samen met de persoon de passende remedies uit te zoeken. De remedies kunnen dus steeds variëren, maar vaak zijn er enkele karaktertrekken, die de meeste aandacht vragen. Bij Corine is b.v. Walnut altijd nodig vanwege haar grote gevoeligheid, maar regelmatig krijgt ze ook Clematis om te helpen aarden (epilepsie = niet aarden) 44
Ook Impatience krijgt ze af en toe wegens buien van ongeduld. En zo kunnen we voor iedereen een passende mix van remedies samenstellen, die geschikt is voor deze persoon, met deze klachten, op dit moment. Ook dit is een volkomen natuurlijke therapie, die geschikt is voor iedereen, want ook hiervoor zijn ons geen contraindicaties bekend. Rescue remedies, Rescuespray Voor een product van de Bachremedies willen wij nog even aandacht vragen. Dit zijn de Rescue remedies, die kunnen worden ingezet in alle noodgevallen, b.v. bij een dreigende epilepsieaanval. Bij Corine kunnen wij vaak door het gebruik van Rescuespray een epilepsieaanval voorkomen en van artsen, die met Bachremedies werken hebben wij dit ook bevestigd gekregen. Ook enkele dierenartsen gebruiken bij dreigende epilepsie de Rescuespray met goede resultaten. Maar ook in situaties, waarbij men schrikt of geschokt wordt, bij ongelukken en heftige gebeurtenissen kan de Rescue worden gebruikt. Onze kleinkindjes kregen vlak na de geboorte eerst Rescue en vervolgens een Metamorfose behandeling. Tevens passen wij de Rescue producten b.v. toe voor en na inentingen (?) en kinderen reageren hier perfect op: minder paniek, minder koorts en minder pijn. Intussen heb ik mijn opleiding in Engeland afgerond en ben ik Internationaal consulent. 45
Kleurentherapie en Edelstenen Daar Corine sinds haar 21e niet meer thuis woont, waren er ook continu werkende therapievormen gewenst. Doordat ze na het afkicken van de medicijnen niet goed kon slapen, pasten wij lichttherapie toe. Corine reageerde geweldig op groen lichttherapie. Doordat ze slecht kon slapen, werd ze destijds oververmoeid, daardoor kreeg ze toch weer meer epilepsie aanvallen en zo kwam ze terecht in een vicieuze cirkel. Toen we groen licht, gewoon een groene discolamp op haar kamer plaatsten, ging het eigenlijk direct beter, ze sliep weer en kwam letterlijk tot rust. Ook de insulten namen weer af. Op een dag was de groene lamp stuk en jawel, meteen was het slaappatroon onderbroken. Natuurlijk werd meteen opnieuw groen licht aangebracht en het was weer opgelost. Meer bewijs was voor ons niet nodig en om deze reden adviseren wij ouders met onrustig slapende en ook angstige kindjes groen licht te gaan gebruiken en de resultaten zijn enorm goed. Het gebruik van groen licht is volkomen veilig en kan nagenoeg altijd worden ingezet. Daar Corine nog steeds slecht om kan gaan met spanningen en deze moeilijk af kan voeren, maken wij ook gebruik van Edelsteentherapie. Bergkristal neemt spanningen over en sinds lange tijd ligt onder Corine’s bed een grote bergkristal. 46
Zelfs het verzorgende personeel, dat zegt, hierin niet te geloven, adviseert ons regelmatig de steen te reinigen en op te laden en dat zegt toch wel iets. Toen we tijdens een vakantie de steen waren vergeten, hield Corine meer spanningen vast. Na aanschaf van een steen nam de spanning duidelijk weer af. Uiteraard kan iedereen van edelstenen gebruik maken, maar men kan natuurlijk ook advies vragen op dit gebied, hetzelfde geldt ook voor de Bachremedies en Metamorfosetechniek. Deze zijn ook volkomen veilig, maar deskundig advies/toepassing is veelal wel gewenst, al was het maar ter ondersteuning. Gelaatsdiagnostiek en Body-Language Toen we Corine in leven hadden gehouden, wisten wij nog steeds niet, wat voor soort mens ze was en wat ze bedoelde. Ze kon en kan nog steeds niet praten, kent geen gewone gebarentaal en aan ons dus de eer, om dit te gaan ontdekken. Wij hebben haar gezicht leren lezen en ook geleerd, haar eigen gebaren en haar houdingen te vertalen, zodat wij in veel gevallen kunnen zien, hoe zij zich voelt en wat zij op dat moment nodig heeft. Dat dit niet altijd uitvoerbaar is, is een ander verhaal, maar het is fijn haar echt te kennen, want uit de gelaatsdiagnostiek komen haarfijn haar karakter en haar intelligentie naar voren. Haar communicatie is anders en wij zien het als onze taak, uit te zoeken, wat ze bedoelt. 47
We zijn er van overtuigd, dat ieder gehandicapt mens, die niet bij machte is, zich uit te drukken volgens onze normen, signalen uitzendt, die te vertalen zijn, als wij ze maar willen en kunnen herkennen en vertalen. Communicatie is volgens ons voor ieder levend wezen van levensbelang, zonder communicatie is er geen sprake van waardig menselijk bestaan. Ook deze technieken zijn uiterst simpel om te leren, indien men er moeite voor doet en zich er voor open wil stellen. Ouders, die net als wij, voor hun gehandicapte kind het beste willen en die zich aangetrokken voelen tot onze methodes, maar vooral door onze ervaringen kunnen altijd bij ons terecht voor ondersteuning en advies. Massage Als Corine door omstandigheden gespannen overkomt, kan ze ook bijzonder goed reageren op lichaamsmassage. Vooral het behandelen van haar rug vindt zij prettig en ze spint dan soms als een poesje. Wij hanteren een groot aantal massagetechnieken, eigenlijk voor elk wat wils, want elke techniek wordt toegepast met een specifiek doel. Vooral kinderen met gedragsproblemen reageren doorgaans goed op aanraking en massage.
48
Vita-Kinese spiertest Daar we bij jonge kinderen en zwaar gehandicapte mensen geen gebruik kunnen maken van onze gebruikelijke manier van diagnosticeren door Reflexologie, werken we dan met een speciale testmethode, de Vita-Kinese. Door het gebruik van deze test ontdekken we doorgaans wat er aan de hand is en ook wat er vervolgens aan gedaan kan worden. We passen deze techniek vaak toe bij overgevoeligheden en allergieën, speciaal ook voor het uittesten van medicijnen en voedingsmiddelen. Vooral de snelheid en accuratesse van deze methode zijn opvallend en bijzonder. In onze reeds 20-jarige praktijkervaring heeft deze methode zijn bruikbaarheid ruimschoots bewezen. Bij Corine hebben we deze test regelmatig toegepast en ook voor onze kleinkinderen hebben we er gebruik van gemaakt.
49
En verder??? Na al deze bemoedigende resultaten hadden wij de smaak van het studeren goed te pakken en eigenlijk zijn we sindsdien nooit meer gestopt. In onze praktijk passen wij nu zo’n twintig therapievormen toe, voor ieder wat wils dus, maar de ene therapie meer dan de ander. Heel bijzonder was voor ons de ontdekking van de metafysica ofwel de psychosomatiek. Hieruit blijkt duidelijk de samenhang tussen lichaam, ziel en geest, die ons inziens onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden. In onze praktijk werken we en onderwijzen we uitsluitend op deze basis, wij werken dus nooit symptomatisch, maar zoeken te allen tijde naar de achtergrond en het ontstaan van de klachten. Dat dit vaak een regelrechte zoektocht is, moge duidelijk zijn, maar zonder dat komen de klachten altijd weer terug en vragen om echte oplossingen. Bovendien hanteren wij ook een bijzondere vorm van Reflexologie, waarbij we alle klachten energetisch in kaart brengen, zodat patiënten zelf de vooruitgang bij behandeling kunnen zien gebeuren. Alle therapievormen, die wij praktiseren, zijn terug te vinden op onze website, maar natuurlijk nodigen wij iedereen ook uit voor persoonlijk contact en eventueel voor advies (indien gewenst)
50
Nawoord: Wij hopen door deze toevoegingen enig licht te hebben laten schijnen op de door ons bij Corine (en intussen vele anderen) toegepaste therapievormen. Het zal zeker opvallen, dat de therapievormen, die letterlijk uitblinken door simpelheid, het meeste resultaat hebben opgeleverd, want wat is nog eenvoudiger dan een simpele aanraking, bloesemessences, een groen lampje en een edelsteen? Uiteindelijk gaat het om het verbeteren van de persoonlijke energie (de trillingen), waardoor het zelfgenezingsmechanisme wordt geactiveerd en men zich doorgaans spoedig beter gaat voelen. Misschien zijn wij in deze ingewikkelde tijd gewend om resultaten te verwachten van gecompliceerde methodes en therapievormen en zijn mensen als onze Corine nodig om ons de simpelheid van het leven en de levensenergie opnieuw te tonen. Wij wensen ouders met een gehandicapt kindje veel sterkte en vooral moed toe, want dat hebben dergelijke ouders zeker nodig en als wij voor hen van enig nut kunnen zijn, dan zijn zij bij ons zeker van harte welkom. Maria & Arie Vastenhout
51
