Lentekriebels. Redactioneel. Klein nawoord van afscheid

Inhoud

Nr 4 5 6 8 10 11 12 16 18 19 20 22 23 24 26

Titel Redactioneel Van de Voorzitter Lustrumtop: San Marino Lustrumtop: Vaticaanstad Mededelingen Agenda Beklimming: Barre des Ecrins Beginnersweekend: Hotton Van de OC: Voorklimmerzekeren Fietsmatties Lustrumtop: Vaalserberg Oproep: Foto´s Fotoreportage: Nieuwjaarsduik Evenement: Lentefestival Als laatste dit:

asac convo #2, mei 2007

Redactioneel

Lentekriebels Lente! Eindelijk weer lente! Je weet nooit met de huidige klimaatschommelingen of je dan ook echt lente hebt, maar ik heb er op dit moment (kwart over drie ’s middags, 26 maart, strak blauwe lucht) alle vertouwen in dat het nu dan toch echt lente is. Natuurlijk wil dat niet alleen maar zeggen dat er lammetjes geboren worden, dat de bloemetjes weer gaan bloeien en dat alles groen wordt, dat het lente is wil vooral zeggen dat de ietwat gemakzuchtige levensgenieter nu ook weer buiten kan gaan klauteren, na enkele maanden doelloos klimmen in een kunstmatig verlichte en verwarmde hal. De echte bikkels klimmen natuurlijk in de winter ook gewoon buiten, het liefst met de bijltjes in een ijswand, en vinden het jammer dat het nu overal weer drukker wordt. De werkelijke klimfanaat klimt het hele jaar door buiten. Iemand als ik neemt een soort winterpauze, en vast velen met mij. Want wat is nou toch heerlijker dan klimmen terwijl de zon op je rug brandt, na een moeilijke route in het water kunnen springen, nooit handschoenen of een donsjas aanhoeven? Wat is het mooi om nooit te hoeven kleumen in de schaduw en om een lekker warme en droge rots te hebben. Dat begint allemaal weer in dit nieuwe seizoen. Een andere reden om extra vrolijk te zijn is dat er weer een heerlijke Convo voor je neus ligt, vol met verhalen, foto’s, tekeningen en grappige stukjes. Met onnoemelijk veel moeite, bloed, bier en tranen is het ons weer gelukt om hem weer af te krijgen, wellicht iets later dan gepland. Heb jij trouwens niet ook zin om ons te komen helpen met het maken van de Convo? We kunnen je best gebruiken! Laten we in ieder geval hopen dat je deze Convo met veel plezier en lentekriebels doorworstelt, even weg legt, vergeet, weer vindt, open slaat, weer opnieuw leest, de literaire waarde waardeert, opnieuw leest en dan de essentie van het geluk in het leven beseft. Probeer het eens!

Klein nawoord van afscheid Na zulke mooie woorden kan ik slechts concluderen dat ik de Convo in veilige handen achter heb gelaten. Na een jaar vol passie en gedrevenheid is het weer tijd voor de volgende Convo commissaris, een jaar wat supersnel voorbij is gevlogen trouwens. Het is gek om ineens niet meer in het bestuur te zitten, en tegelijkertijd fijn om weer tijd te hebben voor andere dingen. Natuurlijk zal ik net als de meeste ex-bestuurs-asacers nauw betrokken blijven bij het reilen en zielen van de ASAC, dat gaat niet zo snel over! Judith heeft mij ondertussen opgevolgd en ik denk dat ik in haar een zeer waardige opvolger heb gevonden. Ik wens haar erg veel succes dit komende jaar met de Convo en in het bestuur. Rest mij slechts je nogmaals veel leesplezier te wensen bij deze nieuwe prachtige uitgave van ons prachtige clubblad.

Marieke

Namens de redactie, Thomas.


Van de Voorzitter

I´ll be back Tsja, daar zit ik dan. Terug in Nederland van de ASAC winterweek. Heup gebroken, 10 weken op krukken. 10 weken niet klimmen, 10 weken niet rennen. 10 weken lijkt ineens zo lang. Geen BATA, geen klimweekend, geen NSAC zomercursus. Geen ASAC activiteiten waar ik aan mee kan doen. En dat terwijl ik afgelopen halfjaar bijna bij elke activiteit aanwezig was. Beginnersweekend, in de kou van de Ith, in het donker bij de Night of the Petzl, tussen de blokken van Bleau, op tandem naar de Vaalserberg en tijdens ’t skiën in Zwitserland. Allemaal te gekke weekenden trouwens. De Dies is ondertussen ook geweest, het lustrumjaar is nu officieel voorbij. Een jaar met veel activiteiten om dit te vieren, het lustrum toppenplan, historische kroegentocht, beklimming van de hoogste berg van Nederland, de winterweek. Stuk voor stuk fantastische activiteiten. Georganiseerd door even fantastische ASAC-ers. Om stil te staan bij de afsluiting van het lustrumjaar zou tijdens de Dies de almanak worden gepresenteerd en zouden verschillende mensen spreken over de lustrumactiviteiten om zo het lustrumjaar van een passende afsluiting te voorzien. Helaas ging dit niet door vanwege wat organisatorische probleempjes. Daarom zal dit nog worden overgedaan in THEA. Daar ligt dan ook een gedrukte Almanak die iedereen dan kan kopen. Ik heb het voorrecht gehad om al door de proefdruk te mogen bladeren en kan jullie vertellen dat het een


schitterend geheel is geworden. Van de ontstaansgeschiedenis tot de smoelen van de nieuwe leden. Ik zou nu een mijn bijdrage aan de convo willen eindigen met een enthousiaste oproep om mee te gaan met de asacweekenden, binnenkort naar de Ith of een lang weekend naar de Zwitsere Jura. Ik hoop dat jullie me kunnen vergeven dat mijn enthousiasme niet van de pagina af spat. Maar toch wil ik nog zeggen dat je vooral naar buiten moet gaan, lekker klimmen, liggen in de zon. Gewoon met een gaaf klimweekend met ASAC op stap. Daar doen we het immers voor. Dan ga ik in de zon zitten en de casussen van het AKI examen doornemen. I’ll be back (in de zomer). Marijn

Lustrumtoppen

Melanie

San Marino Bambino Donderdagavond in Rome, we zoeken de site van een station heeft. Waarschijnlijk is de hoogste top de Italiaanse NS en toetsen ‘San Marino’ in. Heenvan dat San Marino wel een stuk hoger dan de top weg vijf en een half uur, terugweg zes en een half die we de volgende dag gaan ‘beklimmen’. Van uur, dat moet te doen zijn in één weekend. Vrijdag een beklimming kan je eigenlijk niet spreken, de zet de zware verkoudheid van Lenny door, maar bus uit Rimini rijdt tot vrijwel aan de top en anders niets kan ons nog van deze missie weerhouden. kun je nog de kabelbaan nemen. Het allerhoogZaterdagochtend vroeg in de rij voor een ste puntje is de top van de toren van één van de treinkaartje. We vragen een enkeltje San forten langs de stijle kant van de stad. In het fort Marino. Zonder blijkt een oorlogsmuseum Hoewel we op dat moment geen verder één gevestigd. Wij zien niets vraag tikt de idee hebben waar we zijn weten en stevenen in een rechte dame achter we wel dat we dezelfde weg terug lijn af op de toren. Missie het loket dit volbracht. moeten!! in en wijst ons Rest ons alleen nog een het spoor waar de trein al klaar staat. Vol goede treinreis terug naar Rome. In één directe lijn vanuit moed en met een doosje paracetamol stappen Rimini moet dat in ruim vier uur te doen zijn, een we in. De NS kan nog wat leren van de kwaliteit stuk sneller dan onze heenweg. Zij het niet dat die de Italiaanse spoorwegen biedt. Tijdens ook hier de spoorwegen problemen kent en we deze reis kunnen we genieten van een heerlijke grote vertraging oplopen door een gebroken bovespresso in de bar en zelfs een lunch krijgen in het enleiding en meer van die ongein. Uiteindelijk zijn restaurant. Het personeel verontschuldigd zich bij we na ruim 37 uur, waarvan we er 17 in bussen, elke stop voor de tien minuten vertraging die zijn treinen en metro’s doorgebracht hebben, weer opgelopen. In Padova missen wij hier door onze thuis. De volgende missie staat al vast, dat wordt aansluiting naar San Marino, gelukkig. Bij navraag San Marino Bambino in de schitterende bergen komen we er namelijk achter dat we op weg zijn van Noord-Italië. naar een verkeerde San Marino. Hoewel we op dat moment geen idee hebben waar we zijn weten we wel dat we dezelfde weg terug moeten!! Terug naar Bolonga waar we ruim een uur er voor nog gestopt zijn en daar overstapten op een trein naar Rimini. Het land San Marino blijkt zelf helemaal geen station te hebben. Tijdens de overstap kopen we snel een kaart van Italië en komen er achter dat we heel dicht bij Venetië zijn geweest, en dat in het carnavals weekend…… In Rimini komen we niet meer verder en moeten noodgedwongen de nacht doorbrengen in dit uitgaansoord voor 16-jarigen. Nooit gedacht dat we door de ASAC nog eens hier terecht zouden komen. Het hostel heeft gelukkig internet en na lang zoeken en ver inzoomen op maps.google vinden we uiteindelijk het kleine San Marino waar we zo lang naar op weg bleken te zijn. Het blijkt een heel klein gehucht in de bergen van NoordItalië, dat toevallig langs het spoor ligt en daarom


Lustrumtoppen

Floor

Vol goede moed stap ik in mijn eentje in het vliegtuig dat mij van Eindhoven naar Rome zal brengen. Ik ga vrienden opzoeken en dan pak ik meteen even de hoogste top van Vaticaanstad mee. Op zondag kom ik aan in Rome, de volgende dag eerst maar eens de aanloop verkennen. Mijn verkennende route gaat over het plein, vanaf waar ik de top al kan zien. Het belooft een lange aanloop te worden.. Morgen op tijd uit de veren! Dinsdagochtend is het zover. Na een slopende nacht op een slaapzaal, in een stapelbed met een Pool, en vier andere snurkende mensen, toch fris opgestaan. Het weer is niet optimaal, hopelijk verbetert het nog. Na een stevig ontbijt wordt het tijd om op pad te gaan. Het weer lijkt makkelijk te vinden, maar door mijn claustrofoalleen maar te verslechteren, maar wachten op bie werd het toch nog een hele uitdaging.. Na een goed-weer-window heeft geen zin, het moet verschrikkelijk smalle trappetjes, scheven muren, nu gebeuren!! Bewapend met paraplu en gouden angstaanjagende momenten, en 320 treetjes muiltjes ga ik op pad. was ik er dan: het hoogst bereikbare punt van Zo vroeg in de Vaticaanstad! Wachten op een goed-weer-window morgen blijkt de Nu volgde er een groter heeft geen zin, het moet nu gebeuren!! probleem, een topfoto met aanloop mee te vallen. Na grondige fouillering door een uiterst vlag. De originele ASAC-vlag lag nog in Amsteraantrekkelijke poliziotto, sta ik binnen no time aan dam door de vergeetachtigheid van onze voorzithet begin van de klim. Er is een mis bezig en na de ter, de wind en de onkunde van de NS. Maargoed, zegening ben ik klaar voor de klim. De weg naar il knutseluurtje op de top is altijd gezellig. Alhoewel cupolo was gauw gevonden. Fantastisch uitzicht het almaar verslechterende weer bijna veroorvanaf il cupolo, maar zaakte dat ik, met zelfgeknutselde vlag, bijna over ik moest hoger. Na de balustrade woei. het platte dak, Na 10 foto’s van mezelf te hebben genomen ook fantastisch (bijna allemaal bewogen), begreep de reeds uitzicht, begon gearriveerde vriendelijke engelsman met enorme de echte klim. camera en enge vrouw die gelukkig op het platte Alle waarschudak was achtergebleven, eindelijk dat hij moest wingsborden helpen. werden Na de (bewogen, maar met vlaggetje, door de genegeerd, engelsman genomen) topfoto, een rondje en een de ASAC cracker, volgde de afdaling. Ik was pas op de helft! gaat voor Na angstige minuten op de smalle wenteltrap alles! Vanaf samen met de engelsman, stonden we weer op dat moment het platte dak. Na een welverdiende cappucino was de route en de laatste paar meters, stond ik ineens midden in de Sint Pieter, waar de mis was afgelopen en de toeristen binnen stroomden. Wat een ervaring!


Vert. ASAC 80 jaar Vaticaanstad

Mijn lustrumtop

Lustrumtoppen

Daan en Marian

Voor ASAC en vaderland Het nu al legendarisch toppenplan van de ASAC in het kader van het lustrumjaar bleek een goed excuus voor een lang weekend Ierland. Met een kleine omweg via Brussel Zuid (ook wel bekend als Charleroi, met dank aan Ryanair) en wat bussen en files in Ierland zelf kwamen we ‘s avonds laat aan in Killarney, Zuid-Ierland. Dat was ons beginpunt voor vier dagen lopen, met als afsluiting de beklimming van de Carrantouhil, met 1043 meter de hoogste berg van Ierland. Even een half uurtje de stad uit lopen was het plan, om dan ergens in het bos onze tent op zetten. Nou blijkt dat in het donker de goede weg vinden soms nog best lastig is, en hadden we zelfs een kompas nodig om wijs te worden uit de vele bordjes die allemaal een andere kant op wezen. Uiteindelijk wisten we toch ergens onder een doornstruik een mooie plek te vinden voor de tent, waarna een knusse nacht volgde, omdat Daan mij in een onbewaakt ogenblik (lees: ik was aan het werk en drie boze cliënten tegelijk te woord aan het staan) ervan had overtuigd dat we het beste zijn tentje mee konden nemen, want die was toch zeker 300 gram lichter dan de mijne en helemaal niet zo klein… Dat bleek toch een kwestie van perspectief, maar ’s ochtends vroeg was het leed snel geleden toen we de tent openritsen en omgeven bleken te zijn door besneeuwde toppen! Het zag er echt fantastisch uit, en we kregen al allemaal fantasieën over urenlang door de diepe sneeuw sporen, want ook onze berg was bedekt met een mooie witte laag. Eerst moesten we echter nog twee dagen lopen. De eerste dag was super, we liepen helemaal in ons uppie door een prachtig landschap, en af en toe vroeg ik me af of we niet ergens in Canada waren in plaats van Ierland. Gelukkig waren er nog wel genoeg schapen die ons steeds hielpen herinneren dat we toch echt in Ierland waren. Aan het eind van de dag konden we zelfs nog net voor de regen begon onze tent opzetten, en waren we ervan overtuigd dat we weer eens gigantisch geluk met het weer zouden hebben. De volgende dag deed Ierland gelukkig

Gelukkig waren er nog wel genoeg schapen!


wel zijn naam eer aan: regen, wind, en nog eens regen. De voorspellingen waren al niet bijster goed geweest, maar toch hadden we er geen van beiden voor gezorgd om onze spullen goed regendicht in te pakken, zodat na een halve dag lopen niet alleen wij, maar ook de volledige inhoud van onze rugzakken tot op de draad doorweekt was. Leuk. Nog twee passen over waarbij we af en toe bijna plat op de grond moesten gaan liggen om te zorgen dat we niet wegwaaiden en toen waren we eindelijk aan de voet van de Carrantouhil. Snel de tent opgezet, die tegen de tijd dat hij stond ook al een grote plas water bevatte (handig, zo’n waterdicht grondzeil…). We bedachten dat we toch op de een of andere manier wat spullen droog moesten krijgen, omdat het anders de volgende dag wel een erg koude bedoening zou worden. De combinatie natte spullen en verwarmende brander was toen snel gemaakt. Vervolgens hebben we de hele avond heel knus in de tent zitten ‘branderen’; lees: het zo veel mogelijk kleren/slaapzakken/matjes in een gunstige positie om de brander heen positioneren, daarbij wel in de gaten houdend dat het hele zaakje inclusief tent niet in de hens vliegt. Het werkte wonderwel: wij kregen het lekker warm en na een paar uur waren onze slaapzakken weer enigszins droog en hadden we in ieder geval allebei een droog thermoshirtje voor de volgende dag. Die dag begon een stuk beter: af en toe een bui, maar daartussen door genoeg droge periodes. Jammergenoeg had de regen van de dag ervoor de meeste sneeuw weggespoeld, dus echt door de diepe sneeuw sporen zat er niet meer in. Toch was het nog steeds een gave tocht, lekker ruig door de keien, mooie vergezichten afgewisseld met complete white-outs, en af en toe toch nog een klein sneeuwveldje. En toen hadden we hem dan eindelijk bereikt, de top van de hoogste berg van Ierland! Een groot kruis was aanwezig, dus het was duidelijk dat we er waren. Paar mooie foto’s gemaakt met ASAC vlag (stel dat je niet geloofd wordt…), fototoestel bijna weggewaaid, zelf bijna weggewaaid, en toen dus maar weer snel naar beneden. Weer een topje afgevinkt voor de ASAC en vaderland!


Mededelingen gelingen:

e Kortingsr

10% e Bever: imhardwar : 15% op kl Carl Denig d: 10% op klimhar Demmenie orn): 15% o (H r o t o td en Trek ou assortim op overige ware, 10% ,6 € ndag THEA: maa ijdag € 7,vr CENTRAAL:

WELKOM! Met trots pres enteren wij u ee n nieuwe lading ASAC’er s [applaus: klap klap klap]: Gideon, Sebast iaan, Tadzio, Ka rsten, Zillah, Maarten, Er in, Noortje, Rh ys, Wijnand, Kimo, Bas, Iris, Stijn, Gjalt, Robi n, Vereena, Niels, Jacob W illem, Robbert, Cees en Yme Wij zijn erg blij met onze aanw inst en heten jullie va n harte welkom bij de ASAC. Veel klim plezier toegew enst.

Borrelcommissie word Feestcommissie: er De borrelcommissie is opgeheven, komt een feestcommissie voor in de an. plaats, bestaande uit Merel en Mari n weke paar de in eens Het plan is om rt is met ASAC-ers uit te gaan. Binnenko (zie het eerste feestje al te verwachten agenda). Dit betekent niet dat de borrel nu is tot afgeschaft; het bestuur zal van tijd ook tijd een borrel gaan organiseren (zie

Koop nu de BOTS dvd: In November is er gebattled in en om Utrecht. BOTS 2006, een fantastische race was het! 24 uur non stop onderweg met kaart en mueslireep in de hand. Van fietsen naar boulderen, van hardlopen naar kanoen, van run&biken naar hindernisbaan. 100 SACers waren erbij. Inmiddels is het al een paar maanden geleden. Reden genoeg om de strijd die geleverd is weer eens te herleven! En dat kan! De gehele race is namelijk gefilmd en de video daarvan is nu verkrijgbaar bij de organisatie. De film is professioneel gemonteerd door Artblanche en duurt 45 minunten. Voor slechts 8 euro is die DVD van jouw! Stuur een mailtje met je naam, SAC en het aantal dat je wil bestellen naar [email protected]. Wij nemen dan binnen enkele weken weer contact me je op. Met sportieve groet, BOTS organisatie 2006

Adreswijzigingen: Marieke van der Sloot Harkstraat 25 1097 VR Amsterdam Sarah Doornbos Mauvestraat61 hs 1073 RJ Amsterdam


10

Agenda MEI 5 mei 12-13 mei 12-13 mei 16-20 mei 23 mei 26-27 mei

11

JUNI Feest! Allemaal komen. Locatie volgt nog klimweekend Ith Mountainbikeweekend in Velp Hemelvaart: lang klimweek end, locatie volgt nog. Vertrek woensdagavond 19:00 en terugkomst zondag avond. Laat je verassen en geef je nu vast op. Borrel in café Havelaar in de voetboogstraat Klimweekend Freyr


9-10 juni 23-24 juni

Lentefestival Klimweekend Hotton

JULI 7-8 juli 29 juli – 5 aug.

Klimweekend Freyr ASAC week, locatie binnenkort bekend

De ASAC Week Wanneer? Waar?

Mis het niet!

29 juli tot 5 augustus. Dat hoor je binnenkort

Beklimming

Florian

Dries op het adelaarsnestje, onafscheidelijk met zijn worst aan touwtje

Barre des Ecrins: Pilier Sud De warmte doet de kleding aan de huid plakken als we vroeg in de middag over het morenenpad boven de Glacier Noir richting de zuidwand van de Barre des Ecrins lopen. We overleggen even. Even later zien toeristen op hetzelfde morenenpad twee zwetende dertigers met klimrugzak achter een steen duiken om na een minuut in onderbroek weer te voorschijn te komen. Hoewel ik vermoed dat Dries geniet van de blikken van toeristen die op hem gericht zijn, is het mij meer om de verkoeling te doen. Zo luchtig voortstappend heb ik tijd om na te denken over de komende twee dagen die we in de wand willen doorbrengen. De instap van de wand ligt dichtbij een berucht couloir dat naar beneden loopt vanaf een col met de illustere naam, ‘Col des Avalanches’. We hadden best wat vroeger kunnen zijn bedenk ik me. Nu moeten we maar goed kijken, de juiste instap kiezen en snel klimmen. Na de instap zal het een kleine 1300 meter naar de top zijn. De onderste 300 meters van de wand vormen een soort voorbouw. Deze zullen we vandaag nog klimmen, morgen stappen we pas de eigenlijke zuidpijler in. De broek gaat weer aan, het touw wordt uit de rugzak gehaald en we klimmen behoedzaam de wand in. Gelukkig houdt de Col des Avalanches zich koest. De rots is lekker compact, maar akelig glad. Toch maar helemaal uitzekeren. Even later komen we in het vlakkere deel van de wand terecht, en kunnen we in tweedegraads terrein schuin omhoog richting de pijler klauteren. Helemaal alleen zijn we nog niet in de wand. Twee Franse jongens komen onze richting op. Ze zijn aan het


12

afdalen vanaf de pijler. We zijn verbaasd, want de zuidpijler nodigt niet echt uit tot een terugtocht. Onvaste rots en een minimale hoeveelheid oude mephaken, die ook nog niet het juiste routeverloop garanderen. Een goede motivatie om snel door te klimmen. De Franse jongens zijn toch omgekeerd halverwege de pijler. Ze hadden een lijn gevolgd die ze teveel aan de linkerkant van de pijler bracht. Na angstige momenten in steil en brokkelig terrein, besloten ze om te keren. Een aantal enge abseils en steile afklimstukken bracht ze weer in veiliger terrein. Ze wensen ons succes, en dalen verder af richting de Glacier Noir. “Lekker stressen morgen” mompel ik in mijzelf en klauter snel achter Dries aan. De late middagzon schijnt nu behaaglijk in mijn nek en onze bivakplek komt al snel dichterbij. Het

adelaarsnestje dat voor de avond onze overnachtingsplek wordt, ligt boven op een steile bult in de wand. We voelen ons klein, want de reusachtige grijze zuidwand van de Barre des Ecrins loopt een kilometer door als je naar het oosten kijkt. Kijk je de andere kant op, dan zie je het begin van de Pilier Sud; eigenlijk een verzameling van pijlertjes en schoorstenen die uit de wand steil omhoog loopt. We zijn de enigen in de wand en wanen ons zelfs alleen in de Alpen. Het uitzicht is weids, de thee warmt ons op en de stilte van het gebied (af en toe verstoord door de darmen van Dries) maakt de ervaring nog wat intenser. We maken ons op voor een koude nacht onder de sterrenhemel: touw uitleggen als mat, alle kleren aan en bivakzak in. Ik geef Dries nog een waarschuwing en

Onvaste rots en een minimale hoeveelheid oude mephaken, die ook nog niet het juiste routeverloop garanderen

13


De laatste meters naar de top. Op de achtergrond: Ailfroide, Pic sans Nom, Pelvoux.

Beklimming

kruip dan toch maar tegen hem aan. Verstijfd door de kou verspillen we de volgende ochtend onze hele voorsprong in de wand. Pas na negen uur ’s ochtends klimmen we, door de ochtendzon opgewarmd, naar de pijler toe. We kiezen een van de doorgangen die ons op de pijler zal leiden en gaan klimmen. Nergens wordt het klimmen echt moeilijk, maar tegelijkertijd zijn we nooit zeker of we goed zitten. Toch lijkt het erop dat we de goede keuzes maken, want nooit komen we in het soort terrein waar de Franse klimmers zulke bange momenten hebben doorgemaakt. De keuzes leiden wel tot wat discussie over waar we ons bevinden in de wand. Dries: ‘Ik zal nooit beweren dat je een waardeloos route-inzicht hebt, maar we zijn echt nog niet bij de Tête Rouge. Kijk gewoon om je heen, die col links ligt nog ver boven je.’ Florian: ‘Maar we stonden net al boven op een soort pijlertje, en de kleur van de rotsen is al een tijdje wat roder. We klimmen echt al lang op de Tête Rouge. Heb jij al eens bril op sterkte overwogen?’ Dries: ‘Ik kan je ook gewoon door een raampje trekken.’ Florian: ‘Misschien moet

Florian

je maar effe kijken met je bek. Ik heb trouwens stand.’ Gezellig keuvelend, maar gestaag doorklimmend en zonder grote problemen komen we uiteindelijk onder aan een bastion met de twee sleutellengtes van de route. We zijn het eindelijk eens over waar we zijn en hoe we moeten klimmen. Dries trekt de stoute schoenen aan en klimt de 5+ gewaardeerde lengte voor. Ik mag met de zwaarste rugzak nakomen. Het valt allemaal vies tegen. ‘Toch nog hard gewaardeerd die lengte’ roepen we elkaar toe. Pas een maand later in Nederland blijkt dat we eensgezind een 6a+ variant op de sleutellengte zijn ingestapt. De lijn met mephaken lag blijkbaar te voor de hand. We klimmen nog even door totdat we bij de besneeuwde uitklimspleten komen. Triomfantelijk pak ik mijn lichte wandelschoenen en aluminium stijgijzers uit mijn rugzak, en negeer de sceptische


14

blik van Dries. Touw en schoentjes in de rugzak, en snel omhoog naar de top. Het loopt anders. Onder de sneeuwlaag ligt ijs. Mijn softwalkers buigen bij iedere trap door en mijn aluminium stijgijzers dringen nauwelijks het ijs in. Ik vraag Dries toch maar om een touwtje. Dries knikt. Even zoekt hij in de naastgelegen rotsen, bouwt een standplaats en zekert me na. Hij houdt zich verder netjes, maar ik weet dat hij broeit op nare grappen voor de rest van de vakantie. We klimmen nog een dik uur door. Tegen zessen doemt eindelijk het topkruis voor ons op. Een meevaller want de hoogtemeter geeft 100 meter lager aan. We blijven niet lang op de top. We hebben nog een lange afdaling te gaan. De afdaling loopt eerst over een derdegraads graatje naar een colletje. Zes uur geleden liep langs deze populaire route een lange klimfile omhoog en naar beneden; gidsen, klanten, cursisten en een hoop lawaai. Nu is het muisstil op de populairste alpenroute van de Ecrins. De rots is lekker compact, zodat we in stilte kunnen soleren. Eigenlijk beleven we nu het mooiste moment van de dag. Vanaf het moment dat we op de gletsjer komen, begint het geestdodende sneeuwstampen naar het dal. Goed opletten eerst want de sneeuwbruggen zijn zwak zo laat op de dag. We komen door de spletenzone, zetten nog even aan naar de Refuge des Ecrins. We kunnen daar vast nog wel een maaltijd en een slaapplek krijgen. De hoop blijkt ijdel te zijn. De huttenwaard is onverbiddelijk. De hut zit vol. Het kan hem niets schelen wat we net geklommen hebben of hoelang we al onderweg zijn. Een kan thee kan er nog net af. Dries trekt de huttenwaard het liefst door een ruitje, maar in plaats daarvan dalen we later in het halfdonker verder af naar het dal. Pas na enen ‘s nachts strompelen we de parkeerplaats van pré de Madamme Carle op. We zijn stuk maar hebben het voldane gevoel dat we de komende dagen niets anders hoeven te doen dan hangen op de camping.

15


Beginnersweekend

Bas

Wat zou McGuyver doen ?

“The only thing Macgyver fears more than a shortage of duct tape - is duct tape itself.” Toen Marijn ons vroeg om een stukje voor de Convo te schrijven, dachten we gelijk: “Wat zou Mac Guyver doen?” Ducktape! Bij elke moeilijke situatie tijdens het weekend werd deze vraag gesteld. Eigenlijk werd constant gerefereerd aan de inventiviteit van onze Superheld. Vrijdagavond 1900 uur was Amstelstation nog leeg, om 2000 uur was iedereen gearriveerd en kon het spannende beginnersweekend van start! Vol verwachting klopte ons hart, onwetend over wat ons te wachten stond. Het materiaal, rugzakken en eten ingeladen kon de tocht naar het warme (?) zuiden beginnen. Immers, buiten de grens van Amsterdam en Utrecht waren al de suburbs van Nederland en eigenlijk was het al bijna Belgie. Daar in Belgie waar alles voor de Nederlanders word gemaakt. Na een trip van vier uur, met nonstop Happy Hardcore Double Dance, voor de één over Maastricht, voor de ander over TomTom-route-Breda, kwamen we aan op de enige camping in de verre omtrek waar de ASAC nog wél welkom was. Te midden

van het moeras mocht de tent worden opgezet en van het zeiknatte hout een vuurtje worden gemaakt. Alléén de tent opzetten was een succes. De eerst nacht bleek het kouder te zijn dan sommige: (lees: allemaal) dachten. Bij een temperatuur die gevaarlijk dicht bij de nul kwam, wist iedereen wat k(r)amperen ook al weer was. Geheel tegen alle verwachting in bleek het de volgende dag bloed mooi weer te zijn! Als een ritueel werd er met gebakken eieren een goede bodem gelegd voor de rest van de dag. Op naar onze eerste buiten-klim-ervaring! Maar niet nadat Elout de nieuwelingen schrik had aangejaagd door uitvoerig te oreren over afgebroken haken en verscheurde touwen. De legendarische quote: “Dit wordt wat anders dan plastic rukken.”, aldus Elout. Onze eerste stop na de camping was het tevergeefs wachten op ons allen bekende Max. Door zijn vakantie voegde hij zich later bij ons, of deed hij nou gewoon rustig aan? Inmiddels waren wij verdeeld in vijf groepen en werden wij onder vakkundige begeleiding naar boven getrokken. Bij de tweede klim werd het alweer tijd om op duizelingwekkende hoogte taart te eten. Robin vierde op gepast niveau zijn verjaardag. Het hele


16

weekend werd druk gefilosofeerd over onze tweede Superheld Chuck Norris. Wie kent um niet! Voor de hand liggende levenswijsheden werden besproken zoals: “Chuck Norris does not sleep. He waits.” De term ‘topo’ werd geïntroduceerd; normaal gesproken wordt hier geld voor betaald, als vergoeding voor het uitzetten van de routes. De ASAC denkt hier echter anders over en heeft de topo veelvuldig gekopieerd,... we blijven tenslotte studenten! Het hele weekend had Bas de onweerstaanbare drang om een krat wiskey te verdienen. Bij ieder vallend touw probeerde hij het uiteinde met twee vingertoppen te vangen... alleen met wie hij de weddenschap had, was volledig onbekend. Onovertroffen was de outfit van de potentiele advo, Robbert, die zonder enige gêne en vol trots rondliep in een legendarische Paarse legging, in combinatie met leren Duitse Gestapo laarzen. Elout durfde de weddenschap aan dat hij hiermee de lokale kroeg niet in zou durven, helaas voor Elout. De eerste fantastische dag werd beklonken in het plaatselijke dorpscafé met Chouffe. Terwijl Zilla en Elout een kuub stookhout voor een tientje regelden bij een houtboer, storten Ellen, Maaike, Erin, Jaap, Noortje, Bas, Marijn, Vincent, Robbert, Robin, Max en Kelvin zich op

het avondeten en het kampvuur. Dankzij het droge hout was het kampvuur een eitje, waarbij tot in de kleine uurtjes het overheerlijke drankje Slibovich werd gedronken. Erin kon er geen genoeg van krijgen en vond de verfverdunner heerlijk, Bas voelde zich slecht en is midden in de nacht rondjes gaan lopen vanwege de frisse lucht. De nacht van zaterdag op zondag was een stuk warmer, doordat iedereen zoveel mogelijk kleding had aangetrokken. Een stuk uitgeruster werd iedereen wakker onder een strak blauwe hemel, gewekt door de voortreffelijke geur van wentelteefjes. Kelvin bakte zeer geroutineerd een culinair hoogstandje. Het basiskamp werd afgebroken en we vertrokken richting de rotsen. Deze keer in vier groepen genietend van de briljant mooie dag. En weer zijn de mooiste klimfacts van onze Superhelden besproken: “Chuck Norris kills two stones with one bird”. Met Belgische frieten werd het super gave weekend afgesloten en kon de terugreis naar Nederland (alias Amsterdam) met de Double Dance Hitkrant Happy Hardcore CD’s beginnen. Moe gestreden en voldaan kwamen we aan op Amstel en na een hartverscheurend afscheid daalde het stof weer neer... Veel dank aan de organisatie en leden van deze klimexpeditie voor dit mooie weekend! Het volgende klimweekend lonkt, Bas Hartel Robin Heilmann P.S. “Mac Guyver owns a pair of Chuck Norris pajamas.”

17


Van de Opleidingscommissie

Voorklimmer zekeren Ieder jaar vindt in het voorjaar de indelingsdag voor de zomercursussen plaats. Deelnemers worden hier getest om aan een C1, C2-Rots of een C2 Hoog Alpiene cursus mee te kunnen doen. Belangrijk uitgangspunt voor de beoordeling van de deelnemers aan de C2-Rots cursus is dat zij een 4e graad route kunnen voorklimmen en correct een voorklimmer kunnen zekeren. Uit een evaluatie van de vorige indelingsdag zijn zorgwekkende resultaten naar voren gekomen. Er werd bij de beoordeling op de volgende punten gelet; - De zekeraar bindt zich in of maakt een knoop aan het touwuiteinde. - De zekeraar voert samen met de klim mer; de partnercheck uit. - De zekeraar spot de klimmer tot de eerste haak. - De zekeraar positioneert zich zo gun stig mogelijk t.o.v. klimmer en wand, zodat de voorklimmer niet op de zekeraar kan vallen en het touw van de zekeraar zo vertikaal mogelijk naar het eerste setje loopt. - De zekeraar let op de klimmer. - De zekeraar zekert actief, d.w.z. de klimmer heeft altijd genoeg los touw om een pas te maken, maar niet zoveel dat deze onnodig ver valt. - De zekeraar kan het zekerapparaat of HMS correct bedienen, d.w.z. dat de zekeraar het touwuiteinde dat je altijd vast moet houden, ook altijd vast hebt. - Dynamisch kunnen zekeren is heel mooi, maar bovenstaande punten zijn m.i.z. belangrijker.

Het resultaat was dat ongeveer de helft van de deelnemers tenminste twee punten niet correct uitvoerde; bij een aantal deelnemers was zelfs backuppen noodzakelijk. Het was daarbij over het algemeen niet zo dat deelnemers van een bepaalde SAC het minder slecht deden dan van een andere SAC. Deze constatering baardt ons zorgen, omdat het hier om mensen gaat die al ruim 1,5 jaar lid zijn van een SAC, meerdere weekenden buiten geklommen hebben, misschien zelfs al ADVO zijn;wel kunnen takelen, maar niet kunnen zekeren. Hierbij dan ook de vraag naar jezelf toe of je tijdens het zekeren kunt zeggen dat je met al de hierboven genoemde punten consequent rekening houdt en zoniet waarom je dat dan niet doet. Ook moet het zo zijn dat iedere asac-er andere asac-ers durft te wijzen op het missen van een van deze stappen in zijn zekeringsmethode. Daar is niets geks aan (ook al ben je een absolute beginner die zojuist deze stappen in zijn hoofd heeft gedrild). Deze simpele punten kunnen namelijk erg veel narigheid voorkomen. Mocht je nog onduidelijkheden hebben over het zekeren, stuur dan gerust eens een mailtje naar de OC met je vraag hierover, of schiet eens een instructeur aan in de hal, of heb het erover met een medeklimmer, in ieder geval doe iets met je vragen. Voor je eigen veiligheid en die van je klimmaatje…..


18

Fietsmatties

Ingmar

Met een tevreden glimlach kom ik van kop Een moment houd ik mijn benen stil En hardop geniet ik van mijn wereld Ik hoor hoe het gras zacht een liedje zingt voor de lucht En het kleinshoefblad verklaart de liefde aan de grond Verbaasd lach ik om de bomen langs de weg Die met ons mee lijken te rennen We worden begroet met hun geruis Als een koning door bazuingeschal Ondertussen slaan de wolken ons gade Die mij vertellen over de verte Terwijl de wind in mijn oor fluistert Ik zal je voorstellen aan de zon En meenemen naar een feest van gelukkige mussen

Gedicht en getekend door Ingmar

19


Lustrumtoppen

Judith

Vaalserberg

Daar sta je dan, vrijdag avond laat, boven op de Cauberg, net de grote ASAC tent in een record tijd opgezet, kriebels in je buik over de dag die komen gaat, discussierend over waar het noorden ligt, er niet uit komend. Dan komt de campingbaas naar onze tent lopen: “mijn vrouw dacht dat er illegalen op de camping stonden, maar ik wist ervan hoor. Jullie zijn toch die klimvereniging? Kom morgen maar even langs de receptie, is nu een beetje laat. Wat gaan jullie eigenlijk beklimmen?”. Ja lieve mensen, wij hebben zaterdag 17 maart 2007 de legendarische hoogste berg des lands beklommen, de “Vaalserberg”. Dit was de laatste top van het ASAC lustrumplan en tevens de afsluiting van het 80ste lustrum jaar. Ons expeditie team bestond uit 7 dappere avonturiers: een man met een ijsbijl, een schipper, een voorzitter, een boombewoonster, een containerbewoonster, een hell yeah roepende man en iemand die niet vierkant is. Kortom alles wat je nodig hebt om de expeditie te laten slagen, al moest de schipper vrijdag avond nog even wennen aan zijn nieuw hervonden landbenen, vraag dat maar aan een lantaarnpaal in Valkenburg. Maar zaterdag ochtend was het team er klaar voor. Na het noorden op de kaart te hebben gevonden, onze boombewoonster bleek gelijk te hebben, konden we vertrekken. Aangekomen bij de fietsverhuur: “wij willen graag 3 tandems en 1 fiets, we gaan namelijk de Vaalserberg op fietsen”. Antwoord van de vriendelijke zuiderling: “maar lieve mensen, dat is wel ver hoor. Het laatste stuk zul je trouwens moeten lopen, dat is veel te stijl. Jullie zullen misschien net om 18 uur terug kunnen zijn, maar dan moeten jullie wel de snelste weg nemen, zonder bergen onderweg.” antwoord van ons: “maar wij willen graag omfietsten”. De fietsenverhuur man dacht even na en kwam toen met de oplossing: wij parkeren de fietsen op de camping en dan haalt hij deze dinsdag wel op. Het was even wennen op de tandems, maar het ging al snel goed

Het enige waar onz leden in geloofden van de berg waar ze


20

ze expeditie is de pracht e op stonden.

21


Asac op de top van de Vaalserberg

en het duurde niet lang of we waren al in het toepasselijke dorpje Klimmen. Aldaar werden de taarten gekocht, die nog niet mochten worden opgegeten, dus onder de snelbinders dan maar. Vervolgens een lekker stuk dalen tot we aan de voet van de Keutenberg kwamen. Velen geloofden niet dat deze berg met de fiets beklommen kon worden, maar de ASACers kenden hun eigen krachten blijkbaar niet, want het ondoenbare is toch gedaan. De expeditie ging verder. We kwamen langs Gulpen, Partij, in de buurt van Vijlen zijn we nog een beetje verdwaald, maar een alweer zo’n vriendelijke zuiderling hielp ons weer op de goede weg. De Vaalserberg begon steeds dichterbij te komen tot, na een kleine afslag van de grote weg, plotseling de echte klim begon. De woorden van de fietsverhuur man weerklonken in ons hoofd: “het laatste stuk zul je trouwens moeten lopen, dat is veel te stijl”. Toch begonnen we met volle moed aan de klim. Het begin van de berg ging ons goed af met de fiets. Op een gegeven moment werd het wat minder stijl. Zometeen zal de echte klim wel komen, dachten wij. Maar toen stond er ineens een toren, de Wilhelmina toren, en na nog een klein stukje verder fietsen stond daar ineens het Drielanden punt. We waren er al. We werden toch flink onderschat door de fietsverhuur man. Met grote vreugde stonden wij op het drielanden punt, de ASAC heeft de laatste lustrum top van dit prachtige lustrum jaar beklommen. We waren allen diep geroerd. Dit werd gezien door een mevrouw met een boodschap van God die ons in deze toestand blijkbaar als een gemakkelijk doelwit voor bekering zag. Na een gesprek/preek die wel eeuwig leek te duren gaf zij het op, het enige waar onze expeditie leden in geloofden is de pracht van de berg waar ze op stonden. Na de constatering dat het drielanden punt niet het hoogste punt van Nederland is verplaatste ons gezelschap zich naar een 50 meter verderop gelegen punt waar en steen stond met de tekst: HOOGSTE PUNT VAN NEDERLAND 321,5 MTR BOVEN A.P. Dit werd als voldoende bewijs beschouwd dat we nu wel goed zaten en dus kon de taart tevoorschijn komen en konden de kaarsjes worden aangestoken. Dit was opnieuw een emotioneel moment, dus werden wij weer gespot door een geloofsovertuiger. Dit keer hebben wij het gesprek kunnen inkorten tot: Gelovige man: “mag ik jullie wat vragen” Wij: “NEE!” De Limburgse vlaaien werden met de ijsbijl aangesneden (voor als jullie dachten “waarom is er nou een man met een ijsbijl mee?”, nou hiervoor dus) en gulzig opgesmikkeld door de expeditie leden. Met onze buikjes weer gevuld kon aan de terugweg worden begonnen. In Gulpen werd nog even gestopt. Je zou denken voor een biertje maar onze voorkeur ging toch uit naar een grote mok warme chocolademelk met slagroom. Om stipt 18 uur reden we de camping weer op. Trek zelf maar je conclusie. De feestelijke dag werd afgesloten met een etentje bij de Griek in Valkenburg. Ik zou zeggen op naar het 100 jarig lustrum, en dan de hoogste berg ter wereld

Oproep

Convocommissie

Een Convo vol foto´s!

Wacht! Niet verder bladeren! Dit is namelijk een stukje dat je echt moet lezen. Zal ik je vertellen waarom? Wij, de convocommissie, hadden tijdens onze altijd zo gezellige convovergadering een jolig plannetje bedacht. Binnen niet al te lange tijd willen we een hele speciale Convo gaan maken. We zijn het een keertje zat met al die letters en al die verhalen waar uiteindelijk iedereen veel te lui voor is om ze te lezen. Om in te spelen op de visuele cultuur die als een tsunami ons land al jaren geleden is binnengedonderd willen we eens een Convo maken die de oogjes prikkelt en die het alfabetisme overbodig maakt, een Convo vol foto’s. Foto’s kunnen verhalen vertellen. Foto’s zeggen vaak meer dan woorden. Een foto kan je diep in je hart raken, je aan het lachen brengen, aan

het huilen of je overrompelen met nostalgie. Zie je het al voor je? Bij elke foto kan je een eigen verhaal verzinnen, net als je bij elk verhaal wel een plaatje in je hoofd kan maken. Waarom moet je dit stukje nou lezen dan? Omdat we foto’s nodig hebben! Duik in je kast, zoek op je pc, bel vrienden, ouders of ga op avontuur, neem je camera mee, leg mooie/leuke/grappige/trieste momenten vast waar je maar komt, wat je ook meemaakt en stuur ze op! En als je ze dan opgestuurd hebt, gaan wij er een hele mooie Convo van maken, zodat iedereen z’n petje af doet! Kunnen we op een paar mooie foto’s van jou rekenen?


22

Fotoreportage

Nieuwjaarsduik 2007

23


Evenement

Bas

Lentefestival Het is weer tijd voor een festival! De lammetjes springen rond, de eendenkuikens liggen in de vijver. Kortom het is lente, een tijd voor vrolijke activiteiten. Iedereen herinnert zich het succes van het herfstfestival. Nu is het tijd voor een veel grootser vervolg. Een festival waar iedereen nog lang over na zal praten. Wat is het lente festival: Op een zonnige zaterdag of zondag begin juni zal een grote groep ASAC leden samen komen in het amsterdamse bos. Daar heeft iedereen de mogelijkheid om zijn tentje op te zetten waarin zij mensen kunnen uitnodigen binnen te komen. Wat is er in het tentje? In het tentje laat je iets leuks zien, voor sommige zal dit hun luizen circus zijn, bij andere kun je een schilderij maken en weer iemand anders voorspelt je de toekomst. Moet het een tentje zijn? Nee. Marieke zal de bezoekers uitnodigen in haar boom. Het idee: Het idee van het lente festival is een sfeer. Vrolijke, luchtige luit, blokfluit en banjo muziek in de buitenlucht. Denk een beetje aan de middeleeuwen. Op de site zullen plaatjes ed. Worden gezet die deze sfeer zullen uitbeelden. Centraal: Uiteraard is er centrale regie. Vooraf word er een grote tent opgezet en word er voor wat catering gezorgd. Ook worden er centraal een aantal activiteiten georganiseerd. De ideeën

zijn nog niet volledig uitgekristaliseerd maar... in de pijplijn zitten de volgende zaken: Paalzitten, aan het begin van het festival kunnen een aantal strijders plaatsnemen op een hoge paal. Wie het langst zit wint. Spijkerbroek hangen, zie de analogie met paalzitten. Nu de meer spectaculaire onderdelen: Een echt riddertoernooi, jij kunt je samen met je paard inschrijven voor het tournooi. Je zult zo had als je kan op je tegenstander af stormen en hem van zijn paard proberen te stoten met je ... skipiebal (er mag niet te veel bloed vloeien). Er is ook een prijs voor de persoon met de meest orginele outfit (telt ook voor de paarden). Een worstel wedstrijd. Worstelen is een van de oudste sporten op aarde. De prehistories mens ontdeed zich al van zijn berenvel om zijn kracht te asac convo #2, mei 2007

24

meten met een waardig tegenstander. Het wordt olie of modderworstelen. De winnaar krijgt ongekende privileges. Om mee te doen moet je iemand uitdagen. Klopjacht. Er wordt een gevaarlijk wild (mens)beest losgelaten dat vervolgens binnen een zo kort mogelijke tijd moet worden gevangen. Door een grote groep mensen. Vervolgens zal dit beest in middeleeuwse stijl

worden geradbraakt. Wat natuurlijk niet kan ontbreken is een spannende boogschietwedstrijd. Waarbij het doel is om met je pijl de appel, op het hoofd van een vooraf geselecteerd persoon, te boren. Afsluiten natuurlijk een heerlijk primitieve, Bourgondische maaltijd, met fantastisch entertainment door onze huisnar. Uiteraard zal gedurende de hele dag het bier rijkelijk vloeien uit het houten vat. Wat hebben wij van jou nodig: We zoeken mensen die op de dag zelf willen helpen in de bouwploeg. Meld je nu alvast aan zodat wij zodra we meer weten gericht kunnen communiceren. Daarnaast zoeken we een plek waar we tijdelijk materiaal kunnen opslaan dat we moeten verzamelen voor het festival. Het gaat om palen, balken, plaatmateriaal, wielen etc. Mensen die materiaal kunnen aanleveren, verzin het en wij kunnen het nodig hebben! Speel je een redelijk mobiel instrument, meld je aan! Aanmeldingen kan bij Bart Klein! Houdt ook de ASAC site in de gaten, hier wordt binnenkort een pagina geopend speciaal voor dit festival. TOT JUNI!!!

25


Hieperdepiep!

hoera

Verjaardagen 1 4 5 7 8 9 13 14 1 2 2 2 3 8 9 12 15 15

mei

Yvette Osinga 15 Joost Klok 16 Aleida Liefferink 17 Nol Gerritse 18 Bob Versteeg 19 Gijs Blijdenstijn 20 Annemiek van Bemmel 23 Boudewijn Cremers 26 juni Hanneke Wijte 16 Aart Giskes 16 Helen Schuurmans 16 Onno Bleeker 16 Thomas Langbroek 17 Floor de Koninck 18 Evardo Dias 20 Jasper Droogers 21 Karel de Jong 21 Ellen Gehring 22

Nynke Skorpil 27 Joeri Honnef 27 Jacob Willem van Gulik 27 Pauline Broertjes 27 Pieter van der Luijt 28 Marjan van Nunen 28 Gideon den Herder 30 Anne Doggenaar Chris Drehmanns 23 Jaap Pannevis 24 Joki Weyer 24 Martijn Pannevis 25 Wijtze van der Leij 26 Jeroen de Munter 26 Linda Ris 26 Bodine Scholten 28 Douwe Mulder 30 Vera van den Bos

Benno Netelenbos Emma Verhoeff Ericvan Exel Roeland Bom Marian Michielsen Mariette Grandiek Onno Warns Anne Slootweg Kwin Woerdeman Tom Spaargaren Diet Tilanus Sofie Vervaet Richard Schaaper Rick van Nuland Edwin Koopmanschap Tobias Tiecke


26

Lentekriebels. Redactioneel. Klein nawoord van afscheid

Recommend Documents