Kookvaders Weekend Durbuy 2009 Vrijdag 24 04 2009 Het derde weekendje Barvaux en ons tweede culinair treffen zit eraan te komen. We weten nog van de vorige zitting, dat een jaar eer en prestige zijn weggelegd voor het winnende team van de kookavond op zaterdag. Chef Paul en sommelier Ronny (winnaars van vorige editie) kunnen al prijken met het eerste rode potje op hun koksschort. Wie zal dit jaar het begeerde rode kookpotje binnen kunnen rijven? Dat wordt de hamvraag! Durbuy zal opschrikken als de bende van 8 bospoepers zullen neerstrijken in de rue de la bataille want deze outlaw’s zijn immers tot de tanden gewapend met vlijmscherpe messen, spitse vorken en zware slijpstenen. Niks vergeten, alles bij? Walter heeft de inkopen gedaan (waarvoor dank) de pilsner lekker gekoeld en het beleg van de pizza’s vakkundig verpakt. Zelfs de zwembroek wordt dubbelgevouwen. Als de eerste pintjes door de droge keelgaten zijn gevloeid en de wijn op juiste temperatuur wordt geserveerd dan weet ge dat we vertrokken zijn voor een weekendje lol, leut en plezier. Ieder maakt zijn eigen pizza’s met naar keuze mozzarella, paprika’s, kapertjes, ansjovis, championnekes, look ….doe daarover goed wat gemalen kaas en alles kan netjes naar binnen schuiven. Tits stelt het programma voor en we weten weer hoe laat het is. De spanning is dan ook te snijden als den Theo door middel van strooiken trek onze kookteams van morgenavond samenstelt. Jawel, we gaan elkaar nog maar eens de loef proberen af te steken met originele verassende en exquise gerechten. De enige must is dat we een hoeveelheid jambon d’ardenne gebruiken in het gerecht.
De gevormde koppels zijn: Eric en Ronny mogen zich bekommeren over het voorgerecht. Walter en Bert mogen het tussengerecht ten berde brengen. Paul en Rudy mogen zich ontfermen over het hoofdgerecht. De koppen worden bij elkaar gestoken en de mayonaise begint goed te draaien. Gaan we daarvan wakker liggen, ik denk het niet. Slapengaan (01u00) of later. Zaterdag 25 04 2009 Het rijke ontbijt, met nonkel Walters zijn eieren en spek en de rabarbeerconfituur van de Juan, gaat er altijd in. Gesterkt vertrekken we naar de chevrerie in Ozo. De 250 gemskleurige alpine geiten zorgen voor verse frisse kaasjes (eventueel verrijkt met bieslook, peper of provencaalse kruiden). Na een gesmaakte proeverij kan ieder zijn keuze maken en kan ook het thuisfront straks proeven van geitenkaasjes met honing of ander lekkers. Door het proeven van een jaar oude geitenkaas hebben we dorst gekregen en het spreekt voor zich dat we vrij snel achter ne frissen Karmeliet( als beste bier verkozen in 2009) zitten.in de supergezellige? bistrot van de carrefour. Het duurt niet lang of we spotten enkele kleurrijke ardenneese exemplaren, alsook den witnegeriensis vulgaris is aanwezig. Een eigenaardige uitspraak van de Paul is hier wel op zijn plaats: Ik wil wel eens een “moortgat” zien en wel liefst voor vanavond! De stemming zit erin en als we dan ook nog weten dat er thuis 4kg aspergessen liggen te blinken kan de middag niet meer stuk. Wie haalt zijn gelijk en weet hoe en waar men het achterste van dit witte goud moet snijden of breken? Theo’s tomatensoep, Rons aspergesoep en asperges met gesmolten kaas kennen dankbare afnemers. De Ron wil den eerste zijn met mitgehalte maar de mittometer geeft maar een 4,2 op de schaal. Deze namiddag bezoeken we de beenhouwerij en het bedrijf van Magerotte.
We lachen ons een deuk als we de zwientjes hun beste beentjes zien voorzetten. Ze dribbelen dat het een lieve lust is en ze kunnen zich helemaal uitleven in de groene weiden die gespikkeld zijn met boterbloemen en madeliefjes. De snuitjes glimmen van gezondheid en ze lijken al even tevreden als wij. De (nederlands sprekende) zoon gaat met de meeste zorg om met zijn beestjes en wijst ons op de vrijheid die z’n gasten mogen genieten. Maar die hospitaliteit duurt slechts een half jaar en dat lijkt ons net iets te kort om op een uitnodiging in te gaan. Den braven man was wel vergeten de Paul op de hoogte te brengen dat er 220 volt op den draad zit, zodat Polycarpus zijn haren recht overeind gaan staan en zijn ogen beginnen op te lichten. In de winkel van Magerotte kunnen we kiezen uit een keur van producten, alle even verzorgd en keurig geetaleerd. ‘Onophoudelijk zoeken naar topkwaliteit, nauwgezette bezorgdheid om het waardevolle van vroeger te bewaren, trouw in de gehechtheid aan de producten van Ardeense bodem, open geest en non-conformisme vormen de bedrijfsfilosofie en de drijvende kracht in dit oude huis met traditie’ Ronny en Eric vliegen achter de kwartels aan, Bert en Walter slaan ne rosbief achter zijn oren en Paul en Rudy kunnen het kalf niet laten liggen. Natuurlijk vergeten we de jambon niet en nu kan de wedstrijd eindelijk aanvangen. De laatste kruiden en de onmisbare pepermolen worden geritst bij een Carrefour. De steekpenningen die onderhands aan de juryleden worden toegestoken worden alsmaar hoger en de corrupte toenaderingen als maar driester. Onderweg wordt een laatste bieltje gedronken onder het toeziende oog van enkele witnegeriensis vulgaris en een eenzame specialis. De Walter merkt een “witnegeriensis pecharis” op, die hoe kan het ook anders genen vis kan bovenhalen omdat hij zijn lijntje niet heeft uitliggen. Nu kan de avond van de waarheid starten: Een demonstructie van messen slijpen van Walter en Theo zorgen ervoor dat we met gelijke wapens kunnen strijden. Ronny en Eric denken dat ze met hun “Caillekes” en een fris slaatje met 2 sauzen ne gooi kunnen maken naar de victory.
Begeleid met een fris wit wijntje doen we dit gerecht alle eer aan door alles tot het laatste botje op te eten. De cuisson was a point, maar waar was die jambon naartoe. De start is uitstekend en de lat ligt reeds op grote hoogte. Maar de jury heeft zoiets van een vinaigrette uit een pakske en dit alles op een bedje van …..de jongens voelen de bui al hangen. Chef Bertus (met 3 witte sterren) en koksmaat Walterius werken zich uit de naad om de rosbief samen met de coquilles en de vissoeppuree op het bord te schikken.en warm naar voor te brengen. De jury is geimponeerd van de gedurfde samenstelling, maar was de jambon d’er niet wat bij gesleurd? De Paul en Rudy blijven hieronder echter nuchter en als zij hunne saltimbocca van jambon met kalfs- chimaykaas met bier – verse salie samen op een bordje brengen met een beetgare wortel en een brunoise van ratte aardappel met rozemarijn, dan heeft de jury het even niet meer. Het nagerecht van verse geitenkaas met honing en aardbeikes is nu al een klassieker en Theo en Jan mogen terecht gaan lopen met een pluim op hun hoed. De “Dutch oven” zorgt hier voor een ongekende smaak. Alle gerechten waren van een ander niveau dan vorig jaar en de jury beslist dan ook dat iedereen een stem mag uitbrengen op iemand van de tegenpartij. Als de Ron 3 x op zichzelf heeft gsms’t dan weten wij dat de geranium niet meer ver weg is. Roffel, roffel, roffel wie heeft er nu gewonnen? Uiteindelijk scanderen Paul en Rudy luidkeels “we are the champions”. Grootse plannen worden gesmeed: Zullen we ne kookboek uitgeven of worden we recensenten van “mijn restaurant of zullen we gaan meespelen in de serie “Van vlees en
bloed”. In elk geval de toekomst lacht ons toe en de kokshemel is dichtbij. De avond kan niet meer stuk en de sfeer zit er goed in. Wat wil ne mens nog meer. Paul en Walter vinden hun bed pas terug om 06u00. Als de Walter even later (in zijn bijna adamskostuum) achter een hoogbenige tippelende jogster aangaat vanuit de sauna, dan spreekt men snel van overstekend wild. Een uitgebreide brunch met asperges – boudain noir (bloedworst van Magerotte geleverd door een blanke man met negerlul?) –aardebeien – spek en ei - …. geeft ons nieuwe krachten om aan de grote kuis te beginnen of had den Tits enkele madammen in’ t zwart aangesproken? Dat was niet berekend in de prijs dus moeten we zelf nog even de handen uit de mouwen steken.zeker als Rikki, Rikki nog maar eens een tas omstoot. Toch wordt er nog ne beet afgelachen als we tijdens de afwas enkele onuitgegeven psalmen ten gehore brengen. Toppers uit onze hitlijst: Midden onder u – Zolang er mensen zijn op aarde – Ik ben de wijnstok (solo gebracht door ons aller Ron). Als Jan daar dan het gepaste beeldmateriaal van laat zien, komen we weer even niet bij. De restanten worden eerlijk verdeeld en Rudy steekt steels enkele wafels van Annie Adriannie in zijnen koelbox. Het is tijd om af te zakken naar Durbuy om een korte wandeling te maken over de mini brocante markt. Het is hier dat we de laatste nederlantalissen kunnen bewonderen en vanaf nu herkennen we blindelings hun roep: Nou, Nou, Nou! In het restaurant “ Le Clos de Recollets” moeten we nog een tweede adem vinden om alle oogstrelende gerechtjes en aangepaste wijntjes te degusteren. We sluiten af met een laatste hymne: O, wat zijn die vaders moe,o, wat zijn die vaders moe! Volgend jaar mag iedereen het t-shirt dragen met volgende opdruk: “If you think i’m strange, you should see my friends”. rudy paulussen april 2009
