Kamelen en tijgers op de Havermarkt Nu: geen café meer Karl Janssens is een modebewust iemand, altijd geweest en hij zal het altijd blijven. Maar ooit was er een tijd dat hij ook café Janssens, later In De Zure Janssens uitbaatte. Dat gebeurde meer bepaald tussen augustus 1989 en 1998. Karl Janssens voelde al op jeugdige leeftijd de modemicrobe kriebelen, maar liet zich toch overhalen om in de horeca te stappen. In een pand op de Haver-markt opende hij een design café, onder andere met stoelen van Philippe Starck. Heel clean, maar ook heel fout. En dus duurde het niet lang. Limburg, Limburg allein Maar Karl Janssens kon terugvallen op een betrouwbare adviseur, in de vorm van niemand minder dan de bekende designer Wil(fried) Erens. Deze kwam in het café de zus van Karl versieren (wat inderdaad is gelukt) en strooide bovendien met goede ideeën in het rond. Café Janssens onderging dan ook verschillende gedaanteverwisselingen, met onder andere een blauwe periode. Die blauwe periode ging gepaard met waanzinnige kleuren door elkaar. Trouwe bezoekers van het café herinneren zich ongetwijfeld de plastieken hond die met een ketting aan de muur was vastgelegd. Wie bij Janssens binnenkwam, mocht zich aan veranderingen verwachten. Op een bepaald moment was het café ingericht als een polo lounge, met rieten stoeltjes en planten in de zaak. Wil Erens, wiens oom de bekende bard Jo Erens was (“Limburg, Limburg, al-lein”), verwierf onder andere grote faam met de wereldwijde inrichting van de Belgium Beer Cafés. Maar daarover zo dadelijk meer. Café Janssens ging aan-vankelijk slechts om 18u open, want de praktijk leerde dat een dagcafé te wei-nig volk trok. Later werd het onder de naam In De Zure Janssens toch ook een dagcafé. Die ‘Zure’ was opnieuw een idee van Erens, maar in de praktijk blijkt Karl Janssens een stuk minder zuur te zijn dan de naam doet vermoeden. In de Sahara tussen 2 kamelen Vooral in de beginjaren ging het er op de Havermarkt nogal heftig toe. Als één van de eerste in Hasselt werd een Saharaparty georganiseerd. De eigenaar liet 3 m3 zand aanrukken, wat op de stoep werd uitgestrooid. Zeer tot ongenoegen van een schepen, die even een scène kwam maken. Maar de party ging door, de ingang werd herschapen in een tent met als portier een zwarte Amerikaanse soldaat die voor één keer portier wou spelen. 7
De man een soort body builder, kreeg een dweil om zich heen geslagen en werd vol olie gesmeerd. Hij zal zich zijn optreden niet betreurd hebben, want de vrouwelijke belangstelling was enorm. Iedereen was gekleed rond het thema Sahara. Er waren ook twee kamelen ingehuurd, die rondjes rond de bank liepen. Maar de eigenaar van die kamelen was onderweg naar een andere evenement en had in zijn vrachtwagen ook nog on-der andere een paar tijgers zitten. Die werden echter veiligheidshalve achter slot en grendel gehouden, ze hadden trouwens niets met de Sahara te maken. Stripeaseuse met haar gat in de spoelbak Een ander idee sloeg eveneens in als een bom: een stripteaseavond, waarbij twee Hasseltse mannen uit de kleren gingen. De vrouwen werden wild, het was lachen, gieren, brullen. Maar de climax moest nog komen. Er was ook een vrou-welijke buikdanseres ingehuurd. Haar optreden was niet zo’n succes en dus was het tijd voor een striptease. Die zou op de toog gebeuren, maar enkele grapjas-sen hadden die ingesmeerd met champagne. De dame in kwestie maakte een slippertje en belandde met haar blote billen in de spoelbak. Schuinmarsjeerders De klanten van de zaak waren niet altijd even koosjer. Op een bepaald moment zaten er ’s nachts 4 koppels samen aan een tafeltje. Het was al laat, een stuk na middernacht, en al vrij snel werd duidelijk dat de 8 mannen en vrouwen ‘schuinmarsjeerders’ waren. Geen van de 8 was met zijn echte partner op stap, het was duidelijk een kwestie van aanhouden en nog eens aanhouden. Inmiddels waren de wilde dagen achter de rug, In De Zure Janssens was het werken geblazen. ’s Morgens was het ontbijt, ’s middags dagschotel en ’s avonds opnieuw eten. Er stond 3 man in de keuken, want Karl Janssens maakte er een erezaak van dat het eten tijdig werd opgediend. Het moest snel gaan en dus ging het ook snel. Het waren lange dagen, hoewel de uitbater zelf pas rond 12u arriveerde, ging In De Zure Janssens al om 8 uur open. Al die jaren heeft Karl een ijzeren discipline gehandhaafd, waarbij hijzelf voor 18u geen alcohol dronk. Een grote drinker is hij trouwens nooit geweest, na een paar consumpties begint hij al te draaien.
8
Big shots in de zaak Ten tijde van de ‘zure’ kreeg Karl een telefoontje van Wil Erens met de mededeling dat er in de loop van de dag wat ‘serieuze’ mensen zouden langs komen. En ja,'s namiddags kreeg de zaak het bezoek van een viertal mannen in maatpak die bruiswater bestelden en vol verbazing en ongeloof het café bestudeerden. Dat zag er ook geweldig uit: bruine lambrisering, treinbanken, plancher met zand, koperen bierkranen, foto van koning Boudewijn achter de toog en versleten spiegels. Mits wat slechte wil kon een bezoeker aan een rustiek interieur denken. Wat later(eigenlijk te laat) kwam Wil bijgeschoven en hij startte een ellenlange monoloog met uiteenzettingen die Karl Janssens niet kon volgen van achter de toog ,maar het ging duidelijk over ZEER belangrijke zaken. De dassen van de maatpakken bleven echter vast rond de hemden en er werd meer water besteld. De cafébaas merkte dat Wil nog steeds bleef overtuigen en na een klein uurtje verlieten de maatpakken na een iets wat onwennig afscheid het café. 'Wie was dat nu weer?' vroeg Karl aan Wil. De grote bazen van Interbrew,1 klonk het antwoord. 1Ik ben bezig met een nieuw concept.' Tweehonderd Belgian Beer Cafés wereldwijd zijn er gevolgd en Carl Janssens vond het toch tof dat de heilige moeder der BBC's in Hasselt geves-tigd was. 1
Handsome Geleidelijk aan werd Karl Janssens het caféleven wat beu. In 1995 was bij begonnen met de modezaak Handsome en die slorpte steeds meer van zijn tijd op. In De Zure Janssens beschouwt hij nu als een opstap naar zijn modezaak. Ongeveer 2 1/2 jaar werden beide zaken gecombineerd, maar toen was het tijd om de café over te geven. Die werd het restaurant De Artichoc, Karl Janssens stortte zich volop op het modeleven. Foto’s van De Zure Janssens zijn er helaas niet en Karl Janssens kwam ook liever niet op de foto. Hij heeft zijn best gedaan om in zijn archief een foto van zijn cafétijd te vinden, maar dat is niet gelukt. De Zure Janssens is inderdaad een afgesloten hoofdstuk van zijn leven.
9
Jan De Bruyn wil The Happy Snooker niet kwijt Nu: The Happy Snooker, Oude Luikerbaan
- “Ik kan mijn kind toch niet verkopen” Misverstanden zijn er om de wereld uitgeholpen te worden. In de Hasseltse horecawereld is één van de meest verbreide misverstanden waarschijnlijk het gerucht dat The Happy Snooker een sportcafé is. In The Happy Snooker staan inderdaad snookertafels, een reuzenscherm en verschillende TV’s voor sportuitzendingen, maar in de eerste plaats is het nog steeds een Bruyn café. Bovendien een café met een lange traditie. In zijn puberjaren had Jan De Bruyn een motorongeval, op het moment dat hij een opleiding voor boekhouder aan het volgen was. Hij kreeg van de verzekering een som geld uitgekeerd en dat leek hem de geschikte basis om een eigen zaak mee op te starten. Maar om wat te beginnen? Op de Genkersteenweg bevond zich destijds een snookerzaak, in de periode dat snooker echt populair begon te worden. Die was maar povertjes ingericht, maar zat niettemin stampvol. Dat bracht Jan op ideeën. Hij vond een groot pand langs de Oude Luikerbaan, waar voordien de textielfabriek van Spaas was gevestigd. Deze was geteisterd geweest door een brand, maar opnieuw heropgebouwd. Jan huurde samen met zijn broer Marc 2/3de van de ruimte en samen startten ze The Happy Snooker. Na een half jaar kregen ze de keuze: ofwel het resterende derde in orde brengen door een brandgang aan te leggen ofwel de ontbrekende ruimte zelf huren. De keuze viel op laatstgenoemde mogelijkheid. Het pand werd 15 jaar lang gehuurd, maar kon uiteindelijk gekocht worden. De populariteit van de snookersport kende de voorbije dertig jaar ups en downs, maar The Happy Snooker overleefde iedere terugval. Legendarische snookerspelers zoals Steve Davis, Dennis Taylor, Stephen Hendry en Ronny O Sullivan deden iedereen door de jaren heen naar de snookerkeu grijpen. En ook nu scheert de snookersport opnieuw hoge toppen, mede dankzij de opmerkelijke prestaties van Limburgs jongerentalent en profspeler Luca Brecel en vrouwelijk schoon Wendy Jans als wereldkampioen.
10
The Happy Snooker is ondertussen uitgegroeid tot een begrip in het Limburgse snookerlandschap. Maandag en dinsdag is er de clubcompetitie snooker, woensdag is het clubavond. Snooker is geen caféspel noch een elitesport, maar wie enig niveau wil behalen zal zijn talent voortdurend moeten aanscherpen. Oefe-ning baart kunst, en snooker is een combinatie van talent, techniek, training, training en training. Maar The Happy Snooker zou haar naam niet alle eer aan doen indien spelplezier niet centraal zou staan, zowel tijdens het spel als erna. De aftersnooker aan de toog is voor veel spelers dan ook minstens even belang-rijk als de leute tijdens het spel. The Happy Snooker bestaat inmiddels 29 jaar (maart 1986) en Jan De Bruyn heeft in die tijd zoveel meegemaakt dat zelfs de meest memorabele gebeurte-nissen niet meer te tellen zijn. Aan merkwaardige voorvallen is geen gebrek. Op een bepaald moment stond er voor de zaak een Ferrari geparkeerd. Jan had nog nooit in een Ferrari gezeten en vroeg aan de eigenaar of deze eer hem gegund was. Deze stemde toe, en hij kreeg de kans om een ritje te maken. Dat liep ech-ter mis, de auto raakte in een spin en knalde meteen tegen de muur. Die muur was ‘paraplu’, maar de Ferrari ook... Muziek is altijd een grote passie geweest van Marc en Jan. Daarom hebben ze jarenlang om de 2 weken op zaterdagavond live muziekbands laten komen. Er waren bekende namen bij: Fonny Peeters, Perongeluk, Made in Belgium, Give Buzze, Ugly Head, Elke en Tom, Guy Swinnen, Claudio (van de huidige formatie Oscar and the Wolves),... allemaal bands die zich in de loop van de jaren bewezen hebben. Een anekdote hierbij: tijdens het optreden van Give Buzze was het zo warm in de zaak dat de muzikanten hun bloes uit deden. Er waren, op dat ogenblik toevallig 12 Engelsen aanwezig die spontaan hun voorbeeld volgden, en het niet alleen bij de bloes hielden maar ook hun broek uit deden tot groot genoegen van de dames die op dat bewuste ogenblik aanwezig waren... En nu we het er toch over hebben: op een gegeven ogenblik wilden Nico Jamro en Johny Moermans de uitdaging aangaan om het wereldrecord ononderbroken snookeren te verbreken. Dat stond op dat ogenblik op 66u en 45 minuten. Om de 2 vrienden te steunen besloot de snookerclub een “Nacht der Dubbels” te organiseren zodat de heren continu beweging rond zich hadden en dus niet de kans kregen om in slaap te vallen. Jan deed er nog een duitje bovenop en huurde een topless serveuse in. Nico verbeterde het wereldrecord en bracht het op 71 uur, maar wat belangrijker was is dat vanaf dan de traditie gezet was om 1x elk jaar de nacht der dubbels/trippels te doen (snooker, darts en kicker) waarbij er telkens een blote madam komt opdienen. 11
The Happy Snooker jubileumparty’s staan ook in het collectieve geheugen ge-grift met het nodige gerstenat, muziek en fun, evenals de jaarlijkse Pre Sylvester-avond en het clubkampioenschap. Vaak wordt aan Jan gevraagd of hij het na 29 jaar nog niet beu is om The Happy Snooker te runnen. Die vraag stemt hem even tot nadenken, maar in de visie van Jan verkoop je je eigen kind niet en daar kunnen we hem alleen maar gelijk in geven.
Happy snooker team
