oktober 2010:
Het leven gaat de verhuisdoos in.....
Is verhuizen van het ene Brabantse dorp naar het andere wat zo'n 15 km verderop ligt al een hele heremejee, want dat hebben we 6 jaar geleden al meegemaakt, bij vertrek naar het buitenland komt er nog wel even meer bij kijken. Een heleboel dingen moeten er geregeld worden van het opzeggen van de tv-gids tot het aanvragen voor de juiste papieren voor een Frans kentekenplaat voor de auto's. Hans nam dat veelal voor z'n rekening en ging elke ochtend heel trouw zo'n anderhalf uur aan de telefoon zitten om alles te regelen. En heel vaak had hij 2 telefoons in gebruik omdat het niet echt opschoot vanwege het feit dat er bij heel veel instanties slechts één parate mededeling wordt gedaan als je ze belt: 'EEN MOMENTJE GEDULD AUB, AL ONZE MEDEWERKERS ZIJN IN GESPREK'. Dit kwam dan in stereo uit het kantoor van Hans samen met de rook uit z'n oren van ergernis. En als ie dan uiteindelijk iemand aan de lijn kreeg was het meteen hommeles omdat afzeggingen vaak 3 maanden vantevoren in 3-voud en met roze bonnetjes moeten aangemeld zijn!!!!! Dus kwam Hans elke ochtend na zo'n anderhalf uur 'telefoon'dienst heel sjagerijnig z'n kantoor uit. Nou....dan maar verder met dozen inpakken, dat schiet tenminste wel op!!! Het zijn niet alleen kleren of kopjes die je inpakt maar je hele leven moet je zo'n beetje inpakken. Zeer dierbare dingen die je een half jaar moet gaan missen omdat bijna alles opgeslagen blijft in Nederland. Goh....wat zal dat een groot feest zijn als alles weer in Frankrijk aankomt als de verbouwing van het woonhuis voorbij is. Maar je moet ook afscheid gaan nemen van dingen omdat je ze veel te lang bewaard hebt en er toch nooit meer iets mee
doet. Dus die gaan naar familie, vrienden en uiteraard het goede doel. Wat ook moeilijk is om een keuze te maken tussen de dingen die je direkt meeneemt naar Frankrijk of die je hier voorlopig moet laten. Maar....alles zit nu in dozen en is gisteren met de verhuizer meegegaan voor opslag. En ook de aanhanger is tot de nok toe gevuld met spulletjes die we daar meteen nodig hebben zoals je wasmachine, droger, KERSTBALLEN, de computer, 2 katten en 2 honden, winterkleding etc etc. Gelukkig komen onze goede vrienden Stefan en Dianne ons al vrij snel bezoeken en zij zullen in hun VW Transporter ook nog wat spulletjes meenemen waaronder 2 enorme gietijzeren bloempotten die met veel zorg in Frankrijk gefabriceerd zijn, in Nederland door Helmi op de kop zijn getikt, en nu dus weer de terugreis kunnen gaan aanvangen!!!!
Intussen wordt er de laatste anderhalve week aan de Eindstraat nr. 12 keihard gewerkt door de toekomstige eigenaren Patrick en Bianca om een paardestal te bouwen en het bijgebouw achter ons huis moet worden omgetoverd voor een werkplek voor Patrick. Graafmachines zijn bezig, nieuwe leidingen worden gelegd etc etc. We hopen in ieder geval dat Patrick en Bianca op deze plek net zoveel woonplezier zullen krijgen als wij altijd hebben gehad!!
De laatste dagen voor ons vertrek naar Frankrijk zullen ons nog lang bijblijven. Topdrukte was het: ons eigen huis leegmaken, de verhuiswagen volladen, de eigen auto en de aanhanger inladen, alle werkzaamheden die al in volle gang waren van de nieuwe bewoners en de steeds slechter wordende gezondheidstoestand van buurman Frans. Vrijdag 5 oktober in alle vroegte vertrokken we en we waren nog maar halverwege de rit toen we een telefoontje kregen dat buurman Frans was overleden. Dus was het meteen duidelijk dat we enkele dagen later weer terug moesten rijden voor de begrafenis. Die 5e oktober werd dus een inktzwarte dag. Op 9 oktober dus weer terug naar Nederland voor de begrafenis die de volgende dag zou plaatsvinden. Gelukkig konden we in onze ‘oude straat’ overnachten bij Marc en Sandra (waarvoor veel dank voor deze noodopvang). Die dag van de begrafenis was een zeer zware dag voor ons omdat Frans zoveel voor ons betekende. En dan op donderdag 11 oktober wederom terug naar Frankrijk nadat we eerst nog van Hannie afscheid hadden genomen en heel veel sterkte hebben gewenst voor de voor haar moeilijke tijden die er gaan komen na de dood van haar vader. Overigens...... de reis met de huisdieren ging bijna probleemloos. Een kat die er helemaal niet van houd om in auto’s te zitten, heeft tot Parijs nogal stressig zitten mauwen…..even een cd’tje opgezet van ‘de kat van Ome Willem is op reis geweest’ en ze was stil….het zijn toch net kinderen! In Memoriam buurman Frans..... Onze eerste kennismaking met buurman Frans en zijn vrouw Marietje Megens was op een koude decemberdag in 2000. Wij waren net eigenaar geworden van de boerderij naast de fam Megens. Er was iemand bij ons die iets kwam opmeten voor de aanstaande verbouwing. Die wou graag koffie, we hadden wel een koffiezetapparaat maar waren de kopjes vergeten. Ik (Hans) toog dus op naar de nieuwe buren om even wat kopjes te lenen. Dat was geen enkel probleem integendeel…… na het overhandigen van de kopjes in een tas met de boodschap erbij dat we ze vooral niet hoefden af te wassen kreeg ik te horen: ‘luste ok ’n kumke erwtensoep jungske, da goat er wel in mi di kaauw weer’. Helaas….ik had geen tijd maar ik had eigenlijk nog
wel uren willen blijven want ondanks dat ik deze mensen voor het eerst zag voelde het of we elkaar al jaren kenden. In die 6,5 jaar dat we naast de de fam. Megens mochten wonen was het eigenlijk een groot feest om zulke buren te hebben. We hoefden maar een kik te geven en ze stonden klaar om een helpende hand uit te steken. De pony’s van hun liepen bij ons in de weilandjes en Frans hield alles bij: maaien, zaaien de omheining repareren etc etc. Als wij weer zo nodig met vakantie gingen dan werden de katten door Hannie verzorgd en Frans hield buiten alles bij. Lief en leed deelden we met elkaar: Hans z’n moeder stierf toen we nog maar enkele maanden woonden. Net voordat Frans en Marietje in 2004 hun 50-jarig huwelijk vierden stierf Marietje. Een enorme klap voor Frans en Hannie en uiteraard ook voor ons. Maar Frans en Hannie sloegen er zich doorheen. Vol respect waren wij voor Frans die op z’n hoge leeftijd nog steeds volop auto reed, z’n klompen ging hij bijvoorbeeld halen in Overijssel waar ze volgens hem de beste in Nederland hadden. Heel veel tijd om te buurten had Frans niet want hij was van s’morgens vroeg tot s’avonds laat met de pony’s bezig. Prachtige verhalen van vroeger kon ie vertellen en altijd was er humor. Maar aan die enorme vitaliteit kwam een einde. Ondanks dat de geest een enorme wil voor de dag legde begon z’n lichaam het op te geven. Hij besliste zelf om alle behandelingen te stoppen en stierf enkele dagen later. Een groot mens ging heen…..maar vergeten doen wij ‘m nooit!
Na deze uiterst turbulente overgang van Nederland naar Frankrijk incluis begrafenis konden we dan eindelijk de draad proberen op te gaan pakken. Dit ging zeker niet zonder slag of stoot want ondanks dat we alles goed geregeld hadden zaten we de eerste 3,5 week zonder internet. En het lag aan dit apparaat: een compteur....een zg antieke telefoontikkenteller die half verscholen achter een oud fornuis in de keuken hing en een soort kortsluiting maakte op de ADSL verbinding. Dankzij de technici van France Telecom werd het klote-ding opgespoord en verwijderd. Ook nog veel dank zijn we verschuldigd aan onze buurman Olivier voor zijn enorme hulp bij het tot stand laten komen van de internet verbinding. Heeeeeeeel veel is er nog te doen: de aanhanger wederom leegmaken, allerlei lampen weer in elkaar zetten en aansluiten op (Franse) stopcontacten, de Z3
moet weer opgehaald worden (die stond met een totaal lege accu), wat kleine meubeltjes kopen om ons woonverblijf op de 2e etage wat gezellig te maken, de werkplaats voor Hans in het koetshuis inrichten, allerlei spullen uit dozen halen en vooral zoeken naar wat in
welke doos ook weer zat want door het tubulente vertrek was er lang niet altijd tijd meer om alles netjes op dozen te schrijven. En de eerste dag begon allerverrassendst omdat onze kat Fransje, hier in Frankrijk omgedoopt tot onze Francois, dacht dat hij wel door het keukenraam kon springen. Dat deed ie ook alleen....... met dien verstande dat er gewoon een raam instond en dus dwars door de raam sprong. Dus de dag maar begonnen om een plaat voor de raam te plaatsen waarin een gat in het glas zat dat was gecreeerd door onze Francois. Gelukkig kwam ie er ongedeerd af en konden we hem snel weer vangen en naar binnen doen. Er werd een tractor aangeschaft met een grasmaaier. Het was een oud beestje maar nog goed volgens Hans, en ondanks het advies van Helmi om een nieuwe zitmaaier te kopen zette Hans zijn zin toch door.. Na enig revisiewerk door de leverancier werd ie dan afgeleverd. Maar….nadat Hans nog geen 10 mtr met het ding had gereden vlogen de bouten en moeren je om de oren. De leverancier werd gebeld met de boodschap dat ie ‘m meteen terug kon halen, en er werd alsnog een splinternieuwe zitmaaier besteld. en deze Zweedse Husqvarna maait als een tierelier. Hans heeft inmiddels de hele voortuin, van zo'n hectare, ontdaan van al het lange gras. Inmiddels zijn we heel druk bezig om de verbouwingswerkzaamheden op te starten. Met name de nieuwe verwarming en de aanpassingen in de elektrische installatie zijn prioriteit nr 1
met stip. Moet de verwarming op gas, olie of zg geothermie gaan draaien? Dat zijn we aan het uitzoeken en wie kan het zo snel mogelijk voor ons installeren? Want om in een onverwarmd huis de winter in te gaan met maar een paar kleine elektrische kachels is geen prettig vooruitzicht want het kan hier s'winters stevig vriezen. Ook het uitzoeken van de diverse tegels, de kleuren voor de schilders en het stucwerk afijn....we vervelen ons zeker niet. Tussendoor proberen we zeker ook te genieten van de mooie omgeving waarin we wonen en die is in de herfst prachtig hier. De zon schijnt vaak uitbundig hier en dan trekken we eropuit met de
cabrio om de omgeving goed te bekijken en op zondagmiddag bijvoorbeeld even naar Vichy om onder de rook van het schitterende operagebouw een bakkie koffie te drinken. Hans hoeft tenslotte op zondag niet meer te werken en
aangezien elke zondag alle winkels in de stad gewoon open zijn wil Helmi daar wel van profiteren!!! Kortom....we vermaken ons opperbest deze eerste weken van ons nieuwe leven in Frankrijk! Hans en Helmi
