Is hij de beste ooit ? Peter Van Puyvelde Iedereen heeft met open mond gekeken naar de prestaties van Usain Bolt op het voorbije wereldkampioenschap atletiek in Berlijn. Met twee fenomenale wereldrecords was hij ontegensprekelijk – naast Kenenisa Bekele – dé smaakmaker van het tornooi. Vele analyses volgden, gaande van biomechanische tot bijna botanische dieptes. Maar hoe goed zijn die wereldrecords nu? Vergelijken is niet altijd makkelijk en zelfs gevaarlijk. Toch hebben we de proef op de som genomen gebruik makende van de zogenaamde Hongaarse tabellen. Deze werden voor het eerst opgemaakt door de Hongaarse professor Bojidar Spiriev in 1982 en worden nu door de IAAF als scoretabel gehanteerd. Het principe van de tabel is eenvoudig: op het moment van de definitie van de tabellen krijgt het wereldrecord een bepaald maximaal puntenaantal. De punten voor de andere prestaties worden afgeleid van dit wereldrecord op basis van een formule met drie parameters die echter jammer genoeg niet gepubliceerd worden. Dat vergelijken moeilijk is, weet prof. Spiriev zelf ook wel. Zo geeft hij zelf aan dat de tabellen van de mannen niet met die van de vrouwen vergeleken kunnen en mogen worden. Daarenboven zijn de punten van jonge disciplines nog in volle evolutie. Zo werd het wereldrecord 3000 meter steeple bij de dames de jongste jaren enkele keren serieus verbeterd zodat de puntentelling zeer dynamisch is. Toch konden we het niet laten en namen we de tabellen bij de mannen bij de hand. De 9’58” van Bolt op de 100 meter is volgens deze tabellen 1374 punten waard. De tweede kolom in tabel 1 geeft weer wat deze prestatie zou willen zeggen voor de andere atletiekdisciplines. Zo ziet men bijvoorbeeld dat dit overeenkomt met een prestatie van 6m40 bij het hoogspringen en een speerworp van meer dan 100 meter. Nogal een geluk dat Bolt deze discipline niet beoefend of menig stadion zou een stukske verlengd moeten worden. De derde kolom in deze tabel geeft aan wat het huidige wereldrecord is in de respectievelijke discipline. Tenslotte geeft de vierde kolom aan wat het procentuele verschil is tussen het wereldrecord en de Boltsiaanse vertaling van de 9’58”.
Discipline 110H 200 400 400H 800 1500 3000 5000 10000 marathon Hamer Discus Speer Kogel Polsstok Hoog Ver Hinkstap Tienkamp
1374 punten 12”38 19”07 42”08 45”05 1’38”46 3’21”17 7’09”40 12’16”72 25’30”69 1h58’55” 92,29 m 77,09 m 100,37 m 24,20 m 6,40 m 2,52 m 9,16 m 18,99 m 9706 punten
Huidig wereldrecord 12”87 19”19 43”18 46”78 1’41”11 3’26”00 7’20”67 12’37”35 26’17”53 2h03’59” 86,74 m 74,08 m 98,48 m 23,12 m 6,14 m 2,45 m 8,95 m 18,29 m 9026 punten
∆ (%) 3,8 0,6 2,5 3,7 2,6 4,6 2,6 2,7 2,9 4,0 6,0 3,9 1,9 4,4 4,0 2,8 2,3 3,7 7,0
Wat leren we hier nu uit? Zoals gezegd is vergelijken moeilijk... Het lijkt er toch wel op dat de records op de sprint tot de dubbele baanronde van meer dan behoorlijk niveau zijn. Alleen op de horden is er nog wel wat rek op, al staat het wereldrecord op de 400 meter horden als sinds 1992 op de tabellen! Verder valt op dat bij de werpnummers het verschil nogal behoorlijk is, alleen Zelesny komt aardig in de buurt van Bolt’s prestatie met een geweldige speerworp. Uit de tabel blijkt ook dat de prestatie op de tienkamp procentueel enorm verschilt. Dit is echter een gekend probleem bij de hantering van de Hongaarse tabellen. De IAAF gebruikt voor de tienkamp dan ook een iets andere puntentelling. Dus, ondanks het feit dat vergelijken zeer moeilijk en gevaarlijk is, is de prestatie van Bolt toch redelijk fenomenaal. Als equivalent zie je bijvoorbeeld dat een mens de marathon afhaspelt in minder dan twee uur, dit is zo’n 21,6 km per uur....
Nieuws van “jogginggroep Hilde” Wanneer je deelneemt aan de wedstrijden van onze kalender zal je vaak enkele van je collega-joggers tegenkomen. Nog niet altijd herkenbaar in onze clubtrui maar dat gebeurt meer en meer. Onze groep heeft meestal ook een afvaardiging ter plaatse. Bij grotere evenementen zoals de 20km van Brussel kon je dit jaar zelfs 9 van onze dapperen terugvinden. Sommigen zoeken nog een andere uitdaging. Na Ann vorig jaar wou Kathia ook eens zien of ze de halve marathon in La Roche aankon. Je ziet haar in actie op de foto. Zoals verwacht was die dag geslaagd. Voorlopig zullen we het echter zonder haar moeten stellen want binnen enkele dagen vertrekt Kathia voor een bijkomende studie van 2 jaar naar IJsland.
Vorige week nam onze groep afscheid en we hopen dat ze ginder aan ons zal denken als ze de knalrode fleece van DCLA aantrekt. Wij zullen alleszins op 22 augustus voor haar duimen want dan loopt ze in Reykjavik de halve marathon. Kathia, het ga je goed daar ver weg, en hopelijk horen we af en toe nog eens iets. Hilde
EK Beloften Kaunas Kim Ruell 27 juni, één week vóór het afsluiten van de selectieperiode kon ik me plaatsen op de 1500 m voor het EK beloften in Kaunas. Ik had er al enkele keren heel kort bij gezeten maar eindelijk lukte het dan toch in het Nederlandse Uden met een tijd van 3’41”47. Op 14 juli vertrokken we met een 17koppige Belgische delegatie vanuit Zaventem richting Kaunas in Lithouwen..
De eerste 2 dagen was er geen competitie en ging ik samen met Denis Goossens en Thomas Smet al eens een kijkje nemen in het stadion. Mijn eerste keer op een groot kampioenschap, en ik was eerlijk gezegd toch onder de indruk over hoe alles daar in zijn werk ging. Ons logement lag op verre afstand en er was niets aanwezig, geen internet, geen televisie, we moesten zelfs met 2 kamers dezelfde douche gebruiken. Denis Goossens lag bij mij op de kamer omdat we op dezelfde dagen moesten aantreden. Donderdag begon de competitie, maar buiten het loslopen in de voormiddag bleef ik toch maar in het hotel waar ik een boekje las en me voorbereidde op mijn wedstrijd. De dag nadien was het immers mijn vuurdoop. Mijn vader kreeg op vrijdag van delegatieleider Tille een pasje overhandigd om mij bij te staan tot aan de callroom. Ik vond dit een leuk gebaar en dit stimuleerde mij om extra mijn best te doen.
Eens de callroom binnen stond ik er alleen voor. Onder de indruk van mijn tegenstanders deed ik rustig mijn spikes aan en begaf ik me naar de piste. Spannend, want ik wist dat ik op dat moment de enige Belg was die nog niet in de finale zat. Een vlotte reeks zorgde ervoor dat ik mij plaatste met bijkomende tijden. Het was een beetje mijn eigen schuld dat ik me niet rechtstreeks plaatste voor de finale omdat ik me te veel liet wegdrummen. Zo kwam ik te laat tot mijn eindsprint. Maar geen probleem, de opdracht was volbracht!
Zaterdag ben ik dan toch even langs de atletiekpiste gegaan. Logisch, want Vincent moest zijn finale lopen en had uitzicht op een medaille. Dit wou ik niet missen en Vincent behaalde brons. Samen met mijn kamergenoot nam ik een 10-tal minuten later weer de bus om te gaan rusten voor de finale op zondag. De sfeer was al wat relaxer omdat velen van onze delegatie gedaan hadden, maar voor ons was het nog ernst. Zoals elke avond kwam iedereen samen op onze kamer en toen de klok geslagen had om het bedje in te trekken deed ik dit toch met een speciaal gevoel : “ Eindelijk eens een finale lopen op een kampioenschap!!!!”
Zondag, de belangrijkste dag van het kampioenschap voor mij! Ik stond op, ging ontspannen ontbijten en ging weer de kamer in om te rusten. Een boekje lezen, een beetje slapen en wat muziek beluisteren, meer doe ik niet voor zo een wedstrijd. Eindelijk was het dan zover! Weer ging mijn vader mee naar de callroom om me tot het laatste moment te begeleiden. Alles verliep goed, ik was ontspannen tot……ik in de callroom terecht kwam. Niet normaal, twee dagen voordien viel het nog mee, maar nu kon je op ieders gezicht de verbetenheid lezen. Ik was erg onder de indruk en werd zelf heel erg zenuwachtig.
De piste op met de hoop dat het zou beteren, maar nee hoor. Heel veel spanning, een vol stadion, en een erg strakke wind. Het startschot werd gegeven en het ging heel erg traag. Ik voelde mijn kansen alsmaar stijgen maar ik werd helemaal naar achter gedrumd. Ik liep niet echt verstandig. Uiteindelijk kon ik de laatste 100 m toch beginnen doorlopen, liep nog 4 atleten voorbij om uiteindelijk op een mooie 8ste plaats te eindigen. Nu weet ik dat ‘schrik’ op een EK niet mag voorkomen en vooral dat iedereen wel snel is de laatste 300m. Ik ben een ervaring rijker!
Traditioneel volgt er na elk EK een banket. Hier komen alle atleten samen om het EK af te sluiten. Een hapje, een drankje, veel mensen leren kennen en vooral vanaf 10h een geweldig feest. Een dj schiet de boel wakker en dan wordt er gedanst tot …... Super leuke ervaring was dit en dit smaakt naar meer. Mijn ouders en vriendin waren er bij om te komen supporteren en vanuit de delegatie leer je ook weer veel mensen kennen.
Er waren heel erg veel leuke berichtjes vanuit België, mensen die het live volgden achter de computer. Tof allemaal! Op naar de volgende kampioenschappen.!!!
SEGERS LEUVEN N.V. Brusselsesteenweg 29 3020 HERENT Tel: 016/20.63.63 www.toyota.be/segersleuven
BLOEMEN – PLANTEN – SIERSTUKKEN - BRUIDSTUILEN
Willy Vannerum - Buekers
Dassenstraat 68 3053 Haasrode Tel: 016/40 20 35 MEN BESTELT AAN HUIS
Europees Kampioenschap U23 Hanne Claes Het was voor mij een grote verassing dat ik kon deelnemen aan het Europees kampioenschap voor juniores dat plaatsvond in Novi Sad in Servië. Een verassing en tegelijk een opluchting, want ik wilde er heel graag naar toe. Dinsdag 21 juli vertrokken we eindelijk. In de namiddag kwamen we aan op onze verblijfplaats. We sliepen in studentenkamers, die niet helemaal aan mijn verwachtingen voldeden (defecte douche!!). Maar aangezien de atleten van de meeste landen hier ook sliepen, was het echt gezellig. Het was er super warm (meer dan 40 °C) en wat ik toen niet wist was dat het er de volgende dagen nog warmer zou worden! Nog een lichte training en de eerste dag zat er al op. Woensdag was een rustige dag, een beetje trainen, eten en andere atleten ontmoeten. Alle deelnemers aten namelijk samen in een grote refter (jammer dat het eten er echt niet lekker was). ’s Avonds was het openingsceremonie aan de kerk van Novi Sad. Natuurlijk waren alle landen vertegenwoordigd. Het werd een heel spektakel met vuurwerk en een optreden van een Servische zangeres.
Donderdag begon het Europees kampioenschap. De eerste dag moesten er al 4 Belgen aan de start komen. Het was voor mij ‘rustdag’. Supporteren was dus de boodschap!
Vrijdag was het dan zo ver, om 16.00h moest ik de halve finale 100mH lopen. Tot 13 uur heb ik me rustig gehouden op het hotel en dan begonnen de zenuwen al te komen. Om 14 uur begon ik op te warmen . Anke had een opwarming van een anderhalf uur voorzien, zodat ik zeker ‘vinnig’ was voor de wedstrijd. Mijn concurrentes begonnen pas een uurtje later, dus ik had alle hordes voor mij alleen, en dat was echt wel handig. Ik had niets om me druk over te maken.
De opwarming verliep goed, maar juist voor ik naar de callroom moest (35 min voor de aanvang van de wedstrijd) liep het eventjes mis: tegen de horde gelopen. De federale hordentrainer vertelde me toen “een slechte opwarming is een goede wedstrijd!”. En een goede wedstrijd is het inderdaad geworden. Ik werd tweede in de eerste reeks met een pr van 13.73s! Een grote vreugde en verassing want zo plaatste ik me onverwacht en rechtstreeks voor de finale. Na de race heb ik nog lang nagenoten en samen met de andere Belgen in de tribune gesupporterd voor andere landgenoten. ’s Avonds ben ik op restaurant geweest want het eten in de refter was echt niet voedzaam.
Zaterdag finaledag! Wat zal het worden? Kan ik de vijfde plaats behouden? Om 16.30h zou ik het weten… De voorbereiding verliep net zoals vrijdag, maar deze keer verliep de opwarming zonder problemen. Ik was niet overdreven zenuwachtig, maar ik had er wel zin in. Anke zei me nog “Je hebt niets meer te verliezen, gewoon knallen”. Maar jammer genoeg heb ik een pas te weinig gezet naar de eerste horde toe en daardoor moest ik stoppen. Ik was wel ontgoocheld, maar tegelijk ook blij voor Anne Zagré: ze had goud in een super snelle tijd. Nadien werd er nog getoast op de gouden medaille en daarbij hoorde natuurlijk een ontroerende speech. “Hanne, je mag niet verdrietig zijn, want je gaat het nog ver schoppen op het WK volgend jaar” zei Anne Zagré in haar speech. Toch een opstekertje! Zondag, laatste dag, zwaarste wedstrijd. Om 19.05h kwam België aan de start voor de 4x400m vrouwen. Ik moest als eerste lopen en gaf de stok door in 3e positie (achter Rusland en Duitsland) aan Lindsy Cosijns, die afloste met Jessie Raes, en Wendy Labaye als slotloopster. We werden vijfde in een snelle chrono (3:41.86).
We waren natuurlijk zeer tevreden met dit resultaat, maar ik kon niet direct van genieten, ik was helemaal uitgeput. Als er een moment is waarop je niet wil weggedragen worden met een brancard, dan was het toen wel, maar dat heb je niet in de hand. ’s Avonds was er nog een groot feest voor de atleten en delegaties van alle landen. Ook alle Servische vrijwilligers, die elke dag voor ons klaar stonden om ons overal naartoe leiden, waren aanwezig. Het was echt super leuk. Maandag vertrokken we al om 11 uur met de bus naar de luchthaven. De reis zat er op. Het was een hele ervaring en belevenis, die ik voor geen geld had willen missen!
EK Juniores Novi Sad – Servië
Novi Sad, here we wait?
24 juli 2009 Denis Hanjoul
Novi Sad, here we come! We vertrokken op dinsdag 21/07. ‘s Morgen was het al om 8u verzamelen, in Zaventem met de hele bende, 17 atleten plus nog een 9-tal begeleiders, met het vliegtuig naar Zürich. Het was voor mij de eerste keer vliegen, dus weetjes zoals: ‘doe nooit een riem aan, want je moet die toch elke keer bij de douanecontrole uitdoen’ en ‘haal al je elektronica uit je rugzak en leg die in een apart bakje’ waren dus allemaal nieuw voor mij. Eens op het vliegtuig bleek het allemaal wel mee te vallen en vertrokken we voor ons avontuur naar Servië. Na een tussenstop in Zürich ging het rechtstreeks richting Belgrado. Daar aangekomen had ik al spijt dat ik een lange broek had aangedaan want het was er verschrikkelijk warm en volgens de weersvoorspellingen zou het alleen nog maar warmer worden. Er volgde nog een busrit van een dik uur in een bus zonder airco. De tred van de komende zes dagen was gezet! Novi Sad, here we are! En wat dan te zeggen over Novi Sad zelf? Een stad aan de Donau, in 1999 nog het doelwit van bombardementen tegen Joegoslavië. De littekens waren nog zichtbaar, maar ons hotel zag er langs buiten nog oké uit. We sliepen in studentenkamers van de plaatselijke universiteit, wat betekende dat het comfort minimaal was. Ik deelde de kamer met Erwin Leysen, een 3000 meter steepleloper, die met een paar tienden de finale van de steeple zou mislopen. Na het uitpakken van de valiezen was het al tijd om de shuttlebus te nemen naar de eetzaal. Over het eten valt niet zoveel te zeggen, buiten het feit dat het vaak hetzelfde was en niet naar onze westerse verwachtingen (en normen). Serviërs eten bijvoorbeeld maar twee keer per dag. Na een stevig ontbijt werken ze de dag door om daarna opnieuw te dineren. Terug in het hotel was er nog tijd over om een film te zien en nadien konden we allemaal, moe van de reis, onder de lakens kruipen. Het ontbijt was de volgende dag om 8u en voor sommigen was het een hele opgave om op tijd in de hal te staan, al was het dan nog met slaapoogjes.
En vanaf woensdag was het eigenlijk gewoon je dag vullen want veel was er niet te doen; de competities waren nog niet begonnen en om de verveling tegen te gaan, gingen sommigen dan nog maar wat inkopen doen (lekker eten en drinken waren ondertussen begeerde dingen geworden). Ik ben die woensdagavond rond 17u gaan trainen en in tegenstelling tot anderen, was het toch nog een stevige training. Maar na een verfrissende douche voelde ik me weer helemaal fit en kon er weer film gekeken worden. Donderdag werd ook een saaie dag, omdat we alleen uit onze kamer mochten voor het eten en de dag dus moesten doorbrengen met film kijken, kaarten in de gang, … Van enkele atleten waren er ouders mee en dus brachten zij meer tijd door in het hotel van hun ouders (met goede bedden en goed eten) dan in het atletenhotel, maar dat kan je hen niet verwijten. Novi Sad – 110m horden, eindelijk! Vrijdag: dag van de wedstrijd. Aangezien de reeksen van de horden al om 10u waren, moest ik wel vroeg opstaan om “wakker” te zijn tegen dat het zover was. Vroeg opstaan was in dit geval iets na 5u ’s ochtends… Jammer voor Erwin dat hij er dan ook uit moest, want ik maakte nogal veel lawaai, maar hij had nog een hele dag om wat bij te slapen en uitgerust te zijn tegen de reeksen ’s avonds. Om half zeven nam ik een licht ontbijt en vandaar ging het recht naar de opwarmingspiste. Daar moest ik dan nog een goed uurtje wachten voor ik met de opwarming kon beginnen. Roeland (Motmans, m’n trainer) was ondertussen ook ter plaatse en ik heb hem dan even m’n badge gegeven, zodat hij toch ook op de opwarmingspiste kon komen. Ik weet dat je eigenlijk alleen maar naar jezelf zou mogen kijken, maar als je dan ziet tegen wat voor atleten (lees: gespierde en struise mannen) je moet lopen, dan valt je mond toch even open van verbazing. Ik had dan ook nog eens de ‘pech’ dat ik was geloot in de sterkste reeks, maar ik was gewoon van plan om in het zog van die snelle mannen naar een persoonlijk record te lopen.
Echt veel stress of spanning voelde ik niet, want ik had niets te verliezen, dus ik zat heel relax in de ‘call room’. En dan kwam het moment waar je dan al die weken naar hebt uitgekeken: je mag, in je Belgische outfit, met je naam op je rugzak gespeld, één voor één achter elkaar de piste betreden. Dan heb je toch even het gevoel dat al die mensen in de tribune speciaal voor jou gekomen zijn en op dat moment allemaal naar jou zitten te kijken.
Dat maakte echter weinig indruk, want ik had de op één na snelste reactietijd. Helaas zakte ik door in m’n tweede pas en dus was er meer verloren dan gewonnen, ik kon immers direct gaan achtervolgen. Jammer genoeg is dat vrij moeilijk als je tegen zo’n mannen loopt en doordat ik wat probeerde te forceren, liep ik niet meer op frequentie, waardoor ik veel te dicht op de horden uitkwam en eigenlijk nog meer terrein verloor. Ik werd uiteindelijk zevende in m’n reeks in 14”43 (met een tegenwind van 1,3 m/s) en 23e van de 31 deelnemers. Natuurlijk kan je dan moeilijk tevreden zijn met je prestatie, maar een tweedebeste seizoensprestatie is ook niet echt slecht natuurlijk. In het begin van het seizoen was deelname aan dit EK zeker geen doelstelling en als je dan toch mag gaan, ook al is het voor horden en niet voor hoogspringen, dan mag je toch al fier zijn op wat je bereikt hebt, niet? Novi Sad – the city…
Na het klaarzetten van de startblokken werden al onze spullen – vooraf gecontroleerd of er geen elektronica inzat – door de mandjesdragers naar de finish gebracht. Na het overlopen van de deelnemers van de reeks, moest de speaker nog even vermelden dat Lawrence Clark de snelste tijd van al de deelnemers in deze reeks had, waarop deze, zoals een echte Usain Bolt, toch even duidelijk moest maken dat hij dé man was.
Na m’n reeks ben ik met Roeland dan in het volledig gerenoveerde stadscentrum een pizza gaan eten, en wat voor een pizza! Een pizza quattro formaggi met een diameter van 55cm voor 700 dinar (omgerekend zo’n €8). En hij heeft gesmaakt! In de namiddag zijn we dan terug naar het stadion gegaan om de andere Belgen aan te moedigen en om Thomas Vanderplaetsen in zijn afsluitende 1500m naar de overwinning in de meerkamp te schreeuwen. Zaterdag zijn we dan nog even naar het ‘strand’ geweest. Een soort van provinciaal domein aan de oevers van de Donau, waar je in de Donau kan én mag zwemmen. Hoewel ik me ingesmeerd had, ben ik die voormiddag toch goed verbrand en heb ik er nog verschillende dagen last van gehad. Novi Sad – nog wat atletiek aub. In de namiddag stonden er opnieuw wedstrijden op het programma en zijn we naar het stadion geweest. Het was er
ontzettend warm en de tribune zat al vol met hevige Servische supporters. Uiteindelijk hebben we tussen hen een plekje gevonden. Het chauvinisme bij Serviërs kan ook wel tellen: de lokale verspringster, die uiteindelijk tweede werd, had heel wat volk én media gelokt. De sfeer was onbeschrijfelijk: een nokvolle tribune, iedereen die nog maar bij het afroepen van verspringster haar naam gaat rechtstaan, vervolgens een oorverdovend handgeklap dat begint, de Serviërs gingen volledig uit de bol, nog nooit meegemaakt. Bovendien was het voorpaginanieuws in de krant en zelfs een nieuwsitem op TV! Zondag was echter België aan het feest. Jeroen D’Hoedt kaapte immers de bronzen medaille weg in de 3000m steeple. Na Jeroen z’n knalprestatie zijn we dan met heel de groep in het centrum van Novi Sad in de McDonalds gaan eten. Nadien zijn we met een taxi vanuit het centrum naar ons ‘hotel’ gebracht (voor iets meer dan €1) omdat er later op de avond nog een afsluitende ceremonie was. Dat feest vond plaats in de hoger gelegen burcht van Novi Sad die uitkijkt over de Donau. Iedereen werd met een shuttle naar de parking van de burcht gebracht met hier
de eigenlijke plaats van het feest: een binnenplein, inclusief overdreven grote glitterbol. Na een gratis drankje was er eerst nog de medaille-uitreiking van de aflossingen. Na deze formaliteit, met de nationale vlaggen en hymnen, kon de DJ aan de slag en kon het echte feest beginnen… Leuven – oost west thuis best? De volgende morgen hadden we al om 10u30 de bus naar de luchthaven, dus veel slaap hebben we niet gehad. De vlucht terug naar Zaventem (over Zürich) verliepen vlekkeloos en aangekomen in de luchthaven stond een hele delegatie (van de KBAB, maar ook van ouders en supporters) ons op te wachten. Van de KBAB kregen we nog als bedankje een zonnebloem en een kaartje met ‘gefeliciteerd!’ op. Gelukkig raakte niemand in al deze drukte z’n bagage kwijt en kon iedereen moe maar tevreden terugkeren naar huis. Tenslotte nog een tip: als je ooit op vakantie gaat naar Servië, neem dan een hotel met westerse prijzen, dan ben je tenminste zeker dat het eten er lekker is en dat er geen kakkerlakken rondlopen in de badkamer.
OPGELET – OPGELET- OPGELET – OPGELET
VITTEL 2010 Van maandagmorgen 5 April tot zondagnamiddag 11 April 2010
OPGELET – OPGELET- OPGELET – OPGELET
‘n Woordje van Marc
Na het verlof is nu de drukste periode van het jaar aangebroken voor de jeugd. In september zijn we er elke week bij. Hoogtepunt zijn zeker de jumbo meeting (VVBO) maar eerst nog de BVV-finale waar we zeker gaan proberen om voor de 4-keer op rij te bewijzen dat we bij de jeugd ( jongens) de beste club in Vlaanderen zijn. Voor mij zeker de laatste keer daar ik nadien de fakkel doorgeef. Hoe en aan wie is hierbij nog niet duidelijk.
Er zullen dus zeker wel enkele aanpassingen gebeuren aan de structuur en organisatie bij de jeugd. Als de eerste tijd ook niet alles vlot zou lopen, graag even geduld dan. Alleszins sluiten we het atletiekjaar af met het traditionele jeugdweekend. Ditmaal in de prachtige omgeving van het BLOSO centrum te Herentals. De vrijdag nadien gevolgd door de traditionele uurloop in Kessel-lo. Laat ons er nog eens goed invliegen vooraleer de winter er weer aankomt. Marc
ZOMERPROGRAMMA 2009 .
Voor onderstaande wedstrijden zijn er enkel voor de BVV voorinschrijvingen. Al de andere wedstrijden wordt er ter plaatse ingeschreven.
zaterdag 12 september te Oordegem (VS) – Finale BVV Uurrooster: zie VAL website kalender en resultaten beker van vlaanderen pupillen en miniemen. De bus vertrekt te Kessel-lo om 7.45h en is normaal gezien terug om 20h. ’s Morgens liefst reeds aanwezig zijn te Kessel-lo om 7.30h zodat we tijdig kunnen vertrekken. Voorzie je van eten en drinken. Ik kom nog persoonlijk langs op training om te noteren aan welke proeven je wil deelnemen .
Zondag 20 September – Finale Circuit. Vl. Brabant DCLA te Kessel-lo - eerste start 13h. – Uurrooster zie DCLA website wedstrijden.
Jongens Ben: 60, hoog, kogel, 600 Pup: 60, 60h, kogel, ver, 1000 Min: 150, 80h, ver, speer, 1000
meisjes 60, hockey, hoog, 600 60, 60h, hoog, hockey, 1000 150, 60h, hoog, kogel, 1000
Za 26 September: Jumbomeeting DCLA te Kessel-lo - eerste start 10h. – Uurrooster zie DCLA website wedstrijden. Ben: 60, 600, hoog, ver, kogel, hockey, 4x60m Pup: 60, 1000, 60Horden, hoog, ver, kogel, discus, hockey, 4x60m Min: 80, 300, 1000, 80Hord(heren), 60Hord(dames), hoog, pols, ver, kogel, discus, speer, 4x80m
Jeugdweekend te Herentals van vrijdag 9 oktober tot en met zondag 11 oktober 2009 Voor een goede planning: SCHRIJF aub ZO SNEL MOGELIJK in. Vrijdag 16 oktober tijdens de training: Half-uurloop
HYPOTHECAIR KREDIET NR. 1 Zakenkantoor N.V. Vanden Bempt J. Vandenbemptlaan 87 3001 Heverlee Tel. 016/22.78.41 Fax: 016/29.17.07
Openingsuren: Weekdagen van 10 tot 12 uur en van 14 tot 17 uur Zaterdag van 10 tot 12 uur Maandagochtend gesloten
Hypotheken – alle verzekeringen – obligaties – emissies – binnen- en buitenland
Standen Jodaleu zomercriterium 2009
Standen Jodaleu zomercriterium 2009
LIDGELD SEIZOEN 2009 – 2010 Er worden zoals vorige jaren geen vergunningen (recreant of atleet) aangevraagd bij de VAL, als de betaling van het lidgeld niet is gebeurd. Hou hier dus rekening mee als je aan de eerste crossen, indoorwedstrijden of joggings wil meedoen. DUS VANAF 1 OKTOBER: • Lidgeld betalen op nr 001-1874123-62 • MOET IEDEREEN (atleet en recreant) een fiche “aanvraag vergunning” invullen, ondertekenen (door de ouders voor minderjarigen) en afgeven op het secretariaat. Deze kaarten zijn te bekomen op het secretariaat. Een veertiental dagen later vind je daar je borstnummer/joggerkaartje en DCLA-lidkaart. Het is pas als je in het bezit bent van je borstnummer/joggingkaart dat je ook verzekerd bent voor het seizoen 2009-2010.
ATLETEN:
1ste en 2de lid:
110,00 Euro
3de en 4de lid:
80,00 Euro
vanaf 5de lid:
gratis
JOGGERS:
70,00 Euro 3de en 4de lid
60,00 Euro (op voorwaarde dat 2 leden atleten zijn)
vanaf 5de lid:
gratis (op voorwaarde dat 2 leden atleten zijn)
NIEUWE AANSLUITINGEN:
wordt er een éénmalig aansluitingsbijdrage aangerekend van 20,00 Euro.
ALLE leden moeten lidgeld betalen: enkel bestuursleden, trainers en juryleden zijn vrijgesteld.
EYOF – Finland 20-21 juli 2009 Arne Broeders
Met in totaal 150 waren we. Met atleten, begeleiders en trainers stonden we op 14 juli in de luchthaven van Zaventem om te vertrekken. Een nogal hectisch gebeuren want elke atleet had zeker nog één of twee ouders mee. Uiteindelijk zijn we dan goed weggeraakt. Aangekomen in de luchthaven van Tampere, een nogal kleine luchthaven tegenover die van Zaventem, bleek alles mooi op de vlieger geraakt te zijn behalve m’n speren. Die waren in Zaventem blijven staan en zijn dan één dag later via Helsinki overgevlogen naar Tampere. Nog even op de bus en we waren aan de gebouwen waar we moesten slapen. Deze waren net nieuw, amper een maand oud, dus nog wel vrij modern. Normaalgezien lag ik met de Nederlandstalige mannelijke atleten van de kamp- en afstandnummers op de kamer, maar door een kleine verandering ben ik bij de 4x100m aflossingsploeg terecht gekomen. Slapen ging moeilijk, de kamers waren nochtans voldoende uitgerust tegen het constante licht. Er bleef te veel licht in de kamer om echt diep te kunnen slapen, vooral de eerste nachten waren moeilijk, maar uiteindelijk was ik er vrij goed aan gewend.
De competitie begon pas op 20 juni zodat we nog een kleine week stage hadden in Finland. Deze is vrij goed verlopen, in deze periode zijn we zelfs al eens op de wedstrijdpiste kunnen gaan trainen. Mooie piste, zeer mooi gelegen en ook een groot stadion over het algemeen. Dus ik was wel even onder de indruk.
Eten moesten we in een kantine van de universiteit waar we, met enkel de Belgische delegatie aanwezig, toch al een tijdje moesten aanschuiven. Dus toen de andere landen arriveerden was het bijna een half uur aanschuiven eer je een plateau kon vastpakken om iets op een bord te kunnen scheppen. Over het eten zelf was niet te klagen, uitgebreide keuze tussen vaak rijst, pasta, groenten, vis en soms fruit De andere landen zijn pas 19 juli aangekomen, de dag voor de competities begonnen. Tijdens de competities verplaatsten we ons in bussen die elke sport arena aandeden. Eerst de volleybal/basketbal arena, dan de atletiek piste en daarna reed de bus nog door richting andere sporten zoals zwemmen, turnen tennis, judo en fietsen . Soms was het pendelen met de bus een nog hectischer gebeuren dan ons vertrek in Zaventem. je moest bijna letterlijk vechten om op de bus te geraken. En dan eindelijk … , 24 juli was het mijn beurt. Na enkele nachten goed slapen en een goede voorbereidingsperiode vond ik mezelf fit genoeg om voor een persoonlijk record te gaan. Opwarming ging goed, benen voelden fit, enkel één klein onverwacht probleem: op het opwarmingsterrein mocht je niet inwerpen. Na wat loslopen en stretchen moesten we 30 minuten voor het begin van de wedstrijd naar de oproepkamer in afzondering gedurende een kwartier. Daarna konden we 2 keer inwerpen voor de aanvang van de wedstrijd.
Tijdens het inwerpen was ik nog goed ontspannen maar tijdens de wedstrijd speelden de zenuwen me parten. Dit tesamen met een zeer grillige wind maakte dat mijn speren niet vlogen op de manier dat ze eigenlijk hadden moeten vliegen. Eindresultaat 58m86 wat goed was voor een 12e plaats. Winnaar was de Rus Valeriy Iordan met een worp van 75m59. Hij is eveneens de wereldrecordhouder speerwerpen voor U18 met 83m02.
Uiteindelijk was het Eyof toch een hele ervaring, de mooiste momenten waren voor mij de gouden medaille momenten (Art voor polsstok, Stef op de 400mH, Sofie op de 2000m steeple en Julien op de 200m), een ontmoeting en babbel met Jacques Rogge en de openingsceremonie. Finland is echt iets om nooit te vergeten.
EYOF – Finland 20-21 juli 2009 Jolien Dirckx We vertrokken 14 juli met het oog op een voorbereidingsstage georganiseerd door het BOIC. De 1ste week werd er dus getraind, maar vooral veel gerust. Door deze stage kreeg ik ook de kans om de rest van de groep te leren kennen… Tijdens het weekend begonnen de delegaties van de andere landen aan te komen, waardoor het gezellig druk werd in het ‘dorpje’. Maandag begon de competitie, ook de kwalificaties voor het hoogspringen werden gehouden. Om te mogen aantreden in de finale moest je bij de 12 beste zijn. De weergoden waren me niet goed gezind, want het regende pijpenstelen. Met een half uur vertraging ging de wedstrijd toch van start. Ik hield het spannend (tot mijn eigen ongenoegen ☺), maar sprong uiteindelijk toch over 1m74. Dat bleek genoeg voor de finale en dus werd de wedstrijd gestaakt.
De finale vond de volgende dag al plaats. Het weer in Finland is erg wisselvallig en vandaag scheen de zon. Met mijn gelukte sprong op 1m75 eindigde ik 8ste. Voor mij was dat het einde van de competitie, maar de rest van de week gingen we kijken en vooral supporteren voor de anderen.
Verslag WK Masters 2009 te Lathi / Finland – deel 1 Corinne Debaets
Vrijdag 24 juli Om 03u30 liep de wekker af…..amaai dat was vroeg. Toch was ik rap uit bed en voelde ik mij uitgeslapen. Een halfuurtje later waren we al bij Briek (één van mijn trouwste supporters) die ons verder naar de luchthaven bracht. Tijdens het inchecken hadden we nog 5kg overgewicht wat ons een extra kost van 60€ opleverde. Dat is natuurlijk weggesmeten geld. Niks aan te doen: we konden niets uit de valiezen nemen want onze rugzak zat ook al vol… Gelukkig verliepen de beide vluchten eerst naar München en dan Helsinki zonder problemen zodat we om 12u10 veilig en wel landden. Het is hier in Finland ook nog 1 uur later dan in België.
Na een verkwikkende douche en een tweetal uurtjes rust/slaap, zijn we te voet op zoek getrokken naar een winkel gegaan om boodschappen te doen. De eigenaar had héél nuttige info achter gelaten met de dichtstbijzijnde winkel en de busnummers die we konden nemen om naar de stad te gaan. Daarna wat gaan loslopen in het nabijgelegen bos. Omdat ik niet zo lang moest lopen, bleef ik wat in dezelfde buurt rondlopen. Wel moest ik af en toe stappen, want de heuveltjes zijn hier wel héél steil, en was ik wel wat vermoeid van de reis. De hoofdpiste, in knalblauwe kleur, waar ik de 1500m zal lopen en het TIC (technisch informatie centrum) liggen op amper 500 van ons appartement. De crossomloop bevindt zich zelfs nog dichter. In het zicht van onze woning staan boven op de berg – waar de cross zal gelopen worden - drie imposante skischansen. Ze domineren de hele stad.
Zaterdag 25 juli Om 13u00 was er al een bus om ons naar Lathi stad te brengen. Zo’n 100km noordelijker en 1u15 later waren we ter plaatse. Eerst nog even het InfoTravel Centre zoeken in de stad want daar moesten we de sleutel van het appartement afhalen. Terwijl Michel bij de valiezen bleef aan het busstation, ben ik op zoek gegaan (met een stadsplan in de handen) naar onze sleutel. Gelukkig was dat niet zo ver en konden we daarna met een taxi naar “ons” appartement. Het is de eerste keer – sinds 2001 Australië - dat we echt zo goed gelogeerd zijn. Een dakappartement op de vijfde verdieping (zonder lift), met douche, kleine sauna, wc, wasmachine, draadloos internet, breedbeeld TV, stereo-installatie, keukentje, living en bed staan nu voor 16 nachten ter onze beschikking. Mijn ventje heeft dan die twee valiezen alleen naar boven gebracht… hij moest ze liefst 67 trappen omhoog sleuren.
Na een goede nachtrust (het moet hevig geregend hebben, maar met mijn oorstoppen in hoor ik dat gelukkig allemaal niet) zijn we rond 9u00 opgestaan. Vandaag ook een tegenslag voor mij….toen ik mijn Garmin wou opzetten gaf die geen teken van leven. Ik krijg hem gewoon niet meer aangezet. Dat is even slikken want ik was zo gewoon om daar mee te lopen dat ik niet meer zonder kan. Maar ja, het zal nu wel moeten hé. Wel wil ik zo snel mogelijk een nieuwe want het is altijd handig om te weten hoe snel en hoeveel men gelopen heeft. Dus na een jaar dan maar voor het eerst gaan trainen zonder mijn vertrouwde Garmin. Snif, snif.. Terug naar het bos en nu toch wel redelijke vlakke wegeltjes gevonden. Heb wel twee keer de weg moeten vragen want het is hier zo groot dat verloren lopen niet
moeilijk is. De benen voelden goed aan en het zachte weer (thermometer buiten gaf zelfs 28° aan) maakte het nog leuker. Ondertussen was Michel alles al gaan uitzoeken waar de TIC zich juist bevond en wanneer we de accreditaties konden afhalen. In de namiddag alles geregeld met de administratie en te voet naar de stad gegaan (op +/- 25’ wandelafstand) om nog wat inkopen te doen. Het is hier een vrij rustige stad met weinig verkeer. En nu zie je ook al andere atleten toestromen. Zo hebben we de terugkeer naar het stadion samen met een Ierse atlete afgestapt en haar getoond waar ze moest zijn. ’s Avonds terug te voet naar de stad en iets gaan eten in een lokaal restaurantje. Ondertussen hadden we ook al gezien waar de WMA shuttle bus stopte en met onze accreditatie hebben we die genomen terug tot aan het stadion.
Zondag 26 juli Toen ik opstond nog eens mijn Garmin uitgetest en wat dacht je…. hij gaf terug een teken van leven ☺. Jabadabadoe, mijn dag kan niet meer stuk. Waarschijnlijk had hij de hele vorige nacht op de adapter gelegen zonder op te laden en was de batterij dan toch leeg. Ikke dus superblij. Na het ontbijt zijn we naar een overdekte vlooienmarkt geweest waar we een grotere kookpot (5€) gekocht hebben. Nu kan ik tenminste wat aardappelen of spaghetti klaarmaken. Niet te geloven wat men daar allemaal vindt, echt eens de moeite waard om rond te lopen. Rond 12u30 ben ik dan met Michel wat gaan loslopen. Het waren zijn eerste looppasjes sedert meer dan een maand. De omloop van de cross afgelegd die er eigenlijk zeer goed bijligt. Het is veel minder heuvelachtig dan oorspronkelijk gedacht. De start is wat bergop en daarna is het redelijk vlakke ondergrond maar allemaal grint. Dat wordt dus met wedstrijdpantoffels lopen.
Daarna zijn we gewoon verder gewandeld door het bos en op straat tot aan een prachtig groot meer: “VESIJARVI” is het uithangbord van Lahti. Na het middageten wat gerust en daarna terug met de bus naar de stad. Inkopen gedaan voor deze avond en na een terrasje met de bus terug. Op het menu: aardappelen, champignons, broccoli, bloemkool en worteltjes, met zalm. Na het avondeten heeft mijn ventje dan de sauna opgezet en ben ik daar 10’ ingegaan. Michel wou veel zweten en heeft het langer uitgehouden. Nu is hij bijna weggesmolten ☺
Maandag 27 juli Rond 12u00 mijn training afgewerkt op het crossparcours. Mijn eerste 12’ gelopen met een Italiaanse vrouw die de weg vroeg, daarna alleen verder. Ondertussen was Michel de toer omgekeerd aan het afstappen. De omloop : 1 ronde is 2km, de ondergrond is grint (fijn gemalen steentjes) en het hele pad is 5 meter breed. Start en aankomst liggen naast elkaar, de start gaat na 50 meter zo’n 200m licht bergop, daarna lopen we in het prachtige bos met halfweg twee heuveltjes die de 4de ronde wel de verzuring naar boven zullen brengen, de laatste 200m van elke ronde gaat bergaf (ander kant van de start hé), en met een bocht van 180° beginnen we aan onze volgende toer. Na dit vier keer gedaan te hebben, is het 100m vlak naar de aankomst toe. De langlaufers moeten het hier in de winter goed hebben, want om de 50 meter staan er overal in het bos verlichtingspalen. Gisteren was er hier van atleten nog niet veel te zien, maar dat is vandaag al heel wat anders. Ze beginnen bij bosjes toe te stromen en je komt meer en meer
bekenden tegen. De organisatie heeft ook al goed doorgewerkt, want er was bijna overal lint gespannen rond het parcours. Jammer genoeg mogen er morgen geen toeschouwers op de omloop. Dus dat wordt telkens 2km lopen alvorens we ook maar iemand zullen zien om ons aan te moedigen of onze posities door te geven. Na het middageten- spaghetti met kippenfilet, champignons, erwtjes en worteltjes – de trainingsboek aangevuld en wat gerust.
Met 63 sportieve vrouwen stonden we aan de start, waarvan 9 bij de W35, 24 bij de W40 en 30 bij de W45. Ik had mijn wedstrijdpantoffels aangetrokken om kwetsuren te vermijden. Na het startschot werd er snel een groepje van vier gevormd met Nathalie Loubele (W40) de Duitse Jutta Brod (W35) de Portugese Rosa Oliveira (W40) en mezelf.
Vandaag wedstrijd ! Ik was wel nerveus, vooral omdat je niet weet met wie je aan de start staat. Je kan wel wat resultaten opzoeken over de andere atleten, maar alles vind je niet terug.
Na goed 2km moesten Nathalie en Rosa de rol lossen, dus kwam de meeste tegenstand van een 10 jaar jonger Duitse. Halfweg heb ik een kleine versnelling geplaatst en Jutta moest enkele meters lossen. Michel riep dat ik even moest blijven doorgaan, en zo kon ik tot 80meter nemen. De laatste ronde kreeg ik het ook wat moeilijker en kwam ze wat dichter. Uiteindelijk had ik 11” over om als eerste over die streep te lopen. En ik moet zeggen dat ik blij was dat ik de aankomst zag, want 8km is wel lang. De tweede W45 was de Russische Nina Edovina op 45” en de derde de Letse Inara Lusa op 1’10”. Jutta werd uiteraard eerste W35 en Nathalie wereldkampioene bij de W40 (op 18”).
In de voormiddag nog 20’ gaan loslopen en dat voelde wel goed aan. Daarna gerust en wat gelezen om mijn gedachten te verzetten. Ja hoor, ook ik kan nerveus zijn voor een wedstrijd.
Na het uitlopen met Nathalie en vlug een douche in ons appartement, was er al de podiumceremonie. En voor het eerst werd zelfs de Brabançonne gespeeld en daar kreeg ik toch wel even kippenvel van ☺
Eindelijk werd het dan tijd om ons naar de wedstrijd te begeven. Aangezien we hier op amper 500 meter vandaan wonen, moesten we ons dan ook nergens zorgen maken om op tijd de bus te halen ☺
Woensdag 29 juli
Om 17u00 naar de openingsceremonie, samen met Gerda Andries (meerkampster) achter het bordje van BELGIE aangelopen en een uurtje later met de bus terug naar huis. Ja ik noem het al (t)huis omdat ik mij hier - samen met mijn ventje - echt op mijn gemak en goed voel ☺
Dinsdag 28 juli
De opwarming verliep zonder problemen, en de stress had ik redelijk goed onder controle. Ik kon enkel maar mijn best doen, meer niet. De wedstrijd werd samen met de W35 en W40 gelopen, en daarom had ik mezelf wel wat druk opgelegd omdat ik ook de jongere vrouwen achter mij wou houden. Het aanmelden, controlechip, nummer en nationale uitrusting werden door vrijwilligers beleefd, perfect en op tijd uitgevoerd.
Na een minder goede nachtrust om 9u00 opgestaan. Deze nacht nog enkele keren mijn koers gelopen en dus was ik vanmorgen wel nog wat vermoeid. Na het ontbijt zijn we te voet naar de andere piste gegaan (2km) waar ik volgende week donderdag de 1500m moet lopen. Die gaat dus jammer genoeg niet door op de hoofdpiste omdat Club Brugge die dag hier komt voetballen en de organisatoren op die manier voor een snelle aanpassing van dat hele avondprogramma moesten zorgen. Een uurtje daar gebleven om Gerda Andries en Andreas De Geest (beiden meerkamp) wat aan te moedigen.
Ondertussen was het al 12u00 en zijn we met de bus tot in de stad gereden en onze dagelijkse inkopen gedaan. Michel is gepakt en gezakt met de bus teruggekeerd, en ik ben de omgeving al lopend nog wat gaan verkennen. Ik had nergens pijn of was niet stijf, maar voelde mij wel vermoeid. Niet moeilijk hé als je de 8km nog een paar keer loopt alvorens je de slaap te pakken krijgt ☺
Later in de namiddag zijn we een auto gaan reserveren om morgen eens een tochtje te maken doorheen het binnenland en ben daarna eens in het zwembad gaan peddelen. Dat deed wel deugd maar van zwemmen was geen sprake. Het was overal veel te diep voor mij en ik heb daar veel te veel schrik voor. Gelukkig was er geen skispringer van op de verkeerde schans vertrokken..
In de late namiddag nog eens naar de TIC geweest en enkele skispringers van de middelste schans zien afspringen, echt de moeite waard. Skispringen is weliswaar een wintersport, maar om die mensen trainingsmogelijkheden te geven in de zomer, werden de schansen bekleed met kunststof, zodat ze veilig hun ding kunnen doen. De hoogste schans (135 meter !) wordt in de zomer niet gebruikt: onderaan op de landingsplaats ligt er immers een Olympisch zwembad en het kan niet de bedoeling zijn dat een skispringer in vol ornaat – valhelm, dik skipak en twee imposante ski’s – vanop 135 meter hoogte plots tussen de zwemmers duikt.
Toen we terug in het appartement waren, zag ik dat ik mijn topje en broekje (waarmee ik in het zwembad geweest was) vergeten was. Ik Speedy Gonzalez terug naar het zwembad en gelukkig lag het er nog. Hoeveel ik hier al onnodig die 67 trappen gedaan heb, zal ik maar niet zeggen !
Vandaag ook voor het eerst gedurende een 5 tal minuutjes wat regen had !
Donderdag 30 juli Wat gaat de tijd vlug als je op vakantie bent. Na ons ontbijt zijn we vlug naar de piste gegaan om enkele Belgen aan te moedigen. De zon was volop aanwezig en dat doet een mens rapper naar andere competities gaan kijken. En als de wedstrijden in het hoofdstadion doorgaan is het voor ons enkel een 500 meter – wel heel steil bergop en – af - en we zijn er. Sonja Paesen werd mooi zesde in het hinkstap, Paul-Emiel Chenois won zijn reeks 100m en gaat door naar de halve finale, en onze beide 800 meter lopers André Lafere en Pol Parmentier wonnen vlot hun reeks. Zo is het plezant als België indruk maakt! We hebben zelfs een 100 jarige Oostenrijker zien kogelstoten! Op de middag ga ik wat trainen, en ondertussen heeft mijn ventje het eten klaargemaakt. Denk dat ik nog dikwijls rond dat tijdstip wat ga lopen ☺
Vrijdag 31 juli Rustdag, zowel voor mij als voor alle vrijwilligers want er stonden geen wedstrijden geprogrammeerd vandaag, maar wel vergaderingen van de continentale afdelingen van de World Masters Association. Om 7u30 opgestaan en na het ontbijt onze gereserveerde auto – een grijze VOLVO V70 / 2.0 diesel -gaan afhalen. We hadden een kleinere gevraagd, maar die waren allemaal al weg, en dus kregen we voor dezelfde prijs een grotere met alles erop en eraan. Ons ULA geprogrammeerd om richting noorden te rijden, maar na enkele kilometer had ik door dat we niet juist zaten. Ze stuurde ons naar het zuiden, en daar moesten we helemaal niet zijn. Waarschijnlijk zullen er twee dezelfde steden hier zijn en stuurde ze ons naar de verkeerde. Enfin, andere stad ingetikt en deze keer reden we wel richting noorden. Via N24 zijn we uit Lathi gereden naar VääKSY aan het ASIKKALA meer waar er een sluis is. Daar even halt gehouden en toevallig gezien hoe de sluis open en dicht ging. De meren zijn hier echt prachtig met al die bossen eromheen. Van daar doorgereden via de 314 naar JYVäSKYLä zo’n 100km hoger. We wilden graag de smalle weg PULKKILANHARJU zien. Die scheidt de twee meren ASILKKALANSELKä en HINTTOLANSELKä.
Die weg is ongeveer 8km lang. We hadden ons dat wel veel indrukwekkendere voorgesteld. We dachten echt dat we op een weg gingen rijden met langs beide kanten enkel water te zien, maar er was nog redelijk wat bos langsheen die dat uitzicht grotendeels verhinderde. Dus de geplande verbinding west-oost was niet zo geslaagd. Gedurende 100den kilometers enkel bos gezien zonder ook maar één eland tegen te komen. Waarom kon zo’n beest nu eens niet toevallig de weg oversteken zodat we dat toch eens gezien hadden, maar nee hoor ze bleven allemaal rustig in hun schuilplaats zitten ☺. Rond 13u00 waren we in Jyväskylä. Daar was net de bekende Finse rally bezig met wereldkampioen Sebastian Loëb. De stad is daar veel drukker dan in Lathi.
Na een kleinigheid gegeten te hebben op een zonnig terrasje, hebben we onze weg verder gezet terug naar beneden richting NASTOLA, waar we de piste eens wilden zien waar ik volgende zondag de 5000m moet lopen. Na een goede 500 km waren we opnieuw in Lathi. Na onze inkopen nog iets gaan eten in de stad en gelukkig dat we de auto hadden, want het was op dat moment echt aan het gieten. Al bij al moet ik zeggen dat de uitstap minder geslaagd was dan we verwacht hadden, maar als je nu hier bent kan je moeilijk een hele dag binnen blijven zitten hé. En nu weten we ook dat Noorwegen veel mooiere panorama’s te bieden heeft dan Finland. Om 21u00 nog een saunaatje genomen, en dan naar dromenland. (vervolg : zie volgende clubgeest)
Beperkte wedstrijdkalender 13/09 :
BK Jun + Beloften (DCLA, Kessel-Lo)
20/09 :
Finale Circuit Vl. Br. (DCLA, Kessel-Lo)
20/09 :
BK Estafette (AVT, Heusden)
26/09 :
KVV + PK Masters (ACME, Maldegem)
26/09 :
Jumbomeeting (DCLA, Kessel-Lo)
27/09 :
PK Meerkampen (VS, Oordegem)
31/10 :
Cross te Opwijk (OPW)
01/11 :
Cross te Bonheiden (BONH)
08/11 :
Cross te Mol (VMOL)
11/11 :
Cross te Mechelen (RAM)
15/11 :
Cross te Kortenberg (ACKO)
28/11 :
Cross te Vilvoorde (SPVI)
Een uitgebreide wedstrijdkalender is terug te vinden op www.val.be
Organisatie:ASPIRANT INITIATOR De instroom van jonge atleten is de laatste jaren enorm groot Als gevolg hiervan is er een groot tekort ontstaan aan gediplomeerde jeugdbegeleiders Om de kwaliteit van deze jeugdbegeleiders te verhogen werd een laagdrempelig instapniveau uitgewerkt door de Vlaamse Trainersschool, de “Aspirant-initiator Atletiek”. Doel van de opleiding Door het aanbieden van deze opleiding, vanaf 16 jaar, wordt er op de vraag van verschillende clubs ingespeeld. De jongeren komen op deze manier voor het eerst in contact met het VTS- opleidingsaanbod. Deelname aan deze opleiding houdt in dat de cursisten in de opleiding tot Initiator vrijgesteld worden van 5u theorie (zie onderstaand cursusstramien) indien ze binnen de 2 jaren na het volgen van de Aspirant- initiatoropleiding starten met de VTS- Initiator opleiding. Inhoud van de opleiding Theorie Praktijk § Basisbegrippen over talentontwikkeling in de atletiek * 2 u § Didactische basisprincipes in de atletiek * 3 u § Spel- en oefenvormen lopen 3 u § Spel- en oefenvormen springen 3 u § Spel- en oefenvormen werpen 3 u § Spel- en oefenvormen coördinatie en rompstabilisatie 1 u § Praktische organisatie van een fun- happening 1 u (op 17/10) -------- -------TOTAAL 16u Vrijstellingen bij het volgen van de opleiding initiator § Basisbegrippen over talentontwikkeling in de atletiek (2u) § Didactische basisprincipes in de atletiek (3u) Kostprijs: 40 euro terugbetaald door de club bij het behalen van diploma en kopie van het betalingsbewijs Na behalen diploma krijg je de kans om oefenfarde met spelmateriaal aan te kopen: 40€.
Docent: Paula Vanhoovels trainer diploma A DATA tekens op zaterdag van 9u tot 13u en van 13u30 tot 17u30: op 3 en 17 oktober Plaats: atletiekpiste DCLeuven Atletiek Diestsesteenweg 288B inschrijvingstrook NEEMT DEEL AAN DE CURSUS ASPIRANT INITIATOR (ten laatste op 20/09) NAAM
ADRES
GEBOORTE°
Inschrijvingsstrook: Hilde Van Geel Email:
[email protected] tel: 016/734325 of gsm: 0495/157476 Uw inschrijving is pas geldig na storting bedrag: DCLA: 001-1874123-62
TEL/GSM
Marc
Marijke
