EIGEN MERK, EIGENWIJS

10-5-2015

Eigen merk, eigenwijs - PS - Blendle

We zeggen het maar even voor de zekerheid: printen is alleen toegestaan voor persoonlijk gebruik. Het is niet supersympathiek om dit artikel te verspreiden -- sterker nog: het is verboden. Gelukkig is het heel eenvoudig om anderen een Blendle-linkje te sturen.

14-03-2015

Modemannen

EIGEN MERK, EIGENWIJS TEKST HANNAH STÖVE FOTOGRAFIE MATS VAN SOOLINGEN

Mannen zetten de toon in de mode. De één is tegendraads, de ander bluft. Drie modemerken die opvallen door hun eigenzinnige aanpak.

'Ik ben moeilijk om mee te werken' Tegen alle regels in maken Mark van Vorstenbos (47) en Twan Janssen (45) met Youasme Measyou geen zomer- en wintercollecties, maar juist van alles er tussenin. In 2010 begonnen modeontwerper Mark van Vorstenbos en kunstenaar Twan Janssen met Youasme Measyou, een merk met de focus op ingetogen, hoogwaardige breisels. Dat lukte het duo dankzij crowdfunding; door vijfhonderd euro in te leggen konden mensen deelnemen aan het merk. Daarvoor kregen ze vijf procent rente en een tegoed om aan Youasme Measyoukleding te besteden. Los daarvan ligt de oorsprong van het merk vooral in de behoefte aan verandering. Van Vorstenbos: "Ik werkte ruim twintig jaar in de mode, toen ik sterk de drang kreeg om mijn rol als ontwerper anders in te vullen. Ik wilde niet meer degene zijn die zei: volgend jaar willen jullie allemaal grote vormen en felle kleuren. De consument is geen andere persoon, maar eerder een andere versie van jezelf." Binnen het reguliere modesysteem zijn Janssen en Van Vorstenbos vreemde eenden in de bijt. Ze houden zich namelijk niet aan de regels die daar sinds jaar en dag gelden. Dus geen shows op de modeweken, geen zomer- en wintercollectie, en überhaupt geen 'complete' collecties. Want Van Vorstenbos en Janssen kwamen er tijdens het opzetten van hun merk achter dat het klassieke modesysteem voor hen niet meer werkt. Van Vorstenbos: "Eigenlijk

https://blendle.com/i/ps/eigen-merk-eigenwijs/bnl-psw-20150314-4019806

1/5

10-5-2015


precies toen wij begonnen, stortte de financiële markt in. Voorheen ging de groei van een merk als volgt: je hing in een paar winkels, dan in nog een paar, dan kreeg je misschien je eigen winkel en daarna ging je naar het buitenland. Maar die groei ging niet meer zo snel, winkels bleven zelf nauwelijks overeind. We moesten het hele bedrijfsplan omgooien." Het vaste stramien van een lente/zomer- en een herfst/wintercollectie per jaar werkte ook niet meer. Van Vorstenbos: "Eigenlijk is het oude systeem volledig op hol geslagen. Vroeger kwamen de wintercollecties in september in de winkel, maar door de steeds vroegere uitverkoop werd dat augustus, juli en daarna juni. Door middel van kortlopende tussencollecties worden zo veel mogelijk koopmomenten gecreëerd. Bikini's in december voor de mensen die op vakantie naar de Bahama's gaan. Wij willen het daar helemaal niet meer over hebben." Vandaar dat hun nieuwe projecten Meanwhile heten, alles tussen de reguliere collecties in. Waardering Ook wat betreft de productie werken ze anders. Van Vorstenbos houdt met zijn jarenlange ervaring in het produceren van kleding goed in de gaten hoe hun spullen vervaardigd worden. "Als er mensen voor ons staan te breien in China, wil ik dat ze tevreden zijn en goed betaald krijgen. Ik weet precies wie onze kleding op welke manier maakt." Janssen: "Toen de groei zoals die voorheen gangbaar was, uitbleef, besloten we het nieuwe tempo te omarmen. Misschien groeien we langzamer, maar we zijn wel heel gelukkig met onze beslissingen." Vorig jaar december ontving het duo het Vijfde Cultuurfonds Mode Stipendium ter waarde van vijftigduizend euro. De jury omschreef ze als 'pioniers en wegbereiders'. Van Vorstenbos en Janssen, ook privé partners, wonen al dertien jaar in een oude kloosterschool in Amsterdam-Noord. Een flink gedeelte van hun woonruimte wordt opgeslokt door dozen kleding. Het stipendium stelt ze in de gelegenheid een aparte werkruimte te vinden. Of ze het een klein beetje verwacht hadden? Van Vorstenbos: "Nee, en vooral niet uit deze hoek. De prijs werd uitgereikt tijdens een symposium over kritische reflectie op de huidige stand van zaken in de mode. Ik vond het heel mooi dat wij op zo'n bijeenkomst als relevant voor deze tijd werden gezien." Zonder opleiding in de mode lanceerde Olaf Hussein (29) zijn eigen denimmerk. Van honderd spijkerbroeken naar de Amsterdam Fashion Week: gewoon een kwestie van doen.


2/5

10-5-2015


Vanuit het niets was daar vorige zomer ineens Olaf Hussein, die met zijn gelijknamige kledingmerk de Amsterdam Fashion Week opende. Geen modestudent, geen protegé van een bekende ontwerper, gewoon een slimme, ambitieuze jongen met een duidelijk plan, die al jaren bezig was zijn eigen merk van de grond te krijgen. Nu mocht hij de modeweek openen en dat betekende (financiële) steun van Vodafone Firsts Fashion Lab. Zijn eerste volledige collectie moderne, strakke mannenmode viel goed in de smaak bij het publiek en wordt in de wandelgangen wel 'G-Star voor de elite' genoemd. Olaf Husseins modecarrière begon met één enkele spijkerbroek. "Ik heb geen opleiding gehad in de mode, ik heb vier jaar mbo gedaan, vier jaar hbo, en aan de universiteit communicatiewetenschap gestudeerd. In dat tweede jaar begon ik met een broekenlijn. Hoe? Gewoon, bluffen. Ik zei tegen iedereen dat ik een broekenlijn wilde beginnen en maakte een logo. Sinds mijn vijftiende werkte ik in kledingzaken, daar leerde ik precies hoe een broek hoort te zitten. En ik ben altijd heel zeker geweest over mijn smaak." Voor Hussein was het gewoon een kwestie van doen. Hij kwam erachter dat hij mooie Japanse stoffen kon kopen op een denimbeurs in Parijs en liet provisorisch een sample in elkaar zetten. "Via via kwam ik in contact met een jongen die stage had gelopen bij een groot Turks productiebedrijf. Vier weken later zaten we in het vliegtuig en na twee presentaties - ik had alles al, foto's, een website, alleen geen broek - wilden ze mijn broek produceren. Slechts honderd exemplaren, ik was het kleinste merk ooit." Ontdekkingsreis Op dat moment werkte Hussein naast zijn studie bijna fulltime in kledingzaak Eén in de Cornelis Schuytstraat. De eigenaar hing zijn broek in de winkel en was snel door de honderd exemplaren heen. Zijn tweede collectie ging echter een stuk minder vlug. Hussein: "Ik had geen idee dat je je waar aan de man hoort te brengen op specifieke momenten. Ik ging gewoon op een zaterdagmiddag in december langs de winkels om mijn broeken te laten zien. Maar dan is het ten eerste altijd druk, en daarbij altijd uitverkoop. De gunfactor was toen wel een beetje weg. Winkeliers leerden me dat als ik echt serieus wilde worden, ik per seizoen moest produceren. Toen ben ik wel een beetje op mijn bek gegaan." Toen hij drie was, kwam het Somalische gezin Hussein met zes kinderen in Nederland wonen. Ze kwamen terecht in het dorpje Hasselt, vlak bij Zwolle. "Mijn moeder was altijd bezig met mode, met kleding maken. Zo kon ze zich een beetje afsluiten van ons grote gezin. Ze zal het niet hardop uitspreken, maar ik


3/5

10-5-2015


weet dat ze stiekem graag iets had willen opzetten, zoals een kledingmerk. Op mijn zeventiende ben ik verhuisd naar Amsterdam, dat is echt een soort ontdekkingsreis geweest." Inmiddels houdt Hussein kantoor op de Keizersgracht, samen met goede vrienden die in dezelfde business zitten, schoenenmerk Filling Pieces en streetwearlabel Daily Paper. Hij zit in een voormalig opslaghok, maar dat mag de pret niet drukken, en werkt daar aan zijn nieuwe collectie die komend jaar gepresenteerd wordt. "Ik wil heel groot worden. Meer collecties, grotere collecties... maar voorlopig is twee per jaar wel genoeg." Bastian Visch (26) experimenteert met licht en technologie om originele prints te maken. Dat maakt de productie niet makkelijk, maar concessies doet hij niet. Modeontwerper Bastian Visch is net verhuisd naar een jarendertigwoning in Den Haag. Hij mag het forse vrijstaande huis met glas-in-looddeuren en tuin voor een prikkie antikraak huren, want niemand wil er wonen. "Er staat een transformatorstation naast; mensen zijn bang voor straling. Ik niet hoor." In de achterkamer wordt de laatste hand gelegd aan het netje van een tafeltennistafel. "Tot mijn dertiende heb ik op hoog niveau gespeeld in Zweden, maar toen ik blind werd aan mijn linkeroog ben ik ermee gestopt." Een 'chaotisch genie' werd Visch genoemd toen hij vorig jaar Lichting won, een belangrijke wedstrijd voor net afgestuurde modestudenten. Zijn afstudeercollectie voor de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag bevat prints die hij met een fotografische techniek maakte; door een lichtgevoelige stof op textiel aan te brengen en de stof vervolgens in de zon te leggen, suggereerde hij realistische plooien en stiksels, als een 3D-print. "Doordat ik maar met één oog kijk, zie ik geen 3D. Misschien ben ik daarom zo geïnteresseerd in licht." Heel toepasselijk werd Visch geboren op midzomernacht in Borås, de textielstad van Zweden, vlak bij Göteborg. Zijn vader is Zweeds, zijn moeder Nederlands. Zij had jarenlang een kinderkledingmerk, Visch en zijn broer en zus droegen altijd haar ontwerpen. "Op mijn dertiende werd ik me bewust van de betekenis van kleding. Ik had vrienden die zich heel verschillend kleedden: netjes, punk of hiphop. Dat vond ik boeiend. Ik begon jasjes te naaien en logo's op kleding te maken. Het technische aspect vond ik ook al leuk, de nerdy kant van de mode. Een halfjaar heb ik in Borås aan de Swedish School of Textiles gestudeerd, maar dat was veel te commercieel. Ik verhuisde naar Den Haag en begon als student modeontwerpen. Ik vond het niks om te zeggen dat ik modeontwerper was.


4/5

10-5-2015


Want mocht ik iets anders willen doen, dan zouden mensen kunnen zeggen: schoenmaker, blijf bij je leest. Dat vind ik giftig." Idealen De Lichting-prijs was een collectie, geproduceerd door V&D. Die ligt sinds een paar weken in de winkel en bevat T-shirts met zo'n fotografische kreukelprint, een trui met kabelprint, een overhemd, een pak en een bomberjack. "Door zo vroeg met een commercieel bedrijf te werken, leer je alle dingen die je niet op de academie leert. Eerst wilde ik een collectie maken die biologisch-dynamisch geproduceerd

werd,

dichtbij,

van

goede

stoffen

en

onder

goede

werkomstandigheden. Maar zoiets was helemaal niet haalbaar." Toch is er wel wat overgebleven van zijn idealen. "Een deel van het productieproces heb ik gedigitaliseerd. Ik maak een origineel, dat gaat de computer in, en vanaf daar kan ik de maat en kleur aanpassen. Normaal gesproken doet iemand dat in de fabriek. En ik leg het kledingstuk zo voordelig mogelijk op de stof, zodat er minimaal restafval is." Of het gemakkelijk ging, zijn geesteskind voor het eerst laten produceren door zo'n groot bedrijf? "Ik ben heel moeilijk om mee te werken, concessies doe ik niet. Ik heb ze vaak moeten overtuigen, maar ik ben heel blij met het resultaat." In het nieuwe huis moet nu zijn tweede collectie vorm gaan krijgen. Stagiairs zijn aangenomen, de apparatuur is aangeschaft (mede dankzij een beurs van twintigduizend euro van de gemeente Den Haag). "Het liefst wil ik dat ik nooit meer twee dezelfde kledingstukken hoef te maken, dat door een wiskundige formule op mijn computer elk kledingstuk een klein verschil heeft." Ook zijn lichtexperimenten wil Visch naar een hoger plan trekken: "Philips gaat me helpen met heel speciale belichting. Dat je in de show zit en niet weet wat er op je afkomt" 'Wij omarmen een nieuw tempo' Mark van Vorstenbos (47, links) en Twan Janssen (45) wonen al dertien jaar in een oude kloosterschool in Amsterdam-Noord. Een flink gedeelte van hun woonruimte wordt opgeslokt door dozen kleding.


5/5

EIGEN MERK, EIGENWIJS

Recommend Documents