Een suggestie van feiten Een weifelachtige verklaring over de principes van volgzaamheid

Een suggestie van feiten Een weifelachtige verklaring over de principes van volgzaamheid Whistleblowers, Trendsetters, Firefighters, Arsonists, Situationists, Modern Heroes, here we are now, we want to burn, don’t we? Who said so? Who put the matches in our aprons? I

willen niet stranden door aan verwachtingen en bestaande kaders te moeten voldoen. We zijn ons bewust van de noodzaak door te gaan en het gewicht te blijven dragen, maar zijn niet van plan ons te laten verankeren door deze nalatenschap. We dragen de lucifers liever losjes in onze schorten en koken met een onbevangen intuïtie. IV

Wat kunnen we afleiden uit dit historische non-event? We respecteren de radicale beslissing van de Situationisten (het intrekken van hun voorstel uit angst dat de integriteit van het project in gevaar zou komen door de voorwaarden van Sandberg). Tegelijkertijd hadden we de mogelijke uitkomsten van het voorgestelde labyrint graag gezien. Als het hedendaagse kunstinstituut wordt gevormd door wetten en regels, verwachtingen en angsten, kan de droom van een onmogelijk labyrint ons dan misschien verleiden tot de wereld van het mogelijke?

Dus, met welk soort vuur koken we? Het is niet het agressieve vuur van artistiek activisme, dat louter brandt door de consumptie van dat wat het speciaal en uniek maakt. Noch is het een esthetisch vuur van schoonheid en puur formalisme, dat alleen bedoeld is de kunstmarkt door te laten sudderen. En het is zeker niet de tijdelijke glans van vuurwerk – een fascinerend spektakel, bedoeld om te imponeren. Het is eerder een materieel en sensueel vuur in een langzaam brandende kachel, waarbij maaltijden worden gedeeld en verhalen worden verteld. Een ritmisch, repetitief en lichamelijk vuur. Een vuur ontstoken door de energie van taal, doordrongen van muziek. Eerder het vuur van de alchemie, dan van de chemie. Een onuitputtelijk vuur, dat al aanwezig was in de grotten van Lascaux, dat de wierook deed branden in de middeleeuwse kathedralen en de as achterliet voor het zwarte vierkant van Malevitsj. Een vuur dat verschillende zintuigen aanspreekt en onophoudelijk voortstuwt en zich zonder doel verspreidt in allerlei richtingen. Een oncontroleerbare, interne drijfveer om te presteren, betrokken te zijn en te ervaren. Een vuur dat geen oplossingen, maar mogelijkheden biedt.

III

V

De tentoonstelling Father, Can’t You See I’m Burning? zet vraagtekens bij de nalatenschap van rebellie die ons (hedendaagse kunstenaars en curatoren) wordt toebedeeld: de erfenis van het ‘niet naleven’ – zoals het geval bij het labyrint dat niet werd uitgevoerd. We bevinden ons in een keuken met kant-en-klare radicale recepten voor Molotovcocktails, met ingrediënten als de ideologie van de avant-garde, institutionele kritiek en kunst als propaganda. We dragen deze nalatenschap met ons mee, we imiteren het, we zijn ongehoorzaam, we rebelleren en komen uiteindelijk tot stilstand, opgebrand. Want dat is wat we hebben geleerd van onze betuttelende voorvaders en andere moderne sleutelfiguren, die zijn blijven hangen in de schaduw van een misleidend radicalisme. We

We dansen om dat vuur in onze buik te bewaren. We betoveren het heden en streven blindelings de roep van de toekomst na. Wat kunnen we u bieden? Geen heiligen. Ook geen zondaars. Alleen dit: een fantasie van transformatie, een transformatieve fantasie. Ziet u de vlammen al dansen onder onze voeten?

In 1959 stelde de Situationist International voor een laby­rint te bouwen in het Stedelijk Museum, om zo de binnenkant van het museum met de buitenwereld te verbinden. Toenmalig directeur Willem Sandberg verbond twee voorwaarden aan dit voorstel, namelijk dat de Situationisten externe financiering moesten zoeken en dat de bouw in overleg met de brandweer zou plaatsvinden. Als gevolg hiervan trokken de Situationisten hun voorstel in. II

Renata Cervetto, Kris Dittel, Lara Khaldi, Emma Panza, Aneta Rostkowska, Kate Strain

Father, Can’t You See I’m Burning? bestaat uit verschillende onderdelen: een prelude, een tentoonstelling, een zijprogramma en een publicatie. Het project brengt diverse nieuwe kunstwerken en teksten samen in tijd en ruimte. Met medeplichtigen: Marinus Boezem, Justin Gosker, Jan Hoeft, Krõõt Juurak, Sarah van Lamsweerde, Ieva Misevičiūtė, Robertas Narkus, Pavel Pepperstein, Michael Portnoy, Jan Rothuizen, Reinaart Vanhoe, YoungHae Chang Heavy Industries en Katarina Zdjelar. Het project is samengesteld door de deelnemers van de Appel Curatorial Programme 2013/14: Renata Cervetto, Kris Dittel, Lara Khaldi, Emma Panza, Aneta Rostkowska en Kate Strain. Zij zijn aanwezig tijdens de openingstijden van de tentoonstelling.

Begane grond 1) Robertas Narkus omschrijft zijn praktijk als het bespelen van omstandigheden, waarbij toevallige ontmoetingen en onvoorspelbare resultaten een grote rol spelen. Narkus is een van de oprichters van het Instituut voor Patafysica in Vilnius en volgt momenteel een Master of Fine Arts aan het Sandberg Instituut in Amsterdam. Robertas Narkus Turbulence 3 2014 Installatie met pan en inktvisinkt De inkt van een inktvis is een zwarte, stroperige vloeistof, die wordt gebruikt om een rookgordijn voor mogelijke roofdieren op te werpen. Deze donkere materie wordt van oudsher gebruikt om te schrijven, maar kent ook culinaire doeleinden. Hier is de inkt gedoemd te sudderen in de peilloze diepte van de tentoonstellingsruimte.

2) Spraak, macht en gemeenschappen vormen de belangrijkste onderzoeksonderwerpen in het werk van Katarina Zdjelar. Haar praktijk omvat video- en geluidswerken, publicaties, performances en platforms voor uitwisseling. Katarina Zdjelar Shoum 2009 Video, 7 min In deze video wordt de wereldwijd gebruikte, muzikale taal van de macht niet gebruikt om een jong publiek te verleiden tot een opstand. Het tegenovergestelde gebeurt: de betekenis van de woorden, van taal, wordt weggenomen. Misschien is onze positie als curator verwant aan die van tweederangs muzikanten. Ze behoren niet tot een generatie rebellen en de daaraan verbonden taal en autoriteit, maar maken met hun eigen vals gezongen en

uitzinnige liederen de leegte van institutionele structuren zichtbaar.

3) Jan Rothuizen is een kunstenaar die de wereld beschrijft in zijn langlopende project De zachte atlas. Zijn tekeningen kunnen worden opgevat als diagrammen, kaarten, notities of zelfs novelles die de omringende wereld voorzien van kwantitatief en kwalitatief commentaar. Zijn werk vormt een soort concrete poëzie van de realiteit. Jan Rothuizen Fantasio Again and Again 2013–2014 Muurtekening Rothuizen heeft de muurtekening Fantasio, die hij oorspronkelijk in juni 2013 maakte voor de muur van de foyer van de Appel arts centre, bewerkt. Fantasio toont de bezoeker een specifiek moment in de geschiedenis van het gebouw, gecreëerd op basis van populaire mythes, herinneringen en feitelijke bronnen uit 1968–1969. Voor Father, Can’t You See I’m Burning? voegt de kunstenaar een nieuwe, verhalende laag toe aan het bestaande werk.

4) Jan Hoeft was tot voor kort verbonden aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht. In zijn werk gaat hij nader in op de hedendaagse geglobaliseerde samenleving, bijvoorbeeld door interventies te doen binnen bedrijfsgebouwen, waar hij ongemakkelijke installaties direct boven de hoofden van de medewerkers hangt. Jan Hoeft Surface Drainage 2014 Installatie Een lekkend gebouw is wat overblijft nadat een instelling is verwoest door vuur en bluswater. De verregaande aard van brandvoorschriften en hun invloed op de vormgeving en de fysieke ruimte van een instelling worden onderdeel van de architectuur en het ontwerp van het gebouw. Deze veiligheidsmaatregelen kunnen echter ‘vervuild’ raken. De installatie van Hoeft, waarbij een reeks afvoerpijpen rond de trappen van het gebouw zijn aangebracht, bijna onzichtbaar, zouden de moderne kunstverslaafden van asbakken kunnen voorzien.

5) Ieva Misevičiūtė is een voormalige Litouwse

clown en beoefent onproductieve gymnastiek. Ze heeft een achtergrond in culturele en politieke wetenschappen, evenals in bewegings- en improvisatietechnieken. Ieva Misevičiūtė There is no stopping this institution 2014

Klei, instructies uit luidsprekers, te activeren door de bezoeker Het zichtbaar maken van de veranderlijkheid van een object toont het precaire karakter van een kunstproject, dat vaak onderworpen is aan verschillende invloeden en compromissen. Tegelijkertijd stelt het steeds veranderende uiterlijk van het object het auteurschap ter discussie. ‘Aanraken is toegestaan’: iedereen mag het materiaal op de sokkel voortdurend vernieuwen door de gesproken instructies op te volgen. De bezoeker wordt zo uitgenodigd of zelfs gedwongen om te luisteren, te reageren en dus een aantal beslissingen te nemen. Dit resulteert in een persoonlijk kunstwerk dat wordt achtergelaten op de sokkel voor de volgende beeldhouwer.

6) Robertas Narkus DVD 2013–2014 Performance Het trilt, golft en glinstert: de flikkerende slow motion houdt de blik vast en voert de geest weg. Dit werk, ook wel bekend als ‘de vliegende buik’, verschijnt op onverwachte momenten achter de gordijnen van de verduister­ de ruimte. Performance door Valentina Lacmanović.

Eerste verdieping 7)

Als zelfbenoemde ‘Relationele Stalinist’ is Michael Portnoy met name geïnteresseerd in de verschillende manieren waarop hij zijn publiek kan uitdagen en nieuwe vormen van uitwisseling kan stimuleren. In zijn performances en installaties creëert hij een sfeer van verwarring, destabilisatie en ambiguïteit. Voordat hij de overstap naar de beeldende kunst maakte, was hij werkzaam op het gebied van dans en experimentele comedy. Michael Portnoy The Roaster 2014 Installatie met een kunstenaar Portnoy heeft een andere kunstenaar, Rán Flygenring, in de tentoonstellingsruimte geïnstalleerd, die voortdurend alle andere werken in de tentoonstelling ‘becommentarieert’ en ‘verbetert’. Door middel van de samenwerking tussen Portnoy en deze The Roaster worden de andere werken in de tentoonstelling ‘in vuur en vlam’ gezet, met onvoorspelbare uitkomsten tot gevolg. The Roaster is zo nu en dan aanwezig in de tentoonstelling om ter plekke nieuwe tekeningen te maken. Portnoys doel is de evolutie van nieuwe kunstvormen te versnellen. The Roaster werd geselecteerd na een open oproep van het Curatorial Programme. Haar verblijf in Amsterdam wordt mogelijk gemaakt door het Lloyd Hotel & Culturele Ambassade.

8 ) Jan Hoeft Exit Strategy 2014 Video, geluid, 5 min, doorlopend In zijn werk Exit Strategy gebruikt Hoeft motion tracking software om een portret van een noodhamer te maken. ‘In geval van nood glas breken’, ‘Gebruik in geval van brand’: het zijn waarschuwingen die we lezen als we een bus of trein nemen. We zien ze tijdens lange, saaie nachtreizen, wanneer er niets te zien is door het raam, of in bezwete toestand, geplet tussen andere reizigers als een sardientje in blik. Hoewel zulke waarschuwingen onderdeel zijn geworden van ons dagelijks leven, komen ze kunstmatig en gereguleerd over. Maar wat gebeurt er wanneer deze veiligheidsmaatregelen plotseling beginnen te resoneren in onze vermoeide geest en gaan werken als een uitnodiging tot ongepast gedrag?

9 ) Sarah van Lamsweerde is performancekunstenaar, die vaak de samenwerking opzoekt. In haar werk poogt ze nieuwe betekenissen te halen uit conceptuele tegenstellingen als taal/beeld, lichaam/geheugen of performer/toeschouwer. Sarah van Lamsweerde Tell/Sell, a common story 2014 Installatie en performance Dit werk draait om een verhaal dat de kunstenaar schreef naar aanleiding van een object, dat op een sokkel in de tentoonstellingsruimte wordt gepresenteerd. In de vorm van een klassieke kunstveiling moet elk woord uit het verhaal verkocht worden aan bieders, voordat het verhaal in zijn geheel kan worden verteld. Deze veilingen zijn onderdeel van het publieksprogramma. Het aanwezige publiek beïnvloedt het verhaal door hun verlangens als consument te volgen. Tell/Sell, a common story is een performance die de kunstenaar oorspronkelijk maakte in opdracht van Ellen de Bruijne Projects, in samenwerking met Esther Mugambi.

10/11)

Marinus Boezem is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de conceptuele kunst en Arte Pove­ra in Nederland. Podio del Monde per l’Arte, dat in 1976 opende, is een openbaar kunstinitiatief in Middelburg, waar de kunstenaar werkt en woont. In 1969 nam Boezem deel aan Op losse schroeven (Stedelijk Museum, Amsterdam) en When Attitudes Become Form (Kunsthalle Bern). Marinus Boezem Paper Events 1967–1969 Plastic zak, verbrand papier

Marinus Boezem If you’d like to see this photo in colors, burn it 1967–1969 Briefkaart Paper Events en If you’d like to see this photo in colors, burn it vormen allebei een uitdaging voor de bezoeker, die als medespeler wordt betrokken bij de activering van het kunstwerk. Het lijkt tegenstrijdig dat de realisatie van deze werken ook hun eigen ondergang betekent. Zo bestaat Paper Events uit een verkoold boekje in een plastic zak. Het is het fysieke resultaat van de instructies in het boekje. De ingelijste briefkaart (If you’d like to see this photo in colors, burn it) maakt het onmogelijk om de kaart te veranderen en confronteert de bezoeker met het feit dat hij niet meer in staat is de oorspronkelijke actie uit te voeren. De mogelijke uitkomst is alleen aanwezig in onze verbeelding.

12) Justin Gosker is dichter, fotograaf, beeldhouwer en de huisschilder van de Appel arts centre. Hij is artist-in-residence bij de Rijksakademie van beeldende kunsten te Amsterdam. Justin Gosker Sphere 2014 Polystyreen, zwart pigment Diverse locaties in het gebouw: Justin Gosker Ummm… 2012 Publicatie De zwarte bol van Gosker lijkt vast te zitten tussen de muren van de brandtrap. De kracht van het stuk sluimert, de energie wordt vastgehouden. Dit creëert een toe­ nemende spanning, die culmineert bij de uitgang. Abstracte taal wordt ook geïntroduceerd in de tentoonstellingsruimte en markeert het gebouw met mogelijke eind- of beginpunten.

13)

In zijn werk ondermijnt Reinaart Vanhoe gangbare principes binnen de marketing- en de kunst­ wereld. Hij biedt daarnaast bewust weerstand aan de externe druk voor een kunstenaar om professioneel te opereren. Als curator van de Kunsthalle Bejing is hij een van de trotse sponsoren van deze tentoonstelling. Reinaart Vanhoe Banner 2012 10 meter lange PVC banier Banner geeft een specifiek commentaar op de vorm van de banier zelf. Het is een nabootsing van een populaire

vorm van straatreclame, maar maakt tegelijkertijd nergens reclame voor. De installatie van Vanhoe aan de gevel van het gebouw is zowel een poging om verder dan het gebouw te reiken, als een tong die uit de hoek van de mond van de instelling hangt – een retoriek van openheid zonder dat echt te zijn?

Overige ruimtes Diverse locaties in het gebouw: Reinaart Vanhoe Permanent Loitering Space 2014 Installatie Permanent Loitering Space is een opschrift dat de kunstenaar in verschillende ruimtes van het gebouw van de Appel arts centre heeft aangebracht. De inscriptie nodigt u uit om te pauzeren en wat rond te hangen, doelloos en op uw gemak. Op promotiemateriaal: Reinaart Vanhoe www. kunsthallebeijing. org 2011 Webpagina en logo Kunsthalle Beijing is een fictieve kunstinstelling die enkel bestaat op een webpagina. De kunstenaar kocht het domein om te voorkomen dat het wordt gebruikt door andere, toekomstige kunstorganisaties. De kunstenaar heeft zes gele sweatshirts voor de curatoren gemaakt met het logo van Kunsthalle Beijing. Sinds 1989 is Pavel Pepperstein actief als kunstenaar, schrijver, criticus, kunsttheoreticus en rapmuzikant. Zijn praktijk als zelfbenoemd ‘Psychedelisch Realist’ komt voort uit een verlangen een nieuwe representatieve Russische stijl te ontwikkelen. Dit om de overblijfselen van een rijke culturele geschiedenis, die vernietigd werd in naam van de vooruitgang, te redden. In een online nieuwsbrief: Pavel Pepperstein Tunnel 1987–2011 Literatuur (kort verhaal) Tunnel is de titel van een kort verhaal, vertaald uit het Russisch naar het Engels. Het vertelt het semi-existen­ tiële, semi-science-fiction verhaal van een tocht langs een zeer vreemde tunnel. Het verhaal wordt verspreid via een online nieuwsbrief.

Young-Hae Chang Heavy Industries is een samenwerkingsproject van Young-Hae Chang en Marc Voge. De kunstenaars maken werk waarin geanimeerde teksten worden begeleid door hun eigen muziek. Op de website: Young-Hae Chang Heavy Industries ART IS A LIE THAT JUST WON’T DIE 2014 HD Quicktime video, 6 min www. burning. deappel.nl Gedurende de zeven weken van de tentoonstelling bezet het werk van Young-Hae Chang Heavy Industries (YHCHI) de website van de tentoonstelling. De website vormt een belangrijk platform voor elke kunstinstelling. YHCHI is uitgenodigd de instelling in brand te steken. Zij doen dat door de institutionele ruimte naar de digitale wereld over te hevelen. Met behulp van een digitale vorm van concrete poëzie stelt YHCHI paranoïde vragen over wat er gebeurt met alle kunstwerken die niet in de collectie van een museum terecht komen. Het beperkte en selectieve collectiebeleid van musea suggereert dat er ‘goede kunst’ is die het verdient bewaard te worden en ‘slechte kunst’ die vergeten mag worden. Op deze manier stelt het werk zowel de economie van het museum als de voortdurende beweging van kunstwerken ter discussie. Krõõt Juurak is een kunstenaar die performance in de breedste zin van het woord onderzoekt (performance als werk, mensen, objecten en dieren). Ze werd geboren in Estland en is afgestudeerd aan het Sandberg Instituut in Amsterdam. Haar meest recente projecten zijn Bad Mood, een gemoedstoestand, en KroOt, waarbij haar naam een locatie werd die ze verhuurde aan andere kunstenaars. Doorlopende performance door de deelnemers van het Curatorial Programme: Krõõt Juurak Internal Conflict 2014 Het werk doet zich voor als een meningsverschil of oplopende spanning tussen de curatoren van de tentoonstelling. Deze doorlopende performance en de mogelijke gevolgen ervan op de realisatie van de tentoonstelling maken de spanning tussen emotionele arbeid en de geconstrueerde persoonlijkheid van de zes deelnemers van het Curatorial Programme zichtbaar. Diverse locaties in het gebouw: Katarina Zdjelar By Burning We Obtain One Gram of Powder 2014 Onaangekondigde en doorlopende performance met deelnemers van het Piet Zwart Instituut in Rotterdam

en de Master Artistic Research in Den Haag, onder wie Hannah Dawn Henderson, Philip Ewe, Anne Marie Twigge en Vasiliki Sifostratoudaki. Enkele performers dwalen net als u door de tentoonstelling, maar worden georkestreerd door Katarina Zdjelar. Zij voeren een deels geschreven, deels geïmproviseerd script van de kunstenaar uit. Het script bevat een discussie over de referenties die ten grondslag liggen aan de tentoonstelling, de kunstwerken en conceptuele kaders, maar ook roddels en geruchten. Soms ruzieën de performers, dan weer lijken ze zich te vervelen. Ze verschijnen en verdwijnen tussen de bezoekers en vormen een beklijvende, spookachtige aanwezigheid in de tentoonstelling.

5

6

Lift

3 4

Toiletten

2

Garderobe

1

Receptie

Ingang

7

Lift

8

9

10

12 11

(13)

Publieksprogramma

Colofon

De meeste nieuwe kunstwerken in Father, Can’t You See I’m Burning? zijn performances. Deze performances vinden op specifieke momenten gedurende de tentoonstelling plaats. Meer informatie: www. deappel.nl

Father, Can’t You See I’m Burning? 27. 04.–15.06. 2014

Tenzij anders aangegeven is de voertaal bij alle activiteiten Engels. Gelieve vooraf te reserveren door een e-mail te sturen naar: [email protected] Vrijdag 25.04. 18:00 –21:00 uur, Opening Doorlopend performances: Internal Conflict van Krõõt Juurak, DVD van Robertas Narkus, The Roaster van Michael Portnoy en By Burning We Obtain One Gram of Powder van Katarina Zdjelar Zaterdag 03.05. 16:00 –18:00 uur, Rondleiding en Q&A met de curatoren en kunstenaars. Doorlopend performances: Internal Conflict van Krõõt Juurak, DVD van Robertas Narkus en By Burning We Obtain One Gram of Powder van Katarina Zdjelar 18:00 –20:00 uur, Performance: Tell/Sell, a common story van Sarah van Lamsweerde Zondag 11.05. 15:00 uur, Reguliere rondleiding (in het Nederlands). Doorlopend performances: Internal Conflict van Krõõt Juurak en By Burning We Obtain One Gram of Powder van Katarina Zdjelar 16:00 –18:00 uur, Q&A met kunstenaar Michael Portnoy Donderdag 15.05. 18:00 –20:00 uur, Performance: Tell/Sell, a common story van Sarah van Lamsweerde Zondag 18.05. 16:00 –18:00 uur, Zondagsschool: Vertoning van In girum imus nocte et consumimur igni van Guy Debord, 1978, gevolgd door een presentatie van Sven Lütticken. Doorlopend performances: Internal Conflict van Krõõt Juurak, DVD van Robertas Narkus en By Burning We Obtain One Gram of Powder van Katarina Zdjelar Zondag 25.05. 14:30 –17:00 uur, Familierondleiding (in het Nederlands) Zondag 08.06. 10:00 –18:00 uur, Performance bij het Stedelijk Museum op basis van nieuw geschreven teksten in het kader van de tentoonstelling Zondag 15.06. 15:00 uur, Reguliere rondleiding (in het Nederlands) 16:00 –18:00 uur, Performance: Tell/Sell, a common story van Sarah van Lamsweerde

Curatoren: Renata Cervetto, Kris Dittel, Lara Khaldi, Emma Panza, Aneta Rostkowska, Kate Strain Techniek: Sjoerd Tim en team Vertaling: Guus van Engelshoven Grafisch ontwerp: Marc Hollenstein Druk: Calff & Meischke, Amsterdam Stagiaires: Nadine van den Bosch, Bibi Scholten van Aschat Met dank aan: Lorenzo Benedetti, Liesbeth Bik, Maria Rosa Boezem, Ann Demeester, Nell Donkers, Guus van Engelshoven, Hendrik Folkerts, Teresa Gleadowe, Maria Hlavajova, Tony Hofman, Marieke Istha, Mark Jansen, Jacqueline de Jong, Renée Jongejan, Yazan Khalili, Saskia van der Kroef, Vesna Madzoski, Suzanne Oxenaar, Lisette Smits, Jan Verwoert en Anton Vidokle. Speciale dank gaat uit naar alle deelnemende kunstenaars en schrijvers, het team van de Appel arts centre, de tutoren van het Curatorial Programme, e-flux, Ellen de Bruijne Projects, theater Frascati en Vlaams Cultuurhuis de Brakke Grond. Over het Curatorial Programme: Sinds 1994 organiseert de Appel arts centre het Curatorial Programme. Het programma biedt veelbelovende internationale tentoonstellingsmakers een pakket aan ervaringen en expertise dat hen in staat stelt zich verder te professionaliseren. Het programma wordt afgesloten met een eindproject dat door de deelnemers zelf wordt samengesteld. Deze tentoonstelling is tot stand gekomen met steun van: Ammodo, Kunsthalle Beijing, Lloyd Hotel & Culturele Ambassade, en alle gasten van het benefietevenement Apples in the Cosmos // Apples in the Sea (27.03.2014 & 10.04.2014 bij de Appel arts centre). De Appel arts centre wordt structureel ondersteund door het Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en de Gemeente Amsterdam.

© de kunstenaars, de curatoren en de Appel arts centre www.burning.deappel.nl

de Appel arts centre Prins Hendrikkade 142, 1011 AT Amsterdam www. deappel.nl Dinsdag–zaterdag 12:00 –20:00 uur Zondag 12:00 –18:00 uur