Wevelgem P

België P.B. 3/4609 8560 Wevelgem P 005540

CALCUTTA SPONSOR AID NIEUWSBRIEF nummer 83 juni 2015

Driemaandelijks tijdschrift verantwoordelijke uitgever: Greta Vermeersch-Lagae H. Verriestlaan 99 8560 Gullegem tel.: 056 42 15 90

Rek.: IBAN: BE34 4641 3582 3190 BIC: KREDBEBB [email protected] www.calcuttasponsoraid.be Afgiftekantoor WEVELGEM 1

2

CALCUTTA SPONSOR AID

INHOUD Hartelijk dank ………………………………...…….. Amirul ……………………...……………..………... Vier impressies na een India-reis ..……..…………... 1. Politiek ………………......……………..…..… 2. Leefmilieu .……………..…....…………….… 3. Kunst ………………...…...…......………….… 4. Sociaal ....………….……………..………...… Vastenactie Taborschool …………...……….…….… Asha Kiran ……….………………….…………….... Familienieuws …………………………….….…...… Foto’s Asha Kiran ..…………...………….……….…

p. 2 p. 3 p. 8 p. 8 p. 10 p. 13 p. 14 p. 15 p. 19 p. 23 p. 24

Hartelijk dank Sedert onze oproep om de stortingen van 12,39 - 24,78 49,56 euro …. naar gelang het aantal gesponsorde kinderen te willen afronden naar b.v. 12,50 - 25 - 50 euro, zijn er heel wat mensen die hiervoor de nodige aanpassingen hebben gedaan. Het geldt in geen geval als een verplichting, maar we zijn wel heel erg dankbaar voor die sponsors die gehoor hebben gegeven. Vele kleintjes maken een groot verschil. Hiermee kunnen we de oplopende kosten deels betalen. Post en bankkosten zijn enorm duur voor een organisatie als CSA maar we blijven ons best doen samen met de vele ‘thuisdragers’ en met jullie allemaal. Het CSA-comité


Amirul Zachte ogen, droef. Wat hadden ze niet gezien tijdens de naar ik schatte twintig jaar van zijn leven? In het begin van de treinreis ging hij luidruchtig te keer, wellicht om zichzelf moed te geven. Nu was hij stil. Is dit de eerste keer dat je zover van huis bent, vroeg ik hem? Hij knikte. Hij kon zijn angst niet verbergen. Hij zat ineengekropen in een hoekje van het compartiment, heel stil, verloren en toch met een verbetenheid. Waarom kwam hij werk zoeken in dit deel van het land? In een suikerfabriek die alcohol produceert. Ongezond werk. Een vriend van een vriend die gehoord had van een familielid die daar werkte bracht hem naar hier. Hard werken schrikt hem niet af, ook de armoede niet. Hij was erin geboren en had ze elke dag beleefd ‘Hij is eraan gewend’, zo merken we soms lichtzinnig op. Zijn huid toont sporen van ontbering en nood. Uitbuiting, hij weet dat er dat zal zijn waar hij gaat. Hij is jong, veerkrachtig, en hij heeft twee kameraden. Maar de schrik van het onbekende, het niet weten, de pijn zijn familie achter te laten. Zullen ze mekaar ooit terugzien ? Hij kijkt naar mij doordringend als in een droom. Indien hij wist dat ik op dat ogenblik over hem aan het schrijven was. En hoe ik met hem meevoelde als een jonge broer, als mijn zoon. Op zoek naar een menselijk plekje waar we mekaar kunnen ontmoeten.

3

4


Misschien kon ik hem raad geven over een paar zaken. Wat te doen, wat niet te doen, gewoon een paar raadgevingen. Hij zal zo onvoorbereid zijn op de haaien die hem omringen. Die hun begerige klauwen ongenadig in kwetsbaar vlees rijten. Het zou me zeker heel wat kunnen vertellen. Hoe die de wrede wereld waarin hij geboren was, overleefde, hoe solidariteit tussen de armen werkt en steunt. Hoe zij hun evenwicht en zelfrespect en geloof bewaren. Hoe kwam hij ertoe die dodelijke tredmolen te ontvluchten van zijn dagelijks van de hand in de tand gehuurd werk? Wat deed hem het risico nemen dat velen niet overleven? Wat was de vonk die zijn smeulend verlangen ontstak? Hij ziet er moe uit. Ik heb hem nauwelijks iets zien eten tijdens de lange hete achtenveertig uren treinreis. Hij rust zijn voet op mijn bank en ik glimlach. Ik aanvaard zijn gebaar van uitputting en vertrouwen. Ik zou zo graag met hem spreken, hem duizend vragen stellen, hem bemoedigen en hem zeggen hoe ik zijn moed bewonder. Hij kent alleen zijn dialect. Alles is nieuw, hoe zou hij vrijuit kunnen spreken. Met een glimlach en lichaamstaal zal ik mijn gevoelens uitdrukken en ook mijn gebed. Het verhaal van de rivier van zijn leven in zijn gewoonheid en zijn uniekheid. Waar werd hij geboren? Hoeveel heeft hij gestudeerd, wellicht niet. Wie is thuis? Zijn dromen en verlangens en schrik en liefde.


5

Waarschijnlijk ontmoet ik hem nooit meer. Het doet er niet toe. Hij heeft zijn stempel op mij gedrukt en ik ben dankbaar. Hopelijk kan ik hetzelfde doen in hem, hoe weinig ook en hem een solidariteit meedelen die ons verenigt boven alle verscheidenheid. Aurel Brys s.j.

Het bovenstaande verhaal is ook voor ons heel herkenbaar op vandaag. Wij worden via de media dagelijks geconfronteerd met taferelen van vele jonge mensen, die ook hun toekomst willen zoeken in dit deel van de wereld dat voor hen het paradijs lijkt. Het verhaal sluit ook naadloos aan bij de berichten over kinderarbeid in de mijnen in India. Daar waar onze kasseien in Vlaanderen vandaan komen en door onze onwetendheid worden gebruikt. Onderwijs en opvoeding zijn ‘de’ sleutels voor achtergestelde en als slaven gebruikte kinderen en volwassenen. Zodat hun leven een andere wending krijgt en misbruik en macht minder toegang krijgen. Uit dergelijke reactie is CSA 25 jaar geleden ontstaan. Met heel veel enthousiasme en doorzetting en dit op volledig vrijwillige basis werd er al heel wat bereikt. Zonder het onvoorwaardelijk vertrouwen in ons verhaal door de zovele sponsors doorheen de vele jaren, zou dit niet hebben gekund. Eigenlijk is de invloed op die vele kinderen en jonge mensen niet echt meetbaar, maar is een samenvloeien van

6


een positieve kracht die op die manier heel wat veranderingen teweeg bracht. Wat kabbelend begon is vloeiend geworden en heeft gaandeweg golven voortgebracht. We noemden het bij de start ons boompje, gekoesterd en verzorgd, nu uitgegroeid tot een stevige kanjer met heel veel vertakkingen. Er zijn heel wat succesverhalen geweest waar de sponsorouders en ook wij, fier kunnen op zijn. Er zijn ook mindere kanten aan het verhaal geweest: kinderen die ziek werden en zelfs gestorven zijn. Anderen waarvan de ouders nieuwe oorden gingen opzoeken, in de hoop ergens een bestaan uit te bouwen en waardoor hun kinderen in de anonimiteit verdwenen. Nog anderen waarvan de ouders niet overtuigd waren van het nut hun kinderen school te laten lopen en de voorkeur gaven om die kinderen te laten bijdragen aan het hoognodige onderhoud van de familie. Heel positief daartegenover zijn de vele meisjes die via CSA de kans hebben gekregen om zich te ontplooien op geestelijk, intellectueel, sportief vlak en ook wat kunst betreft. Dit laatste is ook heel belangrijk in de Indische cultuur. Met dit alles voor ogen vinden wij, dat het passend is om met zoveel mogelijk sponsors en sympathisanten, het 25 jarig bestaan van CSA als een feest van de dankbaarheid te mogen vieren. Daartoe worden jullie nu alvast uitgenodigd op 15 november 2015 om 11 uur in het Ontmoetingscentrum de Cerf


Kerkstraat 1 te Gullegem. Van harte welkom aan elk van u. Het CSA-comité P.S. Mochten er mensen zijn met creatieve ideeën en (of) bereid zijn om hun medewerking aan dit feest te verlenen, zouden wij u heel dankbaar zijn. De volgende en laatste nieuwsbrief vóór het feest komt pas in de loop van september.

Wij verwachten jullie op zondag 15 november 2015 om 11 uur in OC de Cerf Kerkstraat 1 8560 Gullegem om samen met ons 25 jaar CSA te vieren.

7

8


Vier impressies na een India-reis 1. Enkele gedachten bij de politieke staat India India, onafhankelijk sinds 1947, bestaat uit 29 staten, 6 unieterritoria en 1 nationaal hoofdstedelijk territorium (Delhi), los van elkaar geregeerd, en meestal met hun eigen volk. Wat is het verschil met Europa? Veel regio’s met elk hun eigen taal. Het dialect van het noorden is totaal anders dan in het zuiden. En zelfs tussen buurstaten kunnen de verschillen groot zijn. Maar het zijn dialecten van elkaar. Zijn in Europa het Frans, Spaans, Portugees en Italiaans ook geen dialecten van elkaar? Net zoals het Nederlands, het Duits, en in zekere zin het Engels. Mocht er een eengemaakt Europa zijn zoals India, dan zouden die talen als dialect van elkaar worden beschouwd. Maar wij hebben er historisch staten van gemaakt, met alle conflicten van dien. Aan de binnengrenzen tussen die staten, moet er tol betaald worden. Is Europa een stap verder? Tenzij het in dit land een van de weinige mogelijkheden is om aan vaste inkomsten te geraken voor de overheid. Hoe overleef je de samenleving van hindoes, moslims, en nog enkele kleine religies zoals het christendom? De hindoes respecteren sinds een decennium al een vorm van geboortebeperking. Bij de moslims is dit nog onbespreekbaar. Waardoor de moslim minderheid van 20 %, steeds minder een minderheid is. Hoe zal India dit op termijn overleven? Een vraag die zich ook elders stelt. En buurstaat Pakistan is bovendien in hoofdzaak een moslimgemeenschap. Zou het hiermee te maken hebben dat er sprake is van groepen hindoe-jongeren die zich baseren op het nazisme, er steeds meer voor uitkomen, en alhoewel ze nog beperkt


zijn in omvang, toch steeds meer aanhang krijgen? De Nehru-Gandhi-familie is een dynastie die door verkiezingen steeds weer aan de macht komt. De volgende zit al in de wachtkamer. Er waren ook andere presidenten tussenin, maar niemand kent ze nog. Ze werden door democratische verkiezingen vervangen, onvoldoende gedragen door de bevolking. De Gandhi’s niet. Zij verliezen geen verkiezingen, want ze zijn te populair en weten zich gesteund door de meerderheid. Ze kregen wel allen eeuwige roem omdat ze door geweld (aanslagen) om het leven werden gebracht door minderheidsgroeperingen. Een Gandhi sterft als martelaar. De Indische politiek is voor ons niet te begrijpen. Het is een democratie. Maar met een eigen stijl. In dit onmetelijk groot land, zullen er altijd wel streken zijn waar het wat minder stabiel is. Maar Europa is even groot in oppervlakte, en we hebben ook ons Baskenland, ex-Joegoslavië, Ierland, Brussel, ... Europa is minder bevolkt. De Indiërs zijn met al veel meer dan 1 miljard inwoners. Meestal lopen ze er gelukkig bij. Duitsland is de grootste in Europa met 70 miljoen. En de geestelijke geluksbarometer staat in Europa een stuk lager. Moeten wij ons van Europa dan geroepen voelen om ons politiek systeem beter te vinden dan het Indische? Patrick Defreyne

9

10


2. Afval in India Spontaan zou ik geneigd zijn de titel te veranderen: ‘India is afval’. Hoewel dit een extreme stelling is, schuilt er veel waarheid in deze 3 woorden. Na 14 dagen rondreizen in India mag het duidelijk zijn dat er in dat grote land nog geen milieubewustzijn bestaat, althans niet zichtbaar. De graad van vervuiling is schokkend en alarmerend. Overal waar je gaat, overal waar je kijkt, stapelt het afval zich op. Mensen bewegen tussen afval, verhandelen etenswaren en koken naast afval. Niemand haalt het in zijn hoofd om iets op te ruimen. De zeldzame containers langs de straat worden systematisch ter plekke terug leeg gemaakt en uitgestort door mensen die god-weet-wat hopen te vinden, en om de koeien er in te laten grazen (ik had wel eens een maag van een koe willen zien; gegarandeerd vol plastiek). Langsheen de wegen fotografeerde ik tientallen asbeststorten: gebroken golfplaten, die in open lucht liggen en dus honderden, zo niet duizenden mensen kanker bezorgen. Ik zag langsheen de autostrade een gigantische, openbare stortplaats, waar men het gestorte afval gewoon in brand steekt, om het op lage temperatuur te laten liggen smeulen: de dioxine die daarbij vrij komt, doet alle CO2-inspanningen van de gezamenlijke Europese Unie zonder meer teniet. Alle plassen en rivieren, net zoals de bodem, worden schaamteloos (of is het achteloos?) volgestort met olie, vetten, detergenten en andere stoffen, die het grondwater extreem vervuilen.


11

Alle schoorstenen blazen, ongestoord en ongefilterd, volcontinu giftige dampen de lucht in. Een bezoek aan India maakt duidelijk dat de combinatie van een westers consumptiepatroon en een middeleeuws milieubesef nefast is voor onze aarde. Het schamele eerste begin van recycling, je moet goed zoeken, laat de overheid over aan de kastelozen: hier en daar zag je mensen met blote handen kunststof sorteren uit bergen gemengd afval, en dit dan in grote pakken op hun fietsen of stootkarren ergens naartoe voeren. De overheid heeft in deze materie een verpletterende verantwoordelijkheid. Hoe kan je van mensen verwachten dat ze bewust met milieu omgaan, als: - ze zelfs aan hun primaire behoeften niet kunnen voldoen? - ze niet gesensibiliseerd worden, en dus geen besef hebben waarom ze zich om vervuiling zouden moeten bekommeren?

12


- de overheid op geen enkele manier het voorbeeld geeft, door alvast in overheidsdiensten, scholen, steden, straten en gebouwen zelf de handen uit de mouwen te steken? - de overheid geen infrastructuur creëert om afval te verzamelen en te verwerken? - de overheid geen wetgeving maakt die industrie en bedrijven verplicht milieubewust te werken? Zolang aan de basisbehoeften van een bevolking niet voldaan is, kan je niet verlangen dat die bevolking zich met een milieuproblematiek actief bezig houdt. En dus mogen we als westerling niet de arrogantie hebben een belerend vingertje op te steken. We hebben immers zelf generaties lang precies hetzelfde gedaan. En we werken vandaag de wantoestanden in de hand, door onze industrie systematisch naar die landen te verkassen, precies om dure milieuwetgevingen in Europa te ontvluchten, en voor de winst op korte termijn te gaan. De enige manier om die landen een geweten te bezorgen, is door in het westen onvermoeid door te gaan met milieuinspanningen te leveren, en zo te tonen hoe het kan. En ondertussen onze verantwoordelijkheid te nemen, en door ontwikkelingssamenwerking en politieke druk maximaal bij te dragen aan de verbetering van de leefomstandigheden van de bevolking. Filip Daniels


3.Kunst in India De oude kunst lijkt in grote lijnen op wat bij ons gevonden werd bij opgravingen in Europa: potten, scherven, juwelen en gebruiksvoorwerpen. De Gupta-kunst (4de-9de eeuw) in Sarnath is heel eenvoudig, sober en elegant. Het straalt een zekere rust uit. Het doet ons denken aan de keramiek van Tjok Dessauvage. De beeldhouwkunst in de middeleeuwen is totaal anders door de belangrijke invloed van het Hindoeïsme. De beelden zijn weelderig van vorm zoals de god Ganessh met zijn olifantenkop en de god Vishnu met zijn vele armen. Je zou het gerust barok kunnen noemen. De mogolkunst in de Taj Mahal ( 17de eeuw ) straalt kracht en verfijning uit. Vooral het inlegwerk van edelstenen en halfedelstenen is echt te bewonderen. Vanwege zijn serene, fragiele uitstraling waan je jezelf in een sprookjeswereld. De schilderkunst in deze periode is prachtig door de rijke kleuren en zeer fijne tekeningen die het dagelijks leven in die tijd illustreerden. Het zijn juweeltjes om te koesteren. Ook de schilderijen van de Aborigenen bij pater Van Nuffel in Gumla bekoorden ons door de oeroude tekeningen, dagelijkse taferelen en hun sterke picturale kracht. Het waren net hedendaagse werken en toch zijn ze eeuwen oud. Verder is het moeilijk een beeld te vormen van de hedendaagse kunst daar we weinig werk gezien hebben van plaatselijke kunstenaars. Enkel in de diamantslijperij hebben wij enkele privé-werken gezien die erg westers aanvoelden en prachtig waren van kleur, harmonie en tekening. Hermien Spillebeen en Roos Wyseur

13

14


4. Social impressions and thoughts India, waar ik voor de tweede maal de kans kreeg te bezoeken, heeft terug een enorme indruk nagelaten bij mij. Ongelooflijk hoe in die enorme chaos en volgens mijn inziens toch overbevolkte regio’s iedereen toch zijn weg vindt, ik heb me vele malen afgevraagd onderweg naar…….waar? Ik was toch wat opgelucht toen ik in de Standaard las over geboortebeperking in India, misschien is dit een begin. Schoolplicht: daar moet werk van gemaakt worden, dit kan toch niet dat kinderen voor kinderen gaan zorgen, zoals we op tal van plaatsen hebben gezien (station Varanasi, de talrijke slums, is toch verschrikkelijk). Dan denk je wel eens aan je eigen kinderen. Zolang er niet meer begrip is voor mekaars religie en sociale status raakt men daar niet uit dat kluwen, en is er nog geen sprake van sociale zekerheid met vooral werk voor iedereen. Laten we dan nog niet spreken over gezondheidszorg. Hopen dat politici daar dringend werk van maken in dat voor mij nog altijd heel mysterieuze en mooie land. Fien Debrabandere


15

Vastenactie Taborschool Sint-Maria-Aalter Gedurende de vasten kwam juffrouw Roose Hendrika de apotheek binnen met de mooie melding dat de Taborschool haar voorstel: “om met de vastenactie op school het CSAonderwijsproject Suman te steunen”, akkoord ging op voorwaarde dat we het project eventjes kort konden voorstellen. Ik belde Régine en dat was vlug geklonken, het enige probleem was het ‘kort’. Veertig minuten voor 2 groepen van 3 leerjaren, eerst de oudste, daarna de kleinste. We werden zeer hartelijk verwelkomd door het lerarenkorps dat ons hielp met de installatie en toen de kinderen er aan kwamen waanden we ons al gauw in India: met 3 leerjaren in 1 klas werd het een beetje duwen en trekken en improviseren. Niettegenstaande dat waren de leerlingen zeer aandachtig. Ik

16


leerde ze enkele Indische woorden zoals: namaste, saree, bindi, mandar, danjawath …. En daarna begon Régine met de projectie. Er werden veel vragen gesteld want het was hen ook allemaal zeer vreemd. Dat ze daar rijst aten wisten sommigen, maar dat ze ALTIJD rijst aten: gisteren, vandaag, morgen en overmorgen. Dat ze ’s nachts hun matje uitrolden en daarop sliepen sloeg hen ook met verstomming. Nog erger was het dat kinderen soms 1 à 2 uur te voet naar school moeten en dat soms blootvoets en dan nog eens dezelfde weg terug. Gelukkig zijn vele scholen al hersteld en geschilderd of herbouwd want in die oude ‘stallen’ waar het binnen regent en pikke donker is zou toch niemand willen zitten. De laagste leerjaren zitten dan nog op de grond, wat een verschil met hun eigen klassen: mooie tafels en stoeltjes, kleurrijk versierd met allerlei didactisch materiaal, zelfgemaakte kunstwerkjes, leuke foto’s. Maar het allerergste was toch dat


de scholen geen toiletten hebben, dat je zomaar een plaatsje moet zoeken om je behoefte te doen. Wat vies ! Niet alleen vies maar ook zeer onhygiënisch en een bron van ziekten. Het was al vlug tijd en ook de geboeide leerkrachten waren verwonderd dat we zoveel te vertellen hadden en vonden de tijd nu ook wel krap, maar geen nood we komen graag terug. Als actie hadden ze gekozen voor een wandeling van 5 km voor de laagste 3 leerjaren en 10 km voor de hogere leerjaren. Daarbij lieten de kinderen zich sponsoren door familie en vrienden. Op de laatste dag van de paasvakantie werd er gestapt. Het weer was niet zo best maar toch werd met heel veel enthousiasme gestapt. De juf vertelde mij achteraf dat de kinderen zeer gemotiveerd waren en niet hadden geklaagd over de afstand want ze herinnerden zich dat Indische kinderen dit elke dag moeten doen. Ouders vertelden mij ook achteraf dat er heel gemakkelijk werd gesponsord. De mensen waren echt vrijgevig. Dit bracht dan ook het mooie bedrag van 1950 euro op, netjes verpakt in een schoendoos met de cheque er bovenop. Blij verrast en heel dankbaar voor dit mooie resultaat spraken we af voor een groepsfoto na de vakantie die we dan

17

18


graag meenemen naar Rajawal om te tonen aan de kinderen en de leerkrachten. Zo wordt voor onze kinderen de wereld een beetje kleiner want hun foto blijft in India en de Indische kinderen brengen we in foto naar hier. Een foto, een gezicht is herkenbaar… elk gezicht heeft een naam … zo weten onze kinderen wie ze helpen en wat er met het ingezamelde geld wordt gedaan. Namens het ganse CSA-bestuur en de inwoners van Rajawal: “heel harelijk dank aan juf Hendrika en aan alle andere leerkrachten en aan alle leerlingen van de Taborschool en hun ouders”. Liliane en Christiaan Ampe.


Asha Kiran : Straal van Hoop Nu het Asha Kiran project, opgezet door Rotary Club Menen en ondersteund door CSA, dit jaar met succes afgerond wordt, willen we eens kort de geschiedenis schetsen van dit mooie project. Voorgeschiedenis : Het Noordoosten van India (de provincie Jarkhand met als belangrijkste stad Ranchi) is één van de meest dichtbevolkte en armste regio’s van India. Veruit het grootste gedeelte van de lokale bewoners (Tribals genoemd) bevinden zich in de laagste kaste van de bevolking en is volledig kansarm. Degelijk onderwijs, educatie en het vooruitzicht zich te kunnen opwerken in de maatschappij zijn voor deze groep mensen door het rigide kastesysteem een onbereikbaar goed. Momenteel is er een grote nood aan opvang van kansarme meisjes en vrouwen uit de tribale bevolking, die vaak op zeer jonge leeftijd het slachtoffer geworden zijn van o.a. geweldpleging, agressie, uitbuiting, seksuele delicten, enz. met uitstoting door hun familie tot gevolg. Rotary Club Menen heeft sedert 2003 zijn schouders onder dit project gezet en « Asha Kiran », « Straal van Hoop » was geboren. Projectbeschrijving : Het project beoogt de verheffing van het uitermate arme en onrechtmatig achtergestelde deel van de vrouwelijke tribale bevolking uit de omgeving van Ranchi (NO.- India). Armoede en ongeletterdheid zijn de hoofdoorzaken van deze ongelijkheid. De bedoeling is deze kansarme groep te leren opkomen voor zichzelf, en hen alle kansen tot zelfontplooiing te bieden. Daarvoor werd ter plaatse contact opgezocht met Rotary Club Ranchi South. Rotary Club Menen zorgt vooral voor het verwerven van de fondsen en de algemene coördinatie,

19

20


terwijl het project ‘in the field’ wordt uitgewerkt door RC Ranchi South in samenwerking met de lokale religieuze gemeenschap van de Zusters Ursulinen. Actuele toestand : Momenteel verblijven een 49 tal tribalgirls in een nieuw door ons opgericht gebouw in een klein dorpje niet ver van Ranchi. Daarvoor werd een stuk grond van 1,66 ha aangekocht ongeveer een 40 km van Ranchi waar Asha Kiran zijn definitief onderkomen heeft gekregen en werd ook steun toegezegd van de West-Vlaamse provinciale overheid als hulp voor de opbouw van de infrastructuur. De bouw van het Asha Kiran Centre is reeds afgerond en de officiële inhuldiging vond plaats op 8 november 2009 in aanwezigheid van een 12 koppige delegatie van RC Menen waaronder enkele leden van CSA. De financiering van de werkingsmiddelen, gaande van materiaal voor het voorzien in de basisbehoeften (o.a. voor kledij -, bed- en tafelbenodigdheden, hygiëne en medische verzorging, etc.), voor educatie (bureelmateriaal, schriften, schrijfgerief, computers) , voor werkmateriaal (naaimachines en onderhoud) wordt verzorgd door RC Menen. Daarvoor werd en wordt een beroep gedaan op de fondsen van Rotary International (via het oprichten van een Matching Grant met RC Ranchi South), het District, de voorzitters van Rotary Club Menen, die sinds 2003-2004 een aanzienlijke bijdrage van hun sociale kas voor Asha Kiran reserveren en de individuele giften van vele leden en sympathisanten van RC Menen voor het project. Ook de provincie West-Vlaanderen laat zich niet onbetuigd en subsidieert via het Noord-Zuid Centrum ons project in niet onaanzienlijke mate. Uiteindelijk bedroeg het budget van het opvangtehuis een kleine 400.000,00 euro. Door het project ontstond er ook spontaan een intense interactie met de omgeving. Het Home shelter AK staat ook altijd open voor de volledige lokale bevolking waar nu ook aan vol-


21

wassenenonderwijs wordt gedaan, maar het fungeert ook meer en meer als een centrale ontmoetingsruimte om te vergaderen en te bespreken (een soort ’volkshuis’ toestanden). Ook wordt het verblijf van maar liefst 49 domestic meisjes met 2 begeleiders betaald door de lokale overheid zodat van die kant ook geparticipeerd wordt. Nog een mooie uitloper van het verhaal is het feit dat één van de bezielers van de lokale Rotary Club een arts is van het ziekenhuis in Ranchi. Periodiek verzorgt hij ook gratis consultaties voor de inwoners van Asha Kiran, maar ook voor de lokale bevolking in een lokaal van het opvangtehuis, dat nu al ingericht is als een medische post. Ook op uitdrukkelijke vraag van de lokale overheid en bevolking zijn we in 2010 gestart met een onderwijsproject aan het opvangtehuis te koppelen. Daarvoor werd beslist een bijkomend stuk grond aan te kopen en terug in analogie met de homeshelter een geschikt gebouw op te richten. De werken voor een schoolgedeelte zijn in 2014 afgerond. De bouw van het schoolcomplex omvat naast enkele ruimtes voor het lesgevend kader ook 10 leslokalen voor elk 60 leerlingen, dus 600 in totaal met een totaal budget van 190.000,00 euro. Daarnaast, in de laatste fase, komt er een speelplaats van meer dan 4000,00 m² met bijhorend sanitair en kleedkamers voor een bedrag van 50.000,00 euro. Het voltooien van deze laatste fase in de infrastructuur van Asha Kiran is voor eind 2015. Voor alle duidelijkheid hebben wij ook al naar de Zusters Ursulinen en de leden van RC Ranchi South zeer duidelijk gecommuniceerd dat wat infrastructuur en inrichting betreft het daar ook voor RC Menen zal ophouden. De absolute basisgedachte van Rotary om sociale noden te ledigen bestaat uit het aanzwengelen van een project tot het moment dat het ‘selfsupporting is’. Om het daarna los te laten. Op dat vlak zal RC Menen zijn taak meer dan vervuld hebben. Het Rotary Asha Kiran Shelter Home

22


inclusief de school zal dan als bruggenhoofd dienen in één van de armste streken van India, om de oneerlijkheden die grotendeels resulteren uit het fameuze ‘kastensysteem’ binnen de lokale bevolking aan de kaak te stellen en kansen te bieden aan iedereen. Op zijn voltooiing in 2015-2016 zal het totale project qua infrastructuur ongeveer 660.000,00 euro gekost hebben, waarvan meer dan de helft financiering van buiten RC Menen. RC Menen heeft in deze de rol van voortrekker en motor van het geheel alle eer aangedaan. Finaal zal de site dus zowel als opvangtehuis, school, volks- en ontmoetingshuiscultuurcentrum en medische post voor de streek fungeren. Visie naar de toekomst : Vanaf heden zullen wij dan ook meer en meer het zwaartepunt verleggen naar het individuele sponsoren van meisjes voor Asha Kiran. Dit volgens het principe dat de vereniging Calcutta Sponsor Aid al jaren met groot succes toepast. Met de luttele som van 12,50 €/maand kan men een meisje in ons home volledig bekostigen voor de opvang en alles dat daarbij hoort. Wij zullen deze sponsoring van de meisjes binnen Asha Kiran ook onderbrengen onder de vleugels van CSA, die ons trouwens gedurende het verloop van het gehele project met raad en daad bijstaat. Een extra troef in deze is dat CSA officieel gemachtigd is door de bevoegde overheden om een fiscaal attest voor de verleende geldelijke steun uit te reiken. Mensen binnen onze club hebben zich op dat vlak reeds geëngageerd. Het individueel sponsoren van een meisje staat uiteraard openen voor iedereen. Frank Dhondt


Familienieuws Overlijdens Leon Van Thomme weduwnaar van Maria Depuydt schoonbroer van William en Bea Van Oost-Depuydt André Denoulet echtgenoot van Germaine Tack vader van Joos en Claudine Van Tieghem-Denoulet Nelly Perneel echtgenote van Robert Dewulf moeder van Henk en Ann Lemahieu-Dewulf schoonzus van Pol en Annie Dewulf-Stragier Christiane Dierick weduwe van Pieter Daniels moeder van Jan en Kiki De Meyer-Daniels en van Filip en Katelijn Daniels-Vermeersch Dirk Vandenbossche echtgenoot van Chris Moens Geboorten Valentina Coussement kleindochter van Martin en Régine Coussement-Demeyere Luca Vanruymbeke achterkleinzoon van Paul en Madeleine Vanruymbeke-D’Hondt

23

24


Straal van Hoop

Wevelgem P

Recommend Documents