Nieuwsbrief. Juni Inhoud

Stichting GASTDOCENTEN WO II Werkgroep ZUIDOOST AZIË

juni 2012

Nieuwsbrief Juni 2012

Nieuwsbrief no 85-pag 1

85

Beste Vrienden Aan alles is te merken dat we zo langzamerhand een respectabele leeftijd bereiken, maar dat wil niet zeggen dat geen activiteiten meer plaats vinden. De keerzijde is dat er veel zieken zijn en de gezonden een tandje bijzetten, hulde daarvoor. Zoals jullie weten is de landelijke dag dinsdag 30 okt. In de Koempoelan Bronbeek. De penningmeester weet te vertellen dat we wat meer zullen moeten betalen als de opkomst minder dan 50 personen is. Er zal een spreker van het KITLV (Koninklijk Instituut voor Taal, Land en Volkenkunde te Leiden ) komen. In de media vinden we na Rawagedeh heel wat over “Westerling”, je vindt hier wat over. Een artikeltje “Stilstaan bij de Vrijheid”, is een bladzijde uit het nationale aandenken 2011. Dit boekje kregen alle leerlingen van groep 8 basis onderwijs, jaarlijks uitgereikt door het Comité 4 en 5 mei. Een column van Robbert Dijkgraaf en nog wat artikelen uit het Historisch Nieuwsblad. In het verzetsmuseum Amsterdam is nog t.m. 22 Juli 2012 een tentoonstelling “Elke dag een draadje” borduren in gevangenschap 40-45, ook uit Nederlands Indië. Ik vraag jullie speciale attentie voor het boek “Ogenblikken van Genezing “De gewelddadige dekolonisatie van Indonesië (herziene druk) Auteur Peter Schuhmacher. Uitg. van Gennep Amsterdam 25 euro. Zie ook ’Bol.com’. Peter Schuhmacher heeft indertijd geholpen om onze gastdocent Matta Mezach Matajane uit de Molukken hiernaar toe te halen. Matta zat in het verzet in de Molukken en heeft door de martelingen blijvend letsel opgelopen, die in Nederland alleen zo goed en zo kwaad mogelijk enigszins hersteld zijn. Het boek van Peter S. eindigt met de zin “Voor dit rampzalige dekolonisatiebeleid heeft nooit een Nederlandse politicus, staatsman of generaal verantwoordelijkheid willen afleggen. Dat is een nationale schande” Voor mensen die van gedichten houden : Bamboe en Bussum een keuze uit de gedichten van Willem Brandt. Gooibergpers Bussum ISBN 978.90.72184.00.9 15 euro incl.verzendkosten te bestellen bij [email protected] Graag jullie speciale attentie voor de oproep van de Stichting 15.8.45 voor het programma voor geïnteresseerde kinderen van 8-16 jaar (3e generatie) en ook attentie voor de oproep van het IP voor de petitie. Een goede zomer wenst jullie ook namens het bestuur

Inhoud.

Brief 85............................................................ 1 Herdenking 15-08-2012 -Museon ..................... 2 Zwarte schapen ............................................... 3 Ooggetuige ..................................................... 4 Sporen van Smaragd ....................................... 4 Batik vertelt familieverhaal ............................... 5 Indonesische Mata Hari ................................... 6 Megaclaim om bloedbad Indië ......................... 6 De Verzwegen soldaat..................................... 7 Indo’s .............................................................. 7 Onzinkbaar schip’ ............................................ 7 Indische invloed............................................... 8 Met ons alles goed .......................................... 9 Foto’s Almelo ................................................ 11 15 aug 2012 Herdenking................................ 12 Online petitie IP Indische Kwestie .................. 13

Onze activiteiten worden mede mogelijk gemaakt door de opbrengsten uit de Giroloterij en de Bankloterij. Uw deelname aan de Giro- c.q. Bankloterij wordt daarom van harte aanbevolen.

secretariaat: Mw. C.E. Suverkropp - Bosdrift 148 - 1215 AR Hilversum - tel. (035) 624 96 08 - e-mail: [email protected] K.v.k. Centr. Gelderland reg. nr. 41053164 Banknummer: 60.17.24.070 (t.n.v. penningmeester Amstelveen)


juni 2012




juni 2012


OOK ZWARTE SCHAPEN HOREN IN HET VADERLANDS GEZIN Er moet kennelijk een heleboel Net als velen van u heb ik dankzij de ellende worden ingehaald. Voorheen goede gaven van de boekenclub kwam er bij nationale geschiedenis Erflaters van onze beschaving van nogal wat strategisch ‘vergeten’ te Jan en Annie Romein in de kast pas. Onderhoud van de nationale staan. Een kloek deel, en een grote gezamenlijkheid gaat lastig samen prestatie van het historici-echtpaar om met herinnering aan tweespalt in de zoveel illustere Nederlanders te v orm v an uit buit i ng ov erzee, portretteren. Onlangs heb ik er weer katholieke achterstelling of vorstelijk flink in zitten lezen, en wat opvalt is wangedrag. Nu zijn we beland in het afgezien van een zekere wijdlopigheid andere uiterste en is overal het ‘nooit en wat marxistische klimop - vooral de vergeten’ luid hoorbaar. Niet vergeten, betrekkelijk probleemloze toon. plus de vaststelling ‘dat er altijd Het was 1938 toen de eerste band gez we gen i s’. En dan v ol gt verscheen; het nationalisme tierde onvermijdelijk de banvloek: weg met welig. Maar geschiedenis was dat standbeeld. kennelijk nog geen oorlog met andere De jongste loot aan deze stam is de zwarte canon van middelen en er staat gewoon een portret van Jan Chris van der Heijden. Er moest maar eens een lijst Pietersz Coen in. Hij krijgt van Annie — die zijn van wantoestanden uit de Nederlandse geschiedenis hoofdstuk voor haar rekening had genomen komen, aangezien de dingen veel te florissantiworden ongenadig op zijn falie. Hij is een rot-Coen, ‘geen voorgesteld. Het is - excusez le mot - aantoonbare nationale held’, maar hij hoort er wel bij. Ik las het en kletskoek. vroeg me af of Coen, mocht iemand de euvele moed Laat ik me beperken tot J.P. Coen. Altijd over hebben om nog eens zo’n project te beginnen, nu gezwegen, vonden ook de activisten in Hoorn die opnieuw in liefde zou worden aangenomen. meenden dat zijn standbeeld weg moest. Daarom Die vraag kwam terug toen ik onlangs op een komt er nu een perspex bordje bij om de bezoekers in voetnoot stuitte met een lijstje van erflaters die Jan en twee talen - toeristen mochten eens denken! - diets te Annie nog hadden willen portretteren. Het is er niet maken dat hier weliswaar een beeld staat, maar wel van gekomen, maar Daendels stond erop, van de het beeld van een schurk. Postweg door Java met zoveel duizend doden, en Altijd over gezwegen? Helemaal niet. Al tijdens zijn Van Heutsz, die vanwege de slachting in Atjeh al leven was er bij de Heren XVII hooglopend debat over decennia echt niet meer kan. En koning Willem III, die de omstreden kolonisatiemethoden van Coen. Busken in de negentiende eeuw niet voor niets koning Gorilla Huet schold al op heette. Uitgesloten, als hem, er was eind je het mij vraagt, dat Altijd over gezwegen? Al tijdens zijn leven was negentiende eeuw d e z e h e r e n herrie bij de oprichting tegenwoordig als grote er bij de Heren XVII hooglopend debat over de van dat Hoornse mannen z o u d e n omstreden kolonisatiemethoden van Coen. beeld, en vorige eeuw w o r d e n zag bijna elk gebiografeerd.De decennium wel iets van ophef over de moordenaar laatste tijd scheur ik voor deze rubriek Jan Pietersz Coen. geschiedenisonderwerpen uit de krant. Vaak is de Maar hij maakte wel deel uit van het vaderlandse toonzetting over de vaderlandse geschiedenis somber gezin, ook bij Jan en Annie Romein, zoals de zoon die — ja, uitgesproken negatief. Koningin Wilhelmina had niet wilde deugen, maar er nu eenmaal ook bij hoort. zich in Londen te weinig gelegen laten liggen aan het Mij lijkt dat een aanzienlijk gezondere omgang met de lot van de Joden. Nederland had veel meer excuses nationale geschiedenis dan het gezwaai met moeten maken voor de oorlogsmisdaden in Indonesië. banvloeken, dat vooral dienstig is om de eigen woede Schande dat er op het slavernijverleden wordt op peil te houden. ■ bezuinigd, temeer omdat er nog altijd over wordt Martin Sommer is politiek redacteur van de gezwegen. En J.P. Coen is inmiddels, als ik goed ben Volkskrant. ingelicht, in het Westfries Museum wegens genocide bij verstek veroordeeld. <<<>>>



juni 2012


De Telegraaf, Maandag 21 mei 2012

Den Haag herdenkt de band met voormalig Indië

Sporen van Smaragd

DEN HAAG, maandag A c h t e r gevels, in steegjes en p on ti fi caal op façades. u i tw i sb a r e Indische sporen zijn • Kunsthistorica Audrey Wagtberg Hansen inventariseert al twee jaar de Indische nog steeds sporen in Den Haag. Bij Hotel des Indes: terug te „Kijk, het wapen van Batavia schittert in de vinden in de zon.” FOTO: JOS VAN LEEUWEN H a a g s e architectuur. De ’weduwe van Indië’ wordt niet alleen overeind gehouden door herinneringen, maar ook door glas, steen, brons die de tijd, nieuwbouw en sloop hebben overleefd. Een groot aantal is samengebracht in het eenmalige tijdschrift Sporen van Smaragd dat door wethouder Rabin Baldewsingh (Monumentenzorg) in ontvangst werd genomen tijdens het Tong Tong festival dat momenteel plaatsvindt in Den Haag. „Ongemerkt gaan sporen van ons internationaal gedeelde verleden verloren. Als we de meest kenmerkende en bijzondere voorbeelden willen behouden voor de toekomst, moeten we eerst inventariseren wat we nog hebben”, aldus de bestuurder. De glossy is slechts een voorbode van nóg meer moois waaruit de onuitwisbare band tussen de Hofstad en voormalig Indië blijkt. Volgend jaar verschijnt ook een omvangrijk boek, een samenwerking tussen Monumentenzorg en het Haags Historisch Museum. Het is een tastbare afgeleide van het project Sporen van Smaragd-Nederlands-Indisch erfgoed in Den Haag. Je hoeft geen historicus te zijn om te weten dat

ons land en het huidige Indonesië eeuwenlang koloniale banden hadden. Alhoewel… „De groep Nederlanders die echt in Indië heeft gewerkt; tempo doeloe en ook de pijn heeft gevoeld, wordt wel heel erg klein. Ook hun kinderen, die als tieners in voormalige Indië hebben gewoond en veelal eind jaren veertig terugkwamen naar ons land, zijn langzamerhand op respectabele leeftijd. Het is dus geen overbodige luxe om in kaart te brengen hoezeer deze twee naties zijn vergroeid.” Audrey Wagtberg Hansen loopt enthousiast over het Lange Voorhout als ze haar verhaal vertelt. De kunsthistorica is al een paar jaar bezig met de inventarisatie. Bij hotel Des Indes: „Kijk, het wapen van Batavia schittert in de zon.” En honderd meter verderop bij het imponerende standbeeld van hertog Karel Bernard van Saxen Weimar, generaal in het Nederlands Indisch leger, gaat de vinger naar boven. „Er zitten ook een paar dolken, zogenaamde krissen in verwerkt.” Bij het gebouw van de vervlogen reisorganisatie Lloyds, aan de Korte Vijverberg 5, gaat alle aandacht uit naar het beeld van een Javaanse schone, de personificatie van Insulinde. Maar ook in wijken als Zorgvliet en de Archipelbuurt verraden details in huizen van particulieren de band met ’onze’ Gordel van Smaragd. Onderzoekers hebben zich gericht op de periode van 1853-1945, het jaar dat Soekarno zichzelf op 17 augustus benoemde tot eerste president van het eilandenrijk. ’Indië verloren rampspoed geboren’, het was een onuitwisbare zin in de Lage Landen. Over de unieke band tussen Den Haag en Indië kan Wagtberg Hansen kort zijn: „Natuurlijk zat de VOC in Amsterdam, maar die organisatie had vooral de handelsbanden. Den Haag was dé plek waar de politiek zat en zit. Daar was het ministerie van Koloniën. Daar moest je zijn voor bestuurlijke contacten en dat begrepen vele bedrijven en ondernemers in die tijd ook al.” door ROB HAMMINK

<<<>>>

Boek. “Ooggetuige” Jan (1950) en Peter (1960) Verstraaten besluiten na de dood van hun vader op 13 april 2005, de door hem nagelaten verslagen in boekvorm uit te brengen. De Walburg Pers in Zutphen heeft het boek “Ooggetuige” in oktober 2008 uitgeven. Het ISBN nr. is 978.90.5730.573.3. Het boek kost € 29,95. De verslagen en andere zaken, zoals de tekeningen van Ton zijn, zoals hij wilde, geschonken aan het Tehuis/Museum Bronbeek in Arnhem en aldaar opgenomen in de expositie van Bronbeek. ISBN nr. 978.90.5730.573.3 “Ooggetuige” Krijgsgevangen in Indië en Japan (1942-1945), door Ton Verstraaten Info Jan Verstraaten, Roerdomp 36, 7423 CW Deventer Email: [email protected], tel. 06-36584780, zie ook de website: www.ooggetuigeverstraaten.nl secretariaat: Mw. C.E. Suverkropp - Bosdrift 148 - 1215 AR Hilversum - tel. (035) 624 96 08 - e-mail: [email protected] K.v.k. Centr. Gelderland reg. nr. 41053164 Banknummer: 60.17.24.070 (t.n.v. penningmeester Amstelveen)


juni 2012


Batik vertelt familieverhaal elke doek vol symboliek. Dat is het bijzondere van batik: het spreekt tot de verbeelding.”

DEN HAAG – „Weinig mensen k en n en de b i j zo n d e r e verhalen achter de batikdoeken”, zegt cultureel antropoloog Rens Heringa (79). Dat motiveerde haar om een b esch ei d en, maar boeiende expositie samen te stellen waarin een deel van die symboliek uit de doeken wordt gedaan. De expositie Oma’s Sarong – Familieverhalen in Batik – die te zien is op de 54e editie van de Tong Tong Fair in Den Haag, toont doeken uit verzamelingen die mestiezen (Indo’s, Peranakans) in Nederlands-Indië droegen. „We hebben een oproep geplaatst of er families zijn die oude batikdoeken hadden”, zegt Rens Heringa, die internationaal bekend staat als een van de grootste batikkenners. „Nou, dat hebben we geweten. We kregen zoveel reacties.” Sarong Een selectie van die batiks is te zien op de Tong Tong Fair die nog tot en met komend weekend duurt. „Oma’s Sarong vertelt hoe de doeken in de familie kwamen en wat de kleuren en symbolen vertellen. Meestal werd kleding van moeder op dochter doorgeven. Mijn schoonzusje sliep bijvoorbeeld met de sarong van haar moeder aan het voeteneind omdat het haar beschermde. Zo zit

Niet zonder reden heeft Rens er veertig jaar van haar leven aan gewijd. Ze groeide op in een Twentse textielfamilie en kwam als jong meisje in aanraking met imitaties van batik, bestemd voor de export naar Indië. „Toen ik in de jaren vijftig naar Surabaya vertrok en echte batik zag, wilde ik er meer van weten. De stof fascineerde zo, dat heeft me nooit losgelaten. Ik ben op batikles gegaan en heb me sindsdien verdiept in de geschiedenis en de technieken. Ik hou van het ambachtelijke. Het ziet er misschien eenvoudig uit, maar makkelijk te maken is het niet. Je moet denken in negatieven. Een deel dat wit moet blijven, moet je bewerken met hars, zodat het patroon wit blijft. ” „Elk patroon vertelt bovendien een verhaal. Batik is niet zo maar een stofje. Het doek dat huwbare dochters van hun moeder of grootmoeder kregen, wijst op de gevaren van het leven. Samen met de wolf dwaalt Roodkapje in het bos. Ze plukt bloempjes en lijkt zich van geen kwaad bewust.” Fraai is een goudrood-blauw doek dat de goede wensen voor een lang en vruchtbaar huwelijk uitdrukt in Europese motieven. In het veld bloeit een fuchsia, in ons land het symbool voor de zomer. Wie batik wil dragen, moet volgens Rens goed weten wat hij/zij aantrekt. „De symboliek luistert nauw. Wie ongeïnformeerd batik draagt, kan snel de plank misslaan. Er zijn regels voor het gebruik van batik. Een verkeerde doek en het is of je met de kroonjuwelen van de Koningin rondstapt. ” Rens: „Echte batik blijft populair. Het is uitgegroeid tot een statussymbool vanwege de hoge prijs. Voor een stuk handgetekende batik tel je al snel duizend euro neer.” Met als resultaat dat er veel nepbatik in omloop is. Rens: „In de jaren tachtig, toen fabrieksbatik zijn intrede deed, is de kwaliteit van batik achteruit gegaan. Wie nu denkt batik te kopen voor een paar euro, kan er van verzekerd zijn dat het een fabrieksproduct en niet een oorspronkelijk doek is. <<<>>>




juni 2012

Megaclaim om bloedbad Indië De Telegraaf, Dinsdag 08 mei 2012

door Charles Sanders

AMSTERDAM, dinsdag Er wacht Nederland een megaclaim van slachtoffers uit de Indonesische onafhankelijkheidsoorlog. Nadat vorig jaar september al 200.000 euro moest worden betaald aan tien nabestaanden van het bloedbad op het Javaanse Rawagadeh, gaat het dit keer mogelijk om vele miljoenen. De beruchte kapitein Raymond Westerling, bijgenaamd De Turk, zou zich in 1946 en 1947 met zijn contraguerrilla eenheid op Zuid-Sulawesi schuldig hebben gemaakt aan standrechtelijke executies. Kinderen en echtgenotes van omgekomen Indonesiërs eisen in navolging van de Rawagadeh-claim naast excuses van onze regering ook schadevergoeding. Bovendien heeft zich een stichting als partij gemeld die zegt de belangen van familieleden van ruim 3000 burgerslachtoffers te behartigen. Advocaat Liesbeth Zegveld: „De Nederlandse overheid moet met een creatieve oplossing komen. Nu wordt er alleen maar afgewacht.” Als het tot een soortgelijke regeling komt als met de nabestaanden van Rawagadeh, die ieder 20.000 euro kregen, zou maximaal 60 miljoen euro kosten. Erkenning De raadsvrouw van de eisers vraagt demissionair minister Rosenthal (Buitenlandse Zaken) geen beroep te doen op ’verjaring’, maar aansprakelijk-

Indonesische Mata Hari klaagt aan Zeven jaar lang ten onrechte in gevangenis Een voormalige danseres van president Soekarno eist ruim 600.000 euro van de Indonesische regering, omdat ze zeven jaar onterecht gevangen heeft gezeten op verdenking van communistische sympathieën. Nani Nurani groeide op in een aristocratische familie in WestJava. Haar dansprestaties brachten haar naar het Cipanas-paleis, waar ze voor president Soekarno mocht optreden. Ze werd een van zijn favoriete danseressen. Het succes leidde tot een uitnodiging om op 20 mei 1965, Nationale Ontwakeningsdag, op te treden voor de Partai Komunis Indonesia (PKI). Vier maanden later mislukte een communistische coup. Op een avond in 1968 belden twee mannen aan bij Nani’s ouderlijke huis in Cianjur. Ze opende haar slaapkamer en zag geweren op zich gericht. Het was de militaire politie die haar kwam arresteren. Op hun hoofd-kwartier toonden de militairen haar anonieme brieven die stelden dat Nani aanwezig was geweest bij de bloedige moord op zes generaals bij Lubang Buaya, oftewel de ‘krokodillekuil.’ Ze werd zwaar onder druk gezet om te bekennen. Het leger was ervan overtuigd dat Nani een Nani Nurani verdacht van communistische spion was. Communistische sympatiën Geruchten hierover waren

heid te erkennen. Ook stelt ze namens de Stichting KUKB, die opkomt voor nabestaanden van „de overige ruim 3000 slachtoffers op ZuidSulawesi”, graag in gesprek met de bewindsman te willen treden om tot een „bredere oplossing” te komen. Kapitein Westerling en zijn commando’s waren tussen 11 december 1946 en 5 maart 1947 actief in de dorpen Suppa, Galung Lombok en Bulukuma op toenmalig Celebes. Daar zouden zich de excessen hebben afgespeeld. Westerling zelf stelde tot zijn dood in 1987 dat het bij de gedode Indonesiërs om terroristen ging. Zijn adjudant, Henk Ulrici, kreeg zelfs de Militaire Willems-Orde uitgereikt van prins Bernhard, onder andere voor dat optreden in Nederlands-Indië. Advocaat Liesbeth Zegveld: „Vier cliënten hebben de executies van hun vaders bewust meegemaakt, ze lijden nu nog onder hun rauma’s. De beruchte Raymond Westerling zou zich met zijn commando's in 1946 en 1947 op Zuid-Sulawesi schuldig hebben gemaakt aan standrechtelijke executies. Nabestaanden van de slachtoffers eisen nu een schadevergoeding. FOTO: RENE DE VROEDE

ontstaan nadat ze de secretaresse was geworden van legergeneraal Soerjosoemarno. Als een Jakartaanse Mata Hari zou ze inlichtingen hebben verzameld voor de pki. Nani werd opgesloten in een vrouwengevangenis in Jakarta. Pas na een jaar kreeg ze haar familie te zien. Volgens Nani zou ze zijn verkracht als Soerjosoemarno niet had gepleit voor haar vrijlating.Na zeven jaar cel werd ze haar verdere leven gediscrimineerd door de autoriteiten. In 2003 werd Nani 62 en kwam ze in aanmerking voor een levenslange identiteitskaart. Maar haar status als ‘Eks-tapol’ (ex-politieke gevangene) maakte dit onmogelijk. Met hulp van mensenrechtencommissie Komnas HAM en rechts- hulporganisatie LBH Jakarta klaagde ze het gemeentelijke registratiekantoor aan bij de rechter. Ze won de zaak, waarna de overheid in hoger beroep ging. Vijf jaar later stelde het hooggerechtshof Nani in het gelijk. Maar anno 2012 staan nog steeds de letters ET voor ‘Eks -tapol’ op haar identiteitskaart. Reden waarom ze een nieuwe rechtszaak is begonnen om excuses en schadevergoeding van de overheid te eisen. De inmiddels 72-jarige Nani Nurani staat nog sterk in haar schoenen. Toen een rechter vroeg naar het geheim van haar vitaliteit, antwoordde ze: ‘Zeven jaar lang rijst eten waar een rat nog geen hap van lust.’ Jan Lepeltak is correspondent in Jakarta.

<<<>>>



Indo’s De moeder van mijn vader, mijn oma, was voor een kwart Ja-vaans. Ze had zes broers en drie zussen. Haar vader had er aardigheid in gehad zijn kinderen alfabetisch te benoemen. Het rijtje weet ik nog uit mijn hoofd. August, Bianca, Caesar, Darius, Eduard, Flora, Gradus, Hector, Irene en, ten slotte, de J sloeg hij over, Kalliope (Tante Opi). Mijn moeder had twee zussen, beiden getrouwd met een planter in ons voormalig Nederlandsch Indië, die we alleen maar zagen als ze met verlof in Nederland waren. Al die familie kwam regelmatig bij ons thuis en riep voortdurend „Ajo!”, „Adoe!” en „Kassian!” Ze konden hun vingers krom naar boven laten staan en ermee knakken. Mijn broer zei, toen een tante dat weer eens deed en ik, zonder te kijken, in een hoekje zat te spelen: „Peter denkt nu dat ze een reepje chocola eet.” En de gesprekken! „Clara, jij gaat trassi maken, ja?” „Ja, gaat wel stinken, hoor!” „Leo, heb je nou weer je obat obat verrrgeten? Adoe, toch! Te errrrg!” In hun huizen hingen krissen aan de muur en gebatikte doeken, een tijger van djatihout stond op het buffet. En foto’s. Veel foto’s. „Kijk, Peter, dit is je vader met de djongos op de galerij en dit is je tante Hermien onder de waringin.” Toen ik dan ook de manifestatie INDOmania op Tweede Paasdag bezocht, had ik een groot gevoel an thuiskomen. Allemaal familie! Allemaal ooms en neven en nichten!

NATIONAL GEOGRAPHIC.nl / April 2012. Redactioneel

‘Een onzinkbaar schip’ In dit artikel van de Hoofdredacteur Aart Aarsbergen, wordt geschreven: ‘De ondergang van de Titanic, de moeder aller scheepsrampen’, etc. Als hiermee bedoelt wordt, de meest bekende scheepsramp, dan is dat natuurlijk zo, maar als daarmee bedoelt wordt, met de meeste slachtoffers, dan is dat niet zo ! De grootste scheepsramp met het grootste aantal slachtoffers is de torpedering van De Japanse ‘Yunyo Maru’op 18 september 1944, dat overvol geladen was met 2300 Europesche krijgsgevangenen en 4200 Javaanse slavenarbeiders de zgn. ‘romusha’s’ Van deze ongeveer 6500 mensen, kwamen er ongeveer 5600 om het leven ! Dat is vier (4) keer zoveel bij de ramp van de Titanic.

juni 2012


Adriaan van Dis werd er geïnterviewd over zijn tvprogramma, waarin hij op zoek gaat naar het land van herkomst van zijn ouders. Toen ik hem later tegenkwam, riep hij verbaasd: „Wat doe jij hier? Jij bent toch geen indo?” „Wel degelijk”, gaf ik ten antwoord. Wat bleek? We zijn allebei voor een zestiende Javaans, terwijl we er al die tijd van overtuigd waren geweest dat de ander een volbloed blanda was.

Tekst en tekening: Peter van Straaten NRC Handelsblad, vrijdag 13 april 2012

N.B. De meeste overlevenden stierven later in de kampen bij de aanleg van de zgn. ‘Pakan Baroe spoorweg’, die voor de Japanners, onder mensonterende omstandig-heden moest worden aangelegd dwars door oerwoud en moeras op Sumatra Opm. Sommige bronnen hebben het over nog grotere aantallen van bij scheepsramp omgekomen Mensen (7.000 tot 8.000) in april en mei 1945 in de Oostzee, maar daar betrof het een aantal schepen en niet één ! (Zie het bericht in NG van mei 2005) Bij de ramp met de ‘Yunyo Maru’ zijn bijna alle docenten omgekomen van mijn H.B.S.! Zij waren in militaire dienst als ‘Landwacht’, Stadswacht’ e.d. en waren ‘verklede’ burgers van rond de 40 jaar (!), die geacht werden te kunnen vechten tegen een overmacht van Japanse zwaar getrainde jonge soldaten van 18 jaar ! J.R.Mellema, gastdocent WO II Azië Roden, 30 maart 2012

<<<>>>

De Verzwegen soldaat Schrijfster en journaliste Pessireron: 'Je doet mensen pas recht als je ze noemt' Stukje bij beetje heeft Sylvia Pessireron (53) de pijn en ontberingen van haar familie, van het Molukse volk, verwerkt in een roman. Om recht te doen aan

Een volk en aan haar vader. Hun geschiedenis is de geschiedenis van Nederland. De Volkskrant Sylvia Pessireron: “De Verzwegen soldaat”. The house of Books, € 17,95 <<<>>>



juni 2012


Indische invloed In mijn werkkamer hangen Zilvervliesrijst deed die weer verdwijnen. Zo kwamen twee portretten van oudzij op het spoor van vitamine-gebrek. Eijkman v oorzitters v an de ontving voor deze ontdekking van vitamine B1 de Akademie, typische Nobelprijs. Grijns werd gepasseerd - een groot geleerden uit het begin van onrecht, want juist hij had de cruciale stap gemaakt de vorige eeuw: dat een voedingsstof ontbrak. eerbiedwaardig, grijs, met Het Eijkman-Instituut in Jakarta is nu een van de baard en bril. De eerste is meest v ooraanst aande wetenschappelijke een echte bèta. De instellingen in Indonesië. Het is trots op zijn lange Column Robbert Dijkgraaf. Hendrik geschiedenis en de prestaties van zijn eerste NRC 19/20. Febr.2012 natuurkundige Column Robbert Dijkgraaf. Lorentz kijkt aimabel, maar directeur. Het koloniale gebouw is prachtig hersteld ferm de wereld in. Hij was en bevat de nieuwste onderzoeksapparatuur. Zeker in niet alleen architect van de moderne theorie van een land en stad waar de bevolking zo geëxplodeerd straling en materie, maar ook verantwoordelijk voor de is, is de rust in de lange koele gangen een bouw van de Afsluitdijk. De tweede is een echte alfa. verademing. Je voelt je terug in een verloren tijd. Hij hangt voorovergebogen boven een dik boek, zijn Bij een recent bezoek was dat werkelijk zo. We neus bijna in de pagina’s - een karikatuur van de kregen een prachtige film te zien van Batavia uit de verstrooide geleerde, de boekenwurm die zich jaren twintig. De camera rijdt door de stad en filmt in nauwelijks bewust is van de rest de wereld. een elegante zwierende beweging het straat-beeld. Maar niets is minder waar. De sanskritist Hendrik Kern Alles straalt een serene rust uit, zeker als de filmer (1833-1917) was minstens zo geniaal én relevant als het bijna verlaten gebied van de medische school en Lorentz. Hij sprak zo’n het instituut bereikt. Wat beetje iedere denkbare taal, Wat kunnen wij betekenen voor een land een enorm contrast, toen levend of dood, en was een dat ons zo veel gegeven heeft, ook in de we na de film de straat op wereldexpert op het gebied liepen en de chaos van het wetenschap? van Oosterse talen, van moderne Jakarta met zijn Perzisch via oud-Javaans eindeloze stromen tot Polynesisch. Kern werd geboren in het voormalige brommertjes ons tegemoet toeterde. Indrukwekkend Nederlands-Indië en heeft veel betekend voor zijn hoe snel het land in korte tijd veranderd is, en geboorteland. In Indonesië wordt hij vereerd als een onvoorstelbaar hoe het nog verder zal veranderen. vader des vaderlands, omdat hij liet zien dat het Indonesië is het grootste land in de ASEAN, de gefragmenteerde eilandenrijk taalkundig een Associatie van Zuidoost-Aziatische Naties. Dit deel natuurlijke eenheid vormt. van de wereld telt meer dan een half miljard inwoners Vreemd genoeg zit Indonesië een beetje in onze en kent met Singapore, Maleisië, Vietnam en Thailand blinde vlek, ook binnen de wetenschap - een een aantal snelgroeiende technologische tijgers. Freudiaanse verdringing van ons koloniaal verleden? Indonesië behoort nu niet tot de koplopers, maar er is Laat ik nog twee voorbeelden geven van Indische geen twijfel dat het ook spectaculair invloeden. Eugène Dubois (1858-1940) was een zal groeien. Is er nog een rol voor Nederland? veelbelovende, maar eigenwijze jonge arts die, Hebben wij een idee wat wij kunnen betekenen voor geïnspireerd door Darwin, ervan overtuigd was dat hij een land dat ons eeuwenlang zo veel gegeven heeft, de missing link tussen aap en mens in Zuidoost-Azië ook in de wetenschap? kon vinden. In 1887 nam hij als geneeskundig officier Er is iemand die geen twijfel heeft over het belang van dienst in het Koninklijk Nederlands Indisch Leger en Indonesië. Hij woonde er van zijn zesde tot zijn tiende vertrok met zijn vrouw en pasgeboren dochtertje naar j aar, wil graag de banden versterken, heeft een de Oost. Dubois was niet alleen volhardend, hij had speciale wetenschappelijke afgezant gestuurd en gaat ook veel geluk met zijn opgravingen. Vrij snel ontdekte ook veel geld investeren. President Obama roemde hij een schedel, een kies en een dijbeen van de tijdens zijn bezoek in 2010 de Indonesische diversiteit ‘Javamens’, het eerste exemplaar van wat nu Homo en tolerantie. Het is duidelijk dat een nauwe band met erectus heet. Spelenderwijs vond hij ook een een groot en gematigd moslimland goed past in het compleet nieuw vakgebied uit: de paleoantropologie. Amerikaanse buitenlands beleid. (Het is trouwens een Christiaan Eijkman (1858-1930) was net als Dubois interessante gedachte dat, met enige fantasie, werkzaam als KNIL-arts. In 1888 werd hij de eerste Nederland eeuwenlang het land met de grootste directeur van het Centraal Geneeskundig moslimbevolking ter wereld is geweest.) Obama Laboratorium in Batavia. Samen met zijn assistent begrijpt heel goed wat Indonesië kan bieden. Naar Gerrit Grijns deed hij experimenten om de verwekker inwonertal zijn de Verenigde Staten en Indonesië het van de tropische ziekte beriberi te achterhalen. derde en vierde grootste land ter wereld. De grootste Iedereen dacht aan een bacterie, maar experimenten natuurlijke rijkdom van dit gigantische eilandenrijk met kippen brachten hen op een ander idee. Toen de anno 2012 is specerijen noch goedkope arbeid, maar kippen een keer gepelde witte rijst hadden kregen, een eindeloze bron van jong talent. De Indische vertoonden ze beriberi-achtige verschijnselen. invloed zal verder reiken dan babi pangang. secretariaat: Mw. C.E. Suverkropp - Bosdrift 148 - 1215 AR Hilversum - tel. (035) 624 96 08 - e-mail: [email protected] K.v.k. Centr. Gelderland reg. nr. 41053164 Banknummer: 60.17.24.070 (t.n.v. penningmeester Amstelveen)

Stichting GASTDOCENTEN WO II Werkgroep ZUIDOOST AZIË Boek MET ONS <<>>> ALLES GOED Maker Erik Willems over zijn documentaire: ‘Met ons alles goed’ is een montage van de familiefilms van de familie Kuyck, gecombineerd met fragmenten uit de brieven die van en naar Nederland gestuurd werden. Deze zijn ingesproken door Johanna ter Steege. Het geheel geeft een prachtig beeld van het leven in Indië en van de gelaagdheid in die koloniale samenleving. De Indiërs moest je niet te veel laten feesten. Ze moesten worden opgevoed en bovendien in de gaten worden gehouden. Er broeide iets in het land.’ Willems zag het filmmateriaal in het smalfilmarchief van het Instituut voor Beeld en Geluid, nadat toen-malig

juni 2012


conservator Henk Verheul hem erop wees. ‘Het materiaal was zo zorgvuldig gefilmd en de films waren zo goed met elkaar verbonden, dat ik me niet kon voorstellen dat dit alles was. Bij een kleinzoon van de familie Kuyck op zolder kwamen toen de overige filmrollen tevoorschijn. Bovendien lagen daar alle brieven die de familie in die tijd naar elkaar had gestuurd, netjes geordend. Dat de collectie zo compleet is en met elkaar verbonden maakt het materiaal zo bijzonder.’ Het verhaal verscheen als boek met dvd in 2009. Voor € 9,95 (excl. verzend-kosten) kunt u een exemplaar bestellen, stuur hiervoor een mail naar Erik Willems: [email protected]

<<<>>> v rouw al haar ko st b aa rh e de n m ocht vermaken aan wie ze wilde, ze waren haar persoonlijk eigendom. Dat had hij gezegd. Hoewel ze genoeg had om ruim van te leven, liet ze de kostbaarheden telkens naar de Pegadean brengen- het pandhuis - want er kwam altijd wel een familielid om geld vragen. Of één van de zonen had een stommiteit begaan en dan is een moeder er toch om te helpen. Zo leefde men in het oude Indië in die kringen. Ze zijn familieziek hoor, die Indische mensen. De Raden Ajoe verdeelde dus bijna alles,alleen het allermooiste sierraad dat ze bezat droeg ze tot aan haar dood zelf. Ze had dit bestemd voor haar eigen dochter, de lieftallige Elsa. “Geen ander mag dit dragen mijn dochter, het is voor jou, want dit is iets dat van moeder op dochter overgaat” Het was een diamanten haarsierraad in de vorm van een bloem, een roodgouden bloem bezet met diamanten en in het hart een enorme briljant. Het sierraad was gemonteerd op een gevorkte pin van metaal,om in een kondé gestoken te kunnen worden. Het was een even kostbaar stuk handwerk als het diadeem van een Europese koningin.Het had toebehoord aan de oude Ratoe Mas, de grootmoeder van de Raden Ajoe. Het was dus een vorstelijk voorwerp en het moest met geurig water gewassen worden vóór het opzij gelegd werd in een zijden doekje. Een kondé- haarwrong - is altijd vettig want ze wordt immers gekapt met olie, vandaar De jaren gingen voorbij en de familie breidde zich uit, de kinderen trouwden één voor één en kregen zelf vele kinderen. Bij feestelijke gelegenheden kwamen ze allemaal naar het ouderlijk huis, dat dan weer tot leven kwam. En dan zat de Raden Ajoe statig en uiterlijk onbewogen tussen ´t lawaaierige grut met hun kindermeiden. Maar ze genoot er van, want welke Javaanse is er niet dol op tjoetjoe´s om zich heen. De enige die uit de toon viel was Anna, de vrouw van de oudste zoon, een heerszuchtige Hollandse, die haar man flink onder de plak had. Al jaren had ze begerig naar de diamanten bloem gekeken. Toen de Raden Ajoe stierf en alles moest worden verdeeld,kwam de voedster van Elsa binnen sloffen met de diamanten bloem en legde die neer bij Elsa, Haar gestorven meesteres had immers gezegd

Een Goena-Goena verhaal

Lang geleden woonde vlakbij de stad Jogjakarta een aanzienlijke Indische familie. De moeder was een voorname Javaanse uit de kraton. Heel jong had men haar uitgehuwelijkt aan een planter van Duitse afkomst, een gunsteling van de Sultan,omdat hij een klinkende naam had en een goed potje biljart speelde. De jonge Javaanse bruid was dan ook niet ontevreden over haar huweijk want haar man stond in hoog aanzien bij de bevolking en ook in Hollandse kringen werd hij gewaardeerd. Hij was een goedmoedige wat grove landjonker,die graag op jacht ging en in de soos had hij een gezellige dronk.Ze kon dus haar hoofdje hoog houden want zij was juist erg aloes en bleef de Raden Ajoe. Zo werd ze dan ook door iedereen genoemd en ze moest aangesproken worden met de titel Bendoro. Dat is een vorstelijke titel voor de dochters van een prins van den bloede. Ze hield er in haar huis een complete hofhouding op na die letterlijk voor haar kroop. Want zo is de etiquette in Javaanse hofkringen.En voor zover ik weet is dat nog steeds zo. Er bestaat een foto van haar waar ze op een stoel zit, terwijl de bedienden om haar heen op de grond zitten. Ze kijkt met bijna geloken ogen strak voor zich uit,een waaier in de hand en de voetjes op een bankje. De bedienden sidderden voor haar, want ze was streng en veeleisend en toen ze ouder werd fluisterde men dat ze bovennatuurlijke krachten had. Ze baarde zeven zonen en één dochter. En dat was een hele prestatie voor zo´n klein tenger vrouwtje, dat nog steeds het figuurtje had van een getrainde hofdanseres. Ze voedde haar 7 jongens streng op. Ze moesten zich gedragen zoals het hoorde en ze leerde hen correct Hoog en Laag Javaans spreken en ook de aparte taal van de kraton. Het werden knappe mannen, maar de mooiste toch was Ella, de jongste en de enige dochter. Ze aanbad dit kind. Ze was beeldschoon, met dat mooie kulit langsep, zo´n bijna blanke huidskleur met een waasje tint. Ze had een fijn neusje en donkerbruin krullend haar. Ze was ook de oogappel van haar vader. Toen die vader overleed bleef de Raden Ajoe in het grote huis wonen met haar bedienden, vogelkooitjes en waakhondjes. Ze begon veel van haar sierraden uit te delen aan de schoondochters opdat er later geen ruzie zou komen en ze bezat als Djogjase edelvrouwe heel wat! De oude heer had per testament bepaald dat zijn


Stichting GASTDOCENTEN WO II Werkgroep ZUIDOOST AZIË dat die voor de enige dochter was bestemd. Maar Anna stak bliksemsnel haar hand uit en pakte de diamanten bloem. “Die is voor mij” zei ze, “ Ik ben de vrouw van de oudste zoon” Alle schoondochters zwegen, want ze wisten allemaal dat de bloem voor Elsa was bestemd. Ook Elsa zweeg, bang als ze was voor Anna. “Het zal je alleen ongeluk brengen” waarschuwden de broers, want we weten toch allemaal dat ´t aan Elsa toebehoort. Het is een familiestuk uit Ma´s familie en wie tegen de laatste wil van een dode ingaat sterft zelf” “Nonsens!” riep Anna kwaad. “Allemaal bijgeloof! Na een heftige woordenwisseling verdween de hulpeloos kijkende oudste zoon met zijn vrouw en niemand praatte meer met hen. De hechte familie was voorgoed gespleten en de vriendelijke, zachtmoedige oudste zoon van de Raden Ajoe werd eenzaam en doodongelukkig. Anna liet intussen van de speld een broche maken door een Djocjase zilversmid. Een moeilijk karwei, want het goud van de bloem was erg hoog van gehalte,dus zacht. Eén pin moest van de vork worden afgezaagd, de andere omgebogen en van een sluiting voorzien.De eerste keer dat Anna de broche droeg, was op de receptie van de Resident. Ze droeg de juwelen bloem op haar omvangrijke boezem. Het gaf veel stof tot kletserij en afgunst en daar genoot Anna juist van. Het zou voorlopig de laatste keer zijn dat ze de bloem droeg, want ze kreeg een raadselachtige ziekte. Malaria dacht men eerst, maar de dokter vermoedde dat het de nieren waren. Ze moest dieet houden en vermagerde zo, dat ze geen energie meer had om de huishouding te besturen. En zo sleet de eens zo energieke Anna haar tijd veel in bed en op de krossi males. De broche lag in een doosje op de toilettafel, maar de bedienden raakten het ding nooit aan. Ze waren er van overtuigd dat de oude dame er over waakte. De bedienden wisten natuurlijk alles over de ruzie en over de hebzucht van Doro Njonja Anna. Heel Djocja wist het. De schoonzusters kregen medelijden toen ze hoorden dat Anna zo ziek was en zochten haar op met lekkernijen en obatjes en troostten hun broer. In die dagen werd er tot tweemaal toe ingebroken in Anna´s slaapkamer. En elke keer hadden de dieven Anna waarschijnlijk verdoofd met Ketjoeboeng. Dat is ´t fijne stuifmeel van de Daturaplant, een geliefkoosd middel van dieven om hun slag te kunnen slaan. Het wordt door een pijpje in de klamboe geblazen en na een tijdje zijn de slapende mensen verdoofd. De kamer was grondig doorgezocht en bijna al Anna´s kostbaarheden waren weg. Behalve de diamanten bloem, die lag onaangeroerd in een doosje op de kaptafel. Vreemd! Heel vreemd. Anna huilde om de dingen die ze eens van haar eigen moeder had gekregen en die nu weg waren. De meid van Anna schudde het hoofd en liep met ontzag om de kaptafel heen als ze die moest afstoffen. Kassian Njonja An, begreep ze dan de wenk niet van de Raden Ajoe? Eén van de Indische schoonzusters trok toen de stoute

juni 2012


schoenen aan en bezocht Anna om eens vertrouwelijk met haar te praten. “An, zou je nu die kondéspeld niet beter terug geven aan Elsa , zoals Ma dat had gewild. Het ding heeft jullie al genoeg ongeluk gebracht.Doe ´t toch An,voor het te laat is.” Maar Anna wilde er niets over horen. “ Wat een bespottelijk idee dat het gevaarlijk zou zijn om de broche te dragen! Ik ben gewoon de vrouw van de oudste zoon” zei ze koppig “Ik heb er recht op en ik geloof niet in al die tovenarij” En zo bleef Anna dan voor het grootste gedeelte van de dag in bed liggen tussen de flesjes obat. Haar man sliep allang in een andere kamer,want Anna was ´s nachts veel te onrustig.Kon de slaap niet vatten en beweerde dat ze in de nacht de buren hoorde praten. “Ze zitten tot diep in de nacht te kletsen op hun achtergalerij en daar kan ik geen oog bij dicht doen” Overdag hoorde ze gefluister onder haar raam. Overspannen zei de dokter en hij raadde haar aan voor een tijdje naar de bergen te gaan. Een frisse neus zou wonderen doen. Anna begon zin te krijgen in dit uitstapje en liet door de Djait nieuwe japonnen maken. Haar man was bij haar in de weekeinden en reisde op de Maandagen terug naar de stad met de trein. Hij had daar per slot zijn werk. Verder zat Anna alleen in dat Hotel, heel gerieflijk en ze vermaakte zich met lezen en handwerken. Het eten smaakte haar weer en ze leefde op tussen de nieuwe mensen die ze in de salon ontmoette. ´s Avonds zat ze mooi gekleed aan tafel te dineren, met de diamanten bloem op haar japon gespeld. Op een dag werd haar man opgeschrikt op zijn kantoor door een politieambtenaar. Er was iets tragisch gebeurd. Ze gingen per spoor de bergen in. In het Hotel ontmoette hij de Controleur BB , de Hoteleigenaar en een dokter. De laatste moest hem vertellen dat zijn vrouw Anna door een misdaad om het leven was gebracht. Ze was heel vakkundig met een rentjong afgemaakt en het was vreselijk om aan te zien. De jongeman treurde om zijn vrouw, want Anna was geen slecht mens geweest, alleen zo dom. Ach Anna Anna, waarom moest je zo koppig zijn en zo over de adat van dit land heenlopen? Hij accepteerde het noodlot dat onherroepelijk is, al haalt een mens dit wel altijd over zich zelf heen.Hij was niet voor niets de zoon van een Javaanse moeder. In Djocja fluisterden de mensen, want het was geen roofmoord geweest. Wat dan wel? En wie had ´t gedaan en waarom? Van de daders geen spoor. De kranten stonden er vol van. “Mevrouw von und zu” was van onberispelijke reputatie, schreef men en ze was in het bergoord om te herstellen van een ziekte. De familie zweeg. Er zijn dingen die een Hollandse officier van Justitie nooit begrijpen zal. De diamanten bloem was immers niet gestolen, nee die had in het bed gelegen naast al dat bloed. Het was een adatmoord geweest. De oude prinses had de straf vanuit “gene zijde”laten volbrengen, beslist - want de broche was als vroeger, een haarsierraad en de bloem zat ongeschonden weer op de gevorkte pin. Justine Swaving.

<<<>>>



juni 2012


Almelo, 2012

Almelo, 2012

Almelo, 2012



Stichting

juni 2012


Het Indisch Platform

PETITIE: “De Indische Kwestie” Geachte lezer,

Reeds meer dan 67 jaar verlangt de Indische gemeenschap genoegdoening ten aanzien van erkenning en recht aan allen die tijdens de Tweede Wereldoorlog in voormalig Nederlands-Indië te lijden hebben gehad onder de Japanse bezetter. In de jaren na deze gruwelijke tijd moesten de Indische Nederlanders ten gevolge van de onafhankelijkheidsstrijd van de Indonesiërs hun geboorteland verlaten en naar Nederland vertrekken. Daar aangekomen wachtte hen een uiterst kille ontvangst, waarbij hen tevens het recht op achterstallige salarissen en pensioenen, de zogenaamde “backpay”, alsmede vergoeding van geleden oorlogsschade door het verlies van have en goed in voormalig Nederlands-Indië, ontzegd werd en nu na ruim 67 jaar nog steeds ontzegd wordt. Een en ander heeft inmiddels de naam “De Indische kwestie” gekregen. De Nederlandse regering heeft officieel verklaard: “niet te willen meewerken aan de totstandkoming van een oplossing van de Indische kwestie…..”. Bovendien pretendeert de Nederlandse regering onterecht dat “Het Gebaar” uit 2001 een finale kwijting van hier vermelde kwestie zou zijn geweest. De Indische gemeenschap kan hier geen genoegen mee nemen. Teneinde op te komen voor de belangen van alle Nederlandse staatsburgers, afkomstig uit voormalig Nederlands-Indië, en hen recht te laten doen door de Nederlandse regering, start “Het Indisch Platform” samen met alle andere belanghebbende Indische organisaties een landelijke petitie. Wij nodigen u dringend uit om aan deze petitie uw handtekening te geven, als laatste niet-juridische stap, teneinde de Nederlandse regering tot andere gedachten te bewegen. Deze petitie wordt ONLINE gehouden op de hieronder vermelde website van “petities.nl” . ALLEEN IN HET GEVAL dat u niet de beschikking heeft over een computer met internet, dan kunt u het formulier aan de achterzijde invullen en in een voldoende gefrankeerde envelop verzenden naar:

Stichting Het Indisch Platform, Postbus 85564, 2508 CG Den Haag



juni 2012


Voor ERKENNING van de Indische Kwestie en RECHT voor de Indische Gemeenschap.

PETITIE: Ondergetekende, Nederlands staatsburger met een Nederlands-Indische achtergrond en/of affiniteit, Weet dat de gelden die vrijkwamen met “Het Gebaar” nimmer bedoeld zijn als finale kwijting van de “Backpay”en de geleden oorlogsschade. Ik constateer dat de Nederlandse regering geen stappen wenst te ondernemen teneinde de Nederlandse staatsburgers met een Indische achtergrond na 67 jaar eindelijk recht te doen ten aanzien van de geleden schade inzake de door oorlogsgeweld verloren gegane bezittingen en goederen, alsmede de weigering het toekennen van de achterstallige salarissen en pensioenen, de zogenaamde “Backpay ”. Ik eis dat de Nederlandse regering op dit besluit terugkomt en opnieuw met de vertegenwoordiging van de Indische gemeenschap aan de onderhandelingstafel gaat zitten, met de intentie een voor alle partijen bevredigende oplossing te vinden. Ik verlang dat de Nederlandse regering onverwijld de eerste stappen gaat zetten om tot heropening van de onderhandelingen te komen met de Indische gemeenschap.

Aldus ondertekend:

NAAM _______________________________________________ WOONPLAATS _______________________________________________ HANDTEKENING _______________________________________________

Na ondertekening in een voldoende gefrankeerde envelop sturen aan:

Stichting Het Indisch Platform, Postbus 85564, 2508 CG Den Haag. Of inleveren bij uw eigen vereniging die dan voor verzending zorgdraagt. Dank u wel.


Nieuwsbrief. Juni Inhoud

Recommend Documents