MAGAZINE VAN DE NEDERLANDSE VERENIGING IN MEXICO VAN DE REDACTIE

juni 2011

MAGAZINE VAN DE NEDERLANDSE VERENIGING IN MEXICO

Juni 2011

POLDERS OM DE POPOCATEPETL

Jaargang 48, nr 3

China, wandelen, vakantie, trouwen, bruiloft, G R-‐paden, Mexico

VAN DE REDACTIE

Weer een nieuwe nummer van onze ouwe vertrouwde PoPo. Nog altijd een weekje te laat, maar we lopen de achterstand in. In ieder geval nog ruim voor d e zomervakantie. Of zijn er mensen d ie, zoals vroeger gebruikelijk was, twee volle maanden vakantie nemen en er dus niet meer zijn? Wij in ieder geval niet. Ad h elemaal niet; die heeft geen vakantie meer s inds h ij met p ensioen is. Volgens h em is dat h et enige nadeel. Verder is dit het laatste nummer waarvan de opmaak door Jacob verzorgd is. Hij gaat zich aan andere zaken wijden. Hij heeft een geweldige bijdrage geleverd aan de verbetering van de lay out van ons blad en we zullen hem node missen. Toen hij voor d e adoptie van Maaike een maand of vier afwezig was, dachten we: hoe moet dat? Maar in die tijd heeft hij vanuit Nederland en China rimpelloos twee nummers verzorgd. Afstand bestaat niet meer vandaag d e dag. Maar nu is het n iet d e afstand, maar zijn h et andere bezigheden. Jacob, enorm be-‐ dankt voor je inspanningen! Gelukkig hebben we Walter Elderink bereid gevonden Jacob’s taak over te nemen en we zien met hoog gespannen verwachting zijn d eelname tegemoet. In d eze aflevering h ebben we een ik b en van Peter Winckers, die inmiddels twee jaar in Mexico S tad woont en hier z’n draai lijkt te hebben gevonden. Henk Keizer zwaait op de hem eigen wijze met de bestuurshamer en Roel van Halen komt met een verslag van de uiterst plezierige buitendag bij Jo van Marweijk in Cuernavaca. Poul van Bremen Mulder schrijft z’n zesde en laatste deel over de Mixes en Ad ten Kate heeft het over z’n animal farm. Verder schrijft Eugenie van Stratum, die alweer een jaar terug is in Nederland, over hoe het is als je zonder Mexicaanse hulp, chauffeur en tuinman twee kinderen groot moet brengen. ´Tenslotte een af-‐ scheidsstukje van Frank van Schaik d ie ook binnenkort naar Nederland teruggaat, en een vergelijkend stuk over Nederlandse en Mexicaanse cultuurbeleving Dhiang Siang Lie. Ook d e vaste rubrieken over d e komende activiteiten van de Vereniging, de Nederlandse cultuur in Mexico d oor Mary-‐Grace van Leeuwen van d e Ambassade en de wetenswaardigheden uit Nederland door Kees Burk ontbre-‐ ken n iet in d it nummer. We wensen jullie veel leesplezier en een goede zomer toe, en we zien elkaar in augustus weer. Ad, Jacob en Yolanda

JAARGANG 48, NR 3, JUNI 2011

1

I NH OUDSOPGAVE

COLOFON

Van de redactie

1

Inhoudsopgave

2

Colofon

2

Komende activiteiten

3

Van de b estuurstafel door Henk W. Keizer

3

Ik b en Peter Winckers Door Peter Winckers

4

Varkensfilosofieën door Ad ten Kate

7

Buitendag Cuernavaca, gesloten voeten en een biggetje door Roel van Halen

10

Nederlandse cultuur in Mexico door Mary-‐Grace van Leeuwen

11

De Mixes (deel 6) door Poul van Bremen Mulder

12

Wisten jullie . . . ? door Kees Burk

16

Wees gegroet Maria door Eugenie van Stratum

18

Memoria de Mexico door Frank van Schaik

19

Kom ik iets tekort aan kunst en cultuur? door Dhian Siang Lie

20

Algemene informatie van de Nederlandse Vereniging in Mexico

24

De PoPo is het officiële blad van de Nederlandse Vereniging in Mexico en verschijnt zes maal p er jaar. Abonnement

Het ontvangen van een papieren versie van de PoPo is verbonden aan een betaald lidmaatschap van de Nederlandse V ereniging in Mexi-‐ co. Redactie Yolanda Carati Ad ten Kate Jacob Vaarkamp

Kopij

Kopij is van harte welkom. Wij ont-‐ vangen artikelen, foto’s, tips, op-‐ roepjes, etc. graag per e-‐mail op [email protected]. De redactie behoudt zich het recht voor alle ingezonden kopij zonder overleg te wijzigen, in te korten, niet te plaatsen, etc. Advertenties

Advertenties kosten: 1 pagina: $2.500 p er jaar ½ pagina: $1.250 p er jaar ¼ pagina: $ 625 p er jaar Speurders : $ 100 p er keer

Ontwerp kaft

Oplage

120 stuks

2

POPO, MAGAZINE VAN DE NEDERLANDSE VERENIGING IN MEXICO

Vrijdag 8 juli

KO MENDE ACTIVITEITEN Zomerborrel Traditiegetrouw organiseren we ook dit jaar een zomerborrel. Nog even met elkaar gezellig wat drinken voordat iedereen op vakantie gaat. Deze keer is iedereen op vrij-‐ dag 8 juli vanaf 20.00 uur van harte welkom op het dakterras van Nuffic Neso in Po-‐ lanco. Galileo 50, planta alta 2, tussen Masaryk en Newton. Voor meer info, zie onze website.

Voor d e meest recente lijst met komende activiteiten, zie onze website, www.nvmexico.com.

✘

VAN DE BESTUURSTAFEL door Henk W. Keizer Als voorzitter mag ik af en toe van de PoPo redactie een algemeen stukje schrijven over het wel en wee van onze vereniging. Een grote eer! De PoPo is al meer dan een halve eeuw d e spreekbuis en katalysa-‐ tor van de Nederlandse Vereniging. Overigens als U toevallig informatie heeft dat ons lijfblad al voor 1960 bestond, sein ons dan even in. Zowel op het secretariaat als de redactie zijn van voor die datum geen PoPo-‐gegevens b ekend. Verder doet 't me een genoegen te melden dat we een nieuw "aspirant"-‐bestuurslid (de Algemene Le-‐ denvergadering beslist uiteindelijk) hebben opge-‐ nomen in h et Bestuur en wel in d e persoon van Niels van Vliet. Als Koninginne Gala mede-‐organisator kennen velen h em a l en met zijn kenmerkende ener-‐ gie en jeugdig elan zijn de verwachtingen hoog ge-‐ spannen. Na het geslaagde Gala van 30 april zou je wellicht een dipje in de verenigingsactiviteiten verwachten. Maar niks daarvan, de Buitendag op 4 juni was een groot succes. De BBQ (met dank aan de braders Jan en Marco) smaakte uitstekend (Roel's keuzevlees), de salades waren extra lekker en gezond (Maria An-‐


geles en Eric) en h et Jeu d e Boules toernooi voor jong en oud was weer als vanouds; spannend en toch re-‐ laxend, een lach en een traan en uiteindelijk dolge-‐ lukkige winnaars. Inclusief kinderen waren er maar liefst ca. 40 deelnemers. Onze dank aan Jo van Mar-‐ weijk , die haar tropische Cuernavaca tuin wederom ter beschikking s telde! Ondertussen staat het volgende evenement al ge-‐ pland op vrijdag 8 juli; iedereen is welkom op de Zo-‐ merborrel d ie wordt gehouden op h et mooie dakter-‐ ras van Nuffix Neso in Gallileo 50 (Polanco). Ditmaal georganiseerd door Janneke de Geus en Niels van Vliet. Kortom, activiteiten te over en dat betekent dat onze Nederlandse Vereniging zelfs in tijden van crisis en exceptionele hitte in het Mexico Stad, op 104 jarige leeftijd n og altijd springlevend is. Ik wens u a llen, werkend of op vakantie, in Mexico of Nederland, een heerlijke zomer toe en ik hoop velen van u weer aan te treffen op de Homecomingborrel, die voor s eptember gepland s taat. ✘

3

IK BEN PETER WI NCKERS Door Peter Winckers Ik weet nog goed, toen ik ongeveer twee jaar lijkheid was om als Call Center Consultant voor hun geleden, op 30 mei 2009, aan kwam vliegen boven filiaal in Argentinië te werken. De eerstvolgende va-‐ Mexico Stad en om middernacht vanuit het vliegtuig kantie, in november 2008 ging ik dan ook een maand de oneindig vele lichtjes en de grootte van de stad naar Argentinië en ik knoopte er d irect twee sollicita-‐ zag, drong het pas echt tot me door: waar ben ik in tiegesprekken aan vast. Mijn Spaans was belabberd vredesnaam aan begonnen? Mexico stad, dat was (mijn stage van een half jaar in Costa Rica was alweer toch die vieze, veel te grote, gevaarlijke stad waar ik 18 jaar geleden), maar ik had drie belangrijke Call nooit heen zou willen gaan! En ik was toch gelukkig Center certificaten op zak en inmiddels 17 jaar erva-‐ in Nederland! Of niet? ring in Call Centers. Het bedrijf bleek zeer geïnteres-‐ seerd. Nou, aan d e ene kant wel, aan d e andere kant niet. Ik had op zich een goede baan a ls kwaliteitsmanager bij Enkel één probleem: de bedoeling was om eerst het call center van Nuon, ik had een groot huis in twee maanden getraind te worden in Buenos Aires Arnhem helemaal voor mezelf op tien minuten fiet-‐ en daarna zou mijn standplaats Mexico Stad worden, sen van mijn werk, fantastische ouders en geweldige waarbij ik 40% van mijn tijd u itgezonden zou worden vrienden. Maar de liefde van mijn leven had ik op 39 naar andere landen in Latijns Amerika en het Caribi-‐ jarige leeftijd nog steeds niet gevonden. Mijn ouders sche gebied. Alles klonk eigenlijk goed, behalve mijn en een deel van mijn vrienden woonden op 2,5 uur standplaats... Mexico kende ik al van een mooie, zelf afstand in mijn geboortestad Maastricht en mijn georganiseerde rondreis in Mexico, Guatemala, Hon-‐ meeste andere vrienden op 2,5 uur afstand in Am-‐ duras en Belize maar Mexico Stad trok me voor geen sterdam en Hoorn en iedereen had eigenlijk zijn ei-‐ meter. Maar goed, vooroordelen zijn er om doorbro-‐ gen leventje. Ik ging dan wel elk jaar op een exoti-‐ ken te worden, en na het lezen van enkele reisgidsen sche vakantie met alleen een rugzak waarbij ik alles en wat gegoogle leek het toch wel een interessante zelf organiseerde maar daarbij voelde ik me vaak al-‐ stad om te wonen, in ieder geval voor een tijdje... leen, waardoor ik niet goed kon genieten van alle mooie landen en mooie dingen om me heen. En qua werk voelde ik me ook niet helemaal happy. Ik werkte inmiddels alweer 16 jaar bij h et energiebedrijf Nuon, eerst in Amsterdam en ver-‐ volgens vanuit Arnhem, in diverse staffuncties bij het Contact Center. Toen de zoveelste reorganisatie eraan zat te komen, had ik geen zin om het allemaal nog eens te ondergaan en ging ik op zoek naar een n ieuwe u itdaging. Pratend met de directeur van een Consultant Bureau waar ik als kwaliteitsmanager veel mee te maken had, bleek dat er wellicht een moge-‐ Klaar voor een nieuwe toekomst !

4


Op 7 april 2009 was h et zover: voor onbe-‐ paalde tijd vertrok ik naar Latijns Amerika, om te beginnen met mijn training in Buenos Aires. Die twee maanden waren super interessant en vlogen voorbij; onder andere een audit uitgevoerd bij de Call Centers van Mo-‐ bistar Argentinie en Cablevision Uruguay. En toen vertrok ik, op 30 mei 2009, naar Mexico Stad. Toen ik de volgende ochtend wakker werd en met een wandeling u it d e Lonely Planet begon in la Colonia Condesa, begon d e eerste liefde te groeien: de stad bleek veel mooier en groener te zijn dan dat ik ooit gedacht had. En zo, de stad en Genieten van onze eigen tour naar Valle de Bravo met Lidia het land beetje bij beetje verkennend, groeide de hotels, mooie programma´s) en de klanten kunnen liefde verder. Toen ik vervolgens de eindelijk de lief-‐ vervolgens ervoor kiezen om op eigen houtje de de van m’n leven tegenkwam in september (Lidia, plaatsen te verkennen of samen met ons op pad te jawel: een Mexicaanse), wilde ik niet meer weg. gaan. Nieuwsgierig, kijk dan op onze website sites.google.com/site/2011aztecatraveltoursart. Inmiddels ben ik met Lidia getrouwd en werk ik als Operations Manager bij een groot Call Center alhier Inmiddels voel ik me echt gelukkig en gesetteld hier in Mexico stad, genaamd BConnect. Op dit moment in Mexico; nadat ik zo’n kwart van alle landen ter ben ik verantwoordelijk voor Telemarketing campag-‐ wereld heb afgestruind heb ik eindelijk mijn be-‐ nes voor Banamex Seguros, American Express, stemming gevonden hier met Lidia. En als mijn vrien-‐ Telmex Infinitum en verkoop van lange afstand tele-‐ den me vragen: is h et nu echt groener aan d e andere foniepakketten in d e V erenigde S taten. kant van de heuvel dan is mijn antwoord: nee, je kunt het aan jouw kant van de heuvel net zo groen Samen met Lidia ben ik begonnen met een reisbu-‐ maken als je dat zelf wilt. Maar ik heb wel ervaren reau, genaamd Azteca Travel ToursArt. We bieden dat als je het niet helemaal naar je zin hebt, en 100 vlieg-‐ en hotelreizen aan naar alle populaire strand-‐ keer op een dag ´Is dit a lles´ van Doe Maar zit te n eu-‐ bestemmingen in Mexico, we organiseren busreizen riën, het gezond is om je niet vast te klampen aan en elk weekend een één-‐ of tweedaagse tour vanuit wat je a l h ebt, maar om te kijken wat je nou echt zou Mexico Stad. Zo gaan we in h et weekend van 9 en 10 willen in het leven en kijken of je dat vorm kunt ge-‐ juli naar Ixtapa, in het weekend van 16 en 17 juli naar ven. Veracruz en in het weekend van 30 en 31 juli naar Guanajato en San Miguel de Allende. In deze week-‐ Bedankt voor de mogelijkheid om mezelf voor te endtours gaan we zelf mee om ervoor te zorgen dat stellen. Als je zin h ebt om eens een biertje te drinken alles vlekkeloos verloopt en om ook zelf te genieten met een medeNederlander, stuur dan een mailtje van d it s chitterende land. naar [email protected]. Als je mijn ervarin-‐ Het concept van deze dag-‐ en weekendtours is: wij gen tot dusver en mijn toekomstige ervaringen wilt regelen ´the basics´ (goed en veilig vervoer, prima volgen, kijk dan op p eterwinckers.reismee.nl. ✘


5

VARKENSFILOSOFIEËN door Ad ten Kate Animal farm. Prachtig boek was dat! George Orwell, die kan er wat van. Al geschreven in de veertiger ja-‐ ren van d e vorige eeuw, nota bene. De mensen op de boerderij worden de laan uit gestuurd. De varkens nemen het heft in eigen hand. Slimme beesten zijn dat. Vanaf dat moment wordt iedereen gelijk behan-‐ deld. Behalve dan alles wat op twee benen loopt. Die zitten in h et verdomhoekje. Bij nader inzien wordt er een uitzondering gemaakt voor de vogels. Die horen er toch ook een beetje bij. Ook al zijn ze wat bedor-‐ ven door dat vrije leven van ze. Ik h eb veel van dat b oek geleerd. Niet zo zeer dat h et communistische systeem niet deugt. Dat wist ik al zo’n veertig jaar geleden na een aantal korte bezoek-‐ jes achter het ijzeren gordijn. ’t Was allemaal erg in-‐ teressant, maar dat er daar geen plaats was voor ei-‐ genzinnigen, dwarsliggers en klokkeluiders, zoals on-‐ dergetekende, was me bij d e eerste keer a l duidelijk. Daar heb ik Milan Kundera niet voor nodig gehad. Hoewel die man mijn vooringenomenheden, om het maar niet te hebben over vooroordelen, wel heeft bevestigd. Na de val van de Soviet-‐unie werd alles helemaal duidelijk. Nee, wat ik ervan geleerd heb is eerder hoe onge-‐ looflijk hardleers mensen zijn. ´t Staat allemaal zo duidelijk op papier. Niemand had het ooit overtui-‐ gender kunnen opschrijven. Alle twijfels zijn opge-‐ lost, zou je zeggen. Maar nee hoor. Nu, anno 2011, ruim zestig jaar later, en ook nog na h et instorten van de communistische regimes in Oost-‐Europa, zijn er nog steeds mensen die al die varkensfilosofieën ver-‐ kondigen. Neem nou Hugo Chávez, de gebroeders Castro of Muamar Gadafi, die zichzelf hebben uitge-‐ roepen tot slachtoffers van de onrechtvaardigheid van het kapitalistische stelsel en van het imperialis-‐ me dat daaruit voortvloeit. En ook el subcomandante Marcos, zij het wat meer vanuit een underdogsposi-‐ tie. De baarlijke nonsens die ze uitkramen. En dan zijn er ook nog mensen die dat allemaal geloven.


Lezen die lui zo’n boek nou gewoon niet? Of begrij-‐ pen ze het niet? Al hadden ze alleen maar d e gevleu-‐ gelde uitspraak: “iedereen gelijk, maar de één een beetje meer gelijk dan de ander” eruit opgepikt. Dat was al genoeg geweest om ze van a l die achterhaalde ideeën te genezen. Of ben ik de onnozele? Doen ze maar net a lsof en geloven ze er ook h elemaal niet in? Vinden ze dat alles mag zolang het gaat om het ver-‐ werven van macht en invloed? En het misbruiken ervan! Zoals priesters die knaapjes verkrachten en Gods woord b lijven verkondigen. Ik voel me daar wel eens wanhopig bij, maar weet dat gevoel te overwinnen door m’n wat al te hoge verwachtingen van de rechtschapenheid van het menselijke ras overboord te zetten. Ik ben allang blij dat ik een platvoerse liberale atheïst ben die in een land woont waar dat soort schooiers niet aan het roer staan. Ik heb gewoon m’n eigen animal farm en daarmee ben ik uitermate in m’n schik. In die farm onderwerpen de dieren zich vrijwillig aan mijn scep-‐ ter. En zo te zien zijn ze daar tevreden mee. Die illu-‐ sie heb ik tenminste. En die illusie is ook best ergens op gebaseerd. Zo kregen we afgelopen december in Cuernavaca opeens een pauw op bezoek. Mooi beest. Weliswaar geen mannetje, niet zo een die z’n staartveren kan opzetten en laten trillen, maar ook een trots wezen. Geïnteresseerd in alles wat er om haar heen ge-‐ beurd, zonder daar echt aan d eel te n emen. Bij ieder stapje gaat de snavel even naar voren en dan weer terug. Ook kan ze haar nek uit-‐ en inschuiven. Hoe ze dat doet mag Joost weten, maar als ze lont ruikt wordt die nek wat korter en als ze nieuwsgierig is wordt-‐ie langer. Wij mensen kunnen dat niet. Als wij lont ruiken kunnen we hooguit onze schouders wat optrekken. Dan lijkt het alsof onze nek korter wordt, maar dat is nep. En als we nieuwsgierig zijn, hebben we niets beters dan op onze tenen te gaan staan, op

7

geen stukken na zo waardig als hoe onze pauw dat doet. We hebben haar niet gekortwiekt, ze kan overal vrij rondlopen en vliegen. Dus neemt ze zo nu en dan eens een kijkje b ij d e buren, of nog verder weg. Maar na verloop van tijd is ze altijd gewoon weer terug. Dan springt ze opeens op tafel op het terrasje waar ik achter m’n laptop zit. Komt ze me zwijgend gezel-‐ schap houden. Helemaal geen veeleisende liefde, niks geen beklemmende vriendschap, gewoon gezel-‐ schap. Zoals ik dat graag wil en waar zij vrede mee heeft. Toen het duidelijk werd dat ze zou blijven, hebben we haar gedoopt. Ze heet nu Paulina, of kortweg Pau, maar dan wel op z’n spaans: Paahoe, zoals ze dat hier uitspreken. Ze heeft zich erin ge-‐ schikt. Tsjon is een ander verhaal. Ook een vrouwtje, maar daar zijn we pas jaren later achter gekomen toen we een kenner op bezoek hadden. Bij perrico’s is het geslacht nu eenmaal wat moeilijker vast te stellen dan bij pauwen. Dus eigenlijk een weinig toepasselij-‐ ke naam, Tsjon. Tson zit wél in een kooi, maar dat is niet zo zeer om haar vrijheid te beperken, dan wel om haar tegen de gevaren van de buitenwereld te beschermen. Als je het deurtje open laat staan, blijft ze gewoon zitten waar ze zit. Op haar stok, zoals het perrico’s betaamt. Laatst was het een stevige rat ge-‐ lukt om zich door de tralies naar binnen te wurmen en als Leo, onze oppasser, niet op het gekrijs was afgekomen, was er waarschijnlijk weinig van haar overgebleven. Nu kwam ze er met wat veerscheuren vanaf, maar sindsdien zijn we toch wat voorzichtiger bij het uitzoeken van waar we die kooi ophangen. Mede daarom h ouden we dat d eurtje n u maar liever dicht. Tsjon is wat minder zwijgzaam dan Pau en komt met haar commentaar op de minst verwachte ogenblik-‐ ken. Ik begin zelf wel eens een conversatie. Zo van: Heb je lekker geslapen? Wat zijn de plannen voor vandaag? En meer van dat soort zaken om de dag mee te beginnen. Ze kijkt me dan een beetje scheef

8

aan. Met één oog. Met een blik van had je wat? Of misschien is het helemaal niet scheef. Als ze met haar snavel naar me toe zat, draait ze haar kop van me weg om me met dat ene oog “recht” aan te kun-‐ nen kijken. Daar merk ik ook aan dat ze wel degelijk naar me luistert. Gek eigenlijk. Je hebt veel vogels die hun ogen opzij hebben zitten. Niet allemaal, denk maar aan uilen. Maar bij papagaaien en perrico’s zitten ze opzij. Ze zien dus met een oog de ene helft van de wereld en met het andere de andere helft. Wel panoramisch, dat moeten we ze toegeven. Maar hoe ze die twee helften dan aan mekaar plakken blijft een raadsel. Daar zullen ze wel een speciale lob voor hebben er-‐ gens in de hersenpan. Daarmee kunnen ze echter nog geen diepte zien. Daarvoor moet je de twee plaatjes over elkaar kunnen leggen. Dat zal wel de reden zijn waarom ze n iet tennissen. Als ik ’s morgens zo tegen haar begin, zegt ze niks terug. Net als baby’s als je tegen ze praat. Die zeggen ook niks terug. Maar baby’s lachen tenminste nog een b eetje, als je wat rare dingen doet. Bij Tsjon lukt dat niet, die kijkt alleen maar ernstig terug als ik me aanstel. Of zou het droge humor zijn die ze op me toepast? En die ik dus niet begrijp? Geen idee. Maar als ik dan allang weer ergens anders mee bezig ben, komt ze opeens uit de hoek. Met een aggressief krrrèèè, krrèèè. Of met zo’n fluitje waarmee we vroeger – nu kan dat niet meer – een mooie meid nafloten. En als je er dan op ingaat, is ze niet meer te stuiten en wordt het een heel gesprek. Tsjon bedoel ik. ’t Is dus niet iemand die altijd het laatste woord moet hebben, maar juist het eerste. En dat wordt dan ook gelijk het hoogste. Wat ze ook prachtig vindt is muziek. Ze begint altijd gelijk mee te krijsen of te fluiten. Of het nu Aafje Heines is, of Celine Dion, of ook gewoon instrumen-‐ taal, ze is altijd van de partij. Vooral James Brown vindt ze mooi. De King of Soul, die kortgeleden af-‐ scheid van ons heeft genomen. Voor mij was het eerder de koning van de schreeuwtherapie, waar ik


overigens een groot voorstander van ben. Dat die twee, Tsjon en James dus, elkaar zo goed begrijpen komt waarschijnlijk omdat ze ongeveer dezelfde taal spreken. Schreeuwen dus. Eigenlijk is het hoog tijd dat ik Tsjon eens meeneem naar een karaoke-‐tent. Dat zou een star p erformance worden. Ja, en dan zijn er de honden, Samurai en Nysy. Eer-‐ lijkheidshalve moet ik daarbij zeggen dat ik het niet zo op honden heb. Honden zijn aanhankelijke bees-‐ ten en de meesten weinig snugger. ‘t Zijn de kampi-‐ oenen van de onvoorwaardelijke liefde. Al behandel je ze nog zo slecht, iedere keer springen ze enthousi-‐ ast tegen je op als je thuiskomt en zijn ze door de dolle a ls ze mee u it mogen. Ikzelf b en wat sluwer u it-‐ gevallen. Ik ben meer iemand van de voorwaardelijke liefde. Ik heb het meer op katten. Katten zijn wat zelfstandiger. Die h echten zich aan de omgeving, n iet aan de baas. Maar ja, katten heb je tegen de muizen en honden heb je tegen de inbrekers en ander soort tuig en omdat je in Mexico nu eenmaal minder last van muizen hebt dan van tuig, ben ik in Mexico op honden overgestapt. Over Canela, ons teefje Labrador, h eb ik jullie al eens eerder geschreven. Die h eb ik echter een kleine twee jaar geleden moeten laten inslapen. ’t Ging me aan het hart, maar er was geen houwen meer aan. We hadden al het nodige aan haar vertimmerd, maar toen daar ook nog een nierinsufficientie bijkwam, hebben we haar uit haar lijden verlost. Sindsdien hebben we Samurai, een boxer, dit keer een reu. Ca-‐ nela en Samu hebben elkaar nog een paar maanden gekend en h ielden veel van elkaar. Onvoorwaardelijk. Wel als oma en kleinzoon. Maar dat was geen be-‐ lemmering om in de koude winternachten niet innig tegen elkaar aan te gaan liggen. ’t Was vertederend om te zien. Na een week was Samu Canela vergeten. Dat wel. Ook met Samurai ga ik dagelijks wandelen en dat is een wat andere ervaring dan indertijd met Canela. Samu is een bal van kracht en hormonen. Als we een andere hond tegenkomen, ook al is het aan de over-‐


kant, moet h ij er gelijk op af ongeacht h et verkeer. ‘t Kost het me soms moeite om op de been te blijven vanwege de ruk aan de riem. Als het om een reu gaat, dan moet hij zonodig blaffen en zich laten gel-‐ den, a ls h et een teefje is, dan wordt er meer aan rui-‐ ken gedaan. Verder gaat er bij iedere boom of struik een poot omhoog. Hij slaat er geeneen over. In het begin zijn het scheutjes, wat verderop worden het druppeltjes. En als het dan echt helemaal op is, dan gaat die poot nog altijd omhoog iedere keer, ook al komt er niks meer. Vorig jaar kwamen we tijdens de kerst een keer langs zo’n opblaasbare kerstboom. Hij wist er eerst niet zo goed raad mee, hij stond er wat vertwijfeld bij. Maar bij nader inzien kreeg die nep-‐ kerstboom ook een scheutje. Voor de zekerheid. Je weet maar nooit! Tijdens zijn eerste levensjaar hebben we Samu op school gedaan. Een vriendelijke jongeman die er ver-‐ stand van had, had Opperbevel van de noodzaak overtuigd en had haar verzekerd dat hij van Samu een welopgevoede kickboxer zou maken. Iedere morgen om negen uur kwam hij hem afhalen met nog wat andere honden en dan waren ze zo’n ander-‐ half uur onderweg. ’t Was wel groepstherapie dus. Dat was goedkoper dan individueel. Na een half jaar zonder vooruitgang zijn we er mee opgehouden. Die vriendelijke jongeman wijtte het gebrek aan vorde-‐ ringen aan ons. Op school moeten ouders en onder-‐ wijzers ook een lijn trekken. Anders leren ze thuis af wat ze op s chool aanleren. Hij wilde zelfs dat ik zo nu en dan eens meeging, die anderhalf uur ’s morgens. Alsof ik n iks anders te doen h eb! Ik hou h et er maar op dat honden even hardleers zijn als mensen en laat me gewillig h een en weer sleuren tussen de reuen en teefjes die Samu en ik op onze wandelingen tegenkomen. Bovendien, ik vergeef het Samu, hij weet gewoon niet beter. Die varkenfiloso-‐ fen zijn veel erger. Behalve dat ze dom zijn, willen ze ook nog gelijk hebben. En daarbij zijn ze ook nog doortrapt. Nee, dan blijf ik maar liever onnozel, zoals Samu. ✘

9

BUITENDAG CUERNAVACA, GESLOTEN VOETEN EN EEN BI GGET JE door Roel van Halen Een h eerlijke dag in h et gezegende klimaat van Cuer-‐ navaca: daarover waren alle 27 volwassenen en de plusminus tien b ijbehorende kinderen die deelnamen aan de traditionele Buitendag van afgelopen 4 juni het volkomen eens. Dankzij de gastvrijheid van Jo van Marweijk konden we eens te meer genieten van deze fraaie locatie. Een schaduwrijke en comfortabele plek, grenzend aan het zwembad, stoelen, tafels, kortom alles wat nodig is voor een geslaagde dag. Tel daarbij dan ook nog eens de heerlijke barbecue, de overvloed aan salades en de ruim bemeten hoeveelheid fris,, wijn en bier (uit het bekende groene flesje, maar nu ge-‐ brouwd in Orizaba) en het moge duidelijk zijn , dat niemand iets te kort kwam. Ledigheid is echter des duivels oorkussen, zoals ons van jongsaf is bijgebracht en er moet op zo’n dag dus wel iets worden gedaan. Daarvoor is het petanque uitgevonden. Je bent lekker bezig, maar je wordt er niet moe van en tussen de spelletjes door is er alle gelegenheid om uit te rusten (nou ja…) en een con-‐ sumptie te nuttigen of even b ij te praten. Zoals altijd had Henk de spelleiding weer vast in handen en zorgde hij ervoor dat de samenspelende koppels aan elkaar waren gewaagd.

10

Overigens noemen we het spel meestal jeu de bou-‐ les, maar onder andere in België wordt het gewoon-‐ lijk petanque genoemd. Dat woord is afkomstig van het oude woord p etanca, dat op zijn beurt afkomstig is uit het Provencaalse “pes tancats” wat letterlijk “gesloten voeten” betekent. Wie wat vertrouwd is met bijvoorbeeld het Catalaans, heeft die betekenis natuurlijk meteen doorzien. Heel vroeger (in de Ro-‐ meinse tijd) namen de deelnemers een aanloopje voordat ze de ballen wierpen. Later is dat veranderd en werd er vanuit s tand gegooid, dus met b eide voe-‐ ten op de grond, vandaar de term petanque. En het biggetje dan? Dat is het kleine balletje dat als richt-‐ punt dient en cochonnet (inderdaad, biggetje) wordt genoemd. Goed, in de uiteindelijke finale van twee koppels behoorden drie van de vier deelnemers tot de familie van Halen en het is dus nauwelijks verras-‐ send dat zij (het oudste en jongste deelnemende fa-‐ milielid) met de eer gingen strijken. Tot slot een woord van dank aan Jo voor de gastvrij-‐ heid, Henk voor de algemene leiding, Eric voor zijn salade, Maria Angeles voor haar salades, vlees en verder toebehoren, Jan en Marco voor het braden van het vlees en aan alle anderen die hebben mee-‐ geholpen om deze dag tot een succes te maken. ✘


NEDERLANDSE CULTUUR I N M EXICO door Mary-‐Grace van Leeuwen Contrastes: De la Colonia Británica al Distrito Federal

Anita Baars is een Nederlandse fotografe die sinds een jaar in Mexico Stad woont. Voor-‐ heen woonde zij met haar Canadese echtgenoot en kinderen zo'n 8 jaar in Canada. Ze is uitgenodigd om terug te b likken op haar tijd in Canada, om het contrast te laten zien tus-‐ sen h et leven h ier en daar. Waar: Restaurante Ixkati, Goméz Farias, casi esquina con av. Hidalgo, Col. del Car-‐ men, Coyoacan Wanneer: Opening is op 24 juni 2011 om 20.00 uur, d e foto’s zullen een maand blijven hangen.

Word Press Photo 2011 in het Franz Mayer Museum

Vanaf 19 juni t/m 18 juli zal het Franz Mayer Museum de 54e World Press Photo 2011 tentoonstellen. De fotowedstrijd b estaat u it 171 geselecteerde winnaars in n egen catego-‐ rieën die de hoogtepunten uit 2010 weergeven. De winnaar is de Zuid-‐Afrikaanse Jodi Bieber die een Afghaanse jonge vrouw portretteerde nadat zij geheel verminkt was in haar gezicht, omdat zij haar man had verlaten. Aan deze wedstrijd namen 5.691 fotografen deel, afkomstig uit 125 landen. Onder de winnaars is ook d e Nederlandse Martin Roemers die met zijn foto de eerste plaats won in de categorie ‘foto-‐essay en h et dagelijks leven’. Zijn foto laat zien hoe treinen en h et ver-‐ keer deel zullen gaan uitmaken van het leven van de inwoners van grote Aziatische ste-‐ den. Waar: Museo Franz Mayer Wanneer: 19 juni 2011 -‐ 18 juli 2010, dinsdag tot en met vrijdag van 10.00 uur tot 19.00 uur, zaterdag en zondag van 11.00 uur tot 19.00 uur. Entree: $45.00, voor studenten en leraren $25.00 . Gratis voor kinderen jonger dan 6 jaar en senioren ou-‐ der dan 60 jaar. Elke d insdag gratis entree voor iedereen

Tango Queer

Het internationale festival ‘Tango Queer’ in Mexico is een intense week van culturele ac-‐ tiviteiten: er worden verschillende dansvoorstellingen gegeven en ook kan men Tango danslessen volgen. Het festival is uniek omdat gedanst wordt tussen paren van hetzelfde geslacht. Op deze manier wordt geprobeerd om Mexico Stad, als ‘Gayfriendly’ hoofdstad te stimuleren. Internationale en nationale gasten, waaronder de Nederlander Jorge Arbert, zullen u la-‐ ten zien dat d e passie voor Tango dansen verder gaat dan naties en s ekse. Deelnemende landen zijn Frankrijk, Noorwegen, Nederland, IJsland, USA, Uruguay en Argentinië. Waar: Teatro Benito Juárez, V illalongín 15, Col. Cuauhtémoc, Mexico D.F. Wanneer: 5 juli 2011 -‐ 10 juli 2011 Meer informatie: www.queertango.com.mx ✘


11

DE M IXES (DEEL 6) door Poul van Bremen Mulder Het dorp keerde weer terug naar de stilte, de stilte na het feest van de V ijfde Vrijdag. Een week na Pasen werd er 's avonds op mijn deur geklopt. Het waren een paar van mijn leerlingen om me te vertellen dat de nieuwe directeur van de school was aangekomen met de bus. Ik ging mee naar beneden en maakte kennis met Gildardo die zich voorstelde als de nieu-‐ we directeur van de secundaria, zijn eerste opdracht in die functie. Hij had een onderwijzer meegenomen die biologie zou geven en de volgende ochtend zou-‐ den we vergaderen om zijn plannen duidelijk maken. Ik heette hem welkom en zei dat ik blij was mat zijn aanwezigheid, zodat de school eindelijk georgani-‐ seerd kon worden. De volgende ochtend kwamen we bij elkaar: Juan, Mexicapan, de nieuwe onderwijzer Hector, de nieu-‐ we directeur Gildardo, en ik. We gingen met z´n a llen bij Wil ontbijten en de directeur ontvouwde zijn plannen. Ik was aangenaam verrast door zijn ideeën en we vergaderden in een prettige sfeer. Gildardo was een jaar of vijfendertig en straalde veel zelfver-‐ trouwen en karakter uit. Ik mocht hem meteen. Voor mij was het resultaat dat ik gewoon door kon gaan met aardrijkskunde, geschiedenis en engels. Dit gold ook voor Juan en Mexicapan. Hector zou biologie geven en een timmermanwerkplaats beginnen. Er werd een werkbaar rooster voor ons allen opgesteld en daarna ging Gildardo naar Filadelfo om kennis te maken. 's Middags ging ik naar Etelberto, Australberta, Doña Julia, Sergio en Wietshk om het nieuws te melden. Iedereen was blij, ook al omdat het schooljaar gered was en a lles in goede banen geleid werd. Ook de collega's van de lagere school waren blij met de aanwezigheid van Gildardo en Hector en er werd besloten dat we bij Wil zouden blijven samenkomen. Wil kreeg h et drukker, maar hij kon h et makkelijk aan

12

en kookte heerlijk. Dat weekend vierden we het op-‐ zetten van de secundaria met een vleesmaaltijd be-‐ reid door Pachicano en Wil. De eerste bereidde het vlees door er b ier overheen te gooien voordat h et op het vuur gezet werd. Ook Etelberto was erbij aanwe-‐ zig. Alles op d e school verliep nu soepeler omdat het be-‐ ter georganiseerd was en de leerlingen eindelijk alle lessen kregen. Ook d e examens werden van te voren doorgesproken. Eindelijk kreeg ik een idee van hoe een secundaria moest zijn. Gildardo was een goede leider en legde alles geduldig uit. Hector was een aardige energieke man d ie een ruime ervaring had en al gauw populair was bij d e leerlingen waarvan én de jongens én d e meisjes leerden timmeren. De resulta-‐ ten werden aan h et eind van h et jaar tentoongesteld en konden b ij d e leerlingen thuis in gebruik genomen worden. Er was n og maar een paar maanden te gaan voordat h et s chooljaar ten einde was... De school liep nu soepel en d e laatste twee maanden waren een genot om te onderwijzen. Ik leerde veel van Gildardo over d e organisatie, maar d e voorberei-‐ ding en d e administratie kostten wel meer tijd. Maar het gaf voldoening. Ook de leerlingen voelden zich beter b ij d e discipline van Gildardo en zijn team. Het schooljaar liep op zijn eind en dat werd ook het definitieve einde van d e TeleSecundaria van Graciela. De autoriteit met Filadelfo nodigde ons allen uit voor een officieel etentje. En daar kwam de verrassing! Mooie tafels en stoelen, een grammofoon en platen met klassieke muziek, de fanfare om de muziek af te wisselen en het eten werd aangedragen door de uit-‐ gebreide vrouwelijke h elft van Filadelfo's familie. Het was een fantastische manier om Graciela te bedan-‐ ken. Maar ook zij had voor een verrassing gezorgd. Na het eerste optreden vroeg ze om stilte, hield een korte maar krachtige toespraak en wenkte een van


haar leerlingen die een hele groep van leerlingen in folkloristisch danskostuum liet verschijnen met een wervelende dans uit Noord-‐Mexico. Gildardo kon zich niet weerhouden en stak een juichende en geïmproviseerde toespraak af. Het was fantastisch! Graciela was de heldin van de dag, maar Pachicano was down, de vakantie brak aan. Hij zou na het schooljaar naar zijn Parras in Coahuila gaan en Gra-‐ ciela naar Oaxaca. 0ok voor mezelf zou het moeilijk zijn om terug te keren naar Oaxaca, maar u iteindelijk zou ik door de Federale Scholen Organisatie betaald worden voor het schooljaar. Dat dacht ik tenminste. Gildardo, Hector, Mexicapan, Juan en ik gingen naar Oaxaca naar onze scholenorganisatie om betaald te worden. Ik kreeg een cheque met de betaling voor een halfjaar omdat "de computer niet meer dan een halfjaar kon betalen". Ik liet het er niet bij en wilde voor mijn rechten opkomen, maar kreeg nooit meer uitbetaald.

Eind juli was er het feest van Santiago en dít was h ét feest van het dorp met weer de aanwezigheid van andere bevriende dorpsfanfares. Ik was d e enige bui-‐ tenstaander en was nu de gast van Doña Julia die een plekje voor mij had vrijgemaakt in haar huis. Het werd oogsttijd voor de koffie en ik wilde een handje helpen. Ik ging mee met Alejandra, Doña Julia, Wietshk, Etelberto en Ruben. Tot mijn verbazing zag ik dat iedereen armen en benen ook hadden bedekt met kleding en toen we op de plantage aankwamen begreep ik waarom. Het was om d e vliegjes d ie geen vliegjes waren maar het midden hielden tussen een vlieg en een mug. En die prikten! Wat een krengetjes! Na verloop van een korte pauze jeukten al die bultjes er op los -‐ niet normaal meer! Nu b egreep ik ook dat één dag h elpen in d e plantage voor mij genoeg was. Na d ie dag liet ik me heerlijk overspoelen door een kleine waterval in de buurt d ie mijn jeuk verlichtte. De koffie moest van zijn huisje ontdaan worden, in de zon gedroogd en dan in zakken gedaan worden voor de verkoop. De

Advertentie Hartrodt invoegen


13

kopers waren de organisatie Inmecafe, Don Lucio Rodriguez, de eigenaar van de Conasupo winkel en de oom van Filadelfo. De koffie kon acht jaar opge-‐ slagen blijven voor diegenen die een betere koffie-‐ prijs wilden afwachten. Inmecafe is een regeringsor-‐ ganisatie die advies geeft aan de Mixe boeren, wel vaak met kunstmest. De meesten slaan dat advies in de wind omdat ze a llang weten dat je van koffieafval eenvoudig mest kan meken dat nog beter werkt dan de chemische troep van Inmecafe. Later begonnen de boeren van Zacatepec, Metaltepec, La Candelaria en San Pedrito hun eigen collectief toen bleek dat Inmecafe weinig te bieden had. Ik moest naar de Nederlandse Ambassade in Mexico Stad voor een nieuw paspoort. Daar zag ik een aantal foldertjes liggen over KAP projecten. Ik zag dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken projecten hono-‐ reerde tot een bedrag van 10.000 gulden. Ik dacht direct aan San Pedrito Ayacaxtepec met hun water-‐ voorzieningsprobleem en bij terugkeer in Zacatepec

liep ik weer door de gele modder naar San Pedrito voor meer informatie. Het dorp wist precies wat er gedaan moest worden en wat de beste optie was, maar kreeg geen enkele hulp van Alotepec waar hun dorpsautoriteit zetelt. k ging naar Ayutla om het waterplan door te spreken en vond een willig oor bij Ingenieur Miguel. We maakten een afspraak om ter plekke te kijken wat er gedaan kon worden. In San Pedrito Ayacaxtepec praatte Miguel met de dorpsgenoten en inderdaad werd de oplossing die ze hadden voorgesteld door Miguel aanvaard. Er werd h et een en ander opgeme-‐ ten en Miguel en ik maakten een andere afspraak om het plan voor te bereiden. Toen dat gebeurd was gingen we naar Mexico Stad naar d e a mbassade. We maakten een nieuwe afspraak en binnen een maand keerden we terug met een vette cheque. We konden het nodige materiaal kopen. Het werk werd uitge-‐ voerd en San Pedrito Ayacaxtepec had zijn watersys-‐ teem met opgepompt drinkwater.

Advertentie Mind. Brandconsult invoegen

14


Op een andere dag ging ik weer van Oaxaca naar de Regio, maar bij Mitla miste ik mijn aansluiting en kreeg een lift met een combi naar een ander Mixe dorp dichtbij Ayutla. In de achterbak van de combi praatte ik met Rodolfo die vertelde dat ze naar Te-‐ puxtepec gingen. Die nodigde me uit om daar een kijkje te n emen. We maakten een afspraak in Ayutla. Rodolfo vertelde me dat Tepuxtepec erg arm was, eenvoudigweg omdat de grond arm was en er alleen maïs en bonen groeiden. Het dorp had contact met een Amerikaanse goodwill organisatie die kinderen in het dorp adopteerde. Het dorp moest volgens be-‐ paalde instructies foto's van d e kinderen opsturen en kreeg per kind geld om te besteden. Maar de hulp liep niet naar wens en het dorp wilde liever zelfstan-‐ dig zijn. Rodolfo had met vrienden een plan opgesteld om een dorpswinkel te beginnen met goedkopere le-‐ vensmiddelen. Er moest beginkapitaal op tafel ko-‐ men om grond te kopen en de winkel te bouwen. Ik vroeg Rodolfo om een goed plan met daarin een schatting van h et kapitaal dat daarvoor n odig was. Ik dacht natuurlijk direct aan de KAP projecten. We maakten een afspraak, Rodolfo presenteerde het project en we gingen naar Mexico Stad. Ook dit pro-‐ ject werd gehonoreerd, de grond werd gekocht, het bouwmateriaal aangeschaft en binnen een half jaar stond de winkel kant en klaar om klanten te ontvan-‐ gen. De koopwaar werd goedkoop ingekocht in Oaxaca en met behulp van de autoriteitsauto ver-‐ voerd naar d e winkel. Klaar! Jaren later kwam ik met mijn vrouw Gloria terug in Tepuxtepec en logeerden we b ij Rodolfo. We werden hartelijk ontvangen en maakten nog een tocht te voet naar Tierra Blanca, een kleine vlek op de kaart (rancho), waar enkele families eenzaam woonden. Zie de laatste foto's die dit hele verhaal hebben geïl-‐ lustreerd. De hele Regio Mixe telt ongeveer 90.000 mensen. Dat klinkt niet veel maar is in een b ergachtig gebied een behoorlijk aantal. Ze zijn erg arm en niet ieder dorp is zo progressief als Zacatepec. Het be-‐ hoort tot de zogenaamde Vierde Wereld. We wonen niet op één Wereld, we h ebben er vier van gemaakt.


De Eerste Wereld is van de rijken wonen die de la-‐ kens uitdelen en de wereldeconomie beheersen ten koste van bijna alles. De Tweede Wereld is van de Socialisten en Communisten die de wereldeconomie op een andere manier willen organiseren, een wereld die sterk gekrompen is door de val van de muur. De Derde Wereld is van de landen die in ontwikkeling zijn. En d e V ierde Wereld is van d e Lappen in h et Extreme Noorden tot d e Bosjesmannen in d e Kalahari in Zuid-‐ Afrika en van d e Inuit in h et Extreme Westen tot aan de Ainoe in Noord-‐Japan. In Afrika, in Uganda wonen en leven alleen al 52 inheemse groepen. Veel etni-‐ sche groepen h ebben problemen, zoals d e Mapuches in Zuid-‐Argentinië en Zuid-‐Chile. Bijna allen worden achtergesteld en velen leven in bittere armoede. Uit noodzaak trekken hele groepen naar de steden om in hun dagelijkse te voorzien. Vele zijn onderbe-‐ taalde boeren, vissers, timmerlieden en bouwvak-‐ kers. Hun kinderen krijgen in de stad vaak een beter bestaan en de kleinkinderen krijgen het nog weer beter, maar dit gezien door noordelijke en westerse ogen. Het boerenland blijft achter met maar weinig sterke handen om d e grond te bewerken. Die sterke handen rusten nu op het schrijfblad in een kantoor of ver-‐ richten repareerwerk op een autowerkplaats. Een herziening van onze praktische levensfilosofie is hard nodig want het zijn juist de boeren en vissers die voor een groot deel het ecologische werk opknap-‐ pen. Het zijn juist deze oerfamilies die zorgen voor een b eetje evenwicht in onze moeder Natuur. De Vierde Wereld wordt kleiner en de andere drie worden schoksgewijs groter. Ik hoop dat op een dag die hele Wereld weer één wordt en de groet hoort die in vele talen gezegd wordt. Wanneer je iemand op je pad ontmoet buiten een d orp of op straat mid-‐ den in een s tad, is d ie groet: MAYEPPE! Dit was het laatste deel van de zesdelige s erie over de Mixes in de bergen van Oaxaca. De overige delen ver-‐ schenen in de afgelopen PoPo’s. ✘

15

WI STEN JULLIE . . . ? door Kees Burk … dat Nout Wellink p er 1 juli aaanstaande aftreedt als President van De Nederlands Bank. Sinds 1 juli 1997 be-‐ kleedde hij deze functie. Zijn taak zal worden overgenomen door Klaas Knot, die tot nu toe werkte als thesau-‐ rier generaal op h et Ministerie van Financiën. Ook werkte h ij als econoom b ij DNB en een korte p eriode bij het Internationaal Monetair Fonds. Sinds 2005 is hij ook hoogleraar Money and Banking aan de Rijksuniversiteit Groningen. … dat h et zogenaamde comazuipen onder jongeren h et vorig jaar weer is toegenomen. Het aantal jongeren dat met een alcoholvergiftiging in een ziekenhuis wordt opgenomen is vorig jaar met 48 % toegenomen. Het b etreft evenveel jongens a ls meisjes in d e leeftijd van 11(!) tot 18 jaar. … dat men ruim 300 jaar heeft gedacht, dat de in 1720 vermoorde gebroeders De Witt een tong en een teen hadden achtergelaten. Na onderzoek door het Nederlands Forensisch Instituut is nu vastgesteld, dat de teen een vinger b lijkt te zijn. De tong en de vinger is h et enige dat overbleef van de in 1672 terechtgestelde en d oor het gepeupel verminkte lichamen van de Dordrechtenaren. Het tv-‐programma Nieuwsuur had de zaak aan het rollen gebracht. … dat er ook in Nederland meerdere gevallen van besmetting met EHEC-‐bacterie zijn vastgesteld, zo meldt het RIVM. In Duitsland zijn door de besmetting inmiddels al meer dan zestien personen aan de ziekte overleden. Naast darmklachten lijden de besmette patiënten aan ernstig nierfalen en moeten worden gedialyseerd. Koortsachtig wordt gezocht naar de bron van de uitbraak van de bacterie. Aanvan-‐ kelijk werd de schuld gegeven aan Spaanse komkommers. Ook toma-‐ ten en sla werden aangezien voor de bron. Zekerheid is er nog niet, maar de markt voor komkommers, tomaten en dergelijke is volledig ingestort. Ook zou de oorzaak kunnen liggen in de productie van kiemproducten zoals taugé. … dat het geruchtmakende proces tegen Geert Wilders, leider van de PVV, nu ten einde loopt. Op 1 juni j.l. ein-‐ digde h et proces met een s lotwoord van Geert Wilders zelf. Het proces b egon op 13 januari 2010 en na d e wra-‐ king van één van de rechters die bevooroordeeld zou zijn geweest, moest het proces opnieuw moest worden gestart. Het proces, aangespannen door privé personen en organisaties wegens zijn uitspraken tegen islam, werd niet gesteund door h et Openbaar Ministerie, die van meet af aan tot vrijspraak concludeerde. Het vonnis zal op 23 juni 2011 worden gewezen. … dat er opnieuw strengere geluidseisen worden gesteld aan de tv-‐commercials. Het geluid van de tv reclame mag niet hoger zijn, dan van de voorafgaande en latere programma's. Een h ele verbetering, want d e geluidsni-‐ veaus die sommige reclameboodschappen produceerden deed je verschrikt naar de afstandsbediening grijpen om het geluid op normaal n iveau te brengen. Daarna moest je nogmaals ingrijpen om d e lopende programma's, film e.d. weer te kunnen volgen.

16


… dat oud tv-‐presentator Willem Duys op 2 juni j.l. is overleden. Tussen 1960 en 1980 was hij, de samen met Mies Bouman, de bekendste tv-‐persoonlijkheid van Nederland. Zijn programma "Voor de Vuist Weg" presen-‐ teerde h ij 175 keer. Daarnaast was h ij promotor voor vele, later b ekende zangers en zangeressen. Hij is 82 jaar geworden. … dat de ledenraad van Ajax heeft ingestemd met de benoeming van Johan Cruijf en Edgar Davids als nieuwe leden van de Raad van Commissarissen. Na 23 jaar is Cruijf hiermee weer direct bij de club betrokken. Verder werden benoemd Steven ten Have, Paul Römer en Marjan Olfers. Over zes weken is de algemene vergadering, die d e keuze moet b evestigen. … dat de Spinozaprijs 2011 dit jaar is toegekend aan drie wetenschappers te weten astronoom Heino Falcke, communicatiewetenschapper Patti Valkenburg en theoretisch natuurkundige Erik Verlinde. Falcke deed onder-‐ zoek naar zwarte gaten in h et heelal. Verlinde formuleerde een theorie over d e zwaartekracht. Valkenburg on-‐ derzoekt de invloed van internet op jongeren. … dat op 9 juni j.l. een standbeeld is opgericht voor Rigardus Rijnhout (1922-‐1959) b eter b ekend a ls De Reus van Rotterdam. Door een tumor in zijn h ypofyse had Rijnhout een groeistoornis. Hij werd 2,37 mtr. lang, woog 230 kg. en had een schoenmaat 62. Het standbeeld krijgt en plaats in een park in het Oude Westen waar hij, in de Gouvernestraat, zijn h ele leven woonde. … dat op 7 juni j.l. het eerste vaatje Hollandse Nieuwe is geveild. De vette visjes brachten 67.500 euro op en kwamen in handen van h et n ieuwe visserij initiatief "Scheveninger Best". De opbrengst gaat dit jaar naar Jantje Beton. ✘

Willy de Winter Officieel tolk-‐ vertaler bij diverse Mexicaanse instanties en als zodanig erkend door praktisch alle ambassades van Amerika en Europa Nederlands (Vlaams) -‐ Frans -‐ Duits -‐ Engels -‐ Spaans -‐ Italiaans -‐ Portugees en andere talen. Avenida Horacio 528 (404), Colonia Polanco, 11570, Mexico D.F.

Tel.: 5545 5764 / 5254 7446, Fax: 5531 0348


17

WEES GEGROET MARIA door Eugenie van Stratum Met mijn vrije hand wis ik het zweet van mijn voor-‐ hoofd. Mijn andere hand houdt zich bezig met het uitladen van de wasmachine. De gênant handige knalroze boodschappentas op wieltjes die ik voor vijftien euro bij V&D heb aangeschaft staat in het krappe halletje beneden te schreeuwen om uitge-‐ pakt te worden. Ondertussen hoor ik dochter Carmen verwoede po-‐ gingen ondernemen uit haar bedje te klimmen en zo haar warme zolderkamertje te ontvluchten. De vaat-‐ wasmachine met daarin het degelijke servies beho-‐ rende bij ons gemeubileerde huurappartement zoemt tevreden. De trapleuning plakt vanwege een roosvicee-‐achtige substantie die zich binnen een week tijd al ingevreten lijkt te hebben in al onze tij-‐ delijke meubelstukken. Ik p lof op d e bank en b en b lij dat ik n og een half uur over heb voordat ik zoon Cae-‐ sar van s chool moet halen. Ik mis María. María met wie ik drie en een half jaar lang huis en haard heb gedeeld. Ze mocht het zelfs helemaal schoonmaken. Alle vertrekken, alle badka-‐ mers, alle slaapkamers. Overal waren zij en haar be-‐ zem van harte welkom. Ook mocht ze vrijuit beschik-‐ ken over d e wasmachine en droogcombinatie. Waar-‐ in ze naast haar eigen kleding ook die van ons hele gezin mocht laten ronddraaien. De strijkbout stond 24 uur per dag tot haar beschikking. Niemand maak-‐ te er een probleem van als ze die lekker over de overhemden van el señor liet vlammen. Als ze alleen al in de buurt kwam, sprong mijn portemonnee spon-‐ taan open en dwarrelden de bankbiljetten richting haar handen. Tuurlijk vonden we het goed dat ze daarmee voor iedereen boodschappen ging d oen. Vanzelfsprekend ontstond er een h echte band tussen María en Caesar en Carmen. Dan is het n iet meer dan normaal dat María hun tandjes ging poetsen, ze in bad stopte, aankleedde, te eten gaf en hun lunch klaarmaakte voor school. En als el señor en ik buiten

18

de deur wilden dineren, was het logisch dat ze dan op onze schatjes van kinderen paste. Toeval wil dat mijn vriendinnen ook een María had-‐ den die al die dingen deed voor hun gezinnen. Som-‐ migen hadden wel meerdere María’s. Of Carlossen. Carlossen vinden het heerlijk om de hele dag in de tuin bezig te zijn. Mooie figuurtjes in heggen knip-‐ pen, gazons bijpunten en natuurlijk het straatje schoonvegen. José’s zijn meer van de auto’s. Die doen niets liever dan de vrouw des huizes en haar kinderen van hot naar her door de stad rijden. En daarna de auto van binnen en van buiten in de boenwas zetten. Mario’s zijn de mannen van de be-‐ veiliging. Ook h oogst noodzakelijk. Zuchtend sta ik op. Tijd om Caesar op te halen. Snel verschoon ik Carmens luier, maak een fles klaar, sleep haar drie trappen af, negeer de boodschappen die in omgekeerde richting omhoog gezeuld moeten worden, zet Carmen in de wandelwagen en vertrek gehaast richting school. Ik mis María. María met wie ik drie en een half jaar lang mijn leven in Mexico City deelde. Samen zaten we in dat enorme huis. Ieder in onze eigen vertrek-‐ ken. In onze eigen wereld. Een wereld die voor ons allebei nieuw was. Ik in een vreemd land, met een vreemde taal, vreemde mensen. Zij in een vreemd huis, met vreemde mensen die een vreemde taal spraken. We hielpen elkaar. In praktische zin: zij had werk. Door mijn werk te doen. We communiceerden in het begin amper. Ik sprak geen woord Spaans, zij geen woord in een andere taal dan Spaans. Ik was in het b egin soms eenzaam. Zij waarschijnlijk ook. Maar we waren nooit alleen. Want altijd was ergens in huis die ander. Ik mis simpelweg haar aanwezigheid. Wees gegroet, lieve María. Gij zijt de gezegende on-‐ der d e vrouwen! ✘


MEM ORIA DE MEXICO door Frank van Schaik Frank van Schaik heeft ons de afgelopen twee jaar regelmatig vertelt over zijn ervaring in Oaxaca. Hij verhuist binnenkort weer terug naar Amsterdam waardoor dit zijn laatste bijdrage zal zijn. De redactie wil Frank bij deze hartelijk danken voor al zijn stukken en plaatst m et veel plezier zijn laatste bijdrage. Vrij naar ”Herinnering aan Holland” (1936) van Hendrik Marsman. Denkend aan Mexico Denkend aan Mexico zie ik waterloze rivieren zie ik brede glimlachen droog d oor oneindig graag in volbloeiend bergland gaan, smaakland s taan, kaarsen ondenkbaar rijen ondenkbaar kale cactussen fijne chapulines als hoge kruinen als droge pruimen in d e ravijnen staan; naar de monden gaan; en in d e geweldige en in d e geweldige ruimte verborgen markten verkopen de n egorijen de boerinnen verspreid door h et land, verspreid door h et land, boonboeren, krotten, tlayudas, b onen, gekromde p eones, gekruide mole, ezels en honden kleden en kolven in d e droogte verbrand. net niet aangebrand. De lucht trilt er traag Baklucht hangt er zwaar en d e zon wordt er langzaam en d e pot wordt er langzaam in lijze geelkleurige in fijne zeer geurige dampen gestoofd, pannen gestoofd, en in a lle gewesten en in a lle gewesten wordt d e stem van d e narco's wordt d e smaak van d e mezcal met hun h evige rampen van d e gulle a gave gevreesd en geloofd. geprezen en geloofd.


19

KO M IK IETS TEKORT AAN KU NST EN CULTUUR? door Dhian Siang Lie Het plan was een stukje te schrijven over hoe ik Mexico ervaar a ls land van kunst en cultuur in verge-‐ lijking met Nederland, waar ik 40 jaar lang in die s ec-‐ tor heb gewerkt. Ik wilde dat doen aan de hand van verschillende citaten uit mijn correspondentie met vrienden, kennissen en oud-‐collega’s, met name uit de theaterwereld, met wie ik soms jaren intensief had samengewerkt en waarvan sommigen dachten dat ik in Mexico veel tekort zou komen op dat punt en anderen dat ik me heel snel met van alles en nog wat zou gaan bemoeien. Nou, ik kan jullie verzekeren dat geen van beide h et geval is. In Nederland wist ik van de hoed en de rand en in Mexico ben ik een onwetende toeschouwer, die het heerlijk vindt van kunst-‐ en cul-‐ tuuruitingen te kunnen genieten, zonder ergens bemoeienis mee te hebben of zelfs maar echt iets te weten over de machinaties die ongetwijfeld achter elke presenta-‐ tie schuilgaan. Een vergelijking gaat dus al bij voorbaat mank. Maar door politieke ontwikkelingen in Nederland wordt het ineens een heel ander verhaal. Sinds eind vorig jaar staat de hele kunst-‐ en cultuurwereld in Nederland op zijn kop. De staatssecretaris voor cul-‐ tuur, Halbe Zijlstra, heeft bekend gemaakt hoe het kabinet 200 miljoen gaat b ezuinigen. In relatie tot d e financiële economische problemen in d e wereld is d it bedrag natuurlijk ‘peanuts’, maar in vergelijking met de Rijksbegroting voor d e Kunsten van 2010 gaat h et om ruim 20%. Daar komen een BTW-‐verhoging van 6 naar 19% en allerlei andere bezuiningsmaatregelen van regionale en lokale overheden bovenop, naast diverse afgeleide verliezen aan inkomsten. De keuzes die het kabinet Rutte-‐Verhage nu maakt (de grote

20

topinstellingen worden gespaard, maar veel kleinere en ondersteunende instellingen aan de basis ver-‐ dwijnen) zullen ongetwijfeld het gehele landschap van kunst en cultuur danig veranderen, zo verzeke-‐ ren zowel cultuurwetenschappers als vooraanstaan-‐ de werkers in die sector ons. Als ik dus vergelijken-‐ derwijs iets zou willen schrijven is het dan nog zinvol dat te doen ten opzichte van een culturele wereld in Nederland d ie straks n iet meer b estaat? De bezuinigingen houden me erg bezig, veel mensen die ik p ersoon-‐ lijk ken, gaan getroffen worden. Hun banen staan op de tocht en daar schuilt vaak een drama ach-‐ ter, maar minstens zo dramatisch is als het werk dat ze verzetten, d e kennis en ervaring die zij verte-‐ genwoordigen zal verloren gaan en in het geval van het Theaterin-‐ stituut ook het culturele erfgoed van alle podiumkunsten in Neder-‐ land. Dit instituut moet verdwij-‐ nen volgens dit kabinet, met als argument dat de collectie van oudsher niet van het Rijk is; gewoon weg dus wat sinds 1927 in Nederland is verzameld en bestudeerd op dit gebied. Op zijn best zullen alle documentatie: de bibliotheek, foto’s, ontwerpen, kostuums, ge-‐ luidsbanden, video’s, affiches, memorabilia en wat dies meer zij, versnipperd worden, maar gevreesd moet worden dat een deel gewoon verloren gaat, of in ieder geval n iet meer voor p ubliek toegankelijk is. Eveneens wordt in één klap de subsidie stopgezet voor alle bestaande instituten en werk-‐ en broed-‐ plaatsen voor research en development in de kun-‐ sten, met het argument dat de sector volwassen ge-‐ noeg is om dat nu maar zelf te regelen. Nederland heeft juist op dit punt internationaal een geweldige


reputatie en bevindt zich daardoor in de voorste ontwikkelinglinies van een aantal kunsten in de we-‐ reld. Wanneer dit allemaal wegvalt gaat het leven wel gewoon door, maar d e voedingsbodem voor veel ‘gewone’ kunst-‐ en cultuur instellingen, theaterge-‐ zelschappen is dan uiterst schraal geworden en loopt een grote kans dat de huidige bloei zal omslaan in een kale dorre vlakte. Welke plaats neemt Nederland dan nog in als land van kunst en cultuur? Mexico staat in ieder geval hoog op d e lijst, Mexico ís voor mij kunst en cultuur. Waarom? Natuurlijk in de eerste plaats door zijn pre-‐spaanse culturele erfgoed: de rijkdom aan archeologische vindplaatsen en kunstschatten in de talrijke musea, verspreid over het land. Maar meer nog door wat er nu over is in alle verschijningsvormen van de culturen van de hui-‐ dige indigenas, vaak verborgen onder een dikke cul-‐ turele saus die door conquista en het katholieke ge-‐ loof zijn aangebracht. Als je h et land doorkruist struikel je a ls het ware over zonas arqueoligicas, kleurrijke kerken van een fanta-‐ sierijke architectuur, galerias de arte, mercados de artesanias en pittoreske dorps-‐ en stadsgezichten met een duidelijk historisch verhaal. Overal is voor mij zichtbaar wat een enorme artistieke potentie en handvaardigheid de bewoners van Centraal Amerika hadden en de huidige nog steeds hebben. De pre-‐ spaanse artistieke, architectonische en andere cultu-‐ rele vaardigheden in al zijn vormen, zijn met de im-‐ port van d e Europese, Arabische en Afrikaanse cultu-‐ ren alleen maar nog groter geworden en daarmee vermengd, maar zonder enig probleem zou opnieuw een Palenque of Chizen Itza gebouwd én ingericht kunnen worden, wanneer er ineens een nieuwe Maya heerser zou opstaan. De handwerkslieden die dat kunnen, inclusief a lle b eeldhoud-‐ en schilderwerk en keramiek zijn ruim voorhanden, gewoon al bij mij in de colonia (zie mijn artikel “arm of rijk” in d e PoPo van maart/april 2010). Het culturele erfgoed in Mexi-‐ co is springlevend en leeft in de mensen als iets van alle dag, althans zo ervaar ik dat. Niet alleen in de overgeleverde architectuur en kunstvoorwerpen,


Kleur-‐ en fantasierijke architectuur maar ook in alle eigentijdse kunst-‐ en cultuuruitin-‐ gen, zoals de beeldende kunst, de kunstnijverheid, de populaire en volkseigen muziek en dans. Bij elke feestelijke gelegenheid is er wel een muziek – en dansgroep, die wij in Europa als folkloristisch (uit de “oude doos”, dus) categoriseren, maar waarvan ik zie dat elk dorp h ier zijn eigen banda en grupo d e danza heeft als wezenlijk onderdeel van het culturele dorpsleven van nu. Legio zijn ook de dansgroepen die zich in de open lucht en theaters manifesteren met de pre-‐spaanse dans en muziek en hoe normaal is het niet dat omstanders ineens gaan meedoen aan wat d e dans van hun voorvaderen moet zijn geweest. Wat een levendige culturele rijkdom, die overigens, voor zover ik begrijp, ook gewoon onderdeel is van de les activiteiten op d e s cholen! In de staat waar ik woon, wordt deze culturele rijk-‐ dom mijn inziens goed benut want het Instituto de Cultura de Morelos, organiseert jaarlijks meerdere populaire festivals met muziek en dans en deze wor-‐ den zo waarschijnlijk zonder a l te veel kosten gevuld. Als geïnteresseerde buitenlander, geniet ik daar van, al b egin ik ook d e h erhalingen al wel te zien. De vraag is hoe de doorsnee Mexicaan dat beleeft? Het feit dat elke keer die festivals druk tot zeer druk bezocht worden bevestigt in ieder geval mijn gevoel van een levende cultuur. In Nederland zijn we veel op dat punt kwijtgeraakt: de handwerkslieden die een Gothische kathedraal of

21

zoiets kunnen bouwen (restaureren), moeten nu eerst opgeleid worden; h et zijn goedbetaalde specia-‐ listen, die met een lantaarntje gezocht moeten wor-‐ den. Evenals kunstenaars die een Rembrandt na kunnen schilderen (schoonmaken en restaureren); zij doen dat als het ware in een wetenschappelijk labo-‐ ratorium. Een beeldend kunstenaar, krijgt tegen-‐ woordig een opleiding die gericht is op artistieke cre-‐ ativiteit: artistiek iets nieuws ontwikkelen dus. Oude technieken worden daarbij meer gezien als speciali-‐ satie dan als basis daarvoor. O ja, ook in Nederland bestaan folkloristische muziek-‐en dansgezelschap-‐ pen, maar je maakt wel een bijzondere keuze als je daaraan doet. Op een paar folklorefestivals en heemkunde markten, meestal ‘verweg’ in de provin-‐ cie, staat de doorsnee Nederlander er met vraagte-‐ kens naar te kijken zoals je in een museum kijkt, waar je toevallig een keer terecht bent gekomen. In Nederland zijn we ook ruim voorzien van fanfares, harmonie orkesten en koren in allerlei vormen en maten, de meeste zijn van goede kwaliteit mede ge-‐ stimuleerd door de nationale en zelf internationale competities waar ze aan mee doen; h et is een hobby of een tijdverdrijf, zoals er vele andere zijn en vormt slechts bij hoge uitzondering nog iets van een cultu-‐ rele ziel van een b epaalde gemeenschap. Als je door Nederland rijdt met het oog van een be-‐ langstellende toerist, dan kun je ook daar genieten van bijzondere bouwwerken, interessante architec-‐ tuur, mooie dorpsgezichten en is de Europese cul-‐ tuurgeschiedenis nog goed te volgen, maar h et grote verschil is dat alles onaantastbaar is geworden, ‘be-‐ schermd door wet-‐ en regelgeving’ terwijl in Mexico vaak het meest noodzakelijke dagelijks onderhoud toegevoegd lijkt te worden aan de lijst met achter-‐ stallig onderhoud. Niet alles natuurlijk, maar ik kan geen andere verklaring bedenken dat er gewoon overal te veel cultureel erfgoed is, die gewone ingre-‐ diënten vormen voor het dagelijkse leven en die dus niet apart in een ‘etalage’ gezet hoeven te worden, zoals in Europa. Of met andere woorden, het is net als met de andere verschillen in het leven tussen Eu-‐

22

Santa María Tonantzintla, barocco indigena ropa, waar regelgeving h et d oen en laten van d e bur-‐ gers stuurt en Centraal-‐Amerika, waar men rustig en veelvuldig af kan wijken van welke regelgeving dan ook. Maar welke verschillen zie ik ten aanzien van d e kun-‐ sten met een grote K, zoals men vroeger in Neder-‐ land zei, zult u zich afvragen. Dat is toch de wereld waarin ik in Nederland 40 jaar lang thuis was: de beeldende kunsten, de serieuze muziek, de opera, het ballet en eigentijdse dans en h et theater? Natuurlijk heb ik inmiddels al aardig wat indrukken opgedaan in Mexico om daarover iets te zeggen en wellicht doe ik dat ook wat uitgebreider, een andere keer. Een ding wil ik nu al wel kwijt, als liefhebber van de kunsten hoef je in Mexico, niets te kort te komen, maar je moet wel tijd en geld hebben én vooral de weg weten. Niet dat de entrees of plaats-‐ kaarten zo duur zijn, maar door afstanden en om-‐ standigheden ben ik aan een doorsnee theater-‐ of museumbezoek nu vaak het dubbele of meer, zeker


ook in tijd, kwijt als in Nederland en dat was even wennen. Daarbij komt dat het meeste aanbod van enige kwaliteit zich in Mexico Stad afspeelt, ook al doen vooral Guadelajara en Monterrey hun b est hun posities als 2e en 3e grote stad van de federale repu-‐ bliek, ook op het punt van de kunsten waar te ma-‐ ken. Ik woon in Cuernavaca, Morelos, dus voor iets bij-‐ zonders moet ik altijd op reis. Ik ben nu wel gewend aan een ritje naar een van de culturele centra in de Mexico Stad maar in het begin was dat voor mij nog een heikele onderneming en een avontuur. En dan de weg weten, ik bedoel er achter zien te komen wanneer, waar en wat te zien is en wellicht ook een korte toelichting op het een en ander. In Nederland kost dat weinig moeite, dankzij internet en informa-‐ tie die erop gericht is je zo snel en eenvoudig moge-‐ lijk aan een kaartje te helpen. In Mexico lijkt het ko-‐ pen van een kaartje niet belangrijk; je raakt onmid-‐ dellijk verzeild in een doolhof van websites van cultu-‐ rele instellingen, die vooral vertellen wat hun missie, hun geschiedenis, hun sponsors of organisatorische verbanden en directeuren zijn en na veel zoeken

blijkt er ook nog ergens een cartelera (agenda) te zijn, die laat zien wat er de afgelopen tijd te doen was en die ongeveer maand maar vaak nog minder, vooruit kijkt. Ja, op dit punt kom ik wat tekort, want met enige regelmaat concludeer ik iets gemist te hebben wat ik graag had gezien, of het is tekort dag om mijn reisje te plannen. Lukt dat wel, dan moet je een kaartje zien te kopen. Daarvoor moet je fysiek ter plekke zijn, maar mogelijk blijkt dan dat de voor-‐ verkoop nog niet is begonnen, of het gaat via het centrale verkoopbureau van Ticketmaster, wel met een substantiële opslag en een hoop gedoe om het uiteindelijke p laatsbewijs in handen te krijgen en ook daar is niet duidelijk wat de voorverkoop policy is. Het lijkt soms een ware kruistocht om aan plaatsbe-‐ wijzen te komen, vergeleken met Nederland! Ik woon echter in Mexico en zoals ik langzaam wen aan de ‘tramites’ die nodig zijn om hier iets voor el-‐ kaar te krijgen, wen ik ook aan deze praktijk en het komt het erop neer dat ik het dan maar vooral doe met wat er in Cuernavaca zelf wordt aangeboden. Of ik daardoor cultureel iets tekort kom of niet, daar vertel ik graag een andere keer wat over. ✘

Marijke J. Larenas-‐Linnemann

Drs. Spaanse taal en letterkunde Lerares M.O. Spaans Beëdigd tolk-‐vertaler Privé-‐ en groepslessen Spaans, Engels, en Nederlands Vertaalwerk Spaans, Portugees, Engels, Frans, Duits en Nederlands Clases privadas y en grupo de Español, Inglés y Holandés Traducciones Español, Portugués, Inglés, Francés, Alemán y Holandés

TEL./FAX: (5) 675 44 04


23

ALGEMENE I NFORMATIE VAN DE NEDERLANDSE VERENI GI NG I N MEXICO

Bestuur Nederlandse Vereniging in Mexico Ere-‐Voorzitter Voorzitter (interm) Vice Voorzitter Secretaris Penningmeester Leden Ledenadministratie en website PoPo Vertegenwoordiger NL ambassade

Harer Majesteits Ambassadeur drs. Cora Minderhoud Henk W. Keizer 5846 1586 [email protected] Machteld Caminada 5520 2707 [email protected] Hans van d en Bongard 5543 3314 [email protected] Willy van Iersel [email protected] Christina Keizer 5846 1586 [email protected] Roel van Halen 5291 6131 [email protected] Janneke de Geus 5254 4013 [email protected] Roeland Delfgauw 3094 2440 [email protected] Walter Elderink 1106 3657 [email protected] Eric van Nuland 5662 1033 [email protected] Ad ten Kate 5559 0143 [email protected] Jan Bijl 5520 3189 [email protected]

Lidmaatschap

Het lidmaatschap b edraagt 500 pesos p er familie p er kalenderjaar. Leden kunnen deelnemen aan alle activitei-‐ ten die georganiseerd worden door d e vereniging en ontvangen tweemaandelijks h et verenigingsblad d e PoPo.

Aanmelding nieuwe leden

Na betaling van het lidmaatschap een kopie van het stortingsbe-‐ wijs, naam, adres, telefoonnum-‐ mer en een e-‐mail adres sturen naar [email protected].

Betalen lidmaatschap

Bedrag van 500 pesos storten op rekeningnummer 12.90.66 bij Banamex sucursal 4271 ten name van Wilhelmus van Iersel. Voor elektronische storting is de CLABE: 002180427101290663. Kopie stortingsbewijs met ver-‐ melding van naam sturen naar Willy van Iersel.

Website

DÉSIRÉE LARENAS LINNEMANN Alergologe en kinderarts (kinderen en volwassenen)

HOSPITAL MÉDICA SUR Puente de Piedra n° 150 Col. Toriello Guerra - Del. Tlalpan 14050 Mexico D.F. Torre 2, consultorio 602 tel/fax: (52-55) 5171-2248, 5606-6222 ext.4372 Celular: (52 of 044)-55-8509.5950 www.dra-desiree-larenas.medem.com Officieel bedrijfsarts van de Nederlandse Ambassade Opleiding: Rijksuniversiteit Utrecht. Instituto Nacional de Pediatría, México

www.nvmexico.com

24


MAGAZINE VAN DE NEDERLANDSE VERENIGING IN MEXICO VAN DE REDACTIE

Recommend Documents