“Friesland Post”, oktober 1992, pagina 4, 5 en 7
Het uiterlijk van kijkbungalow ‘Minerva’ onderscheidt zich nauwelijks van de andere woningen in de rij. Slechts de kunstzinnige, rode buitenlantaarn is uniek in de straat.
“Friesland Post”, oktober 1992, pagina 4, 5 en 7
Wie een eigen huis heeft laten (ver)bouwen of een in aanbouw zijnde woning heeft gekocht, weet uit ervaring hoeveel trammelant het kan geven om persoonlijke woonwensen gerealiseerd te krijgen. Doorgaans heeft een aannemer geen boodschap aan inspraak bij de bouw. Dat is lastig en kan zijn planning in de war schoppen. Dat hij daardoor al bij voorbaat het woongenot van veel mensen – voor soms hun hele leven – vergalt, telt blijkbaar niet. ‘s Lands bouwheren kennen zodoende onderhand een grote schare ontevreden klanten. Wie niet te klagen heeft is de (zich nog steeds met Friesland verwant voelende) socioloog/organisatiedeskundige Johannes Lourens Meijering. In het bestemmingsplan Minerva van de Groningse stadswijk Hoogkerk zag hij al zijn woonwensen in vervulling gaan. Sinds precies een jaar kan hij de Engelsen nazeggen: my home is my castle (mijn huis is mijn kasteel). Nu is Johan Meijering door de wol geverfd, mag je gerust zeggen. Hij is 45 jaar. In dat tijdsbestek is hij liefst 16 keer verhuisd en zat hij 14 jaar in verbouwingen. Hij woonde in 8 eigen huizen, waarvan hij er 4 volledig renoveerde. Geen lid van de familie Doorsnee dus die over het algemeen honkvast is; wel een man met een rijke schat aan ervaring op woningbouwgebied. In Hoogkerk kreeg hij de kans zijn opgedane ideeën te verwezenlijken. Toen zijn droomhuis voltooid was besloot hij het ‘te kijk te zetten’ opdat ook andere (toekomstige) huiseigenaren hun voordeel kunnen doen met zijn bouwkennis en -ervaring. Gewoon rijtjeshuis Een jaar of drie geleden besloten Meijering en zijn uit Leeuwarden afkomstige vriendin Marije Breeuwsma (32), die in de stad Groningen werkzaam is als coördinatrice van werkgelegenheidsprojecten, om aan de Jan van der Zeestraat in Hoogkerk een premie C-woning te kopen. Een geschakeld huis in een rijtje van achttien, om en om hoog- en laagbouw, in prijs variërend van f 175.000,– tot twee ton. Meijering, die tengevolge van een ongeval
Johan Meijering in zijn ruime woonkamer met doorkijkje naar de patio en aangrenzende eetkamer. Op de achtergrond een originele Wurlitzer juke-box (automaat voor 78-toeren platen) uit 1951.
“Friesland Post”, oktober 1992, pagina 4, 5 en 7
Als een volleerd fotomodel ‘showt’ vriendin Nelleke Sopamena de fraaie bed-tevens badkamer in kijkbungalow ‘Minerva’.
blijvend rugletsel opliep, nam toen al niet meer deel aan het gewone arbeidsproces en beschikte daardoor over een zee van tijd om zich daadwerkelijk met de bouw te bemoeien. Hij en Marije mobiliseerden architect, aannemer en tal van deskundigen om hun woonideeën gestalte te geven. Dankzij een aantal bouwkundige ingrepen veranderde het gewone, platte rijtjeshuis in een riante patio-bungalow. Daartoe werd bijvoorbeeld de geplande pui met borstwering rond de binnentuin vervangen door een glaswand waardoor interieur en patio meer een eenheid werden; van de garage werd een entreeruimte gemaakt (zonder de ‘echte’ voordeur te laten vervallen); geplande wanden werden weggelaten om een grotere woonkamer en bed/badkamer te krijgen en er werden lichtkoepels in het dak aangebracht. Deze ingrijpende, maar niet extreem dure veranderingen resulteerden in een woning die tegemoet kwam aan de wensen van de eigenaars/bewoners, maar van binnen niet meer te vergelijken valt met de uiterlijk precies eender uitziende huizen in de rij. Permanente exposities Door de gang van zaken ontstond als het ware een stroomversnelling. Van het een kwam het ander. Johan Meijering is niet voor niets organisatiedeskundige. Hij doopte zijn huis ‘Kijkbungalow Minerva, gratis en onafhankelijk advies-, informatie- en ideeëncentrum’. Hij ‘organiseerde’ sponsors en participanten om zijn opvattingen wereldkundig te maken. Toegang en rondleiding (van ruim anderhalf uur) zijn gratis; het noemen van (merk)namen en participanten is onontkoombaar, doch ‘op de koop toe’. Een doorslaand succes is het project buiten kijf. Het afgelopen jaar kreeg Meijering een kleine 4.000 mensen over de vloer. Hij overweegt nu om het kijkproject geen twee (zoals aanvankelijk voorgenomen) maar drie jaar te laten duren.
“Friesland Post”, oktober 1992, pagina 4, 5 en 7
Overigens is het aardige van Meijerings project dat het nuttige met het aangename verenigd wordt. Kijkbungalow ‘Minerva’ biedt namelijk – eveneens gratis – toegevoegde waarde in de vorm van (beeldende) kunst. Wisselende exposities van twee maanden tonen permanent werk van vooral jonge kunstenaars die nog geen algemene bekendheid genieten. Mede daardoor is de kijkbungalow een echte publiekstrekker geworden. Johan Meijering is evenwel niet van plan om galeriehouder te worden. Zijn eerste en belangrijkste streven blijft om een soort ombudsfunctie te vervullen en zo zijn ideeën over woonplezier uit te dragen aan iedereen die daarin is geïnteresseerd.
Kijkje vanaf het platte dak in de onder architectuur aangelegde binnentuin.
“Friesland Post”, oktober 1992, pagina 4, 5 en 7
Geen standaardmens Johan Meijering is geen ‘standaard-mens’, zoals hij zelf zegt. Hij werd in Kampen geboren en verhuisde achtereenvolgens naar Zwolle, Rotterdam, Vroomshoop, Den Ham, Hengelo en Leeuwarden. Hij werd opgeleid tot onderwijzer op Nieuw Mariënburg in Leeuwarden, maar begon vervolgens zijn maatschappelijke loopbaan als politieagent in de Friese hoofdstad. Behalve een tweetal politiediploma’s behaalde hij eveneens diploma’s creatieve handvaardigheid, sociale dienstverlening en kinderbescherming, volgde hij een parttime opleiding aan de Sociale Academie Twente, studeerde hij sociale wetenschappen aan de Rijksuniversiteit van Groningen en volgde hij in deeltijd aan dezelfde universiteit de studie rechtsgeleerdheid. In de jaren tachtig was hij bij de gemeente Leeuwarden werkzaam als beleidsmedewerker stadsvernieuwing en samenlevingsopbouw. Voorwaar geen dertien-in-het-dozijn-type, drs. J.L. Meijering. In zijn tienerjaren manifesteerde zich zijn organisatietalent al. Hij organiseerde klasse- en schoolavonden en tal van festiviteiten in Leeuwarden. In 1969 trouwde hij. Z’n huwelijk hield 8 jaar stand. Hij was in die tijd maatschappelijk werker in Den Ham. Destijds nog een gemeenschap waarin echtscheiding niet werd geaccepteerd. ‘Toen dat dus aan het licht kwam, kon ik wel inpakken. Toen ben ik teruggegaan naar de Oldehove, want in Leeuwarden lag mijn hele jeugd,’ vertelt hij. Na zich letterlijk vertild te hebben aan een bureau onderging hij eind 1987 zonder succes een hernia-operatie. Toen stortte de wereld in voor het sociale wezen Meijering, zoals hij zichzelf noemt. Hij dreigde in een diep, donker gat te vallen. Maar Meijering is er de man niet naar om bij de pakken neer te gaan zitten. Het project in Hoogkerk was een gezochte afleiding. Hij bedacht dat hij, ondanks veel rugpijn, mogelijk best rondleidingen zou kunnen doen. En zo is het gekomen! Alleen na telefonische afspraak leidt hij nu dagelijks, behalve op zondag, mensen rond in zijn eigen huis en patio om – gedreven als hij is – zijn boodschap op woongebied uit te dragen. Hij is geboren onder het sterrebeeld Vis en als vis heeft hij de ruimte nodig, zegt hij. Binnen de eigen woonruimte heeft hij daarom tal van ideeën gestalte gegeven die, evenmin als hijzelf, standaard zijn en waarmee hij anderen uit hun standaardwoning probeert te halen. Want: ‘Wonen is privé,’ schrijft hij in een folder. ‘Wonen is je thuis voelen, jezelf zijn. Dat betekent véél meer dan een dak boven je hoofd. Je huis is een stuk van jezelf. Eigen smaak, eigen stijl bepalen hoe de woning is ingericht en wordt beleefd. Niet helemaal. Slechts weinig mensen zijn in staat de woning van hun keus te bouwen. Ook de inrichting is meestal gebonden aan beperkte mogelijkheden. Toch kan er méér dan je denkt. Je moet maar op het idee komen, het juiste advies krijgen, er op tijd bij zijn. Dan kan wonen een belevenis worden: heel persoonlijk, en toch heel haalbaar.’ Die boodschap houdt hij niet alleen zijn bezoekers voor, maar ook aannemers en architecten tijdens lezingen buitenshuis. ‘In swalker komt thús’, zou je het verhaal over Johan Meijering kunnen betitelen. Na veel omzwervingen heeft hij eindelijk de lang begeerde, veilige thuishaven gevonden in de Jan van der Zeestraat 4 in Hoogkerk (Groningen). Hij peinst er voorlopig niet over om weer te gaan verhuizen. Hij voelt zich gelukkig daar onder aan de aarden geluidswal langs de A7 en stelt zich ten doel veel andere mensen gelukkig te maken. Evenals de opening een jaar geleden, is het éénjarig bestaan van zijn project onlangs met veel feestgedruis gevierd. Johan en Marije hebben er met volle teugen van genoten, zoals zij dagelijks van hun droomhuis genieten. De blijdschap over wat ze bereikt hebben steken ze niet onder stoelen of banken opdat nog een heleboel andere mensen hun woonomgeving op eigen maat kunnen afstemmen. SYTZE VAN DER WAL Foto’s: Johan Witteveen
