Anneke Snijder-de Jong. Ik bin berne op 20 maaie 1962 op Lytselollum, tusken Wjelsryp en Frjentsjer. Us âlders Roel en Janke wennen dêr op in pleats. Earst wie it in mingd bedriuw, ek mei ierappels, biten en granen, letter allinnich feeteelt. Ik haw in âldere suster Tea en in twillingsus Greta. Omdat der op'e pleats altyd wurk wie, waarden wy oeral ynsetten: trekker ride, meane, skodzje, swylje en it gers op'e kuilbult ynride. Wannear't der in ko kealje moast of der in skiep wie dat lamje moast en ús heit wie der net, dan rêden wy ús dêr ek mei. Doe't wy âlder waarden en op stap begûnen te gean, koene wy wol wat jild brûke. Us heit sei dan: “Wolle jim jild fertsjinje? Moai, ik haw wol wurk”. Ik haw it wurk op'e pleats altyd hiel graach dwaan meien en fiel my noch altyd hiel ferbûn mei it boerebedriuw. Nei de MAVO yn Frjentsjer bin ik nei de MBO-V, de ferpleechstersskoalle, yn Ljouwert gien. Dat hat in hartstikke goede kar west, want ik wurkje noch altyd mei in protte nocht yn'e soarch. Earst yn Frjentsjer yn de psychiatry, letter yn'e thússoarch en no hast 25 jier yn it MCL. Ik haw hjir op ferskate ôfdielingen wurke, mar op it heden is myn wurk op'e ôfdieling ortopedy. Yn de tiid dat ik op stap gong, kaam ik Ben Snijder tsjin; wy krigen ferkearing en wennen earst tegearre yn in gesellich lyts húske yn Huzum Doarp yn Ljouwert. Wy binne yn 1991 troud en yn 1992 waarden wy de grutske âlders fan ús dochter Marije. Ben koe wurk krije as kok by it tsjinstesintrum yn Menaam en wy binne doe ferhuze nei…. Dronryp, Eise Eisingastrjitte 13 en dêr wenje wy noch altyd. Fan it begjin ôf fielden wy ús hjir thús. De gemoedlikheid en dat de minsken elkoar allegearre groeten foelen ús op, en…. wy foelen mei de noas yn 'e bûter, want it wie grut feest: optocht, fersierde strjitten, merke, geweldich! Mar ja, ik wie ek neat wend op Lytselollum. Nei Marije waard Hester yn 1994 berne en yn 1997 kaam Berber op 'e wrâld. “Sa kin it no wol ta”, sei Ben, mar doe haw ik de “magyske” wurden brûkt (dat moat sa wêze): “Foar my is ús gesin noch net kompleet”. En ja hjer, yn 2002 is Gerben berne. Ben wurket op dit stuit as fasilitêr manager by Tjallingahiem yn Ljouwert, in ynstelling foar bern fan 6 oant en mei 20 jier mei gedrachsproblemen. Marije wennet sûnt twa jier tegearre mei Paul Kooistra yn Dronryp (gelokkich lekker tichtby). Sy folget de oplieding Business en Management oan de universiteit yn Grins. Hester docht de oplieding Facility Management op'e Hanzehegeskoalle. Berber sit op'e AMS yn Frjentsjer yn HAVO-4 en Gerben sit op 'e Romte yn groep 6. Myn hobby's binne drave (it moaiste fyn ik om dat yn in groep te dwaan ûnder lieding fan Jelle Luinstra), fitness en in ein rinne mei oare froulju op sneintejûn. Ik siet ek yn in naaigroepke, dat doe in blomskikgroepke waard en no in gesellich kofjedrinkgroepke wurden is. Yn dat groepke sit myn freondinne Dukkie Sinnema en oan har wol ik de pen trochjaan.
Hinke Blanksma- Eringa Ik bin Hinke Blanksma- Eringa, berne op 19 maart 1966 yn Burgwerd. Myn heit en mem, Pep en Cris krije trije sûne jonges: Pier, Auke en Henk. Dan kom ik, in famke! Ik krij de namme fan myn beppe Hinke Kroondijk út Boalsert. Ek nei mij komme noch twa famkes: Etta en Janny. Twa pertoer op de list, wij kinne los! In moaie tiid wenje yn Burgwerd op in pleats, midden yn it doarp oer de brêge. Mar ús heit en mem wolle in gruttere pleats, sa gean wij yn Kûbaard wenjen. In prachtich plak, midden op 'e romte om te pony-riden, keatsen, reedryden, aaisykjen en slingerje yn de golle. In pear kear wyks wurdt der in perk yn it lân lein om in potsje te keatsen. Gjin waar? Dan geanne wij mei syn allen muzyk meitsjen. Nei de legere skoalle gean ik nei Wommels op de MAVO. Alle dagen moarns 4 kilometer fytse, tusken de midzje in oere pauze: in kertier nei hûs fytse, ite, tosken poetse, pisje en wer nei skoalle ta. Ik slagje foar de MAVO, mei trekker en wein nei hûs en in grut feest bij ús yn de skuorre. Nei de fekânsje gean ik op de fyts nei de MBO-CD op "de Esken" yn Ljouwert. Ek alle wiken nei it korps en keatse yn Wommels. Ik gean 4 moanne op stage yn Beetstersweach en sa op keamers yn de susterflat. It momint dat ik beslút te stopjen mei it korps. Alle sneonen en sneinen keatse foar Wommels, troch hiel Fryslân. In moaie tiid! Myn grutste prestaasje? Twadde op de frouljusbûn…Earste? Ja, ja: Dronryp. Ik gean nei de THW (Facilitair Management )studearjen yn Grins. It earste jier kom ik net goed troch en ik beslút om te stopjen en wurk te sykjen. Earst in jier yn Ljouwert oan it wurk foar in cateringbedriuw op in skoalle. Dêrnei kom ik yn Tsjummearum yn it fersoargingshûs "Nij Bethanië" te wurkjen. Ûndertusken krij ik ferkearing mei Tino Blanksma, in soan fan in bouboer út Penjum. Nei in skofke geanne wy tegearre wenjen op It Haam yn Dronryp en nei in pear jier keapje wij in hûs op de Sjirk de Walstrjitte. Wy gean trouwen yn 1992 en jouwe in grut feest yn Menaam. Ik beslút in pedicure oplieding te dwaan: "As d'r al bêrn komme, dan stop ik yn Tsjummearum". Tino en ik krije trije sûne bêrn: Krista, Marga en Sybren. Wij geanne wer ferhúzjen en komme yn it hûs fan Riemersma oan de Skoallânswei. In daalders plakje! Krista sit yn Ljouwert op "de Friese Poort" en rint no stage yn Blessum op in soarch-pleats. Marga giet nei de "NHL Hogeschool" en wol graach de ferpleging yn. Sybren sit op de "Leeuwarder Lyceum" (Âldlân) en sit yn de fiifde klas Atheneum. Ik wurkje al mear as 26 jier twa dagen yn Tsjummearum yn de keuken en twa dagen bin ik pedicure. Wol is it no spannend want ik wit net oft "Nij Bethanië" wol bestean bliuwt. Grutse plannen binne makke: nijbou mei skoalle, húsdokter, fysio en alles ûnder ien dak, mar de regearing wol dat minsken langer thús wenjen bliuwe. Hawar, wy wachtsje ôf. Ek foar Tino komt der feroaring. Hij wurket bij de Fryslânbank en mei straks nei de fekânsje nei Damwâld om foar de Rabobank te gean wurkjen. Noch efkes in pear fan myn hobby 's: wintersport, keatse, sjonge bij popkoar FromUs, kuierje en drave (soms tagelyk). Oant safier myn ferhaal. Ik jou de pen oan myn kuiermaat Anneke Snijder.
Tine Bokma
Even voorstellen: ik ben Tine Bokma, woonachtig aan de Welderings-strjitte, als u wel eens een blokje om kuiert, met of zonder hond, dan loopt u vast wel eens langs ons huis. Ik ben in 1966 geboren in Dokkum als dochter van Fedde en Grietje de Vries. Een Waldpyk dus! Toen ik 5 was zijn we verhuisd naar Gerkesklooster/Stroobos (op de grens met de provincie Groningen) waar mijn vader ging werken bij transportbedrijf “Broersma” als internationaal vrachtwagen chauffeur. Samen met mijn oudere broer en twee jonger zussen hebben we daar een fijne onbezorgde jeugd gehad. In de vakanties gingen we vaak mee voor een ritje naar Duitsland of Frankrijk. Toen ik bijna 18 jaar was ben ik in Leeuwarden op kamers gaan wonen. Ik heb mijn diploma KV/JV (wat nu maatschappelijk zorg heet) gehaald en kreeg al snel een baantje als invaller bij een gezins- vervangend tehuis voor mensen met een verstandelijke beperking. Hier had ik het enorm naar mijn zin. Helaas was het net als nu een moeilijke tijd om werk te krijgen en ik had niet genoeg uren om van te leven. Ik ben toen “tijdelijk” bij de Bruna boekhandel op het station in Leeuwarden gaan werken. Omdat ik erg van boeken en lezen houd was dat ook geen straf. Uiteindelijk heb ik er 20 jaar met veel plezier gewerkt! Intussen had ik Daan leren kennen en die wilde na wat omzwervingen heel graag weer in Dronrijp wonen. Zo kwamen we aan de Welderingsstrjitte terecht en volgend jaar zijn we al weer 25 jaar getrouwd! In het begin was het nog wat wennen met de taal. Vooral toen we voor de speel-o-theek paaseieren gingen verkopen aan de deur spreek dat maar eens op zijn “klaais” uit. Samen hebben Daan en ik twee kinderen, Daniel van 23 en Margriet van 21.Allebei studeren ze nog. Daniel geschiedenis (hij wil graag leraar worden) en Margriet Nederlands, zij woont tegenwoordig in Zwolle. Daan is intussen met pensioen en ik werk sinds een paar jaar in het mooie Gaasterland. De laatste jaren zijn we hier in de zomer veel te vinden, we nemen dan de caravan mee en zo kan ik ’s morgens op de fiets naar het werk, dwars door het bos! Toen de kinderen nog klein waren waren we “oppasouders” van Nikky en Elisa en later ook van Janine en Fianne. Dit was heel gezellig en vooral Daan genoot van een groot gezin aan de etenstafel. Hij houd nl. erg van koken en vooral voor heel veel monden. Het bleek dat Elisa een speciaal kind was die vanwege een achterstand meer begeleiding nodig had. Nu kwam mijn opleiding mooi van pas! De ouders van Elisa hebben een prachtig project opgezet in Oudemirdum, samen met andere ouders die een kind hebben met een beperking. Begonnen als logeerproject maar intussen uitgegroeid tot woon- logeer en dagbesteding locatie voor zo'n 80 cliënten. Via hen ben ik er weer “ingerold” en intussen werk ik daar al 7 jaar. Ik werk in het logeerhuis van de boerderij. Kinderen en jongeren kunnen bij ons komen logeren voor een weekeind of een vakantie en door de week komen er jongeren die alvast aan het wennen zijn om uit huis te gaan. Verder bemoei ik met het plaatsen en begeleiden van stagiaires op de boerderij. Geweldig werk op een unieke locatie. Als u eens gaat fietsen in Oudemirdum of omgeving kom dan vooral koffie of thee drinken in de theetuin of op het terras. De (klein) kinderen kunnen intussen spelen in de speeltuin. Voor informatie kijk op www.boerderijkleurrijk.nl Sinds de oprichting nu 5 jaar terug ben ik enthousiast lid van popkoor FromUs. Behalve zingen kunnen deze vrouwen ook heel gezellig nazitten! Ik geef de pen door aan mijn koormaatje Hinke Blanksma. Tine Bokma
Marja Visser
Mijn naam is Marja Visser. Geboren in Heerde in 1960. Moeder van een zoon en een dochter. Ik woon sinds 1993 in Dronrijp, eerst aan de Fetsasingel en na 2000 aan het Waarlamke. Vanaf de eerste dag woon ik met veel plezier in Dronrijp. Voor mij, als stadsmens, was het fenomeen dorpsfeest onbekend maar met het enthousiasme waarop Juf Fokje, van de peuter- speelzaal, hierover sprak en de leuke onrust die zich van het dorp meester maakt in de weken voor het feest wist ik zeker, dit is een hele plezierige plek om te wonen. Ook omdat mijn kinderen, toen 1,5 en 3 jaar, vanaf het begin dat wij hier woonden naar een oppasmoeder gingen, een echte Rypster, werden wij al snel door veel mensen gegroet. Althans de kinderen. Het mooiste was wel dat de slager aan mij vroeg: “passe jouw ek op dizze bern?” “Nee, ik ben de mem”. Was hij weer op de hoogte. Wat mijn kennissen misschien nog het meest verbaast, is dat ik nu zelfs aan de rand van het dorp woon, een tuin heb die nogal wat onderhoud vraagt en dat ik tuinieren nog leuk vind ook! Met het zicht op de volkstuintjes weet ik ook altijd precies wanneer ik met de tuin aan de slag moet. Ik ben opgegroeid in Leeuwarden en Grou. 's Winters woonden wij in Leeuwarden, of eigenlijk Huizum, maar vanaf april tot eind september gingen wij de weekenden en de zomervakantie naar Grou waar mijn ouders een woonschip hadden. In de zomer verhuurden zij daar roei- en zeilboten. Voor mij betekende dat, naast het helpen met het schoonmaken en opknappen van de boten, lange zomers op en in het water. Ik heb dan ook al heel jong leren zwemmen en zeilen. Na de HAVO ben ik, omdat niet wist wat ik wilde gaan studeren, maar gaan werken. Met het idee dat dat een soort tussenjaar zou worden. Ik kwam op de financiële administratie van een grote veevoederfabriek terecht. Het was in een tijd dat je blij was dat je als schoolverlater een baan vond. Van het studeren is niets meer gekomen. Ik ben steeds aan het werk geweest bij diverse bedrijven, altijd in verschillende functies op de administratie. Op mijn 8ste ben ik lid geworden van zwemvereniging LZC'29 in Leeuwarden. Voor het wedstrijdzwemmen bleek ik niet geschikt. Op mijn 13de ben ik waterpolo gaan spelen. Direct in een Dames team, want jeugdteams waren er niet. In het begin heb ik heel veel op de bank gezeten. Niet alleen omdat ik erg jong was en nog veel moest leren, maar als speler was/ben ik ook nog eens klein van postuur. Maar dat heeft mij er niet van weerhouden om toch te blijven spelen. En met veel plezier. In 2003 ben ik gestopt met actief waterpolo spelen. Ondertussen was mijn zoon lid geworden zwemclub FZC'54 in Franeker. Ook hij bleek niet geschikt voor het wedstrijdzwemmen. Ik ben toen een paar kinderen waterpolotraining gaan geven bij deze club. En na een jaar konden wij een team inschrijven voor de competitie. Ondertussen had ik mijn trainersdiploma gehaald en sindsdien ben ik met veel plezier trainer en coach van een aantal jeugdteams. Sinds 2011 ben ik administrateur en vrijwilliger bij Zwembad Bloemketerp in Franeker. Nadat de Gemeente Franeker het zwembad niet langer wou subsidiëren is het overgenomen door de Stichting exploitatie Zwembad Bloemketerp. Deze Stichting probeert nu het zwembad overeind te houden zonder subsidie van de Gemeente. Zwemlessen en toezicht worden door professioneel zwemonderwijzers gedaan. Klussen, tuinonderhoud en het runnen van de bar en receptie door een groep vrijwilligers. En daarvan heb je nooit genoeg! Dus mocht je belangstelling hebben en aan willen melden als vrijwilliger, kijk dan voor meer informatie op de website www.zwembadbloemketerp.nl. Daarnaast ben ik administrateur van de Regio Noord van de KNZB. Zij organiseren de zwem- en waterpolocompetitie in Noord Nederland. Voor mij is het heel leuk om werk en hobby te combineren. Maar om niet altijd met zwemmen bezig te zijn doe ik ook de administratie van een architecten bureau Ongedaan maken, en een aantal ZZP'ers, een geheel andere branche. Gelukkig heb ik nog meer interesses dan de zwemsport. Mijn vakanties breng ik bij voorkeur door kamperend met een tentje aan zee in Italië. Liefst op een kleine camping en ik ben wel een mooi weer kampeerder. En ieder jaar neem ik mij voor om toch maar eens Italiaans te leren. Helaas is dat er nog niet van gekomen. Verder kook en lees ik graag, zomers ben ik druk met de tuin. Zeilen mag ik ook nog steeds graag doen. Ik geef de pen door aan Tine Bokma.
Matthijs Gardenier
Mijn naam is Matthijs Gardenier. Ik ben 25 jaar, geboren in Dokkum en woon al 13 jaar in Dronrijp. Eerst woonde ik bij mijn ouders op De Alde Mar bij ons bedrijf Gardenier Campers. Sinds twee jaar woon ik nu samen met mijn vriendin Samantha de Boer op de Skûtmakkerstille. Samantha is opgegroeid in Franeker en zit in het laatste jaar van haar opleiding Bedrijfskunde MER. Na mijn MBO handel opleiding ben ik gaan werken bij Vroom en Dreesmann in Leeuwarden. Daarna heb ik drie jaar bij de Dixons in hetzelfde pand gewerkt. Sinds drie jaar werk ik bij mijn ouders in het familiebedrijf Gardenier Campers. Ik werk met veel plezier in het bedrijf, samen met mijn tweelingbroer Niels en met mijn ouders Gerry en Yke. Mijn ouders zorgen samen voor de inkoop. Mijn vader doet de verkoop. Niels en ik zorgen voor het verkoop- en technisch klaar maken van de campers, onderhoud en opbouw van accessoires. Mijn moeder maakt de campers schoon , stopt erg veel tijd in onze website en in het promoten van de campers op internet en in de bladen. Ik ben al jaren penningmeester bij het jeugdhonk 'It Alibi' in Minnertsga. In Minnerstga heb ik een vriendengroep leren kennen via vmbo op de Anna Maria van Schurman te Franeker. Zo ben ik in het bestuur van het jeugdhonk gerold en draai nu al jaren vrijwillige bardiensten op zaterdag- of vrijdagavond. Mijn hobby's zijn zeilen, windsurfen, waterpolo, vissen, en met de camper op pad gaan. Mijn vader heeft twee jaar geleden een zeilboot gekocht en we proberen samen het zeilen wat te leren. We hebben beide het kleinvaarbewijs 1 gehaald en zijn nu aan het leren voor het aanvullende deel. Als het rustig op het werk is en er staat een stevige wind, proberen we even een paar uurtjes te zeilen. Helaas lukt dat maar een aantal keer per jaar. Vooral omdat ik ook graag mag windsurfen en dan moet je keuzes maken. Windsurfen is mijn favoriete hobby. Helaas is het erg wind afhankelijk en kan ik het voor mijn gevoel niet vaak doen. Ik probeer toch 10 à 15 keer per jaar te windsurfen en dat lukt wel aardig. Het is een heerlijke sport waarbij je dicht bij de natuur staat. Ik speel nu drie jaar waterpolo bij FZC'54 in Franeker. Op het moment speel ik bij heren 2 en zo nu en dan speel ik met heren 1 mee. Ik ben dit jaar secretaris geworden van de herenteams. Ik regel en verplaats wedstrijden en onderhoud het contact tussen de competitieleider en het zwembad. De vereniging is druk op zoek naar nieuwe waterpoloërs dus als je je geroepen voelt, kom eens met ons mee trainen. Alle leeftijden en niveaus zijn welkom. Samen met mijn mbo schoolmaat, Arjo van Dijk van de Sybshop in Winsum, heb ik vorig jaar een visbootje gekocht. Daarmee vissen we graag op snoek en snoekbaars. Helaas wilden ze vorig jaar niet goed bijten, maar we zullen het dit jaar niet opgeven. Vorig jaar heb ik een camper gekocht . Een Renault Master uit 2000 met een Chamail inbouw. Samen met mijn vriendin ben ik afgelopen zomer vier weken door zweden gereisd. Op zoek naar beren en elanden. Helaas geen èèn in het wild gezien! Wel een fantastische natuur- en wandel vakantie gehad. Nu zijn we al druk aan het fantaseren waar we deze zomer naar toe willen gaan. Graag wil ik de pen doorgeven aan Marja Visser
............................................................................................................................................................ Bauke Rosier
Mijn naam is Bauke Rosier. Ik ben 34 jaar en geboren en getogen op de Rypsterpleats aan de Headyk. Mijn ouders hebben deze boerderij overgenomen van mijn grootouders en hebben hier naast mij nog 5 kinderen gekregen, om en om 3 jongens en 3 meiden waarvan ik de 3e ben. Naast het drukke gezin waren mijn ouders ook druk met de boerderij en hier is in de loop der jaren dan ook heel wat werk verzet. Samen met mijn broers en zussen hielpen we vaak mee, wat ik altijd als erg plezierig heb ervaren. Omdat ik nog niet zeker wist of ik wel boer kon worden heb ik na het VMBO de opleiding werktuigbouwkunde gedaan in Apeldoorn. Dit vak paste me goed en zo ben ik na mijn opleiding als tractormonteur aan de slag gegaan bij Bos in Oosterend. Na een paar jaar werken wilde ik toch nog wel wat meer van de wereld zien en zo kwam het dat ik samen met een maat van me op het vliegtuig ben gestapt naar Canada. In het vliegtuig daarnaartoe kwamen we een leuke Nederlandse familie tegen die wel wat handige jongens kon gebruiken. Na een aantal maanden voor deze familie te hebben gewerkt, ben ik samen met hun zoon de wereld gaan verkennen. Via een tocht door Amerika en Nieuw Zeeland ben ik uiteindelijk in California beland. Daar was ook een Fries loonbedrijf gevestigd dat wel een goede monteur kon gebruiken en zodoende ben ik een jaar lang hier aan het werk gegaan. Ondanks dat ik het hier erg naar mijn zin heb gehad, bleef de Friese klei toch trekken en ben ik weer teruggegaan naar Dronrijp. Ik kreeg toen de mogelijkheid om bij mijn vader in de maatschap te gaan en heb deze kans aangenomen. Na mijn terugkomst ben ik mijn vrouw Alie Woudstra tegen gekomen. Samen hebben we eerst een tijdje in Beetgumermolen gewoond. Hier zouden we maar even gaan wonen, maar dit liep iets anders doordat ik tijdens het klussen door het dak ben gevallen en hierbij één van mijn rugwervels brak. Dit was een spannende tijd voor mij en mijn naasten. Na twee zware operaties is alles weer aan elkaar gezet en kon het revalidatie proces beginnen. Om niet in de verleiding te komen direct weer aan het werk te gaan, ben ik in de zorg gekomen bij mijn schoonouders. Hier kon ik rustig weer aansterken in een vertrouwde (boeren)omgeving. Na een jaar zijn alle schroeven en platen weer verwijderd en nu, 5 jaar later prijs ik mij gelukkig dat ik er alleen een litteken van over heb gehouden. Bij deze wil ik ook graag iedereen nog bedanken voor de vele kaartjes. Als je daar alleen in het ziekenhuis ligt, doet het je erg goed om te weten dat zo veel mensen met je meeleven. Toen ik in 2008 weer was hersteld, zijn mijn ouders verhuisd naar hun nieuwe stek aan de Dykshoek in Welsrijp en ben ik samen met Alie op de boerderij gaan wonen. Hier zijn we in 2009 getrouwd en in maart 2011 hebben we onze dochter Mieke gekregen. Alie werkt nu 4 dagen als productontwikkelaar bij Borgesius Convenience te Leeuwaren en sinds mei dit jaar zijn mijn ouders uit de maatschap gegaan en zet ik het bedrijf alleen voort. Gelukkig is dit met name op papier, want mijn vader is hier nog elke dag om mee te helpen en mijn moeder past twee dagen in de week op Mieke. Nadat we de eerste jaren diverse dingen hebben verbouwd aan het voorhuis, is nu de stal aan de beurt. In mei dit jaar ben ik begonnen met het bouwen van een duurzame stal met een 2x20 swing-over melkerij. In deze stal wordt extra rekening gehouden met het comfort van de koe, energiebesparing en arbeidsverlichting. De swing-over melkerij, is een melkerij waarbij het melkstel aan beide kanten wordt gebruikt. Dit systeem was ik tijdens mijn rondreis al een aantal keer tegen gekomen en biedt mij straks de mogelijkheid om snel mijn koeien te kunnen melken. We zijn nu nog druk bezig met de laatste loodjes en hopen alles begin volgend jaar helemaal afgerond te hebben en te kunnen genieten van onze nieuwe stal. Rest mij nu nog iedereen een gelukkig nieuwjaar te wensen en de pen door te geven aan Arjen van Aalsum.
Toen op maandagavond, wat al jaren mijn vaste sportavond is, mijn telefoon meerdere malen afging, wist ik dat er iets belangrijks aan de hand was. Niets bleek minder waar: Bauke Rosier bood mij de pen aan. Bedankt hiervoor. Mijn naam is Arjen van Aalsum. Ik ben 27 jaar oud en ben opgegroeid in Ritsumasyl. Mijn oudere broer Sander woont in een woongroep van Talant in Stiens. Mijn jongere broertje Jesse woont nog bij mijn ouders in Ritsumasyl.Sinds 12 november 2010 woon ik samen met mijn vriendin Floor Bosscha in de Quaestiusstrjitte. Floor komt van oorsprong uit Leeuwarden en volgt de PABO en loopt momenteel stage op OBS de Romte. Zelf heb ik na de HAVO de MTS werktuigbouwkunde en de HTS civiele techniek afgerond. Dit laatste is bij veel mensen beter bekend onder de naam 'weg- en waterbouw'. Na mijn opleiding ben ik als werkvoorbereider in dienst gekomen bij Oosterhof Holman betonen waterbouw in Harlingen. Het bedrijf is in 2012 100 jaar geworden en heeft toen het predicaat 'koninklijk' gekregen. De projecten bestaan onder anderen uit het maken van bruggen, steigers, traditionele houten sluisdeuren en andere waterbouwkundige constructies.In mijn functie ben ik betrokken bij alle voorkomende werkzaamheden in het voorbereidingstraject van de projecten, zoals het aanvragen van vergunningen, maken van ontwerpen en technische tekeningen en het inkopen van materialen. Zoals ik in de inleiding al aangaf is maandagavond mijn vaste trainingsavond. Ik train dan voor iets waarvan veel mensen niet weten dat het een sport is: namelijk touwtrekken. Ik ben hier ongeveer 12 jaar geleden mee begonnen. Er was toen op het dorpsfeest in Deinum een touwtrek toernooi waar wij als vriendenploeg aan hebben meegedaan. Omdat het resultaat niet helemaal naar het zin was, besloten we om alvast voor het volgende jaar te gaan trainen. Nadat we aan een aantal andere wedstrijden hebben meegedaan, is een deel van de groep steeds serieuzer gaan trainen. We zijn later 2 keer naar een internationaal jeugdtoernooi geweest in Zwitserland en België. Tegenwoordig proberen we eens in de 2 jaar mee te doen aan het WK touwtrekken dat meestal in landen als Ierland, Schotland of Italië wordt georganiseerd. Voor een dergelijk toernooi wordt het aantal trainingen naar 2 á 3 keer per week opgeschroefd. Een groot deel van de vriendenploeg van het begin is helaas gestopt met de sport en er is wel behoefte aan nieuwe aanwas. Dus nieuwe leden zijn altijd welkom!Naast het touwtrekken zijn motorrijden en kitesurfen hobby's van mij. Helaas zijn dit hobby's die nogal weersafhankelijk zijn, waardoor dit er minder vaak van komt dan ik graag zou willen.Als 'nieuwe' Rypsters wonen we hier met veel plezier en verwachten we hier nog wel een tijdje te blijven wonen.Graag wil ik de pen overdragen aan Matthijs Gardenier.
............................................................................................................................................................ Tjibbe Deinum
Ik ben Tjibbe Deinum en 34 jaar jong. Ik ben geboren en getogen in Wjelsryp, waar ik tot mijn 25e jaar heb gewoond op de boerderij aan de Iestwei 1 samen met mijn ouders, 2 zussen en 2 broers. Na een leuke en goede jeugd op de boerderij werd het tijd om het ouderlijk huis te gaan verlaten. Ik heb toen een huis in Weidum gekocht en opgeknapt. In diezelfde tijd ontmoete ik mijn vriendin, Yda van der Zwaag. Wij zijn in 2004 samen gaan wonen in Weidum. In mei 2007 is onze dochter Anne Rixt geboren. Omdat ik van de “romte” kwam en dat altijd trok, keken wij regelmatig uit naar een plekje op de “romte”. Deze hebben wij in de zomer van 2007 gevonden aan de Headyk 8 in Dronryp, de voormalige boerderij van Obe en Anke Veldman, die velen van jullie zeker kennen. Een schitterde plek, maar er moest naar ons inziens wel het nodige aan gebeuren. Toen wij op 30 november de sleutel kregen begon dan ook het grote slopen, alles is eruit gehaald, inclusief de voorgevel. Alleen het skelet stond nog en de andere gevels. Na een ruim half jaar van bouwen en zwoegen, maar ontzettend tevreden met het resultaat, zijn we er juni 2008 ingekropen. Ons huis in Weidum hadden we binnen 6 weken al verkocht, maar we konden er blijven wonen totdat onze boerderij weer bewoonbaar was. Hier hebben we veel geluk mee gehad. In februari 2009 is onze zoon Auke Pieter geboren. In 2010 zijn we met de buitenkant van de boerderij aan de slag gegaan. De achtergevel is in zijn geheel vernieuwd. Ook zijn de golfplaten verwijderd en zijn er weer dakpannen op het voorste deel van de boerderij gekomen, het schuurgedeelte is met nieuw riet bedekt. Een prachtig resultaat. Nadat alles rond de bouwvak klaar was, is in oktober van dat jaar onze jongste zoon Thomas geboren. Naast deze mooie gebeurtenissen moet er natuurlijk ook brood op de plank komen. Van 1997 tot 2002 ben ik kraanmachinist geweest op een graafmachine en een telescoopkraan. Omdat ik uit een ondernemende familie kom, heb ik in 2002 besloten om als zelfstandig ondernemer verder te gaan. Ik verkocht in die tijd prefab betonproducten voor de agrarische sector. In 2004 ben ik gefuseerd met Finish Beton Groep uit St. Nicolaasga. Samen hebben we 2 bedrijven, FBG Techniek en FBG Trading. Wij verwerken beton(producten) en verkopen aanverwante producten zoals kleurstoffen en kunststofvezels voor beton. Ik ben binnen FBG-Techniek verantwoordelijk voor de verkoop. Naast deze bezigheden ben ik samen met mijn broer Johannes in 2008 een bedrijf begonnen in het verhuren van stalen en kunststof rijplaten en draglineschotten. Eind vorig jaar is er besloten om een speciale vrachtwagen aan te schaffen, zodat wij de rijplaten en draglineschotten zelf kunnen transporteren en rechtstreeks kunnen leggen vanaf de vrachtwagen. Johannes zit op de vrachtwagen en ik ben verantwoordelijk voor de administratie, offertes en alles wat er verder op kantoor moet gebeuren. Naast deze leuke en drukke bedrijvigheid hebben we ook samen ons gezin. Yda is thuis voor de kinderen en werkt daarnaast ’s avonds als verzorgende in Nij Statelân in Menaam en heeft haar eigen bedrijf Voeding- en gewichtspraktijk Yda van der Zwaag, waarin ze mensen begeleidt om op een natuurlijke manier af te vallen of aan te komen. Als Yda werkt draag ik de zorg voor onze kinderen. Anne Rixt zit inmiddels met veel plezier op It Anker in groep 2. In februari gaat Auke Pieter ook naar deze school en gaat Thomas naar de peuterschool. Yda krijgt dan meer tijd voor haar bedrijf. Nu ik al veel heb verteld over mezelf, Yda en ons gezin en de pen bijna “leeg” is, ga ik maar eens afsluiten. Ik hoop dat we met ons prachtige gezin nog vele jaren gezond en wel op dit prachtige plekje aan de Headyk mogen wonen. Om de pen nog even op de Headyk te houden geef ik hem door aan mijn buurman Bauke Rosier.
............................................................................................................................................................Marten Beeksma
Ik heb de pen gekregen van mijn buurvrouw Renate van der Ploeg, mijn naam is Marten Beeksma. Op 10 april 1984 ben ik geboren in Deinum, mijn ouders Jaring en Sjoukje Beeksma wonen nog steeds in Deinum. De meeste mensen kennen waarschijnlijk mijn vader wel omdat dit de fysiotherapeut van Deinum en omstreken is. Ik heb een oudere broer, Bennert en een zusje genaamd Jeltske. In Deinum heb ik op de basisschool de Rank gezeten om vervolgens naar de Havo op het Comenius in Leeuwarden te gaan. Na het afronden van de Havo ben ik Bedrijfskunde gaan studeren aan het Van Hall Instituut in Leeuwarden. Na mijn studie heb ik een paar maanden bij Wiersma Tentenverhuur gewerkt in de bouwploeg, niet waarvoor ik gestudeerd had maar wel leuk om te doen. Na een aantal maanden ben ik aan de slag gegaan bij Alfa Accountants als assistent accountant. Al gauw kwam ik er achter dat het echte kantoorleven niet bij mij past. Na 1,5 jaar ben ik gevraagd door Wiersma om weer bij hen te komen werken, nu niet in de opbouw van tenten maar voor de kantoorwerkzaamheden en de commerciële taken binnen het bedrijf. Inmiddels ben ik alweer 3,5 jaar werkzaam bij Wiersma, hier houd ik mij bezig met offertes, planning en alles wat er bij komt kijken. Maar hoe ben ik nu in Dronrijp terecht gekomen? In 2006 leerde ik Sandra Posset kennen, de dochter van Gerrit en Janny Posset. We hebben elkaar in Deinum ontmoet waar we in de weekenden gezellig met vrienden bijeen kwamen. Na 2 jaar zijn Sandra en ik gaan samenwonen in de Hommemastrjitte. Sinds december 2010 wonen we in de Agnetha Huberstrjitte. In november 2011 is ons zoontje Djurre geboren. Het afgelopen jaar was een fantastische tijd. Djurre is een lief en energiek mannetje, wij genieten volop! Sandra werkt parttime als manager schoolopvang bij de Stichting Kinderopvang Friesland, Djurre gaat op de werkdagen van Sandra naar Beppe Janny en zijn vriendjes en vriendinnetjes op het kinderdagverblijf Ringeling te Dronrijp. Hier heeft Djurre het erg naar zijn zin. In mijn vrije tijd racefiets ik graag in de zomermaanden en schaats ik in de wintermaanden. Daarnaast doe ik ook aan passieve sport, namelijk door weekends met een aantal vrienden de thuiswedstrijden van SC Heerenveen bij te wonen in het Abe Lenstrastadion, waarna we na de wedstrijd gezellig een biertje met elkaar drinken. Ik woon nu al een aantal jaren met veel plezier in Dronryp, een gezellig dorp waar ik me thuis voel. Inmiddels ken ik al vele Rypsters, zowel oude als nieuwe Rypsters. En om ook de lezers van de Gearfetter kennis te laten maken met nieuwe Ryspster geef ik daarom de pen door aan Tjibbe Deinum.
................................................................................................................................ Renate van der Ploeg - van de Worp En toen kreeg ik de pen van Annet, dank daarvoor! Wie ik ben? Mijn naam is Renate van der Ploeg - van de Worp. Ik ben 28 jaar geleden geboren in Groningen, maar al vrij snel verhuisden we naar Emmen. Ik groeide hier op samen met mijn vader, moeder en zusje. Vanwege mijn werk in Groningen ben ik rond mijn 20e jaar naar Assen vertrokken. Ik wilde graag op mezelf gaan wonen. Tot het moment dat ik een Rypster werd, heb ik hier gewoond. Maar hoe raakt zo'n Drentse meid toch in het Friese Dronryp verzeild? Het is de liefde in de vorm van Sipke van der Ploeg die mij hier bracht. It Holt in Deinum is de plek waar wij elkaar hebben ontmoet. Door een vriendin van mij uit Tzummarum, met wie ik vaak op stap ging in Friesland, kwam ik in contact met Sipke. Het was meteen liefde op het eerste gezicht. Een klik voor het leven. Na een half jaar heen en weer tuffen van Dronryp/Assen, besloten we te gaan samenwonen. We kregen al snel een huis aan de Agneta Huberstrjitte. We hebben een aantal dingen laten verbouwen, waardoor we voorlopig hier nog niet weg willen. Inmiddels zijn wij trotse ouders van Jelle en Rinse. Jelle is drie en een half en gaat twee dagen in de week naar de peuterklas en dat vindt hij ge-wel-dig. Rinse is een half jaar oud. Op dit moment heb ik ouderschapsverlof, zodat ik volop kan genieten van ons gezinnetje. In het dagelijks leven ben ik naast vrouw en mem (ik ben een mem, wij voeden onze kinderen Fries op) ook nog gastouder van Annet haar zoontje Korné. Twee dagen in de week is het feest in huize Van der Ploeg, want dan is Korné van de partij. Het kinderparadijs is straks helemaal compleet als zijn pasgeboren broertje Brent hier ook komt. Ik doe het gastouderschap met veel plezier. Naast dit alles werk ik ook nog 12 uur in de week in een woonvorm in Leeuwarden van Stichting De Noorderbrug. Hier wonen volwassenen met een lichamelijke handicap ten gevolge van niet aangeboren hersenletsel. Bijv. door een beroerte of spierziekte. Het werken in de zorg vind ik fijn om te doen. De voldoening die je krijgt als mensen blij zijn dat je ze komt helpen, daar doe je het voor. Eigenlijk is dat met geen pen te beschrijven (ook deze pen niet). Buiten het werk en het oppassen om mag ik graag sporten. In de zomermaanden een potje kaatsen op het veld en de andere maanden ben ik fanatiek aan het volleyballen. Volgend seizoen beginnen we met een nieuwe combinatie team stasko/dsvs. We hebben twee teams samengevoegd, zodat we genoeg spelers hebben om straks weer te knallen. Al met al een druk maar bovenal gezellig leven. Om nog even op het kaatsen terug te komen. De feestavond van VvV Sjirk de Wal wordt dit jaar gehouden op vrijdag 5 oktober om 20.00 uur in de Posthoorn in Dronryp. Dit jaar zullen er op deze feestavond ook prachtige sketches te zien zijn van Broer Jorritsma. Ik kan het weten, want ik speel ook mee. Alle leden vanaf meisjes/jongens en ouders van de jeugdleden zijn uitgenodigd om hierbij aanwezig te zijn. We hopen op een gezellige avond met veel publiek!!!
Ik geef de pen door aan buurman Patatsje alias Marten Beeksma.
..............................................................................................................................................Annet Sietzema-Hiemstra En toen kreeg ik de pen van Tony Tolsma. Ik zag hem al een beetje aankomen. Een mooie kans om me als nije Rypster voor te stellen, zodat de dorpsgenoten eindelijk iets meer weten van wie er achter die 'voormalige heg' op Puoldyk 33 woont… Mijn naam is Annet Sietzema-Hiemstra. 16 juli 1981 kwam ik in het Diaconessen ziekenhuis te Leeuwarden ter wereld. Dit was een grote verrassing voor mijn ouders. Mijn moeder wist dat ze zwanger was en kreeg dan ook vaak van de huisarts te horen dat ze veel te veel groeide.U iteindelijk beviel ze veel te vroeg van mijn zus Christina en nadat zij geboren was zei de dokter tegen haar: 'Mevrouw blijft u nog even liggen, er komt nog één!'. We hebben enkele weken in de couveuse gelegen en daarna mochten we eindelijk naar huis. Onze fijne jeugd hebben we doorgebracht in Marssum. Hoe kom ik nou aan mijn naam? Mijn ouders waren dus niet op de hoogte dat ze een tweeling zouden krijgen en eigenlijk hadden ze nog geen namen. Toen zijn ze bij mij maar bij het begin van het namenboekje begonnen en stuitten toen al snel op de naam Annet. Hiemstra komt van mijn vader Jappy Hiemstra, geboren in Menaam en Sietzema is de naam die ik aangenomen heb toen ik in februari 2010 trouwde met Jelmer Sietzema. Wij zijn bijna 4 jaar een stel en ons leven heeft niet stil gestaan. We zeggen dan ook regelmatig: 'We houden het tempo erin!' Op een feestje van gezamenlijke vrienden ontmoetten we elkaar. Stiekem was ik al een beetje voorbereid dat er een leuke vrijgezelle jongen zou komen. Ik was na enkele mislukte relaties weer vrijgezel en zij zouden me wel even koppelen. En na een hele gezellige avond was de vonk al overgesprongen. Later hoorde ik van mijn beste vriendin Elizabeth Hiemstra (de vriendin van Tony, de vorige schrijver) dat het zo heeft moeten zijn, want ook zij wilde me aan Jelmer koppelen. Jelmer is namelijk een collega van haar vader Siebe bij veevoerbedrijf Hendrix UTD. Nadat we elkaar ontmoet hadden waren we altijd bij elkaar en heeft Jelmer zijn huis in Wergea verkocht en is bij mij in Leeuwarden komen wonen. Binnen korte tijd maakten we nog reizen naar Vietnam en Cuba, trouwden we, kregen ons eerste kind: Korné en verhuisden we op 1-8 2012 naar Dronryp. Hier zal ons tweede kind half juli geboren worden. Na de HBO-V opleiding ben ik samen met Elizabeth een half jaar als vrijwilliger naar Ghana geweest. Hier hebben we in een weeshuis gewerkt en in een kleine kliniek. Een indrukwekkende en geweldige tijd hebben we daar gehad. Daarna kreeg ik al snel een baan als verpleegkundige in het MCL. Tegenwoordig werk ik daar als endoscopieverpleegkundige. Op deze afdeling assisteer ik de arts bij diverse soorten scopieën van het maag-darmkanaal en van de longen. Dankbaar werk, doordat je de patiënt ondersteunt bij het ondergaan van een vervelend onderzoek. Thuis zijn we flink aan het verbouwen. Gelukkig is klussen één van Jelmer's hobby's en helpen onze vaders waar ze kunnen. Ook de tuin wordt grondig aangepakt. Nu is het nog één grote ravage, maar over een paar weken is hopelijk de basis klaar. En kan ik maar 'broeden'. Ik dans graag, heb enkele jaren aan stijldansen gedaan en een paar jaar terug ben ik begonnen met salsa les. Sinds de komst van Korné ben ik daarmee gestopt, maar ik hoop dit weer eens op te kunnen pakken. Alleen heb ik één probleem: mijn man kan niet dansen, dus ik ben eigenlijk op zoek naar een danspartner mét aanleg. Dus mannen van Dronryp, wie wil…? Ik geef de pen door aan Renate van der Ploeg, onze gastmoeder die Korné met veel liefde opvangt, zodat wij met een gerust hart aan het werk kunnen.
.................................................................................................................................................................Tony Tolsma In eerste instantie stond ik niet zo te springen, toen buurman Jan-Ale vroeg of hij de pen aan mij mocht doorgeven. Maar na een paar keer aandringen, dacht ik 'waarom ook niet…' Ik ben tenslotte ook nieuw hier op'e Ryp en kan mezelf zo mooi even aan iedereen voorstellen. Ik ben Tony Tolsma, geboren op dierendag 1980 te Arum. Nee, ik ben NIET één van de Arumer melkboer of supermarkt, zoals zo vaak wordt gedacht, maar van Johannes en Jelly Tolsma. Ik heb een fijne jeugd gehad, samen met mijn twee jongere zusjes Linda en Astrid. Als kleine jongen zat ik op CBS De Hoekstien en na schooltijd was ik altijd buiten te vinden met vriendjes, waar we voetbalden, hutten bouwden en regelmatig kattenkwaad uithaalden. Zo ging ik een keer met een paar vriendjes fikkie stoken naast een schapenhok in een weiland. Toen ik 's avonds naar voetbaltraining fietste, stond het hele hok in lichterlaaie! Wij hadden de boel dus niet goed uitgemaakt. Na de training durfde ik niet meer naar huis, want er stond een politieauto voor de deur… Na mijn basisschooltijd ging ik op de fiets naar Bolsward, waar ik op het Marne College op de Mavo heb gezeten en daarna de opleiding Mechanische Techniek heb gevolgd. Op vrijdagavond gingen we vaak naar de jeugdsoos De Doofpot in Witmarsum, waar we voor een gulden per biertje een hele gezellige avond hadden. Op zaterdag waren we vaak te vinden in Harlingen of in Franeker in Don Pedro. Legendarische tijden waren dat! In 1999 ben ik in dienst gegaan bij de Luchtmobiele Brigade te Assen en daar werk ik nu nog steeds. Ik wist dat dit niet iets was wat ik altijd wilde blijven doen, dus ben ik in 2009 de opleiding Sociaal Pedagogisch Werk gaan volgen, welke ik inmiddels heb afgerond. (Ik had hier geschreven dat ik druk aan het solliciteren was, maar dat heb ik net 'gedelete', want ten tijde van dit schrijven ben ik aangenomen als woonbegeleider bij MindUp, onderdeel van GGZ Friesland, in Franeker. Ik heb erg veel zin in deze nieuwe uitdaging, dus vanaf volgende maand mooi op de fiets naar mijn werk!) In 2000 ben ik verhuisd van Arum naar Leeuwarden, waar ik ben besmet met het Cambuur-virus. Verder ben ik regelmatig op het water te vinden met mijn bootje of aan het snoek-vissen met mijn zwager Sybren. In 2010 kwam aan mijn toenmalige relatie een einde en ging ik als vrijgezel door het leven. Mijn vrijgezellenleven heeft echter niet lang geduurd, want op 2e kerstdag van datzelfde jaar kwam er in café Scooters iemand achter mij staan die de armen om mijn middel sloeg. Ik dacht eerst dat het een maat van mij was en zei meteen van 'rot op jong!' Totdat ik naar beneden keek en tot mijn verbazing zag dat het de handen van een vrouw waren. Ze begon te praten en ik herkende meteen de stem: het was Elizabeth Hiemstra (van Siebe & Dukke). Wij kennen elkaar van 10 jaar geleden, toen zij verkering had met mijn beste kameraad en we zagen elkaar heel zelden nog wel eens op de Arumer merke of de PC. Hoe gek kan het lopen… Sinds die avond zijn we niet meer bij elkaar weg te slaan en vorige zomer heb ik mijn appartement in Leeuwarden opgezegd. Sindsdien wonen we samen in het prachtige huisje op de Brêgebuorren 26! Afgelopen 2e kerstdag waren wij een jaar samen. Toen ben ik op mijn knieën gegaan en heb Elizabeth ten huwelijk gevraagd (ze heeft gelukkig JA gezegd…). We zijn druk bezig met de voorbereidingen en op 7 september a.s. gaan wij trouwen! Ik ben benieuwd wat de toekomst ons verder brengt! Maar nu eerst geef ik de pen door aan Annet Sietzema-Hiemstra, de beste vriendin van Elizabeth, die ook nog niet zo lang geleden Rypster geworden is.
....................................................................................................................................................Jan-Ale van der Ploeg Fan Bennie Brommer, bekend fan Baas boppe Baas, krige ik de ôfrûne kear de pinne yn 'e hannen spile om yn dizze rubryk wat oer mysels te fertellen. No is it net myn gewoante om wiidweidich op mysels om te jeuzeljen mar om't myn kontaktgegevens hjir ek elke kear al trou foaroan yn 'e doarpskrante ôfdrukt wurde, is it foar guon faaks ek wol nijsgjirrich hoe't dat no komt dat dy Jan-Ale van der Ploeg yn minder as 30 jier tiid al foar de tredde kear yn Dronryp oan te treffen is. Earne mids maaie 1982 waard ik út it Diakonesse-sikehûs yn Ljouwert wei nei Dronryp ta tôge. Myn âlden, dy't doe noch meielkoar wienen, wennen dêr oan de Gibbeflecht. Ein 1985 hinne kaam der, alhiel út Sri Lanka wei, foar my in broerke by; Andries. Oan de Gibbeflecht hienen wy beide in prachtich boartersplak, om't der doetiids hast op elk adres wol bern taholden. Neist ombongelje op strjitte waard oerdeis braaf nei de Sint Radbodus op skoalle gongen. Taalswak as ik wie, diene hja dêr alle war om my it praten en skriuwen by te bringen en fan dy tiid ôf hong ik mei de noas hieltyd faker yn de boeken. Nei inkelde jierren tuskentiids op 'e Gordyk trochtbrocht te hawwen, bedarren wy yn 1993 yn it foarein fan de histoaryske 'kop-hals-romp'-pleats fan pake en beppe fan memmekant oan Fjouwerhûs boppe Menaam (dêr't it Iepenloftspul yn 1990 ek nochris west hat foardat úteinlik in bêst plak op 'e Ryp fûn waard). Yn it lêste jier fan 'e basisskoalle gong it doe foar my elke dei op it fytske nei Dronryp oan; werom op 'e Roomske skoalle. In jier letter wie Ljouwert it reisdoel dêr't ik op it eartiidske Slauerhoff altiten kreas it húswurk die dat opsein waard. Nei it beheljen fan it skoaldiploma yn 2000 bedarre ik foar twa moanne as tûzenpoat op in kemping yn de Dordogne. Nei dizze geweldige wurkfekânsje koe it fuortendaliks op keamers yn Grins oan om (Technyske) Planology te studearjen. In stúdzje dy't wittenskiplik tasjocht op sawat alle fysike/romtlike aspekten dy't gearhingje op it mêd fan it wenjen, wurkjen en de rekreaasje fan ús minsken. Al yn de yntroduksjewike foarôfgeand oan de stúdzje belâne ik by it ferneamde Bernlef. Dêr ha'k likelang omswalke oant ik krapoan sân jier letter ôfstudearre wie. Dat is krekt wat mear as dat guon sizze dat gewoan wêze moatte soe, mar dat is de wille en de opdiene erfarings wat my oanbelanget mear as wurdich west. Neist studearje en feestfiere ha'k ûnder oare ferskillende bestjoersfunksjes ferfolle, meispile yn de (letter troch de rjochter ferbeane) Fryske tsjinghonger fan de Kameleonfilm en gauris in (stúdzje)reiske nei it bûtenlân makke (dêr't Ruslân dochs wol de moaiste fan wie). Nei in koart semy-amtner bestean by it Ministearje fan LNV yn Assen koe ik yn 2007 oan it wurk as planolooch by in stêdeboukundich advysburo yn Ljouwert. Hjir hâld ik my op it stuit noch hieltyd dwaande mei de romtlike oardening fan in ferskaat oan gemeenten yn it noarden fan it lân. It komt der benammen op del dat ik wurkje oan ferskillende romtlike planfoarmen as bestemmingsplannen, romtlike ûnderbouwings, struktuerfisys en beliedsstikken. Nei twa jier sawathinne elke dei mei de âld Alfa hinne en werom riden te hawwen, tocht ik op in gegeven stuit dat it wensté dochs mar wat tichter by it wurk moast. Fan in skiterich flatsje twa heech achter, yn ien fan de minste wiken fan Grins ('Vogelaar'-wijk de Hoogte), gong it nei in alderaardichst húske, krektwat foar my, yn in krease Rypster buert en werom teplak. De pinne bliuwt hjir noch efkes op 'e buorren en sil ditkear nei Tony (fan Elizabeth) Tolsma.
.......................................................................................................................................................Wybe-Jan Bruinsma Bedankt Gijs, van collega's moet je het hebben! Aardich dat ik my hjir as farske Rypster even foarstelle mei. Myn namme is Wybe-Jan Bruinsma, sûnt in jier wenje myn freondinne Tineke en ik op'e Klút; wy hawwe hjir in baas plak. Sels kom ik fan it moaie mar lytse Rie. Ik groeide op yn in waarm gesin mei in jongere broer en de wereld oan beesjeboel. Tusken it keatsen en knikkerjen troch bin ik yn Rie nei de basisskoalle west. Nei de basisskoalle moast ik nei de Simon Vestdijk skoalle yn Harns. Earst fanatyk op it fytske, fan myn 16e ôf mocht ik op in âld Zundapp dy kant út. Wol 45 op'e teller, as ik der plat op lei helle der hast 50. Letter fielde ik my suver noch stoerder doe't de kisten en in swart learen jack der ek by oan kamen. Dy hie ik ynpikt nei de earste opnames fan in seizoen Baas boppe Baas, in tillevyzjesearje fan omrop Fryslân, dêr't ik as feredelde punker oan meidwaan mocht. Fjouwer jier haw ik der omspane mochten, neist dy searje ek noch wol wat oare putsjes dien. Moai om wat fan dy aparte wrâld mei te pikken, mar op in bepaald stuit ek wol moai west, ik wie der net op myn plak. Better te plak wie ik yn Dronryp mei it Iepenloftspul fan 2005, nei in pear audysjes krige ik in moaie rol yn Hair. Wat in geweldich healjier! It hat my úteinlik in moai stik stúdzjefertraging oplevere, mar dat studearen sei my doe noch net sa folle. Nei de middelbare skoalle wist ik eins net sa best wat ik woe. Of better, ik wist eins foaral wat ik net woe en dat wie leare. Fryslân wie my fiersten te lyts, ik moast de wide wrâld yn, werhinne makke net út. Ik bedarre úteinlik yn Honduras, in lantsje yn´e slurf fan Noard- nei Súd-Amearika. Offisjeel foar frijwilligerswurk, mar der wie genôch tiid om sa no en dan in pear wiken op paad te gean. Wat wurk oanbelanget is dêr de ynstelling: mañana, mañana, frij fertaald foar 'dogge we it hjoed net, dan moarn wol. En oars nije wike mar.' Nei in lêste tripje troch de jungle moast ik wer nei it moaie Fryslân. It bliek dat ik in lyts souvenir meinaam hie dêr't ik eins net sa'n soad ferlet fan hie: ik hie malaria. Fjouwer kear haw ik úteinlik plat lein. Wer studzjefertraging, wer in skoft langer 'studeare'. Studeare bliek dochs wol in moaie hobby. Ik wenne yn Grins, studearde offisjeel psychologie. Officieus wie ik mear op paad om yn't moaie waar te sjen, ynstee fan yn'e boeken. It wie faak goed moai waar yn Grins. Ik haw úteinlik sân jier studearje mochten en bin mear as fiif jier lid west fan Bernlef, in Fryske studinteferiening. In prachtige tiid mei in soad aktiviteiten, sa gienen we bygelyks wol gauris te liften. Ek tsjintwurdich binne we mei sa'n selde ploechje mannen noch gauris op paad, ek al is't no net mear mei de tomme omheech. Ek kom ik sa no en dan noch wol ris by de feriening om de hoeke. Ik bin 'âldlid', sa't dat dan hjit. De nije lichting jonge broekjes hat it leaver oer 'âldnút'. Ald nút, en ik bin noch gjin tritich. Yn myn studintetiid wie ik wykeins noch faak by myn âlden yn Rie te finen. Sneons op it fytske nei Hitsum dêr't in soad kameraden wennen, op stap. Simmers de doarpsfeesten ôfstrune, winters nei Bergsma of op it fytske fan Rie nei Berltsum. It tintfeest fan Boazum wie elts jier ek fêste prik, mei standert elts jier striemin waar en in drekbinde. Dêrom, yn'e hjerst fan 2007, de learzen en de overall mar oan, wakker wille, oan't ik tsjin in frommes oanstuite fan wa't ik best op myn sodemieter krige. It frommes rûn op krukken, hie dy deis nei in swiere pot fuotbal de knibbelbannen oan smots trape. Ik bin bliid dat sy koste wat kost op stap moast, oars wiene we net mei syn beiden op de Klút bedarre. Tidens myn stúdzje moast der bybeund wurde om de stúdzjeskuld te beperken, ik kaam fia myn mem by soarchynstelling Talant oan't wurk. Ik moast eins húskes himmelje en poetse, mar skjinmeitsje wie in ding dat ik as studint safolle mooglik foarkomme woe. Doe't se hearden dat ik wat yn'e soarchrichting studearde koe ik wol wat yngewikkeldere putsjes dwaan en waard ik groepsbegelieder. Twa jier lyn, doe't ik it ôfstudearjen net mear útstelle woe en folledich oan't wurk koe, bin ik feroare fan funksje. Ik wurkje no twa dagen yn'e wike by Talant yn Stiens as psycholooch. Derneist wurkje ik twa dagen foar Netwerkpsychologen, dêr't kollega Gijs foarige moanne al it ien en oar oer fertelt hat. Tineke en ik wenje hjir no hast in jier, en it befalt ús poerbest! Ik wol dit jier meskien wol werris in baltsje slaan, myn broer is fanatyk keatser en hat noch in âld want lizzen. Ek Tineke sil in bal slaan mar dan op'e tennisbaan op Skatzenburg. Toaniel stjit by my ek noch erges op'e ferlanglist. Ik jou de pinne troch oan in oare âld Bernleffer en aldnút fan noch gjin tritich, Jan Ale van der Ploeg.
..................................................................................................................................................................Gijs Meijer Deze pen kreeg ik van mijn volleybalmaat Bernard, van wie ik altijd de mooiste set ups krijg, zo ook nu . Mijn naam is Gijs Meijer, geboren in Drachten op 3 januari 1969. Ik kom uit een redelijk degelijk gezin, goed gereformeerd maar van het VPRO achtige type, en ben het nakomertje van een 7- en 6 jaar oudere broer en zus. Mijn vader en moeder zaten in het onderwijs, en voor zover ik me kan herinneren heb ik een leuke, gezellige en voorspoedige jeugd gehad. Ik hobbelde gewoon mee met iedereen, had voldoende vriendjes, ging naar school, zat op een sport (korfbal), kreeg pianoles, en haalde in de vrije tijd wat kattenkwaad uit. Toen heette dat nog kattekwaad. Ik denk dat de tijdgeest een beetje de american dream was: iedereen was bezig om te werken, wat centjes te sparen, een auto te kopen, een iets groter huisje, dan een mooie radio, TV, kleuren TV en allerlei in die tijd luxueus uitziende keukenapparatuur. Zo ging het ook bij ons, totdat ……….. mijn ouders opeens idealistisch werden. In 1979 deden mijn ouders de auto weg (slecht voor het milieu), werden vegetarier, gingen hun huis isoleren, en droomden van zelfvoorzienend, windmolens, zonnecellen, richtten een fietsersbond op, en deden mee aan allerlei demonstraties. Ook ik mocht mee, tegen kernenergie in Dodewaard en Borssele, en voor de vrede en tegen kernraketten in Amsterdam en Brussel. Bij ons thuis werden de kaartjes ook vaak verkocht, dus mijn broer en zus en ik zeiden dat we in een actiecentrum woonden, en we hadden de hollanditis. Een leuke tijd. Ik was altijd wel geïnteresseerd in school, maar voerde veel te weinig uit. Na een start op het gymnasium, kon ik nét naar het atheneum, en na een keertje zitten te zijn gebleven toch een diploma behaald. Omdat ik niet graag studeerde ging ik de HBO-V doen in Groningen, verpleegkunde. Het studentenleven vond ik echter veel interessanter, dus de school heb ik niet afgemaakt. Wat ik in die tijd allemaal heb uitgespookt zal ik maar niet opschrijven, want in een klein dorp schijn je een beetje om je imago te moeten denken. Uiteindelijk werd ik maat op zeilschepen van de bruine vloot, wat ik 2 jaar heb gedaan. Daarna ben ik weer gaan studeren, en dat vond ik prachtig: je kon gewoon leren wat je wou, dus heb ik daar jaren over gedaan. Ook colleges filosofie en kunstmatige intelligentie gevolgd. Tegelijkertijd kon je ook in de vele vrije tijd doen wat je wilde, en je was toch gewoon goed bezig, want student. Dus veel sporten, klaverjassen, zeilen, muziek maken, en natuurlijk in de kroeg zitten. Op de eerste kennismakingsdag van de studie kwam ik Joskha al tegen, en vond haar gelijk speciaal. Daarna heb ik mezelf een aantal jaren voor de gek gehouden, en dacht dat ze niet de ideale vrouw was, maar gelukkig wist Joskha beter. We hadden samen de droom om naar een leuk Fries dorpje te verhuizen, met veel speelgelegenheid, het liefst aan het water en met een boomgaardje. Elke week gingen we 1 dag naar Friesland om dorpjes en huizen te bekijken, en uiteindelijk hebben we het helemaal gevonden in Dronrijp, aan deTsjerkebuorren. Wat een heerlijk dorp, en wat hebben we hier een goede tijd sinds 1999! Zo terugkijkend denk ik, tsjonge wat is dat snel gegaan, Hier kregen we Ayse, Ilene en Marlinde, die inmiddels allemaal op de basisschool zitten. En het is meestal net zo gezellig als we ons hadden voorgesteld. We zijn getrouwd, hebben ons huis opnieuw opgebouwd, en hebben hier leuke vrienden, hobbies, en maken ons ook een klein beetje nuttig. Toch is werk wel mijn grootste hobby. En een heel groot deel ervan in de zorg. Op mijn 16e was ik weekendhulp in Borneroord, een zwakzinnigeninrichting in Beetsterzwaag. Daarna om mijn studie te betalen 7 jaar als verzorgende gewerkt bij thuiszorg Groningen. Mijn eerste baan na de studie was bij onderzoeksbureau Intraval, waar ik onderzoek deed naar jeugcriminaliteit, voetbalvandalisme, het heroine-experiment, tippelzones, dealpanden, etc. Vervolgens ging ik bij de gemeente Groningen aan de slag als beleidsmedewerker verslavingszorg, en daarna bij de provincie Friesland als beleidsmedewerker zorg. 5 jaar geleden hebben Joskha en ik samen het bedrijf Netwerkpsychologen opgericht, en zelfstandig zijn bevalt ons heel goed. Het was de afgelopen jaren wel hard werken en financieel soms wel spannend. Maar vanaf nu ongeveer komen we in een iets rustiger vaarwater. Ik ben benieuwd waar we heen gaan dobberen, samen met onze supercollega's. Graag geef ik de pen door aan Wybe-Jan Bruinsma.
............................................................................................................................................................Bernard Kemper
Van mijn volleybal maat Andries heb ik de pen gekregen. Heel soms krijg ik van hem een set-up waarvan ik denk; wat moet ik hier mee. Zo ook deze pen. Mijn naam is Bernard Kemper. Ik ben geboren op 24 juli 1960 in Oostermeer, een klein dorpje achter Burgum. Twee zussen en vijf broers gingen mij voor en na mij kwamen nog een broertje en zusje. Een gereformeerd gezin met tien kinderen was in die tijd niet ongewoon. Toen ik drie jaar was; werd mijn vader opperwachtmeester van de Rijkspolitie in Dokkum. Daar heb ik mijn jeugd jaren doorgebracht. Een leuke buurt met leeftijdsgenoten die ook veel buiten speelden. Hoofdzakelijk voetbal op de oude tennisbaan en bij de voetbalvereniging BE-Quick. Na de basisschool ben ik geslaagd voor de LEAO in Dokkum. Mijn gymleraar had mij geadviseerd naar het CIOS te gaan, maar het werd de MEAO in Leeuwarden. Inmiddels was mijn vader adjudant van Oost-Dongeradeel geworden. We zijn toen verhuisd naar Metslawier een dorpje 7 km boven Dokkum. Met een klein groepje vrienden werd veel tijd besteed aan verschillende sporten; fietsen; volleybal, tennis, straat voetbal en voetbal bij de vereniging Ropta Boys. Wat mijn vrienden wel lukte te combineren met school; dat lukte mij niet. De MEAO werd geen succes en ik ging zonder diploma van school af. Mijn vader ging met pensioen en we verhuisden naar Veenwouden. Sportief een periode van schoolbasketbal; zaalvoetbal en volleybal. Begin jaren tachtig heb ik op verschillende administratieve banen gesolliciteerd maar zonder succes, er was niet veel werk in die tijd. Zo kwam ik er uiteindelijk op uit om te solliciteren als leerling-ziekenverzorger en ben toen aangenomen in het verpleeg en verzorgingshuis “De Hofwijck” in Leeuwarden. Het voormalige diaconiehuis in de Grote Kerkstraat. Hier woonden circa 70 bewoners met lichamelijke en/of psychogeriatrische aandoeningen. Hier heb ik met veel plezier gewerkt en heb goede herinneringen aan deze tijd. Ik heb mijn vrouw Hilly Terpstra hier leren kennen. In 1987 is het verzorgings gedeelte van de Hofwijck naar het Rengerspark gegaan. Het verpleeg gedeelte is samen gegaan met Parkherstellingsoord en werd toen Parkhove. In Parkhove heb ik circa een jaar gewerkt als teamleider op een psychogeriatrische afdeling. We woonden inmiddels samen in Finkum. In 1988 hebben Hilly en ik beide onze baan opgezegd(Hilly werkte inmiddels in de thuiszorg) om de HBO-V te gaan doen. Daar heb ik geen spijt van gehad. Vier jaar later hadden we ons diploma en datzelfde jaar zijn we getrouwd. Ik ging als verpleegkundige tijdelijk naar de psychiatrie in Franeker en begeleid wonen in Dokkum. Op een gegeven moment kreeg ik vanuit het MCL een uitnodiging voor een sollicitatiegesprek omdat daar nog een brief van mij in portefeuille zat.Ik werd aangenomen op een interne afdeling in MCL- noord. (Bonifatius Ziekenhuis). In die tijd, september 1993, is onze oudste dochter Margriet geboren. In 1994 zijn we verhuisd naar de Fetsasingel in Dronrijp. Hier zagen onze andere drie kinderen Dieuwke,Berber en Tjerk het eerste levenslicht en hebben we met veel plezier gewoond. Via een andere Interne afdeling in MCL-zuid ben ik sinds 2000 werkzaam als verpleegkundige op de afdeling Dialyse. Op deze afdeling komen mensen meestal 3x 4 uren in de week aan de dialyse machine om het teveel aan vocht en een groot deel van de afvalstoffen te verwijderen. Ik vind het een mooie afdeling door de persoonlijke band die je met de mensen hebt en de verpleeg/technische vaardigheden die zich steeds verder ontwikkelingen. Omdat we op de Fetsasingel uit "ons jasje" groeiden zijn we in 2006 verhuisd naar de Welderingsstrjitte in een oud huis, wat we stap voor stap verbouwd hebben.We wonen met veel plezier in Dronrijp.Het grotendeel van onze familie woont dichtbij. Het is een mooie fietsafstand naar mijn werk. Voor Margriet en Dieuwke is de afstand naar het Montessori in Leeuwarden en voor Berber naar de Simon Vestdijk in Franeker ook goed te fietsen. Verder kunnen de kinderen zich hier in het kaatsen; voetballen; gymnastieken en springen lekker uitleven. Hilly werkt bij de GGD als verpleegkundige jeugdgezondheidszorg in de gemeente Het Bildt. Ik lees graag en voor mij is volleybal, in de vorm van de onderlingedorpen competitie, een fijne ontspanning. Van september tot begin april spelen we circa 12 wedstrijden van 7 sets. en iedere dinsdag avond van 21.15 uur tot 22.30 uur volop trainen. Het zou mooi zijn als er nog enkele liefhebbers mee willen doen. Ik zeg; doen want op Schatzenburg is het altijd gezellig, ook na de training. Ik geef de pen door aan volleybalmaat; Gijs Meijer
............................................................................................................................................................Andries Rienks Toen ik las dat Minne Fokkema was genomineerd voor de rubriek IK GEEF DE PEN DOOR AAN… voelde ik hem al aankomen. Eigenlijk heeft Minne mij niet gevraagd, maar Baukje. Mijn naam is Andries Rienks en ik woon nu 17 jaar op'e Ryp. Ik ben 46 jaar geleden geboren te Beetgumermolen in het huis (tegenover het statige Van Aismahuis) van Pake Paulus en Beppe Tjitske. Een jaar later was er een huis beschikbaar voor mijn ouders in Bitgum. Hier heb ik het grootste gedeelte van mijn jeugd doorgebracht en voel me daardoor nog steeds een beetje een Bitgumer. Mijn ouders Hessel en Griet wonen daar nu nog. Al vrij snel kreeg ik er een broertje bij. Het voordeel van het geringe leeftijd verschil tussen ons, was dat ik altijd een speelkameraad had. We hebben vroeger heel wat af gevoetbald. Toen ik 5 jaar was kregen we er nog een broertje erbij Cor. Cor is al op vierjarig leeftijd overleden aan kanker. De medische mogelijkheden op het gebied van kanker zijn vandaag de dag aanzienlijk verbeterd. Hierdoor zou hij waarschijnlijk vandaag de dag meer kans hebben gehad. Na de lagere school in Beetgumermolen ben ik naar de LEAO in Leeuwarden gegaan. Waar we gymnastiekles kregen van Eddy Bosman. Destijds speler van Sc Heerenveen. Mijn favoriete vak was dan ook gymnastiek, maar zat ik dan wel op de juiste school? Gerrit Hoekstra bekend van onder andere het Ipenloftspul was destijds onze leraar Geschiedenis en Nederlands. Een mooie tijd was dat, na de LEAO heb ik mijn opleiding voortgezet op de MEAO. Ik volgde er een speciale 2 jarige opleiding voor het Praktijk Diploma Boekhouden. Ook op de MEAO was mijn favoriete vak gymnastiek. Durk van der Leest was destijds onze gymleraar. Oud Dronrijper Piet Haak gaf ook gymnastiekles en calculatie. Doordat ik werd uitgeloot voor de militaire dienst, kon ik na mijn schoolperiode meteen aan de slag. Veel werk was er midden jaren tachtig niet en mocht je van geluk spreken als je een baantje had. Ik had geluk dat ze bij mijn vader op het werk nog wel iemand in het magazijn konden gebruiken. De computer deed in die tijd zijn intrede, omdat ik op school "iets" had geleerd met computers, werd mij gevraagd om op kantoor te assisteren. Zo verhuisde ik van het magazijn naar het kantoor. In de avonduren leerde ik toen voor het MBA diploma. In totaal heb ik ongeveer 6 jaar gewerkt bij Ing.- en Handelsburo Cramm B.V. te Leeuwarden. In deze praktijk periode heb ik meer geleerd over boekhouden dan tijdens mijn gehele schoolperiode. In 1988 heb ik in Berlikum (HvH) het tegenwoordige TDF mijn vrouw Tineke Bosma leren kennen. Met haar ben ik in 1991 gaan samenwonen op een flatje aan de Julianalaan te Leeuwarden. Tineke woonde in de polder en was werkzaam als verpleegkundige in het ziekenhuis van Emmeloord. Na een sollicitatieprocedure kon ze in Leeuwarden bij het MCL aan de slag als Oncologie Verpleegkundige. Ook ik ben in 1991 van baan gewisseld. Ik maakte de overstap naar een klein accountantskantoor aan de Spanjaardslaan te Leeuwarden. Waar ik met alle facetten van het accountancyvak te maken kreeg. Intussen werk ik al weer 20 jaar voor Smids en Schakel Accountants. Inmiddels zijn we gegroeid tot een kleine 40 werknemers. Omdat ons vakgebied zo enorm breed is, kun je als persoon niet van alle ontwikkeling up to date blijven. Om kwaliteit voor je klanten te kunnen waarborgen ben je genoodzaakt om je te gaan specialiseren. Smids en Schakel heeft haar werkzaamheden verdeeld in accountancy, fiscaal en salarisadministratie. De salarisadministratie is het vakgebied waar ik mij nu volledig mee bezig houd Ons kantoor gebouw bevindt zich aan de Balthasar Bekkerwei in Leeuwarden, dit is achter het grote glazen Crystalic Gebouw. Voor mij is dit een mooie fiets afstand naar het werk.
Na drie jaar op een flatje te hebben gewoond, hadden we het als dorpsmensen wel gehad in stad. Omdat je in Dronryp nieuw kon bouwen en het dorp ons ook enorm aansprak, zijn we in november 1994 naar ons nieuwe huis verhuisd aan de Fetsasingel 13. Een jaar later zijn we getrouwd. Intussen hebben we een zoon Jorrit en dochter Julia. Jorrit zit in het 1e jaar van het Piter Jelles Montessori in Leeuwarden en Julia in groep 5 van de basisschool. Tijdens de merke van 2003 zijn we verhuisd naar de overkant van de straat. We wonen nu op De Koarte Ekers. Onze gezamenlijke hobby is sport. Onze sporten zijn voetbal, volleybal, kaatsen, paardrijden, schaatsen, tafeltennis en op tv sport kijken. Tineke, Julia en ik zijn actief bij volleybalvereniging DSVS. Ik speel in de "dorpen competitie". Het actief volleyballen geeft mij enorm veel ontspanning met daarbij de minstens zo belangrijke nazit.
Naast het volleyballen heb ik nog een bestuursfunctie bij DSVS. Tineke speelt competitie en is ook volleybaltrainer van de jongste meiden groep. Onze zaterdag staat meestal in het teken van voetbal. Jorrit en ik zijn actief binnen de voetbalvereniging van VV Dronrijp. Jorrit als speler van de D-pupillen, ik als trainer van de D3-pupillen. Ook heb ik al jaren een seizoenkaart van Sc Heerenveen. Met drie rypster senior kenners!, bezoeken we met veel plezier bijna alle thuis wedstrijden. Het feit dat deze mannen Abe Lenstra nog hebben zien voetballen zegt genoeg over hun ervaringen met het voetbalspel. Op de terugreis wordt altijd de wedstrijd nog even geanalyseerd. Dit wordt meestal onderbouwd met de vele anekdotes over vroeger. Omke Hessel en Tante Martzen Dijkstra (fan de Strjitwei) hebben bij mij de liefde voor de kaatssport veroorzaakt. In onze jeugdjaren waren we daar vaak in de vakantie út fan hûs. We gingen dan met hele gezin naar de kaatswedstrijden. Vaste prik was altijd de Freule in Wommels. Er was altijd sprake van een enorme gezelligheid en dat in combinatie met een schitterende sport! Met Rypster Merke hebben we in onze jeugdjaren vele malen overnacht bij de familie Dijkstra. We hebben zelfs een keer, met een hele grote ploeg op stal geslapen. Een onvergetelijke tijd. De kaatssport staat garant voor veel anekdotes. Mijn broer Paulus heeft een tijdje in Aldtsjerk gewoond In deze periode was hij ook secretaris van de plaatselijke kaatsvereniging K.V. Trynwâlden. Op een verjaardag visite kwam ter sprake, dat hij daar ook al eens met de krans was thuisgekomen. Dit was voor ons de bevestiging dat het kaats nivo in de wâlden aanzienlijk lager moest zijn dan op de klei, want in Bitgum had hij namelijk nog nooit een prijs gewonnen. Daarom besloot ik om samen met een collega ook lid te worden van de kaatsvereniging in Aldtsjerk, zodat wij ook aan de federatiepartijen in de wâlden mee konden doen. En ja hoor…..in Hurdegaryp won ik samen met mijn collega de priis. Als aandenken aan deze gebeurtenis hebben we van de gewonnen waardebon een grote beker met inscriptie gekocht. Mijn mooiste trofee is echter het zilveren klokje van Pake Andries. Welke hij gewonnen heeft met Winsum op de freule van 1928. Julia, is onze paardrijdster. e doet dit met veel plezier bij Mad s Pony paradijs in Peins. Dat zij een liefhebber is geworden, is waarschijnlijk ontstaan in de periode dat Obe en Anke Veldman onze oppas waren. Wij vonden het dan ook heel erg jammer dat ze zijn verhuisd. We gaan er van uit dat wij nog vele jaren met plezier en gezondheid mogen wonen in Dronryp. Zoals jullie misschien al op de radio bij Omrop Fryslân hebben gehoord zit er momenteel bij ons in garage een eekhoorn. Naar alle waarschijnlijkheid betreft het hier een zgn. tamme Canadese grijze eekhoorn. Als je denkt dat deze van jouw is, mag je hem komen vangen. Voor de volgende ronde geef ik de pen door aan mijn ex-buurman en volleybalmaat Bernard Kemper.
............................................................................................................................................................ Minne Fokkema
Ik werd gebeld door mijn zwemmaat Durk Leijstra om een stukje over mijzelf te schrijven, en Ja .. nu ben ik aan de beurt. Mijn naam is Minne Fokkema, en ik woon sinds augustus 1992 aan de Hearewei. Ik ben 47 jaar geleden op 9 november geboren in Menaldum op een boerderij aan de Slappeterpsterdijk, waar ik als derde kind ter wereld kwam. Mijn broers Fokke en Folkert waren mij voor gegaan, Fokke 5 jaar en Folkert 4 jaar eerder. Mijn jeugd heb ik dus ook daar doorgebracht. Mijn ouders: Minne en Aukje Fokkema wonen nog steeds in Menaldum , net als mijn broer Folkert, die op de ouderlijke boerderij woont. Folkert is redelijk bekend onder de oud Rypsters, omdat hij 15 jaar in het eerste van Dronrijp gespeeld heeft. Mijn oudste broer Fokke heeft een akkerbouw bedrijf in Slappeterp. Na de lagere school ben ik naar de mavo in Leeuwarden gegaan, die ik in 4 jaar doorlopen heb. Toen kwam de vraag wat wil ik worden, een moeilijke vraag voor de meeste 16 jarigen. Ik wist het eigenlijk niet, ik wou wel boer worden, maar mijn broers waren mij ook daar in voorgegaan. En een 3de zoon op de boerderij dat ging niet. Om toch wat voor mijn vader en mijn broers te kunnen betekenen heb ik voor de MTS in Leeuwarden gekozen. Hier heb ik de werktuigbouw gedaan, waarna ik een vervolgopleiding MTS Motorvoertuigentechniek in Hoogeveen heb gedaan. In dat jaar kwam er een mogelijkheid om MTS landbouwmechanisatie te doen, wat ik ook gedaan heb. In het eerste jaar dat ik naar de MTS ging werd mijn huidige vrouw Baukje ook interessant. Baukje komt ook uit Menaldum en was eigenlijk mijn achterbuurmeisje. Al zat er zo'n 25 ha land tussen. Het heeft mij toch nog 3 jaar gekost om haar zo ver te krijgen om mijn vriendin te worden. Baukje heeft in 1984 haar kappersopleiding afgerond en oefent nog steeds het kappersvak uit. In 1987 moest ik in dienst. Ik had gehoopt op broederdienst, maar helaas. De één had vrijstelling en de andere werd afgekeurd. Na mijn diensttijd zijn Baukje en ik gaan samenwonen in de arbeiderswoning naast de ouderlijke boerderij, tot wij in december 1991 ons huidige huis in Dronrijp hebben gekocht, waar wij na veel verbouwwerk in augustus 1992 zijn gaan wonen. In 1995 zijn we getrouwd en al snel kwamen onze 2 jongens in ons leven: Mennold in 1997 en Binte in 1999. In dat jaar ben ik ook begonnen bij mijn huidige werkgever: Lely melkrobots waar ik productspecialist ben, een baan waarin techniek en dierwelzijn goed gecombineerd zijn. Daarvoor heb ik ongeveer 12 jaar gewerkt bij Instamac waar ik lasser, draaier, frezer, constructiewerk, installatie monteur en machinebouw heb gedaan. De grootste reden dat ik van baan ben veranderd, is dat ik zaterdags met mijn kinderen op het voetbalveld wil doorbrengen, en dat is redelijk gelukt. Ik ben leider van Mennold in de F pupillen en E pupillen geweest, en ben later leider en trainer van Binte in de E pupillen en de D pupillen geweest. Momenteel is Mennold weer aan de beurt en ben ik nu medeleider en hulptrainer bij C2. Ik hoop het ook nog een tijdje op deze manier vol te houden. Mennold zit momenteel in het derde jaar op de Simonvestdijk, en Binte zit in groep 8 op de Romte. Buiten mijn leideren/trainen heb ik nog een paar hobby's: gedurende de wintermaanden 1 keer in de week zwemmen met een leuke groep mannen( het nazitten duurt langer dan het zwemmen), en ik speel al sinds mijn 9de jaar op een schuiftrombone bij Constantia in Menaldum. Wij wonen nog heel graag in Dronrijp, en hopen hier ook nog lang te blijven. Ik wil het hier maar bij laten en geef de pen door aan Andries Rienks.
............................................................................................................................................................Dirk Leijstra
Werd ik gebeld door Wybren en Welly en gevraagd om een stukje te schrijven in de Gearfetter. Dacht ik eerst: oh nee dit is niks voor mij, want ik ben helemaal niet een schrijver, maar na een tweede telefoongesprek heb ik ja gezegd en vandaar nu een stukje over mij en hoe ik samen met Mieke in Dronrijp terecht ben gekomen. Mijn naam is Dirk Leijstra geboren op 25 oktober 1959 te Rinsumageest. Ben in m'n 2e levensjaar verhuisd naar Dokkum waar ik een geweldige jeugd heb doorgebracht. Mijn ouders heten Sjouke en Tine en wonen nog steeds in Dokkum. Ik kom uit een gezin van 6 jongens en 1 meisje, ben de 5e in de rij en heb een broer in Duitsland en Tsjechie wonen. De laatste heeft daar sinds 4 jaar een camping. De rest woont verspreid door Friesland heen. Na de lagere school ben ik naar de LTS gegaan en heb hier de installatietechniek gevolgd. Na mijn diplomering wilde mijn klasseleraar mij naar de MTS hebben, maar ik was het leren beu en ben bij Pranger en Rosier in Dokkum gaan werken. Mijn hobby's zijn motorrijden, wat ik al sinds m'n 18e jaar doe, tuinieren, klussen en vissen. Op mijn 17e jaar ben ik lid geworden van zwemvereniging "de Granaet" in Dokkum, en was ik lid van het waterpoloteam. Ik speelde hier rechts en midden voor, een prachtige sport. Ik heb hier tot mijn 24e gespeeld. In die tijd kwam ik ook in aanraking met de duiksport, iets wat mij heel erg interesseerde en ik kreeg het idee om beroepsduiker te worden. Door het motorrijden ben ik mijn huidige vrouw Mieke Ludema tegengekomen, want ook zij was een motorrijdster en lid van ons motorclubje "de Trochsetters". Samen hebben we heel veel reizen door Europa gemaakt met als hoogtepunt 3 weken door Schotland rijden. Zij reed op een Yamaha 650 twin en ik reed in die tijd op een BMW, met aanhangwagen. Tegenwoordig heb ik (een jongensdroom) een Harley Davidson, waar ik nog regelmatig tripjes mee maak. Mieke heeft de opleiding voor ziekenverzorgende gedaan, in de Sionsberg in Dokkum, en na haar diplomering was daar geen plaats meer voor haar en heeft ze gesolliciteerd op een baan als wijkziekenverzorgende in de gemeente Menaldumadeel. Zo is het gekomen dat we samen in ons eerste huisje aan de Langestraat in Beetgumermolen zijn beland. Het was in 1985. Ik was toen al werkzaam als beroepsduiker en het was voor mij alleen maar gemakkelijker om in de havens van Den Helder, IJmuiden of Beverwijk te komen. Ik hoefde immers niet meer door Leeuwarden te rijden en dit scheelde mij een half uur aan reistijd. Het huisje waar we toen woonden was erg klein en omdat Mieke veel in de gemeente rond reed, is zij gaan kijken of er een leuk huis te koop stond , iets wat bij ons pastte. Zo kwam ze op een dag thuis met de mededeling dat ze 2 huizen had gevonden , in Engelum en Dronrijp. Omdat de man van mijn zuster aannemer is hebben we hem gevraagd om mee te gaan en een oordeel te vellen over deze huizen. Engelum viel direct al af en toen naar Dronrijp. Mijn zwager had een goed oordeel over het huis en na een bezichtiging en wat telefoontjes werd de koop gesloten.Tussen kerst en oud en nieuw van 1986 zijn we verhuisd naar de Puoldyk waar we nu al bijna 26 jaar wonen. Mieke heeft in 1987 een pedicure opleiding gevolgd in Leeuwarden en is nu zelfstandig pedicure. Ze heeft haar klanten in de Batting in Harlingen, Dronrijp en omgeving. In 1989 is ons eerste kind geboren, Hannie. Zij heeft samen met haar vriend Freerk een huis gekocht aan de Hommemastrjitte en ze wonen hier nu al bijna een jaar. Ook zij is net zoals haar moeder ziekenverzorgende en werkzaam in een verzorgingstehuis in Tzum en ze is ook met een opleiding als pedicure bezig. Freerk is CNC draaier en kwaliteitscontroleur bij Firma De Jong in Wommels. In 1992 kwam onze zoon Sjouke op de wereld, een echte komiek en lid van de toneelvereniging "hald moed". Hij is werkzaam bij Horjus in Dronrijp, met goede vooruitzichten. In Heerenveen is hij nog met een beroepsopleiding bezig, één dag per week. In 1998 is ons 3e kind geboren, weer een meisje, Tineke. Zij is nu 2e jaars leerling aan de AMS in Franeker. We wonen hier nog steeds met heel veel plezier en hopen hier oud te worden. Het eerste dorpsfeest is iets wat ik nooit meer zal vergeten. Allemachtig wat een feest! Dit had ik in het overwegend gereformeerde Dokkum nog nooit meegemaakt. Feesten tot 5-6 uur in de morgen, en dat een heel weekend lang.
In November 1984 kreeg ik ontslag bij Pranger en Rosier, het was een slechte tijd in de bouw en ben toen via de duikvereniging in contact gekomen met een beroepsduiker. Het was begin 1985 toen ik mijn eerste klus kreeg aangeboden via een duikbedrijf uit Den Helder. Ik kwam voor het eerst aan boord van een booreiland en vond alles vreselijk indrukwekkend. Nu ben ik al meer dan 27 jaar werkzaam als beroepsduiker en heb in heel veel landen binnen Europa gewerkt. Ook in verschillende wereldelen zoals Afrika en Azie heb ik gewerkt. Ons werk bestaat uit periodiek onderhoud aan offshore platforms en nieuwbouw en het aansluiten van pijpleiding en boorputten op de zeebodem. Maar ook aan land heb ik veel gedaan, met name bij de diverse aquaducten in Friesland ben ik betrokken geweest en bij de nieuwe Coentunnel in Amsterdam. Het eerste windmolenpark aan de kust van Egmond aan Zee. Bergingen van schepen. Zo kan ik nog wel veel meer vertellen over mijn werk maar wil het hier maar bij laten en geef de pen door aan Minne Fokkema.
...........................................................................................................................................................Welly Landman Toen Broer Jorritsma, medebestuurslid en voorzitter van onze toneelvereniging Hald Moed mij vroeg, om de pen van hem over te nemen, dacht ik "Oh nee, ik heb toch niets te melden!" Maar Broer gooide voortvarend enige argumenten in de strijd en ja ik dacht waarom niet! Iedere Rypster heeft uiteindelijk zijn of haar verhaal te vertellen! Dus proberen maar! Op 6 oktober 1944 ben ik geboren als 5e dochter in het gezin van Kees van der Geest (huisschilder), en Anna Haarsma in het huis aan de Dubbelestreek, waar nu Richard Kienstra woont. Ik kreeg de namen Wilhelmina Anna, na veel geharrewar op het gemeentehuis. Bij de burgerlijke stand kreeg heit alle ambtenaren en de burgemeester over zich heen. Een Koninklijke naam, dat kon hij wel schudden. Heit hield vast aan zijn principes, maar kneep hem wel! Ik moest namelijk vernoemd worden naar Tante Welly, mem haar jongste zus. Het werd een hele rel die de hele dag voortduurde, maar heit won de slag, onder de voorwaarde dat er een tweede naam bij moest! Anna dus! Mijn mem Anna lag de hele dag met het zweet in de handen in de bedstee te wachten op heit. Ze dacht dat de Duitsers hem hadden opgepakt. Doordat ze zeer verzwakt was, moest ze ook nog naar het ziekenhuis in Leeuwarden. Omdat er geen medicijnen meer te krijgen waren, had dokter al miswijn laten aanrukken bij de Pastoor. Maar dat hielp ook niets! Garage de Boer had alleen nog een "lykwein" (lijkauto) staan, de rest van de auto's waren gevorderd door de Duitsers. En zo is mem met mij, vanwege de voeding, in de lijkauto naar het ziekenhuis vervoerd. Een hele toestand natuurlijk. Een bijzonder begin van mijn leven. Vanwege mem haar gezondheid, kwam Tante Cile, de enige ongetrouwde zus van heit, bij ons in huis. Vandaar dat tante Cile zo'n beetje onze tweede mem is geweest. We waren dol op haar en voor onze kinderen was ze later een extra beppe. Geweldig toch. Ze was jarenlang huishoudster bij Sake Heslinga en zijn vrouw en bleef daar tot pake Sake op 96-jarige leeftijd overleed. Zodoende speelden wij veel op het Heech met Jantje Heslinga, bij de familie W. Jorritsma (smederij) en bij W. van der Meer (kippenslachterij). Vooral het beslaan van de paarden was altijd geweldig, het rook zo lekker als de hete ijzers op de hoeven werden gepast. Er was altijd wel wat te beleven: bij de brug schepen kijken, of met Germ Heslinga achter op de houten melkwagen met de "Blauwe" ervoor naar de melkfabriek. Of zomers in de greppels pootje baden in het land van Douma. Er waren veel grote gezinnen, dus ook veel leeftijdsgenoten om mee te spelen. We hebben een fijne jeugd gehad. Schaatsen leerden we bij het R.K. kerkhof naast de fabriek. We zwommen in het Van Haringsmakanaal bij de familie Jorna, op Kingmatille en later bij de familie Weitenberg en aan de Opslach. Zomers lagen we altijd in het water, weer of geen weer. Zo zijn we op een maandagmiddag na het Matinee op Hatzum met de kermis met een hele ploeg warhoofden het kanaal ingedoken. Ik zelf kreeg bijna een hartverzakking en er waren meer die vreemde bewegingen maakten om lucht te krijgen en de kopjes boven water te houden. Wat een stomme actie. Zo iets doe je dus nooit weer! Het was bovendien ook nog erg koud. Gelukkig zijn er geen ongelukken gebeurd. Zomers gingen we op de fiets naar de dorpskermissen in de omgeving. Dus 's avonds na het lof, als je om acht uur uit de kerk kwam, op de pedalen, snel naar St. Anna racen. Dan vlug 1 keer in de zweef één of twee oliebollen, hap slok weg en dan gingen Cileke en ik als een speer weer huiswaarts. Heit stond altijd tegen tien uur al bij het hek uit te kijken waar zijn hartjes bleven. We hadden een perfecte timing, en waren voor tienen thuis. Je haalde het niet in je hoofd om een kwartier later te arriveren! We zijn heus niets te kort gekomen, maar heit en mem waren bezorgd en liefdevol! Volgens mij hebben ze het prima gedaan. Ouders te worden is een groot voorrecht, het goed te proberen doen, een grote uitdaging. Maar ook de zwaarste en mooiste onbetaalde baan die er is. Wij hadden dus een echt vrouwengezin, 7 meisjes en 1 jongen. Zwoppy woont in Franeker, Atty, Etty, Cileke, Zita en Sybe allemaal op de Ryp. Ans woont in Harlingen. Heit werd vroeger in de scheerwinkel, bij Steenbeek, vaak uitgelachen met zijn dochters. Maar degenen die toen de meeste smoesjes hadden, stonden jaren later als eersten bij ons voor de deur: of één van de famkes kon oppassen of kon helpen in de huishouding. Ja, zo ging dat, en als je dan 1 gulden verdiende, was je de koning te rijk! Zo kwamen we in veel gezinnen over de vloer en je leerde overal wel wat. Levenslessen, die op geen enkele school op het rooster stonden ingedeeld. Mem haar gevleugelde uitspraak was: "Doe iets nuttigs, en niet als strjittehounnen op de dyk omtwarkje".
Want vroeger had je veel honden op straat. De gezinnen, die een hond hadden, liepen niet met hun huisdier een blokje om. Daar had men geen tijd voor. Nee, de honden liepen allemaal los rond in 't dorp en lieten zichzelf dus uit. Wij kenden de dieren alleen bij de achternaam van de eigenaren. Zo had mijn latere schoonvader Wout Slob, zijn hond Polly, eens op de "bûthúszolder" gezet. Het beestje was loops en Pa wilde geen gedonder, zoals hij zei! Helaas had hij verzuimd de ladder weg te halen, zodat het Wijffels hondje na wat gesnuffel, mooi naar boven kon klauteren en op zolder met Polly heftige momenten beleefde! Wat een opschudding! Het Wijffels hondje werd gevangen en met een leeg conservenblikje aan het staartje gebonden, rap richting huis gejaagd. Het resultaat, een prachtig nestje, waar Pake Wout weer een plaatsje voor moest vinden. Zo gebeurde het ook eens op een woensdagmiddag. Het Stockmann hondje bedreef de liefde met een hond van over de brug. Precies voor de winkeldeur. Wij, kinderen, stonden met een scheef oog op afstand te gluren, want daar mocht je niet eens naar kijken! Stel je voor zeg! Plots vloog de winkeldeur open. Mevrouw Stockmann sprong naar buiten met een emmer water, die ze pardoes boven de honden omkeerde. Wat een geweldige schok! Voor mens en dier! Zo was het dorpsleven toen. Prachtig! Ik zie het nog voor me. Wij woonden dus in de Dubbelestreek en met 4 jaar ging ik naar de kleuterschool aan de Tjerkebuorren, samen met de andere kinderen uit de straat. Het was een heel eind, en er viel van alles te beleven onderweg. In de winter op klompen, zomers op schoenen, die mijn oudere zusjes weer te klein waren. Zo ging het met kleding ook! Recycling was toen al niets nieuws. Mem was coupeuse en naaide alle kleding. De beppes en tante Cile namen het breiwerk voor hun rekening. Hemden en onderbroeken, die jeukten heel erg. Je had de ribbels in je kont staan. Ook werden we 's morgens uitgedorst met twee staartjes boven op het hoofd en grote strikken er omheen voor de puntjes op de "i". Atty jammerde altijd: "Niet te strak mem, anders kan ik niet meer lachen!" Maar het haar moest de hele dag wel netjes blijven zitten natuurlijk. Met 4 jaar ging ik ook naar de gymnastiekclub ODI, waar heit medeoprichter en voorzitter van was. Ik was 7 jaar (een late leerling) toen ik naar de St. Radbodusschool op 't Heech ging. Daarna ben ik in Harlingen naar de huishoudschool gegaan. Vlak voor het derde jaar, ik was bijna 15 jaar, kwam ik bij Tante Welly in Buren (Gld) als hulp in de huishouding. Ik ben daar bijna 2 jaar gebleven. Met veel plezier. Nicht Zwopke en ik konden lekker giechelen en we hadden altijd veel lol. Zwopke was later veel bij ons te logeren en trof op Rypstermerke Yde Hiemstra, die op dat moment dacht de kleine Hiawata te zijn. Maar desondanks later toch met haar is getrouwd, nu alweer 40 jaar. Toen ik weer Rypster werd, hielp ik zowel mem als heit en ben ik van lieverlee het schildersvak ingerold. Heit was een strenge leermeester, het werk was zwaar. Vooral de trappen en ladders waren niet te tillen, maar het moest wel gebeuren. Cileke was ook al mee in het bedrijf en later Sybe ook. Zo ben ik dus 7 jaar tot mijn trouwen bezig geweest bij heit in de schilderszaak. Intussen was ik lid geworden van Hald Moed en toneelspelen is nog steeds geweldig. We zijn net een grote familie en zijn zeer nauw met elkaar verbonden! De Hogerhuiszaak en Eise Eisinga zijn wel de toppers voor mij persoonlijk! Prachtige tijden! Na wat gescharrel kregen Wiebren Landman en ik in 1967 vaste verkering. Wat de nodige problemen met zich meebracht, want Wiebren was niet katholiek. Uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om met Wiebren naar de Hervormde kerk te gaan, en we zijn op 26 maart 1969 getrouwd. Dat gaf de nodige gesprekstof in het dorp. Men was het tegenovergestelde gewend. Voor mij veranderde het kerkgebouw, maar mijn geloof niet. We gingen wonen op Longbuorren. Daar zijn Anne en Kees geboren. In 1973 zijn we naar Wiebren zijn ouderlijk huis verhuisd; de pleats naast het kaatsveld. Jan Slob, Wiebrens halfbroer woont er nu. We waren er amper aan het boeren toen de gemeente de grond wilde kopen voor de uitbreiding van het dorp (Plan West). In november 1976 zijn we verhuisd naar de boerderij in de Puollen. Hielkje en Anna werden geboren. Wat een rijkdom! Vier prachtige kinderen. Wat een mooie tijd, meewerken in het bedrijf en de kinderen zien opgroeien. Helaas werd Kees in oktober 1980 ziek tengevolge van de nasleep van de mazelen en overleed bijna 2 jaar later. Godzijdank mocht hij al die tijd in het Diaconessen ziekenhuis blijven en konden we hem elke dag bezoeken. Dan leef je echt niet meer, maar wordt je geleefd. En na die ellendige tijd is het leven niet meer wat het ooit was. Goddank, kregen we de kracht om door te ploeteren en van de kinderen te genieten en hen te zien opgroeien tot volwassen mensen, die het met hun partners prima doen. Anne is getrouwd met Willy Aalberts en ze boeren al 15 jaar in de buurt van Rostock, Duitsland.
De laatste 5 jaar hebben ze hun eigen bedrijf. Ze zijn net gestart met de bouw van een nieuwe stal voor 750 koeien. Ze hebben drie kinderen: Wilma (14), Kees (13) en Annette (9). Door de afstand zien we elkaar te weinig, maar we bellen vaak en lang! Hielkje trouwde afgelopen juni met Wilger Poiesz. Ze wonen in Nes en hebben een zoontje Hidde-Jan van 15 maanden oud. Hielkje werkt als sectorhoofd in het MCL en Wilger is Loods in Rotterdam. Anna is getrouwd met Doeke Veldema, die bij de Gasunie werkt. Anna werkt als ambulant begeleider bij Renn4. Ze wonen met hun twee kinderen Johannes (4) en Thyrza (2) in Akkrum. We genieten erg van onze kleinkinderen en mogen zo nu en dan oppassen, wat ons veel plezier verschaft. We zijn dus met recht heel trots op onze kinderen en dankbaar voor hun gezondheid. Na 35 jaar in de Puollen gewoond te hebben zijn we nu wel toe aan een huisje in het dorp. We hebben de pleats al 3 jaar te koop staan, maar helaas zit de tijd niet echt mee. We kunnen nu nog van het wijdse uitzicht genieten en de ruimte om ons heen. Dat zal ik later zeker missen. Dan krijgen we meer tijd voor andere bezigheden. Misschien weer naar Engelse les, jaren geleden ging ik 5 jaar op cursus in de Brêge. En zeker weer naar schilderles bij Jaap van Dijk. Daar ga ik met Zita heen, nu voor het 4e jaar. Erg leuk om te doen. Ik kan ook aan een boek beginnen, want er is nog zoveel te vertellen, wie weet brand ik nog wel eens los. Dit is eerst wel genoeg! Ik geef de pen door aan Durk en Mieke Leijstra.
...........................................................................................................................................................Broer Jorritsma
Mijn neef en (officiële) naamgenoot Wopke van der Wal vroeg mij om de pen van hem over te nemen. Zoiets kun je natuurlijk niet weigeren en dus zit ik nu op 7 juni 2011 zo rond de klok van 20.30 uur achter mijn PC om mijn verhaal uit te typen. Het afgelopen weekend weer de "Rypster Merke" gehad en ik heb mij daar, net als ieder jaar weer, uitstekend vermaakt. Een oprecht compliment aan al die mensen die dit ieder jaar weer mogelijk maken. Diverse mensen hebben mij in dit weekend aangesproken op het feit dat ik de pen heb gekregen en ik heb hen toegezegd om het hele boekje vol te schrijven. Ik wil mijn neef natuurlijk verslaan : Wellicht zou dat kunnen maar dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dus ga ik het principe van "schrijven is schrappen" maar toepassen. Gedachten die dus wel door mijn hoofd schieten op het moment dat ik aan het schrijven ben maar die ik niet op papier zet omdat ik andere keuzes maak. Ik had mij voorgenomen om gisteren, merkemaandag dus, met mijn verhaal te beginnen maar op de een of andere manier had ik daarvoor geen inspiratie. Onder de noemer "schrijven is schrappen" zal ik daar verder niet over uitweiden… soms heb je gewoon van die dagen: Maar goed vandaag moet ik wel beginnen want komend pinksterweekend vertrekken we voor een lang weekend naar Kopenhagen met onze personeelsvereniging en dan zal er ook wel niet zo veel van terecht komen. Dus… begin ik maar met mijn werk. Ik werk bij De Friesland Zorgverzekeraar en doe dat al 35 jaar. Direct na mijn schooltijd ben ik daar terecht gekomen. Ik wilde eigenlijk het onderwijs in maar het uitgaansleven was in die tijd ook zeer boeiend en om dat wat boeiend te houden was er toch ook wel geld nodig. De roep van het uitgaansleven was dus sterker dan de roep van het onderwijs en tot op de dag van vandaag heb ik daar geen spijt van gehad. Een geweldige tijd, veel op stap en veel lol gehad. Uitvalsbasis was in die tijd het Dorpshuis waar nu de naschoolse kinderopvang is gevestigd. De familie Dijkstra had in die tijd het beheer daarover. Mijn moeder verzuchtte toen wel eens dat we daar meer uren doorbrachten dan thuis. Vanuit het dorpshuis altijd verder op stap richting Franeker, Berlikum en zondagsavonds naar Irnsum. Eerst op de brommer, een echte Puch, en daarna uiteraard met de auto. Maar goed onder de noemer "schrijven is schrappen" zal ik over die stapperstijd niet verder uitweiden want het roept wellicht meer vragen op dan antwoorden : Bij De Friesland Zorgverzekeraar ben ik werkzaam geweest in diverse functies en de laatste jaren heb ik daar (weer) een leidinggevende functie. Ik ben verantwoordelijk voor de afdeling waar alle nota's worden verwerkt en betaald, die te maken hebben met zorgkosten die vergoed worden vanuit de Zorgverzekeringwet en onze aanvullende verzekeringen. Verreweg de meeste nota's worden elektronisch verwerkt maar zo af en toe krijgen onze klanten nog zelf rechtstreeks een papieren nota. Om u een indruk te geven hoeveel geld daarin om gaat… alleen voor De Friesland (500.000 klanten) gaat het om 1,1 miljard per jaar. Daar komen de kosten vanuit de AWBZ nog een keer bij van 1 miljard per jaar. Heel veel geld waar altijd heel veel (politieke) discussie over is en heel veel wordt geredeneerd vanuit de kosten en in mijn ogen te weinig vanuit de toegevoegde waarde die de zorg voor veel mensen heeft als het gaat om de kwaliteit van leven. Maar goed ik ga daar maar even niet op in, minister Schippers zal daar binnenkort wel het nodige over zeggen omdat zij een probleem heeft met haar begroting. Onder de noemer "schrijven is schrappen" ga ik nu ook niet uitweiden over mijn buurman op nummer 22 en zijn overbuurman. Zolang we iedere dinsdagavond in de zomermaanden met zijn drieën nog naar het kaatsveld fietsen om daar een balletje te slaan moet de relatie goed blijven. We fietsen overigens bijna nooit met zijn drieën terug en dat heeft te maken met winst en verlies. Mijn buurmannen kunnen slecht tegen hun verlies : Dat kaatsten doe ik overigens nog maar sinds een paar jaar want daarvoor was ik een fanatieke voetballer. Tot mijn 50ste heb ik dat gedaan waarvan de laatste 20 jaar als leider / speler bij de veteranen. Maar in het laatste seizoen openbaarde zich overduidelijk de disbalans tussen lichaam en geest. Ik deed dingen met de bal (of juist niet!) waarbij ik mezelf afvroeg ben ik dat? Het antwoord was erg confronterend… ja dat was ik. Stoppen dus… een psychologische grens was bereikt. Hoogtepunt van mijn voetbalcarrière was natuurlijk de promotie met het eerste elftal naar de 3e klas in 1984. We wonnen toen met 1-0 van CAB in een beslissingswedstrijd in Franeker. Gigantisch veel publiek rond het veld en het was op donderdag hemelvaartsdag en het was net als dit jaar merke.
Een geweldig feest na afloop waarbij Lee Towers in de feesttent was en die zong toen, hoe kan het ook anders, speciaal voor ons "you never walk alone". Ik ben blij dat het eerste elftal weer terug is in de 4e klas en als deze getalenteerde groep bij elkaar blijft zie ik ze ook nog wel eens verder promoveren. Een andere passie van mij is toneel. Ik ben al bijna 30 jaar voorzitter van toneelvereniging Hâld Moed. Ik weet nog dat ik in de eerste ledenvergadering zei dat ik het niet zo lang vol zou houden als mijn voorganger Johannes Veltman maar het is anders uitgepakt. Ik vind het nog steeds prachtig om te doen, geweldige sfeer binnen de club en heel veel getalenteerde en creatieve mensen. Het zal moeilijker worden om te stoppen dan om door te gaan. Ik denk dat ik daar psychologische hulp bij nodig zal hebben : Naast voorzitter, speel ik ook graag zelf, doe af en toe de regie en schrijf ook wel stukken (revues) Ik ben 30 jaar getrouwd met Cobie en ben van plan om dat nog lange tijd vol te houden en samen hebben we 2 jongens, Marco en Chris. Marco werkt sinds 1 juni 2011 in Amsterdam bij de ANB Amro bank. Een bekende uitspraak van hem is "ik ga nooit bij een bank werken" dus zeg nooit nooit. Eind vorig jaar was hij voor een half jaar in India voor zijn stageopdracht en zijn Cobie en ik een kleine 2 weken bij hem op visite geweest. Een fantastische ervaring om nooit te vergeten, arm en rijk naast elkaar en de ongelofelijke gastvrijheid van de mensen en een prachtig land. Voor meer details zie www.marcoinindia.nl. Chris volgt een ICT opleiding bij de Friese poort en doet dit jaar examen en stroomt dan door naar een vervolgopleiding. In zijn vrije tijd vult hij de vakken bij de C100 dus als u iets niet kunt vinden moet u bij Chris zijn. Onder de noemer "schrijven is schrappen" zal ik niet verder uitweiden over het feit dat ik best wel trots ben op beide mannen over wat ze doen en hoe ze in het leven staan. Maar ik ga dat niet doen want dat zal dan weer te pas en (vooral) te onpas tegen mij gebruikt worden : Rest mij nog u te melden dat ik ben geboren op Hatzum. Eerste huis aan de linker kant als u het dorp uitrijdt. Dat waren toen nog 2 woningen. Mijn lagere schooltijd heb ik doorgebracht op de boerderij net over de brug waar nu Anneke Riemersma woont. De rest van mijn jeugd op de Molepolle. Ik heb 3 broers, Evert, Jan en Alex en één zuster, Bettie. Mijn zus woont in Beetgum en mijn broers alle drie in Dronrijp. Mijn ouders zijn Siebren en Geertje Jorritsma - van der Wal en mijn moeder woont in Drenningahof. Ik geef de pen graag door aan Welly Landman Oh ja… waarom noemen ze mij eigenlijk Broer? Onder de noemer "schrijven is schrappen" zou ik willen zeggen vraag dat maar aan mijn oudste broer Evert. Zijn telefoonnummer is 232126.
..............................................................................................................................................Wopke Hugo van der Wal Sjoerd en Etty, bedankt voor het doorgeven van "de pen". Mijn naam is Wopke Hugo van der Wal, ik ben geboren op 29-12-1948 en zoon van Oege Albertus van der Wal en Maria Douma. Mijn pake en beppe aan moeders kant waren Tjerk Douma en Sybrigje Bruinsma, zij woonden in Wijtgaard, Beppe kwam van Dronrijp. Mijn pake aan vaders kant ben ik naar vernoemd, maar hier lijk ik niet op. Beppe was Elizabeth Dijkstra, beide van Dronrijp, zij woonden achter de ijsbaan op Tichelwerk, hier was ik in mijn jeugdjaren vaak te vinden. Ik heb twee broers, Tjerk en Michiel, en drie zussen, Cilia, Ellie en Joke. Joke woont al weer jaren met haar gezin in New Zeeland. Toen ik negen jaar was kocht mijn vader het oude huis op Lytse Huzen 6, daarvoor hebben we 6 jaar op de Hooiweg gewoond. Al snel moest ik mijn vader helpen op het land en in het hooi, er was altijd werk en zakgeld kenden wij niet. Daarom besloot ik toen ik 11 jaar was om maar werk te gaan zoeken op de vlasfabriek bij Oege en Alie en bij Jan van der Wal. Alle vrije dagen en vakantie's was ik hier vaak met plezier aan het werk. Als ik in het voorjaar met vader aan het eieren zoeken was dan vond mijn vader de eieren, ik kwam altijd met pijpekoppen, scherven en bosterds thuis. Al vroeg was ik geïnteresseerd in oude zaken, en toen ik een zomervakantie lang op de aardappelrooier aan het werk was op de terpen van de Longbuorren verzamelde ik de potscherven van 1500 jaar oud die voorbij kwamen en bracht deze bij dokter van der Kooi. Op de lagere school was tekenen mijn beste vak en met een tekenwedstrijd was mijn tekening de beste van Friesland. Mijn schoolhoofd, meester Ydema had besloten dat ik maar naar de Technische School in Leeuwarden moest gaan samen met Siep van der Geest en Bertus van der Meer, dan kon je een vak leren. Dit werd voor mij na een algemeen leerjaar, twee jaar fijnhoutbewerken/meubelmaken, daarna wilde ik wel naar de Middelbare Technische School. Omdat ik klassenvertegenwoordiger was in de tweede klas, mocht ik mee naar de grote T.V. Aktie "Open het dorp" in de RAI in Amsterdam om een zeilboot aan te bieden aan Mies Bouwman. Mijn vader vond echter dat het tijd werd om maar aan het werk te gaan en ik mocht nog één jaar verder leren in het carrosseriebouwen, en zo leerde ik ook lassen, smeden en plaatwerken. Omdat ik ook na dit diploma nog wel verder wilde leren, zei mijn leraar de Vaan, dan kan je nog wel naar de avondschool gaan, drie avonden in de week na het werk naar Leeuwarden, dat is een leraren opleiding, maar dan kan je met dit diploma nog alle kanten uit. Mijn eerste echte baan vond ik in de Meubelmakerij van van Gelder woninginrichting in Leeuwarden. Na een jaar echter wilde ik wat anders, en zo kwam ik bij Timmer- en meubelfabriek Douma te Oosterwierum, dit was familie van mijn moeder. Er werkten ongeveer 25 mensen en er was een goede werksfeer en zo heb ik ook het werkplaats timmervak hier van begin tot eind goed kunnen leren. In de laatste jaren organiseerde ik hier ook de personeelsvereniging. Na het werk mocht ik hier mijn eerste luidsprekerboxen bouwen en deze werden steeds groter en zwaarder, een enkele keer mocht ik zelfs muziek draaien onder het werk en de Arbeidsvitaminen kwamen ruim boven het geluid van de machines uit, de hamers sloegen op het ritme van de muziek. Dansvereniging "Nocht en Wille" te Berlikum vroegen mij om in de pauze's van de band muziek te gaan draaien, en zo werd mijn discotheek de eerste in de "Hof van Holland ". Omdat pake en beppe van Tichelwerk zouden verhuizen kocht ik mijn eerste spiegelreflex camera, en zette ik alles op de foto voordat het niet meer kon, twee jaar later, in 1970 won ik een prijs van 1000 gulden bij AGFA met een foto van de molen op Hatsum in de schemering en de ondergaande zon. De avondschool werd drie jaar vooropleiding waarin ook nog een tijd Militaire Dienst en daarna kwam de Basisopleiding (op HBS niveau), weer twee jaar en tenslotte kwam de lerarenopleiding, nog eens twee jaar voor de Akte Timmeren. Op de buurt organiseerde ik de eerste tuinfeesten en deze stegen tot grote hoogte met spontane optredens van buurtgenoten in de tuin van Jan van der Meer. Toen ik bevoegd was les te geven op een Technische school was ik inmiddels 25 jaar oud en mijn vader was voor het eerst trots op mij, maar er moest nog wel een diploma Pedagogie komen en dit werd toen een gecombineerde opleiding Pedagogie en Bouwkunde aan de Pedagogisch Technische Hogeschool in Leeuwarden en wéér kwamen er twee jaar bij, overdag werken, 's avonds naar school en veel huiswerk maken. Voor stage's ging ik naar de Alg. Technische School in Leeuwarden. Wegens het vele werk kon ik niet langer lid meer zijn van de voetbalclub en door omstandigheden ben ik hier drie keer lid van geweest met als hoogtepunt het kampioenschap van 1A.
Toen ik 21 jaar was trof ik mijn eerste grote liefde in Irnsum, de Heikrekels speelden in "de Twee Gemeenten". Het was Barbara, zij was blond en charmant en langer dan mij en als ik met haar in Dronryp kwam had ik veel vrienden. Ik deed dikke stukken vilt onder mijn hakken in de schoenen, echter na een half jaar raakte de verkering uit. Ik was R.K. en zij niet, er moest water bij de wijn èn, het raakte weer aan, echter na een jaar raakte het weer uit. Maar ik kon haar niet vergeten en via een collega die haar in de weekeinden tegen kwam kon ik toch contact onderhouden, en na een jaar vrijgezel raakte de verkering opnieuw weer aan nu voor de derde keer en de verloving volgde al snel. Na weer een paar jaar verkering werd het tijd om te trouwen, maar ik had het zo druk met overdag werken, `s avonds leren op de avondschool en veel huiswerk maken, zelfs zondags nog moest ik bouwkundige tekeningen maken. Het duurde allemaal te lang en weer raakte de verkering uit toen zij autorijlessen nam. De verslagenheid bij mij was groot, het mooie weer kon ik niet meer verdragen. In 1977 kreeg ik werk aan de Algemene Technische school te Heerenveen als leraar Bouwtechniek, in deze functie heb ik voor klassen van verschillende niveau's en samenstelling de lessen verzorgd. In een uitgebreid aantal vakken heb ik hier vele facetten van het Technisch Onderwijs leren kennen. Daarnaast werkte ik nog twee dagen per week in de timmerfabriek en in de weekeinden was ik disc-jockey in Bar Anita te Witmarsum. In 1979 kreeg ik het te druk en ik zag de verkeersborden dubbel, daarom ben ik toen na 12,5 jaar gestopt met mijn werkzaamheden aan de timmerfabriek. Wel kreeg ik er toen een functie als discjockey bij voor Dancing "de Twee Gemeenten” in Irnsum. Ik had optredens naast groepen als het Holland Kwartet, Arne Jansen, de Havenzangers, George Baker, BZN, enz. enz., dit heeft tot en met 1985 geduurd. De hele week zat vol werk en daarom verdiende ik goed, hierdoor kon ik ondanks mijn dure hobby's in 1980 het huis met grond kopen op Lytse Huzen nummer 3. Het werk aan school was altijd aanvullend geweest, dan weer een hele week, en dan weer minder lesuren, totdat er na zeven goede jaren geen uren meer beschikbaar waren, ik was de vierde vakleerkracht aan school en de Bouw trok geen mensen, daarom raakte ik in 1984 voor het eerst na 20 jaar werken zonder werk. In januari 1985 had Activiteitencentrum "de Brêge" van Stichting MZW een Cursusleider Houtbewerking nodig en de Gemeente vroeg mij of ik dat wilde doen. Zodoende kreeg ik de begeleiding en verzorging van de werkplaatsactiviteiten tot 1989. Daarnaast werd ik ook bestuurlid tot 1992. Vanaf januari 1989 tot mei 1990 kreeg ik een tijdelijke betrekking bij het Fries Museum t.b.v. de grote reorganisatie verhuizingen en verbouw van het museum. Ik zou depotbeheerder worden, maar later bleek dit niet te gaan omdat het depot naar de Provincie Groningen verhuisde. In 1989 bleek uit een persoonlijkheidstest dat ik toch maar weer eens naar het Onderwijs moest kijken, en zo werd ik in november 1989 weer leraar, nu aan de Chr. Technische School te Leeuwarden. Toen het schooljaar om was in 1990, bleek echter iemand anders weer meer recht te hebben op deze betrekking. Tassen vol sollicitatiebrieven heb ik geschreven, op een dag had men bij Gemeentewerken in Menaldum iemand nodig in de werkplaats, toen ik dit niet kreeg, vroeg ik wie er dan nog meer diploma's en werkervaring had, het antwoord was dat ik wel op betere banen kon solliciteren. Maar ook bij de betere banen selecteerde men vaak niet op de meest geschikte en hebben andere motieven de voorkeur. Vanaf 1991 braken de moeilijke jaren aan, veel dingen die het Fries Museum had afgestoten, voelde ik mij verantwoordelijk voor en sloeg deze op mijn erf op zolang ik daar geen onderdak voor had. Zo heb ik er nog voor gezorgd dat er muntenkastjes van Questius terug zijn gegaan naar Schatzenburg. Verder zijn er nog oude landbouwwerktuigen en nog veel meer dingen die het Rypster Museum zo van mij kan overnemen. Echter ik kreeg last met Milieuzaken , Helikopters cirkelden boven mijn erf en ambtenaren kwamen op bezoek, ik werd er overspannen van. Sinds een jaar of 17 huurde ik een schuur op Lytse Huzen 14 en deze moest leeg , tegelijkertijd ongeveer ook een schuur in Huins. Tenslotte vond ik een schuur achter Hitsum, maar deze was bouwvallig en de werkzaamheden duurden veel langer dan verwacht. De schuur achter mijn woning welke ik al had afgebroken om plaats te maken voor een nieuwe keuken heb ik uit nood maar weer opgebouwd. Ik zag geen andere oplossing meer dan eerst een grote garage-berging te bouwen naast mijn woning en na het maken van de nodige bouwkundige tekeningen kreeg ik tenslotte een vergunning. Grote hoeveelheden stenen werden er gebikt, dakpannen en hout aangevoerd, echter door de verhuizingen van de andere schuren duurde het allemaal te lang en de vergunning werd weer ingetrokken. Wegens het bezit van een eigen woning kreeg ik geen uitkering en heb ik van 1998 t/m 2004 geleefd van de lening welke bedoeld was voor de garage-berging, handel en nijverheid.
Omdat ik ziek werd van de tegenslagen moest ik voor onderzoek naar het ziekenhuis en moest ik toch naar de sociale dienst, uitzendbureau's hadden geen werk en daarom kreeg ik er een krediethypotheek bij en deze moet weer terugbetaald worden. Vanaf febr. 2002 werd ik tijdelijk wegens vervanging bij ziekte weer leraar aan de Openbare Scholengemeenschap te Surhuisterveen als leraar Bouwtechniek. Hierdoor kon ik in korte tijd mijn kennis en ervaring in het Voortgezet Onderwijs bijwerken en kon ik mij inwerken in de vele veranderingen en vernieuwingen. Vanaf Sept. 2005 heb ik gewerkt aan Scholengemeenschap "Piter Jelles" te Leeuwarden als leraar Techniek in het Speciaal Onderwijs, nu ook weer vervanging wegens ziekte van een leraar. Hier zette ik mij volledig voor in en als dank kreeg ik van de sociale dienst aanmaningen om van het salaris maar weer terug te betalen. Dit leidde tot rechtzaken, omdat ik aan de andere kant zag dat de maatschappij veel mensen kent die zich niet willen inzetten en dat begint al op school. Daarentegen, mensen die rijk geleefd hebben, alles nieuw kochten, huursubsidie krijgen behoeven niet terug te betalen. Van 2006 tot 2008 heb ik gewerkt voor Re-ïntegratiebedrijven en vanaf december 2008 kwam ik voor de vijfde keer in dienst van het onderwijs, wegens een verkeersongeval van een leraar. Het waren lessen Techniek aan het Stellingwerf College te Oosterwolde voor klassen MAVO, HAVO en ATHNEUM. Het waren grote klassen tot wel 30 leerlingen, maar hiervoor kreeg ik een assistent. Er was een goede sfeer in de klassen en de leerlingen wilden van der Wal wel houden. Hierdoor kreeg ik vanaf sept. 2009 opnieuw een aanstelling aan deze school, maar nu in het VMBO, richting Bouwtechniek. Dit waren heel andere leerlingen, zij waren helaas maar weinig geïnteresseerd in het vak en dachten dat het wel goed kwam. Omdat er na dit jaar maar vijf aanmeldingen voor de richting Bouw waren, kwam er een gecombineerde derde en vierde klas en waren mijn autoritten van 120 km. per dag weer beëindigd. Na mijn eerste grote liefde zijn er wel een aantal leuke dames geweest, maar hier heb ik alleen herinneringen en tandenborstels aan over gehouden, maar wie weet, het leven is nog vol verrassingen. Ik geef de pen door aan neef Wopke (Broer) Jorritsma.
.............................................................................................................................................................Sjoerd Meekma Romke wat kun jij overdrijven, want Sjoerd Meekma kan slechts enkele bladzijden vullen, lees het zelf hieronder, maar toch bedankt voor de pen! Mijn wiegje van oorlogsmakelij, en ik ook, stond op een boerderij bij Arum. Vanaf ongeveer mijn vierde jaar heb ik naar wat er van in mijn gedachten is blijven hangen, op mijn geboortestek tussen koeien, kalveren, schapen, katten en ook nog drie zussen, en ondanks een altijd strenge vader en oppassende moeder in de beurt, heerlijk kunnen aanrommelen en rotzooien. Op mijn vijfde maakte ik van een afgelopen klomp van mijn vader en een oude lap een bootje dat ik wilde laten voortbewegen op de wind. Ik slaagde er niet in mijn boot in de sloot aan de ander kant van de terp, zodat ik uit het zicht van mijn moeder bleef, in de wind te laten zeilen. Het viel steeds maar om in de sloot en wat later ik ook een keer. Onze buurjongen Ame en zijn kameraden kwamen toevallig langs en brachten mij thuis met de mededeling aan mijn moeder dat zij een dikke snoek hadden gevangen. Later maakte ik mee dat buurjongens flink door hun moeder werden afgetuigd als ze na het slootjespringen of fierljeppen met natte kleren thuiskwamen. Mijn moeder daarentegen was dolblij dat de snoek nog springlevend en niet verzopen was. In 1951 ging ik naar de lagere school in Lollum toen ik bijna zeven was. De twee eerste schooljaren nam mijn oudste zus mij mee achter op haar fiets. Toen ik negen werd kreeg ik een oude Engelse herenfiets maatje 60 om naar school te fietsen. Die fiets was nog een oorlogsbuit van mijn pake die hij de Duitsers afhandig wist te maken. Pake heeft mij er niet op zien fietsen, helaas, want hij had vast tegen mijn vader gezegd of dat ''net wat in te grutte fyts is foar dat jonkje''. Nog tot het eind van de lagere schooltijd ging ik 4 keer op een dag op die fiets van huis naar school en terug, de eerste jaren staande op de trappers onderlangs de stang en later op en neer wippend boven de stang. Het zadel van pake's fiets heb ik niet gehaald. De school in Lollum was af en de fiets helemaal op. Voor pake's fiets kwam een Union in de plaats, een wat meer op mijn lengte afgestemde fiets, waarop ik de dagelijkse rit naar het Johannes Bogerman Lyceum in Sneek maakte. Voordat ik 's ochtends om 7 uur aan de fietstocht begon, moest ik eerst met de hand 7 volle emmers schuimende melk uit 7 dikke koeienjaren melken. In de laatste twee klassen van het lyceum hoefde ik niet meer mee te draaien in de melkspits nadat ik in de vierde klas was blijven zitten. Een tegemoetkoming naar mij toe, waardoor ik meer tijd kon besteden aan het huiswerk, maar mijn flinke zussen moesten wel een paar emmertjes meer vol melken. Toen ik mijn hbs- diploma op zak had kon ik meteen het leger instappen als dienstplichtig militair. Ik had er wel zin in, even los van de boerderij en ergens anders zijn dan in Lollum. In het leger moest je in het begin veel poetsen en boenen, je schoenen tot glimmens toe al voor de dag goed en wel was begonnen. Dat was je van huis uit niet gewend. Na de basisopleiding van 2 maanden en de opleiding tot chauffeur, die feitelijk ook in 1 maand was afgerond werd het dienstleven flink wat gemoedelijker. Het werd even helemaal een afwisselende baan toen de boerenzonen onder de militairen in februari 1965 een zogenaamd calamiteitenverlof konden krijgen. Half Nederland verkeerde in een noodsituatie door ijzel die bovengrondse elektriciteitsleidingen had geveld, en de stroom daardoor een flink aantal dagen was uitgevallen. Wij, boerenzonen, konden toen op missie naar het thuisland voor het helpen repareren van elektriciteitsleidingen en niet te vergeten om met de hand de koeien te melken. De melkmachines waren tijdens die rampzalige stroomstoring waardeloze hulpmiddelen geworden. Een paar weken na het uitstapje in het beijzelde Lollum kwam ik weer terug op de kazerne en samen met mijn dienstmakkers gingen we weer verder met de voorbereidingen in geval van een oorlog. Achttien maanden ben ik in dienst geweest, toen zat de tijd als militair er op en belandde ik weer op de boerderij. Maar niet voor lang. Ik vertrok naar Groningen en heb me daar 3 jaar als werkstudent beziggehouden met de studies economie en sociale geografie. Op een gegeven moment drong het nut van studeren niet langer tot me door maar wel een behoefte om eens aan de andere kant van de Nederlandse grens te kijken. Een tijdje in het buitenland leek me het summum en omdat ik toch altijd al vaak werkte in fabrieken in Groningen, leek werken in een fabriek over de grens daarvoor een makkelijke oplossing. Ik kreeg het adres van papierfabriek Edet in Zweden in handen en op mijn sollicitatie volgde snel de uitnodiging om daar aan het werk te gaan, zodra werk- en verblijfsvergunning aan mij waren verstrekt.
In de jaren rond 1970 spraken jongemannen onder elkaar over Zweden als het land van de vrije liefde. Zo'n aanduiding is al snel van toepassing wanneer je Zweden vergelijkt met Engeland waar je het land nog niet binnenkwam met een Panorama in je rugzak, laat staan een blad als Playboy. Daarentegen struikelde je in Kopenhagen al vóór de grensovergang naar Zweden, over de winkeltjes met enkel sex- en pornoblaadjes. Dat beloofde nog wat. Eénmaal aan het werk in de papierfabriek kreeg ik het gevoel dat de afname van sexlektuur te wensen overliet, want de sexbladen werden permanent met containers vol aangeleverd bij de fabriek. Met hout en nog wat andere stoffen diende het als grondstof bij de bereiding van wc-papier. Vanaf dat moment ging ik denken dat zowat iedereen onbewust dagelijks afgedankte sexblaadjes door de handen laat gaan. Wat de vrije liefde betreft, ach het ging er daar niet anders aan toe dan waar ook. De blonde Zweedse vrouwen waren altijd aangenaam en makkelijk in de omgang maar dat waren de mannen uit Zweden ook. Ik werd daar zeker niet verteerd door brandende vrije liefde, wat een reden zou kunnen zijn geweest om er te blijven. Bijna twee jaar heb ik in Zweden gewoond, gewerkt , de taal geleerd en veel rondgereisd. Toen ik mijn collega's en chefs op de fabriek vaarwel zei, kreeg ik van baas Carlsson een certificaat mee met een beoordeling van mijn functioneren. Hij vertelde erbij nooit eerder iemand zo'n goede waardering te hebben gegeven. Ik straalde van trots en wist nog niet dat ik dat nooit nog eens zou horen. Op de eerste dag na terugkeer uit Zweden vroeg een vriend me mee te gaan naar een housewarming party. Ik had een auto zodat hij een vervoermiddel had om in Middelstum te komen. Daar trof ik een alleraardigst meisje van 21 uit Leeuwarden. Ik pendelde ongeveer een jaar lang 1 of 2 keer per week van Groningen naar Leeuwarden en wat later kwam deze Trudy ook in Groningen wonen. Toen we enigszins gesetteld waren in zowel baan als huis zijn we getrouwd en we kregen samen een zoon Ayolt en dochter Ilse, die nu 30 en 28 jaar oud zijn. Mijn werkgever in Groningen was vanaf 1978 het Ministerie van Onderwijs en Wetenschappen, waar ik de langste tijd heb gewerkt op een afdeling juridische zaken en daarnaast nog op een afdeling voorlichting over studiefinanciering aan onderwijsinstellingen en studerenden. Al werkende gingen de jaren snel voorbij en intussen werden de kinderen groot, ze gingen het huis uit en wat later ging ik als alleenstaande wonen in Haren, de vrouw en moeder Trudy achterlatend in het huis in Groningen. Na een zoveelste reorganisatie bij mijn werkgever kon ik kiezen tussen vervroegd pensioen of doorwerken met wisselende werkzaamheden. Het was in 2005, ik kende Etty, die helemaal in Dronryp woonde, al een paar jaar, dus ik koos voor vervroegde pensionering. Niet te geloven van tevoren was dat ik nòg eens van Groningen naar Friesland zou pendelen, ook deze keer weer om dezelfde reden: de vrouw. De ritten naar Dronryp waar ik Etty heb leren kennen, zijn niet voor niets geweest. Na 3 jaar heen en weer reizen tussen Dronryp en Haren, besloten Etty en ik in 2005 samen verder te gaan. Zo ben ik neergestreken in het huis van Etty vlak voor de brug, een prachtplek bij een prachtvrouw. De pen gaat nog niet de brug over al was die er vlakbij en komt in handen van Wopke van der Wal, die ik ken als de grote verteller van 1001 Rypster verhalen.
.........................................................................................................................................................Romke Scharringa
Andre vd Wal, bedankt voor de Pen. Mijn naam is Romke Scharringa en ik woon ook op het mooiste plekje van Dronryp: Lytsehuzen! Ik ben geboren (1971) en getogen in Wjelsryp en heb 3 broers en 1 zuster. Mijn vader en moeder, Jelle en Wietske Scharringa, hadden een varkensfokkerij. Daarnaast had mijn vader verschillende banen als loonwerker, boerenarbeider, bouwvakker, grondwerker, enz. In 1986 stopten ze met de varkens, maar de schuren bleven staan. Dus ruimte zat. Dit gaf ons de gelegenheid om wat dieren te houden en al snel begon de handel in konijnen, kippen (en eieren), geiten en pauwen, maar ook in zwarte grond en landbouwhekken. Kortom een prachtige tijd! Na de basisschool ben ik naar het Lienward College te Leeuwarden gegaan en heb mijn HAVOdiploma gehaald. Daarna naar het Friesland College, daar was de mogelijkheid om in één jaar het MEAO-diploma te halen en gelukkig lukte dit. Op mijn negentiende kon ik aan het werk bij Regts BV te Franeker (een groothandel in ijzerwaren, gereedschappen en hang- en sluitwerk). Het eerste jaar achter de balie in de winkel en toen als vertegenwoordiger. In de jaren die volgden, heb ik mijn vrouw Toos Lettinga leren kennen en in 1998 hebben we ons huis gekocht op Lytsehuzen 7. Dronryp zagen we beide wel zitten, ik was vroeger veel te vinden in Bar Yn'e Stâl en zowel voor mij als voor Toos was de Rypster merke niet onbekend! Het huis hebben we gekocht van Lina, de vrouw van de toen overleden veehandelaar Durk Terpstra. Vele verbouwingen volgden en ons huis is bijna zoals wij het wensen. Ondertussen vond ik het na 14 leerzame en plezierige jaren bij Regts tijd voor iets anders en kon aan ik aan de slag als vertegenwoordiger bij Weekamp Deuren te Dedemsvaart (een deurenfabriek). Ook veranderde onze thuissituatie. In hetzelfde jaar 2004 werd onze zoon Jelle geboren. Weer twee jaar verder werd mij een nieuwe baan aangeboden als projectleider bij BPZ te Tynaarlo. BPZ bewerkt, levert en monteert binnendeuren compleet met glas, hang- en sluitwerk en toegangscontrole in gebouwen zoals bijvoorbeeld nieuwbouw Kúkshiem en nieuwbouw Provinsjehûs Fryslân te Leeuwarden. Niet alleen een nieuwe baan, ook onze dochter Minke werd geboren in datzelfde jaar 2006. Jelle en Minke zitten allebei alweer op de Sint Radbodus school. Jelle zit sinds vorig jaar op voetbal (F6) en beide doen ze aan gymnastiek. Nu 13 jaar later zijn we, twee kinderen, twee pony's, twee katten en een hond verder en wonen we met veel plezier in Dronryp en voelen ons echte Rypsters en hopen dat nog lang te blijven. De pen blijft nog een keer aan de goeie kant van de brug en ik geef hem door aan een man die misschien de hele Gearfetter wel kan vullen met z'n verhalen: Sjoerd Meekma
..............................................................................................................................................................André v/d Wal
Mijn naam is André v/d Wal, geboren in 1960 op Hatzum, we woonden daar riant op de vlasfabriek, een groot huis met 2 grote loodsen. Ik heb één broer en vijf zussen. Halverwege de zestigerjaren is de fabriek gesloten, omdat katoen in opmars kwam. Daarna was het één groot speelparadijs. Woensdagmiddag en zaterdagmiddag waren er altijd kinderen te spelen (blikje schoppen, verstoppertje). Ook was er voldoende ruimte voor dieren. Zo had ik duiven, kippen en geiten. Na de lagere school ging ik naar de Mavo in Leeuwarden, hier heb ik net zo lang opgezeten als op de lagere school (6 jaar). Ik was veel liever aan het werk dan dat ik op school zat, daarom was ik veel op de boerderij bij mijn omke Harm en tante Wietske. Inmiddels waren we verhuisd naar Dronrijp. Na de Mavo werkte ik bij verschillende boeren en loonbedrijven, totdat ik in dienst moest bij de luchtmacht, eerst drie maanden in Nijmegen, daarna 11 maanden in Leeuwarden. Hierna ben ik toevalligerwijs op de kaasfabriek gekomen. In 1983 leerde ik mijn vrouw Marianne kennen, en hoe is het mogelijk, in de kroeg op Hatzum. Na 3 jaar verkering zijn we getrouwd en gingen we wonen op de Hearewei. We kregen 4 kinderen; Carina, Renate, Monique en Hidde. In 1996 zijn we verhuisd naar Lytsehuzen, het mooiste plekje van Dronrijp en inmiddels alweer 25 jaar getrouwd. Ik werk inmiddels alweer 30 jaar op de kaasfabriek hier vlakbij. In 2009 kregen we te horen dat de fabriek dicht gaat in juni 2011, onbegrijpelijk. Dit hebben we aan de fusie Friesland Campina te danken, in mijn ogen één grote kapitaalvernietiging. Maar ja, wat doe je eraan? D.m.v. het sociaal plan hebben toch de meeste collega's weer werk gevonden op andere locaties. Ikzelf ga naar Noordwijk (Groningen), hier wordt room verwerkt tot boterolie en roomserum. Ook wel weer een nieuwe uitdaging. Om de pen nog even aan deze kant van de brug te houden geef ik de pen door aan mijn overbuurman, Romke Scharringa.
...............................................................................................................................................................Jan van Zalinge Ik kreeg de pen van buurman Yme Arendz. Ik ben Jan van Zalinge, geboren in 1964 te Monnickendam, een stadje aan het IJsselmeer ten noorden van Amsterdam. Midden in Waterland groeide ik op samen met mijn twee zussen en een broer. Mijn ouders hadden een, wat men tegenwoordig romantisch , Ot- en Sien boerderij noemt met koeien,schapen, konijnen, kippen etc.. De werkelijkheid was eenvoudig leven en hard werken. Na de lagere school en de MAVO heb ik de Middelbare Agrarische school gedaan want het boerenbloed kruipt toch waar het niet gaan kan. In 1984 toen ik van school kwam was de z.g. superheffing op melk een feit, hierdoor was het op dat moment niet meer mogelijk het bedrijf snel uit te breiden. Daarom ben ik ongeveer 10 jaar bij een loonwerker aan de slag geweest en heb daarnaast het ouderlijk bedrijf overgenomen. In 1990 leerde ik Liesbeth kennen tijdens de vierdaagse van Nijmegen. Dat was nog behoorlijk spannend, want in die tijd had je nog geen programma zoals boer zoekt vrouw die dat voor je regelt, met zakken vol brieven om een geschikte vrouw uit te zoeken. Als meisje uit de Randstad kon je je ook niet meer vertonen als je met een boer thuiskwam dus in het begin van onze verkeringstijd zweeg ik over mijn beroep en was ik gewoon loonwerker tot ik dacht dat onze relatie dit wel kon dragen. Sindsdien wandelen we samen door het leven, waarin we 4 dochters kregen, Anne, Sara, Elise en Esther. Sport is na deze wandeltocht gebleven, elk jaar zoeken we weer een uitdaging om aan te gaan, hetzij een marathon, triatlon of kennedymars. Maar het liefst binden we de schaatsen onder en gaan er dan op uit. Na het overlijden van mijn zwager ben ik een maatschap met mijn zus Wil aangegaan en hebben onze bedrijven samengevoegd. Waarbij we op de ene locatie molken en op de andere het jongvee, droogvee en schapen hielden. Dit betekende heel veel heen en weer rijden met vee en voer. Toen bleek dat de ruilverkaveling desastreus uit zou pakken voor ons bedrijf hebben we besloten de bedrijven te verkopen en elders een nieuwe start te maken. Dit is na een zoektocht door NoordNederland dus op de Longbuorren 5 nabij Hatsum geworden. Frappant is dat de geschiedenis zich lijkt te herhalen want ook in de ruilverkaveling Baarderadeel pakt het zo uit dat 2/3 van onze grond niet meer bereikbaar is voor de melkkoeien. Maar om opnieuw alles achter te laten en elders te starten is niet aantrekkelijk. We wonen hier inmiddels bijna 16 jaar en voelen ons hier prima thuis. Ik geef de pen door aan Andre van der Wal
...............................................................................................................................................................Yme Arendz Allereerst de beste wensen voor 2011! Buurman Symen Sikma vroeg of ik de pen van hem wilde overnemen, erover nadenken was geen optie want dezelfde avond moest zijn verhaal ingeleverd worden. Ik had dus geen keus... Ik ben Yme Arendz en woon halverwege Dronryp en Hatzum op Longbuorren 9 samen met mijn vrouw Renske. Samen hebben we 5 kinderen, Alida, Jitske, Johannes, Mieke en Laura. Alida en Jitske hebben inmiddels het ouderlijk huis verlaten, maar komen gelukkig nog met regelmaat langs. In Leons ben ik geboren op 13 mei 1960. Samen met mijn ouders en broer en zussen woonden we op een boerderij midden in de landerijen. In Baard gingen we naar op de fiets naar de basisschool ongeveer 2,5 km verderop. Zomers moesten we vaak door 7 landhekken om thuis te komen. In 1973 verkochten onze ouders de boerderij en verhuisden we naar Jorwert. Hier hebben we 2 jaar met plezier gewoond. Vervolgens werd er een huis gekocht aan de Skoallânswei in Dronrijp. Voetballen en kaatsen waren mijn grootste hobby`s, toch heb ik er uiteindelijk voor gekozen om verder te gaan in de kaatssport. Samen met Kees Laanstra, Dominicus van der Wal en coach Teake Hofman hebben we in 1976 de freule gewonnen. Een hoogtepunt in mijn kaatscarrière waar ik met veel plezier aan terugdenk. Inmiddels zat ik op de LTS in Leeuwarden waar ik mijn diploma's lassen, constructie bankwerken en installatietechniek haalde. Daarna heb ik 10 jaar gewerkt als installateur. In 1981 ben ik getrouwd met Renske van der Wal en aan de Longbuorren 9 komen wonen. Hier wonen we nog steeds met ontzettend veel plezier! Vanaf 1990 kreeg ik last van mijn rug en constateerde de arts een dubbele hernia. Het advies was dan ook om ander werk te zoeken, wat niet meeviel. Inmiddels hadden we van buurvrouw van der Woude de andere helft van het huis gekocht. Het huis werd opeens een stuk groter. Na het advies van de arts ben ik gaan solliciteren als melkcontroleur bij de CR Delta. Een baan voor 5 dagen per week, s ochtends en s avonds naar de boeren in de omgeving. Uiteindelijk heb ik dit werk gedurende 10 jaar met veel plezier gedaan. De interesse voor dieren heb ik altijd al gehad. Af en toe kocht ik een paar schapen en kalveren om ze vervolgens door te verkopen via Durk Terpstra en Bauke Wielinga. Zo kon ik langzaam mijn werk als melkcontroleur afbouwen en leven we inmiddels ruim 10 jaar van de veehandel. In de veehandel is de afgelopen jaren veel veranderd. Vooral het afbranden van de Frieslandhal en de MKZ crisis in 2001 waren moeilijke tijden voor de landbouwsector. Toenmalig minister Brinkhorst besloot om de veemarkten te sluiten en het transporteren van dieren te verbieden. De regelgeving werd steeds strenger. Door een sterk veemarktbestuur is Leeuwarden gelukkig open gebleven. De schapen, kalveren en koeien worden nu op verschillende dagen aangeleverd. De schapen op dinsdag, de kalveren op woensdag en de koeien op donderdag. Ook is er inmiddels een 21 dagen regeling. Dit houdt in dat als je vee aankoopt, je ze de eerste 21 dagen niet mag verkopen, en dat is voor de veehandel funest. De schapen hebben een verplicht elektronisch oormerk, ook dit brengt heel veel administratie met zich mee. Ondanks de strenge regelgeving heb ik een mooi en vrij beroep. Het beoordelen van de waarde van het vee en het contact met de mensen maken mijn beroep afwisselend. Na het verhandelen van het vee in het FEC ga je samen met collega`s naar het markt café voor een bakje koffie en het laatste nieuws over de eigen regio. Ik ga elke dag met plezier "de boer op", je weet nooit wat je te wachten staat en dat maakt het ontzettend leuk! Samen met mijn gezin hoop ik nog vele jaren gelukkig op longbuorren 9 te wonen!
Ik geef de pen door aan buurman Jan van Zalinge
...............................................................................................................................................................Sijmen Sikma
Van buurman Henk Jukkema kreeg ik de pen. Mijn naam is Sijmen Sikma geboren in 1952 te Leeuwarden, maar ben opgegroeid op Hatsum onder Dronrijp. Ons gezin bestond uit vijf kinderen, vier jongens en een meisje. Zelf ben ik de oudste. In 1972 ontmoete ik Jeltje Nijp uit Stiens en met haar ben ik in1975 getrouwd. Samen kregen we drie kinderen. Hester (34) zij werkt in het MCL als verpleegkundige en is getrouwd met Gert Jan Hiemstra. Zij woont met man en 3 kinderen in Easterein. Lourens (31) werkt als manager in het Novatel te Amsterdam, en hij woont hier ook. Tsjalling (24) net geslaagd voor de Pabo woont met zijn vriendin Jolanda in Leeuwarden. Samen maken ze op dit moment een reis door Australië. Tsjalling is vernoemd naar mijn broer die in 1980 met de motor is verongelukt. Zelf ben ik naar de lagere en middelbare landbouwschool geweest. Dit was meer feesten dan leren. Volgens de directeur moest ik daarna naar de hogere landbouwschool, maar mijn vader zei als je boer wilt worden moet hij nu aan de slag en niet doorleren. Later heb ik nog een HBO studie Economie gevolgd. Hier heb ik ontzettend veel geleerd. Als wij uitgingen was dat altijd naar De Twee Gemeenten in Irnsum, en 38 jaar geleden leerde ik daar Jeltje kennen. Op zaterdag avond om half acht stonden we al in de rij om naar de beste muziekgroepen van Nederland te luisteren. Een paar noem ik hier, de Cats, het oude BZN, een heel jonge Herman Brood, The Golden Earrings, Q65 en Corrie en de Rekels. Op zondagavond was het dansen wat niet een hobby van mij was. Ik had Jeltje al verschillende keren gezien maar dacht hier begin ik niet aan want deze is te mooi voor mij. Bovendien was een gesprek beginnen met een vrouw voor mij erg moeilijk. Ik begon maar over het weer want verder kwam ik niet. Maar gelukkig begon zij op een avond een gesprek met mij. Ik schrok zo, een praatje over het weer is er niet eens van gekomen. In die tijd voelde ik mij door allerlei omstandigheden nog slechter dan slecht. Na een paar weken verkering heb ik dat haar ook verteld zodat zij zelf de beslissing kon nemen of met mij verder gaan of de verkering uitmaken. Gelukkig is zij bij mij gebleven en was ik na een paar jaar weer in balans. In 1975 zijn wij toen getrouwd. Dit was voor mij de belangrijkste en mooiste dag van mijn leven en zo denk ik er nu nog over. Mijn vader was boer en op mijn vijfde jaar wist ik ook al dat ik dit wilde worden. Mijn broer Tsjalling en ik haalden toen ook al het hooi van het land. Wij spanden een sigarendoos achter de poes, maar poeke was gauw verdwenen en we zagen hem pas na twee dagen terug. Daarna was hond Bijke aan de beurt. Een klein karretje vast aan zijn halsband maar Bijke sliep liever, dus ons hooi bleef op het land liggen. Daarna kwam de lagere school, waar ik veel plezier heb gehad, want na schooltijd was er tijd om te voetballen en deurtje bellen. Appels en peren bij een ander uit de tuin halen was ook een favoriet spelletje. Als dit weer eens was gebeurd, kregen we de politie op ons dak. Politie Boonstra was een heel beste man als hij zei het is gebeurd dan was het ook gebeurd .Maar politie Bijlsma was ontzettend streng. Dan kwam je aan praten niet toe. Dan moest je lopen, en het ergste was die man was verschrikkelijke snel, maar bij 50 meter voorsprong dan haalde je het wel.
Ook pikten we wel eens een bootje dat lag meestal in het oude kanaal en leegden dan de fuiken van binnenvisser Fritsma. Dit deden we ook een keer in de Hatzummer opvaart maar deze fuiken waren van buurman Oege van der Wal, dus je kunt wel raden wat er toen gebeurde. Met bakker Wolf haalden we ook altijd steken uit toen we wat sterker waren. We hebben zijn auto op blokjes gezet. Hij kwam in paniek binnen de auto doet het niet meer. Ik heb hem al in de vierde versnelling gehad. Toen de
motorkap maar omhoog. Maar bakker er zit niet eens een motor in zei ik. Toen kwam bakker Wolf erachter dat de motor achterin zat want het was een volkswagen. In die tijd ging ik ook al met geiten en kalveren naar de keuring. Met de geiten ben ik een paar maal fries kampioen geweest. Hier ben ik mee gestopt toen ik 20 jaar was want de boerderij was veel belangrijker. Op mijn twaalfde ben ik een keer naar de veekeuring in Leeuwarden geweest en dat was toen een jubileum jaar. Nog nooit van mijn leven had ik zulke mooie koeien gezien vooral de dieren met de hoofdprijzen. Toen ik op mijn fiets naar huis ging wist ik zeker dat ik dat ook één keer in mijn leven wilde meemaken. Na 25 jaar was het dan zover. In 1989 was ook een jubileum jaar. Ik had toen het fraaiste drietal koeien en de hoogste melkproductie per koe van Friesland. Dit was voor mij net als het winnen van de PC. Nu vijf jaar geleden ben ik gestopt met het bedrijf. Dit kwam omdat ik reuma heb en na een paar operaties was het voor mij onmogelijk om door te gaan. Bovendien hadden we geen opvolger. Na dat we gestopt zijn hebben Jeltje en ik vele reizen gemaakt buiten Europa en binnen Europa met onze camper. We hebben tot nu toe een mooie tijd gehad, dit komt ook door de kinderen en kleinkinderen. We genieten nog elke dag. We blijven mooi op de boerderij wonen want mooier plekje vind je niet . Ik geef de pen door aan buurman Yme Arendz.
...............................................................................................................................................................Henk Jukkema
Van volleybalmaat Ton Thannhauser krijg ik de pen. Ik ben Henk Jukkema, geboren in 1946 in Haren (Gr), toen nog een plattelandsdorp. In 1956 verhuizen we naar Enschede, in die tijd een grauwe industriestad. Mijn vader drijft er een optiekzaak. Na de HBS, een opticienstudie in Rotterdam en varen bij de Holland-Amerika Lijn, kan ik in dienst nadenken over mijn toekomst, want opticien worden lijkt me niks. Op de kunstakademie in Enschede leer ik Kim Stabin kennen, zij doet mode en textiele werkvormen, ik grafische vormgeving. Ze is nogal exotisch, komt uit ZuidAfrika, is engelssprekend, heeft ravenzwart haar, groene ogen en het zijn de wilde sixties. Zeer fascinerend allemaal, mijn nette gereformeerde ouders zijn minder blij. Na mijn studie moet de wereld ontdekt worden, ik kan met een zeiljacht mee de oceaan over, via Gibraltar, Casablanca, de Canarische en Kaapverdische Eilanden naar Barbados. Maanden door de Caribbean zwerven, elke dag duiken, snorkelen en speervissen. Terug via Bermuda en de Azoren, solo naar Brest en tenslotte weer thuis. Die oceaanreis heeft me blijvend veranderd.
Terug in Enschede moet de schoorsteen roken, want Kim en ik gaan samenwonen en dat kan niet gratis. Ik werk weer als grafisch ontwerper, haal een onderwijsakte en word part-time teken- en handvaardigheidsleraar aan de Scholengemeenschap Zuid. Net als Ton Thannhauser volleybal ik bij Spirit Actief, maar ik kan me niet herinneren hem ooit gezien te hebben. Ik schrijf het boek 'Reis door het blauw' over mijn zeilreis, eigenlijk met het doel om een boot gesponsord te krijgen voor de volgende transatlantische solozeilrace (OSTAR) van Plymouth (Engeland) naar Newport (US), een afstand van ruim 3000 zeemijl (5500 km) tegen de westenwinden en de Golfstroom in. Dat lukt in
1976 en met de Contest 30 Hesperia ben ik zes weken alleen onderweg. Allesbehalve een record, maar de meest bijzondere oceaanreis die ik ooit gemaakt heb. Ik heb mezelf bewezen dat ik het mentaal aankan. Terug nog een jaar lesgeven, maar het is me te saai, ik ga full-time werken als ontwerper.
In 1979 verhuizen we van Enschede naar Hatzum waar we nu nog wonen. Ik werk zes jaar bij De Vries Sails in Grou als ontwerper. Kim is intussen allang uit de mode, heeft allerlei studies gedaan, werkt eerst als creatief therapeut en later als regiohoofd in de verslavingszorg. In 1980 doe ik weer mee aan de OSTAR, dit keer finish ik na ruim 30 dagen als derde in mijn klasse. In de OSTAR van 1984 word ik vijfde in 25 dagen en 12 uur. Deze races waren voor mij een soort Olympics.
In 1985 begin ik als freelance grafisch ontwerper en tekstschrijver te Harlingen en dat doe ik nog steeds. Ontwerpen, tekstschrijven en illustreren is het mooiste werk wat ik kan bedenken en ik peins er niet over om volgend jaar als ik 65 word, te stoppen. Ik heb veel relaties uit de watersport en scheepvaart, maar ik doe ook opdrachten voor de gemeente Harlingen. Kim is ondertussen districtmanager Noord-Nederland bij de Fiom, een bedrijf dat zich bezig houdt met problematiek rond ongewenste zwangerschappen, ongewilde kinderloosheid, afstand doen en adoptie, en zoekacties naar biologische ouders en verwante kinderen. Soloracen is er niet meer bij, maar we brengen regelmatig jachten weg naar verre oorden. Kim is ondertussen vele malen meegeweest, we hebben met z'n tweeën boten van en naar de Azoren gezeild. Van en naar Zuid-Portugal en naar Zuid-Ierland. Zeemensen als we zijn, duiken we ook, de riffen van Ierland, Zuid-Afrika, de Malediven of Bonaire weten ons te verleiden. Sinds een jaar of tien ben ik enthousiast zweefvlieger bij de Friese Aero Club die opereert vanaf de vliegbasis. Volleyballen doe ik al bij DOS, nu DSVS sinds 1979. Het herenteam is een hechte groep en na een training of wedstrijd wordt het leven altijd breed doorgenomen. We wonen nog steeds op Hatzum - centrum van de denkende wereld - met drie grote Maine coons in een wit huisje met een grote tuin. Sinds een paar jaar hebben we nieuwe buren, Klaas en Froukje Zijlstra, waarvan we ook een stuk grond gekocht hebben waardoor de tuin ongeveer verdubbelde in grootte. Samen hebben we een afscheiding gebouwd van steigerpijp en betonnetten die nu weelderig begroeid zijn met klimop, klimrozen en kamperfoelie. 's Zomers is het eigenlijk zonde om met vakantie te gaan, we willen hier blijven wonen tot ze ons weg moeten dragen. De pen geef ik door aan Sijmen Sikma
............................................................................................................................................................Ton Thannhauser
Op een onverwacht moment zo tegen 18.00 uur ergens in juni gaat de telefoon. Met Nico…Ik wil jou graag de Pen doorgeven. Oké…..prima . Nee, ik hoef er niet over na te denken en eigenlijk vind ik het een eer om als niet-Fries in dit krantje te mogen staan. Bedankt. Welkom in de PEN-groep denk ik.
Ik ben Ton Thannhauser, ondertussen 51 jaar. Geboren in de Deventer-koekstad. Samen met mijn twee zussen heb ik hier mijn de eerste zes jonge jaren doorgebracht. Wij woonden pal achter het Schaatsstadion in de jaren van Ard en Keessie. Ik zat in de eerste peuter-schaats-groep en elke woensdagmiddag heb ik fanatiek geoefend, maar helaas door onze verhuizing naar Enschede is er een sportieve schaatscarrière in de kiem gesmoord. Mijn vader werkte in die tijd in de buitendienst van het latere GAK. Wij hadden waarschijnlijk de eerste gratis all-in leasewagen. Een Volkswagen-Kever. In 1960 overigens één van de weinige auto's in de straat. Wij waren mobiel. Daardoor is waarschijnlijk het enthousiasme van het kamperen aangewakkerd. Destijds, met z'n allen in een lawaaierige Kever met een enorme pukkel op de imperiaal helemaal naar Luxemburg. In Enschede kwam ik via een Jenaplan school op het Jacobus College, een HAVO-VWO scholengemeenschap. Met legerjas, klompen en lang haar natuurlijk. Een heerlijke tijd. Heel wat keren bij de conrector op de mat geweest maar dat hoort erbij. Ik voetbalde toen bij de Enschedese Boys en volleybalde bij Spirit Actief. In de vakantie had mijn moeder een baantje bij de expeditieafdeling van de GROLSCH geregeld met als gevolg dat dit mijn huismerk geworden is. Na het behalen van het diploma ging er een wens in vervulling. Ik mocht aan de ALO, de sportacademie, studeren. Er ging een wereld voor mij open. Op kamers op je 18e. Heerlijk vrij. Een echte studentenstad. Een echte aanrader. Niemand die op je let: maar hoe kook je eten en hoe doe je de was Gelukkig hadden wij de studenten vereniging MeSaCoSa waar van alles te beleven was. Aangezien wij onze lessen over heel Groningen verspreid hadden en minstens een kleine 100 kilometer per week moesten fietsen was dit ons centrale punt. Voor een lekkere uitsmijter bijvoorbeeld. Degene die dit voor mij klaarmaakte deed dit zo goed dat ik opslag verliefd op haar werd. Dit bleek echter een stugge Friezin uit Dokkum. Deze gaf zich niet zomaar gewonnen. Ontiegelijk mijn best moeten doen en voordat je het weet ben je meteen ook al je vrijheid kwijt en ben je ondertussen 30 jaar bij elkaar. Na de ALO heb ik het volleyballen opnieuw opgepakt. Dat was dus de hele week trainen, training geven en spelen. Tussendoor heb ik nog twee jaar in Enschede gewerkt in een sportcentrum en op verschillende middelbare scholen maar toen wij beide werk vonden in Purmerend zijn wij verhuisd. Marianne als botanisch analist en ik als gymleraar op verschillende scholen. Getrouwd met 500 kinderen op het bordes is ook één van de voordelen als je leraar bent. Hier is onze Fenneke geboren. De eerste van onze drie dochters. Ondertussen een cursus MRT, jeugdgolf en leerlingbegeleider gevolgd en een HBO-studie MO-Economische Wetenschappen en Recht afgerond.
Werken in het westen is prima maar wonen deden toch liever aan de andere kant van het IJsselmeer, en dat werd Friesland. In 1992 maakten wij de grote overstap. Marianne kon bij het Wetterskip aan de slag en ik heb nog jaren op en neer gereden over de Afsluitdijk. Via Leeuwarden, waar onze dochters Liesanne en Nynke zijn geboren, zijn wij neergestreken in Dronrijp. Dat het een heel sociaal en meelevend dorp is werd al snel duidelijk want altijd is er wel iemand die de helpende hand toesteekt. Een heerlijk dorp. Wij voelen ons er echt thuis. Al vrij snel heb ik mij hier weer in het verenigingsleven gestort. Met volleybalvereniging DSVS timmeren wij aan de weg, al mogen de verenigingen DOS en TV Schatzenburg er ook zijn. Fenneke volgt ondertussen een HBO studie Small Business and Retail Management, Liesanne is net geslaagd en gaat de opleiding MBO-Mediavormgeving doen en Nynke doet het prima op het AMS.
Twee jaar geleden kwamen er opnieuw kansen. Marianne gaat als Planvormer verder en ik heb een baan aangeboden gekregen op CSG Ulbe van Houten. Een kleine scholengemeenschap. Een prima keuze. Fijne collega's en heel veel sportieve leerlingen. En om omdat wij nog wat energie over hadden hebben wij een huis gekocht aan de Dotingatun. Op één van de mooiste plekjes in Dronrijp vinden wij.
Maar het prachtige huis uit 1976 bleek een flinke opknapper. Wij hebben het ongeveer in z'n geheel gestript en na twee jaren ploeteren is het bijna naar onze zin en kunnen wij lekker gaan genieten van een welverdiende vakantie. Wij zijn verwoede kampeerders, bergje op en af. Heerlijk uitkijkend over de toppen van de Alpen (al denken onze dochters daar totaal anders over). Natuurlijk proberen wij ook een mooi meer te vinden waar wij lekker kunnen dagdromen over de komende tijden. Ook op het sportieve vlak.
En over volleybal gesproken: De pen geef ik door aan mijn volleybal-teamgenoot Henk Jukkema.
Ton Thannhauser.
..............................................................................................................................................................Nico Berendse
Toen ik voor de pen werd gevraagd, moest ik daar toch eerst een nachtje over slapen, maar daarna leek het me tocht wel leuk om te doen, vandaar hier mijn verhaal. Ik ben Nico Berendse en 63 jaar geleden geboren in het Westland, de tuinbouwstreek in het westen van Nederland, waar je hard werken en nuchterheid met de paplepel krijgt ingegoten. Mijn wieg stond in het huis van een groot gezin, ik heb 5 broers en 3 zussen. Mijn vader was handelsreiziger,mijn moeder deed de huishouding en verzorgde ons gezin. Mijn geboortedorp was het toen nog overwegend R.K Kwintsheul. Toen ik 14 was verhuisden we naar het nabijgelegen Wateringen. In mijn jeugd gingen de meeste jongens op hun 14e jaar van school om te gaan werken. Ik deed dat ook en startte bij Bakkerij Cor Veenman in mijn geboortedorp. Dat was een deels nog traditionele bakkerij met een modern gedeelte waar op grote schaal bakkerij produkten werden gemaakt. Na 2 jaar ging ik bij Bakker Roodenrijs in Wateringen werken. Ik verzorgde voor hem een broodwijk in een nabijgelegen nieuwbouwwijk in Den Haag; met een halfje wit naar drie hoog klauteren. Toen ik 17 was werkte ik een jaartje bij tuinder Piet Jansen in Kwintsheul en daarna bij een kassensloopbedrijf. Ondertussen had ik op mijn 18e Bea Hanemayer leren kennen. Bea en ik verloofden ons en na vier jaar verkering trouwden we en gingen in het nabijgelegen De Lier wonen. Ik was ondertussen gaan werken op het b.d. tuinbouwbedrijf van de Gebr. van der Goes en heb daar bijna 8 jaar met heel veel plezier gewerkt. In de avonduren studeerde ik o.a voor het middenstandsdiploma en de MULO. Via mijn avondstudie kwam ik in contact met een afdelingshoofd van een Diergeneeskundig Instituut, het CDI dat in Rotterdam gevestigd was. Ze gingen i.v.m een leverbot epidemie vervroegd naar Lelystad om het onderzoek naar deze parasitaire platworm uit te breiden en ze zochten laboranten en analisten en als je een dergelijke studie wilde starten dan maakte je kans om mee te mogen. Het sprak mij enorm aan. Binnen 2 maanden werkte ik er en woonden we met zijn drieen in Lelystad, want ondertussen was in De Lier, Wolmet onze dochter geboren.Wolmet is inmiddels 40 jaar en dit jaar moeder geworden van een wolk van een zoon; Sem, waardoor ik dus sinds februari ook opa ben geworden, dat is natuurlijk fantastisch. Bea en ik kregen in Lelystad ook een zoon; Volmer, die is inmiddels 38 en woont al 20 jaar in Hoorn. Na 12 jaar viel ons gezin helaas uiteen. Na 7 jaar wilde ik graag van werk veranderen en ging in Amsterdam en Nijmegen voor onderwijzer studeren.Ik had inmiddels Jantsje leren kennen, zij werd mijn grote liefde, we gingen in Lelystad samenwonen en kregen in de loop der jaren 2 schatten van kinderen. Sybren, die nu 18 is en Welmoed die inmiddels 15 is. We wilden na een tijdje allebei wel naar Friesland en kwamen zo in Tzummarum en Wier terecht waar we 3 jaar woonden. Daarna woonden we 12 jaar in de oude pastorie in Arum. Door gezondheidsperikelen werd al het werk aan dat mooie huis te zwaar en verhuisden we in 1997 naar Dronrijp. Ik werkte al die jaren als onderwijzer aan de Michaelschool in Leeuwarden.
Ondertusssen deed ik in de avonduren de applicatiecursus voor Vrije School leraar, studeerde een paar jaar M.O geschiedenis, en paar jaar M.O. Nederlands, deed een cursus voor Humanistisch Vormingswerker en de 2 jarige opleiding tot schooldirecteur. Ik zat ook in talrijke besturen, o.a. dat van de Oudheidkundige Vereniging Barradeel, het VKF en was provinciaal voorzitter van Grien Links. Vijf jaar geleden viel ons gezin helaas uiteen en sindsdien woon ik, gelukkig dicht bij mijn jongste kinderen, in de Molepolle. De laatste jaren studeer ik in eigen tempo aan de Bachelors opleiding Algemene Culturele Wetenschappen bij de O.U. Sinds 1 januari van dit jaar heb ik altijd durende vakantie gekregen. Ik ben toen full time aan het werk gegaan met mijn grote passie van de laatste jaren ; wandelen. Als de Land-Loop-Kunstenaar Rinnende Bear loop ik langere trajecten en laat daaruit kunstwerken ontstaan; foto-series, verhalen, gedichten en vertellingen. Mijn grootste project is; Miljoenen Kussen Voor Mijn Geliefde. Ik wandel hierbij door heel Frieskland, en kijk a.h.w. hoe Friesland er in het eerste decennium van deze eeuw bijligt. Binnenkort hoop ik via een website, lezingen en vertellingen hierover meer te kunnen tonen aan degene die hier belangstelling voor heeft. Ik geen de pen nu door aan; Ton Thanhauser
..............................................................................................................................................................Carolien Kruyt
Druk bezig met van alles tegelijk zoals bij mij te doen gebruikelijk, ging de deurbel. Vaak had ik al eens gedacht, zou er ooit iemand bij mij langs komen om mij te vragen? Wil en doe ik het dan? Maar… nu gebeurde het dus inderdaad! Het was Inge Nijenhuis met inderdaad de toch ergens een beetje gevreesde vraag of ik van haar de pen over zou willen nemen. Daar zit ik dan achter mijn laptop… waar begin ik en wat zet ik hier allemaal neer. Stiekem is het eigenlijk toch ook wel weer leuk merk ik nu. Mijn naam is Carolien Kruyt en ik ben met ons gezin in 1997 in Dronrijp komen wonen. Oorspronkelijk kom ik uit Breda maar woonde daar maar enkele jaren waarna ik door de verschillende werkzaamheden van mijn vader o.a. in Rotterdam, Velsen en Ermelo heb gewoond. Na de middelbare school had ik de behoefte om eerst iets anders te doen dan me direct in een studie te storten. Hier heb ik dan ook gehoor aan gegeven en ben met mijn zusje voor een periode naar Israël vertrokken om daar te gaan werken. Ik kan niet anders zeggen dan dat dit wel een hele ervaring was, alleen al het je begeven in zo 'n andere cultuur. Alles bij elkaar heb ik er veel door en van geleerd.
Na terugkomst bij mijn ouders bleek dat ik door alle ervaringen toch wel graag definitief het huis uit wilde waardoor ik naar Groningen ben verhuisd. De stad kende ik doordat mijn moeder daar vandaan kwam en omdat mijn broer er inmiddels ook zijn studie was begonnen. Dit is ook de plaats waar ik mijn partner heb ontmoet. Na de studietijd kreeg hij zijn oproep voor de militaire dienst. Hij koos voor de luchtmacht waarop hij uiteindelijk in Leeuwarden werd geplaatst. Uit praktische overweging hebben we er toen voor gekozen om daar dan ook maar naar toe te verhuizen. Het bleek niet zo heel moeilijk te zijn om een ligplaats voor ons binnenvaartschip te vinden waarop wij toen woonden, dus gooiden we onze trossen los en begonnen ons avontuur in Friesland. De provincie was ons niet onbekend en trok door de watersport die er van kinds af aan bij ons beide met de paplepel was ingegoten.Maar dit was toch wat anders, het was wel even wennen. Het in een andere plaats wonen vond ik geen probleem, uiteindelijk had ik al op zo veel plaatsen gezeten, het ging meer om de taal. Wanneer ik in een winkel tot twee keer navroeg in het Nederlands wat de prijs was omdat ik het niet begreep, kreeg ik wederom in het fries antwoord. Als 'niet fries' zijnde, zijn met name bedragen werkelijk niet te volgen. Maar goed dat je het op de kassa dan mee kan lezen waardoor er toch uit te komen viel. Inmiddels is dat al weer bijna 29 jaar geleden en al spreken wij het niet, de taal is nu absoluut geen probleem meer voor ons. In die jaren is er natuurlijk een heleboel gebeurd. Als eerste werd onze dochter geboren waarna wij nog 3 zoons hebben gekregen. We hebben in Friesland op verschillende plaatsen gewoond en gewerkt. Door mijn verschillende opleidingen heb ik o.a. in Leeuwarden en Sneek jaren gewerkt als docent in creatieve vakken. Zo gaf ik bijv. visagie en grime lessen naast dat ik bij de 'Harmonie' en 'de Lawei' in Drachten de coördinatie had en meewerkte aan de grime voor theatervoorstellingen. Ook deed ik freelanceropdrachten en doe ik nu nog zo nodig mee aan projecten van de 'Muziekboom' uit Drachten voor in het noorden van het land. Maar… dus in 1997 in Dronrijp neergestreken. Mijn wens was als psycho(sociaal) therapeut, wanneer ik daar een goede locatie voor zou vinden en er ruimte voor was in mijn leven en ons drukke gezin, een praktijk te starten. Dit is dan ook inderdaad gebeurd waar ik mijn baan als docent toen voor heb op gegeven. Mijn praktijk, genaamd Papilio, is gevestigd aan de Rypsterdyk 2b in Marssum. Het is een praktijk voor psychosocialetherapie/begeleiding, coaching en counseling. Wat het werken voor mij in deze vorm aantrekkelijk maakt is dat psychosociale therapie erg breed is. Het staat open voor het hier-en-nu, zonder voorbij te gaan aan ervaringen in eerdere levensfasen. Omdat er geen verwijzing nodig is, maakt het de stap voor ondersteuning veel makkelijker en toegankelijker. Iedereen regelt en bepaalt dus zelf of en wanneer het tijd is om aan zichzelf te gaan werken met (de nodige) ondersteuning. De opzet van de therapie en de coaching is om het zelfgenezend en probleemoplossend vermogen van de persoon in kwestie te activeren en te vergroten. Uiteindelijk los je de problemen, vervelende situaties etc. dus zelf op! Daar ik een grote affiniteit heb met lichaamsgericht werken, heb ik mij na mijn studie gespecialiseerd in deze therapievormen. Naast de cognitieve-gedrags therapie werk ik met gestalt en focussing therapie. Iedere keer is het weer geweldig te zien hoe er bij mensen gedachten en gevoelens kunnen veranderen door deze lichaamsgerichte manier van werken. Omdat uiteraard niet iedereen op de hoogte is van deze vormen van benadering, heb ik op de website van de praktijk www.mijnpsychotherapie.nl een korte samenvatting met uitleg hierover geschreven. Daarnaast is het
natuurlijk zo dat per situatie ik altijd kijk en bespreek in hoeverre men voor deze manier van benaderen openstaat. Mijn ervaring met o.a. deze vorm van werken is in ieder geval heel positief waardoor ik altijd met veel plezier aan het werk ben en hoop nog lang te blijven.
Ik geef de pen nu door aan Nico Berendse
....................................................................................................................................................Inge Nijenhuis-Stern
Het is Anita gelukt: ik kon niet weigeren toen ze vroeg of ik (R.Nijenhuis-Stern) de pen wilde. En ik maak natuurlijk gebruik van deze gelegenheid de datum aan te kondigen dat ik zal stoppen als huisarts: 1sept. 2010 (vlak voor mijn zestigste verjaardag). Nu terug naar het begin: Ik ben geboren en getogen in de stad Groningen (mijn ouders wonen er nog steeds). Mijn roepnaam was Ineke (de R staat voor Roelfina - naar mijn oma), tot er op de middelbare school 3 Ineke's in mijn klas zaten en wij met onze achternamen aan werden gesproken. Dat vond ik niets. Het duurde wel een aantal jaren voor ik voor iedereen Inge was, eigenlijk pas toen ik begon te studeren. Ik wilde graag medicijnen studeren - dat lukte met een beurs. In Groningen, dan kon ik thuis blijven wonen. Nou, dat duurde niet lang, want als mijn ouders opstonden, kwam ik ongeveer thuis. Ik ging dus toch ook op kamers wonen in Groningen. Ik ontmoette Hendrik, een Fries (zijn pake was wagenmaker in de Knipe, zijn opa huisarts in Tzummarum), geboren op Schiermonnikoog, student tandheelkunde, en al gauw woonden we samen op een boerderijtje in Harkstede - vlak buiten Groningen. Mijn plan was kinderarts te worden, maar toen ik mijn bul had en dus basisarts was in 1974, wilde ik graag aan de slag en niet nog jaren in opleiding. De huisartsenopleiding was toen net nieuw, duurde 1 jaar, ik kreeg een opleidingsplaats in Bergum, en zo kwamen we in Friesland (nooit spijt van gehad!!). Helaas was er, nadat ik klaar was, geen praktijk te vinden (en nu is de situatie precies andersom: nu is er een (huis)artsentekort. Dus ik zocht tijdelijk werk (als consultatiebureau-arts), en Hendrik vestigde zich met een vriend/studie-genoot "centraal" in Friesland in het Aldlan in Leeuwarden in 1979. Dat jaar raakte ik via via in kontakt met dokter Pranger, en mijn droom werd werkelijkheid: een praktijk buiten de stad, met alles erop en eraan (verloskunde en apotheek) in een maatschap. Ik was één van de weinige vrouwelijke huisartsen in Friesland toen - heel bijzonder. Natuurlijk gingen wij in Dronrijp wonen, in een 2 onder 1 kapwoning, waar wij in 1988, toen onze buurvrouw ging verhuizen, een 1 onder 1 kaphuis van maakten. De beginjaren hier waren turbulent en enerverend met alle veranderingen, en nieuwe verantwoordelijkheden. Zo zijn wij getrouwd, en werden onze kinderen geboren: Pieter in 1982 en Hessel in 1983 (wie toen voorspeld had dat zij resp.tandarts en arts zouden worden, hadden wij ongeloofwaardig geacht), besloot ik door te blijven werken en hebben wij het ongelooflijk getroffen met onze oppas thuis. Behalve privé, veranderde er ook veel in de praktijk: in 1980 bijv. stonden op 2 plankjes in de hal van de praktijk de medicijnen voor de patienten klaar, ieder pakte zijn
eigen! - ondenkbaar nu. We hadden 1 assistente (2 parttimers) - nu iedere dag 1 doktersassistente + 1 apothekersassistente + 1 dokters-assistente of praktijkondersteuner. In 1990 maakte de computer zijn entree in de praktijk, voor de apotheek (pas in 2004 verdween ook de "groene kaart" van het bureau). De waarneemregeling ging op de schop (onder de nodige weerstand): in de waarneemgroep van 5 praktijken ontstond een goede avond/nacht en weekenddienstregeling (inmiddels is 1 praktijk bij de dokterswacht, tot mijn vreugde wij nog niet). Halverwege mijn "carriere" was er nog een ingrijpende verandering: dokter Pranger stopte, en zijn deel van de praktijk werd overgenomen door mijn collega van Waning Bolt op 1 sept. 1996! Er moest gezocht worden naar een nieuwe praktijkruimte, en ook woonruimte voor zijn gezin. Na een tijdelijk verblijf in 3 geschakelde bouwketen trokken wij in ons nieuwe pand, achter het woonhuis van het gezin, aan de Molepolle. Ik genoot van mijn eigen spreekkamer en de ruimte. En geniet nog steeds. Maar vernieuwingen blijven nodig, zijn onontkoombaar, soms positief, maar helaas niet altijd. Zo zijn er nu ontwikkelingen die ons vak ook inhoudelijk raken en die niet tegen te houden lijken te zijn. Des te meer prijs ik mij gelukkig tot bijna het eind van mijn huisarts-zijn de verloskunde te kunnen blijven doen. Ik ben dankbaar voor wat ik samen met ieder beleefd heb - lief en leed, grote dingen en kleine dingen hebben indruk gemaakt - er zijn zoveel warme herinneringen. Dat is wat het zo bijzonder uniek en de moeite waard maakt HUISARTS te zijn, in het bijzonder ruim 30 jarig huisarts in Dronrijp te zijn. Ik hoop straks meer tijd te hebben voor oa mijn kleindochter Annemarijn, geboren in sept. 2009, maar ook voor langere vakanties, en gewoon alles waar geen tijd voor was.
En ik geef de pen nu door aan Carolien Kruyt.
................................................................................................................................................................Anita Tolsma
Marieke, bedankt voor de pen. Ik ben Anita Tolsma - Koopmans, geboren op paaszondag 26 maart 1967 in het ziekenhuis in Leeuwarden. Ik ben opgegroeid aan de Hearewei 46 in een warm gezin. Heit Willem was werkzaam bij de Friesland Bank, moeder Eke was interieurverzorgster bij ons thuis. Ik heb een broer, Klaas (2 jaar ouder dan mij) en een zusje, Astrid (5 jaar jonger dan mij). Als peuter ging ik naar het schooltje op de Tsjerkebuorren en als kleuter mocht ik naar de school wat nu St. Radbodus is. In die tijd was het nog mogelijk om vakantie te vieren buiten de schoolvakanties om. Zo gingen wij in mei altijd naar Spanje toe. Hier heb ik prachtige herinneringen aan, lekker weer, gezellige dagen en ontzettend veel lol met mijn vader, moeder, broer en zusje. In de wintermaanden konden we heerlijk schaatsen tussen de middag op de sloot tegenover ons huis. Mijn moeder bond ons de schaatsen onder op de keukentafel en zette ons zo over de weg op het ijs. Leuke herinneringen. Op de nieuw gebouwde school OBS de Romte heb ik een leuke schooltijd gehad van groep 3 t/m groep 8. Na mijn lagere schooltijd ben ik naar de Albronda-mavo in Franeker gegaan. Na de mavo heb ik een opleiding gevolgd als apothekersassistente in Leeuwarden en Groningen, waarna ik een baan kreeg bij Apotheek Post en Saxenoord in Franeker.
Als klein meisje was ik al lid van G.V. Dos, begonnen als individueel toestelturnster. Daarna ben ik me actief gaan bezig gehouden met het groepsspringen. In een prachtige ploeg onder leiding van Richard Schuurman en Elly Peereboom werden we in 1986 voor het eerst Nederlands A-kampioen. In de jaren erna behaalden we meerdere NKtitels. De avond voorafgaande aan de NK's hadden we in jeugdherbergen de meeste lol maar op de wedstrijddag zelf waren we zeer fanatiek aan het springen, enthousiast aangemoedigd door de vele supporters uit Dronrijp. Na het turnen ben ik gaan volleyballen bij Dos, later DSVS. Ook hier kwam ik in een mooi team terecht waarmee we in 1995 kampioen werden. De heren van SSS Marssum speelden naast ons op zaterdagmiddag en de gezelligheid in de Roelengahal tijdens en na de wedstrijden zal me altijd bij blijven. In 1985 leerde ik André Tolsma tijdens Rypster merke kennen en eind 1985 gingen we samen wonen in een duplexwoning in Franeker. André was fanatiek aan het kaatsen en in de zomermaanden waren de weekenden dus bezet met kaatsen en merke's in de diverse plaatsen in Friesland. In 1992 hebben we ons huis aan de Skoallânswei 12 gekocht en 2 jaar later zijn we getrouwd. Onze eerste dochter Anouk is geboren op 14 maart 1996 en op 10 januari 2000 kregen we onze tweede dochter Lisette. In september 1999 ben ik bij de huisartsenpraktijk in Dronrijp gaan werken, waar ik het ontzettend naar mijn zin heb. Een paar jaar geleden hebben we samen met vrienden een vakantiehuis gekocht in Oudemirdum, een prachtig 8persoons huis (De Bergeend) midden in de bossen, vlak bij het IJsselmeer. Aangezien onze dochters inmiddels ook fanatiek kaatsen, kunnen we niet veel meer naar ons vakantiehuis. Sindsdien verhuren we het huis ook (www.friesland-huis.nl). André is sinds november 2008 voorzitter van VvV Sjirk de Wal en dus zijn onze weekenden zomerdag behoorlijk gevuld met kaatsactiviteiten. Zelf doe ik wekelijks aan stepaerobics en ben ik zomerdag zo nu en dan te vinden bij het competitiekaatsen. Eén van mijn grote hobby's is vakantie vieren, het liefst naar een warm oord. Ik geef de pen graag door aan dokter Nijenhuis.
.........................................................................................................................................................Marieke Soepboer
En dan wordt je gevraagd voor de pen. Pfff…. Dat is wel even schrikken zeg! Maar wel super leuk natuurlijk. Om dan maar meteen met de deur in huis te vallen; Mijn naam is Marieke Soepboer, dochter van Pier Soepboer en Alie Kramer. Ik heb 2 broertjes, Paul en Jeroen. Ik ben geboren in het ziekenhuis in Harlingen. Mijn ouders woonden toen vlak buiten Tzummarum. Op jonge leeftijd zijn we vaak verhuisd en uiteindelijk in Hallum terecht gekomen. Hier zijn we mijn hele jeugd gebleven.
Ik heb de 8 groepen basisschool beleefd op "It Fundamint" in Hallum en daarna heb ik gekozen om naar het voorgezet onderwijs te gaan in Sint Annaparochie. Ik ging naar de Ulbe van Houten. Na het voorgezet onderwijs wist ik niet goed wat ik wilde. Ik ben toen met een vriendin mee gegaan naar haar opleiding, maar na een half jaar ben ik met de opleiding gestopt en ben ik gaan werken. Ik was van plan om in september opnieuw te beginnen met een opleiding maar het werken beviel me wel. Toen ik 20 was ben nog een half jaar naar Canada geweest als Au Pair, dat was ook een hele belevenis waar ik zo 6 pagina's vol over zou kunnen schrijven. Maar goed, na het hele Canada avontuur weer aan het werk als o.a. verkoop medewerkster, balie medewerkster en administratief medewerkster. Op 22 jarige leeftijd ben ik gaan samenwonen in Dronrijp. Toen vond ik de rust en de ruimte en ben ik de opleiding SPW gaan doen. Sinds 2005 werk ik met veel plezier in de kinderopvang. De relatie is na 5 jaar stuk gelopen maar ik woon nog steeds met veel plezier in Dronrijp. In januari 2006 heb ik mijn eigen dansschool opgezet in Dronrijp genaamd Happy Dance. Ik geef al dansles vanaf mijn achttiende maar moest stoppen vanwege de studie. Na mijn studie heb ik gezocht naar dansuurtjes maar alle verenigingen waren voorzien van leiding. Vanuit mijn omgeving kreeg ik te horen, dan begin je toch voor jezelf. Na een tijdje erover nagedacht hebben ben ik naar de gemeente gestapt en heb ik de danslessen opgestart. Ik ben klein begonnen maar al snel kreeg ik meer leden en inmiddels zijn er meer dan 40 meiden die elke dinsdagmiddag bij mij dansen in de zaal achter de bibliotheek. (www.happydance.nl) Inmiddels heb ik ook al een aantal dans workshops gegeven, o.a. op de basisscholen hier in Dronrijp, "De Romte" en "It Anker". Erg leuk als je iets kan doen in je eigen dorp! En goed nieuws; De komende weken doen wij mee aan de jeugdsponsoractie van de Poiesz in Menaldum. U spaart toch ook mee voor ons!!! Maar nu genoeg over mij, ik geef de pen door aan Anita Tolsma.
Groetjes, Marieke
........................................................................................................................................................... Anja Leijenaar
Daar is hij dan, de pen… op zich niet zo heel erg, maar wat ga ik dan vertellen! Volgens mij leid ik een heel normaal leven, maar ach, ook dat is wel eens leuk om te lezen lijkt mij. Op 14 februari 1975 ben ik geboren, als oudste dochter van Evert en Janna Rodenhuis wonende in Oosterlittens. Na mij kwam nog zusje Evelien en broertje Jelle Jan, de laatste kwam 8 jaar na mij en dus kon ik mooi de kleine Mem spelen.
Een fijne jeugd heb ik gehad, alles wat een kind zich maar kan wensen, lekker buiten spelen, sporten, naar school gaan in eigen dorp, veel vriend(innen), en een liefdevol en hecht gezin. Vele uitstapjes werden er gemaakt, dagje strand/bos/pretpark en de vakanties in de caravan. Mijn eerste schooldag was een dag die velen zich nog wel kunnen herinneren, de winter van 1979, met de hoge bergen sneeuw, ik kon die dag dan ook niet in school komen, maar door de hoge sneeuwbult liepen we er zo bovenop. De school was/is niet erg groot in totaal 30 leerlingen, heel wat ander als ik zie waar mijn kinderen nu zitten ( 28 in een groep). Na de plezierige jaren van de basisschool ben ik naar de MAVO in Wommels gegaan, met een hele groep iedere dag op de fiets, veel lol en gezelligheid gehad onderweg. Alleen viel het leren mij niet mee, had er ook geen zin in. Na 2 jaar de overstap naar de LHNO gemaakt, daar kon je daadwerkelijk ook iets doen, koken/uiterlijke verzorging, dit was wat ik voor ogen had, niet de hele dag in de boeken, en dus deze opleiding goed afgerond. Omdat ik absoluut niet wist wat ik wilde worden maar een brede vervolg opleiding gaan doen, de MDS in Leeuwarden. Hier heb ik 2 mooie jaren gehad, vooral de stageperiodes vond ik erg leuk eindelijk echt aan het werk. Op een van mijn stage plekken ben ik blijven hangen, bij de supermarkt in Winsum hier kon ik een baan krijgen van bijna 40 uur en dus was voor mij de keuze snel gemaakt en was er geen sprake meer van verder leren. In deze periode heb ik Jelle Jan leren kennen tijdens het jaarlijkse Freulefeest, en zo ben ik dus in Dronrijp terecht gekomen. Na een aantal jaren vonden we het tijd worden om voor ons zelf een huisje te zoeken, dit huisje werd het huis van de Boer naast de C1000 dit had lange tijd leeggestaan. Toen we hier eenmaal woonden ben ik ook bij de C1000 komen werken, zo heb ik vele Rypsters leren kennen, al ging dit al vrij snel omdat iedereen Jelle Jan wel kent en via het voetbal en het kaatsen kom je veel mensen tegen. In 1998 hebben we ons huis aan de Eise Eisingastrjitte gekocht, het huis dat je eerst bijna niet zag vanwege de vele grote bomen, gelukkig hebben we vele handige pake's en omke's met groot materiaal en waren we snel van ons bos verlost. In de daarop volgende jaren heel wat geklust aan ons huis, allebei leuk werk, vele vrienden met wie we regelmatig leuke uitstapjes maakten. In 2000 de Mooiste dag van ons leven beleeft, waar we gelukkig nog steeds samen met veel plezier aan terug denken. Jan Evert is geboren in 2002 en vanaf dat moment ben ik minder gaan werken, Jan Evert vertrouwde ik toe aan mijn moeder en aan Janke Smeding, en ook toen in 2005 Annelien erbij kwam ging dit zo door. Totdat ik bedacht dat ik niet meer de rest van mijn leven in de supermarkt wilde doorbrengen, maar wat dan wel? Iets met kinderen, het liefst wilde ik kleuterjuf worden maar daarvoor moest ik nog 4 jaar naar de PABO dat was net iets te veel van het goede, en dus ben ik op de Friese Poort de volwassen opleiding SPW gaan doen en heb mijn baan bij de C1000 opgezegd.
Bij deze opleiding hoorde ook een stage, en gelukkig kon ik hier op het kinderdagverblijf komen, en zoals mij al eerder was overkomen, kon ik na het behalen van mijn diploma hier een vaste baan krijgen. Het is geweldig werk en ik ben blij dat ik deze stap heb genomen, en af en toe spijt dat ik niet wat eerder mijn best heb gedaan op school! De kinderen zitten inmiddels allebei op De Romte en ook daar vind ik het erg leuk om te helpen. Tijdens het schrijven van dit stuk switch ik van het KDV naar de BSO hier in Dronrijp. Een groot deel van mijn vrije tijd gaat op dit moment naar FromUs, het koor dat we 2 jaar geleden hebben opgericht en waar we erg trots op (mogen) zijn, misschien hebben jullie ons al wel eens gezien of gehoord en anders hebben we in juni een leuk optreden op de planning staan in Dronrijp. Na al deze jaren heb ik mijn draai wel gevonden hier en heb ik het prima naar de zin, wij blijven nog wel even zitten op nr 22. Ik hoop ook dat de volgende schrijfster, Marieke Soepboer het hier zo naar de zin heeft, maar dat lezen we de volgende keer wel. Rest mij nog iedereen een gelukkig, gezond en liefdevol 2010 toe te wensen.
Groetnis Anja Leijenaar.
...........................................................................................................................................................Fraukje Kooistra
Ik heb de pen gekregen van AnneMarie Huizenga moest eerst wel even nadenken of ik de pen wel wilde, want ja, de meesten die er in schrijven zijn getrouwd, hebben kinderen en werken allang. En ik zit nog op school ben 19 dus ja wat zou ik nou moeten schrijven? Nou ik ben Fraukje Kooistra en woon nog thuis bij mijn ouders Taeke en Jitske en mijn zusje Nynke aan de Headyk 12 in Dronrijp. Bij de meeste ald rypsters beter bekent als de kooistra's oer de brege achter it spoor. Toen ik twee jaar oud werd ging ik naar de Peuterspeelzaal toen nog in de Brege (oude katholieke school) bij juf Akke daarna kwam mijn lagere school tijd die heb ik doorgebracht op OBS De Romte. Ik heb hier een hele leuke tijd gehad. Op woensdagmiddag en in de weekenden spelen met vriendjes en vriendinnen op de boerderij, hutten bouwen, slootjespringen en in de zomer zwemmen in het kanaal. Samen met mijn nichtje Hester ondernam ik altijd van alles. We fietsten altijd samen naar school ook tussen de middag op en neer naar huis. Dat was elke dag een heel eind. Soms rende voor ons een heel schattig katje het maïs in dan was het natuurlijk wel heel sneu om die te laten lopen, dus van de fiets af en snel het katje vangen en thuis verstoppen want anders kwamen we te laat op school. Of als we in Dronrijp bij pake en beppe aten tussen de middag stond er vlak bij de skoallânswei een huis leeg waar een kastanje boom in de tuin stond. We hadden toen geen mobieltje om te kijken hoe laat het was, maar als we dan van verre een mannen stem hoorden roepen FRAUKJE & HESTER dan wisten we precies hoe laat het was en renden we snel naar school.
Na schooltijd gingen we vaak knikkeren bij de Fam. Veldman die op nummer 8 woonde. Met verjaardagsfeestjes gingen we achter bij ons in het land met de boot in de Bolswardervaart en zo naar Baard toe daar een ijsje eten en terug naar het kanaal om te zwemmen en bij Bourfrou Tiet (Jongema) in de tuin te picknicken. Met z'n allen een keer naar het Berne iepenloftspul geweest. En in juli vragen om je schaatsen mee te nemen omdat er toen voor het eerst zomerijs in Thialf was. In Dronrijp hadden wij altijd Interije. Kinderdisco's en één keer in de
zoveel tijd een film waar we heen konden. Natuurlijk hadden ze er nog veel meer activiteiten. Toen dit ophield was er eigenlijk niet zoveel meer voor de jeugd in Dronrijp. Jammer dat hier nog steeds niks voor in de plaats is. Wat school betreft zijn vooral de schoolreisjes mij nog goed bijgebleven. We gingen met juf Marrit naar Ameland en in groep 6,7 & 8 op kamp naar hoeve aan de Weg vlak bij Diever. Gezellig met de hele klas op schoolreisje en dan mocht je er ook nog 1 of meer nachten blijven. Overdag allemaal leuke dingen doen, en natuurlijk proberen om zo weinig mogelijk te slapen. Dit lukte niet altijd even goed, want eigenlijk was je toch best wel moe aan het einde van de dag. En natuurlijk als we weer terug kwamen van schoolreisje stond het korps klaar en lagen wij allemaal op de grond in de bus net of waren we niet mee gekomen. Misschien voor sommigen erg herkenbaar? Ook zat ik in die tijd op gymnastiek bij GV DOS en kwam via school in aanraking met kaatsen. Na het schoolkaats traject ben ik doorgegaan bij Sjirk de Wal. Eerst federatie maar al snel door naar de KNKB wedstrijden. Hhier ben ik mee doorgegaan tot de schoolmeisjes categorie toen vond ik kaatsen nog wel leuk maar niet meer op KNKB niveau. Ik heb nog een opleiding voor kaatstrainster gedaan en geef nu al een aantal jaren training aan de kinderen in Hilaard. Na de lagere school ben ik naar de Simon Vestdijk in Franeker gegaan. Hier heb ik in totaal 4 jaar gezeten. Dit was ook een hele leuke tijd. Ik heb daar de zorg & welzijn kant gekozen. Daarbij hoorde ook dat je snuffel stages had. Vooral voor diegenen die niet wisten wat ze na het VMBO wilden doen was dit erg handig. Ik hoorde ook bij die categorie. We begonnen met een gezinsstage. Daarna mochten we zelf een stage uitzoeken. Het leek mij wel leuk om iets met oudere mensen te gaan doen, dus ik ben gaan stage lopen in Drenningahof. Al vrij snel kwam ik er achter dat het toch niks voor mij was. Dus besloot ik om de volgende stage te gaan doen bij kinderen. Ik ben toen naar mijn oude basisschool gegaan De Romte. Ik kwam in groep 1 bij juf Doetie. Ik was nog maar net binnen of het was al Juf Fraukje. Ik vond dit zo leuk dat ik na het VMBO verder ben gegaan met de MBO opleiding Onderwijs assistent. Hier hadden we verschillende stages. Mijn eerste stage was in Hilaard op de Reinboge, ik was daar in groep 1, 2, 3. Op de hele school zaten 50 leerlingen dus het duurde niet lang voordat ik iedereen kende. In het 2de jaar ben ik weer gaan stage lopen in Dronrijp op de Romte. Ik kwam eerst bij Meester Folkert in groep 7. Even een hele verandering van de jongste groepen naar de oudste groepen. Na ongeveer een half jaar ben ik naar groep 4 gegaan. Hielp ik met keuze uur en heb ik heel veel gedaan met groepjes begeleiden. In het laatste jaar heb ik een jaar in Franeker gezeten op de Fugelflecht. Ik was 4 dagen in de week in Franeker dus als je er na een jaar weer weg moet is dat natuurlijk niet altijd leuk. Vooral omdat ik het daar zo naar mijn zin had. Heb hele leuke en vooral leerzame stages gehad. Nadat ik mijn MBO diploma had gehaald vond ik het wel even prima met school en wou wel aan het werk. Maar zo makkelijk is het niet om hier in de buurt werk te vinden als onderwijs assistent. In de zomervakanties deed ik altijd vakantie werk. Eerst in 2006 in het Drenningahof in de zorg. De zomer daar op heb ik in de schoonmaak gezeten in het Drenningahof. In 2008 heb ik vakantiewerk gedaan achter de receptie van Nij Statelan en werkte ik daar in de keuken. Erg leuk vakantie werk, maar er moest worden bezuinigd dus het eerste wat er uit ging was het vakantiewerk. Deze zomer heb ik vakantie werk gedaan bij de Kinderopvang. Ben op veel verschillende locaties geweest en heb me prima vermaakt de hele zomer. Voor de zomervakantie heb ik ook nog yn 'e Stal gewerkt in Dronrijp. Ik heb daar bijna een jaar gewerkt, maar werken in de Snackbar en werken in de Kinderopvang is eigenlijk niet te combineren. Dus heb ik besloten om te stoppen met het werk in de Snackbar. Bij de Kinderopvang ben ik nog steeds invalkracht en als het met school wat uitkomt werk ik nog wel minimaal 1 keer in de week. In augustus ben ik begonnen met de PABO. Deze opleiding duurt 4 jaar. Ik geef de pen door aan Anja Leyenaar vrouw van mijn neef Jelle Jan, en collega van de kinderopvang en nso.
Noot van de redactie voor de volgende schrijvers. Graag een korte pen, de laatste twee pennen namen teveel ruimte in beslag. Bij kleine letters komt dit neer op een halve A4 en dat zijn twee bladzijden in de Gearfetter.
......................................................................................................................................Anna Marie Huizenga-Bruinsma
EEN GEBOREN EN GETOGEN RYPSTER. Want dat ben ik, 50 jaar geleden geboren aan de Haven in Dronrijp (in het huis waar mijn ouders nog steeds wonen)Wie ben ik? Ik ben Anna Marie Bruinsma, geboren aan de Haven nummer 20 als 4e kind van Kees en Jeltje Bruinsma. Voor mij waren Gelske, Dineke en broer Jan er al. Volgens de verhalen was Jan zo kwaad dat hij een zusje ipv een broertje kreeg dat hij zijn nieuwste autootje kapot sloeg. 5 Jaar na mij kwam als toetje toch nog zijn broertje Andries. Vroeger thuis met z'n zevenen dus. Slapen op dezelfde slaapkamer bij mijn oudste broer en later bij mijn jongere broer. Omdat er niet zoveel ruimte was sliep Andries in een precies op maat gemaakt bed. De kleuterschooltijd heb ik doorgebracht op de "bewaarschool" aan de Tsjerkebuorren. Daar zaten alle kleuters, gereformeerd, rooms katholiek en openbaar bij elkaar. Omdat het zo dicht bij huis was ging je na één keer brengen door mem al alleen. Van de kleuterschool is mij bijgebleven dat de juf heel gemeen in je arm kon knijpen. Na de kleuterschool volgde de Lagere school. Het gebouw waar nu de bibliotheek in zit was onze school. De eerste 2 klassen bij juf Zijlstra, dan 2 jaar naar meester Koopmans en de laatste 2 bracht je door bij meester Slof. Daarnaast kregen de meisjes nog handwerkles van juf Meinsma. Juf Zijlstra was in onze ogen toen al heel oud maar was toen zo oud als ik nu zelf ben (dus zo oud was dat niet). Bij haar heb ik een keer een hele ochtend in de hoek moeten staan omdat ik ondeugend was geweest. Volgens mijn moeder wist ik al vrij snel dat de klas 4 hoeken had. Zelf weet ik dat niet meer maar ik zal ze allemaal wel van dichtbij hebben gezien. Meester Koopmans was erg op de betere leerlingen gericht. Ik heb vaak fries mogen voorlezen tijdens de friese lessen die trouwens niet verder gingen dan het lezen van fries. Meester Slof zat in de laatste jaren van zijn les geven en had het wel zo'n beetje gehad denk ik. Wel hebben de meisjes bij hem nog voor elkaar kunnen krijgen dat we ook eens mochten solderen ipv breien. Jongens mochten nl. toen solderen en wij handwerken. Omdat de meisjes dat zeer oneerlijk vonden hebben we net zolang gezeurd tot we ook een keer mochten solderen. Schoolreisjes waren toen ondanks beloftes van meer nog steeds eendaagse busreisjes met aan het eind van de dag het korps op het plein. Polonaise met onderbroeken of zwembroeken over je hoofd en dan naar huis. (zoveel is er nog niet veranderd, alleen gaan de hoogste klassen nu wel meerdere dagen). Na de lagere school mocht ik naar de Rijks HBS aan het Zaailand in Leeuwarden. Leren kon ik wel maar voor mezelf opkomen niet. Ik was zo onder de indruk van de grootte van de school en de praatjes van sommige stads kinderen dat ik ben blijven zitten en vervolgens meteen maar naar de 2e klas MAVO in Franeker ben gestuurd. Daar zaten gelukkig "normale mensen" en de school was dusdanig groot dat je bij de leraren een naam had en geen nummer meer was. Op de MAVO fluitend de klassen doorlopen. Veel gedaan maar niet op het gebied van leren want dat hoefde niet.
Rond mijn 13e werd nl. in het leegstaande kerkje aan de Puoldyk gestart met jeugdcentrum INTERIJE. Eigenhandig mocht de jeugd het gebouw mee helpen inrichten. Vanaf het begin ben ik daarbij betrokken geweest. Als vrijwilliger achter de bar, jeugdactiviteiten organiseren, cursussen regelen en als bestuurslid. Iedere maand optredens van een band of filmavonden, danslessen, tafeltennis, dammen en schaken (met bakker Wolff), cursussen, etc. Er was van alles te beleven. Een van de eerste weekenden hadden we op verzoek van de buren burgemeester Reitsma op bezoek. Alhoewel hij als hoofd van politie natuurlijk moest optreden tegen de overlast verdenk ik hem er nog steeds van dat hij het voor de jeugd fantastisch vond dat er een plek voor hen was in eigen dorp. Later heb ik hem beter leren kennen als vader van mijn beste vriendin Margan. De buren aan de Puoldyk hebben heel wat moeten verdragen van Interije. Op zondag heel veel verkeer (auto's, brommers en fietsen) want Interije zat zondags stampvol. Uit de hele provincie kwam de jeugd richting Dronrijp. 's Avonds lawaai van de naar huis gaande jeugd (alhoewel dat toen al om 12 uur was) en veel later de verpaupering van het pand en het terrein er omheen. Gelukkig dat Bernardo het pand heeft gekocht en alles heeft opgeknapt. Het blijft wel eeuwig zonde dat er indertijd niet meer steun van de gemeente is geweest om Interije te behouden voor de jeugd want voor ze weer zo'n prachtige eigen plek hebben…met begripvolle buren…. Ik gun iedereen zo'n fantastische tijd als wij daar gehad hebben. We bleven natuurlijk niet alleen in Dronrijp om te stappen maar gingen ook naar Franeker (laatste bus van 12 uur terug), Berlikum en soms Leeuwarden. Na op mijn sloffen de Mavo te hebben gedaan ging ik weer naar de HAVO in Leeuwarden. Met de herinnering van de eerste klas nog in mijn hoofd moet ik hebben gedacht "ze krijgen mij er niet weer onder" en was ik dus zeer opstandig Slechte cijfers, nablijven, spijbelen het maakte me allemaal niks meer uit. Na een keer zitten blijven was ook het tweede jaar 4e klas HAVO slecht en mocht of moest ik op mijn 17e aan het werk. Vlak voor mijn 18e aan het werk gegaan bij Accountantskantoor Laanstra en Roersma in Menaldum. Cijfers, cijfers en nog eens cijfers en ik vond het geweldig! In die tijd ben ik dan ook echt gaan leren. Praktijkdiploma Boekhouden en Moderne Bedrijfs Administratie. Met een doel voor ogen was leren geen probleem meer. Bij de cursus PDB heb ik Rin Huizenga leren kennen. Met hem ben ik 1981 gaan samenwonen in Bilgaard. Daar heb ik het 9 maanden vol gehouden. Van heimwee wilde ik wel kruipend terug naar Dronrijp. Toen we dankzij Rieke Bonnema de kans kregen om de eerste bewoners te worden aan de Skûtmakkerstille heb ik Rin meegesleept naar Dronrijp. In 1983 hebben we ons huidige huis aan de Douwe van Glinsstrjitte gekocht. Ik werkte toen nog bij Laanstra en Roersma in Menaldum en had als hobby het penningmeesterschap van Interije en toneel spelen bij Demosthenes. Ook daar ben ik penningmeester geweest. Rin en ik zijn in 1988 getrouwd en hebben 3 kinderen. Anton geboren in 1990, HBO student Engels, met als grootste hobby muziek. Hij speelt saxofoon, piano en gitaar. Nelis geboren in 1992, 6e klasser van het VWO, fanantiek voetballer en Geert geboren in 1994, 3e klasser op de HAVO, toetsenist bij het RK jeugdkoor Amazing en ook fanatiek voetballer. Toen de kinderen naar de peuterspeelzaal gingen ben ik ook daar penningmeester van geweest. In de paar jaar dat de jongens gekaatst hebben ben ik lid geweest van de jeugdcommissie van Sjirk de Wal. Jammer genoeg was bij de heren, alhoewel ze niet onverdienstelijk kaatsten de liefde voor deze sport snel over en ben ik weer uit de commissie gestapt. Sinds een aantal jaren ben ik net als vroeger van mijn 8e tot mijn 20e ook weer spelend lid van ons korps Kunst en Genoegen en uiteraard penningmeester. Muziek maken is een geweldige hobby, die wij (Rin is ook muzikant en toneelspeler) aan Anton en Geert hebben kunnen doorgeven. Na de geboorte van Geert heb ik besloten om te stoppen met werken en fulltime moeder te worden. Tot 1997 ging dat goed maar toen liep ik vast. In april 1998 toch maar weer op zoek gegaan naar werk buitenshuis en in dienst getreden bij de Rabobank. Naast thuis is buitenshuis werken toch heel belangrijk voor mij. Op het moment werk ik daar alweer 11 jaar. Er is veel veranderd in die tijd. In de loop van de jaren is ons werk steeds meer veranderd richting advies en verkoop. Sinds 1 september werk ik niet meer in Menaldum maar ben ik inzetbaar op de kantoren van St. Annaparochie, Stiens en Leeuwarden.
Als je zo aan het vertellen bent over jezelf komen er een hele hoop herinneringen boven en valt het op hoelang het alweer geleden is. Vriendinnen die al meer dan 40 jaar meegaan, al meer dan 25 jaar lid van de toneelverenging, meer dan 15 jaar muzikant, al meer dan 25 jaar hetzelfde adres én ik mag naar de 50+ beurs. Oud? NEE! Naar mate je ouder wordt word het leven alleen maar leuker. Dankzij Rixt heb ik sporten als hobby erbij gekregen en ben ik fan van de Harlingen-Terschelling sloepen race (als toeschouwer dan). En met ouders die van mening zijn dat een bejaardentehuis voor oude mensen is, terwijl ze zelf 86 en 84 zijn heb ik een goed voorbeeld hoe je je jong kunt blijven voelen Als ikzelf ook zo oud mag worden liggen er nog minimaal 36 jaren voor me waarin nog een hoop te doen en te beleven valt. Groeten Anna Marie en ik geef de pen door aan Fraukje Kooistra. Iemand die veel jonger is omdat ik benieuwd ben hoe zij Dronijp als plek om te wonen en te leven ervaren (en er zijn inmiddels genoeg "ouderen" aan het woord geweest) Fraukje Succes!
......................................................................................................................................................Rixt Alberda-Zijlstra
"In waldpyk op e Ryp"
Zoals de titel al doet vermoeden ben ik , Rixt, niet een "echte" Rypster maar als waldpykje geboren in Gytsjerk op 19 juli 1971 als tweede dochter van Hein Zijlstra en Marijke Peenstra. Na een leuke lagere schooltijd op de Thrimwalda skoalle ben ik naar de Wissesdwinger Mavo in Leeuwarden gegaan. Met Dronrijp kwam ik in aanraking na m'n eerste jaar op de Mavo. Mijn vader werd districtshoofd bij het FRS. Dit kantoor werd nieuw gebouwd in Dronrijp (aan de Hearewei waar nu Firma Schaap gevestigd is). Als eis werd gesteld
dat je als districtshoofd in dezelfde plaats moest wonen waar het kantoor gevestigd was. Dit betekende dus: verhuizen!! Op 15 juni 1984 - de dag dat zus Anke 16 jaar werd - zijn we in Dronrijp aan de Hoyte Roucomastrjitte komen te wonen. Voor mij niet de meest ideale periode om te verhuizen; 13 jaar en op een middelbare school waar niemand uit Dronrijp en omstreken zat. Anke en ik wilden wel kruipend terug naar Gytsjerk!! Maar in de loop van de tijd leer je leeftijdsgenoten kennen en ondervond ik dat Dronrijp toch zo slecht nog niet was; Interye, Rypster merke en natuurlijk Berltsum. Toen we net in Dronrijp woonden hebben m'n ouders wel eens gezegd: je moet ook eens op stap, na een jaar zeiden ze: blijf je ook eens thuis? Op zaterdag en in de vakanties werkte ik bij bakkerij Diertens, zo kon ik mijn avondjes uit bekostigen. Nu moet ik zeggen; wij gingen voor 21 uur naar het Hof van Holland want dan was de entree gratis! Na de Mavo ben ik naar de MEAO gegaan. Ik had totaal geen idee wat ik wou worden en de MEAO leek me een goede basis voor wat er nog maar op mijn pad mocht komen. Na het behalen van het MEAO diploma heb ik, om ervaring op te doen, eerst een half jaar via het uitzendbureau gewerkt op verschillende kantoren. Zo kwam ik in januari 1990 bij Accountantskantoor Laanstra & Roersma in Menaldum terecht. Eerst ook via het uitzendbureau maar al gauw werd ik vast aangenomen. In het laatste jaar van de MEAO heb ik tijdens onze weekendjes op stap Symon Alberda leren kennen in het Hof van Holland in Berltsum. In 1992 kregen Symon en ik een huurhuis aangeboden in plan West, een "Vla-Flip" huis. Onze voorkeur ging toch naar het oudere Dronrijp en toen er een huis aan de Quaestiusstrjitte vrij kwam zijn we gaan samenwonen. Onze rottweiler Benno was, naast racefietsen, mijn grootste hobby. Iedere week 3x naar Heerenveen om te trainen bij de Rottweiler Wurkgroep Fryslân. Appèl, speuren en pakwerk, wij draaiden onze hand er niet voor om. Helaas is Benno toen ziek geworden en moest ik het trainen voor gezien houden. In 1996 heeft Symon, na in maatschap gezeten te hebben met heit Fokke, het veehouderijbedrijf overgenomen. Naast het melken van koeien proberen we sinds 1997 ook van de wind te leven. Met omliggende agrariërs hebben we Windpark Noorderpolder gerealiseerd en het daarop volgende jaar hebben we samen met familie De Boer windmolen Oorbyt gebouwd. Toen we besloten om in april 1998 te gaan trouwen werd het tijd om op de pleats te gaan wonen. Wij hebben aan woningruil gedaan en zo zijn we in de zomer van 1998 aan de Eastryp op "Fetsa State" komen wonen. Na een verbouwing van bijna 2 jaar waren we net op tijd klaar voordat onze oudste zoon Fokke Pieter op 15 maart 2000 werd geboren. Na Fokke Pieter z'n geboorte ben ik 2½ dag blijven werken en kwamen de beppes om op te passen. Op 23 november 2001 is onze tweede zoon Rinze Hein geboren en ben ik 2 dagen gaan werken. Al met al een druk leventje: 2 kleine kinderen, 2 dagen werken bij het accountantskantoor, bijspringen op’e pleats, sociale contacten onderhouden, de boekhouding van het veehouderijbedrijf en windmolen Oorbyt en natuurlijk sporten……….. heel, heel veel sporten! Dat dit niet goed zou komen wist mijn omgeving al lang maar eigenwijs als ik was (of…ben!) wou ik niet luisteren. In de zomer van 2006 ben ik mezelf goed tegengekomen. Niets lukte meer; werken, voor de kinderen zorgen, huishouden en ook het sporten wou niet meer. Ik heb mijzelf eens diep in de ogen gekeken en heb besloten om in therapie te gaan. Want alleen ik wist dat "het niets meer kunnen" niet alleen aan mijn drukke leventje lag. Al 17 jaar voerde ik een eenzame strijd tegen de eetstoornis boulimia. Symon, de beide ouders en oppas Joukje hebben de huishouding en verzorging van de jongens op zich genomen zodat ik me op de therapie kon storten. In april 2007 ben ik genezen verklaard en heb ik met vallen en opstaan mijn leven opnieuw in moeten richten. In therapie leer je jezelf heel goed kennen en zo wist ik ook zeker dat ik na 17 jaar niet meer terug wou naar het Accountantskantoor. We hadden een geweldig team, daar lag het niet aan maar mijn creativiteit kon ik beslist niet kwijt in al die cijfertjes. Als vrijwilligster ben ik toen begonnen bij Nynke Edelsmid in Stiens. In eerste instantie alleen om sieraden te poetsen en met mijn creativiteit de etalages zo aantrekkelijk mogelijk aan te kleden maar sinds
oktober 2007 werk ik gemiddeld zo'n 16 uur per week vast bij Nynke Edelsmid en doe ik allerhande werkzaamheden; van winkelverkoop en sieraden poetsen tot horlogebatterijen vervangen en van etaleren tot graveren. Vooral het contact met de klanten vind ik erg leuk. Ik kom iedere keer enthousiast thuis en ervaar ik dat je van je werk ook heel veel energie kunt krijgen, wat een verschil met een kantoorbaan! Een groot probleem was natuurlijk ook het obsessieve sporten, dit moest omgezet worden in ontspannen sporten. Hier heb ik prima mijn balans in gevonden, zo heb ik met een stel geweldige sportvriendinnen een vereniging - de 7 Gezusters - opgericht en hebben we met z'n allen een roeisloep gekocht. U heeft hem hier vast wel eens in het Fugellân zien liggen; de Najade, een paarse sloep vol reclame. Gemiddeld roeien we per seizoen zo'n 10 wedstrijden onder andere in IJmuiden, Makkum, de beroemde Harlingen-Terschelling race, Hindeloopen, Terhorne, Alkmaar, Zwolle en niet te vergeten een 28 kilometer lange race door de Amsterdamse grachten. We trainen gemiddeld zo'n twee keer per week en zowel het trainen als de wedstrijden zijn erg leuk om te doen, het is geweldig om in een team te sporten. We doen goed mee in de competitie en hebben het afgelopen jaar al regelmatig een prijs gewonnen; er zit zeker progressie in. We hebben zelfs een eigen web-site welke zeer de moeite waard is om eens te bekijken: www.de7gezusters.nl Ook met ons veehouderijbedrijf hebben we een flinke vooruitgang geboekt; 5 jaar geleden hebben we de stal aanzienlijk vergroot en na een kleinere verbouwing eind 2008 melken we sinds januari dit jaar ruim 100 koeien met 2 melkrobots. Na een paar weken wennen voor zowel de koeien als de boer geeft het nu voor beide heel veel rust. Het is een prachtig systeem wat geweldig werkt en waar ik me ook prima mee kan redden. We merken dat veel mensen er nieuwsgierig naar zijn; hoe werkt het? hoe ziet zo'n robot eruit? Zo zijn de beide klassen van Fokke Pieter en Rinze al op excursie geweest. De kinderen wisten niet wat ze zagen en die reacties krijgen we niet alleen van kinderen; ook volwassenen kunnen hier met open mond staan te kijken. Ik zou zeggen: kom gerust eens langs voor een rondleiding. Ik denk dat ik zo in vogelvlucht wel heb verteld wie ik ben en wat ik doe en vind ik het tijd om de pen door te geven en wel aan: geboren Rypster, oud-collega en vriendin AnnaMarie Huizenga-Bruinsma.
............................................................................................................................................................Tineke Kuperus
Na even te hebben nagedacht heb ik toch maar de pen ter hand genomen.
Mijn naam is Tineke Kuperus, geboren Buwalda, op 7 januari 1963 aan de Hearewei waar nu Lykle en Erna Bokma wonen. Toen was het nog een 2 onder 1 kap woning. Ik heb een oudere broer Piet en een jonger zusje Ellen. Mijn vader had in de loods achter het huis opslag van brandstof en een fietsenzaak. Ik was ± 6 jaar toen we naar het Skilpaed (nu M & M) zijn verhuisd. Mijn vader runde de fietsenzaak terwijl mijn moeder de winkel in huishoudelijke artikelen en speelgoed bijhield.
Ik heb daar een hele leuke jeugd gehad, veel gespeeld op het "oude" schoolplein en 's zomers als het even kon met z'n allen slagballen op het kaatsveld. Ik heb de zesde klas doorgebracht op de nieuwe school "de Romte". Daarna ben ik naar Franeker gegaan naar de Mavo. Leren was beslist niet mijn hobby en ik wou dan ook aan het werk. Ik stak mijn tijd liever in sporten dan in leren. Ook zat ik bij Gymn. ver. DOS waar ik toch redelijk wat tijd voor vrijmaakte. Toestelturnen en, waar ik vooral gek op was en langer mee door ben gegaan, het springen. We hadden een leuke gezellige groep meiden en de leiding (Schuur en Elly) was ook hartstikke leuk. In 1980 hebben we voor het eerst wedstrijden op Nederlands niveau gedaan en gelijk zijn we Ned. Kampioen kastspringen geworden. Als we Nederland ingingen, meestal met overnachting, was dat een belevenis op zich. Ik kan hier wel een boek over schrijven. Het was een héél gezellige tijd met leiding en bestuur. Dan 's zomers natuurlijk het kaatsen. Elke zaterdag en zondag naar de kaatsvelden toe. Dat was ook een hele mooie gezellige tijd. En succesvol ook, twee keer de Bond (nu het NK) met Hennie en Truus en één keer het puntenklassement bij de dames gewonnen. Intussen heb ik Gerrit ontmoet en we zijn in februari 1988 in het huisje van mijn Beppe gaan wonen op de Alma Tademastrjitte. Dat huisje was voor ons tweeën heel geschikt maar ja, toen ik zwanger raakte hebben we toch maar besloten om te gaan verhuizen. Dat is de Skoallânswei geworden waar we nu nog steeds met veel plezier wonen. In november 1980 ben ik komen te werken bij Accountantskantoor Laanstra & Roersma in Menaldum als typiste/adm. medewerkster. In 1991 ben ik gestopt met werken omdat onze eerste dochter Joukje zich aankondigde. In 1993 is onze tweede dochter geboren, Anneke. Joukje is inmiddels alweer 18 jaar en Anneke 16 jaar. Joukje loopt stage op het Anker en doet de opleiding onderwijsassistent op de Friese Poort in Leeuwarden. Zij doet aan voetballen, badmintonnen en aan kaatsen. Zij is al vanaf de pupillencategorie zomers altijd elke zaterdag en zondag op de kaatsvelden aanwezig. Dit jaar voor het eerst bij de dames senioren. Als vrije formatie partuur kaatst ze met Margriet Bakker en Lisette Wagenaar. Met z 'n drieën hopen ze dit jaar een stapje dichter bij de hoofdklasse te komen. Ze hebben zelfs een eigen website (met behulp van sponsoren natuurlijk), namelijk www.vrouwenvanstaal.nl. Ze trainen samen met het partuur van Imke vd Leest (www.spiritteam.nl). Anneke zit op de Simon Vestdijk in Franeker. Zij heeft het daar erg naar haar zin. Ze weet helemaal nog niet wat ze later wil worden maar gelukkig hoeft ze die beslissing nu nog niet te nemen. Zij voetbalt en badmintont ook en heeft ook vanaf haar pupillentijd bij de KNKB gekaatst maar daar is ze ongeveer 2 jaar geleden mee gestopt. Ze wil alleen nog maar ledenkaatsen en ze is net met volleybal en springen (DOS) gestopt. Gerrit, geboren in Beetgumermolen, speelt nog steeds bugel bij muziekkorps 'Harmonie Beetgum', waar hij inmiddels alweer 40 jaar bij zit. Hij werkt al vanaf zijn 16de bij Ganzinga Schilderwerken. Verder is Gerrit een echte ledenkaatser. Weer terug bij mij; ik ben gestopt met werken toen Joukje zich aankondigde en toen Joukje en Anneke hele dagen naar school gingen begon het bij mij toch weer te kriebelen. Ik ben bij Drukkerij Emka invalkracht geweest. Daarna ben ik bij Pluimveeslachterij Van der Meer op kantoor gekomen waar ik nu alleen nog op de donderdagmorgen werk. Ik ben in 2000 weer voor mijn oude werkgever in Menaldum, accountantskantoor Laanstra & Roersma, gaan werken. Rixt Alberda die daar was gekomen omdat ik stopte is inmiddels wat anders gaan doen en zodoende zit ik weer op het oude vertrouwde honk.
Op het moment ben ik aan het badmintonnen en aan het ledenkaatsen. Ik heb ook nog acht jaar in het bestuur van VvV Sjirk de Wal gezeten en een paar jaar in de Jeugddcommissie. Nu regel ik alleen nog het competitiekaatsen voor de dames/meisjes met Truus op de maandagavond.
Mooi, ik vind het zo wel welletjes en ik geef de pen graag door aan mijn oud-collega Rixt Alberda-Zijlstra.
......................................................................................................................................................... Linda Hoekstra
Toen mijn schoonzus Klaziena mij de pen aanbood, had ik eerst mijn twijfels. Aangemoedigd door mijn schoonmoeder toch de pen aangenomen. Mijn leven in vogelvlucht….
Ik ben Linda Hoekstra en woon samen met Durk Ganzinga en mijn kinderen Jesse en Marenne Smit sinds 2005 weer in Dronrijp. Weer, want in 1976, op 9 jarige leeftijd, ben ik samen met mijn ouders, Jan en Ivonne, en broertje Frank uit Leeuwarden in Dronrijp komen wonen, op de Gibbeflecht 12. Ik vond het heel leuk dat we naar Dronrijp gingen en al gauw hadden we onze draai hier gevonden. Ik ging op gym, Frank op voetbal. Mijn ouders werden fanatieke tennissers. Mijn vader werkte in het toenmalige Bonifatius Hospitaal in Leeuwarden als hoofd civiele dienst. Mijn moeder vond werk in het dorp bij Emka. Later, toen wij naar de middelbare school gingen, ging mijn moeder bij de Postbank werken. Ik ken Dicky, ja zo heette lytse Durk, vanaf de lagere school waar we bij elkaar in de klas zaten en toen al hadden we "aan- uit" verkering. We gingen allebei naar de Havo in Harlingen en in het examenjaar werd het serieus tussen ons. Na de Havo gingen we allebei studeren: Dicky uiteindelijk Schilderschool in Zwolle, ik HBO-Inrichtingswerk in Groningen. Toen we allebei afstudeerden in '89 kwam er, na 4 jaar, een einde aan onze relatie. Wel hebben we altijd contact gehouden.
Na het HBO begon ik op de universiteit de opleiding Orthopedagogiek. Om aan extra geld te komen, had ik allerlei baantjes, o.a. in de horeca. Dat vond ik geweldig! In discotheek Don Pedro in Franeker leerde ik, tijdens het werk, in 1990 Sipke kennen. Omdat ik heel erg verliefd was en twijfels had bij de opleiding, stopte ik met studeren en ging bij Sipke in Easterlittens wonen. Na in 1991 nog een opleiding tot applicatieontwikkelaar te hebben gedaan, kreeg ik uiteindelijk een vaste baan als serveerster in de croissanterie van mijn schoonzus Mona, waar ik 4 jaar met veel plezier heb gewerkt. In 1994 studeerde Sipke af als docent Drama en kregen we Marenne. In '96 zijn we getrouwd en verruilde ik de croissanterie voor de Postbank, waar ik informante werd op de helpdesk voor girotel en wederom een hele leuke tijd had. In 1998 werd Jesse geboren en met de komst van de kinderen waren we de koning te rijk! Omdat ons huis in Easterlittens te klein werd, kochten we in 2001 een nieuw huis in Franeker. Inmiddels werkte ik, na drie jaar Postbank, bij KPN als verkoper voor de zakelijke markt. Het leven lachte ons toe: we waren gelukkig samen, hadden allebei gesolliciteerd naar een andere baan en waren druk bezig van alles uit te zoeken voor ons nieuwe huis dat in juli opgeleverd zou worden. Tot de politie ons in mei het bericht bracht dat mijn vader (54 jr) en moeder (52 jr) tijdens hun vakantie in Portugal waren vermoord. Ineens kwamen we in een heel andere werkelijkheid terecht, waarin we heel veel vragen hadden, weinig antwoorden kregen en ontzettend veel moesten regelen. Politie, pers, van alles afhandelen voor mijn ouders, spullen inpakken voor de verhuizing, sollicitatiegesprekken, nieuwe huis klaarmaken, verhuizen en beginnen met een nieuwe baan: ik als teamleider, Sipke als docent drama. En dat in nog geen drie maanden. Daarnaast ging het met Jesse helemaal niet goed. Het was een hectische periode van afscheid en nieuw begin, van vreugde en verdriet.. Het proces tegen de moordenaars begon precies een jaar later en in augustus 2002 hoorden we de uitspraak: elk 25 jaar. Dat was een moment van bevrijding: nu konden we eindelijk verder met ons leven en het verlies van mijn ouders verwerken. Althans dat dachten we. Sipke voelde zich al lange tijd niet fit. Spanning dacht de dokter. Nadat Sipke heeft aangedrongen op nader onderzoek, hoorden we in december dat Sipke ongeneeslijk ziek was en niet lang meer zou leven. Op dat moment leek de wereld stil te staan of beter gezegd in te storten. Dit was niet te geloven, maar helaas waar. Er volgde een periode waarin we "de rijkdom van de armoede" hebben ervaren. Ik zag Sipke's pijn, zijn hoop, zijn angst en zijn verdriet om zijn kinderen niet te zullen zien opgroeien. Ik zag hem zoveel van zichzelf verliezen, maar vooral zag ik zijn liefde voor ons, zijn positiviteit, zijn wilskracht en vechtlust: hij was nog niet klaar en gaf werkelijk alles om deze ziekte te verslaan. Toen duidelijk werd dat Sipke de strijd niet zou winnen, hebben we tijd gehad om afscheid te nemen. De dood kwam op 30 september 2003 en het was goed. Het sterven van Sipke is één van de meest indrukwekkende momenten in mijn leven geweest. Pas toen Sipke er niet meer was merkte ik hoe zeer negen maanden lang alles in het teken had gestaan van die akelige ziekte. Nu hoefden we niet meer bang te zijn, nu was er rust. Na de rust kwam de stilte. In twee jaar tijd was alles anders geworden. Het liedje van Rita Hoving "laat me alleen.." heeft regelmatig door mijn hoofd gespeeld. Ik miste Sipke en mijn ouders, bij wie ik niet meer terecht kon. Daarnaast moest ik beslissen of ik bij KPN wilde blijven, want onze afdeling werd verplaatst van Leeuwarden naar Groningen. Hoe belangrijk mijn werk ook voor mij was, 2 uren reizen per dag vond ik, op dat moment, teveel. Ik wilde niet steeds oppas voor de kinderen: ze waren nog maar 8 en 5 jaar oud. Dus nam ik ontslag en daarmee was ik mijn laatste anker kwijt. Ik had het gevoel dat ik stuurloos rond vaarde, niet wetende welke kant ik op moest. Sipke had tegen me gezegd dat ik niet alleen moest blijven en ik weet nog dat ik dacht: die is gek, ik moet er niet aan denken! Maar het gebeurde veel sneller dan ik voor mogelijk had gehouden. De vonk die er blijkbaar nog was tussen Dicky en mij sloeg opnieuw over. Ja, oude liefde roest dus inderdaad niet!
In 2004 heb ik weer een baan als teamleider gevonden, nu bij BSC. In de zomer van 2005 zijn we, na een grote verbouwing, samen in ons prachtige huis op de Strjitwei gaan wonen. Het toeval wilde dat de administrateur bij Ganzinga Schilderwerken weg ging en hoewel ik geen boekhoudkundige kennis of ervaring had, wilde ik de baan heel graag hebben vooral om praktische redenen. Gelukkig hebben Dicky en Jan Bauke mij de kans en het vertrouwen gegeven. En blijkbaar is het goed gegaan, want ik werk er nog steeds! Inmiddels wonen we alweer bijna vier jaar in Dronrijp. Het was voor mij een beetje thuiskomen: ik kende Dicky en zijn familie natuurlijk, veel mensen van vroeger wonen nog in het dorp, de kinderen kwamen in de klas bij meesters die ik zelf ook had gehad en bij kinderen van mijn oude klasgenootjes. Wel bijzonder. Ook dat de kinderen op bijna dezelfde leeftijd als Frank en ik in Dronrijp zijn komen wonen. Marenne is nu 14 jaar en zit in de tweede klas van de Havo op het Piter Jelles in Leeuwarden. Jesse is 10 en zit in groep 6 van "De Romte". Allebei voetballen ze bij VV Dronrijp, tot grote vreugde van Dicky en Pake Anne die allebei grote voetballiefhebbers en trouwe supporters zijn. "Verdriet gaat niet voorbij: zélf moet je verder gaan." Stap voor stap en soms twee terug, want er zijn momenten dat het verleden me even inhaalt. Mijn moeder zei in één van onze laatste gesprekken: "kijk niet naar wat je verliest, maar naar wat je hebt" en die woorden hoor ik nog vaak. Mij is ook veel geluk ten deel gevallen. Ik heb een leuke jeugd gehad, ben dankbaar voor de jaren die ik met Sipke heb mogen delen, heb twee mooie kinderen, Dicky, mijn oude nieuwe liefde en een geweldige stiefvader voor Jesse en Marenne, lieve schoonfamilie's, we zijn allemaal gezond. Ik heb mijn koers gevonden en hoop dat we er nog lang van mogen genieten!
Ik geef de pen door aan Tineke Kuperus met wie ik vroeger in de keurgroep van GV Dos zat. Tineke is getrouwd met mijn collega Gerrit.
.........................................................................................................................................................Klaziena Ganzinga
Beste dorpsgenoten,
Tjallie belde me op, deze keer niet voor een gezellig kletspraatje, maar met de vraag of ik de pen al een keer had gehad. Dit was me als "echte Rypster" nog niet gevraagd dus….ja hoor, doe ik….was dan ook mijn antwoord.
Ik ben geboren op 17-07-1964 in het ziekenhuis te Harlingen. Op mijn geboortekaartje staat mijn naam als "Klaziena" geschreven. Wie er ooit begonnen is mijn naam zonder e te schrijven is nog steeds een familieraadsel!
Mijn ouders zijn Oane en Aaltje Ganzinga, bij ieder in Dronrijp wel bekend van het schildersbedrijf….In 1966 werd er nog een broertje geboren…Dirk Ganzinga ( geen uitleg nodig denk ik, wie dit is!!). Tot 2 jarige leeftijd heb ik op de Eise Eisingsstraat gewoond. Er stonden toen nog geen huizen aan de overkant! Vervolgens verhuisden we naar de Hoyte Roucomastrjitte. Toen ik 4 jaar was ruilden we met pake Durk en beppe Rens van huis en gingen wij bij het schildersbedrijf op de Hearewei wonen! Ik ging naar de kleuterschool en aansluitend naar de lagere school. Leuke herinneringen aan deze tijd. Weet nog goed dat we in klas 5 zaten en we in optocht gingen verhuizen van de oude naar de nieuwe school "de Romte". Mijn ouders hadden een druk leven met het werken in het bedrijf .Mijn moeder was aan huis gebonden voor de winkel. Dit vond ik niet altijd even leuk maar mocht vaak vriendinnetjes mee nemen om te spelen. We speelden achter in de prachtige tuin (waar nu de werkplaats staat was toen een tuin met veel bomen) of lekker kletsen en giechelen op mijn slaapkamer…. Die vriendinnetjes van toen, Marine Zijlstra, Hennie Faber en Janny Travaille zijn nog steeds mijn vriendinnen en dat is toch wel heel speciaal vind ik. Vaak hebben we het over de tijd van vroeger en kunnen nog steeds vreselijk lachen met zijn viertjes. Turnen was mijn sport en zat ook in de "keurgroep". Toen ik stopte met turnen ging ik op volleybal. Na de basisschool ging ik naar de MAVO in Franeker, waar ik ook weer een fijne tijd heb gehad. Inmiddels had ik een mooie hobby ontdekt: paardrijden. Eerst op les en later kreeg ik een pony van mijn ouders. Heel wat uurtjes heb ik besteed aan het verzorgen en wedstrijdrijden met Tessa. Fantastische tijd gehad! (Grappig te noemen dat ik Douwe, de man van Tjallie, ken uit deze tijd!! En dat je elkaar dan 25 jaar later weer tegenkomt als achterburen en daar dan een fijne vriendschap ontstaat). In het examenjaar van de MAVO was voor mij nog steeds niet duidelijk welke richting ik nu op moest. Ik heb toen een beroepentest gedaan en daar kwam uit dat ik geschikt zou zijn voor de "verzorgende beroepen". Uiteindelijk voor de Kinder-en Jeugdverzorging + pedagogisch medewerkster gekozen. Een goede keuze bleek later! Tijdens een stage kwam ik in aanraking met mensen met een verstandelijke beperking. Dit werk vond ik prachtig en toen ik mijn examen had gehaald stond er een vacature in de krant dat ze personeel zochten voor een nieuw gezinsvervangend tehuis "de Uterdyk" in Leeuwarden. Ik heb gesolliciteerd en werd aangenomen als invalkracht. Wat een mazzel 19 jaar, 1e sollicitatie en gelijk een baan! Omdat een collega veel ziek was mocht ik vaak invallen en uiteindelijk kreeg ik na 2 jaar een vaste baan als "begeleidster ".
In die tijd had ik al een paar jaar verkering met Jan Bauke Buwalda en met hem ben ik in 1986 getrouwd en zijn we in Leeuwarden gaan wonen. Een mooie bovenwoning op het Zuiderplein. Lekker in het centrum en vlak bij mijn werk. In die tijd kon Jan Bauke geen werk vinden waar hij voor gestudeerd had en ging hij eerst aan de slag in het bedrijf van mijn ouders. Onze 1e zoon, Bauke , is hier geboren. Mijn pake Durk was blij dat het een jongen was en de opmerking "hij heeft al echte schildershanden"(Bauke was een paar dagen oud!!!!)ben ik nooit vergeten……In 1991 zijn we terug gegaan naar Dronrijp…Jan Bauke werkte nog steeds in het bedrijf en we gingen wonen in mijn ouderlijk huis naast het bedrijf ! Ik zelf had besloten om niet mee te werken in het bedrijf, net als mijn moeder deed, maar te kiezen voor mijn eigen baan. Ik vond het werk zo leuk en wist wat voor druk leven een eigen bedrijf in combinatie met je gezinsleven was. Mijn ouders vonden dit wel jammer maar respecteerden mijn beslissing
Na de geboorte van Bauke ben ik part time gaan werken. Met behulp van de oppas beppe Aaltje (mem) was dit goed te regelen. In 1993 is onze 2e zoon, Anne-Joren geboren en in 1999 onze 3e zoon Thom. Na 18 jaar gewerkt te hebben als begeleidster in verschillende woonvormen werk ik nu sinds een paar jaar in "Café de Dijk" in Leeuwarden. Dit is een ontmoetings en activiteitencentrum voor volwassen mensen met een verstandelijke beperking van Talant. Ik organiseer activiteiten zoals, handwerken - line-dance - disco en filmavonden en (creatieve) workshops. Een prachtige baan met veel vrolijke mensen om me heen en waar ik helemaal mezelf kan zijn.
Bij de uitvoering van de activiteiten werk ik met veel vrijwilligers en/of stagiaires. (Ingedane wordt bv gegeven door Joop Bos en workshops worden wel gedaan door Antje Galema…beide wonende te Dronrijp!!) Petje af voor alle vrijwilligers! 1 juni dit jaar werk ik al weer 25 jaar bij Talant!
Privé ging het echter niet zoals ik het voorgesteld had en 7 jaar geleden zijn we gescheiden. Een verdrietige periode. We hebben een goede regeling met onze jongens, nl het co-ouderschap. De ene week wonen ze bij heit en de andere week bij mem. Een ieder heeft inmiddels zijn weg weer gevonden. Met de jongens gaat het goed. Bauke is inmiddels al weer 19 jaar en heeft zijn diploma MBO Marketing en Communicatie. Hij zit nu in het eerste jaar van HBO Beroepen Europese studie. Ook is hij keeper bij het 2e voetbalteam van Dronrijp. Anne-Joren is 16 jaar en zit in het examenjaar van het VMBO-TL. Hierna wil hij de opleiding onderwijsassistent gaan volgen. Speelt volleybal bij DSVS. Thom is 9 jaar en zit in groep 6. speelt voetbal bij E1 en is ook wel bij de wedstrijden van Heerenveen te vinden! Laatst heeft hij in de line up gestaan bij Heerenveen. Dit vond hij een prachtige ervaring.
Inmiddels woon ik alweer 3 jaar gelukkig samen met Henk Hendriks. Ontmoet op een feestje bij wederzijdse vrienden. We hebben samen een jaren 70 woning gekocht aan de Skoallânswei 42 dit volledig verbouwd naar de eisen destijds. En hebben het daar erg naar ons zin. Het was voor Henk even wennen om van Hurdergaryp in de Wâlden naar Dronrijp op de klei te gaan wonen, maar heeft zijn draai gevonden. Hij heeft vanuit Dronrijp samen met zijn compagnon een eigen bedrijf opgestart in Hypotheken en verzekeringen onder de naam Hendriks & van der Heide Financiële Diensten te Franeker. Henk sponsort met zijn bedrijf het jeugdelftal E1 van Dronrijp. Ik help soms ook met de administratieve taken binnen het bedrijf.( nu wel !) Live goes on ! Mijn leven in een notendop tot zover.
Ik houd de pen nog even in de familie en geef deze door aan mijn schoonzus, Linda Hoekstra.
..............................................................................................................................................................Tjallie Fokkens
Beste dorpsgenoten,
Prachtig gezin gaf Doaitse aan in zijn stukje, prachtig huis, prachtige plek om te wonen……. Hoe dat gekomen is wil ik jullie onderstaand proberen uit te leggen, maar het heeft wel wat moeite gekost om zover te komen.
Ik ben geboren op 27 mei 1958, als jongste van de zes Tjallie's in de familie Fokkens-Hoekstra, en was het tweede en tevens laatste kind in ons gezin. Mijn broer Gerrit was in februari 1951 reeds geboren. We woonden in een klein gezellig huis in Winsum aan de Pier Winsemiusleane. Mijn vader was directeur van Sociale zaken op het gemeentehuis en mijn moeder zorgde thuis voor de kinderen. Ik wilde al heel snel naar school en stond dan ook altijd bij het hekje van de tuin te kijken naar andere kinderen die al wel naar de kleuterschool mochten. Toen die dag aanbrak was ik erg blij. Op de lagere school was het even wennen dat je stil moest zitten maar leergierig als ik was wende dit snel. In die tijd ging sport ook een wat belangrijker rol spelen in mijn leven. Ik ging bij de gymnastiek, ging later turnen, was bij volleybal en er waren verschillende creatieve clubs waar ik deel van uit maakte. Lezen, knutselen en sport waren en zijn nog steeds mijn hobby's, hoewel bepaalde sporten vanwege blessures aan mijn knieën nu uitgesloten zijn. Mijn vader zat in die tijd al in heel veel verenigingen en hield zich erg veel met cultuur en sport bezig. Hier werd thuis erg veel over gesproken. Ik heb me later ook nog bezig gehouden met toneel maar dan meer achter de schermen. Theater heeft ook nu nog steeds mijn belangstelling. Sport en studie waren een belangrijk onderwerp van gesprek bij ons thuis. Mijn broer kaatste en daar gingen veel gesprekken thuis over. Dat hield voor ons als gezin in dat we van 1 mei tot 1 oktober van ieder jaar elk weekend door de provincie reisden. Zaterdags gingen mijn moeder en ik meestal niet mee, zondags wel altijd. Ik vond dat ook geen probleem, althans niet altijd. We hadden in die tijd ook een zomerhuisje in Schoorl gekocht, maar daar waren we maar twee weken per jaar in de zomer want de weekenden stonden in het teken van het kaatsen. Dit vond ik soms wel jammer, hoewel ik ook op de sportvelden me prima vermaakte en later met veel plezier de feestjes na afloop bezocht. Dit meestal onder het wakend oog van mijn broer. Feestjes vind ik nog steeds heel erg leuk, de kermis in Dronrijp niet te vergeten. Thuis in Winsum ging ik gedurende die periode voor het eerst uit en kreeg mijn eerste vriendjes. Ik zat bij verschillende verenigingen en organiseerde samen met anderen knutselmiddagen voor de jeugd van het dorp, zat in een jeugdkommisie, speelde in een kindermusical en ging voor het eerst naar het buitenland met school. Studeren en iets bereiken in het leven, mits je de capaciteiten had, was in ons gezin belangrijk.
Na het VWO naar het hoger beroepsonderwijs. In Leeuwarden 4 jaar studeren, aan de HBO-Jeugdwelzijnswerk wat tegenwoordig als SPH bekend is. Op kamers gaan wonen in het laatste jaar. Mijn eerste echte relatie gekregen en gaan samenwonen op mijn toenmalige kamer in Leeuwarden. In 1980 was ik klaar met de studie en ik wilde graag gaan werken, maar in die tijd was er erg veel werkeloosheid. Dus eerst allerlei baantjes her en der om toch je eigen geld te verdienen. Uiteindelijk in 1981 mijn eerste echte baan in een centrum voor dagbesteding in Leeuwarden (Westeinde). In diezelfde periode kregen mijn toenmalige vriend en ik een huis aangeboden en gingen wonen in Menaldum, waarna we in 1986 zijn getrouwd. Kort daarna hebben we samen met onze buren een stuk grond gekocht en hebben we hier ieder een huis op gebouwd. Gedurende deze periode heb ik naast en vanuit mij werk verschillende studies afgerond. Na verloop van tijd kreeg ik een managementfunctie aangeboden. Privé ging het niet altijd even goed en in 1993 zijn we uiteindelijk als goede vrienden uit elkaar gegaan en ben ik weer in Leeuwarden gaan wonen. Na een jaar alleen te zijn geweest, heb ik samen met Douwe (mijn huidige man) een relatie gekregen. We verhuisden naar Winsum, naar het huis van mijn grootouders en latere huis van mijn ouders. Douwe en ik hebben hier een hele fijne tijd gehad. Ondertussen had ik een nieuwe baan in Stiens aangeboden gekregen als locatiemanager van een Arbeidscentrum voor verstandelijk gehandicapten. In die tijd besloten we ook, nadat we een stuk grond hadden aangekocht, een huis te gaan bouwen in Dronrijp. Hier zijn we in 1999 komen wonen. We waren voordat we hier kwamen wonen al een hele tijd bezig met onze grote kinderwens Dat dit niet lukte werd na jaren van proberen en het verwerken van teleurstellingen duidelijk. We besloten voor adoptie te gaan en na een lange moeilijke "reis" in ons leven konden we eindelijk in 2003 Fernando en Francisco ophalen in Colombia. Het werd een tijd van vallen en opstaan waarbij we uiteindelijk samen met de jongens een goed team zijn geworden. Het is voor de kinderen dan ook heel erg belangrijk dat we in Dronrijp wonen. Ze hebben hier een veilige thuishaven en kunnen zich naar hartelust ontwikkelen. Beide kinderen doen het goed op school en sport is wederom door de kinderen een belangrijk onderdeel in ons leven. Het zijn dan ook twee echte "diepfriezen" geworden. Na mijn onbetaald verlof besloot ik parttime te gaan werken en dit resulteerde in een baan in Sneek waar ik wederom locatiehoofd werd van twee voorzieningen voor verstandelijk gehandicapten. Een intensieve maar ontzettend leuke combi met het gezinsleven, het onderhouden van dierbare vriendschappen en de activiteiten in het dorp. In 2007 kregen we een grote tegenslag te verwerken toen bleek dat ik borstkanker had. Dit werd een heftige periode in ons gezin, maar samen met de ondersteuning van heel veel lieve vrienden en familie konden en kunnen we dit aan. Het gaat fysiek goed met me al heeft het nog steeds een grote invloed op mijn denken. Ik hoop dat ook hier de tijd mij meer balans zal geven.
In die periode hebben wij zeker ook vanuit het dorp heel veel aandacht en steun ervaren. Zo bleek maar weer eens dat we hier op een prima plek wonen. Het afgelopen jaar heeft Douwe eindelijk zijn wens om voor zichzelf te beginnen waar kunnen maken. Hij heeft nu zijn eigen accountantskantoor. Zelf ben ik (mede door mijn ziek zijn) anders gaan denken over een groot aantal zaken. Zo ook over mijn werk en mijn werktoekomst. Wie weet begin ik ook nog eens voor mezelf of ga iets heel anders doen. Mijn motto is in ieder geval dat elke dag er één is en dat je van elk moment moet proberen te genieten. Kortom wij "wenje en hawwe it hjir tige nei it sin" (geef frysk ???) en geef daarom graag de pen door aan mijn vriendin en buurvrouw Klazina Ganzinga.
..............................................................................................................................................................Doaitse Wilbers
Beste dorpsgenoten,
Ik kreeg de pen doorgegeven door Yvonne de Valk. Of ik daar blij mee was? Wie zit er nu op mijn verhaal te wachten? Maar ik vond het wel een mooie gelegenheid om al die aardige mensen die mij zo vaak "goedendag" zeggen of vriendelijke toeknikken als ik door het dorp loop of fiets, iets over mijzelf te vertellen. Want dat zijn de mooiste momenten in het dorp: op een rustige ochtend op weg naar de bakker iedereen groeten en gegroet worden waardoor ik het gevoel heb er bij te horen en betrokken te zijn. Het is een heel harmonieus gevoel. Door deze "pen" weet u wellicht dan de volgende keer dat ik u tegen kom ook iets meer over mij. Mijn naam is Doaitse Wilbers, vroeger noemden ze me "Donnie". Een oprjuchte fries. Er zijn niet veel Wilbers-en in Friesland. Oorspronkelijk komen we van net over de huidige grens met Duitsland, waarschijnlijk als seizoenarbeider of koopman in textiel en garen. Er zou een klein gehuchtje met de naam "Wilbers" in de buurt van Emsburen in Duitsland moeten zijn, maar ik heb het afgelopen zomer toen we daar fietsten, niet gevonden. Mijn vader en moeder komen respectievelijk uit Oudega (W) en Heeg. Pake Wilbers was kleermaker en Pake Schuurmans procuratiehouder bij de particuliere melkfabriek van Lankhorst in Heeg. Mijn ouders bezochten beide de kweekschool in Sneek, al kwam de oorlog daar wel een aantal jaren tussen. Nog steeds ontmoet ik mensen die later bij mijn vader in de klas hebben gezeten in Burgum of Leeuwarden of op de door hem opgerichte christelijke MAVO "Tjerk Wallis" in Leeuwarden. Hij leeft al lang niet meer. Mijn moeder gelukkig nog wel. Ik heb vijf broers, geen zusters. (Volgens sommigen ben ik daarom vrouwenarts geworden…). Ik ben de een-na-jongste.
Ik kom uit de "poppestien" uit Burgum en toen ik drie jaar oud was verhuisden mijn ouders naar Leeuwarden waar ik opgroeide en het christelijk Gymnasium volgde. Als ik vroeger ten westen van Leeuwarden kwam, vond ik het er kaal en leeg, althans dat is wat ik me er meen van te herinneren. Was dat ook zo of is het zo dat er in deze streken in de loop der jaren veel meer bomen en bosjes bij zijn gekomen zoals nu het geval is? (Althans voor zo ver ze niet omgekapt worden en plaats moeten maken voor stacaravans!) Ergens op de middelbare school moet ik bedacht hebben om niet op de wilde vaart te gaan varen of journalist te worden maar dokter. Mijn moeder heeft dat sterk bevorderd: in het vrijzinnig hervormde milieu thuis was een "ander helpen" erg belangrijk. Maar ik begon met rechten te studeren in Groningen omdat ik uitgeloot werd. Toen ik voor de derde keer opnieuw uitlootte heb ik net zo lang gepraat en gezeurd tot ze me toch toelieten. Zo gemotiveerd was ik. De studie was helaas "taai en saai" maar de praktijk juist geweldig. Tijdens die praktische jaren, je bent dan co-assistent, vond ik alles prachtig maar was ik kennelijk het meest enthousiast tijdens de verloskundestage met bevallingen want de gynaecologen van het ziekenhuis waar ik toen was, boden aan wel een "kruiwagen" voor me te willen regelen om zo specialist te kunnen worden in de gynaecologie. En na die opleiding van nog eens vijf jaar, waarvan het laatste jaar in het MCL, kon ik de praktijk van Kuiper overnemen in Leeuwarden. Gynaecologie is een prachtig vak, vooral omdat het zo veel met emoties en beleving te maken heeft. Geluk en verdriet rond zwanger worden, zwanger zijn en de geboorte maar ook veel vrouwelijke "huis-,tuin- en keukenkwalen" waar je het als vrouw niet snel met anderen over hebt maar die wel te maken hebben met belangrijke gevoelens rond vruchtbaarheid, seksualiteit en zwangerschap. En juist die kant interesseert mij het meest. Ik ben niet zozeer een techneut of chirurg in mijn vak maar meer een "praat-dokter": ik wil steeds weten wat er achter de klacht of vraag zit. Daarnaast moet je in dit vak soms heel snel reageren en handelen als het om de geboorte van een kind gaat en er complicaties optreden met het kind of de moeder. Dan rustig blijven en met je team de goede dingen doen is erg mooi werk. Ik vind het op deze manier werken wel extra vermoeiend en ben dan ook heel tevreden dat ik het parttime kan doen. Dat ik, destijds nog samen met Yvonne, in Dronrijp ben komen wonen had te maken met dat ik snel in het ziekenhuis moet kunnen zijn, Yvonne aan huis een keuken wilde beginnen en ik wilde gaan tuinieren. Dat kon aan de Skries waar ik na de scheiding ben blijven wonen en waar onze zoon Pelle de helft van de tijd ook nog woont. Ik woon er inmiddels weer met veel plezier al heeft de tuin een aantal jaren minder aandacht gekregen. Vooral het contact met de buren en de buurt is fijn en het is uiteraard ook prettig om een ruim huis te hebben. Ik ervaar het niet als te groot ook al leef ik er een deel van de week alleen. Ik heb een LAT-relatie en heb ontdekt dat ik ook erg graag op mij zelf ben om mijn eigen gang te kunnen gaan.
Ik beschouw mezelf als iemand die letterlijk en figuurlijk het liefst langs de kant staat en dingen van enige afstand bekijkt. En zo word je steeds ouder en eigen-wijzer…
Pelle gaat het komend jaar naar de middelbare school en naast het ritme dat dit met zich meebrengt wil ik me gaan richten op de invulling van een al lang bestaande droom: over een aantal jaren te voet van Sint Jacobieparochie naar Santiago de Compostella in noordwest Spanje. Na een fietstocht naar Rome enkele jaren geleden trekt dit des te meer. Als Pelle tezijnertijd de middelbare school afgerond heeft, is de kans groot dat ik Dronrijp ga verlaten. Tot die tijd zult u me tegen kunnen komen. Fietsend naar de bakker, wandelend, hardlopend, tennissend, in de tuin, soms zingend en als er ijs ligt, schaatsend. Ik vind dat ik een bevoorrecht mens ben. Wonen in Dronrijp vormt daar een belangrijk onderdeel van. Ik wil daarom dit dorp en zijn inwoners bedanken dat ik het hier zo goed heb. Ik groet u.
Ik geef de pen door aan Tjallie Fokkens en haar prachtige gezin aan de Ljurk.
................................................................................................................................................................. Yvonne Valk
Van Els Jansma kreeg ik de pen om iets te schrijven voor de Gearfetter. In eerste instantie riep dit gemengde gevoelens bij mij op. Maar natuurlijk voelde ik me ook gevleid en dat gaf de doorslag om het een en ander over mijn levensloop op papier te zetten. Bedankt Els, voor het aan mij toebedelen van deze eer.
Bij ons thuis hing een tegeltje in de keuken waarop stond 'tob niet, het komt toch anders'. Mijn moeder hield van eenvoudige wijsheden, daar was dit er een van. Een eenvoudige wijsheid, op mijn leven zeker van toepassing. Tobben is mij niet vreemd, en dat het vervolgens toch anders komt zal uit mijn levensverhaal wel blijken.
Mijn wiegje stond in Oosterwolde. Ik ben de jongste in een gezin van drie kinderen, ik heb nog twee oudere broers. Mijn ouders hadden in Oosterwolde een maatconfectiebedrijf genaamd 'Every Day'. Voor ons was het gewoon 'de fabriek'. Ik ben groot geworden met 'de fabriek', hij stond naast ons huis en ik kwam er ´every day´. Om kleren te naaien, eerst voor poppen, later voor mezelf. Ik wist dan ook al heel vroeg dat ik modeontwerpster wilde worden. Na de middelbare school ging ik naar Groningen om aan de kunstacademie de opleiding modeontwerpen te volgen. Ook al heeft deze opleiding mij in vele opzichten wel degelijk gevormd, ik vond er niet wat ik zocht. Het was teveel gericht op commercie en industrie. Na diverse omzwervingen heb ik nog een tijdje theaterkostuums ontworpen en toen hield ik het voor gezien. Ik kon er niet een bestaan mee opbouwen. De commercie begon weer te lokken. Per slot van rekening kom ik uit een ondernemersgezin. Ik kwam terecht bij V&D in Groningen. Na een interne opleiding ben ik daar vier jaar verkoopleider geweest van diverse afdelingen. Bij V&D heb ik veel commerciële ervaring opgedaan, maar het jasje van zo'n grootwinkelbedrijf paste mij niet echt. Het werd tijd voor de volgende stap, een eigen zaak.
Ik had inmiddels Doaitse leren kennen, en met de zekerheid van nog een inkomen konden we die stap financieel wel wagen. Het werd een winkel in exclusieve lingerie. Ik had het tij mee, maar m'n gezondheid niet. Binnen een paar jaar werd ik twee keer ernstig ziek. We gingen verhuizen naar Leeuwarden, Doaitse kreeg in het MCL een aanstelling als gynaecoloog. Bij elkaar waren dat genoeg redenen om de winkel vaarwel te zeggen. De toekomst lag blanco voor me. Ik heb het roer toen helemaal omgegooid en ben in Groningen de koksopleiding gaan doen, een keuze waar ik
nooit spijt van heb gehad. Na deze opleiding werd onze zoon Pelle geboren en verhuisden wij naar Dronrijp. Daar ben ik toen aan huis mijn traiteurservice De Tafeldame begonnen. Eindelijk kon ik dingen combineren die ik leuk vind, creatief zijn, ondernemen en ook nog moeder zijn. Want door mijn hele leven heen loopt als rode draad het willen creëren. Ik moet met mijn handen bezig zijn. Ik mag ook heel graag schilderen, al kom ik er te weinig aan toe.
Een aantal jaren geleden zijn wij gescheiden, ik ben toen met mijn bedrijf naar Harlingen verhuisd, waar de kookstudio erbij kwam. Nu, met mijn nieuwe partner samen, hebben we een jaar geleden een volgende nieuwe stap gezet. Midden in het oude centrum van Dronrijp hebben we een schitterend pand gekocht, de voormalige smederij met woonhuis. Een jaar lang zijn we bezig geweest met verbouwen. Maar in januari is het dan zover, dan gaan we de deuren openen van ons huiskamerrestaurant en kookstudio. Het is een lang gekoesterde droom die nu uit gaat komen en daar zijn we erg trots op. We gaan het met z´n tweeën runnen, ´s avonds sta ik in de keuken is Cathrien de gastvrouw. Overdag koken we samen. Het wordt een intiem huiskamerrestaurant waar liefde voor lekker eten en gastvrijheid voorop staan. Zo terugkijkend op mijn leven denk ik dat creativiteit steeds weer mijn drijfveer is geweest en ook mijn houvast, met name in moeilijkere tijden. Er kwam altijd wel weer een uitdaging voorbij waaraan ik vorm kon geven en die zin gaf aan het leven. Voorlopig ligt er voldoende uitdaging in het verschiet. En wat er daarna komt….? Laat ik eindigen met mijn moeder: ´tob niet, het komt toch anders……´
Ik geef de pen door aan Doaitse Wilbers, met wie ik getrouwd ben geweest, de vader van onze zoon Pelle. Ik heb met hem nog steeds een erg goede band.
.................................................................................................................................................................. Els Jansma
Ik kreeg de pen door van Ada Wilton van Reede, haar heb ik voor het eerst ontmoet bij een voorspeelavond van piano, waar mijn zoon Lennart (er zijn er drie) en vele andere cursisten verschillende nummers op de vleugel bij Jacint gingen spelen. Heerlijke avonden met een zeer gastvrij welkom met koffie, chocolaatjes en na afloop een wijntje….. Een heel intiem en gezellig huiskamerconcert. o dicht bij huis en toch zo bijzonder! Alleen al daarom zou ik mensen aanraden om hun kinderen op pianoles te doen…… 16 jaar geleden keek ik in de etalage van een makelaar in Franeker. Toen onze huidige woonplaats waar we in een heel schattig pandje op de Nieuwe Hof, verbouwd door Stadschoon Franeker, woonden. De reden dat ik bij een makelaar ging kijken, was dat we op dat moment graag een grotere tuin wilden en meerdere werkruimtes.
We waren echt letterlijk ´verkocht´ toen we het oude pand op Tsjerkebuorren 8 hadden bewonderd. Het allereerste wat we zagen, was de heerlijke diepe, natuurlijke tuin op het zuiden grenzend aan open vaarwater. Op een zomerse dag is een tochtje met ons visbootje vanuit onze achtertuin naar de Prinsentuin een heerlijk gebeuren. Het geeft een heel vrij gevoel als je uit je eigen tuin zomaar naar hartje stad kunt varen. Of 's avonds nog even het water op……Er groeien tal van oude fruitbomen in onze tuin en een enorme grote kastanjeboom verwelkomt je als je de tuin komt inlopen. Onder deze boom staat de vuurkorf, een prachtige, beschutte plek voor de vuurkorf die deze zomer alweer heel wat avonden zijn dienst heeft gedaan. Kinderen uit de hele buurt komen hier vaak kastanjes zoeken……..Het huis omarmt je als een warme deken als je binnenkomt. Een heerlijke plek tegenover de Alde Witte. Natuurlijk hebben we de nodige verbouwingen gehad, het is een goeie mix van oud en modern geworden. Nog niet bedorven….. o is er een Atelier, kantoorruimte, logé mogelijkheid in de tuin gemaakt. Heel handig voor vrienden en familie die niet in het friese wonen en die vaak een nachtje blijven logeren. Sinds 1995 heb ik mijn eigen tuinadviesburo de Groene Griffel. Ik maak schetsontwerpen en beplantings-plannnen uitgewerkt in m2 en in kleur. Het meeste ontwerp ik voor particuliere klanten, van grachtentuinen, stadstuinen tot boerderijtuinen en alles wat daar tussen in zit. Een heel creatief vak waar het menselijke contact tussen de ontwerper en de klant zeer belangrijk is. Daardoor heb je vaak hele plezierige en mooie ontmoetingen in het leven. Een andere creatieve kant van mij is schilderen. Als kind was ik altijd al heel veel aan het tekenen en later heb ik veel met pastelkrijt gewerkt. Sinds een jaar of drie schilder ik met olieverf. Het is prachtig materiaal en je kan de kleuren op het doek mengen. Met dit materiaal kun je schitterende diepe kleuren krijgen. Droomlandschappen is mijn hoofdthema, zoals het wad, de friese kust en de mooie friese luchten. In deze provincie heb je vaak nog prachtige luchten en vergezichten. Als ik schilder, concentreer ik me op de sfeer. Schoonheid zit hem vooral in de kleine dingen van het leven, zoals een bepaalde belichting in de natuur. Een roos die zich opent of een vriendelijk gebaar. Het is een andere manier van kijken. Het liefst schilder ik grote doeken, van 1.00m x 1.20m. Natuurlijk maak ik ook wel kleinere schilderijen. Ik werk ook in opdracht voor mensen. Mocht iemand hiervoor belangstelling hebben, dan kan men vrijblijvend hierover een afspraak met mij maken (0613394862). Binnenkort kunnen belangstellenden de schilderijen ook op mijn website bekijken. Verder ben ik ontzettend ´verslaafd´ aan boeken. Ook een heerlijke manier om in het nu te komen. O.a. Hans Stolp, Deepak, Lau en literaire romans……..Een boekje wat ik iedereen kan aanraden om te lezen is Meesterschap in liefde van Don Miquel Ruiz (ik heb het al vaak kado gegeven). Onderstaand gedichtje is ook van hem;
Het leven is een droom en als je je droom met liefde leeft, wordt de droom een kunstwerk
De Griffel gaat nu naar Yvonne Valk, 'kunstenares' van de culinaire keuken.
....................................................................................................................................................Ada Wilton van Reede
De pen kreeg ik door van Jetty Wondaal. Jetty vroeg me een stukje in het dorpskrantje te schrijven. Mijn eerste gedachte was nee, wat een gedoe. Mijn tweede gedachte was, waarom niet. Mijn derde gedachte was, nou toch maar aan de slag.
Geboren in Franeker, wat ooit een universiteitstad van betekenis was. Ik heb afwisselend in Friesland en het westen gewoond. Gewerkt, getrouwd en gescheiden en heb 2 fantastische zonen gekregen. Voordat ik naar Dronrijp ging, heb ik 7 jaar in België gewoond.
Nu ik dit zo opschrijf en terug kijk, dan is de rode draad in mijn leven kennis vergaren en kennis doorgeven. Dit heb ik o.a. gedaan in projecten en cursussen binnen het hoger onderwijs. Altijd ben ik bezig geweest met bewustwording in het leven, in welke richting dan ook. Hoe zit het leven, mijn leven en dat van anderen in elkaar. Hoe kan ik dat wat ik wil verwezenlijken. Mijn persoonlijke drijfveren zijn nieuwsgierigheid, en openheid, wat natuurlijk lang niet altijd lukt. Gedrag, de mens in al zijn facetten staat centraal. Ook in de beeldende kunst zoek ik dit op. Dit doe ik door veel naar exposities te gaan en goed waar te nemen. Ik teken zelf naar model. De psychologie en het gedrag van mensen zijn voor mij een bron van inspiratie. Ook in de muziek zoek ik dit op. Zo kan ik heel erg genieten van muziek. Het raakt me diep en geeft me troost in zware tijden die ik natuurlijk ook ken. Wat ik van waarde vind, neem ik mee en probeer ik vorm te geven waar ik ook ben. Nu in Dronrijp en in Antwerpen waar ik met Pierre, mijn man woonde, ziet dat vormgeven er telkens weer anders uit. Drie jaar geleden is Pierre overleden en dat heeft me doen besluiten om naar Nederland terug te gaan. Mijn keuze viel op Friesland en toen op Dronrijp.
Ik kende het dorp inmiddels, omdat mijn zoon en schoondochter en drie van de vijf allerliefste, geweldige kleinkinderen daar ook wonen. De andere twee schatten met hun lieve ouders wonen in het westen. Ik koos voor nieuwbouw omdat het voor mij gemakkelijk en overzichtelijk is. Van nature ben ik geen klusser. Vandaar Patriis 9. Het is wennen en mijn plek weer vinden. Dit is voor mij ook vormgeven. Ik geniet vooral van de weidsheid, het landschap en de luchten en de geur van het wad. Anderzijds is een praktisch aspect dat je snel daardoor in de randstad bent, waar ook vrienden van me wonen. Het eerste jaar hier was zwaar door het verlies van mijn man en het wennen aan de situatie in een nieuwe woonomgeving. Ondanks vele lieve en goede vrienden voelde ik me toch vaak heel eenzaam en verdrietig. Ik merk nu dat ik steeds sterker wordt en weer geniet van mijn leven. Voor degenen die het nog niet weten, of wel weten , er is in Leeuwarden een fantastisch keramiek museum, Princessehof. Door de eeuwen heen hebben mensen hun gebruiksvoorwerpen versierd en verfraaid. Schoonheid is altijd een drijfveer gewest voor mensen om het leven aangenaam te maken misschien lichter. In dit museum zien we de geschiedenis en de hedendaagse uitingsvormen van keramische kunst. Dit raakt me diep.
Ik heb het geluk dat ik mensen en kinderen daar rondleid. Ook in Heerenveen, Oranjewoud is een prachtig museum, Belvedere, waar Friese kunstenaars en geestverwanten zich hebben laten inspireren door het landschap. Ook hier doe ik als vrijwilliger educatie. Belvedere ligt in een prachtig park waar je heerlijk kunt wandelen en mijmeren. Vijf jaar geleden had ik nooit kunnen bedenken dat ik in 2008 in Dronrijp zou wonen. Zo zal ik ook niet weten waar ik over drie jaar zal zijn. Ik weet van mezelf dat ik me door het leven laat verrassen en dat blijft!
De griffel gaat nu naar mijn vriendin Els Jansma, van de Groene Griffel. Ada Wilton van Reede
..............................................................................................................................................................Jetty Wondaal
Van mijn vriending Jacint kreeg ik de vraag of ik de pen van haar wou overnemen. Tegen een goede vriendin zeg je geen nee. Dus ga ik aan de slag.
Ik ben Jetty Wondaal en woon samen met Piet aan de Brêgebuorren. In 1974 kwamen we in Dronrijp wonen aan de W. van Camminghastrjitte. Destijds was dat nog aan de rand van het dorp, dus konden wij kortstondig genieten van een “blijvend vrij uitzicht”over de weilanden. Daar zijn onze twee zonen Gerrit-Pieter en Reinder geboren. In 1988 kregen we de kans om een karakteristiek oud pand in de kern van het dorp te kopen. En zoals dat met een oud huis gaat, er viel nog wel het een en ander te klussen. Daarvoor heb je een handige man nodig. Gelukkig heb ik die. Piet heeft gouden handen en heeft de restauratie zo authentiek mogelijk gedaan. De Brêgebuorren valt onder beschermd dorpsgezicht Dronrijp. De instandhouding hiervan vinden we belangrijk.
Het is een huis met historie: eens was dit de pastorie van de gereformeerde kerk. Dit bleek enkele jaren geleden weer toen er een bejaarde dame aanbelde. Ze bleek de dochter van dominee Diemer te zijn en wilde haar geboortehuis graag nog een keer zien. Zij herkende vele elementen van het huis, waaronder de trap, de kerkbank en de drempel: “Ja, over deze drempel is mijn moeder op de huwelijksdag dor mijn vader naar binnen gedragen”, vertelde zij. Over geboortehuis gesproken, dat van mij stond in Easterwierrum, waar ik met mijn zus opgroeide op de boerderij. Vandaar fietste ik naar de Rijks HBS in Sneek. Na het eindexamen ging ik naar de röntgenafdeling van het Diakonessenhuis in Leeuwarden om een opleiding tot radiodiagnostisch laborante te volgen. Na twee jaar was ik daarmee klaar en ging verder met radiotherapie. Tijdens mijn werk in het ziekenhuis leerde ik Piet kennen. Dat stuurde mijn plannen om in het buitenland te gaan werken in de war, maar uiteindelijk ben ik toch nog vier maanden au pair geweest op een farm in Yorkshire.
Piet vond vier maanden lang genoeg en kwam mij als een prins op het witte schip persoonlijk ophalen. Toen begon onze gezamenlijke passie voor reizen. Piet is service engineer van print- en kopieerapparatuur, hij maakt heel wat kilometers door het noorden van het land om de klanten te bezoeken. Momenteel werk ik op het Radiotherapeutisch Instituut Friesland (RIF). Dit doe ik al bijna 25 jaar met veel plezier. Naast het technische aspect is met name het contact met patienten voor mij heel belangrijk. Ik vind het fijn om mensen te kunnen begeleiden tijdens hun ziekteproces en open te staan voor hun problemen en emoties. Bovendien werk ik met een fijne groep collega’s. Als het even k an ga ik op de fiets lang het Van Harinxmakanaal naar het RIF. Dan geniet ik van de vogels, de natuur en de prachtige luchten. Mijn vrije tijd besteed ik aan lezen, tuinieren, filosofie, kunst en cultuur. De friese taal en cultuur bieden nog veel extra’s. Ook kook ik graag. Als ik alle recepten die ik heb verzameld nog eens wil uitproberen, mag ik wel honderd worden. Wanneer ik volgend jaar in de VUT ga krijg ik nog meer tijd om mij in hobby’s te verdiepen. Een cursus kunstgeschiedenis staat al op het verlanglijstje. Met die kennis zal ik nog meer kunnen genieten van de kunstschatten die we op onze reizen tegenkomen. Een voor de hand liggend reisdoel is Spanje, want onze zoon Reinder woont inmiddels in Valencia. Een schitterende stad. Je hebt er van alles onder handbereik: moderne architectuur, mooie historische gebouwen, strand, zee en prachtige parten. Ook mooi, maar iets kleiner en dichterbij is Deventer, waar Gerrit-Pieter woont met zijn vrouw Dorien. Onze reislust blijft niet beperkt tot Europa. We hebben al eens genoten van Peru, zuidoost Azië, Afrika en Amerika. We hopen in de toekomst nog veel op reis te gaan. Ik geef de pen door aan mijn vriendin Ada Wilton van Rede ....
..................................................................................................................................................................Jacint Endel
De spreekwoordelijke pen kreeg ik van buurtgenoot Erik van Lunzen. Tijdens zijn wandelingen met de hond komt hij regelmatig langs mijn werkruimte. De geluiden van pianomuziek trekken soms zijn aandacht. Wie zou daar nou achter zitten?
Welnu, ik ben Jacint Endel. Na eerst 17 jaar in Menaldum te hebben gewoond woon ik sinds december 1993 aan de Koarte Ekers in Dronrijp. Een verhuizing van zo'n drie kilometer, maar toch een hele verandering, vooral omdat we (mijn man Louis Straatman, onze zoons Jochem en Jesse en ik) van een twee-onder-een-kap-woning naar een vrijstaand huis gingen. Een van de eerste veranderingen die we doorvoerden was het verbouwen van de garage tot werkkamer. Die ruimte is uitermate geschikt voor de pianolessen die ik daar geef. De auto is het wel gewend om buiten te staan! Mijn leerlingen lopen nogal uiteen in leeftijd, van zes tot vierenzeventig jaar, en komen uit Dronrijp, Menaldum, maar ook uit dorpen in de wijde omtrek, zoals Winsum, Oosterlittens, Beetgumermolen enzovoort.
Muziek is mijn grote passie. Bovendien vind ik het geweldig leuk om dit door middel van het geven van pianolessen door te geven aan de leerlingen. Ik vind het erg belangrijk, dat de leerlingen enthousiast raken en veel plezier hebben in hun spel. De muziek, die gespeeld wordt varieert: van klassieke stukken, waarmee je de pianotechniek goed aanleert, tot top-40 nummers, blues, jazz of soft music. Samen met de leerling zoek ik de muziek uit, die goed bij de leerling past en die hij leuk vindt. Er is van alles mogelijk. Sommigen vinden het fantastisch om bijvoorbeeld Mozart, Beethoven, Chopin of Debussy muzikaal te kunnen spelen en anderen vinden het stoer om de nieuwste top40 hit te kunnen laten horen. Op de leerlingenconcerten levert dat een prachtig afwisselend programma op en veel luisterplezier voor de meegekomen ouders, opa's, oma's, broers en zussen. Onze huiskamer heeft voor die gelegenheid een tijdelijke metamorfose ondergaan; het enige wat zo'n beetje op zijn plaats blijft is de vleugel!
Voordat ik in Friesland kwam wonen heb ik als onderwijzeres gewerkt in Bergen (NH) en in Haren (Gr). Ik kwam in Groningen terecht omdat ik verliefd werd op Louis, een geboren Groninger die daar toen nog studeerde. Mijn roots liggen in Noord-Holland, namelijk in Alkmaar. Daar ben ik als laatste kind geboren in een gezin van tien kinderen. In ons gezin was muziek ook erg belangrijk. Al mijn zussen en broers bespelen een instrument. Op zondag werd er vaak gemusiceerd met veel vrienden op allerlei instrumenten zoals viool, cello, piano, dwarsfluit enzovoort, bovendien konden enkele zussen van mij prachtig zingen. Ook onder het afwassen was zingen de arbeidsvitamine! In Alkmaar begon ik op 4-jarige leeftijd piano te spelen en kreeg ik les van mijn moeder. Toen ik zes jaar was mocht ik echt naar een pianojuffrouw! Dat vond ik enorm leuk. Later heb ik o.a. pianoles gehad van Harrie Vooren, die mij de liefde voor de Spaanse klassieke muziek (De Falla, Granados, Turina) bijbracht. Pas na de verhuizing van Groningen naar Menaldum ben ik begonnen met de opleiding tot pianodocent. Ik ben afgestudeerd aan het conservatorium van Leeuwarden, dat door een onnavolgbare wisseltruc van de heer Wiegel inmiddels helaas verdwenen is. Mijn pianodocenten daar waren Francine Espinosa en Bernard van de Boogaard. Ook zij waren zeer inspirerende docenten, ik heb enorm veel van hen geleerd.Het is een inspannende maar zeer verrijkende periode geweest en best wel erg druk, omdat ik al moeder was van Jochem en in het eerste studiejaar beviel van Jesse. Gelukkig heeft Louis heel wat belangrijke taken in het opvoeden en huishouden uitgevoerd, zodat ik genoeg tijd had om te studeren. Vooral voor een optreden was er veel studietijd nodig en speelde ik extra veel. Jochem en Jesse zaten vaak met hun lego onder de vleugel te spelen! Tijdens een concert in de Kosterij merkte ik plotseling dat de vleugel begon weg te rollen. Leuk dat er wieltjes onder zitten, behalve op zo'n moment… Kalm blijven, gewoon doorspelen en rustig een beetje mee naar voren schuiven. Pffff. Je moet alles een keer meegemaakt hebben, nietwaar? Louis is chemieleraar bij de afdeling Laboratoriumtechniek van het Friesland College. Jochem en Jesse wonen en werken alletwee in Amsterdam. Het zal geen verbazing wekken dat het aantal ritjes naar Noord-Holland de laatste jaren flink is toegenomen!
Ik geef de pen door aan mijn goede vriendin Jetty Wondaal.
.................................................................................................................................................Eric van Lunzen schreef: Luisteren naar IJzeren vogels?
In 1995 kwamen Els Schröder en ik - Eric van Lunzen - naar de Fetsasingel 8 in Dronrijp. Ondanks het feit dat we echte "Liwadders" zijn, hebben we nooit spijt of heimwee gehad. De stad waar ik ben geboren en we beide zijn getogen, missen we niet. Integendeel. Het wonen is hier veel prettiger. Want ruimer, relaxter en groener...
Alhoewel. Sinds Schatzenburg in Booma's handen is gekomen wordt je niet meer door bomen herinnerd dat afslag 21 op de A31 eraan komt. Nee, het is nu meer het tegensturen tegen de wind die over het Schatzenburgse "stuifzand" waait. Jammer, want met de kaalslag van de camping is er ook een mooi wandelgebied voor "hondenbezittende" Dronrijpers zoals wij verloren gegaan. Gelukkig heeft de gemeente iets van haar fout goedgemaakt met de aanleg van het nieuwe schelpenpad om Dronrijp.
Wat ons opviel toen we voor het eerst ons nieuwe huis in Dronrijp betrokken, was de "oorverdovende stilte". Iets wat we niet direct konden plaatsen. Want wat was er vreemd aan? Wat ontbrak er..? Het duurde een tijd voor we in de gaten kregen wat er exact miste, namelijk: er was geen gezang van vogels. Of gezoem van bijen.
In de tijd dat wij er kwamen te wonen was "plan west nog woest". Singels moesten nog bestraat. Bomen nog geplant. Veel tuinen zaten nog in de tekenpen. In ieder geval die van ons. Een paar jaar later, toen wij geld genoeg hadden om de tuin in te richten en de eerste bloemen uiteindelijk uit de Dronrijper klei staken, kwamen de eerste bijen en vlinders om de hoek. En daarmee ook de vogels. Omdat zij van insecten moeten leven.
Nu, dik 13 jaar later, heeft de natuur haar schroom volledig overwonnen. In onze tuin is het een gezellige drukte. Vlinders fladderen wispelturig van bloem naar bloem. Overijverige insecten zorgen voor een geruststellend gezoem. Mussen broeden in de heg en merels zingen uit volle borst. Het maakt een luisterend mens vrolijker. En kalmer. Tenminste, als je er oor voor hebt. Gelukkig hebben wij dat.
Al heb ik dat ook moeten leren. Want net als zo velen had ik het ook altijd druk, druk, druk. De enige vogels die mij destijds opvielen waren de ijzeren vogels van de Vliegbasis. Maar sinds ik 11 jaar geleden T'ai C'hi ben gaan doen, heb ik meer oog gekregen voor de stilte. En geloof me, dat is heel prettig. Net als wonen in Dronrijp.
.................................................................................................................................................Evert en Tineke Tolsma
Bedankt buren Jan-Willem en Alie-Minke voor de pen:
Mijn naam is Evert Tolsma, woonachtig aan de Fetsasingel 3 ,samen met mijn vrouw Tineke en 2 dochters Marijke(12) en Karin(10). Ik ben geboren op 14 september 1969 in het ziekenhuis van Haringen. Mijn ouders wonen nog steeds in Arum waar ik getogen ben. Daar hadden zij de plaatselijke supermarkt. Ik zeg hadden, wand inmiddels mogen ze genieten van hun pensioen. 1 van mijn broers heeft de winkel(spar) overgenomen .Ik ben de jongste van het gezin Tolsma. Samen met nog 3 broers en 2 zusters heb ik een mooie en een gezellige jeugd gehad, met veel sporten zoals kaatsen en voetballen. Na mijn lagere school periode ben ik naar de LTS in Sneek gegaan, afdeling elektro. Hierna de MTS, deze heb ik niet afgemaakt (sporten was belangrijker). Na 3 jaar(2x blijven zitten) moest ik de school verlaten. Via het leerlingen wezen ben ik naar het KMBO (avond school) gegaan en mocht ik werken bij ETB Boomsma in Leeuwarden. Daar heb ik veel werk ervaring op gedaan. En de school was meer praktijk gericht, wat mij beter ligt. Na 2 jaar kreeg ik een vaste baan aangeboden als Service monteur bij Stork (Boomsma was inmiddels overgenomen). 15 jaar geleden werd ik gevraagd om tijdelijk het plekje bij de toenmalige CCF (nu FrieslandFoods) in Leeuwarden in te vullen. Ik denk dat ze nog zoeken naar een vervanger voor mij, want ik zit er nog steeds. Alleen nu onder de vlag van GTI, alweer 5 jaar. Ik heb het daar nu prima naar de zin en mag leiding geven aan de GTI ploeg die daar nu zit. We doen het onderhoud aan en het verbouwen van de elektro technische en verwarming installaties en de koelingen op het terrein. Nu even terug komen op het sporten, vanaf mijn 16e was ik bijna dagelijks bezig met sporten. In de zomer kaatsen en in de winter voetballen op het veld bij Arum en in de zaal bij Exstador uit Harlingen en de horeca competities in Harlingen (merskenbouw) of Franeker (prinsbouw) . We speelden toen op het hoogste niveau van het noorden (interregionaal, 3 noordelijke provincies) nu 1e divisie. Na ons trouwen in september 1993, en het betrekken van ons huis in Dronrijp, ben ik gaan voetballen bij Foarut in de zaal. Hier hebben we vele hoogte punten beleeft, waaronder 2x winst op de midwintercup en 1x 2e ,binnen 4 jaar en in die zelfde periode de bijna promotie naar de 1e divisie. Een geweldige prestatie voor zo'n kleine club.
De afgelopen 3 jaar heb ik weer bij Exstador gevoetbald omdat de ploeg bij Foarut uit elkaar viel, en op het moment dat ik dit schrijf heb ik besloten om het voetballen op nivo te laten voor wat het is en voor mijn plezier te voetballen bij vrienden. In de zomermaanden mag ik nog graag kaatsen. Heb dat tot de fusie 1993 in de 1e klas van de CFK
gedaan. Daarna niet meer omdat ik niet op zondag kaats. Wel sla ik nog een balletje in Dronrijp waar het altijd gezellig is. Verder ben ik afgelopen maand diaken geworden in de pkn gemeente hier .Daar zal ook het menige werk achterweg komen dus nog genoeg te doen.
Mijn naam is Tineke Tolsma -v/d Werff, 1 van de 4 dochters van de jachtwerf in Wergea. Geboren op 14 maart 1970 in het Bonifatius ziekenhuis te Leeuwarden. Ik ben opgegroeid met de watersport, zoals zeilen en surfen. Na de lagere school ging ik naar de LEAO, MDGO-AW en propedeuse HBO-J daarna hield ik het leren voor gezien. Als zorgkundige kon ik aan het werk in Sneek bij een woonvoorziening voor mensen met een lichamelijke en verstandelijke beperking. Eerst als inval en later een vaste betrekking. Na de geboorte van onze kinderen ben ik steeds minder gaan werken. Na 12,5 jaar moest ik het werken, wat ik met veel plezier en voldoening heb gedaan aan anderen overlaten. Ik zeg moest omdat de combinatie kinderen en werken er bij mij toe leidde dat ik een burn-out kreeg. Daardoor hebben we, als gezin, een moeilijke periode gehad, en ben nog steeds herstellende. Inmiddels heb ik weer een van mijn hobby's opgepakt en dat is schilderen en tekenen. Misschien hebben sommigen van jullie mijn werk wel eens gezien in een expositie in de bibliotheek of gemeentehuis. Ook mag ik graag wandelen in Dronrijp of omgeving. Onze oudste dochter gaat na de zomervakantie al weer naar het AMS in Franeker. (tijd gaat snel). De jongste zit nog op het "Anker" in groep 6. Zolang zij niet willen en wij vanwege werk of anders niet hoeven, hopen we nog fijne jaren met veel plezier en in goede gezondheid aan de Fetsasingel te blijven wonen.
Wij geven de pen door aan :Wederom een verrassing.
.................................................................................................................................Jan Willem en Aly Minke van Beem
Bedankt Jappie en Mirjam voor het doorgeven van de pen. Mooi geschreven, maar ik mis nog het huwelijksverhaal. Het is wel weer tijd voor een feestje!
Mijn naam is Jan Willem van Beem (31) en oudste zoon van Simon en Meta van Beem. Mijn broer Riemer Aant is twee jaar jonger en met zijn vrouw Mereyem en twee zonen woonachtig in Utrecht. Ik ben geboren in Leeuwarden en via Franeker en Tzummarum zijn wij in 1991 in Dronrijp beland. Destijds was ik 15 jaar en het voelde dat je je vrienden in de steek liet door te verhuizen, hoewel dit gevoel snel verdween doordat we
het prima konden vinden in Dronrijp. Dit kwam mede door de contacten via het kaatsen en het voetballen. Ook door het uitgaan leer je menigeen kennen.
Na de AMS te Franeker ben ik de HEAO (studierichting Bedrijfseconomie) gaan doen, hoewel ik het eerste jaar heb verzopen. Ik was 17 jaar en moest nog naar Leeuwarden fietsen, terwijl sommige medestudenten achter in de twintig waren en al kinderen hadden. Ik was nog maar een kind, maar heb deze periode als zeer plezierig ervaren. Ik leerde veel, zowel vanuit de studieboeken als ook door omzwervingen in de stad.
In deze tijd voetbalde ik in het eerste van V.V. Dronrijp, hoewel ik op een gegeven moment ermee ben gestopt. Oorzaak lag in het feit dat ik op het hoogste niveau kon acteren bij het kaatsen. Hoewel ik nog wel eens terug denk aan de mooie tijd op voetbaltrainingen, wedstrijden, ouwehoeren in de kleedkamer en de derde helft heb ik geen spijt van mijn keuze. Als ik stop met kaatsen ga ik misschien met een vriendenploeg wat ballen.
Als kaatser zal ik waarschijnlijk nog drie jaar actief zijn, waarbij ik nog twee specifieke wensen heb. Dronrijp was de derde wens, maar deze kan na de winst in 2007 eindelijk van het lijstje af. Na zo'n zege was het in de tent nog veel leuker dan anders. Naast het kaatsen werk ik ook nog. Voorheen werkte ik een aantal jaren bij de huidige hoofdsponsor van het kaatsen, vanaf eind 2000 ben ik werkzaam bij Rabobank Sneek-Zuidwest Friesland. Hier ben ik, na drie andere functies, nu Senior Accountmanager Zakelijke Relaties. Ik hou me vanuit kantoor Sneek bezig met relatiebeheer van de grotere bedrijven in ons werkgebied, met name op het gebied van financieringen c.q. investeringen. Gezien ik me 10 jaar op het commerciële gebied heb begeven wil ik me nu weer richten op het leidinggeven. Ik heb dit eerder gedaan en dit is destijds goed bevallen, zodat ik hier weer een vervolg aan wil geven. De overeenkomsten tussen sport en werk zijn groot; gezamenlijk doelstellingen halen, prestaties leveren, passie, drive, verlies en ontwikkeling. Ook met mensen sparren, feedback geven en een spiegel voorhouden vind ik mooi om te doen.
Sinds de komst van onze kinderen (Jorn Lars, Ilse Marije en Brent Jesse) staat ons leven letterlijk en figuurlijk op de kop. Naast de verbouwing van ons huis zorgen deze enthousiaste kinderen zelf ook voor veel rumoer. Mijn eigen leven is ook dusdanig veranderd (lees: gevoelsleven) dat ik niet meer altijd 'die stoere jongen' ben. De kinderen verrijken mijn leven, waardoor ik ook anders tegen bepaalde zaken aankijk. Met zo'n lieve en zorgzame moeder zullen ze vast wel goed terecht komen.
Verder kan ik zeggen dat ik gelukkig ben, goed in mijn vel zit en ik nog veel ambities heb. Voornaamste wens is een blijvende, goede gezondheid van ons allen, want daar begint alles bij!
En ik ben dus "frou Van Beem". Geboren en getogen in Spannum als derde dochter van Ymte en Trienke Heeg. Na mij volgde vijf jaar later nog een zoon…eindelijk! Een heerlijke jeugd daar gehad. Wat wil je ook, opgroeien in een klein dorp op een boerderij. Beter kan een kind zich niet wensen.
Na de lagere school gingen mijn vriendin en ik naar het vwo aan het voormalig Slauerhoff college te Leeuwarden. De grote stad, wat een omschakeling. Wereldvreemd kwamen wij nog in onze roze jogging pakken op school aan, nou dat hadden we snel afgeleerd. Ook weet ik nog dat we tegen iedereen "hoi" zeiden en niemand zei iets terug.
Na het behalen van mijn diploma ben ik, na enkele malen uitgeloot te zijn voor verloskunde, beland op HBOVerpleegkunde. Mijn afstudeerstage kon ik volgen bij een huisartsenpraktijk in Leeuwarden. Hier kreeg ik later een vaste aanstelling als praktijkverpleegkundige. Dit werk heb ik een zeven jaar met erg veel plezier gedaan.
Al weer ruim twaalf jaar geleden ontmoette ik Jan Willem in Hof van Holland te Berlikum. Eerst nog enkele pogingen gedaan om hem aan een vriendin te koppelen. Gelukkig lukte dit niet, want ik bleek hem zelf wel erg leuk te vinden! Mooie jaren volgden met kaatsfeestjes hier en daar, want Jan Willem bleek van kaatsen te houden. We zijn dus zomers weekends druk bezet.
Jan Willem ging ondertussen op "zichzelf" wonen (mem deed de was en hij at er elke dag) Steeds meer kleren en spullen van mij bleven bij hem op het Joukereedtsje liggen, dus het duurde niet lang voordat ik daar ook woonde. Gezellige tijd, met enige sociale controle van de bewoners van Drenningahof. Als er eens een extra krans aan de muur hing, werd er de volgende dag gebeld of het aantal kransen wel klopte, Jan Willem had die dag niets gewonnen! Net alsof een vrouw geen krans kan winnen (P.S. dat jaar had ik vijf en JW vier kransen gewonnen)! Als Jan Willem op trainingsweekend was, vroegen ze hoe het met hem ging, ze dachten namelijk dat hij in het ziekenhuis lag. Ik had hem weggebracht met een weekendtas!
Ruim vier jaar terug diende onze oudste zoon zich aan, twee jaar later kregen we een dochter en een half jaar geleden kwam onze jongste telg. Met de komst van de jongste zoon heb ik besloten om mijn baan op te zeggen. Dat gevlieg en geren kwam niemand ten goede. Ik ben nu dus heerlijk thuis voor de kinderen.
Onlangs nog een drukke verbouwing overleefd, want we wonen met veel plezier op de Fetsasingel, met geweldige buren en kinderen die heerlijk vrijuit kunnen spelen dat we dat er wel voor over hadden. Voorlopig zitten we hier dus wel goed!
Met vriendelijke groet, Jan Willem en Aly Minke van Beem
We geven de pen door aan…..dat is een verrassing! (P.S. als jullie denken die jongelui willen we beter leren kennen, kom dan meer eens langs)
......................................................................................................................Jappie Groeneveld en Mirjam van der Veen
Wij, Jappie Groeneveld en Mirjam van der Veen, hebben de pen gekregen van Mirjam haar werkgever, de familie Winter. In 1973 ben ik, Jappie, geboren in het Diaconessenziekenhuis te Leeuwarden en daarna snel terecht gekomen aan de Quastiusstrjitte in Dronrijp. Hier woonden mijn ouders, Dries en Anneke, inmiddels al een aantal jaren. Twee jaar later werd Nelly geboren. Mijn vader was destijds vrachtwagenchauffeur bij de Melkweg. Ik vond het als jongetje altijd prachtig om samen met hem op de grote vrachtwagen langs de boeren te gaan om de melk op te halen. Op mijn 5e ben ik naar de peuterschool op de Tsjerkebuorren gegaan en na de peuterschool kwam de Christelijke lagere school it Anker. Hier heb ik een hele leuke tijd gehad. Vooral het schoolreisje naar Terschelling is me goed bijgebleven. Na schooltijd was ik, samen met Roelof Zijlstra, bijna altijd op het voetbalveld aan de Welderingstrjitte te vinden. Nog steeds is voetbal mijn grote hobby. Het zaalvoetbal heeft altijd mijn voorkeur gehad. Vooral de hoogtij dagen van het zaalvoetbal bij Foarut ( 2x winst Midwintercup) en de tijd bij Commeci Commeca uit Leeuwarden waren erg mooi. Nu voetbal ik nog op het veld bij het eerste van Foarut. Na de lagere school ben ik naar de Tjerk Walles Mavo, De Bongert Havo/MBO en het Comenius college in Leeuwarden gegaan. Met een hele groep Rypsters op de fiets door weer en wind. Het VWO heb ik niet afgemaakt. In die periode waren we ook veel te vinden in het uitgaansleven van Berlikum. Vooral het Hof van Holland had onze voorkeur. Omdat ik niet precies wist wat voor opleiding ik wilde gaan volgen, heb ik me aangemeld voor militaire dienst. Na twee weken kon ik al opkomen in 't Harde. Hier heb ik 5 maanden een onderofficiers opleiding gevolgd als wachtmeester vuurregeling. Dit hield in dat je moest gaan bepalen waar de tanks op moesten richten. Na de opleiding ben ik terecht gekomen in Havelte, met als 'hoogtepunt' de watersnoodramp met de kerst in 1993 in Limburg. Twee weken hebben we ons bezig gehouden met dijkbewaking, zandzakken vullen, evacueren van mensen en dieren. Dit hele gebeuren heeft een diepe indruk op mij gemaakt. Tijdens de militaire dienst kwam ik in aanraking met het lesgeven. Toen mijn opleiding bij de landmacht er opzat, heb ik gekozen voor de Pabo (Pedagogisch academie voor het basisonderwijs). In die tijd ben ik ook verhuisd naar Leeuwarden. Hier woonden we met z'n drieën in het 'rode dorp' van Leeuwarden. Een hele gezellige periode. Na het behalen van mijn diploma, ben ik weer verhuisd naar Dronrijp (in het huis naast de C1000). Meteen na de zomervakantie in 1998 kon ik als groepsleerkracht van groep 6/7 aan de slag in Wommels. Drie jaar geleden besloot onze directeur om elders te gaan werken en toen ben ik gevraagd om het over te nemen. Op dit moment zijn we druk bezig met het realiseren van een Brede School in Wommels. We hopen dit in juni te kunnen betrekken. In 2003 leerde ik Mirjam kennen (met dank aan een actie van een paar vrienden…). Een jaar later werd onze zoon Jesper geboren. Vorig jaar hebben we er nog een dochter, Lieke, bij gekregen. Twee jaar geleden zijn we verhuisd naar de Hobbemasingel, naar de oude schoolmeesterswoning (kan het passender).
Dan zal ik, Mirjam van der Veen, nog het een en ander vertellen over mijzelf. Als dochter van een visserman ben ik geboren en getogen in Harlingen. Ons gezin bestond uit 4 kinderen. Mijn vader heeft samen met zijn drie broers jaren op de Noordzee gevist. In 1988 zijn ze wegens het lage visquotum naar Liberia (Afrika) gevaren. Toen daar oorlog uitbrak in Monrovie, zijn ze richting Suriname gevaren. Hier hebben ze veel meegemaakt, waaronder een onterechte gevangenisperiode van een half jaar. Toch vonden ze daar hun plek en hebben ze ''Holsu'' opgericht (visverwerkingsbedrijf) aan de Surinamerivier. Mijn vader heeft daar nog zo'n 12 jaar gevist.
In Harlingen heb ik op de Schefferschool het basisonderwijs gevolgd. Hier heb ik warme herinneringen aan overgehouden. Vooral de musical in het laatste jaar, waarin ik de hoofdrol had, was voor mij een mooie afsluiting. Na de basisschool volgde de Mavo de Klokslag, tevens in Harlingen. Dit was een heel gezellige tijd. Tijdens deze periode heb ik veel nagedacht over wat ik precies verder wilde qua opleiding. Dit vond ik toentertijd een moeilijke beslissing. Omdat een van mijn beste vriendinnen de opleiding doktersassistente koos, besloot ik dat ook te doen. Als snel ontdekte ik dat deze opleiding niks voor mij was en besloot ik de S.P.W. opleiding te gaan volgen (destijds agogisch werk), aan de Friese Poort in Leeuwarden. Een opleiding die precies bij mij paste, vol met leuke stages. Ik ontdekte dat ik graag werkte met mensen met een beperking. Ook in deze periode ben ik begonnen met het bespelen van de trekharmonica. Vooral Franse, Italiaanse en Cajun muziek hebben de voorkeur. Ik heb vele malen opgetreden, op bruiloften, openingen, high- tea party's, voor groepen bejaarden/gehandicapten, je kunt het zo gek niet bedenken. Na de S.P.W. opleiding, besloot ik verder te gaan studeren. Omdat ik graag met mensen met een eventuele beperking wilde werken en ik dit met mijn grote hobby, de muziek wilde combineren, besloot ik voor de opleiding Creatieve Therapie (dmv muziek) te gaan.
Samen met een goede vriendin (zij ging voor de dramaopleiding) gingen we naar Nijmegen, waar een strenge selectieprocedure volgde.
Muziektherapie, kun je qua theorie vergelijken met het conservatorium en daar ik alle muziek alleen van gehoor kan overzetten en bijna niet van noten, was dit voor mij een moeilijke opgave. Maar, de docent vond wat ik op mijn harmonica liet horen, erg indrukwekkend en liet mij erdoor. Samen met mijn vriendin zocht ik een kamer in Nijmegen en er volgde een leuke maar pittige studentenperiode. Toch paste de opleiding past niet helemaal bij mij toentertijd en na mijn propedeuse jaar heb ik verschillende baantjes in Nijmegen gehad. Na 2 ½ jaar Nijmegen ben ik verhuisd naar Zeewolde. Hier heb ik zo'n 5 jaar met heel veel plezier als kinderleidster gewerkt. Hierna wilde ik heel graag werken met gehandicapten en niet onbelangrijk, weer wonen in Friesland. Ik vond als snel een baan bij Talant in Sneek op een leuke groep met 6 jong volwassenen.
In tussentijd ontmoette ik Jappie en verhuisde ik naar Dronrijp Wegens bezuinigheden raakte ik helaas mijn baan bij Talant kwijt, maar omdat ik inmiddels zwanger was, ging daar voorlopig mijn aandacht naar uit. Na de geboorte van Jesper, heb ik gewerkt op Maeykehiem in Sint Nicolaasga, op een groep jong volwassenen met een middenhoog nivo. Tevens deed ik de opvang van Elisa Winter erbij. Omdat de reistijd naar Sint Nicolaasga nogal veel tijd in beslag nam, hebben we besloten de uren met Elisa uit te breiden en te stoppen met werken op Maeykeheim. Afgelopen september is onze dochter Lieke geboren en wonen we met z'n vieren met veel plezier in Dronrijp.
Wij geven de pen door aan onze vrienden Jan Willem en Aly Minke van Beem.
...............................................................................................................................................................familie Winter
Wij, de familie Winter hebben de pen gekregen van buurvrouw Ruurdtje Lijzenga.
Even voostellen; Rein, Marjo en de dochters Nikky en Elisa. Marjo en Rein zijn beide geboren en getogen in de Noordoostpolder. Rein heeft na de LTS Emmeloord en MTS Sneek eerst nog 10 maanden z'n dienstplicht vervuld bij de Landmacht en is daarna overgestapt naar de KLU(Luchtmacht). Na een opleiding van 27 maanden uiteindelijk op eigen verzoek aan het werk op Vliegbasis Leeuwarden. Marjo heeft na de middelbare school een jaar in een supermarkt gewerkt alvorens de interne opleiding tot kraamverzorgster begon. Daarna heeft ze in de polder en omstreken heel veel kindertjes ter wereld geholpen. Toen de definitieve plaatsing van Rein bekend was geworden zijn we in maart 1987 verhuisd naar It Himpsel, waar we nog steeds naar alle tevredenheid wonen. Marjo kon gelijk aan de slag bij kraamzorg NW Fryslân, ze heeft ook in Noord-Fryslân menig kind ter wereld zien komen. Tegenwoordig werkt Marjo alweer 6 jaar op het Audiologisch Centrum Friesland aan de Schrans in Leeuwarden waar ze de planning doet.
In 1989 is Nikky geboren en in 1992 Elisa. Twee heel verschillende meiden; waar Nikky op It Anker een klas kon overslaan wilde het met Elisa niet vlotten. Nikky heeft na It Anker op de Anna Maria Schurman in Franeker de Havo met goed resultaat afgesloten in 2006. Begin 2006 kwam ze op het idee, mede door dat men vond dat ze nog wat jong was voor haar vervolgopleiding, om wat van de wereld te gaan zien en is ze als 16-jarige in juli 2006 voor een jaar naar Australië vertrokken, ondanks haar verkering met Jan Kooistra, zoon van Fetze en Anneke uit Ried. Deze periode kunnen we samenvatten als een meisje van 16 dat vertrok en een jonge vrouw van 17 die weer thuis kwam. Marjo en Jan zijn afgelopen april een maand bij haar in Australië geweest, want een jaar is toch wel erg lang. Nikky is in september j.l. begonnen met de opleiding waarvan ze al jaren wist dat ze daarheen wilde; de PABO. Na de regulier 4 jaar PABO wil ze ook nog een jaar extra voor de aantekening speciaal onderwijs.
En daarmee zijn we bij onze jongste aanbeland; Elisa. Elisa zit op de Piet Bakker school in Sneek; en school voor Zeer Moeilijk Lerende kinderen (ZML). Pas sinds een jaar of drie weten we wat meer waarom het met Elisa niet wilde vlotten. De eerste jaren had ze heel veel fysieke problemen en uiteindelijk werd ze opgenomen in het Radboud in Nijmegen, waar ze haar binnenste buiten hebben gekeerd. De keren dat we met haar in het MCL zijn geweest, zijn niet meer op twee handen te tellen en ook de bezochte specialismen zijn talloos. Uiteindelijk heeft het weinig opgeleverd en is Elisa over haar fysieke kwaaltjes heen gegroeid. In 2005 kwamen we bij een kinderpsychiater terecht vanwege haar extreem moeilijke gedrag. Naast haar verstandelijke beperking kreeg ze er nog een "stempeltje" van een autistische stoornis bij. Sindsdien kan er een meer gerichte opvoeding en onderwijs worden gegeven. Wat voor ons en Elisa één van de lastigste dingen is, is dat ze niet kan lezen en schrijven (wat ze héél graag zou willen). Elisa is naar de buitenwereld een vrolijk, sociaal meisje,(ondanks haar autische stoornis) maar thuis is het regelmatig anders. Ze gaat de laatste jaren drie tot vier keer in de week naar één van onze vaste "oppassen", die wij kunnen inhuren via het PGB(PersoonsGebondenBudget).
Eén keer in de maand en in de vakanties gaat Elisa logeren bij Stichting Apart. Daar gaat veel van onze vrije tijd inzitten. Stichting Apart is een ouderinitiatief. Omdat wij de regulier aanbieders te commercieel vonden(groepen van 12 kinderen en volwassenen door elkaar met 1 leidinggevende) hebben we zelf een logeerstichting opgericht. "Onze" stichting, (www.stichting-apart.nl) heeft op 6 à 7 kinderen twee leidinggevenden. En wat een plezier hebben de kids met wat ze allemaal mogen ondernemen: Er wordt gelogeerd op een boerderij in Gaasterland en we maken zo nu en dan uitstapjes, dit kan door de medewerking van vrijwilligers en de donaties van de Vriendjes van Stichting Apart. Afgelopen jaar zijn de kids naar een concert van Jan Smit geweest, ze hebben gelogeerd in een zorghotel Spelderholt, er is gekampeerd op Camping de Ruimte, gezeild op een aangepaste catamaran de Beatrix, een dag rond gereden in paardenkarren een dagje Dolfinarium. Als we de blije lachende gezichten zien dan weten we waarom we Stichting Apart hebben opgericht en dan is het niet erg dat het heel veel vrije tijd opslokt.
Graag willen we de pen overgeven aan Jappie Groeneveld en Mirjam van der Veen. Hier gaat Elisa een aantal keer per week heen.
Rein, Marjo, Nikky en Elisa Winter
.........................................................................................................................................................Ruerdtsje Lijzenga
De pen haw ik krigen fan ús freon Cees van der Meer. Dat hâldt yn dat ik no oan'e slach moat. Wol earst mar efkes foarstelle, liket my. Myn namme is Ruerdtsje Lijzenga en tegearre mei Siep wenje ik oan It Himpsel 1 yn it hûs dêr't earder fiskboer Marten Cuperus wenne. Myn famkesnamme is van der Meer (gjin famylje fan Cees). Wol nijsgjirrich te fertellen is dat myn pake en beppe fan heite kant fan Rypster-komôf wienen en dat der hjir yn it doarp noch wol wat famylje wennet. Myn pake wie Elize Douwes van der Meer, hy wie in broer fan Hedzer Douwes van der Meer. (Hjir wol bekend fanwege de Wikkelcentrale, dy't earst op it plak siet, dêr't Laas Kuiken no syn ynstallaasjebedriuw hat). Pake en beppe hawwe buorke op in spultsje dat achter Schatzenburg stie. Myn pake wie troud mei Lucretia Bonnema. Pake en beppe binne, doe't harren soannen noch lyts wienen nei in pleats yn Winsum ferhuze: hy buorke dêr letter tegearre mei syn soan Jan (myn heit). Ik bin berne op dy pleats. Wy wennen yn'e foarein en pake yn'e hals. Beppe haw ik noait kennen, dy is al jong ferstoarn. Nei it ferstjerren fan myn heit yn 1962 hat pake noch in oantal jierren buorke mei help fan arbeiders. Yn 1966 is er stoppe mei buorkjen en binne wy fan'e pleats nei in nijbouhûs yn Winsum gongen. Pake is doe werom gongen nei Dronryp en hat noch jierren oan de Eise Eisingastrjitte wenne. De âld-Rypsters sille Siep en my noch wol kenne fan eartiids. Wy hawwe fan 1981 o/m 1990 ek al yn Dronryp wenne, doe oan de Douwe van Glinsstrjitte. Yn desimber fan 1990 binne wy ferhuze nei Tubbergen, dat leit yn it moaie Twente flakby de Dútse grins. De ferhuzing hie alles te meitsjen mei it wurk fan Siep. Dy wurke destiids by de Takomst, letter de Frico. In jier hawwe wy dêr taholden en dêrnei binne wy terjochte kommen yn Easterwâlde, ek alwer om it wurk fan Siep. Yn septimber 2002 hawwe wy it beslút nommen werom te gean nei Dronryp, Siep wurke hjir doe tydlik op it tsiisfabryk en tagelyk yn Varsseveld (Gelderlân). Undertusken hat hy hjir in fêste baan krige. Ek ús soan Henk-Jan wurke hjir doe al (by hinneslachterij van der Meer). Yn ús Easterwâlde-tiid haw ik wurk fûn en krige yn Haulerwyk, dêr't ik no altyd mei nocht wurkje. Ik reizgje twa kear yn'e wike dêrhinne en hâld my dêr by útsjoerburo Aan Het Werk dwaande mei de boekhâlding oanfolle mei allerhanne oare adminisratieve kerweikes. Dêrneist jou ik al jierren Fryske les foar de Afûk, fan't jier yn Grou mar dat is alle jierren wer oars. Prachtich wurk is dat, ik jou foaral les oan net-Frysktaligen dy't ús moaie taal leare wolle. It binne altyd hiel bysûndere jûnen. Undertusken is ús soan Henk-Jan de doar út, hy wennet mei syn freondinne Mirjam op It Hearrenfean. Yn april fan dit jier binne hja heit en mem wurden (en wy dus pake en beppe) fan in soan: Hendrik. Henk-Jan wurket foar in part fan de wike foar himsels en hat dêrfoar ek stipe nedich foar administraasje en boekhâlding en ek dat putsje is foar my.
Ferfele hoech ik my dus net. Ek rinne hjir yn'e hûs noch twa katten om en in hûn, dy't al nei't it har útkomt nei de namme Mary lústeret. By in protte oare hûnebesitters wol bekend, tink ik, om har entûsjaste geblaf. Mary wol graach op'e tiid útlitten wurde; waar of gjin waar, alle dagen wer. Sa komt men der nochris út en treft men wolris ien op'e dyk foar in praatsje. Fierder mei ik graach swimme, leafst yn'e bûtenloft en ik bin dan ek bliid dat Schatzenburg de lêste twa simmers wer iepen wie. It foldocht ús hjir wer tige by tige en wy hoopje dan ek hjir noch in moai skoft tahâlde te kinnen. k jou de pen troch oan de famylje Winter (Voor de Nederlandse vertaling: stuur een mailtje naar
[email protected])
........................................................................................................................................................ Cees van der Meer
Mijn overbuurman Hendrik Elgersma heeft mij de pen gegeven.
Mijn naam is Cornelis van der Meer, meestal gewoon genoemd Cees. (Eigenlijk had Cornelis met een K geschreven moeten worden, want zo heetten mijn oom en mijn overgrootvader ook. De ambtenaar van de burgerlijke stand waarbij mijn vader aangifte van mijn geboorte deed, kende waarschijnlijk alleen Cornelis met een C).
Alweer heel lang geleden ben ik in Oentsjerk geboren en ik ben dus een "wâldpyk". Na de kleuterschool (ik was de eerste lichting die naar de pas opgerichte kleuterschool ging) en lagere school, heb ik Mulo B gedaan aan de Karel Doorman Mulo in Leeuwarden. Ik had toen eigenlijk geen idee wat ik wilde worden. Wij hadden destijds geen beroepen-keuzebegeleiding en decanen. Je moest het zelf maar uitzoeken. Heel veel keus was er ook niet. Veel klasgenoten gingen naar de kweekschool. Later werd dat de Pedagogische Academie. Dat leek mij ook wel wat. Zonder een idee te hebben wat het beroep eigenlijk inhield, ben ik aan de opleiding begonnen. Als klas hebben we 5 jaar met elkaar opgetrokken. Nog steeds komen we als oud-klasgenoten bij elkaar.
Rond 1970 waren er veel vacatures in het onderwijs. Ik kon wel uit 5 scholen kiezen om les aan te geven. Uiteindelijk heb ik voor Sneek gekozen. In de groeiwijk Tinga was een nieuwe basisschool gebouwd. Ik heb daar met veel plezier les gegeven aan wat nu de groepen 5,6 en 7 zijn. Destijds waren we met 8 leerkrachten aan de school. Nu is de wijk vergrijsd en is er nog een 4-vrouws schooltje over.
Toch was ik niet van plan om altijd aan de basisschool les te blijven geven. Naast mijn werk als onderwijzer heb ik in avondstudie mijn 3e en 2e graadsbevoegdheid voor het vak wiskunde gehaald. (a2 + b2 = c2, dat zullen de meesten van u nog wel weten). In 1979 zijn we in Dronrijp komen wonen, nadat ik een betrekking kreeg aan de Tjerk Walles mavo in Leeuwarden.(Nu onderdeel van de scholengemeenschap
Comenius). Van sommige collega's daar had ik zelf nog les gehad, terwijl ik nu weer collega's heb, waaraan ik les heb gegeven).
Samen met onze zoon Peter zijn we toen gaan wonen aan de Dotinga Tún. Daar is ook onze dochter Anna-Rixt geboren. Mijn vrouw, Sietske Hiddinga, is afkomstig uit Winsum (klaaiklúte) en dus zijn onze kinderen "wâldklútjes of klaaipykjes".
Peter heeft geneeskunde gestudeerd, is gepromoveerd en cardioloog in opleiding. Momenteel doet hij wetenschappelijk onderzoek aan de Harvard Universiteit in Cambridge (bij Boston, Amerika). Afgelopen augustus hebben we hem en zijn vriendin daar bezocht.
Anna-Rixt heeft na het behalen van het havo-diploma een jaar High School in Amerika gedaan. Na het behalen van haar hbo-diploma is ze als intercedent werkzaam bij een uitzendbureau en woont met haar vriend in de levendige studentenstad Groningen.
In mijn geboorteplaats was ik organist in de hervormde kerk. In Dronrijp wist men dat ook spoedig, zodat ik al snel werd gevraagd om ook hier de gemeentezang te begeleiden in de gereformeerde kerk. Nog steeds ben ik één van de organisten van de protestantse gemeente. Ook bespeel ik in Dronrijp in de rooms-katholieke kerk al weer 12 jaar het orgel op zaterdagavond tijdens de vieringen.
Wij wonen nu alweer ruim 16 jaar met veel plezier aan de Koarte Ekers. Het wonen in Dronrijp bevalt ons prima.
Ik geef de pen door aan Ruurdtje Lijzinga.
........................................................................................................................................................ Hendrik Elgersma
Ik heb de pen doorgekregen van Matty en hier volgt mijn verhaal.
Mijn naam is Hendrik Elgersma, geboren op 11 oktober 1960 te Hallum. Ik kom uit een gezin van 6 kinderen waarvan ik de jongste ben. Mijn vader was boer en kooiker en is in 1975 wegens zijn ziekte gestopt met de boerderij en zijn wij verhuisd naar Leeuwarden. Daar zat ik al op de Bakkerij en Horecavakschool. Na het behalen van het diploma ben ik gaan werken bij banketbakkerij Salverda te Leeuwarden. Na 1 jaar moest ik in militaire dienst. Ik kwam bij de luchtmacht. Na de opleiding in Nijmegen heb ik 11 maanden gewerkt in de onderofficierskeuken van de vliegbasis te Leeuwarden een prachtige tijd. Ik heb het in Leeuwarden prima naar mijn zin gehad. Ik heb daar veel tijd doorgebracht bij voetbalvereniging Blauw-wit '34, het was mijn grote hobby. Het bleef niet alleen bij voetballen, maar ook training geven aan jeugdkeepers en met z'n allen een kantine en tribune bouwen. In 1980 ben ik gaan werken bij PTT Post. Ik ben getrouwd met Lies de Graaf in 1988. Toen onze oudste dochter Coby geboren is zijn we begonnen te kijken naar een huis rond Leeuwarden. Het is Dronrijp geworden we zijn hier in 1992 komen wonen. Er zijn hier nog twee dochters geboren Petra en Mirjam. We hebben het hier prima naar onze zin. In 1992 ben ik gevraagd om de administratie van de begraafplaats te doen van toen nog de Hervormde kerk. Ik had in deze tijd veel contact met Jelle de Haan die toen koster was van de kerk. Zo af en toe hielp ik hem bij verschillende werkzaamheden. Ik vond dat altijd erg leuk werk. Toen Jelle haast met pensioen ging dacht ik bij mijzelf deze baan zou ook wel wat voor mij zijn. Vorig jaar heb ik via mijn werkgever TNT Post een stage aangeboden gekregen zodat ik ook een goed beeld kon krijgen wat er zoal allemaal gedaan moest worden. Ik heb toen gesolliciteerd en heb de baan gekregen. Ik heb na ruim 26 jaar afscheid genomen van de Post waar ik altijd met veel plezier heb gewerkt. Sinds maart 2007 dus koster van de Protestantse Gemeente Dronrijp e.o. Het is een zeer gevarieerde baan kan ik wel zeggen. Ik hoop hier nog lange tijd te mogen werken. Verder ben ik actief lid van de Stichting Rusland Kinderhulp werkgroep Dronrijp. We hebben een druk jaar achter de rug zoals u allemaal ongetwijfeld weet. Met een groep kinderen en 2 juffen uit Wit Rusland in Dronrijp is het alle hens aan dek. Gelukkig is het allemaal goed verlopen. Ook heb ik met eigen ogen een aantal keren kunnen zien hoe onze humanitaire goederen daar terecht zijn gekomen en dat de mensen er zeer dankbaar voor zijn. Ik geloof dat ik maar moet stoppen want er zijn zoveel dingen waar ik wat over kan vertellen, maar ik zou zeggen kom gerust eens langs de kerk lopen dan praten we daar verder.
Ik geef de pen door aan mijn overbuurman Cees van der Meer.
........................................................................................................................................................ Mattie Wielenga
Beste Rypsters, Het is ongeveer anderhalf jaar geleden dat wij als gezin verhuisden van Surhuisterveen naar Dronryp. Wij, dat zijn Jan en Mattie Wielenga en vier van de vijf kinderen. We verlieten dus de Wâlden en vestigden ons op de klei. Voor mij betekende dat o.a. terug naar een bekende en dierbare omgeving. Mijn wieg stond, net als die van mijn zus en drie broertjes, in Sexbierum bij Gouke en Froukje Dijkstra aan de Buorfinneleane. Goede herinneringen zijn het als ik terug denk aan het buitenspelen en straatkaatsen met de buurtkinderen, aan m'n vriendinnen, de zee en de geuren van het land.
Na de lagere school ben ik 1jaar naar het AMS in Franeker geweest. Vijf jaar Lienward College volgden. Leeuwarden beviel me prima. Na het afronden van de Havo ben ik in Leeuwarden op kamers gaan wonen met een stel vriendinnen. We volgden allemaal de Inservice Opleiding voor A-Verpleegkundige in het Bonifatius Hospitaal. Het was een prachtige, maar ook roerige tijd. Werken, studeren, voor jezelf zorgen, uitgaan …. Het is een leerproces geweest dat ik voor geen goud had willen missen Ondertussen had ik verkering gekregen met Jan Wielenga, ook een Sexbierumer. Hij studeerde geschiedenis/aardrijkskunde op Ubbo Emmeus te Leeuwarden. Nadat we allebei onze studie hadden afgerond, zijn we getrouwd. We gingen in Kampen wonen. Jan ging er theologie studeren. Ook zijn onze drie kinderen daar geboren. Ik heb me daar in het vluchtelingenwerk gestort. Dat was toen nog een particulier initiatief van een groepje enthousiastelingen. Er waren nog maar een paar van deze groepjes in ons land. Je moest zelf alles regelen voor een asielzoekers gezin. Een woning, inboedel, uitkering, juridische bijstand, oppas zijn voor hun kinderen, het hoorde er allemaal bij. Toen Jan zijn studie had afgerond, werd hij predikant te Rinsumageest. We verhuisden van zes hoog naar een riante pastorie op de begane grond. Voor onze kinderen brak er een prachtige tijd aan. Ze konden bijv. zomaar naar buiten! Er waren altijd kinderen waar ze mee konden spelen. Ik ging, na een cursus te hebben gevolgd, op de peuterspeelzaal werken. Na zes jaren verhuisden we naar Surhuisterveen Een totaal ander dorp. We hebben er bijna 12 jaar gewoond en gewerkt. Onze eigen kinderen hebben er hun middelbare school afgemaakt, onze dochter ging vandaar in Wageningen wonen. Ik ben als gastouder gaan werken en als opvang adres voor kinderen die t.g.v. hun thuissituatie of handicap een netwerkouder nodig hadden Bij mij is toen gaandeweg het idee gegroeid om, als gezin, iets meer te gaan betekenen voor Friese kinderen in de knel. Uiteindelijk vonden we dat allemaal een goed idee en zo zijn we pleeggezin geworden .We hebben een aantal jaren crisisopvang gedaan. Heel wat kinderen kwamen tijdelijk bij ons wonen. Maar, al is het af en toe hard werken, het is de moeite waard. De ervaring die je een kind mee geeft in z'n rugzak met levenservaringen. O.a. dat er veilige plekken zijn om te wonen, dat ze mogen zijn wie ze zijn en nog veel meer…… Op dit moment doen we geen crisisopvang meer. We zorgen nu langdurig voor twee zusjes ,die vanaf hun geboorte, aan onze zorg zijn toevertrouwd. Verder werk ik, met veel plezier, als meewerkend pleegouder bij de Pleegzorg. Samen met een pleegzorgwerker van Pleegzorg Friesland geef ik een verplichte voorbereidingscursus aan mensen die graag pleegouder willen worden. De verhuizing naar Dronrijp hebben we als goed ervaren. Jan geniet van het predikantschap, het kaatsen, de volkstuin en nog veel meer. Ook ik heb mijn plekje hier wel gevonden. Als lid van de werkgroep Rusland Kinderhulp was het voor mij een bijzondere ervaring om mee te mogen maken hoe vele Rypsters de handen ineen sloegen en 30 Russische kinderen en hun juffen een fantastische tijd bezorgden. Wegwijs worden in Dronrijp. Daar heeft ook Jan Sipke de Boer mij goed bij geholpen. Mede dank zij hem behaalde ik het rijbewijs, "Ik geef de pen door" was er gratis bij. Ik geef de pen nu door aan Hendrik Elgersma. Verder spreek ik de hoop uit, dat wij hier als gezin, nog vele goede jaren zullen wonen, werken en samen leven met velen. Mattie Wielenga- Dijkstra.
........................................................................................................................................................ Jan-Sipke de Boer
Toen Haye de pen aan Kees gaf wist hij al aan wie Kees de pen zou doorgeven, en dat klopte. Mijn naam is Jan-Sipke de Boer . Geboren en getogen in Dronrijp in 1966 en altijd in Dronrijp blijven wonen. Opgegroeid achter de melkfabriek op de boerderij waar nu nog mijn broer Willem woont. Zoon van Jan en Renske die in totaal zeven kinderen hadden. Zes jongens en een meisje waarvan ik de één na jongste ben. Ik heb een heel leuke jeugd gehad omdat er altijd wel iemand was om mee te spelen.
In mijn jongere jaren was ik veel te vinden op de trekker bij mijn vader die melkbussen moest ophalen uit de puollen en dan voornamelijk om de hekken open en dicht te doen. (en dat waren er nog al een paar)
De strenge winter van 1979 was natuurlijk voor een klein manneke als mij een hele belevenis met sneeuwduinen van meters hoog. De kleuterschool heb ik overgeslagen want dat vond mijn moeder niet de moeite waard en was toen ook nog niet verplicht. Toen ik voor het eerst naar de basisschool moest was ik dus zes jaar, maar ik vond al snel mijn draai tussen allemaal nieuwe vriendjes. Woensdagmiddag was het bij ons thuis een drukte van belang omdat de meeste van school niet van de boerderij kwamen, en het was er altijd een gezellige boel.
Na de lagere school kwam ik op de Middenschool (AMS) in Franeker terecht waar we het nodige kattenkwaad hebben uitgespookt. Vanaf die tijd ging ik heel veel met Kees om en werd er ook wel eens gespijbeld. Dan belde ik de school op dat Kees ziek was en dit deden we dan ook andersom en het werkte. Maar ja je moet ook niet te veel vertellen. Toen ik zestien werd begon er nieuw tijdperk n.m. het brommer tijdperk. Eerst met de brommer naar Franeker en toen nog een twee jaar Bolsward om de opleiding Autotechniek te volgen. Ik heb in die tijd heel wat af gesleuteld en vond dit zo leuk dat er ik er mee door wou gaan en heb daarom nog een jaar rijwieltechniek gevolgd in Leeuwarden. Toen ik hiervoor de papieren had kon ik een eigen rijwielzaak beginnen, maar ik vond mezelf daarvoor te jong. Ik kwam eigenlijk toevallig bij Pluimveeslachterij W. van der Meer terecht als vakantiewerker bij Bote in de expeditie en dat beviel eigenlijk zo goed dat ik hier ongeveer vijf jaar heb gewerkt. Hier heb ik mijn groot rijbewijs gehaald zo dat ik veel heb ingevallen voor Doeke Smeding die in die periode veel last van zijn rug had. Dit betekende vooral ’s nacht kippen laden bij de boeren in Nederland en ook wel België.
In 1988 ben ik jaar lang op zaterdag naar Haren op en neer gereisd om mijn papieren te halen voor de Rij-instructie. Toen ik geslaagd was ben ik een jaar later met een eigen rijschool begonnen. De stage heb ik gedaan bij een rijschool uit Irnsum waar ik daarna nog vijf heb gewerkt voor twee dagen per week. Het werkgebied lag tussen Heerenveen, Sneek en Leeuwarden. Om meer inzet mogelijkheden te bieden heb ik mijn motorinstructie gehaald in Arnhem. In de latere jaren heb ik ook nog gewerkt in Burgum altijd op franchise basis als ik het wat rustiger had. Toen dit niet meer
te combineren was ben ik me helemaal gaan concentreren op Dronrijp en omstreken. In 1999 heb ik nog een kleine rijschool overgenomen in Berlikum, waar nu nog steeds de vruchten van worden geplukt. In 1996 trof ik Maaike op de Rypster merke .
Ik woonde toen op me zelf in de Hommemastraat in één van de kleine huurhuisjes. Hier hebben we met de buren een geweldige tijd gehad .Het leek wel een beetje op de Jordaan in Amsterdam. Iedereen stond altijd voor elkaar klaar. Toen onze zoon Jesse werd geboren was het kleine huisje te klein en hebben we toen een huis gekocht in de DouwevanGlinsstritte. Hier hebben we twee jaar gewoond, tot dat er een vrijstaand huis in plan west te koop stond was dit een schot in de roos. Hier op het Himpsel is ook onze dochter Renske geboren.
Drie jaar geleden zijn we ook begonnen met het geven van rijles voor de aanhanger. (de kar die tegenover Jansen kantoormachines staat) Een goed moment, want het motor gebeuren kwam in een dip en deze opleiding heeft het goed overgenomen . We hebben verleden jaar ook nog een nieuwe garage gebouwd voor onder andere het geven van theorie opleidingen. Ik hoop dat ik nog heel veel jaren toekomstige bestuurders aan een rijbewijs kan helpen en dat iedereen nu een beetje het idee heeft van wie dat eigenlijk is die elke dag door het dorp heen rijdt met z’n naam boven op het dak. Ik wens iedereen een prettige vakantie toe en misschien tot ziens .
Ik geef de pen door aan iemand die ook veel te vertellen heeft, Matty Dijkstra.
................................................................................................................................................................. Kees Tijssen
Ik heb wel eens gedacht, wat zou ik nou schrijven als ik de pen zou krijgen. Toen buurman Haye de pen had, kreeg ik het al een beetje benauwd en nu is het dan zover. Mijn naam is Kees Tijssen en ik ben 41 jaar geleden geboren als zoon van Siem en Hitty en broertje van Sjoukje en Coby. Ik ben opgegroeid in het huis aan de Hommemastrjitte 1. Het was een gezellig buurtje daar, naast Reinder en Klaasje, Muoike Jikke en Auke Anne. Ik heb er heel wat af gespeeld. In die tijd was ik veel bij Richard van der Meer op
de kippenslachterij en daar was altijd wel wat te beleven, zoals zijn beestenboel, vlotvaren, hutbouwen, eierenzoeken enz. Maar in de schoolvakanties ging ik altijd met mijn vader mee op de vrachtauto. Zoals vele Rypster leeftijdsgenoten heb ik twee kleuterscholen en twee lagere scholen kunnen doorlopen, niet omdat ik zo goed kon leren maar omdat beide scholen gingen verhuizen. Na de lagere school ging ik samen met Hans de Vries en Eduard Vaas naar de Christelijke Middenschool in Franeker. Dit moest even wennen maar we hebben daar een mooie tijd gehad. Daarna heb ik twee jaar lts autotechniek in Bolsward gedaan en toen begon ook de brommertijd. Wat hebben heel wat afgesleuteld, aangeduwd en gestunt met die dingen, meestal op de boerderij bij Jan Sipke de Boer. Daar hebben we ook heel wat kattenkwaad uitgehaald. Ik heb Jan de Boer onlangs nog het één en ander verteld, dat we in zijn Opel Kadet stiekem half Friesland door crosten en hoe we met de brommers in de Menamer feart raakten. Hij kon er nu gelukkig hartelijk om lachen. Na Bolsward heb ik op streekschool in Leeuwarden het chauffeursvak diploma gehaald. Maandags naar school en de rest van de week stage lopen als bijrijder op een vrachtwagen van transportbedrijf de Vries uit St. Jacobiparochie. Vier dagen en nachten weg in Nederland en België. Wat een mooie tijd als dat je passie is! Toen de benodigde papieren gehaald waren kwam Hendrik Giesing uit Menaldum vragen of ik daar wilde komen werken. Ik had nog geen aanhanger rijbewijs maar volgens Hendrik kon die er zo ook wel achter. Een week later bracht ik mijn eerste vracht aardappelen naar de haven van Amsterdam, een hele ervaring. In de winter vervoerde ik aardappelen en zomers reed ik andere vrachten voor van Gend en Loos. Dit was een prachtige tijd waarin ik veel geleerd heb. Tussendoor moest ik nog in militaire dienst bij de Genie in Wezep en ja ook weer als chauffeur.
In 1987 leerde ik Carina Jager kennen ook een geboren en getogen Rypster. Na twee jaar scharrelen zijn we gaan samenwonen in het huis boven in een loods aan de Opslach naast Geuker. Mooi aan het kanaal op een van de mooiste plekjes van Dronrijp. Hier hebben we tien jaar gewoond en daar is in 1997 onze zoon Simon geboren. Ik had inmiddels het bedrijf van mijn vader overgenomen omdat deze in 1990 moest stoppen vanwege gezondheidsklachten. Het was ook de bedoeling dat ik het bedrijf, dat pake Kees in 1923 oprichtte, voort zou zetten. In 1999 hebben we een huis en een loods laten bouwen op het industrieterrein aan It Roer. Het was altijd al een droom van mij om lekker de ruimte te hebben, om wat aan te rommelen en de vrachtauto bij de deur te hebben. De loods is een soort van "Shurgard" in het klein. We hebben er opslag voor bedrijven en particulieren, kortom voor iedereen die tijdelijk of op langere termijn ruimte nodig heeft om spullen op te slaan. Hier is in het jaar 2000 onze zoon Keimpe geboren. We wonen hier met veel plezier, mooi rustig, leuke buren en de jongens hebben lekker de ruimte om te spelen, ze zijn bijna altijd buiten. Ik ben zoals Haye al zei veel onderweg, ik rijd alweer heel wat jaren voor dezelfde opdrachtgever. Dit was Van Gend & Loos, maar in 2003 is het bedrijf overgenomen door de Deutsche Post en gaat nu verder onder een wereldwijde naam DHL. Voor mij is er weinig veranderd. Ik vervoer zendingen van allerlei soorten goederen die rechtstreeks van klant naar klant gaan zonder over te laden en vaak aan tijd afspraak gebonden is. Deze gaan veelal door Nederland, Belgie, Luxemburg en Duitsland en af en toe naar Zwitserland. Dit houdt wel in dat ik maandagsmorgens vroeg vertrek en nooit van tevoren weet waar ik de rest van de week uithang. Ik ben dan een soort van zwerver maar dan met luxe vrachtwagen. Sinds een paar jaar heb ik een fiets mee en op zo'n manier kom je nog eens ergens. Het bevalt mij nog steeds heel goed alhoewel het door diverse regeltjes en files er niet leuker op wordt. Ook mis ik het thuisfront steeds meer. Gelukkig kan Carina er goed mee leven en de jongens weten al niet beter. Wie weet veranderd het nog eens maar verlopig hebben we het er nog goed mee. Zo, toch nog een heel verhaal. Ik wil nu de pen graag overgeven aan een maat waar ik vroeger heel wat gekke dingen mee beleefd heb, Jan Sipke de Boer.
Kees Tijssen
................................................................................................................................................................. Haye Visser
De pen ontvangen van Richard Smeding. Vijftig jaar geleden ben ik geboren aan de Haven in Dronrijp. Mijn ouders zijn Piet en Geertje Visser. Vader is een echte Rypster en moeder komt oorspronkelijk uit Berlikum. Ik heb nog een oudere zus: Sita. Aan de haven heb ik het grootste gedeelte van mijn jeugd ook doorgebracht en dus veel kattekwaad uitgehaald. Een prachtige tijd gehad door altijd te spelen in de onbewoonbare woningen aan de Haven met jongens als Tjeerd Tijsma, Simon Hofman. Mijn vader was boer en toen ik 14 jaar was zijn we verhuisd naar Zweins. In die tijd ging ik naar de landbouwschool in Franeker en hielp ik mijn vader op de boerderij als dat nodig was. Verder was ik weekend melker bij Bauke Idsardi, om geld bij te verdienen. Dit geld kon ik ook goed gebruiken, want ik was al snel geïnteresseerd in brommers, auto's en tractors. Op mijn 16de ben ik van school gegaan en aan het werk gegaan bij een loonbedrijf Westra uit Franeker, Het waren lange dagen bij het loonbedrijf, maar ik had nog altijd genoeg energie om uit te gaan en met de brommers te racen. Tussentijds ben ik ook nog werkzaam geweest bij loonbedrijf Krottje te Dronrijp. Een paar jaar later kreeg ik een oproep van de militaire dienst. Hier heb ik een hele leuke tijd beleefd. Ik zat 14 maanden in de militaire kapel en bespeelde hier het instrument de bugel. Mijn hele diensttijd heb ik hier mijn hobby kunnen uitoefenen. Na mijn diensttijd heb ik nog trompetles gehad van Hans Boschma en ben ik gaan spelen bij Brassband 't Heideblomke uit Harkema. Later bij de Bazuin uit Oenkerk en nog bij enkele bands. Nu sinds een jaar speel ik trompet bij Big band Leeuwarden. Nadat ik uit militaire dienst was kreeg ik een vaste vriendin, Klazina Visser uit Franeker. We hebben een leuke tijd gehad vroeger! En nu nog, want ik ben nog steeds met haar getrouwd. De eerste tien jaar dat we bij elkaar waren hebben we in Franeker gewoond, maar voor mij als boerenzoon was wonen in de binnenstad van Franeker beperkt, ruimtegebrek, niet kunnen knutselen. We werden verliefd op een huis aan de Puoldijk. Het moest nog wel helemaal verbouwd worden, maar dat maakte niks uit. Het was weer een nieuwe uitdaging waar we voor gingen. Na ½ jaar had ik het huis helemaal klaar zoals wij dat wilden en zijn we met onze 2 kinderen komen wonen in Dronrijp. Het huis was klaar en het werd dus weer tijd voor een nieuwe uitdaging. In die tijd werkte ik bij de Opbouw in Leeuwarden en Klazina bij de bank. De nieuwe uitdaging was een eigen bedrijf beginnen. Ik ben een eenmanszaak begonnen onder de naam Kraanverhuur Haye Visser. Een mobiele graafmachine gekocht en deze met mezelf verhuurd aan andere bedrijven. Tot op heden houd ik me nog steeds bezig met dit bedrijf en het draait nog steeds naar wens. Onlangs heb ik nog een minikraan erbij gekocht voor de kleinere werkzaamheden. Een eigen bedrijf beginnen was een hele goede keus en heb er nog steeds geen spijt van dit gedaan te hebben.
Ondertussen gebeurde er ook van alles in Dronrijp. Er werd een bedrijventerrein opgezet. Dat was perfect natuurlijk. Hier waren we snel bij. Combinatie van wonen en werken was ideaal voor ons. Nog steeds wonen we met erg veel plezier op het bedrijventerrein. Onze kinderen Arnout en Petra wonen inmiddels niet meer bij ons thuis. Arnout heeft een huis in Berlikum gekocht en Petra woont in Dronrijp. Ze hebben beide een hobby waar je snel mee "behept" wordt. Petra is helemaal gek van de paardensport en Arnout van de motorsport. Ik ga zelf ook altijd mee naar de motorwedstrijden en trainingen om hier Arnout te helpen als monteur. We hebben inmiddels een leuk team opgebouwd waaronder 2 coureurs. Klazina is altijd op pad met Petra en haar paard. De eerste wedstrijd is gereden en het ging heel erg goed. Arnout heeft eerst altijd in een band gezeten, vanaf zijn 15de. Ze hebben zelfs op Waldrock opgetreden als Friese opener en ook een paar optredens in het buitenland. Petra werkt al een paar jaar als kapster in St. Annaparochie. Ze heeft het hier erg naar haar zin met haar leuke collega's. Arnout heeft een eigen bedrijf in Bolsward in kantoorautomatisering, Freez.it. Ik ben helemaal gek op auto's Mijn eerste droomauto heb ik een paar jaar geleden gekocht. Dit was een Renault Alpine 310. Ik wilde deze auto al graag hebben vanaf het begin dat ie bestond en uiteindelijk heb ik deze auto kunnen kopen. Na een paar jaar wilde ik graag weer wat anders en heb ik een Maserati Cabriolet gekocht. Deze heb ik nog steeds en rijd ik in als het mooi weer is. Op mijn vijftigste verjaardag heb ik een ritje in een Ferrari gekregen van mijn vrouw en kinderen. Dit was natuurlijk een droom die uitkomt!
Genoeg over mij en nu wil ik de pen graag overdragen aan een Rypster die altijd onderweg is: Kees Tijssen.
Haye Visser
.......................................................................................................................................................... Richard Smeding
Ik heb de pen mogen ontvangen van Jan Vaas. Wij kennen elkaar al vanaf de lagere school in Dronrijp en zijn vanaf dat moment kameraden. Al meer als 40 jaar. Net als Jan ben ik geboren in Dronrijp, alleen niet mijn hele leven lang hier getogen. Voor 20 jaar geleden vertrokken uit Dronrijp en sinds juli weer woonachtig in de "Ryp". Als zoon van de schoenmaker of zoals voor oud "Rypsters" de zoon van Geert en Janke, heb ik de eerste 26 jaar van mijn leven in Dronrijp gewoond. Getrouwd met Regien van der Wal, dochter van Oege en Alie en wij hebben drie zonen Geert (21), Hugo (20) en Riemer (15).
Zelf eerst de lagere school doorlopen met meester Slof, meester Koopmans en juf Zijlstra, waar alles heel vertrouwd en beschermd was. Na schooltijd veel buiten spelen, "fjierleppen", "hôfkesjongen", voetballen, helpen op de boerderij van de vader van Jan, mijn eigen vader helpen met schoenen maken en later zonweringen plaatsen, kaatsen en kattenkwaad uithalen. Een mooie tijd. Na de lagere school naar Leeuwarden, eerst op de fiets, later op de brommer. Na het Atheneum gekozen voor de HTS richting bouwkunde. Nog in de klas gezeten bij Hessel Bierma. Veel van geleerd. Een unieke persoonlijkheid.
Na de HTS aan de slag bij timmerindustrie De Vries Gorredijk, eerst als projectleider en later als hoofd productie. Bij De Vries Gorredijk werden en worden kozijnen, ramen en deuren gemaakt met totaal 200 man in de productie en circa 80 man op kantoor. Tijdens de periode bij De Vries Gorredijk was ook het moment waarop wij Dronrijp hebben verlaten en in Gorredijk zijn gaan wonen en hebben hier 4 jaar gewoond. Want er is zo iets van een gezegde als: "brood doet wonen". Na 8 jaar ben toen in contact gekomen met het onderhouds-, schilders- en afbouwbedrijf Lenferink. Het bedrijf met totaal circa 300 medewerkers, bestaat uit 8 bedrijven, waarvan 7 onderhoudsschildersbedrijven en 1 afbouwbedrijf. De hoofdvestiging is in Lemelerveld wat ligt in de buurt van Raalte en Ommen. De overige vestigingen zijn regionaal verspreidt over geheel NoordOost Nederland. Gestart als hoofd uitvoering bij het afbouwbedrijf tot aan de totaal leiding van het gehele bedrijf. In totaal heb ik hier 15 jaar gewerkt en hiervan hebben wij ongeveer 14 jaar in Lemelerveld gewoond. Ook hier was het gezegde: "brood doet wonen". Vanaf april vorig jaar werk ik bij woningstichting "Corporatieholding Friesland" en ben verantwoordelijk voor service en onderhoud van alle 22.000 huurwoningen verdeeld over de gehele provincie Friesland. In Lemelerveld hebben wij met heel veel plezier gewoond. De mensen zijn daar bijzonder vriendelijk en open en als buitenstaander is het dan relatief eenvoudig om snel contacten te leggen. Dat is dan ook zeker gebeurd en wij hebben hier heel plezierige contacten aan over gehouden. Lemelerveld was en is een bijzonder dorp. Er heerst een grote bedrijvigheid en saamhorigheid. Zowel in het verenigingsleven als in industrie en middenstand wat totaal 3 keer hoger ligt als het landelijke gemiddelde gemeten naar aantal inwoners. Ongeveer 4000 inwoners met een eigen berg (de Lemelerberg) waar je bijzonder kunt wandelen, mountainbiken en 's winters kunt skiën of langlaufen. Daarnaast is er een jaarlijkse bloemencorso dat van heinde en ver enkele duizenden bezoekers trekt. Toen wij in Lemelerveld kwamen wonen, viel Lemelerveld nog onder 4 gemeentes namelijk Heino, Raalte, Dalfsen en Ommen, waarbij Dalfsen en Ommen beide het grootste deel omvatten. Lemelerveld was het enigste Europese dorp dat onder 4 gemeentes viel. Lemelerveld heeft altijd dankbaar gebruik gemaakt van deze situatie wat vooral tot uiting kwam in de vele aanwezige welzijnvoorzieningen, winkels, industrie en verenigingen. Er is totaal 30 jaar over gesproken vooraleer het tot een herindeling is gekomen. Hierbij zijn verhitte discussies aan vooraf gegaan. Om de herindeling mogelijk te maken zijn er ingelaste gemeenteraadsverkiezingen geweest en is er zelfs een delegatie van de Tweede Kamer in Lemelerveld geweest, waar alle vier de gemeentes en betrokken instanties zoals LTO, ondernemersvereniging en Plaatselijk Belang hun voorkeuren kenbaar mochten maken. In die tijd was ik zelf voorzitter van Plaatselijk Belang en heb hier ook mijn zegje in mogen doen. Uiteindelijk is bij stemming de voorkeur voor Dalfsen uitgesproken, waardoor Lemelerveld eindelijk als één dorp kon worden erkent. Maar bij de oud Lemelervelders heerst nog altijd het gevoel van het "Dalfsersdeel" en het "Ommerdeel".
Er zijn nog altijd Lemelervelders die vanuit het Ommerdeel niet in het Dalfserdeel willen wonen of omgekeerd. Lemelerveld is een dorp met betrokken inwoners, waar het goed wonen is.
Maar het bloed kruipt waar het niet kan gaan. Persoonlijk had ik al een groot aantal jaren het gevoel toch nog een keer terug te willen naar het "heitelân" en dan alleen naar "de Ryp". Dit gevoel was bij Regien nog niet aanwezig. Onze oudste zoon Geert had het altijd over Fryslân, onze zoon Hugo had verkering in Friesland (met Simone van Jan en Marieke Vaas) dus dat was duidelijk. Onze zoon Riemer was een echte Lemelervelder met vele kameraden. Na het overlijden van onze ouders Geert en Janke Smeding en Oege van der Wal binnen één jaar, werd dit gevoel vooral bij mij versterkt. Uiteindelijk hebben wij als gezin hier over gesproken en met instemming van alle vijf het besluit genomen om terug te keren naar de "Ryp". Maar na het besluit te hebben genomen komt de werkelijkheid. Andere woning kopen, eigen woning verkopen, eigen (vertrouwde) baan opzeggen, solliciteren voor een nieuwe baan, afscheid nemen van mensen die je privé dan wel zakelijk jaren hebt ontmoet. Een periode van onzekerheid, van emotie en van veel drukte. Er zijn best wel momenten geweest, waarop ik heb gedacht: "wat doen we nu allemaal". Maar begin juli zijn we verhuisd naar de "Ryp" en wonen nu op het industrieterrein De Alde Mar. De reden hiervoor is dat onze beide zonen Geert en Hugo inmiddels per 1 januari een eigen bedrijf zijn gestart in jachtservice en onderhoud. Als je na 20 jaar terugkeert naar je geboortedorp dan begin je opnieuw. Uiteraard ontmoet je snel bekende gezichten, maar je moet wel opnieuw je contacten opbouwen en je weg gaan vinden. Veel is er veranderd, vele mensen ken je (nog) niet. Maar een aantal dingen is ook nog steeds hetzelfde, zoals het competitiekaatsen voor senioren op dinsdagavond. Een vreemd gevoel om als "buitenstaander" voor het eerst weer in je bekende geboortedorp rond te lopen. Nu na een half jaar kunnen we terugkijken op een goede beslissing. Het vertrouwde gevoel komt weer terug en ieder van het gezin heeft alweer de eerste plezierige contacten gelegd. Uiteraard duurt het nog wel een tijdje voordat je weer geheel gesetteld bent, maar zoals gezegd "het voelt goed". Wij zijn blij dat we ons gevoel hebben gevolgd en ons niet hebben laten weerhouden door materiële zaken. Zo'n grote verandering in je leven voor het gehele gezin geeft je ook weer nieuwe energie en uitdagingen. Wij hopen dat ieder gezinslid zich na verloop van tijd weer een echte "Rypster" mag voelen. Was de eerste 26 jaar van Regien en mijn leven ook zo en dat gaf een vertrouwd gevoel. Dit was in vogelvlucht zoals ons leven er tot heden heeft uitgezien. Het lijkt mij goed om de pen nu opnieuw door te geven. Ik wil de pen graag doorgeven aan Haye Visser, ook een andere echte "Rypster" die een aantal jaren buiten de "Ryp" woonachtig is geweest, maar ook weer terug is gekeerd.
.................................................................................................................................................................... Jan Vaas
Een aantal jaren geleden ben ik gevraagd voor de rubriek "ik geef de pen door aan….". Ik heb toen de pen niet ter hand genomen, maar toen Doeke mij belde kon ik natuurlijk niet opnieuw weigeren. Ik ben geboren en getogen in Dronrijp. De woonboerderij waar Louis en Froukje van der Meer nu wonen stond mijn geboortewieg en daar kwam ik op 18 november 1958 ter wereld. Ik ben de middelste van drie zonen. Douwe, mijn oudste broer, woont ook in Dronrijp en Henk, mijn jongste broer dus, woont in Amsterdam. In het toen nog vrij kleine Dronrijp zijn we opgegroeid met de overal aan en in de vrije natuur. Op de boerderij moesten we flink onze handen uit de mouwen steken. Daar had ik toen niet al te veel trek in, maar het boerenleven trekt mij nu des te meer. Ik houd van de natuur en het buitenleven en aan de Headyk kan ik hier met volle teugen van genieten. Kaatsten was in mijn jeugd mijn grote hobby, maar ook voetballen en gymnastiek. Waar nu de bibliotheek staat zat vroeger de lagere school en in onze vrije tijd waren we dan ook altijd op het kaatsveld te vinden. Meester Sierkstra, maar ook meester Gaastra heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn kaatscarrière. Als ik op mijn kaatsperiode terug kijk, kan ik zeggen dat het een geweldige tijd is geweest met meerdere hoogtepunten waar ik goede herinneringen aan bewaar. Hoogtepunten waren onder andere het winnen van de Freule partij, twee keer in de finale van de PC en een aantal 3e en 4e prijzen op de PC, maar ook alle andere overwinningen op de (toen nog) eerste klas. Maar ook op de tweede klas hebben we vele hoogtepunten behaald met Doeke, Durk, Sipke, Minicus, Coos, André en vele anderen. Op een gegeven moment is de vlam voor het kaatsen gedoofd. Een enkele keer bezoek ik met een aantal buurtgenoten nog een enkele hoofdklasse kaatswedstrijd. De sport was uiteindelijk de basis voor mijn latere beroepskeuze, namelijk leraar lichamelijke opvoeding. Ik heb gestudeerd aan de Academie voor Lichamelijke Opvoeding te Groningen, in dezelfde lichting als Durk en Sipke. Wanneer we weer een gezellige avond organiseren, komen de anekdotes weer boven drijven en zien we terug op een prachtige tijd. In die tijd (ruim 24 jaar geleden!) ben ik getrouwd met Marieke en samen kregen we drie geweldige dochters, Gonnie (21 jaar), Simone (17 jaar) en Lilian (12 jaar). Het onderwijs zit ons waarschijnlijk in de genen, want Gonnie en Simone volgen allebei de Pabo. Gonnie 4e studiejaar aan de CHN en Simone 1e studiejaar aan de katholieke Pabo in Zwolle. Lilian zit nu bij meester Eduard in groep 8 en gaat volgend jaar waarschijnlijk naar de Piter Jelles Montessori. Na een aantal jaren in de onderwijswereld te hebben gewerkt, was ik genoodzaakt om iets anders te zoeken en kwam uiteindelijk in de dienstverlenende sector terecht. Via het Centraal Justitieel Incasso Bureau werk ik nu al weer ruim drie en een half jaar als teamleider bij de sector Sociale Zaken van de Gemeente Leeuwarden. Naast het aansturen van een uitvoerend team ben ik sinds kort verantwoordelijk voor de implementatie van een nieuwe vorm van re-integratie. Een geweldige uitdaging met gemeente brede aandacht. Iemand die na een aantal jaren sinds kort met zijn gezin weer in Dronrijp is komen wonen was bereid de pen van mij over te nemen. In de volgende Gearfetter vertelt Richard Smeding wat meer over zichzelf.
Jan Vaas
........................................................................................................................................................... Doeke Smeding
Toen Anke mij vroeg om de pen over te nemen moest ik eerst wel even nadenken, maar vooruit ik zal het toch maar proberen. Ik ben Doeke Smeding, geboren op 3 januari 1958, als derde kind van Tjerk Smeding en Helena Hemstra. Ik heb nog twee oudere zussen, twee jongere broers en een jongere zus. Ik ben geboren op de Molepolle 1 waar nu mij broer Bouwe met zijn gezin woont. Mijn vader had daar koeien maar daar was de ruimte niet echt geschikt voor. Toen hij bij een loonbedrijf ging werken moesten mijn broers en ik mee om de melkbussen op te halen bij de boeren. De lagere schoolperiode heb ik doorgebracht op de Sint Radbodus. Leuk detail is dat ik het eerst jaar over moest doen en daardoor bij broer Bouwe in de klas kwam. We hebben deze schooltijd dus samen beleefd! Tussen de middag waren we op het schoolplein altijd aan het kaatsen. Meester Sierkstra heeft dit enorm gestimuleerd in ik kan daardoor wel zeggen dat hij mij het kaatsen heeft geleerd. In 1974 heb ik de freule gewonnen samen met Gerard Jorritsma en Jan Vaas, een tweede prijs op de Jong Nederland en De bond en een derde prijs op de PC in 1985 waren de hoogtepunten van mijn actieve kaatsloopbaan. Ik heb in deze periode veel gekaatst en gewonnen met Jan Vaas en Durk v.d. Leest. Na de lagere school ging ik naar Bolsward waar ik drie jaar metaalverwerking heb gedaan. Daarna nog twee jaar landbouwwerktuigtechniek en een lascursus. In de vrije uren en op zaterdag was ik al aan het werk bij v.d. Meer (pluimveeslachterij). Op zaterdagavond oppassen op de kinderen van Johannes en Nel, een prachtige tijd! In 1976 kwam ik in vaste dienst bij v.d Meer, eerst in de fabriek zelf en daarna op de vrachtauto. Dit houdt in dat ik door heel Nederland en soms in Duitsland de kippen bij de boeren ophaal en weer terug rijdt naar Dronrijp. Mooi vrij werk maar voor de sociale contacten is het funest want je bent altijd van halverwege de middag tot laat in de avond/nacht weg. In 1984 kocht ik met mijn toenmalige partner een huis op de Siaerdemasingel, waar ik nu nog woon. Wij hebben twee kinderen gekregen, in 1987 is Djurre geboren en in 1989 Jorrit. Afgelopen februari ben ik mijn eigen bedrijf begonnen, “pluimveeservice Doeke Smeding”. Dit houdt in dat ik de jongens regel die bij de boeren langs gaan om de kippen te vangen. Ik heb ongeveer 50 jongens in dienst, een geweldige ploeg! Een druk jaar gehad want naast het opstarten van mijn eigen bedrijf rijd ik nog steeds vier dagen in de week op de vrachtauto. Veel tijd voor mijn hobby’s heb ik dan ook niet, maar ik vind het heerlijk om eens te vissen en lekker de weilanden in om eieren te zoeken. De afgelopen drie jaar ben ik coach geweest bij het kaatsen, samen met Han Baggelaar had ik de jongenscategorie onder mijn hoede. Dit jaar leverde dat een tweede prijs op het Nederlands Kampioenschap op en als absoluut hoogtepunt winst op de Freule!
Zelf probeer ik de ledenpartijen mee te kaatsen en uit mijn kaatswereld/vriendenploeg komt dan ook degene die ik de pen wil geven, Jan Vaas veel succes.
........................................................................................................................................................... Anke Brandsma
Ik kreeg de pen van buurman Jelle en dacht, dit is leuk! Maar als je dan een stukje zult schrijven moet je eerst bedenken waar het over moet gaan. Ik dacht, ik begin maar en we zien wel waar we uit komen. Mijn naam is Anke Brandsma. Ik ben geboren in Roodhuis (een klein dorp, ongeveer 5 km ten noorden van Sneek),op een boerderij als 4e kind net voor de strenge winter van 1962/1963, toen er een elfstedentocht werd geschaatst. Na mij kwamen er nog 4 kinderen. We woonden aan de Franekervaart en zomers als het mooi weer was zwommen we er vaak met veel vriendjes en vriendinnetjes. De lagere school was in Roodhuis, daarna ben ik 6 jaar naar Bolsward gefietst om daar de HAVO te bezoeken. Vervolgens heb ik enkele jaren de opleiding to verpleegkundige gedaan in het Sint Antonius Ziekenhuis in Sneek. Intussen was ik Obe al tegengekomen en in 1982 ben ik in Dronrijp komen wonen aan de Hoyte Roucomastrjitte. In 1984 is onze oudste zoon Wytse geboren en anderhalf jaar later Hendrik Ook onze jongste zoon Sybren is daar geboren in 1989. Toen zijn we in januari 1990 naar de boerderij aan de Headyk verhuisd en daar zijn Klaske in 1991 en Carina in 1992 geboren . We zijn echte “buiten” mensen en genieten erg van de ruimte om ons heen. En als je daar dan ook nog in mag werken, .... wat wil een mens nog meer ... In het voorjaar begint het werk buiten op het land: kunstmeststrooien, zodenbemesten e.d. en zo rond half mei wordt het gras gemaaid, geschud, geharkt en gekuild. Daarna wordt alles - bij ons - een week of 8 later nog een keer herhaald. En dan hebben we genoeg wintervoer - kuil - voor de koeien in het winterseizoen, wat duurt van ongeveer november tot eind april. Daarna mogen de koeien overdag weer naar buiten. Dus moet je ‘s morgens de koeien naar het weiland brengen en ‘s middags weer ophalen. Het is alleen jammer dat het spoor tussen de boerderij en het weiland ligt. Je moet altijd alert zijn voor de trein. Dat kan best gevaarlijk zijn. Ongeveer 25 jaar terug is bij ons een tractor van het loonbedrijf tegen de trein gekomen. Gelukkig alleen materiele schade. En afgelopen juni kwam de tractor met opraapwagen van de buurman tegen de trein. Ook gelukkig alleen materiele schade. Maar de schrik zit er goed in. Door mist hebben wij enkele jaren terug een koe tegen de trein gehad, die heeft het helaas niet overleefd.
Ook hebben we ongeveer 25 schapen die in het voorjaar lammetjes krijgen. Dan is het een gezellige drukte in de schuur. Elk jaar komen er kinderen van een kleuterschool uit Leeuwarden een ochtend lammetjes en kalfjes aaien. Voor ons gewoon, voor hun gewoon bijzonder!
Wij hebben ook nog 9 pony’s. Een grote hobby van Obe en de oudste jongens. e doen mee aan marathons met de pony’s. Ook wordt er veel getraind, jullie zien ze vast wel eens door het dorp gaan met 2 haflingers voor de wagen (Wytse en Hendrik) of met 2 of soms zelfs 4 welshpony’s (Obe). De marathons zijn altijd op zaterdag of zondag. Dan mag ik thuisblijven om te melken en voor de dieren te zorgen. Ook ik heb nog enkele hobby’s: Als het voorjaar wordt en ik hoor de kievieten weer, dan begint er iets te kriebelen. Ik moet het weiland weer in op zoek naar het “earste ljipaai”. Het is dan heerlijk om door de weilanden te lopen. Je hoort allerlei vogels, je ziet ze op een bepaalde manier vliegen, nesten maken enz. Ook is de nazorg prachtig werk: door het land zwalken, de vogels bestuderen en nesten aanmerken voor de boeren zodat ze bij werk op het land heel blijven. Dan heb je nog een avond voor alle nazorgers van de fûgelwacht, meestal begin juni, waar sterke verhalen en leuke anekdotes over de belevenissen in de natuur ter sprake komen. Ook ben ik ‘s zomers vaak op het kaatsveld. Op maandagavond is er competitiekaatsen en er zijn vaak kaatspartijen op zaterdag. Daarnaast help ik ook nog in de kantine wanneer er kaatspartijen van de KNKB of Federatie zijn. Vanaf mijn 12e jaar heb ik altijd gevolleybald, eerst bij VoVeRo (Roodhuis) en later bij Dos wat later DSVS is komen te heten. Een jaar of 4 geleden heb ik een blessure gekregen aan mijn arm, waardoor het volleyballen gevoelig wordt, vooral de dagen na de wedstrijd of training. Daardoor ben ik 3 jaar terug gestopt met volleybal en coach ik nu het damesteam waarin ik eerst zat. Afgelopen jaar zijn we kampioen geworden en gepromoveerd naar de 1e klas. Ook hebben we sinds ongeveer anderhalf jaar 2 kinderen waar wij 2 dagen in de week op mogen passen. Als ik ‘s morgens Jorrit van 7 naar school breng en Julia van 3 vraag of ze mee gaat, zegt ze meestal: “Nee, ik gean Obe helpen om de kealtsjes molke te jaen”. Onze dag is weer goed! Onze 3 jongens werken geregeld voor het pluimveeservicebedrijf van Doeke Smeding. Ze gaan dan rond een uur of 6 ‘s avonds weg, vangen met een vangploeg soms meer dan 10.000 kippen en komen geregeld na middernacht weer thuis. Ik wil de pen graag doorgeven aan Doeke Smeding. Hij houdt onze jongens geregeld van de straat maar bezorgt mij hierdoor wel veel was.
................................................................................................................................................................Jelle Kooistra
Tijdens een kaartavond met onze vrienden Nico en Daphne werd ik door Daphne heel vriendelijk verzocht om de pen van haar over te nemen. Zodoende is de pen deze keer terecht gekomen in het buitengebied van Dronrijp. Mijn naam is Jelle Kooistra en zoals Daphne al schreef een echte Rypster. Als ik mensen moet uitleggen waar ik woon, dan gaat dat als volgt: Over de brug de eerste weg links, voor het schrikhek met blauwe brievenbus rechts aanhouden en dan 2 kilometer doorrijden tot het eerste boerderij aan de linkerkant voorbij de windmolen. Je bent dan aanbeland op Headyk 10. De Headyk is de weg waar ik bijna mijn hele leven (48 jaar) heb gewoond. Bijna omdat ik 2 jaar heb samengewoond op It Haam, samen met mijn echtgenote Petra van der Veer. Mijn leven is begonnen op Headyk 12 (aan de andere kant van het spoor) waar mijn ouders Jan en Alie een boerderij hadden. Opgroeien op een boerderij heeft veel voordelen, omdat je als kind veel ruimte hebt om te spelen en dingen te doen die in het dorp niet door de beugel kunnen. Samen met buurjongen Kees Jongema werd er heel wat afgevist op het kanaal. Ook werden sloten afgezet met fuiken en werd de gevangen paling gerookt in een oud olievat. Met een luchtbuks schieten op alles wat los en vast zit was ook favoriet. Menig oude brommer werd onder handen genomen en opgevoerd om vervolgens met hoge snelheid over de Headyk te racen. Genoeg zonden nu en weer over tot de orde van de dag. Omdat mijn moeder het vroeger heel druk had met drie mee-etende arbeiders had ze geen tijd om mij naar de kleuterschool te brengen. Ik mocht daarom meteen de eerste 2 klassen overslaan en ben op 6 jarige leeftijd met tranen in de ogen achtergelaten bij juf Zeilstra op de lagere school (nu bibliotheek.) Via meester Koopmans (klas 3 en 4) en meester Slof (klas 5 en 6) terecht gekomen op de HAVO aan het Zaailand. Na 6 jaar,( 4e klas overgedaan ) naar de HLS omdat het boerenleven toch wel trok. Tijdens deze opleiding heb ik twee keer voor stage rondgekeken in het buitenland. Namelijk in Canada om tabak te plukken en in Duitsland op een varkensbedrijf. In 1981 geslaagd en vervolgens in 1982 de omvang van het ouderlijke bedrijf verdubbeld met de bouw van een ligboxenstal met 140 plaatsen. Rond die tijd een samenwerkingsverband aangegaan met mijn broer, die tot vandaag nog steeds voortduurt. In 1982 Petra getroffen in de 2 gemeenten in Irnsum. Petra begeleidt lichamelijk gehandicapten, veelal met niet-aangeboren hersenletsel, bij het zelfstandig wonen. Sinds kort in Sneek e.o, wat haar prima bevalt. Na 2 jaar It Haam kwam in 1986 Headyk 10 te koop en zodoende zijn we daar toen heen verhuisd. We hebben 2 kinderen, Hester is net 16 geworden en volgt de opleiding SPW aan het Friesland College. En Jildert (14 jaar) doet de VMBO-T aan het AMS in Franeker. Bovendien woont sinds vorig jaar augustus onze pleegdochter Loes bij ons. Loes is 11 jaar en gaat iedere dag met de taxi naar een SBO school in Sneek. Sinds 1995 zijn we naast koeieboer ook windboer door de aanschaf van een windmolen die jaarlijks ongeveer 600000 kwh aan het net kan leveren. Voor de ontspanning ben ik wekelijks een aantal keren zeer fanatiek met een racket in de weer. Zo ben ik al 12 jaar samen met mijn vaste maat een avond op de squashbaan te vinden en ben ik de laatste jaren weer aan het tennissen geslagen bij T.V. Schatzenburg. Ook gaat ons bootje regelmatig bij Swart de helling af om op snoekbaars te vissen of om zomaar even te varen.
Tot slot nog mijn visie over de toekomst van de rundveehouderij. Schaalvergroting (meer koeien per bedrijf) lijkt de enige oplossing om het hoofd boven water te houden bij de steeds maar dalende prijzen. Misschien is er over 20 jaar nog maar plaats voor 1 mega bedrijf aan de Headyk met honderden koeien die automatisch worden gemolken en gevoerd. Wat een verschil met de oude Friese stal vroeger bij ons thuis. Maar ja iedere tijd heeft zo zijn eigen charmes. De pen blijft nog een keer op de Headyk hangen, namelijk bij onze buurvrouw Anke Veldman.
..........................................................................................................................................................Daphne de Rijke
Voor de zomer nog kreeg ik de pen van Riet Beldsnijder, vriendin en voormalig bridgepartner. Onze vriendschap is ruim 22 jaar geleden begonnen, toen ik solliciteerde bij Bauke in de jeugdhulpverlening. Het gesprek verliep niet zo soepel maar ik werd wel aange-nomen en al snel werden we vrienden. Insiders weten nu vast al wie ik ben. Mijn naam is Daphne de Rijke, getrouwd met Nico Kistemaker (bekend van de redactie!!), moeder van Marrit, Jelmer, Piter en Franke en wij wonen met onze zwarte labrador Meike sinds 1993 aan de Hearewei. Dat ik geen Fries ben is vast bekend, ik ben wat Friezen noemen een echte Hollander. Geboren in Amsterdam woonde ik met mijn zus en ouders in een woonark pal achter het Olympisch Stadion. Het was krap met zijn vieren en speelruimte was er nauwelijks dus speelde ik met vriendjes op het tegenover ons gelegen kerkhof, maar het was ook wel bijzonder om op het water te wonen. Voor mijn ouders was het minder en toen mijn vader een baan aangeboden kreeg in Medemblik is het gezin dan ook verhuisd, naar een huurhuis dus voor het eerst vaste grond onder de voeten. Ik was bijna 8 jaar. Verhuizen naar Medemblik betekende veel ruimte om buiten te spelen en genieten van het IJsselmeer. Na de basisschool heb ik de HAVO gedaan in Hoorn. Hierna een baan gezocht en gevonden in de omgeving maar het studieleven trok en toen ik terecht kon in Leeuwarden voor de opleiding HBO-Jeugdwelzijnswerk ben ik verhuisd. Ik kan me nog goed herinneren hoe 'raar' ik het vond dat men hier elkaar met hoi 'begroette' zowel bij binnen-komst als bij het weggaan. Al snel deed ik hieraan mee en echt, het went. Na een aantal jaren leerde ik Nico kennen, ook in Friesland voor de studie (HLS). Fries-land beviel zo goed dat we hier gebleven zijn en na jaren te hebben gewoond in Huizum-dorp werden we door Bauke, daar is ie weer, getipt over het 'huis van Rosier' aan de Hearewei. Het was precies een huis voor ons, grote tuin, ruim van binnen, veel licht. Rosier, de vorige bewoner, liet ons een tuin na met veel fruit, tuinieren was zijn hobby, de opbrengst was aanzienlijk en de hele buurt at mee. Uit zijn tijd prijkt in de voortuin een echte reus: de walnotenboom. Te groot voor de tuin maar te mooi om te kappen.
De jeugdhulpverlening heb ik achter mij gelaten toen ik zwanger was van ons tweede kind. Op zoek naar ander werk, minder uren en minder stress, kwam ik terecht bij de peuterspeelzaal in Huizum. Dit werk heb ik jaren gedaan en het was een ideale manier om werken en het krijgen en opvoeden van kinderen te combineren. Echter op mijn 40 ste, er waren inmiddels 4 kinderen in ons gezin, begon er iets te knagen. Ik wilde weer naar school. Studeren aan de Pabo bij de NHL, in de avond uren, weekenden, naast gezin, werk en huishouden. Een slopende maar geweldige tijd en niet onverdienstelijk want al na anderhalf jaar was ik juf!
Sindsdien werk ik met veel plezier in Franeker op de Bolder, school voor speciaal basisonderwijs waar ik les geef aan oudere kinderen met leerproblemen en/of gedragsproblemen en zo ben ik weer bij de doelgroep waar ik 15 jaar geleden afscheid van nam. In mijn vrije tijd speel ik met plezier alt-saxofoon bij het korps. Iedere week de gezamenlijke repetities en regelmatig optreden in het dorp. Een korps hoort bij het een dorp, het is als franje, zonder is het maar kaal. Sinds maart dit jaar ben ik als bestuurslid met Ria Bos betrokken bij de opleiding van de (jeugd-)leden en ik hoop dat we het de komende jaren samen erg druk krijgen (er zijn nog instrumenten beschikbaar…). Tot slot probeer ik langzaam het bridgen weer op te pakken. In het plaatselijke café zodat er na het kaarten ook nog gezamenlijk een borrel gedronken kan worden en het kaart hier een stuk gemoedelijker dan in de stad. Geen arbitrage, de mensen lossen hier zelf de problemen wel op. Nico bridget ook, veel verdienstelijker dan ik moet ik bekennen maar hij heeft zijn carrière niet meerdere keren hoeven onderbreken. In het dagelijks leven heeft Nico een drukke baan bij de provincie Friesland en volleybalt hij op maandagavond met een groep leeftijdsgenoten in de gymzaal. Marrit en Jelmer gaan naar Piter Jelles Montessori in Leeuwarden en Piter en Franke zitten beiden nog op obs de Romte. We zitten bij diverse verenigingen in het dorp en vliegen soms van hot naar her. Marrit heeft jaren gekaatst, iets compleet onbekends als je uit Noord-Holland komt. Om de regels te leren heb ik zelf een seizoen op maandagavond mijn best gedaan maar ik was beter als publiek. Vele momenten heb ik als trotse ouder langs de lijn gezeten of achter de telegraaf. Tijdens het ouder/kind kaatsen mocht ik het zelf proberen maar al na 1 jaar wilde Marrit niet meer met mij omdat ik de ballen niet uit het perk kreeg. Sinds dit jaar wordt er door niemand meer gekaatst in dit gezin, het zat ons niet in de genen. Dat ik hiermee de zaterdagochtenden terug kreeg vond ik wel prettig maar ik heb met weemoed afscheid genomen van een vereniging die draait op een enthousiaste groep vrijwilligers en die laten zien waarin een klein dorp groot kan zijn. Wel zijn wij nog betrokken bij een soortgelijke club, de voetbalvereniging. Vanaf september hebben wij 3 voetballer(tje)s in huis. Wellicht zit dit wel in de genen, zowel Nico als ik hebben in het verleden jaren gevoetbald. Ook met DOS zijn we al jaren verbonden. Inmiddels hebben we besloten te investeren in de springcarrière van onze kinderen en is onze tuin gevuld met een reuze trampoline. Juf Carina en juf Anke kunnen tevreden zijn, er wordt druk geoefend.
Dit drukke bestaan is uiteraard mogelijk dankzij de jaren lange ondersteuning van onze rots in de branding: oppas 'tante' Annie de Boer! Al 13 jaar is zij aan ons gezin verbonden en eigenlijk kunnen we ons niet voorstellen dat het ooit anders zal zijn. Mede dankzij haar is alles onder controle. Dachten we. Tot ik ernstig ziek werd in oktober vorig jaar en dan staat in 1 klap je leven op zijn kop. Inmiddels ben ik ruim 9 maanden verder en kunnen we opgelucht ademhalen. Het lange, intensieve behandelingstraject ben ik goed door gekomen en mijn lichaam begint zich te herstellen. Deze nare tijd heeft ons ook mooie dingen gebracht, waarvoor onze oprechte dank! Bemoediging in vorm van vele kaarten, tekeningen, bloemen, telefoontjes, bezoekjes en niet te vergeten de spontane gesprekken in het dorp. Het zijn zondermeer de voordelen van het wonen in een dorp als Dronrijp. Voel ik me sommige situaties nog een buitenstaander, ik weet nu dat ik door het dorp zo niet gezien wordt. Ik hoop hier dan ook nog jaren met plezier en in goede gezondheid te wonen met het gezin.
Een mooi moment om de pen over te dragen aan een andere vriend, een echte rypster, hij heeft me een spannend verhaal beloofd. Zet 'm op Jelle!
..........................................................................................................................................................Riet Beldsnijder
Ik kreeg de pen van mijn zeer gewaardeerde buurvrouw Rieke Weitenberg. Zoals ze ook al in haar stuk schreef zijn Rieke en haar man Wieger, niet alleen onze buren, maar ook al meer dan 16 jaar de vaste oppas en "pleegouders"van onze kinderen. Mijn naam is Riet Beldsnijder, ik ben getrouwd met Bauke Braaksma en sinds 1982 wonen wij op de Headyk nummer 41. Dit huis kochten wij in dat jaar van de Brabander Frans Smit. Dit was in die tijd een bekende verschijning, waar vaak over gepraat werd. Als we uit moesten leggen waar we woonden, dan was het :"oh, op dat spultsje van Smits…. Dêr oer de brêge".
Ik zal wat meer bij het begin beginnen. Ik ben geboren in 1958 in Heino als oudste dochter van een varkensboer. Na de Havo in Zwolle ben ik naar Leeuwarden gegaan voor mijn studie aan de Agogische Academie Friesland. Wij hadden in die tijd les in het oude bejaardenhuis aan de Haniasteeg en het was een prachtige tijd. In het begin van mijn studie leerde ik Bauke kennen en na verloop van tijd zijn we gaan samen wonen. Ik heb eerst de studierichting cultureel werk gedaan, die is vooral gericht op werken met groepen. Gelijk erachteraan heb ik maatschappelijk werk gedaan en daarbij liep ik mijn stage als bedrijfsmaatschappelijk werkster bij GIMD. GIMD is een landelijk werkende organisatie, die onder anderen maatschappelijk werkers detacheert naar allerlei bedrijven en instellingen. Al tijdens mijn stage kreeg ik de mogelijkheid om bij hen in dienst te komen en werd ik gedetacheerd in het oude Diaconessenziekenhuis als medisch maatschappelijk werkster.
Bauke en ik woonden in die tijd op een flat in Leeuwarden en het was duidelijk dat we naar buiten wilden te wonen. Bauke werkte toen in Zwolle in een kindertehuis en was dan vaak 25 uur achter elkaar aan het werk. We wilden een huis, met ruimte, op een leuk dorp, met goede openbaar vervoersverbindingen en (omdat ik regelmatig alleen thuis was ) wilde ik buren "in het zicht". In die tijd was onze vaste stamkroeg, café de Vrouwenpoort en daar werkte Jan Kingma uit Dronrijp. De kroeg was van Tjeerd en Cielke van de Meer en zij wisten ons enthousiast te maken voor Dronrijp. Toen wij op de Headyk kwamen was daar echt niets; geen telefoon, geen gas, boven 4 erg kleine slaapkamertjes, die van bordkarton gemaakt waren en in het achterhuis één grote, open ruimte. Het huis was 10 jaar niet meer in gebruik als boerenbedrijf, en allemaal nog erg primitief. Wij zagen daar de voordelen wel van in en in de loop van de jaren is gebleken dat we dat goed gezien hadden. Bauke bleek onvermoede talenten te hebben als klusser en ikzelf bleek veel plezier te beleven aan tuinieren. We wonen nu in een prachtig verbouwde boerderij met onze 3 kinderen.
Gelukkig hadden we het ingrijpendste deel van de verbouwing al achter de rug toen onze oudste dochter Renske werd geboren in 1987. Daarna kwam in 1990 onze tweede dochter Ursel en werd in 1991 onze zoon Eldert geboren. Vanaf de geboorte van Ursel past Rieke bij ons op en zo kan het dat onze kinderen oom en tante zeggen tegen heel wat "van de Meers". Bauke en ik hebben al die jaren steeds gewerkt en Rieke paste gemiddeld 2 dagen per week op. De kinderen zijn nu zo groot dat we al een tijdje geen oppas meer nodig hebben ,maar als ze thuis komen uit school gaan ze nog regelmatig even naar "buuf" voor een kop soep. Renske zit op dit moment voor haar eindexamen VWO en heeft als grote hobby haar fjord. Die staat, samen met de geit, op het stukje land achter het huis van Etty Algra. Ursel is helemaal gek van toneel en heeft meegespeeld met de musical "Eise Eisinga". Ze zit nu in 4 Havo en gaat op zaterdag naar de jeugdtheaterschool. Eldert gaat in Franeker naar school en is een echte volleybalspeler.
Tijdens mijn eerste baan in het Diaconessenziekenhuis had ik veel te maken met oudere mensen. In die tijd kende ik geen fries en ook al zei ik: "praat maar fries, als ik het niet versta, dan zeg ik het wel….". De patiënten, die ik meemaakte begonnen toch Nederlands te praten en dan praatte ik maar wat op mijn manier fries terug. Volgens Bauke klonk mijn fries nergens naar en maakte ik veel fouten, dus ik moest maar een cursus bij de AFUK gaan doen. Die heb ik toen samen met Paulien Krijnen gedaan, alleen Paulien woonde al lang in het dorp en iedereen was gewend tegen haar nederlands te praten. Ik was nieuw en kon me gelijk aanwennen fries te spreken. Ik ben zo fries geworden, dat ik zelfs tegen de kinderen fries spreek….vreemd genoeg praat ik met Bauke nog altijd Nederlands. Alleen bij de bakker waag ik me niet aan een "heale" bolle, want dan krijg ik geheid het verkeerde. Ook zeg ik snel "do" tegen iemand, als ik in het Nederlands "je" zou zeggen zeg ik ook "do".
Nu bijna 25 jaar later werk ik nog steeds voor GIMD en in die periode heb ik in veel verschillende bedrijven en instellingen als maatschappelijk werkster gewerkt. Om even een paar te noemen: de blikfabriek, de papierfabriek, het PEB, verpleeghuis Bloemkamp, het Fammenwurk., de vuilnisophaaldienst. De afgelopen jaren ben ik wat meer met groepen gaan werken en geef ik trainingen op het gebied van o.a. communicatie, teamsamenwerking, agressie. Daarnaast zit ik nog steeds, (hoe vreemd dat misschien ook klinkt) met erg veel plezier in de hulpverlening.
Dronrijp is in de loop van de jaren, dat we hier nu wonen erg veranderd. Er is nu, door alle nieuwbouw veel meer "import". In het begin leek het wel eens of iedereen elkaar wel kende, met elkaar op school had gezeten of hier familie had. Ik heb in het begin wel het gevoel gehad moeite te moeten doen om er wat tussen te komen, maar dat is nu niet meer zo .Door de kinderen leerde ik veel mensen kennen en door het actief op school te worden. Om contacten op te doen ben ik wel bezig geweest met aerobics, gymnastiek, jazzballet, maar dat was het allemaal niet voor mij. Ik ben nu al jaren lid van de volleybalvereniging DSVS en speel mee in de onderlinge dorpencompetitie. Dat is erg leuk en gezellig. (We kunnen nog prima nieuwe leden gebruiken, dus als je leuke contacten wil opdoen…… train eens een paar keer mee…..) Verder speel ik bridge met tegenwoordig als vaste maat, Gerda Wieggers van de Stal. We zijn niet de sterspelers van de club, maar hebben er beiden lol in.
Ik wil de pen doorgeven aan mijn vorige bridgepartner en al jarenlange vriendin Daphne de Rijke.
............................................................................................................................................Rike Weitenberg v/d Meer En dan krijg ik de Pen van Evgeniya m'n schoondochter uit Bulgarije. Ga me meteen even voorstellen. Ik ben geboren en getogen Rypster. Mijn geboorte huis is het huidige kantoor van de kippenslachterij en dat was in het begin van de oorlog, 24 oktober 1940, als derde dochter en zesde kind van Wytze en Catherine v/d Meer - Buwalda. Mijn namen zijn Jourika Anna, roepnaam Rike. Mijn jonge jeugd was heel goed op de toen landelijke woning met "boeties", afdak en kippenhok aan het kanaal. Ik heb nog veel oorlogsherinneringen, zo weet ik nog dat we onder de vloer in de kamer in een soort kelder schuilden. Heb ook in januari 1943 een broertje verloren. Hij was 4 maanden oud en zijn kistje stond in de hoek van de kamer. Als er visite kwam, wees ik eerst naar mijn dode broertje en dan pas moesten ze mijn witte muis in de grote glazen pot bewonderen op de schoorsteenmantel ernaast. Helaas een paar dagen later zat het beestje bij de buurvrouw (beppe Tijntje) in de muizenval.
Mijn vader was in de oorlogsjaren in gevangschap in Assen en kwam thuis; hij was met veel andere mannen ontsnapt. Toen hij thuis in zijn rieten stoel zat, was ik bang van hem. Hij had een ruige baard en een soldatenpak aan. "Och famke"- zei hij, "Ik zal me even opknappen en verkleden". Even later zat hij in zijn zwarte pilo broek en zijn gebreide schapenwollen spencer weer als mijn Heity op de stoel en kroop ik lekker tegen hem aan. Op 11 april 1945 was het weer bar en boos. Er werden jonge mannen doodgeschoten op de bult bij de brug. Mijn oudste broer zette mij op een houten konijnenkist en zei dat ik goed moest kijken van uit het raampje wat daar gebeurde. Het was heel dicht bij en ik heb gezien hoe de mannen vielen. Even later moesten we met de hele familie bij Stockman onderduiken vanwege Canadezen die overvlogen. Twee dagen later werd mijn zesde broertje geboren in het dorpshuis. Mijn mem en mw. Mulder werden 1 dag later met de baby's bij ons thuis gebracht in de lijkwagen. Intussen ging ik naar de bewaarschool bij juf de Vries. Mijn beste vriendin was Paula Walta. Haar vader werkte bij ons op de toen nog primitieve slachterij.
Na de bevrijding werd alles weer heel anders. Mijn oudste zussen zaten op kostschool in Harlingen. Ik groeide op tussen mijn 8 broers. We speelden veel buiten: Hazewindhond door het dorp, polsstokspringen, hofkesjonge, hoepelen, maar ik was ook een poppenkind. De lagere school was ook een mooie tijd. Daar hebben we ook veel uitgespookt. Meester Ketelaar was het hoofd. En het laatste jaar (klas 8) kreeg ik meester Frielink. Hij vond dat ik wel naar de HBS kon in Bolsward, maar dat is niet gebeurd. Wel huishoudschool in Leeuwarden 2 jaar. In die tijd werd mijn jongste zus Tineke geboren. Wat was ik blij! Eindelijk een zusje om te vertroetelen. Na die school ging ik bij Bakker Wolff in de huishouding en bakkerij helpen. Heb daar ruim twee jaar gewerkt en daarnaast nog algemene ontwikkelingscursus en middenstand gedaan in de avonduren bij meester Roorda. Later hielp ik thuis met de huishouding en in de kippenslachterij. Zo kreeg ik in die tijd verkering met Wyger. In mei 1959 zijn we getrouwd.
Wij woonden eerst op de Keimtilsterdyk in het arbeidershuis van Jorna. Daar zijn de twee oudste kinderen geboren. We verhuisden in 1961 naar Lytsehuizen. Naast pake Wyger. Daar is ook veel gebeurd. We hebben nog 4 kinderen erbij gekregen in dat kleine huisje waar het best gezellig wonen was op de buurt. We hadden mijn oom en tante als naaste buren. Zij hadden een boerderij. Als er weer een baby was geboren, bracht mijn oom s' morgens vroeg om 6 uur een kopje thee met beschuit en boterham met rookvlees of kaas. Hij gaf de baby over uit de wieg en ging dan zijn koeien melken. Ik kon dan de baby voeden en wachten op de kraamhulp. We hadden toen ook weinig luxe. We sliepen met zijn allen op de zolderkamer met 1 dakraampje, waar het in de winter erg koud kon zijn.
In die tijd hadden we ook grote problemen met het oudste zoontje. Hij kreeg toevallen (epilepsie) en moest vaak naar het ziekenhuis. Hij was al vanaf zijn tweede jaar aan de medicijnen en ging met zijn vierde jaar wel in het dorp naar de kleuterschool. We wisten intussen wel dat Jan anders was dan de rest van de kinderen. Hij werd goed begeleid door zijn juf Hofman, waar ik veel steun van heb gehad. Twee jaar later ging hij naar de BLO Dr. Voorthuizenschool in Leeuwarden.
Wij zijn in november 1966 verhuisd naar de boerderij van Wyger z'n ouders. Wat een ruimte daar en wat een verandering. De kinderen kregen een prachtig plekje om te spelen, hoewel gevaarlijk zo dicht bij het kanaal. Jan had meestal een zwemvest aan, want hij kon niet zwemmen. We hadden verder een zandbak, schommels, een slingertouw en later ook een nieuwe hek voor het kanaal. Mijn mem overleed in 1969 op 59 jarige leeftijd. Ze genoot zo van haar kleinkinderen, die altijd welkom waren. Dat was een moeilijke tijd voor mij. Maar ik had ook een lieve schoonmoeder, die veel voor ons gezin heeft betekend. In die tijd is Jan naar het schoolinternaat in Sneek gegaan. Hij was toen 11 jaar. Wat was dat verschrikkelijk! Hij mocht de eerste 6 weken niet naar huis en ook geen bezoek hebben. Een paar weken later werd Wichard, ons jongste zoon, geboren. Het was voor zijn zussen en broer een heel leuke tijd. De oudsten zaten al op de middelbare school. Ik heb ook nog een oppaskind gehad van de juf van de lagere school. Hij kon heel leuk met Wichard spelen.
Toen de oudsten kinderen op zichzelf gingen wonen, kreeg ik wat meer ruimte om vrijwilligerswerk te doen. Zo ben ik in het bestuur gekomen van "Ouders van verstandelijk gehandicapten". Ik heb daar 18 jaar gezeten en 7 jaar als penningmeester. Ik heb ook 3 ½ jaar kleutergym gegeven bij DOS: een plezierige tijd met die 3 grote groepen kleuters.
In 1984 waren we 25 jaar getrouwd en we hadden al 2 kleinkinderen. Onze zoon Louis had besloten te emigreren naar Nieuw Zeeland (1985). Hij wou daar boer worden. In 1988 is hij met Marianne Geerstma (ook uit Dronrijp ) in NZ getrouwd. Wij zijn toen op hun feest geweest; voor het eerst vliegen! Zij wisten niet dat wij kwamen en het was voor hun een complete verrassing. Louis en Marianne hebben nu een van de grootste koeien boerderijen in Nieuwe Zeeland. Wij hebben in die 6 weken NZ ook meer familie bezocht: 2 zussen en een broer van Wyger. Daarna zijn we 2 weken bij mijn zus en familie in Australië geweest.
Eind 1989 zijn we met koeien melken gestopt en werd de schapen hobby steeds groter. Ik ben in 1990 vaste oppas geworden bij onze buren Bouke en Riet. Hun prachtige kinderen zijn door die 16 jaar oppassen ook een beetje mijn pleegkleinkinderen geworden.
Onze eigen kinderen zwierven uit naar Buitenpost, Groningen, Zwolle, Heerenveen, Noordhorn en Nieuw Zeeland. We zijn inmiddels heel wat keertjes naar de andere kant van de wereld gereisd, waaronder in 1998 met Jan. Hij kon niet begrijpen waar zijn broer toch heen was gegaan. Samen met een leider van zijn huis ging dat prima….en wat een weerzien.
We zijn nu beppe en pake van 12 kleinkinderen, waar we erg van kunnen genieten. De oudste is 23 en de jongste 6. Een grote verrassing was er nog in mei 2004. Toen waren we 45 jaar getrouwd en stond Louis uit Nieuw Zeeland in eens voor ons samen met ome Kees. Wij wisten van niks. Vorig jaar ben ik samen met Eke Koopmans lid van verdienste geworden bij DOS. We waren allebei 60 jaar lid van deze club. En kort geleden 'n gouden speldje van de zonnebloem als 25 jaar vrijwilligster. Het is gezellig dat de jongste zoon met Evgeniya in ons dorp woont. We wonen in november al 40 jaar hier aan het kanaal, met gezellige buren. Daarom wil ik de pen doorgeven aan Riet Beldsnijder.
Vriendelijke groet van Rike Weitenberg v/d Meer
.
............................................................................................................................................................ Marco v.d. Meer
De Pen van Marco van der Meer, geboren en getogen Rypster, na een aantal omzwervingen (Leeuwarden en Franeker) gelukkig weer terug in Dronrijp, het mooiste plakkie fan de ierde ;-)
Help! De pen van mijn neef Edward gekregen en dan ook nog een heel ander verhaal schrijven dan hij heeft gedaan, dat zal niet meevallen. We hebben namelijk grotendeels dezelfde vrijetijdsbesteding als het gaat om muziek, toneel, muziek en muziek.
Voetballen of kaatsen kwam tot nu toe niet in mijn woordenboek voor, maar nu ik een zwager heb die fanatiek voetbalt (Edwin die getrouwd is met mijn zusje Jessica die samen weer vader en moeder zijn van mijn "omkesizzer" Jens), ontkom ik er niet aan dat daar ook af en toe over gesproken wordt. En dan mijn eigen broer Michel die ineens het kaatsen in zijn bloed blijkt te hebben. Wie had dat verwacht! Maar ja, ik verbaas me wel vaker hoor over mijn
eigen familie. Een zingende heit met tennisaspiraties, een (toneel)regise-rende moeder (en dat doet ze ontzettend goed) die weer bij een shantykoor zingt. En dan weer diezelfde Michel: hij heeft dit jaar voor het eerst een glansrol op het toneel vertolkt bij toneelvereniging Hâld Moed. Van deze vereniging ben ik vanaf 1994 lid. Eén keer heb ik een poging gewaagd om een rol te vertolken. Ik was (weer samen met dezelfde Edward) politieagent in een eenakter. Voor mij was dit geen succes. Ik hou me liever met de techniek rond de toneelvoorstellingen bezig. Volgens een artikel in de Franeker Courant in 2001 (het 95-jarig bestaan van Hâld Moed) heb ik daarvoor een opleiding gehad. Voor het eerst zal ik het bekennen: Dat is niet waar, alle ervaring heb ik opgedaan in de praktijk door oren en ogen altijd goed open te houden.
Prachtige situaties hebben zich de afgelopen jaren voorgedaan. Zo moesten we eens optreden in een zaal in Leiden. Daar bleken helemaal geen voorzieningen te zijn om de toneellampen aan op te hangen. Met kunst en vliegwerk hebben we toen wat tafels opgestapeld en daar het licht ingehangen! Natuurlijk was het wel spannend of alles een beetje zou blijven hangen, maar het ging goed en wat blijkt; met creativiteit kom je heel ver.
Goed kijken hoe professionals de zaken aanpakken, blijkt ook heel goed te werken. In de afgelopen jaren hebben we onder andere in De Koornbeurs in Franeker en het Odeon theater in Zwolle voorstellingen gedaan. Prachtige lokaties met ontzettend vriendelijke technici. Eerlijk is eerlijk, daar heb ik (ja weer samen met Edward) heel wat van opgestoken.
Als ik mijn carrière opnieuw mocht plannen was ik nu misschien wel technicus geweest. Dat is wel iets heel anders dan een communicatieadviseur. Alhoewel, ik probeer in deze functie de organisatie en de mensen die daar werken zo goed mogelijk voor het voetlicht te brengen. Als ambtenaar in overheidsland ben ik na respectievelijk de provincie Fryslân en de gemeente Boarnsterhim aangesteld als communicatieadviseur van de gemeente Littenseradiel. Elke werkdag breng ik door in het gemeentehuis in Wommels, best mooi dicht bij huis, vooral als je nagaat dat er in deze functie niet zoveel banen beschikbaar zijn in Fryslân. Vaak wordt mij gevraagd wat mijn werkzaamheden eigenlijk zijn. Hier zit ontzettend veel afwisseling in; de ene dag schrijf ik artikelen voor de gemeentepagina's in de huis-aanhuis krant van Littenseradiel terwijl ik de andere dag de hele dag met de pers contact heb. Recentelijk speelde bijvoorbeeld nog de kwestie tussen "mijn" burgemeester, mevrouw Johanneke Liemburg en de burgemeester van Leeuwarden, de heer Geert Dales over het gebruik van Fries bij de politie. 's Ochtends om half 8 belde de burgemeester me op over het probleem. Ik ben vervolgens twee dagen zoet geweest met het te woord staan van media, regionaal en landelijk en het regelen van interviews en overleggen met de burgemeester.
Een bijzondere dag op het werk is ook altijd de Freuledei, het op één-na-grootste kaatsevenement van Fryslân in Wommels. Achter ons gemeentehuis ligt het kaatsveld waar een week van tevoren de bouw van de grote tribunes die deels van Franeker naar Wommels gebracht worden (de Freule is precies een week na de PC) begint. Onze gemeente ontvangt hier jaarlijks een groot aantal gasten. Deze "happening" mag ik ook organiseren. De Freuledag betekent altijd wel veel drukte. 's Ochtends even goed eten, pak met stropdas aan (zo zie je me bijna nooit!) instrumenten in de auto laden, in Wommels dicht bij het gemeentehuis nog een parkeerplaats zoeken en dan begint een dag vol hectiek. Als het een beetje mooi weer is gaat alles z'n gangetje, maar o wee als het dreigt te gaan regenen voor langere duur, dan is ons gemeentehuis ineens het crisiscentrum voor de organisatie van de Freule en mag ik de pers zoet houden. Zoals in 2004 toen de hele Freule dreigde te verregenen en er een spoedberaad was op het gemeentehuis. Alle aanwezig pers wilde daar natuurlijk bij zijn en er ontstond een drukte van jewelste bij de achteringang van het gemeentehuis. Als een soort van politieagent (is die toneelrol toch nog ergens goed voor
geweest!) moesten de bestuursleden en de pers gescheiden worden. Gelukkig is alles goed afgelopen en is er een prachtige Freuledag gekaatst.
Om een uur of vier probeer ik met mijn auto naar het Dielshûs in Wommels te rijden. De aandachtige lezer heeft zich zojuist vast afgevraagd waarom ik muziekinstrumenten meeneem naar mijn werk. Ik zal dat ook nog even verklaren: dat is voor mijn andere "job". Ik heb de eer om in de leukste feestband van Fryslân toetsenist te zijn. En ja, deze feestband, LAYS genaamd, speelt elk jaar na de Freule in het Dielshûs. En zo kom ik dus op mijn andere hobby naast toneeltechniek: de muziek. Na 10 jaar zanger/toetsenist te zijn geweest van de top 40/100 band Nobody's Fool heb ik met LAYS (www.layslive.com) de afgelopen twee jaar de meeste feesttenten in Fryslân van binnen mogen bekijken. We spelen elk jaar zo'n 70 keer op dorpsfeesten, bruiloften en in café's. Het mooie van de band LAYS is de kracht om hoe dan ook een feestje neer te zetten en dat helemaal los van persoonlijke muziekvoorkeuren van de muzikanten. We spelen gewoon alles voor iedereen, jong en oud! Het maakt niets uit, niks is te gek. Jaarlijkse hoogtepunt is de feesttent in Marssum (waar we dit jaar gewoon weer staan hoor, in tegenstelling tot eerdere berichten). Maar voor mij persoonlijk zijn de Toppers út Fryslân avond in de Posthoorn en de twee donderdagavonden met de Rypstermerke ook heel indrukwekkend geweest. Zoveel bekende gezichten voor het podium, je eigen buren, een groot deel van je familie en vrienden en bekenden. Dit levert 's middags voor het optreden wel een aantal extra bezoekjes aan de WC op, dat kan ik jullie verzekeren, maar als de spanning is verdwenen is het ontzettend genieten geblazen.
Dit jaar mag ik de zondag van de Merke wat vaker naar de WC, want dan spelen we na het kaatsen en natuurlijk ook vrijdag 12 mei: voor de 4e keer Rypster Idols! Dit is ook zo ontzettend leuk om te doen. Ik wil nu alvast de medemuzikanten Oane, Edward, Remco, Minne Jan en Aukje bedanken. De voorbereidingen en uitvoering van de Rypster Idols zijn voor mij een feest. Een leuke groep mensen die vorig jaar als RIBB (Rypster Idols Begeleidings Band) heeft meegedaan aan de Menamer Idols. Helaas was daar geen begeleidingsband dus hebben we besloten om accapella te zingen. En ja, ik zal een tipje van de sluier oplichten: kom op vrijdag 12 mei naar de feesttent en heel misschien zullen we ook aan Dronrijp onze zangkunsten vertonen…. Ik ben maar niet door mijn hele leven gefietst, dan had ik deze hele Gearfetter volgeschreven. Het mag wel duidelijk zijn dat ik me niet verveel. Een nadeel is wel dat ik te weinig tijd heb voor familie en vrienden. Tegelijk is het geweldig dat hier wel begrip voor is, maar ik vind het erg vervelend en kan daar soms echt me zitten…. Misschien ben ik daarom ook wel geen toneelspeler, ik kan niet zo goed in een rol kruipen, laat mij maar gewoon mezelf zijn!
Deze geboren en getogen Rypster geeft de pen door aan…. haha, dat hou ik nog even voor mezelf, maar als het meezit dan schrijft de volgende keer een dame met een prachtig verhaal…
Marco van der Meer februari 2006
......................................................................................................................................................... Edward v.d. Meer
Hallo beste mensen,
Mijn naam is Edward van der Meer. Ik ben op 23 december 1972 geboren op Lytse Huzen 4 als jongste zoon van Jan en Marian van der Meer. Samen met mijn zussen Anita en (juf) Monique en met mijn broer Louis ben ik in dit gezellige buurtschapje opgegroeid. Ik speelde veel op de Headyk waar de kinderen wat talrijker waren dan in ons eigen straat. Na de kleuterschool ging ik naar de Sint Radbodusschool aan It Heech. Al na één jaar verhuisden we met de hele school (verkleed als schoolspullen) naar de Ljouwerter Trekwei, waar de kleuterschool reeds flink uitgebreid was. De schoolreisjes naar het verkeerspark, het dolfinarium, Emmen en Slagharen waren onvergetelijk. In navolging van Monique ging ik vervolgens samen met enkele klasgenoten naar het Lienward College in Leeuwarden. Hier hebben we nog een heel indrukwekkende werkweek gehad naar Berlijn, wat toen nog in tweeën werd gedeeld door de muur. De lesstof op de havo bleek echter te algemeen om mij te motiveren. Ik wist nog niet wat ik wilde worden en de overstap naar beroepsonderwijs was een gok, maar bleek een schot in de roos. De mts was een hele mooie school en werktuigbouwkunde vond ik hartstikke interessant, zonder dat ik ooit een brommer gehad heb! In 1995 verhuisden we naar het Tichelwurk. Daar hadden heit en mem een huis laten bouwen bij de ijsbaan, op de plaats waar pake Wytse vroeger een baarchemesterij had gehad. Ik was eerst bang dat ik onwennig zou worden van Lytse Huzen, maar op het Tichelwurk woonde het ook prachtig.
In de vakanties en op vrije dagen hielp ik ondertussen sinds mijn 14e mee op een bepaalde kippenslachterij in de regio. Meteen na de examens kon ik daar aan de slag om omke Hyl te helpen op de technische dienst. Omdat ik meteen werk had kon ik vrij gemakkelijk onder de dienstplicht uit, die toen net op het punt van afschaffen stond. Dit werk doe ik tot op de dag van vandaag nog met heel veel plezier. Inmiddels helpt neef Michel ons ook mee en staat omke Hyl bijna op het punt om van zijn welverdiende fut te genieten. Tot zover de succescarrière. Uiteraard heb in mijn vrije tijd ook nog wel het één en ander bij het eind gehad. Zo heb ik tijdens de tienerjaren veel tijd doorgebracht in Interye. Wat is het eigenlijk zonde dat dat er niet meer is. Een mooier jongerenhonk kun je je eigenlijk niet voorstellen. Ook hebben we heel veel lol gehad met de kameradenploeg van de dûkboat, die een caravan (de eerste had een sigaarvorm en een patrijspoortachtig raampje; vandaar) mocht stallen op het erf van omke Wieger en muoike Rike. Legendarisch waren de feesten die gehouden werden, waaronder het matinee op de snein van de merke. De tweede dûkboat-generatie zet deze traditie voort en doet dat dit jaar al voor de tiende keer. Voorts struinden we 's zomers de merke's en tentfeesten wat af en gingen 's winters naar Easterein of Berltsum.
Daar ben ik ook Anna tegen het lijf gelopen. Ik had deze mooie lange dame al een paar keer op de dansvloer zien staan en op een gegeven moment raakten we aan de praat en was het raak. Ze is de dochter van Otto en Matty Rekker uit Berltsum. We hadden al een tijdje verkering toen we op zoek gingen naar een woning en al redelijk snel kwamen we tot de conclusie dat nieuwbouw redelijk voordelig was ten opzichte van een bestaand huis. Dat we ingeloot werden voor een kavel op het Waarlamke was dan ook werkelijk een lot uit de loterij. In december 2000 zijn we getrouwd en hebben de huwelijksnacht doorgebracht in ons spiksplinternieuwe huis. Daar wonen we sindsdien heel plezierig tussen allemaal leuke buren en ons geluk kan niet op, want op 20 maart jl. is onze kerngezonde dochter Martine geboren!! Ik heb ook nog een paar hobby's: Op m'n zestiende ben begonnen met gitaarspelen en niet lang daarna speelde ik al samen met Marco en Theo bij het jeugdkoor van meester Johan Veltman. Verreweg de meeste muziek heb ik gemaakt met de band Vintage, waarmee we vele podiums binnen en buiten de provincie onveilig hebben gemaakt. Op dit moment hebben we niet zoveel optredens, maar we repeteren wel bijna iedere week trouw. Voorts doe ik soms nog wel wat projectmatige dingen, zoals de voetbalrevue en de rypster idols. Ik ben dan wel geen muzikaal talent, maar het is een geweldige hobby om te doen. Van toneelvereniging Hâld Moed ben ik al jaren lid. Meestal houd ik me wat met de techniek bezig, maar zo af en toe speel ik ook mee. Zo had ik het afgelopen jaar de grote eer om de rol van Eise Eisinga te vertolken in de gelijknamige musical, die speciaal voor het 100-jarige jubileum door de eigen leden gemaakt is. Nu is het de hoogste tijd om de pen door te geven aan de man die ik met name hobbymatig, maar ook anders regelmatig tegen kom; neef Marco van der Meer.
Groetjes van Edward, Anna en Martine van der Meer.
.........................................................................................................................................................Ciska Blaauwbroek
ondag 13 november, ‘s ochtends half negen ... Drie sportieve vrouwen hardlopen over de Puoldyk en genieten van de mist over de weilanden. Hardlopen en intussen praten is een kunst die alleen vrouwen verstaan. Dus wordt er tijdens het lopen het nodige afgekletst over allerlei onderwerpen. We zijn het er wel over eens dat het prachtig is in Dronrijp te wonen! Ondergetekende is één van die sportieve dames en is door André en Miranda de Jong gevraagd een stukje te schrijven voor de rubriek “Ik geef de pen door aan...”.
Ik ben Ciska Blaauwbroek - de Bruin, en (al bijna 41 jaar geleden) geboren in Leeuwarden, waar mijn vader aan de Noorderweg een slagerij dreef. De klok boven de winkeldeur was een baken voor Leeuwarders op weg naar werk of huis, en de leverworst van Slagerij De Bruin is nu nog steeds legendarisch! Na de lagere school en Havo heb ik de secretaresse-opleiding gevolgd. Zaterdags en in de vakanties werkte is samen met mijn tweelingzus met veel plezier mee in de winkel. Na mijn eerste baan als secretaresse bij Brada’s Vleeschbedrijf ben ik in de woningmakelaardij gerold waar ik bij diverse makelaarskantoren heb gewerkt als receptioniste/secretaresse.
Alex is in 1959 geboren op de Nieuwestad in Leeuwarden, bijna onder de Oldehove, maar opgegroeid in Huizum. Na lagere school, Havo en HTS (bouwkunde) heeft hij gewerkt bij Maartenswoude in Drachten, en vervolgens bij FGD beheer, destijds een onderdeel van Makelaardij Friesland. In die periode, 1990 hebben we elkaar ontmoet op de vaste vrijdagavondborrel waaraan bijna alle makelaarkantoren in die tijd meededen.
Al heel snel zijn we daarna gaan samenwonen. Alex woonde al op de Emmakade en ik heb ervoor gezorgd dat alle kledingkasten in dat huis goed gevuld werden. In 1994 zijn we getrouwd en verhuisd, 3 huizen verder op de Emmakade. Alex was intussen bij Achmea gaan werken op de vastgoedafdeling, toen nog in Leeuwarden.
In 1996 zijn onze dochters Lisa en Inge (jawel, een tweeling ..) geboren. Ik ben wat minder gaan werken maar wel in de makelaardij gebleven. Het huis op de Emmakade was dan wel groot, maar bijna zonder tuin. Met een paar kinderen in de peuterleeftijd ontstond toch de behoefte aan “een huis met een tuintje”. Eigenlijk bij toeval zagen we op een beurs een maquette van plan Fûgellân en vernamen dat er een aantal kavels aan het water bij loting verkocht zou gaan worden. Het plan sprak ons aan, en ook het dorp Dronrijp had op ons een goede indruk gemaakt. Niet te groot, niet te klein, een rijk verenigingsleven en voorzien van alle benodigde winkels. We besloten ons in te schrijven. Tot ons grote geluk kregen we bij de loting precies de door ons gewenst kavel! In de zomer van 2000 was ons huis klaar en zijn we verhuisd. Lisa en Inge werden 1 week na de verhuizing 4 jaar en konden toen meteen naar hun school, OBS de Romte.
Intussen zijn we 5½ jaar verder. Lisa en Inge zitten nu al in groep 6. Lisa zit op voetbal in het meisjespupillenteam en zit bij het korps, waar ze bugel leert spelen. Inge rijdt pony bij de Poptaruters en samen zitten ze in Leeuwarden op handbal bij LHS. Alex werkt na een uitstapje in de projectontwikkeling bij Van Wijnen weer bij Achmea Vastgoed, maar nu in Amsterdam. Gelukkig kan hij een deel van zijn werk vanuit huis doen. Ik ben alweer enige jaren bij De Friesland Zorgverzekeringen werkzaam als afdelingssecretaresse. Dit is een duobaan, met een collega vullen we samen 1 baan. Daarnaast werk ik nog bij Winkelcentrum Zaailand als ondersteuning voor de winkeliersvereniging, erg leuk echter maar voor een paar uur per week. Naast het hardlopen dat ik met enige regelmaat probeer te doen om wat conditie op te bouwen, handbal ik ook.
Het bevalt ons prima in Dronrijp, alle basisbehoeften zijn er te krijgen, het is er rustig, er is ruimte, water en vriendelijke mensen, we willen kortom niet meer terug naar Leeuwarden. We voelen ons al aardig ingeburgerd, dit komt natuurlijk ook doordat de kinderen hier op school en sport zitten.
We hebben op het Waarlamke echt een fantastisch plekje, met een ruimte tuin, aan het water waar we graag zwemmen en onze kinderen naar hartelust kunnen varen in hun zeilbootje. Onze eigen zeilboot, die in de zomer bij ons huis ligt, gebruiken we om nu en dan een weekeindje weg te gaan en in de vakanties.
Het leuke van onze buurt is de mix van echte oude en nieuwe Rypsters, en jonge gezinnen nog zonder of met nog kleine kinderen, mensen van middelbare leeftijd met al oudere kinderen, en senioren. Voordeel van een nieuwe buurt is dat je allemaal bijna gelijktijdig de tuin aanlegt en snel contact maakt. Ook de buurtvereniging Strânwaar (Strânljip en Waarlamke) die o.a. buurtbarbecue, kaartavonden, Sint Maarten en wijnproeven organiseert, draagt zeker haar steentje bij aan het ontstaan van een hechte buurtgemeenschap. Alex is hier enige jaren voorzitter van geweest maar heeft vorig jaar het vaandel overgedragen. Hij zit nog wel in het (erg actieve) bestuur.
De pen blijft nog even in het Fûgellân. Ik overhandig hem plechtig maar ook feestelijk aan Edward van der Meer, die volgens ons wel genoeg stof tot schrijven hebben om de volgende Gearfetter vol te schrijven.
Ciska Blaauwbroek
............................................................................................................................................................... André de Jong
Op een zondagmorgen werd er aangebeld aan de Skries in het Fugellân door mevrouw Tijsma die graag wilde weten wie de mensen waren achter onze hond Max die een bekend verschijnsel is bij ons op de oprit. Een ieder die langs komt wordt door hem vriendelijk begroet, en hij ontvangt zo nu en dan een koekje.
Ik ben André de Jong en woon samen met mijn vrouw en vier kinderen met veel plezier nu alweer 7 jaar in Dronrijp. Ik ben zelf geboren in Leeuwarden en ben het grootste gedeelte opgegroeid in Snakkerburen (een dorpje dicht tegen de stad aan). Na een tijdje alleen te hebben gewoond aan de Hollanderdijk te Leeuwarden, ben ik gaan samenwonen met mijn vrouw Miranda. Miranda is geboren en getogen in Almelo. Haar heb ik leren kennen via mijn werk bij AMICI mannenmode waar ik bedrijfsleider was in Drachten en Miranda assistent was in Groningen, waar zij ook heeft gewoond. Momenteel ben ik werkzaam als RVS adviseur. Ik ben in het verzekeringsvak gerold en doe dit werk nu dertien jaar met veel plezier. Miranda werkt niet meer omdat we na ons huwelijk in 1995 vier kinderen kregen, en daar een drukke baan niet bij past. Onze doelstelling is om dit zo lang mogelijk vol te houden, maar nu de kinderen alle vier op de OBS de Romte zitten, wil ze zeker weer wat gaan doen. Het kleding gebeuren blijft haar trekken.
Mijn hobby is voetbal en vooral het futsal (zaalvoetbal). Zelf heb ik altijd gevoetbald op redelijk nivo al werd op latere leeftijd de gezelligheid (stappen) voor mij belangrijker. Ik was een betere zaalvoetballer dan veldvoetballer, dus heb ik me daar meer op neer gelegd. Na mijn actieve loopbaan als speler ben ik trainer geworden omdat het voetbal mij nooit los zal laten. Dit kan ik ook niet. Het is een soort ziekte maar wel een mooie. Toen ik net er even mee was gestopt omdat wij ons huis gingen bouwen in het Fugeltsjeslan, en de tijd goed kon gebruiken, kwam Hans Dijkstra met de vraag of ik Foarut niet wilde coachen. Omdat ik geen nee kan zeggen ben ik er in gestapt en heb hier prachtige jaren gekend met veel spelers uit Dronrijp en een aantal uit Menaldum. Ook kwam Dronrijp met de vraag of ik de jeugd wilde doen en ja hoor ik zat ook hier al snel in de voetballerij. Met veel plezier heb ik met Marten v/d Wagen de D pupillen gedaan. Na de geboorte van Janique en Elise (tweeling) heb ik deze lichting in de B junioren weer opgepakt. Tot op heden ben ik nog steeds actief in het futsal en ben ik trainer bij v.v. Workum. Nu mijn zoon Marvin bijna zes is ben ik bang dat ik volgend jaar weer wat bij de jeugd zal gaan doen.
Zo kwamen we snel tussen de Rypsters en we voelden ons snel thuis in Dronrijp. Wat ons in het begin opviel in Dronrijp was dat iedereen de hand naar elkaar opsteekt en begroet. In het begin vond ik dit vreemd maar nu weet ik al niet beter. Opvallend was ook dat Miranda haar hobby uitoefende (winkelen) bij de bloemenzaak wilde pinnen maar deze had nog geen pin. Tot haar verbazing hoefde ze niet te betalen. We skriuwe 't wel even op, betelje het letter maar (vergeef me mijn Fries) werd haar verteld, en ze kwam met het verhaal thuis, waar we smakelijk om hebben moeten lachen.
Dit was een van de voorbeelden van het sociale waar wij ook voor hebben gekozen om niet in Leeuwarden te blijven, maar om de kinderen toch in een rustige omgeving te laten opgroeien. De eerste kermis zal ik me nog lang heugen. Hoe ik toen thuis gekomen ben weet ik niet meer maar de sfeer voor zowel jong als oud vind ik prachtig. Sinds dit jaar heb ik zelfs wat verstand gekregen van kaatsen en heb dit jaar live de kermispartij en de PC mee gemaakt.
Wat jammer is de toestand met Schatzenburg. De sportcultuur wordt hier in een korte periode kapotgemaakt waar de gemeente (en gemeentelijke partijen!) snel wat aan moeten doen. Een dorp als Dronrijp met zoveel enthousiaste vrijwilligers en sportmensen moeten een goede accommodatie hebben om recreatief bezig te kunnen zijn. Wel mooi vind ik dat de jeugd zich niet uit het veld laat staan en dan gewoon van de natuur gebruik maakt en lekker gaat zwemmen in het Fugellan, waar het bij mooi weer flink druk is. Ik denk dat de nieuwe wijk steeds meer een plaatsje in Dronrijp heeft gekregen en dat het ook echt bij het dorp hoort, al woont hier vooral de import zoals de Rypsters dit zo mooi noemen.
Om nog wat meer te weten te komen van bewoners in het Fugellan, geef ik de pen door aan familie Blauwbroek van het Waarlamke.
............................................................................................................................................... Sytske Tijsma-Syswerda
Ik geef de pen door aan……, staat elk elke keer aan het einde van de C.V. Deze eer heb ik nu gekregen.
Zoals u al hebt gelezen in de vorige Gearfetter, ben ik Sytske Tijsma-Syswerda en woon aan de Dotingatún. Mijn wieg stond in de Bjirmen en ik behoor tot de lichting Baby-boomers. Als 18 jarige ben ik in de verpleging in Leeuwarden gegaan en via een vriendin uit Dronrijp heb ik mijn man Andries leren kennen. Na ons huwelijk zijn we in Marssum gaan wonen, maar de herrie van de Starfighters werd ons na 9 jaar teveel. We zijn verhuisd naar Dronrijp (de vliegtuigen zijn hoorbaar mee verhuisd). Omdat we toen al wisten dat we samen zouden blijven, hebben we een huis voor ons beiden laten ontwerpen, hier wonen we nu al 27 jaar. In Dronrijp heb ik, zowel in de redactie van de dorpskrant, alsook in het bestuur van Dorpsbelang gezeten, de 2 oksen zijn in deze periode gerealiseerd.
Als hobby heb ik sedert 1 jaar het bridgen ontdekt en dit vind ik geweldig. Nog nooit had ik kaarten in mijn handen gehad en nu ben ik niet te stoppen. Dorpsgenoten zien mij regelmatig wandelen met peuters want via het gastouder bureau in Franeker ben ik al enige jaren oppas in Dronrijp. Het oppassen doe ik ook als vrijwilligster bij de terminal thuiszorg NW Friesland. Als de familie de zorg voor een stervende niet meer aankan, kunnen ze een beroep doen op een groep vrijwilligers, die dan een deel van de zorg overnemen. De nachten zijn voor de familie vaak het breekpunt, ik waak dan ook uitsluitend 's-nachts. Omdat ik dit werk zo belangrijk vind, houd ik samen met collegae spreekbeurten om er over te vertellen. (zie ook onze advertentie in de Gearfetter)
In vogelvlucht iets over mijn doen en laten, ik geef de pen graag over aan André de Jong uit het Fugeltsjelân
............................................................................................................................................................Henny van Esch
Gryt Riemersma gaf de pen door aan Janny Holter, die door omstandigheden niet aan schrijven toekomt en daarom de pen heeft doorgegeven aan mij: Henny van Esch. Ik ben als Henny Sonnevelt op 1 april 1939 in de Bommelerwaard, net boven Den Bosch, geboren. Na de HBS in Den Bosch en de Kweekschool in Utrecht ben ik bijna 15 jaar onderwijzeres geweest op 3 verschillende lagere scholen. Ik had in mijn vrije tijd Duits gestudeerd, deed daar niets mee tot we door het werk van mijn man Bert in Dronrijp terechtkwamen. Dat was in mei 1974. In juni is toen onze oudste zoon Bram geboren en in oktober 1975 de tweede zoon Hein. In 1979 ben ik begonnen als lerares Duits aan wat nu Friese Poort heet, een college voor middelbaar beroepsonderwijs. Dit tot september 2000, toen ik met FPU (een soort VUT) ging. Nu ben ik sinds april 2004 gepensioneerde AOWster. Bert heeft tot 1982 bij Pax Leeuwarden gewerkt, daarna tot 1999 bij Hettema Emmeloord (nu HZPC te Joure). In het begin had ik best heimwee naar Brabant, maar al gauw voelde ik me hier thuis. We hebben 4 jaar in de Pieter Sipmastrjitte gewoond, zijn daarna naar de Dotingatun verhuisd, waar we leuke contacten hebben opgebouwd met buren, straat- en dorpsgenoten. Bram woont en werkt sinds een jaar of 5 in Portugal, Hein in Amsterdam. Ze hebben beiden een vriendin, kleinkinderen hebben we (nog) niet. In 1993 ben ik lid geworden van de plaatselijke bridgeclub, na enkele jaren werd ik voorzitter en dat ben ik nog steeds. De club veroudert wel geleidelijk aan, het verbaast me dat niet meer jongeren gaan bridgen. Uit de nieuwe wijk “Fugeltjeslân” is slechts 1 persoon lid geworden van “Gezelligheid Troef”. En wat is het een leuke hobby als je niet meer werkt of alleen komt te staan!!! We hebben een paar jaar geleden een cursus laten geven maar in Franeker zijn voortdurend beginnerscursussen. Aanbevolen! Sinds 2001 doe ik vrijwilligerswerk op Dekema State in Jelsum. Meestal ben ik gast-vrouw maar ook aan de kassa in het tuinhuisje kunt u mij tegenkomen. Er zijn verder vrijwilligers die in de tuin werken of voor de bloemen, die overal in de State staan, zorgen. Ik heb enkele gasten uit Dronrijp mogen ontvangen, ik raad u hierbij aan er eens heen te gaan. Het is zeer zeker de moeite waard. Zelfs de koningin heeft op 4 augustus jl. een bezoek aan Dekema gebracht. Als we toe zijn aan een appartement gaan we waarschijnlijk terug naar Boxtel in Brabant, waar nog veel vrienden en familieleden wonen. Tot dan hopen we nog vele gezonde jaren hier in Dronrijp door te kunnen brengen. Ik geef de pen door aan Sytske Tysma.
............................................................................................................................................................Gryt Riemersma
En no in ferhaaltsje fan Gryt Riemersma. Berne op tritich maart 1942 yn Ferwert oan de Marumerdyk 11. Us heit hie in foeraazje hannel mei kantoor oan hûs. Doe kamen de minsken op de fyts of mei hynder en wein om de rekkens te beteljen. Der wie kofje en sigaren en Egyptische sigaretten. En even een gesellich praatsje. Ik bin dus yn de oarloch berne, it iis lei 30 maart noch dik yn de fearten, in lange winter.
Yn dizze tiid is de betinking, 4 maaie. Wat wit ik noch fan de oarloch? Swarte fertsjusteringsgerdinen, en dêr mei gjin finger oankomme!! Us heit siet yn it ferset en der kamen froulju mei yn de klompen briefkes, om plak foar ûnderdûkers ree te meitsjen. By ús foel dat net op omdat ús heit kantoar oan hûs hie. Wy hienen sels ek in ûnderdûker, omke Jan. Hy kroep ûnder in ynboud bêd nei de sydkant fan it hûs, dêr lei syn bêd en de radio en altiden extra drinken en iten, as hy lang dêr sitte moast. Hy koe wol lâns de hiele lingte fan it hûs komme.
En de evacueés, tante Jansen en har soan Flip. Flip waard altiden pest (Flipje Tiel) fan de potsjes jam. Tante Jansen siet altiden efter de naaimachine of breide fan echte skjippewol sokken. Ik haw noch in poppetruitsje fan har. It gebrom, it swiere lûd fan de fleanmachines wit ik noch. En de befrijing op it keatsfjild, mei fjoerwurk. Wat haw ik gûld en raast, it wie my niet út de holle te krijen, no wie it oarloch!
Yn dat doarpke tichteby de seedyk groeide ik op. Wy hawwe faak efter de seedyk boarte. Yn de dobben poatsjebaaie en mei de kypkarkes fan de slykwurkers ride en swimme yn de slykken by’t simmer, mei heech wetter. Fierders wie ik altiden op de pleats fan Omke dy’t skeef tsjinoer ús wenne. Omke wenne dêr mei Beppe, syn frou wie jong stoarn en skoanmem, Beppe, die dêr doe de húshâlding. Mei te melken en yn’t hea op de heech steapele wein en oan de stok beet hâlde. De lamkes drinke litte (wouterkes) en hynder ride op de Fries. Mei myn neef te melken en mei myn nichten boarstje.
Letter hie Omke in hiele protte bollen op stâl, de bekinde Adema’s. De ynseminaasje en opslach fan siid wie dêr ek yn de grutte koalkast. Simmers krigen wy dan wolris in wetter-iiske. Letter krige Omke in moune wêr’t de bollen twa kear deis yn rinne moasten. Der binne hiel wat dillegaasjes te sjen west. Mar doe kaam der in K.I. stasjon en gienen se dêr hinne.
Der wie yn ús doarp in “Bewaarskoalle”, dêr moast ik ek hinne. De namme wie krekt sa as it dêr wie, bern bewarje. Hannen op de rêch en snúten ticht. Doe de legere skoalle en nei de MULO. Doe’t ik dêr krekt op siet gie myn nicht foar in jier nei Amerika, nei in freondinne en har famylje dy’t yn de 50er jierren dêr hinnen emigreart wienen. Wy liezen har brieven, allegearre hienen se dêr in auto, sels de grutte bern. Wat in ryk lân. Doe’t se werom kaam naam se in spykerbroek foar my mei. Ik dy yn de simmer oan nei skoalle. Dat moch net, allinne winters yn de kjeld. Der is oer fergadere mei it bestjoer van de Christelijke MULO en men hat beslúten de tiid feroarret, wy moatte mar mei. Doe letter petticoats, hoe wider hoe moaier. Musyk fan Pat Boone en de Everley Brothers, swimelje der by en fansels Rock and Roll, no dat wie ús freondinnen wyld genoch, hiest de âlders hearre moatten, de bern krije gjin opfoeding mear, wêr moat dat hinne.
Op dûnsles yn Ljouwert yn “De Beurs” by Adema. En fansels útgean, dûnsje by orkesten yn “De Harmonie” yn Ljouwert, en “Sokkenbals”. It noaske myn mem net en dy regele in boerejongen foar my! Dy wie slagge foar de Hegere Lânbouskoalle en dêr wie in fuif. Ik dêr mei him hinne. Ik koe him wol fan de MULO, in aardiche jongen mar fierder...... Doe noch nei “Hotchika” yn Dronryp yn “Posthoorn”. In mistige jûn en wat in smelle dykjes fan Stiens nei Bitgum en dan dat kronkeldykje nei Menaam. Wy moasten oer it klinkerpaadsje rinne nei de Posthoorn ta. Ik haw doe goed sjoen nei dat moaie âlde hûs mei kettingen en stoepke derfoar. Wat moai... En doe dûnsje en switte yn de boppeseal, wat in pracht café. Seach freondinnen fan dûnsles en prate dêr wat mei, ek mei Namkje Sinnema út Holwerd. Se frege: “Hast do ferkering mei Jouke”? Nee, sei ik mar ik fyn it in hiel aardiche jongen, mar ik bin net fereale op him. Dy jûns haw ik fersichtich sein, dat ik it moai fûn hie, mar net fjirder woe. Us mem, no dat wie net bêst, sa’n goeie jongen, se bedoelde sa’n goeie partij. Ik krige nea wer sa’n kâns, no dat sjogge wy wol wer toch ik. Ik lit my net dwinge. No sa slim wie it net, want Namkje wie wol fereale op Jouke en dy is no hast 43 jier mei him trout.
Doe’t ik tweintich wie bin ik net nei Amerika mar nei Ingelân gien. Au-pair yn in aardich gesin en nei skoalle “Cambrigde studie” en as ik sinten hie en frij wie nei theaters, mei de studintenpas koste dat hast neat. Nei “My fair lady”, “Porgy and Bess”, “West side story”, en nei ferskate balletten, Charles Dickens en Agatha Christie stikken. Musea besykje (gratis yn Londen) mar ek nei Soho nei Jazzcafé’s en dûnsje yn lytse, einst doarpscafé’s, en tsjerkelokalen organisearre foar jongeren. De grutte dûnshallen wienen te djoer, lokke my ek net.
Doe, simmers mei in freondinne reizgje lâns jeugdherbergen yn Scotlân, en earst sinten telle, doe noch nei Ierlân, dat doe hiel earm wie, ik rûk noch de turf dy’t se yn de kachel bârnden, krekt as by ús yn de oarloch. Yn Londen werom mei noch in pear dûbeltsjes yn de beurs, wer wurkje en nei skoalle en it diploma helje. En doe nei hûs werom, mar net lang. Nei Paris ta. Tichteby de Champs Elysee wenje. En nei de Sorbonne ta te learen. Jammer dat se dêr net in goedkeape studintekaart hienen. Ik haw mar in pear toanielstikken sjoen en ien opera. Wol by de Seine sitte mei in groepke en sjonge by de gitaar, de hiele nacht troch! Cappucino drinke en goedkeape wyn. Wol alle musea sjen. De byldhouwer RODIN, syn bylden foun ik skitterend. En it Louvre mei syn “Mona Lisa”, ja hiel leaf, mar safolle keunst, ik haw der tink wol 10 kear west. Stikje foar stikje alles besjen. Noch mei fakansje mei it gesin nei CANNES, de Middelânske see. De heit en mem gienen doe even 3 wiken fuort nei Corsica en ik koe dei en nacht op de bern passe. Echt Frans, mar wol eltse dei belje. It examen oan de Sorbonne helje. En doe wer nei hûs. Yn desimber en doe te dûnsjen mei myn jeugdfreon Gerard Riemersma en syn maten. (Hy siet op de bewaarskoalle en legere skoalle en de MULO by my yn de klas). Hy wenne oan de iene kant fan it doarp en ik oan de oare kant. Dat klikte en ja dan bliuwe jo thús en sykje in baan. Doe haw ik yn it “Bonifatius Hospitaal” wurke as receptioniste/ telefoniste. En kaam dochs dy talen fan pas. Der wienen gearwurkingen mei Denemarken (ingelsk) en de nontsjes mei Dútslân. Dy ferbinningen makke ik faak.
En doe in hûs sykje. Om Ljouwert hinne kamen wy yn Dronryp. It earste hûs oan de lin-kerkant stie in man yn de tún. Ik út de auto en frege, is hjir ek in hûs te keap. Ja, ja, yn’t midden fan it doarp, Brêgebuorren 9, dat is wol wat foar jim. Dat wie Sicco Jensma! Wy der hinne en dat hawwe wy nei hiel wat fiiven en seizen kocht. Dat hûs hie ik 6 jier lyn ek al sjoen!! Ferbouwe, in 10 jaren plan. Efkes in útstapke nei Aldtsjerk nei in grutter hûs en doe wer werom nei de Skoallânswei 50. Dêr hawwe wy no al wer hast 25 jier ús stekje fûn. It foldocht ús poerbêst, mei in protte echte rypsters en in protte nije rypster om ús hinne. Wy hoopje hjir noch lang te wenjen.
De pen giet oare kear nei Jannie Holter op’e Dotingatún.
............................................................................................................................................Rommy Kleefstra - de Boer
Ja, ja, doe’t ik yn maart by buorfrou van der Brug efkes op’e kofje wie, sei se tsjin my, soene jo fan my de pinne oernimme wolle om in stikje yn “de Gearfetter” te skriuwen? No, dêr moast ik wol efkes oer neitinke, mar doe’t ik fan myn oare buorfrou ta sein krige dat sy de pinne wol wer fan my oernaam, haw ik ja sein.
Myn namme is Rommy Kleefstra - de Boer Berne op’e pleats yn ’35 tusken Menaam en Slappeterp en opgroeid mei myn broers en susters, ik wie de achtste! Meienoar boartsje, rúzje meitsje, nei skoalle rinne en oanpakke op ’e pleats.
Yn 1956 learde ik Geert kennen, berne yn ’35, tagelyk mei syn twillingsuster op ’e pleats yn’e Himpensermar ûnder Wergea. Nei de legere skoalle yn Wergea en de Mulo yn Ljouwert en hat er noch de lânbouskoalle hân en doe yn militaire tsjinst, 18 moannen lang.
Dêrnei kaam hy by syn heit op’e pleats oan’t wurk. It doel wie dat der syn takomst lei, de broers hiene al oars plak fûn en hy koe op it âldersstee boer wurde. Yn 1961 bouden de âldelju in hûs yn Goutum, dus wy koene trouwe en boer en boerinne wurde. We wennen 3,5 km. fan Goutum ôf, dêr lei in ferhurde dyk, en sawat 2 km rinne troch it lân dat wie it paad nei Wergea ta. De postboade makke alle dagen de rit troch it lân en naam ek de noadige post retour mei.
Us bern binne der alle fjouwer, trije dochters en ien soan, berne, midden yn de greiden, mei de grutte mole foar de rúten en rjochting Wergea de Frico sa jouns yn’t ljocht. (As de bern frij tekenjen op skoalle hiene, stie der grif in mole by).
Mar dat alles feroarre doe’t wy yn 1970 de autowei Ljouwert-Drachten op’e râne fan de mar by ús lâns krigen. Der kaam in ferhurde wei rjochting Wergea en we waarden ôfsnijd nei Goutum ta, dêr’t doe de beide âldste famkes nei skoalle ta gongen en doe nei Wergea ta moasten. Wy seagen moarns rijen auto’s mei ljocht fanôf Drachten-Grins rjochting Ljouwert kommen en middeis wer werom gean. Earst in moai gesicht mar letter hiel gewoan.
Doe’t yn 1975 de plannen fan’e ruilferkaveling op tafel kamen, waard de Himpensermar as beheersgebied (fûgeltsjelân) oanwezen. Dat hâlde yn dat wy foar heal juni net meane mochten en dêr in ligboxstâl bouwe waard ôfred. Wy fielden ús op slot set en koene ús net ûntjaan. (Sûnt 1993 is der no “Gasterij de Wâldwei” yn, en jim kinne der lekker ite).
Yn 1980 binne wy nei 18 jier buorke te hawwen op de Marpleats, verhúze nei “It Goutumer Nijlân”. Wy koene fjierder, gâns better lân en dêr koenen wy in ligboxstâl bouwe, wat it buorkjen makliker makke.
Tichterby Ljouwert, wêr’t ús bern doe alle fjouwer nei de SSG gongen. Al gau die bliken, dat de soan wol ynteress hie yn it buorkjen. Hy keas nei de HAVO foar de lânbouskoalle en nei de Rundveekaderkursus yn Oentsjerk. Doe kaam hy thús oan it wurk en is by ús yn de maatskip kommen. Doe’t my man, de soan tasein hie, as ik 60 jier wurd sil ik foar dy romje, tocht ik wolris, och hea, wêr moatte wy dan hinne? De soan troude en wenne mei de frou yn Ljouwert, sy hie har wurk yn Parkhove en de soan deis op de pleats, mar de nachttsjinsten wienen noch altiden foar ús. Goutum waard wol wat stedsk yn myn eagen en sa seagen wy in hûs oan de Skoallânswei te Dronryp te keap stean. Wy hienen hjir wolris wat omkuiere, want ús âldste dochter hat trije jier yn Dronryp wenne. Sa barde it, dat wy yn oktober ’95 ús hjir ta wenjen setten. Myn man reizge no alle dagen nei de pleats yn Goutm. Dat wie foar my de grutste ommekear, myn wurk wie dien mar Geert moast dêr deis wêze want wy sieten noch meielkoar yn de maatskip. Doe’t myn man 64 waard hat hy him út de maatskip werom lutsen. Wie hienen doe 11 jier mei elkoar oparbeide.
Der stie wer in feroaring oan te kommen. In projektûntwikkeler út St. Nic. kocht de pleats mei al it lân op. Wy hierden de pleats fan it St. Anthony Gasthûs út Ljouwert en twa jier earder ek de pleats fan buorman derby en hienen der noch krekt in jongfeestâl byboud. Der waard sein, noch twa jier en dan begjinne se hjir hûzen te bouwen ..... Fanút it Gasthûs waard sein tsjin de soan, sykje mar in oare pleats, makliker sein as dien. Mar der stie in moai bedriuw yn Boer by Frentsjer, hy krige it rûn mei it bestjoer fan it Gasthûs. It wie wol tafallich dat de soan en húshâlding no dizze kant ek út kamen. Geert giet no noch trije moarnsskoften yn’e wike nei de pleats, dêr’t syn Fryske Hynders noch stean. En as de famylje op fakânsje is binne wy op’e pleats en stekke wer de hannen út de mouwen.
Hjirby wol ik it litte en jou de pinne troch oan Griet Riemersma.
...............................................................................................................................................................Hieke Hiemstra
De pen fan Hieke Hiemstra
It is moandeitemoarn. De tillefoan giet en dêr is Tseard Tysma. "Sitte jo te breidzjen?", freget er. "Nee, mar as der sokken komme moatte dan sizze jo it mar", sis ik. Dy breidzje ik wolris foar him. "Ik ha no in oar boadskip. Wolle jo de pen fan my oernimme?" No, dêr moat ik wol efkes oer neitinke. Mar enfin, ik nim it oan en dêr begjint myn ferhaal dus.
Ik bin Hieke Hiemstra, berne yn de Puollen op 15 maart 1926. It wie yn de buorkerij op de ein fan de Puoldyk dêr't foarhinne de wrâld ophold. No is dat oars en begjint dêrwei it fytspaad by it kanaal lâns nei Ljouwert. In prachtich loopke wêr't jo fan stilte, romte en natuer genietsje kinne. Ik wie de fjirde út it gesin fan seis bern. Ien suster en twa broers boppe my en nei my noch in suster en in broer. As lyts famke kaam ik net folle út de Puollen wei. Ris in kear mei heit en mem nei pake en beppe of nei in omke en muoike. Of inkeld in freedtemoarn mei heit en broers nei de stêd. Dat wie it dan wol. Dat feroare doe't ik seis jier waard en nei skoalle moast. Ik hie it fytsen al leard en 1 april 1932 gong ik mei myn beide âldere broers nei de kristlike skoalle oan 'e Singel. (no de Utkomst) It sadel op it leechst en houten blokken op 'e trapers, oars koe ik der net op en ôf komme. Myn broers mochten oan skoalle ta fytse, mar ik moast fan heit en mem myn fyts by Huite Bruinsma del sette. Dy wenne hast op 'e ein fan de Puoldyk. It wie noch net fertroud om op 'e grutte dyk te fytsen. Hoe lang as ik dat sa dien ha, wit ik net mear. Huite hie in weinmakkerij en wie ek ús molkrider yn de Puollen. Simmerdeis gongen wy middeis nei hûs te iten, mar yn 'e winter mocht wy tuskentiid yn skoalle ite. It wie winters ek wol ris allegearre snie en iis. Dan moasten wy nei skoalle rinne. Thús bliuwe wie der net by!
It earste jier dat ik nei skoalle gong is de pleats fan Hovinga (no Veldman) yn de nacht fan 16 op 17 juny ôfbaarnd. It wie allegear reek en fjoer doe't wy der moarns lâns moasten. Hovinga hie noch al wat bargen en dy binne meast omkommen, dat wie in raar gesicht. Myn jongste broer Siep is yn dy nacht berne. Dêrom ha ik dat altyd ûnthâlden. Ik mocht graach nei skoalle gean. De earste jierren siet ik by master Tolsma yn 'e klasse en de lêste fjouwer jier by master Stallinga. De jonges hiene woansdeitemiddei en sneontemiddei frij, mar wy as famkes noait. Dan hiene wy twa oeren hantwurkjen by juffer Griet. Sy wie ferskriklik strang, mar wy hawwe in soad by har leard. Nei de sân jier legere skoalle gong ik nei Frjentsjer nei de húshâldskoalle. Dat duorre mar twa jier. Doe moast ik der ôf. Ik fûn dat spitich, mar der wie in reden foar. Myn heit stoar yn oktober 1940 en myn âldste suster troude yn maaie 1941. Ik moast doe har plak ynnimme. Ik wie doe 14 jier en moast mem helpe en mei melke. Myn âldste broer wie der ek al út en myn twadde broer fersoarge, mei in arbeider, de buorkerij.
Op 6 maaie 1949 bin ik troud mei Wybren van der Brug út Spannum. Hy waard boer op in tsjerkepleats dêr, midden yn it doarp. Dat wie hiel wat oars as yn de Puollen op de romte. Mar no dus yn it doarp en dat hie ek syn positive kanten. Ik fielde my dêr ek al gau wer thús. Sieten wy yn 'e hûs, dan seagen wy oer it fjild oant oan Easterein ta, wylst efter it ferkear flakby ús lâns ried. De earste jierren hiene wy in ynwenjende feint, letter noch in pear jier in arbeider en doe't de melkmasine der kaam die myn man it allinnich, mei soms wat help fan it leanbedriuw. Wybren wie in echte hynsteman. In trekker hawwe wy nea hân, mar altyd de Fryske hynders dy't it wurk diene en dêr't wy ek mei fokten. Simmerdeis, yn de ûngetiid, ha ik ek folle mei yn't spier west en die faak it skodzjen, swyljen en byelkoardraaien fan it hea op de masine mei twa swarten der foar. Ik hie thús noch nea in hynder yn de hannen hân, mar alles is te learen en ik hie der nocht oan. Ek gongen wy wol te ringriden yn Boalsert, Frjentsjer, Wjelsryp of Wommels by bysûndere gelegenheden. Sa stadichoan kamen der mear trekkers yn pleats fan hynders en as ús Friezen dan yn it lân rûnen mei de fâltsjes der by, dan bleaune der wolris minsken efkes stean om der in praatsje oer te meitsjen. Wy hawwe der 37 jier wenne mei nocht en wille, mar it wie bannich. Omdat wy gjin opfolger hiene like it ús moai ta om ek noch wat fan de rêst te genietsjen.
Yn april 1986 waard der boelguod hâlden en gongen de kij alle kanten út. Wy hiene ûnderwilens al ris om ús hinne sjoen om wat te finen en dat wie yn novimber 1985 ek tige slagge. Us nije wente fûnen wy yn de omkriten fan de Wilp, krekt oer de grins fan Fryslân. In moai hûs en los der fan in stâl mei in skuorre. Sa goed as nij en in moai kaveltsje lân der by. Krekt wat wy sochten, want wy koene net sûnder ús swarte hapkes... en de skiep gongen ek mei. Sûnder fee soe de feroaring te grut west hawwe. It wie in hiele ferhuzing op sneon 6 maaie 1986. De earste loop it húsrie en de twadde loop it fee. It wie prachtich waar en it fee koe fuort yn it lân.
Yn it hûs moast noch wol it ien en oar gebeure, sadat wy de sneins yn de keale lege keamer sieten op ús túnstuollen. Mei de ferwaarming oan, want doe wie it hiel kâld. Hoe as it koe wit ik net, mar wy fielden ús dêr dalik thús en dat is ek altyd sa bleaun. Fijne buorlju om ús hinne, wer in bytsje bûtenút en in prachtige omjouwing tichtby Bakkefean. De hynders mei de fâltsjes foar de ruten. It koe net moaier. Yn de stâl waarden hynsteboksen makke en winterdeis hiene wy yn de skuorre plak foar de skiep. Wy krigen in soad oanrin, want elk wie benijd wêr't wy bedarre wiene. It wie krekt as hiene wy fakânsje. As it moai waar wie pakten wy de fyts om de omjouwing te ferkennen. Dêrtroch learden wy al gau wat minsken kinnen. Wy hearden by De Wilp, mar fielden ús better thús yn Zevenhuizen, seis kilometer fan hûs.
Fansels hiene wy in auto, dus dat wie gjin beswier. Wybren waard lid fan de muzykferiening en ik belâne ek al gau yn it ferieningslibben. Sneins gongen wy ek yn Zevenhuizen nei't tsjerke.
Nei twa prachtige jierren waard it tsjuster yn ús libben. Myn man waard net goed en nei in soad ûndersiken die it bliken dat hy ûngenêslik siik wie. Nei in healjier moast ik him misse. Dat wie yn novimber 1988. Sa kaam der samar in ein oan ús moaie tiid tegearre. Ik wie allinnich, mar hie it gefoel as soe ik dêr noait wer wei wolle. Gelokkich hie ik in hechte famyljebân en dat is fral yn sokke omstannichheden in soad wurdich. Se sochten my gauris op en hast alle wykeinen hie ik wol útfanhûzers. En dan mar fytse as it moai waar wie. It grutte hiem en de moaie tún soargen fierder foar de nedige ôflieding. It lân waard ferhierd; dêr rêde in oar wol mei. De Fryske hynders wiene al fuortgongen doe't myn man siik wie. Se gongen net fier fuort, wy wisten dat se in goed plakje krigen. Noch 7 en in heal jier ha ik der wenne, mar doe wie it moaie der foar my ôf. Ik begong wer foarút te sjen. De famylje, dy't hjir meast wenne, begong ek wer oan my te lûken. Myn âlde berteplak hie de foarkar en sa bedarre ik yn jannewaris 1995 oan de Skoallânswei, dêr't it ek goed wenjen is, al sil ik de romte en it frije útsjoch altyd missen bliuwe.
No jou ik de pen troch oan myn buorlju, Geart en Rommy Kleefstra.
.................................................................................................................................................................Tjeerd Tijsma
Hallo dorpsgenoten,
Mijn naam is Tjeerd Tijsma en ik ben geboren op 3 februari 1953 op het Kerkplein 167, nu Tsjerkebuorren 8. In het vorige verhaal in deze rubriek van Lochnaar Kingma werd de terugloop van het aantal winkels in Dronrijp genoemd. Ik weet nog dat er, toen ik klein was, aan de Tsjerkebuorren en op de Haven verschillende winkels waren.
Allereerst had je de VéGé van de familie Bonnema, dan de schoenenwinkel van Smeding, op de hoek Bakkerij Swart, dan Stoffeerderij en woningtextiel Meerstra, het timmerbedrijf van Hamersma, het Café van Anne, daar tegenover had de kapperszaak van Steenbeek om de hoek rechts Slagerij Koning en de Vivo van Piet van der Ploeg. Verder had je nog de schilderszaak van Germ de Vries, het sigarenwinkeltje van H. Visser en op de Haven was daar melkboer Jan Veltman, zijn broers hadden ook nog een petroleumhandel en dan had je nog, op de plek waar nu het Iepenloftspul wordt opgevoerd, Willemke met een klompenwinkel. En dan praat ik over de tijd dat ik jong was, daar voor waren er nog meer.
Mijn ouders waren Douwe Tijsma en Aaltje Tijsma-Bergsma. Mijn vader werkte als boerenarbeider ondermeer bij Veenstra, Marra en Donia. Ik heb twee zusters en vijf broers, ik ben de op-een-na jongste. Toen ik klein was, kleuterschooltijd en begin lagere school, speelde ik altijd met Jan Bruinsma (van Cees en Jeltje) en Lieuwke Douma (van Sjerp en Afke). Ook speelde ik vaak met Broer Terpstra, die woonde in het huis waar nu Jan en Femke de Jong wonen.
We hadden het erg mooi daar op de Haven en Tsjerkebuorren, want er was van alles te doen. Vooral toen de huizen die daar achter stonden onbewoonbaar werden verklaard, konden wij het niet nalaten om deze huizen te 'veroveren'. Ik had vroeger een houten step-je, daar kon je niet snel mee steppen en ik weet nog dat Broer op 26 januari een nieuwe step kreeg uit de fietswinkel van Jorritsma bij de brug. Een week lang stak hij mij de ogen uit en kon hij wel twee keer zo snel als ik. Maar een week later kreeg ik ook een dergelijke step op mijn verjaardag en dat was nog al wat in die tijd.
In de hogere klassen van de lagere school speelde ik met Wybren Feenstra (van de koster) en Jan Smid (bij het Questiusbosk). Daar hebben we ook heel wat vrije tijd doorgebracht. Het leek wel dat het op die plekken waar het verboden was, het mooiste speelterrein was. Na de lagereschooltijd verplaatsten wij ons territorium natuurlijk ook naar andere dorpen en kwamen de meisjes op een wat hogere plaats. Wij dachten toen dat al die meisjes op ons zaten te wachten.
Toen ik zestien was, kon mijn vader als grondwerker en later als opperman aan het werk bij Bouwbedrijf Burggraaff in Franeker. Deze zorgde voor een huurhuis in de 'kaatsersbuurt' en zo kwamen wij, wel tegen mijn zin, te wonen in de Jan Reitsmastraat.
Altijd op de brommer naar Dronrijp als ik mijn vrienden wou zien. Dus door de week een hoop alleen. In het weekend samen met mijn vrienden en veel anderen op de brommer (ik heb er vijf versleten, klauwen vol geld verspild) naar Berlikum, Irnsum of Stiens. Altijd achter de meiden aan natuurlijk. Ook gingen wij vaak naar De Koornbeurs in Franeker, daar traden toen nog bekende groepen op, zoals de Dizzy Mans Band, BZN, The Cats, George Baker, Exception enz. Dat kostte wel veel entree, maar dan had je de meeste kans op succes bij de dames. Er waren ook van die trutjes bij die op de stoep zeiden dat ze met je wilden, als je hun entree betaalden, maar als je eenmaal binnen was zag je ze nooit meer. Ook gingen we, meestal op zondagmiddag door dorpen als Tzum, Winsum en Welsrijp om naar de meisjes te kijken. Daar heb ik Ans, mijn vrouw, voor het eerst gezien, maar we hadden toen nog niets. Ook gingen we zondags vaak naar De Kliuw, een café tussen Oosterend en Bolsward. De kroegeigenaresse heet Tsjerkje en woonde daar met haar zuster en twee broers.
Een paar jaar later was mijn moeder bedlegerig en Ans kwam bij ons als gezinsverzorgster. Enige tijd later hielp ze mijn moeder op mijn verjaardagsfeest en toen is het echt begonnen. Toen ik voor het eerst bij haar thuis kwam vonden ze mij eigenlijk veel te oud voor Ans, ik was toen twintig en zij zestien jaar, maar daar hebben wij ons niets van aan-getrokken. In 1976 ben ik met haar getrouwd en hebben we een huisje gekocht aan de Pastoryleane in Welsrijp. Het kostte maar liefst 39.000 gulden en iedereen vond toen dat we wel durfden. Omdat ik altijd wel graag sociaal bezig was, zat ik al gauw in verschillende verenigingen. Het was een mooie tijd daar in Welsrijp, waar we nog altijd met veel plezier aan terug denken.
Eerst heb ik de ULO gedaan. Tenminste ik ben daar geweest. De eerste klas ging nog wel, de tweede gedubbeld en halverwege de derde afgehaakt en gaan werken bij Telenga's Drukkerij in Franeker. Als jonggezel lerend werkte ik en ging één dag in de week naar school. Ik moest naar Groningen, dus 's morgens vroeg op de fiets naar Hatsum en dan de trein naar Leeuwarden en Groningen. Een leuke afwisseling in een week werken. Ik was nog maar zestien jaar en verdiende in die tijd eerst f 28,-. Ik had het geluk dat per 1 februari de CAO lonen verhoogd werden en dat ik 3 februari jarig was, dan ging het lekker dubbel omhoog, maar het was geen vetpot. Het bedrijf had het aardig voor elkaar; er werkten twee van deze krachten, ze kostten niet veel en ze deden werk als een volwassene. Als we overwerkten, wat eigenlijk niet mocht, kregen we het zwart betaald, omdat anders uit zou komen dat we overwerkten. Dat was altijd een aardig bedrag, dat vertelden we thuis niet en konden we mooi opmaken aan het 'stappen'.
Na bijna 12 jaar in Franeker gewerkt te hebben ben ik grafisch vormgever geworden in Leeuwarden bij de Friese Pers, uitgever van ondermeer de Leeuwarder Courant. Daar werk ik nu al weer bijna 26 jaar. Van mijn grafische mogelijkheden wordt nu ook druk gebruik gemaakt van de Stichting Iepenloftspul Dronrijp. Ook maak ik voor de Samen op Weg Gemeente van Dronrijp/Menaldum het Tsjerkeblêd.
In Welsrijp zijn onze drie zoons geboren, Richard, Martin en Erik en daardoor werd het huis eigenlijk te klein. Om nou dit huis aan te passen naar onze behoefte, moest er een nieuw dak op en die investering wilden wij eigenlijk niet doen in Welsrijp, zodat wij de kranten gingen onderzoeken naar wat anders. In Dronrijp werd een heel nieuwe buurt opgericht (Plan West) en bij hadden wel zin in een nieuwbouwhuis. De bouw leverde nog al wat vertraging op, zodat wij ook nog ruim een jaar in een huurhuis hebben gewoond in Welsrijp. Maar in 1988 konden we dan ons nieuwe huis betrekken en daar wonen we nog aan de Siaerdamasingel 29.
Het sociale leven trok ons beide aan en Ans ging cursussen volgen bij De Brêge en ik ging toneelspelen bij de buurtvereniging. Drie stukken hebben we opgevoerd en toen was dat voorbij. Een half jaar repeteren voor één avond waar zo'n veertig mensen kwamen gaf niet echt voldoening. Vandaar dat ik lid ben geworden van Demosthenes, waar ik nu de voorzitter van ben.
In 1996 is een groep van 30 kinderen uit Wit Rusland in Dronrijp geweest. Zij kwamen via de landelijke Stichting Rusland Kinderhulp om aan te sterken. Ze zijn twee maanden gebleven, hadden hun eigen juffen mee en gingen overdag gewoon naar school. Wij hadden twee meisjes gehuisvest, Tanja en Olga. Twee schatten van meisjes en hoewel we duidelijk waren gewaarschuwd ons niet aan de kinderen te binden, huilden we tranen met tuiten toen ze weer weg gingen. Wij niet alleen overigens. We hadden ze beiden een brief meegegeven, vertaald door een vrouw uit Franeker die Russisch had gestudeerd en we dachten dat we wel niets meer zouden horen. Niets was minder waar. Er kwamen brieven en het contact bleef goed. Zo goed zelfs, dat ik daar al vijf keer ben geweest, samen met Ans twee keer, en alleen drie keer, omdat ik ondertussen in de werkgroep van Dronrijp zit van die Stichting. Ook deze zomer gaan we weer naar Wit Rusland, samen met Martin om daar een week te blijven. Ik ben al een keer met het vliegtuig geweest, twee keer met de trein en twee keer met de bus van de Stichting. Dit jaar gaan we weer vliegen. Sinds zeven jaar zit ik op een cursus Russisch, vandaar dat ik mij nu 'aardig kan redden' met die taal.
Wel beste dorpsgenoten, dit was mijn levensverhaal. Natuurlijk kun je nog wel meer bedenken, maar ik wil niet te veel ruimte van De Gearfetter verbruiken. Ik hoop dat u het interessant vind om dit soort verhalen in deze rubriek te lezen. O ja, ik geef de pen door aan mevrouw H. van der Brug van de Skoallanswei.
Tjeerd Tijsma.
......................................................................................................................................................Lochnaar A. Kingma
Toen Kees Aartsma een paar weken geleden bij mij was om het programma van Van der Ploegh bij het Nieuwjaars concert van Kunst en Genoegen door te nemen, kwam het gesprek ook op deze rubriek in ons onvolprezen maandblad "De Gearfetter". Kees had de pen gekregen en zocht een opvolger. Wie dat moest zijn was mij toen al snel duidelijk. Ik vertelde hem dat ik het al geruime tijd niet meer een erg interessante rubriek vond. In den beginne… waren het meer reisverhalen en algemene verhalen over wat de schrijver beleefd had en wat hij/zij van diverse zaken vond. Het waren geen levensloop verhalen zoals dat nu bijna gebruikelijk is. Kees vond dat ook en dat heeft bij aangetoond bij het schrijven van zijn verhaal in de vorige editie. Aangezien ik niet een reislustig persoon ben, hoeft u van mij geen reisverslagen te verwachten. Na het lezen van dit stukje zult u ook niet precies weten wie ik ben, maar dat is wellicht ook niet vreselijk interessant.(voor wie dat wel wil, kijk op mijn webside: lochnaar.kingma.is.wel.interessant.drp) Mijn geboortedorp Dronrijp is een dorp waar men alles kan/kon vinden. Het heeft een bloeiend verenigingsleven en het overgrote deel van de bewoners zijn erg betrokken bij het wel en wee van deze verenigingen en alle andere activiteiten welke hier ontplooid worden. Denk hierbij eens aan de jaarlijkse Rypster Merke. Bijna het gehele dorp is in touw om hier een geweldig feest van te maken. Het is ook wel anders geweest. Bijvoorbeeld toen de eerste nieuwe wijk bij Dronrijp werd gebouwd, aan de oostkant van het dorp. Deze werd toen wel de Miro-buurt of Suikerbuurt genoemd. De mensen woonden in Dronrijp doch 'leefden' en deden hun dagelijkse boodschappen in Leeuwarden; alleen voor de vergeten suiker ging men naar de plaatselijke middenstand. Het waren echte forensen. Zeker niet alleen door hun toedoen, maar in die tijd zijn vele winkels hier gesloten. Als men nagaat dat het Skilpaed en de Dûbbelestreek voor het overgrote deel uit winkels bestond is het duidelijk dat de stelling 'Steun de plaatselijke middenstand' steeds minder opgeld doet. Nu het dorp zich nog steeds verder uitbreidt lijken de vooruitzichten beter te worden. Wat dat betreft lijkt mij het nieuwe plan voor 'Kukshiem' uitstekend toe. Het is een nieuwe impuls voor het dorp. Er zijn plannen om daar o.a. een nieuwe supermarkt en kleinere winkeltjes te huisvesten en dat vindt ik weer een
uitstekende zaak, zeker gezien de teruggang van de middenstand in Dronrijp. Ik hoop dat iedereen dan weer de weg weet te vinden naar 'onze' eigen winkels indachtig het gezegde: 'Koopt in den vreemde niet wat Dronrijp u biedt'.
Aan de andere kant kunnen nieuwe ontwikkelingen ook voor problemen gaan zorgen. Denk hierbij bijvoorbeeld aan de plannen voor een Multi Cultureel Functioneel Centrum. Wanneer deze plannen uitgevoerd gaan worden zal dit grote mogelijkheden bieden voor de ontwikkeling van nieuwe activiteiten o.a. op cultureel gebied. Bovendien kunnen dan diverse groepen/verenigingen een beter onderdak vinden. Tegelijkertijd zal dit wellicht ten koste gaan van de exploitanten van de huidige zaal-accomodaties. De 'soap' over sport- en recreatiecentrum Schatzenburg doen ons dorp uiteraard geen goed. Om een dorp leefbaar te houden dienen zeker de sportfaciliteiten op een hoog niveau te staan. Terwijl ik dit schrijf begin ik me weer op te winden over de gang van zaken, dus lijkt het me verstandig hier niet verder over uit te wijden. Het lijkt me duidelijk. Het eerder genoemde bloeiende verenigingsleven is gelukkig minder onderhevig aan teruggang. De gymnastiekvereniging is ondertussen een landelijk bekende vereniging door haar uitstekende prestaties. De voetbalvereniging is een vereniging, die terug kan vallen op een grote groep vrijwilligers, zoals het hoort. Twee toneelverenigingen, beiden al meer dan 100 jaar een onderdeel van het culturele leven in Dronrijp. Het, dit jaar haar 25-jarig jubileum vierende, Iepenloftspul Dronryp welke ondertussen haar naam in Friesland ruim bekend gemaakt heeft. En zo zou ik nog wel even door kunnen gaan maar dat is niet de bedoeling. Als ik dit stukje zo terug lees, lijkt het wel een reclame verhaal. En misschien is dat onbewust ook wel de bedoeling. Ik vind Dronrijp een prachtige plaats om te leven en hoop daar nog jaren van te genieten. Samen met mijn dorpsgenoten zal dat ook zeker lukken. Hoewel 2005 al weer geruime tijd het 'nieuwe jaar' is, wens ik iedereen vooral veel gezondheid toe en blijf uw beste beentje voor zetten om Dronrijp een bloeiend dorp te laten blijven.
Laat ik beëindigen met de traditionele zin: Ik geef de pen door aan: Tseard Tijsma
Lochnaar A. Kingma
............................................................................................................................................................... Kees Aartsma
Sinteklaas fyn ik yn myn bernetiid in grut feest. At it begjint te skimerjen gean de lampen yn de winkels oan en komme de etalaazjes fol yn 't ljocht. De ferskes dy 't út de lûdsprekkers yn de winkelstrjitten klinke meitsje it sfearke kompleet.Troch de rúten sjoch ik it boartersguod dat útstald is yn de ta etalaazje omtovere húskeamer. Allinnich ûnder begelieding mei ik ris nei binnen. Der wurdt sein, dat de Sinteklaas dy 't by de bakker yn de winkel sit, in frou is. Dat moat ik sjen fansels. Se spilet har rol oertsjûgjend, want ik fyn it eins net iens frjemd.
Krystiid is foar my de krystbeam mei de echte kearskes. Bûten is it meast wiet en kâld, yn 'e hûs is it waarm en gesellich troch al dy kearskes. En it iten is yn de Krystdagen in feest appart. Us mem kin ferskriklik goed iten siede. Foaral de fleispanne, of it no hin, wyld of ko is, is in lust. Mar ek de meters hege krystbeam yn de tsjerke, ek mei echte kearskes, makket yndruk at ik mei de sneinsskoalle it grutte gebou binnenkom mei in kearske yn'e hân.
Mar ien kear meitsje ik it mei, dat ik yn de snie op de iisbaan ride kin. Mar dy kear is it dan ek in mearke, mei troch de strak blauwe loft. Moarn sil de Alve-stêdetocht ferieden wurde. Wy krije frij fan de Ulo om de baan op 'e Blikfaart by Wier, de snie leit in meter heech, der troch te meitsjen. It is prachtich, stil waar. Ik stean ûnder de brêge oer de Blikfaart oan de Kouwe Weg. Der waait in hurde wyn út it easten. It is glûpende kâld. Fan hûs ha ik sinesappels meinommen. Partsjes diele wy út oan de mannen dy 't troch de sniedúnen yn de wyn opklauwe. Der sit ek ien út ús doarp by, op houtsjes. Wy witte net, dat Reinier Paping der by is en dat dy letter winne sil.
Om 8 oere stean ik mei myn freonen foar de doar van Hof van Holland. Want fol is fol. Dûnsje op levende muzyk, bier drinke, prate en smoke oan 'e bar. De lange jûn is foar ús noch te koart. Dat feroaret at ien fan myn freonen it rydbewiis hellet en de auto fan syn heit liene mei. Dan sette wy nei ôfrin noch ôf nei Ljouwert, dêr 't de bars yn opkomst binne. Wy sliepe ek by in maat dy 't in flatsje yn Bilgaard hat. Op 'e brommer nei Snits. Der is wer in optreden fan Cuby and the Blizzards De sfear yn it kafee is geweldig. It is de moaiste muzyk dy 't bestiet. Altyd, yn waar en wyn, fyts ik nei skoalle yn Ljouwert. No ja, útsein dy kearen, dat de sniedúnen op 'e dyk te heech binne of as it spegelglêd is. At middeis de bus ek net mear rydt sit ik fêst yn 'e stêd. De heit fan myn freon doart it oan om mei de auto der troch en hellet ús op.
Dyselfde heit hat in ferfiersbedriuw. Mei ien fan de frachtauto's , de tinte en de fytsen yn de laadbak, riede wy mei nei de Achterhoek. We gean de grins oer en sykje in kemping. De mannen yn it kafee meitsje ús dúdlik dat der yn dy omkriten gjin kempings binne. By in pleatske fan in ald wyfke meie wy ús tinte wol opsette yn de foartún. De oare
moarns sitte wy by har yn 'e keuken oan it moarnsiten; bôle mei spek. De twadde nacht sliepe wy noch ris by in boer op it hiem. Dy boer lit ús syn moderne- Wirtschaftswûnder-keuken sjen. De kaart fan de streek meie wy sa mei nimme, de aaien moatte wy betelje. De oare nachten bringe wy troch op kempings. Underweis krije wy komplimenten oer ús Dútsk praten. Dagen letter komme wy by Koevorden de grins wer oer. Myn earste bûtenlânske reis sit der op. It sil net myn lêste wêze.
Op 'e weromreis fan de fakânsje nei Italy belâne wy yn in file, de finish fan de Toer de France en op 't lêst op in lytse boerekemping. De oare dei stiet allinnich ús tinte der noch mar. De boer, dy 't wol yn Fryslân west hat, hat it tige drok mei terskjen. Wy krije dochs de gelegenheid om te freegjen oft der yn it doarp ek fytsen te hieren binne. Dat hoecht net want hy hat wol in pear fytsen yn in hok stean. Dat treffe wy. Allinnich de bannen binne leech, mar net lek. Yn de skuorre leit wol in pomp, wy moatte ús der sels fierder mar mei rêde. Bêst, mar wat te dwaan at de pomp it nei de earste fyts ôf witte lit. Op de rydkleare fyts gean ik nei in pear hûzen wat fierder op en freechje in alde frou op learzens, oft se ek in fytspomp hat. Sy wiist my op in hûs, dêr ‘t ek bern wenje, dêr ha se fêst in pomp. Der is gjin bel dat ik doch de doar iepen om folk te roppen. Mar der komt in famke op my ta en feecht my de mantel út. Hoe krij ik it yn 'e kop om sa mar de doar iepen te dwaan. Och hea, tink ik, dêr giet myn pomp. De mem is lokkich folle freonliker en jowt my samar in pompke mei. Dy bring ik werom ferpakt yn in boskje blommen, mei in kaartsje der oan, nei de dochter. Se kin der no wol om laitsje. Wy ha prachtich fytst de lêste fakânsjedei.
Op us rintochten yn de Serra da Estrela, it geberchte fan Portugal, komme wy op de prachtige rûtes oer alde Romaanske paden en yn skildereftige doarpkes in soad hûnen tsjin. De swerfhûnen litte har maklik fuortjeie, mar de waakhûnen litte net allinnich de tosken sjen mar wolle se ek noch wol ris yn in skonk sette. At je yn Portugal rintochten meitsje....altyd in stôk yn 'e hân. De - joadske - brulloft op it terras fan in hotel oan de kust by Lissabon makket in protte goed.
Yn desimber sil ik foar it earst op wintersport. Spitich dat ik de pinne no ha, want ik kin der no neat fan fertelle.
Kees Aartsma.
Ik jouw de pinne troch oan Lochnaar Kingma.
................................................................................................................................................................... Meine Faas
Als een man zoals Grouwstra, waar je al zolang mee in de Quaestiusstrjitte woont je vraagt om de pen over te nemen en daarnaast je vader jarenlang in het bestuur van Dorpsbelang (o.a. als voorzitter) heeft gezeten en mede iniatitiefnemer van deze dorpskrant was hoe kun je dan weigeren om de pen over te nemen. Daarom hierbij mijn levensloop….
Ik ben geboren en getogen in Dronrijp. Als kind gewoond en opgegroeid op de Haven waar mijn ouders een winkeltje hadden in kruidenierswaren en later jarenlang gewoond op de Singel nu de Hobbemasingel. Eerst naar de bewaarskoalle op de Tsjerkebuorren en daarna naar de openbare lagere school in de huidige Bibliotheek. Het kaatsen in de zomer en het voetballen waren mijn favoriete bezigheden. Na de lagere school ben ik naar de ULO in Franeker gegaan maar studeren was niet mijn grootste hobby en toen ik dan ook in de 2e klas bleef zitten wou ik aan het werk. Op 15 jarige leeftijd stond ik als leerling verkoper bij de kledingzaak De Werkman op De Kelders achter de toonbank. Na een half jaar daar gewerkt te hebben ging ik naar Vroom en Dreesman te Leeuwarden. Ik was ondertussen wel gestart met de Middelbare Handels-avondschool wat naast het werken 4 avonden in beslag nam. Het voetbal en het kaatsen kwam zodoende op een veel lager pitje. Op mijn 18e jaar kwam ik in dienst van Wim Houwen op de Wirdumerdijk te Leeuwarden, waar ik meer dan 19 jaar heb gewerkt en ik heb daar alle facetten van het kledingvak leren kennen. Ondertussen was ik ook geslaagd voor mijn Handelsavondschooldiploma en haalde verder alle textielbrevetten. Als vertegenwoordiger van Bedrijfskleding ging ik jaren op stap en `s avonds reisde ik korpsen en koren in het Noorden van het land af met uniforme kleding. De laatste 4 jaar was ik filiaalhouder in Harlingen. Jammer dat dit mooie bedrijf moest stoppen. Vanaf 1985 werk ik in Leeuwarden bij de AEGON op de afdeling Marketing Communicatie.
De vrouw van mijn leven, Trees Jorritsma, ontmoette ik in 1965 tijdens de kermis in de feestent waar toen die avond het orkest The Jets optrad. Trees, een dochter van Willem en Rike Jorritsma die een rijwielzaak op It Heech hadden, is dus ook een geboren en getogen Rypster. We zijn ondertussen al weer bijna 35 jaar getrouwd en hebben de eerste 2 jaar van ons huwelijk in de Reindersbuorren gewoond en vanaf 1971 wonen we met veel plezier in de Quaestiusstrjitte. We hebben een zoon Edwin die getrouwd is met Manda van der Meer en ze wonen in Dronrijp. Zij hebben een pracht van een dochter met de naam Aniek en zo zijn we dus ondertussen ook al Pake en Beppe.
Onze dochter Ria, die sinds september getrouwd is met een fries om utens n.l. Hendrik van der Ploeg (oorspronkelijk afkomstig uit Ried), woont al een aantal jaren in Waalre en we vertoeven regelmatig een weekendje in het Brabants land..
En dan de muziek! Deze loopt als een rode draad door mijn leven. Vanaf mijn 8e levensjaar ben ik lid van de muziekvereniging Kunst en Genoegen en ben er nu al 50 jaar lid van. Ik zit ondertussen al meer dan 25 jaar in het bestuur en steek hier nog steeds met veel plezier veel tijd en energie in. Al voor mijn diensttijd was ik al wat bezig met het spelen in orkestjes maar toen ik in dienst kwam bij het tamboerkorps der Garde Grenadiers heb ik anderhalfjaar bijna anders niet als muziek gemaakt en was ik helemaal verkocht. Trees en ik trouwden op 30 december 1969 en op 1 januari 1970 stond ik met het dansorkest The Flying Chords voor de eerste maal op het podium. In dit orkest heb ik een kleine 30 jaar als saxofonist/zanger gespeeld. Bruiloften, kermissen, toneelavonden en dansavonden ik denk dat we in de meeste zalen en cafe's in het Noorden van het land
wel gespeeld hebben. Van het ene feest naar het andere feest, al met al een prachtige tijd! Jammer dat ik om gezondheidsredenen met deze mooie hobby moest stoppen. Gelukkig kan ik mijn muzikaliteiten nog wat uit leven in het korps en hebben we daarnaast nog een ' familieorkest" The Oxx waar we zo nu en dan nog eens mee optreden.
Meine Faas
En dan de pen, die gaat naar een vriend van ons: Kees Aartsma.
......................................................................................................................................................... Klaas Grouwstra
Onlangs kreeg ik van de fam. Tjeerd en Janneke v.d. Hem de pen aangereikt. Mijn naam is Klaas Grouwstra en ik ben geboren in de zomer van 1933 te Beers. Ruim 40 jaar geleden ben ik getrouwd met Geertje Greydanus, afkomstig uit Garijp. Beiden zijn we vroeger opgegroeid in een veehouderij bedrijf.
Met ons huwelijk zijn we komen te wonen bij de melkfabriek te Weidum, waar ik als veertienjarige aan mijn ruim 42 jaar durende zuivelloopbaan ben begonnen. Ik was hier op meerdere afdelingen werkzaam en heb hier ook het kaasmakersdiploma gehaald.
Onze beide kinderen Jan en Wietske zijn hier ook geboren. Jan is al een aantal jaren woonachtig in Schotland en heeft daar kennis gekregen met een Schotse vriendin. Wietske is nu al weer bijna 5 jaar geleden helaas komen te overlijden. Met haar beide kinderen Iris en Martijn hebben we een hechte band en kunnen nog iets voor hen betekenen.
Vanwege een fusie en de daarop volgende sluiting van de fabriek te Weidum is de melkproductie en het overgrote deel van het personeel, waar ik ook deel van uitmaakte, in maart 1970 overgeplaatst naar het bedrijf hier te Dronrijp. Twee jaar later hebben we een nieuwbouw woning toegewezen gekregen in de Quaestiusstrjitte, waar we vandaag de dag nog woonachtig zijn.
In de 20 jaar dat ik verbonden was aan de fabriek hier in het dorp, heb ik heel wat veranderingen op verschillende gebieden mee gemaakt. Eind jaren zeventig vond er een grote verbouwing plaats en kreeg de kaasmakerij o.a. een computerbesturing. Dit was een hele omschakeling voor het bedrijf, maar ook voor het toen aanwezige bediendende personeel die er mee moesten omgaan. Na een wat moeilijke inloopperiode, gepaard gaande met de nodige aanpassingen is de productie later goed verlopen.
Als ploegenchef van de afdeling kaasmakerij heb ik in september 1990 gebruik gemaakt van de op mij van toepassing zijnde VUT regeling.
In de daarop volgende 6 jaar heb ik nog een administratieve functie vervuld voor het G.U.O. (Gemeenschappelijk Uitvoerings Orgaan). Dit omvatte het uitreiken en innemen van weekformulieren. Werknemers en dan vooral die bij een loonbedrijf in dienst waren, kwamen regelmatig in de winterperiode in de WW terecht en moesten zich dan aanmelden bij de plaatselijke vertegenwoordiger. Met de nodige aanvraagformulieren kon men dan een uitkering aanvragen.
Tot slot wil ik nog even mijn belangstelling noemen van het ondernemen van enkele wandel- en fietstochten naar voornamelijk natuurgebieden in de zomerperiode. Ook wel in combinatie met mijn voordeelurenkaart van de N.S. doe ik dit. Verder onderneem ik samen met mijn vrouw elk jaar een buitenlandse reis met een Touringcarbedrijf.
Tot zover mijn relaas. In het volgende nummer zal de eveneens in de Quaestiusstrjitte wonende Meine Faas deze rubriek verzorgen. Deze veelzijdig en humoristisch aangelegd persoon was nl. bereid om de pen van mij over te nemen.
........................................................................................................................................................ Tjeerd van der Hem
Andries Osinga vroeg mij Tjeerd (Tseard) van der Hem, geboren 18-05-1943, de pen van hem over te nemen. De naam Van der Hem komt voor het eerst voor in ± 1730, Sjoerd Martens van der Hem. Hij boerde op boerderij “De Hem” (betekent water) bij Wirdum. De schilder Piet van der Hem is daar ook geboren.
Mijn ouders Sjoerd van der Hem uit Spannum en Geertje Bruinsma uit Baard zijn in 1938 getrouwd en omdat de oudste zoon het bedrijf van zijn vader overnam zochten de broers hun heil elders, zo belanden Sjoerd en Geertje van der Hem in Oosthem (puur toeval). Daar zijn wij ook geboren, mijn oudere zus Joukje, getrouwd met Gerlof van der Kooy, zij wonen aan de Dotingatún, en mijn jongere broer Piet, getrouwd met Yvonne van den Born, zij wonen in Tuk bij Steenwijk.
In IJlst naar de lagere school geweest. Naar Sneek voor vervolgonderwijs. Ook voor het sporten moest je naar Sneek, voetballen en kaatsen. Ik ben ook nog bij de landelijke rijvereniging geweest en maakte deel uit van de équipe die in 1963 kampioen van Friesland werd.
Naast en na de studie werkte ik mee op de boerderij tot de militaire plicht riep. Naar Schoonhoven, de zilverstad, voor de opleiding, naar Blerick bij Venlo voor het militaire rijbewijs en toen naar Deventer om te strijden voor Koningin en vaderland in de koude oorlog tegen de Russen. Ongelooflijk wat er aan militaire objecten in de omgeving van Deventer te vinden was. Niet alleen munitiebunkers, ook in de bossen onder camouflagenetten, honderden auto’s en dan allerlei soorten, afgetankt en met de sleutels in het contact. Bij Olst lag een groot caisson (waterbak) wat bij moeilijkheden dwars in de IJssel zou worden afgezonken, zodat alles onder water kwam te staan met als doel de opmars van de vijand te vertragen. Een paar jaar geleden ben ik daar nog teruggeweest, alles was opgeruimt tot opluchting van de bewoners.
Op Rypstermerke, 16 mei 1963, heb ik Janneke Kuipers leren kennen en 2 jaar later zijn we getrouwd. We hebben 2 jongens gekregen, Menno getrouwd met Carin wonen in Nij Beets en Niels getrouwd met Tjitske en zoon Haye Tseard, wonen aan de Ljurk.
Vanaf november 1976 wonen wij aan de Puoldyk en al ruim 30 jaar werk ik bij de dienst stadsontwikkeling en beheer in Leeuwarden, toen ook nog de diploma’s hovenier en boomverzorger gehaald. Ik heb verschillende functies gehad, want reorganisatie was een must en is het nog steeds. Een groot deel van mijn tijd wordt besteed aan klachten, want de burger heeft veel inspraak en maakt daar gebruikt van.
In mijn vrije tijd schaats of fiets ik graag, schaatsen op natuurijs. Zowel op de schaats als op de fiets aan elfstedentochten meegedaan.
Dit was mijn pen, Tjeerd (Tseard) van der Hem. De pen gaat nu naar de Fam. Grouwstra, Quaestriusstrjitte.
