j i b t dich
Informatiemagazine van Stichting ATA, personenalarmering
m
jubileu
ui
t g a ve
25 jaar , A T A g n i t h c Sti ! l e o v e g g i l i e een v
2
3
l e e u t c A
Beste lezers, Dit jaar bestaat ATA 25 jaar en daar zijn we erg trots op. Daarom heeft deze uitgave een feestelijk tintje. We hebben ook maar gelijk een nieuwe vormgeving bedacht. Het is allemaal iets vrolijker en wat moderner. Vindt u deze lay-out ook zo mooi? 25 Jaar is een hele tijd. Veel dingen veranderen, maar veel ook niet. Zo hebben wij medewerkers die er al vanaf het begin bij zijn. Leest u maar het artikel over Paul, een van onze medewerkers van het eerste uur. En ook in het stukje over onze geschiedenis kunt u ontdekken wat er in 25 jaar zoal kan gebeuren. Op het gebied van de apparatuur is er in al die jaren veel veranderd. Aanvankelijk sprak men enigszins schertsend over ‘de kastjes van ATA’. Dat waren overigens ook toen al hoogstandjes van techniek. Het ging tenslotte om betrouwbaarheid. Inmiddels zijn ze nog betrouwbaarder en ook nog eens veel kleiner geworden. Maar wat nooit zal veranderen is dat hulp altijd dichtbij is met ATA. We zijn er voor u als het echt nodig is, met één druk op de knop. We eindigen dit nummer met een feestelijke puzzel. Deze keer hebben wij voor maar liefst tien goede inzenders een presentje. Doet u ook mee? Wie weet ontmoeten wij elkaar dan tijdens de prijsuitreiking bij ATA begin volgend jaar. Ik wens u veel leesplezier. Frits Boelens Directeur-bestuurder Stichting ATA
dichtbij
Geschiedenis ATA
Oplichters actief
Door Jeannette Oudhof en Arnoud Piël, twee ATA-medewerkers van het eerste uur.
Tot nu toe is het slechts één maal voorgekomen, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee; Medewerkers van ATA zullen nooit onaangekondigd bij u langs komen. Ook zullen zij u nooit vragen geld te betalen of te pinnen. Vraag sowieso altijd om legitimatie en als u het niet vertrouwt, bel dan de politie op 0800-8844. U kunt natuurlijk ook ATA bellen op 020-5923131. Voelt u zich bang of onveilig, gebruik dan uw alarmknop.
In 1988 deed de gemeente Amsterdam een verzoek aan het Kruiswerk en diverse zorgaanbieders om een stedelijk systeem voor alarmering op te zetten. In die tijd waren er nog maar weinig aansluitingen en ze waren allemaal ondergebracht bij verzorgingshuizen.
ATA op de koffie bij u? Wat vindt u van deze uitgave? Mogen we een keer bij u op de koffie komen? Schrijft u mooie gedichten of korte verhalen die u met anderen graag wilt delen? Laat het ons weten door een e-mail te sturen naar:
[email protected] Of per post naar: ATAdichtbij James Wattstraat 71 1097 DL Amsterdam
gedaan door Amsterdam Thuiszorg. ATA heeft zelf een systeem opgezet voor het sleutelbeheer. De sleutels van alle abonnees werden ondergebracht bij diverse verzorgingshuizen in de stad.
Er werd een project gestart met de diverse partijen. Er werd een klein team samengesteld en een pand betrokken in de J.J. Viottastraat in Amsterdam-Zuid. Een schitterende locatie met een aantal kleine kantoortjes. De technische dienst was ondergebracht in de kelder. Die was niet zo riant, het was piepklein en zo laag dat je er niet rechtop kon staan. Toch zijn hier de eerste stappen gezet naar een professionele organisatie voor personenalarmering in Amsterdam.
In 1993 werd ATA een eigen, onafhankelijke stichting. Door de groei van het aantal klanten besloot ATA in 1995 een eigen meldkamer, het Zorg Contact Centrum, op te zetten. Een enorme klus, maar gelukkig is het allemaal prima verlopen. Naast de alarmering begon ATA toen ook met bereikbaarheidsdiensten voor huisartsen, verloskundigen, thuiszorgorganisaties en andere beroepsbeoefenaars in de gezondheidszorg. In 1998 werd deze dienstverlening verder uitgebreid door de overname van de Centrale Doktersdienst (CDD) van Amsterdam.
De alarmmeldingen kwamen binnen op de meldkamer van de GGD en de alarmopvolging werd
Dit alles had natuurlijk niet volbracht kunnen worden zonder de inzet van een geweldige ploeg
mensen. Het personeel van ATA is een hechte groep die zich kenmerkt door hun grote betrokkenheid bij het welzijn van onze klanten. Onze medewerkers zullen zich tot het uiterste inspannen om te zorgen dat er hulp verleend wordt aan mensen die dit nodig hebben. Inmiddels is ATA van een klein clubje uitgegroeid tot een professionele, onafhankelijke, landelijk werkende organisatie met 70 medewerkers. Ons Zorg Contact Centrum is tegenwoordig één van de grootste op het gebied van personenalarmering in Nederland. Er is veel gebeurd in de loop der jaren, maar het leveren van een uitstekende service aan onze klanten blijft onverminderd onze belangrijkste drijfveer. Wij zullen ons tot het uiterste inspannen om te zorgen dat er hulp verleend wordt aan mensen die dit nodig hebben.
in het
COUPON
Tentoonstelling van 8 november - 26 januari in het Persmuseum. Tegen inlevering van deze coupon tweede kaartje gratis. Zeeburgerkade 10, Amsterdam www.persmuseum.nl
Alarmeringsapparatuur van het eerste uur
dichtbij
4
5
Medewerker van het eerste uur Stichting ATA viert dit jaar met dank aan haar medewerkers haar 25-jarig bestaan. Sommige medewerkers waren er vanaf de eerste dag bij en zijn nu nog steeds werkzaam voor ATA. Paul Visser (56 jaar) is één van die medewerkers. Wij stellen hem graag aan u voor. Paul is monteur bij de technische dienst. De monteurs beantwoorden dagelijks al uw technische vragen en gaan bij abonnees langs om apparaten te plaatsen. Zij staan voor u klaar om storingen te verhelpen en technische ondersteuning te bieden.
Ook ben ik blij dat ik mijn technische achtergrond en die van de sociale academie hier goed kan combineren. Het meest aantrekkelijke van dit werk is dat je bij allerlei soorten mensen thuis komt. Dat is het allerleukste: het gaat om de mensen.”
“Ik kwam van de Mavo en ging toen naar de Middelbare Technische School (MTS). Omdat ik graag met mensen wilde werken ben ik de sociale academie gaan doen. Eenmaal afgestudeerd ben ik eerst gaan werken als maatschappelijk werker in de psychiatrie en het medische kinderdagverblijf. Ik heb zelfs nog eventjes als Alfa-hulpleider gewerkt. Toen ik terugkwam van een lange reis zocht ik weer naar werk. Via een vriend ben ik zo in 1988 bij ATA terecht gekomen. Ik heb daar niet aaneengesloten gewerkt hoor. Ik wilde graag de wereld zien en ben daarom tussendoor steeds voor periodes van een half jaar op reis geweest. Ik ben door Europa, Azië, de Caraïben en Zuid-Amerika getrokken. Dit deed ik ongeveer zes jaar lang samen met mijn vriendin. Ik vond het fijn dat er bij ATA altijd een plekje voor mij was als ik weer terug kwam.
Iedereen was toen een beetje pionier… “We zijn heel klein begonnen met acht personen. Iedereen was toen een beetje pionier. Vroeger kwamen de aanmeldingen via de thuiszorg bij ATA binnen. De gegevens werden daarna door mijn collega’s ingevoerd en wij plaatsten zelf de apparaten. De alarmmeldingen kwamen binnen bij de GGD en de thuiszorg deed de alarmopvolging. Wij zijn begonnen in Amsterdam, in de Viottastraat, in een villa waar het kantoor zat. In de kelder maakte ik samen met mijn collega’s de apparaten klaar voor de abonnees. Toen ATA groter werd, verhuisden wij van de Viottastraat naar de Amsteldijk en daarna, toen we maar bleven groeien, naar de James Wattstraat.”
HET GAAT OM DE MENSEN...
In mijn vrije tijd schilder ik “Terwijl ik bij ATA werkte, ben ik naar de avondopleiding gegaan van de kunstacademie. Sinds één jaar heb ik weer een eigen atelier waar ik kan schilderen. Ik schilder altijd mensen. Die vind ik interessant. Vanaf mijn opleiding maatschappelijk werk, zijn ze voor mij altijd een bron van inspiratie blijven vormen.”
Minisymposium 15 november In het kader van haar 25 jarig bestaan organiseerde ATA op 15 november een symposium. Verschillende sprekers uit zorg en overheid belichtten vanuit hun vakgebied de toekomst van alarmering. Allerlei nieuwe ontwikkelingen passeerden de revue. Zo is het bijvoorbeeld nu al mogelijk dat u via uw televisie of via uw iPad beeld-beeldcontact kunt hebben met medewerkers op ons Zorg Contact Centrum. Gewoon om even een praatje te maken als u zich een beetje eenzaam voelt. En wist u dat er al sensoren bestaan die alarm slaan op het moment dat er langer dan een bepaalde tijd geen beweging meer in uw huis wordt geconstateerd? Fijn als u gevallen bent in de badkamer en uw zender nog in de woonkamer ligt. Ook is het al mogelijk te alarmeren als u buitenshuis bent, bijvoorbeeld als u een wandeling maakt in het park. Met één druk op de knop komen we naar u toe. Dat klinkt misschien vreemd, maar als u alarmeert zien wij op ons computerscherm precies waar u zich op dat moment bevindt. Als u dat wilt natuurlijk. Belangrijk als u zich ineens onveilig voelt, of niet helemaal lekker en er is niemand bij u in de buurt. Allemaal ontwikkelingen die ervoor zorgen dat u zo lang mogelijk veilig in uw eigen omgeving kunt blijven wonen. Hebt u hier ook ideeën over? Wij horen het graag van u. U kunt uw ideeën opsturen naar ATAdichtbij, postbus 94305, 1090 GH Amsterdam. Mailen mag natuurlijk ook:
[email protected] In de volgende ATAdichtbij zal hier een speciaal artikel aan worden gewijd.
dichtbij
dichtbij
6
7
. . . j i b e i f f o k e d Op
IN DE MAYA KALENDER STAAT DAT IK EEN REIZIGER BEN EN DAT KLOPT!
de heer Eickholt (77 jaar)
ATA was op de koffie bij de heer Eickholt. Geboren als Alphons Carl Martinus Eickholt en bekend als Fons Eickholt. Via onze columniste, Helga Snel, zijn wij met Fons in contact gekomen. Wij delen zijn bijzondere geschiedenis graag met u. De heer Eickholt maakte voor radio en televisie scripts en voerde de regie over diverse programma’s. Ook vertaalde en regisseerde hij radiospelen voor onder andere de KRO. Hij is in 1936 geboren aan de Weesperzijde in Amsterdam. Daar is hij tijdens zijn studie Neerlandistiek en Dramaturgie aan de Universiteit van Amsterdam blijven wonen. Inmiddels woont de heer Eickholt al 43 jaar aan de overkant van zijn geboortehuis. Hoewel de heer Eickholt trouw is aan de Amstel, heeft hij veel bijzondere reizen gemaakt. Zo studeerde hij Theaterwetenschappen aan de Universiteit van Keulen. Ook is hij medeoprichter van de Engelen-
dichtbij
bak en de Melkweg. Zijn carrière begon als leraar aan de academie in Utrecht. “Ik wilde nooit lesgeven, maar werd door de Akademie voor Expressie door Woord en Gebaar in Utrecht gevraagd of ik iemand wilde vervangen voor een halfjaar. Uiteindelijk ben ik daar 35 jaar als docent gebleven.” Hoe komt het dat zij u vroegen? “Tijdens mijn studie Neerlandistiek en Dramaturgie heb ik veel theaterprojecten gedaan. Die werden meteen al herkend door de pers als een nieuwe lichting van theater. De theaterprojecten waren in de vorm van een soort
collage. Ik combineerde poëzie, theater, muziek en soms film. Dat was toen helemaal nieuw. Ik maakte ook documentaires over dichters als P.C. Hooft, Bredero en Huygens. Later heb ik in de Parkkerk de voorstelling Naar nieuw Babylon gemaakt. Dit stuk was gebaseerd op het werk van Constant Nieuwenhuys; beeldend kunstenaar, auteur en vooraanstaand lid van de Cobra beweging. De voorstelling ging over de Provotijd en over de opstand tegen het gezag. Ik had veel vrienden die actief waren bij Provo. Zelf was ik wel opstandig, maar heb niet aan de Provotijd meegedaan.”
Wat is het mooiste theaterstuk dat u gemaakt heeft? “Ik had een opdracht gekregen van de Medische faculteit in Amsterdam om een stuk over de dood te maken. Ik heb me heel erg ingelezen in allerlei aspecten van de dood. Toen de faculteit het liet afweten, zat ik met al het materiaal over de dood. Ik wist dat het een hele uitgebreide voorstelling moest worden. Toen zocht ik een locatie en hoorde dat de melkfabriek achter de Schouwburg leeg stond. De naam van de voorstelling was: ‘Liever geen bloemen’. We hadden een lijkenboetiek gemaakt en een grote begrafeniskoets. Ik had een vast programma met cabaret, theatervoorstellingen van verschillende gezelschappen en een conferentie voor ouders die hun kinderen verloren hadden. Het programma werd 7 of 8 dagen
opgevoerd en was heel indrukwekkend. Dat staat mij nog het meeste bij.” “In 1967 zat ik in de artistieke leiding van het Dokumentair Aktueel Theater. Het was een organisatie waarmee we diverse theaterproducties maakten in de collagevorm. De medewerkers van DAT wilden, na de voorstelling van Liever geen bloemen, akoestische concerten organiseren in de melkfabriek. Dat is toen goed bevallen. Later is de lege melkfabriek de huidige Melkweg geworden.” Bent u altijd in de omgeving blijven werken? “Nee. In de Mayakalender staat dat ik een reiziger ben en dat klopt. Ik ben veel naar Guatemala geweest om met Mayajongeren aan voorstellingen te werken of om hun theaterlessen te geven.
Sinds 1986 ben ik er wel 27 of 28 keer geweest. In 1980 heb ik het 4e Russelltribunaal over de rechten van de inheemse volken in Amerika georganiseerd. Daarna kreeg ik een opdracht van de KRO om een hoorspel te maken over Popol Vuh, het scheppingsverhaal van de Maya’s. De KRO dacht vast, hij weet wat over Indianen, dus we geven hem de opdracht. Na het 4e Russelltribunaal ben ik eerst op zoek gegaan naar een geleerde die mij iets kon vertellen over het scheppingsverhaal. Net op het moment dat ik wegging uit Amerika kreeg ik een brief dat er iemand in Guatemala was, waar ik contact mee zou kunnen opnemen. Dat was de heer Adrián Chávez. Bij de eerste ontmoeting met Adrián Chávez ontstond meteen
dichtbij
8
IK GELOOF IN DE ‘SEVEN-YEAR ITCH’
een vriendschap. Hij is zelfs naar Nederland gekomen om de uitspraak van het K’iche, een inheemse taal, uit te leggen. Daarna kon ik samen met de schrijver Bert Schierbeek het scheppingsverhaal vertalen vanuit het Spaans naar het Nederlands en er een hoorspel van maken.
voelde niet echt dat ze doorgebroken was. Het jaar dat zij doodging zou zij 3 tentoonstellingen hebben. Haar dochters hebben die tentoonstellingen nooit gerealiseerd. Ik heb nog een schilderij van haar gekregen toen ik 25 jaar doctoraalexamen vierde.”
Ik wilde graag dit hoorspel en vele andere onderwerpen in Guatemala opvoeren, samen met de Maya jongeren. In 1986 ging ik samen met Chaves voor het eerst naar Guatemala. Daar aangekomen, liet hij mij van alles zien. Ik was niet geïnteresseerd in het landschap, maar meer in de identiteit van dat land. Hij heeft veel gedaan voor de rechten van de Maya’s. Helaas heeft het 15 jaar geduurd voordat ik subsidie van het ministerie van Buitenlandse Zaken kon krijgen voor de voorstellingen met de Maya jongeren. De heer Chávez heeft daardoor de uitvoeringen helaas niet meer mee mogen maken. Gelukkig zijn het prachtige voorstellingen geworden. De Mayajongeren hebben zelf heel hard gewerkt aan het decor. Samen hebben wij een hele tournee gedaan, op pleinen en in theaters van 35 steden. Het werd heel goed ontvangen. De laatste voorstelling was in 2011.”
Bent u nu nog bezig met toneel? “Na ruim 25 jaar door Guatemala te hebben gereisd, ben ik nu een beetje reismoe. Voor de Engelstalige afdeling van de Akademie voor Expressie door Woord en Gebaar, heb ik ook veel moeten reizen. Ik ging naar Kenya, Engeland, Costa Rica en Nicaragua om studenten te begeleiden. Het was heel jammer dat ik met 65 jaar met pensioen moest, want ik had goed contact met de studenten. Ik ben toen in een diep gat gevallen. Ik had nog jaren aan mijn baan willen vastplakken om studenten tot hun eindexamen te begeleiden.
Bent u in de tussentijd niet verliefd geworden of getrouwd? “Nee, geen kinderen gekregen en niet getrouwd. Ik ben getrouwd met mijn werk. Toen ik 16 was, dacht ik; ik wil een gezin met 12 kinderen, maar helaas is het er niet van gekomen.” U bent omringd door kunstwerken. Hoe komt dat? “De meeste kunstwerken zijn van mijn zus. Zij heeft heel veel tentoonstellingen gehad, maar
dichtbij
Gelukkig werk ik nu als vrijwilliger in het Eye museum. Ik ben daar gastheer en begeleid de bezoekers naar tentoonstellingen. Ook lees ik voor een uitgeverij nog manuscripten en af en toe geef ik les aan buitenlanders die Nederlands willen leren.
n m u l o C
Helga Spel Mei 2013 kwam Joanne Swaan langs in onze Huiskamer van de Buurt. Huiskamers zijn ontmoetingsplekken waar ouderen die zelfstandig wonen één of tweemaal per week voor de gezelligheid bij elkaar komen. Joanne Swaan is een actrice die zich wil inzetten voor haar eigen buurt, de Pijp in Amsterdam. Zij wilde een theaterfestival voor en door buurtbewoners organiseren. Het festival zou in het weekend van 8 en 9 september plaatsvinden. De bezoekers zouden een
9 route door de buurt lopen waar men op 8 verschillende locaties voorstellingen kon bekijken; in een kerk, op een plein, in een koffiehuis, theater of restaurant. De vraag was of ook de ouderen op wilden treden met ‘verhalen over vroeger’. Nu is het zo dat er tijdens de huiskamerbijeenkomsten al regelmatig over vroeger gekletst wordt. Soms gaat dit vanzelf, soms ook doen we een quiz of een spel waardoor verhalen naar boven komen. Iedereen was dus gelijk enthousiast en in juli gingen we oefenen met Joanne. Wat kwamen er prachtige verhalen boven tafel! Zo vertelde Wil over de tocht die ze lopend met haar zus aflegde van Schiedam naar Zutphen tijdens de Tweede Wereldoorlog, op zoek naar eten. En vertelde Corrie over haar invalide moeder voor wie ze altijd zorgde. Heel leuk was ook het verhaal van Jetty over de eerste ontmoeting met haar man. Onderhand kwam de datum van het festival dichterbij. Niet iedereen koos ervoor om op te treden, ook al was hun verhaal nog zo mooi. Iets dat heel goed te be-
grijpen is want het is nog al niet wat om jouw persoonlijke verhaal aan een groter publiek te vertellen! Uiteindelijk gingen 5 dames optreden in een Marokkaans koffiehuis. Tiny verzorgde op zaterdag voor 150 bezoekers pianoconcerten in een restaurant. Zij is 85 jaar oud en pianiste van beroep. Zowel de pianoconcerten als de theateroptredens waren een doorslaand succes. Sommige dames waren een beetje nerveus van tevoren. Het was dus heel fijn dat ze geïnterviewd werden waardoor ze het verhaal niet uit hun hoofd hoefden op te zeggen. Na de voorstelling kwamen bezoekers spontaan op de ‘actrices’ af om ze te bedanken voor hun ontroerende verhalen. De dames waren helemaal verbaasd dat buurtgenoten zo genoten hadden! Hoe kan dat nou, zeiden ze, mijn leven is toch helemaal niet interessant? Maar blijkbaar denken jongere mensen daar heel anders over! Wilt u meer weten over onze huiskamers, bel dan gerust met Helga Spel, tel: 06 14591568.
Ik geloof in de seven year itch. Dus dat ik na iedere 7 jaar iets nieuws moet doen. Ik hoop op een nieuwe uitdaging. Bertrand Russell, de wiskundige en filosoof, heeft op 85-jarige leeftijd nog tegen de atoombom gemarcheerd en tribunalen georganiseerd. Ik hoop dat ik dat ook kan blijven doen. Een standpunt innemen en ergens voor staan.”
dichtbij
10
d i e h s j i w s e j t l e g Te Wacht niet op een goede dag, maak er een!
Waar gelachen wordt, komt het geluk graag binnen
dichtbij
Volg je hart, want dat klopt
Neem de tijd om te lachen, het is de muziek van je hart
11
Het mooiste geschenk wat je kunt krijgen is een nieuwe dag om te leven
Een vriend is iemand die je verleden begrijpt, in je toekomst gelooft en je nu accepteert zoals je bent
Neem je dromen mee de dag in
Wat je kwetsbaar maakt, maakt je mooi
dichtbij
12
13
Stichting OOPOEH Opa’s en Oma’s Passen Op Een Huisdier Stichting OOPOEH stimuleert ouderen om zich in te zetten als maatje voor huisdieren in de buurt. OOPOEH wil hiermee drie vliegen in één klap slaan: ouderen helpen aan meer gezelschap en beweging, baasjes helpen aan een betrouwbare oppas en huisdieren helpen aan de aandacht en verzorging die zij nodig hebben. Wij spraken met de oprichtster, Sofie Brouwer.
Kun je iets over jezelf vertellen? Ik ben 31 jaar en een enorme dierenvriend. Wel meer van honden dan van katten. Dat zeg ik eerlijk. Stiekem ben ik zelf ook OOPOEH en de hond van mijn ouders voelt soms ook als mijn eigen hond. Ik werk helaas te veel voor een eigen hond. Ik kom uit een andere hoek dan de meeste mensen denken: de creatieve hoek. Hiervoor heb ik bij de televisie gewerkt en een klein beetje in de reclame, als: conceptontwikkelaar, regisseur en verslaggever. Hoe is OOPOEH ontstaan? Je komt niet zomaar in één keer op een idee. Ik heb overal een beetje een ander verhaal van hoe ik op het idee ben gekomen. Er zijn verschillende aanleidingen, maar tijdens mijn opleiding aan de Hallo academie voor toegepaste creativiteit ben ik er echt over na gaan denken. Daar had iedereen aan het einde van het jaar zijn eigen expositie. Je mocht een maatschappelijk vraagstuk uitkiezen waarvoor je een positieve oplossing wilde verzinnen. Ik had eenzaamheid onder ouderen uitgekozen. In mijn eigen omgeving heb ik gezien dat een oom van mij, die behoorlijk geïsoleerd leefde, heel erg opfleurde van een hond. Wijzelf, nou mijn ouders dan, hebben een hondje dat feitelijk ook een OOPOEH heeft. Een vrouw die wij kennen en die al op leeftijd is, wilde zelf geen eigen hond aanschaffen. Mijn ouders hebben haar gevraagd of zij het leuk zou vinden om op onze hond Buffel te passen. Daardoor dacht ik opeens: huisdieren zijn vaak alleen en ouderen hebben vaak behoefte aan gezelschap. Misschien kan ik die aan elkaar koppelen met een website. Zij kunnen dan thuis oppassen zonder alle verplichtingen die een baasje meestal heeft.
dichtbij
Na mijn expositie ben ik benaderd door Stichting DOEN. OOPOEH was toen nog niet eens officieel opgezet, maar zij hadden gehoord van het idee en gaven aan dat, als ik het echt serieus wilde doen, zij wellicht konden helpen met de financiering. Dus toen ben ik weggegaan bij de media. Want hoe vaak krijg je deze kans? Zijn er dingen waar je tijdens de opstart tegenaan bent gelopen? Je wordt ineens ondernemer en moet allerlei dingen uitzoeken. Wat houdt het in om een stichting te zijn? En ik moest ineens een bestuur zoeken. Het allerergste vond ik de website. De dag dat er in de Telegraaf stond dat we gelanceerd waren, deed de website het niet. Aanvragen kwamen niet binnen. Dat vond ik het moeilijkste. Gelukkig is de website nu prima in orde.
VERGRIJZING IS VERRIJKING Heb je een Motto? Iets dat je heeft geholpen om OOPOEH op te zetten? Misschien heel cliché, maar ik denk: vergrijzing is verrijking. Ik hoor heel veel mensen in negatieve termen erover. Maar het zijn juist mensen met heel veel ervaring en kennis. Heel vaak weet de oppas meer over het verzorgen van het dier dan het baasje zelf, omdat zij zelf tientallen jaren huisdieren hebben gehad. Deze mensen hebben veel bagage waar je enorm veel mee kan. Daar kunnen wij in positieve zin meer mee doen. Wat maakt OOPOEH anders, als wij het vergelijken met andere initiatieven? Veel initiatieven die zich richten op ouderen benoemen het ook zo. Wij doen het niet alleen voor de OOPOEHs, maar ook voor de baasjes en de huisdieren. De hond van mijn ouders bijvoorbeeld heeft een dwarslaesie gehad en kan niet goed met andere honden omgaan. Een OOPOEH kan het huisdier echt verzorgen en liefde geven. Je voelt je daardoor niet in de slachtofferrol als oudere. Je voelt je nuttig. Het geeft je een positieve manier om aan
de slag te gaan. Wij hebben echt mensen uit de put kunnen trekken. Mensen die ver in de 90 zijn en nu gewoon weer wandelen met een hondje. OOPOEHs en baasjes die voor elkaar koken of met elkaar op vakantie gaan. Een meneer in een hospice die als laatste wens had om zijn oppashondje nog een keer te zien. Wat zijn jullie toekomstplannen? Dat OOPOEH blijft voortbestaan. We willen groeien met ambassadeurs, die het leuk vinden om op vrijwillige basis mensen uit hun buurt te vertellen wat wij doen. In Noord- en Zuid-Holland zijn wij het meest bekend, maar we willen blijven uitbreiden. Ook zijn wij nog op zoek naar goede en betaalbare kantoorruimte in Amsterdam.
Wist u dat?
• Stichting OOPOEH uitjes organiseert om
OOPOEHs in contact te brengen met hun buurt, de baasjes en de huisdieren. Bijvoorbeeld door een Dog walk te organiseren.
• Stichting OOPOEH 500 tot 600 OOPOEHs
heeft die actief oppassen, waarvan ruim 90% bestaat uit vrouwen.
• U zich als oppas of oppasser zowel telefonisch kunt aanmelden op 020-7853745 alsook via email:
[email protected] of via de website www.oopoeh.nl
dichtbij
14
Recept voor Winterkost Andijviestampotje (voor 2 personen) Ingrediënten - 600-650 gram geschilde aardappels - 2 ons andijvie fijn gesneden (of iets meer, hooguit 220 gram) - 1-1,5 ui gefruit - 1-2 knoflookteentjes fijngehakt - halve theelepel nootmuskaat - half bouillonblokje - 60-80 gram kaas, oud of pittig belegen, in heel kleine blokjes - ca. 1-1,5 dl melk - scheut slagroom
Bereiding 1. Kook de aardappelen goed gaar. Giet daarna het kookwater af, maar behoud in de pan met de aardappelen ongeveer 1 kopje aan kookwater. 2. Fruit de uien en de knoflook. Zodra het mengsel bruin is, kan het vermengd worden met een half bouillonblokje. 3. Stamp de aardappelen met het kookwater in de pan. Vermeng dit daarna met het ui-mengsel, melk, slagroom en nootmuskaat totdat het smeuïg is. 4. Meteen daarna kan de andijvie erdoor. Schep de aardappelen net zo lang om totdat ook de andijvie warm is. 5. Meng daarna de kaasblokjes er doorheen en laat de kaas in het stamppotje voor 2 minuten op een laag vuurtje smelten. 6. Het stamppotje kan meteen geserveerd worden.
15
, d r e e t i c i l e f e g e t Van hafrt gewonnen!. u h ee De puzzel op de achterkant van de ATAdichtbij is erg geliefd. Na iedere uitgave ontvangen wij veel goede inzendingen. Het is een hele klus om winnaars te selecteren, maar het lukt ons altijd weer om een aantal lezers blij te maken. In deze ATAdichtbij laten we u graag meekijken met de afgelopen uitreiking. Uit de vele inzendingen zijn zes winnaars gekozen. Zij zijn uitgenodigd om bij ATA hun prijs
in ontvangst te komen nemen. Op de foto ziet u twee van de winnaars: de heer Verbeek en mevrouw Geduld. Het was een gezellige bijeenkomst, waarin de winnaars een aantal bijzondere zaken over zichzelf vertelden. Zo trekt mevrouw Geduld ’s winters naar Suriname om daar te genieten van de heerlijk warme zon. De heer Verbeek vertelde vol enthousiasme over zijn vroegere werk in een familiezaak die van generatie op generatie
is doorgegeven. De overige vier winnaars hebben hun prijs, een oudhollands bordspel natuurlijk ook ontvangen. Onze monteurs zijn daarvoor persoonlijk bij hen langs geweest. Vanzelfsprekend hebben zij zich netjes aan de klant gelegitimeerd met hun ATA pasje.
Speelt u deze keer ook mee met de puzzel? Wij kijken uit naar de volgende prijsuitreiking!
HET GOEDE ANTWOORD WAS:
‘WIJ WENSEN U EEN FIJNE ZOMER TOE’
. n e t e k Smakelij De heer Verbeek en mevrouw Geduld nemen hun prijs in ontvangst.
dichtbij
dichtbij
Puzzelmoment
Heeft u suggesties of is u iets opgevallen in de ATAdichtbij?
Hoe maakt u kans? Maak de puzzel af en stuur de oplosregel in vóór 15 januari 2014. Stuur deze, voorzien van uw naam, adres en telefoonnummer naar: ATAdichtbij, t.a.v. Prijsvraag, Postbus 94305, 1090 GH Amsterdam. Per e-mail kan ook:
[email protected]
Schrijf het dan naar ons: ATAdichtbij Postbus 94305 1090 GH Amsterdam.
Uw eigen wijsheid op een tegeltje
Winnaars krijgen uiterlijk 1 februari 2014 bericht. Over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd. Uit de juiste inzendingen worden 10 winnaars getrokken. Iedere winnaar ontvangt 1 gepersonaliseerde tegel.
Of mail naar:
[email protected]. Voor algemene vragen en aanvragen zijn wij bereikbaar tijdens kantooruren op 020-5923131.
Tijdens de prijsuitreiking die bij de ATA plaats vindt, krijgt u een rondleiding door het bedrijf en leggen we u graag uit hoe de personenalarmering werkt. Omschrijving 1. ondersteuning 2. apparaat 3. betaald lidmaatschap 4. noodsignaal 3 5. vastgestelde prijs 6. insluiping 7. hulpverlener uit de directe omgeving 8. teken 9. ziekenauto 10. zonder gevaar 11. slotopener 12. arts 13. woonplaats 14. plotselinge ernstige gebeurtenis 15. geschikt voor meerdere toepassingen 16. het telefoonnummer van ATA 17. het postbusnummer van ATA 18. ander woord voor herfst 19. georganiseerde brandbestrijding 20. hoofdvestiging 21. raad geven Gelijke cijfers staan voor gelijke letters. Bij een goede oplossing leest u in de grijze hokjes van boven naar beneden de oplossing.
5
1
5
2 3
1
3
5
4 5 6
1
3
7
5 5
8 3
9
14 15
4
2
11
5
13
4
5
3
5
2
5
10 12
1
5
3 2
5
5
16 17 18 19 20 21
COLOFON
Filippine
2
1
4 5
4
© 2013 ‘ATAdichtbij’ is een uitgave van Stichting ATA Redactieadres Stichting ATA, Postbus 94305, 1090 GH Amsterdam Eindredactie Sander Harrij Redactie Frangeska Molina Drukwerk VegrinDeMeer GrafiMedia, Diemen Ontwerp Reclamestudio Sjeep, Diemen Fotografie Sander Harrij, Ineke Kroon Oplage 12.600. © Niets uit deze uitgave mag worden gebruikt, vermenigvuldigd of gedistribueerd zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.
