De Zellingen vaart met Prins Willem Alexander De Zellingen, een zorginstelling die actief is in de Krimpenerwaard, vaart deze week (16 mei t/m 22 mei 2015) van Rotterdam naar Zaandam. Met gasten uit de eigen verpleegen verzorgingshuizen. Ze worden bijgestaan door medewerkers en vrijwilligers die werkzaam zijn bij De Zellingen. Hieronder kunt u lezen hoe hen is vergaan: Zaterdag 16 mei 2015 Rond 12.00 uur, Verpleeghuis Rijckehove. De eerste medewerkers en vrijwilligers verzamelen hier om het voorbereidende werk ter hand te nemen. Dag Capelle. Rotterdam, we komen er aan. Een druilerige regen kan ons niet deren. De “loper” ligt uit en tijd om te gaan zitten is er niet. De Zellingen vrachtwagen lost containers vol materiaal, de bakker arriveert, de voeding wordt afgeleverd evenals het wasgoed en de noodzakelijke hulpmiddelen. Alles moet deze middag een plek krijgen in kasten en bergruimtes. En er wachten 50 kamers met zo’n 100 bedden die opgemaakt moeten worden. Geen probleem. De ruggen worden gekromd. Als de regen ermee ophoudt, is de klus geklaard. Terwijl er een vredige rust over het schip daalt, haasten de eerste jeugdige Rotterdammers zich richting stad en nachtelijk vertier. De Prins Willem Alexander is klaar om aan een mooie week te beginnen. Zondag 17 mei 2015 Met elkaar gaan we de schouders er onder zetten vanaf vandaag. Want voor we er goed en wel erg in hebben rijdt de eerste touringcar voor en begint “het echte werk”. Nieuwsgierige blikken in een heerlijke lentezon. Bewondering voor een schitterend wit schip in een prachtig Rotterdams decor. Nog geen uur na aankomst van de bussen uit locaties Rijckehove, Crimpenersteyn en De Meander zitten we met z’n allen aan de koffie met gebak. Teuni van Wijngaarden, onze bestuurder, heet alle gasten namens De Zellingen van harte welkom aan boord van de Prins Willem Alexander. Met de wens van een behouden vaart en “ga er volop van genieten” is de aftrap gegeven voor een derde vaarweek onder de vlag van De Zellingen. De kop is eraf, het feest gaat beginnen. De dienst Recreatie en Welzijn is de motor achter het programma. Dat begint met een optreden van accordeonist, toetsenist en zanger Gerrit Jansen uit Dordrecht. Uit volle borst passeren alle bekende Hollandse liedjes. Er wordt gedanst, gelachen en vooral gekletst. De stemming zit er in en iedereen geniet met volle teugen. Heerlijk om als medewerkers en vrijwilligers mee te maken dat gasten lang na hun gebruikelijke bedtijd nog altijd actief deelnemen aan het programma in de salon. Ze weten van geen ophouden. Vandaag zit er nog geen beweging in het schip en konden we met elkaar vast wennen aan de nieuwe omgeving. Nog een paar uurtjes te gaan onder de rook van Rotterdam. Dan is het maandag en gaat de reis echt beginnen.
Maandag 18 mei 2015 Ik ging naar Bommel om de brug te zien Ik zag de nieuwe brug. Twee overzijden die elkaar vroeger schenen te mijden, worden weer buren. Deze regels komen uit een gedicht van Martinus Nijhoff (hij leefde van 1894-1953). Lang voor we van plan waren om met de Prins Willem Alexander naar Zaltbommel te varen werden ze geschreven. De brug waar hij over schrijft (913 meter lang, een unicum voor die tijd!) is er niet meer. Er ligt nu een nieuwe verkeersbrug, die naar hem is genoemd. Niet direct naar hem als beroemde dichter, maar vanwege de misschien wel nog beroemdere openingszin van het gedicht. We moeten overigens eerlijk bekennen, dat er niemand van de Zellingengasten, -medewerkers of -vrijwilligers dit gedicht op het idee is gekomen om de dichtregels te citeren. Als voor medewerkers en vrijwilligers de wekker een uur of zes wijst en alle bomen zijn gezaagd kunnen ze aan de slag. Wie zijn fris gewassen gezicht om half zeven laat zien, loopt onvermijdelijk in de open armen van de eerste dametjes in nachtpon. Zuster ….. Een mooier welkom van de nieuwe dag is nauwelijks denkbaar. De zondagavond is voor veel medewerkers en vrijwilligers wat laat (of misschien wel maandagmorgen vroeg) geëindigd. Gezellig kennis maken onder elkaar was een belangrijke drijfveer om te blijven plakken. Je werkt tenslotte allemaal in verschillende locaties en kent elkaar niet altijd. Werk en werkervaringen worden uitgewisseld, net als huiselijkheden, kinder- en kleinkinderweetjes. De kleine oogjes zijn echter geen enkele belemmering om deze morgen de draad op te pakken. Nog voor zeven uur zit het merendeel aan het ontbijt. Kwart over zeven aan de slag met de uitvoering van de zorg en rond half acht het gereed maken van de salon voor het ontbijt. Nog voor negen uur zitten onze gasten heerlijk fris gewassen in de salon en genieten wat hen aan lekkernijen wordt gepresenteerd. Een half uur later komt er beweging in het schip. We steken van wal en gaan richting Zaltbommel (inderdaad, waar we de brug gaan zien), het einddoel van vandaag. Na het ontbijt valt er een serene rust over het schip. We glijden door het wat woelige water langs Dordrecht, Gorinchem en Slot Loevestein. Het is buiten bewolkt, frisjes en winderig. Maar het deert niemand. Achter het glas is het comfortabel en een prachtig voorjaarslandschap glijdt aan ons voorbij. Ondertussen wordt er gezellig gekletst en geknutseld. De eerste gasten beginnen met het werken aan hun herinneringsboek of lezen de verhalen die er voor vertrek al in zijn gestopt. Gerammel op de achtergrond is het signaal dat de lunch in aantocht is. Behalve het versgebakken brood en de verschillende soorten hartig en zoet beleg is er deze middag een aanvulling met vis: rolmops en haring. Een welkome variant en de visschalen gaan nagenoeg leeg. Even na de lunch (het is dan half twee), arriveren we in Zaltbommel, waar we aan de buitenkant van de kleine haven komen te liggen. Onze gasten staan letterlijk te trappelen van ongeduld om de wal op te gaan. Zaltbommel blijkt een gezellig oude binnenstad te hebben met prachtige historische- en monumentale panden. Er wordt dan ook druk gefotografeerd. Als dat in hetzelfde tempo door gaat zullen er aan het eind van de week honderden foto’s zijn die we met elkaar kunnen uitwisselen. Wel jammer dat het maandag is. De prachtige kerk, de rozenkwekerij, het museum. Allemaal gesloten. Geen open terrassen om neer te strijken en dus zijn de meesten tussen vier uur en half vijf weer aan boord. Precies het moment waarop de regen begint neer te dalen over onze aanlegplaats en het schip. Geeft toch een lekker gevoel: Zaltbommel en de brug gezien en ook nog droog gebleven. Er wordt een glas op geheven als voorbereiding op de warme maaltijd. De keukenbrigade heeft er veel werk van gemaakt. Nasi en bami met verschillende aanvullingen die een ieder naar eigen smaak kan toevoegen. Het toetje is heel bijzonder voor deze tijd: hang op. Een (jong) bemanningslid van het schip vraagt de kok eerder deze week wat hij aan het doen is. Ik maak hangop meldt hij. Ja, dat kan ik ook wel zien dat er wat hangt,
maar wat maak je? Duidelijk van een andere planeet en van een andere generatie! Na vandaag weet het bemanningslid wat “hangop” is en dat het naar meer, véél meer smaakt. Bijna geruisloos gaat het diner over in een gezellige avond, die gevuld wordt met liedjes en sketches van medewerkers en vrijwilligers. Meezingers en wat onbekende, maar mooie liedjes uit de Zellingen Musical. Aan alle genoegens komt ook vandaag een eind. Al denken sommige gasten daar wat anders over. Ik kom hier voortaan altijd terug, toplocatie. Meldt een gast. Maakt niet uit waar ik nog naar toe ga: toplocatie en een topinstelling. Slapen zal op deze manier geen probleem zijn deze nacht, verwachten we. Welterusten ! Dinsdag 19 mei 2015 Rond 07.00 uur staat de bemanning al klaar om de trossen los te gooien. Er staat vandaag een lange vaarreis op het programma. Ook de zorgmedewerkers zijn op dit tijdstip al paraat om na een snel ontbijt aan de slag te kunnen. Maar het is vooral rust die overheerst. De eerste vakantiedag is overgegaan in een rustige nacht en nog weinig activiteit op de vroege ochtend. Bijna alle gasten liggen nog heerlijk te slapen of nog wat te soezen. Het levende bewijs dat de vaarvakantie hen in meerdere opzichten goed doet. Uiteraard wordt het zorgtempo erop aangepast. De vrijwilligers in de salon kunnen in alle rust de voorbereidingen voor het ontbijt uitvoeren voor de eerste gasten arriveren. "Wilt u lekker bij het raam zitten”? “Nee hoor, ik ben met vakantie”, meldt één van de gasten. De Prins Willem Alexander volgt vandaag eerst de rivier de Waal. We komen langs plaatsen als Tiel, Ochten, Dodewaard en Nijmegen. De zon schijnt en de vakantiegangers genieten van het Hollandse landschap. Zon, dikke witte wolken tegen een blauwe hemel, grazende koeien langs de rivier. We varen stroomopwaarts, wat betekent dat we stroom tegen hebben en die is vandaag sterk. Dat is niet te merken aan het schip zelf, maar de gasten constateren bij de passage van elk stroomafwaarts varend schip dat die wel erg hard voorbij komt. We maken een scherpe bocht het Pannerdensche Kanaal in. Weer een scherpe bocht en we vervolgen onze reis via de IJssel. Mooie plaatsjes als Rheden en de Steeg glijden voorbij voor we op de eindbestemming Doesburg aankomen. Helaas is het inmiddels gaan regenen. We zijn echter optimistisch en gaan ervan uit dat we na de lunch gewoon met mooi weer het stadje in kunnen gaan. De lunch is prima verzorgt door de keukenbrigade. Snel na de afronding ervan staan de eerste gasten klaar om Doesburg in te gaan. Er zijn twee groepen geformeerd. Op het programma staat namelijk een bezoek aan het Mosterdmuseum met een rondleiding en dat kan niet met alle gasten tegelijk. Er is enige aarzeling om te vertrekken, want het regent nog steeds. Niet een beetje. De regen komt zo ongeveer horizontaal langs de uitgang van het schip. Regenponcho’s worden ingezet en warme dekens om de gasten toch een comfortabel uitstapje te kunnen bieden. Als iedereen zo ongeveer klaar is om naar buiten te kunnen ….. is het droog. En dat zal het tijdens het hele uitstapje ook blijven. De eerste groep vertrekt direct richting Mosterdmuseum en de tweede groep vertrekt wat later via omwegen (en bekijken intussen de prachtige historische panden) naar het zelfde einddoel.
In het mosterdmuseum krijgen we uitleg over hoe mosterd gemaakt wordt. Er wordt een demonstratiemodel van een mosterdmolen in werking gesteld. We zien de gemalen mosterd in grote vaten lopen. In een volgende ruimte wordt getoond hoe de kant en klare mosterd wordt afgevuld in Keulse (en andersoortige) potjes. Waarna de commerciële verwijzing “en in de winkel kunt u deze potjes direct aanschaffen” de afsluiting van de rondleiding vormt. Leerzaam en leuk. En nog tijd om wat rond te wandelen om wat meer van deze plaats te zien. Sommige straatjes lijken zo geplaatst te kunnen worden in een open lucht museum. Voor de vrijwilligers overigens een flinke opgave. Niet alleen flink ongelijke bestrating van kinderkopjes, maar ook nog eens een overvloed aan scheef liggende straten waardoor de rolstoelen voortdurend uit het spoor raken en recht gehouden moeten worden. Terug aan boord wacht voor de gasten een lekker drankje (of advokaatje met slagroom) om bij te komen van het uitstapje. Voor één gast is zelfs een bessenjenever aangeschaft. Ondanks zijn communicatieve beperkingen heeft hij aan één van de medewerkers duidelijk kunnen maken dat dat zijn favoriete drankje is. En laten ze dat nu ook in Doesburg verkopen. De zon schijnt er nog lustig op los. De “huisbakker” meldt zich met vers brood voor de komende dag. De vrijwilligers en medewerkers vermaken de gasten aan tafel. Aandacht en belangstelling doen ook vandaag weer wonderen. Het avondeten wordt binnen gereden. Stamppot andijvie met een gehaktbal. Dat klinkt simpel, maar we hebben een keukenbrigade aan boord die van iets simpels iets heel verrassends kan maken. Extra ingrediënten en een overheerlijke salade completeren de maaltijd en de afronding is een ouderwetse vlaflip als toetje. Overigens onvoorstelbaar hoeveel gasten de mosterdpot naar zich toe trekken. Om een lekkere lik mosterd op hun gehaktbal te doen, denken we. Wat overigens in de meeste gevallen ook zo is, maar meer nog horen we de opmerking dat dat toch niet kan: Zaanse mosterd als je in Doesburg bent. Klopt helemaal, natuurlijk. Maar inkoop via onze vaste leverancier betekent soms dat je niet altijd een lokaal product beschikbaar kunt hebben. Niet getreurd, moet de vooruitziende blik van één van onze gasten zijn geweest. Die is kennelijk op slinkse wijze te weten gekomen dat er voor de woensdag mosterdsoep op het menu staat. Hij meldt zich namelijk na het bezoek aan Doesburg in de keuken met een flinke pot (ruim voldoende) echte Doesburgse Mosterd om de soep te maken. De avond brengt een muzikaal programma. Voor de gasten betekent het genieten van het entertainment van een zanger/toetsenist die eerst luisterliedjes ten gehore brengt en wat later op de avond Hollandse feestnummers die uitnodigen voor een lekker dansje en de polonaise. Onder het genot van de muziek een snack en een drankje maken zij zich klaar voor de komende nacht. Woensdag 20 mei 2015 Aan boord start het werk ook vandaag rond 07.00 uur. De routine van de Zellingen medewerkers en vrijwilligers komt er (mede door de plezierige onderlinge samen-werking) al aardig in. Rond half negen zit nagenoeg iedereen aan het ontbijt. Het opmaken van de bedden van de gasten, het schoonmaken van hun kamers en het dweilen van de vloeren van het hoofddek (de verdieping waar alle gasten verblijven) en het poetsen van badkamers en toiletten is rond 10.30 uur achter de rug. Tijd om te gaan genieten van het voorbij glijdende landschap langs de IJssel. Want dat is inmiddels ook aan de orde.
Niet alleen de medewerkers en vrijwilligers van de Zellingen zijn vroeg begonnen. Ook de vaste bemanning van het schip weet van wanten. Ook zij zijn rond 07.00 uur begonnen om ervoor te zorgen dat het schip om half acht uit Doesburg kon vertrekken. Bij Zutphen moeten we even wachten op het openen van de spoorbrug, maar daarna varen we zonder verder oponthoud naar Kampen. We komen er rond de start van de lunch (12.30 uur) aan. Dat het werk van de keukenmedewerkers zeer op prijs wordt gesteld blijkt vandaag uit het feit dat de allereerste eter die komt opscheppen de kapitein van het schip is. Met bewondering bekijkt hij de prachtig opgemaakte salade die vandaag onderdeel is van de lunch. Het weer is ons vandaag goed gezind. Volop zon en dus prima omstandigheden om na de lunch Kampen in te trekken. Er is wel wat minder wind dan de afgelopen dagen, maar toch nog voldoende om ervoor te zorgen dat het in de schaduw nog wat frisjes is. Toch nog wat te klagen, want we zouden geen Hollanders zijn als dat niet zo was. Zeker bij een onderwerp als het weer. Trouwens, dat hebben we nog niet vermeld. Gisteren en eigenlijk ook vandaag waren echt dagen om te janken. Gisteren hebben we in het mosterdmuseum geleerd dat mosterd gemaakt wordt door mosterdzaad twee keer te malen. De tweede keer is een heel onaangename bezigheid, want bij de tweede maling komen stoffen vrij die hetzelfde effect veroorzaken als het snijden van uien. Precies: één grote huilpartij door tranende ogen. En vandaag zijn we in Kampen waar de meest bekende toren de naam Kamper Ui als bijnaam heeft. Naar een oeroude anekdote over de domheid van Kampenaren. Weer ui, weer janken. Terug naar de realiteit van vandaag: Tussen twee en vijf uur deze middag is vrijwel iedereen op stap en waar je ook komt in Kampen: er zit altijd wel ergens een groepje gasten met medewerkers en vrijwilligers op een terras te genieten van koffie, wijn, sap of warme chocolademelk. Lekker in de zon in de meeste gevallen en het beetje frisse wind kan niemand deren. Op de terugweg naar het schip zien we een vrijwilliger bij een parkeerautomaat naast het schip. Nieuwsgierig vragen we naar het doel. Hij is immers met ons mee gekomen op het schip en niet met de auto. Dat blijkt te kloppen. Kampen blijkt namelijk de eerste plaats in Nederland te zijn, waar men parkeerautomaten kent langs de kade waar schepen moeten betalen om er te kunnen liggen. Bij het betreden van het zonnedek worden we geconfronteerd met de harde werkelijkheid van dit parkeerbeleid. Te laat of niet betaald. En
dus een parkeerbon voor het schip. Na een heerlijk ontspannen dag is het goed bingo spelen. Vol overgave wordt de avond van deze dag gevuld met dit populaire spel. Ook al zijn de prijzen géén auto’s of wereldreizen, geconcentreerd wordt elk afgeroepen nummer afgestreept of er wordt gezucht dat ook dit nummer niet op het plankje voor komt. Weer minder kans of juist meer. Dat bepaalt vanavond de sfeer. Zo kabbelen we rustig naar de donderdag. Nou ja, rustig…. Hoewel het nog lang geen vrijdag is, meldt één van onze gasten dat ze aan het eind van de week, wanneer iedereen van boord is nog een weekje blijft om uit te rusten. En hoe dan naar huis? Nou dan ga ik met de trein of liften. Wanneer we vrijdag bij thuiskomst iemand missen weet u dat u zich geen zorgen hoeft te maken. Donderdag 21 mei 2015 Acht uur in de ochtend. De dag is begonnen als alle voorgaande. Zorgmedewerkers zijn vroeg uit de veren. Anderen bereiden het ontbijt voor. Eén voor één druppelen de gasten binnen in de salon. Ze krijgen een kopje koffie of thee aangeboden. De één doezelt nog wat na, de ander maakt een praatje. Het is rustig en de sfeer is “we wachten op wat komen gaat”. Helemaal vooraan in de salon hebben twee dames een plaatsje gezocht voor het raam. Druk pratend en gebarend maken ze elkaar duidelijk dat ze in een waanzinnige wereld leven. Ze zijn uit hun gewone doen gehaald, maar waarom? Wat is er hier nou? Alleen maar water. Wie beslist daar over en waarom is hen niets gevraagd? Luisterend op een afstandje wordt duidelijk dat ze het helemaal niet naar hun zin hebben en niet kunnen plaatsen wat er om hen heen gebeurd. Een vrijwilliger schuift bij hen aan en knikt begrijpend. Vraagt op een gegeven moment hoe het er thuis dan aan toe gaat en waarom het aan boord niet leuk is. Het tafereel krijgt een verrassende wending. Er komt geen verhaal over Crimpenersteijn, Rijckehove of De Meander. Eén dame vertelt dat ze haar partner mist met wie ze een gezinnetje opbouwde. Haar kind ziet ze weinig omdat die in het buitenland verblijft. De ander vult het verhaal aan met een verhaal over haar droom om kapster te worden. Maar dat werd het niet, ze moest aan de slag als hulp in de huishouding. De leeftijd komt ter sprake en wat ze in al die jaren hebben meegemaakt. En sinds ik naar beneden viel weet ik het niet meer zo goed. En zij heeft het allemaal gezien. Een hand wordt vastgepakt, er vloeit een traan. Wat is het toch fijn, dat we nu hier kunnen zijn. We kennen elkaar niet hoor, maar we begrijpen elkaar heel goed. Zo’n prachtige natuur en zoveel vriendelijke mensen. Kijk eens naar al die bootjes aan de overkant. Zo’n bootje zou ik ook wel willen hebben, maar ja, mijn hoofd hè. Zij was er bij toen het gebeurde. Buiten breekt de zon door en het beloofd een stralende dag te worden. Het is vandaag al weer donderdag. We varen van Kampen naar Hoorn. Onderweg komen we langs Urk. We moeten door een sluis, die als een waterbak over de weg ligt (vreemde gewaarwording dat auto’s onder het schip door rijden). En we passeren Enkhuizen, waar we van een afstandje het Zuiderzee museum zien. Zuster, hoe heet dit water? Het IJsselmeer. Vragende blik. Nee, dat ken ik niet. Een vrijwilliger roept “Zuiderzee”, waarna spontaan de Zuiderzeeballade wordt ingezet. “Eens ging de zee hier tekeer ..” Na een verkenningstocht op het zonnedek stellen we vast dat het behoorlijk fris is buiten. De meeste gasten voelen er wel voor om naar het Zonnedek te gaan. Jassen aan, dekens mee als extra bescherming tegen de kou. Koffie op een kar, samen met overheerlijke
koeken. In korte tijd zit het zonnedek vol en genieten gasten, medewerkers en vrijwilligers van het mooie weer. Net na het middaguur loopt het schip de haven van Hoorn binnen. Maar eerst moet de lunch gebruikt worden voor we kunnen passagieren. Verschillende gasten geven aan zich te moe te voelen om te gaan wandelen. De week heeft herkenbare sporen achter gelaten. Gelukkig wil het merendeel erop uit. Na de maaltijd druppelen groepjes gasten met hun begeleider de stad in. Eerst richting Stompe Toren en het beeld van de Scheepsjongens van Bontekoe. Langs het café dat “model” stond voor het lied “kleine café aan de haven”. Hoorn blijkt een leuke stad te zijn om er rond ter wandelen. Veel leuke straatjes met prachtige panden, Aantrekkelijke winkeltjes en gezellige terrassen. Uiteraard wordt er ergens gestopt om iets te drinken. Deze keer lekker in de zon en uit de wind. Eén van de rolstoelen blijkt een mankement te hebben. Er wordt naar het schip gebeld en afgesproken wordt dat een vervangende rolstoel naar het terras gebracht wordt. Dan kan de kapotte rolstoel dienen als transportwagentje voor wat boodschappen die nog gedaan moeten worden. En ja hoor, korte tijd later zien we twee reddende engelen aankomen met een nieuwe rolstoel. Het zijn de vaste komieken in de medewerkersgroep. Net voor ze in de buurt van het overvolle terras komen (het merendeel van de klanten op het terras komt niet van het schip), neemt één van hen plaats in de rolstoel. Ze rijden naar ons toe en pal voor de totaal verbijsterde terraszitters beginnen de twee een gespeelde ruzie van een rolstoel duwende man die zo kwaad is op zijn vrouw dat hij ze de rolstoel uit werkt en roept dat ze maar moet gaan lopen. Gelukkig verdwijnt de argwaan snel als ze de schaterlachende groep van de Zellingen zien. Het avondprogramma begint met een schitterend einddiner. Gasten, medewerkers en vrijwilligers zitten gezamenlijk in de grote salon aan tafel. In de keuken is er al de hele dag hard gewerkt om dit feestelijke diner op tijd klaar te krijgen. Sperziebonen met spekjes en ui; Witlof, gerold in kaas en ham; Gebakken aardappelen en ossehaaspuntjes in stroganoffsaus. Vooraf is er een amuse van paté met kwartelei en het nagerecht is Tiramisu. En uiteraard koffie met heerlijke bonbons na. Volkomen terecht worden de koks van deze week naar voren geroepen en is een langdurig en hartelijk applaus hun deel. Namens de voorbereidingsgroep worden vervolgens de bemanning en alle medewerkers en vrijwilligers bedankt. Voor iedereen is er een presentje als blijk van waardering voor hun inzet. Terwijl de tafels afgeruimd worden start zanger Peter Dons het muzikale avondprogramma. Hij trekt van tafel naar tafel en brengt niet alleen bekende oude liedjes ten gehore, maar ook wat meer eigentijdse luisterliedjes. De donderdag leent zich ook voor een korte terugblik. Een rondgang langs de gasten levert uitsluitend lovende teksten op. Hartstikke goed wat jullie gedaan hebben, fantastisch gezellig. Complimenten voor iedereen die deze week zo hard heeft gewerkt. We zijn niets tekort gekomen, integendeel! Ga vooral door met deze reizen en maak dan wat meer reclame op onze afdeling, want dan gaan er misschien nog wel meer mee. Wordt het nog gezelliger. Vermoeiend, maar prachtig. Wat vond ik het fijn om te gaan wandelen. Ik ben op plekken geweest waarvan ik niet wist dat ze bestaan. Al die huisjes en steegjes in die dorpjes, wat heb ik genoten van de uitstapjes. Wat is varen door Nederland toch mooi. Ik moest steeds denken aan het gedicht van Marsman “brede rivieren die traag door oneindig landschap gaan”. De mosterdfabriek was erg leerzaam. Daar heb ik veel van opgestoken. Ik vond het heel gezellig en hoop dat het nog eens terug komt. Ik woon bij de Zellingen op en afdeling. De zorg is daar prima geregeld en het eten is uitstekend. Maar deze week slaat echt alles. Alle ellende in de zorg is misschien wel voorbij als De Zellingen zo’n schip koopt en voortaan alleen nog maar met bewoners gaat rondvaren. Geweldig.
Namens alle gasten neemt één van hen aan het eind van de avond het woord. Hij bedankt in bewoordingen, die voor een deel hierboven terug te lezen zijn alle aanwezigen voor hun inzet. Wat rest is een goed gevoel en de rust van de laatste nacht. Morgen gaan we naar Zaandam en vandaar uit naar huis. Vrijdag 22 mei 2015 Een nevelige stilte ligt over Hoorn als de bemanning rond half acht de trossen los gooit. De vuilniszakken van de laatste dagen zijn nog even naar de afvalcontainers gebracht, zodat we wat dat betreft al schoon schip hebben gemaakt. Al weer de laatste dag. Dat betekent dat veel gasten na het ontbijt nog gaan werken aan hun herinneringsboek. Zodat zij bij thuiskomst uitgebreid verslag kunnen doen van wat ze de afgelopen week allemaal hebben ondernomen. Vandaag is er ook tijd voor de liefhebbers om een kijkje te gaan nemen in de stuurhut. Niet alleen even om een hoekje kijken. De kapitein neemt uitgebreid de tijd om uit te leggen waar alle knopjes en metertjes voor zijn. Het IJsselmeer ligt er rustig bij en door de wolken blijkt ook vandaag de zon te schijnen. Die nodigt uit om heerlijk aan dek te gaan zitten, maar helaas ….. We meren al weer aan in Zaandam. Het einde van de reis. De kapitein wens ons allemaal wel thuis. De lunch wacht nog op de gasten, medewerkers en vrijwilligers. Maar eerst is het opruimen geblazen. Alle containers die we bijna een week geleden aan boord hebben gesjouwd, moeten nu weer van boord af. Nog even zweten, dan wacht de bus en ….. thuis. Met weemoed wordt er afscheid genomen. Nog wat groepsfoto’s en het is gedaan. Tot ziens !
