De race is begonnen. Het was nog nooit zo druk op het kerkplein. Wat een spektakel

Zondag 18 februari: het vertrek De race is begonnen. Het was nog nooit zo druk op het kerkplein. Wat een spektakel…..

“Het was nog nooit zo druk op het plein…………….” Vanaf 10.00u. kwamen de eerste deelnemers het plein oprijden. De ene barrel nog mooier dan de ander. Hoe zullen ze er over 3 weken uitzien? Bakel was uitgelopen om dit te zien. Na het optreden van Smits en Smits en een toepasselijke rede van onze burgemeester werd onder toezicht van Prins Sander I met zijn gevolg vertrokken. Zoals bij een echte race gebruikelijk, vanaf een “podium”. Helaas niet iedereen wist de oprijplanken te treffen, maar met behulp van een Ages-heftruck werd ook dit opgelost.

“Het is zover……… Hier hebben ze maanden naar toe geleefd” Om 13.59u. waren ze in België. Hiermee was de eerste weddenschap binnen (€ 100,van Pevesta). Om 14.44u. zaten ze aan hun eerste Achouffe. Na 300km, om 16.02u., waren ze in Frankrijk. Bij km 400 waren ze om 16.44u bij Nancy en om 17.47u waren ze nog 300km verwijderd van Lyon. Uiteindelijk werd na 1.025 km een slaapplaats gezocht. Einde eerste dag.

“Waar wil die naartoe..........................?”

Dag 2: maandag 19 februari 08.03u. Bollie I en II vertrekken vanuit Frankrijk verder richting zuiden. Er zitten reeds 1.023 kilometers op. Het weer is goed om te rijden. 08.18u. Even terug naar het hotel. Een van de jongens had zijn telefoon vergeten. 10.30u. Schrikken! De startmotor van Bollie I heeft het begeven. Bij mij rijst dan meteen de vraag op: “moet ik de hoek van de bar in de Gouden Leeuw al reserveren?” Ben meldt dat dit niet nodig is, want ze moeten nu eerst sleutelen. Het team heeft 3 exautomonteurs in zijn gelederen. Probleem wordt opgelost. 11.22u. De Spaanse grens wordt gepasseerd. Rijden in de buurt van Estartit. 12.00u. Er blijft niks bespaard. Bollie-II rijdt een lekke band. Maar ook dit probleem wordt meesterlijk geklaard. Tenslotte hebben ze niet voor niets 6 reservewielen meegenomen. Of zouden de auto’s toch te zwaar zijn? Leeg was 1 auto 1.250 kg. Met pak en zak bijna 2.000 kg…….

15.33u. Nog 179 km tot Valencia. Gerald informeert naar de optocht in Bakel. Ook hierin wordt aan Bakel-Dakar gedacht…….

“Jong geleerd, is oud gedaan……………..”

20.47u. Ze hebben er 2.100 kilometers opzitten en houden het voor gezien vandaag. Geslapen wordt net voorbij Alicante, maar nu eerst een Heineken. Morgen worden de laatste kilometers in Europa afgelegd naar Sotogrande. E-mail van Ben Ze waren nog steeds onder de indruk van het vertrek afgelopen zondag. Al die drukte op het kerkplein heeft alle teams ontroerd. Ze vonden het overweldigend. Was het overigens ook! De eerste reisdag was fantastisch. Eigenwijs als ze zijn, zijn ze over Luxemburg gereden. Ze wilden goedkoop tanken. Na de Ardennen kregen ze een strakke blauwe lucht en dat bleef de hele dag zo. Tot 23.00u. zijn ze doorgereden, wat een gemiddelde geeft van 102,3 km per uur. Netjes toch. ‘s Avonds heeft het team uit Brouwhuis, Tjeu en Ruud, zich bij hen aangesloten. Volgens Ben gezellige lui, want zij houden ook wel van een potje bier. Om 01.30u. gingen ze al naar bed. Maandag om 6.45u ging bij Ben de wekker af, want ze wilden bijtijds vertrekken. Na een

uitgebreid Frans ontbijt, brood en wat jam, zijn ze om 08.15u. vertrokken. Het was zeer mistig. Ze hebben doorgereden tot 13.45u. en zijn toen gaan lunchen. Op diverse plaatsen moet je in Frankrijk tol betalen, wat uiteindelijk daarin resulteert dat je meer aan tol kwijt bent dan aan de brandstof. Het mysterie van de startmotor is ook opgelost. Deze was blijven hangen en toen doorgebrand. Toevallig was een autosloper in de buurt met een VW-Passat. Hier de startmotor uitgehaald en in Bolli II gemonteerd. Kosten € 60,-. Vraag aan Peter van de Laar: zijn dit concurrerende prijzen? Sjaak meldt nog, dat ze op deze manier wel snel door hun “sponsorgelden” heen raken Een eind achter Torremolinos hebben ze uiteindelijk in een geweldig Campenile hotel overnacht.

Dag 3: dinsdag 20 februari 07.30u. Het bed uit. Lekker ontbeten en toen het volgende malheur. Een accu van Bollie II was leeg. Ze waren vergeten de koelkast af te zetten. Foutje! Even de accu verwisseld en rijden met die hap. Het weer was zwaar bewolkt. 09.53u. Ze rijden nu bij Iorca. Nog zo’n 400 kilometer tot Sotogrande. Het contact met Sjef en Truus van Tilburg, die met hun camper in Zuid-Spanje onderweg zijn, was nog niet gelukt. 12.02u. In de buurt van Granada begin het te regenen, wat later in sneeuw overgaat. Een raar gezicht, omdat alle fruitbomen daar al in bloei staan. Nu wel contact gehad met Sjef en Truus. Zij waren in de buurt van Marbella. 15.37u. Onder escorte van Sjef en Truus werden ze Sotogrande ingeloodst. Hier is het eerste verzamelpunt, waar alle barrelaars bij elkaar komen in hotel Las Camelias. Het team ROC-friends go for Africa met hun Bollies arriveerde uiteraard als eerste van de meute. Een uur later kwam ook het team uit Brouwhuis aan. Gevolgd door team Bakkie Dakkie uit Bakel met Maarten en Arie. Maarten voelde zich niet echt fit en was wat grieperig. Hopelijk gaat het morgen beter. In de loop van de avond kwamen alle teams heelhuids binnen. Afgelegde kilometers tot hier: 2.520 kms.

Dag 4, woensdag 21 februari: van Sotogrande (Spanje) naar Rabat (Marokko); 250 km 10.17u. Ze zitten reeds op de veerboot naar Ceuta in Marokko. Nu gaat het echte werk beginnen. Het weer is goed. De zon schijnt. 12.53u. Het was tegengevallen aan de grens van Marokko. Het afhandelen van de formaliteiten had 2,5 uur geduurd. Maar nu zijn ze weer onderweg. Volgens Sjaak op iedere rotonde een politieagent, die hen vriendelijk toezwaait. De charme van Sjaak werkt ook overal! Ze zijn goed voorbereid om eventuele “onvrijwillige bijdragen” aan ambtenaren en stamhoofden op te vangen. Tenslotte moeten hun families ook de winter doorkomen. Er

zijn zo’n 50 gebruikte, maar nog steeds werkbare, mobieltjes meegenomen en voldoende briefjes van vijf. Los van andere leuke hebbedingetjes voor kinderen. Het blijven eigenwijze survivars. Ze rijden vandaag niet naar Rabat, maar met een zestal andere barrelaars naar Fez. Moet ook heel mooi zijn.

“Voor de technici en geautomatiseerd onderlegden onder jullie……..Zo wordt er gecommuniceerd…”

Bericht aan de ROC-friends go for Africa: Alleen al op zondag is er 200 keer naar onze site gekeken. Harrie Jonkers, die voor de techniek van deze site verantwoordelijk is en dit op een formidabele manier doet, heeft een nieuwe server moeten zoeken. Door al het dataverkeer van de fans dreigde zijn server vast te lopen. Probleem is intussen, zonder onderbreking, opgelost. Daarvoor dank aan Harrie! 13.29u. Ben belt naar Riny: het zit hem nog steeds dwars dat ze 2,5 uur verloren hebben aan de grens. Maar ze rijden weer en alles gaat voorspoedig. De Bollies en de bemanning houden zich kranig. Ze doen aan alle thuisblijvers, fans en iedereen die het volgt de hartelijke groeten! Helaas zijn ze nog niet bij machte geweest een paar foto’s door te mailen. Houden we nog te goed. 18.42u. Ze rijden op nog klaarlichte dag Fez binnen.

Je merkt, ze zijn in een andere wereld terecht gekomen. Ze hebben de hele dag nodig gehad voor 250 km., maar daarvoor geen tol hoeven te betalen. De “autobanen” zijn daar nog tolvrij. Kan Frankrijk een voorbeeld aan nemen (en België ook alvast). 22.03u. Gerald stuurt een Sms’je. Ze zijn 50 km onder Fez. Nu al ingegraven??? Hij zal bedoelen ten zuiden van Fez. Ze zitten met 6 auto’s aan de waterpijp. Ik wist niet dat die dingen met CO2 gevuld moesten worden. Maar ja, het is bekend dat je in dat soort landen hallucinaties kunt krijgen. 00.12u. Ze gingen slapen. Ria wist nog te melden, dat ze ook ging slapen maar zonder waterpijp. Ben benieuwd wat de dag van morgen gaat brengen? Volgens planning loop de route dan naar Marakesh. Afgelegde kilometers tot nu: 2.770 kms.

Dag 5, donderdag 22 februari: van Fez naar Marakesh; 320 km 08.03u. Ze zijn nog aan het ontbijten. Wat, is onduidelijk. Over 10 minuten wordt gestart voor de etappe naar Marakesh. Het hotel was slecht en koud. Ze hebben met hun eigen slaapzakken in het hotel geslapen. Waarschijnlijk hebben ze over de prijs onderhandeld of gisteren te diep in de waterpijp gekeken. De vrouwen thuis beginnen medelijden te krijgen. Karin wenst hen warmte toe. Maar ja, mijn computer is nog niet zover om dat via het web te kunnen verzenden. 15.36u. Al de hele dag niets meer gehoord. Dus zelf maar weer eens contact opnemen. Aangegeven, dat ongeveer heel Bakel en omstreken op nieuws zit te wachten. In het Gastenboek worden steeds weer leuke reacties gezet. Ben reageert namens de jongens prompt. Vindt de interesse en het medeleven geweldig. Denkt (denkt ie echt), dat ze vanavond een hotel vinden met een internetcafé. Het is nu vrijdagochtend en ik heb de hele nacht zitten wachten. Niets ontvangen! Het zal wel weer te koud zijn geweest. 19.16u. Gerald meldt, dat ze goed in Marakesh zijn aangekomen. Werd ook tijd. Hier moeten we het dan maar weer mee doen. 22.52u. Ria is de reddende engel. Zij heeft contact gehad met Frans. Ze vinden de natuur prachtig. Dat ze daar opeens oog voor hebben; thuis nemen ze nooit een schoffel of snoeischaar in hun handen. Ze beginnen ook het onderscheid tussen thuis en Afrika te zien. Het is daar allemaal niet zo proper en de mensen zijn, zacht gezegd, minder verzorgd. Thuis wordt blijkbaar ineens ook beter gekookt. Frans moet zijn broekriem nu al een gaatje verder aantrekken. Ze denken zelf al, dat het nog wel erger gaat worden. Is tenslotte ook geen vakantieritje. Maar laten we ze een riem onder het hart steken: nog maar 17 dagen te gaan! Afgelegde kilometers tot nu: 3.090 kms.

Dag 6, vrijdag 23 februari: van Marakesh naar Agadir; 280 km

09.55u. De karavaan is weer onderweg. Naar Agadir. Ik krijg geen bericht over de overnachting; dus dit zal deze keer wel goed geweest zijn. Of zijn ze aan het comfort ter plekke al gewend? Iemand van de crew is gisteren in Azrou zijn pillen vergeten. Het is wat met die oudjes. Gelukkig hebben ze dit soort zaken over beide auto’s verdeeld. Ben heeft een verhaal op zijn laptop gereed staan, maar nog geen internetaansluiting gevonden. Ben benieuwd. 11.12u. Ze hebben hun eerste T-shirtjes en mobieltjes onderweg aan de plaatselijke jeugd verdeeld. Deze werden gek voor vreugde. 11.23u. Ze zijn onderweg al veel politiecontroles tegengekomen, maar zijn nog niet aangehouden. Waarschijnlijk is het pure belangstelling voor de karavaan; denken ze. 12.24u. Ze gaan weer als een speer. Volgens planning zouden ze op 28 februari de grens bij Mauretanië overgaan. Nu hebben ze vernomen, dat de leerlingen pas op 1 maart de grens over mogen steken. Dit zou dan betekenen, dat ze een extra rustdag krijgen. Afgelopen nacht hebben ze een goed hotel gehad: Ibis. Gaan ze de komende nacht weer proberen. Ik neem aan, niet in dezelfde plaats. Het is zover: het eerste diarree geval is een feit! Ze wilden toch persé afvallen. 14.23u. Als een van de eersten aangekomen in Agadir. Dat wordt voor de rest van de dag bakken aan het strand. Hebben ze wel verdiend, toch? 19.24u. Ons team “ROC-friends go for Africa”, “Doe Mar Wa” uit Brouwhuis en “Team-100” (herkomst onbekend) zijn in Agadir gearriveerd en liggen op schema. De rest ligt een dag achter. Maarten en Arie van Bakkie Dakkie uit Bakel willen nog vandaag bij de 3 teams aansluiten, maar waren om 16.00u. nog 350 km van Agadir verwijderd. Ik hoop, dat ze het halen. Kunnen ze het morgen ook wat rustiger aan doen. Intussen heb ik in ons gastenboek ook de fanclub van Doe Mar Wa uit Brouwhuis gezien. Mirylanda van harte welkom. De site is uiteraard ook een beetje van jullie. Blijf deze site volgen…. Er komen hete berichten, direct uit Afrika…. Afgelegde kilometers tot nu: 3.370 kms.

Direct mail vanuit Agadir via Hassan Azad (d.d. 23 febr. 2007) Van de redactie: De navolgende berichten komen direct vanuit Afrika, dus letterlijk heet van de pers. Vergeet niet, de verslaggever moet daar werken met een Afrikaans toetsenbord onder erbarmelijke weersomstandigheden. Om de echtheid niet in het geding te brengen, is op deze berichten geen censuur toegepast. Kunnen we meteen toetsen, of ze tot nu toe de waarheid hebben bericht. We heffen de anonimiteit van Ben op en danken hem, dat hij dit in al die hitte heeft weten op papier te brengen. Moet vroeger een 10 voor zijn opstellen hebben gekregen. Geweldig! Lees zelf maar…….

Woensdag 22-02 07 Ha Riny, Om 8:30 uur in convooi vertrokken naar Ageciras. Sjef en Truus hebben ons uitgezwaaid. Het ontbijt was niet geregeld er was trouwens niks geregeld want alles was vanmorgen daar nog gesloten. Ik denk dat de jongens gisteravond de eigenaar een beetje te lang wakker hebben gehouden. Zelfs Sjef had hem goed geraakt. Ik ben, heel verstandig, uhum, op tijd naar mijn kamer gegaan om de mail te kunnen schrijven. Om 10:00 uur zijn we gaan varen het was best een snelle boot. Het weer was fantastisch. Aan de overzijde aangekomen in Seuta, wat nog Spaans is, zijn we gaan rijden richting grens Marocco. Een politiewagen heeft ons door Seuta begeleid en wachte netjes bij een tankstation waar we voor 0,70 cent/ltr. tankte. Toen we daar weer wegreden werd het verkeer naar de linkse baan geleid zodat wij netjes konden invoegen. Aangekomen bij de grens begon het lieve leven. Boven op de berg, langs de grenspost, liepen mensen die kennelijk wilde vluchten ? Een agent kroop tegen de berg op en dan waren de mensen plotseling weer verdwenen ? Heel onwerkelijk maar….! Een man in een lange jurk met een vrij grote neus kwam onze paspoorten ophalen. Volgens Jan Huizinga was dit vertrouwd ? Het duurde een hele poos voordat de paspoorten weer terug kwamen met een stempel daarin. Na veel gedoe moesten alle chauffeurs/bezitters van de auto’s weer een formulier invullen wat later weer door een andere diender gecontroleerd en afgestempeld werd. Ik had deze procedure verkort door een Marokkaan, die naar me toe kwam en enigszins Nederlands sprak (waarschijnlijk in Helmond gewoond ??) het formulier voor mij ingevuld had. Daarvoor had ik hem wat geld gegeven en vanaf dat moment ging alles vanzelf. Uiteindelijk na 2,5 uur mochten we vertrekken maar werden voordat we het grensstation hadden verlaten nog door drie douanebeambte gecontroleerd. We reden een heel andere wereld binnen overal zaten en lagen mensen op de grond met van die jurken aan met een puntmuts. Onderweg zie je geiten of koeien in de berm staan met altijd een of twee personen daarbij. Zelfs midden in het veld als je dieren zag waren er ook mensen bij. We hebben met 6 auto’s bij elkaar gereden en zijn uiteindelijk in Fes aangekomen waar we wilde overnachten. We zagen een vijf sterren Hotel en ik moest gaan vragen of er kamers vrij waren. Nou zoiets luxe heb ik nog nooit gezien de kamers kosten 1800 dirham per persoon dat is ongeveer 180 euro. Dit hebben we dus maar niet gedaan en zijn verder gereden. We hebben het

nog bij een ander geprobeerd maar dat was net zo duur. We zijn maar doorgereden om in de volgende plaats iets te zoeken. Nu zitten in een hotel voor €20,00 per kamer toch iets goedkoper. Door de kok van dit Hotel zijn we meegenomen naar een restaurant in de buurt waar we voor weinig geld best aardig hebben gegeten. Nu is het weer tijd om te gaan slapen want morgenvroeg om 7:00 uur staan we weer op om onze reis richting Marakesch te vervolgen. Donderdag 23 -03 07 De kamers waren niet voor niets zo goedkoop, Op de bedden lag alleen een laken met een sprei en verder helemaal niets. We hebben de slaapzakken uit de auto gehaald en zijn daarmee op bed gaan liggen we stikte van de kou maar de slaapzakken hebben hun dienst bewezen die waren na verloop van tijd lekker warm. Het was maar goed dat de kok ons gisteren naar een restaurant in de buurt heeft meegenomen want vanmorgen was er niemand om een ontbijt te maken.het begon overigens vanochtend al dat we geen warm water hadden om te douchen en de douche’s zagen er trouwens niet uit. Ook kwamen we nog tot de ontdekking dat het hier een uur vroeger was wat betekende dat we niet om 6:00 uur maar om 5:00 uur al wakker waren.?? Geen wonder dat het buiten nog aarde donker was. En wat nog erger is ikzelf werd al om 5:45, oude tijd dus 4:45 nieuwe tijd al wakker. Nu was ik waarschijnlijk toch wel wakker geworden, want om 5:00 begon de toren naast ons te klagen met afschuwelijke geluiden van een of andere man die, denk ik, met zijn baard ergens tussen zat. En niemand wilde hem helpen want hij bleef maar klagen !! Overigens zijn de kerktorens hier wel een stuk moderner dan bij ons want hier hangen er al speakers in en bij ons zijn dat nog steeds van die oude klokken. Tjeu, van team Doe Mar Wa kwam op het heldere idee om koffie te gaan zetten buiten bij hun Jeep. We moesten immers langzaam het kampeergevoel gaan krijgen voor over een paar dagen. Het was ijzig koud en daarom ging er een lekker bakje koffie best in. Na alles te hebben opgeruimd zijn we gaan rijden om +/- 8:00 uur, jij mailde mij of ik al wist tot waar we vandaag zouden komen. Eerst hebben we landelijk gereden richting Ifrane-Aarau waarbij we, na een poos klimmen, in de sneeuw terecht kwamen. We hadden het gevoel dat we de verkeerde weg in waren geslagen toch kwamen we weer op de goede weg terecht. Na een tankstop besliste het team Bakkie Dakkie om extreem te gaan rijden, via de N13 die door het atlasgebergte gaat, een team

van ROC leerlingen uit Venlo besloot met hen mee te gaan. Zij hebben alle twee een Nissan 4x4. Op deze route lag erg veel sneeuw en kon het wel eens flink gaan sneeuwen vandaar dat wij via de N* gingen rijden, onder langs het atlasgebergte. Na een poosje scheiden onze wegen en konden wij onze gekozen route gaan rijden. Na +/- een halfuurtje kregen we een SMS van Maarten of wij wilde wachten omdat zij toch ook onze route wilde rijden. We hebben ruim een half uur in een dorpje staan wachten totdat we weer een SMS kregen dat ze alsnog extreem gingen. We hebben schitterend gereden langs wegen waar je overal mensen ziet lopen en waar je je telkens afvraagd waar die mensen allemaal naar toe gingen. Heel veel schaapherders met ongeveer tien schapen of een man of vrouw met een of twee koeien langs de weg. Ook veel paard/ezel met een kar met daarop weer mensen. Ze zitten hangen of liggen, zelfs in een mesthoop, langs de weg je snapt niet wat ze daar doen.? Kinderen zwaaien allemaal zodra ze ons aan zien komen. De een zwaait alleen maar de ander maakt een gebaar om iets te krijgen zelfs zijn er bij die het bekende gebaar met de vingers maken van geld, je weet wel met duim en wijsvinger. Na 12 :00 uur wordt de temperatuur aangenaam. We hebben de troost dat het steeds beter gaat worden met de temperatuur maar we hadden niet verwacht dat het op deze hoogte nog zo fris zou kunnen zijn. In Khenifra heb ik gefilmd door het dorp (zul je nog wel zien) Lange rechte wegen naar Marrakesch. Langs deze weg zagen we voor het eerst Dromedarissen.!? Ook hiervan zijn foto’s gemaakt. Na 363 km =. Hebben we koffiepauze gemaakt. Tjeu had s’morgens bewezen goed koffie te kunnen zetten dus hebben we hem maar aangesteld als algemeen verantwoordelijke voor de koffie. Rond 18:00 uur zijn we in Marrakesch gearriveerd waar we meteen op zoek gingen naar een hotel war IBIS is geworden. Voor 5920 Dirham per kamer konden we daar slapen en ontbijten. We hebben heerlijk gegeten en kregen tijdens het eten het bericht dat Jan Huizinga met zijn meute nog maar amper een paar kilometer voorbij de plek waren waar wij s’morgens zijn vertrokken. Zij liggen nu een dag achter op het schema waar wij ruimschoots op voorliggen. In dit hotel kwamen ook nog een aantal deelnemers aan van Amsterdam – Dakar. Zij hadden door een panne geval 3 dagen achterstand ???. We zijn weer bij. Ik ga nu slapen want morgen is het weer vroeg op nu op de goede 7:00 uur.

Sjaak slaapt inmiddels al duidelijk hoorbaar als ik daar maar bovenuit kan komen ???? Overigens ik heb nog niet op onze site kunnen kijken omdat hier in het hotel geen draadloos netwerk aanwezig is. Ik moet morgenvroeg eerst nog even op zoek naar een Internet cafe. Welterusten. Vrijdag, 23 februari Beste luitjes, Wij zijn zojuist aangekomen in Agadir eerst even dit berichtje maken en op de usb-stick zetten In dit IBIS hotel helaas ook geen internet ?? Maar in de buurt hebben we een Internetcafe gezien dus….. Vanmorgen om 8:30 vertrokken vanuit Marrakech na een goed ontbijt. Hotelkosten € 592 dirham per kamer incl. ontbijt. Licht bewolkt weer. km stand B2 – 242062 Ik ontdekte gisteravond dat ik mijn pillendoos in het vorige hotel heb laten staan in Azrou. We hebben geen rekening daarvan gehad dus kunnen niet iets regelen dat mijn pillen onze kant uitkomen !? Gisteravond gegeten in \i\bis hotel in Marrakech en niet meer de stad in geweest. Jammer want ik had wel iets van deze stad willen zien. Onderweg bij primitief tankstation getankt. B1+1 jerrycan voor 550 Dirham en B2 voor 475 Dirham 64 ltr. km stand 242122. Jongens van tankstation ieder een shirtje gegeven + een pet natuurlijk stonden er direct andere te schooien: monsieur monsieur un chapeau svp. Ik zeg tegen Frans die reed wegrijden onder het rijden gaven we een van die jongens nog snel een telefoon hij werd helemaal gek en de andere jaloers natuurlijk. Onderweg de eerste dromedarissen gezien de weg was voor het grootste deel recht, lang en smal vrachtwagen chauffeurs zijn daar helemaal gek rijden veel te hard en halen op de meest vreemde manieren in. Onderweg weer diverse politie controles gehad maar wij mochten telkens weer doorrijden ons vrolijk nazwaaiend. Vandaag kregen we een sms van Maarten BD dat zij nog ongeveer 500 km van Agadir verwijderd waren. Hij had van Jan Huizinga het bericht gekregen dat de meeste gasten een visum hadden waarmee ze 1 maart pas in Mauritanië binnen konden ?? Dat werd in het ergste geval voor ons een extra rustdag maar ook een dag minder in Banjul. Maarten heeft net een sms gestuurd dat we een kamer moesten reserveren in dit hotel dus ze verwachten hier nog aan te komen. Het hotel op het routeboek was gesloten door administratieve problemen daarom hebben we maar

weer een IBIS opgezocht. Verder geen bijzonderheden meegemaakt en alles goed verlopen,alleen de jeep van Tjeu en Ruud (DMW) gaat steeds harder roken niet prettig om daar achter te rijden. Overigens voor Frank Timmermans ik heb een foto gemaakt van jullie sticker op de auto van Tjeu en Ruud, (waarom niet op onze auto’s trouwens vraag ik me nu af ??) \gerald kwam net vertellen dat een van onze auto’s zojuist een bekeuring heeft gekregen voor fout parkeren maar de auto,s zijn daar neergezet op aanwijzen van een man die ze, vanavond en vannacht zal bewaken. Gerald heeft dit allemaal gadegeslagen vanuit zijn kamer. Deze man bewaakt de auto’s voor 200 Dirham (euro 20,=) Ik heb ook een antal foto’s op mijn stick gezet en hoop die ook te kunnen toe mailen maar ik weet niet ik denk dat het Internetcafe alleen maar telefoonverbinding heeft ??? Tot de volgende e-mail Ben

Dag 7, zaterdag 24 februari: van Agadir naar Laayoune; 700 km 10.29u. Om 08.15u. zijn ze weer vertrokken. Het zijn de 7 auto’s, die gisteren Agadir gehaald hebben. Inclusief Doe Mar Wa uit Brouwhuis en Bakkie Dakkie uit Bakel. Het wordt een etappe van 700 km met hoofdzakelijk lange rechte wegen. De woestijn nadert. Dus verstand op nul. Zal voor de meesten wel geen probleem zijn. Volgens eigen zeggen hebben ze voldoende brandstof, proviand en water ingeslagen. Is ook nodig, want na vandaag zullen ze nog weinig tankstations en supermarkten tegenkomen. 13.11u. Het wordt al zanderig. Hiermee hebben ze de gedoneerde kilometers van Ad gehad. 14.47u. Bakkie Dakkie heeft een andere route gekozen. Dwars door het Atlasgebergte. Die maken er echt een survival van. Ben benieuwd, wanneer we die terugzien. Met het diaree-geval gaat het ook weer beter. Was gisteren vroeg naar bed gegaan. De Bollies houden zich nog steeds kranig. 16.22u. Ze zijn nu in Tan Tan; bijna in West Sahara. Ze staan midden in de woestijn voor een fabriekje van ansjovis en sardines. Midden in de woestijn!? Gegarandeerd zien ze al hallucinaties. Zit me af te vragen, of we niet al een satelliet moeten lanceren om ze te kunnen volgen. Dit gaat niet goed. Volgende keer zien ze een ijsbeer. Zijn ze vanaf het kerkplein wel richting zuiden gereden en niet in noordelijke richting

naar Gemert en zitten ze nu in Noorwegen?

Voor Riny: hier is je satellietfoto al. Inderdaad: geen sardinefabriek te zien! (de webmaster, met dank aan Google Earth) 19.09u. Ze zitten inderdaad in de goede richting. In West Sahara en terug in de realiteit. Ze dachten onderweg armoede gezien te hebben, maar hier langs de kust dat slaat alles en is nauwelijks te bevatten. Er is helemaal niks en nog eens niks. En toch leven er mensen. Onvoorstelbaar! Je beseft je weer, waarvoor je onderweg bent. 21.51u. Einde van deze etappe. Ze zijn aangekomen in Laayoune met alle 7 auto’s, die vanochtend in Agadir vertrokken zijn. Zij zijn ook de enigen, die nog op schema liggen. Ook Bakkie Dakkie heeft zich weer aangesloten. De overige 15 auto’s zullen hier pas morgenavond arriveren. Morgen nog een etappe naar Dahkla en dan de eerste welverdiende rustdag, alvorens het naar Mauritanië gaat. Afgelegde kilometers tot nu: 4.070 kms.

Direct mail vanuit Laayoune via Youssef Ouali (d.d. 25 febr. 2007) Hier weer een (ongecensureerde) hotmail vanuit Afrika met eerste foto. Let op de km-stand van de Bollies. Goeie kwaliteit auto’s! Overigens 10 Marokkaanse Dirham = ca. € 1,-. Geniet van het verslag……

zaterdag 24 februari 2007 Km. Stand B2 - 242375 Vanochtend 8:15 uur vertrokken vanuit Agadir. Vanmorgen vroeg werden we weer gewekt door een jankend geluid vanuit een toren??

Toen ik buiten keek, het was 5:25 uur, zag ik in de lucht, grote verlichte tekens, achteraf het schrift van Maroccanen. Het bleek de naam van hun god Allah, de naam van hun koning ….? en Marocco te staan wel een blikvanger. We hebben bij de eerste de beste pomp de tanks en jerrycans gevuld, 420 Dirham, en zijn toen op zoek gegaan naar een winkel om water, brood en drank in te slaan. We kwamen terecht bij een Metro wat van Macro is. We konden daar inkopen doen als we eerst een dagpas lieten maken. De man die dit deed vroeg waar ik vandaan kwam en toen ik zei uit de buurt van Eindhoven zei hij: Een broer van mij woont in Amsterdam maar daarvoor in Helmond. We waren meteen goeie maatjes toen ik vertelde dat ik uit Bakel, de voorstad van Helmond, kwam. Met het inkopen hebben wat lopen grappen met z’n 13e achter elkaar. We laden eerst de kar helemaal vol met water toen begon Tjeu van DMW verder te laden met grote pakken toiletpapier. Het winkelpersoneel keek hun ogen uit en wij hadden natuurlijk het grootste plezier. Uiteindelijk hadden voor 980,20 Dirham ingekocht voor ons allen. De jongens uit Limburg deden hun eigen boodschappen, echte Limburgers. Bij km stand 242700 waren we in Tan Tan, de plaats waar ook Lissabon-Dakar komt. Dit is een legerplaats van Marokkaanse militairen. Vanavond zitten we ook in zo’n legerplaats nl. Laayoune. Van Tan Tan uit gaat het richting kust naar El Quatia. Daar aangekomen bij de poort van de Sahara werden we aangehouden bij een controlepost van de Gendarmerie Royale. Die mensen doen heel gewichtig en formeel maar toen wij ze een formulier gaven van de organisatie GFA mochten we gelijk doorrijden. Dus door naar de kust met haar steile rotsen waar de Atlantische Oceaan, met grote golven tegenaan klotst . Vandaag zou de eerste dag worden van verstand op 0 en gas geven. Na de laatste uitlopers van het Atlas gebergte werd het steeds vlakker. De natuur veranderde en je zag steeds minder en armere mensen hun kleur werd steeds donkerder. En de rotsen werden steeds meer zand. We hadden al veel armoede gezien maar wat je daar langs de kust ziet is niet meer normaal. Dit kan geen menswaardig leven zijn je ziet hier en daar een hut, gemaakt van oude materialen en plastic, staan waar ze dan voor zitten en verder is er helemaal niets. Ik denk dat ze zichzelf in leven houden met vis uit de oceaan. D’r is geen stroom geen water helemaal niets als rots en zand. Ook hebben we de eerste kudde kamelen gezien die stonden te grazen aan de kant van de

weg en stinken niet normaal. Weer diverse controleposten. Een keer moesten alle papieren van de auto’s ingeleverd worden, het was inmiddels donker geworden, een agent stond met een zaklantaarn midden op de weg ander verkeer aan te houden maar de zaklamp brande als en kaarsje. De batterijen waren leeg. Zijn collega was druk doende met onze papieren. We gaven die andere agent nieuwe batterijen recht uit de verpakking en plotseling was alles gereed. Ik vroeg hem nog naar een camping in de buurt en hij zei me dat te vragen bij de volgende controlepost. We hebben er vanaf nu nog veel te verwachten denk ik. We zitten nu midden in het centrum van Laayoune in een hotel waar ook lieden zitten van de UN. Ik ga nu de rest opzoeken die ergens biertjes zitten drinken. Morgen hoop ik weer een internetwinkel te vinden. Nu zit er hier meteen naast het hotel. Tot morgen.

De eerste foto, doorgemaild door Ben

Dag 8, zondag 25 februari: van Laayoune naar Dakhla; 550 km

Ze rijden vandaag door West Sahara. Formeel een onderdeel van Marokko, maar ook andere Afrikaanse landen zijn hieraan geïnteresseerd. Ze zullen daarom veel politieposten tegenkomen. Hiervoor dien je altijd te stoppen, ook al zit de betreffende ambtenaar in zijn hokje nog te genieten van zijn siësta. Vergeet dan niet te parkeren naast het weg- respectievelijk zanddek. Anders geheid een boete. Het beste is nu in konvooi te rijden. Vanavond moeten ze aankomen op een officiële verzamelplaats op camping “Musafir”, ten noorden van Dakhla. Voor de liefhebbers, de coördinaten van het waypoint zijn: N2539.66100 W01555.80000….. Dit is geen bankrekening; kijk maar in je atlas. 10.31u. Ook op zondag wordt er niet uitgeslapen. Sinds 2 uur zijn de dapperen alweer onderweg. De verbinding begint zwakker te worden. KPN of KPA, wat doen we hieraan? Gisterenavond heeft een van de andere teams de eerste diefstal gehad. Ze hebben aangifte gedaan, maar of ze nog iets terugzien? Langzaamaan wordt het toch menens. Ze moeten steeds meer over zand(wegen) rijden. Het weer is zwaar bewolkt. 13.00u. Ze zijn op weg naar Ad Dakhla. Nog maar 296 km te rijden. Alles verloopt prima. 19.15u. Ze zijn aangekomen op camping Musafir. Hier staan ook nog een aantal achterblijvers van Amsterdam – Dakar. Ze gaan nu lekker genieten van hun rustdag. Of misschien wel 2 rustdagen, als ze moeten wachten op de overige deelnemers.

Zomaar een fan-mail…… Hallo allemaal, precies een week geleden stonden velen van ons met kleine oogjes, een bonkend hoofd en nog wat verwaaide confettie in het haar op het kerkplein in Bakel, snakkend naar een kop koffie...... maar vooral vol verwachting uitkijkend naar de start van alle barrels richting DAKAR. Precies een week later: Met een kop koffie voor de pc (zonder bonkend hoofd en confettie) ben ik de site van www.bakel.nu nog een keer door aan het stuinen om alles te lezen wat de heren in de afgelopen week hebben meegemaakt. Het is té veel om op te noemen ... Ze rijden ze dieeten ze vergeten wel eens wat.... (of zoals een thuisfront-lid heel toepasselijk zei: Die kumt nog zonder box op Schiphol aan...) ze zien een viskraam...(uh...heren, blijf van die waterpijp af!) ze krijgen oog voor natuur en tuinieren (...hmmm, misschien thuis toch ook een waterpijp aanschaffen) ze zien ezels... kamelen.... ze camperen... en zijn na een week tot de ontdekking gekomen... dat het thuis zo slecht niet is!

Kort door de bocht (uh... zand...)...: Ze hadden er gisterenavond 4070 kilometer opzitten en vandaag nog een korte etappe naar Dahkla en dan RUSTDAG! Voor zover ik uit de mailtjes en sms'jes begrijp rijden de twee Bollies (die zich perfect houden... mits de heren snachts niet allerlei onbelangrijke zaken aan laten staan die een accu leegtrekken!), team DoeMarWa uit Brouwhuis, team 100 (heb nog niet kunnen achterhalen wie dat zijn) en team BakkieDakkie (nadat ze hebben zitten spelen in het Atlasgebergte) bij elkaar en zij liggen ook allemaal 1 dag voor op de rest.... GO BRABANT GO! Hoe ze dat gefikst hebben,..... kun je allemaal lezen in het dagboek, gastenboek en de nieuwssite. Hierbij ook echt een compliment aan ons geweldige communicatieteam Harrie en Riny. Zij gaan beiden pas naar bed als het laatste smsje van de heren is ontvangen...... dit bericht naar de thuisfronten is verstuurd, een dagoverzicht is gemaakt en nog even op de site is gepubliceerd zodat we s'ochtends de krant gerust kunnen laten liggen, en meteen op de website duiken om te kijken hoe het de teams vergaat. HULDE HULDE... Als het jullie stage zou zijn, zouden jullie meteen slagen! Het gastenboek wordt druk bezocht, door het achtergebleven thuisfront, want ook hier gaat het leven door: Sommige gaan in de kroeg liggen, anderen boven op de telefoon (of dat handig is) de volgende belt het communicatieteam op... ze heeft 8 berichtjes op de gsm en weet niet hoe te openen.........aaaaaaaaaah de kids die hun papa toch echt heel erg missen.. een huisarts die pilletjes moet regelen... Nou weet je wat.........lees het zelf, het is de moeite waard, en vooral, laat een bericht achter in het gastenboek, de heren vinden dit helemaal geweldig... mits ze een internet café vinden... (wat ze al 2x gelukt is!). Doei fijne zondag allemaal.

Dag 9, maandag 26 februari: Rustdag Vandaag kunnen ze heerlijk genieten van hun vrije dag. Ze hebben de luifel uitgedraaid. Waar hebben ze nu die camper ineens vandaan? Zullen toch niet geruild hebben met Sjef en Truus? Temperatuur zal wel goed zijn. Gelukkig communiceren de ROC-friends ook nog met hun “girl-friends”. Anders had ik nu helemaal niets te schrijven. Ria meldt: “Op de camping waar ze nu verblijven, zijn vanochtend de collega’s van Amsterdam – Dakar vertrokken. Ze hebben een enorme puinhoop achter gelaten. WC’s en douches waren zo smerig, dat ze niet gebruikt konden worden. Niet bepaald die fijne aard. Verder is de sfeer onder de 6 teams, die nu bij elkaar zijn, prima. Ze doen gezamenlijk kokkerellen en er wordt veel gelachen. Dat zijn gegarandeerd culinaire hoogstandjes. Ze doen aan het gehele thuisfront de hartelijk groeten! Ze popelen weer

om verder te gaan.” Om 16.35u. komt de rest van de meute onder leiding van opperhoofd Jan Huizinga de camping opgedraaid. Die kunnen dan nog een paar uren genieten van hun welverdiende rustdag. Morgen zijn er enkele van plan een extreme route te nemen. Snap ik niet helemaal, want zand is zand volgens mij. Ik ben er uit: Team 100 zijn de man en vrouw uit Nederweert. Heb ik zelf weer uit moeten zoeken.

Dag 10, dinsdag 27 februari: van Dakhla naar Nouadibou; 460 km Vandaag verlaten ze definitief Marokko/West Sahara en gaan naar Mauritanië. Ze moeten vóór 19.30u. bij de grens zijn, anders staan ze voor een gesloten poort. Tussen Marokko en Mauritanië rijden ze door een stuk niemandsland. Als alles goed gaat, staan achter de grens gidsen klaar, die hen de komende dagen door de Sahara zullen leiden. Alertheid bij het slapen in de woestijn; je spullen kunnen zomaar ineens verdwenen zijn. Vanavond komen ze aan op camping “Abba”; weer een officiële verzamelplaats. Morgen is hier dan weer een rustdag. Alweer? Schiet niet echt op zo. 05.45u. Ze hebben er zin in vandaag! Ze zijn in alle vroegte vertrokken. Het is nog pikkedonker en maken nu mee, in het licht van de autoschijnwerpers, wat het zogenaamde “tunneleffect”is. Ze rijden nu naar de grens, naar Mau ri Lagouira. Helaas, zoals te verwachten was, is er vandaag nauwelijks verbinding geweest. Dat zal ook de komende dagen zo zijn. Morgen is er een rustdag zodat, na een eerste dag echt Sahara, nog wat gesleuteld kan worden. Dan 3 dagen Sahara met uiteindelijk aankomst in Nouakchott. 11.04u. Laatste contact. Het is erg heet en ze zijn gisteren flink verbrand. Frans heeft zich ter bescherming tegen de zon vermomd als een touareg. Ze zijn (nog) met 18 auto’s onderweg. Helaas is niet bekend, of de andere 4 een andere route hebben genomen of niet meer in koers zijn. Zorgen in die zin moeten we ons niet maken. De organisatie heeft twee satelliet-telefoons bij zich, die in uiterste noodgevallen zullen worden gebruikt. Dus in dit geval, geen nieuws is goed nieuws. Afgelegde kilometers tot nu: 5.080 kms Progamma komende dagen: Þ Dag 11, woensdag 28 februari: rustdag Þ Dag 12, donderdag 1 maart: Sahara – Sahara; 180 km Þ Dag 13, vrijdag 2 maart: Sahara – Sahara; 200 km. Vanaf hier dienen elke dag malariatabletten te worden ingenomen Þ Dag 14, zaterdag 3 maart: Sahara - Nouakchott; 150 km Deze dagen wordt uiteraard ook in de Sahara gebivakkeerd. Vanaf Nouakchott hopen we weer nieuws van onze jongens door te krijgen.

Dag 11, woensdag 28 februari: Rustdag in de Sahara Helaas, van onze jongens kan ik niets melden. Radiostilte. Misschien een idee voor Jan Huizinga, om volgende keer ook containers met zendmasten mee te nemen. Een beetje (triest) nieuws heb ik toch….. Ze zijn gisteren met 18 barrels op pad gegaan en van 4 wisten we niet, wat die deden. Via de Koninklijke Landmacht ben ik er achter. Het gaat om de teams OFH2007 (Landmacht: Kaleigh, Jordy, Ricardo en Patrick) en 3 teams van ROC-Amsterdam, t.w.: 2 Musketiers (Marco en Martijn), Tha A-Team (Tiago, Noël, Marvin en Emeka) en begeleiding van ROC –Amsterdam (Richard, leerkracht). Het team 2 Musketiers kampt sinds een aantal dagen met hun Rocky met grote technische problemen in de versnellingsbak. De andere 3 auto’s hebben besloten uit solidariteit bij de 2 Musketiers te blijven. Dit noem ik nog eens sportiviteit. Chapeau!!! Gisteren 12.15u. waren ze nog ergens tussen Laayoune en Dahkla. Dus 2 dagen achterstand op de rest. Ondanks, dat het niet mee zit, vinden ze het nog steeds leuk. In eerste instantie waren ze in een garage, maar omdat de reparatie hier 2 dagen zou duren zijn ze naar een andere garage gegaan. Daar hebben ze in de versnellingsbak gekeken en het advies gegeven veel dikkere olie te gebruiken en de zaak weer dicht gemaakt. Het is alleen maar slechter geworden. Ze proberen Dakhla te halen en, als ze geen vervangende onderdelen vinden, de Rocky te verkopen. Ze rijden dan verder met de andere teams. Laten wij ze, als Bakelnaren, een riem onder het hart steken met berichtjes in ons of hun gastenboek op www.lerendoordoen-roc.nl . Iets anders in eigen zaak, bestemd voor Piet…………

“Dat wordt dokken………..” Ondanks dat ze nog zo’n kleine 2.000 kms hebben te gaan, komt de “bonus” toch wel heel dichtbij. Wat denk je zelf?

Dag 12, donderdag 1 maart: Sahara – Sahara; 180 km Radiostilte vanaf Bollie I en II, maar toch een beetje heugelijk nieuws…….. De verloren “woestijnzonen” hebben weer kunnen aansluiten bij de groep. Echter, ze zijn nu nog maar met 21 barrels. Ondanks verwoede pogingen, hebben de 2 Musketiers hun Rocky niet meer kunnen oppeppen. Eerder dan gedacht hebben ze “hun Rocky” bij een school moeten achterlaten. Ook deze school zal daar heel blij mee zijn en hiermee is in ieder geval voldaan aan de doelstelling. Iets om trots op te zijn! Want zoals de moeder van Martijn treffend in ons gastenboek schreef: “Ga er maar eens aan staan aan zo’n tocht, mét of zonder pech”. Het thuisfront van alle deelnemers kan trots zijn op “hun mannen en vrouwen”. Marco en Martijn hebben hun meest waardevolle spullen en souvenirtjes opgepakt. Vandaag rijdt Marco mee met Richard (begeleider ROC-Amsterdam) en Martijn met team OFH2007 van de Landmacht. Overigens klasbakken die mannen en vrouw van de Landmacht, hoe ze het ROC-Amsterdam de helpende hand hebben geboden de afgelopen dagen. Klasse!

“Hier stonden Rocky en Bollie-I nog vereend naast elkaar…….. Maar ook van onze Bollies zullen we eens afscheid moeten nemen………” Afgelegde kilometers tot nu: 5.260 kms

Dag 13, vrijdag 2 maart: Sahara – Sahara; 200 km Het blijft komkommertijd. Geen nieuws van het front! Maar om de tijd door te komen, een filmpje van onze Belgische collega’s uit Antwerpen. Dit is wat onze jongens op dit moment doormaken……. (Klik 2x op de play-knop.)

Gepland op einde van de dag: 5.460 kms

Dag 14, zaterdag 3 maart: Sahara – Nouakchott; 150km Vandaag de laatste echte Sahara-etappe, alvorens ze morgen richting de grens van Senegal gaan. “Slechts” 150 kms. Ze eindigen vandaag in Nouakchott, een kustplaats in Mauritanie. Met een beetje geluk vinden ze daar een internetcafé en hebben we weer contact. Morgen zondag, om 11.00 en 18.00u., is in het maandjournaal van Omroep Centraal een korte impressie van het vertrek te zien. Deze uitzending wordt de gehele maand op geregelde tijden herhaald.

“Dat waren nog tijden…..…” Afgelegde kilometers tot dan: 5.610 kms. Later eventueel meer……

Dag 15, zondag 4 maart: Nouakchott - Diama; 300 km. Helaas, nog steeds geen berichten uit de woestijn. Om 08.00u. is vandaag verzamelen bij “Auberge Sahara”. Van daaruit wordt in groepsverband met douane-escorte vertrokken via Rosso naar de grensplaats Diama. Ze komen dan bij de grens van Senegal. Volgens het routeboek is er vanaf Diama weer

bereik via de mobiele telefoon. Misschien stort dan wel het netwerk in elkaar, want die gaan natuurlijk allen tegelijk bellen met het thuisfront. Het laatste stuk, ca. 100 km, van de route tot aan de grens krijgen ze te maken met zéér tot nog méér slecht wegdek. Veel grote gaten in de weg, zéér stoffig en door een moerassig gebied met veel mosquito’s. Omdat de wegen, volgens de autoriteiten in perfecte staat zijn, moet hier ook de nodige contributie worden betaald: Þ Aan de grenskant van Mauritanië: · Douane: € 15,- per auto · Politie: € 10,- per rijder · Local authority: € 5,- per auto Þ Aan de grenskant van Senegal (iets duurder, want hier zijn de wegen nog beter): · Douane: € 40,- per auto · Politie: € 15,- per rijder · Local authority: € 8,- per auto, maar dan mag je wel op de weegbrug · Verzekering (vertrouwen Interpolis niet): € 20,- tot € 30,- per auto Als alles goed verloopt, en daar gaan we vanuit, overnachten ze vandaag op een camping met hotel met de toepasselijke naam “Zebrabar”. Eindelijk weer eens wassen met water in plaats van met zand. Ik hoop, later meer……

19.15u. Eindelijk! Weer eens contact. Weliswaar nog niet via de mobiele telefoon, maar via een vaste lijn…….

“Eindelijk!……………” Helaas ben ik nu een beetje de weg kwijt. Volgens het routeboek zouden ze zondag aankomen op camping Zebrabar. Volgens de girl-friends werd gebeld vanuit Nouakchott. Of zou de lijn zo slecht zijn geweest? Wie kan mij helpen??? In ieder geval zijn ze behouden aangekomen; met baard! Wel hebben ze in de woestijn de koppakking van Bollie-II moeten vervangen. Voor Gerald en Sjaak een fluitje van een cent. Maar dit kan Ben beter vertellen. Zie zijn e-mail…….. Afgelegde kilometers tot nu: 5.910 kms. E-mails van Ben (ontvangen 4 maart):

Vrijdag 2 maart 2007, na1e overnachting in woestijn. Natuurlijk was niet iedereen op tijd klaar om te vertrekken. Om10:15 uur gingen we rijden. De gidsen hadden wat resten van de BBQ (het schaap) in folie gepakt voor onderweg maar in ieder geval niet voor ons want wij hebben met deze BBQ niet meegedaan. Wij hebben onze eigen keuken met chef-kok Ruud en daarmee riskeren wij niets. Nadat iedereen zijn eigen spullen

had opgeruimd zijn we vertrokken voor onze 2e dag in de woestijn. Het was vrij vlak maar onze weg was bezaaid met stenen die door de, onder het motorblok gemonteerde plaat, verbrijzeld werden. Omdat de banden leeg gelaten waren voor betere grip in het zand, lag de Passat vrij laag boven de grond. Dat gaf wel een verschrikkelijke herrie en af en toe hadden we het gevoel dat de hele onderkant ervan af zou scheuren. Deze dag zou niet erg goed zijn voor de auto’s. , maar het ging wel een stuk sneller dan gisteren. Ook vandaag was het telkens een eind rijden en dan weer wachten op de achterblijvers. Het 1e stuk was slechts 18 km. Toen hebben we gewacht op de achterblijvers en de zon was inmiddels al behoorlijk warm geworden. Een schaduwplek is er niet omdat de zon vrij recht boven ons staat. De wind zorgt voor enigszins verkoeling maar ook voor het snijdende zand. Alles komt daardoor onder het zand te zitten. Ja ook vandaag weer overal zand en telkens een kwartiertje rijden en weer een half uur wachten. Op een gegeven moment komen we bij een kudde kamelen uit met twee begeleiders. De gidsen nemen plaats bij deze lui en drinken samen met hen thee of iets dergelijks uit kleine glaasjes. Dit goedje wordt klaargemaakt in een heel klein theepotje dat op een houtskoolvuurtje staat. Ze gieten het telkens over van het theepotje in een glaasje dan weer in een ander glaasje en dan weer in het theepotje (gefilmd). Ook hebben ze een fles melk (kamelenmelk) staan. Ze bieden dit heel vriendelijk aan maar ik waag me er toch maar niet aan. Dan geven onze gidsen de kameeldrijvers de restanten van de BBQ. Het blijken de schapenkoppen te zijn. Ze beginnen er gezamenlijk aan te plukken en peuzelen hem helemaal op. Op het laatst blijft er helemaal niets over als de schedel. Voor geen geld hadden we daar iets van gegeten, voor hen was het een feest.?? Dan komt een kameelrijder aan en demonstreert het kameelrijden. Sommige van ons maken een proefritje wat nog niet zo eenvoudig is. De kamelen moeten door hun knieen zakken zodat men op kan stappen. Dit doen ze onder luid protest, wat wil je als je met een stok op je kop wordt geslagen en ze trekken aan een touw dat bevestigd is aan een ring door je neus. Nou de tocht gaat weer verder het wordt steeds meer los zand waardoor wij diverse keren vast komen zitten. Gelukkig zijn de 4 wieldrive jeeps van Maarten en Arie of van Ruud en Tjeu in de buurt die er ons dan weer uittrekken. We

krijgen wel steeds meer het gevoel dat de auto’s het zwaar te verduren krijgen en in kwaliteit afnemen. De volgende stopplaats is bij een waterput, deze put schatten wij op een diepte van 40 a 50 meter. Deze schijnt Sit el Gareb te heten ?? Dan komt de Volvo 340 binnen en schijnt zijn brandstofleiding stuk gereden te hebben. Natuurlijk is Sjaak meteen in de weer om dit te repareren. Eigenlijk zouden de studenten dit moeten doen maar die zijn liever lui dan moe ?? Ja en eerlijk is eerlijk Sjaak komt dan in zijn element. Langzaam maar zeker gaan bij ons team de stemmen op om z.s.m. de asfaltwegen op te zoeken want we hebben het gevoel dat we steeds meer kapot rijden en we hebben inmiddels genoeg zand gezien. De gids verzekerd ons dat het pad nu steeds beter wordt en morgen komen we aan de kust waar we over het strand zullen gaan rijden dit is natuurlijk weer een nieuwe uitdaging. Dan gaan we problemen krijgen met de temperatuur van de motor die oploopt naar 120 gr. C. Uiteindelijk komen we bij ons bivak adres aan er staan een aantal tenten van kameeldrijvers met hun familie. We hebben de auto’s nog niet in een ronde opgesteld of kinderen en jonge meisjes komen bij ons schooien om telefoons. Nou dat komt goed uit want die hebben we voldoende. We zetten een tas op tafel met diverse telefoons en laten ze zelf uitzoeken. Dit staat op film, onbegrijpelijk maar ze gaan allen tevreden met een telefoon naar hun tentenkamp. Zo dat was het weer voor vandaag, morgen zien we wel weer welterusten ik kruip nu in mijn privéverblijfje wat best knus is. Op het moment begint het wel weer te waaien terwijl het vanavond windvrij was. Tot morgen.

Zaterdag 3 Maart 2007, Km stand B2 – 244241 Het hield vanmorgen nogal wat in, voordat er vertrokken werd. Er waren lieden die het liefst zo snel mogelijk op het asfalt wilde rijden en een groep wilde langs het strand. Om 10:20 werd er uiteindelijk gestart. Na 5 km scheiden onze wegen voor de 4 wiel en de 2 wiel drives. We dachten dat we elkaar de komende 2 dagen niet meer zouden zien maar dat was niet het geval want na ongeveer een half uur waren we weer samen alleen de 4 wieldrive’s hadden over de duinwallen gereden, wat niet te doen was voor de 2 drive’s. De tocht ging verder over diverse grote vlaktes tot we uiteindelijk over drie duinbergen

moesten dit was behoorlijk heftig, berg op door het losse zand en we moesten proberen aan te houden en niet stoppen voor andere die eventueel vast waren gereden. Wij brachten het met B2 er heel goed vanaf, alleen B1 had moeten uitwijken voor een voorganger en was daarom vast gereden. Maar de sleepdienst Ruud en Tjeu hadden hen aangepikt en verder gebracht. Bij de derde duinberg ging het wel erg heftig B2 moest ontzettend hard werken en zijn temperatuur liep erg snel veel te hoog op. We verliezen ook bijna onze bumper, waar hebben we dat ook al weer meer meegemaakt ? En toen, in een keer was het afgelopen met B2. Hij sloeg af en het was einde oefening, hij was vastgelopen. De temperatuur was ook opgelopen tot 130 graden en dat houd een automotor kennelijk niet lang vol. Onze vrienden Ruud en Tjeu zijn meteen ter plekke met hun Patrol en slepen ons op tot we op harde ondergrond staan. Daar wordt de schade opgenomen en beslist om ons verder te laten slepen. Dit gaat af en toe op behoorlijk ruwe manier maar we hangen eraan dus butsen met horten en stoten achter de Patrol aan. Onderweg gaat onze bodemplaat ook nog los wat een kabaal geeft zodat iedereen ons na kijkt. We worden zo naar onze overnachtingplaats getrokken. Bij aankomst wordt de diagnose gesteld, koppakking kapot, en meteen beginnen Sjaak en Gerald te sleutelen. Binnen nog geen uur is het karwei geklaart maar de motor loopt niet echt soepel. Morgenvroeg moeten we om 6:30 uur vertrekken naar Nouakchott. We gaan over het strand rijden maar moeten voor de vloetlijn blijven vandaar zo vroeg vertrekken. De dag daarna gaat het richting Dakar. We hopen dat we morgen met B2 in Nouakchott terecht komen want we willen tenslotte met beide auto’s de eindbestemming halen. De Firma PEVESTA uit Helmond heeft ons nl een sponsorbedrag van niet minder dan 500 euro beloofd als we met beide auto’s Banjul in Gambia zullen bereiken. En Piet leg ze maar alvast klaar want we zullen er alles aan doen om de eindstreep te halen. We zijn er bijna en daar verlangen we met z’n allen erg naar, want het is toch een hele reis maar ook een bijzondere ervaring en beslist geen vakantie maar wel erg afzien. Overigens vanavond hebben we nog in de Atlantische Oceaan gezwommen en dan was erg aangenaam want we hebben ons al drie dagen niet fatsoenlijk kunnen wassen en dan is zo’n bad in de oceaan erg aangenaam. Nou welterusten en tot morgen. Ben

Dag 16, maandag 5 maart: Nouakchott – St Louis; 300 km. Je leest het goed. Vandaag weer, net als gisteren, start in Nouakchott. We hebben, samen met collega-websites, de weg weer gevonden. Ze hebben simpelweg een dag langer in het zand gespeeld, dan in het routeboek was aangegeven. Als alles goed verloopt, komen ze tegen de avond in St.Louis op camping Zebrabar aan. 13.44u Eindelijk weer contact middels sms. Ze staan bij de grens met Senegal. Bollie-II rijdt op z’n laatste krachten, maar ze zijn hoopvol dat ie Banjul zal halen. Ze zien echte armoede. Kinderen, die om eten vragen. Ze zijn weer terug in de realiteit. 16.13u Op de geotrackkaart rijden ze momenteel niet de directe weg naar St.Louis, maar van Rosso weg richting kust langs de grens van Senegal. Dit kan te maken hebben, omdat gewaarschuwd werd niet bij Rosso de grens over te steken i.v.m. berovingen. 23.13u Ben en Gerald melden, dat ze voor de poorten staan van de Zebrabar, maar de douane nog een beetje moeilijk doet. Krijg je dan, als je zelf je bier wilt meenemen. Was een lange rit vandaag, vanaf vanochtend 06.00u. Voor de goede afloop verwijs ik naar ons gastenboek, waar de vrouwen van het team ROC-friends go for Africa ons goed op de hoogte houden…..

“Heeft hier een paleisrevolutie plaats gevonden?..............”

Afgelegde kilometers tot dan: 5.910 kms.

Dag 17, dinsdag 6 maart: St Louis (Zebrabar) - ??? Ik weet op dit moment nog niet, of ze vandaag nog gaan rijden. Een rustdag, na de rit van gisteren, kan ik me levendig voorstellen………

“Alhoewel, zo heel erg ver is het niet meer………” Er zit geen enkele beweging in het “stipje” op de geotrack.

“Het is inderdaad stil aan de overkant……………..” Het is niet goed te herkennen. Liggen ze aan het strand of zitten ze al aan de bar? Of dromen ze nog van een lekker frietje met veel mayonaise, een biefstukje of Indische rijsttafel??? Wat het ook is, verdiend hebben ze het na die inspannende dag van gisteren. Misschien moet de een of andere zelfs nog sleutelen aan z’n bolide om ook de laatste kilometers nog tot een goed einde te brengen. Ik ben ervan overtuigd, dat ze het allemaal gaan halen. Er heerst een teamgeest, die zijn weerga niet kent! Zowel in het verre Afrika als hier in ons kikkerlandje. Iedereen thuis leeft met ieder team mee. Wie had het kunnen bedenken: samen zijn we tot heel veel in staat! Nog even volhouden Riny; niet sentimenteel worden. Eigenlijk, wat Margoth mag, mag ik ook, toch? (zie gastenboek) Het doet me eenvoudig heel veel deugd. Ik heb zojuist nog een sms naar Ben gestuurd en gevraagd of ze al wakker zijn en wat de plannen zijn voor vandaag? 12.32u Da’s snel! Ze zijn wakker en genieten vandaag van een rustdag op landgoed Zebrabar. A-D zit nog in Dakar (quiz: wie is A-D?). Helaas, mailen doet hij pas morgen.

“Ben, die heeft hulp nodig……………”

Dag 18, woensdag 7 maart: St Louis – Dakar; 300 km Vandaag wordt gereden naar “Lac Rose”, de jaarlijkse eindbestemming van de officiële Dakar rally. Hier behaalde Hans Stacey uit Best in januari zijn grote triomf bij de trucks.

Stacey in actie (klik 2x op play).

Ook onze mannen en vrouwen gaan in een triomftocht naar Dakar. Want of ze willen of niet, ze krijgen de gehele rit een escorte van de douane mee. Ze zullen overnachten in Campement “Lac Rose”. Er is keuze, of in een tent of in het hotel. Overigens, ik zou het wel weten. 13.30u. Sms van Ben. Ze zijn de dag begonnen met wachten. Alvorens ze konden vertrekken hebben ze tot 10.30u moeten wachten. Helaas hij schrijft niet waarom. Misschien waren de douaniers niet eerder wakker. Ze hebben nog 134 km naar Dakar. 18.43u. Een sms van Gerald. Ze zijn aangekomen op de accommodatie Lac Rose. Morgen de allerlaatste etappe naar Banjul. Graag wil ik nog iets kwijt in eigen zaak…… Voor een van onze teamgenoten is de aankomst zeker een verademing. Want op Guesthouse en camping “Kairoh Garden” in Tanji, waar ze morgen aankomen, ligt een pakketje waarvan hij de inhoud voor de laatste dagen dringend nodig heeft. Mede dankzij de grandioze inzet van Barbara Somers en haar man Kawsu, eigenaars van Kairoh Garden, is dit pakketje op tijd op de plaats van bestemming. Afgelopen woensdag 28 februari hebben we de zending door DHL in Bakel op laten halen met eindbestemming Kairoh Garden, postbus 3509 in Serekunda. Zoals Go for Africa, beschikt ook DHL over zo’n mooi tracking-system en kon ik zien, dat de zending op vrijdag 2 maart om 18.06u in Banjul was aangekomen. Maandag 5 maart was de status van de zending plotseling ”Zending vastgehouden”. DHL-Nederland wilde me niet helpen. Ik moest dit maar regelen met DHL-Gambia. Is ook net om de hoek. We zijn nu een paar dagen verder en Barbara van Kairoh Garden heeft dit voor ons opgelost. Nadat ze op maandag tevergeefs naar DHL in Banjul was gegaan heeft ze uiteindelijk na diverse telefoontjes de zending los gekregen. Terwijl voor de zending betaald is tot aan het afleveradres, heeft ze die vanmiddag zelf per taxi in Banjul op moeten halen. Dankzij haar tomeloze inzet is een einde gekomen, wat een nachtmerrie dreigde te worden. Barbara petje af en nogmaals hartelijk dank! Overigens, de toegezegde mail van Ben staat nog uit. Afgelegde kilometers tot nu: 6.210 kms

Dag 19, donderdag 8 maart: Dakar – Banjul; 350 km Vandaag de allerlaatste loodjes! Lijkt een korte etappe, maar ze krijgen te maken met zeer slechte wegen. Ze gaan vandaag van Senegal naar Gambia. Ze rijden dan zo’n 2 kilometer door niemandsland. Ondanks dat het niemandsland is, bevindt zich hier altijd zeer veel inheems volk. Waarschijnlijk allemaal onderweg naar de Vlisco. Het laatste stuk van de rit gaat per veerboot naar Banjul over de monding van de rivier de Gambia. Tickets zijn op de boot zelf niet te koop. Dit moet vantevoren geschieden in een kantoortje ergens in een loods links van de weg. Als je goed kijkt, zie je op een gegeven moment in een bocht een bord met “Tickets”, en daar is het dan. Ontvangst is in Guesthouse Kairoh Garden. Onderweg treffen ze vrienden van Bakelse voorgangers uit de rally Amsterdam – Dakar: politieagent Yaya Dukurett van de Gambia Police Force en taxichauffeur Sayang Manjang uit Serekunda. Moeten de hartelijke groeten hebben van Hans Roosen en Peter v.d. Aa. 09.00u. Zeer slecht en droevig nieuws!

Na 40 kilometer legt Bollie-II het loodje. Laatste reddingspogingen van het artsenteam Sjaak en Gerald mochten niet meer baten. Hij voelde zich al niet lekker, toen hij uit de woestijn kwam. De barre omstandigheden aldaar hebben teveel van hem gevergd. Hij is 15 jaar oud geworden. Al met al heeft hij in zijn laatste levensdagen nog mogen genieten van een heel mooie reis. Hij wordt op sleeptouw genomen en onder escorte van alle collega-barrelaars naar zijn laatste rustplaats, een technische school in Gambia, gebracht. Een waardig afscheid! De aankomende auto-chirgurgen aldaar mogen hem open maken en de uiteindelijke doodsoorzaak vaststellen. Learning on the job, of zoiets. Ik wens Ben, Frans, Gerald en Sjaak heel veel sterkte in deze harde tijden. Ze hebben nog ongeveer 260 kilometer te gaan. Dit wordt geen dollemansritje. Maar ze zijn door de wol geverfd en zullen ook deze laatste klus, met ondersteuning van de overige kameraden, tot een goed einde brengen.

“Hier was Bolli-II nog in hogere sferen en verheugde zich zeer op de reis………..” 12.40u. Ze rijden nog steeds in de groep. Zoals het hoort in een rouwstoet, Bollie I voorop (niet bekend, of Bollie II hier achter hangt). Ze rijden momenteel over zeer tot nog meer slechte wegen. Ik heb ze gewaarschuwd! Het roadbook, noch de GPS, noch de landkaart geven aan, wanneer ze op de “harde weg” komen. De Bollies hebben veel te lijden. Ze hebben 234 kilometer gereden. Dus nog “slechts” 116 kilometer. Dat gaan ze halen! 13.19u. Al moeten ze hem over de grens duwen; hij zal in Gambia komen. Mannen met karakter die ROC-friends go for Africa. Ben denkt in de verte de grens al te zien. Lijkt me nog een

beetje ver weg, of de Geotrack is in de bonen. Maar ja, ik begrijp de verwarring in deze zware tijden. 15.47u. Ze staan nu al zo ongeveer 2 uur te wachten voor de grens in onderhandeling met de douane. Ik kan helaas niet horen Het volgende obstakel ligt al te wachten. De veerboot in de naar Banjul. Maar het geduld van onze mannen is deze reis gesteld………

van Gambia. Jan Huizinga is waarover. haven voor de oversteek al veel vaker op de proef

Hier wachtten ze op de veerboot naar Banjul. Overtocht is 4 km. 17.14u. Eindelijk! Ze zijn de grens over; in Gambia. Einddoel in zicht. Nog 20 kilometers tot aan de veerboot. De weg blijft slecht. Waar gaan dan al die ontwikkelingsgelden naar toe? Misschien toch iets om over na te denken….. Af en toe ook eens asfalt sturen. Blijft vanzelf warm tot daar. 19.01u. Ze zijn bij de veerboot gearriveerd. Ze dachten in eerste instantie, dat een fanclub hen stond op te wachten. Maar het blijken honderden van kinderen te zijn, die souvenirtjes willen. Die hebben natuurlijk ook de hele tijd op onze site gekeken. Of ze ook medelijden hebben met Bollie II? Overigens Bollie II wordt door de rode Patrol van Team Doe Mar Wa uit Brouwhuis naar zijn laatste rustplaats getrokken. Brouwhuis? Is al jaren van Helmond. Heel vroeger nog een kolonie van Bakel. 20.56u. Ze kunnen nu de boot op. Er waren nog een aantal wachtenden voor hen. Ze hopen, dat de fanclub hen dan met rust laat. Je kunt merken, het loopt op zijn eind. Ze hebben het gehad. Is ook niet verwonderlijk, na ruim twee en een halve week en zes en een half duizend kilometer. En niet te

vergeten, het inslapen van Bollie II. Ze verlangen met z’n allen naar rust en slaap. Zullen toch eerst nog wel een pilsje pakken. Slaapt lekkerder. De eerste condoléances zijn binnen……

Ter nagedachtenis aan onze Bollie II. Samengesteld door een bezorgde thuisblijver……. 22.31u. "ROC-friends go for Africa" heeft eindbestemming bereikt! Hierop kunnen ze apetrots zijn. Jongens GEWELDIG!!! Ze zijn in hotel Badala Park. Bollie I en Bollie II staan netjes naast elkaar op de parking.

Afgelegde kilometers tot dan: 6.560 kms.

HET EINDDOEL IS BEREIKT op 8 maart: BANJUL !!

Bakel-Dakar van dag tot dag (route wijkt soms af van geplande rode route)

Dag 20, vrijdag 9 maart: welverdiende rustdag Hier hebben ze maanden naar toegeleefd. Ze hebben de eindbestemming: Banjul in Gambia gehaald. Ik kan je verzekeren, ze zijn hier gelukkig mee. Ze wilden de ROCleerlingen van Jan Huizinga ondersteunen in hun streven: “Van leerlingen, voor leerlingen”. Nou, in deze mooie doelstelling, zijn ze volledig geslaagd. Het team “ROCfriends go for Africa” levert 2 auto’s af aan een technische school daar ter plekke. Ik ga er van uit, dat ze gisteravond terecht nog een feestje gebouwd hebben en wat langer genieten van een welverdiende slaap. De komende dagen kunnen ze nog genieten

van een stukje vakantie, alvorens ze maandag om 23.45u. op het vliegtuig stappen richting Nederland. Een aantal leerling-teams hebben zich gisteren van de overigen afgescheiden. Enkelen blijven nog in Senegal, anderen gaan verder Gambia in. Zij zullen de komende weken stage lopen bij collega-studenten aldaar. De komende dagen zullen niet meer zo hectisch zijn, maar er blijft nieuws komen vanuit Gambia; wellicht ook foto’s. Dus blijf onze site volgen en maak overvloedig gebruik van ons Gastenboek. Ze hebben uiteindelijk nu zelf ook de tijd om op onze site in te loggen en te zien, wat ze alles “aangericht” hebben. 17.58u. Het is wel effen wennen, zonder stress de hele dag……. Maar goed, ze zijn op een of ander moment vandaag toch weer hun bed uitgekropen. Ze hebben op bovengenoemde tijd zelfs een sms gestuurd. Ik moest jullie laten weten, dat Bollie II vanmiddag gedoneerd is aan Gambia Technical Training Institute. Ze korten dat daar gewoon af met GTTI. Maar ja, Ben wil zijn prepaid kaart natuurlijk nog opmaken. Hij geniet van ieder moment, dat ie niet hoeft te bellen. Was omgekeerd dan niet handiger? Dat GTTI gaat ons nu geheid op technisch gebied de komende jaren voorbij streven. Die doen dat niet zoals de Japanners met foto’s, maar nemen direct het gehele object als voorbeeld. En dan eentje, die tot de laatste snik heeft gewerkt. Very clever! Ik zie het al voor me op de autoboulevard in Bakel in 2011. Dealer Nomada introduceert Kameleon made in Gambia. Dan hebben onze mannen en vrouwen wel aan de wieg gestaan van deze economische evolutie. Maar alle gekheid op een stokje. Deze jongens en meiden hebben wel een bijdrage geleverd om de jongens en meiden daar een kans te geven om een heel klein beetje boven het maisveld (figuurlijk) uit te steken. Uiteindelijk begint een regenbui ook eerst met een paar druppels. Vanavond krijgen ze nog een etentje aangeboden door het Gambia Technical Training Institute, in de volksmond GTTI. Komende maandag wordt Bollie I van eigenaar verwisseld en vindt tevens de officiële overdracht plaats in het bijzijn van de studenten. Ik krijg nu echt het gevoel, dat die daar met omgekeerde toetsenborden werken. Die beloofde e-mails en foto’s willen maar niet komen. Dag 21, zaterdag 10 maart: rustdag Geen berichten ontvangen uit Afrika.

Dag 22, Zondag 11 maart: rustdag De laatste mails van Ben uit Afrika……….

Dinsdag 6 maart 2007 Gisteren om 9:30 uur weer vertrokken vanuit Nouakchott richting St.Louis – Camping Zebrabar. Een afstand van ongeveer 300 km. Door de begeleiding van de gids Bomba gaat het iets soepeler bij de politiecontroles. Bomba had vooraf onze formulieren (3x) verzameld en had een bedrag geïnd om te kunnen betalen waar het

nodig was. Nou dat is eigenlijk overal want ze zijn zo corrupt als de pest. Met geld is hier echt alles te koop. Wat mij vandaag opviel was dat in het kleinste gehucht zelfs een minaret staat met luidsprekers. Vanmorgen om 5:30 uur ook weer bij ons hotel, wat overigens super was, werden we gewekt, met dezelfde onverstaanbare klaagzangen ?? In Mauritanië zijn verkiezingen kennelijk want overal in ieder dorp staan grote tenten opgesteld met gigantische membraam speakers die constant keiharde muziek draaien op volume 100 niet normaal. We zien heel veel posters met de tekst “Vote Sidi”, kennelijk toch een grote man in de politiek. Overal waar we s’middags langs rijden staan bij de tenten drommen mensen en de vrouwen staan apart en maken rare geluiden, misschien is dit zingen bedoelt. Overal waar je langs een dorpje komt rennen de kinderen naar de straatkant en roepen om cadeau, cadeau, stillo of yam-yam wat eten betekent. We hebben vandaag ook veel zandstormen. Het zand waait met grote snelheid over de weg. Ook hier weer veel tenten langs de weg waar je de mensen in ziet liggen. Als je in zo’n tent binnengaat, moet je eerst je schoenen uit doen. Binnenin liggen een soort raffia kleden die constant met een kort bezempje schoon geveegd worden. Soms zie je ook een grote groep kinderen in die tenten zitten. Dat zal dan een schooltje zijn denk ik. Om 13:00 uur stoppen we op een open plek langs de weg om te lunchen. We eten voor de afwisseling maar weer tomatensoep. Er is een oude M-B aan komen rijden en dat bleek een verzekeringsagent te zijn waar we een verzekering, voor in Senegal, kunnen kopen. 5 Dagen 20 euro, voor onze auto’s. Onze teller B2 staat op 244694, we hebben 189 km. gereden. Vanaf deze plek gaat het via een sluiproute op weg naar Diama omdat Rosso niet zo’n goede keuze is . In Rosso schijnen ze erg moeilijk te doen om Senegal in te komen. Na een poos komen we op een punt bij een dorpje waar we Bomba zien praten met een dorpsinwoner. Ook weer direct kinderen om onze auto’s, we zien wijzen en begrijpen dat we moeten omkeren omdat kennelijk de route die we rijden geblokkeerd is. Na moeilijk keren zijn we een eind terug gereden waar we rechtsaf konden een moerasgebied in. Dit is het begin van de malariamuggen. Ik heb me al goed ingesmeerd. Sjaak is van mening dat dit niet nodig is?? Dan begint een eindeloze rit langs en over een dijk wat de afscheiding tussen Mauritanië en Senegal blijkt te zijn. Links moeras met hoog riet rechts moeras met struiken. Dit blijkt

achteraf een natuurgebied te zijn omdat we daarvoor op het eind bij de grensovergang 4,00 euro p/p moeten betalen. Zelfs hier waar eigenlijk niets meer is dan moeras en die dijk dan, leven mensen in van papier en plastic opgetrokken verblijven. Waar leven ze van, misschien zit er vis maar vooral muggen. Na ongeveer 45 km. hobbelige dijk met grote gaten, hier is het waar team Fes Fes in November hun eend aan gort hebben gereden, arriveren we om 16:30 uur bij de grenspost Mauritanië. Eerst moesten we betalen voor het park wat ik eerder al vermelde, toen moesten we 15,00 euro betalen om over de grens temogen na eindeloos wachten reden we door een laan van bomen en kwamen bij een moderne brug uit. Daar moesten we 18,00 euro betalen om over de brug te rijden. Na de brug kregen we het grenskantoor van Senegal. J.H. had alle paspoorten nog dus we dachten dat is hier zo geflikt. We werden naar een parkeerterrein gedirigeerd en daar begon opnieuw het wachten. Na onderhandelingen van J.H. moesten we 50,00 euro voor elke auto betalen om de grens over te mogen. Het duurde weer in en uit totdat J.H. kwam en vertelde dat ze meer geld moesten hebben. Dit accepteerde J.H. niet en was boos weggelopen. Maar ja je staat daar en kan niet verder. Toen kregen we onze paspoorten terug maar moesten alle kentekenbewijzen weer ingeleverd worden. Ondertussen dromde het van de kinderen rondom onze auto’s die om van alles schooide. Jonge moedertjes met hun baby’s die schooide voor de bebe en kinderen die, wat je ze ook gaf, bleven schooien dat je er echt misselijk van werd. Je kon niks anders want het wachten was nu weer op je kentekenbewijzen. Uiteindelijk kwamen die en moesten we weer wachten op politiebegeleiding. Dat alles heeft geduurd tot 22:30 uur. Er kwam een personenwagen waar we achter moesten rijden en die zou ons begeleiden naar “Zebra bar” met een snelheid van +/- 40 km/uur hebben we zo 60 km afgelegd en zijn uiteindelijk terecht gekomen op de plaats van bestemming. Hier blijven we 2 nachten omdat in Dakar de groep van A-D (Amsterdam-Dakar) nog op de camping zit dus moeten we ons vermaken hier in St.Louis. Vanmiddag om 14:00 uur varen we met een bootje terug naar St.Louis om deze stad te bezichtigen. We mogen hier niet met eigen auto’s, zonder politiebegeleiding, rijden. Het is maar een gammel gevalletje waar meer water door de zijwant binnen komt dan er rond omheen staat. De schipper heeft zijn zoon meegenomen om te lozen. Onder het varen worden we voorin constant nat gespetterd, maar we

bereiken toch na 1:45 uur St.Louis. Zodra we uitgestapt zijn besluiten we, Maarten, Adrie en Frans dat we met de taxi terug keren. We gaan op zoek naar het centrum van deze stad. Na de eerste hoek die we afslaan, komen we bij een aantal straathandelaren die ons van alles proberen te verkopen. Ze hebben houtsnijwerk, sieraden, broeken, T-shirts en vele andere dingen. We zeggen dat we niets kunnen gebruiken maar ze blijven maar aanhouden tot vervelends toe, we raken ze niet eens meer kwijt. Dan vraag ik aan een van de jongens, zijn naam is Thiam Idrissa Elimane, of hij onze gids wil zijn maar dan moet hij wel zorgen dat we niet lastig gevallen worden door de vele verkopers. Hij neemt deze baan aan en begeleid ons veilig door St.Louis. Hij vertelt, dat hij zijn brevet op school heeft gehaald en dat hij graag naar de universiteit zou willen maar dat kost hem 50,00 euro per maand en dat kan hij en zijn familie niet betalen. We zijn blij dat we hem als gids aangesteld hebben want niemand valt ons nog lastig en hij weet precies de weg in de stad. Na een poos hebben we dorst gekregen en we vragen naar een bar waar we iets kunnen drinken. Hij neemt ons mee naar een vrij rustige buurt waar een vriend ven hem een bar heeft. Een erg nette tent met nette bediening. We geven Thiam natuurlijk ook wat te drinken wat hij dankbaar aanvaard. Na gezellig wat gekletst te hebben vragen we hem naar een Internetcafe en of hij voor ons een taxi wil regelen. 2 Deuren verder schijnt een Internetcafe te zijn maar daar krijgen we geen bericht verstuurd. Ze hebben alleen van mijn bericht een onleesbare tekst gemaakt op de USB stick. Gelukkig heb ik het origineel nog op de laptop staan. Dan verschijnt een nette jonge man die onze taxichauffeur blijkt te zijn. Hij zal ons voor 10 euro netjes naar Zebrabar terug brengen. Ook hij heeft een leuk verhaal over zijn land Senegal. Dan komen we bij een politiecontrole hij zegt nog tegen ons: No problem its my friend the police. Maar hij schijnt een meter te ver zijn doorgereden en moet uitstappen en zijn papieren geven. Andere gaan er zich ook nog mee moeien, maar de agent houd de papieren en sommeert de chauffeur 10.000 ragi te betalen voor hij zijn papieren terug krijgt. Dat heeft hij natuurlijk niet dit is toch een bedrag van +/- 170,00 euro een gigantisch bedrag. Hij mag dan van de politie doorrijden maar moet later zijn papieren op komen halen. We beloven hem een telefoon en geven er ook een mee voor de politiebeambte en hopen dat deze darmee tevreden zal zijn. Corruptie ten top in dit land. Vanavond was een

BBQ geregeld maar daar hebben we niet aan deelgenomen omdat we het niet helemaal vertrouwen met de salades en het vlees. We hebben maar weer ons eigen potje gekookt voor de afwisseling goulashsoep, met veel te veel peper, en daarna nasi met een hamburger. Nou ja het vult. Nu ga ik weer slapen want morgen gaan we om 7:00 uur weer vertrekken richting Dakar het eigenlijk eerste doel van onze reis en finaleplaats van Parijs – Dakar. Of Lissabon – Daker. Dakar een stad met meer dan 2 miljoen inwoners dat zal weer gekrioel zijn. Langzaam bereiken we het einde van onze missie. Dakar is hier 260 km vandaan maar daar gaan we waarschijnlijk 6 uur over doen en dan moeten we niet teveel van die lastige politiecontroles krijgen. Wordt vervolgd. M.vr.gr. Ben

Donderdag 8 maart 2007 Ik heb me gisteren toch een beetje vergist we zijn niet helemaal tot Dakar gekomen maar zijn naar Lac Rose gegaan de laatste proef en finaleplaats van Lissabon –Dakar. Toch wel gaaf om ook daar te rijden waar de echte grote jongens zijn gefinisht. Een hele mooie plek trouwens langs het meer, wat ook rose kleurt, is een zandvlakte waar de hele club over de finish is gegaan en ook wij, alleen waren wij nog niet op onze bestemming. Er was ook een leuke accommodatie waar we konden eten en drinken. Er stonden diverse ronde hutten waar wij er 2 van hebben gehuurd. Het was de bedoeling dat er 4 personen in elke hut zouden slapen maar ik verkoos mijn tentje boven die hutten. Ik begin er aan te wennen aan het kamperen. Het enige nadeel was dat het buiten behoorlijk stonk naar een riolering, ik vroeg me trouwens af of het binnen in die hutten beter zou zijn? Leuk was dat er ook nog teams waren van A – D waarvan een team die reden met een citroen, hadden we eerder ook al getroffen in Marokko of Mauritanië, die hadden de hele auto omgebouwd onderweg tot een vreemd uitziend vervoermiddel. Dit was die wagen die een compleet motorblok op de bijrijderplaats had liggen. Nu was de achteras vervangen door een starre as en de achterspatborden waren naar

binnengevouwen en het geheel zag aan de achterzijde uit als een zeepkist. Toch knap dat ze deze auto nog aan het lopen hadden. Ook stond er een Jeep Cherokee die over de kop was gegaan. Het dak was helemaal gedeukt en de zijkanten vervormd. De voorruit was gesneuveld en ze hadden de achterruit voorin gezet helemaal met duk-tape vastgeplakt ook zij gingen verder met deze wagen. Alleen goed dat het niet geregend heeft want ruitenwissers waren niet meer aanwezig. Een grote Volvo 640 geloof ik had de brui eraan gegeven. De motor was helemaal vastgelopen. Volgens de eigenaren was er niks meer van te maken. Een inlander had aangeboden om te proberen deze wagen weer aan het lopen te krijgen voor 40 euro. Dat vonden de eigenaren wel interessant dus gaven hem de gelegenheid deze klus te klaren. Het was aardig om te zien hoe zo’n zwarte jongen,met een aantal vrienden, probeerde deze klus te klaren. De motor draaide wel weer rond maar hij heeft hem helaas niet meer aan het draaien gekregen. Ik denk dat er toch een aantal vitale delen van het motorblok zijn gesneuveld. Deze auto moest dus verder meegesleept worden. Dit moet omdat er geen auto’s achter mogen blijven in Senegal. S’morgens om 7:00 uur zouden we weer vertrekken omdat we de A-D rijders voor wilde blijven. Het streven was goed maar de meereizende ambtenaargids was niet aanwezig. Later bleek dat hij een eind verder op al een tijdje stond te wachten, wat resulteerde in een vertrektijd van enkele uren later. We hadden ondertussen wel een ontbijt genuttigd. Nou het ging weer op weg. Na diverse stoppen onderweg, om iedereen weer bij te laten komen, hebben we door Senegal gereden waar we weer een heel andere levenswijze van de mensen daar hebben kunnen aanschouwen. Daar leven de mensen nog in echte rieten hutten zoals ze in boeken en verhalen over negertjes voorkomen. Er lagen heel veel dode kadavers langs de weg van koeien, ezels, geiten en schapen. Deze worden niet opgeruimd maar blijven gewoon liggen. Natuurlijk drogen die hier heel snel uit door de hitte maar het is een onprettig gezicht die dode beesten langs de weg. Een keer zagen we een aantal aasgieren neerstrijken op zo’n kadaver. Dat zijn echt hele grote vogels die meteen beginnen te trekken aan zo’n lijk. Ja dat is Africa. Ook hier weer in al die dorpjes roepende kinderen langs de weg voor kado’s.We naderde de Senegalese – Gambiaanse grens. Dit keer was de grens midden in een dorpje dus stond je stil tussen honderden bedelende kinderen in de snikhete zon. Gerald hadden ze helemaal over de rooie. Hij gooide op een gegeven moment de deur

open en schreeuwde: opgefl……..hier. De kinderen schrokken er wel van maar even later stonden ze weer monseigneur cadeau enz. De paspoorten werden opgehaald en een kopie van onze gegevens daarmee is JH weer naar het buro gegaan van de douane. Na een hele poos kwam hij terug met de paspoorten en wij dachten door te mogen rijden maar dat was niet meer dan 50 mtr. verder daar werden we weer tegengehouden en toen moesten weer alle autobezitters met hun autopapieren en verzekering komen. Een dikke forse neger, hij leek wel op Loemoemba, joeg ons weer allemaal weg omdat er enkele op zijn bankje voor het kantoortje waren gaan zitten. Toen bleek dat ze weer geld moesten hebben voor het invullen van een formulier waar onze meegenomen kopie’s ook dienst voor hadden kunnen doen maar er is toch een bepaald machtsvertoon waar je afhankelijk van bent. Dit duurde weer een hele poos wachten en wachten uiteindelijk na ca. 5,5 à 6 uur konden we weer op weg. Over zeer slechte wegen met weer diverse police controles die, omdat er een gids bij was, zonder problemen gepasseerd konden worden. Zo zijn we de hele dag doorgehobbeld tot we bij een weegstation kwamen waar de kaarten voor de oversteek gekocht werden. Eerst zouden alle auto’s gewogen moeten worden later was het weer niet nodig. De, oude Nederlandse veerboot zou ons wel kunnen dragen. We zijn doorgereden tot aan de veerboot waar we in een rij werden gezet in een met muren omringde ruimte. Daar hebben we weer opnieuw 2 uur moeten wachten voordat we op de veerboot konden. Ondertussen waren er kinderen op het terrein gekomen die bereid waren om alles voor je te doen als ze maar iets bij konden verdienen. Ze kwamen met allerlei verhalen over hun arme familie en dat ze graag willen studeren maar geen geld daarvoor hebben enz. enz. Op een gegeven moment noemde ze mij voortaan daddy, its my daddy zeiden ze tegen andere.. Het waren best intelligente kinderen want ze wisten veel van hun land en waren er trots op. Toen op de boot, een oude Nederlandse veerboot.De overtocht duurde ongeveer 20 minuten. De gids vertelde ons dat het 20 minuten rijden was naar het hotel. Daar kwamen we in het donker aan om 22:00 uur. We waren erg moe van de hele dag wachten een stukje rijden en weer wachten maar we hebben de eindbestemming bereikt met de twee Volkswagen passat’s weliswaar de ene slepend maar we zijn er. We hebben het toch maar gepresteerd en dan met auto’s die voor een dergelijke reis eigenlijk niet geschikt zijn. Sommige hadden bij het begin van de reis ook hun bedenkingen maar we hebben het gefikst. De auto’s hebben

wel erg veel te verduren gehad maar voor hier zijn het nog knappe auto’s als je tenminste kijkt hoe ze hier rond rijden. Nu moeten we vanavond nog naar ons project en naar de camping Kairoh Garden in Tanji. Ik weet nog niet hoe we dit allemaal gaan doen we wille vandaag eerst een echte rustdag, hier in het hotel genieten we hebben het verdiend vinden we zelf. Jammer dat ik niet overal de gelegenheid heb gehad om de berichten door te zenden deze keer is het een heel verhaal ineens maar ik heb het een beetje opgespaard en ga direct bekijken waar ik het kan versturen want ook in dit hotel is geen Internet maar schijnbaar in de buurt wel. Riny heeft ons constant op de hoogte gehouden via SMS en zoals ik begreep kon hij ons ook volgen via de GPS. Ook is het jammer dat ik zo weinig foto’s heb kunnen versturen maar als het vandaag ook niet lukt dan hebben jullie ze nog allemaal tegoed. M.vr.gr. Ben.

Zaterdag 10 maart ’07 Vandaag een dag van luieren en niks doen. Ik heb getracht Ya Ya de politieman te bereiken. Na drie keer bellen is me het gelukt, hij klonk heel enthousiast en beloofde direct te komen. Net op het punt dat we naar de stad wilde kwam hij aanzetten riep hij “where is Ben, my friend” terwijl ik hem nog nooit ontmoet heb, was ik al zijn vriend. Hij schudde mij hartelijk de hand en vroeg me hoe het met Peter en Hans ging en nog iemand waar hij de naam niet meer van wist. Ik heb de brief, die Peter mij meegegeven had, opgehaald en aan hem gegeven. Hij verwachte kennelijk ook nog een pakket ? Dit hebben wij niet meegekregen.! Hij beloofde ons dat we hem op elk moment van de dag konden bellen als we hem nodig hadden. Omdat we op het punt stonden te vertrekken hebben we meteen gebruik gemaakt van zijn diensten door ons naar een restaurant te laten brengen, Amsterdam Gogo of iets dergelijks. Daar hebben we goed gegeten natuurlijk hadden we Ya ya ook uitgenodigd. We aten en dronken daar voor 15,= euro per persoon voor begrippen van hier vrij prijzig maar wat heb je nu voor dat geld bij ons. Na

het eten zijn we op zoek gegaan naar een discotheek waar de slag uit moest gaan. Toen we daar aankwamen was er nog niet veel te doen maar later werd het steeds drukker en drukker, met moderne discomuziek. Er stond ook een Pooltafel waar we op gespeeld hebben tegen gasten van daar. Het ging ons nog redelijk af want we wonnen diverse partijen. Elk spel koste 50 Dalasi wat neer komt op 1,50 euro. Niet gering. Naarmate het later werd kwamen er steeds meer mensen om ons heen staan die allemaal vrienden wilde zijn. Ik heb het een hele tijd afgekeken en ben toen terug gegaan naar het hotel omdat ik het wel gehad had. Dit was dan weer een dag voorbij. Morgenvroeg heb ik met Yaya afgesproken omdat ik hem een aantal gebruikte telefoontjes beloofd heb. Het is dan zondag dus ik denk dat we het maar weer rustig houden een beetje luieren bij het zwembad of zo. Maandag hebben we nog even de officiële overhandiging van de Passats en dan kunnen we ons gaan voorbereiden op de terugvlucht. We hebben onze vlucht al nagecheckt dus dat gaat ook goed komen. Langzaam maar zeker verlangen wij weer terug te zijn in onze eigen omgeving. Wij hebben het ondertussen hier wel gezien. Het rijden hiernaartoe was inspannend maar erg mooi door de diverse indrukken die we hebben opgedaan onderweg. Het vakantiegevoel, hier in dit hotel, kan ik niet echt krijgen ondanks dat ze hun best doen is het toch maar behelpen. Het water is niet altijd voorradig, de stroom valt regelmatig uit en de hygiëne laat te wensen over. Wat zijn wij in ons land ver doorgeslagen op dit gebied bovendien hebben ze van ons kasplantjes gemaakt want we moeten echt opletten wat je hier nuttigt wil het niet in een buikloop eindigen. Ik moet het afkloppen maar tot op dit moment heb ik nog niet echt last daarvan gehad. Zo nu direct weer op zoek naar een goed Internetcafe om deze berichten te verzenden, want ik had van Riny begrepen dat het de laatste keer niet goed gegaan is. ?? M.vr.gr. Ben

Een gedicht van het thuisfront………

aÉz xxÇ Ättàáàx âÑ wtàx ätÇ {xà Ut~xÄáx à{â|áyÜÉÇà [xà |á Çâ u|}Çt äÉÉÜu|} xÇ éxààxÇ }âÄÄ|x ãxxÜ äÉxà ÉÑ [ÉÄÄtÇwáx zÜÉÇw

WttÜÉÅ ÇÉz xxÇ Ättàáàx uxÜ|v{à}x xÇ wtÇ |á {xà x|Çwx äxÜ{ttÄ at W|Çáwtz ãÉÜwà {xà ÄxäxÇà}x ätÇ ÉÇá |xwxÜ ãxxÜ zxãÉÉÇAAAÇÉÜÅttÄAAA iÉÉÜ }âÄÄ|x étÄ {xà ãxÇÇxÇ é|}Ç àxÜâz |Ç w|à ÜxzxÇtv{à|zx axwxÜÄtÇw jttÜáv{|}ÇÄ|}~ Å|ááxÇ }âÄÄ|x tÄ áÇxÄ ãxxÜ wx éÉÇ xÇ {xà ãÉxáà|}ÇétÇw mÉËÇ F ãx~xÇ zxÄxwxÇ äxÜàÜÉ~ wx áàÉxà utÜÜxÄá Ü|v{à|Çz UtÇ}âÄ [xà Ä|}~à éÉ ÄtÇz zxÄxwxÇ wtà }âÄÄ|x tyÜx|áwxÇ ÇttÜ {xà zÉxwx wÉxÄ Wxéx ãx~xÇ ãtÜxÇ ÉÉ~ äÉÉÜ ÉÇá áÑtÇÇxÇw xÇ äÉÄ zxuxâÜàxÇ|ááxÇ bÉ~ ã|} éâÄÄxÇ w|à wx ~ÉÅxÇwx à|}w ãxÄ xäxÇ Å|ááxÇ jtÇà {xà à{â|áyÜÉÇà wtà ÅÉzxÇ }âÄÄ|x ãxÄ ãxàxÇ [xuuxÇ ÉÅ tÄÄxá àx äÉÄzxÇ ? âÜxÇ tv{àxÜ wx cV zxéxàxÇ iÉÉÜ ÉÇá tv{àxÜuÄ|}äxÜá ãtá {xà ÉÇàéxààxÇw y|}Ç bÅ ä|t {xà Åxw|âÅ Zf` xÇ cV vÉÇáàtÇà ÉÑ wx {ÉÉzàx àx é|}Ç WtÇ Çâ xxÇ ~Äx|Çx àxÜâzuÄ|~ ätÇty {xà äxÜàÜx~ ätÇ Ut~xÄ ÇttÜ UtÇ}âÄ `xà UtÜÜxÄá ÇttÜ ZtÅu|t tÄÄxá äÉÉÜ {xà zÉxwx wÉxÄ mÉÇwtz DK yxuÜâtÜ| ? wttÜ áàttÇ éx wtÇ uxÑt~à xÇ uxét~à ÉÑ {xà ÑÄx|Ç äÉÉÜ wx ~xÜ~ X|ÇwxÄ|}~ uxz|Çà {xà zÜÉàx täÉÇàââÜ Çt {xxÄ äxxÄ äÉÉÜuxÜx|wxÇw ãxÜ~ XxÇ z|ztÇà|áv{x ÉÑ~ÉÅáà ätÇ áâÑÑÉÜàxÜá? ytÅ|Ä|x xÇ äÜ|xÇwxÇ [xà ãtá xxÇ zxãxÄw|zx â|ààÉv{à w|x }âÄÄ|x éx~xÜ äxÜw|xÇwxÇ bÇwxÜ uxzxÄx|w|Çz ätÇ wx ~tÑxÄ? fÅ|àá xÇ fÅ|àá wx Ñ|xÜxãtt|xÜá xÇ {xà uÉxÜxÇÑttÜ jxÜw {xà xxÇ zxéxÄÄ|zx uÉxÄ ÉÑ {xà ~xÜ~ÑÄx|Ç tÄwttÜ

at ÅÉÉ|x ãÉÉÜwxÇ ätÇ ]tÇ [â|é|Çzt xÇ wx uâÜzxÅxxáàxÜ ãtá {xà â|àx|ÇwxÄ|}~ à|}w XÇ ãxÜw {xà äxÜàÜx~ wttwãxÜ~xÄ|}~x xxÇ yx|à aÉz ãtà Ättàáàx ~âááxÇ áÉÅÅ|zx Åxà xxÇ Ätv{ xÇ áÉÅÅ|zx Åxà xxÇ àÜttÇ bÇwxÜ uxzxÄx|wxÇw tÑÑÄtâá?äxÜàÜÉ~ wx ~tÜtättÇ iÉÉÜ f}tt~ ãtá xÜ ÅxàxxÇ tÄ äxÜãtÜÜ|Çz ÅÉxàxÇ ãx Ä|Ç~á Éy Üxv{àá {xà ÑÄx|Ç tyzttÇ `ttÜ Çtä|ztàÉÜ UxÇ ãtá {xà áÑÉÉÜ Ç|xà u|}áàxÜ xÇ Ä|xà {xÅ zxÄâ~~|z wx zÉxwx ãxz |ÇáÄttÇ TÄ äÜ|} áÇxÄAAAAAAAA? äÉÄzxÇá Å|} {twwxÇ ãx ÇÉz ÅttÜ Çxà uxáàxÄw jxÜw xÜ tÄ ätÇâ|à UÉÄÄ|x E zxuxÄw `tt~ }âÄÄ|x zxxÇ éÉÜzxÇ ãx Ü|}wxÇ Ç|xà äxÜ~xxÜw jx é|ààxÇ Çâ Ü|v{à|Çz jxxÜà at w|à uxÜ|v{à {xuuxÇ ãx ÉÇéx éÉÜzxÇ ÄtàxÇ zttÇ XÇ äxÜwxÜ Åxà vtÜÇtätÄÄxÇ ÉÇá uxáà zxwttÇ Wtz D |á äÉÉÜ ÉÇéx täÉÇàâÜ|xÜá äxÜwxÜ zÉxw äxÜÄÉÑxÇ XÇ äÉÉÜ wx à{â|áuÄ|}äxÜá áàÉÇw |Ç {xà vÄâu{â|á wx àtÑ~ÜttÇ ÉÑxÇ DL yxuÜâtÜ| `ttÇwtzÅÉÜzxÇ xäxÇ |ÇyÉÜÅxÜxÇ {Éx {xà u|} eÉÉá zttà Wtà |á {xà ÅÉÅxÇà wtà wx Åâé|x~ Ñv |Ç ÉÇá vÄâu{â|á {xà xÜ u|} Ättà Wtà |á ãxÄ {xà Ättàáàx ãtà }x ~tÇ zxuÜâ|~xÇ à|}wxÇá vtÜÇtätÄ Wâá? ätÇ wxÇ [xâäxÄ? zÜ|}Ñà |Ç xÇ eÉÉá |á áÇxÄ ãxxÜ â|à w|à wtÄ iÉÄzxÇwx uxÜ|v{à ätÇ ÉÇéx ÅtÇÇxÇ ÂÉ }xx xxÇ äxÜzxàxÇ àxÄxyÉÉÇÊ

ZxxÇ ÑâÇà? à|}w zxÇÉxz ãx wÜtt|xÇ ÉÅ Âwtà |á àÉv{ {xxÄ zxãÉÉÇÊ a|xâã uxÜ|v{à? áàtÜàÅÉàÉÜ ~tÑÉà zxxÇ ÑtÇ|x~ tÄÄxá ~ÉÅà zÉxw XxÇ xÜätÜxÇ ÅÉÇàxâÜ ãxxà ÑÜxv|xá ãtà }x Åxà w|à áÉÉÜà ÑÜÉuÄxÅxÇ ttÇ ÅÉxà XäxÇ ÄtÇzá wx áÄÉÑxÜ xxÇ tÇwxÜx ÉÑ wx ~ÉÑ zxà|~à XÇ ÉÉ~ w|à ~tÜãx|à}x {xuuxÇ éx ãxxÜ zxyÄ|~à b }xx tÄãxxÜ xxÇ uxÜ|v{à? ãtà |á xÜ Çâ ãxxÜ ttÇ wx {tÇw W|à ~xxÜ |á {xà tÄÄxxÇ xxÇ ~tÑÉààx utÇw TÄÄxá ÉÑzxÄÉáà |xwxÜxxÇ uÄ|} xÇ ãxxÜ äÉÄ zÉxwx ÅÉxw UxÄÄxÇ éx wtà wx tvvâ {xà Ç|xà ÅxxÜ wÉxà Wx ~ÉxÄ~táà éÉ {ÉÉz éxààxÇ éÉwtà wx u|xÜà}xá éx~xÜ ~Éâw éÉâwxÇ áàttÇ XxÇ Äxzx tvvâ {|xÜäÉÉÜ Ü|á~xÜxÇ? wtà äÉÇwxÇ ã|} àÉv{ ãxÄ ãtà àx äxÜ zttÇ fÉÜÜç }ÉÇzxÇá }âÄÄ|x é|}Ç Ç|xà ttÇ xxÇ ät~tÇà|x@â|à}x uxzÉÇÇxÇ Wxéx t~à|x äÉÇwxÇ ã|}? {xà à{â|áyÜÉÇà? ätÇ }âÄÄ|x ãxÄ xÜz ÉÇuxéÉÇÇxÇ Wx tvvâ |á zxÄtwxÇ? wx áàtÜàÅÉàÉÜ äxÜätÇzxÇ wx ~ÉxÄ~táà zxäâÄw aâ wx uÉÉà ÉÑ ÇttÜ `tÜÉ~~É? ÅttÜ wtà ~Éáà xÇ|z zxwâÄw WÉÉÜ gÜââá xÇ f}xy â|àzxéãtt|w ätÇty XâÜÉÑt Ü|v{à|Çz `tÜÉ~~ttÇáx ÄtÇw aÉz xäxÇ xÇ }âÄÄ|x é|ààxÇ x|ÇwxÄ|}~ |Ç {xà ÄtÇz äxÜãtv{àx ãÉxáà|}ÇétÇw X|ÇwxÄ|}~ |Ç `tÜÉ~~É zxtÜÜ|äxxÜw XÇ tÄ ÅxàxxÇ |Ç áâÑxÜä|xá {ÉàxÄÄxà}x zxÄÉzxxÜw [xà xxÜáàx zxätÄ ätÇ w|tÜÜxx {xxyà é|v{ zxÅxÄw xÇ zxÄ|}~ ÉÉ~ ÄtàxÇ ãxàxÇ Wtà xÜ tÄÄxxÇ ÇÉz ÅttÜ ätÇ wx ÉäxÜÄxä|ÇzáÑt~~xààxÇ étÄ ãÉÜwxÇ zxzxàxÇ

iÉÄzxÇwx uxÜ|v{à |á ãtà xÜÇáà|zxÜ ätÇ ttÜw XxÇ ätÇ à{x uÉçËá {xxyà é|}Ç Ñ|ÄÄxÇ Ç|xà zÉxw uxãttÜw XxÇ Äxzx tvvâ? ~tÑÉààx utÇw Éy áàtÜàÅÉàÉÜ? wtà Åtz äÉÉÜ }âÄÄ|x Ç|xàá {xàxÇ `ttÜ Åxw|v|}ÇxÇ w|x ÇÉw|z é|}Ç w|x Åtz }x Ç|xà äxÜzxàxÇ U|} w|à uxÜ|v{à ~ÉÅà xxÇ à{â|áyÜÉÇà |Ç tvà|x ÂXxÇ à{â|áyÜÉÇà ãtà áàttàÊ XÇ w|x Ått~àx ätÇ xxÇ ãÉÉÜw ÉÉ~ wttwãxÜ~xÄ|}~ xxÇ wttw [|} |á {xà éÉ wâuuxÄ xÇ w|~ ãttÜw wtà |~ {xÅ {|xÜ äxÜÇÉxÅ ÉÇéx ÜÉàá |Ç wx uÜtÇw|Çz Âe|Çç W|}ááxÄuÄÉxÅÊ XäxÇ xxÇ f`f ÇttÜ CI@GFHCCDCI xÇ {xà |á xxÇ yx|à TÄÄx ÑÜÉuÄxÅxÇ ~ÉÇ xxÇ |xwxÜ {|xÜ ÉÑ w|à ÇâÅÅxÜ ~ã|}à mÉtÄá ãxÄux~xÇw |á xÜ zÜxà|z zxuÜâ|~ ätÇ zxÇÉÅxÇ XÇ é|}Ç éxÄyá? ÉÇux~xÇwxÇ ? wÉÉÜ e|Çç |Ç UtÇ}âÄ ttÇ xxÇ [ÉàxÄ zx~ÉÅxÇ WÉÉÜ é|}Ç |Çéxà xÇ ytÇtà|áÅx {xxyà |xwxÜxxÇ ~âÇÇxÇ ÑÜÉy|àxÜxÇ ätÇ w|à zxãxÄw|zx täÉÇàââÜ XÇ {xuuxÇ ãx Ç|xàá {ÉxäxÇ Å|ááxÇ tÄÄxxÇ wx ãxz wÉÉÜ `tâÜxàtÇ|x ätÇ ÉÇzxäxxÜ LI ââÜ Wtà ãtá ÉÉ~ äÉÉÜ e|Çç xxÇ äxÜäxÄxÇw áà|ÄÄx ãxx~ ãtÇà {|} ãÉâ {xà wtzuÉx~ àÉv{ äâÄÄxÇ Wtà ä|xÄ Ç|xà Åxx ÉÅ éÉÇwxÜ Ç|xâãá Ñtz|ÇtËá äÉÄ àx ÄâÄÄxÇ ;áÉÜÜç äÉÉÜ w|à àttÄzxuÜâ|~< ZxÄâ~~|z ttÇ wx zÜxÇá ätÇ fxÇxztÄ ãxxÜ éxÇwÅtáàxÇ ÉÅ àx uxÄÄxÇ XÇ ~ÉÇwxÇ éx ÉÇá wx ÉäxÜ wx áÑtÇÇxÇwx ãÉxáà|}ÇàÉv{à äxÜàxÄÄxÇ Wx Üâáà |á ãxwxÜzx~xxÜw ttÇ {xà yÜÉÇà xÇ à{â|á |á |xwxÜxxÇ uÄ|} xÇ àxäÜxx

^Ü|}zxÇ ãx uxÜ|v{à ÂUÉÄÄ|x \\ ~tÇ Ç|xà ÅxxÜ ÅxxÊ Wx ãÉxáà|}Ç |á {xÅ àxäxxÄ zxãÉÜwxÇ? {|} {xxyà {xà ÉÑzxzxäxÇ mxÄyá ÜxtÇ|Åtà|x uÜxÇzà {xÅ Ç|xà ÅxxÜ àÉà ÄxäxÇ `ttÜ ÉÉ~ }|} {xuà wx x|ÇwáàÜxxÑ zx{ttÄw ãxÄ|áãttÜ Ç|xà ÉÑ x|zxÇ ~Ütv{à `ttÜ éx {xuuxÇ }x Çxà}xá ÇttÜ }x Ättàáàx ÜâáàÑÄttàá zxuÜtv{à Wx x|ÇwáàÜxxÑ |á zx{ttÄw xÇ ÉÉ~ tÄ ãtÜxÇ ãx xÜ Ç|xà u|} \Ç {xà ztáàxÇuÉx~ ~âÇ }x {xà é|xÇ {xà à{â|áyÜÉÇà ãtá ÉÇàéxààxÇw uÄ|} ZxÇ|xà Çâ ÅttÜ ätÇ xxÇ ÑttÜ ãxÄäxÜw|xÇwx Üâáà|zx wtzxÇ ttÇ {xà áàÜtÇw XxÇ zÉxwx àxÜâzäÄâv{à xÇ àÉà W|Çáwtz |Ç axwxÜÄtÇw Als laatste wil ik Riny en Maggie namens mijzelf maar zeker ook namens de anderen, heel erg hartelijke bedanken voor alle sms jes, de hulp, steun en goede raad. En zeker niet te vergeten de mogelijkheid dit alles te volgen op de geweldige site Bakel.nu Bedankt.

De Allerlaatste dag. Het is mooi geweest! Met weemoed ga ik het dagboek sluiten. Blijf desondanks de komende tijd gewoon kijken op deze site. Er komen nog heel leuke foto’s en filmpjes van de reis. Ook het gastenboek blijft nog open staan. Het begon voor ons, “ROC-friends go for Africa”, in juni/juli vorig jaar. Een project “Go for Africa” opgezet door Jan Huizinga, docent aan Gilde-opleidingen in Venlo. Studenten autotechniek, die hun collega’s in Afrika onder de armen wilden grijpen voor een iets betere toekomst. Het was op het terras van ons “clubhuis”, dat hij ons wist te overtuigen van zijn doelstellingen. Wij, al wat “oudere leerlingen”, wilden hieraan graag onze bijdrage leveren. We zijn nu driekwart jaar verder, de tocht der tochten is achter de rug en ik denk dat we mogen zeggen: “Missie geslaagd”! Ik heb het al eens eerder gezegd. Het zijn een paar van die beroemde druppels, maar een regenbui begint ook met druppels. Natuurlijk hadden we dit niet in ons eentje kunnen klaren. Er waren “barrels”, onderdelen, gereedschap en natuurlijk geld voor nodig. Hierbij hebben sponsoren en donateurs ons spontaan geholpen. Daarvoor nogmaals hartelijk dank!

Natuurlijk is het dat niet alleen. Wil je ruchtbaarheid geven aan zoiets, dan heb je een website nodig. Harrie Jonkers heeft hiervoor zijn server(s) en technische kennis ter beschikking gesteld. Dan moet je er iets op gaan zetten. Ik heb dit met veel plezier gedaan, ondersteund door dochter Jeannine. Vooral de afgelopen 3 weken tijdens de tocht waren soms moeilijk om een verhaal bij elkaar te krijgen. De informatie vanuit Afrika kwam soms maar mondjesmaat binnen. Dan helpt een goede voorbereiding. Hierbij hebben mij vooral geholpen de verhalen, raad en advies van voorgangers aan zo’n barrelrace. We hadden tijdens ons “trainingskamp” op 2 verschillende avonden Peter Achten en Wim Maas uit Deurne en Hans Roosen en Peter v.d. Aa uit Bakel uitgenodigd. Zij hadden reeds Amsterdam – Dakar gereden. Als “regelaar” hier vanuit Nederland heb ik daar veel aan gehad. We hebben mede op basis van hun relaas een goed roadbook voor onszelf op kunnen stellen. En dan tijdens de tocht, vooral in de Sahara, wordt het letterlijk en figuurlijk af en toe zoeken. Daarbij hebben mij het GPS-systeem van Geotrack geholpen, maar ook collega webmaster 10us van de Landmacht en Els van de teams ROC-Amsterdam. We hebben een leuke communicatieband opgebouwd, onder het motto “samen sterk”. Maar uiteraard ook jullie als bezoeker van deze site wil ik bedanken. Tijdens de tocht hebben ons dagelijks zo’n 200 tot 250 “medelevenden” bezocht. Niet alleen in Bakel en omgeving was de interesse groot, uit heel Nederland is de site gevolgd en gereageerd in ons Gastenboek. Heeft ook onze jongens in Afrika goed gedaan. Ik denk, we hebben Bakel toch een beetje op de kaart gekregen. Ik heb niet alleen de voorbereidingen graag gedaan, maar vooral de afgelopen 3 weken met volle teugen genoten. Waartoe dit alles geleid heeft, zowel in Afrika als hier in Nederland. Een teamgeest, saamhorigheid, kameraadschap en een samenwerking die zijn weerga niet kent. Wij allen, de deelnemers en het thuisfront, hebben een dik applaus verdiend. Het was FANTASTISCH!!!

“The end of the show…………Ik heb genoten!” De “ROC-friends go for Africa” komen dinsdag a.s. om 07.45u. op Schiphol aan met flight TFL444.

Komende vrijdag 16 maart om 20.00u. wordt in ons “clubhuis” De Gouden Leeuw, aan het kerkplein in Bakel, een DVD-show op groot scherm getoond van het vertrek op 18 februari. De DVD is dan tevens te koop voor € 10,-. Heel Nederland is van harte welkom! Namens “ROC-friends go for Africa”, we hebben het met plezier gedaan. Houwdoe, Riny.

Dinsdag 13 maart: weer terug in Bakel! Na een zeer vroege ochtendvlucht vanuit Banjul, zijn onze coureurs opgehaald van Schiphol. Weer gearriveerd in hun clubhuis in Bakel, wachtte hen en het thuisfront een heerlijk ontbijt.

Eindelijk weer terug op de thuisbasis.

(Wordt niet meer vervolgd....... ! Vergeet echter niet de fotopagina te bekijken, die binnenkort op deze website komt.)