De man die dacht dat alles gratis was. Yobvis
Maandag 7 juni 2012 Naakt staat ze in de kamer, het is half tien in de ochtend en ze kleedt zich aan. Het was een geweldige nacht samen. Vanochtend hebben we elkaar nog een half uur warm aan liggen staren onder de dekens en onze harten tegen elkaar aangewreven. Ze is prachtig. Niet perfect, aan alle vrouwen mankeert wel iets. Toch zie ik haar lichaam als het prototype van hoe een vrouwenlichaam moet zijn. Andere vrouwen doen slechts pogingen om op haar te lijken. Dat lukt sommige nog best goed merk ik en soms hebben ze zelfs lichaamsdelen die mooier zijn dan die van haar, maar het blijven namaakvrouwen, niet zo mooi als het origineel. Ze redden het niet naast haar ongelofelijke vrouwelijkheid. Haar zilverachtige huid lijkt licht te geven. Ze glimlacht naar me, zegt ‘Ik hou voor altijd van je’ en gaat naar haar werk. Ik blijf nog even liggen, ik ben net afgestudeerd en ik werk alleen wanneer ik zelf wil, dus dat is meestal niet. En dat is ook niet nodig want met zo’n universitair master diploma in Biomedical science op zak ziet de toekomst er hoe dan ook rooskleurig uit! Woensdag 3 oktober 2012 De wekker zwijgt braaf maar mijn ogen openen toch. Half elf. Fuck, ik heb me verslapen, alweer. Ik stap uit bed en trek de ochtendjas aan van Sanne, die twee maanden geleden besloot mijn ex te worden. Dom besluit. Ze weet totaal niet waar ze aan begonnen is maar ze zal er nog wel spijt van krijgen. Ik heb dan al een nieuwe, want straks wordt alles beter. Dan wijs ik haar af zoals ze dat bij mij deed. Ze zal huilen en er nooit meer helemaal bovenop komen, ik kan niet wachten om haar tranen te zien opwellen als ze beseft wat ze heeft gedaan. Ik slenter m'n kamer uit richting de koffiemachine in de keuken. Een volautomaat, zodat ik geen zak moeite hoef te doen om mijzelf te bedienen van het donkere ochtendvocht dat in de volksmond oneerbiedig ‘pleur’ wordt genoemd. Koffie is geen pleur, koffie is fantastisch. Ik druk op de knop want zelfs als ik me verslapen heb drink ik eerst een rustig bakje zwarte drukte waarbij ik opmerkelijk vaak denk aan die arme theedrinkers. Die zullen nooit helemaal wakker worden. Theedrinkers kijken altijd wazig. Stoned van de sterrenmix dweilen ze de dag voorbij. Terwijl ik me voorstel wat ik vandaag allemaal ga doen zet ik de tv aan zodat Matthijs van Nieuwkerk me kan vertellen wat ik gister had moeten weten. Herhalingen zijn vreemd, ik ken geen mensen die ‘s avonds te druk zijn om te kijken maar die ‘s ochtends wel de tijd bezitten. Herhalingen zijn er voor mensen die genoeg tijd hebben maar de dingen verkeerd plannen. Of voor televisieproducenten met weinig talent die zichzelf onmisbaar proberen te maken. Ik kijk berustend verder. Even denk ik Sanne achterin het publiek te zien zitten en mijn gedachten
1
drijven af naar mooiere tijden. Tegen de tijd dat ik me weer bewust word van de meedogenloze maalstroom die Matthijs op zijn kijkers afvuurt is de aftiteling al bezig. Weer een half uurtje uit mijn leven dat direct de prullenbak in kan. Maar het is nog niet over, het is namelijk dramatisch hoe slecht ik relaties verwerk dus ik kijk nog even de herhaling van mijn eigen leven. Onbeschermd laat ik me willoos verkrachten door mijn eigen herinneringen aan haar. Terwijl ik op het digitale UPC klokje lees dat het 7 over half 12 is, wordt het besluit om aan de slag te gaan nog even uitgesteld door een onherroepelijk veto van mijn maagspreekt mijn maag een onherroepelijk veto uit over het besluit om aan de slag te gaan. Eerst nog ontbijten jongen, op een lege maag kun je niet werken. Op zich niet erg, dan kan ik nog even Buitenhof bekijken op Uitzendinggemist.nl. Bovendien is mijn baas toch een enorm luie lapzwans en hij is dol op mij dus het wordt me altijd vergeven als ik is iets minder doe. Terwijl ik in de keuken een tosti bouw en nog eens op de koffieknop druk kijk ik even naar buiten. Lang geleden kwam ik daar ook nog wel eens. Echter de afgelopen twee weken heb ik thuis gewerkt en omdat ik almaar zo ver achter loop heb ik de dagelijkse boodschappen uitbesteed aan mijn huisgenoot. Daar voel ik me niet schuldig over, als je zo weinig te doen hebt als hij, als je dagen achtereen op de bank kan liggen kan je best voor mij een pizza halen bij de Albert Heijn. In het weekend ga ik er zelf wel nog eens uit, dan passeer ik wat frisse lucht op mijn weg naar de kroeg. Daar aangekomen blijkt vaak dat ik mijn studentenbierdrinkritme nog niet helemaal ontgroeid ben. Als bijeffect heeft dat wel dat het weekend niet mijn meest productieve tijd is. Maar dat is dan maar zo, er moet natuurlijk wel gedronken worden! De tosti is bruin en ik kruip op de bank, helemaal klaar om nog een half uurtje naar de kop van Pieter Jan Hagens te staren. Met vette vingers gGoogle ik hem ondertussen en staar naar wat foto’s van hem. Ik constateer dat het maar goed is dat deze man op tv af en toe wat moet zeggen want als hij zijn lippen op elkaar houdt ziet hij er eigenlijk niet uit. De spleet onder zijn neus lijkt op het net iets te strakke sjekkie dat ik zojuist heb gedraaid. Nog zoiets waar ik in de toekomst maar eens mee moet stoppen. Later, want later wordt ik gezond. Ik heb de tosti achter de kiezen maar nog weinig zin om op de fiets te stappen. Het begint ook al goed koud te worden buiten. Ik besluit dat het nu toch al zo laat is dat ik ook nog wel even een aflevering South Park kan kijken, daar word ik vrolijk van en dan beloof ik mezelf dat ik daarna echt ga beginnen. Om half drie kom ik aan in de Coffee Ccompany, mijn baas is ontevreden. Ik probeer hem maar te negeren, mijn geld krijg ik toch wel. Ik bestel een kop koffie en krijg de noodzakelijke internetverbinding cadeau. Ik open mijn computer en check eerst maar eens even mijn Ffacebook, even warm draaien nog. Daarna valt het me op dat er op Nu.nl eigenlijk weinig verandertd, hoeveel je er ook op klikt. Ik probeer nog wat afleidende sites maar open ten einde raad toch mijn Hotmail account. Behoorlijk wat mailtjes staren mij in geordende strengestreng geordende rangen aan. Degene die email heeft uitgevonden was een sadist. Ongevraagd kan iedereen je bergen met onbeantwoorde vragen en tijdrovende klusjes
2
sturen. Als je alles hebt beantwoord moet je om de vijf5 minuten kijken of je niet alweer een replay hebt ontvangen. Het is moderne slavernij. Ik probeer snel alles af te handelen en check ondertussen of mijn Linked Iin profiel nog een beetje up to date is. Als ik eindelijk aan mijn werk toe kom weet ik niet waar ik moet beginnen en een wurgend gevoel van intense weerstand hoopt zich in schrikwekkend tempo op. Weer dwalen mijn gedachte af naar de glimlach van Sanne en ik word ineens heel erg verdrietig. Ik denk terug aan hoe we samen vreeën en dat ik niet weet met wie ze dat misschien nu wel aan het doen is. Zou ze hem ook pijpen? En hoe zou de voorkant van een trein voelen als je ervoor springt? Het razende gele ding zou in ieder geval korte metten maken met mijn kwellende gedachten en ik zou nooit meer hoeven werken. Even voelt alles rustig tot de volgende vraag zich in de weg van mijn eigen gedachtentrein werpt. Hoe kon het nou zo zijn gelopen tussen ons? Ik heb geen idee, ik ben daar niet over ingelicht. Opeens was het zo. Ze zei nog wel dat ze toch altijd van me zou blijven houden, maar aan een zakdoek voor mijn tranen had ik meer gehad. Nieuwe vrouwen hoef ik voorlopig even niet te zien, ik vertrouw er geen niet een meer. Het ziet er niet best uit. Om te voorkomen dat ik moet huilen ram ik mijn laptop dicht en besluit dat ik moet gaan sporten. Fuck werk, fuck vandaag! Wat een waardeloze dag. Vrijdag 3 december 2012 Vandaag ben ik vrij. Want al was het vooral voorbereidend werk, toch heb ik heb de afgelopen week eindelijk weer eens ietswat gedaan. Het probleem met voorbereidend werk is wel dat er eigenlijk nog niets echt bereikt is. Je weet voornamelijk alleen net wat beter wat er allemaal nog gedaan moet worden. De plannen zijn gemaakt, de regels zijn uitgezocht en je staat klaar in de startblokken maar er is nog niks gebeurdt. Langzamerhand begint mijn hele leven zelfs een beetje zo te voelen. Toch heb ik geleerd om mezelf ook voor de voorbereidende klusjes te belonen. Het hoort er nou eenmaal bij en het kost gewoon een hoop tijd. Als je jezelf daarvoor niet af en toe een flinke beuk op je schouders verkoopt dan loop je het risico dat je er de volgende keer helemaal niet meer aan begint, dat heb ik nu wel begrepen. Dus vandaag ben ik vrij en vanavond ga ik lol trappen in de stad. Een vriend van me is jarig en ik heb het gevoel dat ik al een maand niemand heb gezien. Om half zes vannacht werd ik wakker, dat gebeurt nog steeds bijna elke dag. Heel even is er dan niets, vlak voordat totdat iemand je met een baksteen op je ziel ramt. Vier maanden nu al hetzelfde ritueel. Na de stekende pijn word ik dan woedend maar dat helpt al helemaal niet. Het duurt meestal een half uurtje voordat ik mezelf rustig weet te krijgen en ik de gedachten aan haar van me af weet te zetten. De negatieve zijn het moeilijkst te verdringen, haat laat zich moeilijk ontmantelen. In plaats van aan haar probeer ik aan mijn werk te denken. Mijn baan is net iets minder erg. Daarna masturbeer ik, soms wel drie keer voordat ik in slaap val. Ik mag van mezelf niet aan Sanne denken dan, maar stiekem sluipt ze aan het eind toch altijd mijn seksuele fantasie binnen. Als ik daar weer aan toegegeven heb voel ik me zwak en begrijp ik niet waarom ik in mijn gedachten nog steeds seks wil met degene die ik zo haat. Gelukkig slaap
3
ik daarna vaak nog wel even heerlijk verder, tot laat in de ochtend. Zo ook vandaag. Inmiddels heb ik de twee varkensworsten gebakken die ik over had van gisteravond. Ik hou van een heerlijk hart- en- vaatziekten- ontbijt. Dat er beestjes behoorlijk voor hebben geleden om voor anderhalve euro op mijn bord te liggen daar stoor ik mij niet aan. Kan ik toch ook niks aan doen dat de wereld zo in elkaar zit. Daar magkan ik graag over discussiëren met softe vegetariërs en slappe theedrinkers. Die discussies win ik op mijn sloffen, zo is het altijd gegaan. Dat komt omdat ik veel heb nagedacht in het leven, zo veel dat ik het leven nu begrijp. Ik begrijp bijvoorbeeld uiteindelijk ook waarom Sufkut Sanne bij me is weggegaan. Het was haar eigen onvolwassenheid. Ze begreep nog niks van zichzelf en was eigenlijk te onvolwassen om van mij of iemand anders te kunnen houden. Bovendien leefde ze in mijn schaduw en daar werd ze ongelukkig van. Ik heb haar nog uitgelegd hoeveel onzin dat was, dat ze de wereld negatief zag en dat ze in plaats van boos te worden mij beter als inspiratiebron kon gebruiken. Helaas had ze het niet in zich. Soms denk ik wel eens dat het was omdat ik niet genoeg verdiende, maar als dat de rede was dan vind ik haar maar hebberig en lag het alsnog niet aan mij. Wel zonde want het was verder een prachtige relatie en ondanks dathoewel ik haar nu verafschuw om wie ze is, brandt mijn hart nog elke dag van verlangen. En eigenlijk niet alleen van verlangen naar haar maar ook naar vroeger in het algemeen, toen ik nog studeerde, toen ik nog elke dag mensen om me heen had, toen ik nog een talentvolle student was met en prachtige toekomst. Toen ik nog niet het onbevredigende werk deed dat ik nu doe. Ik probeer vast te houden aan het idee dat mijn talent gewoon nog niet ontdekt is. Het komt vast op een dag, het drijft vanzelf boven, toch? Ik hou het tot drie uur vol om op de bank te hangen en nutteloos voort te klooien achter diverse schermen., Ssigaretten en koffie zijn de motor, nog geen ontbijt. Dan beginnen mijn tenen onrustig te kriebelen, ik ben wel vrij maar ik voel me totaal niet zo. Ik herinner me dat de dagen dat ik niks te doen heb eigenlijk de ergste zijn. De mogelijkheid van de sportschool dringt dient zich aan in mijn gedachten maar wordt afgeschoten door een kortademig teergevoel in mijn longen. Bovendien:n, het sneeuwt buiten. Het volgende volledigevolledige volgende uur staar ik vanaf de bank naar buiten zonder een vinger te bewegen. Ik ben boos dat mij dit allemaal gebeurt, dit was volledig niet de bedoeling. En Aals zo vaak verdrink ik langzaam in de zwarte gal van mijn emoties. De rivier die vroeger mijn leven was is verworden tot een dikke stroeve pap waar ik doorheen bagger. Ik ben de grip volledig kwijt. Ik kijk naar beneden en vraag me af hoe het is om omlaag te vallen. Zou de klap meer pijn doen dan wat ik nu ervaar? Ik open het raam en ga in de opening zitten. Het idee van mijn rode bloed dat uitloopt over de maagdelijk witte sneeuw bevredigtd me. Mijn laatste actie zal in ieder geval een mooi kleurenspel opleveren. Misschien dat er wel spetters zijn. Als een prachtig schilderij zie ik het voor me. Ik leun voorover en bedenk dat ik wel met mijn hoofd eerst de grond wil raken. Niks klopt meer. Dit heb ik toch niet verdiendt? Straks , zo direct, wordt alles beter.
4
Terwijl de contouren van het raam vervagenhet raam op de zevende verdieping kleiner wordt realiseer ik me dat het enige wat in het leven vanzelf komt de dood is. Voor alle andere dingen moet je zelf iets doen, ze komen niet vanzelf. Mijn baan was het zoeken van werk, elke dag weer. Mijn werk was volhouden en met afwijzingen omgaan na elke sollicitatie. Mijn opdracht was om niet depressief te worden en in leven te blijven. Met als taakomschrijving dat ikzelf actief participeerde en niet ging zitten wachten. Het bedrijf waarin ik werkte heettete De Wereld en het wasis een zwarte plek. Mijn collega’s waren mijn concurrenten. Alleen mijn waardeloze baas was een vriend van me, dat was ikzelf, maar zelfs hij heeft mij zojuist ontslagen. Gebruiksvoorwaarden Het werk van schrijvers en dichters op Nederland Schrijft mag gratis worden gelezen en/of gedownload voor eigen gebruik. Iedere verspreiding, openbaarmaking, verveelvoudiging of bewerking is niet
toegestaan.
5
