Dag 1 Baarlo Los Angeles

Dag 1 – Baarlo – Los Angeles Na het lang voorbereiden en verheugen is het dan vandaag eindelijk de dag aangebroken. De reis naar de USA kan beginnen. Vanmorgen zou er om 5 uur worden opgestaan, maar ik zou mezelf niet zijn als ik al om 4 uur wakker zou zijn en vervolgens niet meer kon slapen. Om kwart over 5 heb ik pap wakker gemaakt en na gedoucht te hebben en de broodjes voor onderweg gesmeerd te hebben waren we klaar voor vertrek. Ome Rob en tante Ineke stonden even naar 6 uur voor de deur en zodra de koffers waren ingeladen kon de reis naar Schiphol beginnen. Het was gelukkig niet druk op de weg dus binnen 2 uur waren we daar. Na afscheid genomen te hebben moesten we inchecken bij balie 26 van United Airlines. Het was nog niet druk dus we waren vrij vlug aan de beurt. We zouden vliegen om kwart over 11 en het was inmiddels pas half 9 dus we hadden nog even de tijd. Pap wilde persé nog een sigaret roken dus eerst weer even naar buiten. Vervolgens zijn we nog naar het panoramaterras gegaan om vliegtuigen te spotten. Hier mocht niet gerookt worden dus na afloop weer even terug naar buiten. Rond 10 uur zijn we richting de gate gelopen en moesten we door de security. Aangezien onze reis naar de USA gaat, moesten we allerlei vragen beantwoorden zoals van wij zijn de koffers die je hebt ingecheckt en heeft je iemand geholpen met inpakken. Eenmaal door de security was het wachten totdat we mochten boarden. Dit duurde dan ook niet heel lang en om kwart over 11 kon de vlucht dan ook vertrekken. Onderweg waren er diverse films en series te bekijken of kon je radio beluisteren. De kaart om te zien waar je vloog deed het helaas niet. En aangezien ik ook niet de tomtom kon gebruiken was het slechts gissen waarover heen we vlogen. Is dit nu Engeland of misschien al Ijsland?? Ondewerg heb ik drie films gekeken die steeds om de 3 uur starten. Als eerste een film met Mathew McConne…nogwat. (weet ik veel hoe je die schrijft). Was wel een leuke. Daarna was het de beurt aan “17 Again”. Een leuke film met Mathew Perry en Zac Efron. Tot slot een film met Julia Roberts “Duplicity”. Hier kreeg ik echter maar de helft van mee (moest de papieren nog invullen voor de toegang tot de US) en hij hield er een kwartier voor tijd mee op. Tijdens de vlucht was er ook gratis drinken, een warme lunch (rijst met kip) en wat snacks. Heb ik 7 weken lang mijn best gedaan om op alles te letten wat eten betreft, wordt dat op deze vlucht compleet overboord gegooid. Maar goed: het is vakantie. Na zo’n 9 uur vliegen landden we dan op Chicago O’ Hare. Allereerst moesten we door de douane. Dit viel reuze mee. Er werden vingerafdrukken en een foto gemaakt. Ook werd er gevraagd hoe lang je in de US bleef en wat het doel van de reis was. Geen spannende vragen dus. Na de douane de koffers weer afgegeven en nadat pap weer even zijn nicotinepeil op orde had gebracht zijn we met de vliegveld trein naar vetrekhal 3 gegaan. Daar moest natuurlijk even de plaatselijke McDonalds worden uitgeprobeerd. De eerste teleurstelling van deze vakantie was een feit. De Big Mac is net zo groot als in Nederland. Het menu is met zo’n 6 dollar wel goedkoper en de Big Mac smaakt naar mijn idee ook wel lekkerder. Wellicht dat ze buiten het vliegveld wel grotere afmetingen hebben. Al snel volgde teleurstelling 2. Onze vlucht (die in eerste instantie een half uur vertraagd was) bleek nu een vertraging van maar liefst 2 uur te hebben. Dat betekende dus dat we 5 uur lang op het vliegveld moesten rondhangen. En dat is toch best lang. Pap had wel zin in een biertje dus op zoek gegaan naar een bar. Ik hoefde niet, want was al moe en dan helpt zo’n biertje niet echt. Pap moest 8 dollar betalen en z’n rijbewijs

laten zijn. Of het nu Amerikaanse humor is, want het smoesje dat jeugd zich voordoet als oudere mannen slaat natuurlijk nergens op. Grappig was het in ieder geval wel. Na 5 uur wachten en na wat onzekerheid over het feit of de vlucht niet gecancelled zou worden kon er dan toch om 18:40u plaatselijke tijd vetrokken worden richting LA. In Nederland was het toen dus al 01:40u. Tijdens de vlucht draaide weer de film “17 again” dus die heb ik niet echt gekeken. Vanuit het vliegtuig kon je verschillende canyons zien liggen, met als hoogtepunt natuurlijk de Grand Canyon. Ook was Las Vegas duidelijk te zien vanuit het vliegtuig. Toen we eindelijk aankwamen in LA was het een grote vlakte van licht, zover als je kon kijken. Heel mooi om te zien. Het was inmiddels (21u) al volledig donker. Nadat we geland waren en de koffers hadden moesten we opzoek naar de Hertz balie. Het principe was namelijk zo dat je eerst aan de balie de papieren regelt en vervolgens met een bus naar het parkeerterrein gaat. We konden echter geen balie vinden, maar wel de bus. Na wat rond gekeken te hebben, toch maar aan de buschauffeur gevraagd. Bleek dus dat je gewoon met de bus mee moest en daar de papieren regelt. Nadat alles geregeld was konden we de auto afhalen. Het bleek een Toyota Yaris te zien uit 2009. De kilometerstand heb ik nog niet naar gekeken, maar hij is dus vrij nieuw. Na even uitgepluisd te hebben hoe alles werkte en de tomtom was ingesteld konden we richting hotel. Het zou nog zo’n 3 kwartier rijden zijn (65 km). Ik zou gaan rijden en ik moet zeggen: het was behoorlijk wennen. Het is een automaat, dus omdat je niet hoeft te schakelen heb je ook niet 1-2-3 door hoe hard je gaat. De miles-teller (er staan trouwens ook kilometers op) zit ook nog eens in het midden van de auto dus dat is ook lastig aflezen en het was donker dus het zicht was niet optimaal. Tel daar bij op dat iedereen gewoon rechts mag inhalen en dat de stoplichten niet voor, maar achter de kruising staan en je kunt je voorstellen dat het niet gemakkelijk is zo’n eerste keer rijden. Maar goed we zijn levend in het hotel aangekomen. Eenmaal in het hotel en ingecheckt (we hebben een mooie grote kamer) hebben we nog even wat drinken gekocht (het hotel heeft geen bar) en zijn we snel genoeg gaan slapen. Dag 1 was daarmee ten einde. Tot morgen.

Dag 2 – Los Angeles Vandaag stond een kennismaking met Los Angeles op het programma. Maar natuurlijk niet voordat even een GPS horloge gekocht was, zodat de hele reis gelogd kan worden. Vandaag waren we rond 7 uur wakker. Het slapen viel toch nog een beetje tegen ondanks de vermoeidheid. Ik was al rond 4 uur een keer wakker en het slapen ging daarna wat moeilijk. Allereerst heb ik even het verslag van gisteren getypt. Ondertussen kwam Roxanne online op voipbuster en hebben we even met elkaar gebeld. Ik heb ook nog thuis proberen te bellen, maar er werd niet opgenomen. Even later kwamen Wouter en mam wel op MSN dus ik heb ze toch even kunnen ‘spreken’. Na het bijwerken van de site (de foto’s volgen allemaal zsm, maar het is een hoop uitzoekwerk) zijn we gaan ontbijten. Het ontbijt wijkt natuurlijk een beetje af van dat in Nederland. Scrumbled eggs met stukjes worst ertussen (erg lekker) en wat geroosterd brood en een banaan werden door ons tweeën naar binnen gewerkt. Na het eten hebben we even buiten de omgeving van het hotel verkend en hebben we ook even op ons gemak de huurauto nog een nadere inspectie gegeven. Hij komt dus uit 2009 en heeft nog geen 9000 miles gelopen. Verder hebben we een makkelijk geheugensteuntje voor het onthouden van enkele letters in de nummerplaat. De letters HFY staan toch immers voor Heines Fuck You!? Vervolgens zijn we onze rugzakken gaan klaarmaken en konden we vertrekken richting Hollywood. Maar eerst even langs de Best Buy om een Garmin Forerunner te kopen zodat alles gelogd kan worden en jullie precies kunnen zien waar we allemaal zijn geweest. We worden hartelijk begroet zodra we de winkel binnenkomen. Dat gebeurd hier overal en volgens mij menen ze er eigenlijk geen flikker van, maar goed. De forerunner bleek ook nog eens ‘on sale’ en met een kortingsbon van 10% ben ik uiteindelijk zo’n 150 dollar kwijt. Een stuk goedkoper als in Nederland dus, want daar kost ie rond de 180 euro. Bij het afrekenen vraagt de beste man waar ik vandaan kom. The Netherlands. Where’s that? In Europe, next to Germany. Ah ok, nou ja eigenlijk gaan dingen die klanten me vertellen, het ene oor in en het andere oor uit. Dat geeft dus precies weer hoe de Amerikanen zijn. Allemaal vriendelijk en ze willen alles van je weten, maar zodra je weg bent zijn ze je weer vergeten, want het interesseert ze eigenlijk helemaal niks. Na de Best Buy kon de koers dus richting Hollywood Boulevard. Dit ging vrij langzaam vanwege de vele files. Een was ontstaan omdat een Amerikaan zijn auto tegen de betonnen vangrail had geparkeerd. De auto zag er dan ook minder mooi uit dan voorheen. Eenmaal aangekomen, namen we natuurlijk precies de verkeerde helft van deze weg. We kwamen uiteindelijk bij een mooi meertje uit. Hier hebben we even wat gelopen, om vervolgens toch op zoek te gaan naar het ‘drukkere’ gedeelte van de Hollywood boulevard. Die vonden we uiteindelijk. Overal was het betaald parkeren, maar we zijn Nederlanders of we zijn het niet, dus wij opzoek naar een plekje waar het gratis kon. Die hadden we redelijk snel gevonden. Toen maar begonnen aan de Walk of Fame. Diverse sterren gezien en gefotografeerd en uiteindelijk kwamen we uit bij het Kodak theatre en het Chinese theatre. Bij dit laatste zijn ook nog eens de handen en voeten van bekende sterren in het cement vereeuwigd. Vervolgens zijn we de weg overgestoken en zo weer via andere sterren terug gelopen naar de auto. Onderweg kwamen we een Amerikaan tegen die ons een tip gaf om niet zomaar over te steken, waar geen zebrapad is. Daar staat een hoge boete op (rond de 600 dollar, boetes zijn hier volgens mij over het algemeen absurd hoog) en je kunt worden aangereden. Al moet ik zeggen dat de Amerikanen hier uiterst netjes omgaan met voetgangers. Netjes remmen. Dat is andere landen zoals Frankrijk en Italië wel anders. Wellicht zijn ze ook bang om aangeklaagd te worden. Verder gaf deze man nog

advies over waar je het beste het Hollywood sign kon fotograferen. Hij vroeg natuurlijk ook waar we vandaan kwamen. Ow Holland. I’ve served with a Dutch guy in Iraq. Ondanks de aanwijzingen konden we toch niet meteen de weg vinden (hadden wellicht beter moeten luisteren naar de straatnaam) en via een omweg vonden we ‘m dan toch uiteindelijk. Na enkele foto’s genomen te hebben, ging de reis op weg naar Mulholland Drive. Deze weg door de Berverly Hills geeft een mooi uitzicht over de stad. Onderweg zijn we dan ook enkele keren gestopt om foto’s te maken. Aan het einde van Mulholland Drive zijn we op weg gegaan naar Santa Monica. Vanwege de files (het is hier overal druk, zelfs ’s avonds) duurde het wel even voordat we er waren. Na een parkeerplaats gevonden te hebben zijn we over het strand richting de pier gelopen. Op deze pier is een klein pretpark met achtbaan en reuzenrad. Na wat rondgekeken te hebben zijn we weer terug gelopen naar de auto om naar Venice Beach te gaan. Het vinden van een gratis parkeerplaats was hier lastig en uiteindelijk zijn we maar op een betaalde plaats voor 7 dollar gaan staan. Nog geen geld in vergelijking met Nederland. Bij Venice Beach even over de boulevard gelopen, maar het begon al donker te worden (was inmiddels rond 20 uur) en het was dus wat frisser. Meteen ook maar op zoek naar een restaurant voor wat te eten. Dit konden we eigenlijk niet vinden dus hebben we maar besloten om bij het hotel wat te zoeken. Het was nog een klein uur terugrijden en rond half 10 konden we dan aan tafel bij een Outback Steakhouse. Hier hebben we een lekker Outback Steak gehad, geserveerd met ‘boeren’ french Fries. Ik had vooraf nog een lekker Franse uiensoep. De cola was uiteraard gratis refill. Ik had het glas nog niet leeg of er stond al een nieuwe. Helaas was het cola die wordt aangelengd met water en omdat het water hier nogal wat chloor bevat smaakte de cola dus ook niet echt lekker. Desondanks toch 2,5 glas (en het waren geen kleintjes) leeg gekregen. De rekening was 41 dollar en dus maakten we er maar 50 van, omdat het gebruikelijk is om 15-20% fooi te geven. Aan die norm voldeden we dus ☺. Na het eten weer terug naar de hotel en na nog wat TV gekeken te hebben en wat foto’s bekeken te hebben was het alweer 12 uur en zijn we gaan slapen. Morgen gaat de reis naar Carlsbad via Highway 1 (langs de kust).

Dag 3 – Los Angeles – Carlsbad Vandaag ging de reis in zuidelijke richting naar Carlsbad. Een plaats aan de Grote Oceaan en natuurlijk moest ik daarin een keer gezwommen hebben. Weer was ik vandaag om 4 uur wakker en gelukkig kon ik daarna nog wel wat slapen, maar rond 7 uur besloot ik dan toch maar wat te gaan experimenteren met het geotaggen van foto’s. Helaas is me dit nog niet helemaal gelukt. Ik kon wel de route van dag 2 op de site krijgen. Inmiddels staat de route van vandaag er ook al op (met dank aan mijn nieuwe Forerunner). Na het verslag van gisteren geschreven te hebben en nadat de foto’s geüpload waren, zijn we gaan ontbijten. Helaas vandaag geen scrumbled eggs. Die waren gisteren namelijk erg lekker. Vandaag stond er een of andere broodje met champignonsaus op het menu en een gebakken ei, maar niet zoals we dat in Nederland kennen. Na het ontbijt werd het tijd om onze koffers in te gaan pakken, want we zouden natuurlijk vandaag Los Angeles laten voor wat het is. Althans voor de komende 3 weken, want de laatste dag van de vakantie keren we nog een middag/nacht terug. Nadat we alles hadden ingepakt en hadden uitgecheckt zijn we nog eerst even naar de Target geweest. Een groot winkelcentrum (nou ja groot, het viel eigenlijk wel mee). Ik heb er wat kleren gekocht (lange en korte broek en een shirt) en was in totaal zo’n 50 dollar kwijt. Pap kon niks vinden en vond alles maar ontzettend ouderwets. Ook werd hij een beetje moedeloos van het feit dat ik tot 3 keer toe het pashokje in moest. Kan ik het helpen dat die maten zo afwijken. De ene keer is een broek met 32x30 te groot en een 30x30 weer veel te klein en de andere keer is een 32 juist weer perfect. Enfin, na een uur konden we onze reis vervolgen. We besloten niet de kortste route naar Carlsbad te nemen, maar via de Highway 1 langs de kust te rijden. We reden langs allerlei dorpjes, maar op een gegeven moment stuurde de TomTom ons toch weer via de Interstate ipv de Pacific Coast Highway. Dus toch maar weer de eerste beste afslag eraf. Toen we weer eenmaal op de goede weg zaten was die eigenlijk ook weer voorbij en hadden we het idee het mooiste stuk gemist te hebben. Ach ja, het mooiste stuk van deze weg bevind zich toch tussen San Francisco en Los Angeles en dat krijgen we dus nog over zo’n 2.5 week. Eenmaal aangekomen bij ons hotel in Carlsbad konden we meteen inchecken. Ook dit keer is het geen kleine kamer. Hij is wel wat minder modern ingericht als de vorige, maar alles ziet er netjes uit. Na ons geïnstalleerd te hebben zijn we richting strand gelopen (+/- 40 meter) en zijn we even bij een café/restaurant wat gaan eten (French Fries) en drinken (Corona Light). Nadat we dit achter de kiezen hadden zijn we nog een stuk over het strand gelopen en hebben we vast gezocht naar een restaurant voor de avond. Er liggen er hier genoeg dus dat zal wel niet zo’n probleem worden. Onderweg hebben we ook nog wat bier en fris gekocht voor in onze koelkast op de kamer. Rond 18u was het dan zover. Ik zou de Pacific Ocean gaan ‘bedwingen’. Gewapend met zwembroek en sixpack (nou ja bierbuik) alleen (pap is niet zo’n zwemmert) ging het richting strand. Het water was heeerlijk en de golven vet hoog. Ik heb me in mijn eentje minstens een half uur vermaakt. Net op het moment dat ik dacht en nu vind ik het genoeg en dus net uit het water was, komt pap aan met de mededeling dat ik nog even terug moet voor de foto. “Je moet natuurlijk wel bewijs hebben”. Nou vooruit dan maar. Viel wel even tegen, want er stond ineens een sterke zijwaartse stroming. Nadat ik de oceaan weer voor gezien had, ben ik dan ook nog maar even het zwembad gaan uitproberen. Ook hier was het water lekker warm. Na wat baantjes te hebben getrokken hield ik het weer voor gezien.

Rond 9 uur zijn we gaan eten. Eerst hebben we bij de receptie gevraagd naar restaurants die ze aanbevelen. Dit was een hele lijst. Het zou of een Mexicaans restaurant worden of de Coco Beach (steak). Het werd de laatste. Pap nam een biefstuk en ik ging voor de spareribs. Was lang aan het twijfelen tussen de “half rack” of de “full rack”. Ik koos (bang dat het anders te weinig zou zijn, want was is nu een halve streng) de laatste optie. Vooraf nog een Franse uiensoep en de halve salade van pap en toen kwam het hoofdgerecht. Oew, das toch wel veel. Ik kreeg dus maar de helft op (schaam) en was eigenlijk best misselijk. Pap had sowieso al niet zoveel honger dus de borden bleven nog angstvallig vol, maar het was eigenlijk wel lekker. We waren ons wel aan het ergeren aan de overdreven vriendelijkheid en manier van praten van een van de serveersters. Na het eten weer terug naar de hotelkamer. Hier heb ik nog wat tv gekeken en geëxperimenteerd met het geotaggen van de foto’s. Wat me dit keer wel is gelukt. Dus van dag 3 kun je nu bekijken waar (althans een gedeelte) van de foto’s is genomen. Nadat ik hier mee klaar was zijn we naar bed gegaan. Het was toen rond 23 uur. Morgen gaan we naar San Diego. We hadden wat foldertjes bij de receptie meegenomen en wellicht dat we een vliegdekschip (wat omgetoverd is tot museum) gaan bezoeken.

Dag 4 – Carlsbad De 2de dag in Carlsbad aan de Pacific. Vandaag een uitstapje naar San Diego. Ruud is al weer als eerste wakker (denkt hij) en maakt een paar niet te herkennen foto’s van mij. Om half acht echt opgestaan. Wouter is ff op MSN en wordt hartstikke jaloers van het feit dat wij een vliegdekschip gaan bezichtigen. Stuurt toch nog een link van dit schip. Ik ben al naar de Pacific gelopen en zie daar naast vele joggers en wielrenners ook een vijftal dolfijnen langs de kust zwemmen. Rond acht uur pakken we ons ontbijt: eitje, broodje, jus en aardbeien. Om negen uur gaat het dan via de Pacific Highway richting San Diego. Na wat ruzie met de TomTom (die ons naar een militair kamp wil sturen) komen we dan toch aan op het mooiste uitzichtpunt van San Diego: Point Loma. Vanaf deze heuvel overzie je de hele stad (ca. 3,5 miljoen inwoners), de grote baai en je kunt in de verte Mexico zien liggen. Uiteraard worden er verschillende foto’s gemaakt. Goed een uur later gaat het weer downhill via een grote brede boulevard naar de haven van San Diego. Daar ligt toevallig een enorm cruiseschip met daarnaast het eigenlijke doel van onze trip: de USS Midway 41. Dit is een vliegdekschip wat gevaren heeft tot 1992 en nu als museumschip is ingericht. Het wordt deze dag werkelijk een interessante rondwandeling van ongeveer 4 uur met uitgebreide audio-ondersteuning (headset met player heb je bij je). Uiteraard weer zeer veel foto’s deze dag (ongeveer 350). Deze zijn vooral voor vliegtuigfreak Wouter bedoeld en staan dus lang niet allemaal in ons fotoverslag. Achtereenvolgens zijn we: piloot, stuurman, shooter (Ruud) en kapitein van het schip (uiteraard ikke). Tegen vier uur hebben we alles gezien en gefotografeerd en rijden we terug naar Carlsbad. Deze plaats is trouwens vernoemd naar Karlsbad (Karlovy Vary) in Tsjechië. En daar zijn we al enkele keren eerder geweest! Onderweg tanken we nog even want morgen hebben we de langste rit van de vakantie voor de boeg: van Carlsbad naar Tucson, dik 700 km. Tegen half zes zijn we terug in ons hotel. Ik heb de leuke taak om een selectie te maken uit de al eerder genoemde 350 foto’s terwijl Ruud gaat zwemmen in de Grote Oceaan, oftewel Stille Oceaan oftewel de Pacific. Ik ga nog even buiten een sigaretje roken en kom in gesprek met een Amerikaan. Die vindt het maar gek dat ik nog nooit in Amerika ben geweest (heb hem maar niet gevraagd of hij wist waar Europa lag).Tegen acht uur gaan we eten. Ruud wil persé naar de Mexicaan. Ik dus eigenlijk niet maar wil het uiteindelijk wel eens proberen. We nemen allebei een Burrito met gesneden biefstuk, salade en uiteraard Budweiser. Best wel lekker maar de Tortilla (de deeg) kan me echt niet bekoren. Rond half tien zijn we weer terug. Ik schrijf dan dit verslag terwijl Ruud met kleren en al op bed ploft en in slaap valt (zie foto die wel herkenbaar is). Dat was het dan: dag 4 zit er op. Of er morgen een verslag komt weet ik niet. Nog niet zeker of we internet in Tucson hebben. Bye. PS: Ruud was in zijn verslag over Venice Beach in LA afgelopen zaterdag nog iets vergeten: We lopen naar de auto om terug te gaan naar ons hotel. Staat er een zwerver langs de weg met een bord voor zich met daarop geschreven: “BEER”. Als we voorbij lopen zegt hij: “Please one dollar for a beer and I promise you: I won’t by food for it! And… I’ll show you my tattoo” Moest ik nog even kwijt: was komisch maar ook tragisch. Welterusten.

Dag 5 – Carlsbad CA – Tucson AZ Vandaag een lange reis: dik 700 km van Carlsbad Californië naar Tucson in Arizona. Goed 6 uur zijn we al uit de veren. De koffers worden weer ingepakt, er wordt gedoucht en we gaan nog even naar het strand tegenover ons hotel. Weer veel joggers op dit tijdstip en we menen dit keer een zeeleeuw te zien. Om zeven uur pakken we ons ontbijt en checken daarna uit. Goed half acht vertrekken we dan. Het eerste stuk gaat richting San Diego via de Interstate 5. Behoorlijk druk met af en toe de onvermijdelijke file. Na San Diego gaat de IS 5 over in de Interstate 8. Gelukkig ook niet meer 5 of 6-baans maar nog maar 3 banen en uiteindelijk het meer Hollandse beeld: gewoon 2 banen naast elkaar. Na ongeveer 2 uur maken we een stop. Als we het portier open maken voelt het alsof we tegen een muur aanlopen: warm! We schatten dat het ongeveer 35 graden is. (later blijkt dat het die dag 104 graden Fahrenheit is wat in onze taal 40 graden betekent. Als ik een blik Cola uit de muur wil trekken wordt ik aangesproken door een Nederlandse man en vrouw. Ze wisten dat ik uit Nederland kwam want dat konden ze aan mijn T-shirt van MC Wheely Classic Races zien. Ik blijf een tijdje met hen praten. Zij hebben ongeveer dezelfde toer als wij, ook via Jan Doets en hebben ook gelogeerd in hetzelfde hotel in Carlsbad. (Wij hebben ze daar echter niet gezien). De reis gaat dan verder en ik neem voor de eerste keer het stuur van Ruud over. Het is wel even wennen en ik vind de Toyota niet al te lekker sturen. Maar met het verstand op nul en 110 km per uur rij ik toch verder naar het oosten. Het landschap is vooral in het begin heel verschillend: dan weer over en door bergruggen en dan weer grote vlaktes. En de weg is kaarsrecht. Op een gegeven moment zien we in de verte 2 masten staan. We maken een weddenschap hoe ver die van ons af zijn. Ik schat 8 km en Ruud 7 km. In werkelijkheid is het echter het dubbele! Door de hitte blinkt de weg ook helemaal en het is net of je in de verte de lucht in rijdt. Onderweg stoppen we nog even bij een drive-in van Burger King en ook om nog een keer te tanken. In de buurt van Phoenix gaat de IS 8 over in de IS 10 naar het zuidelijker gelegen Tucson. Tegen vier uur arriveren we daar. Ons hotel heet “Double Tree” en ligt ergens aan de rand van de stad. Een heel mooi hotel!. We worden hartelijk ontvangen en uitgenodigd voor een welkomstdrankje. We brengen de koffers naar de kamer (groot, goed ingericht met o.a. een tv van 1,5 bij 1 m en uitzicht op het zwembad). We hebben erge dorst gekregen en gaan daarom in de lobby-bar eerst een biertje pakken. In de hotelshop praten we nog een tijdje met de mevrouw die daar werkt en ons allerlei info geeft over de manier van leven in Tucson. Om half zes gaan we naar het “Manager Welcome Hour”. We krijgen 2 gratis consumpties en diverse snacks. Daarna gaan we naar onze kamer. De gemaakte foto’s worden geuploaded en ik begin aan dit verslag. Ondertussen krijgen we ook nog onweer over ons heen. Tegen half negen gaan we eten bij Denny’s, ongeveer 15 minuten lopen van het hotel. Erg lekker en veel en een redelijke prijs. Om tien uur zijn we weer terug, halen nog een berg folders in de lobby en ik maak dit verslag af. Tot morgen.

Dag 6 – Tucson AZ Vandaag naar Old Tucson Studios en het Titan II Missile Museum. Ik ben om half acht op. Voor de deur ligt de krant (USA Today) al netjes klaar. Vandaag wordt het rond de 45 graden. Om acht uur staat ook Ruud op. We rijden dan naar Denny’s en pakken daar een lekker ontbijt: eieren met spek en jus. Dan gaat het naar de Old Tucson Studios, zo’n 45 km van het hotel midden tussen de bergen en de vele, vele cactussen. Het is werkelijk bloedheet!. Ik koop maar gauw een hoed en gelukkig hebben we genoeg te drinken bij ons. We krijgen een rondleiding van ongeveer een uur. Vele Westerns zijn hier opgenomen (o.a. Gunfight at the OK Corral, Rio Bravo, Rio Lobo) en ook TV-series (Bonanza, High Chaparral), vooral met John Wayne. Andere bekende acteurs: Paul Newman, Robert Mitchum, Emilio Estevez, Charles Bronson, Ronald Reagan, Kirk Douglas, Burt Lancaster Clint Eastwood, Leonardo DiCaprio, Russell Crowe etc. etc. We hebben vandaag wel een beetje pech want uitgerekend op woensdag zijn er geen shows en demonstraties. Buiten hou je het steeds maar een paar minuten vol. Dus telkens maar weer een gebouwtje binnen of de schaduw opzoeken. Rond 1 uur gaan we naar de andere kant van Tucson. Hier ligt de enige overgebleven ondergrondse raketbasis van de USA. Gebouwd in de tijd van de Koude Oorlog. Ook hier weer een rondleiding en uiteraard gaan we ook ondergronds om dit complex en natuurlijk de raket (de Titan II) te bekijken. Goed 3 uur gaan we dan terug naar het hotel. Ik ga een lekker koud biertje pakken in de lobby en Ruud gaat zwemmen en fitnessen. Ook vanavond onweer met een malse bui. Het blijft overigens nog steeds zo rond de 35 graden. Tegen acht uur gaan we voor de verandering maar weer eens bij Denny’s eten: bief met gebakken aardappeltjes en salade met honingmosterd dressing. Groot glas Cola erbij (met refill) en dat voor 27 $ (omgerekend ongeveer € 19) en dat voor 2 personen. Om negen uur zijn we weer terug en bekijken de reis van morgen. Die gaat van Tucson naar Sedona: 254 mijl (410 km). Met een gedeelte Apache Trail: Best Scenic Drive in Arizona…..

Dag 7 – Tuscon Sedona Weer naar het noorden: via de Apache Trail naar Sedona. HFY! Om 06.00 uur gaat de wekker van Ruud al weer af. Gisteravond een heel lange discussie gehad over welke route we naar Sedona zouden nemen. We pakken de koffers maar weer eens in, checken uit en gaan ontbijten bij: raad maar…. Goed half acht zijn we op weg richting Phoenix via de I-10. Voor Phoenix buigen we af en gaan richting Apache Junction. Hier begint de zogenaamde Apache Trail, een oud spoor van de Apaches, waar zij onder aanvoering van hun opperhoofden Cochise en Geronimo overheen trokken. Na 18 mijl komen we in Tortilla Flat, een authentieke Stagecoach stop. Ongeveer 2 mijl verder wordt de weg onverhard over 22 mijl en krijgen we een steile afdaling in de Fish Creek Canyon over een weg die ook nog eens heel smal is en langs diepe afgronden voert. De totale afstand is ongeveer 45 mijl en het panorama is fantastisch, vooral ook bij het Apache Lake. Ruud en ik rijden allebei ongeveer de helft, waarbij de versnelling vaak in de lage gearing moet. Maar achteraf valt de route wat betreft gevaar ons eigenlijk wel mee. Uiteindelijk komen we bij de Roosevelt Dam. Vanaf daar heb je weer “gewone” Highway richting Sedona. Maar onderweg ook weer prachtige en indrukwekkende vergezichten. Onderweg maken we nog een stop bij Jack’s Corner, een echte cowboy/bikerbar: donker, veel prullaria aan de muur en typische gasten. Vlak voor Sedona worden de rotsen opeens rood van kleur. Een magnifiek gezicht als we komen aanrijden, vooral tegen het licht van de dan al lager staande zon. Om half 5 zijn we bij ons hotel: “Super 8”. Niet zo mooi als ons vorige maar gelukkig wel weer met internetverbinding (al kost het Ruud meer dan een uur om die tot stand te brengen). We zijn vandaag 9 uur onderweg geweest en hebben ruim 500 km afgelegd. Om acht uur, het is dan al donker, proberen we een gelegenheid te vinden waar we wat kunnen eten. Dat valt vies tegen en uiteindelijk belanden we bij de onvermijdelijke MacDrek. Goed negen uur zijn we terug op onze kamer, maken dit verslag af en kijken TV: “Jumanji” met Robin Williams. Ik hevel dit verslag ook over naar de website van heines.nl (alleen met minder foto’s). Wat we morgen gaan doen weten we nog niet precies. Misschien naar Slide Rock Park (lekker glijden van een natuurlijke waterglijbaan). Overigens was het vandaag weer 40 graden…..

Dag 8 – Sedona Vandaag staat het verkennen van de omgeving van Sedona op de planning. Vanmorgen word ik rond de klok van half 8 wakker en is pap zich al aan het kleden/zijn koffer aan het herschikken. Ik spring even onder de douche en daarna gaan we ontbijten in het hotel. We komen dezelfde mensen weer tegen die we ook onderweg naar Tucson tegenkwamen. Zij checken alweer uit en gaan naar de Grand Canyon. Zij waren hier alleen gisteren en zijn onder andere naar Red Rock State Park geweest. We besluiten hetzelfde te doen na ons ontbijt. Het ontbijt bestaat uit geroosterd brood met jam en een soort van minihamburgers. Het is weer eens wat anders. Na het ontbijt zoek ik nog snel even wat informatie op over de beide parken die we willen gaan bezoeken vandaag. We besluiten eerst naar Red Rock State Park te rijden. We komen daar even voor tienen aan (entree 7 dollar) en zijn nog net op tijd voor de ‘guided tour’. Even ziet het eruit alsof het een privé-tour gaat worden, maar na enkele minuten komen er toch nog meer mensen en uiteindelijk zijn we dan toch met zo’n 9 personen. De gids (Bob) vertelt in een 2 uur durende rondleiding door het park van alles over de vegetatie, dieren, bewoners (natives) en de geologie. Hierbij wordt er gekeken, geroken en door pap zelfs geproefd (een of andere bes). Als we net beneden bij de Fish Creek zijn realiseer ik me dat ik de reservebatterijen voor het fototoestel in de auto heb laten liggen. De batterijen waren namelijk bijna leeg en je zult net zien dat de camera halverwege de rondleiding uitvalt. Dus ik besluit maar even naar boven te rennen. Dat viel tijdens het rennen nog wel mee, maar eenmaal boven moest ik toch even uithijgen. Toen ik eenmaal weer bij de groep was kon ik dus mooie foto’s blijven knippen (althans daar ga ik vanuit, want ik moet ze nog bekijken). Aan het einde van de tour probeer ik nog een mooie foto van een kolibrie te schieten. Kijk maar bij de foto’s of dat gelukt is. Als we weer in de auto zitten kom ik erachter dat de binnenkanten van mijn knieën verbrand zijn. Die had ik natuurlijk weer net niet ingesmeerd. Na een tocht van net iets meer dan 2 uur gaan we op weg naar het Slide Rock Park. Op aanraden van een collega van mij. In dit park is een natuurlijke glijbaan waar je vanaf kunt. Helaas (en dat hadden we van tevoren kunnen weten) is het park door de drukte al niet meer toegankelijk. We besluiten daarom door te rijden naar Flagstaff. Onderweg gaat het via haarspeldbochten sterk omhoog (volgens pap, want ik dommel in) en komen we uiteindelijk bij een viewpoint van waaruit je de hele Oak Creek Canyon kunt overzien. Nadat we hier even hebben rondgekeken gaan we verder naar Flagstaff. We zijn eigenlijk opzoek naar een Visistors Centre (VVV), maar omdat we inmiddels ook wel honger hebben gaan we eerst even naar de…jaja, u raadt het al…Mc Donalds. Dit keer probeer ik de Angus Deluxe en die smaakt erg lekker. Nadat we het eten op hebben, alsnog op weg naar het VVV. Maar we zien een 1-dollar-store en dus toch maar eerst even daar naartoe. Omdat mijn zonnebril in Old Tucson is gesneuveld koop ik een nieuwe voor een dollar. Niet de beste kwaliteit, maar het is in ieder geval voorlopig beter dan niets. Verder kopen we een piepschuim koelbox en nog wat kleine dingetjes. Tegenover ligt ook nog een kledingwinkel. Aangezien ik nogal aan het shoppen geslagen ben de laatste tijd koop ik ook hier weer een shirt en een korte broek. Pap koopt ook een echt FC Barcelona-shirt (voor $ 8,00!) en wat Puma sokken. Inmiddels is het half 4 en besluiten we weer terug te gaan naar Sedona en misschien nog even langs Slide Rock Park (mits open). Ik rij nu dezelfde weg terug en dit keer zonder te slapen. Als we bij het park aankomen halen ze net het bord weg (Parkinglot Full) en dus kunnen we er alsnog in. Na de entree van 10 dollar te hebben betaald dalen we af naar de natuurlijke glijbaan. Ik kleed me even om en ben er dan klaar voor. Het water is in het begin erg koud. De glijbaan gaat soms moeizaam en het doet vooral op sommige stukken pijn, omdat je met je benen tegen de rotsen aanknalt. Desondanks is het toch wel leuk om het een keer gedaan te hebben. Er is ook een rots waar je vanaf kunt

springen en voor de foto doen we alles hè. Uiteindelijk spring ik er 3 keer vanaf. Dit ook omdat bij de 2e keer net de batterijen op waren op het moment van springen. Na ongeveer een uur in het park te zijn geweest, gaan we weer terug naar het hotel. Hier worden de foto’s van vandaag uitgesorteerd en op onze website geplaatst. Nadat pap hiermee klaar is gaan we op zoek naar een restaurant. Op de weg naar Flagstaff hebben we een ander gedeelte van Sedona gezien, waar veel winkeltjes en restaurants liggen. We kiezen voor de “Open Range”. Ik neem de spareribs en pap gaat voor de gesneden bief. We vinden het allebei erg lekker, al is de saus over de ribs misschien net iets te pikant. We zijn (incl. fooi – 10%) 50 dollar kwijt. Op de bon zie ik later staan dat de fooibedragen eigenlijk18 tot 20% zijn. Of ze dat er op gezet heeft n.a.v. onze fooi of van tevoren weet ik niet. En eigenlijk boeit het ons ook niet. We hebben sowieso af en toe het idee dat ze alleen voor de toeristen deze hogere fooipercentages aanhouden. Weer terug op de hotelkamer werk ik het verslag bij en worden de laatste foto’s van deze dag erbij gezet. Ik kijk verder wat televisie. Morgen gaat de reis naar de Grand Canyon. Het zal ongeveer zo’n 2,5 uur rijden zijn en een groot gedeelte van de reis is hetzelfde als dat we (per toeval) vandaag al gedaan hebben.

Dag 9 – Sedona – Grand Canyon (Tusayan) Vandaag naar Tusayan aan de rand van de Grand Canyon. Ik ben rond kwart voor acht op, ga douchen en uiteraard buiten een sigaretje paffen. Ruud is tegen half negen uit de veren. We hebben vandaag niet zoveel haast omdat de afstand niet zo heel groot is: rond de 200 km. Goed negen uur gaan we in het hotel ontbijten en daarna wordt alles ingepakt. We proberen vandaag ook uit hoe ons 1 dollor koelkistje werkt: flessen erin en rondom aanvullen met ijsblokjes want die kun je in elk hotel zoveel als je wilt uit een apparaat halen. Ik rij het eerste stuk tot even na Flagstaff (dezelfde weg als gisteren). Onderweg wordt het nog even penibel: de benzinemeter begint namelijk gevaarlijk te knipperen en natuurlijk geen tankstation in de buurt! Zodra we Flagstaff binnen rijden dus het eerste tankstation via de TomTom opgezocht. Blijkt dat we nog 1 (een) liter benzine in de tank hebben….. Dan neemt Ruud het stuur over. Het landschap is veel vlakker geworden. We rijden nl op een plateau van ca 2000 m hoogte. Onderweg zien we in de verte verschillende bosbranden. Tegen kwart voor een arriveren we bij ons hotel: “Red Feather Lodge” net buiten de ingang van het “Grand Canyon Park”. We slepen onze koffers naar kamer 3137 op de derde verdieping. Ruud probeert telefonisch de helikopermaatschappij “Papillon” te bereiken om onze vlucht voor maandagmorgen te bevestigen. Dit lukt echter niet en daarom rijden we even (5 minuten) naar het helikoptervliegveld. Het is daar een komen en gaan van vluchten. Ongeveer elke 5 minuten landt er een. Uitgerekend betekent dat aan inkomsten per uur $ 12000,00 (Er gaan namelijk 7 passagiers in de helikopter à $ 140,00). Lijkt mij een lucratieve business! Nadat we de vlucht bevestigd hebben rijden we het park binnen ($ 25,00 per auto voor 7 dagen). We lopen vandaag 2 viewpoints langs de South Rim: Yavapai Point en Mather Point. Ik denk dat de foto’s voor zichzelf spreken. Het lijkt mij ook best gevaarlijk met kleine kinderen want op vele plaatsen is er geen afrastering en kun je zo 1200 meter naar beneden kukelen…. Goed een uur later rijden we terug naar het hotel. Ruud haalt even een tussendoortje en kijkt dan naar een film: “Tropic Thunder”. Ik selecteer de foto’s en werk aan het dagboek. ’s Avonds willen we bij een steakhouse in de buurt van het hotel gaan eten. Maar daar is het zo druk dat de mensen buiten in de rij staan te wachten. We gaan dan naar Café Tusayan, naast ons hotel. In dat café krijgen we morgen ook ons ontbijt. Het is trouwens buiten behoorlijk fris geworden. Dat komt natuurlijk door het feit dat we op meer dan 2000 m hoogte zitten.Tegen tienen zijn we terug en kijken nog wat TV. Tot morgen.

Dag 10 – Grand Canyon (Tusayan) Dag in het teken van de Grand Canyon. Goed half acht ben ik (uiteraard) weer als eerste op. Douchen en natuurlijk het eerste ochtendsigaretje. Wij hebben tijdens onze reis alleen maar non-smoking hotels dus ik moet steeds naar buiten. Er staat namelijk een behoorlijke boete op. (Overigens gooien ze in de USA met boetes: overal langs de wegen zie je borden met zoveel $ boete als je dit of dat doet wat niet mag. Nadat Ruud tegen negen uur ook op is en nog even met Roxanne via VoipBuster gebeld heeft gaan we continentaal ontbijten in Café Tusayan. Nou ja wat je continentaal noemt…. Hierna vertrekken we voor de tweede keer naar het Grand Canyon National Park. Langs de South Rim loopt een goede weg, de Desert View Drive. Via deze weg kun je diverse viewpoints bereiken. Achtereenvolgens gaan we naar: Yaki Point (+ 2213 m), Grandview Point (+ 2256 m), Moran Point (+2182 m), Lipan Point (+ 2243 m), Navajo Point (+2275 m) en als laatste Desert View (+ 2267 m) een rit van ca 40 km. Uiteraard worden er bij elke point diverse foto’s gemaakt. Ook brengen we nog een kort bezoek aan het Tusayan Ruin and Museum. Tegen half drie gaat het weer terug naar het hotel. Daar zoek ik de foto’s uit en maak dit verslag. Vanavond willen we nog een laatste keer terug naar de Grand Canyon. Nu om deze te fotograferen bij zonsondergang. Om kwart voor zes vertrekken we. We rijden nu naar het gedeelte waar je niet met de auto mag komen, alleen met de Shuttle Bus. We hebben geluk: vlakbij het vertrekpunt een parkeerplaats en we hoeven maar ca. 20 minuten te wachten om te kunnen instappen naar Hopi Point. Tegen kwart voor zeven komen we daar aan. Het is al behoorlijk druk en de Grand Canyon schittert in verschillende kleuren vanwege de heel laag staande zon. Langzaam maar zeker verdwijnt hij achter de bergrug. Tegen half acht is de zon helemaal weg. Er klinkt applaus van de honderden mensen die vanavond extra naar dit punt zijn gekomen. Naast mij (nadat ik de laatste 2 minuten van de zonsondergang heb gefilmd) zegt een Amerikaan: “OK sun, you made a hell of a job today “. We hebben dan geluk en kunnen meteen in de eerste bus stappen op weg naar de auto. We besluiten dan om naar het steakhouse vlakbij het hotel te gaan eten. Dat wilden we gisteravond ook maar toen stond er een rij tot buiten. Vandaag gelukkig niet: we hoeven slechts een tiental minuten binnen aan de bar te wachten. Wat een tent is dit: nog nooit een restaurant gezien waar het zo enorm druk is. We hebben het getimed: als een klant vertrekt is binnen de minuut de tafel schoongemaakt en nieuw bestek neergelegd! Daarbij zijn de steaks ook nog eens heel lekker. Om half tien zijn we terug in het hotel. Ik maak het dagboek af. Morgen is het voor mij d’r op of d’r onder: de helikoptervlucht boven de Grand Canyon! De vlucht staat gepland voor 07.50 uur dus we moeten weer eens vroeg op. Want er staat ons ook nog een rit van bijna 500 km naar Las Vegas te wachten. Bye!

Dag 11 – Grand Canyon – Las Vegas Vandaag de helikoptervlucht boven de Grand Canyon en de reis naar Las Vegas in Nevada. Om half zeven staan we op, pakken alles in, checken uit en rijden naar het vlakbij gelegen helikoptervliegveld. We moeten ons daar inchecken en we worden gewogen i.v.m. de plaatsverdeling in de helikopter. De zenuwen bij mij vallen erg mee. Na de briefing (video over veiligheid) gaan we naar buiten waar onze helikopter staat warm te draaien. Plotseling arriveert een monteur en enige tijd later stapt de piloot uit en loopt naar een reservehelikopter. Dat begint dus goed…. Goed acht uur mogen we dan instappen. We, dat zijn 4 Fransen, Ruud en ik. Ik heb gelukkig de middenplek tussen Ruud en een Fransman in. De helikopter stijgt op en vliegt dan over de bossen van het Grand Canyon National Park richting de Grand Canyon. Het is vanmorgen aan de westkant wat nevelig, maar dat levert ook prachtige beelden op. Beneden ons zien we de Coloradorivier stromen. Ruud fotografeert alles en ik maak diverse filmpjes. De vlucht valt me 200 % mee!. Inderdaad schijnt het waar te zijn dat je in een helikopter niet zo’n last van hoogtevrees hebt. Na een kwartiertje een grote bocht over de Grand Canyon gemaakt te hebben gaat het weer terug naar het vliegveld. Duidelijk zien we ook het hotel liggen waar we gelogeerd hebben. Als we landen hebben we een vlucht van 25 minuten gehad. Als we weer in de auto zitten rijden we terug naar Tusayan voor ons ontbijt in Café Tusayan. Dan gaat het richting Flagstaff en draaien een stukje daarvoor de Interstate 40 op richting Los Angeles. Die volgen we een eind maar bij Ash Fork gaan we van deze weg af en gaan de welbekende Route 66 op. Via Seligman en Peach Springs komen we dan bij Kingsman weer op de Interstate 40. Het wordt trouwens ook steeds warmer buiten nu we Nevada naderen. Via de Hoover Dam komen we dan in deze staat. Het is dan nog zo’n 80 km naar Las Vegas. Goed drie uur arriveren we bij ons hotel: Tuscany Suites & Casino. Een geweldig groot complex met alles d’r op en eraan. Onze kamer is geweldig groot met zelfs een keuken en zithoek (en er mag gerookt worden!). Als alles uitgepakt is drinken we wat en gaan dan op verkenning uit in Las Vegas. Vanaf het hotel is het dik 10 minuten lopen naar de Las Vegas Boulevard oftewel de Las Vegas Strip. Eenmaal daar aangekomen weet je niet wat je ziet. Het ene casino naast het andere en het lijkt alsof ze een wedstrijd hebben gehouden wie het grootste en mooiste kon/kan bouwen. De Eifeltoren compleet nagebouwd, of het Vrijheidsbeeld in New York of de San Marco van Venetië enz. Het wordt nog indrukwekkender als de zon onder gaat. Licht, licht en nog eens licht. En duizenden en nog eens duizenden mensen die over de trottoirs schuifelen. Bij verschillende casino’s zijn er buiten ook nog licht- en watershows. Heel mooi is de fonteinenshow voor het Bellagio en Caesars Palace. Het doet sterk denken aan de fonteinenshow in Barcelona: ook op muziek, alleen niet in kleur. We gaan enkele casino’s binnen en wagen een klein gokje. Het gehoopte miljoen $ wil vanavond echter nog niet vallen. Iets gaan eten op de Strip is ook een beetje moeilijk. Restaurants genoeg maar die zijn bijna allemaal in de casino’s. Uiteindelijk wordt het dan toch weer…. (nee niet MacDonalds maar, juist ja: Denny’s). De bediende (Ricki) ziet het fototoestel van Ruud liggen en begint erover dat hij zo graag fotografeert en dat Ruud zo’n mooi toestel heeft. Hij maakt dan ook de foto van ons in het restaurant. Even later komt hij met zijn eigen camera naar ons toe en laat wat foto’s zien die hij gemaakt heeft. We geven hem een vette fooi als bijdrage voor een goed fototoestel dat hij in de toekomst wil kopen. Onze benen beginnen echter heel erg zwaar te worden en we besluiten dan ook om terug te gaan naar het hotel. Het is dan half twaalf. Op onze kamer drinken we wat en bekijken de foto’s. Dan, om twaalf uur, is Ruud voor de tweede keer deze dag jarig. Vanmiddag om drie uur had ik hem al gefeliciteerd met zijn 26ste verjaardag, want toen was hij volgens de Nederlandse tijd jarig. Maar nu dus ook volgens de tijd in Nevada. Tegen half een duikt hij het Kingsize bed in. Ik maak dit verslag af en selecteer

de foto’s, zodat we morgenvroeg alles op internet kunnen zetten. Het is bijna half drie als ik ook in bed duik.

Dag 12 – Las Vegas “This is not the greatest story in the world, no, this is just a tribute”. “Couldn’t remember the greatest story in the world, no, this is a tribute”. Omdat het verslag van gisteren verdwenen is moet ik dus proberen het opnieuw te schrijven. Om 00.00u word ik dan eindelijk 26 jaar. In Nederland ben ik dit eigenlijk al 9 uur, maar ik houd natuurlijk de lokale tijd aan. Dit keer geen verjaardag in Nederland, maar in het altijd boeiende Las Vegas. We zijn net een uur terug van de strip en onder het genot van een biertje word ik gefeliciteerd door pap. Hij is helaas de enige want vanwege tegenvallende belangstelling kan mijn gepland feestje in de ‘presidential suite’ in het MGM Grand helaas niet doorgaan. Ik krijg van pap een enveloppe en hoop dat daar een tegoedbon voor te gokken inzit of een tegoedbon voor een mooie dame. Ik heb pap namelijk afgelopen avond allemaal kaartjes zien verzamelen. Helaas is het geen van beiden. Ik krijg foto’s van het cadeau. Nummer 1 is een ingelijste foto van mij tijdens een optreden in Nijmegen (die beroemde foto gemaakt door Roxanne) en het andere cadeau zijn bierviltjes met mijn kop erop. Geen mooie dames, maar ach ik mag er zelf toch ook wel wezen :p. Na twee biertjes houd ik het voor gezien en duik ik het bed in. Het was weer een lange dag. Om half 7 ’s morgens gaat de wekker. Shit! Vergeten terug te zetten op half 9. Na ‘m uitgezet te hebben toch maar weer verder slapen. Rond 9 uur word ik weer wakker en dan is pap al op en gedoucht. Ik spring er ook onder en eenmaal klaar gaan we rond 11 uur weer richting ‘The Strip’. Eerst op zoek naar wat eten. Bij O’ Shea’s casino zien we een Subway en besluiten om daar een ‘broodje gezond’ te nemen. Omdat de cola weer met gratis refill is hebben we ook nog wat voor onderweg. Het eerste casino wat we binnengaan is The Venetian. Dit hotel/casino is helemaal in de stijl van Venetië. Zo kom je binnen over die beroemde brug waarvan me de naam even ontschoten is. Binnen zijn er schitterende plafondschilderingen, maar het beste van alles is toch wel het winkelcentrum. Tussen de winkels door loopt het Canal Grande waarin echte gondola’s varen met zingende gondeliers. En het gekke is dat deze zich op de 2e etage bevindt! Pap en ik vinden het prachtig. Vooral ook de pleintjes met een geschilderd plafond waardoor het lijkt of je gewoon buiten bent. Na The Venetian lopen we richting het Wynn Resort. Hier bevinden zich twee grote watervallen voor de deur. Ook erg mooi. We knippen wat foto’s en lopen vervolgens door tot aan het Fasion Show gebouw. Hier steken we de weg over en draaien we ons om, zodat we de andere kant kunnen gaan bekijken. Het eerste casino is Treasure Island. Hier liggen een piraten- en sirenenschip voor de deur. ’s Avonds word hier een show mee opgevoerd. We besluiten om die vanavond om 20.30u te gaan bekijken. We lopen ook nog even het casino binnen. Hier staat nog een mooie ´custom bike´. Onze, soms erg warme, voettocht gaat verder richting The Mirage. We volgen binnen de bordjes naar Siegfried & Roy´s Secret garden. Maar eenmaal gevonden blijkt de entree 15 dollar te kosten. Aangezien we niet precies weten wat het inhoud, besluiten we ons maar weer om te draaien. Na The Mirage komen we aan bij de Forum Shops. Dit is een winkelcentrum in Romeinse stijl. We gaan opzoek naar de bewegende standbeelden, maar die blijken het al 2 dagen niet meer te doen. Er bevindt zich nog wel een andere mooie fontein binnen dit winkelcentrum. We knippen hier ook nog wat foto’s en lopen dan door naar het aangrenzende Caesars Palace. Hier lopen we wat vlugger doorheen, want als je eenmaal één casino van binnen hebt gezien, dan heb je ze allemaal wel gezien…..

We besluiten om terug te gaan naar ons hotel. Het is inmiddels rond de klok van 3 uur en hebben er zo’n 10 kilometer in de hitte (40 graden) van Las Vegas opzitten. Op de hotelkamer gaat pap alvast de foto’s uitzoeken en besluit ik om even te gaan zwemmen. Na wat baantjes te hebben getrokken ga ik ook nog even 15 minuten fitnessen op de crosstrainer. Weer even 150 calorieën verbrand die ik er toch wel weer aan eet of drink. Maar het gaat om het idee. Rond 19u gaan we weer terug naar de Strip. We willen eerst wat gaan eten om vervolgens naar de show bij Treasure Island te gaan. Als eerste komen we een ‘Magician’ tegen die een paar coole trucs laat zien. Zo giet hij zout in de ene hand en laat het uit de andere hand eruit komen. Dan denk je OK, hij heeft een reservoir ergens in een nepduim. Maar vervolgens vraagt hij aan iemand een restje drinken uit een fles. Dit giet hij dus ook in z’n ene hand en laat het uit de andere hand vallen. Erg verbazingwekkend. Maar de leukste truc komt dan nog. We geven hem 1 dollar fooi en dan vraagt hij mij om twee roodgekleurde balletjes vast te houden. Ik moet een kleur in gedachten houden en dan veranderen de balletjes in die kleur. Hij raad diverse kleuren, maar op roze komt ie niet. Maar hij heeft wel een andere verrassing voor mij. Mijn horloge. Dat heeft ie in de tussentijd gerold en ik had het totaal niet door. Zo zie je maar weer hoe makkelijk dat gaat. Het staat op film dus jullie kunnen het na de vakantie terugzien. Vervolgens komen we onderweg wat gokmachines tegen bij een casino die je gratis kunt proberen. Je kunt er waardebonnen mee winnen. Ik win een bon van 100 dollar. Helaas niet om te wisselen in geld. Je krijgt voor 100 dollar tegoed voor de slotmachines en als je dan een jackpot wint, dan krijg je dat geld. Ik gok 50 dollar op, maar helaas zonder resultaat. Als ik terugloop naar pap, heeft hij flink zitten proberen buiten. Hij heeft voor 250 dollar aan waardebonnen. We doen er echter niks mee en lopen door. We besluiten na wat twijfelen om weer bij Denny’s te gaan eten. We hebben nog zo’n 50 minuten voordat de show begint. We hebben gelukkig snel een tafel, maar het eten laat deze keer wat langer op zich wachten. Helaas krijg ik de maaltijd niet gratis i.v.m. mijn verjaardag. Daar doen ze niet (meer) aan. Tien voor half 9 zijn we klaar en lopen/rennen we naar Treasure Island. Het is er al erg druk en echt goede plaatsen krijgen we dan ook niet meer. Ik krijg de show maar half mee, maar het is desondanks wel leuk. Na de show willen we richting ‘downtown’ met ‘The Deuce’. Dat is een bus waarmee je voor 7 dollar 24u binnen Las Vegas kunt reizen. Als we eenmaal een bushalte hebben gevonden, blijkt het er druk te zijn. Als dan eenmaal de bus komt blijkt die ook overvol te zijn. Zo’n 10 minuten later komt er weer een. We staan inmiddels vooraan in de rij en kunnen dus meteen de bus in. Het instappen levert nogal wat stress op bij de buschauffeur, omdat iedereen erin wil. Na zo’n dikke 5 minuten kan de bus dan eindelijk vertrekken. Na 20 minuten komen we aan op Fremont Street. Dit is het oude gedeelte van Las Vegas. Tegenwoordig is er boven deze straat een groot scherm met 12,5 miljoen ledlampjes aangebracht waar om het uur shows mee worden gegeven. Het is 22u als de show met Queen-muziek begint. Het ziet er erg indrukwekkend uit. Helaas hebben we deze show niet kunnen filmen, omdat het geheugenkaartje van het fototoestel al vol was en we geen andere bij ons hadden. Nadat de show is afgelopen, lopen we de straat door en stoppen we nog even bij een graffiti-kunstenaar. Hij maakt schitterende schilderijen en dat allemaal met behulp van spuitbusverf. Dan wil ik nog op zoek naar het “Welcome to Las Vegas”-sign. Na wat mensen gevraagd te hebben, menen we dichtbij te zijn. We zien echter dat onze bus ook weer vertrekt en besluiten de zoektocht te staken. Dit vind ik erg jammer, omdat ik toch graag een foto hiervan had willen hebben. Moet ik toch nog een keer terugkomen. We stappen de bus weer in en na een goed half uur staan we weer voor Caesars Palace. We lopen weer terug naar ons hotel en nadat we nog een biertje hebben gedronken en wat TV hebben gekeken ga ik slapen. Pap volgt niet veel later. Ons Vegas avontuur is voorbij. Morgen gaat de reis naar de warmste plek binnen de VS. Ben benieuwd.

Dag 13 – Las Vegas – Stove Pipe Wells Van het warme en drukke Las Vegas naar het snikhete en verlaten Stovepipe Wells in de Death Valley CA. We wilden eigenlijk wat later opstaan maar om kwart voor acht “spring” ik toch het bed uit. Even een lekkere douche, het onvermijdelijke sigaretje en als ik weer binnenkom een in paniek geraakte Ruud. Zijn verslag van gisteren is foetsie, gone, verschwunden, adieu! Waarschijnlijk per ongeluk overschreven. We pakken alles in, checken uit en om half tien zijn we dan op weg naar Death Valley. Ruud rijdt het eerste stuk tot Shoshone. Onderweg ontbijten we nog even bij een Subway. Na Shoshone wordt het steeds stiller op de weg, maar ook steeds warmer. Via de Highway 127 gaat het naar Death Valley Junction. Omdat we tijd genoeg blijken te hebben buigen we een stuk na deze Junction weer af naar het zuiden om bij een bekend viewpoint te komen: Dante’s View. Een mooie klimmende weg er naar toe met op het laatst zelfs 15% stijging. Het uitzicht boven is prachtig! Beneden de grote, in de zon zinderende, vlakte van Death Valley. We nemen dezelfde weg weer terug en slaan dan af richting Furnace Creek. Net voor dit plaatsje is er weer een viewpoint: Zabriskie Point. Ook hier weer een prachtig uitzicht op de Valley maar ook op weer anders “opgebouwde” bergen. Bij dit viewpoint kopen we ook de entreepas voor het park: $ 20,00. In Furnace Creek stoppen we even bij het infocentrum en krijgen daar een kaart van het National Park en een toegangssticker. Dan rijden we door naar de plaats van bestemming. Net voor de nederzetting zien we nog diverse zandduinen. We checken in, pakken uit en drinken wat. Stovepipe Wells ligt midden in de zinderende hitte van Death Valley. Het bestaat uit een motel/hotel, een winkel, een saloon en een restaurant. Voortdurend waait de snikhete woestijnwind. Het is dik 45 graden. Buiten de auto hou je het echt maar een paar minuten vol. Na een uurtje wil Ruud alsnog naar Badwater Basin, het laagste punt in Noord-Amerika: 85,5 meter beneden zeeniveau. Ik heb eigenlijk niet zoveel zin om steeds weer die hitte in te moeten en daarbij komt ook nog dat het nog eens 2 uur rijden is (140 km heen en terug). Uiteindelijk stap ik dan toch maar in en we rijden weer terug naar het zuiden tot aan Furnace Creek en dan richting Badwater. We gaan nog even de weg af om Devils Golf Course te bekijken: gekristalliseerde zoutblokken midden in de Valley. Uiteindelijk komen we omstreeks 5 uur bij Badwater Basin. En inderdaad: hier is water! Niet veel, maar toch. Je kunt het echter niet drinken want het is uiteraard zout water. Na de nodige foto’s voor ons en anderen gemaakt te hebben gaat het weer terug naar het motel/hotel. De saloon is net open en ik ga een lekkere grote Budweiser drinken. Ook kom ik in de saloon nog in gesprek met drie Zwitsers die van alles willen weten over Las Vegas. Uiteraard geef ik, als ervaringsdeskundige, ze de nodige tips over wat ze zeker moeten bezoeken. Weer terug bekijk ik de route die we deze laatste anderhalve week nog afleggen: Mammoth Lakes, Mariposa, San Fransisco, Monterey, San Luis Obispo en LA. Tegen half acht gaan we eten: steak met frites/aardappel in folio en salade. Als we alles op hebben gaan we nog even naar de store. Ruud gaat daarna zwemmen en sterren fotograferen. Vanavond werkelijk duizenden te zien, ook veel prachtige “vallende”. Ik schrijf ondertussen dit dagboek. Tegen half twaalf gaan we naar bed. Morgen naar Mammoth Lakes.

Dag 14 – Stove Pipe Wells – Mammoth Lakes CA Van de verzengende hitte in Death Valley naar het hoog gelegen wintersportgebied Mammoth Lakes in Californië. Om half acht ben ik op, lekkere douche en meteen even naar de winkel om verkoelende drank voor vandaag in te slaan. Het is al meer dan 30 graden. Als ik terug kom is Ruud ook op. We pakken alles in en lopen dan naar de lounge om de bestanden van gisteren en eergisteren op internet te zetten. De internetverbinding is echter zo slecht dat we alleen de verslagen kunnen uploaden. De foto’s moeten dus maar later. We gaan dan ontbijten voor ongeveer $ 8 p.p. (scrumbled eggs met bacon en veel fruit). Goed half tien zijn we daarmee klaar en stappen we in de auto. Ruud rijdt het eerste stuk tot Lone Pipe. Soms gaat het behoorlijk omhoog en krijgen we via borden langs de weg advies om de airco uit te zetten, hetgeen we ook doen. Na Lone Pipe neem ik het stuur over. We rijden nu langs bergen waar de eeuwige sneeuw ligt. Niet erg veel, maar toch. We zitten dan ook op een plateau wat zelf al 2000 meter boven zeeniveau ligt. Via Big Pine en Bishop gaat het dan naar Mammoth Lakes. Een prachtig skigebied ’s winters en een mooi wandelgebied ’s zomers. We logeren in “Alpenhof Lodge” op een hoogte van 2400 meter. Boven de deur een groot bord met “Wilkommen”. De eigenaar blijkt een Oostenrijker van geboorte te zijn, vandaar. We hebben een hele mooie kamer aan de voorkant van het hotel. Na alles weer eens uitgepakt te hebben belt Ruud bijna een half uur met mam en is dan natuurlijk van alle ditjes en datjes weer op de hoogte. Kwart voor vier besluiten we te gaan hiken rond een van de vele meertjes bij Mammoth Lakes. We kiezen de trail “Lake Crystal” uit. We denken lekker rond een meertje te kunnen kuieren maar dat valt vies tegen. We klimmen dik een uur behoorlijk steil naar boven, langs smalle en best gevaarlijke paadjes. Maar de uitzichten zijn prachtig. Tot onze verrassing is boven weer een meer! Omdat we echter niet weten hoe de trail verder gaat besluiten we om dezelfde weg terug te lopen. Tegen 7 uur zijn we terug in Alpenhof. Daar wordt door Ruud via internet gezocht naar een adres om te kunnen dineren. De keuze valt op “Angel’s”. Het is ff zoeken maar na een kwartier lopen zijn we er. In de USA is het zo dat je je eerst moet aanmelden en dan naar een plaats gebracht wordt. Vanavond is het druk, dus we geven onze naam op (Heinz, want dat kennen, verstaan en begrijpen ze allemaal) en we gaan aan de bar staan totdat ze ons roepen. Na een half uur kunnen we aanschuiven. Ruud bestelt Beaf Ribs waarvan hij er zoveel mag eten als hij op kan: dat worden uiteindelijk dus 3 borden. Ik bestel een biefstuk. En die is de lekkerste die ik tot nu toe in de USA gegeten heb. “Angel’s” is een gezellige tent met leuk personeel en een redelijke prijs. Tegen half tien zijn we weer terug op onze kamer. Uiteraard wordt er door Ruud weer TV gekeken. Ik selecteer de foto’s en schrijf wat jullie nu lezen. Bye.

Dag 15 – Mammoth Lakes CA Een rustige wandeldag in de prachtige natuur van Mammoth Lakes CA. Tegen kwart voor acht ben ik op en loop naar buiten. Wat een verschil met gistermorgen. Het is nu lekker koel, ik schat rond de 23 graden. Na de ochtendsigaret buiten op het skiliftbankje weer naar de kamer. Ruud is intussen ook op. We ruimen de boel wat op en pakken beneden een doughnut en wat jus d’orange. Ik bel nog even met Ineke via Voipbuster om te horen hoe alles in Baarlo is. (Iedereen leeft nog en mijn huis is niet afgebrand). Om kwart voor tien stappen we in de auto en rijden de bergen in naar Devils Postpile. Bij het ski-resort parkeren we de auto en kopen een kaartje voor de Shuttle Bus. Die brengt ons in goed een half uur langs soms een behoorlijk smalle weg naar het Ranger Station. Van daaruit gaan we dan te voet naar Devils Postpile (ca.0,5 mijl). Devils Postpile is een muur van basaltpilaren. Dan pakken we de Rainbow Falls Trail (ca. 2 mijl) door de bossen (die in 1992 helaas voor een groot deel afgebrand zijn) naar een prachtige waterval: Rainbow Falls. De waterval doet zijn naam eer aan want onderaan zie je steeds regenbogen. Ruud loopt nog even een steil pad af naar de voet van de waterval. Dan gaat het, gedeeltelijk via dezelfde trail, terug naar de bushalte. We hebben geluk want de chauffeur wil net wegrijden als we aan komen lopen. In totaal hebben we dan ca. 4 mijl gelopen (6,5 km). De Shuttle Bus brengt ons dan weer terug naar het ski-resort. Voordat we naar het hotel gaan willen we eerst iets eten. TomTom wijst ons, denken wij, de weg maar waar hij ons laat stoppen is van alles te zien behalve een MacDrek. We toetsen dan maar een Subway in en dan worden we wel naar het verdiende broodje gezond genavigeerd. Tegen drie uur zijn we terug in de Alpenhof. We wassen eerst het stof af en nemen er dan ons gemak van. Ruud belt nog even met ons volgende hotel in Mariposa voor de juiste inchecktijd. Buiten hebben we de hele dag al een strakblauwe lucht en het is heel aangenaam. Ik denk ongeveer 27 graden op een hoogte van 2400 meter. Tegen zevenen loop ik nog even naar buiten omdat ik muziek hoor. En wat blijkt: goed 50 meter van ons hotel is een plein met daar een skiliftstation naar de pistes waar we vandaag zijn geweest. Verder zijn er verschillende winkels. Vanavond speelt er ook een live-band en zijn er verschillende kramen. Als ik terug ben lopen we naar Angel’s Restaurant. Ook nu is het er weer druk en we moeten zelfs een uur aan de bar wachten voordat we een tafeltje krijgen. Maar het eten is weer verrukkelluk. Aan de bar kun je trouwens bierwedstrijden houden: we tellen meer dan 60 verschillende biermerken uit alle landen van de wereld. Wil je op het Board Of Fame komen, dan moet je minimaal 3 keer alle merken gedronken hebben. (Binnen hoeveel tijd staat jammer genoeg niet vermeld). Terug in het hotel ontdek ik op een van mijn zwerftochten een bar in de kelder waar het behoorlijk druk is en een poolroom. Ruud en ik gaan even kijken maar jammer genoeg blijk het bilart “out of order” te zijn. Ook het voetbalspel blijkt de geest gegeven te hebben dus we gaan maar weer terug naar de kamer. We zoeken op internet wat gegevens op over San Fransico en VVV (goed gedaan de eerste 2 wedstrijden!) Ruud kijkt nog wat tv en ik schrijf maar weer alles op zodat jullie wat te lezen hebben. Morgen naar Mariposa met een kijk/doortocht door het Yosemite National Park en een rit over de Tiogapas (+ 3000 meter). Welterusten.

Dag 16 – Mammoth Lakes - Mariposa Natuurschoon en nog eens natuurschoon….. Vanmorgen allebei om half acht uit bed. Koffers inpakken, snel een doughnut en wat te drinken en om half negen zijn we op weg. Eigenlijk is het niet zo’n lange rit maar we willen in het Yosemite (spreek uit als: Joosèmmitti) National Park verschillende dingen gaan bekijken. Ik rijdt de eerste helft en die begint met de Tioga Pass (3000 m hoog). We hebben vandaag geluk want de entree is dit weekend gratis, dus weer 20 $ bespaard. Wel geven we een donatie voor het park. Wij beklimmen de pas vanaf de westkant en dat valt best wel mee. De afdaling aan de oostkant naar Yosemite Village is namelijk veel langer en bochtiger. Onderweg eeuwige sneeuw en bergmeren. Prachtige natuur. In de Yosemite Valley (Ruud rijdt het tweede stuk) gaan we eerst naar een waterval: Bridalveil. Daarna naar de Lower Yosemite Fall (je ziet trouwens vandaar ook de Upper Fall). Jammer genoeg is er veel Fall en weinig Water. We willen ook de halve Valley Floor Loop lopen (10,5 km) maar daar zien we toch maar van af. Als alternatief besluiten we naar Mariposa Grove te rijden. Mariposa Grove ligt helemaal in het zuiden van Yosemite NP. Het is een gedeelte waar de enorme sequoiabomen groeien. En inderdaad: ze zijn gigantisch. Ik sta er voor een met een diameter van 2 meter. Maar er zijn natuurlijk dikkere zoals de Giant Grizzly en de California Tunnel Tree waar je doorheen kunt lopen. We waren trouwens net op tijd want op de terugweg blijkt dat je al niet meer binnen kan. Dan volgens TomTom nog anderhalf uur naar Mariposa. We doen het echter in een uur (niet omdat we racen maar omdat onze navigator waarschijnlijk af en toe door de hitte bevangen is). We overnachten in een motel: The Miners Inn. Redelijke kamer met een prachtig uitzicht (een muur) en een balkon waar je echt niet over heen moet leunen want dan is de kans groot dat je beneden ligt. Ik ga nog even naar de supermarkt tegenover. Heb nl. per ongeluk onze super foamkoelbox gemold en wil een nieuwe kopen. Ik vind er een (met hengsels) voor $ 9,99. Die blijkt echter niet in orde te zijn en wil hem omwisselen voor een eenvoudiger model van $ 3,99. Kom ik bij de kassa gaat de cassière op haar mobieltje uitrekenen hoeveel het verschil tussen deze twee bedragen is…. Als ik terug kom ligt Ruud uiteraard weer lekker op bed naar een film te kijken. Ik selecteer de foto’s en schrijf dit. Om goed zeven uur willen we gaan eten. Dat wordt dan het The Miners Inn Restaurant. Goede bediening, zeer goede afzonderlijke salade-bar en redelijke prijs. Tegen negen uur zijn we terug. Vanavond wat vroeger naar bed want morgen een langere rit naar San Francisco waar we drie overnachtingen hebben. Het weer van vandaag: koude handen op de Tioga Pass, heel warm in Yosemite Valley en hier in Mariposa een lekkere temperatuur momenteel van ca. 25 graden. Bye.

Dag 17 – Mariposa – San Francisco Weer terug naar de Pacific en wel naar SF waar we drie nachten verblijven. Goed half acht zijn we allebei op en pakken de koffers in. Als alles in de auto geladen is gaan we ontbijten in de lobby van het motel. Best een uitgebreid continental breakfast. Om half tien rijden we weg. We maken vandaag een langere route als eigenlijk nodig is omdat we een stuk via de Gold Rush Route willen rijden. Tot aan bijna Sacramento is de weg behoorlijk bergachtig, wat natuurlijk ook weer mooie foto’s oplevert. In de buurt van Sacramento (de hoofdstad van Californië) gaan we van de Interstate af om te tanken en te eten. Aangezien de Subway ons erg goed bevalt kiezen we weer voor een ‘broodje gezond’. Na ongeveer een half uur pauze neemt Ruud het stuur weer over voor de laatste mijlen naar San Francisco. Ook nu op zondag is het behoorlijk druk op de vijfbaans snelweg en komen we geregeld in langzaam rijdend verkeer terecht. Net voor SF krijgen we een tolbrug ($ 4). Eigenlijk zijn het 2 bruggen achter elkaar van wel een paar kilometer. Het is niet de Golden Gate. Het topje daarvan zien we wel in de verte liggen, want de baai is niet te zien door de laaghangende bewolking. Om kwart voor vier zijn we bij ons hotel: hotel Cova. Hier geven we de sleutels af aan de “valet” à raison van $ 25 per dag. We checken in. Het is een redelijk grote kamer, goed ingericht en “uitzicht” op meerdere hotels. Om de paar minuten hoor je sirenes van politie, ziekenauto of brandweer. Ja: dit is The Big City! Rond 5 uur besluiten we de stad een beetje te gaan verkennen. We lopen naar Union Square. Vlak daarbij ligt Market Street. Hierover rijden de beroemde Cable Cars. We lopen naar beneden richting baai. Daar is het draaipunt van deze trams. Dat gebeurt handmatig. Leuk om te zien! Ruud haalt snel 2 driedaagse passen voor het openbaar vervoer en we springen op een van deze Cable Cars. De weg gaat soms steil naar boven en dan moet de man achterop behoorlijk aan de handrem trekken. De tram brengt ons helmaal tot Fisherman’s Wharf. Fisherman’s Wharf is een aaneenschakeling van winkels, (vis)restaurants, pieren en vermaak. Ik heb het behoorlijk koud en koop daarom een sweater (met natuurlijk een San Francisco-print). We lopen naar de baai en zien daar ook het eiland Alcatraz liggen waar we morgenvroeg een excursie naar toe hebben. Dan naar Pier 39: daar liggen op vlonders honderden zeeleeuwen. Het wordt al donker en we besluiten terug te gaan naar ons hotel. We hebben geluk en kunnen meteen met een tram terug naar Ellis Street waar ons hotel ligt. Ruud en ik vinden dit beiden toch een wat louche buurt. Overal zwervers en mensen die vragen om geld, een sigaret etc. Velen brabbelen ook van alles in zichzelf (high?). We wippen snel even het hotel binnen om via internet een eettent te zoeken. Vlakbij blijkt een KFC te liggen dus we lopen daar maar naar toe. Binnen zit een security om alles in de gaten te houden wat natuurlijk onze mening over deze buurt alleen maar versterkt. Rond half tien zijn we terug. Morgen weer vroeg op want we moeten ons om half negen voor Alcatraz melden.

Dag 18 – San Francisco Vandaag is het vooral sightseeing in San Francisco. Om half zeven staan we allebei op. Douchen (ik even naar buiten waar ik bijna over een zwerver struikel die op de trap voor het hotel ligt te slapen) en dan naar de 8ste verdieping waar een ontbijt klaar staat. Gisteravond werd er trouwens ook ongeveer bij de ingang van het hotel gedeald….. Na het ontbijt lopen we Ellis Street af naar Market Street. Onderweg komen we vlak bij ons hotel de Methodist Church voorbij. Daar staan honderden daklozen in een lange rij te wachten op hun dagelijkse opvang. Eenaal beneden nemen we de tram naar Pier 33 bij Fisherman’s Wharf. Er staat al een lange rij te wachten om de boot op te kunnen. Wij sluiten netjes aan maar na een paar minuten komt er een dame van het bedrijf die zegt dat de hele rij verkeerd staat. Dus wij staan nu helemaal vooraan. Na een heleboel checks en verplichte foto (die we niet kopen) dan de boot op. We gaan voor op de boeg staan. Voor het eerst tijdens deze vakantie hebben we een lange broek, trui en jas aan. Gelukkig maar want het is behoorlijk fris en bewolkt. Precies 9 uur vertrekt de boot naar het 2,5 km verderop gelegen eiland Alcatraz. Eenmaal op het eiland krijgen we een korte uitleg van een Ranger (Alcatraz is ook een Nationaal Monument). Dan lopen we naar boven en zien een Discovery Channel-film over het gevangeniseiland. Dan weer verder om de koptelefoons en afspeelapparaat op te halen (ze hebben de audio-guide zelfs in het Nederlands). Het gaat dan steil naar boven naar de cellenblokken. Tijdens de audio-guide kunnen we als een van de weinigen toevallig aansluiten bij een Ranger die ons het ziekenhuisgedeelte laat zien waar o.a. heel lang Al Capone en Robert Stroud (the Birdman of Alcatraz) “gelogeerd” hebben. Na goed twee uur is de tour zo’’n beetje voorbij. Ik ga nog even aan de kust een sigaret roken terwijl Ruud de tuinen van het eiland nog even bezoekt. Om half een zijn we weer op het vasteland. We lopen dan naar Fisherman’s Wharf en duiken McDonalds binnen (zeelucht maakt hongerig). Dan wandelen we nog even over Pier 39 met o.a. de zeeleeuwen die als het ware een show aan het opvoeren zijn. Daarna pakken we een kort stukje de Cable Car naar boven en bezoeken Coit Tower hoog boven de haven. Het weer is trouwens allang beter geworden: blauwe lucht maar wel een frisse wind. Dan te voet weer naar beneden en met de tram en ook de bus naar Alamo Square. Hier staan heel mooie Victoriaanse huizen. We hebben er nog niet genoeg van en gaan met de bus dan naar het Golden Gate Park. Echt een heel mooi park met diverse musea en tuinen. Tegen vijven beginnen we de benen dan toch goed te voelen en gaan we met de bus terug richting ons hotel. Daar aangekomen hebben we goed 9,5 uur gelopen (en een beetje gezeten). We blijven dan slapen en dagboek bijwerken tot ongeveer kwart voor tien. Dan lopen we toch nog snel even naar de Subway voor een broodje. Als we terug komen is er net een documentaire op TV over Woodstock 1969. Ik weet daar natuurlijk wel wat over te vertellen tegen Ruud…. Maar enfin: morgen de laatste dag in SF maar we slapen voor de eerste keer deze vakantie eens wat langer uit. Greetz.

Dag 19 – San Francisco China Town – Lombard Street – Golden Gate Bridge – Sausalito – Tiburon We staan tegen negen uur op (al was ik al om half zeven klaarwakker). Even nog iets vertellen over gisteravond: stond buiten voor het hotel komt er een negro-homo voorbij. Zegt tegen mij: “Hello darling” en haalt daarbij zijn ding uit zijn broek. Je blijft hier werkelijk lachen. Zoals vanmorgen: heb ik het regeringsprogramma: “Amercia Back To Work” live kunnen zien op straat voor het hotel. Komt er een ploeg aan van drie man die de stoep over een lengte van 100 m moet schoonspuiten. Een van de drie begint en de andere 2 lopen er als hondjes achteraan, hun ogen strak gericht op de waterstraal. 100 Meter verder draait de man met de spuit zich om en trekt de waterslang bergop terug. De andere 2 volgen de man in zijn draai en lopen weer met de ogen strak op de man gericht achter hem aan naar boven. Niet te filmen! Maar goed: na het ontbijt lopen we Ellis Street af naar China Town. Opeens is er in een zijstraat van alles te doen: brandweer- en politieauto’s, politiemotoren en ziekenwagens. En veel rook uit een Chinees restaurant. Gewonden die geholpen worden etc. Maar we horen ook soms: “Action” en zien mannen met oortjes op de hoeken staan. We spreken er een aan en die bevestigt ons vermoeden: opnames voor een trauma-serie op NBC. We pakken dan de Cable Tram naar Lombard Street. Dit is de steilste straat in San Francisco en een stukje daarvan is zo steil dat de weg in haarspeldbochten loopt. Hierna lopen we naar Fisherman’s Wharf en wel naar de firma “Blazing Saddles”. We willen gaan fietsen. Terwijl ik dit schrijf (acht uur ‘s avonds) ga ik even naar beneden voor een sigaret. Voor het hotel staat een zwerver alle containers te doorzoeken voor iets bruikbaars. Plotseling komt een zwerfster voorbij die steeds maar gilt: “Bitch…oh…Bitch”. Een andere zwerver duikt ook de containers in en vindt een huistelefoon. En ondertussen maar steeds de geluiden van gillende brandweer-, politie- en ziekenauto’s. Verder met het verhaal van vandaag: voor $ 40 p.p. krijgen we een soort mountainbike met schijfremmen en een kaartje voor de Ferry. We stappen op en fietsen richting Golden Gate Bridge. Een enorm oranje-bruin gevaarte over de San Francisco Bay. Na een steile klim zijn we dan eindelijk op deze beroemde brug. De top is echter in wolken gehuld. We fietsen erover heen en komen aan de andere kant bij Sausalito. Daar is het zonnig en zien we dan ook eindelijk de brug wolkenvrij. Via Sausalito gaat het dan bergop- en -af naar Tiburon. Daar ligt de Ferry die ons terug moet brengen naar SF. Voor de eerste keer deze vakantie hebben we pech: de Ferry vaart net voor onze neus weg. Op het vaarrooster staat dat de volgende pas over 3,5 uur gaat…. Gelukkig roept de kapitein ons van de brug toe dat er over een half uur weer een komt! We gaan zolang op een bankje in de zon aan het water zitten en inderdaad: er komt een catamaran-ferry aan. Deze gaat veel sneller dan de normale boot en in 20 minuten tijd zijn we dan ook de baai overgestoken. Weliswaar niet bij Pier 33 maar bij Pier 1. Dus we moeten nog een 3 km slingerend door het verkeer terug fietsen naar “Blazing Saddles”. Als we de fietsen ingeleverd hebben lopen we richting het vertrekpunt van de tram. Onderweg pakken we nog een lekkere hamburger met French Fries en Diet Coke bij “In-Out”. Via Market Street met de overvolle tram en te voet via Ellis Street komen we dan bij ons hotel. We hebben vandaag weer negen uur gelopen, getramd, gefietst (30 km) en gevaren. Morgen naar het zuidelijker gelegen Monterey. Via de Highway 1 langs de kust (200 km).

Dag 20 – San Francisco – Monterey Een rustige dag richting zuiden naar een rustig stadje aan de Pacific Rond kwart voor negen staan we allebei op. Gisteravond tegen half twaalf nog deel zoveel van “Real Life”. Ik sta voor de ingang van het hotel. Komt opeens een zwerfster in zichzelf mompelend en zwaaiend op me af rennen. Ik doe al een stap terug maar zij duikt in de grote staande asbak naast de deur. Begint te vloeken als ze niks kan vinden en rent dan weer mompelend terug naar haar winkelwagentje. We pakken de koffers maar weer eens in en gaan ontbijten op de 8ste verdieping. Dan naar de parkeergarage waarna de “valet” onze auto ophaalt. Dan rijdt Ruud weg….. de verkeerde kant van de eenrichtingsstraat in. Een auto komt recht op ons af gereden en naast de weg staan mensen te roepen en te zwaaien dat we verkeerd zitten. Gelukkig kunnen we nog net op tijd rechtsaf slaan. Gauw genoeg zitten we op de Highway 1 langs de kust nar het zuiden. Een mooie route maar we hebben pech: het is vandaag bewolkt. Tegen kwart voor twee zijn we al in Monterey bij ons hotel “Travelodge”. We richten ons in en lopen dan via een winkelstraat naar de baai (Fisherman’s Wharf). Ook hier een pier net zoals in San Francisco, alleen veel kleiner. Ondertussen is er ook zon maar wat een wereld van verschil met gisteren: rustig, rustiger, rustigst. Goed een uur later zijn we dan ook al weer terug. Ruud werkt wat aan de nog niet helemaal kloppende route via internet en we kijken wat tv. Met het opnieuw inpakken van mijn koffer merk ik dat die nu helemaal total loss is: het hele onderstuk zit los en de moeren zijn verdwenen. In Chicago was ik al een deel van het handvat kwijtgeraakt door gooi en smijtwerk op het vliegveld. Dus snel de stad in en een nieuw kopen ($ 44). De receptionist is zo vriendelijk om het oude voor me op te ruimen. Recht tegenover ons hotel ligt het restaurant “Denny’s”, dus daar gaan we een lekkere steak eten. Morgen rijden we eerst een tocht, de zogenaamde “17 Mile Drive” over het schiereiland van Monterey. Dan gaat het weer verder naar het zuiden naar San Luis Obispo (220 km).

Dag 21 – Monterey – San Luis Obispo Weer verder naar het zuiden over de Highway 1, een van de mooiste kustwegen in de wereld (naar men zegt). Goed negen uur zijn we beiden op. Het tapijt in de kamer is behoorlijk nat van onze lekkende “koelbox” dus ik vraag op de gang aan een kamermeisje een vuilniszak om die erom te doen. Ruud telefoneert via VoipBuster met mam en Roxanne en ik laad e.e.a. alvast in de auto. We gaan dan in de lounge ons ontbijt pakken (toast met gekookt ei en jus d’orange). Daarna uitchecken en tegen kwart voor elf start ik de auto en rijden we naar de ingang van de “17 Mile Drive” (kosten entree $ 9,25). We rijden dan door een luxe Nationaal Park met heel veel golfbanen, o.a. “Pebble Beach” waar bijvoorbeeld volgend jaar weer het U.S. Open wordt georganiseerd. Op diverse plaatsen heb je View Points, zoals bijvoorbeeld “The Lone Cypress”. Het schijnt de meest gefotografeerde cypres ter wereld te zijn. Na anderhalf uur rijden we het park uit en draaien de Highway 1 South op. Deze weg volgen we vandaag ongeveer 225 km en hij is werkelijk prachtig. Bergop- en af en heel bochtig. Soms beneden maar meestal een 200 meter boven de Pacific. Overal zijn View Points die we natuurlijk aan doen en we maken weer veel foto’s. Jammer alleen dat de zon zich niet altijd laat zien. Zo is het bewolkt en een paar tellen later na weer een bocht is de lucht helderblauw. We zien zeeotters, walrussen, zeeleeuwen,condors, kreken, stranden, prachtige bloemen en planten en nog veel meer. We doen over de 225 km dan ook 6,5 uur. Tegen half zes komen we bij ons hotel: “Best Western Royal Oak Hotel”. Een heel mooi hotel: grote kamer met balkon, moois zwembad enz. Rondom het hotel liggen diverse restaurants. Ruud gaat even zwemmen en sorteer alvast de foto’s. Tegen half negen gaan we dan eten. We kiezen toch maar weer voor “Denny’s”. Dit is trouwens geen fastfood-restaurant: je wordt normaal bediend en je hebt voor nog geen $20 p.p. goed gegeten met refill. De “Denny’s” van vanavond is trouwens heel modern ingericht, vriendelijke bediening en het eten smaakt erg lekker. Om goed half tien zijn we weer terug en kijken wat tv. Morgen de laatste echte vakantiedag: langs de kust naar Los Angeles. Bye.

Dag 22 – San Luis Obispo – Los Angeles Eigenlijk de laatste echte vakantiedag in de USA….. Om acht uur sta ik op en ga douchen. Ruud is er ook al gauw uit en we pakken de hele handel weer in. Na het ontbijt in de lounge gaat het dan via de South 101 richting LA. We nemen wel nog een omweg: de “Neverland Ranch” van Michael Jackson. TomTom brengt ons naar de eigenlijke hoofdingang maar die is afgesloten. Om bij de poort te komen met de welbekende naam erop moet je het ranchgebied op. Maar dat mag dus niet. Enfin, we zijn wel in de buurt geweest. We zitten dan een beetje van de route af maar krijgen een mooiere weg door het kustgebergte naar LA. Rond half drie zijn we bij ons hotel “Hacienda Hotel at LAX”. We checken in, laden alles uit en gaan dan de auto terugbrengen naar Hertz. We gaan nog even door een echte Amerikaanse wasstraat. De teller van de auto geeft aan dat we 3180 miles gereden hebben. Dat is dus omgerekend goed 5100 km! Na de wasbeurt gaat het naar het returnpoint van Hertz. Gewoon parkeren, sleutel erop laten staan en aan een loketje zeggen dat je er bent…. De “Courtesy Shuttle” brengt ons een kwartier later gratis (uiteraard geven we een fooi) terug naar het hotel. Daar moeten we even aan het bier want we hebben nog 12 blikjes. Morgenvroeg moeten we rond 5 uur inchecken voor Chicago. Tegen acht uur gaan we eten in Sizzler. Heel goed: uitgebreide saladebar, grote steak met frites en netjes ingericht. Goed negen uur zijn we terug en herrangschikken de koffers zodat we hopelijk morgen weer zonder problemen de douane doorkomen. Nog even tv en dan naar bed. Morgen om half vijf op en dan terug naar huis…..

Dag 23 – Los Angeles – Baarlo Helaas zit de vakantie er weer op en gaat het vandaag weer richting het (gelukkig) warme Nederland. Vandaag gaat de wekker om half 5 ’s morgens. We staan snel op, even wassen en dan gaan we naar de shuttlebus voor het hotel. Hij komt net aanrijden dus we hebben weer eens geluk. Nadat de koffers zijn ingeladen gaat het richting LAX. Eenmaal aangekomen, gaan we eerst wat andere terminals af. Er zitten Franssprekende mensen in de bus die kennelijk nogal haast hebben. Ik denk dan bij mezelf: “Pak een bus eerder!”. Eenmaal bij terminal 7 kan het inchecken beginnen. We hoeven gelukkig niet zo heel lang in de rij te staan. We worden doorverwezen naar een self-check-in. Dit blijkt eigenlijk heel gemakkelijk te zijn, dus dat kunnen we voortaan altijd doen. Na de check-in ook maar meteen door de security. Hebben we dat gehad en kunnen we meteen naar de gate. Ook dit gaat vrij vlot en rond kwart over 6 zijn we dan bij de gate. We hoeven dan eigenlijk nog maar een kwartier te wachten voordat we kunnen boarden. Iets na 7 uur vertrekt het vliegtuig en begint de 4 uur lang durende vliegreis naar Chicago. Onderweg wordt de film “Ghosts of girlfriends past” vertoond. Deze had ik al op de heenweg gezien, maar ik kijk ‘m nog maar eens. Blijkt toch maar weer dat ik sommige grappen de eerste keer niet had gehoord en zo gaat de tijd ook wat sneller. Ik zou eigenlijk niet aan het raam zitten, maar de vrouw die daar eerst zat gaf er niet zoveel om en dus konden we ruilen. Het was echter flink bewolkt, maar de zon scheen fel boven het wolkendek, dus ik heb het merendeel van de reis het luik dicht gehad. Om 13 uur lokale tijd landen we dan in Chicago. We gaan naar de bagageband en terwijl pap buiten een sigaret rookt, blijf ik wachten….en wachten…. Als pap terug is gaat ie toch maar eens vragen of onze koffers überhaupt wel komen. Blijkt dat deze dus rechtstreeks naar Amsterdam gaan. Hadden we daar dus nog lang kunnen staan. We gaan dan maar op zoek naar wat eten, want onze magen zijn nog leeg. Pap is niet blij met het feit dat we al door de security moeten. Je kunt dan namelijk nergens meer roken. Er zit echter niets anders op, want anders zijn er geen eettenten. We zoeken een Subway, maar die is er jammer genoeg niet. Dan maar weer naar de Mc Donalds. Tja, wat je in stijl begint, moet je ook in stijl afsluiten, zullen we maar zeggen. Na de snelle hap gaan we naar onze gate en op zoek naar een stopcontact voor de laptop, zodat we tijd toch enigszins kunnen doden. We moeten namelijk weer 5 uur wachten. Bij onze eigen gate zijn alle stopcontacten bezet en dus lopen we naar een andere gate. Na wat zoeken vinden we dan eindelijk een vrij stopcontact. Het wifi is helaas niet gratis dus wordt het alleen even de route van de Garmin afhalen (toch grappig dat een vliegroute niet één rechte lijn is) en de foto’s overzetten. Om half zes kunnen we inchecken voor Amsterdam. Ik heb mazzel want alhoewel ik niet langs het raampje zit kan ik ruilen. Rond kwart over zes begint dan de laatste etappe naar huis. Het diner is niet zo lekker als de lunch op de heenweg en van slapen komt niet veel. Om half negen (Nederlandse tijd) landen we op Schiphol. We moeten een tijdje op onze bagage wachten maar hebben geluk met de vertrektijd van de trein richting Eindhoven. In Eindhoven nog overstappen naar Venlo waar we om kwart over twaalf arriveren. We zijn dan 23 uur onderweg geweest. Oom Rob staat ons op te wachten en we rijden naar zijn huis om wat te drinken en met tante Ineke bij te praten. Om goed twee uur brengt oom Rob ons naar pap. Daar wordt alles nagekeken w.b.t. de koffers en tag ik nog evens de foto’s van de laatste dag. Om drie uur ga ik naar huis (wel ff wennen dat ik nu moet schakelen!). De vakantie in de USA is voorbij….