D E C E M B E R 2 0 1 4
Kerstmagazine
Dromen moet je doen
Dromen
Bijdrage van Ester Punt, restauratieve dienst Ik vraag me af, waarom er grenzen bestaan, die mensen scheiden van elkaar Elke dag, wordt ergens onrecht begaan, al meer dan honderdduizend jaar, En telkens weer als moeder Aarde wordt bedreigd Van horizon tot horizon Wou ik dat ‘t anders kon Iedereen heeft zo z’n dromen Wil de wereld anders zien Zal het ooit zo ver nog komen Dat het tij weer keert misschien Wie wil niet in vrijheid leven Zonder angst, zonder geweld Naar een wereld blijven streven Waar een mensenleven telt M’n levenlang, zal er onrust bestaan, Ik weet niet of het ooit over gaat Is er nog hoop voor de kinderen van vandaag? Wordt hun leven nog de moeite waard? En telkens weer als moeder Aarde wordt bedreigd Van horizon tot horizon Wou ik dat ‘t anders kon Iedereen heeft zo z’n dromen Wil de wereld anders zien Zal het ooit zo ver nog komen Dat het tij weer keert misschien Wie wil niet in vrijheid leven Zonder angst, zonder geweld Naar een wereld blijven streven Waar een mensenleven telt Naar een wereld blijven streven Waar een mensenleven telt
Bijdrage van Corry Goossens, huishoudelijke dienst
Bijdrage van Dhr. Jonkers, vrijwilliger
Kerstmis is overal
Colofon:
© 2014 St. Elisabeth Roosendaal Wouwseweg 21 4703 BL Roosendaal 0165 592 400 www.elisabethroosendaal.nl
[email protected] Deze kersteditie is samengesteld uit inzendingen van bewoners, medewerkers en vrijwilligers. Hartelijk dank voor uw bijdrage! Eindredactie: Marion Lamboo;
[email protected]
2
Elisabeth Kerstmagazine
Dromen moet je doen…
“Al onze dromen kunnen uitkomen als we de moed hebben ze na te jagen” [Walt Disney]
Hoeveel groten der aarde zijn
• Welke dromen hebben onze
Zo weten alle betrokkenen bij de
er al niet verguisd, voor gek
medewerkers over St. Elisa-
start van het nieuwe jaar waar
versleten,
en
beth: voor zichzelf of voor
we de nadruk op willen leggen en
mishandeld om hun dromen:
bewoners? We zoeken ze op en
kunnen we meteen enthousiast
Mahatma Gandhi, Martin Luther
gaan kijken welke we, samen
aan de gang.
King,
met hen, kunnen realiseren.
zelfs
Malala
bedreigd
Yousafzai.
Toch
gingen en gaan zij door, vanuit
• Er komt een gedichtenwedstrijd
de overtuiging dat hun droom
waarin u uw dromen in de vorm
manieren uit te leggen. Door de
het waard is om voor te strijden.
van een ‘elfje’ kunt optekenen.
klemtoon te verleggen, ontstaat
Elders in dit magazine leest u
een andere betekenis:
er meer over.
Dromen móet je doen: zonder
Ook op kleine schaal kunnen we dromen realiseren. Het
afgelopen
• Alle
jaar
hebben
medewerkers
en
vrij-
Ons
jaarthema
is
op
twee
dromen geen inspiratie, geen
willigers ontvangen als onder-
ideeën.
deel van het kerstpakket, een
Dromen moet je dóen: als het bij
vrijwilligers, onder leiding van
wensballon.
dromen blijft, verandert er niets.
bestuurder Marieke Bouwman,
vragen hun wens met ons
de
te delen. Individueel of ge-
bewoners,
medewerkers
droom
van
St.
en
Elisabeth
uitgeschreven. Deze is verwoord
We
gaan
hen
zamenlijk als team.
in het ondernemingsplan ‘Van
Het vraagt actie en inspanning. Mijn droom voor 2015 is dat iedereen zal durven dromen en
goed naar uitstekend’. Het was
Al die dromen gaan we ook
zich er voor in wil zetten om haar
mijn
het
visualiseren: in de hal bij de
of zijn droom, of dromen van
jaarthema 2015: Dromen moet
hoofdingang komt een wensen-
anderen, te realiseren.
je doen…
boom die we samen gaan vullen.
inspiratiebron
voor
Eerst met dromen, later met
Ik wens u zinvolle kerstdagen en
Iedereen heeft grote en kleine
foto’s en verhalen van gerea-
een actief dromend 2015 toe.
dromen.
liseerde dromen.
We
willen
in
2015
mensen inspireren en motiveren om hun dromen voor St. Elisa-
Enthousiast aan de slag
Marion Lamboo, staffunctionaris
beth, voor haar bewoners, voor
Het is inmiddels al heel wat jaren
communicatie
medewerkers en vrijwilligers om
een traditie om het jaarthema te
te zetten in daden.
lanceren in de kerstviering voor medewerkers en vrijwilligers. De
We
gaan
die
dromen
actief
pastores
verweven het thema
opzoeken:
ook door de kerstvieringen voor
• Er komt een wensenboom voor
de bewoners.
onze bewoners: wat is een lang gekoesterde wens, waarmee
Het kerstpakket voor onze mede-
kunnen wij u gelukkig maken?
werkers en vrijwilligers haakt
Met hulp van anderen zoals NL
ook in op het thema.
Doet en verschillende serviceclubs gaan wij ons inspannen die dromen te realiseren. december 2014
3
Gedichtenwedstrijd Schrijf een ‘elfje’ over dro-
De jury beoordeelt de inzendin-
men. Over uw droom voor
gen en bepaalt de genomineerden
uzelf, voor een ander, voor de
voor de hoofdprijs. Uiteindelijk
wereld.
zullen bewoners, medewerkers
zullen de wereld niet
en vrijwilligers stemmen wie de
veranderen.
Een elfje is een gedichtje van elf
winnaar wordt.
Maar ieder nieuw begin
woorden, verdeeld over 5 regels. Jury:
Bijvoorbeeld:
iedere stap naar iemand toe
• Patricia Adriaansen, medewerkDromen
ster team Welzijn, voorzitter
Zonder grenzen
• Tiny van der Horst, vrijwilligster
In mijn slaap
leesclub
Vrij als een vogel
• Zr.
Wensen
Wensen en dromen
Marie-Louise,
iedere ongerepte morgen kan je iets leren van de kunst
bibliotheek
Mariastede
om een klein stukje van die wereld te herscheppen.
De eerste regel heeft 1 woord,
Het idee voor deze wedstrijd is
de tweede 2 woorden enz. De
ingediend door Patricia Adriaan-
vijfde regel heeft weer 1 woord
sen. Zij zal deze wedstrijd daar-
en
om coördineren.
bevat
een
samenvatting
Zr. Margriet
van het geheel. Een elfje is dus een woord tellend vers. Met het schrijven van elfjes worden mensen gestimuleerd gedichten te schrijven en te lezen. Wie kan deelnemen? Iedereen die zich betrokken voelt bij St. Elisabeth nodigen wij van harte uit deel te nemen. U kunt uw inzending tot 31 maart
2015
als
volgt
in-
sturen: • inleveren
bij
team
Welzijn,
Patricia Adriaansen • inleveren bij de receptie • via mail:
[email protected]. Vermeld in alle gevallen:
uw
naam, adresgegevens en telefoonnummer én uw relatie tot St. Elisabeth (bewoner, familie, medewerker, vrijwilliger, buurtbewoner, etc.). 4
Elisabeth Kerstmagazine
De liefde als kernwaarde Vorig jaar memoreerde ik in deze column aan het overlijden van Nelson Mandela. Hij overleed op Sinterklaasavond en was één van mijn inspiratiebronnen. Ik vertelde u daarbij over zijn kernwaarden (het Ubuntu-principe). Dit jaar is nóg een inspiratiebron van mij overleden: mijn moeder. Ze is 72 jaar geworden. ‘Wat jong’, zeiden veel mensen tegen me, maar voor mijn moeder, die al jaren aan Alzheimer leed, was het oud genoeg. In zo’n periode van verdriet, en toch ook een beetje opluchting (vanwege haar ziekte), dacht ik vaak terug aan de moeder die ze ooit was. Nu, bij het schrijven van dit artikel, denk ik terug aan vorig jaar, toen ik u vertelde over de waarden van Mandela. En tegelijkertijd denk ik aan de waarden van St. Elisabeth, die we dit jaar hebben vastgesteld in ons ondernemingsplan: liefde, eenvoud, werkzaamheid en onthechting. Het zijn eeuwenoude Franciscaanse waarden, die we vertalen naar de huidige tijd. En plots realiseer ik me dat mijn moeder me deze waarden met de paplepel heeft ingegoten! Ik loop ze graag nog eens met u langs, die kernwaarden van St. Elisabeth: Liefde: Goede zorg komt uit het hart. Daar is geen twijfel over mogelijk. Door er écht te zijn voor de ander, kunnen we ook écht het verschil maken. Dat verschil kunnen we maken als bewoner voor een andere bewoner, als medewerker of vrijwilliger voor bewoners en voor elkaar of als mantelzorger voor vader of moeder. Goed voor december 2014
een ander zorgen begint echter met goed voor jezelf zorgen. Het kennen en bewaken van onze eigen grenzen is een voorwaarde om goed voor anderen te kunnen zorgen. Eenvoud: De ouderenzorg is complex. St. Elisabeth wil het graag zo eenvoudig mogelijk maken voor de bewoners. Daarnaast willen we een organisatie zijn zonder poespas: we zijn duidelijk in onze communicatie en de lijnen zijn kort. Al onze diensten en medewerkers bevinden zich onder één dak. Eenvoud staat ook voor bescheidenheid. Of om met Shakespeare te spreken: ‘acts speak louder than words’. Werkzaamheid: Met werkzaamheid wordt het effect van ons handelen bedoeld. In welke mate leveren wij een bijdrage aan het welbevinden van de bewoners? Maar met werkzaamheid bedoelen we ook de werkzaamheid van de bewoners zélf. Zo lang mogelijk actief blijven bevordert aantoonbaar het welzijn. Wij stimuleren en ondersteunen de bewoners dan ook zo veel als mogelijk in hun zelf- en samenredzaamheid. We gaan uit van ieders eigen kracht, en betrekken daar zo veel als mogelijk de directe familie bij. Onthechting: Onthechting staat voor de kunst van het loslaten; van zekerheden en oude werkwijzen, en open staan voor veranderingen. De zorgsector is volop in beweging in Nederland, en dat betekent dat er ook veranderingen plaatsvinden bij
St. Elisabeth. Dat is niet altijd even makkelijk, niet als bewoner, maar ook niet als medewerker of vrijwilliger. Bovendien bevinden de bewoners zich in een bijzondere levensfase. Eveneens een periode waarin de kunst van het loslaten van belang is: vanwege levensvraagstukken die zich soms plots aandienen. Emoties als trots en tevredenheid kunnen gepaard gaan met rouw en spijt. Wij zijn ons daarvan bewust en ondersteunen hen waar mogelijk. Mijn moeder leefde me onbewust - deze kernwaarden voor. Ze was een nuchtere, hardwerkende vrouw, een doorzetter, die me het zelfvertrouwen gaf dat nodig is om te slagen in het leven. ‘Je kunt alles worden wat je wilt, zelfs Miss Universe!’, zei ze vroeger tegen me. Met dat laatste heeft ze geen gelijk gekregen, maar ik weet zeker dat ze trots zou zijn als ze me hier op mijn werkplek had kunnen zien. Na haar overlijden heb ik enorm veel liefde ervaren bij St. Elisabeth. Veel medewerkers, vrijwilligers en bewoners leefden met me mee. Dat heeft me goed gedaan, en dat is nu ook precies wat St. Elisabeth zo bijzonder maakt: de liefde als kernwaarde, voelbaar op de momenten dat dat even nodig is. Ik wens u allen sfeervolle kerstdagen en een liefdevol 2015! Marieke Bouwman, bestuurder St. Elisabeth
5
Een ‘droomland’ voor iedereen die woont of werkt in St. Elisabeth Voor de kerstviering met de medewerk(st)ers en vrijwillig(st)ers heb ik onderstaande tekst geschreven. Het kan gezongen worden op de melodie van het lied ‘droomland’. Probeert u het maar eens. Heerlijk huis waar wij werken, iedereen draagt er aan bij, elk met z’n eigen talenten, zie toch, hoe kan het bestaan. Droomwens: wensboom! Kon toch mijn wens in vervulling gaan. Wie hoort mijn roep en gaat met mij mee samen van ‘goed naar uitstekend’! ’t huis van de toekomst voor ogen, wensen die open staan. Dromen, verlangens, ja hoor ze en maak ze met elkaar waar. Droomwens: wensboom! Kon toch mijn wens in vervulling gaan. Wie hoort mijn roep en gaat met mij mee samen van ‘goed naar uitstekend’! Mensen met hart voor de ander ’t huis met karakter, mijn Thuis ’t voelt als opnieuw geboren hier zijn we allen gelijk. Droomwens: wensboom! Kon toch mijn wens in vervulling gaan. Wie hoort mijn roep en gaat met mij mee samen van ‘goed naar uitstekend’!
Het zou goed zijn als wij onze wensen naar elkaar uitspreken. Het kan niet anders dan dat er mensen zijn die nog wensen hebben, die niet altijd tevreden zijn met hoe het gaat in huis. Gelukkig gaat er veel goed, maar het kan altijd beter. Daarvoor is het nodig dat we naar elkaar luisteren, ook als je doof bent of je doof houdt. We kunnen elkaar pas echt bereiken als we van hart tot hart met elkaar praten en er van uit gaan dat iedereen het beste voor heeft met de ander. We leven nu in de donkere tijd voor Kerstmis. We zijn onderweg van duisternis naar licht. Dat licht mogen we straks met Kerstmis ervaren als we het Kind in de kribbe begroeten. Dat licht mogen we ook zelf verspreiden. In ieder van ons is dat licht aanwezig. God zelf heeft dat licht in onze ziel gelegd. Misschien moeten we het even oppoetsen of uit de kerstdoos halen zodat het weer ten volle kan gaan stralen. Als al onze lichten ten volle stralen zullen we het beleven in 2015: droomland wordt thuisland. Ik wens iedereen, mede namens collega Els, van harte Zalig Kerstmis en Vrede en alle Goeds voor 2015. Shalom, pastor Marita
6
Elisabeth Kerstmagazine
Chapeau! Toen ik jong was droomde ik over mijn toekomst. Maar het waren onduidelijke dromen. Wat wil ik worden? Welzijnswerker, maatschappelijk werker, verpleegkundige of misschien wel pastoraal werker? Ik wist het niet. Na mijn middelbare school ben ik daarom voor een half jaar naar de Franse stad Lyon getrokken. Via de vrijwilligersorganisatie “une année au service des autres” heb ik als verpleeghulp gewerkt in een chirurgisch ziekenhuis. Een bijzondere periode waarin ik kennis maakte met het mooie en tevens moeilijke werk van verpleging en verzorging. Lyon was rond de kerstdagen mooi versierd en verlicht was. Alles was te koop en alles leek een sprookje. Maar in het ziekenhuis kwam ik hulpbehoevende mensen tegen die mij hun levensgeschiedenis vertelden. Verhalen van vreugde en verdriet; verhalen van hoop en wanhoop; verhalen van geluk en teleurstelling; verhalen van gezondheid en ziekte. Deze ervaringen kwamen heel dichtbij. Ik weet nog goed dat het me tijdens deze kerstdagen duidelijk werd dat mijn droom in de zorg lag en wel de langdurige zorg. Alle andere beroepskeuzes waren niet meer in tel. Het was het jaar 1974; nu precies 40 jaar geleden. Ik ben de opleiding tot verpleegkundige in het St. Josephziekenhuis in Oosterhout gaan volgen en ik heb mijn droom nagejaagd. Mijn droom is uitgekomen.
december 2014
In mijn ogen zijn de beroepen in de zorg fantastische beroepen. Men komt al snel in contact met mensen wier leven ‘kwetsbaar’ is. Hun levensgeschiedenis wordt aan de verzorgende toevertrouwd. Men gaat samen met mensen op weg. Men wordt geconfronteerd met leven en dood. Er ontstaat een warm en persoonlijk contact met de bewoner. Een belangrijke positie hebben de psychogeriatrische bewoners; die leven in een bijzondere wereld waar we nog maar weinig van weten. Met partner, kinderen en familie ontstaat een bijzondere band. Alles maar dan ook alles wat in de maatschappij gebeurt, komt gedurende de jaren aan de zorgverleners voorbij. Al deze situaties zijn uitdagend maar ook moeilijk. Het is ook een wisselwerking tussen verzorgende en bewoner: als men veel geeft, dan krijgt men veel terug. Verzorgenden doen veel voor hun bewoners; daarnaast betekenen zij ook veel voor deze bewoners. Ook in St. Elisabeth; ieder dag weer. Mijn petje af (chapeau zeggen de Fransen) voor alle medewerkers aan de Wouwseweg 21 in Roosendaal die dagelijks -dag en nacht- hún droom proberen waar te maken. Ik heb er hier veel bewondering voor en het maakt me trots.
Het is donker en de vogels zijn zo stil toch vonkt er boven nog een enkele ster. We zien hem wel, maar Kerst lijkt soms zo ver en is de vrede echt iets wat men wil? Dan komt het Kind, het breekt de harten open. Het geeft ons allen weer een nieuwe kans. De ster wijst ons de weg met held’re glans, mogen wij toch nog op een goede toekomst hopen? Jo van de Wetering Een inzending van zr. Marie-Cécile, Clarastede 82.
Ik wens u prettige kerstdagen toe. Ruud van den Eeden Hoofd Zorg & Welzijn
7
Dromen van kerst De kerstman zat in zijn fauteuil en dacht na. Vroeger was Kerstmis een droomfeest, maar het leek net of dat steeds minder werd. Hadden mensen nog wel echte dromen? Dromen van liefde, van vrede, van bij elkaar zijn? Kinderen wilden alleen nog Playstations, games en dvd’s. Volwassenen deden niet meer aan kerst, want het kost allemaal al genoeg. Hoezo? Wat kost liefde nou? Wat kost warmte en genegenheid? Wat kost samen zijn? Deze zaken zijn inderdaad onbetaalbaar, maar echt iedereen kan dit geven. Wat was er toch gebeurd met de gezelschapspelletjes, de verhalen onder de kerstboom, met samen zijn? Was dát niet waar kerstmis altijd om ging? Kerstmis moest weer een droomfeest worden en niet alleen een feest van cadeautjes, die hij overigens nog steeds graag rondbrengt hoor… Dromen verzamelen De tractor van het boerenmeisje zat vol. Met dromen die ze op haar reis had verzameld. Door de hele wereld hadden mensen haar gastvrij ontvangen, eten gegeven, laten slapen en haar hun grote en kleine dromen verteld. In Amerika geloven mensen in hun vrijheid, in hun mogelijkheden, in hun naasten. In the American Dream. In oorlogslanden dromen mensen van vrede. Kinderen met speelgoed in plaats van geweren. Heel soms staakt met kerst het vuren even. Daarmee is de oorlog niet uit een kind, maar een kind wel even uit de oorlog. In ontwikkelingslanden waren dromen over scholen voor kinderen en voldoende eten. In onderdrukte landen dromen van democratie. Haar lange reis zat er bijna op. Ze was al in Scandinavië, onderweg naar de kerstman, want dat was tenslotte degene die dromen en wensen kon realiseren, zo was haar altijd verteld. Nog even en ze zou er zijn. De temperatuur daalde flink en de sneeuw kwam met grote vlokken naar beneden, maar tegelijkertijd werd ze steeds warmer van binnen. Ze had geen adres, maar wist onbewust dat dat ook niet nodig zou zijn. Want kijk… door de sneeuwvlokken heen zag ze al de contouren van een prachtig kasteel.
Sprookjesachtig gebouwd en gevormd. Maar, wat raar? Er brandde haast geen licht. Slechts een heel klein lichtje in de entree. Plots hoorde ze vanuit de verte een stem. Die stem leek haar te roepen… Een donker kasteel 24 December. De kerstman stond voor het raam en keek uit over de ijzige poolvlakte. Verderop stond het kasteel. Zijn droomkasteel. Maar hoe mooi dit kasteel ook gebouwd was, er ontbrak nog iets. Iets heel belangrijks. Dromen. Pas als het kasteel gevuld zou worden met dromen zou het worden verlicht. Nu was het nog donker op één heel klein lichtje na. Zijn lichtje, want dit kasteel was zijn droom. Toen zag hij heel in de verte iets verte naderden. Kwam het zijn kant op? Ja! En naarmate het dichterbij kwam zag de Kerstman dat het iemand was op een tractor?! Snel trok de Kerstman zijn rode jas aan, zette zijn muts op en rende naar buiten. “Halloooo, hallooo, wie ben je?” Bij de tractor aangekomen zag hij het meisje en wist meteen dat haar bezoek heel speciaal zou zijn. Ze stapte af en huilde. Tranen van geluk. De vermoeidheid die ze zo even nog voelde vloeide uit haar weg. Haar droom was werkelijkheid geworden. Ze was bij de Kerstman. Zodra de Kerstman hoorde dat ze hem dromen kwam brengen van heel de wereld, begreep hij ineens waarom hij zijn droomkasteel had gebouwd. Hij vertelde haar zijn verhaal. Van zijn twijfels of Kerstmis nog wel een droomfeest was. Dat hij een droomhuis had gebouwd, maar geen dromen meer kon vinden om het mee aan te kleden. En zij vertelde dat zij haar reis was begonnen om dromen van de hele wereld mee te nemen naar de Noordpool. Allebei wisten ze toen dat je met je dromen iets moest doen, anders gingen ze verloren in het donker… Samen liepen ze het kasteel in en begonnen de wanden te behangen met alle dromen die ze maar hadden. En met iedere droom kwam er meer licht in het kasteel. Totdat het hele kasteel stond te flonkeren in de sneeuw.
