Crystal McVea & Alex Tresniowski

DE ONTMOETING IN DE HEMEL DIE OP AARDE ALLES VERANDERDE

INGRIJPENDE BIJNA-DOOD ERVARING

Negen minuten lang heeft Chrystal geen pols, geen hartslag en geen ademhaling. Het reanimatieteam is ervan overtuigd dat ze Chrystal gaan verliezen. Alleen haar moeder blijft haar naam roepen. Na negen minuten doet Chrystal met tegenzin haar ogen open. Liever was zij gebleven waar ze was: op een wonderlijke plaats waar ze meer thuis was dan ze ooit ergens was geweest of zou zijn. Een indrukwekkend verblijf bij de Bron van het leven die alles voor Chrystal in perspectief zet.

ISBN 978 90 435 2228 1 NUR 707

Ontwakenindehemel omslag.indd 1

Crystal McVea & Alex Tresniowski

Chrystal’s verblijf in de hemel is in tijd uitgedrukt misschien te verwaarlozen, de impact echter is onuitwisbaar.

Negen minuten bij God

Crystal McVea & Alex Tresniowski 11-10-13 20:44

Ontwaken in de hemel 1-256:Opmaak 1

11-10-2013

14:48

Pagina 3

Ontwaken in de hemel Een waargebeurd verhaal van gebrokenheid, de hemel en een nieuw leven

Crystal McVea en Alex Tresniowski


11-10-2013

14:48

Pagina 4

Oorspronkelijke uitgave: Waking Up in Heaven: A True Story of Brokeness, Heaven, and Life Again © Howard Books, a Division of Simon & Schuster, Inc., New York Tekst © 2013 Crystal McVea & Alex Tresniowski © Nederlandse editie Uitgeverij Kok – Utrecht, 2013 www.kok.nl Vertaling Martin Strengholt Omslagontwerp Brand New Story/Ralf Boer Vormgeving binnenwerk ZetSpiegel, Best ISBN 978 90 435 2228 1 E-ISBN 978 90 435 2229 8 NUR 707 Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of op enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.


11-10-2013

14:48

Pagina 5

Ik wil graag dit boek aan onze God opdragen. Op mijn moeilijkste momenten hebt U mij gevonden, en mij voor eeuwig een ander mens gemaakt. Ik kijk uit naar de dag waarop ik weer bij U mag zijn, maar dan voor altijd.


11-10-2013

14:48

Pagina 7

Voorwoord In december 2011 kreeg ik een bericht op Facebook van iemand die ik niet kende. Hoi Laura. Ik ben Crystal, en ik voelde dat ik je moest schrijven toen ik je bij Dr. Phil gezien had. In die tijd was mijn nieuwe boek Onzichtbaar verbonden net uit, waarin ik het verhaal vertel van mijn vriendschap met Maurice Mazyck, die, toen ik hem in 1986 voor het eerst ontmoette, een dakloos straatjochie was en met wie ik nog steeds goed bevriend ben. Ik kreeg talloze e-mails van mensen die door het boek geraakt waren, maar het berichtje van Crystal had iets waardoor het er uitsprong. Ik heb ook een keer een tweede kans gekregen. Dat was op 10 december 2009, zo legde ze uit, de dag waarop ik gestorven ben. Zo’n zinnetje lees je niet vaak. Ik was meteen geboeid. Ik las door, en Crystal McVea bleek een lerares en moeder van vier kinderen te zijn, die in het zuidwesten van Oklahoma woonde. In 2009 werd ze met buikklachten in het ziekenhuis opgenomen, waar ze opeens ophield met ademen. In de korte tijd tussen het moment waarop ze stierf en het moment waarop de artsen haar wisten te reanimeren, was Crystal naar de hemel gegaan, waar ze voor God gestaan had. Nu zou ik dat gegeven op zich al intrigerend gevonden hebben. Ik hou er altijd van om over de hemel te horen en over hoe het zou zijn om voor Gods aangezicht te staan. Maar er was nog een andere reden waarom ik door Crystals verhaal gegrepen werd. Het herinnerde mij namelijk aan wat met mijn moeder gebeurd was. Toen ik vijfentwintig was, naderde de lange strijd die mijn moeder, Marie, tegen baarmoederkanker gestreden had, zijn einde. Een aantal jaren had ze er dapper tegen gevochten, maar nu kon ze gewoon niet meer. Wij, haar kinderen, waren er helemaal niet klaar voor om onze moeder kwijt te raken. We konden het niet bevatten. 7


11-10-2013

14:48

Pagina 8

Precies op mijn vijfentwintigste verjaardag vroeg mijn moeder me om haar niet alleen te laten. Ze zei dat ze een vreemd en bang gevoel had. Ik stelde haar gerust. We zouden ervoor zorgen dat er de hele nacht iemand bij haar was. Ze zou geen minuut alleen zijn. De volgende ochtend reageerde ze totaal niet meer en we belden een ambulance. Voordat die er was, werd mijn moeder wakker en begon onbeheersbaar te huilen. Ze was ontroostbaar, en heel erg bang en verdrietig. Ze wist dat haar einde naderde. Zo had ik haar nog nooit meegemaakt en ik deed wanhopige pogingen om haar te troosten. Ik zei tegen haar dat ze voor controle naar het ziekenhuis gebracht zou worden. ‘Beloof me dat ik weer thuis kom,’ zei ze tegen me. Ik wist niet wat ik anders moest zeggen, dus ik beloofde het haar. Toen ze bij de spoedeisende hulp in het Memorial Sloan-Kettering ziekenhuis in New York City aankwam, onderzocht haar oncoloog haar en hij raadde ons aan om een priester te laten komen om haar het laatste sacrament toe te dienen. Samen met mijn zuster Annette zei ik een gebed op met de priester, terwijl de arts en de verpleegkundige vlak achter ons stonden te wachten. Toen het gebed uitgesproken was, controleerde de arts mijn moeder. Hij wendde zich tot ons en zei: ‘Ze is weg.’ Annette en ik hielden elkaar vast en huilden. We probeerden ons te troosten met de gedachte dat onze moeder nu rust had en bij God was. Dat is een overtuiging die veel mensen in hun donkerste uren overeind houdt, en daar in het ziekenhuis hield de zekerheid ervan ook ons op de been. Natuurlijk willen we allemaal graag zeker weten dat onze dierbaren die heengegaan zijn het nu beter hebben, maar dat is niet vanzelfsprekend. Ik had nooit gedacht dat ik die zekerheid zou krijgen. Een paar minuten nadat de arts mijn moeder doodverklaard had, hoorden we een verpleegkundige opeens een kreet slaken: ‘Kom snel! Jullie moeder leeft! Zeg iets tegen haar! Zeg iets!’ De verpleegkundige had gezien dat mijn moeder weer begon te ademen en haar ogen had geopend. We stonden perplex. We keken naar de oncoloog, die al net zo geschokt en verbaasd was als wij. In de weken hiervoor had mijn moeder af te toe een helder moment gekend, maar 8


11-10-2013

14:48

Pagina 9

nu leek plotseling alle pijn verdwenen te zijn. Ze leek volkomen helder te zijn en de volle controle over haar lichaam te hebben. En het meest opmerkelijke: er hing een warme, vredige glimlach om haar mond, en dat was iets wat we al heel lang niet meer gezien hadden. Ze straalde bijna, en leek alle angst kwijt te zijn. Daarna liet ze ons nog erger schrikken door met een sterke, duidelijke stem te gaan praten. Dit was wat ze zei: ‘Niet te geloven dat ik de tijd en de kracht gekregen heb om jullie te vertellen wat ik altijd heb willen zeggen, maar nooit heb gekund.’ De zes uur die volgden ervoeren we zonder meer als een wonder. Mijn moeders vitale functies waren op onverklaarbare wijze hersteld. Ze was volkomen rustig en had de volledige controle over haar vermogens. Ze werd naar een privékamer gebracht, waar ze één voor één met al haar vijf kinderen en haar man Nunzie, mijn vader, sprak. Voor ieder van ons had ze een boodschap van liefde, hoop en kracht. ‘Je bent altijd zo’n goede dochter voor me geweest,’ zei ze tegen mij. ‘Ik ben zo trots op je, Laurie. Ik hou heel veel van je.’ Kunt u zich voorstellen hoe het is om je moeder dát tegen je te horen zeggen, nadat jij gedacht had dat ze gestorven was? Haar artsen hadden geen verklaring voor wat er gebeurde. Mijn moeder was de enige die het kon uitleggen. ‘Ik heb gezien hoe het aan de overkant is,’ vertelde ze ons. ‘Het is veel mooier en vrediger dan je je ooit kunt voorstellen. Nu weet ik diep van binnen dat ik van boven af voor jullie allemaal zal kunnen zorgen.’ We vroegen aan de arts of we mijn moeder mee naar huis konden nemen. Dat had ik haar beloofd en tegen alle verwachting in had ik nu de kans om mijn belofte te houden. De arts kon niet zeggen hoe het verder zou gaan, maar van hem mochten we haar meenemen. Toen kwam de laatste schok. ‘Ik wil niet meer naar huis,’ zei mijn moeder tegen ons. ‘Ik wil hier blijven tot het tijd is om naar mijn nieuwe huis te gaan.’ Uiteraard hadden we graag gezien dat mijn moeder nog langer bij ons had kunnen blijven, maar God had een ander plan met haar. Maar toch: Hij had haar de kans gegeven om terug te keren en een prachtige boodschap met ons te delen, een boodschap die wij allemaal de rest van ons leven met ons mee zouden dragen. 9


11-10-2013

14:48

Pagina 10

Kort daarna ging mijn moeder rechtop zitten en zei dat God haar weer terug bij zich riep. Ze vroeg ons om elkaars handen vast te pakken en het Onze Vader te bidden en haar daarna in alle rust te laten gaan. Een paar minuten later lag ze in coma. Nog een paar dagen later overleed ze, 47 jaar oud. Toen ik Crystals berichtje las, moest ik meteen aan mijn moeder denken. Het meest verrassend was wel dat ze me bij Dr. Phil gezien had, maar dat ze mijn boek niet zelf gelezen had. Ze kende het verhaal van mijn moeder niet. Ze schreef, zo zei ze, omdat ze onder het strijken min of meer toevallig naar Dr. Phil gekeken had en plotseling voelde dat ze contact met me moest opnemen. Dat was een gevoel dat ze herkende. Ze had dat gevoel weleens eerder gehad, toen God zomaar iemand op haar pad bracht. Ik ben maar een gewone moeder en lerares, legde ze uit, maar ik weet dat God mij leidt en wil dat ik het hele verhaal van wat ik meegemaakt heb, vertel. En ik zou graag willen dat jij me daarbij helpt. Ik schreef terug, en later sprak ik Crystal over de telefoon. Ze vertelde me het hele verhaal van haar ervaring in de hemel, en ik was er compleet van ondersteboven. Het is een schitterend verhaal, totaal anders dan wat ik verwacht had, en toen ik het gehoord had wist ik meteen dat ik haar graag wilde helpen. Ik gaf haar de naam van mijn coauteur Alex Tresniowski, en hij werd al evenzeer door haar verhaal geraakt als ik. Samen hielpen we Crystal om een literair agent te vinden en een contract bij Howard Books te krijgen, de uitgeverij waar ook (de oorspronkelijke Amerikaanse uitgave van) mijn Onzichtbaar verbonden verschenen was. Zelfs nu ik dit voorwoord schrijf, sta ik nog verbaasd van de gebeurtenissen die tot de uitgave van dit boek geleid hebben. Ik ben een gepensioneerde verkoper van advertenties, en ik had het geluk dat ik een aantal connecties had die me konden helpen een uitgave voor elkaar te krijgen. Maar zelfs met die connecties is het een enorm lange weg om een boek uitgegeven te krijgen. Er zijn genoeg mensen die een inspirerend levensverhaal te vertellen hebben, maar slechts een enkeling 10


11-10-2013

14:48

Pagina 11

is het gegeven om zijn verhaal met de hele wereld te delen. Ik voelde mij rijk en gezegend dat ik mijn boek had kunnen uitgeven, en al helemaal toen het meer dan twintig weken op de bestsellerlijst van de New York Times stond. Ik heb altijd geweten dat mijn moeder erachter zat toen ik op die noodlottige dag in 1986 op de hoek van 56th Street en Broadway in Manhattan Maurice tegen het lijf liep, en ik weet ook dat zij gezorgd heeft voor al het succes dat daar voor zowel Maurice als mij uit voortgekomen is. Maar ik besef ook heel goed hoeveel geluk ik heb gehad. Crystal beschikte totaal niet over dergelijke connecties. Ze kende helemaal niemand in de media, en voor haar was de weg naar de publicatie van haar verhaal nog veel langer dan voor mij. In de eerste maanden na haar sterfervaring bad ze heel veel voor de merkwaardige situatie waarin ze beland was. Toen ze in de hemel was, had God haar opgedragen om haar verhaal met de wereld te delen, maar Hij leek haar geen enkele mogelijkheid te geven om dat te realiseren. Ze was lerares, geen schrijfster, en ze had geen enkel lijntje met wie dan ook in de uitgeverswereld. Maandenlang liep ze zich af te vragen wanneer God eindelijk iemand op haar pad zou brengen die haar kon helpen haar verhaal te vertellen. En twee jaar lang gebeurde er helemaal niets. Maar toen, op een middag, zag ze Maurice en mij op tv. Ze keek maar half, terwijl ze haar lakens en dekens aan het opvouwen was, maar toch was het toen alsof ze een duwtje voelde en ze wist meteen dat ze moest proberen om contact met mij te leggen. Het leek haar eerst een dwaas idee. Waarom zou een volslagen vreemde haar vergezochte verhaal geloven, laat staan haar helpen om het op papier te zetten? Dagenlang bad ze en probeerde ze zichzelf zover te brengen dat ze contact met mij zou opnemen. Ten slotte zette ze al haar schroom aan de kant en deed ze wat God haar opdroeg. Ze stuurde me een bericht. Ik had haar e-mail kunnen negeren of haar een nietszeggend antwoord kunnen sturen, maar dat deed ik niet. Mijn coauteur Alex had totaal geen belangstelling kunnen hebben, of had te druk geweest kunnen zijn met een ander project, maar ook dat liep anders. En de fantastische medewerkers van Howard Books hadden hun schouders kunnen ophalen toen ze over het idee hoorden, maar in plaats daarvan gingen ze er met11


11-10-2013

14:48

Pagina 12

een mee aan de slag. Duizend-en-een dingen hadden fout kunnen gaan, maar alles ging goed. En dat, zo is mijn stellige overtuiging, is geen toeval. De titel (van de oorspronkelijke versie) van mijn boek, An Invisible Thread, komt van een oud gezegde: Een onzichtbare draad verbindt hen die voorbestemd zijn om elkaar tegen te komen, los van de tijd, de plaats of de omstandigheden. Die draad kan uitgerekt worden of in de knoop raken. Maar hij zal nooit knappen. Crystal en ik zijn door net zo’n onzichtbare draad aan elkaar verbonden als Maurice en ik. Ook onze paden waren voorbestemd om elkaar te kruisen, en dat is dan ook gebeurd. Nogmaals, Crystal had mijn boek niet gelezen en wist niets over de ervaring van mijn moeder. Weinig mensen zouden meer voor haar verhaal opengestaan hebben dan ik. Dat is de manier waarop God werkt, besef ik nu. Hij brengt mensen bij elkaar die elkaar nodig hebben. De onwaarschijnlijke band tussen Maurice en mij noem ik een ‘onzichtbare draad’, maar ik zou net zo goed kunnen spreken over Gods almachtige hand die aan het werk is. Ook de kleine kans die Crystal had om tot de uitgave van dit opmerkelijke boek te komen, is een duidelijk bewijs van Gods heerlijke aanwezigheid in onze wereld. En het verhaal dat Crystal te vertellen heeft, is zelf een bewijs van de vele gaven waarmee God ons overlaadt, als we ons hart maar openstellen voor Zijn talloze ongeplande zegeningen. Ik beschouw het als een groot voorrecht dat ik Crystal heb kunnen helpen, en ik hoop dat u ook zo van haar verhaal geniet als u deze bladzijde omslaat en aan het boek begint. Ik weet zeker dat u net zo geraakt zult zijn als ik. Ik geloof dat Crystals verhaal de kracht heeft om levens te veranderen. We leven in een moeilijke, verraderlijke tijd, en de wereld heeft zoveel mogelijk positieve verhalen nodig. De geweldige boodschap van dit verhaal (dat God bestaat, dat de hemel schitterend is, en dat het leven van ieder van ons een klein wonder op zich is) is er één die u voor de rest van uw leven met u mee zult dragen. Laura Schroff, schrijfster van An Invisible Thread (Onzichtbaar verbonden) 12


11-10-2013

14:48

Pagina 13

Inleiding Het moment komt onvermijdelijk een keer dat een van mijn schattige tweeling van drie jaar oud me de vraag stelt: ‘Mammie, wat gebeurde er nou precies toen je doodging?’ Op een dag zullen ze horen hoe ik het verhaal aan iemand vertel, en zullen ze er meer van willen weten. Dan zullen ze me met hun grote, onschuldige ogen aankijken en proberen te begrijpen wat ik zeg. Het valt niet altijd mee om het aan volwassen uit te leggen, dus hoe vertel ik het ooit aan mijn eigen kinderen? Er is zoveel dat ik hen wil vertellen. Er is zoveel dat ze moeten weten. Mijn verhaal is er namelijk een van hoop en vergeving en redding, en van de heerlijke genezende kracht van Gods aanwezigheid. Het is het verhaal van alles wat ik gezien en gehoord heb toen ik tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis negen minuten lang uit mijn lichaam weg was, naar de hemel ging en voor God stond. Het is ook het verhaal van de diepgaande, blijvende veranderingen die ik in mijn leven gekend heb nadat ik weer op aarde teruggekeerd was. Veranderingen waardoor ik tot in het diepst van mijn bestaan een heel ander mens geworden ben. Tegelijkertijd is het ook een verhaal dat ik heel lang niet heb willen vertellen. Ik woon in een fantastisch plaatsje in het zuiden van Oklahoma, in een gemeenschap van vriendelijke, gelovige mensen. Het is een plaats waar Jezus geëerd en gevolgd wordt. Toch wist ik precies hoeveel schade geroddel kan aanrichten. Ik was lerares, iemand aan wie ouders hun kinderen toevertrouwen. Ik was er bang voor dat men mij links zou laten liggen en mij belachelijk zou maken als ik mijn verhaal vertelde. Ik was er zelfs bang voor dat ik mijn baan zou kwijtraken. Kortom, ik was bang dat mensen mij gewoon voor gek zouden verslijten. 13


11-10-2013

14:48

Pagina 14

De instructie die ik van God gekregen had (‘vertel wat je je kunt herinneren’) had niet duidelijker kunnen zijn, maar ik worstelde met de vraag waarom juist ik hiervoor uitgekozen was, en wat Hij nu precies van me verwachtte. Ik worstelde ermee, omdat ik me totaal niet de juiste persoon voelde om de mensen over God te vertellen. Simpel gezegd zou ik er nooit voor in aanmerking komen om heilig verklaard te worden. Van jongs af aan heb ik gezondigd, en ik durf te stellen dat ik alle Tien Geboden stuk voor stuk wel eens overtreden heb. Inderdaad: niet één of twee ervan, maar alle tien. Zelfs het grote gebod ‘Gij zult niet doden’. Toen ik nog jong was heb ik een zonde begaan die zo ernstig en zo onvergeeflijk is, dat ik zeker wist dat God (als Hij al bestond) nooit van me zou houden. En er was nog iets waar ik mee zat. Ik twijfelde er hevig aan of God wel bestond. Ik was opgegroeid midden in de Bible Belt, ik was niet één maar wel vier keer gedoopt, ik was met grote regelmaat in de kerk te vinden en had duizenden preken over God gehoord. En toch was ik diep vanbinnen niet overtuigd van Zijn bestaan. Telkens weer daagde ik God uit om te bewijzen dat Hij bestond en steeds weer deed Hij dat ook. Elke nieuwe blokkade die ik opwierp, wist Hij te overwinnen. De ellende die ik in mijn leven had meegemaakt zag ik als bewijs dat God er niet in geïnteresseerd was om mij tegen het kwaad te beschermen. Ik heb aan Hem getwijfeld. Ik heb Hem vervloekt. En op gezette tijden heb ik gezworen dat ik Hem uit mijn leven zou bannen. En toch – toch! – had God mij niet losgelaten, maar mij opgezocht en liefgehad en uitgekozen, en daarna naar deze aarde teruggestuurd om een boodschap te verkondigen. Na veel vijven en zessen begon ik dan toch maar mijn verhaal te vertellen. Ik vertelde het aan onbekenden die ik in het restaurant of bij de supermarkt of in de ijssalon tegenkwam. Steeds wanneer ik dat vertrouwde duwtje in de rug voelde, vertelde ik mijn verhaal. ‘Neem me niet kwalijk,’ zei ik dan. ‘Ik ben Crystal McVea, en in 2009 ben ik gestorven en in de hemel geweest.’ Is dat geen prachtige openingszin? Wat er gebeurde nadat ik begonnen was het verhaal over mijn reis 14


11-10-2013

14:48

Pagina 15

naar de hemel te vertellen, dat is een bijzonder, wonderbaarlijk verhaal op zich. En nu vertel ik u mijn verhaal, via dit boek. Neem maar van me aan dat ik nooit gedacht had dat ik ooit nog eens een boek zou schrijven. Het stond helemaal niet op mijn verlanglijstje (waarop dingen staan als met mijn kinderen een show op Broadway zien, en de Grand Canyon bezoeken). Toen ik aan dit boek werkte, ging er geen dag voorbij waarop ik mezelf niet in mijn arm kneep om er zeker van te zijn dat het echt gebeurde. Maar zodra ik over mijn angst heen was en begon te getuigen, wist ik dat het Gods wil was dat ik mijn verhaal aan zoveel mogelijk mensen zou vertellen. En laten we eerlijk zijn, ik kan moeilijk dag in dag uit in de supermarkt gaan staan om mensen die in de rij voor de kassa staan erover te vertellen. Een boek schrijven is veel efficiënter. Er blijft zelfs tijd over om voor mijn gezin te koken. Zullen er geen mensen meer zijn die denken dat ik de boel belazer, of dat ik aan godsdienstwaanzin lijdt, of gewoon gek ben? Vast wel. Sommige mensen die dit boek in handen krijgen, zullen het misschien als ze halverwege zijn wegsmijten en het hele verhaal voor een sprookje houden. Wie denkt die Amerikaanse huisvrouw wel niet dat ze is? Zij zou voor God gestaan hebben? Zoiets kun je toch niet serieus nemen? Een reactie die ik wel eens hoor is deze: ‘Ach Crystal, ik geloof zeker dat jij gelooft dat je God gezien hebt. Alleen weet ik niet of ik het kan geloven.’ Dat is gewoon een vriendelijke manier om te zeggen dat ik ofwel lieg, ofwel gek ben, zonder dat letterlijk zo te zeggen. Nu weet ik heel goed dat het voor sommige mensen heel moeilijk is om mijn verhaal te geloven. Wat ik heb meegemaakt, valt buiten het waarneembare en is totaal anders dan alles wat we hier op aarde meemaken. Kijk, als er, voordat ik het zelf had meegemaakt, iemand met een dergelijk verhaal naar mij toe gekomen was, dan zou ik er ook zeer sceptisch op gereageerd hebben, daar ben ik van overtuigd. Tegelijk weet ik dat het in dit boek gaat over de grootste en belangrijkste vragen die er maar zijn: Bestaat God? Is er zoiets als een hemel? Welk plan heeft God met ons? Waarvoor zijn we eigenlijk op de wereld? 15


11-10-2013

14:48

Pagina 16

Ik wil absoluut niet beweren dat ik de antwoorden op al die vragen heb. In feite heb ik zelf ook nog een heleboel vragen. Ook vind ik mijzelf heus niet zo bijzonder. Ik ben een gewone, doorsnee moeder uit Amerika. Elke dag heb ik het er druk mee om tegen de tweeling te zeggen dat ze nu echt moeten gaan slapen, om mijn oudere kinderen naar hun sporttrainingen te brengen, om mijn best te doen gezonder te eten en wat minder zwaar te worden (wat me lang niet altijd lukt). Voordat ik dit meemaakte, genoot ik van mijn leven als moeder en echtgenote en lerares; dat leven gaf me veel voldoening. Maar ik heb nu eenmaal meegemaakt wat ik heb meegemaakt. En nadat ik mijn hele leven getwijfeld heb, weet ik nu zeker dat God bestaat. Hij bestaat in heerlijkheid, schoonheid en pracht. En omdat God zelf gezegd heeft dat ik erover moet vertellen, doe ik dat ook. Ondanks het feit dat mijn verhaal bepaald niet fraai is en soms veel pijn doet. Als u dit boek leest, zult u wel merken dat ik het grootste deel van mijn leven met een vreselijke schaamte en afschuwelijke geheimen heb rondgelopen. Ik haatte mezelf en ik geloofde dat ik niets waard was, en als gevolg daarvan heb ik veel verkeerde keuzes gemaakt. Maar het is belangrijk om te zien wie ik was, om goed te kunnen begrijpen wie ik geworden ben. Sommige details van mijn tijd in de hemel zullen u bekend voorkomen uit andere verhalen van mensen die gestorven en teruggekomen zijn (zoals het licht, de schitterende toegangspoort, de engelen). Andere dingen die ik vertel zullen waarschijnlijk nieuw voor u zijn. Maar elk detail dat ik beschrijf is precies zoals ik het mij herinner; dat is mijn enige en belangrijkste regel voor wat ik over mijn belevenissen vertel. Ik heb niets verfraaid of overdreven. Ik zeg vaak: ‘Als ik dit had verzonnen, dan zou ik het allemaal veel dramatischer hebben gemaakt.’ Ik omschrijf precies wat ik heb meegemaakt, niet minder maar ook niet meer. Ik kan zeggen dat de dingen die God me getoond heeft verbazingwekkend krachtig en indrukwekkend waren, en dat de werkelijkheid van Gods aanwezigheid nu, elke dag weer, vanuit mijn diepste binnenste voelbaar is. Eigenlijk leefde ik in die negen minuten ‘echter’ dan tijdens al mijn jaren hier op aarde. En nu kan ik alleen maar hopen dat 16


11-10-2013

14:48

Pagina 17

u door de beschrijving van wat ik beleefd heb (hoe ontoereikend woorden ook zijn), iets zult voelen van de kracht en de impact van de totale heerlijkheid die ik ervaren heb. Laatst las ik een artikel over de uitkomsten van een nationaal onderzoek, waaruit bleek dat het aantal jonge Amerikanen dat aan het bestaan van God twijfelt, toeneemt. In 2007 gaf 17 procent van de mensen onder de dertig aan dat ze niet zeker wisten of God echt bestond. In 2012 was dat aantal gegroeid tot 32 procent. Dat betekent dat bijna een derde van alle jonge Amerikanen aan Gods bestaan twijfelen. En dan is daar de opmerking van professor Stephen Hawking, de bekende wetenschapper uit Cambridge: ‘Er bestaat geen hemel of leven na de dood,’ heeft hij in 2012 in een interview gezegd. ‘Dat is een sprookje voor mensen die bang zijn in het donker.’ Misschien zou ik moeten schrikken van die onderzoekscijfers of van Hawkings opmerking, maar dat doe ik niet. Ik ben zelf namelijk ook zo geweest. Ik begrijp die scepsis heel goed, en die ben ik nooit helemaal kwijtgeraakt. Als kind twijfelde ik aan alles en nu ik volwassen ben heb ik nog steeds heel veel vragen. Nu twijfel ik niet langer aan Gods bestaan of Zijn macht, maar ik besef ook goed dat ik veel geluk gehad heb omdat ik voor Hem heb mogen staan. De meesten van ons moeten het doen met het geloof in een God die ze niet kunnen zien. Voor sommigen betekent het dat ze geloven in een God over wie ze vragen hebben. Maar wie vragen heeft, kan daarom nog wel echt geloven. Het gaat me erom dat ik niet kan bewijzen dat wat ik heb meegemaakt, ook echt gebeurd is. In zekere zin is er geloof voor nodig om dit boek te lezen. Wat u uiteindelijk van mijn verhaal meeneemt, hangt ervan af wat u wel en niet gelooft. Op de overloop bij ons thuis, vlak naast de deur van de slaapkamer waar mijn jongste dochter met haar paarse pluchen ezel speelt en mijn jongste zoon avonturen verzint voor zijn kleine houten robot, niet ver van de kamer waar mijn oudste zoon aan het gewichtheffen is en mijn tienerdochter voortdurend met haar vriendinnen zit te sms’en, hangt een print van een Bijbeltekst in zwarte letters aan de muur. Er staat: 17


11-10-2013

14:48

Pagina 18

Het geloof nu is een vaste grond van de dingen die men hoopt, en een bewijs van de zaken die men niet ziet. Hebreeën 11:1-3 Door wat ik heb meegemaakt, weet ik zeker dat God er echt is. Maar je hoeft niet te sterven en voor God te staan om te weten wat ik weet. God is echt voor ons door het geloof. Als mijn tweeling nu naar me toe komt en me naar mijn verhaal vraagt, wat vertel ik hen dan? Ik denk dat ik dan rustig met hen ga zitten en mijn verhaal zo begin: ‘Kinderen, de hemel bestaat echt, en het is er geweldig!’

18


11-10-2013

14:48

Pagina 19

Hoofdstuk 1 Het begon allemaal met een paniekaanval. Ik had wel vaker paniekaanvallen gehad en wist hoe het voelde als mijn longen het plotseling begaven. Maar wat ik in december 2009 meemaakte, voelde anders. Erger. Ik zat te puffen en te stikken en naar adem te snakken. Een volle minuut of nog langer kreeg ik totaal geen lucht. En hoe langer het duurde, hoe groter de paniek die ik voelde, waardoor het alleen nog maar moeilijker werd om te ademen. Dit overkwam me steeds vaker, en een paar keer eerder al was het zo erg geweest dat ik vliegensvlug naar het ziekenhuis gebracht moest worden om zuurstof toegediend te krijgen. Ik ging met mijn klachten naar de dokter, die me doorverwees naar een internist in een ziekenhuis een paar steden verderop van waar ik woon, op de stoffige vlakten van Zuidwest-Oklahoma. Ik was drieëndertig jaar oud en genoot een goede gezondheid, al had ik me de laatste tijd wat gestrest gevoeld. De arts maakte een röntgenfoto van mijn borstkas en legde me aan de beademing, maar de aanvallen bleven komen. De volgende stap was een endoscopie. Daarbij wordt een buisje met een kleine camera aan het uiteinde door je keel naar beneden geleid om je slokdarm en maag te onderzoeken. Daarna kreeg ik iets wat een ERCP genoemd wordt, een serieuzere test waarbij ze in je galkanalen en je alvleesklier rondneuzen. De arts ontdekte een soort blokkade in een kanaal tussen mijn alvleesklier en mijn lever, waar hij een klein buisje tussen zette, om die op te heffen. Het had niets te maken met het feit dat ik moeite had met ademen, maar omdat het maar een kleine ingreep was, bracht hij het toch aan. Maar toen ik na de ERCP weer bijkwam, had ik verschrikkelijke pijn. De pijn was heel erg scherp en ging niet weg. Het was zo erg dat ik me totaal niet kon bewegen. De artsen voerden een paar snelle tests 19


11-10-2013

14:48

Pagina 20

uit, waar uit kwam dat ik aan pancreatitis leed: een ontsteking van de alvleesklier, die veroorzaakt was door de operatie om het buisje aan te brengen. Dat kwam schijnbaar wel vaker voor. Wanneer je iets met de alvleesklier of de galblaas doet, loop je altijd het risico dat je pancreatitis veroorzaakt. Dat is buitengewoon pijnlijk, en kan alleen behandeld worden als de patiënt gehydrateerd wordt en een sterke pijnstiller toegediend krijgt. De arts zei tegen me dat ik een paar dagen in het ziekenhuis zou moeten blijven. Ik had echter meer dan genoeg van ziekenhuizen (ik had er niet lang daarvoor tien weken in doorgebracht en dat waren de langste en zwaarste tien weken van mijn leven geweest). Ik bedankte voor de eer en was van plan me weer uit te checken. De medicijnen die ik kreeg werkten kennelijk goed genoeg en ik dacht dat het wel zou gaan. Daarnaast was ik gewoon eigenwijs. Tegen het advies van mijn arts in ging ik naar huis. Die nacht lag ik krom van de pijn, en rond zonsopgang zat ik al weer bij de spoedeisende hulp. Ik kreeg een infuus voor vocht en werd aangesloten op een pomp met een pijnstiller, die ik zelf kon bedienen. Daar zaten verschillende doses Dilaudid in, wat een heel sterke pijnstiller is. Steeds wanneer de pijn te erg werd, kon ik mezelf met een druk op de knop een dosis toedienen, hoewel het apparaat maar een paar kleine doses per uur kon afgeven. In de loop van de eerste dag in het ziekenhuis ging ik me steeds beroerder voelen. Ik moest vaak overgeven, en het voelde alsof ik vijftig graden koorts had. Mijn moeder Connie zat bij mijn bed, en geduldig veegde ze de zweetdruppels van mijn voorhoofd en smeerde mijn benen in met mijn favoriete geur, Noel Vanilla Bean. Maar de pijn werd alleen maar erger. Volgens de artsen zou het wel goed komen. Ze zeiden steeds dat het normaal was wat ik voelde. Het hoorde er gewoon bij. Later die middag voelde ik me behoorlijk versuft. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment mijn ogen opende en mijn moeder zag, die bij het voeteneinde van mijn bed zat. De tv stond aan met de Bonnie Hunt Show, een programma waar we allebei graag naar kijken. Opeens vroeg ik aan mijn moeder: ‘Welk jaar is het?’ ‘Welk jaar denk je dat het is?’ vroeg ze terug. 20


11-10-2013

14:48

Pagina 21

‘1984.’ Mijn moeder moest lachen. ‘Nou schat, ik leef in 2009, dus je kunt maar beter snel terugkomen.’ Daarna zei ik: ‘Ik hou van je, mam.’ Zij zei: ‘Ik hou ook van jou.’ Zij keek weer verder en ik deed mijn ogen dicht om te rusten. Zodra ik dat deed, kreeg ik een heel zwaar gevoel, alsof ik steeds dieper in mijn kussen wegzakte. De pijn verdween en het voelde alsof ik een bodemloze slaap viel. Mijn moeder zat nog steeds aan het voeteneinde. Toen ze mijn been aanraakte, merkte ze dat die ijskoud aanvoelde. Ze trok de deken over mijn voeten, waarna ze opstond om hem wat strakker rond mijn armen en schouders te leggen. Ze zag dat ik lag te rillen. Daarna hoorde ze me een diep, ongewoon snurkgeluid maken. Ze keek naar mijn gezicht en zag dat mijn lippen blauw waren. Mijn moeder heeft een EHBO-diploma, en het eerste wat ze deed was naar mijn ademhaling luisteren. Toen ze niets hoorde, voelde ze aan mijn pols, maar ook daar voelde ze niets. Ze riep: ‘Verpleging, hierheen, snel!’ en probeerde het bed in een lagere stand te krijgen, zodat ze me mond-op-mondbeademing kon geven, maar het bed gaf niet mee. Een verpleegkundige kwam aansnellen en begon met haar knokkels mijn borstkas stevig te masseren, terwijl ze zei: ‘Crystal, gaat het? Hoor je mij?’ Tegen die tijd was mijn gezicht ook helemaal blauw geworden, heel donkerblauw, bijna zwart. De snurk die mijn moeder gehoord had was in feite een laatste, diepe ademhaling geweest. ‘Hoor je mij, Crystal?’ bleef de verpleegkundige vragen. ‘Gaat het wel?’ Maar toen kon mijn moeder zich niet meer inhouden. ‘Dat kun je tot sint-juttemis blijven doen, maar het heeft geen zin!’ schreeuwde ze. ‘Ze ademt niet meer, ze heeft geen hartslag. Ze gaat dood!’ Een hoofdverpleegkundige kwam aangerend, maar toen ze naar mijn gezicht keek bleef ze stokstijf stilstaan. Daarna kwam er een receptioniste bij, die haar klembord bijna liet vallen toen ze zag hoe ik eraan toe was. 21


11-10-2013

14:48

Pagina 22

‘Hemel, wat gebeurt er?’ riep ze. ‘We moeten een code Blauw omroepen, maar dat moet zij doen,’ zei een van de verpleegkundigen terwijl ze naar de hoofdverpleegkundige knikte. Die had nog steeds geen vin verroerd. ‘Roep het om!’ riep de receptioniste. ‘Roep die code nou om!’ Ten slotte kwam de hoofdverpleegkundige in beweging en riep code Blauw om. Dat is de zwaarste code voor een noodsituatie die er is. Iemand kwam met een karretje spullen voor eerstehulpverlening aangereden en iemand anders met een ambu zak, een beademingsapparaat dat gebruikt wordt om handmatig zuurstof in de longen te pompen. Een arts kwam binnengerend, en nog één, en daarna volgden een priester en een maatschappelijk werker. Meer dan tien mensen verdrongen zich in dat kleine kamertje om mijn lichaam heen. Een verpleegkundige scheurde mijn ziekenhuishemd open. Iemand klopt op mijn borst. Ik ademde nog steeds niet, en mijn hart klopte ook niet. Een van de verpleegkundigen bond een masker voor mijn gezicht en begon in de ambu zak te knijpen. Allerlei mensen renden in en uit en weer in. Boven alle drukte uit herhaalde mijn moeder steeds maar dezelfde woorden: ‘Blijf alsjeblieft bij ons, Crystal. Ga niet weg!’ Ik hoorde haar niet. Ik voelde het masker op mijn gezicht en het drukken op mijn borst niet. Ik heb al die artsen en verpleegkundigen niet om me heen zien staan. Ik heb niets gemerkt van de paniek van ‘code Blauw’. Ik wist niets van wat er in die kamer gebeurde nadat ik tegen mijn moeder had gezegd dat ik van haar hield, mijn ogen dichtdeed en voelde hoe ik wegdreef. Het volgende dat ik mij herinner, was dat ik wakker werd in de hemel. Bij God.

L De helderheid Toen ik op aarde mijn ogen sloot, gingen ze in de hemel weer open. Dat gebeurde op exact hetzelfde moment, want zo gaat dat in de hemel. Alles gebeurt in een oogwenk. 22


11-10-2013

14:48

Pagina 23

Als ik er nu over praat, is er een bepaalde volgorde. Wij kunnen nu eenmaal één ding tegelijk bevatten. Eerst gebeurt er dit, dan dat. Maar zo ging het in werkelijkheid niet. Alles gebeurde tegelijkertijd. En toch was er van haast of urgentie niets te bespeuren. In zekere zin ‘gebeurde’ het niet eens. Ik was mij direct bewust van alles, alsof het om aloude kennis ging die altijd al deel van me had uitgemaakt. Het was niet zo dat ik eerst een minuut dit meemaakte, en daarna twee minuten iets anders. In de hemel bestaan er geen minuten, uren of dagen. In de hemel bestaat de tijd niet. Is het verloop van gebeurtenissen anders in de hemel? Of is alleen onze manier van waarnemen anders? Ik weet het echt niet. Maar toen ik in de hemel was, gebeurde alles tegelijk. Toen ik daar uit mijn diepe slaap ontwaakte, was ik me er meteen van bewust dat ik geen fysiek lichaam meer had. Dat had ik achtergelaten. Ik had nu de vorm van een geest. Niet dat ik de vorm die ik had aangenomen onderzocht heb; ik was me er gewoon van bewust, net zoals je weet dat je tien tenen hebt, ook wanneer je ze niet ziet. Als geest had ik geen vorm zoals wij die kennen, met duidelijke randen en vormen, maar het voelde duidelijk wel als een vorm. Ik was wel degelijk echt aanwezig. Op aarde werd ik door twijfels en angsten gekweld, maar hier in de hemel was er alleen maar de absolute zekerheid van wie ik was. Dit was een veel completere versie van mijn geest en mijn hart en mijn wezen dan op aarde ooit mogelijk zou zijn. Hier had ik een veel dieper zelfbewustzijn dan de verzameling hoop en angst en dromen en littekens waardoor mijn leven op aarde zich kenmerkte. Ik werd volledig overspoeld door zelfkennis, en alle rommel die op aarde deel van mijn identiteit had uitgemaakt, was verdwenen. Voor het eerst was ik volledig mijzelf. ‘Voordat Ik u in de moederschoot vormde, heb Ik u gekend,’ zegt God tegen Jeremia (Jer. 1:5). God kende mij volkomen, en ik kende mijzelf. Stelt u zich voor – de eerste persoon die we in de hemel tegenkomen, zijn wij zelf. 23


11-10-2013

14:48

Pagina 24

Het moeilijkst is om de woorden te vinden om mijn ervaringen in de hemel duidelijk te omschrijven. Menselijke woorden schieten echt tekort. Ik grijp naar woorden als ‘prachtig’, ‘schitterend’ en ‘verbazingwekkend’, maar die zijn nog veel te bleek. Wat ik in de hemel ervoer was zo echt en zo helder en zo intens dat al mijn vroegere aardse ervaringen er vaag en mistig bij leken. Het voelde alsof de hemel de echte werkelijkheid was, en het leven zoals wij dat kennen niet meer dan een droom. Alles wat ik beschrijf, is zo groots en zo adembenemend als het klinkt, maar dan nog veel meer. Toen ik wakker werd en ging beseffen dat ik een geest was, werd ik ook ondergedompeld in wat ik alleen maar als een helder stralend licht kan omschrijven. Veel mensen die over sterven vertellen, hebben het erover dat ze in een bad van licht terechtkomen, maar voor mij drukt dat net niet uit wat ik ervaren heb. Om te beginnen suggereert het woord ‘bad’ dat het begrensd is, terwijl het iets was van een eindeloze uitgestrektheid, zonder begin of eind. Vervolgens was het meer dan alleen licht, tenminste wat wij onder licht verstaan. Het kwam het dichtst in de buurt van wat wij wit noemen, maar het was oneindig veel ‘witter’ dan het witste wit dat ik ooit gezien heb of dat je je zou kunnen voorstellen. Het was schitterend en stralend, alsof het licht gaf. Daarom heb ik het ‘helderheid’ genoemd. Het deed denken aan Johannes’ omschrijving van het nieuwe Jeruzalem in Openbaring 21:23: En de stad heeft de zon en de maan niet nodig om haar te beschijnen, want de heerlijkheid van God verlicht haar en het Lam is haar lamp. Dit alles had echter ook nog een andere dimensie. Ik bedoel dat het een gevoel van reinheid, van totale zuiverheid en volmaaktheid uitstraalde. Het was als iets wat volledig onbezoedeld en compleet is, en toen ik erin ondergedompeld was, werd ik vervuld van een gevoel van vrede en zekerheid die ik op aarde nooit gekend heb. Het was alsof ik mij in een bad van liefde bevond. Het was een helderheid die ik niet alleen zag, maar ook voelde. Bovendien was het iets wat heel vertrouwd aanvoelde, als iets wat ik mij herinnerde of zelfs herkende. Ik kan het niet beter omschrijven dan met deze woorden: ik was thuisgekomen. 24


11-10-2013

14:48

Pagina 25

En zo bevond ik mij onmiddellijk in deze onaardse helderheid, besefte ik dat ik geen lichaam meer had en werd ik me bewust van mijn echte ik. Dat zijn drie ongelooflijke ervaringen waarvan je zou kunnen denken dat ik er totaal van in de war zou zijn. Maar in feite zoog ik ze in me op zonder dat ik me daarvan echt bewust was, en het leek allemaal volmaakt te kloppen. Hoe verbazingwekkend en niet te bevatten het allemaal ook was, ik had er geen moeite mee om het te verwerken. Geen moment raakte ik in de war van iets dat ik in de hemel tegenkwam. En dat geldt ook voor een ander besef dat ik had: het besef dat ik niet alleen was. Wat ik hierna meemaakte kan ik alleen maar omschrijven als de diepste en mooiste en wonderlijkste ervaring die je je kunt voorstellen. Als ik er alleen maar aan terugdenk, raak ik weer helemaal in vervoering. In zijn oneindige wijsheid gaf God mij een geschenk dat zo heerlijk en volmaakt was dat ik er nauwelijks over kan schrijven zonder dat de tranen in mijn ogen springen. Een geschenk dat alles wat eraan vooraf gegaan was volledig in een ander licht zette, net als alles wat nog zou komen. Maar voor een goed begrip van hoe schokkend Gods geschenk voor mij was, en om dat wat Hij me liet zien in zijn ware licht te zien, moet u eerst meer weten over de afschuwelijke gebeurtenissen die eraan voorafgegaan zijn. U moet weten waarom ik zo worstelde om aan te nemen dat God van me hield. Pas dan zult u echt beseffen hoe wonderlijk en heerlijk het is wat Hij gedaan heeft om me te tonen wat Hij me getoond heeft.

25

Crystal McVea & Alex Tresniowski

Recommend Documents