BLAD [CINEMA

■

"

.

EIS II

Woorden van Bep Otten

Muziek van Guus Betlem Jr.

É^

fe

^

Daar Daar

ver. ver.

daar daar

ver. ver.

daar ons

o - ver lé - ven

zee. in,

Wat Wat

of of

daar daar

wel wel

zal zal

£

we we-

BLAD

^^

'm i i

[CINEMA <( THEATER

4^1 j ': lil É - I t-f-^J^J.LW^^#f= ,1! zen? zen/

Je kunt er heusch in me - nig bock. ben mensch maakt plan-nen. zon - der |al

IS^"^ i

t

%=f S^

f»

Pü

i^ ffft^f

het is het wordt.

É t £

^

3=1

rti J. v n

E S

^

in in

$

P

kleur kleur...

en in

^

^

Dat verre, verre vreemde land, 't Kan mee, 't kan tegenvallen, 't Wordt altijd een ontdekkingsreis. Verschillend weer voor allen. . Maar. . . overal is zonneschijn Dus goede reis en . . . moedig zijn !!

Maar Maar

^

'T*

^

É

fH^ mi

i

^

zen. zen.

toe - komst Ie

^

^ië hoé hoè

Een mas - sa Wil in de

| J ., ^

lijn. lijn.

Dat weet Dat weet

S

je pas je pas

^

als als

*

g j'er j'er

ö

i

m

m

eenmaal zult zijn! eenmaal zult zijn!

^ri

=3

•j»—■—

Daar ver, daar ver ons léven in, Ook dat kan tegenvallen. Wat men ook hoopt. . wat men verlangt Je wéét het géén van allen.. Maar. .. overal is zonneschijn Dus goede reis . . en moedig zijn!! 't'''-

SAISON OOIOT 7 PLACE DE LA MADELEINE. PARUS Fabriek van Artistiek Zilverwerk Gevestigd in

1690

Specialiteit

voor geschenken in zilver en verzilverd

metaal

GROOTE KEUZE IN KUNSTVOORWERPEN UITGEVOERD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE Verschgnt wekelijks - Prys per kwartaal f. 1.95. Red. en Adm. Galjiewater 22, Lelden. Tel. 760. Postrekeninn 4ÏÏ

'OLDINE K< een der hoc loonfilm „Seizo

FA NT IN,, Ben in '" CaTi

PSpïWfJ

EEN NIEUWE VERRASSING

DE HANDKUS

VAN KAREL if

ZEN COMPLEET VERHAAL DOOR

Het is van het grootste belang hoe zacht Uw tandpasta is!

ARTIVA 8 CENT Coquet, kort knakmodtl van Mn onge•venaorcfc fi/nheid. Vorm, dak, binnengotd, m»lang», gtur en. Weur malten hoor M ••n iuw—ltjm. Bn dan du fraai», modmt gedecoreerde doos in rood, blauw en zilver. SchiHtnndl In allt opzichttn iefs heel opart», dof U werkelijk moet probeeren.

Koop een doos ARTIVA I UzultTOmaalvolopgenietenvoorslechtiSOcf.

Er it maar één

Er lijn tandpasta's die reinigen, maar het glazuur beschadigen Andere zijn onschadelijk, naar hebben niet de gewenachtc uitwerking. Pepaodcnt ia tiet te overtreffen, waar het cp on»chadeiijkheid en goede uiiwcrking aankomt pEPSODENT munt uit in twee op* zichten: onschadelijkheid en doeltreffendheid. Beiden zijn het resultaat van een nieuwe, belangrijke uitvindlcg n.1.: een nieuw reinigend en polijstend materiaal. Dit materiaal verwijdert den gevaarlijken tandaanslag op de meest grondige w;jze. Het Is uiterst Bjn van samensrelllng. Daardoor wordt het glazuur nog beter gepoijst, tot de tanden blinkend wit zijn. Het nieuwe materiaal is onscha-

delijk, dit is het allerbelangrijkste. Onschadelijk omdat het zacht is — tweemaal zoo zacht als de polijstende materialen, die algemeen in gebruik zijn. Koopt nog heden een tube Pepsodent. Het is de hcdendaagsche wetenschappelijke tandpasta.

Oe Tindpaila dir den oansloy trrwi/dtrt.

STANDAARDKWALITEIT VOO« NEDERLAND Btden vind ik ik schaam mij costuum te het haar op en beenen.

m

Waarom filmt U nog niet? Weet U niet dat filmen goedkooper is dan fotograf eer en? En hoeveel aardiger 'n levend beeld van iets of van iemand te bezitten precies zooals U dit in de bioscoop ziet. Aarzelt niet langer. Vraagt eens inlichtingen en brochures bij Uw fotohandelaar of bij de:

Importrice voor Nederland: Mevrouw L. Justet Raadhuisstraat 42 - Amsterdam

heerlijk, matr om een baddragen, door mijn armen

Lieveling, bij mij was hm xelfde het geval, totdat Ik een advertentie las over een wonderlijke nieuwe vinding. Thans heb ik mi| voor altoos van ontsierend haar bevrijd.

Elke man heeft een afkeer van overals bij tooverelag. Wenlo-Wit is thans tollig haar. Geen dame, die daar last verwerkt in de Nieuwe Vieto, een van heeft kan aantrekkelijk zijn. heerlijk geparfumeerde witte crème, Gebruik echter nimmer gevaareven gemakkelijk en aangenaam in lijke, onaangrenaam riekende crèmes, gebruik als een gelaatscrème. Wacht noch een scheermes, dat het haar U voor minderwaardige namaaksels alleen maar sneller doet aangroeien. en schadelijke vervangingsmiddelen.. Wenlo-Wit, de nieuwe, opzienL«t er op, dat de woorden Nieuwe barende uitvinding van eenEngelsch Vieto op het etiket voorkomen. In scheikundige, vernietigt de keratine fu5en van / 0.75 en groote tuben 8 m het haar en in de haarwortels. . ' hopsten, kappers en Het haar valt er eenvoudig uit. ' PaV —" door—' "umeriezalt*n. GRATIS: Door een soeciale overeenkomst met de fabrikanten kan elke feLrC T8^ N'T™ Witte Vi«o 0«« Wenlo-Wit) ontvangen na HÜCT ^nl ^MS*4 5 Ct\v,??r P??0' ^fP^ing. etc. aan de Dae Health Laboratone« (Afd.M.IO. ). Den Haag.

D'ALVAREZ

Het was 's avonds elf uur, toen Robert Parker — of Bob, zooals zijn intimi hem noemden — zijn hoofd vol zakelijke gepeinzen en cijfers, de gang inliep, die gelijk hij vast overtuigd was, naar zijn hut leidde. Het was kalm op zee, de hutten der eerste klas lagen ver verwijderd van de machinekamer der „Duchess of York" en het was zóó stil, dat iemand, die de ooren spitste, met de oogen dicht zou hebben kunnen constateeren, dat Robert een weinig mank liep. hoewel hij dit met de oogen open nauwelijks zou hebben kunnen zien. Robert Parker floot een deuntje, het aandoenlijke lied: „Ik wou dat ik gelukkig was," en hij deed dit op de somberste en meest onmuzikale wijze» die men zich kan voorstellen. Hij zou die aandoenlijke melodie ook niet hebben gefloten, als hij ze niet eenige minuten geleden had beluisterd uit den mond van een ouderen heer, die op hst dek heen en weer liep. Dit op zichzelf niet zeer vermeldenswaardige feit moet hier worden gememoreerd, omdat het de inleiding vormt tot het meest onverwachte en verwonderlijke incident in de tot nu toe weinig romantische loopbaan van een jongeman, die door zijn bijzondere gaven op commercieel gebied, reeds op jeugdigen leeftijd een leidende positie bekleedde bij de verkoopsafdeeling van de Wadham Works, de in de gansche wereld vermaarde machinefabrieken. Het geluid van een deurknop die werd omgedraaid, deed Robert met een ruk stilstaan en zijn gefluit abrupt afbreken. Direct daarop ging de deur aan zijn rechterhand een paar centimeters open, een hand werd door de kier gestoken, gevolgd door een blanken arm en een prettige meisjesstem zei zacht: „Goeden nacht, schat." Robert Parker was niet sentimenteel, evenmin had hü een overmatig sterk ontwikkeld gevoel voor humor, maar hij was jong en hij was een man. En als ooit een hand — een rechterhand, klein, fijn en blank, een rechterhand met een groenen steen aan den middelvinger — in staat was geweest te vragen: „druk een kus op mij," dan was het wel dit sierlijke, om niet te zéggen verrukkelijke handje. De uitwerking, die het op Bob had was. dat oogenblikkelijk alles, wat betrekking had op machines, cijfers en calculaties, alles ook wat verstandig en rustig-overwogen was, uit zijn geest wegebde; hij deed een stap naar voren, boog zich, nam de slanke vingers in de zijne, en drukte zijn lippen op de koele, fluweelige huid. Een gil — de hand werd snel teruggetrokken en de deur met een smak dichtgegooid. Bob lachte volstrekt niet. Het was een moment van echte vervoering geweest; zijn ernstig, oprecht gezicht was bleek, op zijn voorhoofd parelden zweetdruppels. Toen kreeg hij een kleur van schaamte. Hij wilde doorloopen en op dat oogenblik viel zijn oog op het nummer op de deur — 99. Verdraaid, hij was in de verkeerde gang! Heel wat sneller dan hij gekomen was, legde hij den terugweg af en in de eenzaamheid van zijn eigen hut gekomen, schold hij zichzelf uit voor een dwaas en een ezel, diepte uit zijn tasch een aanteekenboekje op met het opschrift „Specificatie van Prijzen" en trachtte zijn aandacht te concentreeren op de prüsiberekeningen der verkoopsafdeeling van de Wadham Works. Maar hij slaagde daarin niet en met een ongeduldig gebaar smeet hij het boekje op de bank van zijn hut en haalde zijn sigarettenkoker te voorschijn. Er was iets geschied, dat den normalen loop van zijn rustige, prozaisch-zakelijke gedachten als met

{Foto Ufe)]

OSSI OSWALDA, ZOOALS ZIJ OPTREEDT IN „STER VAN VALENCIA". |

■ w:.~x^

een sohok had verstoord. Het was beachelijk maar hij zag aldoor die kleine antwoord. „Het moet een misselijk indU en d00rtraPt en Sluw blanke hand met den groenen steen en «P *™ het was of het fijne, zachte parfum, da" koop toe?" „Waarom doortrapt en sluw^" 3en n uw v^'n 11Ur 0mhu en had waarneembare wolk „Omdat hij vaders lijfdeuntje floot HP nf ' . f zwaard, hem in de neusgaten drong. Het was werkeli k en op een echt-gemeene manier Vade?s krankzmmg. want hij had nooit gemerkt ^nabootste Hij heeft vader natSu! dat hu een hcht-ontvlambaar gemoed luk bespionneerd en is er achter geko bezat en vrouwen hadden zeiden of EiTgaai.'-"' aItiJd 0m elf uur naafzt nooit zijn geest ernstig beziggehouden „Misschien was het wel een steward " De eigenares van het mooie handje bracht Miss Hammond inTefSen. „Een steward zou het nooit in zijn liet zich. na de deur te hebben dicht! ulMd hoofd krijgen zooiets volslagen gegooid, op haar bed vallen, me? een zinnigs te doen!" sen krank KrankKleur als een pioen, en zoo aanbiddelijk„ledere man is tot een dergelijke boos als een aardig meisje maar wezen dwaasheid in staat." verklaarde R a's ante wereldwijs. „Als een meisje een "Wat is er. Rita?" riep de dame van middelbaren leeftijd, die op het Sld Zn funa zachte hand plus een mooiä blande andere zijde van de hut zat ken arm uitsteekt, een hand die practisch om een kus vraagt " „Het was Vader niet." „Wat!" De oude dame schoot ont- demah&b ik niet gedaan!" Protesteerhutst overeind. ..Wil je beweren, dat het „Nu. het had er in ieder geval véél met je vader was. die je daar een kus op je hand gaf?" van en bovendien heb je „goeden nacht man schat" gezegd! Ik heb je gSemiavond snnrfnr' pi" akelige zonder snor! O! Rita sprong van ---het bed. „U ook: als je je hand buiten de deur steekt 66, Wat een seï ip^hi? afschuwelijke voor den nachtkus.... van je vader dan f"sat 'e het was. tante! Had u ooit ^fc,ht- dat er zoo een griezel van een loop je zeker risico." vent kon bestaan?" e imn ers altiid BORIS KARLOFF, zo'óhn5 vaiet en ? samen reizen. gedaan; zoo ang vader ik We r kwam et over Miss mnS i-hppen, ^ monds terwijl ze haar Hameigen elkaar^n'hH1- hUtten naast of teZ™o™ eikaar en hij is er op gesteld.Zijnlijfdeun b e k ee hand even fi uit te zoeken wie deze hut heeft." St w -van l!haar nichtje. e" tje ak die is het signaal dat alles veilig s Als er zacht als „IsS dat „Daar heb je gelijk in." Er kwam een met een beetje sterk gezegd^" wat een enkelen keer voorkomt een oohjke twinkeling in de oogen vTn de »Heelemaal niet." was het besliste vreemde in de buurt is, fluit hij niet En " oudere dame en het duurde even ee? VaI h eeft de steward eg Rita ik w gézeed^'d^ H gedeelte het """ fPe„^de,;sprak ' eetLaat een WIJ m dlt voor- "? den ' „naarling". ?n g ' „t f riik reuzestraf mij den ring dragen" n Z lle hebben; er Zijn OM2E WEKELIJKSCHi h eT veel ve el passagiers n^ ^ ï™ neei aan boord" „Maar tante!" klonk het met een menPRiJSVßAAG . „Maar waarom klopt je vader niet geling van vroolijkheid en schrik inplaats dat hij fluit?" „ik ben onbescheiden genoeg om te „Och, wij zijn dat nu eenmaal ge- vinden dat ik er voor mijn leeftijd nog Vraag tweehonderd twee en dertig. heel toonbaar uitzie." vervolgde Miss Hoc is het gebruik om bij een begroeting Srnd ondeu2end; ..maar als de zondaar een romantische jongeman is. komen? " drUkken in ZW3^ «e zal het toch een leelijke tegenvaller B n e er u J ■ yeï zeker van dat het - voor hem zijn. Maar dat is zijn verWij stellen een hoofdprijs van / 2.50 en ^.'; dat j het met dat ..misselijke individu" diende loon. We kunnen er nog een vijf troostprijzen beschikbaar om onder diehoop pret mee hebben." genen te verdeelen, die vóór 29 Juli (Indi„Ik mag het lijden." Rita's grijze Rita en ze bIeef st u aan oogen sche abonnes voor 29 September) goede luisferä''''^"! Zachte schitterden guitig. Toen: fluiten ver oplossmgen van deze vraag zenden aan: s"Snde - . „Maar als nu blijkt, dat het géén 8 Aan den anderen kant van de deur jongeman is?" leflTn uY^1'0"- Galgewater 22, Leiden. Op briefkaart of enveloppe vermelhekJen oudere heer OP zün horloge . „Dat risico is voor mijn rekening Als de men duidelijk: Vraag 232. schudde met een uitdrukking van teJ je morgen aan dek een hevig gedesil! leurstelhng en zelfverwijt op zijn ge- lus.onneerd gezicht in de gaten S en S s de dan weet j«? dat jouw „griezel" S leftèlt^S tegeiovfrgestelde hut binnen. % Zoo zeer is ^pn 311 h ft Ha ^iSS reeds « schoof den ring, !f dien-" Rita had mensch slaaf der gewooSte dat hij er s'äoorde'n^ geen seconde aan dacht te kloppen en aSS aan haar Vinger- "En laat mij „goeden nacht, Rita" of iets vaS dien fk kan w^a1rJ"^niandje gaan' want Vraag tweehonderd acht en twintig. ik kan letterlijk mijn oogen niet meer 0e n meis vader'ziin^f"-J . ^ 6 } 00rd sluiten * S opefouden. De zeelucht maakt m«J den 1 der wi zen ve nn^i ^-hetl zichP wéér ' opachtte ™?"WT " u "? J " «taat ïe altijd doodelijk slaperig." ze nogmaals, haar men het langs chemischen weg bereiden van „Zou ik het aan vader vertellen?" bed vallen en bleef eenige oogenblikken goud. (In ruimeren zin verstaat men er ook onbeweeglijk zitten, met gefräst voor- wiifÜkK groote onaangenaamheden onder het verwezenlijken van vraagstukken, j e het doen! And ytj1^ 1?.aar ^^terhand starend' Tun Ä?' ■Tn0et u ers taudt) menSCbelljke geest voor onmogelijk kun je beter je mond. houden." „Ja, hij zal woest zijn, als hij het hoort — — het zou gewoon het plezier van De heer H. Jansma, te Helmond verwierf fer^ d^e^ ^ - boS zun reis bederven. Ik zal wel zeggen met de juiste beantwoording van deze vraag Rita hief het hoofd op en keek haar dat ik vroeg in slaap ben gevallen. Maar den hoofdprijs van / 2.50, terwijl de troosthoe moet het nu verder _ _ de voltante uitvorschend aan. prijzen ten deel vielen aan mejuffrouw T „U wilt zeggen, dat die naarling hem gende avonden?" blinkert te Nijmegen, den heer L. N. Sam„Verzoek hem voortaan te kloppen! son te s-Gravenhage, mevrouw N. J Mei- misschien zou herkennen ?" Zeg maar. dat dat fluiten mij dood huizen—Mulder te Veendam, mejuffrouw 2011 ZOrgen dat hij de kans niet zenuwachtig maakt. _ Ha/ha ha!" C. Tr.nsbach te Waalwijk en mejuffrouw krikt" IN. Zeiler te Enschede. yj^i a,S l-et heïP erg interesseert, Miss Hammond moest onbedaarlijk zal het hem met veel moeite kosten om lachen bij de gedaohte dat fluiten invloed op haar zenuwen zou hebben —

'

■

mm

■

ir.

©PIL©SSfliMß

m

wv?^**"***^»**™

zmsm »•«**^ff£*ff"«J^,,;,

^

.+lffW,im,

^».^SftÄV

een aardbeving was zelfs niet in staat haar uit haar evenwicht te brengen, plachten haar familieleden te zeggen. „Goeden nacht, Rita. Slaap lekker na ie avontuur "

De „Duchess of York" was een betrekkelijk klein schip, een mailboot van een niet hypermodern type, en juist Mllondaarom gaven sommige toeristen er llokjemerr de voorkeur aan boven de groote, .»kende Rita bracht een rustiger nacht door luxueuse, van alle denkbare overdadige comfort voorziene stoomers met hun Nauwe dan de jongeman, die in een verkeerde maalstroom van amusementen en geindje. gang van de eerste klasse der „Duchess of York" beland was, Hoe langer hij blaseerde passagiers, uit de groote AlleBro»HioopvDor Nederland en Koloniën. over de wonderlijke gebeurtenis na- wereld. Maar de meeste menschen, bij A. J. ten Hopes Handel Maatschappij N.V. dacht, hoe meer hij gekweld werd door wie het op geld niet aankomt, verkiezen Rotterdam de vraag, voor wie die verleidelijk uit- mondaine drukte boven gemoedelijkgestoken hand en dat allerliefste: „Goe- heid en verkwikkende rust, zoodat het zou u graag met miin zuster en miin doohter in kennis brengen, mijnheer den nacht, schat" bestemd waren ge- schip niet al te sterk bevolkt was. Dit nam echter niet weg, dat Bob. die Parker; ik maak een klein Middelweest. Ontelbare mogelijkheden trokken aan zijn geestesoog voorbij, een nu eigenlijk pas eenig belang begon te landsch-zeereisje met hen." „Het zal mii buitengewoon aangenaam njke variatie van een grootvader af tot stellen in zijn medereizigers, den indruk een vriend toe: meisjes waren soms zoo had van een angstaanjagende men- ziin." antwoordde Bob meer beleefd overdreven in hun uitingen van gene- schenmenigte, waartusschen hij dreigde dan oprecht. Hii koesterde geen hevig genheid! Hij hield zich ernstig bezig met te stikken, toen hij den volgenden mor- verlangen om in nauwere aanraking het probleem van wat zich wel aan de gen na een laat ontbijt aan dek kwam. met ziin medepassagiers te komen en andere zijde van dien aanlokkelijken Het vrouwelijke element scheen verre de kans, dat Mr. Hammonds dochter bet arm zou bevinden en ten slotte ver- in de meerderheid en het duurde niet meisie van de hand en den arm zou diepte hij zich in de pijnlijke vraag, wat lang of hij ontdekte wel een dozijn jon- blüken te ziin, was niet geschikt ziin hij moest beginnen als hij den volgen- ge meisjes, op wier blanke, kleine rech- lust in dit opzicht grooter te maken! Op hetzelfde moment, dat de vrienden morgen aan een kleine dameshand terhand hij" den fatalen kus gedrukt* zou een ring met een groenen steen zag kunnen hebben. Want zonderling ge- delijke invitatie over Mr. Anthony Hamschitteren en welke houding tegenover noeg, hii twüfelde geen moment of het monds lippen was gekomen, liet Rita, de eigenares van hand en ring hij had slachtoffer van zijn spontanen impuls die lui in een dekstoel lag te lezen, haar boek vallen en riep: „O, lieve deugd...,!" wel een iong raeisie was geweest! aan te nemen. Toen hii zich op zijn wandeling toe- Haar stem klonk zóó schril-verschrikt, Toen hij ten slotte insliep was het met het rotsvaste besluit om het idiote • vallig vlak bü het bureau van den pur- dat haar tante, die naast haar zat. met geval uit zijn hersens te verbannen en ser bevond, kwam iuist een oudere heer een schok uit een zalig slaapje ontzijn geest uitsluitend te concentreeren met een grijze snor en wiens eene been waakte en ontsteld informeerde, wat er op het nuchter-zakelijke doel waarvoor een beetje sleepte, uit de deur daarvan. aan scheelde. „Ziet u dien man daar bü vader? Hii Hii nam Bob even met een onderzoehij deze reis maakte. kenden blik op en begroette hem ver- sleept op dezelfde manier met ziin been De „Duchess of York", thans drie da- volgens met een beleefd „goedenmor- als vader zélf en ik geloof heusch, gen onderweg, maakte een „trip" langs gen". dat vader hem hier mee naar toe verschillende havens van het MiddelBob beantwoordde den groet met de neemt." ' landsche Zeebekken, met Alexandrië als gemakkelijke voorkomendheid van den „Nu. wat zou dat?" merkte Miss eindpunt. Robert Parker moest naar iongen zakenman, die zijn wereld kent; Hammond nuchter op en daarop begon Caïro, waar hij belangrijke zaken op de meest natuurlijke wiize werd een ze voor zich heen de schoone melodie: hoopte te doen, waarna hij de terugreis gesprek aangeknoopt, de oudere heer „Ik wou. dat ik gelukkig was" te neuweer op de toeristenboot hoopte te presenteerde een sigaar en de conver- riën. maken. Robert had geen gebruik ge- satie vlotte zoo goed, dat ze een heelen „Weest u toch alstublieft stil!" hügde maakt van de snelste verbinding, maar tijd samen het dek op en neer wandel- Rita, „Als het nu eens die naarling is?" met de „Duchess" zou hij precies op den. De oudere heer kwam tot de ont„Daar komen we gauw genoeg achtijd op de plaats van bestemming zijn dekking dat hij' zün visitekaartenétui in ter," meende Miss Hammond en ze keek en de directeuren van de Wadham zijn hut had gelaten en vertelde dat ziin glimlachend naar den groenen steen aan Works hadden gemeend dat deze naam Anthony Hammond was, waarna haar vinger. „Ik heb mün leelüken dag, waardevolle, jonge steunpilaar van de Bob zich op dezelfde, onceremonieele geloof ik! Arme iongen!" zaak wel een kleine belooning in den wiize voorstelde. Tante wist heel goed dat deze zelfvorm van een aardige vacantie-reis critiek beziiden de waarheid was; haar Nadat hun wandeling al haast een uur verdiend had. geduurd had. zei Mr. Hammond: „Ik oordeel van den vorigen avond was zeker niet onbescheiden. „Ja," ging ze ZDJ xBjn •on bDOJvttn Dcomllallc. voort, „ie vaderneemt hem mee hier L Stan ^el en Oliver Hardy geven wederom een nieuwe meesterlijke creatie in een naar toe. Zet nu geen gezicht, alsof ie Hal Roach Metro-Goldwyn-Mayer comedie, die weldra wordt uitgebracht. weer een handkus van hem wilt hebben, Rita!" „Hoe krijgt u het in uw hoofd!" protesteerde het meisie verontwaardigd. Ze ging stiif rechtop zitten, met iets laatdunkends in haar houding en ze trok haar gezicht in een ongenaakbare plooi. En toen haar vader den jongeman voorstelde, ontdooide ze iuist genoeg om uitermate beleefd, maar ook uitermate koel, te glimlachen. Miss Hammond echter stak hem met een soort opgeruimde vriendschappelijkheid, als van een ouden kennis, de hand toe; de palm naar beneden. Er was geen twijfel mogelijk of de iongeman schuldig aan de euveldaad was, Hii werd vuurrood en ziin knieën knikten. Maar al heel gauw slaagde hij er in zich te beheersdien; hii nam de uitgestoken hand, boog zich er over en zei met een kalme, vaste stem: „Ik bied u mijn verontschuldigingen aan."

bijzonder verzachtend opdrogend en reuk wegnemend, werkt

PUROL POEDER bij transpireerende oksels en voeten. Strooi bussen 60 et en 1 gld. Bi) Apoth. en Drogisten. Wat hii gisteravond ook misdaan mocht hebben, besliste miss Hammond bü zichzelf, in ieder geval was hü een gentleman. Mr. Hammond had een steward gewenkt en deze bracht nog een paar dekstoelen, zoodat Bob niets anders overbleef dan te gaan zitten; nu het hazenpad te kiezen zou krankzinnig, om niet te zeggen onmogelük zün geweest. Overigens werd het hem in het uur dat volgde, niet al te moeilük gemaakt. Miss Hammond behandelde hem met een tegemoetkomende beminneliikheid. Mr. Hammond was opgewekt en spraakzaam en ofschoon Rita niet veel zei, haar hooghartige koelheid verminderde zienderoogen In den loop der volgende dagen ontmoette Bob de familie Hammond telkens, wat uiteraard ook niet te vermüden was, tenzü hü zich in zün hut had opgesloten. Mr. Hammond was steeds de opgeruimde iovialiteit in persoon en de hartelijkheid van zün zuster werd bü elk samenzün grooter. Het ionge meisje^bleef gereserveerd en Bob veronderstelde, dat zü van zün dwaasheid wist en daardoor geen büster hoogen dunk van hem had gekregen. Hü was nu op de hoogte van het feit, dat de twee dames een gemeenschappelüke hut hadden en Miss Hammonds vergevingsgezindheid verbaasde hem op stuk van zaken meer dan Rita's koele terughouding. (Poto God/ir. de Gnot) Op één vraag intusschen kon Robert MAR1ETTE SERLEE, DE NOG JONGE, MODERNE ZANGERES VOOR DEN MICROFOON. Parker geen antwoord vinden: wie was de mysterieuze persoon, de „schat", . Ze keek op, „Wat bedoelt u, vader?" sigaar, blies nadenkend een paar rook„Wel, hü bevalt me bijzonder wolken in de lucht en vervolgde: „Je voor wien de lieve nachtgroet van de als iongeman. hebt er waarschünlük geen idee van dat eigenares der hand en van den ring met in Caïro nog zaken te doen heb den groenen steen, bestemd was geweest? Miss Hammond kwam slechts Rita viel hem lachend in de rede, met enkele der andere passagiers in „Ik heb nog nooit bijgewoond, dat u aanraking en dat contact was slechts |p reis ging zonder dat er „zaken" vielen heel vluchtig: zonder eenige intimiteit. doen! Vertelt u nu maar verder." En in den omgang met haar broer was „Wel," ging hij verder, „ik hoop in niets wat naar büzondere teederheid aïro een buitengewoon belangrijke zweemde te bespeuren! ansactie te kunnen afsluiten. Het is je Op een middag stonden Rita en haar isschien opgevallen, dat we deze reis vader tegen de verschansing geleund, meliik onverwachts ondernomen hebstarend over de wüde wateren, toen en; dat komt doordat we een tip kreMr. Hammond eensklaps vroeg: „Kun ten, dat de firma in Cairo in dubio stond ie niet een beetie vriendelüker tegen |f onze fabrieken de opdracht zouden meneer Parker zün, Rita?" rijgen of de Wadham Works. Ik was „Maar vader," was het antwoord, „ik r zeker van, dat als ik maar eens met ben me niet bewust, dat ik onvriendelijk ie lui aan het praten kon komen, wü tegen hem ben." et zouden winnen. Maar we moesten „Misschien moet ik het dan „toeschienze manoeuvre geheim houden: de fatelüker" noemen." rikanten zitten in dezen tüd op de loer „Hm! Ik ben bang, dat hü me daarm elkaar een vlieg af te vangen en dit voor niet voldoende interesseert," ants meer dan een vlieg. Ik had natuurlük woordde ze langzaam. er snelste gelegenheid naar Caïro kun„Maar als hü mii nu eens interesen gaan, desnoods per vliegtuig, maar seert?" (Uervoli op paffna lO]

'■ >-

■•?:•': "

1= I L. M 5

VIRGINIA BRUCE behoort tot de filmsterren, die naam maakten door een huwelnk Zij trouwde namelijk met John Gilbert. naJat deze zich van Ina Cliire had laten scheiden. Sedertdien behoort Virginia tot de stars W„ kunnen haar dit seizoen matïaar echt^noot 1 films hipr' "^langdurisr '" rr?chiIlende Zij heeft een contract met bewonderen de Metro Gold-

wyn Mayer. 'flrgmTa viert haar verjaardag op den 29sten September. B K "en

E RT K

KATHtYN BURKE. Haar vader is een bekend New Yorksch advocaat en hu had gaarne gewild, dat zijn eenige dochter eveneens rechten zou studeeren. Kathfyn voelde echterniets voor deze studie en ging zangles nemen. Op zeventienjarigen leeftijd kreeg zH een engagement b« een operette-gezelschap te CMcago. Daarna ïingz^ naar Hollywood. Dit seizoen is zij voor tweede-plans-rollen bij de Paramount geëngageerd. -

LENORE BUSHMAN begon haar filmloopbaan als figurante in de First National studios te Burbank, Voordien was zi mannequin in een modesalon te Buenos Aires • a h iS We bo,,, ,de t^rin P.: f eS £ "»"«•' «von: nn turen te H Hollywood. Sam Wood, de bekende U Vie do kna p p Ä?n u , ? fi«f«r«nte o| en thans/u is z»' voor fleine rollen te b« Burbank de Metro Goldwyn Mayer geëngageerd.

RENATE MULLER VOOR HAAR TENT. RENATE

MÜ

LLER EN WILLY FRITSCH VOOR DE SPHINX, TIJDENS DF OPNAMEN VOOR „SEIZOEN IN CAÏRO".

Nancy Burne ziet er jeugdig en allerliefst uit in een kostuumpje van beige linnen en rood gewast satijn. Heel aardig is de doorgestoken ceintuur die van voren wordt gestrikt. Ook haar hoed en taschje z^n gegarneerd met het rood van de japon. (Foto Br./.P.} Zeer modem en chic is een mantel van wit laken met zwarte glanzende zijde of leer, zooals Thelma 1 odd draagt. Wit-zwarte schoentjes en een zwart hoedje met wit behooren hierbij. (Foto Br./.P)

JACK BUCHANAN. de Engelsche filmster, is de afgod van Londen, :he a h er v a „^""vf 5 y 1 , . n Piccadilly en een knap artist, n Natuurtalent, n innemende persoonlijkheid met een volmaakte vryheid van bewegen. Zijn grootste succes oogstte hij naast Jeanette Mac Donald in de Paramount-film „Monte Carlo". Jack speelt afwisselend in Elstree en Hollywood

VLASTA BURIAN werd den Men April 1J9T te Praag geboren. Hii stamt mt een oud artistengeslacht en het kan dus geen verwondering baren, dat hij eveneens tooneelspeler werd. Zijn uiterlijk en mimiek bezorgden hem vooral in komisch werk veel succes en maakten hem in korten tijd tot den Tschechischen Buziau. Hij bezit thans in zijn geboortestad een eigen theater. In ons land is Burian vooral bekend door z^n film „Der falsche Peldmarschall"

BOBBY BURNS U, ondanks z^jn vreemden naam, een doodgewoon Berlnnsch jongetje. Hö werd door Joe May voor Mftlli^ M^A'A'»6? heet- in werkelijkheid Robert Müller. Nadat hü in eenige stomme films gespeeld had, viel hem de groote eer te beurt, door Noe Bloch voor da eerste geluidsfilm met Iwan Mosjoukin n.I »De witte duivel" geëngageerd te worden. Zijn ontroerend, kinderlijk spel droee met weinig tot het succes van deze roïprent bif

JAMES CAGNEY eIspe,e v rd HHS™0Ji5 / ro °?en »t h« fllmacteur werd. 1 9 6 AX^!! « f «' V ••»"«« theater te Los VOe de n ie s voor de ZlEfrAÏ " l , ' stomme film. r^„^eer v"n ,het witte doek veranderde echte^ t0 en e film u™!lteg.lndeel'. ^ begon te spreken. inJZL&A*** bö de We^er Bros geëngageerd en speelt daar groot werk. In ons land geniet hH echter nog weinig bekendheid.

EDDIE CANTOR is een van de meest beminde Amerikaansche Ta,r ke ^men'v^o™^"'^"« »ramoXön-op!
(Vervolé van pag. 7)

I

is. heb ik direct draadloos naar ons ik overwoog, dat mijn reis minder aan- kantoor getelegrafeerd, dat ze er achter Zorn e pdacht zou trekken, als ik er den schijn zien te komen of Mr. Parker aan gaf van een vacantie-trip met mijn moesten sproeten van de Wadham Works aan boord van ramilie. Hij pauzeerde even en vóór hij de verdwijnen spoedig, was. Den vierden morweer het woord kon nemen, viel Rita gen „Duchess" dat we onderweg waren, kreeg ik door een pot ^ in: „Ik heb zoo'n vermoeden dat het antwoord. Hij is het, en ik liet er geen 16 ver aa AÏ »^"ri * i l hierop neerkomt, gras over groeien om kennis met hem dat Mr. Parker een vertegenwoordiger te maken." Bij alle drogisten. van Wadham is en op hetzelfde uit is Rita keek haar vader aan; haar fijne, als u." „Je combinatievermogen is werkelijk donkere wenkbrauwen waren even bewonderenswaardig," prees haar va- gefronst. „Bent u werkelijk bang dat hij, als hij der lachend! „Ik heb nooit geweten, dat idêS?"1, dat u i
N EDERIL AMD-Fïï-IL ML A MD Eindelijk zal 't er dan toch van komen! Nederland zal een plaats gaan innemen in de rij van landen met een eigen filmindustrie! Dit stemt tot vreugde, het streelt ongetwijfeld den nationalen trots en de vreugde zou tot een roes stijgen als er geen „maar" was. Die is er echter wèl en zelfs een heel groote. Want zooals het zich laat aanzien, is onze filmindustrie reeds voor haar aanvang ten doode opgeschreven. De reden? Er mankeeren twee hoofdfactoren: nummer één is het bonende afzetgebied, nummer twee de filmproducent met het zoo noodige kapitaal. Wèl zullen we aan het einde van dit jaar in het bezit zijn van drie verschillende geluidsfilm-studio's, maar dat is om te beginnen twee te veel! De politieke toestand in Duitschland, die oorzaak was dat eenige productieleiders, plus eenige filmvertegenwoordigers de wijk naar ons land namen en hier over een eventueel op te richten filmindustrie spraken, heeft begrijpelijkerwijze in de kringen van geïnteresseerden veel weerklank gevonden. Men vreesde een oogenblik, dat de bdangri/kste Europeesche filmindustrie (de Duitsche) stopgezet zou moeten worden en men droomde reeds in Nederlandsche filmkringen van een Amsterdamsch

SPRUTOL

PHIUPSFABRIEKEN TE EINDHOVEN. Inzet: Cor van der Lugt Melsert, die in de eerste Philips-film »Willem de Zwijger" de hoofdrol vervult.

JAAP SPYER, * regisseur van „De Jantjes".

- 10 1 isakiiiliiÉB

/J

Neu-Babelsberg. Onze Nederlandsche filmregisseur Benno had reeds voordien een draaiboek gereed, n.l.: „De Jantjes'' en hij nam den bekwamen Nederlandschen filmregisseur Jaap Spyer, die jarenlang te Berlijn werkzaam was, maar toevallig in ons land vertoefde, in zijn dienst. Men zocht nu naar een atelier, waar men de interieurs voor „De Jantjes" kon opnemen en had succes bij de Gebroeders Biedermann, directeuren van de My Cinetone te Amsterdam, die bereid waren een studio te bouwen. Er verscheen een bericht in de dagbladen, dat dit atelier bij Zeist gebouwd zou worden; een paar dagen later kondigde Philips in Eindhoven aan, dat een gedeelte van haar fabriek als studio zou worden ingericht en weer een paar dagen later deed de firma Filco te 's-Gravenhage den volke kond, dat zij een film-atelier te Monster wilde bouwen. Het is prachtig van enthousiasme, maar het is helaas te veel van het goede. Want wat moeten we met drie studios beginnen?

Er zal op zijn hoogst in ons land plaats zijn voor één, en dan nog in zeer bescheiden mate. Wij moeten niet vergeten, dat men in ons land alleen voor de Nederlandsche markt zal kunnen produceeren. Films voor de wereldmarkt zal men in de kleine atelierruimten van Philips (20 x 9 x 7), noch in die van Biedermann (35 x 21 x 10) kunnen vervaardigen. Daarbij is onze taal, evenals de Deensche, Zweedsche en Tschechische, voor de buitenlandsche filmmarkt volkomen ongeschikt. De bioscopen, die films in de Nederlandsche taal kunnen vertoonen, zullen echter nimmer in staat zijn een bedrag aan filmhuur op te brengen, , ^ iF00t genoeg is om een ^uper"-geluidsfilm te vervaardigen en ons bioscooppubliek is nu eenmaal niet zoo chauvinistlsck dat het genoegen neemt met een middelmatige film, alleen omdat zij Nederlandsch spreekt. Dat hebben de Nederlandsch sprekende films „Hallo, hier Hilversum Holland" en „Sensatie der toekomst ' wel bewezen! De heer Gildemeyer, die ten tijde van

de stomme film eenige goede rolprenten in ons land vervaardigde, heeft nu n 600 M. lange speelfilm in het Koloniaal Instituut te Amsterdam gemaakt. Deze film, waarin de zangeres Betty v. d. Bosch-Schmid, John

I. BIEDERMANN.

BETTY VAN DEN BOSCH-SCHMID. — Il —

Gobau en Marcel Barger de hoofdrollen vervullen, kan prachtig als propaganda voor onze nieuwe industrie dienst doen. Als het publiek nu maar niet gaat zeggen: „Zie je wel, je hebt niet eens een studio noodigl" Maar laten we de toekomst niet te duister inzienl Twee films staan in ieder geval reeds op het programma. Zoodra de fabriek van de beeren Biedermann, die innisschen aan de Duivendrechtschekade 83—85 te Amsterdam gebouwd wordt, klaar is, zal regisseur Spyer met j)e Jantjes" beginnen. De firma Philips zal als eerste film „Willem de Zwijger" binnen haar muren door regisseur Theunissen zien opnemen. De hoofdrol wordt gespeeld door Cor van derLugt Melsert. Het begin is er! Het wachten is nu op den Nederlandschen filmmagnaat!

Drie st

. ' '

ALS HET LEVEN MISDAAD WORDT MARIA MANNING. - EEN KOELBLOEDIGE MOORDENARES. ZIJ MAAKTE EEN EINDE AAN EEN MODE. Er zijn verscheidene vrouwen geweest, kens wederom in genade aannam. Niettegendie er op konden bogen, een mode staande dezen zonderlingen toestand, kwam in het leven te hebben geroepen; O'Connor vaak bij hen thuis en werd er als voor zoover wij weten, vallen er echter een familielid behandeld. Mannings slap geslechts weinigen te noemen, die aan een drag in dit opzicht mag tamelijk wel als bepaalde dracht door één enkele daad een bewijs gelden voor de bewering, dat hij bg einde hebben gemaakt. Tot deze weinigen den moord, die weldra zou plaats hebben, behoort Maria Manning, een moordenares, niet meer was dan een instrument in de handie om haar buitengewone geraffineerdheid den van zijn even gewetenlooze als vastbein de geschiedenis der misdaad steeds een der raden echtgenoote. afschrikwekkendste figuren zal blijven. Zooals wij reeds gezegd hebben, ging Maria was een knap meisje, toen zy uit gansch haar verlangen uit naar weelde. Nog Zwitserland, waar zij geboren was, naar En- geen dertig jaar oud, en nog altijd bijzonder geland kwam om daar als kamenier in dienst mooi, besloot zij een wanhopige poging te te treden van de hertogin van Sutherland. doen om zich te vrjjwaren voor de armoede, Op een van de talrijke reizen, die zij met die haar aangrijnsde. Van haar man had zy haar meesteres maakte tusschen Londen en in dit opzicht niets te verWachten. De eenig Devonshire, kwam zij in kennis met Frede- mogelijke weg naar rijkdom was O'Connor. rick. George Manning, een conducteur bij de Deze bezat toen een aardig kapitaaltje. Door Great Western Railway. Deze raakte tot allerlei zaakjes, die het daglicht niet mochover zijn ooren verliefd op het knappe meisje ten zien, had hij op zijn minst tienduizend en zijn kansen stonden gedurende eenige pond bij elkaar weten te brengen. Hoezeer maanden zeer goed bü haar. Toen kreeg hij Maria ook haar best deed, zij slaagde er evenwel een mededinger in den persoon van echter niet in, geld van hem los te krijgen. Patrick O'Connor, een ambtenaar bij de Ofschoon hjj haar deelgenoote had gemaakt douanen, dien Maria leerde kennen toen zij .van zijn financieelen welstand, keerde hjj met de hertogin een trip naar Europa ging iedcren penny twee keer om alvorens hem uit maken. te geven — zelfs aan haar! Voor een vrouw, Indien er ooit een levend bewijs heeft die zoo karakterloos en wreed was als Mabestaan voor het gezegde, dat uiterlijke ria, bleef er nu slechts één weg open: schoonheid niet dieper zit dan de huid, dan O'Connor te vermoorden en zich meester te was het dit Zwitsersche meisje, dat door maken van zijn fortuin. Toen haar plan eende wijze, waarop zij haar beide vereerders maal vaststond, voerde zij het ook op de behandelde, toonde welk een intens laag meest koelbloedige wijze uit. Weken voor karakter zij bezat. Het feit, dat haar door zijn dood stond O'Connor herhaalde malen twee mannen het hof werd gemaakt, besloot in de keuken, waar zij en haar man besloten zij uitsluitend tot haar eigen voordeel aan te hadden, dat zijn graf zou zijn! wenden: zij had nu twee pijlen op haar Ongeveer een maand voor den moord boog en op de meest gewetenlooze wijze kocht Manning op bevel van zjjn vrouw een ging zij bij zichzelf na, welke van de twee kruiwagen, een troffel en cement. Uit den haar uit financieel oogpunt het meeste voor- vloer in de keuken werd een groote tegel deel kon verschaffen. Na lange en nauw- gebroken en de aarde er onder uitgegraven. keurige overwegingen besloot zij haar kaar- Dit ongewone karwei werd opgemerkt door ten op Manning te zetten. Deze keuze bleek de buren, die klaagden over het kloppen en echter verkeerd. Hoewel Manning werkelijk graven, en die ook de aarde zagen, welke veel van haar hield, was hij niet blind voor Manning naar buiten in den tuin reed. haar feilen, en zoo was het hem ook niet O'Connor wist daar echter niets van, en ontgaan, dat zij vóór alles naar weelde evenmin vermoedde hy iets. Toen alles geverlangde. Ten einde zijn kansen bij haar te reed was, besloot Maria haar slag te slaan. doen stijgen, beweerde hij daarom een groote Zij vroeg O'Connor thee te komen drinken, erfenis te goed te hebben, hetgeen hij haar en maakte alles voor de misdaad gereed. Ze door een vervalscht testament deed gelooven. stak twee geladen pistolen bij zich — het Zelfs nadat zij bij zichzelf besloten was, tweede voor het geval, dat de vulling van liet Maria O'Connor nog in den waan, dat het eerste niet voldoende mocht blijken! zij van hem hield. Ze trouwde in 't geheim Bovendien kleedde zij zich om uit te gaan, en hij hoorde van haar huwelyk pas gerui- ten einde direct wanneer O'Connor den geest men tijd, nadat het was voltrokken. had gegeven, naar zijn kamer te kunnen gaan Als mrs. Manning onderhield zij nog om zich daar van zijn bezittingen meester steeds nauwe vriendschapsbetrekkingen met te maken. haar teleurgestelden vereerder. Haar man Nauwelijks had O'Connor de keuken betoonde zich als was in haar handen en bezat treden, waar mrs. Manning hem ontving, niet den moed, zijn rivaal de deur te wijzen. of zij wist hem zóó* te doen plaats nemen, Eenige jaren nadat zij getrouwd waren, dat zij hem van achteren in zijn hoofd kon woonden de Mannings in een klein huisje schieten. Reeds de eerste kogel trof doel, en in Bermondshey. Manning had zijn betrek- O'Connor viel levenloos op den steen, waarking bij de Spoorwegen verloren, omdat hij onder zijn graf reeds was bereid. bejrokken was bij een grooten post-diefstal, Gedurende de oogenblikken, dat Maria en hij geraakte steeds meer aan lager wal. haar lafhartige daad ten uitvoer legde, was Sinds haar huwelijk had Maria hem reeds Manning boven geweest. Toen hy beneden tweemaal verlaten om naar O'Connor te kwam en zag wat er was gebeurd, haalde gaan, maar beide keeren was zij weer bij hij slechts zijn schouders op en. . . . ging haar echtvriend teruggekeerd, die haar tel- naar den tuin om daar een praatje met de - 14 -

buren te maken. Zonder één oogenblik te verspillen, had zijn vrouw echter de sleutels uit den zak van haar slachtoffer genomen en haar huis verlaten om zich naar zyn kamer te begeven, waar zij zich alles toeëigende, wat van haar gading was. Thuiskomend, vond zy haar man nog in den tuin en het ontzielde lichaam nog op de plek, waar het was neergevallen. Ze trok haar oudste kleeren aan en beval haar man toen, haar behulpzaam te zijn, het slachtoffer te begraven. De verdwijning van O'Connor werd natuurlijk onmiddellijk gemerkt door zyn vrienden en collega's, en toen deze na eenige dagen nog niets van hem hadden gehoord, besloten zy een particulier recherchebureau nasporingen te laten doen. De eerste gang der speurders was naar het huis der Mannings. Dezen verklaarden echter zóó onverschillig van niets te weten, dat men onverrichterzake aftrok. Er rezen evenwel steeds sterker vermoedens tegen hen, en by een tweede bezoek vonden de detectives het huis leeg en verlaten. Men verschafte zich toegang en ontdekte in de keuken den met versch cement gemetselden steen. Deze gaf zyn geheim spoedig prijs en onmiddellijk werd er een bevel tot inhechtenisneming uitgevaardigd tegen Manning en zijn vrouw. Van de effecten, die O'Connors eigendom waren, kende men de nummers, en de politie gaf aan alle banken opdracht uit te zien naar personen, die zouden trachten ze te verzilveren. Het resultaat was verrassend. Mrs. Manning werd gearresteerd toen zij in Edinburgh probeerde eenige stukken te gelde te maken en haar man werd elders in Engeland aangehouden. . De belangstelling voor het proces, dat nu volgde, was enorm. Heel het land was diep onder den indruk van den laffen moord. Twee volle dagen lang vocht mrs. Manning in een stampvolle rechtszaal hopeloos voor haar leven. Het baatte haar echter niet, want behalve dat haar man onmiddellijk een bekentenis had afgelegd, waren de bewijzen tegen haar tè overtuigend dan dat haar poging, zoowel de rechters en de jury als haar man te betichten omgekocht te zijn, succes kon hebben. Evenals haar man werd zij schuldig bevonden aan moord met voorbedachten rade en diefstal, en veroordeeld tot den strop. Volgens de barbaarsche gewoonte van die dagen werd het vonnis in het publiek voltrokken. Een groote menigte woonde de terechtstelling bij en de „goede" plaatsen werden tegen grof geld verkocht. Mrs. Manning droeg in haar laatste oogenblikken een coquette japon van zwart satijn, een stof, die toen zeer in de mode was. Onmiddellijk werd dit feit algemeen bekend, en de afschuw, dien men voor de misdadigster had was zóó groot, dat de vraag naar deze stof meteen ophield en ié^jarenlang in heel Engeland geen vrouw za^g, die v satijn droeg! v. Zóó maakte zij, door de keuze der japon die zij op den drempel van haar graf droeg met één slag een einde aan een reeds lang bestaande mode.

De omroeper . . Ralph Robertson Kate Smith, Mills Brothers, Boswell Sisters, Arthur Tracy, Vincent Lopez en zijn orkest, Cab Calloway en zijn orkest. Terwijl de luistervinken in aanbidding zijn voor den radiozanger Bing Crosby, aanbidt deze opzijn beurt de fascineerende actrice Mona Lowe. Door häär schuld komt hij steeds en steeds weer te laai op het beroemde Corsetten-uurtje, waar hij voor den microfoon zingt. Bums, de eigenaar van het omroepstation, breekt het angstzweet uit. Clapsaddle, de exploitant van het Corsettenuurtje, is woedend. En Anita Rogers, de secretaresse, is in de war. Anita heeft haar minnaar in Texas de bons gegeven en is heelemaal naar New York gekomen om in de buurt te zijn van Bing, die haar naam, iederen keer dat hij haar tegenkomt, verkeerd uitspreekt en zich nooit kan herinneren, haar reeds eerder te hebben ontmoet! Alweer is Bing te laat bij Mona weggegaan. Tevergeefs probeert hij nog op tijd te komen — maar aan het radiostation wordt hij opgewacht door vrouwelijke bewonderaars, met wie hij zich zóó lang ophoudt, dat hij later dan ooit het gebouw binnentreedt, met het gevolg, dat hij wordt ontslagen. Anita betuigt Bing haar sympathie, maar hij kan zich nog steeds niet herinneren, haar ooit te hebben ontmoet. Bing loopt een bar binnen, waar hij kennis maakt met een verdrietigen vreemdeling, die hem toevertrouwt door een lief meisje in den steek gelaten te zijn. Per slot ■

■

van rekening^ baan of geen baan, Bing heeft Mona- nog, zoodat hij in staat is zijn nieuwen vriend woorden van troost toe te spreken. De man is Leslie McWhinney, Anita's gewezen minnaar. Bing pocht op zijn geluk Mona te hebben — maar juist op dat oogenblik leest hij in de krant, dat ze getrouwd is met een rijken makelaar. De twee door het noodlot geslagen kameraden komen tot de ontdekking, dat er geen drank ge-

noeg is om hun verdriet te verdrinken. Tranen met tuiten huilend gaan ze naar Bings huis. Hier komt Anita met de verheugende boodschap, dat Bing door Clapsaddle in genade is aangenomen. Den volgenden ochtend is Leslie verstomd als hij zijn gewezen meisje uit Texas in Bings badkamer vindt. Maar aan de ellende is nog geen einde gekomen. Terwijl Bing Crosby nog met een traan in zijn oog weer voor den microfoon staat te zingen, komt de - 16 -

deurwaarder binnen, onder wiens leiding het geheele studio-meubilair langzaam verdwijnt. Leslie komt opdagen om voor de bankroete radiovereeniging borg te staan. Met het plan alles voor Bing en Anita te doen, organiseert Leslie de sensationeelste radio-uitzending, die er ooit geweest is: een programma met de grootste radio-artisten en zijn vriend Crosby als hoofdattractie! De groote omroep neemt een aanvang. Radio-sterren als Kate Smith, the Boswell Sisters, the Mills Brothers, Cab Calloway, Arthur Tracy, Vincent Lopez en anderen zijn present — maar wie er niet is: Bing Crosby! Laatstgenoemde is voor de zooveelste maal door Mona opgehouden; zij heeft namelijk haar huwelijk met den makelaar verbroken, de helft van diens fortuin in de wacht gesleept en is nu voor eeuwig Bings geliefde. De arme Leslie doet wat hij kan om zijn ster te vinden, doch alles is vergeefsch! Zijn wanhoop stijgt ten top en Leslie probeert tenslotte in Bings plaats te gingen. Als zijn stem, die een jammerlijke mislukking is, Bing bereikt, rukt deze zich van Mona los en snelt naar het zendstation, net op tijd om voor het einde van het programma te zingen. En op een geïmproviseerden tekst zingt hij Leslie en Anita toe, dat zij elkaar liefhebben en dat Trijzèlf Monä~ bemint. Als de omroeper het sluitingsteeken geeft, omarmen Anita en Leslie olknar. VERWACHT:

RASPOETIN Een Metro-Goldwyn-Mayer Film me« JOHN, ETHEL en LIONEL BARRYMORE

ii^ïiS/V-v:

^tw*^-'1 ^Wj

bloem van +iawai ï FILMA-FILM. PERSONEN: Laya Marta Eggerth Lllo Taro .... Hans Fidesser Kapitein Stone . . Iwan Petrovich Harrison. . . Hans Junkermann Be ssy Baby Gray Buffy Ernst Verebes Jim Boy .... Fritz Fischer M iemand vermoedt, dat de kleine Suzanne Lamond, een sigarettenverkoopstertje in een Parijsch cabaret, eigenlijk Laya heet en als een prinsesje op Hawaii geboren is. Zij weet het zelf niet eens. Zij weet ook niet, dat zij steeds nagegaan wordt door twee landgenooten, die haar naar haar vaderland terug willen brengen, waar Prins Lilo Taro, de leider der onafhankelijkheidsbeweging, op zijn koninklijke bruid wacht. Als op een avond de twee mannen bemerken, dat een Amerikaansch attaché. Stone genaamd, verliefd geworden is op de bekoorlijke sigarettenverkoopster, vreezen zij, dat hun plannen in duigen zullen vallen. Doch spoedig roept een vervalscht tele- merkt de haar dreigende gevaren met. gram Stone naar Washington. De af- Niets vermoedend, verschijnt zij op een scheidsbrief, dien hij Suzanne schrijft, tuinfeest, dat de gouverneur ter eere bereikt haar nooit. Daarentegen geven van den prins geeft. Er zijn echter op de beide mannen zich uit voor bemid- dit feest oolc Indische toovenaars, die delaars en verplichten zij Suzanne zich in verbinding staan met de samenals Partnerin van den danseur Jim Boy voor eenige gastvoorstellingen naar Hawaii te begeven. Stone ontdekt, terwijl hij reeds op weg is naar Washing-

zweerders en van plan zijn, Suzanne te ontvoeren. In het oude koninklijke paleis is reeds alles voor het huwelijk gereed gemaakt. Plechtig leidt de Prins Suzanne naar den troon. Zij mag zich niet tegen het huwelijk verzetten, zegt hij, want het volk wil slechts iemand van het eigen ras tot koningin hebben. Inmiddels zoeken Stone en Harrison naar Suzanne. De geheele Amerikaansche bezetting wordt bijeengeroepen. Soldaten dringen het paleis binnen en stormen de kroningszaal in. Harrison gebiedt Suzanne den koningsmantel af te leggen. Als zij, uit plichtsbesef tegenover haar volk, weigert, krijgt Stone bevel haar te arresteeren. Hij kan dit echter niet doen —en wordt nu zelf gevangengenomen. Op dit oogenblik voelt Suzanne, Sat zij Stone werkelijk liefheeft en zij deze liefde niet voor de onafhankelijkheid van haar vaderland opofferen kan. Lilo Taro is teleurgesteld, maar hij zal Laya nooit dwingen zijn vrouw te worden. Hij laat haar vrij en doet daarmede tevens ook afstand van alle aanspraken op den koningstroon. Stone, die voor zijn ongehoorzaamheid zwaar gestraft zal worden, krijgt gratie en trouwt met Suzanne. Bessy, die gehoopt had zelf eens Prinses van Hawaii te worden, neemt nu toch" maar genoegen met Buffy, den aardigen secretaris van den gouverneur.

J. D. ie BUSSIIM. De heer Haro van Peaki heefé £wee films vervaardigd, die door de Ufa in on* land lijn uitgebracht. Het heeft op het oogenblik geen doel, genoemden heer te schrijven, daar geen enkele film in bewerking ia. F. R. te '•■GRAVENHAGE. U bedoelde zeker Karin Hardt? We kunnen on» heuach niet bezighouden met het oploaaen van prijsvragen. P. W. CHR. B. te AMSTERDAM. Rolverdeeling plaatsen we in deze rubriek niet. Wendt U tot Fox-Film. Rokin 38, Amsterdam. J. A. M. te ZALT-BOMMEL. Iedere abonné heeft eenmaal recht op twee foto's. Willi Forst voert thans regie over een 5chubert-film. Hij zal het komende aeizoen weer bij de Ufa filmen. Bedoelde film is eveneens onder regie van W. S. van Dyke vervaardigd. Q. A. te AMSTERDAM. Hierbij de gevraagde adressen. Abel Gance, 117 bid. Hausamann, Parijs. Blllancourt Studios, 49 Quai du Point du Jour, Billancourt. Galila Films Productions, 9 Cité du Retlro, Parijs. Société Générale Clnématogra* phlque, 10 rue Massenet, Parijs. J. S. te GOUDA. Zet dit plan uit Uw hoofd. Indien U geen Duitscher is, wordt U niet als lid van de figuranten-beurs toegelaten. B. M. te's-GRAVENHAGE. Op brieven, die niet met naam en adres zijn onderteekend, geven wij geen antwoord. Eveneens kunnen we geen prijsvragen oplossen. M. V. te 'a-GRAVENHAGE. In deze rubriek plaatsen we geen rolverdeeling. Belde films zijn uitvoerig in ons blad behandeld.

M. H. te TILBURG. Ramon Novarro ia niet verloofd. Zijn adres Is M.G.M. Studios. Culver-City. Callfornië. Joan Blondell (niet verloofd). 1401 Western Avenue, Los Angelos. Claudette Colbert (niet verloofd). 5451 Marathon Street. Hollywood. Do gevraagde foto's zijn verzonden. J.I. te 's-GRAVÉNHAGE.De gevraagde foto'a zijn gezonden. Bedoelde opnamen bestaan. Wendt U tot een muztekhandel. J. B. te 'a-GRAVENHAGE. F. P. 1. beteekent Flug-Plattform 1. H. T. K. te ROTTERDAM. John Gilbert ia getrouwd. Douglas Fairbanks Jr. Is geschelden. B. v. K. te 's-GRAVENHAGE. Lilian zal U zeker antwoorden. Dit kan echter nog eenige maanden duren.

JAN VAN EES EN DIDI CANIVEZ

in »De man die niet neen kon zeggen", dat door het Nieuwe Tooneel in het Centraal Theater te Amsterdam wordt opgevoerd.

Aan de Nederlandsche al of niet ontdekte schryversl Hoeveel tooneelwerken zijn er geschreven, die nimmer een uitvoering beleefden? Wie zal het zeggen ? Het is begrijpelijk, dat het beroepstooneel, thans, nu de groote massa wel van het tooneel geheel vervreemd lijkt te zijn, meer dan ooit voorzichtig in zijn repertoirekeuze moet zijn. Het AmateurTooneel behoeft deze voorzichtigheid niet te betrachten, staat volkomen vrij in de keuze van op te voeren stukken, voor zooverre zij technisch binnen het kunnen der betreffende vereenigingen vallen, en kan dus zeer wel onbekende stukken ten tooneele brengen. De zomermaanden worden door het Amateur-Tooneel veel benut om ook zijn repertoire voor het komende winterseizoen vast te leggen. De ondergeteekende wil gaarne zijn bemiddeling verkenen om manuscripten in ontvangst te nemen, en zich met goede amateur-vereenigingen in verbinding te stellen, die deze stukken eventueel zouden kunnen en willen opvoeren. Correspondentie hierover te ricL ten aan C J. PIETERS. Scheldestraat 133 Amsterdam-Z.

Bescherm Uw huid, door haar vóór het zonnebad flink In fe wrijven met

NIVEA^NIVE^OUE ton, plotseling dat de oproep valsch is. In volle zee gaat hij op de boot over, die Suzanne naar Hawaii brengt. Hij is blij, dat hij haar weer teruggevonden heeft en zeer verbaasd als hij hoort, dat zij zijn afscheidsbrief niet gekregen heeft. Na eenige'dagen nadert het schip het eiland Hawaii, „de wonderschoone Parel der Zuidzee". De gouverneur van het eiland, Harrison, denkt de onafhankelijkheidsbeweging geheel te kunnen onderdrukken, door Prins Lilö Taro met ziin nichtje Bessy te laten trouwen. Dit plan valt in het geheel niet in den smaak van zijn secretaris Buffy, die; zélf Bessy liefheeft, terwijl ook de Prins doet, alsof hij de bedoelingen van den gouverneur niet begrijpt. Hij wil slechts met een vrouw van zijn eigen stand trouwen, dus met Laya, die juist op Hawaii aangekomen is. Suzanne be^

Beide bevorderen het bruin worden en doen het gevaar van zonnebrand verminderen. Men zal U bewonderen om Uw frisch, bruin en gezond uiterlijk. Maar nooit met een nat lichaam een zonnebad nemen en steeds van tevoren inwrijven. Nivea en Nivea01 ie zijn niet te vervangen of na te maken, want alleen zij bevatten het aan het huidvet verwante Eucerit.

Nivea werkt op warme dagen aangenaam verkoelend. Bij ongunstig weer beschermt Nlvea-Olle U tegen te sterke afkoeling. ■

■/

■■

■

■

-

\

■■..■-.

■.'.■■:

.

Nivea in doezen en tuben van 20-90 O. Nivea-Olle in fiesschen 75 en 120 Ct. Belersdorf N.V., SarphaHJcade 3, Amsterdam-C.

■

üJHHHP' ■ (VeTvoli van pa$. lO)

EEN MOOI GESCHENK

\

H. HEYENBROCK

GLASFABRICAGE

H. HEYENBROCK DE SCHILDER VAN LICHT EN ARBEID Een album bevattende 13 prachtig gekleurde platen naar het werk van dezen beroemden schilder. Elke plaat kan als fraaie wandversiering dienen. Het is een genot zoo'n prachtwerk te bezitten

NA ONTVANGST VAN II. 2.50 WORDT U EEN EX, TOEGEZONDEN - ZEND POSTWISSEL VAN fl. 2.S0 AAN DE ADM VAN HET WEEKBLAD CINEMA EN THEATER OF GIREER HfT BEDRAG OP No. 41880 EN TOEZENDING VOLGT - 20 -

„Uitstekend!" Hammond gooide zijn eindje sigaar over de verschansing en zijnoogen zochten het dek af. „Kijk, daar ginds zit hij, met je tante. Dikke vrienden, hoor! Zullen we naar hen toegaan?" „Ik kom u straks wel achterop," zei Rita ':s:T^*K^^f^ffr&' mat. Toen ze alleen was zuchtte ze. Sedert ze van kostschool terug ■tèM&i^ was, was ze op al zijn reizen haar vaders kameraad geweest en steeds meer was zij hem als de oprechtste en edelmoedigste man ter wereld gaan beschouwen. En nu, onverwachts, had hij haar een blik gegund op de middelen waarvoor hij in den belangenstrijd met zijn concurrenten niet terugdeinsde en dat had haar ziel gewond. Hij had haar een weg gewezen om een vrijpostigen, onbeschaamden jongen af te • . f!. straffen en ze was er voor zichzelf absoluut niet van overtuigd dat ze hem inderdaad wel wilde straffen — écht .-*cr straffen! Maar aan den anderen kant, of die jongeman succes zou hebben, kon haar geen zier schelen terwijl het succes van haar vader -S»"''1 »1.* •' ''''l-'V'v-» haar na aan het hart --~ .t{, •-■■■■■ '--'-V*-,lag. En ofschoon reeds "% de gedachte aan haar vaders „samenzwev>.->. ring" — ze wist er Maureen O'Sullivan met de Eskimo-baby's Guguk, geen ander woord Disana en Biank, die met haar in een film optreden voor — haar met een (foto M.G.M.) bitter gevoel vervulde, stond het toch pelijk. Miss Hammond, die groote sym- daarna nog wat van het land zien voor haar vast, dat ze hem helpen zou: pathie voor Bob had gekregen, had introuw aan haar vader en zijn belangen wendig kolossale pret over het radicaal- ik ben nog niet eerder in Egypte gezou ze zijn, wat er ook gebeuren mocht. veranderde gedrag van haar nichtje en weest. Ik hoorde van uw vader dat u drieën ook weer met de „Duchess of ze behoefde geen wenk van haar broer York" teruggaat." In den loop van de drie volgende da- om het tweetal zooveel mogelijk alleen „Ja. En en uw zaken in Caïro gen leek het of de wereld voor Robert te laten. En als ze alleen waren, was het kosten die veel tijd?" Parker een ander aanzien gekregen had. gedaan met alle vormelijkheid en stijve „Ik hoop maar van niet, hoewel ze Niet dat er iets opdringerigs was in de conventie en hun intimiteit en vriendmanier waarop het meisje hem behan- schap nam met het uur toe. Meer dan belangrijk genoeg zijn, om er met het delde, daar was geen sprake van, maar eens werd Hammond, als hij op zijn wan- grootste genoegen alle uitstapjes voor op te offeren als het niet anders kan." het koele, gereserveerde van tevoren in delingen langs het dek de jongelui pas- Een peinzende glimlach trok over zijn haar houding was geheel verdwenen, ze seerde, door de gedachte getroffen, wat „Als ik geen succes heb in was onderhoudend en kameraadschap- een volmaakte actrice zijn dochter was, gezicht. Cairo, juffrouw Hammond, is mijn geterwijl de jongeman hem sterk herinner- noegen in de terugreis nagenoeg bede aan iemand, die zich met dichte dorven. Dus u mag mij wel uw beste oogen langs xlen rand van een afgrond wenschen meegeven." BEZOEKT HET beweegt In de duisternis gloeiden haar wangen Op den derden avond, toen ze na het van schaamte. Het was welbeschouwd diner het dek op en neer liepen, vuurde toch ontzettend gemeen wat ze deed. Ze Rita een rechtstreeksche vraag op kon er gewoonweg niet mee doorgaan Bob af. — — ze wilde het niet. Het was niet „Denkt u lang in Egypte te blijven, fair van haar vader om dit van haar te mijnheer Parker?" verlangen een man als hij moest „Neen; ik hoop weer met deze boot boven dergelijke minderwaardige zaterug te reizen. Ik moet voor zaken in kenmanieren verheven zijn. En toch, hij TE ROTTERDAM Cairo zijn, maar ik zal probeeren ze zoo was de beste, de nobelste man dien ze gauw mogelijk af te doen; dan kan ik kende; ze had hem altijd bewonderd en

LUXOR PALAST

— 21-

■diiiiiÉv^'

"

.L

—^w^^mm Be Metro-Goldwyn-Mayer zal het komende seizoen 46 speelfilms vervaardigen. Men rekent er op, dat deze films een bedrag van twintig millioen dollar zullen kosten. Kay Francis, Edward G. Robinson, Ann Dvorak en Adolphe Menjou zyn voor de First National film „Red Meat" geëngageerd. Paramount zal het komende seizoen 229 korte toonfilms vervaardigen. Onder- regie KAY FRANCIS van Cecil B. de Mille wordt in Hollywood de film ,,This day and age" opgenomen. In de twaalf toonfilmstudios te Tokio zullen in 1933—1934, 750 toonfilms op genomen worden. Hans Ritter schrijft het draaiboek voor de film „Het lied der liefde", waarin de tenor Herbert Ernst Groh de hoofdrol zal vervallen. Albert Préjean speelt de hoofdrol in de Fransche film „De witte vogel". Richard Dix speelt de hoofdrol in de film „Bird of Prey". Willy Domr graf—Fassbaender zal de hoofdrol in de film „De bruiloft van Figaro" spelen. Max Adalbert speelt de hoofdrol in de korte Ufa-toonfilm „Wie werde ich enerRICHARD DIX gisch". Salto King (wiens ware naam is Hermann Stetza) is voor de hoofdrol in de film „Hol lentempo" geëngageerd. Onder regie van Irving Pichel spelen Warner Oland, Betty Furness en Dorothy Wilson in de Radio Pictures „The death watch". De M. G. M. zal Robert E. Sherwoods „De weg naar Rome" verfilmen. Ernest B. Schoedsack zal regie voeren over .de film „Fog Bound". De hoofdrol speelt Robert Armstrong. Onder regie van Alessandro Blasetti is in Italië de film „Garibaldi" opgenomen. Frieda Richard is voor ROBERT ARMSTRONG de Ufa-toon-^ „ Bloed en aarde" geëngageerd.

op de handen gedragen en hij was in dit geval aangewezen op haar hulp. Wat moest zij in vredesnaam tegen Mr. Parker zeggen? Het zou onvergeeflijke huichelarij zijn hem succes te wenschen. En als ze niets zei, zou hij daar niet alleen niets van begrijpen, maar het zou bovendien onwelwillend zijn op het beleedigende af. Dit alles schoot bliksemsnel door haar geest. Ze moest iets zeggen, dat was zeker. Plotseling vond ze een uitweg. „Welke resultaten u in Caïro ook bereikt," antwoordde ze diplomatiek, „in ieder geval wensch ik u een prettige terugreis." „Dank u! Het is zelfs meer dan ik vroeg. Mag ik hopen, dat uw woorden iets inhouden dat ik zoo ontzettend graag zou willen?" „Wat is dat, mijnheer Parker?" „Dat ü mij vergeven hebt." „U vergeven?" „Miss Hammond, uw tante, heeft mij mijn onbezonnenheid kwijtgescholden." „O, bedoelt u dat? Ja, dat heb ik wel vergeven en ik wil niets liever dan dat het heelemaal vergeten zal zijn." „U bent erg edelmoedig." Ze waren in het licht der hutten teruggekomen en hij keek haar van opzij aan. „Bent u moe?" vroeg hij. „Wilt u naar binnen gaan naar de conversatiezaal of ?" „Ja, ik ben een beetje moe. Ik doe, geloof ik. verstandig om maar naar bed te gaan. Als u mijn tante ziet. Mr. Parker, wilt u haar dan zeggen dat ik " Ze maakte den zin niet af. Haar vader, die uit den rooksalon kwam, stond plotseling vóór hen. „Zoo, zoo, daar hebben we de jongelui! Rita, heb je mijnheer Parker verteld van het uitstapje dat we overmorgen willen maken?" „Neen," klonk het toonloos. Maar dit antwoord bracht Mr. Hammond niet van zijn stuk. Hij wende zich naar Bob en hernam opgewekt: „De purser zegt, dat we Dinsdagmorgen in Alexandrië aankomen. Nu was ik van plan een auto te huren om ons door de stad en de omgeving rond te rijden. Wij zouden het bijzonder op prijs stellen, mijnheer Parker, als u zich bij ons zoudt willen aansluiten." „Het is buitengewoon vriendelijk van u, mijnheer Hammond," begon Bob, „maar " „U bent met uw dankbaarheid bij mij aan het verkeerde kantoor," viel de oudere heer hem vroolijk in de rede. „Het plan is van mijn dochter afkomstig, nietwaar Rita?" Al was haar leven er mee gemoeid geweest, dan had ze nóg Bob niet hebben kunnen aankijken. Maar de jongeman gaf een geheel verkeerden uitleg aan haar verlegenheid. Deze invitatie voor een uitstapje was een nieuw bewijs van haar edelmoedigheid en van- haar volkomen vergiffenis. „Ik was voornemens rechtstreeks naar Cairo te gaan," begon hij weer, maar nogmaals liet Hiammond hem niet uitspreken. „We gaan den dag daarop allemaal naar Caïro, dus waarom zoudt u dan

in uw eentje gaan?" zei hij joviaal, terwijl hij hem een sigaar aanbood. Bob lachte. „Als ik weigerde, zou het lijken of ik uw hartelijkheid niet wist te apprecieeren! En het is heusch niet zoo erg om voor één enkelen keer genoegen eens vóór zaken te laten gaan. Ik accepteer uwuitnoodiging met het grootste plezier. Mr. Hammond." „Zaken!" schertste de ander. „Laat de zaken maar aan oude beeren van mün kaliber over. Als men jong is moet men van het leven genieten." Eén seconde kreeg Rita een gevoel alsof ze haar vader bijna zou kunnen haten. Toen, met een vluchtig excuus ging ze. naar haar hut; ze voelde zich nameloos ellendig — — — ziek van schaamte. Haar bedrog tegenover den argeloozen Mr. Parker was even schandelijk als dat van baar vader; eigenlijk nog schandelijker, want het was häär houding tegenover den jongeman geweest, die het mogelijk had gemaakt. Ze had nooit van zichzelf kunnen vermoeden, tot zooiets laags in staat te zijn. De list gelukte. Met behulp van een alleszins geloofwaardig-klinkend verhaal over een plotselinge, niet ernstige ongesteldheid en een gecharterd vliegtuig, slaagde Mr. Hammond er in op zijn jongen tegenstander een dag te winnen. En Mr. Hammond kon, tot häär onuitgesproken verdriet en tot zijn eigen triomfantelijke blüdsohap vertellen, dat haar bijstand hem de overwinning had bezorgd. Het contract was practisch gesproken in orde; de handteekening van één officieel persoon ontbrak nog, maar die zou dienzelfden dag nog worden gezet, waarna een duplicaat van het document direct naar Engeland zou worden gezonden. „Het spijt me eigenlijk wel voor Parker," zei Hammond. „Maar anderzijds — het is niet goed voor jonge menschen om altijd succes te hebben; ze krijgen anders al gauw te veel verbeelding." Rita achtte het verstandiger op deze opmerking het antwoord schuldig te blijven. In Caïro nam Bob Parker afscheid. Het speet hem ontzettend, zei hij, dat hij zich verder hun aangenaam gezelschap moest ontzeggen, maar hij was toch heusch niet verantwoord, als hij zijn zaken nog langer verwaarloosde voor zijn persoonlijk genoegen. Ze zagen hem pas weer aan boord van de „Duchess of York", een uur voor het schip uit Alexandrië vertrok. Rita vond, dat hij zijn nederlaag heldhaftig droeg. Hij sprak met geen woord over het resultaat van zijn bemoeiingen in Caïro. hoewel ze bij zichzelf dacht dat hij in zijn hart hoopte, dat ze er naar zou vragen; maar ze kon het eenvoudig niet van zich verkrijgen, om zelfs den naam Caïro tegen hem te noemen. Met al haar kracht trachtte ze zich te dwingen de herinnering aan het beschamend gedrag van haar vader en zichzelf uit haar geest te verbannen. Maar ze slaagde er niet in, zich vroolijk en gelukkig te voelen. Vroeg of laat zou Bob de waarheid ontdekken en hij zou een onuitsprekelijke minachting gaan koesteren tegen haar vader en haar. En telkens als de erbarmelijke episode uit haar jonge leven in haar geest opdoem-

- 22

de — want haar pogingen om de gedachte er aan te onderdrukken, faalden voortdurend — betrapte ze zich op de geheime hoop, dat Bob's tegenspoed in Caïro zijn verdere carrière niet in den weg zou staan. Maar, ofschoon ze er van overtuigd was, dat de waarheid te eeniger tijd aan het licht moest komen — de bom barstte heel wat vroeger dan ze bij mogelijkheid had kunnen vermoeden. Het was, zooals men dat noemt, een donderslag bij helderen hemel. De „Duchess of York" had de wateren der Middellandsche Zee alweer verlaten en bevond zich in koeler regionen. De temperatuur was bepaald frisch en de meeste passagiers gaven den middag dat het gebeurde aan de salons verre de voorkeur boven het dek. Bob en Rita evenwel trotseerden den straffen wind; haar omgang was nog even geregeld en hartelijk als op de heenreis, al was er soms iets straks en afwezigs in de houding van het meisje. Maar hem thans plotseling te vermijden, zou beteekenen zichzelf en haar vader te verraden, in elk geval zijn argwaan te wekken en bovendien, wilde zé hem vermijden ? Ze hadden, met stevige passen om warm te blijven, een flinke wandeling gemaakt en zich daarna op een beschut plekje, goed beschermd door een regiment plaids, in dekstoelen genesteld. Mr. Hammond, in een opgeruimd humeur als altijd, wilde juist op hen toekomen. Hij was nog enkele meters van hen verwijderd, toen de assistent-purser aohter hem aankwam met een enveloppe in zijn hand — een doodgewone, blauwe enveloppe— de bom, die binnen enkele oogenblikken ontploffen zou! „Draadloos telegram voor u, Shï Patrick." „Sir Patrick!" Een onderdrukte kreet ontsnapte Rita en alle kleur trok uit haar gezicht weg. Hammond opende zijn mond, om iets te zeggen, maar er kwam geen woord over zijn lippen. Toen kreeg hij een kleur als een schooljongen, die op een ondeugenden streek betrapt wordt, griste met zenuwachtige vingers de enveloppe uit de hand van den assistentpurser, keerde zich abrupt om en liep haastig naar beneden. Bob scheen niets van zijn vertrek te merken: zijn oogen waren als betooverd aan het meisje gehecht. „Wat is er, juffrouw Hammond?" vroeg hij op angstigen toon. „Voelt u zich niet wel?" „Hebt u niet gehoord wat de assistent-purser zei?" was de gestamelde wedervraag. „Zeker. Ik hoop dat het telegram geen slechte tijding bevat." „Hoorde u niet, dat de man mijn vader met „Sir Patrick" aansprak?" Er was iets van wanhoop in het gebaar waarmee ze dit zei. „Ja— het trof mij onmiddellijk. Ik begrijp het niet goed; de naam van uw vader is immers " „De naam van mijn vader is Sir Patrick Anthony Hammond," viel ze hem schor in de rede. Haar knieën knikten. „Zoo—!" Zijn verbijstering was onmiskenbaar.

„De hoofddirecteur van de bekende „Hammond-fabrieken," voegde ze er kleintjes aan toe. Het was of opeens al zijn geestkracht zich spande en levendig hernam hij: „Maar juffrouw Hammond, de hoofddirecteur van de machinefabrieken Dennington. Hammond en Co., is in Caïro geweest op den dag toen uw vader licht ongesteld was en niet aan ons uitstapje in Alexandrië kon deelnemen. Ik weet dat toevallig, omdat ik in Caïro bij dezelfde firma moest zijn, waar Sir Patrick den vorigen dag een bezoek had gebracht." „Ja, dat is mijn vader," klonk het gesmoord. „Hij was dien dag in Caïro; die ongesteldheid " Ze maakte den zin niet af. „Een vliegtuig " Wéér bleef ze steken en wachtte met gebogen hoofd. Waarop wachtte ze? Ze wist het zelf niet precies. Op een stortvloed van minachtende verwijten? Op een aanval van blinde woede? Robert Parker zweeg. „Zegt u toch alstublieft iets!" hijgde ze. „Ik ben bezig de stukjes van de legkaart aan elkaar te passen," was het rustige antwoord op haar aandringen. „En het beeld dat zich in mijn geest heeft gevormd, ziet er aldus uit: uw vader is Sir Patrick Hammond, de presidentdirecteur van het machtige concern, dat op leven en dood om de suprematie vecht met de fabrieken, waarvoor ik als vertegenwoordiger werkzaam ben. Beide ondernemingen waren fèl op die mooie, Egyptische opdracht en beide stuurden ze iemand naar Caïro. Beide hadden ze hetzelfde idee om hun vertegenwoordigers — Denning Hammond stuurde den president-directeur in eigen persoon — zoo onopvallend mogelijk de plaats van bestemming te doen bereiken: als onschuldige plezierreizigers aan boord van een toeristensohip. En het toeval, of zeg desnoods het vaarplan van de toeristenschepen, wilde, dat de beide kampioenen op één en dezelfde boot terechtkwamen! Sir Patrick ontdekte dat ik op de „Duchess .of York" was en in de veronderstelling, dat mijn reis hetzelfde doel beoogde als het zijne, bedacht hij een list om mij één dag voor te zijn. Is het niet zoo, juffrouw Hammond?" „Ja. Maar het het het was ontzaglijk gemeen." „Toe nu, wat een groot woord! In zaken moet je nu eenmaal niet sentimenteel zijn en doordat ik dien dag genoegen boven plicht stelde, had ik welbeschouwd mijn recht op succes verloren." „Maar," — even hief ze haar gezicht naar hem op — „bent u er niet verschrikkelijk verontwaardigd over?" „Geen sprake van. Het eenige wat mij hindert is de vraag in welke positie ik tegenover uw vader kom te staan als hij gewaar wordt— ik geloof dat hij het nog niet weet— dat onze fabriek ten slotte het contract tóch gekregen heeft...." „Het contract gekregen heeft?" Rita staarde hem onthutst aan. „Maar dat is immers niet mogelijk!" „Misschien moest het niet mogelijk zijn en had ik eerlijk een nederlaag verdiend," zei Bob. „Dat hield ik mezelf -- 23 -

,

■'■

•r-;;t-.!^^^',:;*■,,;

Om filrmtsr Dorothy Gr«ng«r ligt in hot rlokonhuii to Hollywood. ZIJ kroog bij hot opnomon van oon nlouwo toonfllm oon ornitigo zonuwInstorMnn

Riehard Talmadgo, vreogor oon bokond acteur InMBtatlo-Ülmi, koort na oon aiwozlghold van volo Jaron, naar do itudlo'i terug. Zaterdag J.l. ilool hij oon contract mol Unlvorsal.

ook voor, toen ik bij de lui in Cairo volgenden dag zou komen. Het contract, kwam en te hooren kreeg.datSir Patrick dat Sir Patrick voorgelegd is, was er den vorigen dag al was geweest, waarschijnlijk geteekend door de leden BEZOEKT H3EX maar...." Hij zweeg even nadenkend der directie, maar niet door den presien vervolgde na enkele seconden: „Ik dent-commissaris, wiens goedkeuring heb mijn plicht niet heelemaal verwaar- het ook behoefde. Ik vermoed, dat ze loosd. Ofschoon ik een pleziertje liet die als vanzelfsprekend, als een bloote voorgaan, heb ik de belangen van mijn formaliteit jhebben beschouwd en dat firma toch niet vergeten. Den ochtend Sir Patrick er geen moment op geredat de „Duchess of York" in Alexandrië kend heeft, dat de man, dien ik er voor aankwam, belde ik direct iemand in gespannen had, na zijn vertrek een TE DEN HAAG Cairo op, met Wien ik gedurende zijn spaak in het wiel zou steken, zoodat, verblijf in Londen veel in contact ben toen puntje bij paaltje kwam, de Wadgekomen en die mij altijd uiterst vriend- ham Works de opdracht tóch kregen. succes volkomen verdiend." Ze zufchtte. schappelijk behandeld had. Het was de Misschien moet ik wel zeggen," eindigde „Dus vader dénkt alleen maar dat hij presidsnt-commissaris van de maat- Bob zijn relaas, „dat er van mijn kant het contract gekregen heeft?" schappij, die de opdracht te vergeven ook van een truc sprake is." »Dat is juist wat mij zoo dwars zit. had. Ik verzocht hem zijn invloed ten „Neen, neen," protesteerde Rita. Op zijn kantoor in Londen moeten ze gunste van onze fabriek te willen aan- „Daarmee doet u uzelf onrecht. Wat u het al weten. Misschien dat draadlooze wenden en deelde hem mee, dat ik den deed was absoluut eerlijk en u hebt uw telegram " „Wel, hoe eerder hij het weet, hoe beter." „Is uw sympathie dan niet aan de zijde van uw vader?" „O ja, altijd — behalve in dit bijzonJullie weten, dat ik niet ijdel ben. Ik be- dankbaar, als ik hem m'n vulpenhouder (de dere geval. En toch treft mij grooter blaam dan hem." hoor niet tot de lui, die altijd over zich wel versneden, zegt hij) leen. „Grooter blaam? Hoe bedoelt u dat zelf spreken en die je ergeren, door dat En we gaan aan het praten over waar ik in 's hemelsnaam?" ie van d'r eigen deugden nooit jgenoeg kunnen geboren ben, over hoe oud ik toen was en over „O, bent u dan blind!" riep ze heftig. vertellen. hoe oud ik nu ben en honderd en een zaken „Moet ik dan alles woord voor woord Waarom ik over die vanzelf-sprekende din- meer. vertellen?" gen toch schrijf, dat zul jullie daar straks 't Werd een heel relaas. „Juffrouw Hammond," antwoordde hij hooren. Als hij klaar was, zegt hij: „Ziet u, m'nhecr D'r is me wat eigenaardigs overkomen. Veer- Pruttelaar, we hebben een heel bijzonder vriendelijk, „ik begrijp u werkelijk niet. tien dagen gelejen zit ik rustig thuis. M'n systeem van verspreiding bedacht. Onze verza- Zelfs als uw vader overwinnaar in de■vrouw was weer ereis naar hel park een hap meling wordt provincie-gewijze uitgegeven. De zen strijd was gebleven, zou mijn gejlucht halen en ik genoot van 'n stiekum biertje, uwe (d'r is nog geen vierkanten meter van mij voel van ergernis maar een oogenblik jeen sigaartje en van ons Weekblad. En ik was bij) is het eerst aan de beurt. En u zult zeker hebben geduurd. Ik ben sportief genoeg net weer ereis tot de conclusie gekomen, dat voor de groote schare van vrienden en bewon- om te kunnen verliezen, zonder rancune :het blad, sinds ik eraan mee werk, zoo stukken deraars wel een ex. willen hebben. De prijs per tegen de winnende partij. Als je dat niet ïvooruit was gegaan (en die zegt, dat hij niet aflevering is ƒ 1.50, doch voor de personen, kunt, deug je niet voor het zakenleven." „Het gaat niet om mijn vader, maar iijdel is! Red.) toen er gebeld werd. wier levensbeschrijving in onze verzameling is Ik slof naar de deur en maak open. D'r opgenomen, herekenen wij maar / 0.75 per om mijzelf. Hebt u er dan niets van gemerkt dat ik hem geholpen heb om ^staat een m'nheer-schap voor me, die vraagt: stuk. Ik mag u zeker wel voor een 500 ex. u een strik te spannen? O, ik kan u niet [Heb ik het genoegen, den bekenden auteur Pe- noteeren. zeggen hoe vreeselijk het voor mij is u trus Pruttelaar te spreken? Waarop ik, eenvouHm, zeg ik. die vraag te moeten doen, maar zoudt dig, zooals m'n aard is, niks anders zeg dan: Hij zegt ook wat. Heel veel zelfs. Enfin we u uw bezoek aan Cairo óók hebben uitJa. worden het eens, over 100 exc. Minder kan ik Mag ik u een oogenblikje spreken? Ik zeg toch niet nemen, met het oog op m'n reputatie. gesteld, als Ik niet aan dat uitstapje had deelgenomen?" weer „ja" en we gaan naar binnen.

• ■

'•'\

Asm-

toon,

TMEMEDT

1/l/UtUch gfaqeb, ft, vUe*

Ik offreer een sigaartje en een biertje ('t laatste glas uit de flesch) en hij zegt ,,ja"! Mag ik me even voorstellen? Voor de derde maal zeg ik ,,ja". Kortheid is in sommige gevallen de meest secure weg. Mijn naam is Opzoomer. Zoo, zeg ik. En ik denk, 'n nette naam. Beter dan Opsnijer. Ik ben redacteur, gaat m'n bezoeker verder, redacteur van de Bibliografische verzameling. Hebt u zeker wel van gehoord? Natuurlijk, lieg ik. De Bibliografische verzameling is een nationale uitgave, die, dit tot uw geruststelling, niets met het nationaal socialisme of het nationaal berstel heeft te maken. Onze Bibliografische verzameling heeft het ioel, om levensbeschouwingen te publiceeren /an de meest bekende schrijvers en schrijfsters, iie ons vaderland kent. En natuurlijk achtte ik iet mijn plicht om ook u te bezoeken. Is u bereid mij enkele bijzonderheden uit uw even en van uw werk te geven? Wat moest ik antwoorden? Natuurlijk ja. ^et is mijn belang, maar ook dat van m'n rouw en m'n familie en van ons blad Het Veekblad, dat m'n verdiensten nog verder bekend worden. De man haalt een bloc-note voor den dag, :oekt in z'n zakken naar schrijfgerei en is heel

Nou kunt u niij een groot genoegen doen, zegt hij, ik moet naar m'n uitgever en ik bemerk, dat ik m'n portefeuille thuis heb laten liggen. Heeft u er bezwaar tegen de / 75direct te betalen? Ik had wel bezwaar. We werden het eens op ƒ50—• Hij geeft een kwitantie en verzekert, dat in 14 dagen de.exemplaren bij me zullen worden bezorgd. Als hij weg is, bemerk' ik, daf hij vergeten heeft m'n vulpenhouder terug te geven. Enfin, troost ik me, die zal ie wel terugsturen. Natuurlijk heb ik m'n vrouw direct verteld wat voor een bijzondere figuur van een man zij heeft. Iemand wiens levensbeschrijving in de Bibliografische Verzameling wordt opgenomen. Tot m'n ergernis trekt m'n eega een héél sceptisch gezicht: Alweer vijf tig gulden naar de maan, beweert zij. Van den vulpenhouder had ik haar niks verteld. Dat was de eerste ergernis. En de tweede? D'r zijn nou al veertien dagen voorbij en ik heb nog niets ontvangen, geen aflevering, geen vulpenhouder . M'n boekhandelaar, dien ik met tact heb uitgehoord, beweert nooit van een Bibliographische Verzameling te hebben gehoord. En ik... . langzamerhand begin ik te wenschen, dat ik er ook nooit van had gehoord. En nog minder van dien m'nheer Opzoomer! PETRUS PRUTTELAAR - 24 -

Het was alsof hij een slag in het gezicht had gekregen. Een donkerroode blos trok over zijn wangen en verdween onmiddellijk weer. „Ik begin het nu te begrijpen," zei hij, met een schamperen klank in zijn stem. „Ik ben een beetje langzaam van begrip; geloof ik. Maar ik had nooit kunnen droomen dat een meisje hand- en spandiensten verleenen zou bij iets wat voor zakenlui onder elkaar misschien excusabel is. En natuurlijk hebt u mij al dien tijd stilletjes uitgelachen!" „Uitgelachen!? Ik was ziek van zelfverwijt en schaamte. Wilt u dat op mijn woord gelooven?" „Het zou mij heusch eenige moeite kosten," klonk het bitter. „Mijnheer Parker," vervolgde ze met 'n gesmoorden snik, „het is niet edelmoedig om iemand een trap te geven, die toch al vernederd en verslagen is." „Zoo iets oflridderlijks ligt niet in mijn aard." „Toch doet u dat! Ik heb mij voor u vernederd en alles eerlijk verteld. En dat was misschien niet eens noodig geweest, want u koesterde geen spoor van argwaan tegen mij. Maar ik moest eenvoudig de waarheid bekennen." „Waafoon?"

■

kan Uw huid jwcl prachtig bruin maken, doch niet verbranden ... als ge U maar vóórt zonnebad inwrijft met

„7y'<*ÊMEof„ZU"OUE ■^■^■^^

In prijzen van 20—75 et.

De stugge, harde klank van zooeven was weer uit zijn stem verdwenen. „Ik denk, omdat omdat ik een geweten heb. Maar ik geloof ook, dat het een overbodige zelfpijniging is geweest, u mijn bekentenis te doen, want we zullen elkaar wel nooit weer ontmoeten en nu u ten slotte toch hebt gewonnen " „Wat gewonnen?" „Die opdracht " „O. die opdracht." Hij pauzeerde een oogenblik, met gefronst voorhoofd. „Juffrouw Hammond, u wilde uw vader helpen " „U moet niet te veel de schuld op hem gooien. Ik was bereid om hem te helpen, tenminste zoo ongeveer, zoo min of meer bereid " „Heusch?" Er trok een schaduw over zijn gezicht. „Eerst wel, maar later " „Eerst had u een antipathie tegen mij, ik merkte het duidelijk en het deed mij verdriet, meer dan ik u kan zeggen. Was het om..,, om uw tante? Mag ik niet de heele waarheid weten? Ik kan nog wel meer verdragen." > Rita sloeg de oogen neer en antwoordde niet. „De kweste is, juffrouw Hammond, ik ben zoo'n reusachtige ezel geweest, dat ik ondanks den afkeer dien ik eerst liet blijken, begon te hopen begon te hopen " Rita stond op terwijl hij mompelend zijn woorden afbrak. „U hebt gelijk; het is beter dat ik u alles zeg het heele bedrog. Ik moet even naar beneden, maar ik kom direct terug: ik zal niet veel meer van uw geduld vergen." Hij keek haar na, hoe ze vlug over het dek stapte en een eindweegs verder een deur inging. Een tijdlang liep hij nerveus op en neer, om ten slotte over de verschansing leunend, in gedachten verloren, naar lucht en water te staren. Na een poos kwam Rita naast hem staan. „Ziet hij nu een vijand in mij?" vroeg de jongeman. „Alleen zakelijk," antwoordde ze met een vermoeiden glimlach. „Hij trekt het zich erg aan; hij voelt dat hij oud wordt, zooals hij zegt." Er viel een stilte, toen vroeg ze plotseling: „Hebt u misschien een sigaret voor mij. Mr. Parker?" „Met genoegen." Lichtelijk verwonderd over de onverwachte vraag, presenteerde hij haar zijn koker. Ze stak langzaam haar hand uit. die even boven den geopenden sigarettenkoker bleef zweven. Maar ze nam geen sigaret, want de koker glipte uit Bob's vingers in de golven. „O," riep ze verschrikt. „Wat ontzettend dom van me." „Dat doet niet zooveel ter zake .

sigarettenkokers genoeg in de wereld." Terwijl hij sprak had hij haar hand gegrepen en staarde als gefascineerd naar den groenen steen aan haar ringvinger,. „Waarom draagt u dien?" „Omdat," de woorden werden bijna gefluisterd, „omdat dit m ij n ring is." Hij hield even den adem in. „Dus het was u w hand?" „Ja." „En de verwisseling was blijkbaar als een straf bedoeld?" Ze boog het hoofd. „Dät was dus het begin?" Een knik was het antwoord.

„En wat zal het einde zijn, Rita?" Geen antwoord; geen beweging. Maar haar fijne vingers bleven willig rusten in de hand, die ze omvat hield. Toen boog ook hij het hoofd, zijn lippen raakten de kleine, blanke hand voor de tweede maal in zijn leven! Maar nu voegde hij er iets bij, zacht, maar toch wel zoo duidelijk, dat zij het kon verstaan: „Rita, ik houd van je " Toen ze na vele minuten haar stem terugvond, was het niet om te zeggen dat ze niet van hèm hield.

^OOLIPHE EINI@ERS HIN TA US TO F IF E

^ll,^7M^i^lfdVW^AS^h^0l,^n^h ander$ oeorlmeerd moeten zijn; lang niet zoo dom.» Engers zelf Is het met dit oordeel heelemaat niet eens. „ k heb," zoo schrijft hij ons dezen Tartuffa ziSin e ik POPH^Ä^Ä ï ÄSÜ!,**? ^ 1? engste ^«cl, d« grootste waardeSrl'n'g Maar Ik begrijp heL" goed, dat de Dultsche kunstcrlficl In Beril n er destl ds geen snaTs verstand van hadden Enfin Om u te overtuigen hoe dom Ik geschminkt was, stuur Ik u hierbij een opname van mijn Tartuffe biVbedoelde voprsteTlIng. Laat uw lezers oordeelen of dit gezicht dom geschminkt Is/'Aan dit verzoek voldoen wil heusch mijnheer fngers als groote uitzondering hlerBlj. Het spreekt vanzelf, dat wij als regel geen kritiek ooP kritiek kunnen plaatsen, boch Adolphe Engers Is „alli menschen" niet

— 25 —

"

rLuATLxy^

Een bloemlezing van den geestigsten gelllustreerden humor uit de buitenlandsche tydschriften.

C. « Th.-PtJZZLES N«. 494 KN1PPUZZLE was in den trein in gespfck geraakt met een tamelijk arrogant, en nogal eigenwijs jongmensch. Toen zij te praten kwamen over maatschappelijke standen en posities, verkondigde de jongeman, dat hy er „eigenlijk niet van hield, om met minderen dan jezelf om te gaan." Waarop mijn neef antwoordde: „Eerlijk gezegd, houd ik er ook niet van. maar ik wil voor U dit keer wel een uitzondering maken."

Opvmonden bezoeker: „Ja, dat weet ik. Ik kom echtscheiding aanvragen."

„Hoe noemt men iemand, die accordeon speelt ?" vroeg een onderwijzer in een klas. — Jantje Slim kreeg een tien voor zijn antwoord, dat het er heelemaal van af hing Aoe iemand speelt!

...Nou kerel, ik kan merken, dat je getrouwd bent, hoor! Geen enkel gaatje in je sokken!" „Neen, hè? Een van de eerste dingen, die mün vrouw mü heeft geleerd, is kousen stoppen."

Een brievenbesteller is dezer dagen op een fabrieksschoorsteen geklommen om aan een metselaar, die daar in de hoogte aan 't werk was, een brief te overhandigen. — Gelukkig voor den besteller was het toevallig een minnebrief en geen aanslagbiljet van de belasting.

Laat in den nacht werd de huisbaas uit zjjn bed gebeld door een van de huurders, die hem vroeg: „Kan de huisbaas tusschenbeide komen, als een vrouw op de derde verdieping ruzie maakt met haar man en de buren uit hun slaap houdt?" „Bent U een van de buren?" vroeg de huisbaas. „Neen, ik ben „de man"!

Een dokter heeft verklaard, dat men door lederen morgen languit op den grond te gaan liggen en den hals eenige malen naar rechts en links te draaien «J" verloren eetlust kan terug krijgen. — Om nog maar niet te spreken van het verloren boordeknoopjel Een rechter heeft de opmerking gemaakt, dat er veel minder ongelukken gebeuren met trams dan met auto's. — Geen wonder I Hebt U ooit gehoord, dat de conducteur den wagenbestuurder omarmt of zijn hand vasthoudt bij een gevaarlijke bocht?

J8 t0ud 0 toc, t»n !? eveFred 'i > h« roonen om' J H!k ?? ook i eda "»Ön»e» pleiiier te doen f ««"n .11J « « 'k rook van nu af g ma,,r om m iel te doen" « f «»"Plelxier

DB SCHANDVLEK.

In Engeland krijgen de kinderen tegenwoordig op school les in het telefoneeren. — Naar men zegt hebben sommige van hen al zoo'n routine, dat zij dikwijls den hoofdonderwijzer opbellen om met een zware basstem te vertellen, dat Piet ziek is en niet op school kan komen. Er is een nieuwe metaal-legeering uitgevonden, die naar men zegt tegen de hoogste en laagste temperaturen bestand is, welke men kan buigen, draaien, wringen, stampen, en die toch even stevig is als staal. — Dit is het soort materiaal, waarvan lus-passagiers gemaakt moesten zijn.

De swemmeesten „Ziezoo, nog een uurtje en dan kan ik gaan visschenl"

Cfe ; Dus te en de h mSf •wtoch ir ,'' ? ***'moet^k leeren 'K?^ rijden, nietwaar? En E«5ns toen xegt-ie: Nou goed, neem dan bus 771"

„En heb je een beetje ondervinding met kinderen?" vroeg mevrouw aan het meisjevan-buiten, dat zjj wilde engageeren als kindermeisje. „Nou, en of!" antwoordde Tryntje met een breeden glimlach. „Ik ben d'r zelf ook een geweest!" „Arme pantoffelheid!" lachte de buurman spottend. ,,Ik zag je gisteren een knoop aan je jas naaien." „Dat lieg je!" stoof de pantoffelheid op. „Ik heb 't met mijn eigen oogen gezien!" hield de buurman vol. De pantoffelheid lachte superieur. „Je vergist je," zei h« met waardigheid. „Het was niet mijn jas... . maar mijn vrouw d'r mantel."

0PL055INQEN C. &Th..PUZZLE5 491 KNIPPUZZLE

Gast: „Kellner, deze biefstuk is heelemaal verbrand. Kjjk eens event pikzwart!" Kellner (plechtig) : „Pardon mijnheer, dat is niet verbrand, da's uit rouw voor onzen chef. Die is vanmorgen gestorven." Lena: „Ik ben gisteravond met mijn verloofde in een deftig restaurant wezen eten." Maggie: „Ja, en ze zeggen, dat je verloofde zulke fijne manieren heeft." Lena: „En óf! Alles even netjes, hè! As-ie z'n koffie in zü'n schoteltje giet, dan blaast-ie er niet op om 't af te koelen, zooals een heeleboel onopgevoede jongens doen, maar bjj waait er met zijn hoed over heen!" Veldwachter: „Mijnheer, U mag hier niet visschen. Uw vergunning is nog van 't vorige jaar; U moet een nieuwe hebben." Hengelaar: „Ik hengel alleen maar naar de visschen, die verleden jaar niet wilden bijten!" Z«: „Lieveling, als we getrouwd zyn, zul je dan je clubs opgeven en 's avonds thuis bljjven?" Hjj: „Ja, schat, als jü 't wilt." Zij: «,Natuurlijk wil ik 't. Wie moet er anders op 't huis passen, als ik 's avonds uit ga?"

Welken bekenden Amerikaantchen filmster »telt deze legkaart voor? Onder degenen, die ent het goed opgeplakte portret en den naam van den acteur xenden, verdeelen wij tien afdrukken van de orgineele foto. Oplossingen inzenden aan on« adres: Red. „Het Weekblad", Galgewater », Leiden, voor 25 Juli (abonne' s uit overseesche gewesten vóór 25 September). Op de enveloppe gelieve men duidetyk te vermelden: .C. i Th.'PiuiIes No. 404",

ViSITEKAARTJESRAADSEL

Käthe von Nagy De legkaart stelde een foto van Käthe von Nagy voor. De tien afdrukken vielen ten deel aan; mevrouw Vergeer, Gouda) den heer K. Markus, Rotterdam; mejuffrouw I. Bouza, Amsterdam; den heer M. Peeters. Heese; den heer L. van Boom; Rotterdam; mejuffrouw R. DUksterhuis, Deventer; mejuffrouw C. Duponckel, »-Gravenhage; den heer C. Peenstra. Kampen; mejuffrouw A. Duynstee, Rotterdam; mejuffrouw J. M. Senf, 's-Gravenhage.

LETTEROREEPRAADSEL Helene Thimig Leopo/dine Konstantin Jan Kiepura Robert Montgomery Sari Maritza Maurice Chevalier De hoofdprijs van f. 2.50 viel ten deel aan den heer B. Westerman te Rotterdam. De troostprijzen werden verkregen door mejuffrouw C. A. de Boer, Alpen aan den RMn; mejuffrouw A. Koelee, 's-Gravenhage; mejuffrouw D. Veraar, 's-Gravenhage.

— 27 -

In ieder van de drie hier afgedrukte visitekaartjes is de naam van een filmster verborgen. Wie weet ze te vinden? Onder de goede oplossers sullen wU 'n hoofdprijs van f. 2.50 en drie troostprilsen verdeelen. .•■■

■

'

■

.;

.■

„Maar in de kring-en, waartoe mijn zoon overtuigd, dat je dat doet — zoo is het en ik behooren denkt men er anders over toch, nietwaar....?" — en ik geef direct toe, dat jouw opvatWinifred hield het hoofd gebogen en ting moreel oneindig veel hooger staat. bleef het antwoord schuldig. Maar men moet de dingen nii eenmaal „Toe, wees vertrouwelijk tegen me, nemen zooals ze zijn en in de practijk is drong de indrukwekkende dame. „Ik ben het zóó, dat er geen sprake zou zijn van óók een vrouw — en weet " schandaal, wanneer mijn zoon en jij " Ze was opgestaan en drukte haar lipze aarzelde even — „wel, laat ik zeggen.. pen op het gebogen meisjeshoofd. Een vrienden waren, maar dat het feit, dat hij droge snik ontsnapte Winifred. er ernstig over denkt met je te trouwen, „Arm kind! Dat zal het ontzettend moeiaanleiding geeft tot kwaadaardige praatlijk voor je maken. Ik wilde wel — maar jes, omdat er sociaal zoo'n kolossale kloof wat geeft het, of ik het anders wilde? Tegen tusschen jullie is." machten, die sterker zijn dan jezelf, valt Winifred sloeg de handen voor haar geniet te vechten/' voegde ze er ietwat huizicht toen ze deze les in realistische maatlerig bij. Daarop, energiek en beslist: „Wischappelijke zedeleer had aangehoord. Genifred, je moet al je geestkracht gebruiken, ïsoleerd als ze altijd had geleefd, bezat ze om uit deze valsché positie te komen." maar bitter weinig wereldwijsheid en in de „Wat moet ik doen? Wat moet ik in onschuld van haar rein, spontaan hart had 's hemels naam toch doen?" kreunde Winize zich te voren nooit of nauwelijks rekenfred. Het schoot haar door het hoofd, dat schap gegeven van hetgeen stond tusschen ze zonder middelen van bestaan was en haar en de verwezenlijking van het heergeen betrekking had en niet uit het penlijke, angstig verzwegen verlangen, dat da- , sion kon vluchten. gelijks sterker in haar werd. „Je kunt weggaan zonder hem te laten „Je ziet hoe de zaken staan vóór het weten, waarheen je bent vertrokken en huwelijk," zette de bezoekster haar onvóór je weggaat, kun je hem een koude barmhartig betoog voort, want haar stem douche geven door afkeer of onverschilmocht nog zoo zoetsappig klinken, wat ze ligheid te huichelen," was het zakelijke adzei was de harde, koude analyse van een vies. werkelijkheid, zooals die in haar milieu als „Ik geloof niet, dat ik dat kan," snikte onveranderlijk en juist geaccepteerd werd. het meisje. „Zelfs al zou ik het probeeren." „Dus tracht je eens in te denken, hoe het „Zeker, ik begrijp heel best, dat 't hard naderhand zal zijn. Wat men „de groote voor je is, heel hard, dat 't het uiterste wereld" noemt is wreed — die vergeeft van je wilskracht zal vergen; maar er is nooit! En èls ze vergeeft, vergeeft ze niets dat een vrouw niet kan doen voor slechts zonden, doch geen inbreuk op haar den man, van wig^^houdt. Je moet je conventies en tradities. En geloof maar niet, dat jouw liefde mijn zoon zou troosten over het verlies van een voorname, geziene sociale positie, iets wat een huwelijk met jou noodzakelijk zou meebrengen, en hem zelfs nu reeds door de connectie met jou boven het hoofd hangt. Het zou hem misschien een maand troosten, een half jaar desnoods, maar voor géén man beteekent de vrouw de heele wereld en al houdt hij ook nog zooveel van haar, zij kan hem nooit schadeloos stellen voor het verlies van zijn oude vrienden, van de positie in zijn kring — hem nooit verzoenen met de gedachte, maatschappelijk een uitgestootene te zijn. Dus als je werkelijk echt van mijn zoon houdt, en ik ben er van

'

'.■■

-_ -re^. -ygr-^v

dit voortdurend voor oogen houden — je moet het offer van je liefde brengen voor het welzijn van Reginald, omdat een huwelijk met jou, zijn ongeluk, zijn ruïne zou beteekenen. Niet om jou persoonlijk," voegde ze er haastig en sussend aan toe, „maar om de maatschappelijke gevolgen. En bedenk ook, dat dit huwelijk jouzelf geen geluk zou brengen. Wil je me vóór ik wegga, beloven, dat je zult doen, wat ik gevraagd heb?" „Kunt u me niet een bedenktijd laten vóór ik u een belofte geef?" smeekte Winifred, nog steeds schreiend. „Ik word nog gek! Ik o, ik ben zoo ongelukkig — ik heb toch geen moeite gedaan om hem te krijgen; hij heeft mij gezocht. Hebt u dan geen medelijden?" „Zeker heb ik dat — ik heb medelijden en óók vertrouwen. Vertrouwen in jou, in je gezond verstand en in je oprechte liefde voor mijn zoon, waardoor je tot het besef zult komen, dat zijn geluk 't zwaarst moet wegen en je jouw verlangens daarvoor op den achtergrond moet stellen. Denk er dan nog maar eens over en ik ben er van overtuigd, dat je je moeilijk offer heldhaftig zult brengen — ter wille van hèm. Liefde die niet tot offers bereid is, is den naam liefde niet waard!" Na deze pathetische ontboezeming zweeg ze even, om te vervolgen: „En nu wordt het mijn tijd. Als je eens wist hoe verschrikkelijk het mij spijt, dat het zoo loepen moet!" Opnieuw een pauze, waarin ze het meisje met neergetrokken wenkbrauwen recht in het gezirlil In 1 „Ik kan toch

REMBRANDT THEATER AMSTERDAM BRENGT STEEDS DE BESTE PROGRAM MA'S

THELMÄ THODD

I

De zangeres Henriette Sala trad in het Kurhaus te Scheveningen met het orkest onder leiding van Carl Schuricht op.

De pianist Alfred Cortot speelt te Scheveningen met orkest onder leiding van Carl Schuricht.

■

"7

-^ wwmwwwfimm&wm

maar niet de gredachte van me afzeten, dat ik je eerder gezien heb — het lijkt warempel wel iets uit een droom! Dag kind — ik ga. Ik moest het doen, helaas, maar ik vond het erg pijnlijk. Ik mag je wel een kus geven, hè? Hier is mijn kaartje — je komt me wel even opzoeken, om je besluit mee te deelen, nietwaar? Ik twijfel er overigens heelemaal niet aan, hoe dat zal uitvallen — je' zult mijn verwachtingen in de waarachtigheid van je liefde niet beschamen. Nu, dag hoorP Winifred was niet in staat iets te zeggen — haar tenger lichaam schokte van het snikken en Lady Carshaw vertrok in een soort van steelsche haast. Toen ze was heengegaan, liet Winifred zich op de sofa vallen. Haar krampachtig schreien bedaarde langzamerhand en ze vond voldoende kalmte om het gesprek van zoo even te overdenken. De geraffineerde argumentatie van de deftige bezoekster werkte als een sluipend vergif. Niet vergeefs had Lady Carshaw een beroep gedaan op haar waarachtige liefde, die Reginalds geluk zwaarder zou laten wegen dan haar eigen verlangen, op haar ridderlijkheid, op haar moed, op de bereidheid tot martelaarschap, die in iedere rechtgeaarde vrouw leeft. Een uur had ze zoo gelegen, met brandende oogen voor zich heen starend, toen juffrouw Goodman klopte, om een brief binnen te brengen, die de post zooeven bezorgd had. Het was een bericht van 'n theater-agent, wiens deur ze letterlijk plat geloopen had om een baantje; of om precies te zijn, het was een brief op zijn zakenpapier, die de uitnoodiging bevatte tot 'n samenkomst met „een cliënt" op Moore House, Derwent Road bij Uxbridge, welke samenkomst wellicht kans zou bieden op een aanstelling. Ze had den brief ternauwernood gelezen, toen er weer geklopt werd. Het was ' Sir Reginald; ze herkende zijn klop onmiddellijk. „De hemel sta me bij," zuchtte Winifred. „Hoe moet ik in vredesnaam volbrengren wat mijn plicht is om te doen " Maar de brief in haar hand, met zijn belofte van zelfstandigheid, gaf haar wat kracht, en een weinig vertrouwen mengde zich in haar bitterheid. XVIII. WINIFRED BARLETT GAAT HAAR NOODLOT TEGEMOET, Winifred, doodsbleek, stond op om hem te ontvangen. Ofschoon het haar hart brak, had ze haar besluit genomen. Ze zag nu den weg, dien haar plicht tegenover den man, dien ze liefhad, haar voorschreef. Ze moest haar rol spelen, ze moest hem in

den waan brengen, dat ze niet van hem hield. Lady Carshaw kon tevreden zijn over het resultaat van haar bezoek.... Het kwam in haar onbedorven geest niet op, dat dit bezoek een machinatie was, op touw gezet door de samenzweerders voor wie haar aanwezigheid in Engeland een gevaar was en dat ook Reginalds moeder, te goeder trouw opkomend voor het geluk van haar zoon zooals zij dat in haar bekrompenheid zag, zonder het te weten een werktuig in hun handen was geweest. Met luchtigen stap kwam Sir Reginald binnen, „Ik heb nieuws, Winnie," begon hij vroolijk, maar na één blik op haar gezicht, stiet hij verschrikt uit: „Wat is er in vredes naam aan de hand?'' „Met wie?" was de kwasi-verbaasde wedervraag. „Met jou. Je ziet zoo verschrikkelijk bleek." „Werkelijk? Er is toch niets met mij." „En je hebt ook gehuild; dat kan ik duidelijk zien." „Dacht je?" „AbsoluutI Toe, vertel me nu, wat scheelt er aan." „Waarom zou ik het jou vertellen als er iets aan scheelt?" Sir Reginald stond paf. „Aan wien zou je het anders vertellen dan aan mij?" Deze voor de hand liggende repliek ontroerde Winifred en worstelend met 'n brok in haar keel, slaagde zij er in koel te antwoorden: „Ik voel me niet goed vandaag — je zou me een groot plezier doen als je nu heenging en misschien een anderen keer terugkwam." „Wat een toonl En dat tegen mijt Heb ik iets verkeerds gedaan? Winnie, wat is er toch?" „Dat heb ik je gezegd. Ik voel me niet goed. Ik heb geen behoefte aan je gezelschap — vandaag." „Poe, wat 'n vertoon van majesteit! Ik moet bepaald iets op mijn geweten hebben. Maar wèt? Zou je niet zoo goed willen zijn mij in te lichten wat ik misdreven heb?" „Je hebt niets misdreven." „Dat heb ik wèl. Ik begrijp het best. Het is om wat ik gisteren over Helen Tower heb gezegd. Je bent jaloersch." „Waar geen liefde is, kan ook geen jaloezie zijn," klonk het heesch. Sir Reginald kon niet zoo gauw woorden vinden. Het duizelde hem, hij had een gewaarwording alsof hy een striemenden klap in het gezicht had gekregen. Eindelijk lukte het hem iets te zeggen. „Dan ben ik wel een erge pechvogel, Winifred."

Die rij doperwtjes staat er mooi bij, Piepa.

DE EENIGE DIRECTE VORM . Een weemoedig lachje trok over zijn gezicht. Het kostte Winifred de grootste moeite om niet uit te roepen:„Geloof er toch niets van," maar ze beet zich op de bleeke lippen en dwong zich met al haar energie om de woorden, die haar op de tong brandden, binnen te houden, „Het komt wel onverwachts, deze onthulling," merkte Sir Reginald een tikje sarcastisch op, „Maar is het de waarheid?" „Ja." „Dus je houdt niet van me, Winifred?" „Ik mag je heel graag." „Gaat je gevoel niet dieper?'' „Neen." „Toe, zeg dat niet, liefste, het doet zoo'n pijn." „Ik vind het ellendig als je verdriet hebt, maar ik — ik kan er niets aan doen, heusch niet." „Dus je hebt wel medelijden met me?" O*

ja.

M

"

„Maar hoe komt het dan toch, dat ik den sterken indruk van het tegenovergestelde heb gekregen? Ik kan het niet helpen, Winifred, maar ik geloof, dat de fout bij jou ligt.- Jij liet me hopen, misschien zonder het zelf te willen, dat je me gelukkig zoudt maken. Je had moeten zorgen, dat die verkeerde meening niet bij mij kon postvatten en de waarheid — wel daarmee had je me toch niet zoo rauw en onbarmhartig op het lijf hoeven te vallen." „Ga zitten alsjeblieft. Je bent niet billijk tegen mij. Ik wist niet, dat je van me.." „Je wist niet, dat ik van je hield? Dèt is niet waar, meisje." „Ik bedoel, ik wist niet, dat je zoo véél van me hield. Ik begreep wel, dat je me aardig vond, maar Ik dacht, dat je dat je wel, zoo'n beetje met me flirtte, zooals ik misschien ook met jou gedaan heb." Sir Reginald was nu totaal van zijn stuk gebracht. „Ben jij het werkelijk, die ik dat hoor zeggen, Winifred?" hijgde hij. „Het lijkt wel of ik droom en of de stem van een vreemde me in de ooren klinkt. Heb jij met me geflirt? Maar dat kèn toch niet — het moet een ander meisje zijn, die me dat vertelt." Hij zweeg even; toen vervolgde hij hoofdschuddend, en op langzamen, triesten toon: „Neen, dit komt tè plotseling; zoo iets moest niet mogen gebeuren." (Wordt vervolgd).

,W

fejT'f ~li .-.ü ?rr v -30-

DONATIE AAN

HET

SUPPLETIEFONDS

Q&mó vcmaUidk - - ^aeamägi Zegt de vergelijking, zeggen de afbeeldingen U niet genoeg? — De lidtiweerkaatsingen doen zoowel bij zijde als bij het haar zachtheid en soepelheid vermoeden, beide roepen door hun glans vorm en lijn in het leven. Geeft Uw haar dezen glans door een regelmatige verzorging mei Zwartkop "Haarglans", dat bij ieder pakje Zwarikop - Shampoon is gevoegd. Zwartkop-Shampoon met "Haarglans" is verkrijgbaar in de soorten: Maartviooltjes, Kamillen en Lavendel. NieuwI Voor blondines!Zwartkop-Shampoon "Blond-Speciaal"geeft aan donkerblond geworden haar de natuurlijke blonde kleur terug!

ZWARTKOP-SHAMPOON

VAN HET ALG. PENSIOENFONDS VAN NEDERLANDSCHE TOONEELISTEN KANTOOR : AMSTERDAM STADSSCHOUWBURG KAMER 38, TEL. 32954 GEMEENTE GIROREKENING DER FIRMA LIPPMANN, ROSENTHAL & CO A A 480

met &£cuargicuw en SchuimMt

Het Kookboek voor ü EEN FRISSCHE GELAATSKLEUR

Zoo |ulst is verschenen de geheel om* gewerkte en uitgebreide zesde druk. Een volledig handboek voor allen, die het koken, de behandeling der ge« rechten, de keukeninrichting, de voeding enz. enz. willen leeren. MET TALRIJKE ILLUSTRATIËN Ingenaaid f3.75 Gebonden f4.75 Het beste kookboek, dat In den laat» sten tijd Is verschenen. Verkrijgbaar In eiken Boekhandel

Om Uw frlsieh« teint te behouden mo«t da huid gezond zi|n en de huldporlin goad kunnen functionneeren. Maar welke zorg U ook aan Uw toilal voor den nacht besteedt, om Uw galaat van da onzulvarhadan, dia ar zich op habban varzamald, te bevrijden, zult U slecht» aan goad resultaat bereiken door hat garagald gebruik van

UITGAVE VAN A.W. SIJTHOFF'S UITG.MIJ N.V. TE LEIDEN

LAIT INNOXA Knip deze advertentie uit, zend ze mei 40 cent in postzegels aan Richard Wernekinck & Co., U ontvangt een keurig doosje monstert.

Goudsbloemen-

•^M

PIPPA

AAN OUDE • TOONEELISTEN IS 'N GEREGELDE OF ÉÉN' ENKELE

HET MELKDIEÊT VOOR DE HUID

■-'T

MIJN

VAN HULP

■■■BBH^H

t'.'.ww.-wM

Het meisje: „Hij zegt, dat ik zijn eenige schat ben. Wat denk je: zou dat nu een liefdesverklaring beteekenen of bedoelt hij, dat hij failliet is?" „Ik kom van het verhuurkantoor, mevrouw," zei het dienstmeisje. „Ze zeiden, dat U een meisje noodig hadt." „Maar ik doe al het werk zelfl" antwoordde mevrouw. „Dan is dit juist een beste betrekking voor mij, mevrouw I"

Vraagt steeds

„APOLLO-KAARSEN" Groote lichtsterkte, voordeeiig in het gebruik

BOUGIES^ANTIQUES Een sieraad voor kroon en kandelaar

De Stearlne-Kaarsenfabrtok „APOLLO" Schiedam Geveetlgd 1870

■■■■■,■■

HERIhhERIhG

Woorden van ßcp Ottcn

Muziek van Guus Betlem Jr.

^^

Eens. wel twin-tig jaar ge - Ie - den. Zag 'kjc ^g^bJ^il I , "

■n ■»!)■, -.n.tum-tje U«..(e

slaan. s>aan.

Rond en Ronden

blo-zend. blo-zend. nog ee,

^^

^^^ ^

,-.

—v.. «„

^E

oioe-mig jurk-je

je

armp-jes Al-door

^mm ^^^^^^^^^

zachtjes heen en l^

weer

E«»n Hoin «^^ • Een klem pop-je-en

je

En na lange, lange jaren ^»e ik je nu weer terug, Kijk. je staat wéér in m'n tuintje. Uch. de tijd ging ook zoo vlug. Ja. het wil me eensklaps lijken Dat hij zelfs heeft stilgestaan, je hebt nóg je blonde haren... Nog een bloemig jurkje aan..

staar-de Vol van

' ' lief-de daar-op

' neer!

En je wiegt wéér in je armen Het beschuttend voor den wind. Neé. nu niet een leelijk popje Maar je eigen mooie kind! Kijk., je werd een beetje gróóter, Maar het meisje, rond en klein. Had den glimlach, die vertelde Hoe j als moeder ééns zoudt zijn 11

MAISON ODIOT 7 PLACE DE LA MADELEINg, Fabriek van Artisüek , Zilverwerk Gevestigd in

7690

PARIJS

Specialiteit voor geschenken in zilver en verzilverd metaal

GROOTE KEUZE IN KUNSTVÓORWBRPBN UITGBVOBRD NAAR ONTWERPEN UIT ELKE STIJLPERIODE Verich^nt wekeiyks - PrUs per kwartaal f. l.ws. Red. en Adm. O.laewater 22, Lelden. Tel. 700. Postrekenlnfl 41880.

,