Alpine Magazine
Jubileum Historie Alpine Magazine Test Mégane RS R260 en Twingo RS Mégane R26 Radical
e 12.50 ISSN 1872-0803
www .club
rena
ultsp
o rt i v
es.nl
/ dec embe r 200 8
nummer
geschiedenis
Historie van het Alpine Magazine Door: Elmar Werkman en de vorige hoofdredacteuren en vormgevers
24
Eind 1985, het Alpine Magazine eerste jaargang, nummer 1 ziet het levenslicht. Ongeveer vier jaar na de oprichting van de CRS, waarin nieuwsbrieven voor de nieuwsvoorziening hebben gezorgd, komt Fred Bangma, toenmalig bestuurslid, met het idee een magazine uit te gaan geven. Het idee achter het magazine is dat er in de nieuwsbrieven weinig ruimte is voor interessante artikelen. En we schrijven 1985, de eerste Personal Computers doen hun intrede maar internet en e-mail is voor particulieren nog zeker geen gemeengoed, laat staan een forum. Nu, eind 2008 en 49 Alpine Magazines verder kunnen we concluderen dat het initiatief van Fred zeer succesvol is geweest. Het AM is uitgegroeid tot een volwaardig automagazine. Een magazine waarvoor veel CRS-leden lid zijn geworden en gebleven. Rubrieken zijn gekomen en gegaan, of later onder een andere naam weer opgedoken, maar vanaf het eerste nummer biedt het AM een gevarieerde mix tussen autonieuws, en dan vooral over sportieve Renaults natuurlijk, clubactiviteiten, interessante clubleden, historie en techniek. In dit artikel komen de vorige hoofdredacteuren en vormgevers aan het woord. Dat zijn de clubleden geweest die de basis hebben gelegd voor het Alpine Magazine. Ze hebben de volgende vragen beantwoord: 1 Wat was de leukste belevenis in je tijd als hoofdredacteur? 2 ... en was er ook een minst leuke belevenis? 3 Hoe leef je je tegenwoordig creatief uit? 4 ... en rijd je nog steeds in een sportieve Renault?
Fred Bangma, hoofdredacteur van AM 1-4 1 Het leukst was zonder meer de presentatie van het eerste Alpine Magazine tijdens de wintermeeting op zaterdag 14 november 1985 te Harderwijk door de toenmalige voorzitter Wim van Teeffelen. Maanden van voorbereiding waren hieraan voorafgegaan. Denken, overleggen met de voorzitter die als klankbord fungeerde. Wij botsten vaak over van alles en nog wat. Ik had ideeën, hij had ideeën. En dat strookte niet altijd met elkaar. Vragen, vele vragen, over wat het mocht kosten, hoeveel wij er gingen maken, hoeveel bladzijden, wie gaat er schrijven, etcetera. Als bestuurslid heb ik
uiteindelijk de knoop doorgehakt. Er kwam “een halfjaarlijkse uitgave van de R 5 Alpine Club voor eigenaren van de R 5 Alpine, R 5 Alpine Turbo en 5 GT Turbo” met de naam Alpine magazine. Alles werd geschreven en gevuld door één persoon, dat is nu ondenkbaar. In 1985 waren computers nog niet ingeburgerd. Een deel van de tekst, voor de eerste Alpine Magazines is door een secretaresse op mijn werk uitgetypt en geprint. In de pauzes natuurlijk, dat wel. Daarnaast typte ik thuis nog op een typemachine -zonder correctielint. De eerste exemplaren van het Alpine Magazine zijn nog gestencild. Weten de jongere clubleden dan waarover ik het heb? Het Alpine Magazine werd ingebonden met een gelijmde rug. De stapel gestencilde magazines werd onder een pers gezet en de ruggen allemaal tegelijk geplakt/ ingebonden. Na droging werden ze stuk voor stuk losgesneden. Wij hadden net het bestuurstumult achter de rug of de 5 GT Turbo wel moest worden toegelaten. Waar was toch de naam ALPINE gebleven? Gelukkig denken wij in 2008 heel anders over de 5 GT Turbo, nietwaar Chris, Jochem en vele andere 5 GT Turbo bezitters? Wat er ook altijd leuk aan was: de presentatie en het rijden met de nieuwste sportieve Renaults, maar dat geldt nu eigenlijk nog steeds. 2: Naast de altijd opdoemende deadline om kopij aan te leveren is er nog het volgende wat ik mij kan herinneren. De introductie van de Phase II 5 GT Turbo. Na een weekend sturen met een demo van Renault Nederland, stond ineens de temperatuurmeter in de verkeerde hoek en kwam er stoom onder de motorkap vandaan. Wat bleek? Het zwarte kunststof expansievat was uit zijn stalen beugel getrild en de poelie had er een gaatje in geslepen. Ik heb het toen gedicht met polyester hars en netjes gemeld bij inlevering
van de demo. Geen probleem overigens. Je ziet: meer leuke belevenissen dan minder leuke. En zo hoort het ook te zijn. 3: Een tijd lang heb ik niets gedaan voor het Alpine Magazine, inmiddels waren andere hoofdredacteuren mij opgevolgd en was het blad steeds verbeterd. Toch een goed idee gehad destijds, nietwaar? Nu schrijf ik alweer een tijdje voor het Alpine Magazine. Mijn vaste rubriek “Op schaal” is inmiddels wel bekend. Ik barst van de creativiteit, die kan ik onder andere kwijt in het verzamelen en verbouwen van voornamelijk 1/43 Renault miniaturen en een deel in de schaal 1/18. Diorama’s met een thema bouwen, bijvoorbeeld. Restauratieobjecten heb ik ook nog staan. Deze staan al veel te lang, maar wat in het vat zit, verzuurt niet. 4: Onze dagelijkse auto is een werkpaard, een Dacia MCV. Veel waar voor het geld. Met mooi weer rij ik rond in mijn 5 Alpine Coupe. Ieder jaar word hij gekeurd, en in orde bevonden om weer de weg op te gaan. Destijds heb ik met deze auto veel slalomwedstrijden gereden, maar na de restauratie in 1997 ben ik er voorzichtiger mee geworden. Dat jaar zijn we in deze auto getrouwd en nu rij ik er rally’s mee bij de CRS. Je moet er gewoon mee RIJDEN vind ik, dan geniet je er het meeste van.
25
Bert Heida, hoofdredacteur van AM 5-26 Het is begin jaren ’80 als ik door Dirk-Jan Hofmans wordt besmet met het Renault 5 Alpine Turbo virus. Mijn eerste auto was een zeer betrouwbare maar ook heel trage, saaie en ook nog oranje Japanner. Eén ritje in dat verlaagde, zwarte bommetje van D.J. en ik was verkocht. Het zag er niet alleen flitsend uit maar wow, wat een acceleratie. Dat wilde ik ook. Zo werd ik in 1986 eigenaar van een zwarte Renault 5 Alpine Turbo, mocht ik clublid worden en maakte ik kennis met ene Wim van Teeffelen. Zoals Dirk-Jan mij enthousiast maakte voor Renault, zo maakte Wim mij enthousiast voor de Club en het Clubgevoel. Al snel werd ik actief lid, bestuurslid en hoofdredacteur van het Alpine Magazine. Geweldige jaren waren dat. Samen met Jan Jaap Speelman knutselde ik tijdens lange avonden met bier, whisky en sigaren het A.M. in elkaar. Later werd dat knutselwerk op de computer gedaan.
26
Zo maakte ik kennis met alweer een bijzonder persoon, Valentijn Ocheda. Creatief, gepassioneerd en enthousiast. Het AM komt dankzij hem op een hoger niveau. Nu geen bier en sigaren maar 2 keer per jaar de Afsluitdijk richting Heerhugowaard om de laatste hand te leggen aan weer een Magazine. Er ontstaat een redactie met o.a. René de Bonte die later hoofdredacteur zal worden. We vergaderen meestal in Emmen in het kantoor van mijn werkgever. In totaal ben ik 12 jaar hoofdredacteur ge-
weest. Een periode waarin ik geweldige ervaringen heb gehad. Rij-impressies met allerlei Renaults, soms heel bijzonder. Zoals de Spider die Renault Nederland ter beschikking stelde. Of de A110 en de Clio Williams van clubleden. De artikelen die ik met veel plezier (Renauceros) maar soms ook met veel bloed, zweet en tranen schreef. Het genoegen van een nieuw, geslaagd clubblad, vers van de drukkerij. Toch zijn het vooral de mensen die ik in al die jaren heb leren kennen en waarvan een aantal echte vrienden zijn geworden. Bij twee van hen mocht ik zelfs bij hun huwelijk als getuige optreden. Toch was het niet altijd leuk en fijn. Ook bij een autoclub ontstaan er wel eens problemen. Wat precies de aanleiding was weet ik eigenlijk niet meer. Op enig moment ontstaat er echter trammelant. Ook binnen het bestuur. Wim krijgt veel kritiek van een aantal leden en dat is voor mij het moment dat ik ook minder enthousiast wordt. Twee jaar na zijn afscheid ga ik nog door als hoofdredacteur. Dan is het genoeg geweest. Zeker als er gezeur komt over (het werk en de kosten van) Valentin. Weliswaar krijg ik het erelidmaatschap maar het is toch met een enigszins katterig gevoel dat ik afscheid neem. Het blijkt wel prettig om buiten je normale werk even geen verantwoordelijkheden en deadlines meer te hebben. Toch gaat het op enig moment weer kriebelen. Eerst wordt het de buurtvereniging die een secretaris nodig heeft. Dan heeft de zwemclub van mijn zoon dezelfde functie vacant, ben ik inmiddels ook voorzitter en schrijf ik natuurlijk
het nodige voor het clubblaadje. De autoclub is in de loop der jaren steeds meer op de achtergrond gekomen. Nog een paar keer doe ik mee aan de circuitdag en bezoek ik een enkele meeting. Een verhuizing, meer verantwoordelijkheid op het werk, het gezin, sociale verplichtingen en de andere verenigingen eisen hun tijd. Het dagelijks vervoer is nog steeds Renault maar nu een lease auto (Laguna 2.0 Diesel) Onder de carport staat de inmiddels 25 jaar oude, niet meer zo frisse maar nog steeds charmante verschijning in zwart met rode accenten. De Renault 5 Alpine Turbo van een wat aangekomen maar nog steeds charmante, bijna 50-jarige, grijzende voormalig hoofdredacteur. Niet meer zo snel, maar schrijven dat kan hij nog wel.
Jan Jaap Speelman, art director van AM 6-13 1: De leukste belevenis in mijn tijd als vormgever van het Alpine Magazine was de periode dat Bert wegens omstandigheden bij mij in huis kwam wonen. Handig was dat zeker voor de voortgang van het AM. Nou ja handig….? We aten en dronken regelmatig in de binnenstad van Groningen. Dus het AM kwam wat later op die avonden aan de orde. Maar als we de drive weer hadden gevonden, waren we niet te stoppen. Het origineel van het AM bestond uit een ringband, overladen met transparante insteekmappen, met daarin de originele teksten van Wim. De taak van Bert was het aanvullen van deze teksten en ik verzorgde de creatieve saus erover. Onder het genot van vele sigaren, bier, whisky en muziek, kwamen vele creaties tot stand. In die tijd kwamen we letterlijk met knippen en plakken erg ver. 2: In mijn redactietijd was de minst leuke belevenis, het moment dat je het eerste exemplaar van het AM onder ogen kreeg, het snelle nerveuze doorbladeren, en vervolgens zwaar teleurgesteld te zijn over de drukkwaliteit. Uiteindelijk werd deze oplage volledig herdrukt. 3: In de tijd van het AM werkte ik als ontwerper bij Vos Interieur in Groningen. Daarna heb ik een negen jaar een eigen ontwerpbureau gehad aan huis. Tegenwoordig heb ik de dagelijkse leiding over Rejovorm Interieurbouw in Leek. Wij ontwerpen en bouwen interieurs op maat voor de particuliere en zakelijke markt. 4: De liefde voor Renault is altijd gebleven. In een garage staat al zeker 13 jaar onze rode 5 Alpine Turbo uit 1984. Rijden zal hij ooit nog eens gaan doen… Twee jaar geleden hebben wij een stoere oranje Clio RS gekocht van 2004, antraciet kleurige velgen, dubbel pijpje, lekker geluid… Oude tijden gaan weer herleven!
Valentin Ocheda, grafisch vormgever van AM 15-31 1: In 1992 nam ik de complete vormgeving van Wim over. In die tijd was DTP nog redelijk nieuw. Door de complete lay-out op de Mac te maken kon er gemakkelijk met teksten en foto’s geschoven worden, iets dat alleen met de Mac kon. Er was geen weg meer terug. Het was ondanks de digitalisatie toch pionieren. Zeker als je weet dat de Mac waarop ik mijn eerste uitgave, nummer 15, maakte maar 8Mb RAM geheugen had en een 40Mb harde schijf. Het enige handwerk dat nog gedaan moest worden, was het scannen van de foto’s. Digitale fotografie bestond toen nog niet. Wim van Teeffelen en Bert Heida zorgden voor de ‘input’ en ik weer voor de ‘output’. Ik printte de door mij vormgegeven pagina’s uit en deze werden per post verzonden naar de redactie. E-mail bestond nog niet. Als het magazine bijna klaar was kwamen Wim en Bert naar Heerhugowaard om de puntjes op de ‘i’ te zetten. Na een dag hard werken beloonden we onszelf met een heerlijk diner in het restaurant De Filosoof in Heerhugowaard. Daar filosofeerden we alvast over het volgende magazine. Als Bert zag dat het goed was, stak hij altijd tevreden een sigaartje op. Het waren lange maar heel erg leuke dagen waar ik met veel plezier op terugkijk. Het was een tijd van passie, vriendschap en trots. 2: Eh.... zullen we het daar maar niet meer over hebben? 3: Na tien jaar bij een reclamebureau gewerkt te hebben ben ik
27
begin 2000 mijn eigen grafische ontwerpstudio begonnen. Mijn werkzaamheden lopen uiteen van het ontwerpen van huisstijlen, magazines en advertenties tot cosmeticaverpakkingen. Maar het meeste werk haal ik uit de entertainmentindustrie. Dagelijks werk ik aan CD- en DVD-producties voor artiesten uit binnen- en buitenland. Een hoogtepunt in mijn carrière was het krijgen van een officiële gouden plaat van Universal Music voor mijn ontwerpwerk, in maart 2008. Verder verzorg ik al acht jaar het clubblad ‘De Alpine Revue’ voor de Alpine Renault Club Nederland. 4: Uiteraard. Als je het virus eenmaal te pakken hebt, raak je dat niet snel meer kwijt. Nadat ik mijn Clio 16V in 2000 had weggedaan, kocht ik in september van dat jaar een zwarte Renault Alpine V6 Turbo. Mijn vrouw Hanneke reed toen nog in een witte Renault 5 GT Turbo. Als gezinsauto hebben we nu een Espace 3.5 V6 Initiale, zeg maar een Alpine met bagageruimte. Nu de kinderen nog klein zijn (10 en 5), passen we gelukkig nog met ons vieren in de Alpine. Verder rijd ik bij slecht weer een Laguna Break 2.0 16V en heb ik nog steeds een Fuego GTX 2 liter in de stalling staan. Overigens ga ik meestal heel sportief op de fiets naar mijn werk; ik heb een bedrijfspand op slechts 400 meter van huis. Ideaal!
René de Bonte, hoofdredacteur van AM 27-40
28
1: Veel. Tjonge, wat heb ik eigenlijk in veel club- en niet clubauto’s gereden en meegereden. Van 5 Alpine tot Mégane RS, ouwetjes als de 8 Gordini, maar ook de Ford Focus RS staat me nog bij als een heel prettig scheurijzer. Allemaal leuk. Ik zal wat hoogtepunten (in mijn ogen) uit mijn tijd als hoofdredacteur ophalen. De Sport Spider, die hoog in mijn “als ik veel geld zou heb-
ben” top tien staat, zit er niet bij. De test die ik daarmee heb gedaan, viel nog onder het hoofdredacteurschap van Bert. Maar voor ik wat herinneringen aan auto’s ophaal, begin ik het uitspreken van mijn trots op het AM. Het had uitstraling, mooie foto’s, goeie inhoud. Daardoor opende het AM deuren. Met behulp van de “titel” hoofdredacteur, een fraai AM en een beetje brutaliteit zijn heel wat perskaarten voor verschillende autoshows (Genève, Frankfurt, Amsterdam) geregeld. Auto’s bij dealers, “wildvreemden” die belangeloos meededen met reportages, allemaal geen probleem. Even wapperen met een AM was genoeg. Mooiste reportage? Eigenlijk is er niet te kiezen. Maar als het dan echt moet… Op 1: met zes “gelijkgestoorden” en de Clio V6, Clio Williams en Mégane Coupé 2.0 16V (AM 34), via België naar Noord Frankrijk, fantastische binnenwegen, met nauwelijks verkeer. Heerlijk! De test met drie Renaults en drie Peugeots op nummer 2, dit was een bewerkelijke aangelegenheid: met 12 man koffiedrinken - tussen het testen door eten in mijn garage - rijden en foto’s maken en contacten leggen, praten en verhalen uitwisselen. De trip naar vergane buitenlandse circuits met de Mégane RS en de Mégane RS Trophy (AM 40) op nummer 3. Heel bijzonder om de twee Méganes direct na elkaar te rijden. Dan voel je ook wat Renault Sport met de Trophy heeft veranderd ten opzichte van standaard RS. Maar die twee Méganes roepen ook wat melancholie op. Snel, veilig, maar gepolijst. De rauwe kantjes van vroegere sportieve Renaults (bijvoorbeeld de 5 GT Turbo) zijn verdwenen, maar dat hoort waarschijnlijk bij deze tijd. Was vroeger dan toch alles beter…? 2: Op testgebied een keer de bibbers gehad. Tijdens de reis met de Clio V6 ging
het bijna mis. Vanuit Metz zochten we de Autobahn richting Saarbrücken op. Geen limiet, maar wel veel bochten. Ik reed als bijrijder voorop mee in een Clio Williams. Teller tegen de 220 en V6 naderde zienderogen. De opdoemende bocht naar rechts kneep toch meer dan gedacht en de V6 zou bijna tegen de Williams aanrijden, dus de V6 piloot liftte het gaspedaal. De Clio stond meteen achterstevoren en maakte in een wolk van bandenrook een paar pirouettes om weer met de neus in de rijrichting tot stilstand te komen. Niks geraakt, geen schade, behalve een gekrenkt ego. Als hoofdredacteur had ik de schrik goed te pakken. Ik voelde me als hoofdredacteur wel verantwoordelijk. 3: Creatief uitleven? daar zorgen drie kinderen wel voor. Of anders muziek, film en in mijn job als interim-manager heb ik ook zelden “a dull moment”. Toch kriebelt het nog weleens, maar aan de andere kant is zes jaar hoofdredacteurschap ook mooi geweest. 4: Helaas, mijn clubauto, een 5 GT Turbo, heb ik al jaren geleden van de hand gedaan (geruild voor een set winterbanden met velgen). Het wagenpark bestaat nu uit een Espace, een Twingo en, ahum, een lease Opel… (die bevalt zo slecht dat ie alleen zakelijk wordt gebruikt).
Uiteraard zijn Fred, Bert, Jan Jaap, Valentin en René niet de enigen die grote bijdragen aan het AM hebben geleverd. Oud-voorzitter Wim van Teeffelen heeft jarenlang veel redactiewerk voor het AM gedaan en de fotografie verzorgd. Ook Wim Wieringa heeft in de beginjaren van het AM heel wat films volgemaakt, nog allemaal op ouderwetse wijze - dus maximaal 36 keer kans op een goede foto op één rolletje. Tegenwoordig schieten we met het huidige materiaal makkelijk een tien- of twintigvoud van dit aantal, terwijl er uiteindelijk niet meer foto’s dan vroeger geplaatst kunnen worden, met uitzondering van plaatsing op de clubsite dan. En dan Wil Beekhuis, al jarenlang de corrector die alle kopij doorleest en ervoor zorgt dat er geen taalfouten doorheen glippen. Wil is eind 1993 redactielid geworden en nog steeds actief als corrector. Hiermee is zij niet alleen het langst zittende redactielid, ook is ze het oudste clublid.
Hieronder volgt een selectie van een aantal bijzondere Alpine Magazines. AM’s die een mijlpaal betekenden of anderszins van belang waren. Bij het doorlezen van de oude magazines was het soms moeilijk de clubleden van toen te herkennen, weelderige haardossen, snorren, baarden en buitenmodel brillen leken wel gebruikt met het doel om iedere vorm van herkenning in de toekomst te voorkomen... AM 1 telde 20 pagina’s en werd los verkocht voor ƒ 3,50. Toezenden kon ook, dat kostte ƒ 6,00. De voorpagina werd gesierd door de bekende foto van de zwarte 5 Alpine. Hoofdartikelen waren een test van de 5 Alpine uit Auto Revue en een test van de 5 GT Turbo uit De Autogids. Beide gekopieerde artikelen, 1-op-1 gekopieerd inclusief de foto’s. Op de achterzijde een advertentie van Veban, adverteerder van het eerste uur. Initiatiefnemer en hoofdredacteur Fred Bangma was zo overtuigd van het bestaansrecht van het Alpine Magazine dat hij er zelfs eigen geld in geïnvesteerd had. AM 5 verscheen in december 1987, aantal pagina’s en prijs waren hetzelfde als AM 4. Bert Heida volgde Fred op in de functie van hoofdredacteur. Bert kon voortbouwen op de fundamenten die Fred had gelegd en de productie werd professioneler, de druk werd voor dit nummer verzorgd door het Stencil en Offsetburo “Alco” in Harderwijk. Zij bestaan nog steeds, alleen stencilen is er tegenwoordig niet meer bij! De prijs voor een abonnement steeg nu naar ƒ 25 per jaar, met als toevoeging “De Magazines worden zwaar gesubsidieerd door de Clubkas.” In dit AM was de eerste eigen test te vinden, in de eerdere nummers werd gebruik gemaakt van gekopieerde of vertaalde buitenlandse artikelen. AM 6 verscheen in de zomer van 1988 en zag er radicaal anders uit. Weliswaar een zwartwitfoto op de voorpagina maar wel met blauwgekleurde letters. Er werd gladder papier gebruikt met een dikkere omslag (nummer 1 tot en met 5 waren op tamelijk grof maar wel goedkoop kopieerpapier gedrukt). Jan-Jaap Speelman bemoeide zich vanaf dit nummer
29
met de lay-out en hiermee werd de stap naar een professioneler ogend magazine gezet. De redactie groeide naar zo’n acht vrijwilligers en de 70 pagina’s kostten ƒ 10. AM 10 was het 1e lustrumnummer en was op mooier, gladder papier gedrukt dan de voorgaande exemplaren. AM 10 telde 88 pagina’s en kostte ƒ 17,50. De verschijningsdatum van november 1990 was veel later dan bedoeld, maar dat werd verklaard door computerproblemen. Altijd een goed excuus bij vertragingen. Interessant was de rubriek “Aan de redactie”, waarin ingezonden brieven werden behandeld. Er was namelijk een nieuwe compacte, snelle Renault geïntroduceerd, de Clio 16v. Verdeeldheid alom: “Zeer spijtig zou ik het vinden als deze meervoudig onverzadigde kleppenwagentjes tot ons Clubje zouden toetreden”. Gelukkig zijn de nieuwere modellen wel toegelaten, anders had de Renault 5 Alpine en GT Turbo Club en later de CRS waarschijnlijk al lang niet meer bestaan. AM 12 was het jubileumnummer waarin het 10-jarig clubbestaan werd gevierd en verscheen in augustus 1991. Diverse gepensioneerde postbodes hebben nog rugklachten als ze aan dit AM terugdenken; 124 pagina’s dik en meer dan een halve kilo zwaar! De prijs was deze maal opgelopen tot ƒ 22,50. Op de voorpagina een Clio 16V, het bestuur was zo verstandig geweest dit type toe te laten tot de club. In het stuk van de voorzitter een toekomstbespiegeling, Wim van Teeffelen schreef: “Ik ben benieuwd hoe het er over pakweg 5 tot 10 jaar uitziet .... Hebben we dan bij elke meeting ook een kinderprogramma en komt DirkJan met een verlengde Espace met zijn inmiddels antieke Coupe op een trailertje erachter BW’s rijden...?” Het eerste is niet echt realiteit geworden, het tweede wel. Hoofdartikel was de redactietest van de Clio 16V, met fraaie foto’s en dito opmaak.
30
AM 15 van maart 1993 viel direct op door een andere vormgeving, clublid Valentin Ocheda, grafisch vormgever van beroep, stelde zijn kennis en tijd beschikbaar om de vormgeving van het AM op een nóg hoger plan te krijgen. Op de voorpagina dit keer geen foto maar een tekening van de 5 Alpine Turbo van Cor Poelsma, getekend door de nieuwe vormgever. In het stuk “Van de voorzitter” de melding dat de naam van de club per 6 juni 1993 werd veranderd in de huidige: Club Renault Sportives. Dit AM betekende ook een grote stap vooruit wat betreft de opmaak en dat resulteerde in een vermindering van het werk van de hoofdredacteur en de vormgevers. Jan Jaap Speelman was als art director
betrokken bij AM 5 tot en met 10, vanaf nummer 11 verzorgde de toenmalig voorzitter de vormgeving. De opmaak van het AM heeft vanaf dit nummer alleen nog maar digitaal plaatsgevonden, geen handmatig knip- en plakwerk meer! Sinds AM 15 is de opmaak uitsluitend met Apple computers gedaan. AM 19 verscheen in mei 1995, iets later dan bedoeld. Hierdoor was AM 19 wel zeer actueel, de voorpagina werd gesierd door een tekening van de Sport Spider, die net was geïntroduceerd. René de Bonte deed zijn intrede als redactielid en schreef in één keer vier artikelen. Vele artikelen zouden nog volgen, tot aan AM 40 en ook nog daarna. Omdat de Spider uit Dieppe kwam en geen Alpine-badge had, werd deze auto direct clubauto, dit tot groot verdriet van de Alpine Renault Club Nederland, die volgens onze voorzitter hierdoor slechts een toekomst als klassiekerclub restte. De afgelopen jaren zijn de geruchten sterker dat de volgende sportieve Renault wel weer eens Alpine zou kunnen gaan heten ... Zou de
CRS dan de klassiekerclub voor sportieve Renaults gaan worden? De rubriek Uitsmijters werd heel passend gevuld met een geheel verzonnen ruzie tussen de ARCN en de CRS over wie de Sport Spider als clubauto mocht toelaten. AM 22 verscheen in augustus 1996, ter ere van het 15-jarig bestaan van de club. Dit keer geen auto op de goudkleurige voorpagina. Ook nu weer een wat dikkere uitgave, 96 pagina’s voor ƒ 24,95, de hoogste prijs ooit voor een los nummer betaald, maar dat wordt natuurlijk verklaard door het goud op de voorpagina. Uitgebreide aandacht voor de eerste vijftien jaar in een groot en sfeervol artikel met zwart-wit foto’s in een sepiatint. De Mégane Coupé 16V was inmiddels geïntroduceerd, de rij-impressie die door Bert werd gemaakt was getiteld “Pittig Wijfie”. Dit werd aan het eind van het artikel als volgt verklaard door Bert: “In de 5 dagen van ons samenzijn heb ik een hechte band met deze dame gekregen. Ik val voor vrouwen die uitstraling hebben, die lekker in hun
vel zitten en niet moeilijk doen. Een dame waarmee je lol kunt hebben, maar die ook gewoon doet wat moet gebeuren. Geen modepop maar ook geen feministe. Gewoon een pittig wijfie ..... Mégane.”
maar het was het wachten waard zo kan ik uit eigen ervaring vertellen. Iets langer wachten was overigens verstandiger geweest, want de Clio V6 Phase II rijdt aanmerkelijk beter dan de Phase I.
AM 26 was het laatste nummer met Bert als hoofdredacteur en verscheen in januari 1999. In AM 25 had Bert zijn afscheid al aangekondigd, wetende dat hij een uitstekende opvolger had gevonden in René de Bonte, waardoor de continuïteit van het AM gewaarborgd was. Als dank voor alle inspanningen gedurende vele jaren werd Bert tot erelid verkozen in de algemene ledenvergadering van november 1998. Op de voorpagina een foto van het prototype van de Clio V6, die in oktober 1998 debuteerde op de Salon de l’Automobile in Parijs. “Een realistische studie voor een straatversie die direct is afgeleid van de Clio Renault Sport Trophy”, schreef Wim van Teeffelen in een vertaald artikel over de Clio V6. Het zou nog ruim twee jaar duren voordat deze auto leverbaar werd,
AM 32 verscheen in januari 2002 en zag er anders uit dan de voorgaande 17 magazines. Het AM werd vanaf deze uitgave opgemaakt en gedrukt door een nieuwe vormgever, Drukkerij Verloop, op een flinke steenworp afstand van het woonadres van René. Geen prijs in guldens meer: € 9,50 kostte dit exemplaar en dat zou de prijs ook blijven tot en met nummer 42. Het hoofdartikel was de rij-impressie van de Clio V6. En deze zelfde Clio V6 werd in dit nummer vergeleken met zijn voorvader, de 5 Turbo, beschikbaar gesteld door Wil Beekhuis. René kreeg de kans bij deze door Autoweek georganiseerde ontmoeting aanwezig te zijn. De V6 was lastig via de importeur te reserveren maar nadat autojournaliste en –coureur Henny Hemmes van René een Alpine Magazine had gekregen, was ze niet te be-
roerd om deze auto een middagje uit te lenen voor een rij-impressie. In dit nummer ook voor het eerst een kleurenkatern, met daarin de Clio RS 2.0 16V Phase II. AM 37 van juli 2004 had als hoofdartikel een uitgebreide test van maar liefst zes auto’s, waarvan drie clubauto’s. Deze test was een logistiek hoogtepunt, met daarin een vergelijking tussen drie sportieve Renaults en drie sportieve Peugeots. De auto’s waren beschikbaar gesteld door importeurs en clubleden en de deelnemers en redactieleden hadden een koude maar zeer vermakelijke testdag met de zes Franse sportievelingen. Niet dat het in juli koud was, maar wel medio april toen de test werd gehouden. Verder in dit nummer de vergelijking van de Clio V6 Phase I en II en omdat we ook een Nissan 350Z tot onze beschikking hadden, voor het eerst aandacht voor een Japanse auto in het AM! Dat is sindsdien niet meer voorgekomen, alhoewel het niet tot boze brieven of opzeggingen heeft geleid.
31
Het hoofdartikel was de rij-impressie van de Clio V6. En deze zelfde Clio V6 werd in dit nummer vergeleken met zijn voorvader, de 5 Turbo, beschikbaar gesteld door Wil Beekhuis. In dit nummer ook voor het eerst een kleurenkatern, met daarin de Clio RS 2.0 16V Phase II.
32
AM 40 van december 2005 werd het laatste nummer met René als hoofdredacteur. Zijn afscheid werd in stijl genomen: een reis langs de circuits in Chimay en Reims met de Mégane RS van Niko Feijten en de Mégane RS Trophy, beschikbaar gesteld door Renault Nederland. Na ruim zes jaar en 14 AM’s hoofdredacteurschap gaf René de spreekwoordelijke pen aan mij door. (Het doorgeven van een toetsenbord had geen zin, ik ben al jarenlang overtuigd Apple-gebruiker.) In dit AM ook een afscheid van het voorzittersduo Jan van Bezouw en René de Bonte. Maar er werd niet alleen maar afscheid genomen in dit nummer: de Clio RS Concept werd gepresenteerd en die bleek uiterlijk heel dicht in de buurt te komen bij de huidi-
ge Clio RS, met uitzondering van de volledig verchroomde wielen die gelukkig in de productieversie achterwege zijn gelaten. AM 43 was de eerste van de Alpine Magazines in de huidige vorm. Om productie-
en verzendkosten te besparen, besloot het bestuur om Renault Report op te heffen en uitnodigingen en verslagen weer in het AM op te nemen. Bijkomend voordeel was dat het AM ook actueler nieuws kon brengen omdat de verschijningsmaanden
maart, juni, september en december werden. Vanaf dit nummer verzorgt clublid Bea van den Brink de vormgeving, waardoor de lay-out in één keer danig opgefrist werd. De prijs werd verlaagd naar € 4,95 en het aantal pagina’s werd teruggebracht
naar 40. Door het lagere aantal pagina’s kon het AM nu ook geniet worden in plaats van gelijmd, hetgeen ook aan de door het bestuur geëiste kostenbesparing heeft bijgedragen. Vanaf AM 46 werd het aantal pagina’s met vier uitgebreid om de ver-
houding tussen advertentiepagina’s en redactionele pagina’s beter in balans te brengen. In nummer 50, mijn laatste AM, hebben we alle registers opengetrokken om een onvergetelijk jubileumnummer te maken, geheel in kleur deze keer.
33
NIEUWE RENAULT LAGUNA COUPÉ SUCCES KUN JE OOK ANDERS LATEN ZIEN
www.renault.nl
4 WIELBESTURING • V6 dCi 235 • GARANTIE 3 JAAR OF 150.000 KM *
68 * hetgeen wat als eerste bereikt wordt.
