België - Belgique PB 131, 1080 Molenbeek Sainctlette BC 4383 P2A6269
maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 331
Afgiftekantoor 1081 Brussel 8 Ver. uitg. G. Cool, PB 131, 1080 Molenbeek Sainctelette
Februari 2014
L E E V N E V E N E T T I Z E B N E K J 85 RI G N I K L O V E B D L E R E W T F L E ALS H s t r i j d s o l i d a r i t e i t s o c i a l i sm e
Foto: Millionair Fair, een beurs van superrijken die alle redenen tot feesten hebben.
Baptiste
bedraagt in theorie 33,99%. Maar in de praktijk zorgen de vele cadeaus aan het patronaat zoals de notionele intreset jaar is nog niet ver gevorderd, maar premier Di Rupo (PS) heeft er al heel wat familiefeestjes op taftrek ervoor dat de effectieve belaszitten. Hij trok naar het Wereldeconomisch Forum in Davos, de Cercle de Wallonie,... Zijn boodschap tingvoet in 2009 onder de 10% dook. is duidelijk: “België is op de goede weg.” Een meerderheid van de bevolking merkt daar niet veel In 2012 zorgden de notionele intresvan. Er is geen economische groei en de jobs die erbij komen, volstaan niet om de verdwenen jobs bij bedrijfssluitingen en herstructureringen te compenseren. Bovendien gaat het doorgaans om onstabiele en laag taftrek en gelijkaardige maatregelen ervoor dat de gemeenschap ongeveer betaalde jobs. 20,4 miljard euro misliep. Het volstaat om te kijken voor welk heid zit immers ingebakken in het ka- gezinnen is de weg naar de armoede De daling van de effectieve belaspubliek Di Rupo sprak: de rijksten, de pitalistische systeem. Met het huidige steeds korter, zeker als er een job ver- tingvoet is algemeen gekend. De grogrote bazen en hun machtigste ver- besparingsbeleid worden de tegenstel- loren gaat. te multinationals in ons land betalen dedigers. Hij stelde zich voor als hun lingen nog verder uitgediept. Nooit De hervorming van de uitkeringen het minste op hun vaak grote winsten. ‘nederige dienaar’. Dat klopt: Di Rupo eerder in de geschiedenis waren er zo- voor werklozen in 2012 voorzag een Bedrijven als ArcelorMittal, Electrabel, doet er alles aan om de privileges van veel technologische mogelijkheden en daling van het bedrag van de uitkerin- Janssen Pharmaceutic, ABInbev,... de allerrijksten te verdedigen en de rijkdom. Met die rijkdom is het moge- gen met 25%. Daarbovenop komt er doen gouden zaken. gewone werkenden en hun gezinnen lijk om iedereen degelijke levensvoor- op 1 januari 2015 de stopzetting van voor de crisis te laten opdraaien. Zijn waarden te bieden. Dat gebeurt echter de inschakelingsuitkering voor onge- Wie profiteert? het immers niet de ondernemers die niet. Terwijl een kleine elite steeds rij- veer 55.000 mensen. In 2010 bedroeg “aan de basis van de welvaart” liggen? ker wordt, kent een groeiend deel van een gemiddelde werkloosheidsuitkeIn het België, “waar alles goed gaat”, Dat wij alle rijkdom creëren met onze de wereldbevolking armoede, miserie ring 27% van het gemiddelde jaarloon. leeft ongeveer 15% van de bevolking arbeid wordt gemakshalve aan de kant of barbarij. Twintig jaar eerder was dat nog 42%. onder de armoedegrens terwijl de 20% geschoven. Volgens hen doen wij niets Ongetwijfeld is dit percentage sinds rijksten 61% van het financieel vermoanders dan profiteren van het systeem. Van onzekerheid naar 2010 nog verder afgenomen. gen in handen hebben. Voor ons blijven Vooral de werklozen die een uitkering armoede de rekeningen aangroeien onder druk krijgen, worden momenteel onder vuur België: een fiscaal paradijs van besparingsplannen die telkens genomen. De overgrote meerderheid van de meerdere miljarden euro opbrengen. De kloof tussen arm en rijk is nog bevolking heeft het moeilijk: een alVoor de werkgevers en andere fiscale Voor hen gaat het erom dat de miljarnooit zo groot geweest. Zelfs de we- gemeen besparingsbeleid, loonstop, vluchtelingen is België ‘the place to be’. denwinsten worden veiliggesteld. reldelite vreest dat dit tot onstabiliteit hervorming van het vervroegd pensi- Er is immers geen belasting op grote Na één tot drie jaar werkloosheid en massaprotest zal leiden. Oplossingen oen, versnelde afname van de werk- vermogens en amper op de bedrijfs- moet een gezinshoofd rondkomen met hebben ze niet, steeds grotere ongelijk- loosheidsuitkeringen,... Voor heel wat winsten. De vennootschapsbelasting 1.090,70 euro per maand, een samendoor
H
Na actiedag: gesprek met woordvoerder melkveehouders P5
Cuba: nieuwe strijd voor oude uitdagingen P 10
wonende met 483,86 euro per maand. Tegelijk wordt moord en brand geschreeuwd door de grote managers van de publieke bedrijven als wordt voorgesteld dat hun jaarloon zou beperkt worden tot 290.000 euro... Als dat “misionarislonen” zijn, zoals Luc Vanden Bossche beweert, wat is een uitkering van 483,86 euro per maand dan? Wie zijn nu eigenlijk de profiteurs: diegenen die proberen te overleven met een inkomen dat ervoor zorgt dat er op het einde van het loon (of uitkering) nog een stuk maand over is? Of diegenen die zich in luxe wentelen en eigenlijk niet meer weten wat ze met al hun geld moeten doen? Bij de start van het nieuwe jaar verklaarde Anne Demelenne van het ABVV dat de hervorming van het werkloosheidsstelsel een sociale ramp betekent. In het kader van de verkiezingen zouden er acties komen om de eisen “aan de gevestigde partijen over te brengen”. Op die kringen moeten we niet rekenen. We hebben nood aan een actieplan om de strijd tegen de neoliberale plunderpolitiek te stoppen. Dat moeten we koppelen aan de opbouw van een politiek instrument dat onze belangen vertegenwoordigt.
ABVV Charleroi publiceert antikapitalistisch noodprogramma P 8-9
thema Binnenland
de
Linkse Socialist
verkiezingen: PVDA, Véga en Gauches Communes
Consequent links versterken en, vooral, daarna het potentieel benutten door
I
Boris Malarme
n een interview werd Anne Demelenne, algemeen-secretaris van het ABVV, gevraagd naar haar reactie op de opkomst van de PVDA (Partij van de Arbeid). Ze verklaarde: “De PVDA heeft een bestaansrecht, het is een partij die het debat vooruithelpt. Ik vind het enkel jammer dat links verdeeld wordt, dat hebben we nu niet echt nodig in België.” Eens te meer komt een deel van de vakbondsleiding af met het argument dat het “zonder de PS erger zou zijn”.
Die retoriek zit velen dwars na het historische offensief van verzwakt, maar integendeel versterkt. Dit debat is vandaag crude regering-Di Rupo tegen onze sociale verworvenheden. Het ciaal. De heersende klasse in België wil de periode na de veris deze woede bij de syndicale basis die tot uiting komt in de kiezingen – een periode van vier jaar zonder verkiezingen, wat oproep van het ABVV van Charleroi om de krachten van con- eerder uitzonderlijk is in ons land – gebruiken om het ritme en sequent links te verenigen en om te bouwen aan een alternatief de omvang van de besparingen op te drijven. Het scenario van links van de PS en Ecolo of nog in de standpunten van de al- een nieuwe regering-Di Rupo geniet de voorkeur. Het is immers gemeen-secretaris van de CNE (de Franstalige bediendenbond beter om boven het besparingsbeleid een lakje ‘sociaal’ vernis van het ACV). aan te brengen. De heersende klasse vreest dat een harde rechtse Verschillende ervaringen in andere landen hebben overigens regering met de N-VA zodanig veel olie op het vuur zou gieten eerder aangetoond dat de opkomst van nieuwe linkse formaties dat een veralgemeend verzet volgt. het debat over linkse ideeën en hun steun in de samenleving niet
Groeiend gehoor voor linkse ideeën Samen met de ontwikkeling van de als ‘Geneeskunde voor het Volk’ en een bredere component van de georgaPVDA sinds de gemeenteraadsverkie- de campagne voor een miljonairstaks, niseerde arbeidersbeweging te vormen. zingen, kent ook de lancering van het het heeft de verdienste dat het ook een Dat is waarom LSP eraan deelnam. Na nieuwe boek van partijwoordvoerder aantal basiselementen van het marxis- het vertrek van de publieke figuur Erik Raoul Hedebouw, ‘Première à Gauche’, me aanbrengt. De Bruyn, die zijn verkiezingsresuleen zeker succes. De voorstellingsavonEr is echter ook een laag van jonge taat als een mislukking zag, beraadt den in Luik, Charleroi en Brussel brach- antikapitalisten en werkenden die zich Rood! zich over haar oriëntatie en zal ten honderden aanwezigen op de been. niet in de PVDA en haar benadering het niet deelnemen aan de komende Het boek beperkt zich niet tot de voor- vinden. In Vlaanderen probeerde de verkiezingen. stelling van initiatieven van de PVDA beweging Rood! samen met anderen Anderzijds is er de beweging Véga, rond de Luikse politieke coöperatieve met dezelfde naam (op wiens lijst LSP enkele kandidaten had bij de laatste gemeenteraadsverkiezingen) en voormalig Ecolo-parlementslid Vincent Decroly. Véga vindt een zeker gehoor. Vincent Decroly legde op verschillende voorstellingsavonden uit dat de campagne van het Front des Gauches (1) hem ertoe had aangezet om het politieke toneel terug te betreden na een onderbreking van enkele jaren. Hij stelde ook dat hij van anti-neoliberalisme is geëvolueerd tot antikapitalisme. Op de voorstellingsavonden hoorden we standpunten die opmerkelijk linkser waren, dan wat we doorgaans horen van de Luikse politieke coöperatieve Véga. De nieuwe beweging Véga wordt op 1 februari officieel gelanceerd op een meeting in Charleroi. De beweging stelt drie pijlers voorop: “ecologie, socialisme en democratie”. Ook voor Voormalig Ecolo-parlementslid Vincent Decroly Véga kunnen de ecologische proble-
Grote PVDA-delegatie op de 1 Mei optocht in Antwerpen men slechts aangepakt worden door te Decroly telkens de tijd om aan te geven breken met het kapitalisme en door ze dat hij de oproep van het ABVV van te verbinden met de sociale kwestie, Charleroi steunt en zich kan vinden in zoals onder meer de verdeling van de het antikapitalistische tienpuntenprorijkdom. Het valt nog af te wachten hoe gramma (zie pagina’s 8 en 9). deze drie pijlers zullen geconcretiseerd worden op vlak van programma en acti- 1) Het Front des Gauches was de naam viteiten. Véga lijkt zich meer te richten van een alliantie die werd gesloten tusop het verenigingsleven dan op de geor- sen de PC, LCR, CAP, PH, Vélorution ganiseerde arbeidersbeweging, maar op en LSP/PSL voor de verkiezingen van de voorstellingsavonden nam Vincent mei 2010.
Nood aan eenheid ter linkerzijde De kiezers die zich willen verzetten teDat is waarom LSP in mei 2013 een We betreuren die opstelling, maar zul- de werkenden voor de crisis willen la- tie ter linkerzijde niet uit. We weten nog gen het sociale afbraakbeleid van de ge- voorstel aan de volledige linkerzijde for- len vermijden om kandidaten naar voor ten opdraaien. niet of een electoraal akkoord tussen vestigde partijen kijken vaak eerst naar muleerde voor lijsten ‘PVDA-Eenheid’ te brengen waar dat een hindernis zou In Brussel wil LSP samen opkomen Véga en Gauches Communes mogelijk de PVDA. Die partij wil vijf verkozenen om samen naar de verkiezingen van 25 kunnen vormen voor linkse verkozenen. met de Humanistische Partij en al wie is. Het systeem van lijstverbinding voor halen: twee in Antwerpen, twee in Luik mei 2014 te trekken. Na enkele maanden We houden rekening met het feit dat de wil aanknopen met de positieve er- de regionale verkiezingen in Brussel voor de federale en regionale parlement, zonder antwoord kwamen er uiteindelijk eerste radicaal-linkse verkozenen sinds varingen van de lijsten van ‘Gauches biedt de mogelijkheid dat een stem voor en een verkozene in het Brusselse parle- enkele ontmoetingen, die openhartig en de jaren 1980 de arbeidersbeweging in Communes’ bij de gemeenteraadsver- Gauches Communes of voor PVDA niet ment door de kiesdrempel van 5% te om- vriendschappelijk waren, maar waar ons zijn geheel kunnen versterken. Dat zou kiezingen. Véga kondigde aan dat het betekent dat de kans op een linkse verzeilen met een lijstverbinding. De PVDA werd gezegd dat er enkel eenheid was ook een politiek debat creëren dat gun- aan de Europese verkiezingen zal deel- kozene afneemt. Het laat integendeel toe is momenteel het best geplaatst om een met organisaties die niet meer de am- stig is voor alle componenten van de nemen, maar heeft nog niet beslist over om naargelang de overtuiging voor een deel van de ruimte links van de SP.a/PS bitie hebben om zich uit te bouwen en linkerzijde, in een klimaat dat vandaag een deelname aan de regionale verkie- linkse lijst naar keuze te opteren. en Groen/Ecolo aan te snijden. dat wij bijgevolg niet kunnen meedoen. gedomineerd wordt door diegenen die zingen in Brussel. Het sluit een allian-
Gauches Communes in campagne Het is mogelijk om een brede electorale steun te verwerven op basis van een openlijk socialistisch programma en om een verkozen positie te gebruiken om de arbeidersstrijd op het terrein zelf te versterken. Dat is wat de recente overwinning van Kshama Sawant in Seattle heeft aangetoond. Dit was tevens het onderwerp van een opmerkelijk debat dat LSP in de Brusselse gemeente Sint-Gillis organiseerde. In dezelfde zin organiseert Gauches Communes op 1 februari een actie voor gratis openbaar vervoer en tegen de tariefverhogingen van de MIVB die in het Brusselse parlement werden goedgekeurd (zie ook pagina 6). We mobiliseren in de wijken en onder jongeren. Met de steun van een verkozene zou een dergelijk actief verzet een breder gehoor kunnen vinden. Dergelijke campagnes en acties rond concrete eisen moeten verbonden worden met een politiek alternatief dat vertrekt van de behoeften van de werkende en hun gezinnen en niet van wat ‘realistisch’ is binnen de grenzen van de bestaande middelen in het kader van een kapitalistisch systeem. Net zoals meer dan 80% van de bevolking steunen wij het idee van een belasting op de grote fortuinen. Maar hoe kunnen we een kapitaalsvlucht vermijden? Met halfslachtige maatregelen zullen we er niet komen. We
moeten stoutmoedig opkomen voor een beleid dat weigert om de overheidsschulden terug te betalen en overgaat tot de nationalisatie van de banken en andere sleutelsectoren van de economie onder democratische controle. Op die manier kan er een radicaal plan van massale publieke investeringen komen voor werk, koopkracht, huisvesting, onderwijs, milieu, gezondheidszorg, cultuur,… Na de verkiezingen, samen verder werken rond de oproep van ABVVCharleroi!
Wat de exacte samenstelling van de volgende regering ook zal zijn, ze zal dienst doen als hoofdkwartier voor een harder besparingsoffensief op alle machtsniveaus. In het verzet zal er nood zijn aan een verenigd front links van sp.a/PS en Groen/Ecolo rond een programma zoals voorgesteld door het ABVV van Charleroi. Een electorale versterking van een – of meerdere – componenten van de linkerzijde moet aangegrepen worden om de oproep voor een breed politiek verlengstuk van de werkenden, dat pluralistisch en respectvol is voor de verschillende componenten, kracht bij te zetten.
ons onze standpunt mening
www.socialisme.be Februari 2014
Alle gevestigde partijen aanvaarden de afbraak van sociale verworvenheden, de meningsverschillen beperken zich tot de nuances
De keuze niet beperken tot het ultraliberalisme van de N-VA en het neoliberalisme van de PS
D
e recente voorstellen van de sociaaldemocraten waren opvallend. De sp.a kwam met maatregelen als de werkcheque voor werkzoekenden of het verhogen van de loopbaanvereiste voor het pensioen en de volledige afschaffing van het brugpensioen. Het gaat om asociale maatregelen, cadeaus aan het patronaat waar de Vlaamse ‘socialisten’ amper nog een linkse retoriek voor verzinnen. Bij de PS wordt gesproken over een be- zullen volgen. lasting op de grote huiseigenaars, met Alle andere partijen lijken zich te pohet idee van een belasting op hoge huur- sitioneren tegenover de ‘extremen’, de inkomsten. Dat is in werkelijkheid geen N-VA en de PS. De N-VA wil de wersociale maatregel, de eigenaars zouden kenden en hun gezinnen hard laten bloede hogere factuur natuurlijk doorreke- den en gebruikt daarvoor een retoriek nen in de huurprijs. De PS weet overi- die steeds meer ‘antisocialistisch’ is. De gens heel goed dat de andere partijen PS kan de voorzet van N-VA dankbaar op dit punt niet volgen. Het gaat om binnentrappen. Het biedt de Franstalige vrijblijvende aankondigingen zoals er ‘socialisten’ immers de kans om te verde komende vier maanden nog veel mijden dat de campagne gaat over de 21
Onderonsje op het Wereld Economisch Forum van Davos: Kris Peeters, Elio Di Rupo en koning Filip
miljard euro die werd bespaard door de regering-Di Rupo. Van de 69 jaren na het einde van de Tweede Wereldoorlog, zit de Belgische sociaaldemocratie er binnenkort 50 in de regering. Sinds 1988 maakt de PS onafgebroken deel uit van de regerende coalitie. De afgelopen jaren werd stelselmatig een neoliberaal beleid gevoerd. Het is dat beleid dat het ongenoegen voedt dat steeds meer mensen doet zoeken naar alternatieven op het ‘traditionele establishment’. De N-VA werd op die basis groot. Naarmate de steun voor de andere partijen door hun neoliberale beleid te veel werd ondermijnd, werd de PS het belangrijkste wapen van de Belgische werkgevers. Bij iedere asociale maatregel en elke verkiezing wordt gerekend op de volgzame leiding van het PS-netwerk bij de vakbonden, mutualiteiten,... om zo de woede onder de werkenden onder controle te houden. Het ontbreken van een sociaal beleid wordt vervolgens gerechtvaardigd met de stelling dat de PS ‘niet alleen’ in de regering zit. Zal de keuze beperkt zijn tussen PS en N-VA? Zeker niet. De economische elite en hun politieke strategen verkiezen een regering-Di Rupo II die snel overgaat tot nieuwe besparingen. Maar als de verkiezingsresultaten het vereisen, is een rechtse sociaaleconomische regering rond de N-VA en dus waarschijnlijk zonder de sociaaldemocratie niet uitgesloten. Dat zou een hard asociaal beleid inhouden, waarna de PS zich kan opwerpen als de ‘redder van de kleine man’ en nadien opnieuw de
macht kan overnemen om de nieuwe verworvenheden van de werkgevers te verdedigen. We mogen niet staan toekijken terwijl ze onze verworvenheden aanvallen. Terwijl zij zoeken naar de beste manier om ons voor de crisis te laten opdraaien, moeten wij de nodige instrumenten van verzet proberen uit te bouwen. Het PSargument van ‘zonder ons zou het erger zijn’ wordt ter linkerzijde steeds meer in vraag gesteld door syndicale initiatieven en de eerste successen van consequent links. Dit proces zal versnellen. Er wordt gezegd dat er nog nooit zoveel rijkdom in ons land was, maar ook de ongelijkheid was nooit zo groot. De 85 rijksten in de wereld bezitten evenveel als de armste helft van alle mensen. Het is voor die rijken dat Di Rupo de rode loper uitrolde op het Wereld Economisch Forum in Davos. De enige reden waarom de ongelijkheden in ons land nog niet zo groot zijn als in sommige andere landen is overigens de kracht van de arbeidersbeweging die lang heeft gevochten om stelsels van collectieve solidariteit af te dwingen. Het is weinig waarschijnlijk dat er voor de verkiezingen nog grote besparingsmaatregelen zullen komen. In die periode moeten we ons syndicaal en politiek voorbereiden op het verzet dat nodig zal zijn na de verkiezingen. Dit moet de arbeidersbeweging en de jongeren toelaten om zo sterk mogelijk deze strijd aan te gaan. De verkiezingsperiode biedt mogelijkheden om ons te versterken en in die zin voor te bereiden. Laat ons die kans grijpen!
Confederalisme: hoe verdelen om te heersen? door
Anja Deschoemacker
C
onfederalisme, je ontsnapt niet meer aan de term. Door de ene verguist als “opstap naar het separatisme”, door de andere net aangeprezen als “democratisch”. Het sterk technische en academische karakter van de discussie maakt dat de meeste mensen dergelijke artikels gewoon overslaan. Geen probleem voor de Belgische elite die wel van wat publieke onverschilligheid houdt om haar beslissingen te kunnen nemen door wat oude mannen samen te brengen in oude kastelen.
Confederalisme kan op verschillende manieren geïnterpreteerd worden. De CD&V wil een belangrijker pakket bevoegdheden nationaal houden, terwijl de N-VA op vlak van financiering bijna enkel nog de BTW nationaal laat, die bovendien enkel mag dienen om de staatsschuld af te bouwen. Bijna enkel defensie blijft nog federaal, gefinancierd via dotaties vanuit de deelstaten. De CD&V heeft ondertussen al een aantal Europese collega’s ingeschakeld om duidelijk te maken dat de N-VA-ideeën door de EU niet aanvaard zouden worden. Beide partijen willen met hun ‘confederalisme’ de Vlaamse en Waalse arbeidersklasse uit elkaar drijven om zo een harder besparingsprogramma te kunnen doorvoeren. Het verschil tussen hen beide is voornamelijk dat CD&V daarbij geen terugkeer wil naar de onstabiliteit van de jaren 1970-’80 die volgde op het harde besparingsbeleid. De rust kwam toen pas terug in ’87-’88 met een rooms-rode regering die haar banden met de vakbondsleidingen gebruikte om een enorme structurele beparingsoperatie (Globaal Plan, 1993) door te voeren. De N-VA denkt zich te kunnen permitteren daarmee geen rekening te houden, de burgerlijke partijen weten door scha en schande beter. En dan is er Open Vld die zich opnieuw bekeerd heeft tot het ‘federalisme’, waarbij ze confederale elementen uit de staatsstructuur wil verwijderen. Het is onwaarschijnlijk dat dit de dis-
cussie met de Franstalige partijen zal vergemakkelijken. Een aantal van de ‘confederale’ elementen (pariteit in de federale regering, belangenconf lict, dubbele meerderheden, …) zijn er net gekomen onder druk van de Waalse regionalisten om de Franstalige minderheid te beschermen tegen opgelegde dictaten van Vlaanderen. De Franstalige partijen verdedigen min of meer het status quo, hoewel o.a. bij de PS ook regionalistische stemmen opgaan. Het gekrakeel tussen de Franstalige instellingen, tussen Brussel en Wallonië, tussen regionalisten (die meer bevoegdheden of ronduit autonomie willen voor het Waalse en het Brusselse Gewest) en communautaristen (die vooral gericht zijn op de Franstalige Gemeenschap, enige tijd terug hernoemd tot Federatie Wallonië-Brussel, waarbij het bestaan van Vlamingen in Brussel feitelijk wordt ontkend), komt niet zo vaak aan bod in de Vlaamse pers, maar in de Franstalige pers is het schering en inslag. Om de verwarring compleet te maken, worden al deze termen in België oneigenlijk gebruikt. Aparte regio’s beginnen samen te werken en besluiten tot de vorming van een confederatie, waarbij beslist wordt een aantal centrale beleidsterreinen gezamenlijk te bepalen. Als dit lukt, wordt dan verder gegaan met de vorming van een federale staat (waarin een centrale staat wordt gecreëerd, met behoud van een aantal
N-VA-kopstukken De Wever, Weyts en Jambon bevoegdheden voor de deelstaten). De uiteindelijke uitkomst in een periode van kapitalistische opgang is de unitaire natiestaat waarbij het hoogste niveau voorrang heeft op de lagere. Wat we in België zien, is de ontrafeling van de unitaire staat, samen met bitterheid tussen de verschillende regio’s, zeker niet een positief proces van eenmaking. En dan moet nog beslist worden uit welke eenheden dat toekomstige België moet bestaan. De Vlaamse en Franstalige Gemeenschap (dominante visie in Vlaanderen)? De drie gewesten Vlaanderen, Wallonië en Brussel (dominant in Franstalig België)? Of vier eenheden gezien de minister-president van de Duitse Gemeenschap heeft laten verstaan dat zij de gewestbevoegdheden (nu bij Wallonië) zelf willen beheren. Vier verschillende opties (federalisme, confederalisme, unitaire staat of splitsing) voor twee, drie of vier eenheden – je zou voor minder de discussie aan de ‘experts’ overlaten... De arbeidersbeweging heeft zich in het verleden al vaak laten meeslepen door de nationale programma’s van de burgerlijke partijen. De zoektocht
naar institutionele oplossingen die het kapitalisme intact houden loopt echter steevast uit op nederlagen voor de arbeidersklasse. De leiding van de arbeidersbeweging moet de klassenstrijd op de eerste plaats stellen. Daarvoor moet de nationale kwestie niet worden ontkend – de arbeidersklasse moet om eenheid te bereiken juist strijd voeren voor essentieel democratische eisen die soms schuilgaan achter het communautaire geroezemoes – maar moet worden begrepen dat de burgerij de nationale kwestie misbruikt voor haar eigen belangen en dat de arbeidersbeweging nood heeft aan haar eigen programma en haar eigen nationale partij die aansluiting zoekt bij de internationale arbeidersbeweging. Enkel op basis van het vooropstellen van de belangen van de meerderheid van de bevolking en het breken van de kapitalistische systeem zal een vreedzame en voor alle nationale bevolkingsgroepen bevredigende oplossing mogelijk zijn door het creëren van de mogelijkheid tot totaal vrije samenwerking tussen vrijwillige en evenwaardige groepen.
EDITO
S tephane D elcro s , lid U itvoerend B ureau LSP
door
van het van
ZO GEZEGD “10 jaar geleden.” Dat antwoordde kandidate Miss België Cindy Sabbe op de vraag wanneer de Eerste Wereldoorlog begon. Door de stress was ze naar eigen zeggen een nulletje vergeten. Sabbe doet in haar vrije tijd aan politiek als gemeenteraadslid voor CD&V in Jabbeke. Ze werd door staatssecretaris Hendrik Bogaert op de lijst gezet. Die laatste werpt zich als staatssecretaris voor ambtenarenzaken graag op als een moderne ondernemer. Zijn politiek human resources beleid in Jabbeke is alvast erg overtuigend. In het kader van de herdenkingen van het begin van de Eerste Wereldoorlog stelde de Britse onderwijsminister Michael Gove dat linkse academici ermee moeten ophouden om de populaire reeks ‘Blackadder’ te gebruiken om “mythes” over de oorlog te propageren. Tony Robinson, Baldrick in de reeks, verklaarde dat de minister moet stoppen met de leraars op de vingers te tikken. De minister stelde in de krant Daily Mail dat de verkeerde voorstelling een uitdrukking vormt van “een ongelukkige drang van sommigen om denigrerend te doen over zaken als patriottisme, eer en moed”. In de Eerste Wereldoorlog vielen meer dan 700.000 Britse doden in vaak verschrikkelijke omstandigheden. De Canadese zakenman Kevin O’Leary – goed voor een vermogen van 300 miljoen dollar - vindt het fantastisch dat de 85 rijksten evenveel bezitten als de armste helft van de wereldbevolking. “Fantastisch toch? Dit zal iedereen motiveren om ook tot dat select groepje te behoren. Vechten zullen ze om de top te bereiken. Dat is de motivatie die iedereen nodig heeft.” Toen dit een verbaasde reactie teweegbracht, voegde hij er nog aan toe: “Zeg me nu niet dat je de rijkdom nog eens wil herverdelen. Dat gaat nooit gebeuren, oké? Als je hard werkt, kan je op een dag stinkend rijk worden.”
Syndicaal
de
Linkse Socialist
Vakbondsstructuren na het eenheidsstatuut: solidariteit centraal stellen
door een
D
ABVV- delegee
e media berichtten de afgelopen weken over de afvloeiingen bij het ACV, een gevolg van het verlies aan inkomsten door het ter ziele gaan van Dexia. De christelijke arbeidersbeweging ondervindt nu wat de socialistische meemaakte in de jaren ‘30 van de vorige eeuw met de ondergang van de ‘bank van de arbeid’. Wie het spel met de kapitalisten meespeelt, moet vroeg of laat de gevolgen daarvan dragen.
Behalve de financiële perikelen worden de vakbonden ook geconfronteerd met de gevolgen van de invoering van het ‘eenheidsstatuut’ voor de werknemers. Nu het onderscheid tussen arbeiders en bedienden – althans wat betreft opzegtermijnen vanaf 1/1/2014 – weggevallen is, zijn sommigen er als de kippen bij om de nodige graantjes mee te pikken.
ook van een gebrek aan collegialiteit. We kunnen zelfs eerder spreken van een brutaliteit die niet moet onderdoen voor de wijze waarop patroons met het werkvolk omgaan. De bediendenbond BBTK reageerde door te pleiten voor een opsplitsing van het ABVV in een drieledige structuur: industrie, diensten en openbare diensten. Hoewel dit logisch lijkt, zorgt ook dat voorstel voor de nodige fricties. Welke Vandaag neemt de Algemene Centrale, een traditionele arbeiderscentrale, de vakbondsstructuren? sector van de schoonmaak en bewaking De Vlaamse metaalcentrale van het onder haar vleugels. Maar dit zijn toch ABVV loste een schot voor de boeg diensten? En wat is industrie? Het disdoor te stellen dat alle bedienden in de tributiecentrum van een automobielbemetaalbedrijven nu lid moesten worden drijf, is dat nu industrie of een dienst? van de metaalbond. Behalve een mis- Nochtans worden die vandaag verteplaatst enthousiasme over het eenheids- genwoordigd door de metaalcentrale. statuut – misplaatst omdat het ook voor En moeten geprivatiseerde openbare vele arbeiders geen verbetering maar diensten dan vertegenwoordigd worden een verslechtering inhoudt – getuigt dit door BBTK of toch bij ACOD blijven?
Kort gezegd, welk theoretisch logisch het bedrijf niet functioneren. Maar de voorstel men ook formuleert, bevoegd- vakbondstructuren zijn hier niet aan heidsconflicten zullen er altijd blijven. aangepast en werken op die manier – al De manier waarop die traditioneel bin- dan niet bewust – mee aan de verdeelnen de arbeidersbeweging uitgevochten en heerspolitiek van de werkgevers. worden, getuigen niet van veel solida- Een syndicale structuur per bedrijfriteit maar kunnen eerder bestempeld site zou hieraan tegemoetkomen. Of worden als platte machtspolitiek. de werknemers die dan voor verschillende werkgevers werken allemaal lid Alles wat ons verdeelt, moeten zijn van dezelfde vakbond doet weinig ter zake. Wel de wijze waarop verzwakt ons de vakbondswerking functioneert, is LSP meent dat de kracht van de werk- van belang. nemers ligt in hun eenheid en vermogen om samen het werk neer te leggen om Strijdbare en solidaire zo de patroons op de knieën te dwin- bonden gen. Bij verdeeldheid zijn het net de patroons die profiteren. Zij doen dan ook LSP meent dat de syndicale werking al het mogelijke om verdeeldheid in de moet gebaseerd zijn op twee peilers. hand te werken, door bijvoorbeeld 101 Enerzijds is er een inhoudelijk aspect, functieclassificaties die vooral de in- een programma dat rekening houdt druk moeten wekken dat we niet alle- met de noden en verzuchtingen van maal gelijk zijn. In theorie zijn we dan alle werknemers, ongeacht hun beook voorstander om de werknemers per roepscategorie, die samen werken op werkgever te verenigen, of alle werkne- één site. Indien het gaat om een bedrijf mers van bijvoorbeeld een chemiebe- met meerdere sites, moeten alle werkdrijf bij dezelfde vakbondsstructuur. nemers over de sites gevat worden door Maar ook dat lost niet alle problemen het programma. Anderzijds moet de op. Want in bedrijven zijn steeds meer syndicale werking gebaseerd zijn op onderaannemers aan het werk, van een democratisch functioneren met schoonmaak over loonberekening tot inbegrip van rechten voor minderheIT. Zonder deze onderaannemers zou den. Een simpel meerderheidsprincipe
is niet in alle omstandigheden zaligmakend. Stel dat maar 10 van de 100 werknemers technici zijn, dan mogen de administratieve medewerkers hun meerderheid niet gebruiken om alle eisen van de technici van tafel te vegen. We denken dat de vakbonden zich moeten herorganiseren om de belangen van de werknemers zo goed mogelijk te verdedigen. Volgens ons moeten hierbij volgende uitgangspunten in acht genomen worden: - elke reorganisatie van de structuren moet gebaseerd zijn op een inhoudelijk project en niet op een project van machtsverwerving door vakbondsleiders - de hervorming van de structuren moet leiden tot een versterking van de democratische werking van de vakbonden waarbij op basis van discussie getracht wordt om beslissingen te nemen die zo breed mogelijk gedragen worden en waar er aandacht is voor rechten van minderheidsgroepen - bij de reorganisatie moet er aandacht zijn voor de gevolgen voor het personeel dat momenteel door vakbonden tewerkgesteld wordt. Het kan niet dat een vijandige overname van vakbondsleden door een andere centrale leidt tot afdankingen bij de verliezende centrale.
Gesprek met de vader van één van de slachtoffers
Bijna twee maanden na de tragedie bij Total blijven er veel vragen door
Geert Cool
O
p 19 november 2013 was er een ontploffing op de site van Total in de Antwerpse havenzone. Bij de ramp vielen twee dodelijke slachtoffers. Het wierp meteen vragen op: hoe zit het met de veiligheid bij arbeiders van onderaannemers en meer algemeen, waarom is er van veiligheid op de werkvloer geen grotere prioriteit gemaakt? Enkele weken later blijven die vragen overeind en zijn er nog bijgekomen. Vlak na kerstmis kregen we een telefoontje van een van de ouders van de omgekomen arbeiders. Bij hem thuis ontmoette ik een gebroken man en een gebroken gezin. Het enorme leed door het veel te vroege overlijden wordt nog versterkt door onduidelijkheid, openstaande vragen en gebrek aan begeleiding. Vader Guido is zelf delegee voor LBC en combineert zijn rouwproces met de strijd voor volledige openheid en duidelijkheid over wat er juist gebeurde en voor meer rechtvaardigheid bij de ‘afwikkeling’ van dodelijke arbeidsongevallen. Sinds het ongeval vernam hij niets van het onderzoek of van Total. Hij stelt zich ernstige vragen of de veiligheidsvoorschriften wel correct werden nageleefd. De werkvergunning van de twee had betrekking op een plaats die
De Total-vestiging in Antwerpen zich wat verder bevond dan waar het ongeval gebeurde. “Waarom werd de plaats van het ongeval als een ‘laag risico’ beschouwd?”, vraagt hij zich nog af. De onduidelijkheid doet pijn en laat ruimte voor allerhande insinuaties die er uiteindelijk op neerkomen dat de schuld bij de twee slachtoffers zelf moet gezocht worden. “Het ware harde werkers die hun stiel kenden”, verzekert Guido. Geen flierefluiters, maar gasten die zoals zoveel arbeiders hard werken voor hun gezin.
Na het ongeval werden onderzoeken ingesteld, maar daar hoort de familie van de slachtoffers niets van. Bij het gerecht komt er pas informatie als het onderzoek is afgerond. Van Total horen ze niets, ook geen excuses. Enkel via syndicale contacten is geweten dat er ook op Total een onderzoek plaatsvindt. Voor vader Guido is het lange wachten en de stilte moordend. Het doet hem vrezen dat er zal gezocht worden naar zondebokken of dat het onderzoek naar de ramp een doofpot wordt.
De twee werkten voor een onderaan- zijn dat de nabestaanden nu jarenlannemer van Total. Zij vielen onder de ge processen voor de boeg dreigen te metaalsector en kregen lagere lonen hebben. Bovendien is de verzekering dan in de petrochemie. Bovendien had- bijzonder beperkt. De zoon van Guido den ze geen tweede pensioenpijler met woonde terug thuis na een scheiding, bijvoorbeeld een dekking in geval van zijn ex-vrouw krijgt niets want er overlijden. De verwanten van de over- was slechts een samenlevingscontract. leden arbeiders blijDe ouders van het ven hierdoor bekaaid slachtoffer krijgen achter. Ze verliezen evenmin een vereen inkomen voor het Alle pogingen om de goeding. Voor de gezin en dreigen bo- verantwoordelijkheid begrafeniskosten venop het menselijke was er een forfait voor dit dodelijke lijden een pak financi- ongeval van zich af van 3.200 euro wat ële kopzorgen te moe- te schuiven, moeten onvoldoende was. ten verwerken. verworpen worden. Is dat hoe met naSlachtoffers van een bestaanden van doAls bedrijven arbeidsongeval bij een daarmee wegkomen, delijke slachtoffers onderaannemer kun- is het enkel wachten wordt omgegaan? nen niet zomaar het beDe st r ijd d ie op een volgende drijf waar ze werkten G u ido voe r t , is tragedie. aanspreken. Bij een moedig en terecht. eventuele fout door Hij en zijn gezin Total kan het bedrijf aansprakelijk ge- zijn jammer genoeg niet de eersten steld worden, maar het is aan de nabe- die een familielid verliezen bij een arstaanden van de slachtoffers om aan te beidsongeval in de Antwerpse haven. tonen dat er door Total een fout is be- Multinationals als Total maken grote gaan, al dan niet door onachtzaamheid. winsten, maar weigeren voldoende te Het totale stilzwijgen van het gerecht investeren in het personeel en de veien van Total maakt dat moeilijk voor ligheid op de werkvloer. In een bedrijf de nabestaanden. met enorme risico’s zou dat nochtans de Guido stelt dat de ongevallenverze- norm moeten zijn. Alle pogingen om de kering moet veranderen. “Als een mul- verantwoordelijkheid voor dit dodelijke tinational onderaannemers voor zich ongeval van zich af te schuiven, moeten laat werken, moet ze zelf de volledige verworpen worden. Als bedrijven daarverantwoordelijkheid en aansprake- mee wegkomen, is het enkel wachten op lijkheid dragen”, zegt hij. Het kan niet een volgende tragedie.
www.socialisme.be Februari 2014
sociaal
Interview met voortrekker van de melkveehouders
“De logica van verdeel-en-heers doorbreken”
interview door
O
Nicolas Croes
p 19 december was er in de Europese wijk geen doorkomen aan. Tijdens de Europese top werden vier belangrijke kruispunten rond de top geblokkeerd door honderden vakbondsmilitanten, melkveehouders die met hun tractoren kwamen, militanten van politieke en andere organisaties, geradicaliseerde jongeren,... Alles samen waren er ongeveer 2.000 betogers. De oproep voor het protest kwam van de ‘Alliantie D19-20’ die op de vooravond ook een meeting tegen het besparingsbeleid hield waarop 300 aanwezigen waren. De alliantie tussen syndicalisten en melkveehouders was opvallend. We spraken na de actiedag met Luc Hollands van de MIG, een vereniging van melkveehouders. Hij was een van de voortrekkers van de opmerkelijke alliantie en de stoutmoedige stap naar een actiever verzet tegen het besparingsbeleid.
ders van Ford Genk. Het onthaal dat we kregen was bijzonder warm, het was veelbelovend voor een toekomstige samenwerking tussen melkveehouders en arbeiders. “Het belangrijkste was de betoging van juni 2013 tegen het Europese besparingsverdrag en voor de openbare diensten. Ik kon daar over onze situatie spreken. Er waren de eerste informele gesprekken met verschillende organisaties en sectoren (Europese Actiecomités, Lokale en Regionale Besturen, CNE, Constituante.be,...). Hierna volgde een groot aantal vergaderingen met vakbondsverantwoordelijken, delegees, radicaal-linkse partijen en organisaties, NGO’s,...” Dat is hoe de alliantie D19-20 vorm begon te krijgen...
besparingsverdrag en het transatlantische verdrag, waarbij iedereen zijn eigen standpunten en argumenten zou ontwikkelen naargelang de specifieke bekommernissen. Vervolgens werd er gewerkt met algemene vergaderingen, waarop telkens een honderdtal aanwezigen waren. De eerste vergadering vond begin september plaats. Tussendoor waren er open werkgroepen over communicatie, de meeting, de actie,... Die werkgroepen waren geen gesloten bijeenkomsten, iedereen kon eraan deelnemen. “Het meest verrijkende hiervan was we met zoveel verschillende achtergronden en organisaties toch elk onze bekommernissen konden overbrengen en dat binnen een collectief project waar we onze eigenheid behielden. Wij komen versterkt uit die benadering. Mijn rol was vooral die van diplomaat, wat niet echt met mijn persoonlijkheid overeenkomt. Het was ook merkwaardig voor ons als melkveehouders om kennis te maken met een militante omgeving die volkomen nieuw was.”
Luc: “Inderdaad. Er werd een structuur opgezet met drie werkgroepen die eerst discussieerden over de acties die we zouden houden. Zo kwamen we tot het idee van een poging om de top te blokkeren voorafgegaan door een internationale mee- Wat waren de sterkste momenten? ting. Die toplui houden absoluut geen rekening met de mening van gewone mensen, ze beperken Luc: “Voor mij waren er twee sterke momenzich tot hun eigen vrienden, de multinationals en ten: het onthaal dat we bij Ford Genk en de acties speculanten. in Brussel kregen, en dan waren er ook de laat“We wilden komaf maken met de normale pro- ste algemene vergadering en de meeting van 18 testwandelingen. Met de MIG kwamen we al tot december met een enorm enthousiasme en vastde conclusie dat we naar radicalere acties moes- beradenheid onder de aanwezigen. De vertaling, ten overgaan. Maar we waren niet de enigen. Rudy de organisatie, alles liep gesmeerd. Bravo aan Janssens van ACOD-LRB (Lokale en Regionale diegenen die de organisatie ervan op zich hebBesturen) in Brussel kwam tot dezelfde vaststel- ben genomen.” ling. Zijn ‘logistieke’ kennis van de stad Brussel Acties op 19 december tegen de EU-top. Foto: MediActivista hielp ons enorm om te weten waar we blokkades Een laatste woord? zouden houden. We hebben ook een vraag gericht De Alliantie D19-20 was een nooit gezien ini- Een van de verdiensten van de alliantie D19-20 aan Di Rupo, Van Rompuy en De Gucht om ons te Luc: “Ik ben ervan overtuigd dat we op de goede tiatief dat syndicale militanten, melkveehou- was dat er over andere actievormen werd na- ontmoeten, maar zij vonden dat niet nuttig.” weg zitten. We moeten er in slagen om samen te ders en anderen bijeenbracht. Hoe kijk jij op gedacht. We merken dat er veel vragen gesteld strijden op basis van de meest volledige solidaridie samenwerking en op de acties van 18 en 19 worden over de acties tegen het besparingsbe- Het debat over meer offensieve actiemethoden teit. Het is een ervaring die geslaagd was en naar december met de poging tot blokkade van de leid. Gewoon door Brussel betogen en onder- vonden wij alvast erg positief en het debat is meer smaakt. Er werd samengewerkt door een Europese top terug? handelen met autoriteiten die toch niet naar ons zeker nog niet voorbij. Ook de wijze waarop 60-tal organisaties en iedereen wil doorgaan. We luisteren, volstaat niet. Leeft deze discussie ook de alliantie functioneerde is interessant. Kan zullen dus nog van ons laten horen...” Luc: “Het was een groot succes! Het was op zich bij de melkveehouders? je daar iets over zeggen? een gok om al die mensen rond de tafel te zetten. De vraag was of we tot een akkoord zouden ko- Luc: “In 2009 kenden de melkveehouders de ergste Luc: “We vonden het belangrijk om democraMeer info, fotoreportages en men over waar we tegen vechten? Maar we kon- crisis uit hun geschiedenis. We kregen toen voor tisch te functioneren, zodat iedereen zich in het video’s : www.d19-20.be den al snel efficiënt samenwerken. onze melk 19 cent per liter, terwijl onze produc- initiatief kon terugvinden. Er was het idee om ons “We hebben ons geconcentreerd op twee thema’s: tiekost 34 cent was. Jonge landbouwers en ande- te concentreren op het verzet tegen het Europese het besparingsverdrag en het transatlantisch ver- ren die geen reserve hadden, bezweken onder die drag. Die verdragen worden bediscussieerd zon- druk. De grote organisaties (Boerenbond, FWA, der dat wij inspraak hebben. Bovenop het pro- ABS,...) reageerden echter niet. Er ontstond een bleem van de asociale inhoud stelt zich dus ook spontane revolte in zowat heel het land, maar vooreen probleem op het vlak van democratie. Maar al in Wallonië. We sloten aan bij de Milkproducers achter deze twee specifieke dossiers bevinden zich Interest Group (MIG), dat op Europees vlak deel vooral de crisis, de afbraak van sociale verwor- uitmaakt van de EMB (European Milk Board) dat venheden, de ontmanteling van diensten voor de 50.000 melkveehouders verenigt. bevolking,... Er wordt geraakt aan de integriteit “De afgelopen vier jaar organiseerden we vier van ons land en aan de rijkdom van de gemeen- grote acties/betogingen. De sterkste was de staschap. We kunnen dat niet toelaten, we mogen niet king van de melkveehouders in 2009 toen als apoaanvaarden dat er op de kap van de mensen wordt theose 4 miljoen liter melk werd uitgegoten op een gespeculeerd door grote financiers. veld in Ciney. Ondanks het succes van die acties “Als melkveehouders worden we direct geraakt. en de beloftes die ons werden gedaan, bleven de Het transatlantisch verdrag bijvoorbeeld maakt het politici de weg naar een volledige liberalisering massale gebruik van genetisch aangepaste produc- volgen. Nu gaan er 40 boerderijen per week verten en/of hormonen mogelijk. Onze kwaliteitspro- loren in België. ducten zullen niet overeind blijven, de hele wereld “Andere sectoren betoogden ook, maar dat levermoet blijkbaar leven zoals de grote Amerikaanse de evenmin resultaat op. Waarom zouden we dan bedrijven het willen. Aangezien het besparings- niet samenwerken? De heersende politiek werkt beleid de koopkracht van de mensen aantast, zul- met het principe van ‘verdeel-en-heers’. We moelen zij wel verplicht zijn om voor goedkopere ten dat bestrijden. Na een actie in november 2012 producten te kiezen, zelfs indien die producten waarbij we aan het Europees Parlement protesniet goed zijn voor de gezondheid en het milieu. teerden, werd mij de verantwoordelijkheid gegeWij staan hierdoor in de kou en de mensen zullen ven om na te gaan of samenwerking mogelijk was. moeten inleveren op de kwaliteit van hun voed- We kwamen in contact met een Vlaamse militant, sel en hun gezondheid. Dat is waarom een brede Raf, die ons project van eerlijke melk, Fairebel, Op 19 december werden enkele tientallen jongeren opgepakt. We veroordelen dit optreden van de oralliantie nodig is. Alles is met elkaar verbonden steunde. Hij vroeg ons om chocolademelk aan dediensten en de repressie waarmee op sociaal protest wordt geantwoord. Foto: MediActivista en dus moeten we samen strijden.” te bieden aan de kinderen van de stakende arbei-
thema sociaal
de
Linkse Socialist
Een aanslag op de vrijheid, gezondheid en het leven van vrouwen
Abortus opnieuw strafbaar in Spanje
Pro-keuze betoging in maart vorig jaar. Op 30 maart is er opnieuw een dergelijke betoging tegen diegenen die het recht op abortus willen afschaffen. door
Marisa, Brussel
O
p 20 december gaf de Spaanse regering groen licht voor een nieuwe abortuswet. Het wordt meteen een van de meest restrictieve wetten in Europa. Minister van Justitie Alberto Ruiz-Gallardón werpt Spanje 30 jaar terug in de tijd met een systeem dat nog restrictiever is dan het stelsel dat van 1985 tot 2010 van toepassing was.
De minister verdedigde de nieuwe wet met het argument dat “de vrijheid van zwangerschap aan vrouwen toebehoort en hetgeen is dat hen tot vrouw maakt”. Het gaat om een achterhaalde en seksistische ideologie die vrouwen enkel ziet als instrumenten voor de voortplanting. Voor hem zijn vrouwen niet in staat om beslissingen te nemen over het eigen lichaam en dus werpt de overheid zich op als rechter. De beperking van het recht op abortus betekent vooral dat vrouwen naar het buitenland zullen moeten trekken voor abortus of zullen overgaan tot illegale abortussen, wat rampzalige gevolgen voor de gezondheid van vrouwen kan hebben. Voorheen konden vrouwen in de eerste 14 weken van hun zwangerschap vrij beslissen. Met de nieuwe wet is abortus enkel toegelaten in twee gevallen: bij verkrachting (tot 12 weken zwangerschap) en in het geval van “ernstige bedreiging voor het leven of de fysieke of mentale gezondheid van de zwangere vrouw” (tot 22 weken). Meer dan 90% van de actuele gevallen van abortus in Spanje zullen hierdoor niet langer mogelijk zijn. Misvormingen van de foetus kunnen niet ingeroepen worden, tenzij de foetus niet levensvatbaar is of er een fysiek risico voor de vrouw is. Bovendien geldt een zware bewijslast voor vrouwen en worden gevangenisstraffen opgelegd aan dokters die de strenge abortusregels niet volgen. De wet biedt ook extra mogelijkheden
voor dokters en personeelsleden die op morele basis medewerking weigeren. Minderjarigen moeten uitdrukkelijk toelating hebben van hun ouders. Wie uiteindelijk aan alle voorwaarden voldoet, moet eerst een reeks argumenten over het recht op het leven van de nietgeborenen aanhoren vooraleer tot abortus wordt overgegaan. Deze taak zal mogelijk toegewezen worden aan private organisaties zoals religieuze groeperingen of anti-abortusgroepen. Sinds augustus is de terugbetaling van voorbehoedsmiddelen van de eerste generatie gestopt. Terwijl de regering beweert het ‘recht op het leven’ te verdedigen, wordt fors bespaard op de begeleiding van mensen met een beperking. Elk half uur gaat er een job in de Spaanse sociale sector verloren. Elke tien minuten komt een rechthebbende zonder begeleiding te staan. Doorgaans zijn het vrouwen die opdraaien voor de taken die door de regering wegbespaard worden. De zorg van mensen met een beperking wordt opnieuw meer in de familie opgenomen. Tegelijk maken private gezondheidsbedrijven en andere geprivatiseerde openbare diensten grote winsten. De sociaaldemocratische PSOE belooft een terugkeer naar de oude wet als het aan de macht komt. De partij probeert de kwestie van abortus te beperken tot een genderproblematiek. Nochtans werd ook onder de regering van Zapatero fors bespaard op gezond-
heidszorg, onderwijs,… Dergelijke besparingen treffen vrouwen bijzonder hard. Als in het verleden feministische eisen werden afgedwongen, gebeurde dit op basis van strijd. We moeten de ideologisch geïnspireerde aanval beantwoorden met een campagne voor een echte keuze waarbij vrouwen het recht op abortus hebben maar er zich niet toe verplicht zien omwille van financiële redenen of omdat ze niet in staat zijn kinderen te combineren met een job. Wij komen op voor gratis, publieke en risicoloze abortus en koppelen dat aan de strijd tegen het besparingsbeleid en pleiten voor massale publieke investeringen in openbare diensten als onderwijs, gezondheidszorg, kinderopvang,… gekoppeld aan degelijke inkomens om een waardig leven te kunnen leiden. Handen af van het recht op abortus! Voor een echte keuze!
De conservatieve tegenstanders van abortus betogen opnieuw in ons land op 30 maart. Wij nemen deel aan een initiatief voor een tegenactie die opkomt voor een echte keuze voor vrouwen. Werk hieraan mee!
Gouden medaille voor homofobie op Olympische Spelen in Sotchi Maar het Russische regime staat niet alleen op het podium Door Stéphane P (Brussel)
O
p vrijdag 7 februari beginnen de Olympische Winterspelen in het Russische Sotchi. De regering van Poetin heeft meer dan 50 miljard dollar uitgegeven voor het prestigeproject. Hiermee worden het meteen de duurste Winterspelen uit de geschiedenis. Tegen de achtergrond van de economische en sociale crisis wordt tegelijk hard bespaard op de openbare diensten zoals gezondheidszorg waar de lonen erg laag liggen en er een algemeen tekort aan personeel en zelfs aan ambulances is. Het regime van Poetin staat bekend als erg homofoob. In juni 2013 werden wetten goedgekeurd die “alle homoseksuele propaganda onder jongeren” verbieden. Dat leidde tot heel wat ongenoegen onder organisaties die het opnemen voor de rechten van LGBTQImensen (1). Sommigen riepen op tot een boycot van de Olympische Spelen, anderen toonden hun bezorgdheid en ‘eisten’ van Rusland dat de wetten afgeschaft worden. De regering-Poetin trekt zich van die kritiek niets aan. Russische parlementsleden maken zich al op om in februari een nieuwe anti-homowet te stemmen om het ouderschap te ontzeggen aan homoseksuelen.
Op een antiracistische betoging in Moskou op 19 januari voerde onze Russische zusterorganisatie campagne tegen het homofobe beleid in het land. Rond de kwestie van een boycot publiceerden we in september een interview met een socialistische LGBT-activist uit Rusland. Hij stelde: “ (...) ik denk niet dat een boycot ons helpt in de strijd tegen homofobie. We verzet-
ten ons om andere redenen tegen die Olympische Spelen, die staan immers synoniem voor corruptie, verspilling van publieke middelen en vernietiging van het milieu. Het zou efficiënter zijn om protest en solidariteit te organise-
ren tijdens de Spelen, liefst met atleten en met supporters.” De Europese Unie en bedrijven als Coca Cola zijn bijzonder hypocriet in deze discussie. Het frisdrankenmerk is sponsor van de Olympische Spelen.
Stop de tariefverhogingen bij de MIVB Eén rit kost voortaan 2,10 euro en een tienrittenkaart 14 euro!
N
a de afschaffing van het gratis openbaar vervoer voor 65plussers, het verdwijnen van de jongerenabonnementen voor -25jarigen (waardoor 8.000 jongeren geraakt worden) en de verhoging van de sociale tarieven, komt er nu opnieuw een tariefverhoging bij de MIVB met een gemiddelde stijging van 2,5%.
De MIVB stelde eerder letterlijk dat plaatsen aan de uitgang van de metro. het de klanten wil uitmelken! Dat leid- In station Albert werd dit getest. Voor de tot een unanieme veroordeling van de installatie ervan werd zowat 43 milde politici, maar die hadden het enkel joen euro uitgetrokken. Dat gaat natuurover de vorm en niet over de kern van lijk regelrecht in tegen de belofte van de kwestie. Zoals elk jaar stemden ze gratis vervoer. Onder de twee laatste in het Brusselse parlement gewoon legislaturen van Picqué stegen de tavoor een zoveelste verhoging van de rieven ongeveer dubbel zo snel als de tarieven. inflatie. De Brusselse regering voerde Bij het begin van hun mandaat ver- tegelijk voor 46 miljoen euro bespaklaarden PS, CDH en Ecolo nochtans ringen bij de MIVB door waarbij ook dat ze voorstander waren van gratis de arbeidsvoorwaarden en lonen onder openbaar vervoer in Brussel. Ze be- vuur lagen. slisten echter meteen om poorten te Er is een massale publieke herfinan-
ciering nodig en een controle van het personeel en de reizigers om tot een gratis en kwaliteitsvolle dienst te komen die tevens een antwoord biedt op de problemen van de files en de vervuiling. De nieuwe tarieven gaan in op 1 februari. Dat is waarom we op zaterdag 1 februari met de campagne ‘Reprenons Nos Communes’ een protestactie organiseren. We verzamelen om 14u aan het station Albert om te protesteren tegen de besparingen van de regering Picqué-Vervoort bij de MIVB.
Het lanceerde een “gay-friendly” reclamecampagne maar bleef tegelijk in alle talen zwijgen over de discriminerende wetten in Rusland. De leiders van de Europese Unie wijzen met een moraliserende vinger naar Poetin, maar voeren zelf een reactionair en asociaal beleid. De recente goedkeuring van een anti-abortuswet in Spanje is daar een voorbeeld van. Of wat te denken van het feit dat bijna een derde van de Grieken geen enkele sociale bescherming meer geniet? Zowel in het Oosten als in het Westen voert de heersende klasse eenzelfde asociaal beleid van repressie en besparingen voor de werkenden en hun gezinnen, terwijl de rode loper wordt uitgerold voor de multinationals. In Sotchi gebeurt dat ook letterlijk. LGBTQI-activisten in Rusland en elders moeten zich richten op eenheid met andere lagen van de bevolking, vooral arbeiders in strijd. Op die manier kunnen we ons volledige gewicht in de strijd tegen het ondemocratische en asociale beleid werpen. (1) LGBTQI: Lesbiennes, Gays, Biseksuelen, Transgenders, Queers en Interseksuelen. Voor meer over info over transgenders en interseksuelen, kan je terecht op de site van de vereniging ‘Genres Pluriels’: www.genrespluriels.be
onderwijs thema
www.socialisme.be Februari 2014
Brussel
Tekorten in Brusselse onderwijs blijven zich opstapelen door
Tim
A
fgelopen zomer waren er in Brussel volgens een eerste rondvraag 1.200 plaatsen tekort in het Franstalig onderwijs en maar liefst 2.000 in het Nederlandstalig onderwijs. Zelfs op de eerste schooldag waren er nog tekorten: 380 plaatsen in het eerste jaar van het Franstalig secundair onderwijs en 600 kinderen vonden geen plaats in een Nederlandstalige onthaalklas. Nog eens duizenden andere ouders moeten hun kroost noodgedwongen naar de andere kant van de stad naar school brengen. In de eigen buurt was er geen plaats meer.
42.000 extra plaatsen nodig tegen 2020
Zelfs voor die leerlingen die een plek vonden, zijn de omstandigheden vaak verre van ideaal. In het Franstalig onderwijs volgen intussen 40.000 leerlingen noodgedwongen les in een container. Veel schoolgebouwen zijn hopeloos verouderd en in veel scholen is er een nijpend tekort aan leerkrachten. Kleuterleid(st)ers die in het eerste kleuterklasje staan, deden onlangs nog een oproep om geen kinderen naar school meer te sturen die nog niet zindelijk zijn. Zelf pampers verversen is voor hen onmogelijk geworden. Klassen tellen nu tot 28 kleuters per begeleider! De toekomst ziet er nog problematischer uit. Het ‘Brussels Studies Institute’ schat dat er tegen 2020 zo’n 42.000 extra plaatsen nodig zijn in het Brusselse onderwijs, waarvan ongeveer de helft al tegen 2015! Met een bezettingsgraad van gemiddeld 99% van de capaciteit zitten de Brusselse scholen vandaag overvol. In veel gemeenten is het, ondanks quota voor de eigen inwoners in 10 van de 19 Brusselse gemeenten, onmogelijk geworden nog een plek te vinden in een school in de eigen buurt.
evolutie”. Het klopt dat de Brusselse bevolking sterk aangroeit, sterker dan in de rest van het land. Dit is echter geen nieuw fenomeen. Het Federaal Planbureau publiceert elke 2 tot 3 jaar een gedetailleerd rapport waarin de verwachtingen rond bevolkingsaangroei worden gepubliceerd. Daarin wordt de aangroei van de Brusselse bevolking, vooral dan de aangroei van het aantal kinderen en jongeren, al verschillende decennia voorspeld.
“Wijsheid bestaat in het voorzien van gevolgen”
De Belgisch-Franse geoloog Haroun Tazieff zei ooit over het bouwen van woningen in overstromingsgebied in Frankrijk: “Wijsheid bestaat in het voorzien van gevolgen”. Dat is een les die niet aan onze Brusselse politici is besteed. Wanneer de traditionele partijen aan de tand worden gevoeld over de tekorten in het onderwijs, antwoorden ze steevast dat dit probleem ontstaan is door een “onvoorziene demografische
Volgend jaar 18.000 plaatsen tekort in het basisonderwijs en 4.700 in het middelbaar Dat het verhaaltje van de onvoorziene systematisch onderinvesteren in openbevolkingsaangroei niet meer dan een bare voorzieningen, zoals ook het onexcuus is, blijkt ook uit andere tekorten. derwijs. Dáár ligt de echte reden voor Zo is er een groot tekort aan plaats in de tekorten. de kinderopvang, er is voor minder dan Uiteraard hebben we er niets op te1 op 3 Brusselse kinderen plaats in een gen dat het onderwijsbeleid in Brussel erkende crèche. Er wordt geschat dat eenvoudiger zou worden georganiseerd. er tegen 2015 (volgend jaar dus!) zowat Voor vele Brusselaars is het absurd dat 18.000 plaatsen tekort zullen zijn in het door de Vlaamse en Franse gemeenhet basisonderwijs en 4.700 in het mid- schappen wordt georganiseerd, zonder delbaar onderwijs. Alsof onze politici overleg en zonder voldoende rekening niet wisten dat kinderen die vandaag te houden met de specifieke situatie geboren worden, enkele jaren later in in Brussel. Het lijkt absurd om in een het basisonderwijs terecht komen en tweetalige stad als Brussel twee eennog eens zes jaar later in het mid- talige onderwijsnetten naast elkaar te delbaar onderwijs. De mantra van laten bestaan. Wij delen echter niet de de ‘plotse bevolkingsexplosie’ is niet illusie dat organisatorische hervorminmeer dan een excuus om de systemati- gen, bijvoorbeeld het organiseren van sche onderfinanciering van het onder- een tweetalig onderwijssysteem door wijs te verhullen. het gewest, een fundamentele oplossing zou betekenen. Het belangrijkste Communautaire gehakketak probleem is de onderfinanciering van het onderwijs, ongeacht wie dat onderAls dat fabeltje niet werkt, wordt over- wijs organiseert. gegaan tot een spelletje communautair zwartepieten. Iedere overheid wijst naar Meer publieke middelen een andere regering als de verantwoor- nodig! delijke voor de tekorten. Nochtans vinden we op alle bestuursniveaus, fedeLSP komt op voor een maatschappij raal, in de gewesten, gemeenschappen waar de rijkdommen die geproduceerd en gemeenten, telkens dezelfde partij- worden democratisch beheerd worden, en terug. En overal wordt hetzelfde be- het socialisme. Telkens opnieuw duisparingsbeleid gevoerd, een beleid van ken er weer nieuwe voorbeelden op
van hoe het kapitalisme fundamenteel niet in staat is om de basisnoden van de meerderheid van de bevolking in te lossen. Zelfs in een welvarend land zoals België is er voor steeds meer kinderen geen plaats meer op school. Nog meer Brusselse ouders moeten dagelijks de halve stad doorreizen om hun kinderen naar school te brengen. Wij strijden voor een grondige publieke herfinanciering van het hele onderwijs en dat op alle niveaus. Minstens 7% van het bbp moet naar onderwijs gaan. Met die middelen kunnen we zorgen voor de bouw van nieuwe scholen, in de eerste plaats in die gemeenten en wijken waar de tekorten het grootst zijn. Elk kind moet een plek kunnen krijgen op een school in eigen buurt. We willen een verbetering van het statuut van leerkrachten. Motiveer lesgevers door ze werkzekerheid te geven, kleinere klassen waar een meer intensieve begeleiding van leerlingen mogelijk wordt en voldoende omkadering om een goed mogelijk onderwijs te kunnen aanbieden. Het onderwijs moet volledig gratis zijn, van de eerste kleuterklas tot en met het hoger onderwijs, in alle aspecten. Dit is echter alleen mogelijk in een maatschappij waarin de rijkdommen onder democratische controle van de hele bevolking staan.
Vier Antwerpse scholen onveilig verklaard, slechts het tipje van de ijsberg door
Jarmo
E
en tijdje geleden werd Antwerpen opgeschrikt door het nieuws dat vier scholen van het stedelijk onderwijs de deuren zouden moeten sluiten. De reden: de schoolgebouwen stonden op instorten en werden onbewoonbaar verklaard... Een schrijnend voorbeeld van het gebrek aan middelen waarmee het onderwijs wordt geconfronteerd. We spraken met een syndicaal afgevaardigde van ACOD-Onderwijs in het Stedelijk Onderwijs.
Een van de bedreigde scholen: Marco Polo in de Offerandestraat
Hoe is het zover kunnen komen dat de schoolgebouwen in Antwerpen bijna op instorten staan? Uiteraard valt dit in de eerste plaats te wijten aan een jarenlang opgebouwd chronisch tekort aan middelen. Het idee achter het stedelijk onderwijs (SO) is dat het een alternatief vormt op het gemeenschaps- en vrij onderwijs, specifiek gericht op volkskinderen. Daarom krijgt het SO 25% van haar middelen van de stad, die zo haar eigen accenten kan leggen om de specifieke stedelijke problematieken aan te pakken. De afgelopen 30 jaar gebruikten de sociaaldemocratische schepenen van onderwijs dat geld onvoldoende om in infrastructuur te investeren. De gebouwen van het stedelijk onderwijs dateren grotendeels uit de jaren vijftig en werden nog nooit gerenoveerd. Stel je eens een gezinswoning uit de jaren vijftig voor die nooit gerenoveerd werd: die wordt onmiddellijk onbewoonbaar verklaard. De sp.a redeneerde dat scholen bouwvallig mogen zijn, je hebt immers enkel wat krijt en een bord nodig. Maar de situatie is vandaag lamentabel. Vorige maand werden 10 scholen van
het SO doorgelicht: vier daarvan kre- er plots 84 miljoen beschikbaar. De gen een negatief advies omwille van liberale schepen van Onderwijs ziet de infrastructuur. Die doorlichting zich gedwongen om dit geld te invesgebeurt door een paritair comité dat teren in een situatie waar er een tekort onafhankelijk is van de stad. Ze heb- aan scholen is en de stad haar eigen ben nu vier gebouwen getroffen die scholen zou moeten sluiten. Er zulin slechte staat zijn, maar de werke- len containerklassen geplaatst worden. lijkheid is dat de meeste gebouwen er Hoewel beloofd wordt dat het om kwanog veel erger aan toe zijn. Hadden ze liteitsvolle lokalen zal gaan, blijft het alle scholen doorgelicht, dan zouden een feit dat containerklassen slechts ze 200 van de 250 gebouwen hebben een tijdelijke oplossing vormen. Een moeten sluiten. ander deel van de getroffen scholen zal moeten verhuizen. Ook dat is een ernToen de resultaten van die doorlich- stig probleem: het betreft OKAN-leerting bekend werden, was er aanlingen (niet-Nederlandstalige leerlindacht voor in de traditionele media. gen die Nederlands leren) waarvan het Ondertussen heeft het stadsbestuur niet evident is dat ze zullen volgen. En verklaard dat ze in de getroffen bij OKAN is het probleem acuut: voor scholen zal investeren en mogen ze elke 20 leerlingen die we verliezen, vertoch openblijven. Is het probleem dwijnt er een job. opgelost? Laat ons bovendien niet vergeten dat het probleem veel algemener is, hoewel De media hebben de zaak opgeklopt. het het stedelijk onderwijs is dat nu in Het stadsbestuur heeft beroep aange- de belangstelling staat. Wie de geboutekend tegen de beslissing van de in- wen van het gemeenschapsonderwijs spectie en een verbetertraject uitge- (GO!) in Antwerpen kent, weet dat de stippeld. Plots blijkt er wel geld te zijn situatie daar niet veel beter is. Enkel om in schoolgebouwen te investeren. een serieuze definitieve beslissing om Traditioneel werd er steeds 1 miljoen in onderwijs te investeren - te beginnen euro per jaar voor vrijgemaakt. Een met 7% van het bbp, zoals in de jaren verwaarloosbare peulschil als je weet ‘80 - kan een begin vormen om ons ondat het om 250 gebouwen gaat. Nu is derwijs te redden.
thema dossier
de
Linkse Socialist
Nieuwe brochure ABVV Charleroi-Zuid Henegouwen
10 doelstellingen van een antikapitalistisch noodprogramma
N
a ‘8 vragen in verband met de oproep van 1 mei 2012 van ABVV-Charleroi-ZuidHenegouwen’ pakt het gewest uit met een nieuwe brochure op 15.000 exemplaren. In dit dossier bekijkt ERIC BYL de nieuwe brochure.
Voorlopig is deze brochure enkel in het Frans te verkrijgen. Je kan het bij ons bestellen of via het ABVV van Charleroi. Zodra de Nederlandstalige editie beschikbaar is, publiceren we de pdf op socialisme.be
De vorige brochure stelde het beleid in vraag dat de vakbondstop de voorbije jaren voerde. Dat was, en is nog steeds, gericht op het vermijden van een rechtstreekse confrontatie met de patroons door wederzijdse verstandhouding af te kopen, desnoods door het sociaal overleg te smeren via de overheid en/of onze sociale zekerheid. Daarvoor wordt beroep gedaan op ‘bevriende’ politici. Zij trachten met de politici van de patroons ‘eerbare’ compromissen te onderhandelen. Interprofessionele mobilisaties dienen niet langer om een gunstiger krachtsverhouding af te dwingen in de tegenstelling tussen arbeid en kapitaal, maar hooguit om de bevriende politici te onderstutten. Het resultaat is dat de vakbondsapparaten steeds dieper geïntegreerd worden in het systeem dat nochtans de meest gunstige voorwaarden voor het kapitalisme nastreeft, sociale vrede inbegrepen. In een periode van economische groei en met sterke vakbonden kan dit ondanks de beperkingen resultaat opleveren, maar als crisis de marges doet krimpen, wordt die politiek van inte-
gratie en steunen op bevriende politici niet gewoon onvoldoende maar ronduit contraproductief. Het ABVV gewest Charleroi-Zuid Henegouwen is het eerste om zo openlijk te pleiten voor een andere, meer strijdbare opstelling, voor het uitbouwen van een reële krachtsverhouding en voor een breuk met de zogenaamde bevriende politici. Het weerspiegelt een trend die ook in andere gewesten en centrales leeft en dat al sinds de onvrede over het generatiepact. In de Brusselse lokale en regionale besturen, in de bediendenbond van het ACV, in de Algemene Centrale van Antwerpen... sluimeren vergelijkbare frustraties over de politieke partners. Voorlopig staat het gewest Charleroi-Zuid Henegouwen nog alleen, maar dat is slechts een kwestie van tijd. Van patronale zijde hebben enkelen de politiek van compromissen trouwens al langer eenzijdig opgeblazen. De dijkbreuk aan patronale aanvallen komt er echter nog aan... na de verkiezingen van eind mei 2014.
arbeidsmarkt op te drijven. Via liberalisering en privatisering eisen ze alles op wat rendeert. Wat niet of onvoldoende winst oplevert, moet eerst gesaneerd, dan verkocht of gesloten worden. Dat is de overlevingsstrategie van het patronaat. Veel ruimte voor compromis is er niet, haar overleven kan ze immers enkel bekomen ten koste van de arbeiders. De politici, ook de bevriende partners van de vakbondsapparaten, lopen elkaar voor de voeten om aan te tonen dat zij de beste garantie zijn om dit beleid door te voeren. In die omstandigheden is een defensieve syndicale politiek catastrofaal. Vanuit het standpunt van de arbeidersbeweging worden de compromissen steeds minder ‘eerbaar’ en van langsom ‘rotter’. De enige overlevingsstrategie die de arbeidersbeweging in die omstandigheden kan redden, is een offensieve. Het uitgangspunt mag niet zijn hoe we de patroons kunnen helpen in de competitie met hun buitenlandse concurrenten, maar integendeel wat nodig is om iedereen, ook de arbeiders, een Offensieve opstelling nodig menswaardig bestaan te garanderen. Het antikapitalistisch noodprogramma De doelstellingen van de patroons van het ABVV-gewest tracht daar in zijn alom gekend. Zij zitten al sinds tien hoofdstukken aan te beantwoorhet begin van de jaren ’80 in het of- den. We kunnen dat hier niet integraal fensief. Om competitief te zijn in een publiceren, maar de lezer kan het geglobaliseerd kapitalisme willen ze programma bestellen, zowel bij LSP meer flexibiliteit, een lage loonsector, (
[email protected]) als rechtstreeks langer werken en lagere, in de tijd be- bij het gewest (
[email protected]). perkte uitkeringen om de competitie Voorlopig is het enkel in het Frans betussen arbeiders voor een plaats op de schikbaar.
Centrale eisen We willen de belangrijkste eisen oplijsten, al was het maar om de zin naar meer op te wekken. In het hoofdstuk over massale werkloosheid pleit het gewest onder meer voor het herstel van het contract van onbepaalde duur als norm, voor het omzetten van contracten in statutaire betrekkingen bij de openbare diensten en voor een collectieve arbeidsduurvermindering tot 32 uur per week zonder loonverlies, met vervangende aanwervingen en een daling van het arbeidsritme. Het gewest wijst er fijntjes op dat die arbeidsduurvermindering nu al wordt toegepast – de gemiddelde arbeidsduur bedraagt nu immers 31 uur per week - maar via onvrijwillig deeltijdse arbeid en vooral via deeltijdse verloning. Tussen ’53 en ’73 verminderde de arbeidsduur met 20% in ruil voor de toegenomen productiviteit, maar toen gebeurde dat zonder dat we daarvoor loon moesten inleveren. In ‘Herverdeling van de rijkdom’ eist het gewest de afschaffing van de loonstop en het volledig herstel van de index. Het pleit voor gratis basisbehoeften als onderwijs, kinderopvang, water, elektriciteit en mobiliteit tot een sociaal vastgesteld consumptieplafond, met progressieve prijzen erboven. Het stelt voor om geliberaliseerde of geprivatiseerde sectoren als energie, transport, post, telefonie te hernationaliseren, maar dan wel onder controle van de arbeiders en de gebruikers. Het wil een massale herfinanciering van de openbare sector via een aanzienlijke fiscale hervorming. Het gewest spreekt zich uit tegen een communautaire opsplitsing van de sociale zekerheid, voor het afschaffen van de ‘patronale lastenverlagingen’, eigenlijk de vermindering van het uitgesteld loon van de arbeiders, voor individualisering van de sociale rechten en de afschaffing van de activeringspolitiek en de degressiviteit van de werkloosheidsuitkeringen. Om haar programma te betalen, wil het gewest de opheffing van het bankgeheim, afschaffing van de notionele interest en van de bevrij-
Spandoek van het ACOD aan het Brugmannziekenhuis in Brussel. Foto: MediActivista dende voorheffing, een vermogenskadaster, een belasting op meerwaarden (op de verkoop van beleggingen) en de technische en menselijke middelen om efficiënt te strijden tegen fiscale fraude. Het wil echter vooral ook alle financiële instellingen onder strikte controle van de gemeenschap plaatsen: de banken socialiseren en samenvoegen tot een grote publieke banksector zonder vergoeding, tenzij aan de kleine aandeelhouders. Het gewest pleit voor annulering van de staatsschuld. De dictaten van de Europese Unie wil het weigeren. Het gewest wil de Griekse, Spaanse en Portugese volkeren steunen in hun verzet ertegen. De Europese Verdragen moeten geannuleerd worden. Er moet een grondwetgevende vergadering wor-
den verkozen die een nieuw Europa sticht, maar dan op basis van democratie, sociale gerechtigheid, solidariteit, openheid en milieuvriendelijkheid. Het wil Europese syndicale actie in plaats van lobbying. Inzake milieu eist het de afschaffing van nutteloze en schadelijke productie met reconversie onder controle van de werknemers die hun verworven rechten behouden. Voorts de creatie van een openbare energiedienst, een openbaar bedrijf voor isolatie en renovatie, gratis en kwaliteitsvol openbaar vervoer en een Europees openbaar plan voor een efficiënt, 100% vernieuwbaar en lokaal beheerd, energiebeleid. Het wil de schuld van de derde wereld kwijtschelden, octrooien in de farma en de
groene technologie afschaffen en hulp van de rijkere ontwikkelde landen aan die in het Zuiden in hun aanpassing aan de klimaatsverandering. Het A BV V van Charleroi-Zuid Henegouwen wijst erop dat massale werkloosheid en ongelijke verdeling in het Westen, klimaatopwarming en humanitaire catastrofes in de derde wereld, geen natuurverschijnselen zijn die ons overvallen. Ze zijn het resultaat van de fundamentele kenmerken van het kapitalisme: winsthonger, concurrentie en ‘vrije’ markt. “Het is een illusie dat het kapitalisme kan omgevormd worden tot een ‘goed’ kapitalisme van economische relance. We moeten duidelijk zijn: we hebben een strategie nodig om uit het kapitalisme te stappen en het te
vervangen door een ander systeem dat in de behoeften van de bevolking kan voldoen en onze planeet kan redden”, zo besluit het gewest haar brochure. Met die antikapitalistische conclusie is LSP het eens. De formulering “(het kapitalistisch systeem afschaffen en) vervangen door een socialistisch en democratisch systeem” uit de vorige brochure vonden we wel beter dan “vervangen door een ander systeem dat”. Het kan immers overkomen alsof dat “ander systeem” nog geheel uitgedacht moet worden en de geschiedenis ons daarover niets bijbrengt. Dat is onjuist. We kunnen discussiëren over de naam, maar enkel een systeem waarin de productie hoofdzakelijk collectief beheerd wordt en waarin de overgrote meerderheid, de werkende klasse die de rijkdom ook echt produceert, de politieke en economische macht in handen neemt, kan het kapitalisme vervangen. Dat is socialisme. Bovendien heeft de ervaring met het stalinisme ons geleerd dat bureaucratische directieven van bovenaf nooit democratische planning van onderuit kunnen vervangen en dat democratisch socialisme uiteraard ergens begint, maar enkel op internationale schaal geconsolideerd wordt. Hoe dringend dat wel is, blijkt uit de economische, sociale en ecologische catastrofe waarop de maatschappij onder kapitalistisch beheer afstevent. Niet voor niets noemt het ABVV gewest haar programma een “noodprogramma”. Ongeacht de dringendheid of de druk die de arbeidersbeweging en de sociale bewegingen uitoefenen, toch zal geen enkele kapitalistische regering ooit bereid zijn dit noodprogramma uit te voeren. Het gewest tracht daarop te antwoorden met haar oproep om alle antikapitalistische krachten links van PS en Ecolo te verenigen als middel om de werknemers opnieuw hoop te geven. LSP is het daarmee eens. Het kan een eerste stap zijn om op termijn de idee van een regering die dat wel wil doorvoeren, een regering van en door de arbeiders, opnieuw te populariseren.
Dossier thema
www.socialisme.be Februari 2014
Hoe van een defensieve positie omschakelen naar een offensieve? Het voorbeeld van Seattle.
Het lijkt wel onmogelijk om tegen het neoliberale offensief in te gaan. Wie niet bereid is mee te stappen in de logica van ongebreidelde concurrentie heet oubollig, een gevaarlijk utopist, een populist etc. Volgens diezelfde logica werkten onze kinderen vanaf hun 6de nog steeds in de mijn, was er nog altijd cijnskiesrecht, bedroeg de gemiddelde arbeidsduur 12 tot 14 uur per dag en kenden we geen betaald verlof. Ook toen dreigden de patroons met sluiting en delokalisatie. Toch hebben onze voorlopers het tij kunnen keren. Ze slaagden erin doordat ze mobiliseerden rond enkele centrale speerpunten en dat koppelden aan de visie op een andere, socialistische, maatschappij. Het was de schrik voor die alternatieve maatschappij die de kapitalisten destijds dwong tot verregaande toegevingen. Vandaag gebeurt iets gelijkaardigs in het hol van de leeuw, in het Amerikaanse Seattle, een stad groter dan Antwerpen, de bakermat van multinationals als Boeing, Microsoft en Apple. De vakbonden, samen met de erfgenamen van Occupy en het socialistisch gemeenteraadslid Kshama Sawant, de eerste socialistische verkozene sinds generaties, voeren er strijd voor de verdubbeling van
het minimumloon tot 15 dollar per uur. Die campagne zou niet half zoveel succes kennen indien ze niet tegelijk gekoppeld was aan een bredere maatschappijkritiek en een alternatieve, democratisch socialistische visie op de maatschappij. Veel van de voorstanders van 15 dollar per uur beseffen immers maar al te goed dat de patroons, als het kan, met de linkerhand zullen terugnemen wat ze met de rechter gegeven hebben. Maar toen Boeing dreigde met delokalisatie, beantwoordde Kshama die patronale terreur op een algemene personeelsvergadering met het voorstel om de installaties en de kennis van de werknemers met de gemeenschap over te nemen. Anderzijds zou die socialistische visie niet meer zijn dan woorden op papier indien het niet verbonden werd aan de mobilisatie rond één of enkele centrale speerpunten. Sindsdien moest bijna elk van de negen verkozenen, inclusief de burgemeester, zich uitspreken voor een minimumloon van 15$/uur. Sawant, Occupy en de arbeidersbeweging zijn erin geslaagd het discours van lastenverlaging en besparingen om te keren. Als Seattle de 15 dollar per uur erdoor krijgt, zal dat overal in de VS een strijdpunt worden.
Het Plan van de Arbeid en de ABVV-congressen van 1954 en 1956
I
n ons dossier over de vorige brochure van ABVV CharleroiZuid Henegouwen in het novembernummer van De Linkse Socialist, hadden we erop gewezen hoe het patronale offensief tijdens de crisis vanaf ’29 leidde tot een maandenlange staking van de mijnwerkers. Zij werden in 1932 in de Borinage feitelijk heer en meester. Ook toen was er geen ruimte meer voor compromis. De BWP en haar syndicale commissie moesten een draai naar links maken.
Op kerstdag 1933 pakte de BWP uit met haar Plan van de Arbeid, een alternatief op de kapitalistische crisis. Het Plan voorzag onder meer de nationalisatie van de krediet-, de grondstoffenen de energiesector, de socialisatie van de monopolistische grootindustrie en het onderwerpen van de productie aan het plan om de economie te oriënteren op het algemeen welzijn in plaats van op winstbejag. Het was geen socialistisch plan, zelfs niet antikapitalistisch, maar een pleidooi voor aanzienlijk meer overheidscontrole. Het werd bovendien gedumpt door de BWP toen De Man en Spaak toetraden tot de regering-Van Zeeland. Toch heeft het Plan ongetwijfeld bijgedragen tot de grote staking van
maar nalieten om te investeren en te moderniseren. Vijf jaar na de oorlog waren de Duitse en de Britse mijnen opnieuw operationeel en veel productiever. De groei stagneerde, bedrijven gingen over kop en de werkloosheid nam fors toe. Onder impuls van André Renard werkte een ABVV-commissie vanaf ’51 aan een verslag, “Economische situatie en toekomstperspectieven”, dat in 1954 op een buitengewoon congres werd aangenomen. In ’56 werd het eveneens op een buitengewoon congres aangevuld met een verslag “Holdings en economische democratie”. Financiële holdings houden de economie in een wurggreep en verhinderen vooruitgang, luidde het. Zoals bij het Plan van de Arbeid wou het ABVV daaraan verhelpen met doorgedreven overheidsinterventie via structuurhervormingen. Steenkoolmijnen, gas en elektriciteit moesten genationaliseerd worden. Kredietinstellingen, De staking van 1960-61. Wil je hier meer over weten? Marxisme.be bracht in zowel publieke als private, moesten on2010 een boek door Gustave Dache hierover uit. Het boek is nog steeds te ver- der overheidscontrole komen. Er werd krijgen. Het kost 15 euro, verzendingskosten inbegrepen. Meer info via info@ gepleit voor een expansiepolitiek om marxisme.be de vraag op peil te houden zodat de toegenomen productie een afzet zou 1936 waarmee anderhalf miljoen arbei- latief onbeschadigd uit de Tweede vinden en op elk moment de volledige ders voor het eerst zes dagen betaald Wereldoorlog. Onmiddellijk na de be- tewerkstelling zou garanderen. Ook dit verlof afdwongen, een loontoeslag van vrijding draaide de industrie op volle was geen antikapitalistisch of socialis8% kregen, een minimumloon en de 40- toeren. Maar dit voordeel sloeg weldra tisch programma. De ABVV-top nam urenweek in een aantal sectoren. om in een nadeel omdat de Belgische het trouwens niet ernstig. Nog in 1954 hadden ABVV en ACV De Belgische economie kwam re- patroons wel dividenden opstreken,
een pact gesloten met de patroons om de concurrentiepositie van de Belgische economie te garanderen. Dat werd in 1959 hernieuwd. Maar aan de basis werd het ABVV-programma als een programma van antikapitalistische structuurhervormingen beschouwd. De nood eraan werd bevestigd in telkens twee weken staking, eerst in de bouw, dan in de metaal in 1957. In 1959 volgde de staking van de mijnwerkers en in januari 1960 riep het ABVV een 24-urenstaking uit voor dwingende economische structuurhervormingen. Het vormde samen met ‘operatie waarheid’ van de BSP, het ABVV en de socialistische mutualiteiten, de aanloop naar de Staking van de Eeuw in ‘60 -‘61. Hoewel die de eenheidswet niet kon tegenhouden zou ze nog lang nazinderen en het patronaat gedurende twee decennia matigen in haar offensief. Het is voorbarig om te stellen dat het antikapitalistisch noodprogramma van het ABVV gewest Charleroi Zuid Henegouwen zo’n impact zal hebben. Het is echter geen toeval dat experten van het Wereld Economisch Forum de groeiende ongelijkheid aanduiden als de grootste bedreiging voor het systeem in de komende periode. Het noodprogramma is een uitstekend instrument om strijdbare syndicalisten voor te bereiden op deze ommekeer.
Sociaal-economische barometer ABVV toont relevantie antikapitalistisch noodprogramma Ieder jaar bundelt het ABVV de belangrijkste economische cijfers in een overzichtelijk en vlot leesbaar document, haar ‘sociaal economische barometer’. Uit die van 2014 blijkt, ook volgens algemeen secretaris Anne Demelenne en voorzitter Rudy De Leeuw in hun inleidend woord, “dat blinde bezuinigingsmaatregelen de bevolking direct en hard getroffen hebben. Het is tijd om het over een andere boeg te gooien”, besluiten ze. Maar wat betekent dat? De loonkost per eenheid product in
de Belgische industrie ligt lager dan in terwijl de 20% rijkste Belgen 61,2% de Franse en de Duitse. De Belgische van alle vermogens bezitten, is dat voor overheid besteedt proportioneel minder de 20% armste slechts 0,2%! aan sociale bescherming dan die van De andere boeg waarover de ABVV Frankrijk en Duitsland, bleek al uit de barometer het heeft, beantwoordt hebarometer van 2013. Die van 2014 leert laas niet aan de gestelde diagnose. Het ons dat het armoederisico in ons land is alsof men een doodzieke patiënt een hoger ligt dan in alle buurlanden. Bij aspirientje wil toedienen. In de vertaeenoudergezinnen 38%, evenveel als ling van haar remedies naar de pers bij werklozen. Steeds meer landgeno- pleit de ABVV-top er wel voor “werk ten stellen geneeskundige verzorging te maken” van het optrekken van de om financiële redenen uit en het aan- vervangingsgraad voor de wettelijke tal wanbetalers bereikt recordhoogtes. pensioenen tot 75% van het gemiddelde België is nochtans een rijk land, maar loon over de volledige carrière, maar concreet is ze enkel in het afschaffen van de fiscale voordelen voor de 3de pijler, het pensioensparen. Dat zou 700 miljoen opleveren. Intussen werden wel al 2,7 miljoen mensen naar pensioensparen geleid. Dat treft dus niet enkel meer de 20% rijksten, maar ook heel wat loontrekkenden. Een dankbare gelegenheid voor de rechterzijde om de arbeidersbeweging nog maar eens te verdelen. En dat terwijl er talloze andere mogelijke maatregelen zijn die veel meer opleveren en enkel de toplaag treffen. We horen dan nog daags nadien dat ook de Europese Commissie de Belgische regering aanspoort om het fiscale voordeel op pensioensparen af te schaffen. Van het ABVV mogen we toch meer verwachten.
De sociaal-economische barometer van het ABVV bevat interessante cijfers die bruikbaar zijn in tal van discussies. Het kan nuttig zijn om deze brochure (32 pagina’s) uit te printen en te bespreken in de syndicale delegaties. De brochure is beschikbaar via de website van het ABVV (www.abvv.be) of rechtstreeks via de QR-code hiernaast.
10
Cubaanse activist spreekt thema
de
Linkse Socialist
Cuba. Nieuwe strijd voor oude uitdagingen toespraak van Rogelio M. Díaz Moreno van Observatorio Critico op een internationale bijeenkomst van het CWI
I
n december was er een bijeenkomst van het Internationaal Uitvoerend Bureau van het Comittee for a Workers’ International, de internationale organisatie waar LSP de Belgische afdeling van is. Voor het eerst was er een Cubaanse vertegenwoordiger aanwezig, een waarnemer van de groepering Observatorio Critico. We publiceren de interventie die hij maakte over de situatie in Cuba. Verworvenheden van de revolutie
“Zoals algemeen geweten, is het moeilijk om de complexe en interessante realiteit in Cuba uit te leggen. Het einde van het zogenaamde ‘socialistische kamp’ heeft het land meer dan 80% van haar afzetmarkt en de Sovjetsubsidies gekost. Daarbovenop nam de imperialistische agressie van de Amerikaanse regering toe, werd de economische blokkade opgevoerd net als de financiering van rechtse oppositiegroepen die miljoenen dollars kregen. Activiteiten van groepen die voorstander zijn van terreurdaden in mijn land worden nog steeds probleemloos toegelaten in de VS. De imperialistische interventies van de VS zijn en blijven een belangrijke factor. Het voedt ook de reactionaire en conservatieve tendens van de huidige Cubaanse regering die het als excuus gebruikt om linkse krachten en socialisten die onafhankelijk van de bureaucratie staan aan te pakken. “Toen de revolutie overwon, kwamen de overwinnende krachten samen in een eengemaakte partij op basis van bewegingen die de strijd hadden geleid. In essentie waren dat bewegingen over de klassen heen zoals de Beweging van 26 juli en het Revolutionair Directoir alsook de Communistische Partij die een stalinistisch karakter had en ten slotte de beslissende steun van de boeren. “Het aanvankelijke programma van deze partij was niet socialistisch, maar wel progressief vanuit burgerlijk nationalistisch oogpunt. De landbouwhervorming was het belangrijkste element. Maar de klassenstrijd die losbarstte, heeft destijds geleid tot een radicalisering en polarisering van het beleid. De landbouwhervorming, de nationalisatie van bedrijven, de alfabetiseringscampagne, de integratie van de bevolking in organen ter verdediging van de re-
volutie, de overgang naar een geplande economie door de markteconomie aan de kant te schuiven en de forse sociale investeringen lieten de omvorming van de staat toe, zelfs indien het aan controle en arbeidersdemocratie ontbrak. De steun vanuit de Sovjetunie liet toe om een einde te maken aan de enorme armoede die voorheen bestond. Er ontstond een samenleving met een grotere menselijke ontwikkeling. Maar 30 jaar later, toen de Muur van Berlijn viel, stond het socialisme in Cuba voor haar grootste uitdaging ooit.
door een corrupte bureaucratische elite die openlijk deze levenswijze aannam, ook al staat deze mijlenver van de sobere socialistische opstelling waar zeker de figuur van Ernesto Che Guevara voor bekend stond. “Het economische beleid van de regering heeft die consumptiementaliteit enkel nog versterkt, onder meer in de wanhopige pogingen om meer buitenlands geld aan te trekken. De belangrijkste sociale maatregelen zijn echter wel gebleven met onder meer werkzekerheid, het behoud van het onderwijs, de gezondheidszorg en de algemene Na de val van de Berlijnse sociale zekerheid. Dat heeft het regime toegelaten om de macht te behouden, Muur zelfs indien de Cubanen heel wat tekor“In de jaren na de val van de Muur kon ten kenden op vlak van voedingsprode regering trots blijven wijzen op een ducten maar ook industriële producten enorme mobilisatiecapaciteit voor beto- en tevens regelmatig geconfronteerd gingen om de regering te ondersteunen. werden met stroomonderbrekingen. Maar er werd wel steeds meer druk gezet op de betogers en er was corruptie Chinese model? onder de organisatoren. “We kunnen ook niet ontkennen dat “We zien vandaag de geleidelijke de afgelopen twintig jaar bijna een half maar tegelijk beslissende ontwikkeling miljoen Cubanen het land verlaten heb- naar een overgang die aan het Chinese ben. Na decennia van beleid zonder model doet denken: een economisch controle erop en zonder democratische marktsysteem onder de strikte controle maatregelen om deel te nemen aan de van een bureaucratische en autoritaire nationale beslissingen, is er bovendien politieke kracht. We zijn nog niet zo een bijzonder grote kloof tussen de ver, maar de openingen voor het kleiWe moeten alle kansen grijpen om de leiding en de gewone werkenden. Het ne nationale kapitalisme en voor het bureaucratie die zich opwerpt als de diskrediet van de sovjetideologie heeft grote internationale kapitaal zijn vaneen groot vacuüm gecreëerd, waar al daag wel aanwezig. Bovendien wordt ware verdedigers van het socialisme en snel op werd ingespeeld door de filo- bespaard op sociale maatregelen en op de nationale soevereiniteit te ontmassofie die gesymboliseerd werd door de de rechten van arbeiders. Dat maakt keren. De bureaucratie doet dit immers stad Miami. dat we zo’n ontwikkeling als in China terwijl het tegelijk ons land stukje bij “Deze filosofie is gebaseerd op het feit wel verwachten. beetje uitverkoopt aan lokale en interdat welvaart wordt gelijkgesteld met “Toen aangekondigd werd dat Cuba consumptie en persoonlijk en sociaal bijna een miljoen werkenden zou afnationale kapitalisten. prestige wordt herleid tot de mogelijk- danken, zorgde dat aanvankelijk voor heid om een hoge levensstandaard te geen enkel verzet van de leiding van laten zien. Dat leidt bij velen tot een de CTC, de Cubaanse vakbondsfedegrote frustratie met ook een toename ratie. Maar aan de basis was er wel gaans tot het individuele niveau beperkt, wachten wat daarvan in huis zal komen, van misdaad om in de behoeften te een grote woede. Zonder bewuste or- zelfs indien het om heel veel individu- noot van de vertaler.] voorzien. Dit alles werd ook gevoed ganisatie bleef het ongenoegen door- en ging. Het was overigens de enorme woede die de regering ertoe aanzette Internationale solidariteit om toegevingen te doen en het ritme van de aanval te herzien. “We moeten alle kansen grijpen om de bureaucratie die zich opwerpt als de Nieuwe arbeidswet ware verdedigers van het socialisme en de nationale soevereiniteit te ontmaske“De ongelijkheden en het ongenoe- ren. De bureaucratie doet dit immers gen nemen toe, net zoals individualis- terwijl het tegelijk ons land stukje bij tische tendensen en vervreemding. De beetje uitverkoopt aan lokale en innieuwste etappe in dit proces kwam er ternationale kapitalisten. We moeten met een nieuw voorstel van Arbeidswet er alle inwoners van Cuba aan blijven waarbij een aantal ‘achterhaalde’ prin- herinneren dat ze zelf het recht hebben cipes uit de oude wet werden aangepast. om op te komen voor een verbetering Het gaat onder meer om het recht en de van het eigen leven. We moeten de uitplicht van iedere burger om een job uit oefening van dat recht aanleren, nu is te oefenen. Er komt dus een einde aan het immers in handen van een elite uit de werkzekerheid, ontslag wordt ge- het verleden. makkelijker als gewoon beloofd wordt “Het is in dat kader dat we aan deze om een alternatief te zoeken voor de bijeenkomst van het Committee for a afgedankte werknemer. De vakbond Workers’ International deelnemen en behoudt wel het recht om in bepaalde onze moed en hoop versterken. We zien gevallen een standpunt naar voor te hier de kracht van de solidariteit tussen brengen bij afdankingen. socialisten uit de hele wereld. “Dat is de situatie in de publieke sec- “We zijn dan ook heel dankbaar voor tor. In de private sector krijgt de nieu- de steun aan onze strijd voor de emanwe opkomende klasse van kapitalisten cipatie van iedereen op sociaal vlak, enorme mogelijkheden om het perso- tegen de dominantie van diegenen die neel uit te buiten. Er is geen efficiënte overgaan tot de onderdrukking en uitbescherming van werkenden, zelfs niet buiting van diegenen die werken, een op het vlak van de basisrechten zoals andere huidskleur hebben of een seksuarbeidsuren, minimumloon, vakan- ele geaardheid die niet door de meerdertie, ouderschapsrechten, collectieve heid wordt gedeeld. We zijn ook dankonderhandelingen, verdediging tegen baar voor de steun aan de strijd tegen discriminatie op basis van ras, geslacht iedere onrechtvaardigheid die in ons of seksuele geaardheid. [Enkele dagen land bestaat en waartegen we de strijd later werd het ontwerp van arbeidswet nooit zullen opgeven. aangepast waarbij in theorie beperk- “In naam van Observatorio Critico wil te verdedigingsmogelijkheden wer- ik jullie nogmaals bedanken.” den gecreëerd, maar het valt nog af te
Meer info over Observatorio Critico: http://observatoriocriticodesdecuba.wordpress.com/
internationaal thema
www.socialisme.be Februari 2014
11
Kshama Sawant legt de eed af als socialistische verkozene in Seattle
E
r was een grote toeloop om op 6 januari de eedaflegging van Kshama Sawant van Socialist Alternative in Seattle mee te maken. Honderden mensen kwamen haar verkiezingsoverwinning vieren. Tal van lokale en nationale media besteedden aandacht aan het gebeuren. In haar openingstoespraak zette Sawant meteen de toon. Broeders en zusters,
Bedankt voor jullie aanwezigheid hier vandaag. Deze stad heeft enorme fortuinen opgeleverd voor de superrijken en de grote bedrijven die het landschap van Seattle domineren. Tegelijk wordt het leven van de werkende bevolking, de werklozen en de armen iedere dag moeilijker. De huizenprijzen swingen de pan uit, onderwijs en gezondheidszorg worden ontoegankelijk. Dit is niet alleen in Seattle het geval. Het is een schande dat in dit land, het rijkste in de geschiedenis, vijftig miljoen van onze mensen – één op zes – in armoede leven. Wereldwijd zijn er miljarden mensen die geen toegang hebben tot drinkbaar water en basissanitair, iedere dag sterven er kinderen aan ondervoeding. Dat is de realiteit van het internationale kapitalisme. Het is het resultaat van het gigantisch casino van speculatie georganiseerd door de struikrovers van Wall Street. In dit systeem is de markt God en alles wordt geofferd op het altaar van de winst. Het kapitalisme faalt voor de 99%. Ondanks de recente retoriek over economische groei, was er enkel herstel voor de rijkste 1% terwijl de rest van ons nog verder achteruit gaat. In ons land verdedigen zowel de Democratische
als de Republikeinse politici de belangen van de grote bedrijven. Een Congres [nationaal parlement] dat volledig lam ligt, is het wel eens over één zaak: de regelmatige verhoging van de eigen reeds hoge lonen terwijl tegelijk het federale minimumloon stagneert en steeds verder op de inflatie achterop raakt. We hebben een obsceen spektakel van een gemiddelde CEO die zevenduizend dollar per uur krijgt, terwijl de slechtst betaalde werkenden pretentieus worden genoemd als ze opkomen voor amper vijftien dollar per uur. Om daar tegen in te gaan, hebben we nood aan georganiseerde massabewegingen van werkenden en jongeren die beroep doen op hun eigen onafhankelijke kracht. Dit is hoe we vakbonden bekwamen net als burgerrechten en LGBTQ-rechten. Doorheen het hele land komen werkende mensen op voor een degelijk en waardig leven voor zichzelf en hun kinderen. Kijk naar de beweging van de fast food werknemers, de campagnes van personeel bij Walmart of het moedige activisme om de Keystone XL pijpleiding tegen te houden. Hier in de buurt, in SeaTac, was er de schitterende en succesvolle campagne voor 15 dollar per uur. Tegelijk waren in Lorain County, Ohio, vierentwintig kandidaten die niet als Democraten of Republikeinen opkwamen maar als ‘Independent Labor’ en verkozen raakten in de gemeentera-
den. Ik zal er alles aan doen om de uitgeslotenen en rechtelozen, de armen en de onderdrukten te vertegenwoordigen door te strijden voor 15 dollar per uur als minimumloon, betaalbare huisvesting en het belasten van de superrijken om een massale uitbreiding van het vervoer en het onderwijs mogelijk te maken. Mijn stem zal door diegenen die de macht hebben echter enkel gehoord worden als de arbeiders zelf hun eisen van de daken schreeuwen en zich massaal organiseren. Mijn collega’s en ikzelf van Socialist Alternative zullen zij aan zij staan met al diegenen die willen opkomen voor een betere wereld. Maar de werkende bevolking heeft nood aan een nieuwe politieke partij, een massale organisatie van de werkende bevolking die door henzelf beheerd wordt en verantwoording aan hen verschuldigd is. Een strijdpartij die campagne voert in hun belangen en die zonder schroom opkomt voor alternatieven op het door crisis gekenmerkte systeem. Hier in Seattle vragen de politieke experts zich af of ik compromissen zal sluiten. En of ik met anderen kan werken? Natuurlijk is dat zo. Ik zal de vertegenwoordigers van het establishment hier ontmoeten en met hen debatteren. Maar als ik dat doe, is het om de noden en behoeften van de werkende bevolking op iedere tafel waar ik aanzit te
brengen, los van wie er tegenover mij zit. Laat me absoluut duidelijk zijn: er zullen geen achterkamerakkoorden gesloten worden met bedrijven of hun politieke lakeien. Er komt geen rotte uitverkoop van de mensen die ik vertegenwoordig. Ik draag het embleem van ‘socialist’ met trots. De bijna honderdduizend mensen die voor me stemden, en de honderden die zich uit de naad werkten in onze campagne, bedank ik. Laat ons doorgaan! De verkiezing van een socialist in de gemeenteraad van een grote stad in het centrum van het globale kapitalisme heeft wereldwijd een impact. We weten dit omdat we berichten kregen uit Europa, Latijns-Amerika, Afrika en Azië. Diegenen die strijden voor verandering vertelden ons dat ze inspiratie halen uit onze overwinning. Aan al wie bereid is om in te gaan tegen de agenda van de grote bedrijven – in Seattle en de rest van het land – roep ik op om zich te organiseren. Bouw met ons mee aan een massale beweging voor economische en sociale rechtvaardigheid, voor democratisch socialistische verandering waarbij de middelen van de samenleving niet langer ingezet worden voor de inhaligheid van een kleine minderheid, maar voor de behoeften van iedereen. Solidariteit!
Zuid-Afrikaanse metaalvakbond breekt historische band met ANC politieke onafhankelijkheid van de werkende bevolking
In een open brief stelde de Workers and Socialist Party (WASP), de nieuwe arbeiderspartij die uit de mijnwerkersstrijd ontstond, voor dat NUMSA een oproep zou doen om een socialistisch netwerk van syndicalisten op te zetten om de verdeeldheid onder de werkende bevolking te overstijgen en om het gebrek aan eengemaakte strijd als gevolg van de crisis binnen COSATU weg te werken. WASP stelde ook voor dat NUMSA een plaats in de leiding van WASP zou innemen zodat de vakbond de koepel van WASP kan gebruiken om eigen kandidaten naar voor te schuiven. Het zou de vakbond toelaten om het verzet tegen het ‘National Development Programme’ ook in het parlement te voeren. Maar zo ver wil NUMSA nog niet gaan. Er zijn beperkingen aan de positie van NUMSA voor de verkiezingen van 2014, maar het belangrijkste is dat de historische beslissing om de banden met de regering door te knippen genomen is. Het zet de weg naar politieke onafhankelijkheid in en versnelt het proces dat door de mijnwerkers in 2012 werd opgestart. Tegelijk wordt ingegaan tegen de verstikkende rol van de leiding van
COSATU. Dat doet NUMSA door de deuren open te zetten voor alle werkenden, los van de sector waarin ze werken. De maandelijkse bijdrage aan COSATU wordt opgeschort. Het congres besliste om begin 2014 een reeks massa-acties te organiseren en om de solidariteit met de mijnwerkers op te voeren. Die mijnwerkers zullen ongetwijfeld opnieuw in strijd gaan rond lonen en arbeidsvoorwaarden. NUMSA kan hierdoor een centrum van arbeidersstrijd worden. De geplande conferentie over socialisme zal het debat verderzetten over de opbouw van een politiek alternatief voor de werkende bevolking. NUMSA heeft de eerste stappen in het nieuwe politieke landschap gezet. Samen met WASP en de mijnwerkers neemt de vakbond de historische taak van de heropbouw van de politieke onafhankelijkheid van de werkende bevolking op. In de komende maanden zullen we financiële steun voor de verkiezingsdeelname van WASP in mei 2014 ophalen. Stort nu reeds uw bijdrage op BE69 0012 2603 9378 van LSP/PSL met vermelding “Zuid-Afrika”.
door onze correspondenten
D
e afgevaardigden van de metaalbond National Union of Metalworkers of South Africa (NUMSA) besloten op een congres om de historische banden met het ANC door te knippen. NUMSA is de grootste en politiek meest invloedrijke vakbond binnen de vakbondsfederatie COSATU. De metaalvakbond telt 340.000 leden. ideologisch bankroet
NUMSA stopt ook met de financiële ondersteuning van de Zuid-Afrikaanse Communistische Partij, SACP, dat deel uitmaakt van een alliantie met het ANC. De vakbond heeft het hij bij monde van algemeen secretaris Irvin Jim over een “ideologisch bankroet” van de SACP. De naschokken van het bloedbad onder mijnwerkers in Marikana hebben de politieke fundamenten van de post-apartheidsperiode in Zuid-Afrika door elkaar geschud. Op het congres van NUMSA was er geen enkele poging om het behoud van de steun aan het ANC te bepleiten. De vakbondsleden zien zowel ANC
als SACP als partijen van de kapitalisten. Alle daden van deze partijen de afgelopen 20 jaar wijzen daar op. De volgende door het ANC geleide regering zal het neoliberale ‘National Development Programme’ als centraal beleidsdocument volgen. Het zal een regering zijn die bewust tegen de werkende bevolking ingaat. Op dit ogenblik heeft NUMSA nog geen beslissing genomen over steun aan een alternatieve partij bij de verkiezingen van 2014. Wel werd beslist om een “verenigd front” op te zetten naar het model van het United Democratic Front uit de jaren 1980, toen strijdbewegingen vanop de werkvloer en in de wijken werden samengebracht om er een “beweging voor socialisme” van te maken. De Workers and Socialist Party (WASP) kent een opmars in Zuid-Afrika
12
thema cultuur
de
Linkse Socialist
Het fenomeen Dieudonné door
Alain (Namen)
D
ieudonné, een komiek die bekend staat om zijn politieke uitspraken, is een bijzonder controversiële figuur in het Franse politieke landschap. Hij polariseert de meningen. Optredens worden verboden en er worden processen tegen hem opgestart wegens zijn standpunten tijdens sketches die er eigenlijk geen meer zijn. Dieudonné werd door de Franse minister van Binnenlandse Zaken Manuel Valls uitgeroepen tot de “publieke vijand nummer één”.
Geen nieuw fenomeen
Het is niet de eerste keer dat een artiest de Franse opinie zo polariseert. Artiesten staan niet los van de rest van de samenleving, ze zijn opgegroeid en opgeleid in die samenleving. Iedere artiest weerspiegelt een beeld van de samenleving en de klassenverhoudingen erin. Een van grootste Franstalige schrijvers van de 20ste eeuw was eveneens een controversieel figuur. Louis Ferdinand Céline werd in zijn tijd het voorwerp van heel wat polemieken onder Franstalige intellectuelen. Malraux schreef over hem: “Als persoon is het ongetwijfeld een eikel, maar tegelijk is hij een grote schrijver.” Los van een verschil in proporties is het interessant om de gelijkenissen met Dieudonné te bekijken. Céline was de auteur van het bekende en prachtige ‘Voyage au bout de la nuit’ (Reis naar het einde van de nacht). De stijl van Céline werd gekenmerkt door enkele specifieke elementen, het belangrijkste is dat hij volkstaal gebruikte terwijl zijn tijdgenoten er een sport van maakten om zoveel mogelijk academische taal boven te halen. De controverse rond Céline ging over het feit dat hij bekend stond als een notoire racist, antisemiet en een misantroop (een mensenhater). Zijn opstelling tijdens de Duitse bezetting in Wereldoorlog II was controversieel, hij werd beschuldigd van collaboratie. Hij gebruikte zijn enorme talenten ook voor virulente antisemitische teksten. Hij omschreef zichzelf als “vijand nummer 1 van de joden”. In 1933 zei de Russische revolutionair Leon Trotski over hem: “Louis Ferdinand Céline is de grote literatuur binnengetreden zoals anderen hun eigen huis
betreden. Het is een rijpe man die kan buigen op een groot aantal waarnemingen als arts en als kunstenaar. Hij beschikt over een onverschilligheid tegenover de academici, heeft een uitzonderlijk gevoel voor het leven en de taal. Op die basis schreef Céline een boek dat zal blijven, zelfs indien er anderen op hetzelfde niveau worden geschreven. ‘Voyage au bout de la nuit’ is een roman van het pessimisme, ingegeven door de angst voor het leven en meer door vermoeidheid door het leven dan door een opstandigheid. Een actieve revolte is verbonden met hoop. In het boek van Céline is er geen hoop.” [vrije vertaling]. Net als Céline is Dieudonné iemand met heel wat talent en iemand waarin een laag jongeren, vooral van migrantenafkomst, zich herkennen. Een laag van arbeiders heeft sympathie voor het feit dat Dieudonné hard uithaalt naar het systeem. Het is mogelijk om de nefaste ‘humor’ van Dieudonné af te kraken of hem te boycotten zoals een deel van het Franse establishment het wil, maar dat biedt geen antwoord op de redenen waarom er steun is voor zijn imago van ‘anti-establishment rebel’. De Franse interventie in de CentraalAfrikaanse Republiek is de 40ste militaire interventie op het Afrikaanse continent sinds de dekolonisatie. Het Franse establishment is slecht geplaatst om Dieudonné moralistische lessen te geven... De meeste jongeren die opkijken naar het zogenaamde anti-imperialisme van Dieudonné hebben in hun wijken nog geen echte anti-imperialisten gezien, met name anti-imperialisten die beseffen dat de vijand van onze vijand niet noodzakelijk een vriend is. Onze enige vrienden zijn diegenen die actief opko-
men voor de belangen van de werkende klasse tegen diegenen van de klasse die de hefbomen van de economie in handen heeft. Bij gebrek aan een sterke echte anti-imperialistische kracht is er sympathie voor Dieudonné op dit vlak. Het heersende establishment beschikt over tal van pionnen die niet aarzelen om misdaden te begaan. Waarom zouden we, denken veel medestanders van Dieudonné, dan kritiek geven op Dieudonné als hij Assad in Syrië of Ahmadinejad in Iran verdedigt? Of nog, en dat ligt natuurlijk wat anders, als hij Chavez in Venezuela steunde. Het is een teken dat het klassenbewustzijn en begrip van strijdmethoden waarmee efficiënt tegen het kapitalistische systeem kan ingegaan worden, moeten heropge-
bouwd worden. Dieudonné verenigt het geheel van opvattingen en analyses die in de plaats kwamen van een klassenbewustzijn. Hij herneemt heel wat verkeerde opvattingen die aanwezig zijn: van complottheorieën tot negationisme. Het bevestigt het verlies aan autoriteit van de gevestigde instellingen van de burgerij of het falen van de gevestigde politiek. Het verwarde antisemitisme van Dieudonné is onder meer verbonden met de impasse in de Palestijnse kwestie. Bij gebrek aan een correcte theorie dreigt steeds het gevaar van praktische fouten. Na de moord op de jonge antifascist Clément Méric dacht Dieudonné dat het goed was om de moordenaar Esteban Morillo en zijn neofascistische groep te verdedigen. Die groep was verbonden met Serge Ayoub en zijn Jeunesses Nationalistes Révolutionnaires (JNR). Dat zou oudere inwoners van de volkswijken moeten verontrusten, want het was met Ayoub (beter bekend onder de naam ‘Batskin’) en co dat ze op straat te maken kregen.
die het verste van de werkvloer stonden. Dat was slechts een opstap om de volledige arbeidersklasse aan haar lot over te laten. Het liet ruimte aan een hele reeks reactionaire organisaties om ingang te vinden in de volkswijken. Dieudonné verdeelt de arbeidersklasse meer dan dat hij ze verenigt. Hij heeft zich uitgesproken tegen het openen van het huwelijk voor iedereen en verdedigt een bijzonder conservatief beeld op het gezin en inzake morele waarden. Toen Hollande met een ‘Verantwoordelijkheidspact’ uitpakte, in feite een pakket asociale aanvallen op de sociale verworvenheden en nieuwe cadeaus voor de rijksten, viel Dieudonné op door zijn stilzwijgen. In zijn verzet ‘tegen het systeem’ is hij wel erg selectief. Tenslotte nog een citaat van Trotski over Céline: “Celine is zoals hij is, het resultaat van de Franse realiteit en de Franse roman. Hij hoeft er zich niet voor te schamen. Het Franse genie heeft in de roman een ongelijke uitdrukking gevonden. Vanaf Rabelais, zelf ook een dokter, ontstond er een prachtige dynastie van meesters in de epische proza, een dynastie die zich vier eeuwen lang vertakte, van de brede lach van de leDieudonné, een artiest venslust tot de wanhoop en verlatendie onze klasse en onze heid, van de dageraad tot het putje van de nacht. Céline zal geen ander boek belangen niet verdedigt schrijven dat zo’n afkeer tegenover de Dieudonné is een gehaaide zakenman leugen toont en zo’n wantrouwen tedie de rol van volks ‘slachtoffer’ van genover de waarheid. Deze dissonanhet systeem speelt. Hij kan dat omdat tie moet worden opgelost. De kunstediegenen die het systeem zouden moe- naar zal zich ofwel aanpassen aan de ten bestrijden dat niet meer doen. De duisternis of hij zal de dageraad zien.” De extreemrechtse Jean-Marie Le Pen grote arbeidersorganisaties hebben de [vrije vertaling]. Dieudonné heeft rebrengt de ‘quenelle’, de variant op de strijd tegen het kapitalisme opgegeven soluut gekozen voor de duisternis. De Hitlergroet die door Dieudonné werd en daarbij ook het ideologische en so- komende strijd van de Franse werkende bedacht. Le Pen en Dieudonné kun- ciale kader van arbeidersstrijd. De vak- bevolking, die over grote revolutionaire nen het niet toevallig goed met elkaar bondsleidingen en de linkse partijen tradities beschikt, zal bepalen wat van vinden. namen het niet meer op voor de lagen die duisternis overeind blijft.
waar LSP voor staaT
D
e technische en wetenschappelijke mogelijkheden van de mens zijn nog nooit zo uitgebreid geweest. De jongste 50 jaar verdrievoudigde het gemiddelde inkomen per hoofd van de wereldbevolking. Er is voldoende rijkdom om iedereen een degelijke levensstandaard te garanderen. België vormt hierop geen uitzondering. Zelfs na de gouden jaren ‘50 en ‘60 bleef de totale werkelijke waarde van alles wat we samen produceren toenemen. In ‘96 bedroeg dit dubbel zoveel als in ‘83.
Deze toename van de rijkdom heeft echter niet geleid tot een algemene stijging van de welvaart. Integendeel: terwijl bedrijven recordwinsten boeken en speculanten hun kapitaal vertienvoudigen, gaat de voormalige koloniale wereld gebukt onder oorlog en hongersnood, is de economie van de ex-stalinistische staten ineengestuikt en heerst in het Westen massale structurele werkloosheid. De globale stijging van de rijkdom is aan de overgrote meerderheid van de wereldbevolking voorbijgegaan. Stop de privatiseringen
Hoewel de arbeiders deze rijkdom produceren, hebben ze niet de minste inspraak in de aanwending ervan. Heel de productie staat in functie van de winsthonger van een handvol kapitalisten. Dit leidt tot schrijnende tegenstellingen. Er is nood aan betaalbare en comfortabele sociale woningen, aan gratis openbaar vervoer, aan onderwijs toegankelijk voor iedereen, aan speelterreinen en recreatiecentra, aan een nationale gezondheidsdienst die gratis en publiek is. De middelen hiervoor zijn voorhanden. Op dit ogenblik gaat het echter de andere kant uit. Openbare diensten worden gerentabiliseerd en opgesplitst. De winstgevende delen worden verkocht aan de hoogste bieder, de onrendabele worden afgestoten. Er is al lang geen sprake meer van
diensten. De marktlogica heeft ook in de openbare sector toegeslaan. Voortaan spreekt men van openbare bedrijven in afwachting van de volgende privatisering. 32-urenweek
In de private sector richt de “vrije” markt een ravage aan. Alle verworvenheden worden afgebroken in naam van de competitiviteit. Arbeidscontracten ruimen plaats voor onderaanneming, uitzendarbeid en andere nepjobs. Een miljoen arbeiders in België wordt regelmatig geconfronteerd met werkloosheid. Dit heeft geleid tot de verpaupering van een deel van de arbeiders en hun gezinnen. Pensioenen, werkloosheids- en ziekteuitkeringen staan op de helling door de uitholling van de sociale zekerheid.
LSP/PSL is voor het volledig herstel van de index en een minimumloon van 1500 euro netto, tegen de afbraak van de sociale zekerheid en de uitholling van het arbeidscontract. Wij verzetten ons tegen iedere bedrijfssluiting omdat dit onder het kapitalisme enkel leidt tot werkloosheid en armoede. De enige maatregel die de massale werkloosheid kan oplossen is de onmiddellijke invoering van de 32-urenweek, zonder loonverlies en met evenredige aanwervingen. Een nieuwe arbeiderspartij
De vakbondsleidingen hebben de kapitalistische afbraaklogica aanvaard. Ze beperken zich tot het “sociaal” begeleiden van de herstructureringen. Daartegenover stellen wij het strijdsyndicalisme: vechten voor iedere job en het behoud van alle verworvenheden. De arbeidersklasse heeft een partij nodig die deze strategie politiek kan en wil vertalen. Zo’n partij moet openstaan voor iedereen die wil vechten tegen de sociale afbraak. Ze moet zich verzetten tegen iedere verdeling van de arbeiders, of het nu is op basis van racisme, seksisme of geloof. Dit kan het best door op te komen voor volledige gelijke rechten. Ze moet de strijd aanbinden tegen het imperialisme en vechten tegen de vernietiging van het milieu. Ze moet het zelfbeschikkingsrecht van
Vlamingen, Walen en Brusselaars respecteren, zonder in de val te trappen van diegenen die de arbeiders door communautair opbod willen verzwakken (cfr. splitsing sociale zekerheid). Ze zou moeten ageren voor de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder rechtstreekse arbeiderscontrole. Revolutie
arbeidersregering. Iedere functionaris moet verkozen en permanent afzetbaar zijn. Hij/zij mag niet beschikken over een hoger loon dan het gemiddelde loon van de arbeiders die hij/zij vertegenwoordigt. Op die manier kan het wanbeheer vermeden worden zoals dit in de planeconomieën in het exOostblok bestond.
Dit programma is enkel uitvoerbaar indien de arbeidersbeweging de macht uit handen neemt van de kleine minderheid van kapitalisten. De heersende klasse zal haar privileges echter niet zomaar afstaan. Het breken van de kapitalistische staat zal een revolutie vereisen. Daarom bouwen wij aan een revolutionaire marxistische partij.
Voor socialisme en internationalisme
Arbeidersdemocratie
LSP/PSL maakt deel uit van het Comité voor een Arbeidersinternationale (CWI), dat actief is op alle continenten. Onze strijd in België zien wij in het kader van een arbeidersstrijd in de hele wereld voor een socialistische maatschappij.
De productie moet in functie staan van de reële behoeften van de bevolking. Ze moet georganiseerd worden via een democratisch productieplan, opgesteld en gecontroleerd door raden, samengesteld uit vertegenwoordigers van de arbeiders van het bedrijf, van de nationale vakbonden en van de
De socialistische revolutie breekt altijd uit op het nationale vlak, maar eindigt in de internationale arena. Arbeidersdemocratie en socialistische planning kunnen niet beperkt blijven tot één land. Het isolement van Sovjet-Rusland heeft tot haar degeneratie vanaf 1924 geleid.
Voor arbeiderseenheid Voor socialisme
Partijnieuws thema
www.socialisme.be Februari 2014
Agenda
LSP voert campagne tegen seksisme
Baas over eigen lichaam! door
V
• za. 1 feb. Brussel. Protestactie tegen prijsverhogingen openbaar vervoer. 14u Metrostation Albert • za. 15 feb. Brussel. Nationale bijeenkomst van LSPsyndicalisten • za. 15 feb. Gent. ‘So you think you can quiz’, quiz van ALS-Gent • zo 9 maart. Brussel. Betoging tegen kernenergie. 14u Noord • za 15 maart. Brussel. Betoging tegen repressie. 18u Fontainasplein • do. 20 maart. Antwerpen. Anti-NSV betoging. 19u Berchem station • zo 30 maart. Brussel. Pro-keuze protest • za 3 mei. Brussel. Socialisme 2014-dag. Pianofabriek, St Gillis • za 17 mei. Brussel. Gay Pride • 3-7 juli: zomerkamp ALS • 19-26 juli: zomerschool CWI
Emily (Namen)
rouwenlichamen worden door de media, videoclips, reclame,... gebruikt om zowat alles te verkopen. Karl Marx stelde destijds dat alles handelswaar wordt onder het kapitalisme. Het lichaam van vrouwen wordt eveneens als koopwaar beschouwd.
We leven in een schizofrene samenleving waarin meisjes enerzijds sexy moeten zijn om als bevrijde en moderne vrouwen gezien te worden. Tegelijk kunnen ze nooit de gephotoshopte ideaalbeelden, die ons door de kapitalistische samenleving voorgehouden worden, bereiken. En dat met alle gevolgen van dien op het vlak van fysieke en mentale leeftijd. Fenomenen als Miley Cyrus of Rihanna zijn uitdrukkingen van hoe het lichaam van vrouwen wordt gebruikt. Om het commerciële circus draaiende te houden, worden hun keuzes bepaald door de gemediatiseerde industrie. Wie niet langer als kind wil gezien worden, maar als een vrouw, of wie een maximum aan aandacht wil trekken, moet blijkbaar vooral uit de kleren gaan. Ondertussen zijn het de patroons en de grote aandeelhouders van de muziekindustrie (of andere sectoren) die er het meeste voordeel uit halen. Anderzijds wordt maar al te vaak gezegd dat vrouwen die lastiggevallen worden dit zelf uitlokken met (korte) rokjes of doorschijnende kledij. Vrouwen die modebewust zijn, willen opvallen en moeten dus maar aanvaarden dat ze nagefloten worden of opmerkingen naar het hoofd geslingerd krijgen. De wijze waarop het lichaam van vrouwen als marketinginstrument wordt gebruikt en de plaats van vrouwen in een samenleving in crisis, leidt tot dergelijke redeneringen. De gevolgen zijn verregaand. In geval van verkrachting wordt het slacht-
Waarom ik lid werd
offer vaak niet geloofd of wordt ze ervan beschuldigd dat ze het toch zelf had gezocht. In België worden iedere dag tien klachten wegens verkrachting ingediend. Studies wijzen uit dat slechts 10% van de slachtoffers een klacht durft indienen. Een dokter in de psychologie en specialiste ter zake, Danièle Zucker, stelt dat verkrachting niets seksueel is en dus niets te maken heeft met een fysieke aantrekkingskracht. Het is ook geen seksspelletje dat fout uitdraait of verbonden is met overmatig alcoholgebruik. Neen, verkrachting is een machtsspel. Het gedrag van vrouwelijke slachtoffers moet dan ook niet in vraag gesteld worden. En toch zagen we hoe een golf van verkrachtingen onder studentes in Namen er enkel toe leidde dat zelfverdedigingscursussen werden georganiseerd en de meisjes werd aangeraden om geen uitdagende kledij te dragen of niet te veel alcohol te drinken. Aangezien verkrachting een machtskwestie is, zullen die maatregelen niets veranderen. LSP denkt dat vrouwen in het kader van een kapitalistische samenleving
steeds een minderwaardige positie zullen innemen en er geen oplossing zal komen voor vrouwen die sexy moeten zijn, maar ook niet te sexy voor de dag mogen komen. Om tot antwoorden te komen en alle vormen van geweld tegen vrouwen te bestrijden, moeten we de fundamenten van de kapitalistische samenleving in vraag stellen. Het promoten van schoonheidsidealen versterkt de cosmetica-industrie en de zogenaamde ‘vrouwenbladen’. Seksistische vooroordelen maken het mogelijk om mannen en vrouwen tegen elkaar op te zetten inzake lonen en jobs. Telkens zijn het dezelfden die profiteren: het handvol superrijken dat nog geen 1% van de bevolking vormt. Seksisme is een instrument van de heersende klasse om haar macht te versterken en de eigen privileges uit te breiden. Geweld tegen vrouwen wordt daarbij slechts gezien als collaterale schade. De strijd tegen seksisme is voor ons onlosmakelijk verbonden met de strijd tegen kapitalisme. Laat ons niet verdelen, samen kunnen we strijden voor een andere samenleving!
We zijn natuurlijk het product van een samenleving en dus proberen we bewust om binnen LSP een specifieke aandacht rond dit thema te ontwikkelen. De vrouwenwerking van LSP versterkt de aanwezigheid van vrouwen in de partij en levert een belangrijke politieke bijdrage aan onze uitbouw. Campagnes tegen seksisme staan niet los van de rest van onze werking. De oorzaken van seksisme moeten gezocht worden bij de klassenorganisatie van de samenleving. De beste manier om daar tegen in te gaan is door met vrouwen en mannen uit de arbeidersbeweging en onder jongeren op te komen voor het einde van het kapitalistische systeem. We voeren samen campagne tegen seksisme en mobiliseren naar de pro-keuze betoging van 30 maart. We steunen het recht op abortus in optimale omstandigheden op een ogenblik dat dit in vraag wordt gesteld in landen als Spanje (zie pagina 6). We eisen tegelijk publieke middelen en infrastructuur opdat iedereen die dat wenst kinderen kan krijgen zonder in armoede terecht te komen.
3 mei: Socialisme 2014 - 3 tot en met 7 juli: zomerkamp
Niet te missen afspraken
H
et begin van het jaar is een goed ogenblik om enkele grote lijnen van de jaarplanning naar voor te brengen.
Een eerste belangrijk element zijn de betogingen van maart. Dat de anti-NSVbetoging in Antwerpen plaatsvindt, wisten we al langer. De datum is nu ook bekend: 20 maart. Daarmee komt deze betoging wel vrij dicht bij de pro-choice betoging die op 30 maart gepland is. Omwille van verbouwingswerken in de infrastructuur waar we doorgaans ons Socialisme-weekend organiseren, moeten we dit jaar uitwijken en vonden we enkel een aangepaste én betaalbare locatie gedurende één dag. Op 3 mei zal Socialisme 2014 in de Pianofabriek in St-Gillis (Brussel) plaatsvinden. Dit betekent niet dat we zullen inboeten aan nationale vormingsmomenten. Na het geslaagde zomerkamp vorig jaar in Limburg, trekken we opnieuw naar dezelfde locatie voor een zomerkamp dat langer zal duren: van 3 tot en met 7 juli. De internationale zomerschool van het CWI vindt plaats van 19 tot en met 26 juli. In het najaar is er dit jaar een nationaal congres. Om de twee jaar houden we immers een nationaal partijcongres.
13
Socialismedag
Maatschappelijk bewustzijn kan gedefinieerd worden als het besef van een individu dat er naast de eigen persoon ook een samenleving bestaat waar men deel van uitmaakt en waarbij men een kritische kijk ontwikkelt naar de werking en ontwikkeling van die samenleving. Het ontstaan van dit besef bij een individu is moeilijk te duiden vermits het onder andere afhangt van zowel persoonlijke, interne, factoren als maatschappelijke, externe, factoren, hoewel deze zaken elkaar meestal beïnvloeden. Het ontstaan van mijn besef is gepaard gegaan met de verandering van het stadsbestuur in Antwerpen. Nog nooit heb ik de aanloop naar de verkiezingen zo intens beleefd als die naar de gemeenteraadsverkiezingen. Na de uitslag begonnen de discussies op school, thuis, tussen vrienden en leeftijdsgenoten. Intuïtief voelde ik dat er iets scheelde met deze maatschappij, alleen kon ik het moeilijk duiden, formuleren en beargumenteren. Op dat moment is het besef ontstaan dat ik zeker niet mocht stilstaan, meelopen en toekijken hoe de samenleving zou blijven ontaarden en steeds minder leefbaar zou worden. Hoe de kloof tussen rijk, arm, geschoold, ongeschoold, repressie en vrijheid groter zou worden, enkel omdat er ons een beperkt aantal alternatieven wordt opgedrongen van hogerop. Hierbij gepaard kwam natuurlijk ook het besef dat de sociale problematiek op globaal niveau door te trekken is. De toevallige kennismaking met het ALS tijdens een campagne tegen GAS-boetes kwam dus als geroepen. Eindelijk waren er mensen met een ander, sociaal alternatief op de huidige problemen in de samenleving. Ik was niet langer de enige die openstond voor kritische vorming en discussie over het huidige maar vooral over het mogelijk toekomstige systeem. Bij deze dank ik de leden van ALS/ LSP die me met open armen hebben ontvangen. Ik hoop ook anderen aan te zetten om zich te engageren bij discussies, campagnes en acties, want samen kunnen we wel een verschil maken. Ik kijk uit naar onze toekomst, en laat dat nu juist hetgene zijn dat de jeugd vandaag nodig heeft. Liesbeth G, Antwerpen
LSP in actie Op de acties tegen de EU-top van 19 december stonden militanten van LSP mee vooraan op de eerste rij. We verkochten 72 exemplaren van ons maandblad en hadden tal van interessante discussies.
Steun ons strijdfonds! Hieronder publiceren we de cijfers van ons strijdfonds in het laatste kwartaal van 2013. We eindigden op 71% van onze doelstelling om 11.000 euro steun op te halen. In de andere kwartalen van 2013 overschreden we telkens de doelstelling. Het nieuwe jaar is alvast goed gestart met het spetterende oudejaarsfeest in Brussel dat ongeveer 1.000 euro in het laatje bracht. Wil je ons steunen? Stort dan op BE69 0012 2603 9378 van LSP/PSL met vermelding “steun”.
Zomerkamp
Bxl-W.Brab: 1.620 € Vl Brab-Limburg: 741 € Henegouwen-Namen: 701 € O en W Vlaanderen: 2.270 € Antwerpen: 1.249 € Luik-Lux: 638 € Nationaal: 861 €
74% 74% 70% 69% 66% 64% 86%
TOTAAL: 7.819,35 €
71%
Contact / Abonnementen Meer info over de partij / Lid worden: PB131, 1080 Molenbeek-Sainctelette Tel: 02/345 61 81. E-mail:
[email protected]. Redactie:
[email protected]. Ook lezersbrieven zijn welkom! Abonnementen: * proefabo: 5 euro voor drie nummers, 10 euro voor zes nummers * gewoon abo: 20 euro voor twaalf nummers * steunabo: 30 of 50 euro voor twaalf nummers Of neem een doorlopende opdracht van minstens 2 euro Rekeningnummer voor abonnementen: BE48 0013 9075 9627 van Socialist Press
14
GAS thema
de
Linkse Socialist
Neen, overlast is geen individueel probleem MATHIAS Mathias Vander Hoogerstraete is 23 jaar oud en al enkele jaren actief in het Gentse. Hij was jarenlang verantwoordelijk voor de Actief Linkse Studenten in Gent. Hij was initiatiefnemer van de campagne TegenGAS waar hij woordvoerder van is. Hij schrijft regelmatig bijdragen in deze krant.
E
ind december verscheen in De Standaard een opiniestuk door Mathias Vander Hoogerstraete van de campagne TegenGAS. Daarin haalde hij uit naar de willekeur van de GAS-boetes en pleitte hij voor een sociaal alternatief om overlast effectief te bestrijden. Barones Mia Doornaert zat met het stuk in haar maag en produceerde begin januari een antwoord in een column in De Standaard. We zetten de argumenten op een rij en dienen iron lady Doornaert van antwoord.
MATHIAS vs. MIA
MIA Barones Mia Doornaert is 68 jaar oud en werkte 38 jaar bij De Standaard. Van juli tot eind november 2009 werkte ze op het kabinet van minister Yves Leterme. Als conservatief boegbeeld was ze gecharmeerd door Margaret Thatcher, maar ook door pakweg Sarkozy. Doornaert steunde de oorlog in Afghanistan omdat er nu eenmaal ‘botsende culturen’ zijn.
Willekeur & repressie Mathias: “De geest van de wet is dat iedere gemeente zelf beslist. Recht en onrecht worden daarmee gedefinieerd door de spirit van de lokale burgemeester en zijn GAS-sheriffs. Bart De Wever illustreerde dat nogmaals door te melden dat de GAS-boete van 50 euro voor een verstandelijk gehandicapte man die dwarsfluit had durven spelen, geseponeerd zal worden. In de arena van het GAS-spektakel is het pollice verso, de gedraaide duim van de burgemeester, die over het lot van de verGASten beslist.”
Mia: “Als vrijheid degenereert tot gebrek aan verantwoordelijkheidszin, dan krijgen we helemaal geen ‘neoliberale maatschappij’, maar leven we onder besturen die steeds meer van ons belastinggeld uitgeven aan het opruimen van de schade van dat asociaal gedrag, en die zich steeds meer met ons persoonlijk leven (moeten) bemoeien. Want dat is nu de sfeer. Ik hoef de straten niet schoon te houden, ik mag luidruchtig en agressief en stomdronken zijn, ik mag klappen uitdelen en de boel kort en klein slaan, ‘de maatschappij’ moet het maar zien op te lossen. (…) Sommige GAS-boetes klinken absurd, inderdaad. Maar ze waren er nooit gekomen als burgerzin geen vies woord was geworden. De beste remedie ertegen? Herstel opvoeding in eer, het is hoog tijd.”
ONZE MENING: Het argument dat overlast niet onbestraft mag blijven, is het vaakst voorko-
mende bij diegenen de GAS-boetes verdedigen. De argumentatie luidt dat er nu eenmaal iets moet gedaan worden als het aan burgerzin ontbreekt. Dat biedt op zich echter geen antwoord op de kritiek dat de huidige regeling totaal willekeurig is met lokale sheriffs die bepalen wat overlast is en wat niet. Of lokale reglementen die bepalen hoe groot confetti moet zijn, wanneer spelende kinderen overlast bezorgen,… De ‘absurde voorbeelden’ zijn geen uitspattingen van de bestaande regelgeving, ze zijn er integraal onderdeel van. De burgemeester bepaalt wat overlast is, stuurt zijn ambtenaren op ons af om het vast te stellen en laat zijn diensten de sancties en het eventueel beroep ertegen beoordelen. Als zelfs de hoogste magistraten in dit land, functies die doorgaans niet door linkse rakkers worden ingenomen, de willekeur aanklagen, wordt dat onder tafel geveegd. Is willekeur onderdeel van de burgerzin die mevrouw Doornaert wil bijbrengen?
‘Wildplassen beboeten is goedkoper dan degelijk publiek sanitair uitbouwen’ Mathias: “De grond van de eensgezind-
heid zit hem in de achterliggende neoliberale mantra waarbij ieder maatschappelijk probleem tot het niveau van het individu gereduceerd wordt, want there’s no such thing as society. De luie werkloze hangjongeren kunnen we beboeten, de jongerenwerkloosheid echter niet. Over de gigantische sociale ongelijkheid in het Belgisch onderwijs valt moeilijk te bemiddelen, dan maar de minderjarige spijbelende boefjes aanpakken. Men kan wel beweren dat de gemeente voorlopig geen geld verdient aan GAS, maar wildplassen beboeten is goedkoper dan degelijk publiek sanitair uitbouwen.”
Mia: “Natuurlijk is publiek sanitair nodig, maar wildplassen heeft meestal daar niet mee te maken, maar met totaal gebrek aan respect voor de omgeving. Net zo zie je soms mensen roekeloos een straat oversteken omdat ze het vertikken honderd meter verder tot een verkeerslicht of een zebrapad te gaan. De woordvoerder van de TegenGas-campagne zit er dan ook behoorlijk naast met zijn afgezaagde mantra dat het allemaal de schuld is van de ‘neoliberale’ maatschappij. Het verschijnsel van de GAS-boetes is juist een reactie tegen hyperliberalisme. Of beter gezegd, tegen een hyperindividualisme dat al te lang als progressief gold. Het interdit d’interdire, het moi d’abord van de meidagen van ’68 is inderdaad veel te ver doorgeslagen.”
ONZE MENING:
De realiteit van de GAS-waanzin doet ons niet aan 1968 denken, maar eerder aan 1984. Het doet de Orwelliaanse Big Brother uit het boek ‘1984’ stilaan naar de categorie ‘non-fictie’ opschuiven. Het neoliberale beleid heeft de afgelopen decennia geleid tot een grote kloof tussen arm en rijk, het heeft de openbare dienstverlening steeds verder met de grond gelijk gemaakt. Het aantal publieke vuilnisbakken werd drastisch herleid om ons dure zakken te laten kopen om de private afvalophaling economisch interessanter te maken. Zelfs publieke ruimte wordt steeds meer geprivatiseerd. In een samenleving met zoveel sociale problemen – van een ‘verloren generatie’ tot tekorten op alle vlakken – is het niet verwonderlijk dat er overlast is. Volgens het Wereld Economisch Forum, evenmin een groepje linkse rakkers, is de groeiende inkomensongelijkheid de belangrijkste bedreiging voor de ‘sociale stabiliteit’ in de wereld. Maar dan komt mevrouw Doornaert ons zeggen dat het eigenlijk allemaal een probleem van mentaliteit en opvoeding is?
Opvoeding in eer herstellen? Om de maatschappijk ritiek van Mathias te weerleggen, stelt Mia Doornaert dat het probleem eigenlijk bij de opvoeding ligt. “Het recht van kinderen en jongeren lijkt er nu vooral in te bestaan lastposten te zijn. Ik moest de jongste tijd een paar uitvaartdiensten bijwonen, zowel kerkelijke als vrijzinnige. In beide gevallen had ik de indruk dat alle kinderen er aan ADHD leden. Ze zaten geen minuut stil, babbelden, liepen rond, verstoorden de sfeer zonder dat ouders bereid of in staat leken ze even tot de orde te roepen. Ik was zelf geen kind dat graag stil zat, maar er was een tijd waarin we toch leerden dat dit in bepaalde omstandigheden moest. (…) We leerden ook dat je geen papier en lege blikjes op straat gooit, dat je niet zo maar overal kan plassen, dat je andere mensen niet lastig valt,
dat je niet scheldt, dat je niet pakt wat Met opvoeding hebben wij geen proniet van jou is, kortom, we werden op- bleem. Integendeel, waar de gevestigde gevoed tot burgerzin.” Misschien laat het geWie niet wil zien van waar he u ge n va n b a r one s overlast komt, biedt geen Doornaert haar wat in de steek, maar hoeveel werd oplossingen en komt dan er vroeger niet op straat maar tot een steunbetuiging gevochten? Hoe luid werd aan totale willekeur. Is er niet gezongen in door dat de opvoeding die we de rook gevulde cafés? In toekomstige generaties welke mate werd wildplassen toen nog als de willen meegeven? normaalste zaak ter wereld gezien? Wat zouden de ‘normen politici al jarenlang besparen op onderen waarden’ van pakweg de vroege ja- wijs pleiten wij net voor het drastisch ren 1960 vandaag in de veel dichter be- opvoeren van de publieke financiering volkte steden betekenen? Het afgezaag- zodat ook meer individuele begeleiding de mantra van ‘vroeger was alles beter’ mogelijk is. We pleiten voor het socistemt niet overeen met de realiteit van aliseren van een reeks huishoudelijke hoe het er vroeger aan toeging. taken en het verlagen van de werkdruk
door een arbeidsduurvermindering zodat ouders meer tijd met hun kinderen kunnen doorbrengen. We willen meer middelen voor publieke kinderopvang en ontspanningsmogelijkheden voor jongeren. Opvallend genoeg zien net de luidste conservatieve pleitbezorgers van normen, waarden en opvoeding geen graten in drastische besparingen op alle sociale verworvenheden. De gevolgen van dat besparingsbeleid schuiven ze vervolgens af op onze ‘mentaliteit’ of ‘opvoeding’. Individuele ouders zijn, als we Doornaert mogen geloven, collectief aan het falen om hun kinderen degelijk op te voeden. De belerende toon van Doornaert over het gebrek aan opvoeding - nochtans het werk van de generatie die door Doornaert en co is opgevoed - doet wat denken aan de kolonialen die destijds
beweerden dat ze de bevolking van landen als Congo zouden opvoeden tot brave katholieken met de burgerzin waarover ze zelf uiteraard in grote mate beschikten. En wellicht waren de oorlogen in Irak en Afghanistan, waar Doornaert zo’n voorstander van was, er ook op gericht om die mensen wat opvoeding bij te brengen? De pogingen om te ontkennen dat overlast verbonden is met de samenleving falen. Wie niet wil zien waar overlast vandaan komt, biedt geen oplossingen en komt dan maar tot een steunbetuiging aan totale willekeur. Is dat de opvoeding die we de toekomstige generaties willen meegeven?
Meer over het verzet tegen de GAS-boetes: www.tegengas.be
jongeren thema
www.socialisme.be Februari 2014
15
Interview met Mamadou Bah. Slachtoffer Grieks neonazigeweld eist asiel in ons land Interview door Collectif Krasnyi
M
amadou Bah is een jonge migrant uit Guinea. Omwille van zijn afkomst en zijn engagement was zijn leven in Griekenland bedreigd. Hij werd vervolgd door de neonazi’s van Gouden Dageraad. Hij werd bijzonder gewelddadig aangepakt door extreemrechtse milities. De politie liet gewoon begaan en keerde zich tegen Mamadou. Na een aanval door acht neonazi’s die hem voor dood achterlieten, sloeg hij op de vlucht. In ons land vraagt hij nu asiel aan. Er is een campagne om die vraag te ondersteunen. We spraken met Mamadou en steunen zijn campagne.
“Mijn naam is Mamadou. Ik kwam in 2006 als asielzoeker in Griekenland aan. Aanvankelijk was dat erg moeilijk. Ik kende de taal niet, maar kon me toch verhelpen in het Engels. Ik heb zo toch werk gezocht en kon aan de slag. Ik werkte minstens 10 tot 12 uur per dag en kreeg daar 5 euro per dag voor. “De eerste plaats waar ik met racisme geconfronteerd werd, was op mijn werk. De mensen met wie ik werkte, mijn collega’s dus, zagen niet het loon dat ik kreeg. Ze zagen enkel dat ik zes of zeven dagen per week aan de slag was terwijl ze zelf minder konden werken. Hun arbeidstijd werd beperkt als gevolg van de crisis. Ze vroegen me dan: ‘Hoe kan het dat wij Grieken minder werk hebben, terwijl jij hier iedere dag kan werken?’ “De Grieken konden er zelf niet meer aan uit. En dan was er een propagandacampagne van extreemrechts, van Gouden Dageraad, waarin werd gezegd dat het de toevloed van migranten was die ervoor zorgde dat mensen hun job verloren en dat migranten de job van Grieken afnamen. “De eerste keer dat ik door extreemrechts werd aangevallen, was toen ik van mijn werk terugkwam. Ik wachtte op de bus en er kwamen acht men-
sen van Gouden Dageraad aan op een scooter. Het waren gespierde mannen en ze sloegen me op het hoofd. Ze lieten me voor dood achter. Die groepen waren in de wijk aanwezig van negen uur ’s avonds tot vijf uur ’s ochtends. Ze waren altijd met een scooter en waren herkenbaar als militanten van Gouden Dageraad met hun tenue en hun nazilogo’s. “Soms waren ze met 10 tot 15 scooters met allemaal gewapende neonazi’s. Ze kwamen jagen op migranten. Het volstond dat ze een Afrikaanse man op straat zagen om die aan te vallen. Het werd echt onhoudbaar. Het klimaat werd zo erg dat veel migranten die ik ken hun job moesten laten staan en zich thuis opsloten omwille van de terreur die op straat aanwezig was door Gouden Dageraad. De migranten wisten dat ze op geen bescherming konden rekenen, ook niet van de politie. “Ik was hard geschrokken toen ik bij een routinecontrole mijn papieren moest tonen. De agent bekeek mijn papieren en zei: ‘Zo, jij bent Mamadou Bah’. Ik kreeg direct handboeien om en werd naar het politiekantoor gebracht. Ik vroeg me af wat er aan de hand was en wat ik gedaan had. Ik stelde me veel vragen. Maar eens in het commissariaat was het duidelijk. Ik werd totaal
Mamadou Bah. Foto: Collectif Krasnyi vernederd. Ik moest al mijn kleren uitdoen. Ik was erg moe want ik kwam van mijn werk. Ik stond daar volledig naakt en dan kwam hun vraag: ‘zal je blijven met de kranten spreken?’ “Het is belangrijk dat we allemaal samen strijden. We voeren dezelfde strijd. Zelfs indien ik op een dag bescherming zou genieten in België zal ik het daar niet bij laten, ik zal blijven strijden. Al was het maar om mijn kameraden in Griekenland bij te staan.”
Betoog mee tegen extreemrechts! We roepen op om actief in te gaan tegen extreemrechts. Laat de studenten van het Vlaams Belang geen ruimte, werk mee aan de anti-NSV betoging in Antwerpen. De betoging vindt plaats op 20 maart om 19u aan Berchem station. Je kan ons helpen door mee te mobiliseren: pamfletten en/of affiches verspreiden, mee campagne voeren aan scholen, universiteiten of in de wijk waar we zullen doortrekken. Doe mee!
Meer info: antinsv2014.wordpress.com
Afghaanse vluchtelingen protesteren tegen onmenselijk asielbeleid
D
e afgelopen maanden waren er tal van protestacties door mensen-zonder-papieren die dreigen uitgewezen te worden naar Afghanistan, een land in oorlog. Staatssecretaris Maggie De Block voert met de steun van de volledige regering een bijzonder repressief asielbeleid.
Afghaanse vluchtelingen betogen. Foto door Collectif Krasnyi
Betoging tegen repressie en politiegeweld Oproep van de JOC, mee ondertekend door LSP en ALS
door een steeds meer gemilitariseerde politie is een van de repressiemiddelen van een beleid dat steeds meer op n het kader van de veiligheid is gericht tegen de achterinternationale dag tegen grond van besparingen. politiegeweld roepen de D e ve r h a r d i n g v a n d r a c o n iCampagne Stop Repressie sche wetten of nog de regels van en de JOC (de Franstalige de Gemeentelijke Administratieve tegenhanger van de KAJ) op tot Sancties dienen hetzelfde doel. Al die een betoging tegen politiegeweld vormen van repressie hebben als doel en straffeloosheid. om sociale bewegingen en hun eisen het zwijgen op te leggen. Het ontbreekt niet aan feiten en geHet geweld zal echter niet bij sociale tuigenissen van de vele wantoestan- bewegingen stoppen. den van de politie bij arrestaties of bij In de wijken moet het sociale beleid andere operaties van ordehandhaving. plaats maken voor veiligheidsmaatreHet excessief gebruik van geweld gelen (camera’s, steeds meer politie,
I
boetes,…). Die maatregelen versterken de cyclus van geweld. Tegenover agenten die beledigen, fysiek geweld gebruiken en/of hun positie misbruiken, heeft de burger geen enkel verhaal. Ondanks beloften van onderzoeken worden slachtoffers van politiegeweld hun recht op de waarheid en op gerechtigheid ontzegd. Ze worden vaak zelf gecriminaliseerd en vervolgd. Agenten blijven beschermd tegen vervolgingen en voelen zich dus gesterkt in het idee dat hun geweld legitiem is. Wat doet het gerecht en het Comité P? Wie beschermt ons tegen de po-
Asielbeleid wordt herleid tot een mathematische discussie waarin willekeur overheerst. Aan de redenen waarom mensen vluchten, wordt niets gedaan. Integendeel, de Belgische regering blijft investeren in een militaire betrokkenheid in Afghanistan. De neokoloniale plunderpolitiek wordt geen halt toegeroepen. Wie uiteindelijk alles achterlaat in Het terugsturen van mensen naar de zoektocht naar een betere toekomst een oorlogsgebied zonder toekomst krijgt het deksel op de neus. Goedkoop wordt goedgepraat met het argument zwartwerk wordt uitgespeeld om alle dat de buurlanden een nog hoger per- lonen en arbeidsvoorwaarden naar centage van Afghaanse vluchtelingen beneden te trekken. Wie niet zo ver terugsturen. geraakt, moet het stellen met liefdadigheid en een staatssecretaris van arIn plaats van de vermoedebestrijding, eveneens Maggie De antwoordelijken voor Block, die niet verder komt dan toiletzakjes uitdelen aan daklozen. de crisis aan te pakDe Afghaanse vluchtelingen zijn hun ken, schuift de regestrijd beginnen organiseren en hielden ring de gevolgen een voettocht naar Bergen, de woonervan af op de kap van plaats van premier Di Rupo. Hierna de bevolking, te begin- volgde een tocht naar Gent waarbij ook langs het bijzonder onveilige en gevaarnen met de migranten lijke Merchtem, de thuisbasis van De en de werklozen. Block, werd gepasseerd. Telkens konden de Afghanen op een brede solidariteit en steun rekenen. In plaats van de verantwoordelijken voor de crisis aan te pakken, schuift de regering de gevolgen ervan af op de kap van de bevolking, te beginnen met litie? de migranten en de werklozen. Maar De Campagne Stop Repressie van we zijn allemaal, zowel mensen met de JOC en de ondertekenende orals zonder papieren, slachtoffer van ganisaties willen de straffeloosheid hetzelfde beleid: de neoliberale bespavan de politie in dossiers van geweld ringsagenda. In onze strijd tegen het aanklagen alsook de medeplichtige asociale asielbeleid verdedigen wij de stilte van de gerechtelijke en polinoodzaak van eengemaakte strijd van tieke wereld. de volledige arbeidersbeweging gekopWe betogen op zaterdag 15 maart peld aan internationale solidariteit met 2014 tegen politiegeweld en tegen iede massastrijd in de landen van afkomst dere vorm van repressie, zowel hier om een einde te maken aan de redenen als elders. die mensen ertoe brengen om hun leven te riskeren in de zoektocht naar een betere toekomst. Betoging tegen politiegeweld en
repressie: 15 maart om 18u aan het Fontainasplein
socialisme.be /lsp/asiel
socialisme.be
maandblad van de Linkse Socialistische Partij (LSP) nummer 331 Februari 2014 s t r i j d s o l i d a r i t e i t s o c i a l i sm e
door
Mathias (Antwerpen)
O
p donderdag 20 maart zal de Nationalistische Studentenvereniging (NSV) haar jaarlijkse haatmars organiseren, ditmaal in Antwerpen. De NSV, een extreemrechtse studentenorganisatie, is niet vies van racistische uitspraken, geweld en openlijk fascistische ideeën. Laat extreemrechts geen ruimte!
De NSV heeft haar extreemrechts karakter nooit verborgen. In 2013 organiseerde de NSV een internationale bijeenkomst met o.a. sprekers van Casa Pound, de zelf verklaarde erfgenamen van het Italiaanse fascisme. De lijst van fascistische en neonazistische sprekers op NSV-activiteiten is op z’n minst indrukwekkend. Een partij als Gouden Dageraad kan onder NSV’ers op sympathie rekenen. Om hun besparingsbeleid erdoor te duwen, maken traditionele partijen gebruik van de klassieke verdeel-en-heerstactiek. Vlamingen tegen Walen, allochtonen tegen autochtonen, oud tegen jong,… enz. De verdelende retoriek van de N-VA in Antwerpen, waar Liesbeth Homans bijvoorbeeld de schuld voor racisme bij de allochtonen zelf legt, opent de deur voor de racistische ideeën van extreemrechts. De heropleving van het Front National in Frankrijk is een stevige waarschuwing. Stop het besparingsbeleid!
De werkenden en jongeren van Europa worden vandaag in een neoliberale wurggreep gehouden. De gevolgen zijn haast niet te overzien: de werkloosheid in de eurozone loopt op tot 24,4%, 120 miljoen Europeanen dreigen in de armoede terecht te komen en overal wordt de welvaartstaat aan een snel tempo ontmanteld. In Griekenland zijn er opnieuw gevallen van malaria, terwijl die ziekte sinds 1974 uit het land was verdwenen. Deze sociale en economische ramp blijkt een vruchtbare voedingsbodem voor populistisch en extreemrechts. Voor migranten, holebi’s en linkse activisten is de opkomst van partijen als de Gouden Dageraad in Griekenland een groot gevaar. Deze neonazipartij beging al meerdere moorden en gewelddaden (zie ook pagina 15). Wanneer je in verzet gaat tegen de besparingslogica, word je steevast geconfronteerd met een stevige dosis repressie. Wie geen oplossing heeft voor de sociale problemen, kan enkel teruggrijpen naar repressieve maatregelen. In België steunen alle traditionele partijen het systeem van de GAS-boetes. De Actief Linkse Studenten (ALS) steunt de campagne van TegenGAS voor de afschaffing van de GASboetes. (www.TegenGAS.be) Voor een sociaal alternatief!
• Stop de erkenning van de NSV aan de Universiteit Antwerpen! • Neen aan de GAS-reglementering en de criminalisering van jongeren! • Organiseer het verzet tegen het rechtse en asociale beleid in Antwerpen! • Jobs, geen racisme! Voor degelijke jobs, betaalbare huisvesting en gratis onderwijs voor iedereen!
Steun
Extreemrechts heeft geen antwoord op de crisis. Ze leidt de aandacht af van de echte verantwoordelijken van de huidige malaise: de 1% rijken die de economie controleren en enkel voor haar eigen winstzucht inzetten. Wil je strijden tegen fascisme en racisme, dan moet je de sociale voedingsbodem van extreemrechts aanpakken. Vandaag betekent dat opkomen tegen het kapitalisme en voor een alternatief op het besparingsbeleid. Doe mee met de ALS en Blokbuster en betoog op donderdag 20 maart tegen de NSV. Afspraak om 19u00 aan Berchem Station. Tot dan!
dit maandblad: BE48 0013 9075 9627
op naam van
Socialist Press
