1
2
3
4
5
134
21
7
20
27
1
19
28
2
29
3
30
4
133
22 23
24
25
8
132 131
18
130
9 17
129 10
128 127
16
126
87
125 88
123
89
122
90
121
91
120
92
119
93
118
94
117
95
116
96
115
97
111 112 113 114
98
75
11 15
86
124
26
6
74
76
12 13
85
77
14 78
84
79
83
80
82
81
8 72
71
70
69
68
67
66
65
64
63
62
61
60
11 59 58
5
6
1a
2a
3a
4a
5a
6a
7
6
5
4
3
9
2
1
57
7a
32
8
27a
9a
55
33
9
26a
10a
54
17
34
56
8a
85
14
7
25a
11a
53
18
11
24a
12a
52
19
36
12
23a
13a
51
87
88 89
94
90 91
92
93
83
16
10
86
84
15
35
96 95
13
31
28a
10
12
82 81 80 79 78
73
37
13
22a
72
38
14
21a 20a
71
39
15
70
40
16
69
41
17
39
68
42
18
38
25
67
43
19
37
26
26a
66
44
20
36
27
25a
5a
56
65
45
21
35
28
24a
6a
55
64
46
22
34
23a
7a
54
63
47
48
49
14a
50
19a 18a 17a 16a 15a
49 48 47
50
23
33
40
41
42
43
44
45
46
20
77
21
76
22
75
23
74
24
73
69
68
67
66 65
64
63
70
62 61
71 1a
72
2a
60
27a
29
3a
58 57
4a
30
22a
8a
53
110
99
62
51
24
32
31
21a
9a
52
109
100
61
52
25
31
32
20a
10a
51
108 107 106 105 104 103 102 101
60
53
26 27
33
19a
11a
50
59 58
57
56
55
54
28
29
30
Meeting Points
18a
34 35
49
12a 17a
49
13a 48
16a 15a 14a
36
47
37 38
46 39
40
41
42
43 44
45
Contemporary Art Festival from the Arab World Locus Agonistes: Practices and Logics of the Civic Curated by Okwui Enwezor
Program 14
Adel Abdessemed
30
Basim Magdy
48
Also Sprach Allah
Amnesia
16
Saâdane Afif
A Film About The Way Things Are My Father Looks For An Honest City
The Speakers’ Corner of Dansaert Street
34
Rima Maroun
Retrospective
17
Doa Aly
Murmures…
54
Joana Hadjithomas & Khalil Joreige
Sequence One—In Four Movements (Narcissus and Echo) Sequence Two—In One Movement (Salmacis and Hermaphroditus)
36
Tino Sehgal
This Is Propaganda
A reading-performance of “Latent Images / Diary of a photographer”, an artist book by Joana Hadjithomas and Khalil Joreige.
37
Jalal Toufic
18
Jennifer Allora & Guillermo Calzadilla
Omar Abu Saada
Stop, Repair, Prepare: Variations on Ode to Joy for a Prepared Piano (2008)
How to Read an Image/Text Past a Surpassing Disaster?
56
38
Tarek Atoui
Look at the streets… this is how hope looks like…
20
Stan Douglas
Infinite Times Zero
57
Oussama Ghanam
Hors Champs
40
Hafiz Dhaou & Aïcha M’Barek
Chantier, Muller
22
Mounir Fatmi
Do you believe me?
58
David Hare
Frank Vercruyssen leest/lit/reads
David Hare’s Wall
58
Mohammad Al Attar
New Commission
59
Lamia El Joreige
Once Upon a Time in Beirut (working title)
Mixology
41
Radhouane El Meddeb Tunis le 14 Janvier 2011
24
Mona Hatoum
The Negotiating Table
42
Variation on Discord and Divisions, 1984
Don’t smile, you’re on camera! 1980
The Negotiating Table, 1983
Roadworks, 1985
28
Bouchra Khalili
The Mapping Journey Project: the Constellations
29
Sandra Madi
Perforated Memory
Selma & Sofiane Ouissi
Here(s)
44
Sammy Baloji
Mémoire
46
53
Fadhel Jaibi Omar Amiralay
Fakhri El Ghezal
Halkoum*
47
Jumana Emil Abboud
Quest for Spouse—O Whale Don’t Swallow Our Moon!
meeting points 6
2
Adel Abdessemed
Also Sprach Allah, 2008, Video on monitor, 2:20 min (loop), color, sound Charcoal on carpet. Courtesy of David Zwirner Gallery, New York
Also Sprach Allah
2008, Video on monitor, 2:20 min (loop), color, sound Charcoal on carpet. Courtesy of David Zwirner Gallery, New York
Also Sprach Allah (2008) ontleent zijn titel aan Friedrich Nietzsches Also Sprach Zarathustra. In dit werk wordt Adel Abdessemed op een deken herhaaldelijk op en neer gegooid door een groep mannen om aan het tapijt te komen dat aan het plafond hangt. Bij elke worp in de lucht voegt hij één teken toe, waarna er uiteindelijk de zin “Also Sprach Allah” (Zo sprak Allah) te lezen staat. Met de verwijzing naar religieuze kwesties als strijd en opoffering laat Abdessemeds optreden bovendien zien hoe een groep een individu kan aanzetten in de naam van God te handelen. Dit wordt gedocumenteerd in een video die het afgewerkte, ingelijste tapijt vergezelt.
Ainsi parlait Allah, 2008, tire son titre de l’oeuvre de Friedrich Nietzsche, Ainsi parlait Zarathoustra. Dans cette oeuvre, Adel Abdessemed est lancé à plusieurs reprises sur une couverture par un groupe d’hommes et rebondit de façon à atteindre un tapis fixé au plafond. À chaque rebond, il ajoute un trait unique, qui finit par tracer les mots « Also Sprach Allah », qui se traduit par « Ainsi parlait Allah ». Faisant référence aux questions religieuses de la lutte et du sacrifice, l’acte d’Abdessemed démonte également les mécanismes permettant à un groupe de pousser un individu à agir au nom de Dieu. La scène est documentée dans une vidéo accompagnant le tapis achevé et encadré.
ARGOS 1/10–18/12/2011 Also Sprach Allah, 2008, derives its title from Friedrich Nietzsche’s Also Sprach Zarathustra. In this work, Adel Abdessemed is repeatedly bounced up and down on a blanket by a group of men in order to reach a carpet mounted on the ceiling. With each jump in the air, he adds a single mark, eventually spelling out “Also Sprach Allah,” which translates to “Thus Spoke Allah.” Referring to the religious issues of struggle and sacrifice, Abdessemed’s action also demonstrates how a group can propel an individual to act in the name of God. It is documented in a video that accompanies the finished, framed carpet.
meeting points 6
4
Saâdane Afif The Speakers’ Corner of Dansaert Street 2011, Poster and street performance. Courtesy of Galerie Michel Rein, Paris
Tijdens een wandeling door een Brusselse buurt draagt een acteur een selectie voor uit de meer dan 60 teksten die voor enkele van Saâdane Afifs vorige werken werden geschreven. Hij draagt een houten kist mee, die hij gebruikt als podium om op te staan en de teksten voor te lezen. Het pad van de acteur wordt bepaald op basis van een gewoonte die hij in die buurt creëert. Zo duikt hij onaangekondigd op met spontane acties, die de lokale routine van de buurtbewoners onderbreken. Speciaal voor de gelegenheid wordt een poster met de basiselementen van de activiteit ontworpen en uitgegeven.
ARGOS & rueDansaertstraat 1/10–18/12/2011 Street performances: zat/zon–sam/dim–sat/sun Sélectionnée parmi plus de 60 paroles de chansons spécialement écrites pour accompagner certaines des oeuvres précédentes de Saâdane Afif, une série de textes sera déclamée par un acteur alors qu’il déambule à travers la rue Dansaert en portant une boîte en bois qu’il utilise comme une estrade pour lire / dire les textes. Le cheminement de l’acteur sera déterminé en fonction d’une habitude qu’il créera dans le voisinage. Sans s’annoncer, l’acteur créera ainsi un happening imprévisible qui perturbera la routine des habitants du quartier. Une affiche sera conçue et publiée pour l’événement, documentant les éléments de base de l’action.
Selected from over 60 lyrics especially written to accompany some of Saâdane Afif’s previous pieces, a series of texts will be recited by an actor as he wanders through a Brussels neighbourhood, carrying a wooden box used as a podium to read/say the texts. The path of the actor will be determined based on a habit that he will create in the area. Unannounced, the actor will thus create a random happening that interrupts the local routine of the area’s inhabitants. A poster featuring the basic elements of the action will be designed and edited for the event.
Doa Aly Sequence One–In Four Movements (Narcissus and Echo)
ARGOS 1/10–18/12/2011
2010, Four-split screen video projection, 8’07”. Loose adaptation of the tales from Ovid’s Metamorphoses.
Still One–In Four Movements (Narcissus and Echo) Courtesy of the Artist
Sequence Two–In One Movement (Salmacis and Hermaphroditus) 2010, Four-split screen video projection 7’40” Loose adaptation of the tales from Ovid’s Metamorphoses
Still Two–In One Movement (Salmacis and Hermaphroditus) Courtesy of the Artist
Aly spoort de zogenaamde ‘moderne misfits’ op, personen wier gedragspatronen en voortdurende strijd om doeltreffendheid leiden tot dubbelzinnigheid.
Aly suit des soit-disant ‘marginaux modernes’, personnages dont les modes de comportement et la lutte constante pour l’efficacité les mènent à un état ambigu.
Aly traces so-called ‘modern misfits’, characters whose behavioral patterns and constant struggle for effectiveness lead to an ambiguous state.
meeting points 6
6
Allora & Calzadilla
© Allora & Calzadilla, “Stop, Repair, Prepare”, 2009 Installation View: Gladstone Gallery, New York, Photo: David Regen. Courtesy Gladstone Gallery, New York and Brussels
Stop, Repair, Prepare: Variations on Ode to Joy for a Prepared Piano (2008) 2008. Courtesy of the Artists, Fondazione per l’Arte Moderna e Contemporanea CRT, Castello di Rivoli Museo d’Arte Contemporanea, Torino, Galleria Civica d’Arte Moderna e Contemporanea, Torino, and Gladstone Gallery, New York
Jennifer Allora (geb. 1974, Philadelphia, PA) en Guillermo Calzadilla (geb. 1971, La Havana, Cuba) zijn bekend om hun complexe kunstpraktijk, waarin plaats is voor sculpturen, performance, klank en video. Hun conceptuele werken zijn tegelijk kritisch en speels, ze zijn provocerend en vol scherpe, politieke verwijzingen. In Stop, Repair, Prepare: Variations on Ode to Joy for a Prepared Piano (2008), sneden de kunstenaars een gat in het midden van een vleugelpiano, waardoor een pianist de beroemde vierde beweging van Beethovens Negende Symfonie, algemeen bekend als de “Ode aan de Vreugde”, speelt. De muzikant leunt over het toetsenbord en speelt ondersteboven en achterwaarts, terwijl hij met de piano door de tentoonstellingsruimte rijdt. Het resultaat is een structureel onvolledige versie van de ode, want het gat in de piano maakt dat twee octaven niet te spelen zijn. Dit brengt zowel voor de dynamiek tussen de muzikant en het instrument, als voor de herkenningsmelodie, een fundamentele transformatie met zich, die de tegenstellingen en dubbelzinnigheden onderstreept van een lied dat lange tijd symbool stond voor sociale waarden en nationale trots.
Jennifer Allora (née en 1974 à Philadelphie, PA) et Guillermo Calzadilla (né en 1971 à La Havane, Cuba) ont bâti leur réputation sur une pratique artistique complexe qui réunit simultanément sculpture, performance, son et vidéo. À la fois critique et ludique, leur démarche conceptuelle incite à la réflexion tout en restant politiquement incisive. Dans Stop, Repair, Prepare: Variations on Ode to Joy for a Prepared Piano (2008), les artistes ont foré un trou au centre d’un piano à queue au travers duquel un pianiste joue le célèbre quatrième mouvement de la neuvième symphonie de Beethoven, généralement connue sous le nom d’ « Hymne à la Joie ». le pianiste se penche sur le clavier et joue à l’envers et en arrière tout en se mouvant avec l’instrument dans l’espace d’exposition. En résulte une version de l’hymne structurellement incomplète– en effet, le trou dans le piano rend deux octaves inopérants– qui transforme fondamentalement la dynamique pianiste / instrument et la mélodie bien connue, soulignant les contradictions et ambiguïtés d’un morceau longtemps invoqué comme symbole de valeurs humanistes et de fierté nationale.
ARGOS 1/10–18/12/2011 zat/zon–sam/dim–sat/sun
Jennifer Allora (b. 1974, Philadelphia, PA) and Guillermo Calzadilla (b. 1971, Havana, Cuba) are known for their complex artistic practice encompassing sculpture, performance, sound and video. Simultaneously critical and playful, their conceptual works are both thought provoking and politically incisive. In Stop, Repair, Prepare: Variations on Ode to Joy for a Prepared Piano (2008), the artists carved a hole in the center of a grand piano through which a pianist plays the famous Fourth Movement of Beethoven’s Ninth Symphony, usually referred to as “Ode to Joy.” The performer leans over the keyboard and plays upside down and backwards, while moving with the piano across the exhibition space. The result is a structurally incomplete version of the ode—the hole in the piano renders two octaves inoperative— that fundamentally transforms both the player/ instrument dynamic and the signature melody, underlining the contradictions and ambiguities of a song that has long been invoked as a symbol of humanist values and national pride.
meeting points 6
8
Stan Douglas
© Stan Douglas, Hors-champs, 1992, Two-channel video installation with stereo sound, Dimensions variable. Courtesy the artist and David Zwirner, New York
Hors Champs
ARGOS 1/10–18/12/2011
1992, Two-channel video installation with stereo sound, 13’40”. Courtesy the artist and David Zwirner Gallery, New York
Voor Hors-champs filmden Stan Douglas en een andere cameraman een live optreden van vier Amerikaanse musici (George Lewis - trombone; Douglas Ewart - saxofoon; Kent Carter - bas; en Oliver Johnson - drums), die een free jazz compositie spelen tegen een naadloze studioachtergrond, in de stijl van de muziekprogramma’s op de Franse televisie in het midden van de jaren zestig. Door te kiezen voor vier Amerikaanse musici die ooit in Frankrijk woonden, herinnert Douglas ons aan de continue aanwezigheid van Afrikaans-Amerikaanse muziek in Europa, terwijl de performance zelf ons confronteert met een microkosmos van zwarte muziek (call and response, blues, gospel en jazz...), die de complexiteit en het belang van de AfrikaansAmerikaanse culturele prestaties benadrukken. Twee projecties zijn simultaan gepresenteerd op de voor- en achterzijde van een groot, opgehangen scherm. Terwijl de ene kant de gemonteerde versie van deze zwart-wit productie met twee camera’s toont, toont de andere kant een gelijktijdige tegenvertelling van alles wat tijdens de montage weggelaten werd. Hors-champs mag dan wel nostalgisch ogen, het verlegt tegelijk de grenzen van de verwachtingen die de bezoeker van een hedendaagse kunstgalerie heeft. De strikte, altijd formele kwaliteit van de video-installatie versterkt nog de metaforische niveaus. Hors-champs werd geproduceerd door het Centre Georges Pompidou in Parijs (1992) en voor het eerst voorgesteld op Documenta IX in Kassel, Duitsland.
Filmé « en direct » en noir et blanc par Stan Douglas et un autre caméraman, Hors-champs reconstitue le concert de quatre musiciens américains (George Lewis au trombone, Douglas Ewart au saxophone, Kent Carter à la basse et Oliver Johnson à la batterie), jouant une composition de Free Jazz dans un décor de studio impeccable dans le style des émissions musicales de la télévision française du milieu des années 60. En choisissant quatre musiciens américains ayant vécu en France à un moment donné, Douglas nous rappelle la présence ininterrompue de la musique noire américaine en Europe tandis que le spectacle lui même nous confronte à un microcosme de musique noire (Call and Response, Blues, Gospel et Jazz...) soulignant la complexité et l’importance des acquis culturels noirs américains. Deux projections sont présentées simultanément sur les deux faces d’un écran suspendu de grand format. Alors qu’un côté montre la version corrigée de cette production à deux caméras, l’autre côté présente simultanément une version brute avec tout ce qui a été coupé au montage. Nostalgiques, mais repoussant les limites de ce que l’on peut s’attendre à voir dans une galerie d’art contemporain, les niveaux métaphoriques d’Horschamps sont amplifiés par la qualité formelle sobre et troublante de l’installation vidéo. Hors-champs a été produit par le Centre Georges Pompidou à Paris (1992) et a été projeté pour la première fois à Documenta IX à Kassel, en Allemagne.
Filmed “live” in black and white by Stan Douglas and another camera man, Hors-champs recreates the performance of four American musicians (George Lewis - trombone; Douglas Ewart - saxophone; Kent Carter bass; and Oliver Johnson - drums), playing a Free Jazz composition against a seamless studio backdrop in the style of French musical television productions from the mid-1960s. By choosing four American musicians who lived in France at one point or another, Douglas reminds us of the continuous presence of African-American music in Europe as the performance itself confronts us to a microcosm of black music (Call and Response, Blues, Gospel and Jazz...) that highlights the complexity and significance of the African–American cultural achievement. Two projections are simultaneously presented on the front and back of a large suspended screen. While one side shows the edited version of this two-camera production, the other side presents a simultaneous counter-narrative of all what has been edited out. Simultaneously nostalgic and stretching the limits of what is expected to be seen in a contemporary art gallery, Hors-champs’s metaphorical levels are amplified by the strict and haunting formal quality of the video installation. Hors-champs was produced by the Paris Centre Georges Pompidou (1992) and was first shown at Documenta IX in Kassel, Germany.
meeting points 6
10
Mounir Fatmi
Mounir Fatmi Mixology, 2010, Video, HD, color, stereo 11’04”. Courtesy of the Artist and Galerie Hussenot, Paris
Mixology
ARGOS 1/10–18/12/2011
2010, Video, HD, color, stereo 11’04”. Courtesy of the Artist and Galerie Hussenot, Paris
Mixology presenteert een onthutsende visuele combinatie tussen een dj-set en zinnen uit de hadith (de verhalen van de profeet Mohammed), die het oppervlak van het zwarte vinyl versieren. Arabische verzen, in een andere context geplaatst en omgezet in puur decoratieve elementen, zijn een vaak terugkerend motief in Fatmi’s werk. De visuals worden vergezeld van opgenomen muziek, die verstoord wordt wanneer het vinyl draait: de naald van de platendraaier schraapt de verf weg tussen de groeven, en creëert zo een nieuw, eerder vreemd geluid. De clash tussen muziek en tekst is brutaal – een weerspiegeling van de culturele verschillen en een herinnering aan de oude rivaliteit tussen plezier en religie. Dit gewelddadige contrast is absoluut gewild, want zoals Fatmi zelf zegt: “de eerste ontmoeting tussen culturen kan enkel gewelddadig zijn”. Mixology plaatst het Oosten en het Westen naast elkaar. Het is een overheersend thema in Fatmi’s werk, dat focust op het thema van het cultureel conflict. Dat wordt in dit stuk nog versterkt door het gebruik van zwarte en witte motieven. Gebaseerd op een tekst van Caroline Rossiter
Mixologie propose un mélange visuel dérangeant entre le jeu d’un DJ et des phrases de hadith (les citations du prophète Mohammed) décorant la surface noire du vinyle. Recontextualisés et transformés en éléments purement décoratifs, les versets en arabe sont un motif récurrent dans l’oeuvre de Fatmi. Les éléments visuels sont accompagnés de musique enregistrée, distordue tandis que le disque tourne : l’aiguille de la platine râcle la peinture entre les sillons, créant un son nouveau et plutôt dérangeant. Le contraste entre la musique et le texte est brutal, représentant les différences culturelles et agissant comme rappel de la rivalité ancienne entre plaisir et religion. Comme l’explique Fatmi, ce contraste violent est tout à fait voulu : « La première rencontre entre les cultures ne peut être que violente ». Mixology met côte à côte orient et occident. C’est un sujet prédominant dans l’oeuvre de Fatmi, artiste qui développe le thème du conflit culturel qu’il étaye dans cette oeuvre par l’utilisation de motifs noir et blancs. D’après un texte de Caroline Rossiter
Mixology presents a disturbing visual combination between a DJ set and phrases from the hadith (narratives of the Prophet Muhammad) decorating the surface of the black vinyl. Recontextualized and transformed in purely decorative elements, Arabic verses are a recurring motif in Fatmi’s work. The visuals are accompanied by recorded music, which is distorted as the vinyl spins: the needle of the record player scrapes the paint between the grooves, creating a new, awkward sound. The clash between music and text is brutal – a representation of the cultural differences and a reminder of the ancient rivalry between pleasure and religion. As Fatmi explains, this violent contrast is perfectly intentional: “the first encounter between cultures can only be violent”. Mixology juxtaposes the Occident and the Orient, a predominant theme in Fatmi’s work, which addresses the theme of cultural conflict that he reinforces in this piece through the use of black and white motifs. Based on a text by Caroline Rossiter
meeting points 6
12
Mona Hatoum
© Mona Hatoum, “The Negotiating Table”, 1983. Performance.
The Negotiating Table
ARGOS 1/10 & 3/12/2011
2011, Re- performance of Negotiating table 1983. 180’ live. Courtesy of the Artist
The Negotiating Table (De Onderhandelingstafel), dat Hatoum in 1983 creëerde als antwoord op de Israëlische invasie van Libanon, toont een bewegingsloos lichaam dat op een tafel “geserveerd” wordt, volledig in plastic en gaas gewikkeld, bedekt met ingewanden en bloed. De hele scène is verlicht met een enkele lamp, terwijl het nieuws van de invasie en de vredestoespraken van westerse leiders door de luidsprekers klinken.
La Table des négociations, créée par Mona Hatoum en 1983 pour répondre à l’invasion israélienne du Liban, montre un corps immobile « servi » sur une table, complètement emballé de plastique et de gaze, et couvert de sang et de tripes. Une seule ampoule électrique éclaire la scène, tandis que des hauts-parleurs diffusent des informations relatives à l’invasion ainsi que des discours de paix de dirigeants occidentaux.
The Negotiating Table, created in 1983 as a response to the Israeli invasion of Lebanon. The room is dark, lit only by a light bulb lowered over a table on which a body lies motionless. Empty chairs surround the table. The body is bloodstained, covered with entrails, wrapped in plastic, and the head is firmly covered in surgical gauze. On the sound track news reports about civil war and speeches of Western leaders talking about peace can be heard.
Een volledige retrospectieve met tekeningen, foto’s, documentatie en video’s van Hatoums performances van 1980 tot 1990 waaronder Roadworks, Variation on Discord and Divisions, Don’t smile, you’re on camera! en The Negotiating Table.
Une retrospective complète documentée par des dessins et photographies et une vidéo des performances d’Hatoum datant de 1980 à 1990, dont Roadworks/Travaux, Variation on Discord and Divisions/Variations sur la discorde et les divisions, et Don’t smile, you’re on camera! / Ne Souriez pas, vous êtes filmé ! et The Negotiating Table.
A complete drawing, photographic, documentation and video retrospective of Hatoum’s performances dating from 1980 to 1990 and that includes Roadworks, Variation on Discord and Divisions, Don’t smile, you’re on camera! and The Negotiating Table.
meeting points 6
14
Mona Hatoum Variation on Discord and Divisions, 1984
ARGOS 1/10–18/12/2011
Documentation of performance 14 December 1984, The Western Front, Vancouver, Video, 27:45 min . Courtesy of the Artist and White Cube, London
Een schokkende performance, waar de kunstenares, helemaal in het zwart gekleed en met een ondoorzichtig masker, tussen het publiek door kruipt tot de plaats van de voorstelling. Eens daar, haalt ze rauwe nieren van onder haar kleren, snijdt ze in stukken, legt ze op borden en serveert ze één voor één aan het publiek.
Une performance dérangeante où l’artiste, portant un masque opaque et entièrement vêtue de noir, rampe parmi le public pour atteindre l’espace de la performance. Une fois en place, elle sort des reins crus de ses habits, les coupe en morceaux, les met sur des assiettes et les sert, un par un, au public.
A disturbing performance where the artist, wearing an opaque mask and all dressed in black, crawls between the audience to reach the space of the performance. Once in place, she removes raw kidneys from under her clothes, cuts them up, puts on the plates and serves them one by one to the audience.
Don’t smile, you’re on camera! 1980 Documentation of performance 26 March 1980, Battersea Arts Centre, London, | Video, 11:15 min. Courtesy of the Artist and White Cube, London
Hatoum richt een videocamera op het publiek. Hetgeen ze filmt, wordt op een scherm getoond. De film wordt bewerkt door een assistent, die vanuit de coulissen, beelden van naakte lichaamsdelen of radiografieën inlast. Soms werd ook het geslacht veranderd. Vele toeschouwers verlieten woedend de voorstelling.
Hatoum dirige une caméra vidéo sur le public tandis qu’un écran montre ce que la camera enregistre. Les séquences sont retravaillées par un assistant assis en coulisses et qui insère des images de parties du corps humain nu ou de radioscopies. Parfois, il en change également le sexe. Des membres du public en colère ont quitté la salle.
Hatoum points a video camera at the audience, while a monitor displays what the camera is recording. The footage is reworked by an assistant who sits behind the scenes and who inserts images of naked body parts or x-rays, sometimes even changing the gender. Furious audience members have left the theater.
The Negotiating Table, 1983
ARGOS 1/10–18/12/2011
Documentation of performance December, 5 1983, The Western Front, Vancouver | Video, 20:33 min. Courtesy of the Artist and White Cube, London
The Negotiating Table, dat Hatoum in 1983 creëerde als antwoord op de Israëlische invasie van Libanon, toont het lichaam van de kunstenares dat op een tafel “geserveerd” wordt, volledig in plastic en gaas gewikkeld, bedekt met ingewanden en bloed. De hele scène is verlicht met een enkele lamp, terwijl het nieuws van de invasie en de vredestoespraken van westerse leiders door de luidsprekers klinken.
La Table des négociations , créée en 1983 en réaction à l’invasion israélienne du Liban, était constituée du corps de l’artiste « servi » sur une table, complètement emballé de plastique et de gaze, et couvert de sang et de tripes. Une seule ampoule électrique éclaire la scène tandis que des hauts-parleurs diffusent des informations de l’invasion et des discours de paix de dirigeants occidentaux.
The Negotiating Table, created in 1983 as a response to the Israeli invasion of Lebanon, consisted of the artist’s body ‘’served’’ on a table, completely wrapped in plastic and gauze, while covered in entrails and blood. A single light bulb lights the stage as loudspeakers play newsreels of the invasion and peace speeches of Western leaders.
Roadworks, 1985 Documentation of performance 21 May 1985, Brixton, London | Video, 6:45 min Courtesy of the Artist and White Cube, London
De kunstenares stapt blootsvoets door de straten van Brixton. Achter zich sleept ze haar laarzen, die met de veters aan haar enkels vasthangen.
L’artiste marche pieds nus à travers les rues de Brixton en traînant derrière elle une paire de grosses chaussures attachées à ses chevilles par leurs lacets.
The artist walks barefoot through the streets of Brixton, dragging behind her a pair of large boots attached to her ankles by their laces.
meeting points 6
16
Bouchra Khalili The Mapping Journey Project: the Constellations
ARGOS 1/10–18/12/2011
2011 Series of 8 silkscreen prints on Fine Art Paper 40x60cm each Courtesy of the Artist
The Constellations is een reeks van acht zeefdrukken op zijde en maakt deel uit van The Mapping Journey, een multimediaproject waarmee Khalili in 2008 van start ging. Op elk van de acht afdrukken is het traject van een clandestiene reis doorheen het Middellandse Zeegebied afgetekend. The Constellations is geïnspireerd op de hemelkaarten die al eeuwenlang in de astronomie worden gebruikt en stelt een artistieke vertaling van deze cruciale verschuivingen voor. Door deze verplaatsingen in kaart te brengen, doet de kunstenares de grens tussen de zee en de hemel vervagen en wist ze de aardse beperkingen. Het resultaat is een onafgebroken reis, een nomadische constellatie van paden, maar ook een uniek, ruimtelijk referentiepunt. Tegelijk is het een letterlijke transcriptie van de hedendaagse migratieroutes in het Middellandse Zeegebied.
Les Constellations est une série de huit sérigraphies faisant partie d’un projet de techniques mixtes, The Mapping Journey, entamé en 2008 et reproduisant les dessins de huit voyages clandestins à travers la région méditerranéenne. S’inspirant des cartes du ciel utilisées en astronomie depuis des siècles, Les Constellations propose une traduction artistique de ces mouvements cruciaux. En gardant la trace de ces déplacements, l’artiste estompe les limites entre mer et ciel et efface les frontières terrestres en faveur d’un voyage continu, une constellation nomade de chemins qui constitue pourtant un point de référence unique dans l’espace et demeure simultanément une transcription littérale de la réalité des routes migratoires contemporaines dans la région méditerranéenne.
The Constellations is a series of eight silkscreen prints that is part of The Mapping Journey mixed media project initiated in 2008, and that reproduces the drawings of eight clandestine journeys across the Mediterranean region. Inspired by the sky maps used in astronomy for centuries, The Constellations proposes an artistic translation of these crucial shifts. By charting this displacement, the artist blurs the limits between sea and sky, erasing terrestrial boundaries, in favor of a continuous trip, a nomadic constellation of paths and a unique point of reference in space, and at the same time a literal transcription of the reality of contemporary migratory routes in the Mediterranean region.
Sandra Madi Perforated Memory
ARGOS 1/10–18/12/2011
2008, Documentary video (in Arabic with English subtitle) 62’. Courtesy of the Artist
Sandra Madi, Perforated Memory, 2008, Still. Courtesy of the Artist
In Perforated Memory schetst Sandra Madi het verhaal van een groep ex-guerrillastrijders (fedayyen), voormalige, actieve leden van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO). Haar personages, die zich nu in Jordanië gevestigd hebben, leven er in armoede, verwaarlozing en complete vergetelheid. De werkelijke gebeurtenissen die het collectieve geheugen vormen, werden volledig misvormd.
Dans Mémoire percée, Sandra Madi retrace l’histoire d’un groupe d’ex-activistes ( fedayyen ), anciens membres actifs de l’Organisation pour la Libération de la Palestine (OLP). Installés en Jordanie, ces personnages souffrent de toutes sortes de maux, pauvreté, abandon, et oubli total à un moment où les événements réels constituant la mémoire collective ont été complètement déformés.
In Perforated Memory, Sandra Madi traces the story of a group of ex-guerrillas (fedayyen), former active members of the Palestine Liberation Organization (PLO). Settled in Jordan, her characters suffer all sorts of poverty, neglect and total oblivion at a time when the real events constituting the collective memory have been totally deformed.
meeting points 6
18
Basim Magdy
Basim Magdy A Film About The Way Things Are 2010 Stills Courtesy of Newman Popiashvili Gallery, New York
A Film About The Way Things Are
ARGOS 1/10–18/12/2011
2010, Super 8, film transferred to video (in English) 11’07”. Courtesy of Newman Popiashvili Gallery, New York
De idee was om een film over vermomming te maken. De stem van de verteller plaatst een reeks filmfragmenten, die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben, in zijn context: Miniaturk, een tot in de details uitgewerkt miniatuurpark in Istanbul, een carnaval in Bazel en het eiland Elba, in de Middellandse Zee. De verteller heeft een punt in zijn leven bereikt waarop de tijd niet meer te vatten lijkt. Hij probeert vrede te hebben met zijn dromen en frustraties. Het absurde van de ogenschijnlijk losstaande, maar subtiel met elkaar verbonden filmfragmenten en de vertelling, schept een poëtische sfeer van verwarring en melancholie. Ik wou een eerlijke tekst schrijven, die kan spreken over gesloten kamers en primitieve muizenvallen, over de tijd die voorbijglijdt en herinneringen die vervagen, alsof de gesproken woorden en de mysterieuze beelden ons probeerden mee te slepen op een ongewone reis doorheen de absurde kronkels van het leven.
L’idée était de faire un film sur le thème des simulacres, où la voix du narrateur contextualise ce qui ressemble à première vue à des fragments de séquences disparates : Miniaturk, un parc miniature d’Istanbul, un carnaval à Bâle, et l’île méditerranéenne d’Elbe. Le narrateur atteint un moment de sa vie où le temps est devenu incompréhensible tandis qu’il tente d’accepter ses rêves et ses regrets. L’absurdité de la juxtaposition de séquences et d’un récit apparemment sans relation mais en fait subtilement associés crée une impression de confusion poétique et de mélancolie. Je souhaitais écrire un texte qui soit sincère ; qui parle de pièces fermées et de souricières primitives, qui exprime le temps qui passe et les souvenirs qui s’estompent, comme si les mots parlés et les images mystérieuses étaient conçus pour nous embarquer dans un voyage non-conventionnel à travers des modes de vie absurdes.
The idea was to make a film about masquerading, while the voice of the narrator contextualizes what, on the surface, seems to be unrelated pieces of footage: Miniaturk, a detailed miniature park in Istanbul, a carnival in Basel, and the Mediterranean island of Elba. The narrator has reached a point in his life where time has become incomprehensible, as he tries to come to terms with his dreams and regrets. The absurdity of the seemingly unrelated but subtly connected footage and narrative create a poetic sense of confusion and melancholy. I wanted to write a text that is sincere; one that can speak of locked rooms and primitive mousetraps, that expresses the passing of time and fading memories, as if the spoken words and the mysterious images were intended to take us on an unconventional journey through the absurd ways of life.
meeting points 6
20
Basim Magdy
Basim Magdy, My Father Looks For An Honest City, 2010, Stills. Courtesy of Newman Popiashvili Gallery, New York
My Father Looks For An Honest City
ARGOS 1/10–18/12/2011
2010, Super 8, film transferred to HD video 5’28”. Courtesy of Newman Popiashvili Gallery, New York
Ik gaf mijn vader een zaklantaarn en filmde hem daarmee overdag in een buitenwijk van Caïro, op zoek naar iets dat ons beiden onbekend leek. De film werd een soort re-enscenering van een filosofische stunt van Diogenes van Sinope, die overdag met een lamp op zoek ging naar een “eerlijk mens”. Ik wou een absurde actie tonen, met name het verlichten van de dag, en tegelijk een terrein in de verf zetten, dat als een niemandsland aandeed: onafgewerkte gebouwen, een pover verhulde, overdreven grote telefoonantenne, neppalmbomen naast verroeste reclameborden, zwerfhonden die door de straten dwalen... een gevoel van totale verlatenheid. De onweersbui op de soundtrack voegt een intens, absurd maar ook hypnotiserend element toe aan de situatie, in de lijn van Diogenes’ cynische filosofie en levensvisie.
Pendant la journée, j’ai donné une lampe torche à mon père et je l’ai filmé dans un quartier des alentours du Caire. Il cherchait quelque chose qui nous semblait inconnu à tous deux. Le film devient une sorte de reprise de l’un des actes philosophiques de Diogène de Sinope : porter une lampe en plein jour à la recherche d’un « homme honnête ». Je voulais montrer l’action absurde d’éclairer la journée tout en mettant en exergue le no-man’s-land qui l’entourait : bâtiments inachevés, relais de téléphone portables géants mal cachés, faux palmiers côtoyant des panneaux publicitaires rouillés, chiens arpentant les rues... une impression totale d’abandon. L’orage en fond sonore confère à la scène une atmosphère intense, absurde et hypnotique, qui rejoint la vision de la vie et la philosophie cynique de Diogène.
During the day, I gave my father a flashlight and filmed him in a suburb on the outskirts of Cairo while he looked for something that seemed unknown to both of us. The film becomes a sort of reenactment of one Diogenes of Sinope’s philosophical stunts: carrying a lamp in daytime in search of “an honest man”. I wanted to show the absurd action of lighting the day while highlighting the surrounding no-man’s land: unfinished buildings, poorly concealed larger than life cell phone antennaes, fake palm trees rooted alongside rusted advertising signs, dogs roaming the streets…a total sense of abandonment. The thunderstorm soundtrack adds an intense, absurd yet hypnotic element to the situation, concurring with Diogenes’ cynical philosophy and vision of life.
meeting points 6
22
Rima Maroun
Rima Maroun, Murmures, 2008, Photography on barite mounted on aluminum 90 x 60 cm. Courtesy of the Artist
Murmures…
ARGOS 1/10–18/12/2011
2008, Photography on barite paper mounted on aluminum 90 x 60 cm. Courtesy of the Artist
Tijdens de Israëlische aanval op Libanon in juli 2006 werden we gebombardeerd met beelden van dode kinderen tussen het puin. Het geweld van de beelden liet me niet los. Ik voelde de behoefte om andere foto’s te maken. Ik vroeg mezelf af welke media het meest aangewezen waren om over zulke wreedheden te spreken. Wat ik las in de ogen van de baby’s was zo intens, dat ik besloot ze van de toeschouwers weg te draaien, opdat ze zouden ervaren hoe het voelt om voor een versperring te staan te komen. Ik was geïnteresseerd in het lichaam van de kinderen in verhouding met de muren vóór hen, met andere woorden, in het creëren van een andere soort emotie, die de aandacht van de toeschouwers zou kunnen wekken. Het verband dat ik probeerde te leggen tussen de beelden en het ritme dat door de combinatie wordt voortgebracht, schept een ongewone taal; een taal die kan overbrengen wat deze kinderen ons niet tonen.
Durant l’assaut israélien sur le Liban en juillet 2006, nous étions bombardés d’images d’enfants morts au milieu des décombres. Hantée par la violence de ces images, j’ai ressenti le besoin de créer des images différentes. Je me suis demandé quels moyens utiliser pour parler d’une telle atrocité. Ce que je lisais dans les yeux des enfants était d’une intensité tellement immense que j’ai décidé de les détourner du regard du public, les mettant face à des structures bloquant la vue. Je me suis intéressée aux corps des enfants par rapport aux murs devant eux, créant ainsi une sorte d’émotion différente qui pourrait éveiller le regard du public. Le lien que j’ai tenté d’établir entre les images et le rythme émanant de leur combinaison nous confronte à une langue peu commune ; une langue qui pourrait communiquer ce que ces enfants ne nous montrent pas.
During the July 2006 Israeli assault on Lebanon, we were bombarded with images of dead children between the rubble. Haunted by the violence of those images, I needed to create different pictures. I asked myself which means to use when approaching such an atrocity. What I read in the eyes of the children was so immensely intense that I decided to turn them away from the spectators, making them face blocking structures. I was interested in the children’s bodies in relation to the walls in front of them, thus creating a different sort of emotion that could awake the spectator’s gaze. The link that I tried to establish between the images and the rhythm emanating from their overall combination introduces us to an uncommon language; a language that would communicate what these children are not showing us.
meeting points 6
24
Tino Sehgal This Is Propaganda
ARGOS 1/10–18/12/2011
2002. Courtesy of the Dakis Joannou Collection, Athens and Marian Goodman Gallery, New York
Tino Sehgals werk bestaat uit geconstrueerde situaties die hij voorstelt in gallerijen en musea. Het verloop van zijn projecten kan verschillen, afhankelijk van het gedrag van de bezoeker. Deze participatieve dimensie is inherent aan de structuur van zijn werk.
Le travail de Tino Sehgal consiste en situations construites, présentées dans des galeries et musées pendant durant leurs heures d’ouverture. Les oeuvres de Sehgal peuvent prendre une voie différente selon le comportement du visiteur, intégrant ainsi un aspect participatif à la structure de l’oeuvre elle-même.
Tino Sehgal’s work consists in constructed situations presented in the setting of art galleries and museums during their opening hours. Sehgal’s works can take a different course depending on the visitor’s behaviour, thus integrating a participative aspect into the structure of the work itself.
Jalal Toufic How to Read an Image/Text Past a Surpassing Disaster?
ARGOS 1/10–18/12/2011
2010, Framed photographs, text and booklet. Courtesy of the Artist
“Mijn multimedia werk How to Read an Image/Text Past a Surpassing Disaster? gaat over de neergang van de Ottomaanse traditie na een ongeëvenaarde ramp. Het bestaat uit twee delen: a) “How to Read an Image/Text Past a Surpassing Disaster?”, 6 beelden (vijf foto’s en een afdruk — met twee foto’s — van de Ottomaanse vertaling van de eerste paragraaf van mijn boek The Withdrawl of Tradition: Past a Surpassing Disaster) en b) “How to Read an Image/Text Past a Surpassing Disaster?”: een boekje met de vertaling in het Ottomaans van meerdere pagina’s van de eerste versie van het hierboven vermelde boek. Tot nu heeft niemand interesse getoond om mijn gepubliceerd maar nog te verschijnen boek The Withdrawl of Tradition Past a Surpassing Disaster (Forthcoming Books, 2009) naar het Turks te vertalen, ook al gaf Turkije in de jaren 1920 en 1930 een voorbeeld van zulk een neergang! Tot Selim S. Kuru op mijn aandringen een deel van het boek naar het Ottomaans had vertaald, had ik elk verzoek tot vertaling van het boek naar het Turks geweigerd en gezegd dat de vertaling van het boek naar het Ottomaans een voorwaarde was om het naar het Turks te kunnen vertalen. Zal een dergelijke vertaling naar het Ottomaans bijdragen tot de heropleving van de traditie? Zal blijken dat een dergelijke vertaling van een gepubliceerd maar nog te verschijnen boek naar een ogenschijnlijk verleden en lang vergeten taal te verschijnen is, zelfs na zijn publicatie?”
“Mon travail Comment lire une image/Un Texte suite au désastre démesuré? a pour thème le retrait des traditions ottomanes suite à un désastre démesuré. Elle se compose de deux parties, a) «Comment lire une image suite au désastre démesuré?», 6 images (5 photographies et une copie imprimée - de deux photos – de la traduction en turc ottoman du premier paragraphe de mon livre Le Retrait de la tradition suite au désastre démesuré) ; et b) « Comment lire un texte suite au désastre démesuré ? » : un livret de traduction en turc ottoman de plusieurs pages du premier essai du livre mentioné ci-dessus. Jusqu’à présent, personne n’a fait part d’un désir quelconque de traduire en turc mon livre publié et pourtant à paraître Le retrait de la tradition suite au désastre démesuré (Forthcoming Books, 2009) en dépit du fait que la Turquie des années 20 et 30 exemplifie un tel retrait ! Jusqu’à ce que Sélim S. Kuru fasse, à ma demande, une traduction d’une partie du livre en turc ottoman, j’aurais refusé toute requête de traduction du livre en turc afin d’indiquer que la traduction du livre en turc ottoman est la condition qui rend possible sa traduction en turc actuel. Une telle traduction en turc ottoman contribuera-t-elle à la résurrection de la tradition ? La traduction dans une langue du passé, une langue largement oubliée, d’un livre publié et pourtant à paraître demeurera-t-elle encore à paraître même après sa publication ?
“My mixed media work How to Read an Image/Text Past a Surpassing Disaster? deals with the withdrawal of Ottoman tradition past a surpassing disaster. It is composed of two parts: a) “How to Read an Image Past a Surpassing Disaster?”: 6 images (five photographs and a print out—including two photos— of the Ottoman translation of the first paragraph of my book The Withdrawal of Tradition Past a Surpassing Disaster); and b) “How to Read a Text Past a Surpassing Disaster?”: a booklet of the translation into Ottoman of several pages of the first essay of my aforementioned book. No one has yet shown an interest in translating my published yet forthcoming book The Withdrawal of Tradition Past a Surpassing Disaster (Forthcoming Books, 2009) to Turkish notwithstanding that in the 1920s and 1930s Turkey exemplified such a withdrawal! Until Selim S. Kuru did, at my instigation, a translation of a part of the book to Ottoman, I would have refused any request for the translation of the book to Turkish, indicating that the book’s translation to Ottoman is a condition of possibility of its translation to Turkish. Will such a translation to Ottoman contribute to the resurrection of tradition? Will such a translation of a published yet forthcoming book to an ostensibly past and largely forgotten language prove to be itself forthcoming even after its publication?
meeting points 6
26
Tarek Atoui
Tarek Atoui, Infinite Times Zero, 2010/ 2011, Commissioned by MP6 Sound piece, 8 months and ongoing. Co-produced by the Sharjah Art Foundation
Infinite Times Zero
ARGOS 1/10/2011 - KVS 3/12/2011
2010 / 2011, Sound piece, thirteen months and ongoing Courtesy of the Artist. Work commissioned by Meeting Points 6 and co-produced by The Sharjah Art Foundation, Sharjah
Atoui lanceerde zijn jongste werk, Infinite Times Zero, op de eerste samenkomst van Meeting Points 6 in Beiroet. Het gaat over het creëren van tijd- en ruimtecontinua, die elkaar gedurende een periode van meer dan 8 maanden overlappen. Het geluid wordt, reizend van de ene stad naar de andere via het internettraject van Meeting Points 6, ononderbroken voorgezet, zonder ooit te moeten stoppen voor het is uitgegroeid tot een autonoom, onafhankelijk organisme, dat eindeloos geschreven is en eindeloos blijft bestaan op het web. Het stuk, dat van een speciale software voorzien is, bestaat uit digitale en abstracte geluiden, die de socioculturele referenties overstijgen: honderden digitale signalen en grondtonen, die oneindig veel compositieen improvisatiemogelijkheden bieden. Bovendien voegt het werk complexe geluidslandschappen samen, die vrij zijn van loopeffecten en herhalingen. Het muterende geluid zet zijn transformatie voort via een performer, een installatie met meerdere kanalen of een eenvoudige luidspreker. Infinite Times Zero is een radicale vertaling van fysische performances en geluidsinstallaties die in elkaars verlengde liggen door internettechnologieën, het tenietdoen van de afstand en de overstijging van concrete ruimte, grenzen en geografie.
Présenté pour la première fois à Beyrouth, premier lieu de Meeting Points 6, le nouveau morceau d’Atoui, Zéro fois l’infini traite de la création de continuums espace – temps se chevauchant au cours d’une période de huit mois, durant laquelle le son ne s’interrompt pas lorsqu’il se déplace d’une ville à l’autre en suivant la trajectoire de Meeting Points 6 sur internet, jusqu’à devenir un organisme indépendant autonome constament réécrit et présent sur la toile. Entièrement fait de sons abstraits et digitaux transcendant les références socio-culturelles et doté de logiciels spécifiques, ce morceau est composé de centaines de signaux digitaux et de tons de générateurs offrant d’infinies possibilités de composition et d’improvisation et synthétisant des paysages sonores complexes sans effets de boucle ou de répétition. Le son en mutation continuera à se transformer par l’intervention d’un interprète, en tant qu’installation multi-canal ou transmise par un simple haut-parleur. Zéro fois l’infini est une traduction radicale de spectacles physiques et d’installations sonores qui se prolongent mutuellement par les technologies de l’internet, annihilant les distances et transcendant l’espace concret, les frontières et la géographie.
Launched in Beirut at the first venue of Meeting Points 6, Atoui’s new piece, Infinite Times Zero, approaches the creation of overlapping time and space continuums over an 8-months period during which the sound remains uninterrupted while moving from one city to another as it follows the trajectory of Meeting Points 6 through the internet without ever ending until it becomes an autonomous independent organism endlessly written and existing on the web. Entirely made up of digital and abstract sound transcending socio-cultural references and provided with special software, this piece is composed of hundreds of digital signals and tones of generators offering infinite possibilities of composition and improvisation and synthesizing complex soundscapes free of any loop effects or repetitiveness. The mutating sound will continue to transform through the intervention of a performer as a multichannel installation, or still, transmitted through a simple speaker. Infinite Times Zero is an radical translation of physical performances and sound installations that prolong each other through the technologies of the Internet, annihilating distance and transcending concrete space, borders and geography.
meeting points 6
28
Hafiz Dhaou & Aïcha M’Barek Do you believe me?
ARGOS 1/10 & 3/12/2011
2011, Commissioned by Meeting Points 6 Concept and performance Aïcha M’Barek. Text and Sound design Hafiz Dhaou & Aïcha M’Barek
Hei! Luister naar me Keer je om Ik ben hier Neen Kijk Hier Ik hou van je Jij niet Jij Volg me Je bent omringd Waar ik ook ga! Het is een spel Ik beloof het Je gaat dood We gaan allemaal dood Ik hou van je Ik hou van jullie allemaal Ben je hier bij mij?
Volg me, ik ben hier, hier met jou Hoe lang blijft dit spel nog duren? Ja We zijn gevangen! Hij vertelde me dat ik je begreep Wat is dit voor een circus? Wat zeg ik? Je weet dat ik van je hou Neen Jij niet Ik ben aan het dromen Met open ogen Ben je hier? Luister naar me Te laat Het is voorbij.
Hey ! Ecoutez-moi Retournez-vous Je suis là Ici Non Par là Ici Je t’aime Non pas toi Vous
Suivez-moi Vous-êtes encerclé Partout où je vais ! C’est un jeu Je te promets Tu vas mourir On va tous mourir Je t’aime Je vous aime Vous êtes avec moi ? Vous me suivez je suis là
juste là avec toi Combien de temps ce jeu va durer ? Oui Nous sommes pris !! Il m’a dit que je vous ai compris C’est quoi ce manège ? Qu’est ce que je te raconte Tu sais que je t’aime
Qu’est ce que je te raconte Tu sais que je t’aime Non Pas toi Je rêve Mes yeux ouverts Vous êtes là ? Ecoutez-moi Trop tard C’est fini.
Hey ! Listen to me Turn back I am here No Look Here I love you Not you You Follow me You are encircled Wherever I go! It is a game I promise You will die We all will die I love you I love you all Are you here with me?
Follow me, I am here, right here with you For how long will this game go on? Yes We are caught! He told me that I understood you What is this circus? What am I saying? You know that I love you No Not you I am dreaming With my eyes open Are you here? Listen to me Too late It is over.
© the Artist
Radhouane El Meddeb Tunis le 14 Janvier 2011
ARGOS 1/10 & 3/12/2011
2011 Concept and performance: Radhouane El Meddeb Sound design: Stéphane Gombert Work commissioned by Meeting Points 6
“Deze afwezigheid jeukt ... geeft littekens ... doet pijn ... Ik zal het nooit te boven komen ... In de naam van waardigheid en vrijheid ... Na jaren van onderdrukking en angst ... De droom komt eindelijk uit ... En ik kon er niet bij zijn ... “
« Cette absence ... démange... marque ... fait mal... Je m’en remettrai jamais... Pour la dignité, la liberté ... Après des années de répressions et de peur... Le rêve est enfin réalisé ... Et je n’ai pas pu être là... »
“This absence itches…scars…hurts… I will never be able to put up with it… In the name of dignity and freedom… After years of repression and fear… The dream finally comes true… And I couldn’t be there…”
Toen de Tunesische Revolutie van 2011 uitbrak, zat de in Parijs verblijvende choreograaf Radhouane El Medded constant aan zijn tv-scherm gekluisterd, met enkel zijn laptop en gsm om te communiceren met de incidenten en veranderingen die in zijn vaderland gaande waren. De afstand creëerde niet alleen een fysieke scheiding, maar ook een emotionele frustratie, door het gevoel dat hij één van hen was, vooral voor een artiest die creëert met zijn lichaam. In Tunis, le 14 janvier 2011 brengt El Meddeb deze noodtoestand op het podium en stelt hij de vraag hoe het lichaam een myriade van gemengde gevoelens kan incarneren, gaande van euforie tot een complete schok en angst, en hoe het eigenlijk zou geweest zijn, had hij in levende lijve aan dit langverwachte hoofdstuk in zijn vaderlandse geschiedenis kunnen deelnemen.
Collé devant son écran de télévision pendant la révolution tunisienne de 2011, le chorégraphe installé à Paris Radhouane El Medded n’a que son ordinateur et son téléphone portable pour communiquer avec les événements et boulversements ayant lieu dans son pays d’origine. L’éloignement de son pays d’origine fait naître des frustrations émotionnelles en plus de la séparation physique difficile à supporter, tout particulièrement pour un artiste qui crée avec son corps. Dans Tunis le 14 janvier 2011, El Meddeb met en scène cet état d’urgence et interroge la capacité du corps à incarner une multitude de sentiments mêlés allant de l’euphorie au choc brutal et la peur. Et quelle en aurait été la manifestation réelle s’il avait pu prendre part à ce chapitre tant désiré mais qu’il a manqué de l’Histoire de son pays ?
Stuck in front of his TV screen during the 2011 Tunisian revolution, Paris-based choreographer Radhouane El Medded had nothing but his laptop and cell phone to communicate with the events and changes that turned his homeland upside down. The distance created an emotional frustration as well as a physical separation that was hard to put up with in terms of national belonging, but particularly for an artist who creates through his body. In Tunis le 14 Janvier 2011, El Meddeb stages this state of emergency and raises questions about how the body can incarnate a myriad of mixed feelings ranging from euphoria to total shock and fear, and how would it actually have been present if he did take part in this coveted chapter of his country’s History that he had missed.
meeting points 6
30
Selma & Sofiane Ouissi
Selma & Sofiane, Ouissi Family picture. Courtesy of The Artist
Here(s)
ARGOS 1/10/2011 - KVS 3/12/2011
2011 Co-produced by Meeting Points 6 Online dance performance 40’ Concept and choreography: Selma and Sofiane Ouissi Software and interactive installation: Yacine Sebti
“We zijn twee verschillende personen, maar in feite vormen we één kunstenaar. We hebben al altijd geleefd met dit gevoel van volledigheid, volkomenheid en voltooidheid, dat we alleen kunnen bereiken als we de dingen samen doen.” Selma en Sofiane Ouissi wonen momenteel elk op een verschillende plaats: Parijs en Tunis. Deze geografische scheiding dreef hen ertoe om nieuwe manieren te vinden om elke dag samen te blijven oefenen. Het antwoord kwam van één van de meest fascinerende en tegelijk eenvoudigste communicatiemiddelen van vandaag: Skype. Met de hulp van Yacine Sebti creëerden ze een poëtische, interactieve dansvoorstelling op video. Het duo nodigt het publiek uit om binnen te stappen in een wereld die één van de essentiële kenmerken van de podiumkunsten overschrijdt: de fysieke aanwezigheid van de vertolker, zijn of haar live wisselwerking met de ander op het podium en de toeschouwer. Het scherm wordt een kijkgaatje en de hele voorstelling roept vragen op over de essentie van aanwezigheid, afstand, nabijheid, isolatie, mobiliteit, het gebruik van nieuwe technologieën in de kunst en voyeurisme. Maar deze scheiding is misschien ook wel de kern van het verhaal van deze choreografie, die het virtuele karakter van hedendaagse relaties weergeeft.
‘Nous sommes deux personnes distinctes, mais nous ne faisons en réalité qu’un artiste. Nous avons toujours vécu avec ce sentiment de complétude, de totalité et d’accomplissement qui n’est possible que quand nous sommes deux.’ Selma et Sofiane Ouissi vivent actuellement dans deux villes différentes, Paris et Tunis. Cette séparation géographique les incite à chercher des moyens créatifs afin de continuer à répéter ensemble tous les jours. La réponse vient d’un des moyens de communication les plus fascinants et pourtant les plus simples d’aujourd’hui : Skype. Avec l’aide de Yacine Sebti, ils créent un spectacle vidéo poétique interactif de danse. Le duo invite le public à pénétrer dans un monde qui transcende la nature même des arts de la scène : la présence physique de l’artiste, son échange (en) direct avec celui ou celle qui partage la scène avec elle / lui et le public. L’écran se transforme en judas, et le spectacle entier interroge l’essence de la présence, de la distance, de la proximité, de l’isolation, de l’immédiateté, de la mobilité, de l’utilisation des nouvelles technologies dans les arts et du voyeurisme. Mais cette séparation est aussi au centre de la dramaturgie de cette chorégraphie : ne reflète-t-elle pas en effet la nature virtuelle des rapports d’aujourd’hui ?
“We are two distinct persons, but we really make one artist. We have forever lived with this feeling of wholeness, completeness and achievement, only possible when we are two”. Selma and Sofiane Ouissi currently live in two different cities: Paris and Tunis. This geographical separation has forced them to find creative means to keep rehearsing together every day. The answer came through one of today’s most fascinating yet simple communication tools: Skype. With the help of Yacine Sebti, they created a poetic interactive video dance performance. The duo invites the audience to enter a world that transcends the nature of performing arts itself: the physical presence of the performer, his/her (a)live interaction with the one sharing the stage and the spectator. The screen turns into a peephole, and the entire performance raises questions about the essence of presence, distance, proximity, isolation, immediacy, mobility, the use of new technologies in the arts and voyeurism. But isn’t this separation at the centre of the dramaturgy of this choreography? Does it not reflect the virtual nature of today’s relationships?
meeting points 6
32
Sammy Baloji
Sammy Baloji Mémoire 2006 Courtesy of Autograph ABP, London
Mémoire
KVS 29/11–3/12/2011
2006, Video (French version with English subtitles) 14’33” Courtesy of Autograph ABP, London . Directed and edited by Sammy Baloji Dance: Faustin Linyekula Camera, sound and effects: Sammy Baloji & Faustin Linyekula Subtitles and DVD authoring: Meetings, LDA, ADi Audiovisual, Tom O Mara/ Autograph ABP Courtesy of the Artist and Autograph ABP, London
Mémoire, opgenomen in samenwerking met Faustin Linyekula, is een verhaal van politici, arbeidersklassen en gebroken beloftes, van zowel de machthebbers als zij die geregeerd worden. Het is ook het verhaal van een lichaam dat beweegt langs het puin van wat vroeger het economische hart van de Democratische Republiek Congo was. Sammy Baloji’s film doorloopt de huidige Congolese toestand. Hij legt het misbruik van macht en de gevolgen ervan op de rooster en toont de verschrikkelijke impact die uitbuitende regimes hebben op zowel de samenleving als de omgeving, zoals het misbruik van de rijkdom aan mineralen van de Katangaregio ten gunste van Westerse technologieën. Schreeuwend om een grotere alertheid voor de lokale gevolgen van ‘ontwikkeling’ en met een nadruk op de rechten van de lokale bevolking, onderzoekt Baloji het lichaam door te filmen. Ondanks de beperkingen op het fotograferen van publieke plaatsen, produceert hij krachtige beelden van Congo’s stedelijke architectuur.
Filmé en collaboration avec Faustin Linyekula, Mémoire est l’histoire d’hommes politiques, de travailleurs et de promesses non tenues de ceux qui détiennent le pouvoir et de ceux qui sont dominés. C’est aussi l’histoire d’un corps qui bouge le long des ruines de ce qui fut un temps le coeur économique du Congo. Le film de Sammy Baloji navigue au coeur de la réalité congolaise d’aujour’hui et remet en question les abus de pouvoir et leurs conséquences, révélant l’impact dévastateur qu’ont les cultures prédatrices sur la société et l’environnement, comme par example les abus de richesses minérales de la région du Katanga au profit des technologies occidentales. Tout en appelant à une plus grande conscience des conséquences locales du « développement » et en soulignant les droits des populations locales, Baloji étudie le corps par le biais du tournage et, malgré les restrictions liées à l’obligation de photographier les lieux publics, parvient à produire des images fortes de l’architecture urbaine du Congo.
Shot in collaboration with Faustin Linyekula, Mémoire is a story of politicians, working classes, and broken promises, of those in power and those who are ruled. It is also the story of a body that moves among the ruins of what was once the economic heart of Democratic Republic of the Congo. Sammy Baloji’s film navigates through today’s Congolese reality. It interrogates the abuse of power and its legacy, revealing the devastating impact that exploitative cultures have on society and the environment, such as the abuse of the Katanga region’s wealth of minerals for the benefit of Western technologies. While calling for a greater awareness of the local consequences of ‘development’ and emphasizing the rights of local people, Baloji investigates the body through filming and in spite of the restrictions linked to photographing public sites, manages to produce powerful images of the urban architecture of the Congo.
meeting points 6
34
Fakhri El Ghezal Halkoum*
KVS 29/11–3/12/2011
2008, Video 5’41’’, 1’57’’ and 3’10’’. Courtesy of the Artist
Ze proberen het leven te grijpen, even maar, Een ogenblik van zuivering. Een halkoum rijst uit de cirkel op, Omhelst de muur, dan weer de grond liefkozend, Doorkruist de schoot van een andere cirkel; Een werker dommelt in op de vloer. Dan zien we iets hangen in de lucht, Ontdubbeld, Een web wevend met rondtrekkende lijnen; Lijnen die een moeilijke, opwaartse trek beginnen, En in een haal samenlopen; Een haal die de laatste cirkel laat zien, waar Een eenzaam wezen met een repetitieve beweging Graaft in de grond, snakkend naar water Snakkend naar een zekere abstractie.
Des ouvriers s’agitent devant un point d’eau ; Une prise de vie, Un moment de purification. Un halquoum immerge de ce périmètre, Des fois il rase le mur, des fois il caresse le sol, Il passe vers les entrailles d’un deuxième périmètre : Un ouvrier somnolant à même le sol. Dès lors, on l’aperçoit tenu en l’air, Il se duplique en plusieurs, Tissant un enchevêtrement de lignes migratoires ; Des lignes aspirantes à une difficile ascension, Se rejoignant en un seul trait Un trait qui donne à voir le dernier périmètre où Un Etre, dans un répétitif mouvement Creuse la terre, sonde une eau, Tout en aspirant à une certaine abstraction.
*Halkoum: waterleiding
* Halquoum: tuyau / conduite d’eau
Agitated workers before a water pipe; Grabbing life, a moment of purification. A halkoum immerses from this perimeter, Sometimes hugging the wall, other times stroking the ground, It crosses to the womb of another perimeter; A drowsy worker on the ground. From that moment, we see it hanging in the air, Duplicating, Weaving a web of migratory lines; Lines challenging a difficult ascension, Meeting in one trait A trait showing the last perimeter where One being, in a repetitive movement Digs the ground, probes the water While aiming towards a certain abstraction. *Halkoum: water pipe
Fakhri El Ghezal, Halkoum*, 2008. Courtesy of the Artist
Jumana Emil Abboud Quest for Spouse - O Whale Don’t Swallow Our Moon!
KVS 29/11–3/12/2011
2011, HD Video 16:9, color, sound (with English and Arabic subtitles) 7’40”. Courtesy of the Artist Commissioned by The Sharjah Art Foundation, Sharjah Performers: Wurud Shamasneh : the Bride / Rebhy al Karaky : the Mother / Yasmina Nusseibeh : Falasteen / Sereena Nusseibeh : the Ghouleh Gaurdian /Video editing: Issa Freij The artist acknowledges her sincere gratitude to Maha Abu Qutteish, Nahed Rehab, Izdihar Mohammad A’leyan, Nadia Harhash, Raed Saadeh, Al Hakawaty Theater, Selene Harb, Evelyn Harb, Clemense Abboud, Khadijeh Kanambo, Eileen Daily, Kiah School for the Hearing Impaired, and Suheir Hammad
Quest for Spouse gaat over magie, genezing, spel en verlangen. Daarbij maakt de kunstenaar gretig gebruik van diverse elementen uit het Palestijnse volks- en bijgeloof. De performers zijn geen professionele acteurs, maar kinderen die de verschillende versies van de volksverhalen brengen. Ze vertolken personages als de Bruid, de Moeder, het Vaderland en de Ghouleh (het monster in de traditionele, Midden-Oosterse mythologie). Gebarentaal, tekst, lepels als slaginstrumenten en zang maken van begin tot eind deel uit van de omlijsting van de voorstelling. Een meisje maakt gebruik van gebarentaal om de Palestijnse putten, bronnen en grotten te benoemen, die volgens de plaatselijke bevolking bewoond worden door heiligen en demonen. Het zijn zowel goede als slechte geesten, van menselijke, bovenmenselijke en/of dierlijke aard: Ein Flefleh, Ein al Araq, Ein al Hadjar, Ein Wadi ed-Djai, Ein Haddju, Ein al Qasr, Ein al Lozeh, Ein ed-Djoz.
En empruntant des éléments aux croyances et superstitions populaires palestiniennes, A la recherche d’une épouse se penche sur la magie, les remèdes, le jeu et le désir. Plutôt que d’utiliser des interprètes professionnels, elle demande à des enfants de mettre en scène les différentes formules des contes folkloriques. Les personnages joués par les enfants incluent la Mariée, la Mère, la Patrie et le Ghouleh (le monstre dans la mythologie traditionnelle du Moyen Orient). Le cadre du spectacle est évoqué pendant toute la représentation par la langue des signes, des textes, des instruments fabriqués à partir de cuillères et des chansons. Une fille utilise la langue des signes pour nommer des puits, des sources et grottes palestiniennes qui selon les habitants locaux seraient habités par des saints et des démons, des esprits à la fois bons et mauvais, humains, surnaturels et/ou de nature animale : Ain Flehfleh, Ain el Araq, Ain el Hadjar, Ain Wadi ed-Djai, Ain Haddju, Ain al Qasr, Ain al Lozeh, Ain ed-Djoz.
Borrowing elements from Palestinian folk beliefs and superstitions, Quest for a Spouse focuses its attention on magic, healing, play, and desire. The performers are not professional actors but children acting out the different formulas of folkloric tales. The characters played by the children include the Bride, the Mother, the Homeland and the Ghouleh (the monster in traditional Middle-Eastern mythology). Sign language, text, instruments made out of spoons, and song convey the setting of the performance from beginning to end. A girl uses sign language to name the Palestinian wells, springs, and caves, believed by locals to be inhabited by saints and demons; spirits that are both good and bad, of human, supernatural and/or animal nature: Ein Flefleh, Ein al Araq, Ein al Hadjar, Ein Wadi ed-Djai, Ein Haddju, Ein al Qasr, Ein al Lozeh, Ein ed-Djoz.
meeting points 6
36
Fadhel Jaïbi Yahia Yaïch Amnesia 2010, Concept, text and direction Jalila Baccar and Fadhel Jaïbi Performers Jalila Baccar, Fatma Ben Saîdane, Sabah Bouzouita, Ramzi Azaiez, Moez M’rabet, Lobna M’lika, Basma El Euchi, Karim El Kefi, Riadh El Hamdi, Khaled Bouzid, Mohammed Ali Kalaî Team Yvan Labasse, Habib Jarmoud, Jaila Madani, Nozha Ben Mohammed, Habib Bel Hedi Production, Familia Productions and Bonlieu Scène National Annecy. Coproduction Théâtre National de Bordeaux en Aquitaine, Théâtre de l’Union Centre Dramatique national de Limousin, Théâtre de l’Agora Scène Nationale d’Evry et de l’Essonne. Support Ministère de la Culture et de la Sauvegarde du Patrimoine de Tunisie et pour la tournée de l’Office international de la Francophonie
© Mohamed Frini
Fadhel Jaïbi Intentienota 1 Individuele verantwoordelijkheid, collectieve verantwoordelijkheid. Groep en individu. Groep tegen individu. Individu tegen groep. Groep tegen groep. D a t z i j n d e th e m a t i s ch e va r i a t i e s d i e we verder uitdiepen voor een episch theater, verankerd in het hier en nu. 2 De klassieke tragedie zet een ziek koor op het podium, als achtergrond voor de dramatische actie. Het koor is immers de incarnatie van een zieke orde, een systeem in crisis, een disfunctionele maatschappij, waarvan de waarden, wetten, overtuigingen en dromen aan diggelen werden geslagen. Net als bij de Grieken brengen deze breuklijnen in de groep, de familie, de troep, de clan, de stam, de regio, de streek, de etnie en het vaderland, dolende individuen voort, die hun houvast kwijt zjn, verpletterd onder het gewicht van buiging en paniek, nietige, atypische, eigenzinnige individuen, die nergens thuishoren, uit de stad verjaagd, verdreven door een wet die zichzelf te buiten gaat, een perverse of versteven wet, onbillijk en misdadig, die de enen tegen de anderen opzet, of tegen zichzelf, de wet. 3 De “buiging”, het verlies van de waardigheid, de moedeloosheid, het barsten van de mens in zijn poging om een autonoom individu te worden: dat is de rode draad in de lotsbestemming van de personages in de klassieke tragedie.
KVS_Bol 29/11 & 30/11/2011 20:00 Hetzelfde geldt voor de notie van OUMMA (natie) in de islam, een onherroepelijke, verstolde entiteit, die het bestaan van een soeverein, autonoom en burgerlijk individu ontkent. De “paniek”, zoals die in de klassieke tragedie, is de reactie van het individu op zijn uitzetting uit het koor, de groep. Die paniek ontstaat precies uit het besef van de verbroken band.
Verhaal Een groot man verneemt zijn ontslag op de tv. Hij was het hoofd van de uitvoerende macht in een dadelrepubliek, maar valt nu als een vrucht met wormen van zijn boom. Zijn val is een meedogenloze afdaling naar de hel van de ongenade, hij wordt door zijn gelijken in de steek gelaten, onder bewaakt huisarrest gesteld, slachtoffer van een reeks beschuldigingen die door de vox populi worden aangewakkerd wegens het gebrek aan transparante informatie. Alles is hij kwijt: zijn titels, zijn erebetrekkingen en zijn politieke verantwoordelijkheden. Hij steekt zijn bibliotheek in brand en belandt in een psychiatrisch ziekenhuis. Hij wordt onder streng toezicht geplaatst. Dit betekent dat hij volgens zijn rang en prestige wordt behandeld, tussen de gekken en de gestoorden, en overgeleverd aan een arbitraire, onberekenbare medische en paramedische hiërarchie, net als het systeem dat hem eerst op handen droeg en daarna uitspuwde.
Overdag zit hij tegenover zijn cipiers, dokters, gezin, advocaten en rechters van instructie, die elkaar aan het hoofdeinde van zijn bed aflossen. Zijn nachten zijn rusteloos, bevolkt door andere “bezoekers”, dwalende schaduwen, overlevenden van zijn desastreuze beleid. Een roekeloze journaliste, die haar ziel verloor door voor een autoritair, gewelddadig en corrupt regime te “buigen”, zal proberen een goed geweten af te kopen door hem te “helpen” zijn zelfkritiek te schrijven, kwestie van hem de gelegenheid te geven zijn ziel te redden en de hare, die haar onophoudelijk kwelt, te bevrijden. Tevergeefs. Net wanneer hij aan het gerecht zal worden uitgeleverd, ontsnapt hij ‘s nachts met de medeplichtigheid van een toegewijde verpleger uit zijn ziekenhuiskamer. Clandestien, verkleed als bedoeïën bereikt hij de grens. In ballingschap wordt hij opgezocht door zijn kwade genius, de journaliste, vastbesloten om hem koste wat het wil te doen praten. Uiteindelijk stemt hij ermee in om samen met haar een boek met exclusieve interviews te schrijven, waarin hij netjes uiteenzet wat zijn politieke carri‑re hem heeft geleerd over de menselijke laagheid... en zich handig uit de zaak draait. Ondertussen wordt hem genade geschonken, alsof er niets aan de hand was, en kan hij naar huis om een rustig leven te gaan leiden in het land dat hem vergeten was.
Jalila Baccar en Fadhel Jabi
meeting points 6
38
Fadhel Jaïbi Amnesia
© Mohamed Frini.
Fadhel Jaïbi Note d’intention 1 Responsabilité individuelle, responsabilité collective. Groupe et individu. Groupe contre individu. Individu contre groupe. Groupe contre groupe. Telles sont les variations thématiques que nous continuons d’explorer pour un Théâtre épique, ancré ici et maintenant. 2 La tragédie antique met en scène un choeur malade comme arrière fond de l’action dramatique. Car le choeur est l’incarnation d’un ordre malade, d’un système en crise, d’une société en plein disfonctionnement, en totale déconfiture en ses valeurs et ses lois, ses convictions et ses rêves. En Islam, comme chez les grecs, ces multiples lignes de rupture au niveau du groupe, de la famille, de la meute, du clan, de la tribu, de la région, de l’ethnie et de la patrie enfantent des individus errant, en perte de repères, écrasés sous le poids de la courbure et de la panique, poussières d’individus atypiques, inclassables ou irréductibles, poussés hors les murs de la cité, expulsés par la loi hors d’elle-même, loi perverse ou figée, immorale ou scélérate qui finit par les dresser les uns contre les autres, ou contre elle-même. 3 La « courbure », la perte de dignité, le découragement, la brisure de l’être humain au cours de sa tentative de devenir un individu autonome, c’est ce qui transparaît constamment dans le destin des personnages de la tragédie antique.
KVS_Bol 29/11 & 30/11/2011 20:00 Il en est de même dans la notion de « OUMMA » (Nation) en Islam, entité définitive et figée qui nie l’existence d’un individu souverain, autonome et citoyen. Et la « panique » comme dans la tragédie antique, c’est la réaction de l’individu à son expulsion hors du choeur (du groupe). Panique qui nait précisément de la conscience du lien rompu. Jalila Baccar et Fadhel Jaïbi
Fable Le grand homme apprend son limogeage en direct à la télévision. Chef de l’exécutif dans une république dattière, il tombe comme un fruit vermoulu de son arbre. Sa chute est une inexorable descente aux enfers de la disgrâce, de l’abandon de ses pairs, de l’assignation à résidence surveillée et d’accusations multiples, attisées par la vox populi, faute d’information transparente. Privé de tous ses titres, postes honorifiques et responsabilités politiques, il se retrouve à l’hôpital psychiatrique après avoir mis feu à sa bibliothèque. Placé sous haute surveillance, il sera traité selon son rang et son prestige, parmi les fous et les détraqués et livré à une hiérarchie médicale et paramédicale arbitraire et fantasque, à l’image du système qui l’avait promu avant de l’éjecter. Le jour, il est face à ses « geôliers », ses médecins, sa famille, ses avocats, ses juges instructeurs qui se
relaient à son chevet. Ses nuits agitées sont peuplées par d’autres « visiteurs », ombres errantes et survivants de sa politique désastreuse. Une journaliste téméraire ayant perdu son âme en « se courbant » devant un régime autoritaire, violent et corrompu, tentera de se racheter une bonne conscience en « l’aidant » à faire son autocritique, afin de lui fournir l’occasion de sauver son âme et de libérer la sienne qui ne cesse de la tourmenter. Vaines tentatives. Just avant d’être livré à la justice, il s’évade de sa chambre d’hôpital la nuit grâce à la complicité d’un infirmier dévoué. Il gagne ensuite clandestinement la frontière sous un déguisement de bédouine. La journaliste à l’âme damnée, bien décidée à le faire parler par tous les moyens, le rejoint dans son exil. Il consent enfin à entamer avec elle un livre d’entretiens exclusifs dans lequel il compte bien déballer tout ce que sa carrière politique lui a enseigné sur la crapulerie humaine... et à tirer son épingle du jeu. Gracié entre-temps comme si de rien n’était, il rentrera couler des jours tranquilles dans le pays qui l’avait oublié. Jalila Baccar et Fadhel Jaïbi
meeting points 6
40
Fadhel Jaïbi Intention note 1 Individual responsibility, collective responsibility. Group and individual. Group versus individual. Individual versus group. Group versus group. These are the thematic variations that we continue to explore for an epic Theater production, anchored in the here and now. 2 The Greek tragedy stages a sick chorus as the background for the dramatic action. The chorus is the incarnation of a sick order, a system in crisis, a society in complete dysfunction, in total collapse of its values, laws, convictions and dreams. In Islam as in Greece, these multiple lines of rupture in the group, family, pack, clan, tribe, region, ethnic group, and homeland give rise to lost individuals, devoid of references, crushed under the weight of the bend and the panic; atypical, nondescript, or indomitable individuals like so many specks of dust, pushed outside the walls of the city, expelled outside of the law by the law itself, a perverse or fossilized law, sinful or villainous, that in the end pits one against another, or against the law itself. 3 The “bend”, the loss of dignity, despondency, the breaking of the human being during its attempt to become an autonomous individual. Such is the destiny of the characters of the Greek tragedy.
KVS_Bol 29/11 & 30/11/2011 20:00 The same is true in the Islamic idea of “OUMMA” (Nation), the definitive and fossilized entity that denies the existence of the sovereign, autonomous, individual citizen. And the “panic,” as in Greek tragedy, is the reaction of the individual to an expulsion from the chorus (from the group). This panic specifically originates from the awareness of the broken bond. Jalila Baccar and Fadhel Jaïbi
Fable The great man learns that he was fired while watching television. Head of the executive committee of a date palm republic, he falls like a worm eaten fruit from his tree. His fall is an inexorable descent into the hell of disgrace, abandonment by his peers, sentencing to house arrest and multiple accusations, stirred up by popular opinion in the absence of any transparent information. Deprived of all his titles, honorary positions and political responsibilities, he ends up in a psychiatric hospital after having set fire to his library. Placed under strict surveillance, he is treated according to his rank and prestige, among the insane and the deranged and handed over to an arbitrary and unpredictable medical and paramedical hierarchy, like the system that promoted then rejected him. By day, he faces his “jailers,” his doctors, his family, his lawyers, and his investigating judges that come to his bedside one after another. Other “visitors,” wandering
shadows and survivors of his disastrous policy populate his restless nights. A reckless journalist who lost her soul “bending” to a violent and corrupt authoritarian regime will attempt to buy back a free conscience by “helping” him go through a process of self-criticism, to help him save his soul, so that his soul can free her own, which will not stop tormenting her. Attempts in vain. About to be handed over to the law, he escapes from his hospital room at night with the complicity of a devoted nurse and clandestinely reaches the border, disguised as a Bedouin. Joined in exile by his damned soul, the journalist who is determined to try anything to make him speak, he finally works with her to write a book of exclusive interviews in which he aims to disclose everything that his political career taught him about human treachery... and to escape unharmed. Pardoned in the meantime, as though nothing had happened, he returns to spend quiet days in the country that forgot him. Jalila Baccar and Fadhel Jaïbi
Omar Amiralay Selection of films introduced by Orwa Nyrabia De uitbarsting van de studentenopstand in 1968 in Parijs was een keerpunt in de carrière van de onlangs overleden, Syrische cineast Omar Amiralay, die op dat moment aan het Institut des Hautes Etudes Cinématographiques (nu bekend als FEMIS) studeerde. Zijn nauwe betrokkenheid bij de gebeurtenissen en zijn drang om alles te documenteren, dreven hem ertoe zijn studies te laten vallen. Hij begon films te maken, die later verplichte leerstof zouden worden voor generaties van documentairemakers in de Arabische wereld. Amiralays filmografie omvat een twintigtal van de belangrijkste documentaires over cruciale culturele, politieke en sociale thema’s, die beschouwd worden als essentiële hoofdstukken in de moderne geschiedenis van Syrië, de regio en daarbuiten. Onder zijn films vinden we meesterwerken zoals Film Essay on the Euphrates Dam (1970), Everyday Life in a Syrian Village (1974), On a Revolution (1978); Love Aborted (1983); For the Attention of Madame the Prime Minister Benazir Bhutto (1990); Light and Shadows (1994); On a Day of Ordinary Violence, My Friend Michel Seurat (1996); The Man with the Golden Soles (1999). Als drijvende kracht achter de oprichting van het Arab Film Institute (2005-2008) ontving Amiralay in de vroege stadia van zijn carrière diverse internationale prijzen, samen met andere erkenningen zoals de overzichtstentoonstelling van zijn werk op het festival Cinéma du Réel in het Centre Georges Pompidou, Parijs, in 2006. Op het moment van zijn overlijden op 5 februari 2011 was Amiralay aan zijn nieuwe film, Seduction, aan het werken.
L’éruption de la révolte étudiante de 1968 à Paris marque un point tournant dans la carrière du réalisateur syrien Omar Amiralay, récemment décédé, inscrit à cette époque à l’Institut des Hautes Etudes Cinématographiques (actuellement connu sous le nom de FEMIS). Son engagement dans la révolte et l’acte de documentation qu’il entreprend au cours des événements lui font abandonner ses études et il commence à réaliser des films. Son travail restera une référence pour les générations à venir de réalisateurs de documentaires du monde arabe. La filmographie d’Amiralay comprend à peu près vingt des plus importants documentaires couvrant des problèmes culturels, politiques et sociaux cruciaux, considérés comme des chapitres essentiels de l’histoire moderne de la Syrie, de la région et au delà. Ses fims incluent des chefs d’oeuvre tels que : Film-Essai sur le barrage de l’Euphrate (1970) ; La Vie quotidienne d’un village syrien (1974) ; Sur une Révolution (1978) ; Un Amour avorté (1983) ; A l’attention de Madame le Premier Ministre Bénazir Bhutto (1990) ; Ombres et lumières (1994) ; Par un jour de violence ordinaire, mon ami Michel Seurat (1996) et L’Homme aux semelles d’or (1999). Un des instigateurs de l’Institut du Film Arabe (20052008), Amiralay reçoit plusieurs prix internationaux dès les débuts de sa carrière, entre autre des hommages à son oeuvre tels que la rétrospective de 2006 lors du festival Cinéma du Réel au Centre Georges Pompidou à Paris. Avant de mourir le 5 février 2011, Amiralay travaillait sur un nouveau film, Séduction.
KVS_Bol 1/12/2011 19:00 The eruption of the 1968 student rebellion in Paris proved a turning point in the career of late Syrian filmmaker Omar Amiralay, who at that time was enrolled at the Institut des Hautes Études Cinématographiques (today known as FEMIS). His involvement in the revolt and the act of documentation that he undertook as the incidents broke through made him drop his studies and begin making films that would become part of the canon for generations of documentary filmmakers in the Arab world. Amiralay’s filmography includes about twenty of the most important documentaries covering crucial cultural, political and social issues, and is considered as a key chapter in the modern history of Syria, the region and beyond. His films include such masterpieces as: Film Essay on the Euphrates Dam (1970), Everyday Life in a Syrian Village (1974), On a Revolution (1978); Love Aborted (1983); For the Attention of Madame the Prime Minister Benazir Bhutto (1990); Light and Shadows (1994); On a Day of Ordinary Violence, My Friend Michel Seurat (1996); The Man with the Golden Soles (1999). Driving force in the creation of the Arab Film Institute (2005-2008), Amiralay received several international awards from the early stages of this career, amongst which a 2006 retrospective of his work at Centre Georges Pompidou’s Cinema du Réel festival in Paris. At the time of his death in February 2011, Amiralay was working on his latest work, Seduction.
meeting points 6
42
Joana Hadjithomas & Khalil Joreige
Joana Hadjithomas & Khalil Joreige Latent Images/ Diary of a photographer 2009 © Rosascape
Latent Images / Diary of a photographer,
KVS_Bol 2/12/2011 20:30
2009 an artist book by Joana Hadjithomas & Khalil Joreige Performance, 150’ Book produced and published by Rosascape , Paris
Het boek Latent Images / Diary of a photographer vormt het derde luik van het WONDER BEIRUT project van Khalil Joreige en Joana Hadjithomas. Het bevat 38 fotoplaten, die de kunstenaars selecteerden uit de honderden rollen film, gebruikt maar nooit ontwikkeld door de Libanese fotograaf Abdallah Farah tussen 1997 en 2006. Het 1312 pagina’s dikke boek werd in een beperkte oplage gedrukt, met twee uitgaven van 75 gesigneerde en genummerde exemplaren, één in het Frans, de andere in het Engels. De lezer wordt uitgenodigd om diep in deze latente beelden te graven. Beschrijvingen van de beelden vervangen de foto’s; korte tekstfragmenten beschrijven de onzichtbare beelden en creëren een nieuwe, denkbeeldige ruimte. Dit Diary of a photographer is een vervolg op de Latent images serie (1998-2006), het tweede deel van het
WONDER BEIRUT project, opgebouwd rond de fictieve fotograaf Abdallah Farah. Farah is een personage, in het leven geroepen door Joana Hadjithomas en Khalil Joreige. In zijn getuigenis van het naoorlogse Beiroet brengt hij het relaas van politieke en sociale gebeurtenissen, maar ook van persoonlijke, dagelijkse belevenissen, over een periode van bijna tien jaar (1997–2006). Voor deze leesvoorstelling nodigen Joana Hadjithomas, Khalil Joreige en Rosascape vier lezers uit om de hoofdstukken van het boek te lezen. De vier wisselen elkaar af om, in een veelheid van stemmen, de hele verzameling teksten van Latent Images door te nemen. De veelzijdige groep personen die uitgenodigd worden om zich de teksten eigen te maken, vormen een weerspiegeling van het personage van Abdallah
Farah, zijn verhaal, zijn fotografische onderzoeken, het huidige landschap en de geschiedenis van Libanon, en de reële en de fictieve dimensie die het project The Diary of a Photographer ondersteunen. Het gaat er dus om een verhaal mondeling over te brengen en de notie van latent beeld, naar voren gebracht door Joana Hadjithomas en Khalil Joreige, een performatieve dimensie te geven door het op een andere manier zichtbaar te maken: het beeld wordt hier opgewekt door het lichaam en de stem. De herhaling wordt uitgespeeld in combinatie met de eigenheid van elk van de lezers. Het boek en zijn pagina’s, die omslaan op het ritme van het lezen, worden door de camera in close-up gevolgd. De film wordt boven het hoofd van de vertolkers geprojecteerd, wat de relatie tussen het plastische
object (het boek), het bewegende beeld (de video) en de performance (het lezen) in het spel brengt. Le livre «Images latentes / Journal d’un photographe», troisième volet du projet Wonder Beirut de Khalil Joreige et Joana Hadjithomas, rassemble trente huit planches photos sélectionnées parmi les centaines de pellicules prises, et jamais développées, par le photographe libanais Abdallah Farah entre 1997 et 2006. Ce livre de 1312 pages publié en tirage limité - deux éditions de soixante quinze exemplaires numérotés et signés, l’une en français et l’autre en anglais - offre une immersion au cœur de plusieurs de ces images latentes. Le descriptif des images se substitue aux photographies ; de courts fragments de textes décrivent les images invisibles tout en créant un nouvel espace imaginaire. L’édition de ce «Journal d’un photographe» fait écho à la série des «Images Latentes» (1998-2006), deuxième volet du projet WONDER BEIRUT construit autour du photographe Abdallah Farah, personnage de fiction créé par Joana Hadjithomas et Khalil Joreige. Celui-ci y relate l’après-guerre à Beyrouth, les événements politiques et sociaux ainsi que ceux de sa vie intime et quotidienne durant une dizaine d’années (1997–2006). Pour cette Lecture-performance, Joana Hadjithomas, Khalil Joreige et Rosascape invitent quatre lecteurs à lire les chapitres du livre pour donner à entendre à travers une multiplicité de voix, l’intégralité des textes de ces « Images latentes ». Les acteurs et personnalités qui sont invitées à s’approprier ces textes font ainsi
écho au personnage d’Abdallah Farah, à son histoire, à ses recherches photographiques, au paysage contemporain de l’Histoire du Liban, à la dimension à la fois réelle et fictionnelle qui sous-tend tout le travail du «Journal d’un photographe». Il s’agit donc de faire entendre un récit et de déplacer la notion d’image latente qu’interrogent Joana Hadjithomas et Khalil Joreige vers le geste performatif en lui créant une autre visibilité, celle de l’émergence de l’image par le corps et l’oralité. Un autre écho, celui de la singularité de chacune des personnes invitées. Une caméra filme en gros plan le livre et les pages qui se tournent au rythme de la lecture. Le film est projeté au-dessus des performeurs mettant ainsi en jeu la relation entre l’objet plastique (le livre), l’image en mouvement (la vidéo) et la performance (la lecture). The book “Latent Images / Diary of a photographer” —third part of the WONDER BEIRUT project by Khalil Joreige and Joana Hadjithomas—contains thirty-eight photographic plates selected among the hundreds of reels of film used yet never developed by the Lebanese photographer Abdallah Farah between 1997 and 2006. This 1312—page limited edition book—two limited editions of seventy-five signed and numbered copies, one in French and one in English—invites you to delve deep into these latent images. The image descriptions replace the photographs; short fragments of text describe the invisible images while creating a new imaginary space. This “Diary of a photographer” echoes the “Latent images” series (1998–2006), second part of the WONDER BEIRUT
project constructed around the fictitious photographer character Abdallah Farah, created by Joana Hadjithomas and Khalil Joreige. This character bears witness to post-war Beirut, relaying political, social as well as personal and everyday events, over a period spanning almost a decade (1997–2006). For this reading-performance, Joana Hadjithomas, Khalil Joreige and Rosascape invite four readers to read the chapters of the book. The readers relay one another to present, through a multiplicity of voices, the entire collection of the texts of “Latent Images”. The diverse group of individuals invited to appropriate these texts thus echo the Abdallah Farah character, his story, his photographic research, Lebanon’s contemporary landscape and History, and the real and fictitious dimension underpinning the Diary of a photographer project. The point is thus to communicate a narrative orally and displace the notion of latent image explored by Joana Hadjithomas and Khalil Joreige onto the performative gesture by affording it another kind of visibility: that of the emergence of the image through the body and orality. Reiteration also operates through the very singularity of each of the readers. The book and its pages, turning in pace with the reading, are shot close up by a camera. The film is projected above the performers thus putting into play the relationship between the plastic object (the book), the moving image (the video) and the performance (the reading).
meeting points 6
44
Omar Abu Saada Look at the Streets... This Is How Hope Looks Like
KVS_Bol 3/12/2011 17:00
2011, Performance Director: Omar Abu Saada, Playwright: Mohammad Al Attar Performer: Reem Ali Work commissioned by Meeting Points 6
Deze tekst is gebaseerd op twee artikels in The Guardian, door de Egyptische auteur Ahdaf Soueif geschreven toen ze tijdens de revolutie in het midden van het symbolische Tahrirplein stond. Ze worden aangevuld door commentaar en feedback van Syrische Facebookgebruikers op de huidige toestand in hun land. Op die manier wordt Look at the streets... een weerspiegeling van wat op dit eigenste moment gaande is in onze wereld. Het is een poging om met de kunst van het theater een bijdrage te leveren aan de actuele gebeurtenissen.
Ce texte s’appuie sur deux articles publiés par l’écrivaine égyptienne Ahdaf Soueif dans le Guardian alors qu’elle se trouvait au coeur de l’emblématique Place Tahrir durant la revolution et d’extraits de pages de Facebook, commentaires et « feeds » de membres syriens autour des événements en Syrie. Il reflète ce qui se passe dans notre monde à ce moment précis. Abu Saada s’efforce ainsi de contribuer aux événements actuels à travers le théâtre.
Based on two articles published by Egyptian writer Ahdaf Soueif in The Guardian as she was at the heart of the emblematic Tahrir Square during the revolution and various Facebook commentaries and feeds from Syrian member pages on the events unfolding in Syria, this text reflects on the evens taking place in our world at that precise moment. An attempt at contributing to current incidents through the art of the theatre.
© Tarek Abou El Fetouh, 2011
Oussama Ghanam Chantier, Muller
KVS_Bol 3/12/2011 18:00
2011, Reading Directed by Oussama Ghanam Performers: Mohamed Al Rashi, Mohamad Zarzour, Nawar Youssef. Artistic collaboration and set design: Rami Hamour Work commissioned by Meeting Points 6
“De revolutie is het masker van de dood—De dood is het masker van de revolutie.” Deze uitspraak wordt vaak herhaald door de personages van de Duitse auteur Heiner Müller (1929–1995). Müller was een getuige van de wreedheden van het nazisme en het stalinisme, gevolgd door de opkomst van de nieuwe, liberale wereld. Op basis van een reeks teksten van deze grote schrijver, stelt het Damascus Theatre Laboratory een leesvoorstelling voor, waarin verschillende visies op de revolutie en het individu elkaar ontmoeten. De afvaardiging, Dodenlijst, Slachtpartij, De virusoorlog, enz.: zo luiden de titels van de toneelstukken en teksten die worden uitgewisseld door drie acteurs, die rond de tafel gaan zitten en een denkbeeldige reis ondernemen, waarin ze de huidige tijden proberen te doorgronden. Müller zei ooit: “Pas wanneer de geschiedenis gebeurd is, zal de collectieve uitdoving in de vorst van de entropie de moeite waard zijn, of, onderbroken door de politiek, zal de big bang plaatsvinden die het einde van alle utopieën zal zijn en het begin van een werkelijkheid die de mensheid overstijgt.”
«La revolution est le masque de la mort—la mort est le masque de la revolution... » est une phrase que répètent souvent les personnages du dramaturge allemand Heiner Muller (1929–1995). Se basant sur plusieurs textes de ce grand écrivain qui fut témoin des atrocités du nazisme, du stalinisme et de la montée en puissance du nouvel ordre libéral, Damascus Theatre Laboratory présente une lecture-performance où diverses visions de la / des révolution(s) et de / des individu(s) convergent. La Mission, Notice Necrologique, Massacre, La guerre des virus ... sont les titres de pièces et de textes échangés par trois acteurs assis autour d’une table et embarqués dans un voyage théâtral qui s’efforce de donner un sens aux événements actuels. Muller a dit un jour : «Tant que l’Histoire n’a pas eu lieu, l’extinction collective dans la glace de l’entropie ne vaut pas la peine, ou bien, écourté par la politique, se trouve le big bang qui marquera la fin de toute utopie et le début d’une réalité au delà de l’humanité.»
“Revolution is the mask of death—death is the mask of the revolution…” is often repeated by the characters of the German author Heiner Muller (1929–1995). Based on several texts of this great writer who witnessed the atrocity of Nazism, Stalinism and the rise of the new liberal world, Damascus Theatre Laborator y presents a reading-performance where different visions of the revolution(s) and the individual(s) converge. The Mission, Obituary, Slaughter, The war of viruses, and others… are titles of plays and texts exchanged by three actors sitting around a table and embarking in a performed journey that tries to read current times. Muller once said: “Not until History has happened is the collective extinction in the frost of entropy worthwhile, or, cut short by politics, is the big bang that will be the end of all utopias and the beginning of a reality beyond mankind”.
meeting points 6
46
David Hare Wall
KVS_Bol 3/12/2011 19:00
2009, Reading (in English) Read by Frank Vercruyssen
Wall werd voor het eerst gelezen in 2009 door de auteur zelf in het Royal Court Theatre, Het is de artistieke transcriptie van de huidige fixatie van David Hare, met name dikke muren, een politiek geladen concept, dat zijn verbeelding niet wil loslaten. Sinds zijn eerste bezoek aan Israël en de Palestijnse gebieden, waar hij heen trok om Via Dolorosa te schrijven, is Hare al vaak naar de regio teruggekeerd. Hij begon onderzoek te doen naar de geschiedenis en de filosofie achter deze daad van segregatie. Met Wall levert hij een 40 minuten durende, diepgaande, creatieve studie van de scheidingsbarrière tussen Israël en Palestina, die ooit tot 782 km lang zal zijn, meer dan vier maal zo lang als de Berlijnse Muur en op sommige plaatsen dubbel zo hoog. Wall opent een krachtig, informatief debat over een plaats waar op dit eigenste moment een muur wordt gebouwd, die elke dag hoger wordt. Het werk gaat over de fysieke uitingen van politieke verdeeldheid en legt belangrijke vragen op tafel over de manier waarop mensen met elkaar omgaan in tijden van conflict en van een wanhopig verlangen naar vrede.
Lu pour la première fois par l’auteur lui-même en 2009 au Royal Court Theatre, Mur est la transcription artistique de l’obsession du moment de David Hare : les murs épais qui hantent son imagination, lourds de sens politique. Depuis sa première visite en Israël et dans les territoires palestiniens quand il rédigea Via Dolorosa, Hare retourne régulièrement dans la région et entreprend des recherches sur l’histoire et la philosophie à l’origine de cet acte de ségrégation. Il offre ici une étude créative en profondeur de 40 minutes du mur de séparation entre la Palestine et Israël qui s’étendra un jour sur au moins 782 km pour devenir plus de quatre fois plus long que le mur de Berlin, et à certains endroits deux fois plus haut. Mur ouvre un débat fort et informatif sur un endroit où, en ce moment précis, un mur ne cesse de grandir. Il se préoccupe de l’incarnation physique des divisions politiques, et pose d’importantes questions sur la façon dont les êtres humains dialoguent les uns avec les autres en période de conflit et de besoin désespéré de paix.
Read for the first time in 2009 by the author himself at the Royal Court Theatre, Wall is the artistic transcription of David Hare’s current fixation: the thick walls haunting his imagination, weighty with political significance. Since his first visit to Israel and to the Palestinian territories to write Via Dolorosa, Hare regularly returns to the region and started investigating the history and the philosophy behind this act of segregation. Here, he offers a 40-minute in-depth creative study of the Israel/ Palestine separation barrier, which will one day stretch up to 486 miles, becoming over four times as long as the Berlin Wall, and twice as high in places. Wall opens a powerful and informative debate about a place where, at this exact same moment, a wall keeps rising. It addresses the physical embodiments of political divides and raises major issues about the way human beings relate to each other at a time of conflict and desperate need for peace.
Mohammad Al Attar New Text
KVS_Bol 3/12/2011 20:30
2011 Reading Directed by Omar Abu Saada Work commissioned by Meeting Points 6
meeting points 6
48
Lamia Joreige Once Upon a Time in Beirut (working title)
KVS_Bol 3/12/2011 22:00
2011 Video (in Arabic) Courtesy of the Artist Work co-produced by Meeting Points 6
De film schetst de angst die heerst onder een volk dat eindeloos wacht op verzoening in het burgerconflict en dat snakt naar rust in de hele regio. De voorbije jaren is de politieke situatie in Libanon zodanig verslechterd, dat het voortbestaan van het land in het gedrang komt. Toch gaat het leven verder, bijna alsof er nooit iets is gebeurd. Achter de politieke aanvallen en het fanatieke geweld verschijnt het schrikbeeld van de burgeroorlog, die nooit geëindigd is. Die aanwezigheid is nog altijd voelbaar en de personages wachten dan ook nog altijd op een uitkomst, hetzij door de liefde, hetzij door de dood. Joreiges film is gebaseerd op de aanwezigheid van en de wisselwerking tussen personages/mensen die zichzelf spelen en die ze uit haar eigen omgeving kiest. Geënsceneerde situaties en reële contexten wisselen elkaar af, waardoor ook ruimte is voor improvisatie, ook al werd de rode draad door het “script” vooraf bepaald. Op die manier worden het verhaal en de personages een bron van inspiratie voor elkaar. Met haar discrete, beweeglijke camera lijkt het alsof Joreige stilstaat en de actie in werkelijke tijd laat plaatsvinden. In haar beelden besteedt ze bijzondere aandacht aan de compositie, de omkadering en de belichting. Haar stijl is bewust anders dan de stijl die gewoonlijk wordt gehanteerd in documentaires en in subjectief, handheld camerawerk.
Ce film explore l’anxiété soustendant l’état d’attente d’une réconciliation civile dans un pays en reconstruction, d’attente que le calme règne enfin dans la région toute entière. Ces quelques dernières années, la situation politique du Liban se détériore jusqu’à mettre en péril l’existence du pays. Et pourtant, la vie continue presque comme si rien ne s’était passé. Derrière les attaques politiques et la violence communautaire surgit le spectre de la guerre civile qui ne s’est jamais achevée. Cette présence se fait sans cesse ressentir, partout, laissant les personnages dans l’attente d’une issue, qu’elle soit dans l’amour ou dans la mort. Le film de Joreige dépend de la présence et de l’interaction de personnages/personnes qui jouent leur propre rôle et ont été choisis parmi son cercle personnel de connaissances. Des situations mises en scène et des contextes réels sont entremêlés, et finissent en improvisation, même si le fil conducteur du «scénario» est prédéterminé. L’histoire et ses personnages deviennent ainsi une source d’inspiration l’un pour l’autre. Grâce à sa caméra discrète et flexible, Joreige semble se tenir sans bouger, permettant aux actions de se dérouler en temps réel. Ses images s’attachent tout particulièrement à la composition, au cadrage, et à l’éclairage dans un style qui se détache volontairement de ce qui se voit généralement dans les documentaires et dans le travail subjectif de caméra à l’épaule.
The film explores the anxiety underlying the state of expectancy for civil reconciliation in a country in the making, and for calm to finally rule over the entire region. In the past years Lebanon’s political situation has deteriorated to the point of imperiling the country’s existence. Still, life continues almost as if nothing ever happened. Behind the political attacks and the sectarian violence, appears the specter of the civil war that has never ended. This presence is still felt everywhere leaving the characters waiting for an exit whether through love or death. Joreige’s film relies on the presence and interaction of characters/people that play themselves and are chosen from her own circle. Staged situations and real contexts are interlaced which lead to improvisation even if the main thread of the “script” is pre-defined. The story and its characters thus become a source of inspiration for each other. With her discrete and flexible camera, Joreige seems to be standing still allowing actions to take place in real time. Her images are giving particular attention to composition, framing and lighting, in a style voluntarily far from what is usually used in documentaries and in subjective hand held camera work.
