21

De violiste Patricia Snel

1 / 21

Het was nog maar halverwege de middag en de lantaarnpaal voor het statige grachtenpand van Kurt en Amber Hofmann brandde al. In het zachtgele schijnsel dwarrelden de sneeuwvlokken traag naar beneden. Auto’s reden stapvoets over het maagdelijke laagje poeder. De verse sneeuw knerpte onder de banden van de donkerblauwe BMW die Tommy, sinds drie maanden de nieuwe chauffeur, voor hun huis parkeerde. Tommy zette de motor af en knipte het lampje bij de achteruitkijkspiegel aan. Hij boog zich naar de spiegel en trok zijn wenkbrauwen op. Met een vochtige middelvinger streek hij ze glad, net als zijn golvende blonde haar links en rechts van zijn kaarsrechte scheiding. Zijn verschijning had iets dandyachtigs. De Hofmanns zaten in de keuken, hun gestalten verlicht door de lamp boven de tafel. Zoals gewoonlijk was hij te vroeg. In de woonkeuken van het negentiende-eeuwse grachtenpand geurde het naar vers gemalen koffiebonen. Kurt en Amber roerden in een zelfde ritme in hun koffiekopje. De lepeltjes raakten hoorbaar de porseleinen bodem. Kurt blies in zijn koffie. ‘Als je je muziek overal naartoe wilt brengen, dan moet je de berg obstakels overwinnen die erbij horen. Je hebt geluk. Duizenden mensen dromen van een carrière als de jouwe.’ Amber knikte. Haar zwarte opgestoken haar bewoog zachtjes mee, net als haar oorhangers. Haar bleke gezicht werd geaccentueerd door de rood gestifte lippen en de gitzwarte pony. Amber had al een jaar non-stop over de wereld

2 / 21

gereisd om concerten te geven. De glossy Amber was eenmalig verschenen. Er waren opnames gemaakt, fotoshoots. Dat tempo ging de komende jaren door. Geen moment om tot zichzelf te komen, plezier te maken met vrienden, laat staan een vakantie. Maar ja, Kurt had gelijk. Zonder hem had ze dit inderdaad niet bereikt. En had ze hier ook niet zelf voor gekozen? Hun geroer was nu a-ritmisch geworden. Ze keken elkaar aan. ‘Ja, maar drie of vier jaar concerten vooruit plannen…’ Amber rilde en veegde met haar handpalm kruimels van tafel. Stukjes koek vielen op haar rode jurk die strak om haar mollige lichaam sloot. Kurt gleed met zijn hand in het borstzakje van zijn smoking en schikte zijn pochet. ‘Zo is het nu eenmaal.’ Kurt had zijn leraarschap aan het Conservatorium jaren geleden al aan de wilgen gehangen, maar dat had te maken met Ambers carrière. Hij was nog wel trustee van het instituut. Ooit was hij haar leraar, nu was de gesoigneerde man uit het Oostblok haar toegewijde impresario en echtgenoot. Zelf was hij nooit goed genoeg geweest om concertviolist te worden. Amber staarde naar de stapel foto’s. Het waren gesigneerde foto’s waarin ze gehuld was in een lange purperen jurk tijdens een vioolconcert in Covent Garden in Londen. Kurt keek op zijn horloge en schoof zijn stoel naar achteren. Een grijze haarlok viel naar voren. Zijn zwarte rechthoekige bril gleed een stukje naar beneden. Het gaf hem een moderne, maar strenge uitstraling. Amber speelde vanavond in het concertgebouw in Den Haag het vioolconcert van Mendelsohn, het meest populaire van alle vioolconcerten. De koning en de koningin zouden ook aanwezig zouden zijn. Kurt griste Ambers bontjas van de kapstok in de marmeren hal. Haar armen gleden soepel de mouwen in. Terwijl ze haar knopen vastmaakte, inspecteerde Kurt haar van top tot teen. Hij stak een plukje haar achter haar oren en bood zijn arm aan zodat ze met haar lakpumps niet over de sneeuw op de traptreden zou uitglijden. Achter hen viel de voordeur viel met een dof geluid in het slot. Tommy hield het portier voor het echtpaar open. Amber knikte vriendelijk

3 / 21

naar hem. Vlak voordat ze wilde instappen draaide ze zich naar Kurt om. Ze keek hem aan. Dikke sneeuwvlokken bedekten zijn grijzend gemêleerde haar. ‘Nou, hup, we moeten opschieten, straks ben je te laat. Je kunt je beter concentreren op zo meteen.’ Kurt duwde haar zachtjes de achterbank van de auto op en wendde zich tot de chauffeur. ‘Tommy, liggen beide violen in de achterbak?’ ‘Ja, meneer Hofmann,’ antwoordde Tommy. Kurt wilde altijd dat Amber twee violen meenam, al bleef een van de twee meestal bij de chauffeur achter in de auto. Ze speelde gewoonlijk op de Stradivarius met de naam Barrere, die ze in bruikleen had uit Chicago. De andere viool was hun eigen bezit, een Carlo Giordano. Kurt schoof naast Amber, terwijl Tommy het portier sloot en achter het stuur kroop. De chauffeur startte de auto en draaide soepel de gracht op. Al snel verruilde hij de binnenstad voor de snelweg. Amber had haar jas losgeknoopt en ze trok haar jurk iets over haar knieën. Kurts ogen gleden langs haar kuiten, haar buik en boezem. ‘Ik heb trouwens een afspraak voor je gemaakt bij mijn personal trainer. Het is echt beter als je wat aan je conditie zou gaan doen.’ Amber zweeg. Ze voelde Tommy’s ogen vanuit de achteruitkijkspiegel op haar rusten. Een kort moment kruisten hun blikken en snel sloeg hij zijn ogen neer. Ze had geen zin in deze discussie, niet met Tommy erbij. Ze geneerde zich in zijn bijzijn over Kurts opmerking. ‘Vergeet je je lippen niet bij te stiften en je haar opnieuw op te steken? Er hangen allemaal plukken uit. Er worden straks tv-opnamen gemaakt.’ Kurt keek opzij, pakte de krant van de middenconsole en sloeg hem open. Opnieuw voelde Amber Tommy’s ogen op haar gericht. Ze begon haar vioolconcert te neuriën. Na afloop van het concert, dat was beloond met een staande ovatie, wilde Amber al na enkele drankjes met de musici en dirigent naar huis. Ze was moe, maar Kurt wilde nog wat zakelijke dingen bespreken met de directeur van het

4 / 21

concertgebouw. Amber probeerde hem mee te krijgen door te zeggen dat Tommy op hen stond te wachten, maar dat maakte Kurt niets uit. Als haar manager en promotor vond hij netwerken nu eenmaal belangrijk. ‘Dan ga ik vast naar de auto, een krantje lezen of film kijken,’ zei Amber. ‘Ik heb geen zin meer om met wie dan ook te praten.’ Zonder Kurts antwoord af te wachten verliet ze met haar viool het gebouw, op weg naar de parkeergarage. In de kelder zocht ze de BMW. Plotseling bleef ze staan. Ze hoorde vioolmuziek. Amber luisterde en liep langzaam op de gespeelde muziek af. Het tweede vioolconcert van Prokofiev. Ze kon het stuk wel dromen. Het was niet foutloos, maar mooi. Zo betoverend mooi, dat toen ze bij de auto aankwam pas doorhad dat het Tommy was die speelde. Hij schrok op toen Amber ineens naast hem stond. ‘O, nee, mevrouw Hofmann, excuses, het spijt me zo… ik had dit niet mogen doen.’ stamelde hij. Hij staarde haar met verschrikte ogen aan. ‘Ik… ik verveelde me en vergat de tijd… en…’ De strijkstok bungelde in zijn hand. De viool drukte hij tegen zijn borst. Amber glimlachte. ‘Het geeft niks, Tommy. Je verrast me aangenaam. Je maakte wel twee fouten.’ Amber lachte en kreeg een ondeugende blik in haar ogen. ‘Ik wist helemaal niet dat je speelde!’ Tommy haalde verlegen zijn schouders op. ‘Waar heb je leren spelen?’ ‘Dat heb ik mezelf geleerd. Op school in het muzieklokaal. In de pauzes en als ik vrij was.’ ‘Maar je moet toch les gehad hebben?’ ‘Nee.’ Tommy borg ondertussen het instrument in de vioolkist op en sloot de achterbak. ‘Dat kan niet.’ ‘Muziek was mijn vlucht uit de wereld. Vanaf mijn elfde luisterde ik naar mijn mp3 speler die ik van mijn grootvader had gekregen om het geweld en het geruzie tussen mijn ouders niet te hoeven zien en horen. Geld voor vioolles was

5 / 21

er niet. Toen ik vijftien was ben ik van huis weggelopen. Eerst woonde ik bij mijn grootvader en toen hij ineens dood neerviel, ben ik in een loods gaan wonen. Een matras in een hok. Ik leefde alleen nog voor de muziek.’ Amber keek Tommy met grote ogen aan. Wat een interessant, maar triest verhaal, dacht Amber. Deze vierentwintigjarige jongen, met zijn klassieke uitstraling en zijn vioolspel. ‘Hoe kwam je dan aan geld?’ ‘Werken. Op een tennisclub. In de kantine, schoonmaken, en later ook receptiewerk en administratie.’ ‘Zochten je vader en je moeder je dan niet?’ Tommy haalde zijn schouders op. ‘Mijn moeder was te druk met haar vele honden en katten en mijn pa is er met een andere vrouw vandoor gegaan.’ ‘Heb je dan wel je school afgemaakt?’ Tommy knikte. ‘Vwo.’ ‘Zou je nog eens een keer voor me willen spelen? Ik… ’ Op dat moment hoorden ze voetstappen. Het was Kurt die met gelijkmatige stappen naderbij kwam. Snel legde Amber haar viool naast de andere en sloot Tommy de achterbak. Onderweg naar huis bespraken Kurt haar spel tijdens het concert. ‘Het was prachtig, Ambertje, maar als ik eerlijk ben miste ik passie in je spel. Volgende keer moet je proberen er meer ziel in te leggen. Juist bij zo’n veelgehoord stuk als dat van Mendelssohn moet je daar op letten.’ Vervolgens ging Kurt het met gesloten ogen voordoen. Zijn arm als denkbeeldige viool, de andere hand de onzichtbare strijkstok. ‘Tie tie tie tie, tie tie tie, tie tie tie tie tie….’ Zijn stem ging van hoog naar laag. Zijn hoofd bewoog mee alsof hij ook dirigeerde. Amber wierp een blik in de achteruitkijkspiegel. Haar ogen ontmoetten die van Tommy. Ze keek snel naar buiten en kuchte. De auto zoefde langs de witte weilanden. Gele lichtjes vormden stipjes aan de horizon. Gelukkig waren ze bijna thuis. Ze was doodop.

6 / 21

Een paar dagen later oefende Amber het vioolconcert van Vivaldi in haar bunker. Zo noemde ze de oefenruimte in het souterrain, waar ze dag in dag uit doorbracht. Het was een sober ingerichte ruimte. Witte muren, een zwarte vleugel, donkere gordijnen, een Corbusierstoel, een grote matglazen staande lamp, een houten standaard met bladmuziek en een rij antieke violen aan de muur. Op een dekenkist in het midden van de kamer, naast de muziekstandaard, lag de Stradivarius. Sinds kort had Amber er een koeienhuid neergelegd en op de kale witte muur naast de deur stond geschreven: ‘Relax, it’s an art’. In een wanhopige bui had ze dat er met zwart viltstift op gekalkt. ‘Zomer’ speelde ze nu. Haar ogen gesloten. Meer passie erin, maalde het door haar hoofd. Toen ze iemand hoorde kuchen, schrok ze op. Tommy stond in de deuropening. In zijn donkerblauwe pak met wit overhemd en suède loafers. Hij glimlachte. ‘Sorry dat ik u stoor, maar is meneer Hofmann er ook?’ Amber streek haar jurk glad. ‘Het geeft niet, Tommy. Uhm, hij is waarschijnlijk even aan het sporten. Hij zal zo wel terugkomen.’ ‘Ik heb wat benzinebonnetjes.’ ‘Daar moet je inderdaad Kurt voor hebben. Ik bemoei me niet met dat soort zaken.’ Tommy knikte. ‘Goed, mevrouw.’ Hij wilde zich omdraaien, maar bedacht zich. Hij liep op Amber af, leek opnieuw te twijfelen en zei toen: ‘U moet spelen vanuit wie u bent. Vergeet de kwaliteit. U kunt het toch wel. De intonatie en toon. Mag ik?’ ‘Natuurlijk.’ Onhandig reikte Amber hem haar viool, waarbij hun handen elkaar aanraakten. Tommy ging verder met het stuk van Vivaldi waar Amber was gestopt. Terwijl hij speelde bleven ze elkaar aankijken, geen seconde haalde Tommy zijn ogen van haar af. De tonen vulden de ruimte. Amber bestudeerde zijn handen, zijn vingers, zijn roze nagels, zijn porseleinen huid, het moedervlekje bij zijn duim. Hun hoofden bewogen mee, ze gingen op in de muziek.

7 / 21

De serieuze blik van Amber veranderde langzaam in een glimlach, haar schouders ontspanden. Al overrompelde Tommy’s branie haar, ze was geïntrigeerd door hoe hij speelde, allesbehalve foutloos, maar toch, deze jongen was geniaal. Die intonatie en toon. Dit was wat Kurt bedoelde met meer passie in haar spel. Toen hij klaar was gaf hij de viool aan Amber terug. Ze rook zijn aftershave, limoen met musk. ‘En nogmaals excuses dat ik zomaar binnenviel.’ Hij lachte verlegen, terwijl hij haar met zijn lichtblauwe ogen aankeek. Amber was zich goed bewust van zijn aanwezigheid. Terwijl hij al een paar maanden voor hen werkte, realiseerde ze zich dat ze hem al die tijd niet echt had zien staan. Natuurlijk hadden ze elkaar gegroet en beleefdheidspraatjes uitgewisseld. Altijd kort, over het weer of over afspraken, net zoals met het huishoudelijk personeel. Het hebben van een chauffeur was gewoon een feit, meer niet. Gisteren in de parkeergarage en nu, zoals hij voor haar stond, zag ze de man achter de jonge chauffeur. Zijn brede schouders, zijn hoekige kaken, zijn zelfverzekerde en dandyachtige manier van kleden. Zijn handen, zijn mooie jongensachtige handen. Vijftien jaar jonger. Amber schaamde zich voor haar gedachten. ‘Integendeel Tommy, je wilt niet weten hoezeer je me hebt geïnspireerd. Ik denk dat het geen slecht idee is als je een keer voorspeelt. Ik ga het vanavond aan Kurt voorleggen.’ ‘Hoe bedoelt u?’ ‘Misschien kan Kurt iets voor je betekenen. Je bent zo goed.’ Tommy haalde zijn schouder op. ‘Het is maar een hobby. Zo goed ben ik niet. Dat heeft u zelf gehoord.’ ‘Kurt vindt je een slimme jongen en ik vind het knap hoe je jezelf tegen de verwachtingen in viool hebt leren spelen.’ ‘Ik heb liever geluk dan dat ik goed ben. Als u begrijpt wat ik bedoel.’ Amber knikte. ‘En noem me alsjeblieft Amber en geen u.’

8 / 21

‘Goed, mevrouw. …Amber.’ Alleen al hoe hij haar naam uitsprak. Bedachtzaam, warm en … muzikaal. ‘Mag ik u wat vragen…? Uhm… je,’ lachte hij. ‘Ga je gang.’ Het liefst had ze hem gevraagd wat langer te blijven, nog iets te spelen, maar dat was niet professioneel. ‘Waarom oefen je altijd in een jurk?’ Amber dacht na. ‘Mijn man vindt het fijn en zegt altijd ‘You have to live your character. Dat is wat ik doe. Mijn personage leven.’ Tommy knikte. Vervolgens liep hij de deur uit, terwijl Amber op een stoel ging zitten en naar haar jurk en hakken staarde. En of ze daar nu zo gelukkig mee was? Alles voor het perfecte plaatje. Een tijdje bleef ze zo zitten. Had ze überhaupt sneakers en een spijkerbroek? Ze moest Janine bellen, en een afspraak maken om in het weekend eens te gaan winkelen. ’s Avonds in bed begon Amber tegen Kurt over Tommy en wat er was voorgevallen in de parkeergarage en de bunker. Ze lag op haar rug, haar handen gevouwen op haar buik. Kurt had zijn leesbril op en legde zijn boek Congo, een geschiedenis, open tussen hen in. ‘Echt? Speelde hij het tweede van Prokofiev? Dat liet ik studenten op het Conservatorium altijd spelen. Het stond trouwens niet bij zijn hobby’s in zijn cv dat hij viool speelt. Maar als jij zegt dat hij zo’n talent is… dan wil ik best eens naar hem luisteren.’ Kurt pakte zijn boek weer en las verder. Amber draaide zich op haar zij en knipte haar lampje uit. Met de noten van Vivaldi gespeeld door hun chauffeur viel Amber in slaap. Het was een heldere dag. Er was opnieuw een flinke laag sneeuw gevallen op de takken van de kastanjeboom en op de rododendrons in de achtertuin. Kurt was voor een dag naar London en Tommy en Amber hadden net Bach’s Trio So-

9 / 21

nata in G major gespeeld. Kurt had naar Tommy’s spel geluisterd en wel brood gezien in hun chauffeur. ‘Het is een ruwe diamant die geslepen moet worden en dat kost tijd,’ had Kurt gezegd en daarom moest er veel geoefend worden. Tommy mocht de tweede viool van Amber lenen en als zijn werk erop zat, speelden ze samen hun muziekstukken in de bunker. Onder toeziend oog van meester Kurt. Een nieuwe energie laaide in Amber op, zowel in haar lichaam als in haar spel. Tommy en Amber bespraken een deel uit de partituur dat aandacht verdiende. Amber wilde het stuk nog een vierde keer herhalen, maar ineens legde Tommy zijn hand op haar arm. Hij keek naar het opschrift op de muur en herhaalde de geschreven woorden: ‘Relax, it’s an art.’ Amber keek eerst verbaasd en barstte toen in lachen uit. Ze kon bijna niet meer stoppen. En Tommy lachte mee. ‘Je hebt zo gelijk, je hebt zo gelijk,’ zei ze. Zijn hand had inmiddels de hare vastgepakt. Langzaam trok hij haar naar zich toe en ze voelde zijn arm om haar middel en zijn lippen op haar mond. Een kus, zo zacht, die Amber vol verlangen beantwoordde. Tommy’s hand woelde door haar haren. ‘Je bent zo mooi,’ fluisterde hij. ‘Je bent zo verdomde mooi.’ Stevig drukte hij zich tegen haar aan en wiegde haar heen en weer. Kon ze dit moment maar vasthouden, kon Tommy haar zo maar blijven vasthouden, dat was het enige waaraan ze op dat moment kon denken. Janine leunde tegen het pashokje van de Levi’s Store, Ambers papieren tas van Converse in haar hand. Het gordijn ging open en Amber draaide een rondje in haar Levi’s Revel Slight Curve. ‘Deze moet je nemen. Hij zit als gegoten. Echt waar. Dat zal Tommy je wel laten merken,’ knipoogde Janine. ‘Niet zo hard,’ fluisterde Amber en ze keek snel de zaak rond waar een drietal personeelsleden verveeld, lachend en kauwgom kauwend over de toonbank

10 / 21

hing. ‘Ik moet alleen nodig afvallen. Kurt zei het nog. Al ben ik in twee weken al drie kilo kwijt en sport ik om de dag met zijn personal trainer.’ ‘Meid,’ zei Janine, ‘je hebt er in tijden niet zo goed uit gezien. Je straalt helemaal. Heeft hij je nog gewhatsappt?’ Amber hield haar wijsvinger voor haar mond en knikte. Ze giechelde, terwijl ze weer het pashokje inliep. ‘Geniet er nou maar van,’ zei Janine. ‘Zorg alleen wel dat Kurt het niet in de gaten krijgt. Oppassen met berichtjes en zo of als jullie oefenen hem niet de hele tijd aanstaren waar Kurt bij is.’ Amber stak haar hoofd om de hoek. ‘Hij weet zoveel van muziek. Hoe hij het interpreteert, dat is zo inspirerend, zo vernieuwend,’ fluisterde ze. ‘Hij is zeer volwassen voor een jongen van nog geen vijfentwintig. Maar ja, jeetje, meer dan vijftien jaar verschil. Dat kan toch niet? Soms bekruipt me een intens verdrietig gevoel en zou ik willen dat ik jonger was. Ik weet wel dat dat nergens op slaat, want ik ben getrouwd, Janine en heus, ik voel me er ook schuldig over. Ik heb verdorie met hem gezoend.’ ‘Niet doen. Jij leeft niet, jij. Ja, voor je muziek. Ik denk dat het goed is als je wat meer uit je schulp kruipt en ook eens wat anders doet dan alleen maar muziek maken. Daar is deze jongen goed voor. Echt. Dat geeft lucht. Kurt denkt ook alleen maar aan zichzelf en daar gebruikt hij jouw succes voor. En wat kan jou die leeftijd schelen. Just enjoy!’ Typisch Janine. Altijd direct. Dat was wat Amber zo in haar waardeerde. ‘Weet je hoe ze dat noemen? Een oudere vrouw met een jongere man?’ Janine sloeg haar armen over elkaar en glimlachte. ‘Een ‘cougar’. Maar waarom mogen oudere mannen wel ongestraft met een jong ding en wij niet met een jonge kerel? Maar, goed nieuws, tegenwoordig is die houding achterhaald. Zeker hier in Amsterdam. Sinds kort zit ik op allerlei dating sites. Tinder, The Inner Circle, OkCupid, ik date alleen maar met jonge kerels. Niemand kijkt er nog van op. De jonge mannen al helemaal niet.’ Amber zuchtte. ‘Het lijkt me dat tegenwoordig alles zo instant is geworden met die datingsites. Ik weet niet of ik daar nu zo blij van zou worden. Het blijft

11 / 21

iets treurigs hebben. Ga gewoon ouderwets de kroeg in. Dan zie je meteen wat voor vlees je in de kuip hebt. Trouwens, ik heb Tommy gegoogeld. Ik kan hem nergens op internet vinden. Volgens mij is hij daar net als ik ook niet zo van.’ Janine negeerde Amber en ging verder. ‘Jonge mannen hebben tenminste niet een hele rugzak met ellende bij zich, ze zijn niet verbitterd of cynisch, hebben geen kinderen, zijn nog vol energie en belangrijker…’ Janine boog zich naar Amber. ‘Behalve conditioneel zijn ze technisch ook nog beter in bed. Social media heeft zijn voordelen opgeleverd.’ ‘Janine! Ik reken deze broek af en dan gaan we.’ Amber liet het gordijn los en schoof het dicht, maar Janine stak haar hoofd alsnog het pashokje in. ‘Dan drinken we bij mij thuis gezellig voor de haard een wijntje. En…vergeet niet, je kunt mij altijd als alibi gebruiken. Geloof me, dat ga je nodig hebben.’ ‘Wat zou zo’n jongen in mij zien?’ Amber kleedde zich aan en raapte haar spullen bij elkaar om af te rekenen. ‘Dat is toch spannend voor hem. Een mooie wijze vrouw, beroemd, ervaren, moet ik nog even doorgaan?’ Op hetzelfde moment trilde Ambers telefoon in haar tas. Ze schudde haar hoofd en griste haar telefoon eruit. Muze, je bent nog geen minuut uit mijn gedachten geweest. Onze kus heb ik al vele malen in mijn verbeelding herbeleefd. x Tommy Een warme gloed trok door haar lichaam. De avond viel. Amber en Tommy liepen de bunker uit, via de oude houten wenteltrap met de rode loper, op weg naar de salon voor een kop thee. Ze hadden deze keer zonder Kurt geoefend, want die was opnieuw voor een dag naar London. Hij had een afspraak met Hyperion Records om een contract te sluiten voor het album dat Amber binnenkort zou komen opnemen. Net toen ze samen de salon wilden binnenlopen, kwam de hulp aansnellen met de telefoon. ‘Mevrouw Hofmann, hier is Kurt voor u.’ Nettie reikte Amber de huistelefoon aan.

12 / 21

‘Dank je wel, Nettie. Zou je ons zo thee willen brengen, dan kun je daarna naar huis.’ ‘Is goed mevrouw Hofmann.’ Amber schraapte haar keel. ‘Hé, Kurt.’ Ze observeerde Tommy. Hij plofte op de hemelsblauwe sofa neer, stak zijn handen achter zijn hoofd en keek de kamer rond. ‘Dus ik moet mijn handen extra verzekeren?’ Amber voelde Tommy’s ogen priemen. ‘Meer premie. Ja, dat snap ik.’ Inmiddels kwam Nettie met een dienblad binnen. ‘Ja, ik heb gesport vandaag en ik ben net klaar met oefenen.’ ‘Ja, met Tommy. Brahms.’ Ze voelde een blos naar haar wangen stijgen. Ze hadden geoefend, maar ook elkaar opnieuw gekust. Heviger dan de vorige keer, hij had haar borsten aangeraakt en ze had zijn opwinding tegen haar dij gevoeld. Tommy knipoogde. Amber draaide zich van hem weg en liep naar het raam. Lichtjes van kerstbomen brandden achter de ramen van enkele grachtenpanden. Met haar wijsvinger draaide ze rondjes in haar haren. ‘Ja, doe ik. Ok, dan zien we elkaar morgen. Slaap lekker straks.’ Tommy was achter haar gaan staan en sloeg zijn armen om haar middel, zijn lippen hapten in haar hals. Kippenvel trok over haar lichaam. Snel schoof Amber de gordijnen dicht en draaide zich om. Tommy pakte haar hoofd tussen zijn handen en keek haar indringend aan. ‘Ik wil je. Nu.’ Hij kuste haar opnieuw en maakte haar riem los en ritste haar spijkerbroek open. Amber negeerde alle vermanende innerlijke stemmetjes. Toen ze het niet meer hield pakte ze Tommy’s hand. Dat wat ze nooit voor mogelijk had gehouden en altijd had afgekeurd gebeurde: in haar echtelijke slaapkamer bedreven ze de liefde. Zo natuurlijk, zo vanzelfsprekend. Hoe hij haar beminde, aandacht gaf, inspireerde, alles klopte. Het beangstigde Amber dat ze dit gevoel niet wilde kwijtraken. Ze verlangde naar meer. Hun bezwete lichamen lagen ineengestrengeld. Ambers hoofd op zijn

13 / 21

borstkas, haar been over het zijne. Tommy’s vingers streelden haar onderrug en billen. Haar hart klopte onregelmatig. ‘Wat zou je doen als je niet meer kon spelen?’ vroeg Tommy ineens. Hij stopte met strelen. Amber hief haar hoofd op en keek hem aan. Haar lichaam verstarde. ‘Dat zou echt een ramp zijn.’ ‘Maar Kurt heeft het goed voor jou geregeld, toch?’ Amber knikte. ‘Ben je gelukkig met hem? Ik bedoel… ik ben blij dat hij me een kans gaat geven om ook op het podium te staan, maar kijk nu hoe hij je commandeert, over je gewicht begint, de manier waarop hij je in de auto na het concert bekritiseert.’ Tommy keek Amber strak aan. ‘Ach, hij bedoelt het zo kwaad niet. Hij heeft echt het beste met me voor.’ ‘Wat jij mist is liefde, Amber. Ik zie het aan je. Echte liefde en dat kan ik je geven. Ik bewonder je, ik vind je mooi, ik zou alles met je willen delen.’ Tommy kuste haar hartstochtelijk en kroop vervolgens met zijn hoofd onder de dekens. Even vergat Amber de hele wereld. Uitgeput en bevredigd waren ze in slaap gevallen maar ineens voelde ze hoe Tommy naast haar wakker schrok. ‘Ik moet naar huis. De kat moet nog eten.’ ‘Je kat? Heb je een kat?’ vroeg Amber met een slaperige stem. ‘Ja, en hij moet zijn medicijnen krijgen.’ Tommy was al uit bed gekropen en zocht met het lampje van zijn iPhone naar zijn jasje, zijn broek en loafers had hij al aangeschoten. ‘Waar woon je dan?’ ‘Ergens in West.’ Tommy kuste Amber, die uit bed wilde komen. ‘Nee, blijf lekker liggen, ik vind mijn weg wel. My sleeping beauty.’ Na nog een zoen verdween hij. Toen Amber niet in slaap kon komen, knipte ze het lampje naast haar bed

14 / 21

aan. De trouwfoto op het nachtkastje van Kurt was omgedraaid. Op weg naar de wc schopte haar voet tegen een bruin potje. Ze bukte en pakte het van de grond. Het was een potje pillen. Op het etiket las ze: dhr. R. Vermeer. Vreemd. Ze staarde naar het potje en schudde het heen en weer. ‘Fluoxetine’. Waar was dat ook alweer tegen? Snel zocht Amber het op in haar iPhone. De medicijnen werden gebruikt bij depressie, dwangneurose en paniekstoornissen. Slikte Tommy dit? En waarom slikte hij pillen van iemand anders? Hij kwam zo zelfverzekerd over. Op het moment dat ze weer in bed wilde stappen, piepte haar iPhone. Ik mis je nu al. xxx Tommy Mijn verbeelding brengt me overal☺ xA typte Amber terug. Het was vast niks bijzonders, de halve wereld slikte pillen, dacht ze terwijl ze het berichtje van Tommy wiste. Daarna viel ze in een gelukzalige, diepe slaap. Weken gingen voorbij en er volgden geheime afspraakjes in het Vondelpark, erotische tekstberichtjes en vioolspelen in de bunker, dat laatste meestal met Kurt. Dat waren de momenten dat ze zich het meest schuldig voelde, als hij hen zo vol aandacht en toewijding les gaf. Janine had al een paar keer voor een alibi gezorgd. Ook al was het schuldgevoel groot, ze had niet de kracht en de moed om haar gevoelens een halt toe te roepen. Ze werd erin meegezogen, en het werd versterkt door Tommy’s aandacht die langzaam verslapte. De hoeveelheid berichtjes nam af en ze waren minder gepassioneerd. Wanneer hij dan toch reageerde, was ze voor een kort moment gerustgesteld. Als ze hem vroeg waar hij na zijn werk en het oefenen naartoe ging, gaf hij haar geen antwoord en dat voedde Ambers wantrouwen en jaloezie. Op een middag na het oefenen waarbij Kurt zich tevreden uitliet over Tommy’s vooruitgang, zei hij tegen hem: ‘Tommy, waarom ga jij eigenlijk niet mee naar het concertgebouw. Vanavond speelt een bevriende pianist, Arthur Lucassen. Hij is van jouw leeftijd. Het is leuk om hem te ontmoeten. Eet dan ook gezellig hier met ons vooraf een hapje mee.’ Bij de laatste zin ging Kurts telefoon over en voordat Tommy kon antwoor-

15 / 21

den, excuseerde Kurt zich en liet hij hen samen in de bunker achter. ‘Wat leuk dat ik mag mee-eten,’ grijnsde Tommy meteen. Hij leunde naar achteren en sloeg zijn armen over elkaar. Hij keek Amber geamuseerd aan. Amber antwoordde niet en bladerde door de partituur van Vioolsonate No.3 van Grieg. Kurt had bij het ontbijt nog gezegd dat hij vond dat Tommy een goede invloed op haar spel had. ‘Is er iets?’ vroeg Tommy. ‘Nee hoor.’ ‘Vind je het niet gezellig als ik blijf eten?’ Tommy keek haar met een lach aan. Ze haalde haar schouders op en stond op om weg te lopen. ‘Oké, als je het wilt weten. Nee. Ik vind het niet gezellig. Je geeft nergens antwoord op als ik je iets vraag. Jij weet alles van mij en ik weet niets van jou. Ik weet niet eens waar je woont, waar je ’s avonds uithangt.’ ‘Waar haal je die onzin vandaan?’ Tommy deed een stap naar achteren. Hij fronste. ‘Ik heb liever niet dat je mee-eet en mee naar het concert gaat.’ Amber knipte de glazen staande lamp uit en verliet vervolgens de bunker. Ze ging naar de computerkamer op de tweede etage. Terwijl ze Janine belde, veegde ze met haar arm een traan weg. ‘Met mij,’ snifte ze. ‘Ik denk dat hij een andere vriendin heeft. Waarom ga je er anders in godsnaam ’s nachts uit om je kat eten te geven? In ieder geval klopt er iets niet. Zie je, ik had er ook nooit aan moeten beginnen.’ Amber herhaalde wat ze tegen Tommy had gezegd. ‘En het feit dat hij zo dik doet met Kurt, terwijl wij wat met elkaar hebben klopt ook niet. Nou ja, wat ik doe natuurlijk ook niet, maar…’ Ze werd onderbroken door Janine. ‘Het is een jonge hond, die zijn nu eenmaal wat lakser. Het is toch niet voor de lange termijn. Geniet er nou gewoon van.’ ‘En hij slikt pillen tegen paniekaanvallen of een depressie. Er is iets geks aan

16 / 21

hem,’ ging Amber zonder te luisteren verder. ‘En hoe komt het dat hij zo goed viool kan spelen terwijl hij nooit les heeft gehad? Autodidact? Hmmm.’ ‘Luister, je moet hem meer laten jagen. Mannen zijn jagers. Dat biologische principe moet je niet vergeten. Jij bent veel te eerlijk. Het is een spel. Leer het spelen en zorg dat je er de beste in bent.’ Amber zuchtte, mompelde dat ze te oud was voor spelletjes en zei dat ze zich ook rot voelde omdat ze Kurt belazerde. Vijf minuten later hing ze op. Ze moest zich nog omkleden voor het concert en even een hapje eten, al had ze totaal geen trek. En dan nog met Tommy erbij. Bij Kurt was het Tommy voor en Tommy na. Ze keek in de spiegel en schudde haar hoofd. ‘Jagen.’ Ze herhaalde het woord een paar maal. Tommy en Kurt zaten al aan tafel toen ze binnenkwam. Kaarsen brandden. De eetkamer geurde naar dennennaalden. De rijke jazzstem van Kurt Elling klonk door de ruimte met de song ‘My Foolish Heart’. Nettie had een visschotel gemaakt en hem zojuist op tafel gezet. De heren spraken over hun favoriete eten en Kurt vertelde dat hij allergisch was voor schaaldieren en alleen maar platvis kon eten. ‘Als ik nu een hap van een garnaal of een kreeft zou nemen, zou ik erin blijven. Letterlijk stikken. Hier.’ Kurt leunde naar achteren en haalde uit zijn jasje de Epi-Pen voor noodgevallen. ‘Maar daarom laat ik Nettie ook koken, uit eten gaan doen we wel, maar het is altijd zo’n gedoe om uit te leggen wat ik niet mag.’ Amber nam plaats tegenover Tommy, Kurt zat aan het hoofd van de tafel. Ze voelde meteen Tommy’s voet tegen de hare wrijven, terwijl hij naar Kurt luisterde. Amber trok snel haar voet terug. Gelukkig hadden ze weinig tijd om lang te tafelen, want het concert begon al over een uur. Ze zaten op de eerste rij op het balkon. Na het concert begaven ze zich naar de kamer van de dirigent waar een borrel werd gedronken en Kurt Tommy aan hun jonge succesvolle vriend, de pianist Arthur Lucassen, voorstelde. Tommy maakte een grapje en Kurt en Arthur lachten. Amber observeerde Tommy heimelijk, terwijl hij daar in zijn pak met loafers met Arthur stond te praten, zijn

17 / 21

handen in zijn zakken, zijn opzij gekamde haren. Hij leek met zijn ogen alles in de gaten te houden. Amber dwaalde met haar gedachten af. Hij had haar tijdens het concert een berichtje gestuurd. Je bent heerlijk en mooi als je boos bent. Je bent en blijft mijn diva. Midden in het gesprek met Arthur draaide Tommy zijn hoofd een kwartslag, keek schichtig om zich heen en excuseerde zich. Hij moest naar de wc. Nog voordat hij een stap had gezet, werd hij aangesproken door Charlie, een jongere collega van Amber, en de zoon van een bekend politicus. ‘Hé Ronald,’ zei Charlie tegen Tommy. ‘Hoe is het met jou?’ Tommy lachte ongemakkelijk en keek naar Amber. ‘Ik denk dat je je vergist.’ Tommy had zijn handen uit zijn zakken gehaald en hij stelde zich voor. ‘Tommy Smit.’ ‘Hè? Maar? Jij deed toen toch ook…’ Tommy schudde zijn hoofd en onderbrak Charlie. ‘Je vergist je echt. Iedereen heeft wel een lookalike.’ ‘Ach ja, het is ook alweer een tijdje geleden,’ zei Charlie. ‘Maar toch zou ik zweren…’ ‘Maakt niet uit. Ik word wel vaker voor iemand anders gehouden. En sorry, maar je moet me even excuseren.’ Tommy verdween de kamer uit. ‘Waar dacht je hem van te kennen?’ vroeg Amber meteen aan Charlie. ‘Van een masterclass in de zomer van 2009 en later kwamen we elkaar weer tegen op de auditie van het Conservatorium.’ ‘En hoe dacht je dat zijn naam was?’ vroeg Amber. ‘Ronald. Ronald … Jeetje. Vermeulen? Hmm. Vermeer? Ik zou het niet precies meer weten. Wat ik nog wel goed weet is dat, terwijl wij op onze beurt wachtten, hij Prokofiev maar bleef oefenen in een kamertje op de gang, hij hield niet op. Alsof zijn leven ervan afhing. Het gekke is, hij had veel meer talent dan ik, maar ik ben toen aangenomen. Daarna heb ik hem nooit meer gezien.’ Amber dacht aan Tommy in de parkeergarage, hoe ze hem had betrapt met

18 / 21

haar viool. Hoe hij Prokofiev speelde. En aan het potje pillen dat ze had gevonden in haar slaapkamer. Haar hart klopte sneller en voor ze het wist liep ze weg om hem te zoeken. Toen hij het herentoilet uitliep botsten ze bijna tegen elkaar aan. ‘Ben je me aan het achtervolgen?’ grinnikte hij en trok aan de revers van zijn jasje. ‘Als je iets te verbergen hebt, noem je het misschien achtervolgen.’ ‘Muze, ik ken die gast echt niet. Hey, ik zou toch nooit tegen jou liegen?’ Hij bracht zijn mond naar haar oor. ‘Ik hou van je.’ Vervolgens wreef hij over haar schouder, terwijl hij om zich heen keek. ‘Hoe komt het dat je zo goed kunt spelen?’ ‘Dat heb ik je al eerder verteld. Muziek was mijn manier om thuis te ontvluchten, de wereld. Muziek was en is alles voor me. In het muzieklokaal op school waren instrumenten die ik kon gebruiken. Vanaf mijn elfde heb ik het mezelf allemaal geleerd. ‘Ik zie je zo,’ zei ze ontwijkend. ‘Ik verlang naar je, Amber. Je hebt geen idee hoe ik naar je verlang.’ De volgende dag, aan het einde van de ochtend, terwijl ze met z’n drieën in de bunker speelden, zei Kurt: ‘Het gaat niet helemaal soepel vandaag. Waarom lunchen we niet eerst? Dan oefenen we daarna verder.’ ‘Nettie is net ziek naar huis gegaan,’ zei Amber. Lunchen jullie maar samen, ik moet even langs Janine. Dan zie ik jullie straks weer hier.’ Dat Charlie Tommy voor iemand anders had gehouden zat haar nog steeds dwars. Maar tijdens het oefenen had ze ineens een ingeving gekregen. Haar voetstappen klonken hol in de gang van het Conservatorium. Na veel woorden, haar rijbewijs tonend en het maar al te vaak herhalen van Kurts naam bij de conciërge, kreeg ze toegang tot het archief. De archivaris wist vrij snel oude auditielijsten en inschrijvingen van stu-

19 / 21

denten uit 2009 op te diepen. Ze bladerde door de stapel. Toen ze een foto van een nog jongere Charlie tegenkwam, voelde ze de adrenaline toenemen. Ineens verlamde ze. Ze herkende Tommy, zijn haar zat anders, langer en krullend en hij was ook jonger, maar het was Tommy die als Ronald Vermeer was ingeschreven. Een rode stempel gaf aan dat hij afgewezen was. Kurts handtekening stond eronder. Amber slikte en dacht koortsachtig na. Kurt! Amber schoof haar stoel naar achteren en rende het archief uit. Ze holde over straat zoals ze nog nooit had gedaan, onder het Rijksmuseum door, de Spiegelstraat in en rechts de Keizersgracht op, in de richting van de Amstel. In de bocht gleed ze bijna uit over de platgereden sneeuw. Ze rende de treden van hun huis op. In de hal klonk vioolmuziek. Prokofiev. De tonen kwamen haar vloeiend en foutloos tegemoet. Ze stoof de trap af naar beneden. Waar was Kurt? ‘Tommy,’ hijgde Amber. ‘Wat doe je?’ Tommy keek op van zijn viool en grijnsde. ‘Dat hoor je toch?’ ‘Waar is Kurt?’ ‘Die geniet na van een heerlijke lunch.’ Tommy speelde nog fanatieker. Zijn hoofd bewoog heftig op en neer. Ineens zag ze Kurt achter de houten dekenkist op de grond liggen. Hij probeerde zijn Epi-Pen te pakken die naast de muziekstandaard lag. Zijn vingers tastten traag over de grond. Ze vloog op hem af. ‘Kurt,’ hijgde ze. Tommy stopte met spelen en schopte de pen weg. Hij keek naar Kurt. ‘Ik had toch geen talent? Mijn leven stortte daarna in. Snap je? Zes jaar lang dag en nacht geoefend, kutbaantjes gehad, als een rat in kelders geslapen. Jij koos voor de zoon van de politicus. Klootzak. Dit is je straf.’ Kurt murmelde: ‘Het eten…’ Hij was rood aangelopen. ‘Wat heb je hem gegeven?’ gilde Amber. ‘Hou vol, Kurt, alsjeblieft hou vol. Het spijt me zo.’

20 / 21

Amber wilde naar de Epi-Pen graaien, maar Tommy sleurde haar opzij en schopte de pen naar de vleugel. Er ontstond een worsteling. De viool viel op de grond. Ze probeerde opnieuw langs Tommy te komen. Haar telefoon pakken en 112 proberen te bellen, schoot het door haar hoofd. Ze graaide in haar jaszak, terwijl hij haar van achteren vasthield. Ze trapte en schopte en wilde naar voren kruipen. Omdat ze niet vooruit kwam pakte ze de voet van de staande glazen lamp om zich aan op te trekken. Met veel kabaal viel de voet met matglazen kap in scherven op de grond uiteen. Amber rolde zich op haar rug en trapte Tommy in zijn maag, hij wankelde en toen ze nog een keer trapte viel hij. Een schreeuw volgde. Een oerkreet. Hij graaide naar zijn pols en omklemde die met zijn hand. Dwars door de palm van zijn rechterhand stak een breed stuk glas. ‘Neeee!’ riep hij. De kreet galmde door de bunker. Amber was ondertussen naar de Epi-Pen gekropen en had de naald in Kurts buik weten te prikken. Hij was al buiten bewustzijn. Op haar knieën graaide ze naar haar telefoon in haar jaszak en belde 112. Tommy liep zwalkend de bunker uit, hij liet een spoor van bloed achter. Amber bleef naar de deuropening staren, bang dat hij ieder moment nog terug zou kunnen komen. Ze beefde over haar hele lichaam beefde. Ze wierp een korte blik op Kurt. Zijn borstkas ging tergend langzaam en nauwelijks zichtbaar op en neer. Waar bleef de ambulance, waar bleef de politie? Net toen ze opnieuw 112 wilde bellen klonken in de verte sirenes. Amber pakte Kurts hand en kneep erin, met de andere hand streek ze door zijn haar. Hoe had ze zich zo kunnen vergissen. ‘Het komt goed, lieverd,’ fluisterde ze, ‘Het komt goed.’ © Patricia Snel Volg Patricia Snel op Hebban

21 / 21