De Muren van Archipel KUNST CARROUSEL LITERATUURWIJK 2012 / 2013
DE MUREN VAN ARCHIPEL TENTOONSTELLINGEN EN PROJECTEN
POË ZIE S T R A AT 36 0 1321 HZ w w w.demurenvan.nl
AL MERE
Vanaf 10 januari t /m 31 maar t 2013 U b ent v an har te welko m bij d e o p enin g , o p do nd erda g 10/01, o m 16.0 0 uur
Kunst Carrousel Literatuur wijk 24 kunst werken van Almeerse kunstenaars waren verspreid over 24 adressen in Almere Literatuur wijk. De C arrousel draaide een jaar lang elke maand. Na elke maand gaven de deelnemers achteraf hun feed back: wat vonden ze van het kunstwerk waar ze een maaand naar gekeken hadden. Al die reac ties zijn verzameld en maken deel uit van de expositie. Het gezegde ‘Smaken verschillen’ blijk t helemaal waar!
Henk Vermij Trein in Duitse stad www.artnivo.nl In de voormalige Oostduitse stad Bad Oberan rijdt een stoomtrein dwars door een smalle winkelstraat. Er ligt sneeuwt in de straten en het winkelend publiek lijkt door de naderende stoomtrein opzij te worden gedrukt. De pittoreske en stemmige situatie is in bruintinten tegen een lichte achtergrond weergegeven in een vlotte, impressionistisch aandoende stijl.
REACTIES OP HET WERK HENK VERMIJ Deelnemer 1 Het werk laat een bruin-gele bochtige straat zien, waar linksachter een trein rijdt/staat? Links lopen haastige mensen, je ziet ze van achteren en ze zijn op weg naar de trein. Rechts is het rustig: er staat iemand voor een huis en er staat een man achter een kar. Dit contrast tussen activiteit en rust is wel mooi. Verder zie je links hoge gebouwen, geel-bruinig, met zwarte ramen. Dit donker contrasteert met de huizen aan de rechterkant, die zijn lichter van kleur. Over het geheel genomen spreekt er activiteit uit het werk. Dit komt vooral door de rook uit de trein en de rook of dwarrelingen? rondom de wielen. Het bruin valt op, en de rook van de trein. Het lijkt een Wild-West stadje, soberheid, zand waait door de straten. Wat vreemd is, en dit valt ook onze bezoekers die het schilderij bekijken op, dat is de trein: deze rijdt over rails die direct in de straat liggen. Hoe zit dat? Of zou het soms een tram zijn? En hoe zit het met de mensen? Ze lopen vlakbij de trein, worden ze niet overreden? Remt de trein? Of gaat de trein juist de andere kant op? Dat is wel intrigerend. Het is leuk om daarover te praten. De mensen zijn met grove streken geschilderd, geen details van kleding, of haar. Er spreekt een zekere snelheid uit. Ook de gebouwen zijn snel geschilderd, de ramen zijn vlugge donkere verfstreken. Deze manier van schilderen spreekt wel aan. Waarschijnlijk heeft Henk Vermij een sfeerbeeld willen maken, van een stadje dat hij ooit eens ergens heeft gezien, in het echt, in een film of in een droom. Misschien gaat het over de komst van de eerste trein, het belang van een treinverbinding, de invloed daarvan op mensen: haastige mensen en anderen die de haast bekijken? Dit schilderij zijn we niet anders gaan bekijken in de loop van de weken. Dit werk zouden we niet zelf hebben uitgekozen, vooral vanwege de
kleur. Het is ons te eentonig. Als er ergens wat blauw of rood te zien was, dan zou je oog daarnaar toe worden getrokken. Deelnemer 2 Weer heel wat anders dan vorige maand. Een reisimpressie, zo zag ik op de website van de kunstenaar - Aankomst van de trein in Istanbul-. Geschilderd in tertiaire kleuren en heel schraal opgezet. De figuren zijn vaag gehouden net als de omgeving. Het schilderij hangt in de kamer maar ik realiseer me na een tijdje dat ik er steeds langsloop zonder dat het mij aantrekt ernaar te gaan kijken. Dat gevoel blijft jammer genoeg hangen. Het blijft voor mij een oppervlakkig en wat saai schilderij zonder enig Turks gevoel erbij .... Deelnemer 3 Een schilderij. Want nadrukkelijk met verf tot stand gebracht. Kwaststreken, uitlopers, gedroogde druppels. Sepia. Mont Martre, maar dan meer. Groter vooral. Een stoomtrein. Figuren. De belijning van gebouwen. Waarschijnlijk een herinnering van de schilder. Een schilderij dat ons passeert. Deelnemer 4 Het idee, een warm sfeervol en nostalgische beeld van een oude stad waar een trein doorheen rijdt, vind ik goed. De sepiatoning en de impressionistische techniek passen daar goed bij. De uitwerking en de afwerking laten naar mijn idee nog veel te wensen over. In de eerste plaats is het vreemd dat een trein zo dicht bij de huizen over de straat kronkelt, waarbij de mensen nog rustig voor de aansto(r)mende wandelen. Ten tweede is de afwerking naar mijn smaak te grof en weinig subtiel, met name de dikke donkere horizontale en verticale strepen die de ramen voorstellen halen de balans uit het schilderij. En ook de trein mist naar mijn idee elke vorm van subtiliteit, het is een zwarte bijna amorfe vlek. Sommige delen van het schilderij komen goed uit de verf, zoals huizen in de achtergrond, dames met parasol en wagons, maar andere delen niet, zoals de personages linksonder en de vorm van de huizen aan de rechter-
kant van de straat (en uiteraard) de eerder genoemde ramen links en de locomotief. Tot slot is het ook jammer dat het schilderij geen lijst heeft, dat is ook een gebrek aan afwerking. Deelnemer 6 Eerste kennismaking was verrassend, een trein dwars door een straat, dat zie je toch nergens! Niet een erg kleurrijk doek, beetje mistroostig maar dat wordt wel enigszins gecompenseerd door de lichte kleuren. Het is wel een schilderij dat vragen oproept. Waar is dit? Speelt het zich af in het verleden? Of in een ander land? Is het een echt tafereel of is het ontsproten aan het brein van de kunstenaar? De stoomtrein doet niet hedendaags aan dus mijn gevoel plaatst het schilderij ergens begin vorige eeuw. Wat ik knap vind, is de manier waarop het geschilderd is. Je ziet duidelijk de hoge gebouwen, de mensen die naar de trein lopen, de trein die stoom afblaast, een man die achter een kar loopt en twee wachtende mensen op de voorgrond waarvan de man een sigaar lijkt te roken. Als je dichtbij kijkt, zie je dat er is gewerkt met strepen en vage contouren en kleuren die in elkaar over gaan. Ineens is het figuurtje wat net nog duidelijk een man in pak was, gereduceerd tot een verzameling strepen en vegen, terwijl het weer een figuur wordt als je het grote geheel van een afstand bekijkt. Eenvoud wordt zo toch een complex geheel. De stijl van schilderen spreekt mij erg aan, maar dit specifieke schilderij niet zo. Ik zie liever wat meer kleur en ook het tafereel spreekt me niet zo aan. Deelnemer 7 Ook een mooi schilderij, wat drukker dan de vorige. Ik krijg er een thuis gevoel bij, heb vroeger ook in een dorp gewoond met de ouderwetse trein voor ons huis, stukje nostalgie! Het zou zelfs ook Tsjechie kunnen zijn, met de tekening van de huizen, bruin gestreept! Deelnemer 8 Impressionistisch in aardkleuren geschilderd. Zeer vlotte toets met zeer
dunne verf. Geeft wel de sfeer aan, maar komt nogal nonchalant geschilderd over. De verfdruipers hangen er nog bij. Schilderij nodigt wel uit om details te ontdekken. Niet onaardig en wel geschikt voor bepaalde interieurs. Deelnemer 9 Het is een wat slordig gemaakt werk waaraan het lijkt of er niet verschrikkelijk veel tijd aan is besteed. Er zitten zelfs aan de rechterzijde bij een raam leksporen van de verf. Het heeft iets weg van een studie als voorbereiding op een groot meesterwerk. Desalniettemin is het niet onaardig om naar te kijken. De ruwe vorm van de figuren ademen een prettige sfeer uit. Het lijkt een voorstelling van het einde van de 19e eeuw. Het biedt de kijker de mogelijkheid er een Casablanca-achtige droom bij te creëren en zichzelf in deze oude wereld onder te dompelen. Omdat de personen en objecten zonder details zijn weeggegeven kun je als kijker deze naar hartenlust invullen. Mijn dochter kreeg er een “Pietje Bell” gevoel bij. De kwajongen kan ieder moment de straat oversteken waarbij hij lachend onder zo’n zwart-wit geruite pet met een gestolen appel wegrent. Deelnemer 10 Het is een realistisch schilderij, maar niet heel detaillistisch geschilderd. Sterker nog, wij hadden de indruk dat de rechterhelft van het schilderij nog niet af was (ook een veel gehoorde opmerking van bezoek). De zwaarte van de vlakverdeling ligt duidelijk links. De trein op zich is goed geschilderd, de rest… voegt eigenlijk niets toe aan het beeld. De titel vertelt dat het een Duitse stad is, wij hadden het idee dat het plaats in de koloniën was ergens rond 1900. Waarom? Waarschijnlijk de suggestie van de kledingstijl en het kleurgebruik. Qua schildertechniek vinden wij het ook geen sterk schilderij. Wij hebben niet een bepaald gevoel bij dit schilderij gekregen.
Ninette Koning Weatherbeaten www.ninettekoning.nl Ik heb een zwak voor alledaagse spullen die zo vanzelfsprekend zijn dat ze over het hoofd worden gezien. Die haal ik graag uit de schaduw. De gewoonste dingen hebben de grootste thematiek. De waarde van de herinneringen. Observaties van het dagelijkse leven en de natuur. Vaak dragen deze voorwerpen en/of materialen een geschiedenis met zich mee; het verval van het materiaal dat zichtbaar wordt in de textuur, de huid, is voor mij vaak een aanleiding om ermee te gaan werken. Dit leidt tot versterking of tot contrast. Ik vind met name contrasten interessant, want uiteindelijk zoek ik naar balans; groot kan niet zonder klein, ruw niet zonder glad, yin niet zonder yang. Het werk oogt eenvoudig, maar het kan het resultaat zijn van jarenlange zoektochten in vorm, materiaal en samenstelling voordat het tot een creatie verwordt.
REACTIES OP HET WERK VAN NINETTE KONING Veertiende deelnemer Bij de eerste kennismaking was ik verrast, ik vond de kleuren mooi en het grijze lood heeft een prachtige structuur. Binnen het gezin ontstond enige verwarring over hoe het werk opgehangen moest worden, kwam de fragiele nerfstructuur nou boven of zijwaarts onder het lood vandaan? Overigens snapte ik de verwarring niet, voor mij was het geheel duidelijk dat het zijwaarts te voorschijn kwam “onder de donkerte, het zware” vandaan kwam. De eerste verrassing bleef niet en in de loop van de tijd miste ik spanning in het werk. De balans die ik in het begin zag, werd op den duur saaiheid. De mooie materialen die ik ook zelf strand juttend had kunnen vinden en die me die heerlijke herinnering ook gaven op het eerste gezicht, verschoven in het dagelijks bestaan naar te weinig prikkelend. De groene, natuur fantasie in mijn achterhoofd verdween bij het kijken naar het werk en hervond ik dan weer bij het wandelen met de hond. Kortom mooi gevonden, maar niet een werk wat ik zal kopen. Vijftiende deelnemer Wat ik zie is een wit geschilderd kistje met daarin een gebogen staalplaat en een takkenstelsel of stuk koraal (gelijkend op een wortelstelsel). Het werk laat alle ruimte voor eigen interpretatie. Het staal is vlekkig en er zijn vormen in te herkennen. Ik zie een aantal gezichten. Het wortelstelsel geeft er voor mij een bepaalde symboliek aan. Het is wel leuk om er goed naar te kijken en er over na te denken wat de kunstenaar zou hebben willen uitdrukken. Voor mij wordt kunst interessant als het ook iets kunstigs heeft. Misschien een bekrompen standpunt in de kunstwereld, maar het beïnvloedt mij wel in mijn manier van kijken. Het doet mij denken aan de jaren ’70. Het is leuk omdat het je aan het denken zet, maar ik vind het niet mooi genoeg om te willen hebben.
Zestiende deelnemer Een prachtig contrast, van materiaal. Zink, strak, zwaar gecombineerd met organische materiaal uit de onderwater wereld(?), fragiele vormen. Het lijkt een omgekeerde wereld, is dit ons nieuwe landschap? Ik mis het nu al aan mijn muur! Ik was erg gecharmeerd van het werk van Ninette. Jammer dat ik het moest afstaan! Zeventiende deelnemer Weer eens wat anders dan de schilderijen…. Een houten serveerblad met een ijzeren plaat. De algemene mening was dat het nogal triest was. “Een trieste vertoning”, werd het genoemd, “Wel iets voor een crematorium”, en “Je wordt er depressief van”. Andere vroeger zich ook af wat het voor moest stellen, “Hij hangt verkeerd om” “Is dit kunst?” “Wat is het, afval?” Nee, het werd niet met enthousiasme ontvangen helaas. Achttiende deelnemer Leuk om ook eens iets anders dan een schilderij aan de muur te mogen hangen! Moest vaak denken aan de uitdrukking: ruwe bolster, blanke pit. Hoe uit iets onwrikbaars en rauw, toch iets heel delicaats te voorschijn kan komen. Eenentwintigste deelnemer
Feedback op het stuk van deze maand, de halve boom die onder een stuk zink verborgen gaat. Heel verschillende reacties van L. en mij deze keer. Zij vindt het een heel boeiend stuk en is geïntrigeerd door wat er achter het stuk zink zit. Ik vind het wel kunstig gemaakt, vooral de boom. En vraag me ook af hoe het gemaakt is en of ze onder het zink aan mekaar vastgebonden zitten. Maar dat is meer technisch. Als kunstwerk zegt het me weinig.... Tweeëntwintigste deelnemer Wij hadden afgelopen maand een mooi stuk. Heel simpel: vierkant vak met daarin ijzeren plaat en een stuk organisch iets. Mooi in al zijn eenvoud. Reacties van verschillende vrouwen: o wat leuk, dat ga ik ook maken! Of dat een compliment voor de kunstenaar is?
Siemen Bolhuis Kastanje van de boom van M. en Mme. Olivier www.siemenbolhuis.nl Op 13 september 2007 reed ik in de namiddag naar de boerderij in de Franse Drôme waar mijn ouders jaren hebben gewoond. Twee honderd meter daarnaast staat de boerderij van M. en Mme. Olivier. Zij zijn al jaren geleden overleden. Hun prachtige hofboerderij staat er nog zoals ze er al eeuwen heeft gestaan. Buiten staan symmetrisch voor de poort twee kastanjebomen. Er onder lagen kastanjes. Zo groot en mooi als ik ze nog nooit had gezien. Als een klein kind heb ik ze opgeraapt en heb er de volgende ochtend voor ons vakantiehuisje een hele reeks foto’s gemaakt. Ik kan nog goed de prettige spanning voor me halen waaronder ik de opnames heb gemaakt. Voor mij, als beeldhouwer, waren deze kastanjes in hun bolsters stuk voor stuk prachtige sculpturen die ik op hun voordeligst wilde vastleggen. Het is een mooie reeks geworden. Deze versie is voor mij de vrolijkste. Hier komen herinneringen, vakantie, fotografie, beeldhouwen en erotiek bij elkaar.
REACTIES OP HET WERK VAN SIEMEN BOLHUIS
gebukt haar string toont.
Zevende deelnemer Prachtige foto, qua belichting, kleur, mooi robuust, glanzend kastanje bruin. Mijn zoon riep gelijk : Een string ! Met 2 prachtige billen. En 2 ogen van een wesp of een vlieg. Puur natuur!
Met een bepaalde lichtval is er zelfs een soort bergpad van te maken dat langs een helling omhoog leidt naar een abstract bergdorp waarvan de rudimentaire skyline zichtbaar is.
Deze foto kan zo bij ons blijven hangen, past goed bij ons interieur! Achtste deelnemer Verrassende foto die de fantasie prikkelt. Contrast prima en het staan met punten op witte ondergrond geeft bijna de indruk dat het object zweeft. Was een genot om naar te kijken. Negende deelnemer Het werk heet “kastanje van de boom van M & Mme Olivier” door Siemen Bolhuis. Het is een foto van een opengebarsten kastanje met de doorns die er onder en boven nog uitsteken. Het werk is (omdat het een foto is) realistisch, maar het biedt veel ruimte voor vrije interpretatie. Men kan er, met enige fantasie een vliegenkop in zien (of een ander insect) met de facetogen en voelsprieten. Aan de onderkant zijn dan een soort van kaakbotten te zien. Je kunt er ook een paar billen in zien met een beige string aan. Een derrière van een donkere dame die haar korte broek wat heeft laten zakken en voorover
We hebben de hele maand genoten van dit werk. We waren aangenaam verrast toen we het ontvingen al had het formaat wat ons betreft wat groter gemogen. Het was de leukste toch nu toe. We vonden het een leuke kunstzinnige foto die in ons huis zeker tot zijn recht kwam. Elfde deelnemer Een foto van uitstekende kwaliteit. Mooie kleuren. Het object de kastanje in schil was perfect symmetrisch. Meerdere mensen hadden het over de vrouwenbillen. R. vond hem wel leuk; ikzelf vond het helemaal niks. Twaalfde deelnemer De eerste reactie van mij was: het lijkt wel een achterwerk met een string van een donker getint persoon! Tweede reactie was inderdaad een vrucht in de schil inderdaad een kastanje. De eerste reactie blijf ik er ook in zien, hoelang ik er ook na kijk. Ik zou zelf dit schilderij nooit uitkiezen. Dertiende deelnemer Foto van de Kastanje. In de volksmond (lees: binnen ons gezin): De String genoemd! Weet niet of dat een compliment moet zijn. Mooie foto. Er is niets op af te dingen: het is wat het is en dat vind je mooi of niet. Bij ons verdween het lijstje al na twee weken naar de achterkamer......... Wij
komen tot de ontdekking dat we graag naar schilderijen kijken waar we over kunnen fantaseren. Leuke ontdekking overigens. Zoals gezegd laat De Kastanje weinig te fantaseren over, alhoewel, als je het De String noemt, kan je fantasie wel op hol slaan... ;-) Veertiende deelnemer Als reactie op het kunstwerk “de kastanje foto”: die vonden we als foto prachtig genomen, de string associatie die ook viel vonden we zelfs wel spannend. De rondheid en stekeligheid bij elkaar een geheel, het een niet zonder het ander! Vijftiende deelnemer De foto van de kastanje. Prachtig als je er lang naar kijkt, dan zie je er van alles in . Maar ook de scherpte en de kleuren . Ik vind het fascinerend. Hoe mooi de natuur kan zijn en wat je er allemaal in kan zien. Zeer mooi gedaan. Zestiende deelnemer Kastanje van de Boom van M & Mme Olivier, Siemen Bolhuis Het vergt maar weinig fantasie om de foto te vertalen naar een set mooie billen bekleed met een string. Deze typische mannelijke interpretatie kan ook makkelijk vervangen worden door een beeld van een set ogen van een insect. Bekijken en bekeken worden geeft een leuk contrast. Nog meer contrast ontstaat door de verpakking. De stekels van de schil contrasteren sterk met met de gladde, misschien wel zachte, binnenkant. Een prettig en mooi weergegeven beeld.
Mary Fontaine Sunflower www.maryfontaine.nl Rhythm of Life Jaren geleden ben ik, na het zien van een film, voor alle dode dieren die ik onderweg tegenkwam in gedachten een vuurpijl gaan afsteken. Als afscheid. De vogel in dit werk kwam ik tegen tijdens een wandeling langs de dijk in Almere. Aangereden door een auto. Hier was een vuurpijl niet genoeg. Ik heb hem gefotografeerd en op het doek weer in het ritme van het leven opgenomen. Het oog in het midden staat symbool als verdwijnpunt in de levenscyclus. Zo zijn er tien werken ontstaan. Vijf met dode vogels en vijf met dode vissen. Ieder met een eigen verhaal. Het is mijn ode aan de dode dieren langs de kant van de weg. flitsend staal gebroken in de strijd vleugels lam ridder zonder harnas vogeloogjes doorboord met pijlen van de nacht contouren zichtbaar in het licht van de koplamp
REACTIES OP HET WERK VAN MARY FONTAINE Zeventiende deelnemer Enkele weken zijn wij in het bezit geweest van dit werk. “Groot”, was onze eerste reactie bij de uitreiking. Het paste dan ook niet in onze auto, waarmee we op de kennismakingsavond gekomen waren. Door de omvang van het werk en om Kunst Carrousel Literatuurwijk nog meer inhoud te geven hebben wij het werk in ons fitnesscentrum ActiFit geplaatst. Wat ons betreft een bijzonder werk. Geen klassiek schilderij a la Vermeer, maar een groot schilderij met kunstig knip en plakwerk. Eigentijds. Het kleur gebruik paste goed bij de bruine wand. Wat dat betreft een aardige combinatie. In schril contrast met de vrolijke kleur staan de dode vogels, die in kunstige cirkels, doch asymmetrisch, op het doek geplakt zijn. Wordt hier wellicht gewaarschuwd voor het feit dat we zorgzamer voor de natuur moeten zijn? Hoe het boze oog in het centrum van dit werk onze aarde ziet afglijden? Reacties van klanten waren heel divers en liepen uiteen van “vrolijke kleuren, past wel hier” tot “het is deprimerend, het zijn volgens mij dooie meeuwen”. Blijkbaar heeft iedereen een andere kijk. Van leuk, positief tot basaal en plat. “Leuk die duiven, zijn die echt geschilderd?” “Mooi, vrolijk. Ja, echt mooi. Dit zou ik thuis wel ophangen”. “Grappig, alleen die beesten poepen bij ons de boel onder. Dus een heb een beetje een hekel aan ze”. “Je blijft er wel naar kijken”. “Je wordt er gek van als je er lang naar kijkt”. “Het is niet symmetrisch”. “Van veraf lijkt het een bloem”. “Dooie meeuwen. Zijn al afgelegd”.
“Tomin groep doet goed zijn werk!” “Misschien is het wel een klok, we missen de wijzers”. “Zit er in het midden een camera?” “Is hier iets te winnen?” “Rad van Fortuin zonder wijzer dus je zal ook wel niets kunnen winnen”. De meeste mensen vinden het ondanks de dooie vogels toch een vrolijk doek. Wat kleurgebruik al niet teweeg kan brengen. Achttiende deelnemer Onze 1e reactie : wauw! Onze 2e reactie: maar die kleur oranje, past helemaal niet in ons interieur :( Het grappige was dat de kleur juist wel erg goed bij onze donkerrode en lila muren tot zijn recht kwam, en juist wel goed in het geheel paste. In het begin werd je in deze Rythm of live (als in een draaikolk) meegezogen. Het werkte bijna hypnotisch. Helaas was het spannende er na verloop van tijd wel vanaf. Tijd voor nieuwe kunst aan de muur. Wel knap gemaakt! Negentiende deelnemer Een olieverf schilderij, een aantal vogels in een cirkel geplakt. Deze kunst is een creatief idee uitgewerkt op een doek. Het creatieve idee moet je aanstaan, ons stond het niet aan, niet onze stijl. De uitwerking was te eenvoudig, het leek wel of de meeste tijd was gestoken in het netjes opplakken van plaatjes, dit was goed gelukt; wij verwachten meer van kunst. Twintigste deelnemer Origineel bedacht en vrolijk om te zien. Geschikt om openbare ruimten op te vrolijken, niet geschikt voor (onze) huiskamer.
Eenentwintigste deelnemer Een oranje doek met symmetrisch gerangschikte foto’s van meeuwen. Ook knap gemaakt. Zijn het allemaal dezelfde meeuwen? Ja, zo te zien wel. Het lijken afdrukjes van een foto van een en dezelfde meeuw. In het midden is een donkere oranje cirkel, net een zon. Vliegen ze daar vandaan? Maar midden in de zon is een doorzichtige oranje kraal met een donker hart, als ware het een oog. De zon die ons allen ziet? Een stuk waar je van alles bij kunt bedenken. Niet oninteressant. Van deze drie het aardigst. Ook flink groot trouwens. Tweeëntwintigste deelnemer Voor het eerst heb ik afgelopen maand de kunst weg gezet. ik vond het niet prettig om naar te kijken. in eerste instantie kreeg ik een blij gevoel: lichte kleur, ronde vormen wat lijkt op een margriet (bloem). Maar bijna nader inzien waren de ‘bloemblaadjes’ foto’s van dode meeuwen. Drieëntwintigste deelnemer Dit kunstwerk heeft een beetje het idee van een 3D kunstwerk. Dezelfde vogel rond een kern. De kleur, zalmroze, en de grootte van het werk zorgen ervoor dat het niet gemakkelijk in het interieur past. Het kunstwerk gaf mij niet de prikkel steeds iets nieuws te ontdekken. Eerste deelnemer Een groot werk vol vogels, vogels in cirkels. Een binnencirkel van 8 kleine vogels, daarom heen 16 iets grotere vogels en in de buitencirkel 25 nog iets grotere vogels. Het centrum is oranjerood met als ‘roos’ een soort halve knikker die erop geplakt is. Het oranje wordt steeds lichter naar de buitenkanten toe. Er is over nagedacht. Maar wat zou de bedoeling zijn van de kunstenaar? Geen idee eigenlijk. Waarom zijn de vogels allemaal hetzelfde? Waarom is er gebruik gemaakt van een sjabloon, een plastic vogel, 25, 16, 8 keer opnieuw gebruikt.
Exact, de linkervleugel is over het lichaam gelegd, de rechter ligt eronder, het zwarte kopje scheef, de gesloten rode snavel omhoog. Wat zou het mooi zijn, als elke vogel anders was, dan bleef je kijken: een strak patroon,met allemaal verschillende lichaampjes. Dat zou fascinerend zijn. Maar nu ben je zo op het werk uitgekeken. Jammer. Tweede deelnemer Een groot geel vierkant doek met drie cirkels met uitgeknipte meeuwen. Een soort mandala. Hoe kom je er op om zoiets te maken? Tsja, ‘t is grappig, maar verder kan ik er niets mee. Derde deelnemer Dit beeld gaat mij aan het hart. Ik ben een (mooi weer) vogelaar en wordt geconfronteerd met een symmetrische rangschikking van op de rug gelegen meeuwen. Synchroon zwemmen voor dode vogels? Had dit beeld niet net zo goed tot stand kunnen worden gebracht met rouwbloemen? En flauw, maar ik moet deze vraag toch stellen: als je niemand kunt blij maken met een dode mus, waarom zouden dan een heleboel dode kokmeeuwen dat wel doen? “Misschien is het wel een klok, we missen de wijzers”. “Zit er in het midden een camera?” “Is hier iets te winnen?” “Rad van Fortuin zonder wijzer dus je zal ook wel niets kunnen winnen”. De meeste mensen vinden het ondanks de dooie vogels toch een vrolijk doek. Wat kleurgebruik al niet teweeg kan brengen. Achttiende deelnemer Onze 1e reactie : wauw! Onze 2e reactie: maar die kleur oranje, past helemaal niet in ons interieur :( Het grappige was dat de kleur juist wel erg goed bij onze donkerrode en
lila muren tot zijn recht kwam, en juist wel goed in het geheel paste. In het begin werd je in deze Rythm of live (als in een draaikolk) meegezogen. Het werkte bijna hypnotisch. Helaas was het spannende er na verloop van tijd wel vanaf. Tijd voor nieuwe kunst aan de muur. Wel knap gemaakt! Negentiende deelnemer Een olieverf schilderij, een aantal vogels in een cirkel geplakt. Deze kunst is een creatief idee uitgewerkt op een doek. Het creatieve idee moet je aanstaan, ons stond het niet aan, niet onze stijl. De uitwerking was te eenvoudig, het leek wel of de meeste tijd was gestoken in het netjes opplakken van plaatjes, dit was goed gelukt; wij verwachten meer van kunst. Twintigste deelnemer Origineel bedacht en vrolijk om te zien. Geschikt om openbare ruimten op te vrolijken, niet geschikt voor (onze) huiskamer. Eenentwintigste deelnemer Een oranje doek met symmetrisch gerangschikte foto’s van meeuwen. Ook knap gemaakt. Zijn het allemaal dezelfde meeuwen? Ja, zo te zien wel. Het lijken afdrukjes van een foto van een en dezelfde meeuw. In het midden is een donkere oranje cirkel, net een zon. Vliegen ze daar vandaan? Maar midden in de zon is een doorzichtige oranje kraal met een donker hart, als ware het een oog. De zon die ons allen ziet? Een stuk waar je van alles bij kunt bedenken. Niet oninteressant. Van deze drie het aardigst. Ook flink groot trouwens. Tweeëntwintigste deelnemer Voor het eerst heb ik afgelopen maand de kunst weg gezet. ik vond het niet prettig om naar te kijken. in eerste instantie kreeg ik een blij gevoel:
lichte kleur, ronde vormen wat lijkt op een margriet (bloem). Maar bijna nader inzien waren de ‘bloemblaadjes’ foto’s van dode meeuwen. Drieëntwintigste deelnemer Dit kunstwerk heeft een beetje het idee van een 3D kunstwerk. Dezelfde vogel rond een kern. De kleur, zalmroze, en de grootte van het werk zorgen ervoor dat het niet gemakkelijk in het interieur past. Het kunstwerk gaf mij niet de prikkel steeds iets nieuws te ontdekken. Eerste deelnemer Een groot werk vol vogels, vogels in cirkels. Een binnencirkel van 8 kleine vogels, daarom heen 16 iets grotere vogels en in de buitencirkel 25 nog iets grotere vogels. Het centrum is oranjerood met als ‘roos’ een soort halve knikker die erop geplakt is. Het oranje wordt steeds lichter naar de buitenkanten toe. Er is over nagedacht. Maar wat zou de bedoeling zijn van de kunstenaar? Geen idee eigenlijk. Waarom zijn de vogels allemaal hetzelfde? Waarom is er gebruik gemaakt van een sjabloon, een plastic vogel, 25, 16, 8 keer opnieuw gebruikt. Exact, de linkervleugel is over het lichaam gelegd, de rechter ligt eronder, het zwarte kopje scheef, de gesloten rode snavel omhoog. Wat zou het mooi zijn, als elke vogel anders was, dan bleef je kijken: een strak patroon,met allemaal verschillende lichaampjes. Dat zou fascinerend zijn. Maar nu ben je zo op het werk uitgekeken. Jammer. Tweede deelnemer Een groot geel vierkant doek met drie cirkels met uitgeknipte meeuwen. Een soort mandala. Hoe kom je er op om zoiets te maken? Tsja, ‘t is grappig, maar verder kan ik er niets mee.
Derde deelnemer Dit beeld gaat mij aan het hart. Ik ben een (mooi weer) vogelaar en wordt geconfronteerd met een symmetrische rangschikking van op de rug gelegen meeuwen. Synchroon zwemmen voor dode vogels? Had dit beeld niet net zo goed tot stand kunnen worden gebracht met rouwbloemen? En flauw, maar ik moet deze vraag toch stellen: als je niemand kunt blij maken met een dode mus, waarom zouden dan een heleboel dode kokmeeuwen dat wel doen?
Kirsten Roth-Koch 2002 - nummer 1 http://roth-koch.exto.nl 2002 nr 1 Kan een schilderij een soort spannende film zijn? Hoe suggereer je als schilder een verhaal, iets dat zich over een langere tijd afspeelt, in één stilstaand moment? Is het eigenlijk mogelijk om een soort tijd te vangen in een schilderij? Eerst heb ik goed gekeken naar een film van Hitchcock - erg spannend- en daarna ben ik bezig gegaan om de overlap tussen stilstaand beeld en film te vinden. Je ziet een momentopname, twee mensen in een grote lege ruimte. De persoon vooraan valt deels buiten het beeld. Je ogen gaan langs deze mens via zijn lange schaduw naar links, de lichte plekken daar op de muur. Dan naar achteren in de ruimte, de man veraf en de deur, je blik dwaalt rond in het schilderij en je gaat je eigen verhaal verzinnen. Leegte, ruimte en lichtval spelen hun eigen rol in dit verhaal en je kunt je eigen gedachten de ruimte geven.
REACTIES OP HET WERK VAN KIRSTEN ROTH KOCH Vierde deelnemer Het schilderij van Kirsten Roth Koch vond ik vanaf het eerste moment mooi, maar ook somber. Mooi vanwege de prachtige kleuren blauw in combinatie met zwart, de goede verdeling van de kleuren en de contouren van de twee personen. Somber vanwege het thema donkere schimmen en schaduwen in de nacht. Het schilderij deed mij qua sfeer en beeld denken aan het boek van Carlos Ruiz Safón “De schaduw van de wind”. De titel die ik bij het schilderij vind passen is “In de schaduw van de nacht”. Het schilderij straalt rust uit en heeft iets minimalistisch, hierbij heb ik associaties met de muziek van Steve Reich. Wat ik jammer vind, maar ik kan me vergissen, is dat het schilderij op hout is geschilderd. Als het daglicht vanuit mijn kamerraam in het schilderij reflecteert, dan heeft het als ik er langsloop iets vlekkerigs, alsof er op het laatst nog met een grote kwast overheen is gegaan en de verf gelijk in het hout is gezogen en is opgedroogd. Maar deze ongewenste reflectie had natuurlijk ook met de opstelling van het schilderij in mijn woonkamer te maken. Het schilderij komt veel meer tot zijn recht als twee spotjes op gericht zijn, dan zijn er geen reflecties en is het blauw nog mooier. Vijfde deelnemer Dit schilderij gaf bij ons een beeld als uit een droom. Alsof een persoon langzaam dichterbij komt. Het zat verder ook in een mooie verdiepte lijst. Het blauw slokte wel het licht op… Zesde deelnemer Ik vond het een sinister schilderij. Bij een loods of op een bin-
nenplaats of parkeerterrein van een onaantrekkelijk gebouw staat een man voor zich uit te staren. Op de achtergrond zie je een andere man naderen. Je vraagt je af of de man op de voorgrond gevaar loopt. Het lijkt nacht of de ruimte heeft geen ramen. Gaat het om een drugsdeal of is er een overval op handen? Ik dacht ook nog even aan een scene bij een crematorium. Iemand die stilletjes zijn verdriet staat te verwerken en iemand die hem nadert om hem te troosten. De man op de voorgrond heeft zijn handen in zijn jaszak maar zijn schaduw laat een man zien met handen langs zijn zij, alsof zijn schaduw hem verraadt of dat de man een dubbelleven leidt. Wellicht een voorbode van duistere plannen van de man op de achtergrond. Het is een donker doek, het straalt verdriet, ellende of angst uit. Het schilderij is niet mijn smaak, te donker, te grauw. Niet een doek om vrolijk van te worden. Het wende ook niet. Vond het niet bij mij passen, niet bij mijn gevoel, en vind het daarom ook moeilijk in te schatten wat de kunstenaar hiermee heeft willen zeggen. Wellicht heeft hij gevoelens van angst of verdriet van zich af willen schilderen. In ieder geval denk ik niet dat het gemaakt is op een happy day. Zevende deelnemer Wat voor mysterie is dit? Van wie is die schaduw? Hoeveel personen zij er? Twee of meer? De kinderen vinden dit schilderij eng! Vanaf ‘t begin tot eind bleven ze het eng vinden. Wanneer mag het weg? Ikzelf zou het ook niet willen hebben, het maakt mij niet vrolijk, maar ik vind het toch mooi geschilderd, met weinig kleur,toch zo sprekend, vooral door de schaduw en detail!
Achtste deelnemer Het lijkt een nachtelijke voorstelling op een binnenplaats van bijvoorbeeld een gevangenis. De sfeer hiervan is goed getroffen. Op zich geen vrolijke afbeelding maar je wordt er ook weer niet verdrietig van. Bij kunstlicht licht (aan beide zijden een wand lampje) het blauw op en geeft het vele interessante blauwe nuances weer. We vinden de lijst er ook prima bij passen.
Twaalfde deelnemer Mooie schaduw in het schilderij. Verder weinig kleuren gebruikt, gebeurt weinig in het schilderij.Spreekt mij niet aan.
en het grappige is dat iedereen er een mening over heeft. Ik plaats gewoontegetrouw een foto op Facebook om reacties te krijgen van vrienden en voor het eerst denkt iedereen in eerste instantie dat ik het zelf geschilderd heb.... Dat is nog niet voorgekomen. Ik vind het wel grappig en eigenlijk ook wel een compliment, want ik vind het mooi geschilderd. Kijken zij ook zo tegen mijn schilderijen aan? ‘s Avonds wordt er menig moment besteed aan het duiden van het schilderij. Wat speelt er zich werkelijk af op het schilderij. Is het wel in een steeg (mijn interpretatie) of, volgens mijn man, is het in een lege loods (zal zijn transport achtergrond wel zijn....:-)! De kinderen, helemaal in de ban van de naderende James Bond-film, zien er een sluwe achtervolging in. Wat heeft de voorste man op zijn kerfstok? Is het wel een man? Kan net zo goed een vermomde vrouw zijn! Potloodventer? Drugshandelaar? Misschien lezen we teveel detectives hier in huis!? Dit zijn de schilderijen waar ik het meest van geniet! Schilderijen die je fantasie de vrije loop laten. Prachtig al die verschillende interpretaties. Tja, dát is kunst! Het gebruik van blauw geeft het schilderij iets mysterieus mee en dus mede door de blauwe kleur worden onze fantasieën getriggered..... Wonderlijk, mijn afkeer van blauw moet ik herzien...... Er is zorg besteed aan het schilderij om het juiste effect te krijgen; dat spreekt mij aan. Mooi geschilderd, mooi ingelijst, kortom, ook van dit schilderij vinden we het jammer om het weer door te moeten geven.
Dertiende deelnemer Ik hang het op en iedereen heeft er gelijk zijn/haar ideëen over. Dat vind ik leuk, want dat betekent dat het iets in ons losmaakt. Mijn man is onmiddellijk enthousiast; al bij het uitpakken. Ik ben wat gematigder, maar dat komt door het overmatige blauwgebruik. Ik ben namelijk niet zo kapot van blauw...... Maar goed, het hangt in de kamer
Vijftiende deelnemer Het is mysterieus dat zeker .Je vraag je al snel af wat zou de maker bedoelen . Waar gaan deze droevige figuren naar toe ,en waar komen ze vandaan ? Wat is er achter de deur. Wat bevindt zich in het licht , verantwoordelijk voor, de schaduw.
Tiende deelnemer Het blauwe schilderij kwam prachtig uit op onze muur. Mooi schilderij, maar moeilijk de context te raden. Leuke aanleiding tot gesprek. We vonden het alsof een oudere man in een badjas voor het raam stond te wachten in een inrichting op de gast die aan kwam lopen. Beetje triest, maar wel mooi. Elfde deelnemer Qua kleur erg mooi paste ook goed in onze kamer. De mannen op het schilderij waren vrij vaag. We denken dat de ene die vooraan stond psychisch patiënt was. En net was ontslagen uit de tbs kliniek.Bij de ander vonden we de schaduw apart. Op zich een mooi schilderij.
Waarom staat de voorste dame half in beeld. Het zal een mysterie blijven .. Ik word er niet vrolijk van. Maar dat is natuurlijk helemaal ook niet de intentie van de maker. Anders had ze wel felle kleuren gebruikt en de mensen een glimlach gegeven of zoiets.
Franz Wilhelm De Koningsvis www.franzwilhelm.com Ik heb een hele serie gemaakt met mensen die vissen vasthouden .De eerste inspiratie kwam toen ik een keer zag dat er Japanse vissers waren die vissen met de hand vingen! ze tilde ze gewoon rustig uit het water. Deze low tech-basic vorm is mooi en intiem. Hier is de vraag of dit wel een vangst is om te eten, de vis lijkt het prima te vinden buiten zijn natuurlijke habitat.Er lijkt genegenheid en acceptatie.Hier is ook de vraag wat de relatie met de personen is”,have and have not’? Vader en zoon? top-visser en lege handen? Die realiteit vind ik niet zo boeiend. Je merkt het al er is geen antwoord van mij .Ik weet niet wat het betekend. Voor mij is de ruimte waar schilderijen ontstaan, dezelfde ruimte waar muziek, dans en sex vandaan komen.De ongeconditioneerde ruimte van het niet-denken. We kunnen er met de denk-geest en ons persoonlijke pakketje ervaringen een draai aan geven en het is mooi, dat in dit project dat duidelijk is gebeurd door de ontvangers van de schilderijen.
REACTIES OP HET WERK VAN FRANZ WILHELM
afgestemde kleuren toch een boeiend kunstwerk.
Tweeëntwintigste deelnemer We hebben op 21 december het schilderij mee naar huis genomen en direct uitgepakt en opgehangen. De eerste reacties waren als volgt:
Vierentwintigste deelnemer Op mijn achtste kreeg ik van mijn vader een hengel. Een stuk bamboe met een tuigje, voor 75 cent. Nog diezelfde dag deed ik een veel te groot stuk brood aan de haak en koos een plekje tussen de bladeren van een waterlelie. De dobber richtte zich op om vervolgens langzaam onder water te verdwijnen. Mijn hart sloeg over toen ik de hengel ophaalde en er een brasem van vijfenzestig centimeter boven kwam! Hij paste niet eens in de zinken teil die inderhaast thuis opgehaald was door vrienden. In de buurt was ik de held van de dag. Apetrots mocht iedereen een blik in de teil werpen, hoewel niet iedereen het lef had om dichtbij het plotseling spartelende monster te komen. Dit was mijn eerste, en tevens de grootste vis die ik ooit heb gevangen! Aan deze gebeurtenis moest ik denken toen ik het schilderij van Frans Wilhelm zag. Toch gaat het bij dit schilderij om een iets andere emotie. Hier gaat het niet om trots, maar om intens geluk (ook al kunnen deze twee heel dicht bij elkaar liggen). Door details weg te laten komt de nadruk nog meer op het moment, de omarming van de mooiste vangst van zijn leven. Ook het feit dat de visser zich niet naar de andere persoon die op het doek aanwezig is keert, maar min of meer poseert om de toeschouwer deelgenoot te laten zijn van zijn emotie, maakt alles zeer indringend. De andere persoon begrijpt het bijzondere en blijft op eerbiedwaardige afstand. Het kroontje erboven geeft op een naïeve, maar zeer duidelijke manier weer dat de visser zich de koning te rijk voelt. Dàt gevoel ken ik ook, ook al kwam dat jaren later toen ik op mijn negenendertigste de liefde van mijn leven aan de haak sloeg! Kortom, een leuk schilderij waar ik regelmatig met een glimlach naar kijk.
J.: ronde vormen, zet aan tot nadenken over de verhoudingen van de personen in het schilderij. T. (7jaar): ik krijg een Kerstgevoel door het kroontje, je ziet wel kleur maar een beetje saai. F. (10 jaar): mooi hoe de kleuren zijn gemengd, blij gevoel. Ik denk dat het een zelfportret is. Ik vond de kleuren rood en blauw heel mooi combineren en heel warm. Over de bedoeling en de aanwezigheid van de twee personen heb ik veel nagedacht, maar ben niet tot iets gekomen. De figuren lijken mensen, maar missen belangrijke zintuigen zoals oren, mond en neus. Wat de bedoeling van de vis is weet ik ook niet. Grappig detail is het hartje als mond van de vis. Kortom het schilderij zet aan tot denken, maar ik ben er niet uitgekomen. Wat helemaal niet erg is. Nu het weg is, merk ik dat ik het mis. Het bijzondere van het hebben van een nieuw tijdelijk schilderij is dat we binnen het gezin maar ook met vrienden over kunst hebben gesproken: erg leuk! Ben erg benieuwd naar het volgende stuk. Drieëntwintigste deelnemer In eerste instantie dacht ik: “Wat moet ik daar nou mee?” Maar belofte maakt schuld dus het kunstwerk kreeg zijn plaats aan de muur. Wonder boven wonder werd het toch leuk: de kleuren zijn goed gekozen, het kunstwerk kleurt goed in ons interieur. Door de eenvoudige, primaire vormen en de goed op elkaar
Eerste deelnemer Rood en blauw, die kleuren vallen meteen op. Twee naakte, kale wezentjes staan, tegen een rode achtergrond, tot hun middel in het blauwe water. De grotere van de twee draagt een grote vis en boven zijn hoofd
zweeft een kroon. Het kleinere wezen, een kopie van de grotere, staat ernaast. De meeste aandacht gaat naar de vis en de mond van de vis, een soort zoenlippen die samen een rood hartje vormen. De schilder heeft het werk op een bijzondere manier gesigneerd, over de breedte van het werk staat zijn naam in witte kapitalen geschreven. Je kunt je voorstellen dat dit een tafereel is uit een sprookje, er is een koning en een gevangen vis. Mogen ze nu een wens doen? Dit schilderij bevalt ons wel: Kleurrijk, vrolijk, grappig. Hoewel de voorstelling eenvoudig is, gaat het niet vervelen: omdat je je afvraagt wat dit voor een wereld is. Het is raadselachtig. Tweede deelnemer Grappig, leuk, vrolijk, kleurrijk ... mijn kinderen vinden het geweldig. Na een maand aan de muur ben ik er wat op uitgekeken. De mooie website van Franz Wilhelm is een bezoekje waard. Derde deelnemer Grappig. Vooral grappig. Vierde deelnemer Een schilderij waarbij ik denk aan een kinderkamer. Mooie kleuren(combinaties) met eenvoudige vormen. Zelf heb ik er niets mee. Zesde deelnemer Wel een bijzonder schilderij. Niet iets wat mij in eerste instantie aansprak, tenminste niet om thuis aan de muur te hangen, maar het had toch wel iets mysterieus, iets kinderlijks waardoor ik er wel naar bleef kijken. Het is zeer aanwezig en slokt de aandacht volledig op als je de woonkamer binnenstapt. De warme oranjerode tinten tegenover de blauwe tinten van de zee komen mooi uit de verf. We hebben ons afgevraagd of de kroon nu boven de man hangt (de koning) die de vis vast houdt, of boven de vis (de koningsvis) die vast wordt gehouden door een
man. Ik dacht aan het begin van de maand het eerste, maar ging steeds meer geloven dat de kroon toch bij de vis hoort. Leuk om een schilderij op meer manieren te kunnen interpreteren. Zevende deelnemer De hele maand kunnen we het niet over eens worden, ik blijf steeds bij dezelfde gedachten en kom er niet vanaf: ik zie Wilhelm, nee niet Franz, maar prins Willem, de toekomstige koning en zijn liefdevol visje Máxima; mis alleen nog de twee andere dochters........., die zijn nog onderweg. Voor mij straalt het schilderij eenvoud en vooral warmte uit. Mijn man denkt er anders over; de koning heeft de liefdesvis gered uit de vlammenzee. Achtste deelnemer Grote contrasten en een surrealistische sfeer straalt het schilderij uit. Op zich fris geschilderd, maar past qua kleurgebruik niet in ons interieur. De voorstelling is simplistisch en er wordt gebruik gemaakt van symbolen. Trekt wel de aandacht en je vraagt je af waarom die figuren zo staan. De titel verklaart alles.
Hein Walter En ze reisde nog lang en behoedzaam www.heinwalter.com Ik heb inmiddels een groot aantal zittende, hurkende en in elkaar gedoken figuren als onderwerp van mijn schilderijen gehad. Ze zijn verwant aan elkaar, maar allemaal verschillend en met een eigen identiteit. Mijn eerste zittende figuur was een ode aan de blauwe figuren van Henri Matisse - collages. De figuur die ik hier heb gemaakt is voor mijn gevoel treurig en vrolijk tegelijk. De tekst die eronder staat, ‘en ze reisde nog lang en behoedzaam’ heeft het zelfde ritme als de zin ‘en ze leefde nog lang en gelukkig’. De blauwe bloem, die klein is en tegelijk overheersend, kun je op twee manieren uitleggen: als een herinnering of als een belofte.
REACTIES OP HET WERK HEIN WALTER Tweede deelnemer Een kunstwerk van Hein Walter aan de muur.... Mijn eerste associatie is met de schilder Fernand Léger, alhoewel zijn werk veel mechanischer is. Het is een gouache met een korte tekst erbij. Ik moet je eerlijk zeggen dat ik altijd een beetje huiverig ben voor teksten in de kunst omdat ik dan het gevoel krijg dat ik tekst en beeld met elkaar moet verbinden. Toch is het werk voor mij uitnodigend en op de één of andere manier spannend. De afgebeelde abstracte vrouwenfiguur is in beperkte kleuren neergezet en doet mij zorgelijk maar ook dromerig aan. Er zijn kleurige punten afgebeeld op haar lichaam die de indruk geven haar samen te houden als een soort marionet met in haar hand een kleurige bloem. Het beeld komt binnen. De huid van het lichaam is bijzonder. Ik ben er nog niet uit of het een collage is of geschilderd. Daar houd ik van als dingen niet gelijk duidelijk zijn. Misschien moet ik zo ook met de tekst omgaan …. Het nodigt mij uit om naar het werk van Hein op zijn website te gaan kijken. Kunst en poëzie zijn in zijn werk met elkaar verbonden, dat is duidelijk. En ik moet zeggen, in zijn schilderijen vindt de poëzie haar weg ... Derde deelnemer Het is al enige tijd geleden maar er hangt nog geen nieuw schilderij op haar plek. Haar beeld is wel blijven hangen. Zij, de kubistische dame. Haar gehurkte lichaam bestaat uit geledingen. Ik weet geen beter woord dan geleding. Ge` le – ding; (vrouwelijk); meervoud geledingen; 1 gewricht; 2 lid, deel; 3 verbindingsstuk;4 insnijding in de kust. Alleen de laatste betekenis is niet geldig. Al weet je dat nooit helemaal zeker. Haar hele figuur geeft een indruk, een vermoeden van uiterst moeizaam bewegen. Rode stippen die, als in een reclame-uiting, lijken te verwijzen naar reumatische pijnen. En dan is er het kleine blauwe bloempje dat net door haar is geplukt. Is dit te koesteren kleinood wat haar zo behoedzaam maakt of zijn het haar misplaatste scharnieren? Levensvragen.
Vierde deelnemer Het schilderij van Hein Walter met de titel “En ze reisde nog lang en behoedzaam” is het eerste kunstwerk dat ik heb ontvangen dat van A tot Z goed verzorgd is. Het is heel jammer om doeken te ontvangen die er mooi uitzien, maar waar een goede omlijsting ontbreekt. Hein heeft voor zijn werk een prima ogende en goed passende omlijsting gekozen. Ook het werk zelf is een knap, netjes en zorgvuldig op het doek gezet. De personage, een soort denkende, peinzende, metalen marionetten pop, zit goed in elkaar, met mooie licht reflecties. Wat het werk moet voorstellen, weet ik niet. De titel “En ze reisde nog lang en behoedzaam”, ontgaat mij helemaal, en ik vind het ook jammer dat het op het werk staat geschreven. In mijn beleving voegt het niets toe, integendeel. Het werk staat netjes aan de wand. Het is netjes, rustgevend en stijlvol. Daar staat tegenover dat er bij mij al vrij snel een gewenning optreedt, waardoor het niet meer zo opvalt en/of boeit. En dat vind ik wel jammer voor een kunstwerk. Ik wil geboeid blijven worden, of door de kleur, of door de vorm of door het verhaal. Zesde deelnemer Mijn favoriet tot nu toe. Terwijl ik niet dacht dat ik veel met abstracte kunst had. Mooi geheel, er straalt een bepaalde rust van uit. Al bij de eerste blik was ik enthousiast en het hele gezin heeft er met plezier een maand van kunnen genieten. Je ziet gelijk wat het is maar toch klopt er iets niet. Mijn oudste zoontje ging er eens goed voor zitten en wees alle ledematen aan en constateerde dat één been op het andere gepind zat waar hij hem achter het andere been had verwacht. Het doet een beetje denken aan een marionet en ook gelijk aan een tekening van Escher. Je denkt te weten wat je ziet maar als je dan goed kijkt, worden je hersenen gefopt. Daarom blijft het een uitdagend kunstwerk en blijf je er met plezier naar kijken. Mooi gebruik van kleuren ook. Vooral de blauwe bloem springt er qua kleur en eenvoud uit. De spreuk ‘En ze reisde nog lang en behoedzaam’ kan ik niet zo snel bij de knielende vrouw met bloem plaatsen. Misschien bedenkt ze zich wat
haar volgende bestemming zal zijn. Het spreekt me daarom wel aan omdat ik zelf veel reis. Zevende deelnemer Wij vinden het een prachtig schilderij, past zo bij ons interieur. Het hing er net , toen mijn buurvrouw binnen kwam, zij doet ook mee aan de carrousel en wilde gelijk met mij ruilen, zo mooi vond ze hem. Ik moest goed opletten dat ze niet stiekem het schilderij meenam, ha ha.Alleen hoe zit het nu met die hangers?? De kinderen zeiden dat het niet klopte , die borsten ...... ha, ha. Verder vinden wij, dat het mooie kleuren heeft, , mooie accenten,toch kleurrijk, straalt rust uit... een overdenking? Inderdaad: een moment van bezinning. Achtste deelnemer Vreemd schilderij. Een zeer vrije interpretatie van een vrouw. Omdat er een titel aan gegeven is hebben we natuurlijk even gediscussieerd over waar dat behoedzame dan uit zou moeten blijken. De kleurkeuze is zeer op elkaar afgestemd, maar toch net niet saai. De bloem is qua kleur totaal afwijkend en ook wordt ook wel geïnterpreteerd als een soort toverstokje. Geslaagde fantasie. Negende deelnemer Het is een poppetje met een bloem in de handen achter erg spiegelend glas. Hoewel het, door het gebruik van de rode stippen, de indruk wekt dat het hier om een z.g. trekpoppetje gaat of een marionet klopt het anatomisch niet. Het linkerbeen staat op het rechterbeen, de armen zitten aan dezelfde kant van de romp, de tenen zijn los en de borsten zitten onder elkaar. Tenslotte zit er bovenop het hoofd nog een bevestigingspunt, maar waaraan dat dan zou moeten vast zitten is onduidelijk. Dit poppetje krijgt door deze “constructiefouten”een haast Escherachtige onmogelijkheid. Het schilderij lijkt in de eerste instantie enigszins op “de denker”van Rodin maar direct daarna vervaagd dit gevoel weer. De tekst kunnen we helaas niet koppelen aan het figuur zelf en begrijpen de relatie
daartussen niet. Het is zeker kunstzinnig te noemen maar we hebben het gevoel dat we hier 5 jaar kunstacademie voor moeten hebben doorlopen om de ware schoonheid ervan te kunnen doorzien. Het staat ver van de soort kunst waar wij normaliter enthousiast van worden. Het hangt waarschijnlijk beter in het Guggenheim of het nieuw geopende Stedelijk Museum in Amsterdam dan aan onze muur. Tiende deelnemer Wij noemen haar de robotvrouw. Anatomisch lekker anders, en door grote maatvoering aanwezig in onze kamer, Valt ook door kleurgebruik op. De stijl is niet helemaal de onze, maar daardoor lokt hij wel uit tot discussie. Kunstig, maar niet onze smaak. We durfden hem niet aan systeemhaakje te hangen. Zo zwaar is ze. Dertiende deelnemer De ‘ledenmatenpop’, zo noem ik het maar gemakshalve. Dit schilderij maakt met één blik bij mij een hele reeks van gevoelens los..... Wonderlijk om dat zo te ervaren, vooral omdat ik het schilderij in het begin nog maar een snelle blik heb gegund. Als ik mezelf de tijd gun om op zoek te gaan naar het kippenvel-gevoel van de eerste aanblik, kom ik tot de ontdekking dat het de absolute tegenstellingen zijn die me zo aanspreken. De onwrikbare figuur versus het tere bloempje. De krachtige kleuren versus de kwetsbare houding. Het schilderij ervaar ik als zéér aandoenlijk. De rest van het gezin is ook gebiologeerd door de compositie. Het is menselijk, maar heeft duidelijk iets popperigs. Het straalt tederheid uit, maar de tekst eronder duidt op onverzettelijkheid. Uiteindelijk brengt het mij deze conclusie: dit is een zelfportret van iemand die verlangt naar kinderen, naar het geven van moederlijke liefde, maar fysiek niet in staat is om kinderen te baren. De wanhopige wens van vruchtbaarheid spreekt in het schilderij via de tere en kwetsbare bloem, maar de hangende borsten spreken het tegendeel: onvrijwillige onvruchtbaarheid. De tekst duidt dus op de lange reis van het vervullen van de vurige wil om toch kinderen te krijgen, maar wel behoedzaam, zonder het onnodig kwetsen van de eigen gevoelens.
Louise Gregoire Schimmenspel
Wanneer ik aan een nieuw werk begin, heb ik er totaal geen idee van wat er uiteindelijk gaat ontstaan. Ik begin met het opzetten van een paar organische vormen en geleidelijk aan groeit zo een structuur van schimmen. Daaruit komen bijna altijd enige menselijke figuren te voorschijn. Soms zet ik die dan nog wat scherper aan. Ik denk dat ik steeds weer bij de menselijke figuur uitkom omdat de mens, en het sociale contact, voor mij essentieel zijn in mijn leven. Waarschijnlijk dringt zich dat daarom vanzelf ook steeds weer op in mijn werk.
REACTIES OP HET WERK VAN LOUISE GREGOIRE Zestiende deelnemer Mijn eerste indruk als ik het schilderij zie, is van een prettige chaos. Ik zie een chaos van vormen en lijnen. De meeste vormen zijn organisch, maar er zijn ook twee geometrische vormen bij van een driehoek. Het lijnenspel benadrukt de organische vorm en is ook een slinger door het schilderij heen. Sommige vlakken zijn transparant en lijken wel schaduwen. Wat belangrijk is in het schilderij is dat achter het lijnenspel en de vormen gedrukte figuurtjes staan afgebeeld. Het zijn mannetjes en vrouwtjes en ze staan als stelletje bij elkaar. Ze staan met open armen afgebeeld. Je zou kunnen zeggen dat dit je een welkomstgevoel geeft. Maar het geeft mij eerder een gevoel dat het leven komt in chaos, doordat er flarden van vlakken en lijnen over de mannetjes en vrouwtjes staan. De groene en blauwe kleur geven rust. Het leven is zoals het is. Dit klopt met mijn gevoel toen ik het schilderij voor het eerst zag. Het blijft fijn om naar het schilderij kijken. Zeventiende deelnemer Enkele weken zijn wij in het bezit geweest van dit werk. Wat minder opvallend dan ons vorige werk. Minder uitbundig kleuren gebruik, maar wel in een hele nette lijst. Wellicht juist daarom wat minder in het oog springend. Een hoog “Expo gehalte” heeft de lijst. Dat is ook terug te vinden in het aantal reacties binnen ons sportcentrum. Veel minder talrijk. De kleuren leken wat weg te vallen tegen de donkerbruine muur. Dat was wel ongeveer het enige negatieve wat er te melden was. Verder opmerkingen als: “Het lijkt een clowns gezicht met op de achtergrond de kindjes”. “Heel leuk, heel vrolijk”. “Leuk, abstract”. “Een vrouwen gezicht met kinderen” en zoals gezegd “Het valt niet zo op”.
Al met al weinig over te melden. Een prima werk, maar het maakt weinig los. Achttiende deelnemer Het werk van Louise Gregoire hadden we na een week thuis al wel gezien. Niet mooi, niet lelijk; eerder nietszeggend helaas. Kan er dan ook verder niets over zeggen. Negentiende deelnemer Zeefdruk denken wij, voor ons grensde dit aan de relatie met daadwerkelijke kunst, wij vonden het gewoon niet goed genoeg; het heeft 2 dagen gehangen, nog een paar dagen gestaan en is toen de kast in gegaan. Dit was misschien, helaas voor het geheel en de betere kunstenaar in deze carrousel, een beetje de teneur van wat we tot nog toe gehad hebben. Wij hopen dat het nu beter wordt, sterker nog; het kunstwerk wat we nu hebben past ons beter. Eenentwintigste deelnemer Het schimmenspel dus. Gestempelde mannetjes en vrouwtjes. In een soort landschap. Wel een stuk om af en toe eens naar te kijken om toch eens te kijken wat je er allemaal in ziet. Het maakt nieuwsgierig. Qua kleur past het helemaal niet in ons interieur dus het hoeft zeker niet te blijven hangen. Maar het was geen vervelend stuk. Tweeëntwintigste deelnemer Wij hebben met veel plezier gekeken naar het schilderij van juli. Ik vind het mooi vanwege de kleuren en de rust en balans. Het doet me nergens aan denken het is gewoon prettig om naar te kijken. Tot nu de nummer 1. Drieëntwintigste deelnemer Dit kunstwerk zou zo bij ons in de kamer kunnen hangen, niet alleen de vormen zijn speels, de kleuren passen perfect bij het interieur. Dit kunstwerk boeit de kijker, er is steeds iets te ontdekken.
Mensen worden verbonden, door de lijnen. Zijn die lijnen de kunstcarrousel? Eerste deelnemer Een mooi werk, je oog kan rustig rondzweven: je ziet grote groene puzzelstukken, enkele blauwe maansikkels, een paar zwarte driehoeken en een zwarte lijn die een speelse figuur in het midden van het werk maakt. Verder tien figuurtjes, poppetjes, vrouwtjes, iets meer wijdgebeend, en mannetjes. Het werk spreekt me wel aan, ik kijk er graag naar, hoe de verschillende figuren over het vlak verdeeld zijn. Er spreekt rust uit, en een tegelijkertijd een speelsheid, een rustig spelen. Tweede deelnemer Door de gebruikte techniek, zijn de figuren schimmen geworden met daar overheen vrije vormen in krijt (denk ik). Op het eerste gezicht een aangenaam kunstwerk, maar het blijft een beetje vlak wanneer je het langer aan de muur hebt hangen. Jammer dat ik verder geen kunstwerken van Louise op internet kon vinden, want het nodigt wel uit naar meer.
Andreas Goewie Rode Tulpen www.goewieart.nl Rode tulpen. Rode tulpen, gele klompen, zoute haring, melk en honing. Een vlak land. Een waterige land. Een groen land. Een neder land. Nederland. Terwijl in januari de sneeuw nog ligt, de koude in de lucht en in de grond zit. Kondigen de tulpen altijd het komend voorjaar aan. Warme en gele tulpen breken het grijs en de koude. Ze geven kleur, hoop, warmte en gezelligheid in ons nederig leven. In het bijzonder de eenvoudige rode tulpen. Ik wilde de rode tulpen in verschillende tinten een plaats geven. Door de tulpen, gekocht bij Appie, te aquarelleren. Vaardig en secuur en er fijne glinster pigment aan toe te voegen. Om ze boven hun alledaagse schoonheid te verheffen. Om ze te sublimeren. Mijn gesublimeerde tulpen verwelken niet. Het rood van het leven. Het blauw van de mooie luchten. Het zachte groen van het vlakke land. Mijn rode tulpen zijn een geaquarelleerde ode aan dit tulpenland. Nederland.
REACTIES OP HET WERK VAN ANDREAS GOEWIE Dertiende deelnemer We hebben gezamenlijk het kunstwerk uitgepakt en op een prominente plek in de woonkamer gezet. De eerste indruk was duidelijk: een bosje tulpen! Kleurbalans vonden we allemaal sterk; mooie heldere kleuren, met een leuk glitteraccent (als je wat beter kijkt). Het schilderij is perfect geschilderd; zelfs de werkelijkheid zou bij dit schilderij in het niet vallen. Het wekt de indruk alsof de kunstenaar elke streek, elke stip, elke streep wel overwogen heeft geplaatst, niets aan het toeval overlatend. Omdat het schilderij de werkelijkheid overstijgt, en zo duidelijk van onderwerp is, valt het niet anders te interpreteren dan dat wat het voorstelt. Juist doordat er weinig meer over het schilderij valt te fantaseren, hebben we het uiteindelijk een plek in onze hal gegeven. Eigenlijk waren wij allemaal snel uitgekeken op het schilderij. Mag ik dat zeggen? In de hal oogstte het overigens wel positieve kritieken, m.n. van onze op leeftijd zijnde bezoekers.....! Website bezocht en tot de conclusie gekomen dat het Bosje Tulpen bij lange na niet het mooiste werk is dat hij heeft gemaakt. Zijn andere schilderijen spreken mij meer aan. Hoewel ook ongetwijfeld perfect geschilderd, kwamen deze voorstellingen warmer op mij over. Had ook het gevoel dat er nog wat te fantaseren viel over deze schilderijen. Ook het fotografisch werk van dhr. Goewie is alles behalve doorsnee, met grappige en zeer stilistische accenten; jammer dat we dat in het Bosje Tulpen niet terugzien...... Veertiende deelnemer Tja, het was het niet zo voor ons allemaal. De bloemen en stijl te tuttig, de kleuren te weinig diepte en niet onze kleuren en er ontstond geen nieuwsgierigheid of spanning.
Het schilderij verhuisde naar boven, omdat we het niet zo vonden passen en daardoor heb ik er mogelijk ook te weinig naar gekeken om een veranderende blik te ontwikkelen. Sorry... Vijftiende deelnemer Het schilderij van Andreas Goewie, vijf tulpen ruim in het loof . Op het eerste gezicht gewoon een bos bloemen. Drie gesloten tulpen. Één tulp laat wat beschut in het loof zijn meeldraden zien, terwijl de ander wat schuchter wegkijkt. Is hier sprake van een ontluikende liefde en een race tegen de klok? Immers het steeltje van de tulp met de twee meeldraden wordt al wat slapper en één blad begint wat van zijn kracht te verliezen en hangt wat door. Is het verdorde randje van een van zijn bladen toeval? Misschien is het bedoeld als een gewoon bosje tulpen. Misschien bestaat er geen gewoon bosje tulpen. Zestiende deelnemer Rode tulpen Bosje rode tulpen Blauwe achtergrond, met 5 rode tulpen Waarvan 2 open en 3 gesloten………gezellige rode tulpen! Zeventiende deelnemer Het schilderij met de bloemen werd wel goed ontvangen. Men vond het niet al te spannend echter. “Wel vrolijk” “Leuk schilderij” “Netjes verzorgd, wel een beetje flets, maar mooi gemaakt” “Knoflook” Een ander vond het “saaaaaaaai”.
Achtiende deelnemer Van deze aquarel werden we best vrolijk. Mooie kleuren, die goed in ons interieur uitkwamen. Fijn om zo’n bosje rode tulpen in huis te hebben.
Witho Worms Polderland 7 www.witho.nl
REACTIES OP HET WERK VAN WITHO WORMS Achtste deelnemer Word er niet vrolijk van. Zwart wit is per definitie al wat somberder, maar ook de afbeelding is niet op een uitnodigende dag gemaakt, ook al breekt er een klein zonnetje door. De weidsheid komt wellicht beter tot uitdrukking bij een bredere afbeelding. Overigens wel herkenbaar in de polder. Zou spannender gemaakt zijn als bijvoorbeeld de details van het gras op de voorgrond beter zichtbaar zouden zijn. Het neigt naar een abstracte vlakverdeling met binnen de vlakken weinig contrast. Negende deelnemer Wij hadden afgelopen maand een foto hangen, polderland 7. Het is een wat grofkorrelige foto van een polderlandschap. Het is licht heiig, misschien genomen bij zonsopkomst. We begrepen van de brenger 2 dingen: het is genomen met zo’n ouderwetse camera en het is onderdeel van een drieluik. Nou denken we dat het misschien beter was geweest alle drie de foto’s te leveren om de context van deze beter te snappen of een andere foto te kiezen. Dit roept nu niet bepaald emoties of gevoelens op. Het is eerlijk gezegd een beetje saai. De fototechnische verhouding tussen voor- en achtergrond is in mijn ogen wat verstoord. Er is gewoon weinig te zien. Het straalt hierdoor wel veel rust en kalmte uit waardoor het zeker geen storende factor is in de kamer. Het heeft ook iets treurigs, en roept associaties op met uitvaarten (zou niet misstaan in een spotje van Monuta of Dela met zo’n troostende voice-over erbij)
Wij denken dat de fotograaf eigenlijk meer bezig was met het schieten van een authentieke foto dan dat hij echt met het fototechnische aspect bezig is geweest. Tiende deelnemer Polderland 7 is een zwart/wit foto, die van een afstand wellicht een beetje saai is te noemen. Dit is op zich niet ongewoon voor een polderlandschap. Echter als je dichterbij kijkt, zie je opeens een silhouet van wat een dorp lijkt, kerktoren en al. Het geheel straalt rust uit door de horizontale lijnen in de foto en alhoewel wij de foto op zich niet echt sprekend vinden (denk vooral vanwege de ‘mist’ waardoor je naar het landschap kijkt), hebben wij ons wel voorgenomen om na de carroussel op zoek te gaan naar een mooie zwart/wit foto voor in de woonkamer. Vroeger ging ik met mijn vader mee naar de boerderij van mijn grootouders in Lelystad. Zij waren één van de eerste boeren die zich hier vestigden en ik kwam in diezelfde periode met mijn ouders net uit Kenya. Deze foto doet mij terugdenken aan die ritjes ’s ochtends vroeg in een soort van Niemandsland met alleen maar klei en modder. Je keek naar de horizon op zoek naar een teken van leven, maar in de verste verte zag je niets en niemand… Zo heel anders dan het land waar wij net vandaan kwamen. Ook het feit dat de foto zwart/wit is draagt veel bij aan dit nostalgische gevoel. Van vrienden en bezoek hebben wij weinig respons op de foto gekregen. Meer de reactie van: “hé, hing daar niet een kleurig schilderij? Wat heb je daarmee gedaan?” Elfde deelnemer Ik moet eerlijkheidshalve zeggen dat ik weinig te melden heb over de FOTO. Het ding werd binnengebracht en ik heb er naar zitten kijken en kon het in de avond allemaal niet zo goed zien. Echter de volgende morgen zag ik nog niet veel.
Ik vind hem donker - zie niet veel, ik vind er gewoon helemaal niks aan. Terwijl ik toch een liefhebber van foto’s ben ook zwart-wit foto’s. Sorry, ik kan niet positiever zijn. Twaalfde deelnemer Mooie, rustgevende foto. De omvang van de lijst en de foto zijn niet helemaal in verhouding met elkaar. Dat was het wat ik erover kan zeggen. Ik kijk weer uit naar het volgende werk Dertiende deelnemer Ik weet niet meer wie de schilder is. Is het overigens een schilderij of een foto, geen idee...... Ik heb zijn/haar website niet bekeken. Ongeïnteresseerd. Eigenlijk is dat het goede woord. Het schilderij (weet nog steeds niet of het misschien toch een foto is....) boeide me/ons totaal niet. Het hing zwijgend in de kamer. Geen reactie. Niks. Het hing er, maar het had net zo goed een lege plek kunnen zijn. Nu was het overigens een zwarte plek......... Het feit dat de kunstenaar geen ontspiegeld glas heeft gebruikt, was zeker debet aan mijn/ons gevoel. De zín om naar het werk te kijken ontbrak daardoor volkomen omdat er altijd een hinderlijke weerspiegeling van licht op het doek viel; waar ik hem ook hing. Heb verschillende plekken geprobeerd. Je kunt niet écht zien wat het is. Daardoor komen er geen fantasieën, verhalen, ideeën los. Ik vind het een gemiste kans van de kunstenaar en eigenlijk, het klinkt vervelend, voel ik me als kunstbewonderaar daardoor niet serieus genomen. Ontspiegeld glas had er in ieder geval voor gezorgd dat ik een duidelijk beeld van het werk had kunnen krijgen en er, wellicht, meer plezier van had gehad. Nu was het een bron van ergernis....Was het een bezuiniging? Tijdnood? Jammer. Ik heb het nog niet eerder geschreven, maar ik kijk uit naar het volgende schilderij en ben blij als ik deze weer in de deken kan verpakken en naar het volgende adres kan brengen.
Veertiende deelnemer Eerst vond mijn lief hem mooi, later wat saai. Ik was er niet stuk van, ook al houd ik van leegheid in de natuur en de eenvoud, in dit geval vond ik er weinig spanning in zitten. Mooie verstilde foto’s kunnen zo de aandacht vanzelf opeisen; dat deed deze foto niet. Vijftiende deelnemer Wat komt er in mij op als ik “ Polderland “ bekijk: Het is vroeg in de ochtend. De gesluierde zon zal in kracht toe nemen de mist zal optrekken. Je ziet de stilte. Het grasland roerloos, dat het gekromd is, komt door de wind van voorheen. Ik fiets door dit landschap en tuur in de verte of ik een kerktoren zie als baken. Ik twijfel, het kan ook een boom zijn. Wat hou ik toch veel van dit land. Waar is de polder? Je vraagt het je niet af. Je droomt nog even door. Zestiende deelnemer Wat een prachtig rietlandschap. Een schemerig waterig zonnetje hangt boven het landschap. Door de zwart en wit tinten wordt het toch mysterieus. Achttiende deelnemer Wat een mooie foto van een verstild Flevoland. Dat onze polder zo mooi kan zijn. Het werk geeft rust, maar je wil er aan de andere kant ook op uit trekken om onderdeel van de natuur te worden. Mooi ook dat het een zwart/wit foto is; je voelt de mist bijna. Werk is ook mooi ingelijst. Een sierraad in ons interieur!
Frea Lenger Raakvlakken www.frealenger.nl
REACTIES OP HET WERK VAN FREA LENGER Twaalfde deelnemer Mooie felle kleuren. Zie er een staf/vraagteken in. Kleuren Nederlandse vlag rood/wit/blauw en oranje. Persoonlijk raakt het werk mij niet, hou meer van figuratieve kunst. Dertiende deelnemer Eerste indruk: kleurig en vrolijk. Hou van kleurige schilderijen. Spannende kleuren, spannende vlakken, heb alleen het gevoel dat het schilderij 90 graden moet draaien. Een soort zwemmende Frankenstein, die worstelt om zijn hoofd boven water te houden. Toch draaien we het schilderij niet en laten het hangen zoals het schijnbaar bedoeld is. Heb af en toe de neiging om mijn hoofd schuin te houden om de zwemmende Frankenstein te zien. Grappig dus. Ondanks dat het schilderij een bepaalde ‘losse’ stijl vertegenwoordigt, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat alle vlakken weldoordacht gezet zijn. In zijn geheel vind ik het qua kleur en vorm mooi in balans, er staalt een spannendheid van uit, hetgeen ik graag zie in een schilderij. Na een maand vinden we het schilderij allemaal nog mooi (houden we allemaal van kleur?) en vinden het best jammer dat het van de muur gaat. Vijftiende deelnemer Ja wat moet ik schrijven over het werk van Frea Lenger? Vanaf het moment dat ik de titel las, ging ik er anders naar kijken. Raakvlakken, ze veranderen niet, ook al zet je de boel op zijn kop. Soms pontificaal, soms indringend of schampend, begrensd of geleidelijk. Kleurijk, soms vaag,soms scherp. Niet alle raakvlakken zijn veelbelovend. Sterker nog, sommige raakvlakken voorspellen niet veel goeds. Terwijl anderen zeer overtuigend zijn.
Heeft het raken het vlak veranderd of is het vlak verantwoordelijk voor de manier van raken. Is er dan beweging? Altijd ! Zestiende deelnemer De vlakken geven een mooie spanning in het schilderij. De lijnen accentueren deze vlakken en geven sterke richting aan. Een prettig landschap om naar te kijken. Zeventiende deelnemer “Wel lekker oranje” “Mooie timing zo vlak voor het EK voetbal” “rood-wit-blauw, het lijkt wel voorbestemd” Zoals gewoonlijk vraagt men zich af wat het moet zijn’ “Wat is het?” “Ik zie de staf van Sinterklaas”. “Ik zou ‘m niet hoeven, mits er een grote witte lijst omheen zit met passe-partout” “Jawel ik vind ‘m mooi” Achttiende deelnemer Met dit schilderij van Frea Lenger “Raakvlakken” hadden wij helaas weinig tot geen raakvlakken. Zijn jammer genoeg geen liefhebbers van abstracte kunst. Ook de kleuren deden het niet voor ons. Twintigste deelnemer Wel één van de mooiste afbeeldingen. Staat kleurig boven de zwarte piano en straalt een warmte uit. Eenentwintigste deelnemer Een leuk, kleurrijk en abstract stuk.
Past erg mooi op die plek, zoals je ziet. Een sierlijk stuk waar we meteen enthousiast over waren. Hij wedijvert met het eerste stuk dat we hadden, de skyline van Almere over het Weerwater heen. Mag gerust nog een tijd blijven hangen, jammer dus dat hij alweer weg moet. Is daar wat voor te regelen t.z.t.? Dat we hem weer terug kunnen hangen? Als daar een redelijke vergoeding voor gevraagd wordt valt daarover te praten. Valt er nog meer over te zeggen? Nou nee, dit is heel gevoelsmatig. Een aantrekkelijk en aansprekend stuk dus.
Arnold Jongkind Evolutie www.arnoldjongkind.nl De titel van dit werk is EVOLUTIE. Dit schilderij is het negende van een reeks van zestien van de zogenaamde Robot serie. Ze zijn bedoeld als illusraties voor een verjaardagskalender. Ze zijn geschikt voor ìnsiders van de fantasiekunst en niet voor de zogenaamde kunstkenners. Alle werken behandelen op luchte wijze een bepaald thema. Meer betekenis behoeft het niet. Kleur of kunstzinnigheid speelt bij mij geen enkele rol op zich, maar de boodschap des te meer. Dit is eigenlijk kenmerkend voor mijn gehele oeuvre. Om de gehele serie te zien kan men kijken op mijn website www.arnoldjongkind.nl
REACTIES OP HET WERK VAN ARNOLD JONGKIND Negentiende deelnemer Hoewel mooi en gedetailleerd geschilderd (vooral het water) gaf het geheel op ons een wat “Oostblokachtige” indruk. Een robotvogel die jaagt op vissen met zoeklichten gaf een beetje ongemakkelijk gevoel. Daarbij het nogal so(m)bere kleurgebruik, veel grauwe grijstinten en een strakke, strenge lijst maakte dat we niet erg vrolijk werden van dit eerste kunstwerk.De andere werken uit dezelfde “robot-serie” konden ons meer bekoren (mede door het optimistischer kleurgebruik) vooral de robot met ADV is goed gevonden! Grappig detail: het kunstwerk hing op de plaats waar normaal gesproken onze klok hangt dus we hebben ontelbare keren naar het schilderij gekeken wanneer we wilden weten hoe laat het was… Twintigste deelnemer 30 januari 2012 werd het 2e kunstwerk, een schilderij, gebracht. Detail van de vissen: de eerste indruk is “apart”. Met wat fantasie is de tijd van intergalactische vogels aangebroken. De vissen hebben zak/vinlantaarns nodig om hun weg nog te kunnen vinden in het vervuilde aardse water. De robotachtige vogels helpen de vissen uit hun lijden. Eenentwintigste deelnemer De mechanische roofvogel die een visje vangt dat zwemt met een zaklantaarn in een pootje. Apart en heel knap gedetailleerd geschilderd. Interessant onderwerp, hoe komt de schilder daaraan? Misschien wel een verbeelding van een droom, die kunnen zo idioot zijn als het onderwerp van dit werk. Je komt een paar keer terug om nog eens te kijken wat er nou precies afgebeeld is en hoe alles in elkaar zit. Maar niet iets om te willen houden. Tweeëntwintigste deelnemer Wij hebben afgelopen maand gekeken naar een roofvogel boven het
water. Mijn zoon van 7 zei: wow vet cool! De vogel oogt als een machine en dat is blijkbaar “vet cool”. Ik zelf vond het mooi geschilderd: een Hollandse lucht, maar een tikje luguber. Er zit ook wat humor in omdat de visjes met een zaklamp door het water zwemmen. Stemt tot nadenken: zoeken die visjes een uitweg en hebben ze daarom een lampje bij zich of is het gewoon grappig om met een lampje door het water te zwemmen? Dit is nummer 4 en ik realiseer me dat een schilderij waarover je kan/ moet nadenken me zeker aanspreekt, maar het moet wel een fijn/rustig gevoel geven. Omdat het thuis hangt en ik het belangrijk vind dat het thuis veilig en prettig is, is 4 weken een roofvogel genoeg. Ik zal dit zeker niet aanschaffen voor aan de muur thuis.Misschien is het een idee om aan het einde van de carrousel dat het schilderij van je keuze nog 4 weken mag hangen. Ik kies dan nog steeds voor nummer 1 van Wilhelm. Drieëntwintigste deelnemer Het spijt me te moeten zeggen maar dit kunstwerk heb ik op een plaats gezet waar ik het niet kon zien. Ondanks de bijna fotografische schildertechniek , overviel het kunstwerk mij met een grote dosis kilte, koude en afstandelijkheid. Mocht dit de bedoeling van Arnold Jongkind zijn dan is hij hierin meer dan geslaagd. Vierentwintigste deelnemer Het schilderij van Arnold Jongkind heb ik ingedeeld in de categorie ‘sciencefiction’. Een soort futuristisch surrealisme. Een enorme robotvogel vangt een vis die met een zaklantaarn in het vervuilde grauwe water probeert een weg te vinden om te ontkomen aan deze roofvogel. Het moeilijke van surrealistische schilderkunst is dat de getoonde dromen (als er geen algemeen herkenbare vormen en symbolen in gebruikt worden) vaak zo individueel zijn dat ze niet te duiden zijn, behalve dan door de maker. Mijn eerste reactie was dat hier een somber toekomstbeeld betreft, neergezet door een doomdenker die de mensheid aan een vreselijk einde ziet komen.
Aangezien ik zelf niet tot die categorie behoor en geleerd heb dat eerste indrukken soms heel misleidend kunnen zijn, besloot ik op zoek te gaan naar informatie over de schilder. Uit het statement van Arnold op Artnivo blijkt dat hij de werkelijkheid als een groot wonder ervaart en de aanschouwer graag mee wil nemen op zijn reis. Wonderen zijn onverklaarbare gebeurtenissen, ze gebeuren bij mensen die de wereld niet begrijpen. Ze leven in een mythische wereld waarin één of meerdere tovenaars (of goden) wonderen verrichten en waar vuurspuwende draken of grote robotvogels dood en verderf zaaien (totdat een heldhaftige ridder of tovenaar ingrijpt). Ieder mens creëert zijn eigen werkelijkheid door waarde aan de dingen en gebeurtenissen in de wereld om hem heen te geven. Die waarde kan positief of negatief zijn. (Het stofje serotonine dat ons lichaam produceert, bepaalt overigens deze kijk op de wereld.) Op het ogenblik zijn ingenieurs wereldwijd bezig met het analyseren van de natuur om vervolgens die kennis weer dienstbaar te maken aan de mensen. Zij zien de natuur als een vernuftige constructeur. Zoals onze hersenen nu dienen als uitgangspunt voor de derde generatie computerchips, omdat ze vele malen krachtiger zijn dan de huidige eerste elektronische generatie en de komende holografische tweede generatie. Uiteindelijk zullen we, net als de andere dieren op aarde, in totale harmonie met de natuur leren leven. Dankzij de techniek, dankzij robotten. Schildertechnisch is het een meesterwerkje, een stukje ambachtelijke schilderkunst. Maar mijn definitie van kunst is, is dat kunst het communiceren van gevoelens is. En sombere gevoel van de schilder deel ik gelukkig niet, integendeel, ik geloof in ‘het wonder ’ van de techniek. Zoals Johan Cruyff ooit eens duidelijk stelde: elk voordeel heeft zijn nadeel (en overeenkomstig heeft elk nadeel zijn voordeel). T’is maar net wat wij mensen willen. Eerste deelnemer Een schilderij dat je echt van dichtbij moet bekijken. En dan kijk je je ogen uit.
Een grijs-blauwe vogel vliegt vlak boven het water. Het is een mechanische vogel, bij twee van glanzende stalen vleugels zie je kleine moertjes zitten. In zijn poten die half onder water zijn, houdt hij een gekleurde vis, die een brandende zaklantaarn laat vallen. Rondom zwemmen nog vier vissen, elk met een lantaarn in hun pootjes (he, vissen met pootjes..!) Opvallend is de schuimende golf in het midden van het werk. In het water zie je overal grote en kleine waterbolletjes. Wij vinden het een intrigerend schilderij. Het zou nog spannender zijn, als je een vermoeden kreeg waar de vissen naar zoeken met hun lichtbundels. De zee is verder leeg. Ook de lucht is leeg op wat vage wolken na. Er zit een verhaal in dit werk verborgen, maar wat meer clues zou het spannender maken. Vertelt de titel ons dat deze verschijningsvorm van vogel en vissen een van de vele mogelijkheden is die in de ontwikkeling van de natuur/techniek verborgen ligt? Derde deelnemer Knap geschilderd, raadselachtig, gedwaal van visjes met zaklampjes. Meer een commentaar op- dan een representatie van de evolutie. Vierde deelnemer Een mooi kunstwerk! Wat mij erg aanspreekt is de subtiliteit in kleurschakeringen, met name de overgang van het zilverblauw naar het zachtroze van de vogel, de knappe en realistische wijze waarop de mechanische vogel is geschilderd en de fijne detailleringen van het water, de druppels en de lucht. Erg knap gedaan en ook mooi om te zien. De vissen met zaklantaarns missen naar mijn mening de fijne finesses die de eerder genoemde elementen wel hebben. Al met al een heel boeiend en mooi kunstwerk.
Marleen van der Linden Spinalonga www.marleenvanderlinden.nl Spinalonga. Spinalonga is een klein fort-eiland ten noordwesten van Kreta. Er is een indrukwekkende Venetiaanse Fortezza met een eeuwenoud dorp binnen de muren en veel overblijfselen die herinneren aan de tijd van de leprakolonie. Lepra was ooit een angstaanjagende ziekte zonder kans op genezing. Patiënten die leden aan lepra werden ‘melaats’ genoemd (een verbastering van het Franse woord ‘malade’, wat ‘ziekte’ betekent.) In de tijd dat de kans op besmetting met lepra zeer groot werd geacht, werden lepralijders verbannen uit het dagelijks bestaan. Dat was wereldwijd gebruikelijk. Op Kreta werden de melaatsen verbannen naar Spinalonga. De leproze bewoners van Spinalonga slaagden er ondanks de problemen van hun ziekte in om van de kolonie een levendige en actieve woongemeenschap te maken. Een hecht dorp waarin het leven zo normaal mogelijk was voor wie dat aankon en waar steeds betere zorg aanwezig was voor wie die nodig had. Begin jaren 50 van de vorige eeuw werd een medicijn tegen lepra ontdekt. De leprakolonie Spinalonga kon worden gesloten. Voor mij is een bezoek aan het eiland Spinalonga een herinnering aan een reis met mijn vader. Samen herdachten wij het leven van mijn zus, zijn andere dochter. Ziekte en dood zijn een gegeven. Zoekt de gier op het schilderij nog naar resten? Op Spinalonga waren bannelingen in staat een bloeiende gemeenschap tot stand te brengen. Toen de gebouwen niet meer nodig waren, vervielen ze tot facades, waar de helblauwe lucht scherp wordt omlijnd door de raamopeningen. De gevels staan nog overeind; het dak was het eerst weg, de vloer van de eerste verdieping is er nog, dus op de begane grond is het donker. Gordijnen hangen er niet meer. Ik heb het gordijn geschilderd als opening naar een ruimte, waarvan men niet weet wat er is. Ga maar naar binnen en wees niet bang…….
REACTIES OP HET WERK VAN MARLEEN VAN DER LINDEN Vierentwintigste deelnemer Op de bijeenkomst heb ik een schilderij van Marleen van der Linden meegekregen. Het heet ‘Spinalonga’, genoemd naar het eilandje dat diende als leprakolonie voor de kust van Kreta. De kleurstelling is typisch Grieks, veel lichtblauw en witgeschilderde huizen. Omdat lepra hier niet meer voor komt is de kolonie buiten gebruik en zijn de gebouwen in een vervallen staat geraakt. De witgekalkte huizen zijn grauw wit, de gordijnen hangen aan flarden voor de ramen waar geen glas meer in zit. Er zitten scheuren in het huis. Door het contrast te verhogen (de schaduwen zijn niet grijs maar bijna zwart) ontstaat een dramatische atmosfeer, en een zwart silhouet van een vogel benadrukt dit nogmaals, evenals de afwezigheid van mensen, en de lichtblauwe lucht die naarmate deze zich hoger op het schilderij bevindt steeds donkerder en daardoor drukt op de afbeelding. De compositie is gedurfd, d.w.z. het voorste gebouw neemt bijna de helft van het oppervlak van het schilderij in beslag. Dit geeft een abstraherend effect, omdat hierdoor weinig diepte in het schilderij ontstaat en de nadruk op het vervallen verkleurde oppervlak komt te liggen. Ook zijn er weinig diagonalen gebruikt zodat er een statische compositie ontstaat, wat goed past bij het onderwerp. Door het gebruik van een zwarte lijst krijgt het schilderij een nog droeviger lading en knalt het bovendien de huiskamer in en is het heel dwingend aanwezig, ondanks het kleine formaat. De definitie van kunst is wat mij betreft ‘ het communiceren van emoties’, het doorgeven van gevoelens. Daarin is de maakster volledig geslaagd. Het is een eenheid wat betreft compositie, kleurgebruik en inhoud. Vakkundig gemaakt. Alleen spreekt ons het gevoel niet aan omdat wij van nature veel blijmoediger zijn. Op welke plek het dan tot zijn recht komt weet ik niet (in de ontvangstkamer van de makers van het medicijn tegen lepra?). Wat ons betreft is het te naargeestig en zullen we opgelucht adem halen als het weg is.
Eerste deelnemer Een bijzonder blauwe lucht, dat is het eerste dat opvalt als je naar het schilderij kijkt. Een vervallen huis met schaduwpartijen in een warme streek. Dat is het onderwerp.Het huis lijkt wel een gezicht, met een oog, een neusgat en een klein opengesperd mondje. Maar is het wel een huis? Het lijkt een decorstuk, je kijkt door de ramen meteen naar buiten. Het huis moet een vervallen indruk maken en de kozijnen en het openingen rondom de schoorsteen zijn zwart geschilderd, maar dit komt niet echt over. Er hangt een gescheurd gordijn in de deuropening. Komen daar zo meteen acteurs door naar buiten? En die schaduwen links......... er klopt iets niet. We hebben er goed naar gekeken en er met bezoekers over gepraat, en komen er niet helemaal uit. Er is een berg op de achtergrond geschilderd en een pikzwarte tak (verbrand?) op de voorgrond om het werk diepte te geven, maar het blijft een vlakke voorstelling. Het schilderij doet ons niet veel. Het is niet bijzonder goed geschilderd, heeft geen expressie, roept geen emotie op. Dit werk zouden we niet zelf hebben uitgekozen. Het is te gladjes, op een bepaalde manier niet echt. Tweede deelnemer Spinalonga .... wel eens van gehoord en dat is ‘t. Het blijkt een klein, verlaten eilandje bij Kreta te zijn. Het is een beeld van een ruïne waar vroeger de leprozen verbleven. Die verlatenheid komt intens over op het schilderij. De zinderende hitte voel je in de lucht hangen. De roofvogel links op het doek is op zoek naar de laatste resten .... . Het lijkt een huis waar de ziel uit is verdwenen alleen het rode rafelige gordijn doet een verleden vermoeden. Strak en glad geschilderd maar toch met reliëf door het gebruik van papier. Grote kleurcontrasten. Ik kan het niet nalaten om toch even aan de steentjes te voelen .... Derde deelnemer Het schilderij doet me denken aan mijn eerste stripverhaal van Blueberry of een still uit een spaghettiwestern. Heel gedetailleerd en met veel harde contrasten geschilderd. De dreigende schaduw van de roofvogel. Na verder onderzoek blijkt de voorstelling een dorp op het bekende Griekse
leprozeneiland Spina Longa. Scherp in beeld gebrachte verlatenheid, je kunt, als je er enige tijd naar kijkt, de ijle klanken van een mondharmonica horen. Ik wel tenminste. Vierde deelnemer Prachtig schilderij! Mooie compositie, diepe kleuren, prachtig tot in detail uitgewerkt. Als ik er naar kijk voel ik een desolate enigszins doodse sfeer, ondanks de mooie heldere kleuren. De ruines, zwarte schaduwen en gier (?) geven mij dat gevoel. Zesde deelnemer Op dit schilderij was ik gelijk verliefd. Prachtig. Zeer gedetailleerd geschilderd als bijna een foto, zo helder. De verschillende kleurschakeringen in de blauwe lucht benaderen de werkelijkheid. Scherpe contrasten, schaduwen die kloppen met de werkelijkheid. Het schilderij doet me denken aan de Colca Canyon in Peru met zijn condors maar Spinalonga blijkt bij Kreta te liggen. Moet ik ook maar eens naar toe. Ongetwijfeld een mooie omgeving voor reisfotografie, mijn grote passie. Ik heb met veel plezier dit schilderij aan de muur gehad. Het verveelde geen moment en iedereen die bij mij op bezoek kwam vond het mooi. Lijkt me heerlijk om je reisherinneringen zo mooi op doek te kunnen zetten. Zevende deelnemer Onze eerste reactie, kwam het huis ons bekend voor, we hadden gelijk de associatie met Griekenland! De sfeer, de lucht, het huisje. Ondanks de tragedie daar, de Lepra, de zwarte vogel, straalde het schilderij toch warmte uit. En vinden het een heel mooi schilderij, met diepte erin & reliëf, alsof je dwars door de ramen kon kijken, alsof je er zelf bent. Ja. deze mag bij ons hangen. Achtste deelnemer Spinalonga een fris schilderwerk. Interessante afbeelding die voldoende noopt tot kijken. Kleuren van de lucht wel erg blauw. Schaduwen niet allemaal onder zelfde hoek en tussen stenen soms te nadrukkelijk naar alle
kanten. Toch leuk ding, hebben er van genoten. Negende deelnemer Het is een zeer gedetailleerd werk dat met licht reliëfwerk diepte krijgt. Het Collagewerk is niet helemaal duidelijk aangezien het ons inziens als geheel geschilderd is. Het is een bijzonder zwaar kunstwerk omdat het op een dikke plank hout is aangebracht. De aangebrachte lak geven het een lichte glans. Het huis, dat een rijke historie lijkt het hebben gehad is vervallen. Het pleisterwerk is op grote delen van de gevel verdwenen, de telefoondraden zijn weg, de ramen boven ontbreken, net als een deur. Omdat het blauw van de lucht door de bovenramen zichtbaar is kun je door het huis heen kijken. Het zou een onbewoonde indruk kunnen geven ware het niet dat het gordijn, die de voordeur afsluit, uitnodigend is opengehouden. De bezoeker is er welkom! Het typische is echter dat de schaduw aan de zijkant dermate dun is dat het huis vrijwel geen diepte kan hebben. Het huis zou dus net zo goed uit slechts een voorgevel kunnen bestaan waarachter de dorre woestijn ligt. Het zou een decorstuk kunnen zijn van een Sergio Leone Western waarlangs stoffige en stoere cowboys op hun paarden voorbij sjokken. Het silhouet van de roofvogel lijkt niet in het geheel te passen. De schaduw is haast te groot om geloofwaardig te zijn. Op een ander moment roept het schilderij ook weer andere emoties en associaties op en voor je ogen ontstaat er een verhaal: Je wilt op vakantie naar een Spaans of Italiaans vakantiehuis maar dan zonder de toeristische drukte. Je boekt een authentiek huis, aan het einde van de rit is de navigatie het spoor al uren bijster, je volgt een routebeschrijving op een klein velletje papier en komt uiteindelijk in een piepklein dorpje zonder naam uit dat ligt te bakken in de zon. Aan de rand van dit gehucht staat dit huisje ineens. Stroom en water ontbreken maar je voelt je er op ongedwongen manier welkom.
Tiende deelnemer Het is een realistisch schilderij dat ook met details is geschilderd. De techniek is mooi, het leek wel of er papier op het doek was ‘geplakt’ (het huis) en hier was een andere verfsoort voor gebruikt dan voor de rest van het schilderij. Het kleurgebruik past heel goed bij de afbeelding. De afbeelding op zich, daar hadden wij niet zo veel mee. Het deed ons denken aan een huis in een dorp in het Midden-Oosten dat verlaten was (heb zelf in Syrië en Saoedi-Arabië gewoond en daar zag je dit soort huisjes op het ‘platteland’). De rondzwevende vogel in de lucht deed ons denken aan de dood. Er gaat een grote eenzame triestheid van het schilderij uit.
Jan Coenen Manipulaties www.jancoenen.nl
REACTIES OP HET WERK VAN JAN COENEN Tiende deelnemer Ons eerste kunstwerk is een surrealistisch schilderij van een viertal handen. De eerste indruk van ons hele gezin: luguber. De kleuren vinden wij prachtig! Het schilderij past qua kleurstelling helemaal in ons interieur. Ook de verftechniek en de combinatie van een abstracte achtergrond met realistische handen spreekt aan. Echter de handen zelf vinden wij (en velen met ons) ‘eng’. Een ‘afgehakt’ lichaamsdeel roept bij ons niet meteen positieve associaties op. In de maand dat het gehangen heeft, is het een vast onderdeel in huis geworden, m.n. door de kleuren, maar de handen blijven afleiden. Wij zouden het schilderij daarom niet permanent bij ons aan de muur hangen. Vele meningen over de bedoeling van de kunstenaar (als die er al is) zijn uitgesproken. Het getal drie speelt een rol, maar welke? Wij denken dat het een suggestie van een familie is: twee kleinere handen ‘groeien’ uit de grotere handen. Moeder met kinderen vormt een drie-eenheid en ze weren de vaderhand (is grover geschilderd dan de andere handen, vandaar) af, die toenadering tot hen zoekt. Wellicht een verwerking van een echtscheiding? Kortom: ware het niet ‘afgehakte’ handen, dan had ik het schilderij best willen hebben. De kleuren, vlakverdeling en verftechniek zijn mooi en aansprekend. Nu, dat was onze eerste review. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Het is niet eenvoudig om je gevoel bij iets in woorden om te zetten, maar wie weet wordt het makkelijker bij de komende kunstwerken. Vanavond breng ik het schilderij naar de volgende deelnemer en krijgen wij ook weer een nieuw werk. Spannend! Elfde deelnemer Bij het uitpakken was mijn eerste gedachte wat leuk. Escher flitste even door mijn hoofd, tot ik wat beter ging kijken. We vinden de handen erg kunstig geschilderd maar de overgangen waar de hand uit de hand en arm komt, vind ik een beetje eng. Het schilderij is best aanwezig in de kamer; voor mij mag het wel wat minder. Met onze bezoekers hebben we
weer driftig gediscussieerd over de handen. Een van de vragen was: wat zou het zijn? Meerderen dachten aan een zeefdruk, Anderen dachten waterverf. We zijn er niet uitgekomen. De achtergrond van het schilderij vond iedereen kunstig. Ikzelf kijk weer uit naar een nieuw schilderij. Twaalfde deelnemer Het schilderij lijkt in eerste instantie abstract maar er zitten ook figuratieve elementen in zoals de handen op de voorzijde; en de achtergrond deed mij denken aan een flatgebouw. De kleuren zijn voornamelijk blauw. Ik vind het niet in balans doordat de handen erg aanwezig zijn, ze hebben iets lugubers. Het kunstwerk doet mij denken aan een flatgebouw met op de voorgrond handen. Daar blijft het bij. Ik vind het geheel iets bizars/lugubers hebben. De eerste kennismaking met het werk was een bizar doek en dat is het gebleven. Het is niet mijn smaak, figuratieve kunst is mijn smaak. Wat de betekenis van dit schilderij is, is mij ook volstrekt onduidelijk. Ben er wel nieuwsgierig naar! Dertiende deelnemer De handen.......Ik had al wat vreemde en negatieve reacties gehoord van vorige huishoudens waar het schilderij gehangen had..... Had met daarom voorgenomen om, als ik het zou krijgen, zo positief mogelijk en met een open mind naar het schilderij te kijken. Moet zeggen dat ik dat best moeilijk vond. Gedurende de maand vroeg ik mij af wat de inspiratiebron van de schilder was geweest, want hoe vreemd de expositie ook is, ik geloof dat er altijd een inspiratiebron aan ten grondslag ligt........ Het is een opmerkelijk schilderij wat in eerste instantie wanstaltige gevoelens naar boven brengt, maar, bij ons was het wel het meest besproken schilderij...... Als dát de insteek van de schilder was, dan is hem/haar dat bij ons zeker gelukt. De achtergrond vond ik zelf erg mooi qua kleur-
stelling en dieptewerkingen. De handen zelf vond ik vreemd geschilderd, alsof er nog meer handen onderhuids borrelden..... Surrealistisch zeker. Mooi? Nee dat niet. Wel knap geschilderd, mooie techniek. Het schilderij roept, bij ons althans, veel vragen op. Het is niet een schilderij waar je rustig naar kunt kijken en wat stil op de achtergrond kan hangen.........Je blik wordt er naartoe getrokken en allerlei ideëen worden geopperd over wat de schilder ermee bedoeld heeft. Ook tijdens een feestje, geeft het stof tot praten. Een interessant schilderij dus....... Veertiende deelnemer Het werk van Coenen riep in ieder geval veel discussie op in huis en prikkelde de fantasie. Waarom zijn die handen zoals ze zijn, zijn dat flats op de achtergrond, lijken die handen nou NY aan te geven qua vorm , is het de verminking van NY, of zijn het gewoon de genetische manipulaties die hier worden getoond. Is het per ongeluk of expres die “foute” handen. Heel mooi qua kleurgebruik vonden we het schilderij niet en de stijl was voor ons niet vol genoeg, wat kil - en zoveel kilheid haal je niet graag in huis. Wat wel bijzonder was dat ik aanvankelijk dacht dat het snel naar een andere kamer dan de huiskamer zou verhuizen maar dat gebeurde niet.. Vijftiende deelnemer Ja wat doet het met je. Allereerst roept het veel vragen op. Om maar te beginnen met de achtergrond. Is het een stuk textiel dat is uitvergroot? Vandaar al die vakjes en maakt dat dan meteen de handen tot insectformaat. Is er sprake van enten en oculeren? De rechter hand staat er bij als was het een boom met een zijscheut. Is de linker hand ( met zijscheut ) dan een tak van een niet in beeld zijnde, veel grotere boom waar handen aan groeien? Is het wachten op de pink van de linker zijscheut? Wordt er iets gesuggereerd met de stand van de vingers? Drie handen laten dezelfde positie zien. Ontluikt de hand in het licht waardoor de vingers open gaan als een bloem? Ik weet het niet.
Ik zie geen wortelstructuur wat de handen een autonoom karakter geeft. Zestiende deelnemer Een stel handen nemen je mee op weg naar een virtuele wereld. Ze zeggen: “Volg ons”. Wat mij opvalt is dat drie vingers “openstaan” en de ringvinger en de pink gesloten zijn. De duim staat voor temperament, de wijsvinger voor zelfvertrouwen en de middelvinger kan iets zeggen over verantwoordelijkheid. Het valt op dat de drie handen in dezelfde stand zijn geschilderd. Het is geen natuurlijke houding. De voorste hand is krachtig en deze wil je meenemen naar een digitale wereld. Ik ben nieuwsgierig naar het volgende beeld. Zeventiende deelnemer Er waren mensen die het een luguber schilderij vonden, “Ik vind het maar niks” en “ik vind het maar een raar ding” Anderen waren wel positief: “Grappig die handen, alsof ze je vragen om mee te komen”, “Wel leuk” en “The Amazing Spider Hand!” Zoals zo vaak weet men de betekenis niet, “Ik zie geen betekenis, wel een ski piste” of wel?, “Je moet steeds meer kunnen, je hebt meer handen nodig in een sneller wordende maatschappij”. Een opmerkzaam persoon wees de schilder op een tekortkoming, “Hij mist een vinger!” Of heeft dit juist weer een betekenis?! Achttiende deelnemer Een leuk, energiek schilderij. Geeft reden tot na denken : waarom heeft een van de handen maar vier vingers? Lukken manipulaties dan (gelukkig maar!) niet altijd? Of mislukken deze dan wel eens; met alle gevolgen van dien. Jammer om van dit schilderij afscheid te moeten nemen. Twintigste deelnemer Zoals je al van mij weet, vind ik dat kunst ook met minimale basisprincipes te maken heeft, waaronder een bepaalde vorm van techniek. Dat zie ik bij de “handen” duidelijk terug, kunstig gedaan.
Ismi Noersmando Sacha de Groot www.ismi-noersmando.nl
REACTIES OP HET WERK VAN ISMI NOERSMANDO Vijftiende deelnemer Het eerste wat in mij opkwam was “wat somber, hang het maar in de gang. (Wij hebben net een kleinkind, die regelmatig bij ons is en daar vond ik het nogal angstaanjagend voor). De blik van de geportretteerde dame vond ik intrigerend en realistisch, knap gedaan. Je vraagt je af wat er in deze “aardige” dame omgaat. T.a.v. de vlakverdeling mis ik persoonlijk toch wel een stuk van het hoedje. De handen zijn ook opvallend en hebben een sterke uitdrukkingskracht, waarbij ik persoonlijk de rechterhand iets te donker vind. Zestiende deelnemer Sacha de Groot poseert zittend. Ze is gekleed in een zwarte jurk en draagt een zwarte hoed. Ze is niet hedendaags gekleed, ze heeft een soberheid over zich. Is ze in rouw? Is ze godsdienstig? Ze heeft rode lipstick op, ze ziet er verzorgd uit. De uitdrukking op haar gezicht is onwennig, het lijkt dat ze niet gewend is te poseren. De houding van haar handen lijken dit te bevestigen. Daarnaast valt op dat ze stevige handen heeft. Mijn totale indruk van het schilderij wekt mijn nieuwsgierigheid. Wie is deze dame? Wat is de reden dat ze poseert? Zeventiende deelnemer De maker van dit doek is mij niet meer bekend, maar het doek zelf leeft nog voort…. Wat ons direct opviel was het frame waarop het doek was vastgezet. Mooi hout voor de openhaard. De eerste reacties van de sporters kwamen ook direct. Over het algemeen uitten ze allemaal eenzelfde gevoel: triestheid. Het was ook juist in de periode dat Prins Friso onder een lawine bedolven was geraakt. De link naar zijn vrouw werd snel gelegd. “Is dat Mabel?” “He Mabel, alleen wat ouder”
“Mabel in rouwkleding, de schilder is paranormaal begaafd!” “Wie is er dood?” “Een weduwe”. “Misschien is ze in de rouw, maar ze kijkt wel vrolijk dus wellicht is ze er wel blij mee” Over het algemeen werd er aan het werk in ieder geval geen vrolijkheid gekoppeld. Een somber, donker werk: “Wat is die vrouw lelijk, maar het lijkt wel of ze er echt is” (dat is dan weer positief). “Wat een apart schilderij”. “Heel Engels”. “Past niet in een vrolijke sport omgeving”. “Vreselijk”. Sommigen twijfelde zelfs of het wel een vrouw is: “Man of vrouw?” “Man in vrouwenkleding, stiekem omgekleed”. “Wel aardig, maar d’r haar zit raar. O jee het is een hoed!” “Veel te grote handen”. Zelfs nadat het werk vervangen was werd er nog gerefereerd aan “die vrouw met die grote handen”. Achttiende deelnemer Het grote schilderij van Ismi Noersmando hebben we na een paar dagen moeten verhangen in huis; deze dame was te dominant aanwezig, het leek wel of ze ons scherp in de gaten hield. Op de nieuwe plek kwam ze beter tot haar recht en werd daar een stuk interessanter. Wie is deze dame? Van koninklijke afkomst misschien? Zelf zag ik Mabel, maar ook vond iemand anders haar net Prinses Margriet? Haar grove handen deden echter “hard werken” vermoeden. Waarom was deze dame zo netjes gekleed: op weg naar iets droevigs, of toch vrolijks misschien.
Al met al: na een valse start jammer om van deze interessante dame weer afscheid te moeten nemen. Eenentwintigste deelnemer De dame: De man voor ons vond het maar een deprimerend stuk. Daar ben ik het niet mee eens. Weliswaar is ze erg zwart gekleed, alsof ze van een begrafenis afkomt, maar ze kijkt niet heel somber. Ze kijkt wel heel intens. Met een niet onvriendelijke, doordringende blijk. Een blik waar je af en toe nog eens naar gaat kijken. Misschien niet echt een blijver, maar geen onaardig of vervelend stuk. Tweeëntwintigste deelnemer De dame hangt op een opvallende plek en was daardoor de eerste dagen prominent aanwezig. Ze leek me in eerste instantie verdrietig en in de rouw, maar nu ze er wat langer is, zie ik ook wel wat lichte pret in haar gezicht. ik vind het mooi geschilderd! Vierentwintigste deelnemer De meeste kunstschilders wijden hun creatieve zoektocht aan het vinden van een stijl, in de hoop dat ze net als een goudzoeker een goudader vinden om de rest van hun leven op te teren. Portretschilders zijn anders, dat zijn meer psychologen. Ieder mens die hun praktijk binnenwandelt vraagt namelijk weer een andere benadering. Een schilderstijl heeft zeggingskracht, geeft uitdrukking aan een karakter. Maar een mens heeft ook een karakter. En als je dus een hoekige stevige schilderstijl hebt, dan is het natuurlijk onmogelijk om een lief oud vrouwtje te schilderen in die stijl. Zo iemand zet je misschien beter neer in een wat wollige stijl (tenzij ze Margaret Thatcher of Neelie Smit Kroes heet). Een zoekopdracht via de computer naar aanleiding van de naam Ismi
Noersmando leverde een schitterende serie portretten op die wat betreft stijl en kleurpalet allemaal anders zijn. Naar aanleiding daarvan kan ik slechts concluderen dat Ismi een uitstekende vakman is die het portretschilderen tot in de puntjes beheerst. Of de betreffende mensen qua karakter goed getroffen zijn kunnen de familieleden slechts beoordelen. Om deze reden is het voor mij moeilijk om het schilderij van een vrouw te beoordelen. Wat ik zie oogt prettig, ook al zal het bij sommigen vreemd over komen dat, juist bij een portret, de hoed van de vrouw voor de helft buiten beeld valt. Maar hierdoor wordt de sfeer net iets intiemer en minder afstandelijk, mooi aangevuld met de warme bruintinten. Een schilder werkt met licht en schaduw. Nou absorbeert de kleur zwart bijna alle schaduw, maar toch weet Ismi met subtiele kleurnuances diepte te creëren.
Ko van Velsen Zonnebloemen www.kovanvelsen.nl De afsluitende tentoonstelling van dit project ging meer over tekst dan over beeld. Niet alle reacties over alle werken heb ik gelezen, zelfs niet over m’n eigen werk. Er werd zeker geen onzin over de schilderijen uitgekraamd. Ik kreeg zelfs de indruk dat de mensen hun best hebben gedaan om op te schrijven wat ze echt voelden bij de aanblik van het werk. Dat is integer. Het is dus de neerslag van de waarheid uit henzelf. Iemand die dat tegenspreekt of ontkent, neemt hen niet serieus. De integere kijker heeft altijd gelijk.
REACTIES OP HET WERK VAN KO VAN VELSEN Negende deelnemer Het is een semi abstracte voorstelling van een bos zonnebloemen op een tafel. De eerste indruk was niet zo best, grove kwastlijnen, grote saaie zijvlakken, somber kleurgebruik. Het zou in een galerie slechts enkele seconden aandacht hebben gekregen, waarna we het zouden hebben afgewezen. Na verloop van tijd, en na er dagelijks naar te hebben gekeken, begonnen de bloemen wat meer te spreken, ze kwamen iets meer uit de achtergrond. Toch is het algehele sombere gevoel blijven hangen. De associaties die het opriep waren verschillend. Mijn vrouw zag de vrijdagmiddag voor zich waar ze met een bos zonnebloemen thuiskwam, ze nog in de vaas moest stoppen waarna een lekker weekend kon beginnen. Mijn dochter zag er een afscheidsgroet in: een man verlaat zijn vrouw en huis en legt als allerlaatste groet een bos zonnebloemen neer. Ik had deze associaties helemaal niet. Voor mij was het meer een willekeurig gekozen onderwerp dat het pad van de schilder kruiste en dat vereeuwiging verlangde. Geen van ons kan echt de vinger leggen of de schilder met het schilderij een boodschap heeft willen uitdagen of een gevoel heeft willen uitdrukken. Over het geheel wordt het schilderij niet als intrigerend ervaren, het roept geen sterke emoties (geen goede, geen slechte) op. Het grove verfgebruik, wat ons in het begin juist afstootte, werd naar verloop van tijd juist wel grappig en speels ervaren. Conclusie: zouden wij het zelf kopen? Nee. Zouden wij het iemand aanbevelen? Ja, mits zijn smaak wat minder realistisch is als de onze. Tiende deelnemer Wij kunnen het niet plaatsen onder abstract of (sur-)realistisch. In ieder
geval waren wij geenszins onder de indruk van het schilderij. Het was ook moeilijk om van onze gasten een reactie los te krijgen. Vreemd, blijkbaar roept het geen emoties op. Het kleurgebruik is ronduit saai te noemen en wat de techniek betreft: hoe dichter je op het schilderij staat hoe amateuristischer het lijkt. Dit keer een korte terugkoppeling, want we kunnen er weinig tekst voor vinden. Sorry richting kunstenaar. Elfde deelnemer Hierbij onze reactie op wat wij noemen een van Gogh, maar dan anders. Eigenlijk kunnen we er niet zoveel over zeggen. We vinden hem niet opvallen of eruit springen. Onze mensen die altijd geïnteresseerd zijn in het nieuwe schilderij reageerden ook zeer lauw deze ronde. Het hangt, maar daar is alles mee gezegd. De bloemen halen we eruit, maar wat de rest moet voorstellen... geen flauw idee. Volgende keer beter, denken we dan maar. Twaalfde deelnemer Het schilderij met de bloemen deed me denken aan een werk van Vincent van Gogh. Vond het werk op zichzelf best aardig. Dertiende deelnemer Nu hangen bij ons de zonnebloemen in de kamer. Persoonlijk hou ik hier erg van. Los en vrij geschilderd; weg van realisme, maar nog wel duidelijk herkenbaar. Met genoegen heb ik hier de hele maand naar gekeken. In tegenstelling tot het vorige schilderij, werd dit schilderij opgehangen, geaccepteerd en......er werd niet meer over gesproken.........! Ook wel eens lekker, zo’n duidelijk en rustig schilderij. Vraagt geen uitleg, ook al zijn sommige delen van het schilderij onduidelijk. Dat wordt geac-
cepteerd en maakt de compositie tot één geheel. Verrassend dat blauwe vlak. Niemand bij ons heeft zich afgevraagd wat dat voorstelt. Het staat erop en dat is het. Het past erbij en maakt het door zijn vorm en kleur een mooie tegenhanger van de bloemen. Het lijken wat mij betreft de zonnebloemen die ooit op de Evenaar in Almere-Buiten in de enorme middenberm zijn gepoot; dat maakt het blauwe vlak een flat en de witteen rode streep, de contouren van een dak..... Mooi! Veertiende deelnemer Wat een lelijk ding... deze is dus wel gelijk naar boven verhuisd en hoewel ik van de kleuren en van volheid houd, vond ik dit een onaf schilderij, slordige indruk, er was weinig ambachtelijkheid in voelbaar, er zat weinig balans in. Maak dan gewoon een abstract werk.. Vijftiende deelnemer Van het schilderij dat ik nu in huis heb weet ik niet hoe de maker heet. Ik zie zonnebloemen . De gele kleur is in schril contrast met zijn omgeving. Tevens zie ik rechthoekige blokken, welke ik duid als gebouwen. Dit alleen omdat ik de behoefte heb om te duiden. Misschien zijn het wel potjes of vazen. Het felle geel vind ik boeiend. De kleuren er omheen geven het geheel iets sombers. Deze zonnebloemen waren voor mij niet zonnig genoeg. Zestiende deelnemer Het is een contrast tussen landschap en stedenbouw waarbij de natuur overheerst. Er lijkt een duidelijke voorkeur te zijn voor het landelijke. De bloemen hebben stralende kleuren en zijn op de voorgrond geplaatst. De figuratieve stad staat op de achtergrond. De kleuren zijn prachtig afgestemd met elkaar. Achttiende deelnemer De titel doet denken aan iets van Van Gogh. Maar dan veel ruwer en rui-
ger geschilderd, waar wij helaas toch niet erg vrolijk van werden. Twintigste deelnemer De “Zonnebloemen” vind ik meer een vorm van huisvlijt, wat dat ook beter kan blijven. Maar, de maker heeft er ongetwijfeld plezier aan beleefd en dat is ook veel waard, nietwaar. Je wilde het gevoel van jouw publiek weten, dus dat geef ik dan ook maar.
Lucette Tros Opengeknoopt www.lucettetros.nl
REACTIES OP HET WERK VAN LUCETTE TROS Zesde deelnemer Spannend om iets open te maken wat je een maand aan de muur gaat hangen en waarvan je niet weet of het bij je smaak past of überhaupt bij je interieur. Mijn eerste reactie toen het tevoorschijn kwam was: pff gelukkig, iets wat ik kan identificeren. Je ziet gelijk wat het is: een stilleven, een spijkerbroek, mijn favoriete kledingstuk. Die mag wel een maand mijn Ghanese maskers aan de muur vervangen. Ik had hem wel gelijk verkeerd om op willen hangen maar het haakje zat toch echt aan de, voor mijn gevoel, ‘verkeerde kant’. In omgedraaide vorm kon ik me ineens niet meer zo goed voorstellen hoe die broek (of rok) dan precies had gehangen en naar welk deel van het kledingstuk ik nou keek. Is het toch de sluiting of is het de broekzak die is open geknoopt? Ik werd nieuwsgierig naar de broek die er model voor had ‘gestaan’ en hoe die broek dan lag. Over een stoel? Had iemand hem aan en was die persoon gaan liggen? Of ligt ie zo opgevouwen in de kast? Ik heb in de loop van de maand ook niet zoiets gehad van: oh, nou zie ik het, het zit zo! In dat opzicht is iets vrij simpels toch mysterieus. De kleuren vind ik mooi en realistisch. Het is gedetailleerd geschilderd, goed met schaduwen gewerkt. Knap. Ik hou wel van herkenbaar. Bij mijn huis en persoonlijke smaak past het werk niet echt, dus ik zou het niet zelf uitkiezen om langdurig aan de muur te hangen, maar zo voor een maand vond ik het leuk om eens naar iets anders te kijken. Iets verrassends wat normaal hier eigenlijk nooit binnen zou hangen. Het werk wende snel, het was niet zo dat ik steeds nieuwe dingen ontdekte. Wat de kunstenaar heeft willen zeggen? Misschien dat in de eenvoudigste dingen nog iets aparts schuilt, iets wat de moeite waard is om te vereeuwigen.
Zevende deelnemer Het tweede kunstwerk is van Lucette Tros : Opengeknoopt. Eerste reactie, prachtig geschilderd! Realistisch, gedetailleerd en met een mooie lijst , geeft nog meer diepte. Het kunstwerk roept wel vragen op! Waarom opengeknoopt? Laat je fantasie maar gaan...... Voor ons een donker schilderij, minder passend in ons interieur. Maar fantastisch gedaan, met weinig verschillende kleuren , zo echt en sprekend. Achtste deelnemer Commentaar op de spijkerbroek: Knap geschilderd. Discussie of het nu een heren of een dames broek betreft. Contrast beperkt. Schilderij trekt niet erg de aandacht. Negende deelnemer Het schilderij van de maand april is “opengeknoopt”. Allereerst is veruit het grappigste dat we de hele maand het schilderij ondersteboven hadden hangen. Pas toen de draai had plaatsgevonden en hij in het nieuwe huis werd opgehangen zag ik dat wij hem andersom hadden hangen. Eerlijk gezegd vond ik hem bij ons mooier hangen :-) Het is dus een jeans die knopen als sluiting heeft en open voor je ligt. Hoewel het misschien feitelijk als een saai schilderij gezien kan worden vonden wij deze veruit het meest prettige en fraaiste schillderij tot nog toe. Het is ook de eerste waarvan wij zeggen “ja die mag wel aan de muur blijven hangen”. (maar waarschijnlijk permanent ondersteboven). Het heeft, waarschijnlijk doordat het een jeans is, een jeugdige uitstraling, het is goed gedetaileerd geschilderd en dat is iets dat wij waarderen. Het onderwerp is origineel, de lijstkeuze (boxframe) past er goed bij, de lichtval is goed, kortom een schot in de roos. De hoeveelheid tekst van de beoordeling is misschien wat weinig maar
we kunnen er weinig meer van maken. Het is gewoon goed. Tiende deelnemer Spijkerbroek: mooi, vernunftig. Stond goed in huis. Fris, technisch leuk. Misschien wel leukste schilderij tot nu toe. Zo vonden de kinderen zeker en wij ook. Erg realistisch voor ons. Onze schilderijen zijn doorgaans abstracter. Maar het was zeker een goede maand … Het is een realistisch geschilderd opengeknoopte spijkerbroek. Wij hebben veel reacties gekregen van “die zou ik thuis wel ophangen. Hij is leuk.” De blauwe kleuren spreken iedereen wel aan. Het is niet zozeer een schilderij dat emoties oproept. Hij is ‘gewoon’ leuk. De zwarte lijst paste er goed bij. Omdat het onderwerp zo alledaags is, vinden wij hem niet zo spannend. Door wellicht een grovere schilderstijl zou het spannender/sprekender zijn geweest. Elfde deelnemer Onduidelijk waarom het schilderij zo opgehangen moest worden, voegde m.i. niks toe aan de beleving. Object was goed geschilderd met veel detail en mooie lichtval. Helaas geen schilderij dat past bij onze stijl. Twaalfde deelnemer Kleuren zijn mooi duidelijk lijkt echt op spijkerstof. Zwarte lijst combineert ook goed met schilderij. Het schilderij kan op verschillende manieren hangen mijns inziens. Geen persoonlijke voorkeur hiervoor. Dertiende deelnemer Schilderij Spijkerbroek. Apart; we moeten het schilderij omgekeerd ophangen. Kun je nagaan hoe we voorgeprogrammeerd zijn! Eigenlijk vinden we het feit dat ‘ie op de kop moet hangen, het meest interessante aan het schilderij. Netjes geschilderd, mooi gedetailleerd, maar boeien doet het ons niet. Is het de kleur, is het het prominente beeld van een
open spijkerbroek, de grote knoop? Geen idee, we lopen er langs, hebben moeite om er iets positiefs over te zeggen. Kortom, we storen ons aan het schilderij en het verdwijnt al na een paar dagen naar de achterkamer. We worden er niet vrolijk van, om het maar netjes uit te drukken. Met z’n allen hunkeren we naar een mooi schilderij aan onze muur! Veertiende deelnemer De jeans die we nu hebben, weten we niet hoe te hangen en wat ervan te vinden, meer erotisch bedoeld, maar minder erotisch overkomend. een beetje jammer.. Zestiende deelnemer Een schilderij van een jeans. De sluiting is van knopen.
Truus Kranenveldt Singing the blues www.artnivo.nl
REACTIES OP HET WERK VAN TRUUS KRANEVELDT Drieëntwintigste deelnemer We moesten in eerste instantie even wennen aan de overwegend blauwe kleuren van het schilderij. Zeker in een ruimte waarin heel weinig blauw aanwezig is. Maar daar hadden we weinig tijd voor nodig. Het hing op een goede plaats en de kleur paste eigenlijk heel goed in ons interieur. Blauw is een afstandelijke, koele kleur. In het abstracte kunstwerk is echter van alles te ontdekken en dat maakt juist dat dit schilderij niet afstandelijk en koel is. Een weg die leidt naar… een heftige golf… schuimkoppen… Het is leuk om naar dit schilderij te kijken of zoals mijn zoon pakkend zei: “Je wordt blij als je ernaar kijkt.” We namen afscheid van het kunstwerk, jammer. Maar we voelen een brandende nieuwsgierigheid naar wat er komen gaat. Vierentwintigste deelnemer Bij een abstract schilderij willen mensen wel eens vragen wat het nou voorstelt. Dan zegt de kunstenaar ‘het is wat het is’. Hoewel dit antwoord correct is, is het meestal te abstract voor de aanschouwer. Daarom vergelijk ik abstracte kunst met instrumentale muziek. Geen mens die zich ooit af vraagt waar het liedje over gaat omdat er geen tekst bij zit. Het schilderij van Truus Kranenveld is zo’n deuntje dat vanaf het moment dat je het hoort in je hoofd blijft rondzingen. Het bruist van energie, vrolijk en fris, en was vanaf helemaal op zijn plaats in ons gezin. Met stip op één in de top veertig. Eerste deelnemer Blauw, blauw, wild, woest. Dat is het eerste wat in je opkomt, als je dit werk ziet. Een vierkant met allerlei tinten blauw, wat groen, en een verticale, bijna diagonale stroom wit (en als je wat beter kijkt ook een paar streekjes geel en roze). Een heel expressief werk, door de felle kleuren en de manier waarop het
geschilderd is, korte streken met een paletmes. Je gaat je voorstellen hoe de schilder heeft gewerkt, met grote heftigheid. Spannend. Het is een abstract werk, maar door het wit, dat de aandacht vraagt, komt er toch een voorstelling. Je ogen volgen die lijn en daardoor zie je een wilde stroom, het zou een woeste waterval kunnen zijn, die zich van een blauwe berg stort. Er spreekt veel energie uit en dat spreekt ons wel aan: het geeft daardoor ook energie. Tweede deelnemer Zo te zien had Truus geen last van de Blues toen ze dit abstracte doek schilderde. Het plezier spat van het blauwe doek af! Ook op de website van Truus stralen de uitbundige kleuren je tegemoet. Derde deelnemer Voor wie van verf houdt en van blauw. In mijn geval is aan beide voorwaarden voldaan. Maar ik ben ook gek op de dikke verflaag van een heel lang gebruikt palet. Of op de half weggewassen verfstromen in een spoelbak. Hiervan maak ik zelfs af en toe een foto. Zoals je dat van een mooie winterlucht doet. Verf, fantasievolle kleureffecten op een zinken ondergrond. Wordt hier het toeval betrapt op schoonheid, vraag ik mij af. En geldt dat dan ook voor dit schilderij? Vierde deelnemer De blauwe kleuren met wit zijn op zich mooi, maar de compositie doet mij helemaal niets. Ik kan mij er geen enkele voorstelling bij maken en het boeit mij niet echt. Ik kan er niets zinnigs over zeggen. Zesde deelnemer Door vakantieperikelen heb ik dit doek maar zeer kort in bezit gehad. Ik denk een doek waar je in moet groeien en waar ik de tijd niet voor had.
In eerste instantie vond ik het gewoon een mengeling van veel kleuren blauw en zag ik er niet veel in. Als ik mijn verbeelding wat laat gaan, zie ik er een weg in die naar een stad loopt, Chicago misschien aan Lake Michigan? Stad van de Blues! Erg abstract allemaal. Ik heb daar niet zo veel kijk op. Zevende deelnemer Het is een vrolijk schilderij,mooie heldere frisse kleuren. Wat is het? Een ijskristal? Een waterval,een gletsjer? Ik ben er nog steeds niet achter....... Het past niet in mijn interieur , of toch.... Met de verjaardag van mijn zoon, blauwe vlaggen, blauw gele ballonnen, werd het niet Singing the Blues, maar Singing his Birthday! Toch nog een passend plaatje! Achtste deelnemer Een fris abstract. Zal perfect passen in een modern strak interieur. De contrasten met het beperkt groen en het ruim aanwezige wit maken het geheel tot een sprankelend geheel. Past zeker bij de titel. Negende deelnemer - Het is een abstract werk dat uit vele blauwvariaties, groen en wit bestaat. De vegen en stroken verf lijken op het eerste gezicht zonder vast patroon en met een plamuurmes aangebracht te zijn. Door het ontbreken van een duidelijk aanwezig figuur of voorstelling kun je er naar hartenlust mentaal mee aan de slag. Iedere persoonlijke beoordeling van dit schilderij kan daarom voor Psychologen als een Rorschach test gezien worden. - ikzelf zie er een Gletscher in tegen de helling van een blauwe berg. Het groen bovenin is een weide en de gletscher waaiert onderaan de berg breder uit. - T. ziet er een waterval in of een rivier. Op een ander moment lijkt het voor haar aan de bovenzijde als het ware open te spatten als een soort
explosie. - M. ziet er een skischans in waarbij er tijdens de afdaling ook nog obstakels zijn die de skiër moet ontwijken. Ook is het voor haar een schaatsbaan. Het kleurgebruik en dan met name de 50 tinten blauw (!) wordt door ons alle drie als bijzonder fraai ervaren en geven het schilderij een positief gevoel. Uiteindelijk blijft er een abstract schilderij over dat ons wel kan bekoren. Tiende deelnemer Het is een abstract schilderij. Diverse voorstellingen zijn er al voor bedacht: het is een pad in de sneeuw, het is de kop van een kalf, het is een metropool van bovenaf gezien. Afijn, je kunt je fantasie helemaal los laten op dit schilderij en dat maakt het in onze ogen ook een goede abstract. Ook van bezoekers krijgen wij heel positieve reacties, eigenlijk zegt iedereen dat het beeld een blij gevoel geeft. Waarom ga je je dan afvragen… Het kleurgebruik vinden wij prachtig en ook de verftechniek (een paletmes i.p.v. een kwast?) brengt spanning in het schilderij. Door de kleuren doet het ook heel Hollands aan. Het zijn frisse kleuren en hier een daar een verrassend fel tintje in al het blauw Wij raken er niet op uitgekeken en vinden dit het beste schilderij uit de gehele carrousel. Het was het wachten waard!
Stefan Damman I see www.stefandamman.nl
REACTIES OP HET WERK VAN Stefan Damman Derde deelnemer Een fotorealistisch geschilderd oog aangebracht op achtergrond die op decoratieve wijze is bewerkt. Bitumen, betonzand en metallic acrylverf zijn de in het oog springende bestanddelen van deze ‘mixed media’. Het is een schilderij dat zich, in het midden van de woonkamer hangend, op eigenaardige wijze voegt in de door ons opgeroepen kerstsfeer, warmbruin en glimmend. Wel mooi, vindt onze zoon. Het doek wordt veelbesproken. Van wie is het silhouet in de zonverlichte kamer dat in het oog wordt weerspiegelt? Is het kunst of is het kitsch? Een vriend van ons herkent hetzelfde beeld in een reclame-uiting van Prorail. Kennelijk heeft de schilder dit motief vaker gebruikt. Waarom? Het oog aan de hemel dacht ik toen ik het schilderij voor het eerst zag. Dit is de titel van een Science Fiction verhaal van Philip K. Dick dat ik ooit heb gelezen. Een groep personen maakt een wonderbaarlijke reis door totaal verschillende werkelijkheden nadat zij het slachtoffer zijn geworden van een ongeluk met een deeltjesversneller. Achteraf blijkt dat het ongeluk samensmelting van geesten tot gevolg heeft gehad en dat iedere afzonderlijke werkelijkheid het geestesproduct is van een lid van het gezelschap. Ik kan zien wat jij ziet. Hierin is vast een metafoor voor de schilderkunst te vinden. Maar misschien refereert Stefan Damman met ieder geschilderd oog aan de lyrics van the Alan Parson’s Project:” I’m the eye in the sky…I can read your mind”. Wie zal het zeggen? Alles is: ‘in the eye of the beholder…’ Vierde deelnemer Het schilderij oogt prettig en is mooi van kleuren en vorm. Het kunstwerk hing bij ons aan de wand in de eetkamer, waarbij het oog mij aanstaarde. Het oog vind ik bijzonder knap geschilderd, levensecht! Het is een vriendelijk oog, dat niet een gevoel geeft dat je bespied wordt, integendeel. Wat aan de echtheid van het oog bijdraagt is de reflectie van het raam, het daglicht. Het zou inderdaad de reflectie van ons achterraam kunnen zijn.
De kleuren vind ik mooi en gaan ook mooi in elkaar over. Het zand met de goud glinstering rond het oog geeft het oog diepte, wat ook weer bijdraagt aan de echtheid. Toch hebben de glinsterkorreltjes iets kitscherigs over zich. Ik twijfel daar een beetje over. Al met al een mooi schilderij! Vijfde deelnemer voor het eerst kregen we reacties op ons geleende schilderij, in eerste instantie vonden de kinderen het vooral heel eng, maar later vonden ze het toch erg mooi. Ook van anderen kregen we complimenten over dit schilderij. Erg mooi gemaakt dit oog! Zesde deelnemer De eerste keer dat ik het schilderij zag vond ik het gelijk een aantrekkelijke compositie. De kleuren, het reliëf, het indringende oog, heel sprekend. Ik vond het oog zo reëel, zo intens, erg mooi. Je probeert je een voorstelling te maken van het gezicht dat erbij hoort en dat is nog lastig omdat dit weer niet strookt met de werkelijkheid. Het zou een mooi beschilderd gezicht kunnen zijn voor een speciale gelegenheid of juist een sprookjesachtig figuur. De film Avatar kwam in me op. Een mooi gebalanceerd doek. Er is geschilderd met reliëf en dat geeft het geheel een extra dimensie. Wat ik ook erg op vond vallen was de spiegeling van (ik denk) een raam in het oog. Erg knap gedaan. Wel grappig was dat ik, nadat ik het schilderij een maand had mogen bewonderen, op station Muziekwijk een reclameposter tegen kwam die heel erg veel overeenkomsten met dit schilderij had. Weliswaar geen reliëf en met andere kleuren en minder sprekend maar onmiskenbaar was er een sterke gelijkenis. Zevende deelnemer De hele maand heb ik in mijn eigen huis gevoeld alsof ik werd bespied en nagekeken, in mijn keuken , woonkamer en in mijn leven. Was het nu echt? Het daagde mij uit,was het onprettig? Nee, zeker niet! We vonden het allemaal een prachtig schilderij, we hadden zelfs een discussie of het
oog wel echt geschilderd was of een foto. Zo mooi gemaakt , zeker met het reliëf. We zijn er nog niet over uit: Een oog van ..... een reptiel, een boom, een.....? Achtste deelnemer Het kunstwerk I see leidt tot positieve reacties. Het oog springt er mede door de ruwe structuur van de rest en de harmonische rustige aardkleuren helemaal uit. Het oog zelf is ook met veel zorg en oog voor detail gemaakt. Prima werk. Het oog blijft je wel aankijken, maar gelukkig hangt het boven de bank, dus dan voelen we ons niet continu bekeken. Negende deelnemer Het eerste dat opvalt is het reliëf dat erin verwerkt is en het gebruik van zand. Het oog is zeer gedetailleerd geschilderd in een kleurrijke achtergrond. Bijzonder knap is de lichtreflectie van een raam o.i.d op de retina, en de tekening van de retina zelf, het maakt het zeer realistisch. De achtergrond wordt ook wel beschreven als een landkaart waarop de grondsoorten worden aangeduid. Ook wordt de achtergrond beschreven als een drakenhuid. Het zand, de kleuren en de abstractheid van de achtergrond dwingen de kijker naar het oog dat haast alziend naar je terug kijkt. Het schilderij volgt je als je passeert wat een soort “big brother is watching you” gevoel geeft. Het heeft haast voyeuristische trekjes en het oog trekt vele keren per dag bij alle aanwezigen de aandacht. Het is ook door visite en iedereen het meest besproken en beoordeelde schilderij tot dusver. De meningen over de gebruikte techniek zijn unaniem positief. De kunde en het vakmanschap alsmede de originaliteit worden door iedereen bewonderd. Het gevoel dat het oproept verdeelt de groep daarna in twee kampen. de een vind het geweldig en de ander afschrikwekkend en te confronterend. Het is zeerzeker mysterieus en geheimzinnig. Ik vind het persoonlijk het mooiste schilderij in de reeks tot nu toe.
Tiende deelnemer Noemden we het gouden oog. Leek net alsof een reus een gaatje in de muur had geboord en naar ons keek. We waren de helft van augustus met vakantie, maar dat was niet erg. De kinderen en ook wij vonden het schilderij wel superinteressant gemaakt. Allerhande technieken en materialen kwamen erin naar voren en hij knalde er mooi uit. Goud, bruin, brons, zand, reliëf en dan dat hele grote oog. Elfde deelnemer Op zich een mooi schilderij wat erg mooi gemaakt is. We kregen hem een week eerder daar de vorige eigenaar hem kwijt wilde. Ikzelf vond hem een beetje eng. Ik vond hem sciencefiction achtig. Onze bezoekers kijken altijd met ons mee naar de schilderijen.Deze kwam er zo’n beetje als beste uit.Ik vind het niet erg als ik hem moet inwisselen. Ben benieuwd wat we weer krijgen. Twaalfde deelnemer Ik vond het schilderij eerlijk gezegd niet prettig om naar te kijken. Indringend. Dertiende deelnemer Eerste reactie: wat indringend, zo’n groot oog, maar naarmate het schilderij langer hangt, worden we er allemaal steeds meer fan van. Jammer trouwens dat Marian het schilderij een week te laat kwam brengen; hadden er graag nog wat langer van genoten uiteindelijk. Het oog volgt je, waar je ook bent in de woonkamer. Het schijnsel van onze ramen reflecteert in het oog, lijkt het, maar het is zo geschilderd...... Prachtig! Vooral de structuur zorgt ervoor dat het licht steeds op een andere manier op het schilderij valt; het lijkt alsof het schilderij lééft! Alsof het oog zelf zijn gemoedstoestand bepaalt. Wonderlijk. Dit schilderij zorgt voor discussie, maar vooral in positieve zin. Grappig om te zien hoe iedereen náár het schilderij toegaat. Er wordt niet alleen op afstand gekeken, ook van dichtbij wordt het schilderij grondig
geïnspecteerd. Leuk, die bedrijvigheid die het teweeg brengt! Vervelen doet het in ieder geval niet en de compositie is iets waar iedereen zich wel in kan vinden. Niets dan lof dus!
Sylvia Heerschop Skyline van Almere www.artnivo.nl Sylvia Heerschop is geboren in 1953 te Bussum, woont sinds 1982 in Almere. Ze komt uit een familie waar fotografie in het bloed zit. Haar leven lang loopt ze al met een fototoestel rond maar de komst van de digitale fotografie is haar hobby haar werk geworden. Het is de speciale kijk op dingen die ze wil vast leggen en wil delen met anderen. Zij is twee maanden in Amerika geweest om stage te lopen bij Hedwig’s Images, een fotografe in Santa Cruz, Californie. “Daar heb ik o.a. Geleerd om mijn eigen gevoel te volgen en eigenwijs te mogen zijn wat compositie betreft” volgens Heerschop. Het thema “oud” wordt vaak gebruikt door Heerschop, ze wil laten zien dat oud ook heel mooi kan zijn. Het thema “architectuur” komt ook heel vaak terug in haar werk. Almere is daar heel geschikt voor. Voor het boek met de architectuur stadswandelingen, verkrijgbaar bij de VVV, heeft Heerschop veel foto’s aangeleverd. Door Almeerse bedrijven, gebouwen en woningen op artistieke wijze te vastleggen creëert Heerschop een meerwaarde in haar fotografie. Zij draagt Almere een warm hart toe en is trots op haar stad. Zo ook de skyline van Almere stad, die is aangeleverd voor de kunstcarrousel. Een van haar taken is momenteel het promoten van Almere. De foto’s zijn in beperkte oplagen verkrijgbaar en te verkrijgen tegen heel schappelijke prijzen. Haar werk moet aan de muur hangen en niet in de opslag blijven, het moet gezien worden is haar motto.
REACTIES OP HET WERK VAN SYLVIA HEERSCHOP Eenentwintigste deelnemer Eerste reactie: Hé, leuk een foto van de skyline van Almere. Toepasselijk. Mooi van kleur ook, dat blauw. Past goed bij ons interieur. Mag wel blijven hangen. Mijn tweede reactie: Zou ik dat zelf ook kunnen als fotograaf, zo’n avondopname van de skyline? Toch eens proberen. Reactie van partner: apart, die prominent aanwezige hoogspanningsmast. Maakt het beeld ook wat industrieel. Mag inderdaad blijven hangen. Benieuwd wat het volgende werk wordt, of dat net zo toepasselijk is. Tweeëntwintigste deelnemer Volgens mijn jongste zoon (7 jaar) is een foto geen kunst. Wel herkende hij direct de foto en kon ook aangeven waar de foto is genomen. Ikzelf vind de kleuren heel mooi: veel blauw en avondrode kleuren. Het water lijkt zo echt dat je de neiging hebt om het aan te raken en verwacht natte handen te krijgen. Ik had ook een trots gevoel over Almere toen ik deze foto voor het eerst zag. Heel Nederland mag Almere niets vinden, maar wij weten wel beter! Wil nog wel even vermelden dat het op de hoeken licht beschadigd is, dit was al zo toen Jan het kwam brengen. Nogmaals mooie foto, maar ik mis toch nog een beetje het werk van Wilhelm. Drieëntwintigste deelnemer Het kunstwerk is een foto van het “gezicht van Almere”. De foto laat een nachtelijk Almere vanaf het water zien. Een vlakke waterspiegel met weerspiegelde lichtjes van de stad. De foto is een mooie foto, zeker als je naar de belichting en compositie kijkt, maar ik mis de “klik”.
Vierentwintigste deelnemer Het jonge Almere kan mooi zijn, en haar skyline krijgt steeds meer persoonlijkheid. Maar als ik de A6 verlaat bij de afslag Almere Haven en aanschouw hoe de maagd Almere (vergeleken met ouwe taart Amsterdam) haar jeugdige schoonheid ligt te spiegelen in het weerwater dan denk ik: ‘Wie heeft verdomme ooit besloten om daar een hoogspanningsmast neer te zetten?’ Als het ooit weer beter gaat met de economie moet van het eerste geld dat verdiend wordt een ondergrondse hoogspanningskabel aangelegd worden. Helaas is de foto geen aanklacht wegens horizonvervuiling. En door de enorme beeldcultuur van tegenwoordig is een foto als deze snel gedegradeerd tot een cliché. Een must voor iedere beginnende fotograaf. Om daarna snel weg te gooien en nooit meer naar om te kijken zodat de fotograaf verder kan stijgen naar meer originele beelden. Als je dan zo’n beeld ook nog verheft tot ‘kunst’ door het te laten afdrukken op schildercanvas, dan ben je wat mij betreft over de grens van wat kitsch is . En kitsch is kitsch, tenzij het überkitsch is, want dat is zo lelijk dat het weer mooi is. Helaas is dat hier wat mij betreft dus niet het geval omdat mijn trots op Almere hiervoor te groot is. En natuurlijk zijn ze mooi, al die verschillende lichtjes in het donker. Dat is het vuurwerk op oudejaarsavond ook, maar daar heeft nog nooit een kunstrecensent een woord aan besteed. Almere verdient beter. En gelukkig kan Sylvia Heerschop ook beter. Maar dit is haar artistieke miskleun, ontstaan in een dertigste seconde van zwakheid. Het is haar vergeven, de intentie was goed. Eerste deelnemer Een foto op doek. O.K., dat hadden we nog niet vaak gezien. Wat erop te zien is wel. Het onderwerp is meteen duidelijk: Almere at night. En gefotografeerd, zoals een stad ‘ verkocht’ wordt op toeristische ansichtkaarten: avondlicht, mooie lucht, een oplichtende stad in de verte, reflecties in het water.
Mooie foto, maar ..... dit kennen we al. We willen graag verrast worden, iets zien wat we nog niet eerder zo zagen. De Almeerse VVV zal er zeker blij mee zijn: de foto verdient een plaats daar aan de muur. Kijk! Deze metropool! Aan het water! Tweede deelnemer Dit keer iets heel anders ... een foto van de skyline van Almere. Tikkie kitsch met zo’n zonsondergang maar dat heeft toch ook wel weer wat. De hoogspanningsmast heeft weer een ontnuchterend effect op de glamour van de skyscrapers en het grote water van ónze stad’. Derde deelnemer Ja, de skyline van onze stad. Inmiddels steeds vaker in de media. De zichtbare contouren van onze Almeerse identiteit. Niet een voorstelling die ik zelf graag aan de muur heb. Maar er zijn heel veel medelanders die ik dit beeld gun. Al was het om de bestaande vooroordelen over Almere te bekrachtigen dan wel te logenstraffen. Vierde deelnemer Mooie foto! Mooie compositie, waarbij de het mij opvalt dat de elektriciteitsmast met kabels het beeld niet verstoort maar versterkt. Mooie kleuren, goede belichting en prachtige schittering in het water. Het enige wat ik jammer vind is dat de foto op canvas is afgedrukt. De foto ziet er digitaal op het beeldscherm veel mooier uit dan op canvasdoek. Op halfmat of enigszins glanzend fotopapier denk ik dat de foto veel meer zal spreken dan canvas dat het beeld lijkt uit te doven. Vijfde deelnemer Wij hebben de skyline al een tijdje hangen, dus voldoende tijd om een beoordeling te geven. Een van de mooiste werken die we gekregen hebben via de kunstkring
Het onderwerp spreekt ons aan, mooie kleuren en licht. Zesde deelnemer In Almere wil je niet dood gevonden worden, roepen veel van mijn Amsterdamse collega’s. Deze foto laat zien dat Almere ook heel mooi kan zijn. Krachtige compositie van een moderne, florerende stad aan het kalme Weerwater. Mooie kleuren ook. Stad en natuur komen zo prachtig samen. Ik denk dat dat ook de bedoeling is van de kunstenaar, laten zien dat Almere een mooie plek is om te wonen. Zevende deelnemer Een promotiefoto van Almere, daar kunnen wij als Almeerder mee showen! Bijna net zo herkenbaar, als de skyline van New York , Parijs of Londen, ja Almere mag er zijn! Een prachtig kleurenspel, de weerspiegeling is uniek in zijn kleuren, anders als het origineel evenbeeld! De compositie is genomen, niet zoals ‘t hoort, de horizon is in het midden! Is dat de eigenwijsheid van de kunstenaar? Hiermee laat ze het toch zien dat ‘t mogelijk is, met een schitterend resultaat! Achtste deelnemer Prachtige foto, vooral de speling tussen de blauwe en gele kleuren. De weerspiegeling in het water maakt het geheel wat speelser. Deze nachtfoto maakt de skyline van Almere imposanter en interessanter.
Myriam Weisz www.myriamweisz.com
REACTIES OP HET WERK VAN MYRIAM WEISZ Vijfde deelnemer Wij vonden het schilderij duidelijke uitstraling hebben en mooi weer gegeven. Maar de sfeer die wij in het schilderij proeven is niet prettig. Beetje lugubere uitstraling. Zesde deelnemer Qua kleurencompositie past het in mijn huiskamer en het schilderij straalt rust uit. Ik vond het daarom direct wel een prettig schilderij om aan de muur te hebben hangen. Het is een verlaten, beetje troosteloos typisch Nederlands landschap in het late najaar, ik denk ergens op de hei. De eenzame bouwkeet lijkt uit te kijken op een vennetje. Het is realistisch, beetje klassiek geschilderd. De bomen staan er een beetje spookachtig bij maar geven daardoor wel wat contrast aan het geheel wat verder qua kleuren de tijd en de sfeer van het jaar goed weergeeft en een goed geheel vormt. Het doet me denken aan lange wandeltochten door de natuur waar ik erg van hou en dan op dit soort verlaten plekjes terecht komen. Vragen die het schilderij oproept: Wat zou die bouwkeet daar doen? Wordt er hier gewerkt aan de opbouw van de natuur of gaan de werkzaamheden ten koste van de schoonheid van het landschap? Of staat dat ding er al heel lang en wordt het langzaam één met de omgeving? Zevende deelnemer Toen ik het schilderij ophaalde, kreeg ik al een indruk, zonder hem gezien te hebben, door de reacties van mijn voorgangers, dat dit schilderij een vrouwelijk schilderij zou zijn! En inderdaad binnen ons gezin was dit dan ook: de meningen verdeeld, de dames binnen ons huis vonden het schilderij mooi en de heren waren dit keer niet enthousiast. De dames vonden het schilderij warm van kleur en zelfs met verschillend lichtval veranderde de kleuren, veel licht erop werd het schilderij verfris-
send en werd het licht donkerder, werd het schilderij warm van kleur! Tja van mij mag het blijven hangen, maar van de jongens?????? Achtste deelnemer Beetje onwerkelijk impressionistisch landschap, dat een wat sombere geheimzinnige sfeer oproept maar toch ook weer niet depressief werkt. Al met al een interessant schilderij dat je uitnodigt om regelmatig naar te kijken. Niet gesigneerd? Negende deelnemer Het schilderij is van Myriam Weisz en heeft zo te zien geen titel. Het stelt een schaftkeet voor in een bos/park aan het eind van een zandpad. De eerste vraag die ik mezelf stelde is toen ik het ophing waarom iemand een lelijke schaftkeet zou willen schilderen in een bijna leeg gekapt bos. Het gevoel dat ik erbij krijg is dat de houthakkers bijna klaar met hun werk zijn. Er moeten nog slechts 5 berkjes om en dan is de klus geklaard. De toon is ietwat somber, alsof die zelfde houthakkers zichzelf nu pas realiseren welke ravage ze hebben aangericht en dat door de leegkap een soort Armageddon ontstaat. Het is wat ruw en grof geschilderd en komt pas om een afstand van 4 meter of meer tot zijn recht. Toch is deze stijl niet hinderlijk en hoewel het weinig details prijs geeft is de sfeer uitstraling goed. Het grappige vind ik het kleine bordje rechts op de achtergrond. Het is alsof het het einde van de weg of zelfs de bewoonde wereld aangeeft. Er zou iets op kunnen staan van: “You’re now entering The Twillight Zone”. Al met al heeft het ons geen moment gestoord aan de muur en kregen we ook van bezoek positieve reacties. We zouden het waarschijnlijk zelf niet aanschaffen maar we hebben het graag een maandje onderdak geboden. Het is een schilderij waarover je wel met anderen gaat praten.
Tiende deelnemer Pipowagen/jachthut. Veel discussie over gehad. Volwassenen hadden het over pipowagen, kinderen meer over woonwagen. Veel discussie over de bomen gehad en over perspectief (“waarom stat die wagen zo in het midden”). Als je beter kijkt, komt het er allemaal een beetje zieliger uit te zien. Het kan een jachthut op de hei zijn, maar die heeft toch geen brievenbus? Woont daar dan iemand? Een kluizenaar? Ondanks meer de herfstkleuren wel mooie kleuren voor het licht op de hei geschilderd. Elfde deelnemer Prachtig schilderij met heel aansprekende kleuren die perfect in ons huis gepast zou hebben. Het landschap met de enkele rij berken sprak ons zeer aan. Jammer dat de wagen het beeld verstoorde en daardoor niet de perfecte kandidaat voor mijn muur geworden is. Twaalfde deelnemer Mooiste schilderij tot nu toe. Doet me denken aan een gebied in het Kromslootpark. Er zijn mooie kleuren gebruikt. Dertiende deelnemer Landschap. Ja, eindelijk een echt schilderachtig schilderij! Met trots hangt het een maand lang in de kamer en vinden we het reuze jammer dat we het weg moeten brengen. Mooie schildertechnieken, laag over laag, diepte, kleur. Het schilderij spreekt een bepaalde verwachting uit in een semi-realistische wereld, want wát doet die keet zo in het midden van het schilderij? En waarom zijn de bomen zo wit? Het schilderij heeft een hoog Fabeltjeskrant-gehalte; Bor de Wolf kan zó zijn snuit om de hoek steken, de keet is natuurlijk Het Praathuis en in de witte bomen woont Meneer de Uil. Fantastisch! Doet u mij maar een glaasje Grenadine alstublieft! Veertiende deelnemer Het kunstwerk van Myriam Weisz staat prachtig hier in huis en daar
krijgen we nog geen genoeg van. De gelaagdheid en diepte in het schilderij en de kleuren voegen iets toe. Wie woont erin de caravan en wil je er zelf wonen of diegeen ontmoeten? Leegheid die wel de goede aandacht trekt! Vijftiende deelnemer Ik wandel vaak over de hei . De sfeer van dit schilderij deed me daaraan denken. Echter met alle respect voor de maker, vind ik het niet erg boeiend . Ik ben geen deskundige maar ik ben van mening dat de voorgrond wel meer uitgewerkt kan worden. Nu blijft alles vaag en dat maakt het minder spannend. Daarbij zou ik de positie van de woonwagen niet in het centrum van het schilderij plaatsen. Zestiende deelnemer Wat een prachtig landschap, je zou er maar wonen! Een laantje van vijf berken bomen leiden naar: een gipsy wagon? De wagon lijkt bewoont, de deur staat uitnodigend open. Er is zelfs een naambord geplaatst. De wagon staat zo theatraal midden in het schilderij, daar moet iets te doen zijn.
Paul Knoflach www.paulknoflach.nl Dit abstracte schilderij (acryl op doek) toont een subtiele geometrische compositie. Ik heb een eenvoudige vormtaal van lijnen en heldere vlakken gehanteerd. Het wit speelt hierin een prominente rol. Er is een wereld te zien waarbinnen de beeldelementen elkaar voortdurend ondersteunen, aantrekken en afstoten. Dit houdt in dat er binnen dit werk geen bepalende beeldelementen zijn; alles is essentieel, wat impliceert dat niets essentieel is. Paul Knoflach, 2013
REACTIES OP HET WERK VAN PAUL KNOFLACH Elfde deelnemer Bij het uitpakken van het kunstwerk hadden we zoiets van jeetje. Het is een modern kunstwerk en niet echt onze stijl. We hadden en hebben nog steeds geen idee wat het kunstwerk ons wil vertellen. Nadat het een paar dagen hing, begon het te wennen. De kleuren vinden we erg prettig en springen er niet echt uit. Ik zelf begon het eigenlijk wel aardig te vinden. Onze bezoekers waren geen van allen erg enthousiast, maar sommigen vonden de lijst wel erg mooi. Na een week hoorde het bij ons huis terwijl het ons nog niets zei. Het hing er gewoon en viel niet te veel op. Ook na een maand zie ik er niks anders in dan een paar vlakken. Sorry voor de late reactie Ook na een maand zie ik nog steeds alleen wat vlakken. Dertiende deelnemer Ik was verrast om het schilderij te zien. Abstract, maar gelijk had ik het gevoel dat het geen willekeurig geplaatste en gekleurde vlakken waren. Dus de website bezocht om zo ‘opheldering’ te krijgen! Sterk geabstraheerde landschappen en op foto’s gebaseerde abstracte schilderijen. Al die informatie samen hebben mij en mijn gezin doen besluiten dat het schilderij eigenlijk een stereo-installatie is óf een stilleven van een woning in een landschap. Hoewel ik graag nog wat herkenbaars zie in een schilderij en bovendien erg van kleur houd, was ik erg verrast door de rust die het schilderij in onze kamer bracht. De kleuren, de harmonie van schilderij en lijst, de uitstraling van mijn woonkamer, het paste perfect bij elkaar! Een onverwacht genoegen dus eigenlijk. En, wat ons in het bijzonder verwonderde, we raakten niet uitgekeken op het schilderij.
Onafhankelijk van elkaar zagen we toch steeds weer nieuwe ‘dingen’. Ik heb mijn mening over ‘fantasieloze’ abstracte schilderijen moeten bijstellen en ben nu niet meer per definitie negatief! Goede ontwikkeling zou ik zeggen! Kom maar op met die abstracten en dank u wel meneer Knoflach! Veertiende deelnemer Het vorige werk was helemaal niet mijn stijl, zelfs op zolder had ik moeite er naar te kijken. De kleuren vlak en de vlakverdeling niet spannend. Sorry.... Zestiende deelnemer Een witte muur brengt dit schilderij tot leven. Een spel van vlakken en zelfs de lijst speelt mee. Het leven is mooi en heeft geen opsmuk nodig. Is er een weg terug naar de eenvoud. Mijn oog wordt getrokken naar het zwarte vlak. Beweegt het nu? Achttiende deelnemer Mede door de vakanties hebben wij dit werk niet erg lang aan de muur gehad. Ook doordat wij geen liefhebbers van abstracte kunst zijn, kan ik niet een objectief oordeel geven. Eenentwintigste deelnemer Een abstract stuk met gekleurde vlakken in een houten lijst. Tinten blauw en zwart. L. vindt hem niets \zeggend en niet inspirerend. Mij spreekt hij wel aan. Strak maar intrigerend. Hoe is die vlakverdeling? Niet erg regelmatig. En dunne lijntjes er tussen. Heel precies gemaakt. Wel iets waar ik een tijd naar kan kijken. Als dat eenmaal gedaan is hoeft het ook niet veel langer te blijven hangen, maar voor een aantal weken zeker een leuk en interessant stuk.
Kunst Carrousel Literatuurwijk is een kunstproject naar een idee van Hein Walter
Kunst Carrousel Literatuurwijk werd mogelijk dankzij subsidie van de Gemeente Almere, Gebiedskantoor Almere Stad West
Kunst Carrousel Literatuurwijk is een project van Stichting De Zijderups Tentoonstelling jan/april 2013 bij De Muren van Archipel, Poëziestraat 360, Almere Literatuurwijk
Organisatie: Hein Walter
2012 / 2013