11 JAARGANG 13 DECEMBER 2014

11

JAARGANG 13 DECEMBER 2014

Linda Nijmeijer ‘The Voice of Gramsbergen’ De Vechtezomp, historie herleeft Gerard Kleinjans, 350 km skeeleren binnen 24 uur Gert Gossen ‘de deurenkoning’ Dick Grootoonk, reislustige huisarts He t

b l a d

vá n ,

vóór

e n

dóór

G r a m s b e rge r s

door

Kerst... Als ik dit begin december schrijf, is het buiten

voelen. Het is goed, als je aan de goede kant van

grijs, grauw en koud. Na een jaar met over het al-

de streep staat, om de komende feestdagen (maar

gemeen mooi weer, is dat even flink wennen. De

ook de andere dagen), aandacht te besteden aan

beuk voor de kerk heeft bijna al zijn blad verloren,

mensen die het moeilijk hebben.

een teken dat de winter is begonnen. Een kale

door Jan Maarten de Ruiter

boom blijft over, een boom die niet meer zo opval-

Het valt mij op dat we in Nederland de laatste

lend aanwezig is als in de zomer. Zaterdag krijgt

jaren op steeds grotere schaal ons medeleven be-

hij ook nog gezelschap van een geheel groene

tonen, vaak in aanwezigheid van de media. Als

collega. En alsof dat nog niet genoeg concurentie

slachtoffers van de vliegramp in Oekraïne terugke-

is, versieren ze deze spar ook nog met lichtjes en

ren, staan duizenden mensen langs de kant van de

grote ballen. Ballen die dit jaar geschilderd zijn

weg. En bij Alpe d’HuZes tonen wij massaal ons

door bewoners van ‘t Welgelegen en Het Weerdje.

medeleven met de mensen die strijden, of gestre-

Nu Sint met zijn Pieten weer naar het warme

den hebben tegen kanker. En dat is goed. Maar

Spanje zijn vertrokken, begint bij ons de voorbe-

het is ook goed om persoonlijk en zonder aan-

reiding op de Kerst.

dacht van tv of krant, om te kijken naar mensen in je eigen straat of omgeving. Dus besteed juist in

Kerst is het feest van nieuw Licht, bezinning, ge-

deze decembermaand aandacht aan mensen die

zelligheid en lekker eten. Dat geldt voor de mees-

het moeilijk hebben. Stuur een kaartje, een bloe-

ten van ons, maar er zijn ook veel mensen voor wie

metje of breng eens een bezoekje!

het moeilijke dagen zijn. Omdat ze ernstig ziek zijn, een dierbare hebben verloren, of zich erg eenzaam

COLOFON

BIJZONDeREACTiVIteiTEnBIJZONDeRE

Coverfoto: Gerrit Brink

2

Eerste Pyjamarun 27 DECEMBER

Uitgave: Stichting ‘De Groene Gramsberger’ Verschijnt 11x per jaar Niets uit deze uitgave mag worden gebruikt en/of openbaar gemaakt dmv druk, kopie of op welke wijze dan ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van het bestuur

Bestuur: Dionne Matel-Hakkers, Margriet Mulderter Haar, Janette Nijmeijer-Reinders, Geesje Veurink- Wilting, Jan Maarten de Ruiter, Henk Snijders en Henk te Velthuis Het bestuur behoudt zich het recht voor om ingezonden stukken aan te passen, cq in te korten

Ingezonden stukken en suggesties kunt u sturen naar Redactieadres: Janette Nijmeijer-Reinders, het redactieadres of aanleveren als Word-document Hardenbergerweg 20, 7778 HP Loozen via e-mail: [email protected] (0524) 56 29 22

Ik wens iedereen fijne dagen.

A

lle hardlopers en wandelaars met gezonde spieren, een gulle lach en vooral het hart op de goede plek, kunnen 27 december aankruisen in hun agenda. Dan start ‘s morgens om 09.00 uur, onder het motto ‘Alles voor ALS’, de eerste 1-uurs Pyjamarun in Gramsbergen. De bedoeling is om met zoveel mogelijk mensen zoveel mogelijk geld binnen te ‘lopen’, voor onderzoek naar de, nu nog, ongeneeslijke spierziekte ALS. De start is bij het Glazen Huis, in café the Alley. Daar hebben zich drie inwoners voor enkele dagen opgesloten, om 24 uur per dag plaatjes te draaien voor dit goede doel. Dan is het voor ons maar een kleinigheid om één uurtje te rennen of te wandelen, om met deze Pyjamarun het ‘Alles voor ALS’-project, een geweldige boost te geven! Deelname kost maar 10 euro, die volledig naar het goede doel gaat. Na afloop is er voor iedere deelnemer een ontbijtje. Maar er is één voorwaarde: alleen voor deelnemers in pyjama is toegang tot het startvak. Voor degene met de origineelste uitdossing is een schitterende prijs te verdienen. ‘Spieker Willem’, bekend van zijn speakerwerk tijdens de Alpe d’Huzes, zal alles, inclusief pyjama, uit de kast halen om dit evenement op zijn eigen bekende wijze aan elkaar te praten. Informatie: mmrun-events.nl en glazenhuisgramsbergen.nl Aanmelden: vóór 25 december, via een mailtje naar: [email protected]

Redactie: Annemieke Alfring-Hurink, Hennie Altena-Koning, Lienke Beenen-Harsevoort, Annemiek Bras-Zweers, Kariene Ensink-Koopman, Jeanet Hakkers, Ilse Klein, Miranda Lanjouw-Ottes, Janine Mink-De Jager, Trijnie Slot-Altena, Aly Timmer-Suk, Hilleen Westerhof-Spijkers, Roelof Altena, Henk Boonstra, Jan Hamhuis, Henk Meppelink, Gert Mink, Gerrit Reinders, Gerdinand Rougoor, Bert Sloots en Jan Walgemoed Eindredactie: Leen den Braber en Tjeerd Cuperus Vormgeving: Geert Westerhof Art&Design Fotografie: Henk Beenen en Gerrit Brink

Druk: Gaasbeek MediaGroep Klachten over bezorging doorgeven aan: Verspreidingsbureau Dommerholt (0523) 62 07 77 Jaarabonnement: buiten verspreidingsgebied E25,– binnen verspreidingsgebied gratis Abonnementsopgave bij voorkeur via e-mail: [email protected] of aan het redactieadres Internet: www.gramsbergen.nl

Stadsbelangberichten B e s t u u r s a c t i v i t e i t e n

Zwembad de Hattemat moet open blijven!

Stadsbelang neer te leggen. Voor dit project zou een stichting kunnen worden opgericht, die zich ook op lange termijn kan richten op beheer en exploitatie. Als je met de gemeente de randvoorwaarden en uitgangspunten hebt vastgesteld, kun je met een projectgroep, bestaande uit vertegenwoordigers van verschillende lokale doelgroepen, en in opdracht van die stichting, werken aan een plan van aanpak om Kun je je even voorstellen? de doelstellingen te bereiken. Een belangrijk bron ‘Mijn naam is Maarten Willering, 43 jaar en ik ben van informatie kunnen andere initiatieven zijn, die getrouwd met Jante Oosting. We wonen met onze dit traject al hebben doorlopen.’ twee dochters Anne-Marie, 8 jaar, Hanna, 5 jaar en hond Vera aan de Hattemattestraat 2. We zijn in 2001 in Gramsbergen komen wonen en voelen ons goed thuis. Inmiddels werk ik zeven jaar als projectleider bij de bestuursdienst Ommen-Hardenberg. Ik begeleid onder meer een aantal centrumontwikkelingen, de stationsomgeving, samenwerking in de afvalwaterketen en versnelde aanleg van breedband in het buitengebied.’ Het college van B en W van Hardenberg heeft aangegeven dat bezuinigingen op buitenbad-accommodaties noodzakelijk zijn. Het voortbestaan van het Hattematbad komt daardoor in gevaar. Maarten Willering, inwoner van Gramsbergen wil zich inzetten voor behoud van het Hattematbad.

Hoe ben je ertoe gekomen om je in te zetten voor het zwembad? ‘Onze kinderen volgen zwemlessen of hebben dat gedaan en zwemmen ‘s zomers vaak in het Hattematbad. Het dichtbij kunnen volgen van zwemlessen blijft voor de opgroeiende kinderen uit Gramsbergen en omgeving van groot belang. Ik zie daarnaast dat ook veel ouderen gebruik maken van het zwembad en natuurlijk is de zwemvereniging ook een belangrijke gebruiker. Het is voor de gemeenschap een waardevolle voorziening, die zorgt voor sociale samenhang, iets wat in deze tijden van bezuinigingen steeds belangrijker wordt. Als we niet in actie komen, sluit op termijn het zwembad en dat zou zonde zijn. Het is niet gezegd dat het zwembad in zijn huidige vorm moet blijven bestaan. We moeten ook niet bang zijn voor veranderingen, maar de regie nemen en de toekomst van het Hattematbad zelf vorm geven. Ik heb ervaring in projectmanagement vanuit mijn werk en wil die kennis graag inzetten voor de gemeenschap.’

Secretaris van Stadsbelang Gramsbergen e.o.: Jenneke Tegelaar, Voorstraat 8, 7783 AM Gramsbergen. E-mail: [email protected] www.stadsbelanggramsbergen.nl

Heb je nog iets toe te voegen voor de lezers van De Groene Gramsberger? ‘De toekomst van het Hattematbad hangt af van de inzet vanuit de gemeenschap. De terugtredende overheid is een gegeven en biedt naast bedreigingen ook kansen om dingen anders te doen. Heeft u daar ideeën over en wilt u die delen, meld ze dan via Stadsbelang. Er zijn tenslotte genoeg voorbeelden waar het lukt, dus waarom niet in Gramsbergen?’

Ben je tot nu toe tevreden over de manier waarop het gaat? ‘Ik denk dat er heel veel goede wil is in Gramsbergen om iets te doen. Dat laat bijvoorbeeld de respons op de enquête zien die Stadsbelang onlangs heeft gehouden. Ruim 550 enquêteformulieren zijn zeer positief ingevuld. Hetzelfde enthousiasme zie ik ook bij veel verenigingen, zoals bij de Combibaan en bij de Oranjevereniging. Het gaat erom die aanwezige energie gericht in te zetten om doelen waarvoor breed draagvlak bestaat, te verwezenlijken.’ Wat zijn je volgende stappen? ‘Uit ervaringen bij soortgelijke projecten elders in het land, zoals in Twenterand en Valthermond, blijkt dat eerst duidelijke afspraken moeten worden gemaakt met de gemeente. In mijn ogen zou gestreefd moeten worden naar een groeimodel, waarin geleidelijk taken en verantwoordelijkheden aan de gemeenschap worden overgelaten. Het is, denk ik, overigens niet verstandig deze taken allemaal bij

Winterwandeling Stadsbelang op 11 januari 2015

Stadsbelang Gramsbergen e.o. houdt, in samenwerking met ProGram, op 11 januari 2015 haar jaarlijkse wandeling op landgoed De Groote Scheere. Dit jaar worden drie wandelingen uitgezet: 3, 5 en 10 kilometer. Je kunt starten vanaf 13.00 uur en na afloop staat in de Ganzenhoeve een warme versnapering klaar. Meer informatie: www.gramsbergen.nl

3

boten en watersport. Toen hij twaalf jaar oud was, bouwde hij al van multiplex zijn eerste piraatjol. Daarna volgden er meer. Naast bouwen van boten, houdt hij ook van zeilen en roeien. Hij is onder meer betrokken bij Roeivereniging Salland in Gramsbergen. Piet Toering heeft de liefde voor boten en water blijkbaar in de genen. Zijn grootvader was beurtvaarder en zijn overgrootmoe­der was schipper. ‘Toen ze mij in augustus 2013 vroegen voor deze klus, kon ik natuurlijk geen nee zeggen. Ik besefte toen nog niet hoe omvangrijk door Jan Walgemoed en Bert Sloots dit project zou worden. Ik bereikte vorig jaar mijn pensioengerechtigde leeftijd, maar ben echtezompwerf nog niet met pensioen’, aldus de eigenaar Als we een van de hallen van Houtin- van de scheepstimmerwerf. dustrie Gramsbergen aan de Doorbraakweg binnenlopen, komt ons een bijzon- Oude tijden doen herleven dere geur tegemoet. Wie ooit weleens Het begon allemaal toen wethoueen bezoek heeft gebracht aan de Bataviawerf in der Jannes Jansen van de gemeente Lelystad, kent deze geur van teer en hout. In de Hardenberg, samen met burgemeeshal liggen eiken planken met een lengte van vijf- ter Daniela Kösters van Samttien meter, die al doen vermoeden dat hier iets gemeinde Emlichheim, tijdens bijzonders aan de hand is. Een deur verder lopen een excursie in het kader van we een compleet scheepstimmerbedrijf binnen en Grensoverschrijdende Vechtdalzien we een prachtige boot in aanbouw, een repli- strategie, een boottocht maakten ca van de vechtzomp. Hier wordt gewerkt, dat is op de Vecht. ‘Wat zou het mooi duidelijk. Achterin staan grote stellages met aller- zijn om oude tijden te laten herlelei gereedschap, machines, deels opgekocht, en ven’, von­den ze samen, ‘om zo het ander materiaal voor de bootbouwers. Een houten varen met historische zompen op trap leidt naar een ‘balkon’. Daar wordt aan de de Vecht weer nieuw leven in te grote tafel bezaaid met boeken over scheepvaart, blazen.’ Wethouder René de Vent het werk voorbereid, overlegd en koffie ge­ - zocht contact met de Historische dronken. Dat alles met uitzicht op de droom, die Cul­turele Kring Gramsbergen en beetje bij beetje werkelijkheid wordt. Een webcam, een vergadering werd belegd in te volgen op internet, registreert in beeld nauwge- het Museum. De His­­torische Culturele Kring en de Mühlenverein zet de vorderingen.

V

De Doorbraakweg in Gramsbergen is blijkbaar een goede voedingsbodem voor botenbouwers. Houtbewerkers die daar hun bedrijf hebben, gebruiken hun vak­­man schap ook graag voor het bouwen van vaartuigen. Aan de Doorbraakweg 8 zijn Mannes Kelder en zijn maten de afgelopen jaren al druk geweest met het bouwen van een schitterende houten sloep. Nu gaan we langs bij een houtbedrijf op nummer 31, waar men druk bezig is met het bouwen van een heel andere boot.

De Vechtezomp: van vrachtboot tot plezierboot Pensioengerechtigd, niet met pensioen

Piet Toering ontvangt ons hartelijk. Rondlopend in zijn loods vertelt hij ons enthou­­siast over het botenproject. Piet is eigenaar van het bedrijf Houtindustrie Gramsber­­gen en heeft zijn verhaal inmiddels al vele malen verteld. De geboren en getogen Coevordenaar is sinds zijn jeugd gek op

4

Laar besloten samen te gaan werken aan het in de vaart brengen van een Duitse en een Nederlandse zomp. Verder bleek uit een onderzoek in september 2013, dat het financieel haalbaar was een zomp vanaf Laar en een zomp vanuit Gramsbergen te laten varen. Er kon dus worden gestart. Ten behoeve van deze mooie vorm van grensover-

schrijdende samenwerking werd eind 2013 de Stichting Vechtezomp opgericht. Klaas Bolks, Henk Steenbergen en Ronald Belser zijn de drijvende krachten achter deze stichting.

Deutsche Zompe

De zomp die nu wordt gebouwd, is bestemd voor onze Duitse buren in Laar. Buiten de loods ligt ook het botenhuis al klaar. Dat huis zal, al drijvend, onderdak bieden aan de zomp. Toen Mühlenverein Laar de financiering en de vergunning met Samt­­gemeinde Emlichheim rond had, werd Piet omstreeks augustus 2013 gevraagd te beginnen met de bouw. In november 2013 ging hij samen met Nick Faber van een hout­bedrijf in Harlingen, naar Denemarken om eiken bomen voor zowel de Duitse als de Nederlandse zomp uit te zoeken. De bomen werden vervolgens getransporteerd naar Harlingen en daar gezaagd tot platen van 15 meter lang en 42 millimeter dik. Na twee maanden drogen van de platen in een droogkamer, kon half maart met de bouw worden gestart. De planning is dat de boot in februari 2015 gereed is. De Duitse zomp en het drijvende botenhuis komen te liggen bij de molen in Laar.

Gramsberger Zomp

De bouw van de tweede zomp laat nog even op zich wachten. ‘Zodra de besluit­­vorming rond is en de financiering op orde, gaan we zo snel mogelijk starten’, benadrukt Klaas Bolks, voorzitter van de stichting. In de loods is ruimte voor een tweede zomp en ook aan de vrijwilligers zal het niet liggen. Een ploeg van vijftien enthousiaste mensen uit Gramsbergen en omgeving, is onder leiding van Piet Toering druk bezig op de werf. Het is een bont gezelschap van mannen met ver­schillende achtergrond, die vanaf het begin van het jaar bezig is met de boot. >>

Geheel boven: Piet Toering Onder vlnr: Gerrit Jan Snoeijink, Johan van ‘t Holt, Gert Slot en Geert Kerssies

Fotografie: Henk Beenen

5

Hij heeft een houtbedrijf en was als leermeester betrokken bij de herbouw van de Batavia. Bij het nabouwen wordt zoveel mogelijk gewerkt volgens oude processen. De boot wordt voorzien van een mast met zeilen, maar krijgt ook een elektromotor. De zomp kan 25 passagiers vervoeren en vaart onder leiding van twee schippers, die daarvoor een opleiding moeten volgen. De inrichting van de boot moet voldoen aan de huidige arbo-eisen. De zomp is een eenvoudig platbodemschip van ruim 12 meter lang en 2,70 meter breed. De diepgang is onbeladen 25 centimeter, zeer geschikt voor een rivier met weinig diepte zoals de Vecht. Vroeger voeren honderden van dit soort schepen op de Overijsselse rivieren Vecht, Regge en Dinkel. De boot werd gebruikt om goede­ren, vooral Bentheimer zandsteen, over de Vecht naar Zwolle te vervoeren. Bentheimer zandsteen is onder meer gebruikt bij de bouw van de Dom van Utrecht, het Paleis op de Dam en zelfs voor de sokkel van het Vrijheidsbeeld in New York.

Vanaf het Schipperscafé Fotografie: Henk Beenen

‘Het is mooi om te zien, dat in Gramsbergen dit soort initiatieven worden ontplooid en dat mensen zich spontaan aanbieden als medewerker’, aldus Klaas. De ervaring van deze botenbouwers zal ook kunnen worden benut bij de Gramsberger zomp die in het voorjaar van 2016 in de vaart gebracht wordt. Verder zijn er ook plannen om via een leerwerktraject potentiële jonge botenbouwers bij dit project te betrekken.

Nu en vroeger

De zompen in Gramsbergen worden gebouwd aan de hand van tekeningen van de heer G.J. Schutten. Hij heeft destijds de Enterse zomp in het Openluchtmuseum in Arnhem gebruikt als voorbeeld voor een bouwtekening. Hij is een van de adviseurs van dit project in Gramsbergen. Een andere belangrijke adviseur is Kees Sars.

Wat is er nu mooier dan de Gramsberger zomp een plek te geven bij Bierbrouwerij en Schipperscafé Mommeriete van Gert en Carina Kelder. Gert is enthousiast en heeft zijn plannen al kenbaar gemaakt. Het is zijn bedoeling een kleine haven met werf te realiseren en een stenen botenloods, passend bij de stijl van het schippers­-café. Het voornemen is dat de zomp van daaruit naar het Duitse Laar gaat varen, een traject van ongeveer 6,5 kilometer. Het zou kunnen dat de Gramsberger zomp de Duitse zomp, die het traject in tegenovergestelde richting vaart, onderweg tegen­­komt. Uiteraard zijn ook andere vaartochten mogelijk en zal worden gezocht naar aantrekkelijke arrangementen in de regio. Doordat de Vecht richting Ommen, Dalfsen en Zwolle ook steeds meer wordt ontsloten voor pleziervaart, kan wellicht in de toekomst ook in die richting worden gevaren.

Havenstad Gramsbergen

Dat Gramsbergen veel met water en scheepvaart heeft, mag duidelijk zijn. Naast dit initiatief liggen meer plannen op de plank. Zo zijn er ideeën om het oude vecht­haventje van Gramsbergen in ere te herstellen. Deze haven lag vroeger direct achter ’t Welgelegen aan de Vecht. Een aantrekkelijke plaats om aan te meren voor een zomp vol toeristen, vlakbij de kern van onze Vechtstad. Voordat de boot in het voorjaar van 2016 bij Gert en Carina in de thuishaven ligt, zal nog veel moeten gebeuren. Rekening houdend met een bouwtijd van ongeveer een jaar, moet begin 2015 worden gestart met de zomp. Ook als de boot klaar is, zullen veel activiteiten plaatsvinden. Veel belangstellenden zijn al langsgekomen bij de ‘vechtezompwerf’ aan de Doorbraakweg. Ook hebben mensen zich al aangemeld om opgeleid te worden tot kapitein op de zomp. Mensen die de werf bezoeken raken onder de indruk van dit historische vaartuig en de passie en het vakmanschap waarmee door de botenbouwers wordt gewerkt. Als de zomp van onze Duitse buren de loods heeft verlaten, kan een frisse start worden gemaakt met onze eigen Gramsberger zomp. Meer info: www.vechtezomp.nl 

6

Foto: Gerrit Brink

door Annemiek Bras-Zweers

Sjoerd Brink

. . . p o k e G tenissen

Heb je al wedstrijden gespeeld? Omdat ik net ben begonnen, heb ik nog niet officiële wedstrijden gespeeld, Even voorstellen Heb jij ook tennistraining? wel onderlinge wedstrijden met leerlin In de Goudenregenstraat op num Elke dinsdagmiddag hebben wij gen van de tennisvereniging. Iedere spemer 77 in Gramsbergen, woont Sjoerd training op de tennisbaan. Ik krijg les ler heeft een kleur. Elke kleur staat voor Brink met zijn vader Ferdinand, moe- van trainer Rudy. Wij hebben een een bepaald niveau en daarop word je inder Gretha, broer Irko en zussen Legroepje van zes leerlingen. Iedereen gedeeld. Het is wel de bedoeling dat ik one en Romee. Sjoerd is 11 jaar en zit heeft een eigen racket. Voordat we volgend seizoen wedstrijden ga spelen. in groep 7 van cbs De Akker bij juf met de training beginnen, gaan we Ik moet dan wedstrijden enkel en dubbel Lenny en juf Lysanne. De hobby van eerst een warming-up doen. Dat houdt spelen. Daar heb ik heel veel zin in. Sjoerd is tennissen. in dat we de spieren warm maken om goed te kunnen trainen. Wij gaan dan Wat wil je graag bereiken? Waarom heb je voor tennis rondjes lopen om de tennisbaan. Als Goede tennissers zijn bijvoor gekozen? de warming-up erop zit, gaan we de beeld Igor Sijsling en Boy Wester Ik heb eerst op gymnastiek gezeten, opslag, de backhand en andere tech- hof. Zo goed hoef ik niet te worden. maar dat vond ik niet meer leuk. Toen nieken leren. Ook gaan we overspelen Zolang ik er plezier in heb, ga ik zeheb ik eens rondgekeken en heb, sa- naar elkaar oefenen en krijgen we uit- ker door met tennissen. Ik speel samen met mijn zus Romee, voor tennis leg over de baseline. Aan het einde men met mijn zus Romee en dat is gekozen. Vanaf maart 2014 tennissen van de training doen we meestal een natuurlijk erg leuk. Naast tennissen wij bij TV Gramsbergen en ik vind het partijtje tegen elkaar of, als het erg heb ik ook andere hobby’s, zoals heel erg leuk. Mijn moeder tennist ook warm weer is, een waterspelletje. Dat computeren en buitenspelen en dan bij deze vereniging. is altijd erg leuk! vooral op de trampoline springen.  7

B

door Kariene Ensink-Koopman

erni en Gea wonen samen met hun dochters Mendy en Rosa op het Hoge Holt in Gramsbergen. Zij hebben beiden een tatoeage van een anjer op de bovenarm. Op het moment dat in mei dit jaar Gea mij vertelde dat zij en Berni de week erop samen een tatoeage zouden laten zetten, heb ik haar direct gestrikt voor deze rubriek. Toen ik haar er in oktober aan herinnerde, krabbelde ze een beetje terug, maar zij wilde zich niet laten kennen. Berni vroeg zich zelfs hardop af of ik zeker wist dat ik hen wilde spreken over hun tatoeage: ‘Want zo’n spannend verhaal is het niet.’ Nou, spannend misschien niet… Maar wel erg romantisch!

huis ernaast. Twee huizen verder woonde Berni met zijn ouders. Berni ging naar De Akker, Gea naar de Prinses Irene, maar buiten schooltijd zagen ze elkaar geregeld. Gea weet nog dat ze voor haar verjaardag een ringetje van Berni kreeg met een klein lieveheersbeestje erop. Na de basisschool hebben ze elkaar een poos uit het oog verloren. Gea ging naar de mavo in Coevorden en Berni naar de tuinbouwschool in Emmen.

Een tatoeage is in principe voor het leven. De beslissing om een tatoeage te laten zetten is dus niet zomaar iets. Wat brengt mensen tot het nemen van een tatoeage? Wat is het verhaal erachter? Die vragen staan centraal in deze rubriek.

BERNI EN GEA VELDSINK Stationsstraat

Onder vlnr: Gerrit Schotkamp, Edward Snijders, Arjan Snijders, Berni Veldsink en Gea Schotkamp Bovenaan: Alfred Veldsink

Berni en Gea hebben de anjer op hun schouder laten zetten ter ere van hun twaalfenhalf jarig huwelijk. Maar hun geschiedenis gaat veel verder terug. Berni en Gea zijn namelijk beiden geboren in de Stationsstraat: Berni in april 1972, Gea in augustus van datzelfde jaar. De winkel van Schotkamp is van haar ouders en zij groeide op in het

De Steeg

Op hun zestiende jaar sloeg de vonk over, toen ze in De Steeg, de kroeg aan de overkant van de straat, waren. Vanaf dat moment was het aan. Toen Gea en haar moeder Berni niet lang daarvoor eens op straat zagen lopen, vroeg haar moeder zich al hardop af of Berni niet wat voor Gea was. ‘Voor het eerst naar je schoonouders gaan is altijd spannend, maar wanneer je ze zo goed kent is het doodeng’, aldus Berni.

Berend en Geertje

Toen ze twintig waren gingen ze samenwonen aan de Hofkamp. Zes jaar later overleed oma Geertje van Berni. Zijn opa, Berend, verhuisde naar ‘t Welgelegen. Berni en Gea hebben het huis aan het Hoge Holt toen gekocht. Het huis was oud en moest verbouwd worden. Ze zijn er gaan wonen en een half jaar later zijn ze begonnen met de verbouwing. Ze hebben een berging gebouwd en zijn tijdelijk in de berging gaan wonen, terwijl de rest van het huis gestript en volledig verbouwd werd. De verbouwing heeft in totaal vier jaar geduurd. De opa van Berni vond het heel mooi, dat nu opnieuw een Berend en Geertje in het huis woonden. Berni en Gea hebben namelijk deze doopnamen.

Groene anjer

In 2001, twaalfenhalf jaar nadat ze een relatie kregen, zijn ze getrouwd. Natuurlijk speelde die

8

dag zich ook volledig af in Gramsbergen. De mooie oldtimer van de broer van Gea werd teleurstellend genoeg alleen ingezet voor de foto’s, verder konden ze alles lopend af. Berni heeft met een bruidsboeket Gea op die dag opgehaald van haar ouderlijk huis. Bij de bloemist heeft hij aangegeven dat hij graag groene anjers in het boeket wilde, omdat hij dat zo’n mooie bloem vond. De groene anjer zat daarom ook in de corsage en in het bloemstuk op de auto.

ouders wonen nog steeds in de Stationsstraat. Tussen zijn zestiende en tweeëntwintigste heeft Berni voor zijn werk uitstapjes gemaakt naar Dedemsvaart en Hardenberg, maar daarna werkt hij bij de technische dienst van recreatiecentrum ’t Hooge Holt. Gea heeft daar ook nog twee jaar gewerkt in de horeca. Toen vijftien jaar geleden een lunchroom kwam bij de Hema in Hardenberg, kon Gea daar fulltime aan de slag als leidinggevende. Nadat Mendy in 2004 geboren

Tatoeage

werd, heeft Gea een stap terug gedaan en is twee dagen per week gaan werken. Dat doet ze nog steeds. Inmiddels zit Mendy al in groep 7 van De Akker en zit Rosa in groep 4.

Gea wilde al wel langer een tatoeage. Ze wist alleen niet welke en waar. Toen ze in mei dit jaar twaalfenhalf jaar getrouwd waren, vond Gea dit een mooi moment voor een tatoeage. Ze vroeg Berni of hij het zag zitten, om samen een tatoeage te laten zetten. Berni wist direct wat voor tatoeage dat dan moest zijn… een anjer. Nu hebben ze daarom beiden een kleine anjer op hun bovenarm staan. ‘We zien het als bestempeling van onze liefde, net als een ring. Het is iets symbolisch. Een anjer staat symbool voor de liefde tussen ons. De tatoeage is echt iets voor ons zelf.’ De reacties die ze gehad hebben zijn voornamelijk positief. ‘Zelfs mijn moeder, die haar bedenkingen heeft over tatoeages, kon de tatoeage waarderen toen ze ons verhaal erachter hoorde’, geeft Berni aan. ‘Wat zal ze nu opkijken, als ze dit verhaal in De Groene Gramsberger leest.’

Straal van 500 meter

Al pratend komen ze tot de conclusie dat hun levens vanaf hun geboorte met elkaar verweven zijn en zich, op een paar uitzonderingen na, afspeelt binnen een straal van 500 meter. Hun

Gramsbergen

Berni en Gea geven beiden aan een hart voor Gramsbergen te hebben. Ze hebben er hun sport, familie, vrienden en ze wonen hier erg prettig. Ze zijn vrijwilliger bij de combibaan, hebben functies binnen de tennisvereniging, zijn actief in de Oranjevereniging en bij de Kindervrienden. Ze zetten zich allebei actief in voor de leefbaarheid in Gramsbergen. Vanuit die gedachte hebben Berni en Gea de afgelopen zomer twee keer disco-zwemmen georganiseerd. Beide keren was het een groot succes en als het aan hen ligt, zal het ook de komende jaren weer georganiseerd worden. ‘Het zou zo ontzettend zonde zijn, als het zwembad moet sluiten. Daarom is het van belang dat activiteiten die de beleving vergroten, plaatsvinden in het zwembad. Als we allemaal een steentje bijdragen aan alles waar wij in Gramsbergen graag gebruik van maken, dan kunnen we Gramsbergen zo’n mooi dorp laten blijven, zoals het nu is!’ 

9

door Kariene Ensink

René, Dirk-Jan, Marco en Paul Kroezen Toen: Deze foto (rechts) is genomen in 1988. Van links naar rechts zie je René, hij was toen 12 jaar oud. Paul is op de foto nog geen jaar. Hij zit op schoot bij Marco, 6 jaar. Rechts zit de toen 9 jaar oude Dirk-Jan. De foto is gemaakt op een stoel in het ouderlijk huis van de jongens aan de Goordijk 3. Nu: Ook deze foto (onder) is genomen aan de Goordijk 3. Marco is namelijk in het ouderlijk huis blijven wonen toen zijn ouders verhuisden naar de Hattemattestraat. De broers wonen alle vier nog steeds in Gramsbergen en zijn actief in het dorp. René heeft een tijd voor zijn werk in het zuiden van het land gewoond. Maar op dit moment werkt hij als vestigingsleider bij een uitzendbureau voor de logistieke sector. Afgelopen jaar heeft hij een huis gekocht in de Burgemeester Baron van Voerst van Lyndenstraat. René staat met enige regelmaat achter de bar in de kantine van SV Gramsbergen.

Paul woont nog bij zijn ouders aan de Hattemattestraat. Hij werkt als productiemedewerker bij Future Pipe Industries in Hardenberg. Hij voetbalt bij SV Gramsbergen in het derde elftal. Marco woont dus nog aan de Goordijk. Naast voetballer in het vierde elftal is hij ook trainer van de D1 van SV Gramsbergen. Hij is als inkoper en verkoper werkzaam bij Kuipers bouwmaterialen in Hardenberg. Ook is hij bestuurslid van de stichting Jumelage Dahlenburg-Gramsbergen. Dirk-Jan woont, samen met Annelies en hun kinderen Jens en Anna, aan de Leemkoele. Grote overeenkomst is te zien tussen Jens nu en zijn vader op de foto uit 1988. Dirk-Jan werkt als inkoper bij CF kunststofprofielen BV en is secretaris bij SV Gramsbergen. Een aantal jaren geleden heeft hij zich ontpopt tot grootste kindervriend van Gramsbergen, maar dat stokje heeft hij dit jaar overgedragen aan iemand anders die ook van verkleden houdt. 

Boven vlnr: René, Paul, Marco en Dirk-Jan Links: René (achter), Paul, Marco en Dirk-Jan

10

Kindcentrum Blokkendoos

Bezantijnenstraat 2b 7783 BR Gramsbergen T 0524 561737 I www.welluswijs.nl E [email protected]

H

Kindcentrum Blokkendoos krijgt mogelijk doorstart!

alf oktober is besloten dat Stichting Welluswijs stopt met kindcentrum de Blokkendoos in Gramsbergen. Dat was vanzelfsprekend een grote klap voor ouders, kinderen en pedagogisch medewerksters, omdat kindcentrum De Blokkendoos al jaren een begrip is in Gramsbergen en omgeving. Door afname van het aantal kinderen op de locatie door werkloosheid van

ouders, afnemende geboortecijfers en lagere tegemoetkoming in de kinderopvangkosten door de overheid, moet Stichting Welluswijs de locatie in Gramsbergen sluiten. De pedagogisch medewerksters kunnen aan de slag bij andere locaties binnen de Stichting. Gelukkig zijn er enthousiaste en gedreven medewerksters die aangegeven hebben in Gramsbergen een doorstart te willen maken. Stichting

Welluswijs is daar ontzettend blij mee en heeft aangegeven hen hierin te willen ondersteunen. Natuurlijk willen de pedagogisch medewerksters van De Blokkendoos alle ouders en kinderen bedanken voor de samenwerking en het vertrouwen van de afgelopen jaren! 

11

R

oken

door Gerdinand Rougoor

Gerard was een roker, die behoorlijk zijn best heeft gedaan om de pijp continue te laten roken. Maar op 32-jarige leeftijd was het genoeg geweest. Hij stopte met roken. Een hele prestatie op zich, want om zomaar ineens de knop om te draaien is niet eenvoudig. Niet dat ik ooit gerookt heb, maar dat heb ik dan weer van horen zeggen. Een voordeel van stoppen met roken is, dat je daardoor een mooi excuus krijgt om heel veel lekkere dingen te gaan eten. Men zegt namelijk dat je heel veel kilo’s aankomt, als je stopt met roken. Een ander voordeel is dat je heel veel vrije tijd krijgt, want de minuten, uren, dagen die je nodig had om te kunnen roken, krijg je ineens cadeau.

Samen

Al die trainingskilometers en wedstrijden die her en der werden gereden, hadden impact op het familieleven. Al heel vroeg werden zijn vrouw Peta en de kinderen besmet met het skeelervirus. Regelmatig gingen zij mee om aan hem te moedigen of om zelf te skeeleren. Er waren twee soorten tochten. Peloton-tochten en vrije tochten. Bij peloton-tochten ging je als één groep de tocht rijden. Dat was hoofdzakelijk voor de gezelligheid.

Sporten

Een tijdje geleden keek ik op de kilometerteller van mijn auto en zag dat ik al twee keer rond de aarde was gereden. Tenminste, ik had ergens gelezen dat de omvang van de aarde ongeveer 40.000 kilometer is. Aangezien ik 80.000 kilometer op de teller had staan, was de conclusie snel getrokken. Terwijl ik mij daar nu een voorstelling van probeer te maken, maak ik in gedachten een reis door diverse landen om een rondje wereld te maken. Ik ga via Duitsland, Polen richting Wit-Rusland. Dat is nog bijzonder lastig, want ruim voordat ik op een kwart van deze reis zit, ben ik opeens in een heel ander land dat niet op de kaart staat: Dromenland! Uitgerust sta ik op om naar een andere kilometervreter te gaan. Deze kilometervreter maakt de kilometers op van die dunne ijzers of op vijf van die wieltjes onder een schoen, kilometers op schaatsen of skeelers. Dit keer ga ik op bezoek bij Gerard Kleinjans. Gerard is een echte kilometervreter die op latere leeftijd is begonnen met schaatsen en skeeleren. 12

Voor Gerard was al die vrije tijd geen probleem. Net zo fanatiek als hij met roken was, ging hij nu sporten, schaatsen en skeeleren wel te verstaan. Niet zomaar een dagje in de week om je conditie op peil te houden. Nee, Gerard moest met de besten mee. Hij wilde de competitie aangaan en uiteindelijk de beste zijn. Dat komt je niet zomaar aanwaaien. De eerste tocht van veertig kilometer bleek heel lang te zijn en Gerard kwam zichzelf diverse keren tegen. Op dezelfde wilskracht waarmee hij met roken was gestopt, heeft hij deze tocht toch uitgereden. Ik heb mij altijd afgevraagd hoe dat moet zijn, om jezelf tijdens een wedstrijd tegen te komen. De eerste keer lijkt mij heel verwarrend. Je vraagt je af: ‘Was ik dat?’ De tweede keer ben je er op voorbereid en herken je jezelf. Je steekt de hand op en denkt bij jezelf: ‘Waar ben ik nou toch mee bezig? Ik zit al helemaal stuk en dan ga ik hem ook nog in tegenovergestelde richting rijden.’

De vrije tochten waren op het lijf van Gerard geschreven. Dat waren de tochten waar je zo hard mogelijk ging, om jouw tegenstander zoveel mogelijk af te matten. Als je zag dat iemand het moeilijk had, dan gaf je nog net even iets extra. Dan was er niets meer samen, dan ging het om winnen. Na de finish was het dan weer ouwejongens-krentenbrood.

Ouwe rot

Dat Gerard een ouwe rot in het vak is, blijkt wel uit zijn inschrijfnummer: 64. De laatste jaren is de prestatie wat meer naar de achtergrond verdreven en staat gezelligheid en plezier hoger in het vaandel. Dat sluit niet uit dat nog steeds veel en

Gerard Kleinjans De relatie tussen Trainen

Om met de besten mee te kunnen moet je trainen, trainen en nog eens trainen. Natuurlijk is talent mooi meegenomen, maar kilometers maken is noodzakelijk om vooraan te kunnen rijden. In het eerste jaar had hij 1874 wedstrijdkilometers in de benen en als je dan tweede wordt in de Elfsteden op skeelers, dan krijg je daar zo’n kick van, dat je dat gevoel nog veel vaker wilt hebben. Om dat te kunnen krijgen, moet je nog meer trainen, trainen en nog eens trainen. In de jaren daarop werd Gerard vier jaar op rij de afstandskampioen van de bond en in 2005 was hij de eerste van de bond die 40.000 wedstrijd-kilometers had gereden. Eén keer de aarde rond op van die kleine wieltjes.

fanatiek getraind wordt. Samen met zijn trainingsmaatje Marinus Woertink, worden vele kilometers afgelegd. Nog steeds gaat Gerard tot het naadje. ‘Kop turveur’ is een nog veel gehoorde uitspraak. Toch wint de gezelligheid het steeds meer.

Spierpijn

Ik neem aan dat een dergelijk getraind lichaam nauwelijks nog spierpijn kent. Misschien na een inspannende wedstrijd, maar voor de rest zal het lichaam er wel aan gewend zijn. Tot mijn grote verbazing hoor ik dat Gerard af en toe spierpijn heeft. Mijn verbazing is nog groter, als ik hoor wanneer hij spierpijn heeft. De spieren gaan pijn doen, zodra hij een aantal dagen niet op de skeelers staat,

maar geniet van een welverdiende vakantie. Een all-inclusive vakantie krijgt zo wel een vervelende bijsmaak. Zo’n all-inclusive trekt mij wel, maar dan wel zonder de spierpijn.

350 kilometer

Met het stijgen van de leeftijd, worden ook de doelstellingen bijgesteld. De afstanden van de tochten worden namelijk ook steeds groter. Het ultieme doel is recentelijk gerealiseerd: 350 kilometer skeeleren binnen 24 uur. Dat is een prestatie van formaat! Dat blijkt nog meer als ik een kort verslag van de tocht krijg. Die tocht kent begin- en eindpunt in Urk. Het is die dag slecht weer voor skeeleren, omdat er veel wind staat die meestal vanuit het westen komt. Laat het eerste deel nou net richting het westen zijn. De tegenwind eist zijn tol. Bij Amsterdam is de fysieke gesteldheid zodanig, dat aan opgeven wordt gedacht. Het lichaam zegt: ‘Stop!’, maar het koppie zegt: ‘Doorgaan!’ Net op het moment dat het lichaam zich enigszins hersteld heeft, komt er een slechte weg. Zeg maar zoiets als een kasseienstrook in het wielrennen. Ook dat wordt overwonnen en vanaf dat moment is het: ‘Blik op oneindig en verstand op nul.’ In het donker skeeleren, terwijl je ontzettend vermoeid bent, is op zijn zachtst gezegd een heel mooie uitdaging. De uiteindelijke kick als je Urk ziet en over de finish gaat, doet alles vergeten. Een kick krijgen als je de finish ziet, kan ik mij wel voorstellen, maar om een kick te krijgen als je Urk ziet… nee, daar kan ik mij niets bij voorstellen. Met een dergelijke prestatie achter je naam, kan het eigenlijk niet groter, beter of sneller. Toch moet je doelen hebben om naartoe te leven en gemotiveerd te blijven, om al die trainingen vol te houden. Concreet zijn deze doelen nog niet aanwezig, maar in het achterhoofd komen de volgende uitdagingen er al aan. Wat te denken van het Pieterpad skeeleren in één dag of een rondje Nederland in vier dagen. Eén ding is duidelijk: Gerard gaat nog heel veel kilometers op de skeelers maken. 

roken en schaatsen

Fotografie: Henk Beenen

Volgende doelen

13

I

nleiding

In de eerste helft van de negentiende eeuw werd in Overijssel veel aandacht besteed aan het ontwikkelen van kanalisatieplannen. De heren W.C.A. Staring en T.J. Stieltjes hebben diverse onderzoeken gedaan over eventuele kanalisatie in Overijssel en hebben daartoe in 1848 een rapport samengesteld, genaamd ‘De Overijsselsche Wateren’. Op basis daarvan werd in 1850 de ‘Overijsselsche Kanalisatie Maatschappij’, OKM, opgericht. Het frappante van het geheel was dat de ‘Overijsselsche Spoorweg Maatschappij’, OSM, mede-oprichter van de OKM werd. De OSM werd in 1845 na twee jaar alweer opgeheven, omdat er toen geen vooruitzichten waren voor spoorwegen in Overijssel. De OSM had een zo’n groot bedrag in kas, waardoor men de OKM mede kon financieren. De financiering was als volgt: Overijsselsche Spoorweg Mij Provincie Overijssel Gemeente Zwolle Gemeente Deventer Gemeente Stad Almelo Gemeente Ambt Almelo Gemeente Vriezenveen Gemeente Raalte Gemeente Diepenveen Particulieren Totaal

f 450.000 f 300.000 f 15.000 f 60.000 f 34.000 f 15.000 f 12.000 f 5.000 f 1.500 f 207.500 f 1.100.000

Afwateringskanaal De Haandrik-Ane

Het gedeelte van het kanaal De Haandrik naar rivier De Vecht bij Ane, het zo genaamde ‘benedenpand’ met een lengte van 4,5 kilometer, kwam in 1860 gereed. Dit kanaal diende om het overtollige water van de Laarwolderwetering af te voeren. Deze wetering ontsprong in Duitsland ten noorden van het kanaal Coevorden- Alte Picardie en daarin mondden diverse beekjes en weteringen uit. Tevens werd door het kanaal overtollig water van waterschap De Kleine Vecht afgevoerd. Het benedenpand van het Afwateringskanaal liep in zuidwestelijke, westelijke en daarna weer in zuidwestelijke richting. Het werd door een grondduiker met vijf openingen onder de Dedemsvaart door geleid en mondde beneden de stuw in Ane in de Vecht uit. De grondduiker was 36 meter lang en elke opening was 3 meter breed en afsluitbaar met schotbalken. De duiker had een doorstroomprofiel van 31,5 vierkante meter en was uitgevoerd in gewapend beton. Door deze grondduiker was het waterpeil in het afwateringskanaal te reguleren, zodat het peil niet lager kon zakken dan 7,80 meter +NAP. Omdat in 1860 ook het Coevorden-Vechtkanaal gereed was gekomen, moest men om de Laarwolderwetering aan te laten sluiten op het afwateringkanaal, ook twee grondduikers onder het Coevorden-Vechtkanaal aanleggen. De noordelijkste grondduiker had één opening met een inwendige diameter van 1,15 meter. Die was uitgevoerd in hout en aan de benedenmond afsluitbaar met een ijzeren schuif. Aan de monden waren frontmuren gemetseld. De zuidelijkste grondduiker had ook één opening, waarvan het doorstromingsprofiel onder de kanaaldijken 2,06 vierkante meter en onder het kanaal 1,98 vierkante meter bedroeg. Deze duiker was uitgevoerd in gewapend beton en aan de benedenmond ook afsluitbaar met een ijzeren schuif.

Overijsselse Kanalen Uiteindelijk leidden de plannen in de periode 1850-1859 tot de aanleg van de Overijsselse kanalen. Deze nieuwe waterwegen doorkruisten een groot gebied in Overijssel. Tot deze waterwegen behoorden onder meer het afwateringskanaal Coevorden-Ane en het kanaal Almelo-De Haandrik.

rw ee

An e

eg rsw Ma

rd we Af w g ate rin gs ka na a

l

door Gerrit Jan Stegeman

De

4 N3

rt

a Va

De Vecht

De

ijk

rd

e An

Ve ch t

De

14

Wat het onderhoud aan het benedenpand betreft, was de volgende verdeling gemaakt: Beheer en onderhoud door Provincie Overijssel tot ongeveer 400 meter voor het Coevorden-Vechtkanaal, vanaf dáár voor rekening Provincie Drenthe Het onderhoud van de kaden was voor rekening van waterschap ‘De Meene’, die daartoe een contract met Provincie Overijssel had getekend, gedateerd 8 april 1897. De grondduiker onder de Dedemsvaart was eigendom en in beheer van het Rijk. Het kanaal werd in de periode 1922-1923 verruimd. Ook is toen een ontlastsluis in de westelijke dijk van het Coevorden-Vechtkanaal gebouwd. Deze sluis had twee openingen, elke opening werd gesloten door een Stoneyschuif. Het principe van deze sluis is uitgevonden door de Britse ingenieur Francis Goold Morony Stoney. Het merendeel van deze schuiven werd gebouwd door de Engelse firma Ransomes en Rapier. Via deze sluis kon water vanuit het Coevorden-Vechtkanaal op het benedenpand van het afwateringskanaal worden afgevoerd. De sluis deed alleen dienst als het water in de Laarwolderwetering hoger steeg dan 9,10 meter +NAP. Momenteel doen de ontlastschuiven geen dienst meer. De werken voor verbetering van het Afwateringskanaal werden uitgevoerd door de Provincie Overijssel en voor rekening van de Provincie Drenthe, naar aanleiding van besluit nummer 22 van de Staten van Overijssel, gedateerd 10 juli 1895. Sinds 1953 liggen vier betonbruggen over het kanaal De Haandrik-Ane. Deze bruggen zijn de eerste voorgespannen bruggen in Nederland. Het ontwerp was van bureau IBIS van Bouvy en De Koningh.

Afwateringskanaal Coevorden-De Haandrik

Het heeft een aantal jaren geduurd voordat het bovenpand van het Afwateringskanaal, Coevorden-De Haandrik, kon worden gerealiseerd. Door een aantal ondernemers was in 1857 de Coevorder Kanaal Maatschappij opgericht, die onder meer het Coevorden-Vechtkanaal had laten aanleggen. Maar de basis van de maatschappij was zo smal, dat spoedig problemen ontstonden en geen geld meer beschikbaar was om het CoevordenVechtkanaal te onderhouden. In 1881 vroeg de maatschappij aan de provincie Drenthe om het kanaal over te nemen, dan wel een subsidie te verstrekken om het kanaal weer in een redelijke staat te brengen. Het bestuur van de provincie Drenthe liet haar hoofdingenieur P. Havelaar onderzoeken wat de gevolgen van de overname zouden zijn. Hij kwam met een drietal opties, te weten plan A: kosten f 210.000, plan B: f 252.085 en plan C: f 232.974. De staten kozen voor plan A en besloten het Coevorden-Vechtkanaal en de concessie over te nemen voor f 10.000 onder de voorwaarde dat het Rijk f 125.000 aan de verbetering zou bijdragen en de Gemeente Coevorden f 5.000. De provincie Drenthe was dan bereid om f 80.000 te investeren in het beheer van de waterhuishou-

ding rond Coevorden. Maar in de vergadering van de staten van 4 juli 1883 bleek dat het besluit van de Coevorder Kanaal Maatschappij om het kanaal over te doen, niet rechtsgeldig was. De staten van Drenthe hielden daarom hun besluit aan. Veel jaren van soebatten tussen het Rijk en de provincie Drenthe brachten geen oplossing. Uiteindelijk sloot de minister een akkoord over de verbeteringen met de provincie Overijssel, die daartoe een bedrag van f 12.397 investeerde. Tenslotte is dan toch een lateraal-kanaal gegraven, voor het grootste deel evenwijdig aan het Coevorden-Vechtkanaal. Het kanaal is in 1925 gereed gekomen en staat in directe verbinding met de buitengracht van Coevorden. De lengte van het kanaal is 3,8 kilometer en heeft een peil van 9,10 meter +NAP.

Overige informatie

Uit een staat van 1937 blijkt welke gebieden toentertijd konden afwateren op het Afwateringskanaal. Overzicht van de grootte van de gebieden, die afwateren op het afwateringskanaal van Coevorden naar de Vecht Gebied afwaterende  op/of behoorende tot: 

Oppervlakte in Hectare

Het Drostendiep (noordelijk gedeelte)2.670 Het Drostendiep (zuidelijk gedeelte)3.905 Het Holslootdiep 4.855 Het Loodiep 3.675 Het eerste pand van het Stieltjeskanaal, het eerste pand van het kanaal CoevordenAlte Picardie en het Schoonebekerdiep  16.690 (van dit gebied is 10.805 Ha in Duitschland gelegen)

Het tweede pand van het Stieltjeskanaal 2.160 Het tweede pand van het Afwateringskanaal4.200 (van dit gebied is 2.350 Ha in Duitschland gelegen)



Totaal: 38.155

Bovendien ontving het kanaal gedeeltelijk het water van een in Drenthe gelegen gebied, groot 27.525 hectare. Bij het plan, dat aan de verbetering van het Afwateringskanaal ten grondslag werd gelegd, werd gerekend op een stroomgebied van 52.142 hectare.  Bronnen: • Geschiedenis van de Overijsselse Kanalen • Beschrijving van de Provincie Overijssel (waterstaatskaart) 1937 en 1963 • Gemeente Coevorden.

15

O

pleiding

door Roelof Altena

Vandaag heb ik een afspraak met Gert Gossen, de Deurenkoning. Hij woont met zijn vrouw Gea en hun dochters Ingrid en Chantal aan de Loozermars-Zuid. Gert is geboren in Coevorden en is later met zijn ouders gaan wonen op het Hoge Holt bij houthandel Toering, waar zijn vader heeft gewerkt.

Gert heeft, na lagere school De Akker, een vwo-opleiding gedaan op de scholengemeenschap Jan van Arkel in Hardenberg. Hij denkt nog met plezier terug aan die schooltijd. Daarna is hij aan de Universiteit van Amsterdam Geneeskunde gaan studeren. Die opleiding was, toen Gert ermee begon, net teruggebracht van zeven jaar naar zes jaar. Dat had tot gevolg dat je moeilijk aan een stageplek voor je co-schappen kon komen. Tijdens de opleiding die niet gemakkelijk was, begon hij te twijfelen of die opleiding voor hem wel de goede keus was. Toen de opleiding er bijna op zat, is hij daarmee gestopt. Die beslissing neem je niet zomaar, dat was dan ook geen gemakkelijke periode in zijn leven. Achteraf denkt hij dat hij beter een technische richting had kunnen kiezen. Je maakt je keuze wanneer je 18 jaar bent, misschien is dat wel te vroeg. Na met de studie te zijn gestopt, moest hij in militaire dienst en kwam in Seedorf, in Duitsland, terecht. Daar werd hij ook wel de ‘smokkelkoning’ genoemd. In die periode was het nog interessant om sigaretten en drank te smokkelen, tenminste als je niet werd gepakt. Dat was een mooie tijd.

Eerste baan

Na zijn diensttijd ging hij via een uitzendbureau aan de slag bij steenfabriek Anker in Kloosterhaar en later bij Wavin in Hardenberg. Vervolgens vond hij een baan als verkoper-binnendienst bij Weekamp Deuren in Dedemsvaart en daarna bij een deurenspeciaalzaak. Toen dat bedrijf failliet ging en Gert zonder werk kwam, werd hij benaderd door houthandel Jongeneel in Coevorden. Daar is eigenlijk de naam ‘deurenkoning’ ontstaan. Als een klant belde om iets te weten over deuren, zeiden zijn collega’s: ‘Een ogenblikje, we geven je de ‘deurenkoning’ wel even.’ Toen hij dan ook voor zichzelf wilde beginnen, stond de naam van zijn bedrijf al wel vast.

Deurenkoning

De eerste deuren die hij maakte, waren voor een kennis die hij hielp bij het bouwen van een schuur en die hem vroeg of hij de deuren ook wilde maken. Gert heeft nooit een opleiding in die richting gehad, maar hij heeft die eerste deuren gemaakt en dat werd het begin van zijn succes. Hij heeft een breed aanbod van deuren in verschillende uitvoeringen, maar heeft zich gespecialiseerd in dubbele garagedeuren. Die deuren

Gert Gossen

de ‘deurenkoning’ van Gramsbergen

16

maakt hij allemaal zelf in een vorig jaar gebouwde werkplaats aan de Steenmaat. Dat is een plek waar hij ook nog eens hoopt te gaan wonen, zodra hij zijn woning aan de Loozermars heeft verkocht. Hij heeft voor het maken van deuren een geheel eigen methode ontwikkeld. Als de deuren klaar zijn, gaan ze naar de spuiterij van Buitenhuis in Beerzerveld. Daar worden ze gespoten in de door de klant gewenste kleur. Op de deuren zit een garantie van zes jaar. In de afgelopen jaren heeft hij ongeveer vierhonderd deurstellen gemaakt en geplaatst. Negentig procent van zijn werk is het vervangen van kanteldeuren door dubbele draaideuren, soms met een extra loopdeur. De grote kanteldeuren zijn voor veel kinderen en volwassenen onhandig in het gebruik. Bovendien heeft een kanteldeur geen enkele isolatie-waarde. Het betreft niet alleen oude deuren, hij vervangt ook regelmatig deuren in nieuwe woningen die net zijn opgeleverd. De reden daarvan is dat het bouwbedrijf vaak een behoorlijke meerprijs rekent voor een stel houten deuren. De levertijd is zes tot acht weken, met een uitloop naar twaalf weken als hij het erg druk heeft. Gert denkt dat hij zijn succes heeft te danken aan de aantrekkelijke prijs en het rechtstreekse contact met zijn klanten. De ‘deurenkoning’ breidt zijn activiteiten langzaam uit. Hij is inmiddels dealer geworden van Weekamp buiten- en binnendeuren en onlangs is hij begonnen met de verkoop van Douglas-Lariks tuinhout, dat vanaf volgend voorjaar uit voorraad leverbaar is. Daarnaast komt er een shop met hang- en sluitwerk, veiligheidsbeslag en bevestigingsmaterialen.

Naamsbekendheid

Op mijn vraag hoe hij aan klanten komt, geeft Gert aan dat veel mensen via Marktplaats, zijn website www.deurenkoning.nl en via mond-totmondreclame bij hem terechtkomen. Het blijkt vaak dat mensen dat een gemakkelijke manier vinden. ‘De prijs is redelijk’, zegt hij lachend, ‘en ik maak goed werk.’ Door toename van mond-totmondreclame, zien mensen wat ze kunnen verwachten. Hij verkoopt en plaatst dan ook deuren in heel Nederland, vooral in het westen van het land, maar ook in België en Duitsland. Als mensen hem benaderen, overlegt hij met hen wat ze graag willen en spreekt de prijs af. Klanten krijgen een inmeet-formulier en kunnen zelf de maten nemen en opsturen. Vinden klanten dat lastig, dan gaat hij er een keer langs als hij in de buurt komt.

ZZP’er

Als je de beslissing neemt om voor jezelf te beginnen, na eerst een aantal jaren dat naast je baan te hebben gedaan, heb je eerst een aanloopperiode nodig. Dan probeer je klanten en werk te vinden, zodat er weer inkomen is. De klantenkring bestaat met name uit particulieren, maar steeds meer bouw- en klusbedrijven weten de ‘deurenkoning’ te vinden. Hij heeft altijd voldoende werk en weken van zeventig uur zijn dan ook geen uitzondering. De grote vrijheid die je als zzp’er hebt, is hem veel waard. Hij zegt dan ook vaak, dat hij dat veel eerder had moeten doen. Daarnaast moet je zelf voor je verzekering zorgen en dat is een kostbare geschiedenis. Daarvoor bestaat sinds kort de mogelijkheid om lid te worden van het zogenaamde Broodfonds.

Broodfonds

Broodfondsen zijn gebaseerd op r t vertrouwen. Een broodfonds be- P a s p o o staat uit minimaal twintig en maxi- Ge rt Gossen maal vijftig ondernemers, die elke Geboren: 1963 maand geld opzij zetten op hun Geb. plaats: Coevorden persoonlijke broodfonds-rekening. Opgegroeid: Gramsbergen Wie langdurig ziek is, krijgt van zijn Burg. staat: gehuwd met Gea broodfonds maandelijks geld om Kinderen: twee dochters rond te komen. Vrijwel alle zieke Ingrid en Chantal Geneeskunde ondernemers zijn binnen twee jaar Opleiding: vwo en weer aan het werk en daarom duurt ‘deurenkoning’ Beroep: t deze uitkering maximaal twee jaar. vakantie, winterspor : Hobby’s Er is ook een eigen risico, want de eerste maand na ziekmelding is voor eigen rekening. In ieder broodfonds bestaan verschillende inkomens naast elkaar. Deelnemers kiezen hun uitkeringsniveau en zetten elke maand het bedrag opzij dat daarbij hoort. Wie een hoog uitkeringsniveau kiest, stort hogere bedragen dan iemand die voor een laag uitkeringsniveau kiest. De voorwaarden zijn voor iedere deelnemer gelijk. De uitkering moet passen bij het maandinkomen dat iemand heeft. In een broodfonds neem je samen besluiten. Ondernemers moeten een jaar zelfstandig zijn voordat ze kunnen deelnemen aan een broodfonds. Deelnemers besturen hun eigen broodfonds en hebben direct invloed op het beleid. Dat werkt nu al goed voor duizenden zelfstandigen in heel Nederland. Ook in Hardenberg is een broodfonds opgericht.

Leuke ervaringen

Door zijn werk komt hij in contact met heel veel verschillende mensen. Als er kennis gemaakt is, de deuren geplaatst zijn en alles functioneert, geeft dat een goed gevoel. Regelmatig krijgt hij later nog een bedankje per mail met een foto van de geplaatste deuren.

Hobby’s

Naast zijn werk gaat hij graag op wintersport, als het kan twee keer per jaar. In de garage staat een volledig gerestaureerde Ford Sierra XR4 uit 1985. Dat type auto was ook zijn eerste auto, nostalgie dus. 

17

‘

Vroege jaren

door Hennie Altena-Koning en Miranda Lanjouw-Ottes

Geboren ben ik in het ziekenhuis van Hardenberg op 20 augustus 1949. Mijn ouders, Gerhard Grootoonk en Geertje Gerrits, woonden destijds tegenover het kerkhof op Noord-Anerveen. Ik had een broer, Rieks, die in 1994 is overleden in Gramsbergen. Mijn oudere zus Zwaantje woont nog in Gramsbergen, in de Goudenregenstraat en is gehuwd met Jaap Winter. In 1954 verhuisden we naar Gramsbergen en kwamen in een nieuw gebouwde rijtjeswoning in de Burgemeester Baron van Voerst van Lyndenstraat 12 te wonen, naast de familie Krabshuis. Vanaf 1955 bezocht ik de obs Prinses Irene, kreeg onderwijs van juffrouw Weggemans en juffrouw Eising, later van meester Jansen en vervolgens meester Van der Hulst en meester Nieboer. Een prachtige tijd, waarin ik Benny Jonkeren, Allan Lensen, Tinus Kelder en Henk von Eije leerde kennen, met wie ik, samen met de partners, nog regel-

ren aan de lantaarnpaal, waarbij een overbuurvrouw van de school er aan te pas moest komen om het slachtoffer met lauwe thee weer te verlossen!

Voetbal en Monkey Town Club

Voetballen deed ik later vanaf 1965, samen met Benny Jonkeren bij SV Gramsbergen, toen naast senioren voor het eerst A-junioren actief werden, dankzij Bannink, politieagent in het dorp. Ik maakte enkele kampioenschappen mee, zoals in Sibculo, in 1974, denk ik. Een prachtige tijd, waarin ook midden in de jaren zestig de Monkey Town Club werd opgericht. Die club zorgde ervoor dat regelmatig een bekende popband in Het Dorpshuis kon optreden, waar van heinde en verre jeugd op afkwam. Voor een kleine plaats als Gramsbergen was dat heel wat. Golden Earring speelde er en ook de Bintangs en The Shoes. In 1961 ging ik naar het Coevorder Lyceum, waar ik samen met Henk von Eije, in 1968 het einddiploma Gymnasium B behaalde.

Slapen tussen koeien

In de zomervakantie van 1968 ben ik samen met Henk, Allan en Ria Waterink in een auto naar Bretagne, Frankrijk, gereden, waarna Henk en ik in enkele dagen liftend terug zijn gegaan naar Gramsbergen. Dat was een heel avontuur, want liften was helemaal niet zo gemakkelijk in

‘Gramsbergen, een speciale In deze rubriek vertellen oud-Gramsbergers over hun herinneringen aan Gramsbergen en hun leven nu. Deze maand is dat Dick Grootoonk, woonachtig in Emmen en werkzaam als huisarts.

matig een reünieweekend heb. Verder zaten in die schoolklas onder anderen Albertje Tromp, Froukje Jonkeren, Dientje Boonstra, Jopie van der Haar en Chris Breukelman. Van die lagere schooltijd kan ik me nog wel veel herinneren, zoals schoolreisjes, sinterklaasfeesten en sportdagen. Ik herinner me ook nog een voorval in een strenge winter, eind jaren vijftig. Jan Wouter Vasbinder, een zoon van huisarts Vasbinder, had aan een van zijn klasgenoten gevraagd of hij wel met zijn tong aan een lantaarnpaal durfde te likken. Gevolg: vastgevro-

die tijd. We hebben er dagen over gedaan. We maakten in Bretagne een heftige storm mee en sliepen onderweg soms, bij gebrek aan onderkomen, in onze slaapzakken tussen koeien in een weiland.

Studie Geneeskunde

In de oorlog, ik was nog niet geboren, kwam dokter Vasbinder vaak bij ons om samen met mijn vader naar Radio Oranje te luisteren en zo konden ze de strijd volgen. Mijn vader kon daar prachtig over vertellen. Achteraf denk ik dat dokter Vasbinder voor mij toch onbewust een rol heeft gespeeld om voor de studie Geneeskunde te kiezen. In 1968 vertrok ik dan ook naar Groningen om Medicijnen te gaan studeren. Vaak was ik nog wel weekenden in Gramsbergen.

Gezin

In 1973 volgden de co-schappen in Zwolle, in De Weezenlanden en het Sofia Ziekenhuis, nu Isalaklinieken. In 1975 heb ik mijn artsenbul gehaald. Daarna deed ik een jaar de Huisartsen-opleiding in Zweeloo en Emmen, waar ik toen ging samenwonen met Maria Luth, die ik in 1973 had leren kennen. Tussendoor moest ik nog een jaar in militaire dienst en op 1 januari 1978 kon ik een praktijk in Emmen overnemen. Dat ging tegen betaling van veel goodwill, wat inmiddels al lang is afgeschaft. We trouwden in november 1977 in Gramsbergen, waarbij Jo Lensen onze trouwambtenaar was.

18

Ik kwam in een maatschap met twee andere collega-huisartsen, een praktijk van ongeveer achtduizend patiënten. Met Maria kreeg ik in 1979 zoon Simon, in 1982 zoon Thomas en in 1992 dochter Anna-Marie. In 2001 overleed mijn vrouw Maria aan de gevolgen van borstkanker en inmiddels woon ik samen met Tineke, die zelf twee dochters heeft. Zij heeft een eigen praktijk voor Natuurgeneeswijzen. Onze huisartsenpraktijk heeft zich inmiddels uitgebreid tot acht huisartsen. We bedienen tienduizend patiën- vijf dagen gaan werken, ook om voor mijn dochter ten en we zijn een van de grootste maatschappen te kunnen zorgen, die toen nog maar 8 jaar was. in Drenthe. Ja, de tijden zijn wel veranderd… Inmiddels wonen mijn drie kinderen in Groningen en ben ik een gelukkige grootvader van een klein Clubarts zoon. Hoewel ik nu al 65 jaar ben, hoop ik in elk Mijn belangrijkste sport is altijd voetballen ge- geval ook volgend jaar nog te blijven werken. weest, eerst bij SV Gramsbergen en The Knickerbockers in Groningen en daarna bij Drenthina in Ontstressen Emmen. In 1985 werd ik clubarts bij de Jupiler Uiteraard ging ik ook zelf motorrijden. Met Leage club FC Emmen en zo leerde ik veel voetbal- een groep van drie collega’s maken we af en toe lers en trainers kennen. In 2005 mocht ik mee- tochten in het buitenland, zoals in Engeland, werken aan dopingcontroles op het WK jeugd- Wales, Schotland, Ardennen, Zwarte Woud, Vovoetbal onder de 20 jaar, waaraan ook Messi gezen, Zwitserland en recent in de Dolomieten. deelnam en daar heb ik ook Blatter mogen In totaal rijd ik met veel plezier ongeveer twaalfontmoeten. duizend kilometer per jaar. Het is prachtig om op

plek in mijn hart!’ Ook in 1985 kwam ik voor het eerst op het TTCircuit in Assen. Ik ging deel uitmaken van het team medici, dat de wedstrijden op het circuit moest begeleiden en medisch ondersteunen. Aanvankelijk was dat af en toe, vooral grote evenementen zoals de TT zelf, maar inmiddels is dat ook bij andere evenementen, zoals Super-Bike, Truckstar en Gamma Racing, samen wel 30 tot 35 dagen per jaar. Zo’n tien tot vijftien jaar geleden waren toprijders in Assen nog goed te benaderen. Je kon Rossi gewoon aanspreken, maar tegenwoordig is dat niet meer mogelijk. Het is wel een hobby, die soms wat negatieve aspecten heeft. Dat betreft dan de ernstige ongevallen, soms met dodelijke afloop. Ook maak ik sinds twee jaar deel uit van het Extrication Team, een groep van twaalf mensen, waaronder artsen, verpleegkundigen, rescue-marshalls en brandweerlieden, die allen getraind zijn om beknelde autocoureurs gestabiliseerd te bevrijden, zonder dat de auto wordt ‘verknipt’. We trainen daarvoor elke maand en hebben ook dit jaar weer onze proeve van bekwaamheid in Le Mans, Frankrijk, met goed gevolg afgelegd, waardoor het circuit weer voor twee jaar is gecertificeerd.

‘

TT Assen

de motor in vreemde landschappen rond te rijden. Dat is voor mij een belangrijk middel om te ‘ontstressen’.

Even op de koffie

Boven: Kampioenschap bij Sibculo rond 1974 Bovenste rij vlnr: Gerrit Brink, Joop Lutjeharms, Nanning Bulthuis, Willem Reinders, Henk Bulthuis, Henk Mink, Joop Koops, Dick Grootoonk, trainer Evert Kwant, Gerrit Jan Bosch en Ben Habers Onderste rij: Henk Hamberg, Hans Ludwig, Evert Beenen, Adrie Bosch, Wim Takman, Egbert Wesselink en Be Snijders

Op de motor bezoek ik ook regelmatig mijn zus in Gramsbergen. Even op zondagmorgen een rondje over Uelsen en Hardenberg en dan even op de koffie en bijpraten over het wel en wee. Zo blijf ik op de hoogte van wat er in ’n Aap’ gebeurt, zowel van mooie als van trieste gebeurtenissen. Wat dat betreft heeft Gramsbergen een speciale plek in mijn hart!

Linkerpagina links: Samen met Tineke Linkerpagina linksonder: Motorrijden in Zwitserland, zomer 2013 op de Furkapas

Onder: Extrication team bij de F1 bolide van Coulthard in Assen. Ik sta rechts met verpleegkundige, de anderen zijn monteurs van het racingteam

Gelukkige grootvader

Het is duidelijk dat ik naast mijn reguliere werk als huisarts, werk dat ik nog met heel veel plezier doe, in mijn vrije tijd niet stil zit. Na het overlijden van Maria ben ik wel vier in plaats van

19

P

and

door Lienke Beenen-Harsevoort en Ilse Klein

Het ziet er huiselijk en kneuterig uit en dat is ook precies de bedoeling van Ina. Het pand aan Voorstraat 10 waarin Atelier Mutzzenzoo is gevestigd, deed tot 1972 dienst als winkel en daarna als woonruimte van Ina’s ouders, Siem en Willemien de Bruin. Even een beetje geschiedenis: Willemien is de dochter van Willem Reinders. Die begon met repareren van fietsen, later kwam daar reparatie van auto’s bij. Garage Reinders was gevestigd aan de Voorstraat A 160, wat nu nummer 10 is. In 1955 werd het bedrijf gesplitst. De autogarage, die inmiddels gerund werd door zoon Hendrik Jan, verhuisde naar Voorstraat 4. Willem Reinders overleed in januari 1964. Zoon Gerrit richtte zich, iets verderop in de Stationsstraat, vanaf 1965 op radio’s, televisies en later witgoed. In de winkel van Siem en Willemien kon je terecht voor van alles: kachels, schaatsen, naaimachines en ‘galanterieën’, oftewel huishoudelijke artikelen. Daarnaast probeerden ze de fietswinkel met reparatiewerkplaats levensvatbaar te houden. Ina woonde met haar ouders en zussen Corrie en Ria in Mariënberg. Het gezin ging in 1965 in Gramsbergen bij opoe ‘Rika’ in huis wonen en daar woont Ina nog steeds.

Breicafé

Hobby

In het atelier zijn spulletjes te koop die door haarzelf of de dames van het breicafé gebreid zijn, met daarnaast nog andere knutselarij. Als mensen mooie zelfgemaakte spullen komen brengen, wil Ina ze voor hen proberen te verkopen. Op die manier komt ze een beetje uit de kosten van haar hobby. Ze runt ‘Mutzzenzoo’ puur hobbymatig en zal meestal een paar dagdelen per week geopend zijn. Naast deze liefhebberij heeft ze namelijk nog gewoon haar fulltime baan bij Dorpshuis De Binder, waar Ina, en naast haar collega Fenny, voor veel Gramsbergers natuurlijk al jaren het bekende gezicht is.

Tegels

Bij binnenkomst in het atelier valt onmiddellijk het aanrecht op met bijbehorende tegelwand. De achterwand van het oude aanrecht is bekleed met verschillende tegels van eenzelfde formaat. De ene tegel is nog kleurrijker dan de andere. Ina vond ze op een verkoopsite en reed er voor naar Brabant. Ze werd helemaal gelukkig van wat ze daar voor een prikkie aantrof: dozen vol tegeltjes, de een nog mooier en ouder dan de ander. Ze heeft ze jaren bewaard en nu hebben die tegels eindelijk een plekje gekregen. Achter in het atelier is het oude, originele aanrecht geplaatst, dat meer dan tachtig jaar oud is.

Het atelier is een uit de kluiten gewassen hobby. Het begon aan de keukentafel bij Ina thuis. Een paar vriendinnen vroegen haar of ze een workshop ‘sokken breien’ wilde geven, en Ina vond dit een leuk idee. Ze woont aan de achter-

Verbouwing

kant van het pand en heeft genoeg ruimte in haar keuken om een aantal vriendinnen te ontvangen, die samen een paar uurtjes de breipennen hanteren. Na nog een workshop handschoenen breien, ontstond aan die tafel het idee om de keuken ‘het breicafé’ te gaan noemen. Van het een kwam het ander en de groep dames komt nog steeds eens per veertien dagen een avond bij elkaar. Breien is sinds een paar jaar weer helemaal hip. Ina kan al goed breien sinds haar kindertijd. Ze leerde het van haar moeder en op de lagere school van juffrouw Helderman.

novatie onderging. Dat was te merken toen Ina in 2014 aan de slag ging. Achteraf is het een wonder te noemen, dat ze niet door de vloer is gezakt, want de steunbalken bleken op sommige plekken bijna helemaal door houtworm doorgevreten te zijn. Ina’s moeder Willemien is blij met de nieuwe bestemming van het pand. Als ze komt, geniet ze van alle oude spullen uit het ouderlijk huis die er staan te pronken. Mevrouw de Bruin woont tegenwoordig in ‘t Welgelegen, evenals haar man Siem.

Het huis is namelijk verbouwd toen moeder Willemien 1 jaar oud was. En aangezien mevrouw De Bruin nu 84 jaar is, is bekend dat het huis 83 jaar geleden de voorlaatste, grondige re-

Atelier Mutzzenzoo Voor Ina de Bruin is geen breiof haakpatroon te moeilijk. En liever nog dan van patroon te breien, verzint ze haar eigen creaties. Breien leerde Ina van haar moeder. Zij leert het op haar beurt aan anderen. Sinds 1 november heeft ze daarvoor een eigen atelier. Haar droom kwam uit. Welkom bij Mutzzenzoo.

20

Mutsen

Het breicafé heeft nu een nieuw onderkomen gevonden in het atelier van Ina. Ze heeft het atelier eigenlijk genoemd naar de, meestal nogal rumoerige, dames die naar dit breicafé komen. De dames zijn destijds na de sokken en de handschoenen, met een eenvoudiger breiwerk begonnen, namelijk een muts. De bijnaam die Ina hen ondertussen gekscherend heeft gegeven is ‘stelletje mutsen’. In het atelier kunnen deze ‘mutsen’ volop hun hobby uitoefenen. Ze breien mutsen en daarnaast ook veel andere dingen. Mutsen en zo dus... Een naam was gevonden in Mutzzenzoo. Ina ‘misbruikt’ deze dames meestal om een workshop uit te proberen, met wederzijds goedvinden overigens.

Oud

Nu heeft het originele aanrecht, dat jaren in het achterhuis stond, weer een prominente plek gekregen. Het zware granito aanrechtblad is heel gebleven, tot grote opluchting van klusjesman en eigenaresse. Destijds werd zo’n aanrechtblad ter plekke gegoten. Ina verfde de onderkasten in een lichte tint groen. Als bovenkast heeft ze ook iets ouds op de kop getikt. Veel mensen zal het bekend voorkomen, terwijl ze zich dan niet herinneren waar ze het hebben gezien. De kast waarin nu theepotten en gebloemde koffie- en theekopjes en de koekjestrommel staan te pronken, deed jarenlang dienst in Het Dorpshuis, het hing daar achter de bar. Bij de grote Dorpshuis-leegverkoop, had Ina voor die vakjeskast al een bestemming in gedachten.

Hergebruik

Het atelier heeft gedeeltelijk nog de oude tegelvloer uit de winkel van haar ouders. Er zijn zoveel mogelijk oude spullen hergebruikt en opgeknapt. Twee grote kasten zijn ingericht als mini-bibliotheek met een keur aan brei- en haakboeken en

tijdschriften op creatief gebied. Het oudste tijdschrift dat ze heeft is de Ariadne uit 1949. Sommige dingen die daarin staan, zou je zo weer kunnen dragen. Het pronkstuk op de toonbank is een oude blauwe kassa uit 1969. Ze kreeg die cadeau van dochter Nicole en schoonzoon ‘grote Kevin’. Ina’s zoon heet ook Kevin. De jongste is ondertussen de langste dus ‘kleine Kevin’ is eigenlijk niet meer van toepassing. Zoon Stefan en schoondochter Louise zijn in september ouders geworden van Leia. Als oma Ina gaat oppassen, kan de box ook in het atelier staan, alleen maar gezellig. Van de buurwinkel kreeg ze als openingscadeau een spinnewiel, mooi opgemaakt met bloemen. Het doet haar denken aan de tijd dat ze, terug van vakantie met haar ouders, met het hele gezin zelf de wol spinden, die ze gekocht hadden op Texel.

Workshops

Bij Ina kun je leren breien of haken, of op een andere manier de ‘crea-bea’ uithangen, zoals mutsen breien, of een sjaal. Of entrelac pannenlappen, waarbij je een soort blokjespatroon met

21

reliëf breidt. Sokken met hak breien, of kerstballen, paddenstoelen of wat er verder maar te verzinnen valt. Telefoonhoesjes haken, of een knuffeltje of babymutsje. Met een groep vrouwen een kerstengeltje haken of met een paar vriendinnen een mixed-media schilderij maken, behoort ook tot de mogelijkheden. Een mixed-media schilderij heet zo, omdat het is versierd, beplakt en beschilderd met allerlei verschillende materialen door verschillende technieken. In het atelier hangt als voorbeeld een ‘schilderij’ van Ina waarop vlinders, touwtjes en poppetjes te zien zijn. Het vormt een geheel door de keuze van de kleuren van papier en verf. Ina heeft, zoals ze zelf zegt, voor haar atelier door de jaren heen ‘verschrikkelijk veel materiaal’ verzameld. Wol, vilt, knopen, kant, stofjes, garens, kralen, stempels, lint, etiketten, sommige dingen al jaren oud, wachten op een mooie bestemming.

Brocante

Bij atelier Mutzzenzoo kun je binnenstappen om gewoon even rond te kijken of om hulp te vragen bij een breipatroon of handwerkklusje, waar je zelf niet uitkomt. Je kunt er nog een kopje koffie bij nemen ook. Wie weet kom je nog op goede ideeën of krijg je zomaar het creatieve virus te pakken. Een klein gedeelte van het atelier is bestemd voor de verkoop van spullen, waaronder mooie brocante. Daarvoor kunnen in overleg ook artikelen worden ingebracht. De verkoop is alleen bijzaak, om het atelier kostendekkend te houden. Ina koestert het kastje waarin alleen maar mooie spulletjes van haar (groot)ouders staan. Deze spullen zijn niet voor de verkoop, alleen maar om naar te kijken. Zo staan er een oude glazen boterkarn, waarschijnlijk in de oorlog gemaakt van allerlei onderdelen, en een mooie serie emaillen voorraadbussen.

Open

In de Feestweek was ze voor het eerst open. Tijdens de vrijdagbraderie namen wel driehonderd mensen een kijkje in het atelier. Begin november ging ze echt van start en de reacties zijn louter positief en enthousiast. Op de woensdagmiddag is ze open van 14.00 tot 18.00 uur. Op vrijdag staat de deur open van 16.30 tot 20.30 uur en op zaterdag van 11.00 tot 16.00 uur. Voor Ina is een droom uitgekomen en ze voelt zich dan ook in het atelier als een vis in het water. ‘Toen ik 21 jaar was wou ik dit al, een eigen ruimte met zelfgemaakte spullen. En kijk, 33 jaar later...’ Ze is voorlopig ‘wensloos gelukkig’.  Meer info: www.facebook.com/Mutzzenzoo

22

2

3

5 6

10 11 12 13

1 4

7

8

14

15

16 17

19 9

Weet u waar en wanneer de foto gemaakt is, kent u de namen of heeft u andere aanvullingen, dan graag reageren naar: [email protected] of Jan Horsman, Voorstraat 12, 7783 AM Gramsbergen. Tel: 0524 56 21 51 De namen en foto’s van eerdere Foto’s van vrogger zijn te zien op: www.museumgramsbergen.nl dan aanklikken: Het infocentrum dan aanklikken: Historie van uw Streek

deur Henk van de Brugge en Garriet van Jurries-Willem Dag luu, Veurige moand kwamen d’r twie vrouwluu an de deure met de vroage of wi’j ok glasvezel wollen hebben. Now ja, ’t was veur niks, dus doe mar. Niks ofsloan. Dan wollen ze ok graag ee’m in de meterkaste kieken. Noadat ze dat bekekken hadden, knikten ze voldoane. Bliekbaar zat alles d’r in, wat er in mos zitten. Volgens mi’j wussen ze aginnie het verschil tussen een gasmeter en een elektriciteitsmeter. Mar goed, de dames hadden het e-ziene. Of d’r nog ee’m een foto van ’t hoes emaakt moch worden? ’Joa heur, i’j doet mar.’ Bliekbaar was dat veur ’t plakboek. En zo goa wi’j met de glasvezel weer een ni’j tiedpark in. I’j mut zo mar denken: alles went. Zo zag ik halverwege november een hele riege volk veur De Binder stoan. Achterof bleek, dat die luu ollemoale een griepprik kwamen halen in de plaatselijke dokterspraktijk. Door hadden ze zölfs twie middage veur oet etrökken um iederiene de kaans te geven um griepvri’j de winter deur

18

te kommen. Ja, dat inenten lek mi’j een beste flikkeri’je. In de zölde tied, dat de luu een griepprik kregen, waren ze honderd meter verderop an de gange um de oole praktijk of te brekken. De eerste spuite zat d’r nog niet in of de eerste muure lag al van de biene. Ja, wat dat angiet kan ’t gaauwe goan. Zo arriveer’n Sunterkloas ok weer met zien gezelschop in de haven van Grambargen. En net zoas aandere joren, gewoon weer met zwartepieten. Niks gien gruune pieten of rooie pieten. Nee, gewoon zoas ’t heurt: zwart. Noadat e twie joor in Aone an ekommen was, was het dit keer weer as vanoolds in de haven. Nargens umme, in Aone was ’t ok aait goed veur mekaar. Allennig vergangen joor is t’r wat schief egoane. Toen het sunterkloasfeest in de Oole Delle of-elopen was, bracht oetbater Harrie de zwartepieten weer terugge. Noar de tennisbaane. Nee, niet um te tennissen, mar umdat door douches bint, moch’n ze zich door ofsminken. Sunterkloas had nogal wat zwarte pieten bi’j zich zodat Harrie twie keer mos rie’n. De eerste lichting weud op de parkeerplaatse van de tennisbaane of e-zet. Um het toegangshekke van de baane lös te doen, mu-j een pässie gebroeken. Doorveur had de chauffeur zolange een pässie kregen van ien van de leden. Toen ze allemoale deur ’t hekke waren, reed Harrie terugge um de rest op te halen. Intussen konn’ de eersten zich dan

72

douchen. Mooi niet! Gieniene had een slöttel van de kleedkamers. Ze konn’ d’r niet in. En ze konn’ d’r ok niet meer oet! Het hekke was in ’t slot evallen. Now, door stun’n ze mooi. En het duurde en duurde, twie lengten twie breed, veurdat de chauffeur d’r weer was met de twiede lichting pieten. En gieniene den een tillefoon bi’j zich had. Die lagen allemoale in de kleedkamers. Drie kwartier later kwam de auto d’r weer an. Toen dizze luu oet de auto stapten, dach’n ze eerst dat er een stellegie ooievaars stun’n te kwetteren. Mar dat waren de eerste zwartepieten. Die stun’n door achter het hekke te klappertaan’n van de koolde. Afijn, noadat het hekke lös was, kon de twiede lichting ok noar binnen. Noadat de kleedkamers van ‘t slot waren, konden de knechten van de Goedheiligman zich douchen. De oetbater oet Aone had zien plicht edoane. Hie trak het hekke achter zich dichte en gung noar hoes. Mar een uur later weud Harrie op ebeld deur ien van de pieten: of e nog ee’m weer wol kommen. D’r stun’n nog tien zwarte pieten achter ’t hekke die d’r niet oet konden. Luu, dit was ’t weer, het giet ow goed! Heeft u suggesties voor ‘Ni’js’? Mail naar: [email protected]

23

Kinderjaren

door Annemieke Alfring-Hurink

Linda is samen met haar zus Marieke, broer Marcel en broertje Robert opgegroeid op een mooie boerderij in Ane. Linda was een echt poppenmeisje. Maar op de boerderij werd heel veel buiten gespeeld. Samen met kinderen uit de buurt werden hutten gebouwd. Haar broer speelde dat hij druk was op het land en Linda bracht met haar Barbie-auto het eten langs.

op zolder met de videocamera van Marnix filmpjes gemaakt voor de verjaardag van juf De Wilde. Het journaal werd nagespeeld. Ook werden toneelstukjes opgevoerd, waar het gedrag van de meester of juf werd nagedaan. Dat was natuurlijk lachen, gieren, brullen.

Opleiding

Na de basisschool ging Linda naar het Vechtdal College in Hardenberg. Ze volgde daar de Theoretische Leerweg. Na het behalen van het diploma, ging Linda naar het Alfa Collega. Daar volgt ze een opleiding voor onderwijs-assistente. Tijdens het eerste en tweede jaar liep Linda stage op De Bron in De Krim en op de Prinses Irene in Gramsbergen. In het jaar dat ze door omstandigheden over deed, liep ze stage op obs Den Velde. Nu, in het laatste jaar van haar opleiding, loopt ze stage op de Elzenhof in Baalder. Na deze opleiding wil Linda graag verder studeren, ook al weet ze nog niet precies welke richting ze op wil. Een studie voor basisschoolleerkracht lijkt haar leuk, maar tegenwoordig moeten vooraf veel toelatingstoetsen gemaakt worden. Dat maakt het voor Linda niet zo aantrekkelijk om aan deze studie te beginnen. Misschien wordt het ook wel een lerarenopleiding om Biologie, Nederlands of Tekenen op het voortgezet onderwijs te geven.

Foto: Dianne de Goeijen

Baantje

Foto: Dianne de Goeijen

Deze keer in Hotspot Linda Nijmeijer. Linda is 19 jaar en geboren en getogen in Ane. Ze is derde in de rij van vier kinderen van Gert en Herma Nijmeijer-van den Berg.

Basisschool

Linda ging naar De Spreng-El in Ane. Een kleine, gezellige school waar iedereen elkaar kent. Linda zat in een groep met acht leerlingen. Haar boezemvrienden waren Marnix Woertink en Jessica Lennips. Ze speelden altijd met zijn drieën. In de pauze bedachten ze spelletjes voor de kleuters, klommen kleuters op hun rug en speelden ze ‘paardje’. In groep 8 speelde Linda graag met alle leerlingen uit groep 7. Dat vond ze vooral heel leuk, omdat ze dan de baas kon spelen. Linda heeft leuke herinneringen aan de basisschool. Ze kan zich vooral de verjaardagen van de meesters en juffen goed herinneren. Zo werden

Linda kom je in het weekend vooral tegen bij Oosterveen. Daar werkt ze in december al drie jaar. Je vindt haar bij de kassa, ze wil voor je tanken en zorgt ervoor dat de winkel wordt bijgevuld. Linda werkt er met heel veel plezier. De sfeer is leuk en vooral heel gezellig. Linda houdt er vooral van om haar collega’s aan het schrikken te maken. Zo kroop ze een keer in een grote doos die midden in de winkel stond. Haar collega wilde deze doos aan de kant zetten, maar schrok wel heel erg toen Linda uit de doos sprong. ‘Ik houd wel van een beetje leedvermaak’, vertelt Linda met grote pretogen.

Sport

Aan sporten doet Linda niet. Daar heeft ze geen tijd voor. In haar kinderjaren heeft ze een blauwe maandag op voetbal gezeten. Linda’s moeder weet te vertellen, dat ze liever bloemetjes zocht in het veld. Zelf weet Linda nog dat ze met Ferdy Snoeijink, Jorian Lennips, Tim de Jager en Anna en Anouk Amsink in een team zat. Ze was een middenvelder. Tot de tweede helft, dan was ze moe en wilde Linda wel in het doel. Alleen als de verdediging heel goed was, anders durfde ze eigenlijk niet zo goed.

Uitgaan

Linda heeft een grote hobby en dat is in het weekend uitgaan. Samen met haar acht vriendinnen is ze overal te vinden. Afgelopen zomer is Linda met enkele vriendinnen in Turkije op vakantie geweest. Daar heeft ze naast de zon ook veel van het uitgaansleven genoten.

Zingen

Linda heeft altijd veel en graag gezongen. Toen ze ongeveer 14 jaar was, heeft ze een jaar zangles gehad in Dalen. Door omstandigheden is ze daarmee gestopt. Bij het feest ‘650 jaar Hardenberg’

24

konden zangtalenten uit de omgeving audities doen in De Voorveghter. Anja Dalhuisen was een van de juryleden. Linda deed mee en mocht met een live-band zingen.

Popschool

Na haar ervaring met ‘The voice of Holland’, is Anja Dalhuisen een eigen popschool begonnen. Linda is een van haar eerste leerlingen. Elke week krijgt ze les. Iedereen kan leren zingen, maar het gaat erom wat je ermee wilt doen. Linda wil graag meer podiumervaring opbouwen. Anja zoekt voor Linda kansen om dit te kunnen doen. Zo heeft Linda mee mogen doen met een Jamsessie in De Troubadour. Ook mocht ze samen met een andere jongen de pauzes opvullen bij het Groot Hardenbergs Dictee.

Toekomst

Over de vraag hoe Linda haar toekomst ziet, reageert ze eigenlijk heel verbaasd: ‘Geen flauw idee! Ik weet nog niet eens welke opleiding ik precies wil gaan volgen.’ Gramsbergen is echt Linda’s stadje. Hier wil ze blijven wonen. Ergens in de nieuwbouw met een vriend, ziet ze dan ook wel zitten. ‘Moet ik er wel eerst een vinden’, zegt Linda lachend. Nu hangt ze ’s avonds regelmatig samen met broer Marcel op de bank. ‘Linda komt later gewoon in het ‘gebruukte spul’, aldus haar moeder. Dat is iets waar Linda zich geen zorgen over maakt. Alles op zijn tijd! In een bandje zingen lijkt Linda wel heel erg leuk, maar dat betekent wel dat ze met haar baantje zal moeten stoppen. Eerst wordt haar opleiding afgemaakt. Nieuwe opleiding, nieuwe start! 

Laten zien wat je kunt

Aan het einde van elk cursusjaar mogen alle leerlingen laten zien wat ze kunnen. Familie en vrienden worden voor een gezellige avond uitgenodigd. Linda vindt dat toch wel de mooiste avond van het jaar. Of Linda nu alleen of met andere leerlingen een paar groepsnummers zingt, zingen is haar passie. Linda heeft met de musical Ruth meegedaan. Ze had een grotere bijrol. Een jaar lang heeft ze met heel veel enthousiaste medespelers geoefend. Samen bouw je een band op. Ook haar moeder Herma was van de partij. ‘Een moeder-dochter momentje’, vertelt Linda. Het was voor Linda een heel mooie ervaring.

Foto: Gerrit Brink

Musical Ruth

Linda Nijmeijer Rechtsboven: Een foto uit 1997 Linkerpagina: De eindpresentatie van zangles bij Anja Dalhuisen. Linkerpagina onder vlnr: Marcel Nijmeijer, Linda Nijmeijer, Gert Nijmeijer, Herma Nijmeijer-vd Berg, Marieke Nijmeijer, Jaimie Dussel en Robert Nijmeijer

25

BIJZONDeRE ACTiVIteiTEn BIJZONDeRE ACTiVIteiTEn BIJZONDeRE ACTiVIteiTEn BIJZONDeRE ACTiVIteiTEn BIJZONDeRE ACTiVIteiTEn 26

Fotomanifestatie in Ane

F

otomanifestatie FMDV is een jaarlijks terugkerend evenement in de provincie Drenthe en het Overijsselse Vechtdal. De manifestatie is een combinatie van foto-expositie en fotowedstrijd van de bij de Fotobond aangesloten clubs. Fotogram uit Gramsbergen e.o. verzorgt de organisatie van het evenement dat plaats vindt in zalencentrum De Anerhof, Marsweg 6, Ane. De officiële opening is op 20 december 2014 om 14.00 uur.

BER M E C E D 9 21 t/m 2

Voor het publiek is de expositie deze dag open vanaf 17.00 uur. Van 21 december tot en met 29 december is iedereen van harte welkom tussen 15.00 en 22.00 uur. Op Eerste Kerstdag is de expositie niet geopend en op 24 december wordt om 18.00 uur afgesloten. De toegang tot de FMDV is gratis. Er worden 176 foto’s geëxposeerd. Uiteraard is ook werk te zien van de leden van Fotogram. Bij deze expositie besteedt Fotogram ook aandacht aan bijzondere manieren om foto’s te presenteren. In samenwerking met verschillende mensen en een bedrijf worden daarvan voorbeelden getoond. Fotogram telt op dit moment 21 leden. Meer informatie: secretaris Gerard Benjamins, 0524 561841 of via email: [email protected] Op internet: fotobond.nl/afdelingen/drenthe/informatie/fotogram/ en Facebook: nl-nl.facebook.com/fotoclubfotogram

Oud en Nieuwfeest Gramsbergen oor de vierde keer wordt met Oud en Nieuw in Gramsbergen het feest georganiseerd:

V

ONS 2015. In de Sporthal ziet het feest er net zo uit als voorgaande jaren. Waarom sleutelen aan een succesformule? Duo Fedde & George, DJ Mica, DJ EJB en DJ Dontello zorgen van 01.00 uur tot 06.00 uur voor de muziek. The Heinoos en ONS werken dit jaar voor het eerst samen. The Heinoos bestaan 1 januari 2015 maar liefst vijftien jaar en willen dat niet ongemerkt voorbij laten gaan. Zij spelen unplugged in het café van Dorpshuis De Binder. Met een en dezelfde toegangskaart heb je toegang tot beide feesten. Na het succes van de afgelopen jaren, wilde de organisatie zich verder ontwikkelen. Daarom zijn Klaas, Martijn, Joost en Sonja in juni naar de notaris geweest om een stichting op te richten: Stichting ONS Gramsbergen. Doel is om door het jaar heen verschillende activiteiten te organiseren. Voor 2015 geldt dus: niet alleen tijdens Oud en Nieuw zal je van ONS horen, maar het hele jaar door. Houd sociale media en pers in de gaten voor meer nieuws. Kaarten voor ONS 2015 zijn verkrijgbaar bij café Het Station, De Bezantijn, De Olde Woage en Dorpshuis De Binder. In de voorverkoop kosten kaarten voor de Sporthal € 12,50 en aan de deur € 15,00. De muntprijs blijft gelijk aan voorgaande jaren: € 1,50. Entree: 16+

Snertloop SV Gramsbergen

B

ij de Snertloop van SV Gramsbergen op 3 januari 2015, is ‘Meeting’ belangrijker dan ‘Meting’! Al jaren organiseert de actieve supportersvereniging van SV Gramsbergen de traditionele Snertloop op een van de eerste zaterdagen in januari. De laatste jaren gebeurt dat in combinatie met M&M Run Events. Sinds die samenwerking treffen veel voetballers en hardlopers elkaar tijdens deze bijzondere hardloopmeeting. En dat mag je best bijzonder noemen, want voetballers en hardlopen... mwah, is voor veel mensen geen ideale combinatie. Maar ja… het een kan niet zonder het ander en dat hebben de voetballers van Gramsbergen inmiddels goed begrepen. Het parcours gaat deels door het Gramsberger

Bosje en over vakantiepark ‘t Hooge Holt. Tijdens de wedstrijd is het vooral een ‘Meting’ tussen de deelnemers, maar na het passeren van de finish blijkt ‘Meeting’ veel belangrijker. Dat maakt dit evenement juist bijzonder. Onder genot van een heerlijke kop snert, met of zonder glühwein, in de door Supportersvereniging opgezette Koek-en-Zopietent, worden tussen de knapperende vuurkorven de sportieve prestaties geanalyseerd en vergeleken met voorgaande prestaties. Voor sportieve wandelaars wordt elk jaar een wandeltocht uitgezet. De organisatie is weer klaar voor de jaarlijkse hereniging van deze sporters. Programma: Afstand Start Categorie 1 km 11:45 uur jeugd t/m 11 jaar 2 km 12:15 uur jeugd t/m 15 jaar 6 km 13:00 uur dames en heren 10 km 14:15 uur dames en heren Vanaf 11:00 uur kan gestart worden voor de wandeltocht van ongeveer 7 kilometer.

3 JANUARI

De Groene Gramsberger wordt mede mogelijk gemaakt door onderstaande sponsors:

AGENDAAGENDAAGENDA BIJZONDeREACTiVIteiTenBIJZONDeREACTiVIteiTenBIJZONDeREACTiVIteiTen

MBER E C E D 0 3 26 t/m

Stichting ALS

T

ussen Kerst en Oud en Nieuw zal in café The Alley weer geld worden ingezameld voor stichting ALS. Na het succes van het afgelopen jaar, was het een makkelijke beslissing om ook dit jaar een Glazen Huis neer te zetten. In 2013 werd namelijk ruim 22.000 euro opgehaald! Zo zie je maar waarin een klein stadje, als Gramsbergen, groot kan zijn! ALS, Amyotrofische Laterale Sclerose, is een zeer ernstige zenuw- en spierziekte, waardoor de zenuwcellen in het ruggenmerg en de hersenen langzaam afsterven. Spiergroep na spiergroep valt uit. Gemiddeld leeft iemand, nadat de diagnose gesteld is, nog maar drie jaar. Van 26 tot en met 30 december zullen Hayo van de Kamp, Ard Slot en Erwin Hulzebosch het Glazen Huis in café The Alley bewonen. De deur zal 26 december op slot gaan en 30 december pas weer geopend worden. De bewoners zullen deze dagen geen vast voed-

20 december

sel eten. Door middel van verschillende activiteiten zal geprobeerd worden, net als vorig jaar, zoveel mogelijk geld in te zamelen voor Stichting ALS. Dit jaar zullen er ook enkele verbeteringen zijn. Zo zal de actie via een livestream te beluisteren zijn en zal op 27 december een pyjamarun worden gehouden, waaraan iedereen die van wandelen of hardlopen houdt, mag deelnemen. De organisatie hoopt dat ze met de veilingsite weer, net als vorig jaar, het meeste geld zal inzamelen. Op deze site kun je bieden op weekendjes weg, dinerbonnen, elektronische producten en leuke dagjes uit. Alle veilingitems zijn gesponsord door bedrijven uit de omgeving. De veilingsite is vanaf 1 december online. Ook kunnen mensen in café The Alley de DJ’s van het Glazen Huis aanmoedigen en een plaatje aanvragen voor Stichting ALS. Meer informatie: www.glazenhuisgramsbergen.nl

24 december

27 december

26 december

31 december – 1 januari

SV Gramsbergen Kerstnachtdienst Klaverjassen voor ALS Sporthal, 21.00 tot 22.15 uur Kantine SV Gramsbergen, aanvang: 14.30 uur

20 december

Fotomanifestatie FMDV (zie pag. 26)

21 december

Landhoeve Zwieseborg Kerstwandeling en Kerstwandelpuzzeltocht Van 13.00 tot 16.00 uur

Brouwerij Mommeriete Winterfestijn. Genieten van Winterbier, 26 – 30 december Wintergloed, ouderwets eten en live muziek. Glazen Huis, Actie voor Stichting ALS Van 14.00 tot 20.00 uur (zie boven)

Een GroeNE cadeau-Tip!

Pyjama-run, Actie voor Stichting ALS (zie pag. 2) Nieuwjaarsfeest ONS (zie pag. 26)

3 januari

Snertloop SV Gramsbergen (zie pag. 26)

11 januari

Winterwandeling Stadsbelang (zie pag. 3)

Geef familieleden, vrienden of kennissen, die niet in Gramsbergen e.o. wonen, een origineel cadeau: EEN JAAR LANG DE GROENE GRAMSBERGER VOOR SLECHTS E 25.–! (Bij verzending naar het buitenland wordt extra porto in rekening gebracht)

Stuur een briefje met het bezorgadres van de nieuwe abonnee(s) naar: Dionne Matel, Loozermars Zuid 68, 7783 EK Gramsbergen of mail de gegevens naar: [email protected] Stort uw betaling op rekeningnr.: NL12 RABO 0147 7942 77 tnv Stichting ‘De Groene Gramsberger’ in Gramsbergen. Na ontvangst van de betaling wordt voor verzending gezorgd. Het volgende nummer verschijnt: 21 januari. Uiterste inleverdata februari-nummer: vóór 7 januari.