WK 2012: afRaid in France? Harm Bartholomeus - met toevoegingen van Winfried Bats – Lisette de Graauw – Andre Moes Team DutchBioniX
Argentière la Bessée – vrijdag 15 september 17.30 Bammm… nog geen 5 seconden na de start klettert Winfried met zijn zware lijf op de kinderkopjes van het marktplein in Argentière la Bessée. 251 andere adventure racers krioelen als een kudde wilde beesten om hem heen, op weg naar de kaart van de proloog. De daarop volgende 30 minuten wordt het doorgaans rustige bergdorpje overspoeld door een piepende, hijgende, nietsontziende massa bloeddorstig volk, die zich vol overgave stort op de jacht naar knijpers. Ze zijn los… Een vrijwilliger die tot vlak voor de start nog rustig op zijn bankje zat te Andre: de 1e post wordt compleet wachten wordt letterlijk bedolven door twintig tot dertig geplet! Zijn bril, die scheef op zijn sporters die als een rugbyscrum over hem heen vallen. hoofd staat, is beslagen en hij roept Binnen deze hoogenergetische massa, die overloopt van om hulp maar er is geen het testosteron, gaan wij ons proberen staande te houden. mededogen. De wereldkampioenschappen adventure racing zijn begonnen… De proloog brengt ons niet helemaal wat we ervan gehoopt hadden. In de chaos vergeten we een puntje en op de één of andere manier weet de organisatie ons nog meer punten af te nemen. Gevolg: we zullen de volgende ochtend als bijna laatste team moeten starten. Op zich een plek die ons waarschijnlijk wel toebehoort, maar waar we ons niet zo maar aan willen overgeven. Enigszins bedrukt zitten we dan ook weer op camping Croque Plaisir, waar we de laatste dagen zo gastvrij zijn ontvangen door Valentijn en Yvonne Valk. Nog een paar uurtjes slaap, dan begint halverwege de nacht het echte werk. Lisette: Ik begin het een beetje beu te worden. Voor vertrek heb ik uren heel systematisch gewerkt aan mijn voedselpakketen. Als team hadden we afgesproken om pakketten samen te stellen van 12uur, zodat we ze gemakkelijk kunnen verdelen over de bevoorradingsposten. Nu, hier in Frankrijk sta ik al weer een paar uur gebogen over mijn voer. Ik hoefde alleen nog maar de kaas en de sportvoeding toe te voegen die Andre zou meebrengen. Overal op ons kampveldje staan zakjes van 12 uur voor 4 personen voor 8 dagen. We kijken wat bij elkaar af. Ja, een goed idee die worst… owh nee die mueslibar kan ik echt niet meer hebben op dag 4. Het is zo moeilijk om te bedenken wat je lichaam accepteert tijdens de vijfde nacht. Ik heb mijn voedsel op orde, het bestaat voornamelijk uit sportgels (heel veel), knijpfruit, knijpvla, snoep en kaas. De dag voor vertrek ontvangen we van de organisatie het race overzicht. Al snel fluiten mijn oren, maar ons logistieke team Harm en Winfried gaat er tot laat in de avond mee aan de slag. De volgende dag spelen we het spel, althans zo lijkt het. De spelregels zijn bepaald; per materiaaldepot is een maximaal gewicht en er is een soort van tijdsslot. Op de grond leggen we zakken neer, waarop we vakken tekenen en de naam schrijven van de etappe. Dan begint het spel. “ Transition Area 1; 2 ochtendzakken en 1 avondzak.” “Transition Area 2…. “ “Fietsdozen mogen we aanvullen tot een gewicht van maximaal 28 kilo.” Dat betekent dat er nog 6 kilo bij mij erbij mag. Dus extra cola... en chips...
Argentière la Bessée – zaterdag 16 september 4.00 Vandaag gaan we allereerst proberen om te laat te komen. Tijdens alle gearchecks, briefings en verdere plichtplegingen waren we zoals het echte hollanders betaamt precies op tijd, om daarna steeds te moeten wachten op de organisatie en overige deelnemers. Ach, het geeft ons rust. We zijn de afgelopen dagen bijna continue, maar toch ontspannen bezig geweest met het voorbereiden van materialen en etenszakjes. Deze ochtend slagen we er dan ook voor het eerst in om te laat te zijn, net in staat een kwartiertje extra slaap te pakken, maar we zijn toch nog als eerste op het plein. Zelfs de organisatie is er nog niet. De start is een geneutraliseerde fietstocht naar Ailefroide, een klein uurtje klimmen op de fiets. Vallouise – zaterdag 16 september 6.32 Als voorlaatste team krijgen we onze kaarten en roadbook. De eerste teams zijn dan al ruim een half uur weg. We bekijken het roadbook vluchtig, ik neem de kaart en we beginnen te hollen. Eerst in de richting waar de andere teams ook heen zijn gegaan, maar al snel groeit de twijfel. Dit pad gaat helemaal de verkeerde richting op en het rondje waar Depart bij staat is ook zeker niet het vertrekpunt. Waar zijn we dan wel? Het duurt even om dat uit te vinden, maar dan kunnen we ook goed op weg naar punt 1. Het hoofd vol twijfel, dat wel. Vanwege teveel sneeuw in het hooggebergte is de eerste etappe ingekort (nieuwe afstanden en hoogtemeters onbekend). Als ik even een privémomentje nodig heb en de kaart weggeef valt het Winfried en Lisette op dat het rondje langs de punten op de kaart nog steeds 32 km is. Nu pas snappen we het roadbook, we hoeven maar 1 punt op te halen en weer terug. Na een uur komen we dus weer langs de start om eindelijk de goede kant op te gaan, op weg naar punt 4. Geen beste start… Een start in het hart van de Ecrin vraagt om hoogtemeters. Die krijgen we dan ook in meer dan voldoende mate. Vanaf 1500 moeten we naar de top van Glacier du Sele, die 1800 meter hoger en 10 km verder ligt. Na een uurtje stijgen door het dal komen we in het hoogalpiene terrein, waar Cschoenen verplicht zijn. Op de gletsjer komen daar nog stijgijzers, pikkel en klimtouw bij. Net voor we de gletsjer opgaan komen de eerste teams alweer naar beneden. Minus ons uurtje rommelwerk lopen ze nu al zo’n 2 uur op ons voor. De ambities om wereldkampioen te worden kunnen we dus wel laten varen ;-). De gletsjer begint rotsig, maar gaat langzaam over in wat sneeuwrijker terrein. Verse sneeuw… Spleten zijn er gelukkig niet veel en de route is gemarkeerd met rode vlaggetjes. Achterin het deelnemersveld bereiken we de col en we gunnen ons een minuut om van het uitzicht te genieten. Daarna haasten we ons naar beneden, waarbij we tot onze verbazing nog een aantal teams tegenkomen die nog aan hun weg naar boven Andre: Weer knal ik onzachtzinnig bezig zijn. Blijkbaar waren we niet de enigen die het tegen de stenen!! Wat is er toch aan roadbook verkeerd geïnterpreteerd hadden. De weg de hand? Het lijkt alsof ik een coördinatieprobleem heb in mijn naar beneden valt nog niet altijd mee, vooral André rechterbeen. Mogelijk speelt mijn heeft moeite om op de been te blijven. Met zijn lange blessure weer op. Ik heb het maar te lijf maakt hij een aantal flinke smakken, waarbij ons de accepteren want de rest van de race angst steeds om het hart slaat. Gelukkig blijven zijn zal niet anders verlopen. valpartijen zonder fysieke gevolgen.
Klaar met de eerste trekking. (Foto: René Schraa) Etappe 2 – ATB – Trekking - ATB Op het wisselpunt krijgen we nieuwe aanwijzingen van de vrijwilligers. Omdat de eerste etappe ingekort moest worden (teveel sneeuw), is er een alternatieve loopetappe ingelast. Hiervoor wordt de ATB etappe opgesplitst in 2 delen, waarbij we tussendoor een extra loop ”rondje” moeten afleggen. Het eerste stuk ATB is dus maar kort, maar ook zo technisch dat de eerste pushbike meters gemaakt worden. Bij het wisselpunt zijn we rap weg, we willen zoveel mogelijk gebruik van het daglicht maken. Het tempo bergop zit er goed in en ook navigatietechnisch gaat het lekker. Winfried leidt ons soepel naar het eerste punt, waar we tot onze verrassing team BART alweer tegenkomen. De 10 minuten later starten en fout van een uur hebben we alweer ingelopen, dus ons tempo valt niet zo heel erg tegen. Ze vertellen ons dat ze punten gaan skippen, wat ons ook enigszins aan het twijfelen brengt. Mag dat wel, of ben je gediskwalificeerd? We denken het laatste maar zijn nu ook niet meer 100% zeker, dus gaan we ervoor om alle punten te halen tot we daarover duidelijkheid hebben. Onze wegen scheiden dus een kilometer later, waarbij we elkaar succes en een mooie race wensen. Wij trekken weer het hooggebergte in. Even later komen we langs een berghutje, waarvan de bewoonster bekertjes water uitdeelt. Het laatste water zegt ze, want boven in de bergen is niks te vinden. Ik drink het bekertje leeg en stop er een nuts achteraan. Mijn maag meldt me direct dat ik dit beter niet had kunnen doen. Ik ga even zitten, maar kan het eten toch niet binnenhouden. Een mengsel van nuts en water klettert in het gras, onder de toeziende blik van de Heidi. Na nog een paar oprispingen en een paar minuten in het gras liggen knap ik weer wat op. Winfried spoelt het gras wat schoon, maar de Heidi merkt nuchter op dat de schapen het wel zullen lusten. Ik verontschuldig me nog en zeg dat dit niet mijn standaard
manier is om iemand te danken voor een bekertje water. We hobbelen verder, maar ik voel me slap. In de klim die volgt haak ik al snel aan bij Winfried, even later moet ik liggen. Van het kwartiertje rust en een paracetamol knap ik een flink stuk op, maar het wordt een lange zware nacht voor mij. Winfried navigeert ondertussen behoorlijk strak van CP naar CP. We rommelen even wat als we op zoek naar een meertje niet precies weten in welk dalletje we zitten. Het blijkt later dat de doorsteek beter en strakker was dan we zelf wilden geloven, dus zaten we eigenlijk al dichterbij dan we dachten.
Wisselen blijft vooral nadenken. Foto: René Schraa Een volgend doorsteekje gaat ons wat minder goed af, het valt ook niet mee om details van de 1:50000 kaart af te lezen. Het is al eind van de ochtend als we het TA in het dal weer bereiken. Alleen onze fietsen staan er nog, een paar teams staan op het punt om te vertrekken. De eerste nacht heeft er nogal ingehakt en zodra Andre voorstelt om in een nabij restaurantje de volgende etappe voor te bereiden en ondertussen wat goed eten binnen te krijgen stemmen we allemaal meteen in. 10 Minuten later zitten we aan de omelet met cola. Voor mij is dit het eerste echte voedsel wat ik weer binnen krijg, op wat knijpzakjes appelmoes na. Heerlijk, ik voel me weer een beetje mens worden…
Winfried: Van groot belang, zal blijken, zijn de hoogtemeters op onze horloges. Voortdurend passen we ze aan wanneer we bekende punten op de kaart passeren. Het moet even routine worden maar zal ons enorm ondersteunen in het vinden van de checkpoints. Want als je weet dat je op de juist hoogte bent dan hoef je in theorie alleen nog maar de hoogte lijn te volgen naar de CP. Maar dat is theorie, in de duisternis en de kou van de bergen is dat in de praktijk vaak minder eenvoudig.
De 20 km ATB die volgen zijn relaxed, want vooral bergaf. Gelukkig is onze routekeuze niet alleen beperkt tot technische singletracks, maar kunnen we het overgrote deel lekker rollen of bredere
gravelroads. Op het wisselpunt vragen we bij de organisatie om verduidelijking van het reglement: is het toegestaan zelf punten te skippen? Beatrice is hier heel duidelijk in, een etappe beginnen betekent alle punten halen, verder mogen er alleen etappes geskipped worden als dat moet van de organisatie. Helder, maar het betekent wel dat onze concullega’s van BART gediskwalificeerd zijn. Zuur, we zijn benieuwd of ze zich nog kunnen motiveren om zoveel dagen unranked door te blijven gaan. Etappe 3 – Trekking 40 km + special tasks Dan volgt een trekking van 40 km. Eerst vanuit het dal omhoog een kloof in, waar een special task wacht. Na wat vaste touwen moeten we via een speleoladder door een watervalletje omhoog. Oncomfortabel, maar door goed teamwork redelijk goed te doen. Lisette is het handigst met dit soort dingen en houdt de ladder strak voor de rest van het team, waarna zij zichzelf via het wiebelende laddertje snel bij de rest voegt. Vanaf dan stijgen we en niet een beetje. Ik heb mezelf weer hervonden en loop lekker de berg op, André en Winfried lijken het wat zwaarder te krijgen. Als de nacht valt zijn we bijna op 2500 meter hoogte, en doorkruisen we op kompaskoers een hooggelegen dal. De eerste slaapaanvallen komen snel, dus pakken we al snel een 15 min powernap. Winfried: de rugzak voelt vandaag drie keer zo zwaar tijdens deze trekking. En dan hebben we ook nog eens te maken met de tweede nacht, De Helnacht. Altijd hetzelfde. Iedere race maar weer een irritante strijd tegen die sluimerende slaap. Telkens tikt André met zijn loopstok tegen mijn been om me te sommeren verder te lopen als ik tijdens een korte kaartleesstop van Harm weer staand in slaap ben gevallen. Een groot deel van de nacht breng ik zo door. Je wilt wel fitter en wakkerder zijn maar hebt daar niets over te zeggen. Gelukkig wisselen we elkaar wat dat betreft goed af. Harm en Lisette vormen deze nacht een super oriëntatie duo. Lisette zijn de extra oogjes van Harm en dat zal vaker zo zijn ter ondersteuning van de navigator in deze race. Een goede combinatie en inzet van kwaliteiten. De temperatuur ligt rond het vriespunt, dus langer slapen betekent dat we teveel afkoelen. Gelukkig gaat het navigeren goed, we passeren een aantal teams die her en der op de hellingen de juiste weg zoeken. Strak koersend op het kompas negeren we de lampjes en trekken ons eigen plan, met succes. Ik ben zelf niet helemaal helder, dus concentreer me alleen op de kaart en de koers. Lisette is duidelijk de fitste van het stel en maakt de meeste meters… Heuvel op en bergaf om te checken of dat wat ik op de kaart zie klopt, om paadjes te zoeken. Lange tijd gaat het feilloos, tot we een punt op een colletje moeten vinden. De navigatie erheen lijkt goed te gaan en als we een hoop teams zien ronddolen lijkt het of we de goede plek al hebben gevonden. Maar niemand vindt de knijper… We twijfelen, maar zoeken ook, naar later blijkt op de verkeerde plek. Toch laten afleiden door de massa. Na een half uur ontdek ik onze fout en trekken we weer ons eigen plan. Met succes… via een omtrekkende route, met voldoende herkenningspunten op de route, vinden we de knijper. Ondertussen begint de tijd al wat te dringen. Om alle deadlines te halen moeten we wel doorlopen, dus voeren we het tempo op. Ondanks dat we al twee dagen bezig zijn lukt het ons om er een stevig tempo bergop uit te persen. Dat loopt prima tot we een punt moeten halen waarnaar geen paden leiden. Er zijn twee opties, waarbij de ene via puinhellingen helemaal om de berg heen loopt en de andere via puinhellingen naar de top, waar de passage door de rotsen op de top onduidelijk is. We kiezen eerst voor de optie om de berg heen, maar dit schiet niet op. Het alternatief via de rotsen is wellicht toch beter en we besluiten het erop te wagen. Uiteindelijk blijkt de passage naar de top met wat klim- en klauterwerk goed te doen te zijn. Gelukkig maar, want de tijd dringt steeds meer. In
looppas dalen we de berg af, 55 uur bijna non-stop bezig en we rennen nog redelijk soepel de berg af. Er wacht ons nog een special task, een via ferrata bij het Chateau de Queyras. Een eenvoudige maar mooie klettersteig boven een kolkende rivier zou een ontzettend mooie besteding van een vakantiemiddag zijn geweest, maar het duurt ons allemaal net te lang. De tijd tot de deadline tikt weg, langzaam maar zeker, terwijl wij ons in-en-uitklikken aan de staalkabels. Als we de klettersteig uitgaan hebben we nog een half uur om op het TA te komen, 3 km. De laatste knijper zou bij een brug moeten zijn, waar ons volgens een vrijwilliger ook nog wat touwen wachten. De brug blijkt er niet te zijn, touwen ook niet… Zijn we verkeerd ingelicht? Hebben we het niet goed verstaan? Had ik last van een slaapaanval en heb ik het zelf verzonnen? Uiteindelijk ontdekken we wel de knijper aan de andere kant van de rivier, die we dus maar wadend oversteken. De deadline is ondertussen jammer genoeg wel verstreken…. Bij het TA proberen we nog uit te leggen dat we door de verwarring bij het laatste punt de deadline gemist hebben, maar er is geen coulance. Het raften moeten we dus overslaan, net als de korte trekking en het kajakken daarna. We balen ervan, maar nadat we er een paar minuutjes over hebben nagedacht geven we de organisatie ook gelijk. Met het raften in het donker terecht komen is onveilig, dus geen optie. Bovendien hadden we ons voor de deadline ook nog moeten omkleden en dat hadden we inderdaad niet gered. De deadline was onhaalbaar, maar we hebben het in ieder geval geprobeerd… onze uiterste best gedaan. En bovendien staan we hier met meerdere teams, wat toch een soort van troost is… Met de bus worden we naar het eerste rustpunt gebracht, waar we een aantal uur verplicht moeten pauzeren. Zo’n stukje in de bus is eigenlijk wel een afknapper want je bent even helemaal uit de race. Maar het is niet anders, beter dan echt uit de race zijn. Om een wat vage reden krijgen we een uur compensatie voor het “brugincident”. Nou ja, we snappen eigenlijk niet precies waarom we die krijgen, maar maken er met alle plezier gebruik van. Snel eten we een warme Adventure Food om ons daarna in ons slaapzakje te rollen. Een paar uur rust, welverdiend. Etappe 7 – Trekking 4 km Een korte 4 km trekking moet ons weer bij de fietsen brengen, waar we wel naar uitzien na al het lopen. Maar zoals te verwachten is er geen km in deze race zoals je hoopt. Wegen mogen we niet gebruiken en paden zijn er niet. De eerste kilometers werken we ons dus via beekjes en badlands de berg op. Het controlepunt is ook nog niet eenvoudig te vinden, want er zijn amper herkenningspunten op de kaart. Zeker in het donker is het lastig te zien waar de stukjes akker overgaan in bos of grasland, maar met behulp van de hoogtemeter en het kompas weten we te achterhalen waar we precies de beek uitgeklommen zijn, waarna we het punt toch kunnen afprikken. Om ons heen dwalen nog massa’s lampjes rond op zoek naar de knijper. Etappe 8 – 59 km ATB De ATB etappe die volgt doet mijn hart op voorhand al sneller kloppen! We gaan over de Col de Parpaillon, één van de vele cols die ik hier in de buurt al eens gefietst heb en meteen de col waarop ik het meest heb afgezien. Misschien dat ik er daardoor ook wel de mooiste herinneringen aan heb en als bijkomend voordeel zijn we nu op de ATB. Mijn racefiets was destijds niet echt de beste keuze voor deze onverharde beklimming. Winfried fietst erg lekker, Lisette heeft even niet zoveel power bergop dus haakt bij hem aan. Ook André heeft aan het begin van de klim niet zo’n goeie benen, dus
hij pikt mijn sleepje. Als team proberen we zo snel mogelijk boven te komen en dat doen we goed. Halverwege de klim draaien André en ik de rollen om, Andre: Eerst de hongerklap waarbij André gebruik maakt van zijn geheime wapen: de bestrijden en dan onder het genot mp3 speler! Vanaf het moment dat hij de dopjes in zijn van De Editors, Rammstein en oren stopt en zachtjes mee begint te neuriën lijkt de Coldplay omhoog stampen!! Wat een genot om in deze prachtige energie ook weer in zijn benen te stromen. Ik haak in op omgeving te mogen racen! Als team zijn sleepje en de laatste kilometers naar de top maak ik doe we het echt goed. dankbaar gebruik van het André’s extra power. Teamwork, samen zijn we sneller… De afdaling die volgt is snel, maar we nemen de tijd voor wat filmpjes. Een breed gravelpad met mooie haarspeldbochten laat ons snel weer hoogtemeters verliezen. Bijna in het dal worden we gedwongen om wat technischer paadjes te nemen, die niet altijd meer te fietsen zijn. Met de handen aan de remmen lopen we de steile paadjes, langs steile afgronden, naar beneden. Tijdens het laatste stuk van de fietsetappe moeten we opnieuw zo’n 700 hoogtemeters stijgen, maar de weg is voor het grootste deel niet te steil, dus goed te fietsen. We bereiken het wisselpunt, gelegen aan een idyllisch bergmeertje, aan het eind van de middag. Routineus demonteren we onze fietsen, eten we wat en vullen we de etensvoorraad in onze rugzakken weer bij. Op naar de volgende trekking…
Beklimming van de Col de Parpaillon
Etappe 9 – 33 km Trekking Met het laatste daglicht beginnen we aan de Winfried: Onderhand beginnen we een weerzin te trekking door het Mercantour nationale krijgen tegen de nachten. Het enige dat je ziet is park. Al snel valt de nacht… weer een nacht… wat je hoofdlamp registreert. Een kleine claustrofobische wereld. Geen wonder dat zoveel Kort na het eerste controlepunt komen we bewoners van de Scandinavische landen vervallen langs een bunker en we besluiten twee uur in depressiviteit tijdens de wintermaanden. De slaap te pakken. We zien alleen over het nachten duren lang en we hunkeren aan het einde hoofd dat de wind genadeloos door het gat naar daglicht. in de deur waait, het is koud, dus we slapen onrustig. Verder verstoren we elkaars slaap Andre: de dagen en nachten rijgen zich aan elkaar. door af en toe te waarschuwen voor ravijnen Het gevoel dat ik krijg als ik aan de finish denk en rollende stenen. Er moet blijkbaar wat motiveert me om door te gaan. Plots blijkt al 2 nachten nog maar 2 nachten te zijn!! verwerkt worden… Nauwelijks uitgerust en steenkoud trekken we onszelf na twee uur weer op gang, verder de nacht in. Het CP op de Col de Restefond bestaat uit een vrouw in haar auto, die hier al dagenlang bivakkeert. Haar kleine peugootje ziet er opmerkelijk aantrekkelijk uit qua slaapplek, al passen we er vast niet alle vier in. Als we verder trekken naar de Col de la Moutiere begint het te regenen. Eerst wat losse druppels, maar al snel worden we echt nat. Geen pretje, nu het zowat vriest. Gelukkig lopen we nu net het gebied binnen waar ik tijdens mijn studietijd maanden heb doorgebracht voor veldonderzoek. Ik weet dus dat er een paar goed afgesloten bunkers komen, die we na een minuut of 10 door de regen bereiken. We besluiten nog maar een half uurtje slaap te pakken, nu in een wat warmere en windvrije omgeving. Deze powernap zet bij iedereen meer zoden aan de dijk en als we weer buiten komen blijkt het ook gestopt te zijn met regenen. Geluk dwing je af en dat blijkt nog even door te Lisette: Het is donkerder dan donker; geen maan, geen sterren. Er hangt een soort nevel, mist. Omdat onze lampjes niet ver in de duisternis doordringen, is ons wereldje nu nog kleiner. Onze slaappauze was een regelrecht dieptepunt. De bunker waarin we sliepen was tochtig, de vloer koud en hard. Iedereen sliep zo onrustig, al slapend werden gesprekken gehouden over ravijnen en potentieel gevaar. Ingepakt en aangekleed staan we schaapachtig met een zure grijns in een kringetje te rillen. De tijd tikt, we moeten verder. Wat een nacht, nog steeds donker, geen maan, geen sterren. Het is koud, ik heb al mijn kleren en regenkleding aan. Mijn focus is weg en ik ben aan het slaapwandelen. We staan ons nog een luxe moment toe; een half uurtje slaap in een bunker. Ik ben blijkbaar niet de enige die zichzelf niet onder controle heeft. Ik kruip in mijn slaapzak en rol me op in de reddingsdeken. Mijn slaapzak heeft exact het minimaal verplichte gewicht van 400gram, en ook geen gram meer. De isolatiewaarde is dus nihil. Als de wekker gaat, voel ik me beroerd. Het tweede rustmoment zonder effect. We gaan weer verder op pad. Het is nog steeds donker en ik ben nog steeds aan het slaapwandelen. Mijn trukendoos raakt leeg, niets werkt. De gedachten vallen weg, mijn waarneming van mijn armen en benen vallen weg, af en toe heb ik een stuiptrekking of rilling die me wakker schrikt. Kwam de zon maar weer. Zonlicht maakt altijd een wereld van verschil. Eindelijk… het donker verdwijnt, maar mijn slaapdip niet. We steken weer een col over, er wordt stilgestaan om te oriënteren. Ik kruip tussen twee rotsen en val in slaap. Helaas vergeet mijn team me niet. Maar blijkbaar zie ik er belabberd genoeg uit en krijg een moment om me in de reddingsdeken te rollen. Onze medicijnman stopt me een paracetamol toe, want ik voel me koortsig. OK. Dan de deal. Daar bij dat punt daar gaan we weer zitten en wat eten. Harm belooft daar een chocolademousse voor me klaar te maken. OK, ik ben overtuigd. Voorop en slaapdronken begin ik aan de afdaling. Wat een lange slopende dip, maar ik kom er langzaam uit…
gaan. De volgende col bereiken we bij het aanbreken van de dag, waarna we een prachtig uitzicht krijgen over de Vallon de Sanguiniere, waar het volgende CP ligt. Veel te hoog op de berg, links van de col zien we zeker drie teams ronddolen, verdwaald in de nacht. Bij het opkomende daglicht is direct goed te zien waar we heen moeten en we lopen dan ook strak naar de knijper. De dolende teams vinden dankzij ons het punt ook snel, maar ze hebben dan al uren lopen dwalen. Het laatste punt van de trekking is wederom verrassend lastig te bereiken. Veel teams maken de fout om te vroeg af te dalen. Wij blijven lang genoeg op hoogte, maar bevinden ons dan bovenaan een steile stenige helling, die alleen met beleid afgedaald kan worden. We nemen er de tijd voor, maar komen dan ook zonder kleerscheuren in makkelijker terrein en vervolgens exact bij de knijper. Het geeft ons steeds weer een goed gevoel dat het oriënteren vrijwel feilloos gaat. Onder in het kilometers grote erosiecomplex komen we wat individuele racers tegen, blijkbaar hebben wat teams zich opgesplitst of zijn ze elkaar kwijt geraakt. Verder lopen er wat drietallen rond, dus er zijn al behoorlijk wat uitvallers. Zonder het exact te weten krijgen we de indruk dat we het best redelijk doen. We hebben een short course moeten nemen, maar nog steeds zijn we als team bij elkaar en hebben we alle punten kunnen vinden. In de ranking doen we dus nog mee….
De dag breekt weer aan, nieuwe energie... Etappe 10- ATB (alternatief) – 18 km De volgende ATB etappe ziet er op de kaart allerminst aantrekkelijk uit. Eerlijk gezegd zien we er erg tegenop. Dit keer zijn het niet de hoogtemeters aan het begin van de etappe die ons zorgen baren (direct uit het dal weer flink omhoog naar boven de 2000 meter), maar zijn de het de controlepunten
daarna. Alpien terrein, geen paden… We kennen dit soort etappes van vorig jaar: fietsdragen. Met een beetje tegenzin lopen we het wisselpunt binnen. Daar biedt de organisatie ons een ontsnappingsmogelijkheid, want er blijkt een extra deadline ingesteld om 15 uur. Eigenlijk is het nogal vreemd dat dit tijdens een etappe wordt aangepast, maar blijkbaar lopen de eerste en laatste teams nogal ver uit elkaar. Wij zijn net op tijd binnen, maar zullen ons moeten haasten om op tijd weg te zijn. Het alternatief is een fietstochtje van 18 km, maar daarbij mogen we om de berg heen, voornamelijk dalend naar het volgende wisselpunt. We kiezen de behoudende optie en besluiten de deadline te gaan missen, dit geeft ons weer wat ruimte om later de canyoning en het kajakken te kunnen doen. Op weg naar het volgende wisselpunt, waar we wederom 4 uur verplicht moeten rusten, leggen we even aan bij een supermarkt. Bakken yoghurt, cola, chips en gewoon een stokbroodje kaas. Vooral het laatste smaakt na een paar dagen op reepjes en knijpzakjes als een godenmaal.
Winfried prepareert een hersteldrank. (Foto: René Schraa) Etappe 11 – Trekking / Canyoning Het went al, vanaf het wisselpunt mogen we meteen weer de berg op. Ik voel me goed, goed gegeten, lekker geslapen, ook al werd ik even bruut gewekt door een concurrent die zijn maaginhoud op een paar meter van mijn matje in het gras deponeerde. Mmm, maagproblemen zijn wel een flinke bepalende factor in deze race. Afgezien van de mijn gerommel in de eerste nacht komen we er dus nog goed vanaf. We zijn nog geen 5 minuten onderweg als Winfried aangeeft dat hij zich even niet zo lekker voelt. OK, we nemen het ter kennisgeving aan. Weer 5 minuten later geeft hij aan dat hij even moet gaan zitten. Misselijk… Hij haakt aan bij André en we lopen maar weer een stukje verder bergop…. Winfried stopt weer, gaat zitten, geeft over… Damned… Vaak lucht het op en herstelt het daarna wel weer, dus trekken we de boel maar weer op gang, in een rustig tempo de berg op.
Zwijgend… Een half uurtje stappen we voort, dan moet Winfried echt weer liggen. Hij ploft neer en wij trekken de reddingsdekens uit de rugzakken om hem in te stoppen. Een half uurtje rust gunnen we hem en onszelf, hij ziet er belabberd uit. Lisette, André en ik zijn het over één ding eens: als Winfried niet heel flink op knapt gaan we de canyon niet in, zeker niet ’s nachts. Winfried: Vaag hoor ik in de verte de piep van de GOPRO camera. Harm cirkelt in het donker met de camera rond mijn hoofd nadat ik me zojuist heb gestort op de grond om binnen enkele seconden in slaap te vallen. Ik ben ziek. En niet op het meest geweldig denkbaar moment: in een trekking op weg naar de canyoning etappe tijdens het wereldkampioenschap adventure racing 2012 in Frankrijk. We moeten 800 hoogtemeters overbruggen, vervolgens 200 meter afdalen en daar start de canyoning etappe. Bijna wanhopig maar met laatste krachten vraag ik Andre om een wonderpil: "geef me iets, ik moet het halen". Het is het enige wat me nog drijft. Het team deelt me mee dat zij zullen beslissen of ik wel de natte en koude canyon in ga. Ik heb niet eens zin om tegen te sputteren, waarom zou ik. Maar stoppen betekent diskwalificatie, voor het hele team. En dat, dat zie ik niet zitten, hoe beroerd ik me ook voel. Dat mag niet gebeuren. Not on my shift! Ik maak mijn wereld klein. Kleine stapjes, lege rugzak, hoofd naar beneden gebogen, handen aan de stokken maar dicht tegen elkaar. Soms raak ik uit evenwicht en sta ik daar dan even lichtelijk zwabberend als een onzekere vogelverschrikker op een been. Het werkt allemaal niet meer zoals het hoort. Binnen enkele minuten verander ik van een fit teamlid naar een hoopje ellende. Op eigen kracht kom ik niet boven. André heeft mij aangehaakt aan zijn rugzak, dat heeft drie pluspunten. Het scheelt mij fysieke inspanning, ik hoef niet overbodig veel na te denken en ik blijf letterlijk aangesloten. Niets erger dan je slecht voelen terwijl je team zich verder van je af beweegt. André moet flink wat hoogtemeters mij omhoog slepen. Ik ruik aan mijn bidon waar ik vlak voor vertrek rottende hersteldrank in heb klaargemaakt en in een teug heb opgedronken. De poeder had ik in een zakje gedaan en in de ton bewaard. Zon erop, was het over de houdbaarheidsdatum? De combinatie met de slopende eerste dagen? Het smaakte al een beetje vreemd. Mijn bidon ruikt nu naar een combinatie van kots, rotte vis en de meest gore toilet die je je kunt bedenken. In de verte hoor ik mijn teamgenoten met elkaar praten. Ik weet waar het over gaat, ik hoef ze niet te horen. "Gaat hij het redden"? De verwachting is van niet maar dat hoor ik pas later. Ik zou hetzelfde gedacht hebben. ik zie er niet uit. Onderweg overgevend en met een regelmatige stop voor een hazenslaap kom ik bij de brug waar de canyoning-etappe start. Maar ik ben nog te ver van de wereld om de canyon in te gaan. We hoeven voorlopige nog niet te starten en voor de zoveelste keer prepareert het team de slaapplaats en zorgt dat ik snel kan gaan slapen. Ondanks dat het langzaam gaat zit er nog progressie in, we bereiken de knijper in Amen, een spookdorpje, wat zeker ’s nachts een desolate aanblik geeft. We slaan er maar weer een kampement op voor een uurtje rust. Winfried gaat liggen en is weg, ik draai wat maar kan de slaap niet meteen vatten. Wat is wijsheid? Als het nog slechter met hem gaat rest ons maar één mogelijkheid: bergaf naar de TA en medische hulp inschakelen. Dat zou einde WK betekenen, maar hoe belangrijk is dat helemaal? De laatste keer dat ik tijdens een race iemand er zo slecht uit zag zien stond ik een paar Andre: Harm, Lisette en ik hebben er een dagen later op de intensive care te kijken naar hard hoofd in dat Winnie nog zal opknappen. Einde WK? Gedrieën zullen we blauwe merkstift strepen op het been van mijn dit ’s morgens beslissen... racemaatje. Lijnen die aangaven hoe ver de niet te
stoppen infectie was gevorderd en waar ze zouden moeten gaan snijden, boven de knie, of net onder de lies? Uiteindelijk liep dat allemaal goed af, maar het beeld dringt zich deze nacht wel naar voren. Na de rust dalen we nog het stukje af naar het begin van de canyon om duidelijk te krijgen tot hoe laat we nog mogen beginnen aan de canyoning. Dat blijkt zeker tot een uur of 8 ’s ochtends nog te mogen. Dat geeft ons een uur of 4 slaaptijd. Als Winfried in die tijd niet flink opknapt zullen we moeten stoppen, hoe zeer hij daar ook van zal balen. Hij nog het meest, want voor ons drieën zal het een weloverwogen beslissing zijn, maar hij zal het maar moeten accepteren. We geven hem nog een paar paracetamols, verder zal de slaap het maar moeten gaan doen. Om 7 uur gaat de wekker, het wordt alweer licht en dan ziet de hele wereld er weer beter uit. Winfried gelukkig ook. Niet 100% topfit, maar we durven het wel aan om de canyon in te gaan. Aan het eind daarvan kunnen we altijd weer verder zien, maar tot die tijd zijn we weer up-and-running. Winfried: Het wordt licht en ik voel me stukken beter. Ik klink ook beter. Wetsuit aan en hopla de canyon in. Na anderhalf uur waden en zwemmen door het koude water begin ik te trillen. De misselijkheid keert weer terug. Lichte krampen in mijn buik. Koud. Iedere abseil door een waterval zorgt weer voor wat afleiding, maar dat is van korte duur. Mijn opgedane energie glijdt met het koude water zo het dal in. Ik voel me weer leeg worden, mijn wereld wordt weer klein. Eén verschil, we kunnen alleen maar vooruit. We kunnen er niet zomaar uit. Alsof het zo moet zijn zien we om het hoekje een geel oranje gloed van vuur. Iemand heeft een vuurtje gestookt langs de rivierbedding. Een man staat naast het vuur en wuift naar ons. Hij heeft lang golvend bruin haar en zegt "kom zitten bij mijn vuur. Koffie? Thee". Dit moet Hem zijn. Gecamoufleerd in een sportief jasje en zeggen dat hij van de Raid in France organisatie is. Jaja, ik ben wel ziek en onderkoeld maar niet gek. Dit is JC in optima forma. Mocht je er nog niet in geloven dan is dit het moment voor bekering. Ik zit binnen no time naast het vuur, iemand vouwt een warmtedeken om mij heen. Zoveel warmte. Hoeveel kan een mens verdragen. Ik ben op, en labiel. Tranen stromen uit beeld over mijn wangen onder de glinsterende warmtedeken en worden opgenomen door de rivierbedding. Hoe ver kan een mens gaan. Hoe ver moet een mens gaan? Waarom? Misschien hierom. Om te beseffen dat het in de kleine dingen zit dat je voelt dat je leeft. Opgewarmd en vol goede moed begeleid JC ons naar de volgende passage. Ik geef hem een hand en bedank hem, want ik weet heel goed dat deze ontmoeting niet echt was. Ik weet zeker dat ik me verbeeld dat die anderen hem ook hebben gezien. En als ik later na zou vragen bij de organisatie wie die man in de kloof was weet ik nu al het antwoord: "welke man". Maar ik heb Hem gezien vandaag. Hallelujah. We komen de canyon goed door, ook al ziet Winfried er nog steeds niet kakelvers uit en heeft André weer last van zijn valpartijen. Aan het eind van de canyon wacht ons nog een abseil van 100m. Een vette special-task, al is het niet voor iedereen genieten. Lisette hangt bovengemiddeld vaak aan de touwen, maar heeft het niet zo op dit soort luchtige afdalingen. André laat bijna zijn afdaalapparaat naar beneden kukelen en worstelt halverwege met zijn beveiliging die niet altijd lijkt te doen wat hij moet doen. Al met al zijn we blij als we met z’n vieren beneden in de rivierbedding staan. Het wisselpunt naar het kajakken ligt nog een kilometer of drie stroomafwaarts welke we via de rivierbedding moeten bereiken. Een uur en ontelbare doorwadingen later bereiken we eindelijk een onderdeel waarbij we even niet op onze voeten hoeven te staan.
Start van de Trek/Canyon – hier nog fris en fruitig. (Foto: René Schraa) Etappe 12 – Kajakken – 49 km Op het wisselpunt ontstaan enige irritaties, die Andre: Bij het wisselpunt is het duidelijk dat eigenlijk vooral voortkomen uit onduidelijkheid Winfried moet herstellen, maar voor hoe over hoe we verder gaan. Winfried krijgt meteen lang?? De sfeer is bedrukt en er wordt extra rust, maar de rest gaat door met de weinig gesproken. voorbereiding voor de kajaketappe. Maar hoe snel willen we weer weg zijn? We maken er eigenlijk geen afspraken over, waardoor het wisselen voor de één veel te langzaam gaat en voor de ander nog steeds te snel. We spreken het niet echt uit, na bijna 5 dagen en 4 nachten met heel weinig slaap zijn we niet zo heel erg communicatief vaardig meer. Aan de ene kant hoort het bij zo’n lange race, maar aan de andere kant is het ook een kleine kink in de kabel, want het ging zo perfect tot nu toe. We besluiten Winfried voor in de kajak te zetten, daar kan hij af en toe nog even ontspannen. De rivier stroomt snel, maar is ook behoorlijk ondiep. Er liggen dus veel stenen, die amper te ontwijken zijn, dus gaan we al hotseknotsend stroomafwaarts. De stroomversnellingen zijn over het algemeen goed te doen, ook al gaan we met beide boten een paar keer om. Toch schiet het aardig op en werken we ons met ons complete assortiment “lompe-doch-efficiënte-kajak-technieken” een weg naar beneden. Hoge steunen, duwslagen, peddels tegen rotsen… we zijn blij dat we voor bombproof materiaal hebben gekozen. We hebben spullen voor een bivak bij, maar besluiten eerst te kijken of er in het donker überhaupt te varen is. Ondanks dat we veel stenen niet meer kunnen zien blijkt het toch nog wel te doen te zijn. Eigenlijk waren de meeste stenen toch al niet te ontwijken, het enige verschil is we nu af en toe onverwacht op een steen geparkeerd raken. We maken dus nog steeds kilometers, al komen met de nacht ook de slaapaanvallen weer terug. Zo schrikken we af en toe
wakker terwijl we achterstevoren door een stroomversnelling drijven. Halverwege de nacht komen we op het wisselpunt, waar niks meer is dan een kampvuurtje op de rivierbank. We bouwen een bivak met behulp van de kajaks en de tarp en nemen weer een paar uur slaap. Etappe 13 – Trekking 8 km Om te beginnen besluiten we ons nog een keer om te draaien en twee uur extra slaap te pakken. Een beetje extra rust kan geen kwaad en als bijkomend voordeel beginnen we wederom bij het krieken van de dag aan de volgende trekking. Het eerste stuk mogen we weer meteen recht de berg op, geen paden, veel stenen, dichte bosjes. Hier winnen we de eerste tijd alweer terug. Het tweede controlepunt in deze trekking is er weer één van verrassende schoonheid, wellicht één van de meest verrassende punten in de race. Op de kaart lijkt het niet meer dan een doodnormale knijper op de kruising van twee beekjes, waarvoor we langs een beekje de berg op moeten. Deze weg omhoog blijkt in werkelijkheid een prachtige afwisselende canyon te zijn, waar we ons klimmend, zwemmend en ploeterend een weg naar de knijper banen. Het kleine stukje op de kaart kost zo uren, maar het zijn juist dit soort verrassende punten die deze race zo mooi maken. Het begin van de volgende etappe kent wederom een deadline, waarvan we de eerste al ruimschoots gemist hebben. De tweede cut-off tijd kunnen we weer halen, maar net als de vorige keer besluiten we hem te laten lopen. Als we wel snel gaan wisselen brengen we onszelf alleen maar weer in moeilijkheden voor de volgende deadline en die ligt bij de Finish. Daar moeten we op tijd zijn, dus kiezen we voor de veilige optie. Etappe 14 – ATB 50 km Eenmaal begonnen aan de fietsetappes zijn we al snel blij met onze keuze. De kortere route voert dan wel over verharde wegen, maar we moeten nog altijd bijna 2000 hoogtemeters stijgen. De eerste beklimming is steil en het is warm. Zwoegen dus… Vooral Lisette en Winfried lijken het zwaar te hebben. De sleepjes bieden even uitkomst, maar uiteindelijk zijn er stukken bij waar fietsduwen sneller is. Bovenaan de eerste beklimming verwennen we ons met een restaurant bezoek. De keuken is nog gesloten, dus het menu is beperkt, maar de salade smaakt uitstekend. De volgende beklimming telt weer 1200 hoogtemeters. Een serieuze col… Er zijn geen gemakkelijke kilometers tijdens deze race, ook de short-cuts zijn serieuze etappes. Technisch vaak makkelijker dan de originele route, maar nog steeds gaat het continue bergop – bergaf. Gelukkig loopt deze beklimming lekker, niet te steil, waardoor we voor het grootste deel goed kunnen fietsen. De laatste drie kilometer is er alleen wandelpad, in het donker is er niet te fietsen. Hier krijgen we ook het leeuwendeel van de hoogtemeters voor onze kiezen, dus wordt het fietsduwen/trekken/dragen. Een uurtje vloeken later staan we weer op een verharde weg, waar het even zoeken is naar het CP. Hier mogen we pas 10 uur na het begin van deze etappe weer verder. We zijn sneller dus worden verplicht weer te rusten. Het ruime uur slaap is meer dan welkom.
Powernap Etappe 16 – ATB – 45 km Dik ingepakt dalen we af. Het is nacht, het is koud… Omdat we geen CP’s hoeven te halen onderweg wordt het een lange etappe met weinig vreugdemomentjes. Na deze etappe is het nog maar een klein stukje, maar we krijgen het niet cadeau. Lange afdalingen wisselen af met iets kortere klimmen, want netto moeten we naar beneden. De klimmetjes gaan niet zo soepel meer, bovendien moeten we nog een paar powernaps inlassen. Hazenslaapjes van 5 minuten, net genoeg om wakker te blijven tijdens de afdalingen. Een uur of twee later dan gepland komt er dan ook aan deze etappe een eind. Tot het eind was het hard werken… Etappe 17 – Trekking – 2 km Fietsen in de doos, wat eten en weg zijn we weer. Het is maar 2 km lopen naar de laatste kajaketappe. Bijna alle kajakspullen zitten in de giga-Ortlieb-rugzak bij André op de rug. Een megagevaarte, maar André draagt het schijnbaar zonder moeite. Via oude straatjes, smalle steegjes en steile trappetjes lopen we naar het strand. Veel haast hebben we niet meer, we hebben ruim de tijd om te finishen. Ontspannen lopen we de laatste kilometers.
Etappe 18 – Zeekajakken – 5 km Terwijl we de boten klaarmaken voor het laatste stukje varen klinkt er geroep vanaf zee. In een catamaran zitten Rob en Martin, vergezeld door 4 brede mannen. Een eindje verderop drijft een bootje met daarop René en Ricco. Een mooi welkomstcomité. Ze vergezellen ons de laatste 5 kilometer. Tussen de gigantische jachten door varen we om de kaap van Roquebrun heen, waarbij we er op het laatste moment nog bijna in slagen om gediskwalificeerd te raken omdat we een boei buiten langs nemen, in plaats van aan de kustzijde. We nemen de extra meters die we moeten maken om de boei toch nog aan de goede kant te ronden voor lief. Bij de finish worden we warm welkom geheten door de organisator Pascal en door de mensen die ons tijdens de race gevolgd hebben. We hebben het geflikt met z’n vieren. Ondanks de tegenslagen hebben we o ns staande weten te houden. 24 Van de 64 teams zijn uitgevallen of unranked. 40 Teams hebben het gehaald, waarvan slechts 15 het gehele parcours hebben afgelegd. Bij een wedstrijd waar de allerbeste teams ter wereld aan de start verschijnen geeft dat wel aan hoe selectief het parcours is geweest. Wij eindigen op plek 38, heel mooi in de middenmoot. Er zijn niet veel ranked teams na ons, maar het belangrijkste blijft bij dit soort wedstrijden dat je met het volledige team finisht. Dat hebben we gedaan en we zijn er trots op. Andre: 10 maanden van voorbereiding komen tot een eind, wat een climax! In het telefoontje met Sas merk ik later dat finishen na een 7 daags WK ook emotioneel zijn tol eist.
Lisette: Vreemd. Plotseling is het zover. Om ons heen zijn allemaal hoge gebouwen, auto’s, palmbomen en luxe jachten. We hebben zelfs overgestoken bij een stoplicht, over een zebrapad. Een beetje beduusd sta ik op het strandje. We stappen zo de kano in voor de laatste vijf kilometer. En dan is het klaar. Als ze me bij de finish zouden zeggen dat er nog een marathon volgt, dan zou ik zonder twijfel de kaart aannemen en mezelf klaarmaken voor de volgende etappe. Afstanden hebben geen betekenis meer. Het gaat zoals het gaat, en op een gegeven moment stel je geen vragen meer aan jezelf. Ik hoor mijn naam, ik hoor meerdere namen. Het zal wel… Doe maar gewoon rustig en blijf in dat kleine wereldje van vier personen. Het duurt even, maar dan valt het kwartje. Middenin de catamaran zitten Rob en Martin te roepen en zwaaien om onze aandacht. Dan zie ik nog motorboot met Rene en Rico. Het is even schakelen, dit past niet in het systeem. Het liefste blijf ik in mijn kleine wereldje; eten, drinken en voortbewegen. Maar dit is het bewijs dat we er aan moeten geloven; de finish nadert. Het is ontzettend lief van ze, dat ze ons willen vergezellen en aanmoedigen voor de laatste kilometers. Maar het voelt zo vreemd, mijn behoefte is anders, het kost zoveel energie. Mijn focus is zo smal en niet breed genoeg om een gezelschap van zoveel mensen aan te kunnen. Langzaamaan worden we gedurende de laatste vijf kilometer voorbereid op onze terugkeer in de echte wereld. Bij de finish aan de oever staat een hele rij mensen te juichen en applaudisseren voor ons. Rob, Martin, Rene, Rico, Martijn en Xander en nog een aantal andere teams en mensen. Toch wel bijzonder eigenlijk. Meestal finishen we anoniem onopgemerkt ergens op een vaag tijdstip en heeft alleen de controleur bij de finish in de gaten dat we gearriveerd zijn. De terugkeer voelde tegenstrijdig, maar wat machtig mooi als er mensen zijn die zo met je meeleven.
De finish levert voor mezelf gemengde gevoelens op. Aan de ene kant ben ik blij dat het erop zit en het is verdikkeme wel een WK wat we gedaan hebben. Maar de finish betekent ook het einde van de bubbel… Na 7 dagen in een klein team gefunctioneerd te hebben vind ik het jammer dat het erop zit.
Het leven tijdens zo’n race is eenvoudig, want er zijn niet veel keuzes. Lopen, fietsen, eten, slapen… verder niks. Misschien is dit weer een puzzelstukje in de zoektocht naar de “waarom” vraag… Ons veel te haastige en drukke leven teruggebracht tot die paar kleine basiselementen. Heerlijk!
De laatste meters (Foto: René Schraa)
Finish! (Foto: René Schraa)
Napret – de week na de race Fysiek laat de race weinig sporen na. In de week erna kunnen we allemaal weer lekker een stukje hollen. Geen blessures, hooguit wat vermoeidheid. Maar dat zo’n race niet alleen een fysieke uitdaging is blijkt wel uit mijn erg verstoorde nachtrust. Steeds weer word ik midden in de nacht wakker… Waar ben ik? Ik moet lopen! Waar moeten we de berg op? Of moeten we er af? Ik zoek naar mijn teammaatjes, waar zijn ze? Ze zijn er niet… Langzaam dringt het tot me door dat ik gewoon in mijn bed lig, met mijn vriendin naast me… 2 uur later: Wat? Zit ik nu weer op dit TA? Hebben we een rondje gelopen? We moeten hier weg, lopen… Als we rondjes lopen halen we die deadline nooit! Na 5 gebroken nachten, waarin ik mezelf steeds weer terugvind op hetzelfde wisselpunt, komt er eindelijk rust in mijn systeem… Slaap lekker… Dankwoord We hebben een week lang genoten van een fantastische race! Dat was niet mogelijk geweest zonder de steun van een aantal bedrijven die ons voorzien hebben van fantastische spullen of financiële steun. Allereerst X-Function, die ons heeft voorzien van een perfecte set X-Bionic kleding. Zou er nog andere kleding zijn die na 7 dagen continue sporten niet gaan irriteren, geen schaafplekjes oplevert en je ook nog goed warm houdt onder alle omstandigheden? Ik denk het niet. Superkleding waar we héél erg blij me zijn. Verder heeft Lowa ons ook voorzien van Vajolet bergschoenen voor de gletsjertrekking. Lichtgewicht, comfortabel, maar robuust genoeg voor het echt ruige werk. Erg blij waren we ook met de ultralichtgewicht carbon Leki wandelstokken. Onmisbaar in het hooggebergte en onverwoestbaar gebleken, want we hebben ze niet gespaard. Ons materialenpakket werd volledig gemaakt door Vaude (regenkleding) en Edelrid (klimmaterialen). De basis van onze broodnodige voeding hebben we te danken aan Sportvoedingwebshop.nl, die ons de goed te verteren producten van Maxim heeft geleverd. Onmisbaar is een warme maaltijd op z’n tijd en die gingen er dankzij Adventure Food ook weer goed in. Lekker en boordevol energie, super! Berg Producties heeft al onze kleding (jassen, broeken, t-shirts, petjes) kosteloos bedrukt waardoor we er heel goed uitzagen en ons ook qua kleding als een heus team voelden. Daarnaast willen we Drehtainer, Zonnewaarde en héél veel kleine sponsoren (vrienden, familie, bekenden, onbekenden) bedanken voor financiële steun. Fantastisch! Uiteraard ook een woord van dank aan Rob Hartemink, die zo ontzettend veel tijd vrij wilde maken om ons te ondersteunen tijdens de voorbereidingen en ons na de race weer veilig naar huis te brengen. Je hebt ons leven heel wat makkelijker gemaakt! Onze filmcrew Martijn, Xander en Rico heeft veel energie gestoken in het maken van de documentaire, ze zijn er nog druk mee bezig. Hen tegenkomen tijdens de race was heel motiverend. AR fotograaf René Schraa en supporter/reporter Martin Dijkstra hebben voor ons veel mooie beelden vastgelegd op de digitale plaat. Tenslotte een grote dank aan onze vriend(innen) en kinderen thuis. De voorbereidingen hebben ons bijna een jaar gekost, waarin we vaak van huis waren voor de broodnodige trainingsuren of waarbij we fysiek wel thuis waren, maar in gedachten ergens anders. Dank jullie wel voor jullie begrip en steun!
