wk47
Voortgang Jubiliem uitgave Team Wie Stefan Kamphuis Alice Engbers Thea Snoeijink Wim Goorhuis Remon Koehorst Joost vd. Maat
Wat Coördinatie Inhoud Inhoud Inhoud Redactie Correctie
Vragen aan JC 1. Jubileumboek aanbieden als afsluiting van het jaar, zodat ook de feestavond, de opening van de tunnel en de laatste ronde van Nederland kan worden meegenomen. 2. Voorkeuren en ideeën bespreken over prominenten 3. Geen smoelenboek 4. Nieuw: krante knipsels Budget: Kosten gebaseerd op de volgende vormgeving: 1. A4 formaat op 115 gr. papier 2. Kleur of zwart/wit afhankelijk van prijs en budget 3. 32 pagina's met twee kolommen, zoals wielcontact. 4 pagina's omslag 4. Oplage tussen de 300 en 400 5. Geschat budget is 2kE voor een oplage van 400 in zwart/wit gebaseerd op offerte bij Verhaag van 9 september 2002 6. Stefan zal met Alice een meergedetaileerde prijs aanvraag bij Layout aanvragen, passend bij de nu geldend randvoorwaarden Draaiboek Onderwerpen
Stijl
Wie (begeleid)
Status
se
«
a
'M
«
OH
1. Voorwoord/reda % cti e/voorzitter I 2. History 3. Ontstaan
2
4. Ere Voorzitter
%
Rene, Stefan Stuk geschiedschrijving van het wielerdorp Interview met foto's
PBJ (Thea, Alice)
Loopt
Team "Johny" (Thea, Alice) Rene
Loopt
Gereed
5. In memoriam
Fotocollage met korte stukken tekst Verhaal met logo, foto's en tekst Korte verslaggeving van de 5! aankomsten Verhaal
6. Cross 7. R4D 8. Profronde
9. Tijdrit
Van ronde van denekamp naar RBR
10.RBR
13. Anekdotes
Ad, Manfred (Stefan)
Gevraagd
Hans (Thea)
Gevraagd
Rudi (Stefan)
Gevraagd
Jeroen, Marcel W(Thea)
Gevraagd
Jan Eppink, Haamberg (Wim)
11. Schaatsen/weis ensee 12. Clubweekende n
Timmerman (..) Hermelink (Ad, SK) Egberink(..) Louis Borghuis (Stefan)
2
Foto collage
Team, rudi
Verdelen over de uitgave Foto's, logos en begleidende tekst
Allemaal Thea, Alice
Info verzameld
Jan G, Willem (Alice)
Gevraagd
Henri (Stefan)
Gevraagd
Jan Goosink (Thea)
Gevraagd
Hennie, Herman, Erwin, Gerard
Bespreken metJC
19.grl
Emiel N (Thea)
Gevraagd
20. gr 2
Remon
Gevraagd
21.gr3
Richard (Wim)
-
22. gr 4
Willem Stip (Alice)
Gevraagd
14. Sponsor/kledin g verleden 15. Amerika 16. Olaf
Verhaal met foto impressies ?
17. Info-> wiel contact 18. Prominenten
7^ fimMlAn hrte^—
Alleen vermelden met foto en twee regels tekst?
A%oÜTazeD^_
JjpnemèSlTiAicc?—
24. Ledencurve 25. Opening tunnel
1/4 1
26. 2-daagse
2
27. 25 jarige jubileum avond 28. Krante knipsels
1 4
29. totaal
33
Planning Wanneer Oktober
November December Janunari Februari Maart April Mei Juni Juli Augustus September
Taal .• ► » <► » <» • <• <• «» <• <► <• » » <► <»
Grafiek Verslaggeving een enkele foto Verslaggeving met foto' reportage Foto reportage met begeleidende tekst Copy
Stefan PBJ
Wim
-
Tot '90 is verzameld
Taken verdelen Globaal idee layout bepalen Onderwerpen bepalen Verzamelen van informatie Stijlen van verschillende onderwerpen bepalen Verzamelen info Mensen vragen voor de invulling van verschillende stukken 30% ingevuld 50% ingevuld 70% ingevuld 90% gereed 95% gereed Correctie Schrijven stuk vd. 2-daagse Proefafdruk Drukken Aanbieden bij feestavond
Wie Team
rfE
Volgens mij is hj t begonnen met... 25 "VOLGENS MIJ
is het begonnen
met..." l^yt^. Denekamp noemt men een 'fietsdorp'. De eventuele vraag of dat predikaat uit de eigen 'doarper' koker komt of van elders ons köttelpeerndorp is opgeplakt, laten we maar in het midden. Een zekere trots over die bijnaam is aanwezig en daar is niks mis mee. Waar kan men Immers bogen op het feit dat uit het midden van de eigen toch betrekkelijk kleine gemeenschap in ongeveer dezelfde tijdsspanne een drietal prominente wielrenners is voortgekomen? In Denekamp is dat het geval. Dankzij de spraakmakende prestaties van Hennie Kuiper, Herman Snoeijink en Erwin Nijboer is de naam 'Denekamp' talloze malen in de pers genoemd en geschreven. Wielerprestaties op topniveau. Maar daarnaast heeft ons dorp in al die fietsjaren van de drie topsporters ook naam gekregen als de plaats waar opmerkelijke fietsevenementen werden en nog worden georganiseerd. Als we de vermaarde tocht van de Denekamper Antoon Damhuis, bekend geworden onder de boeknaam 'Met fiets en tent naar de Oriënt' buiten beschouwing laten, blijft er nog zeer veel fietsgeschiedenis over. Denk maar aan de vroegere 'dikke bandenrace', de Meesterronde tussen 1960 en 1985, met onder meer de Olympische wielerploeg op het parkoers door de 'Meesterstraten', de winterse veldritten in de Jaren van 1978 tot 1983 over Het Goor met de internationale veldrittop van die tijden aan de start en denk aan de opmerkelijke tocht in 1977 van een aantal Denekampers naar de toenmalige partnergemeente Kirchberg. Tel daar dan nog bij het feit dat Denekamp het laatste decennium al vijf maal etappeplaats
O
E (V
- inclusief evenzoveel tijdritten was van de grootste vaderlandse wielerronde, de Profronde van Nederland met als deelnemersveld renners van bijna alle internationaal vermaarde wielerformaties en Je kunt Je best in denken dat Denekamp een 'fietsdorp' genoemd wordt. Geen wonder dat zo'n 'wielersportklimaat' veel fietsenthousiasten heeft voortgebracht, die zich, ook weer logisch, hebben gevonden in een vereniging: de Rijwiel Toer Club Twente. Zelf ben ik niet-sportfietser en niet-RTC-lid, maar als medewerker aan het regionale dagblad en het gemeentelijke weekblad deed ik indertijd uitgebreid verslag van de oprichting van RTC. Toen mij werd gevraagd om voor dit Jubileumboek het hoofdstuk te schrijven over 'hoe alles begonnen is', heb ik dan ook met plezier toegestemd. "Waarom eigenlijk die toerclub...?" Wie was het, of wie waren het die de stoot tot de oprichting ervan gaf
of gaven? Uiteindelijk kwam ik voor het antwoord op die vraag ten huize van de fietsfamilie Jeroen en Thea Snoeijink-Arens rond de tafel met vier fietsfanaten van het eerste uur: Johan Busscher, Teun van Deth, Johny Kamphuis en Ad Kamphuis. Die groep had best veel groter kunnen zijn, maar met een nog grotere groep enthousiaste wielersporters praten over hoe het 25 jaar geleden begonnen is met RTC, zou absoluut leiden tot een kakofonie aan verhalen en vooral ook anekdotes. Het "Volgens mij begon het..." zou niet van de lucht zijn. Vandaar de beperking tot 'slechts' vier mannen, die aan de wieg hebben gestaan van RTC. In die zoektocht naar mensen van het eerste uur word je al snel geconfronteerd met de constatering dat "die is al overleden en die, en die..." Dat geldt ook voor twee vroegere bestuursleden, Gerard Egberink en Jos Hermelink. Gerard was vooral achter de schermen zeer actief, Jos was ook naar buiten een groot stimulator van het toerfietsen. Indien Jos niet op een zo tragische wijze om het leven gekomen zou zijn, zou hij ongetwijfeld ook rond onze tafel gezeten hebben. Zijn naam is onverbrekelijk verbonden met de opkomst en grote bloei van de georganiseerde wielersport in Denekamp. Hij overleed in 1988 na een noodlottige val van zijn racefiets in de periode dat hij bezig was met het uitzetten van de dertiende editie van de Rijwielvierdaagse, toen al een toeristisch paradepaardje van Denekamp in volle bloei. Hij stierf als het ware in het harnas. Een alom gewaardeerde fietsenthousiast, die ook secretaris was van RTC. Dat zal in het vervolg van dit hoofdstuk blijken...
TEMPO — FIETS — TR1MMEHS M»»K I Vorigo week maakten we meldmjï van de fietstrimtocht van 51) km. die de heer van Deth m.l.v. afgelopen zondag is gaan organiseren. Zondag waren er een aantal fiets-lrimmers komen opdagen naar slarlpimt Dolce. Snelle fietsers, maar ook pa, ma, Jos en Marietje kompleet met kadetjes en limonade. Op zich een leuk feit, maar trimvoorfietser Van Deth was van plan gemiddeld in ieder geval zo'n 25 kilometer per uur te rijden en pa en ma wilden lekker rustig mepeddelcn, terecht, maar ja.. De heer Van Deth verzoekt me dan ook te willen meedelen, dat de komende zondagen steeds weer 50 km. gefietst zal gaan worden, maar dat het meer een Amstel-Gold-raco wordt dan een brood-melk en koffie-tocht. Daarom: wie heeft er zin in een lekker pittig fietstochtje van 50 km.? Nou, die kon zondagmorgen om tien uur met van Deth en z'n trawanten erop los scheuren, beginnend bij Dolce. De familie met de broodjes etc. dan? Ga lekker rustig de andere kant op nel als Pietje Pelle.
Er over praten in de werkplaats bij Johny Hoe het allemaal begonnen is? Wat de aanleiding tot de oprichting van RTC was? De vermaarde tocht van een aantal Denekampers naar de partnergemeente uit die tijd, het Oostenrijkse Kirchberg, of de Friese Fietselfsteden, waaraan een stel Denekampers jaarlijks meedeed, of de eerste georganiseerde Rijwieldriedaagse ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de WV Denekamp, of was het een combinatie van al die momenten, die een stel mensen op de gedachte bracht een vereniging op te richten? Teun van Deth weet zich dat nog wel zo'n beetje te herinneren: het praten en filosoferen over de oprichting van een club in de werkplaats van Johny Kamphuis leidde uiteindelijk tot een artikeltje in het Denekamps Weekblad van de schrijver van dit verhaal, toen nog onder het pseudoniem 'Pietje Pelle', Een artikeltje met daarin de oproep aan voorstanders voor het oprichtingsinitiatief. Veel mensen reageerden, maar hun belangstelling was nogal divers. Zo waren er mensen die dachten aan een club die regelmatig lekker pittig zou gaan fietsen op de racefiets, maar er waren er ook die dachten dat het een soort fietstoerclubje zou worden dat regelmatig gezellig toertochtjes zou gaan organiseren voor de hele familie. Fietsen over een van tevoren uitgedokterd parkoers, van bankje naar bankje en met koffie, frisdrank, cake of broodjes in de bagage. Daarom werd een nieuw artikel geschreven, waarin de doelstelling . nadrukkelijker naar voren werd gebracht: het moest een echte rijwieltoerclub worden met het doel de recreatieve fietssport te beoefenen en te bevorderen. Niet een club dus voor wedstrijdfietsers, of puzzeltochtfietsers, maar een club met het accent op sportief fietsen op echte sportfietsen, vaak "racefietsen' genoemd. Mensen die voor die opzet belangstelling hadden, werden uitgenodigd voor een bijeenkomst op 24 april 1978 in Hotel Dolce.
Van 'De Parelfietsers' al snel naar Rijwiel Toer Club Twente Het werd een zeer positieve avond, die onder leiding stond van wijlen Wim Timmerman, in dat jaar tevens secretaris van wielerfanaat Johan Busscher in diens functie van prins van de carnavalsvereniging "De Köttelpeern'. Velen schreven zich meteen in en wie nu die lijsten met namen nog eens doorleest zal vast en zeker, net als ik, regelmatig roepen: "Hé, was die er toen ook bij, die heb ik nog nooit op een racefiets gezien...?" Boven de intekenlijst stond "Presentielijst vergadering "De Parelfietsers' d.d. 24 april 1978'. "De Parelfietsers' dus. Een voorlopige, maar heel logische naam, want in Denekamp had het zomerse dorpsfeest, het "Parelfestival', zeer veel succes en Denekamp promootte zich in die jaren als "De Parel van Twente'. De presentielijst telde overigens meteen al twee categorieën inschrijvers. Leden die tekenden voor het lidmaatschap, in totaal 25 personen, en die meteen ook de noodzakelijke inleg betaalden en 20 mensen die aangaven belangstelling te hebben voor een lidmaatschap. De lijst gold tevens als inschrijflijst voor deelname aan de Friese Fietselfsteden van 1978. Tijdens de vergadering werden nog een aantal zaken besloten: Theo Meijer en Frans Keizer zouden zorgen voor het uitzetten van vaste routes, Henk Nieuwkamp en Jos Hermelink gingen zorgen voor het uitzetten van een route voor Hemelvaartsdag 1978, de nieuwe club ging zich aanmelden bij de NRTU, de organisatie van de Rijwieldriedaagse werd gepland op 31 juli en 1 en 2 augustus en ze zou gaan over 40, 60 en 100 kilometer en tenslotte moest er zo snel mogelijk een definitieve naam voor de nieuwe club bedacht worden, eventueel via een prijsvraag. Een
"daverende' start dus. En de nieuwe naam is... De nieuwe naam werd "Rijwiel Toer Club Twente'. Met opzet dat "Twente' erachter en niet "Denekamp'. Het moest een club voor belangstellenden uit de gehele regio zijn. In Oldenzaal had je al de OWC, een wielerclub met een prestatiedoelstelling en met regionale inbreng. RTC moest een regionale toerclub voor het recreatieve en sportieve fietsen zijn en dat is het ook geworden. De eerste voorzitter werd Johan Busscher, Jos Hermelink nam het secretariaat op zich en Teun van Deth werd de penningmeester. De overige leden van dit eerste RTCbestuur waren Johny Kamphuis en Gerard Meijer. Vanaf dat oprichtingsmoment is het crescendo gegaan met deze recreatieve sportvereniging. Het fietsen in kleine losse groepen met deelname aan verschillende fietsevenementen werd nu meer centraal georganiseerd, vanuit de club. "Volgens mij begon het met..." Het "waarom' van de oprichting van RTC is inmiddels redelijk goed uit het vierkante-tafelgesprek ten huize van de familie Snoeijink-Arens boven die tafel gekomen: in Denekamp was door de jaren heen een klimaat ontstaan, waaruit dat initiatief gewoon wel moest voortkomen. Een aantal "smaakbepalende ingrediënten' werden reeds aangehaald, maar ze verdienen het om wat uitvoeriger beschreven te worden. Het waren activiteiten georganiseerd of opgepakt vanuit evenzoveel invalshoeken. Activiteiten waarover nog altijd, en zeker in het jubileumjaar, met smaak en uiteraard ook regelmatig anekdotisch wordt gepraat. Een chronologische volgorde is moeilijk
o
uit de verhalen tevoorschijn te halen, maar een kniesoor die dat belangrijk vindt. Het gebeurde immers allemaal zo'n beetje in dezelfde tijd, de jaren vlak voor 1978. Een korte terugblik daarop. De Elfstedentocht per 'gewone' fiets Het zijn incidentele fietstochten door kleine groepjes recreatieve fietsenthousiasten geweest, die aan de basis hebben gestaan van RTC. Dat is duidelijk. Dat de deelname aan de Friese Elfstedenfietstocht een belangrijke kapstok is geweest, blijkt maar al te duidelijk uit de verhalen van mijn tafelgenoten. In 1976 namen Johny Kamphuis, Ad Kamphuis, Johan Busscher, Jos Hermelink en Teun van Deth voor de eerste maal aan die tocht over meer dan tweehonderd kilometer deel. In hun midden ook Gerard Meijer, die in de jaren daarvoor de tocht ook al had gereden. Hij was in zekere zin de gids van de anderen. Dat bleek ook wel uit zijn fiets. De anderen hadden een "gewone' fiets met een gewoon stuur. Het was immers een toertocht... Gerard wist wel beter en had al een soort racevehikel. De avond voor de grote dag werd geslapen in Lemmer bij Ide, een postbode, die vaak bij Herman en All Bartelink logeerde. De laatsten hadden immers voor hun komst naar Hotel Dolce een horecaonderneming in genoemde Friese havenplaats. Margriet Kamphuis en Gonny Hermelink reisden per auto mee vanaf de start in Bolsward als begeleidsters. Een fietsactiviteit door een aantal v doarpers', die zo goed beviel, dat in de jaren daarna regelmatig door RTC-leden aan dit fietsevenement werd deelgenomen, ook in dit jubileumjaar.
o-» o
CU 3
Gerard Meijer, eigenlijk een hoofdstuk apart, vandaar... Gerard Meijer werd bij de Fietselfstedentocht overigens bijna een keer tot winnaar verklaard. Hij kreeg pech en aanvaardde daarom al snel de terugtocht. Toen hij over de finishlijn kwam, dachten de organisatoren dat hij de eerste deelnemer was, die de tocht had volbracht... De waarheid kwam echter al snel aan het licht. Nu we het toch over Gerard Meijer hebben: weinigen zullen weten dat hij al in 1957 deelnam aan het Nederlands Kampioenschap op de weg in Zandvoort. De tocht daarheen werd gemaakt door Gerard op de fiets en daarbij werd hij begeleid door Johny Kamphuis op de bromfiets... In deze tijden klinkt dat als een grap, maar het was pure realiteit. Gerard al stayerend achter Johny op de brommer naar de startplaats en dan nog deelnemen aan het kampioenschap! Petje af! Regelmatig duikt Gerards naam op in de annalen van de wielrennerij en het toerfietsen in Denekamp. Als je met hem over deze materie gaat praten, kun je
wel een afzonderlijk boek schrijven. Hier beperken we ons maar tot dit ^hoofdstukQe) apart'. 75 Jaar VVV leidde tot Rijwieldriedaagse, later de Euregio Fiets-4-daagse In 1976 bestond de "VVV Denekamp' 75 jaar en in het kader van de viering van dat jubileum werd een driedaagse fietstoertocht georganiseerd door een speciaal daartoe gevormd comité. ledere dag een andere toeristische route over meerdere afstanden, zodat een breed publiek bereikt kon worden. Die driedaagse was zo'n groot succes, dat de organisatoren besloten er een jaarlijks weerkerend evenement van te maken en dan in de vakantietijd. Na haar oprichting nam RTC al snel de organisatie van deze Rijwieldriedaagse over, die na zeven jaar met één dag werd verlengd tot een vierdaagse. Meer en meer liepen de vier dagelijkse tochten ook over het aanpalende Duitse grensgebied, hetgeen leidde tot een nieuwe naam voor het evenement: Euregio Fiets-4-daagse. Het is vooral wijlen Jos Hermelink geweest, die zich zeer energiek ieder jaar weer inzette voor deze jaarlijkse fietstochten. Hij zette alle routes uit en controleerde ze vlak voor de start ook allemaal nog even. De vergaderingen erover vonden vaak bij hem thuis plaats en dan op, zoals hij dat zelf noemde, zijn "Spaanse meubelen', oftewel op sinaasappelkistjes... Ad Kamphuis, sinds 1988 al vele jaren de drijvende kracht achter de meerdaagse rijwieltochten: "Jos is in het harnas gestorven. Hij was toen ook weer bezig met de tocht van dat jaar. Op het moment dat het bericht van zijn ongeluk bij ons binnenkwam, heerste er grote paniek. Het was een complete ramp en we
De terugreis werd door allen per auto afgelegd en men arriveerde boordevol prachtige herinneringen op 24 september weer in Denekamp. Ad: "We reden op een gegeven moment op de Autobahn. Een automobilist attendeerde ons daarop. Hij riep: "Sie fahren auf die Autobahn..." Ik riep meteen: "Und Sie auch..." Uiteindelijk heeft de politie ons weer naar de juiste route geleid." Een grote fietstocht was volbracht en het succes en de ervaringen van de deelnemers werkten erg aanstekelijk. In 1992 en 1997 is de tocht nogmaals gereden door enkele fietsenthousiasten, uiteraard lid van RTC.
kwamen onmiddellijk bijeen om ons te beraden op "hoe nu verder...?" Het is verder gegaan, want nog altijd organiseert RTC de Fiets-4daagse. 1977: Naar Kirchberg op de fiets: een bijzondere ervaring! De fietstocht van een aantal Denekampers naar Kirchberg staat in de annalen van het georganiseerde recreatieve fietsen gegrift. Het was een zeer opmerkelijke tocht, ook al was natuurlijk die van Antoon Damhuis "naar de Oriënt' zo'n veertig jaar eerder nog opmerkelijker. De tocht per sportfiets van Johny Kamphuis, Ad Kamphuis, Ton Kemperman, Teun van Deth en Johan Busscher werd tussen 17 september en 24 september 1977 gemaakt. Een fietstocht naar Kirchberg in Tirol, in die tijd partnergemeente van Denekamp. Het jaar daarvoor waren enkele Kirchbergers naar Denekamp gefietst. Die kregen in hun Nederlandse partnergemeente een groots onthaal. Die 17e september 1977 vertrok het groepje Denekampers vanaf Hotel Dolce, het kleurrijke horecabedrijf van All en wijlen Herman Bartelink, dat ook fungeerde als middelpunt van al 'het gefiets' in het dorp. Herman ging per auto mee als de fourageur en de man die de bagage onderweg naar de slaapadressen bracht, terwijl All samen met Margriet Kamphuis en fotograaf Anton Morsink (Foto Kamphuis) in een auto de fietsers begeleidden. De tocht trok de aandacht van de geschreven pers en via de geheime zender Radio Laila werd zelfs dagelijks een live verslag gebracht van de vorderingen en wederwaardigheden onderweg.
Verlate ontvangst, maar toen was het meteen ook feest... Na zo'n 1100 kilometer arriveerde het Denekampse gezelschap in Kirchberg, maar tot hun grote teleurstelling was er van een ontvangst geen sprake. Wat een verschil met de aankomst van de Kirchbergers een jaar daarvoor in Denekamp...! De'doarper'tandarts Sybrand Siemerink, de grote Kirchberg-promotor, die de fietsers al tegemoet gereden was, reed direct naar het VVV-kantoor, het "Fremdenverkehrsamt', om verhaal te halen. Uiteindelijk had de fietsbrigade uit Denekamp ook nog een boodschap bij zich van wijlen burgemeester J.G. Norbart voor diens collega Noichl van Kirchberg. Het bezoek had daardoor tevens een officieel tintje. Alles bleek op een misverstand te berusten. Men had de fietsers een dag later verwacht. Alsnog werd een grote ontvangst geregeld en dan in het bekende Hotel Rösslwirt. Noichl, VVV-voorzitter Zwerger en VVVdirecteur Hammerle waren persoonlijk de gehele avond aanwezig, maar ook in Kirchberg vakantievierende Denekampers, waaronder Arie en Suze Meenhuis, waren komen opdraven. Ook aanwezig was Annie Busscher, die haar man Johan was nagereisd, samen met het echtpaar Thijssen.
"Goat mer deur met timmer'n..." Denekamp is niet alleen een echt fietsdorp, maar onder de inwoners is er zelfs een behoorlijk aantal dat je gewoon 'fietsgek' kunt noemen. Wie gaat er bijvoorbeeld nou in Parijs spandoeken ophangen, waar het niet mag, om Hennie Kuiper aan te moedigen tijdens diens laatste kilometers in de Tour de France? Juist, twee fietsgekke Denekampers, en dan natuurlijk Gerard Meijer en Johan Busscher. De politie vond het geen goede actie en attendeerde de heren daarop. Johan was bezig met het vast timmeren van de doeken. Toen hij Gerard vroeg wat die Franse gendarmes zeiden, antwoordde de voormalige Denekampse aannemer: "Ze zegt: Goat mer deur met timmer'n..." Dat doortimmeren werd uiteraard stopgezet, maar RTC is na haar voorspoedige start aan de weg blijven timmeren door in haar opvallende clubshirts nu al vele jaren de Twentse wegen te 'befietsen' en te kleuren. Gelet op het nog altijd grote fietsenthousiasme van die club mensen rond de interviewtafel, dus de mannen van het eerste RTC-uur, lijkt de toekomst er zeer gezond uit te zien. Ik wens het de jubilaris toe, evenals natuurlijk mijn tafelgasten en onze gastfamilie op die avond. • Pieter B. Jager
CD £=
3
cr o r-D
TT
►te verdiensten 25 JJ van verdienste horen bij een vereniging als RTC Twente. Deze titels liggen vanaf de oprichting verankerd in de statuten van de vereniging. Volgens artikel 3 van de statuten kent RTC gewone leden, ereleden, en leden van verdienste. Artikel 8 van de statuten zegt vervolgens dat de algemene ledenvergadering het recht heeft het erelidmaatschap en het lidmaatschap van verdienste te verlenen aan leden die zich bijzonder verdienstelijk hebben gemaakt voor de vereniging. Van dat recht heeft de ledenvergadering in deze 25 jaar vier keer gebruik gemaakt. ERELEDEN EN LEDEN
Johan Busscher, een van de oprichters van RTC en in 1978 de eerste voorzitter, had de eer om als eerste te worden benoemd tot erevoorzitter. Kenmerkend voor Johan was zijn geweldige betrokkenheid bij de oprichting van de club en zijn enthousiasme dat op veel fietsliefhebbers aanstekelijk werkte. Mede door Johan kon RTC al snel veel leden aan zich
CL»
O -O
E
15
binden en kon men een koers inslaan die zou leiden tot een bloeiende vereniging. Wij zijn hem hier zeer dankbaar voor en wij hopen dat Johan nog vele jaren actief bij onze club betrokken blijft. Johan Busscher maakte na circa 10 jaar plaats voor Jan Goossink: een voorzitter met weer andere kwaliteiten. Aandacht voor organisatie van en communicatie binnen RTC, grote inzet voor sponsoring, intensieve contacten met andere organisaties en met name de introductie van vele nieuwe fietsactiviteiten horen bij zijn voorzitterschap. Jan was en is nog steeds nauw betrokken bij de vereniging en draagt die een warm hart toe. De algemene ledenvergadering van 2003 benoemde Jan Goossink wegens zijn grote verdiensten tot erevoorzitter. Gerard Meijer was een van de oprichters van de vereniging. Vanaf het begin heeft Gerard Meijer in het bestuur gezeten. Dit jaar namen wij op de
algemene ledenvergadering afscheid van hem als bestuurslid. 25 jaar bestuurslid is een prestatie van formaat! Gerard was en is een man op wie je altijd kunt rekenen en een beroep kunt doen: een onmisbare werker en drager zoals elk bestuur die nodig heeft. Gerard Meijer is op de algemene ledenvergadering van 2003 tot erelid van RTC Twente benoemd. Op diezelfde algemene ledenvergadering in 2003 hebben de leden Johan Smithuis benoemd tot lid van verdienste van RTC Twente. Johan Smithuis was vanaf 1987 als sponsor nauw betrokken bij onze vereniging. Al die jaren heeft Johan Smithuis de leden voorzien van een passend tenue dat we altijd met trots hebben gedragen. RTC Twente dankt hem bij dit jubileum nogmaals hartelijk voor zijn steun en betrokkenheid! • René Borgerink
De terugreis werd door allen per auto afgelegd en men arriveerde boordevol prachtige herinneringen op 24 september weer in Denekamp. Ad: "We reden op een gegeven moment op de Autobahn. Een automobilist attendeerde ons daarop. Hij riep: "Sie fahren auf die Autobahn..." Ik riep meteen: "Und Sie auch..." Uiteindelijk heeft de politie ons weer naar de juiste route geleid." Een grote fietstocht was volbracht en het succes en de ervaringen van de deelnemers werkten erg aanstekelijk. In 1992 en 1997 is de tocht nogmaals gereden door enkele fietsenthousiasten, uiteraard lid van RTC.
kwamen onmiddellijk bijeen om ons te beraden op "hoe nu verder...?" Het is verder gegaan, want nog altijd organiseert RTC de Fiets-4daagse. 1977: Naar Kirchberg op de fiets: een bijzondere ervaring! De fietstocht van een aantal Denekampers naar Kirchberg staat in de annalen van het georganiseerde recreatieve fietsen gegrift. Het was een zeer opmerkelijke tocht, ook al was natuurlijk die van Antoon Damhuis 'naar de Oriënt' zo'n veertig jaar eerder nog opmerkelijker. De tocht per sportfiets van Johny Kamphuis, Ad Kamphuis, Ton Kemperman, Teun van Deth en Johan Busscher werd tussen 17 september en 24 september 1977 gemaakt. Een fietstocht naar Kirchberg in Tirol, in die tijd partnergemeente van Denekamp. Het jaar daarvoor waren enkele Kirchbergers naar Denekamp gefietst. Die kregen in hun Nederlandse partnergemeente een groots onthaal. Die 17e september 1977 vertrok het groepje Denekampers vanaf Hotel Dolce, het kleurrijke horecabedrijf van All en wijlen Herman Bartelink, dat ook fungeerde als middelpunt van al 'het gefiets' in het dorp. Herman ging per auto mee als de fourageur en de man die de bagage onderweg naar de slaapadressen bracht, terwijl All samen met Margriet Kamphuis en fotograaf Anton Morsink (Foto Kamphuis) in een auto de fietsers begeleidden. De tocht trok de aandacht van de geschreven pers en via de geheime zender Radio Laila werd zelfs dagelijks een live verslag gebracht van de vorderingen en wederwaardigheden onderweg.
Verlate ontvangst, maar toen was het meteen ook feest... Na zo'n 1100 kilometer arriveerde het Denekampse gezelschap in Kirchberg, maar tot hun grote teleurstelling was er van een ontvangst geen sprake. Wat een verschil met de aankomst van de Kirchbergers een jaar daarvoor in Denekamp...! De'doarper'tandarts Sybrand Siemerink, de grote Kirchberg-promotor, die de fietsers al tegemoet gereden was, reed direct naar het VVV-kantoor, het 'Fremdenverkehrsamt', om verhaal te halen. Uiteindelijk had de fietsbrigade uit Denekamp ook nog een boodschap bij zich van wijlen burgemeester J.G. Norbart voor diens collega Noichl van Kirchberg. Het bezoek had daardoor tevens een officieel tintje. Alles bleek op een misverstand te berusten. Men had de fietsers een dag later verwacht. Alsnog werd een grote ontvangst geregeld en dan in het bekende Hotel Rösslwirt. Noichl, VVV-voorzitter Zwerger en VVVdirecteur Hammerle waren persoonlijk de gehele avond aanwezig, maar ook in Kirchberg vakantievierende Denekampers, waaronder Arie en Suze Meenhuis, waren komen opdraven. Ook aanwezig was Annie Busscher, die haar man Johan was nagereisd, samen met het echtpaar Thijssen.
"Goat mer deur met timmer'n..." Denekamp is niet alleen een echt fietsdorp, maar onder de inwoners is er zelfs een behoorlijk aantal dat je gewoon 'fietsgek' kunt noemen. Wie gaat er bijvoorbeeld nou in Parijs spandoeken ophangen, waar het niet mag, om Hennie Kuiper aan te moedigen tijdens diens laatste kilometers in de Tour de France? Juist, twee fietsgekke Denekampers, en dan natuurlijk Gerard Meijer en Johan Busscher. De politie vond het geen goede actie en attendeerde de heren daarop. Johan was bezig met het vast timmeren van de doeken. Toen hij Gerard vroeg wat die Franse gendarmes zeiden, antwoordde de voormalige Denekampse aannemer: "Ze zegt: Goat mer deur met timmer'n..." Dat doortimmeren werd uiteraard stopgezet, maar RTC is na haar voorspoedige start aan de weg blijven timmeren door in haar opvallende clubshirts nu al vele jaren de Twentse wegen te 'befietsen' en te kleuren. Gelet op het nog altijd grote fietsenthousiasme van die club mensen rond de interviewtafel, dus de mannen van het eerste RTC-uur, lijkt de toekomst er zeer gezond uit te zien. Ik wens het de jubilaris toe, evenals natuurlijk mijn tafelgasten en onze gastfamilie op die avond. • Pieter B. Jager
07 FD"
o 7*-
>te verdiensten £.^3 Jddi
van verdienste horen bij een vereniging als RTC Twente. Deze titels liggen vanaf de oprichting verankerd in de statuten van de vereniging. Volgens artikel 3 van de statuten kent RTC gewone leden, ereleden, en leden van verdienste. Artikel 8 van de statuten zegt vervolgens dat de algemene ledenvergadering het recht heeft het erelidmaatschap en het lidmaatschap van verdienste te verlenen aan leden die zich bijzonder verdienstelijk hebben gemaakt voor de vereniging. Van dat recht heeft de ledenvergadering in deze 25 jaar vier keer gebruik gemaakt.
ERELEDEN EN LEDEN
Johan Busscher, een van de oprichters van RTC en in 1978 de eerste voorzitter, had de eer om als eerste te worden benoemd tot erevoorzitter. Kenmerkend voor Johan was zijn geweldige betrokkenheid bij de oprichting van de club en zijn enthousiasme dat op veel fietsliefhebbers aanstekelijk werkte. Mede door Johan kon RTC al snel veel leden aan zich
o a> 1Q
binden en kon men een koers inslaan die zou leiden tot een bloeiende vereniging. Wij zijn hem hier zeer dankbaar voor en wij hopen dat Johan nog vele jaren actief bij onze club betrokken blijft. Johan Busscher maakte na circa 10 jaar plaats voor Jan Goossink: een voorzitter met weer andere kwaliteiten. Aandacht voor organisatie van en communicatie binnen RTC, grote inzet voor sponsoring, intensieve contacten met andere organisaties en met name de introductie van vele nieuwe fietsactiviteiten horen bij zijn voorzitterschap. Jan was en is nog steeds nauw betrokken bij de vereniging en draagt die een warm hart toe. De algemene ledenvergadering van 2003 benoemde Jan Goossink wegens zijn grote verdiensten tot erevoorzitter. Gerard Meijer was een van de oprichters van de vereniging. Vanaf het begin heeft Gerard Meijer in het bestuur gezeten. Dit jaar namen wij op de
algemene ledenvergadering afscheid van hem als bestuurslid. 25 jaar bestuurslid is een prestatie van formaat! Gerard was en is een man op wie je altijd kunt rekenen en een beroep kunt doen: een onmisbare werker en drager zoals elk bestuur die nodig heeft. Gerard Meijer is op de algemene ledenvergadering van 2003 tot erelid van RTC Twente benoemd. Op diezelfde algemene ledenvergadering in 2003 hebben de leden Johan Smithuis benoemd tot lid van verdienste van RTC Twente. Johan Smithuis was vanaf 1987 als sponsor nauw betrokken bij onze vereniging. Al die jaren heeft Johan Smithuis de leden voorzien van een passend tenue dat we altijd met trots hebben gedragen. RTC Twente dankt hem bij dit jubileum nogmaals hartelijk voor zijn steun en betrokkenheid! • René Borgerink
Baggerend in het rilt ploeterend in de modder
Zo ROND 1982 is een kleine groep RTC-leden begonnen met veldrijden, veelal onder leiding van Jos Hermelink en Thijs Weststrate, die destijds bestuurslid waren. Echt crossmateriaal hadden we niet. De meesten van ons gebruikten aanvankelijk een oude racefiets: we pasten de tandwielen aan, we zetten er een stel crossbandjes op, en zo had je een prima crossfiets waarmee je overal kon rijden. Dat deden we dan ook. In de eerste jaren bestond er rond het crossen nauwelijks een organisatie. Toen in 1988 Jos Hermelink door een noodlottig ongeval om het leven kwam en wij hierdoor onze grote animator verloren, werd het noodzakelijk om het crossen meer te organiseren. Er werd daarom een crosscommissie opgericht die het zeker in het begin behoorlijk moeilijk had, want wie van ons wist de wegen te vinden, waar Jos ons meestal langs leidde? Zo ontdekten we op een bepaalde zondag de zandafgraving bij Getelo. De enorme dieselmotoren van het
nabijgelegen pompstation kon je al van grote afstand horen, een betere richtingwijzer leek echt niet mogelijk! Vervolgens hebben we vele zondagen naar die zandkuil gezocht... Wel hoorden we de motoren in de verte denderen, maar de plek zelf konden we niet terugvinden! Al crossend maakte je meer vreemde dingen mee, het volgende bijvoorbeeld. Plaats van handeling: het heideveldje nabij Vasse, waar we ook nu nog geregeld fietsen. We stonden te wachten op Josef Tamas, destijds een grote bekende binnen de club, en hoorden hem in de verte al roepen: "Stelletje geitenneukers, waar zijn jullie?" Precies op dat moment kwam er een trimmende dame langs die in een enorme lach schoot, terwijl Josef met een gezicht als een boei uit het struikgewas fietste en haar daarbij recht in de ogen moest kijken. Zoals in de hele wielersport is er bij het crossen qua materiaal veel veranderd. Destijds, in de jaren '80,
hebben we veel fietsen omgebouwd, vooral bicelly's, de bekende blauw/witte creaties. In de jaren '90 kregen de meeste van deze fietsen een recht stuurtje en zo ontstond een hybride. Al spoedig kwamen de eerste ATB-fietsen en we dachten toen nog dat die karretjes het nooit zouden halen. Nu weten we wel beter! Tegelijk met de verbeteringen in de techniek steeg ook de belangstelling. Dat is goed af te lezen aan de aantallen deelnemers van de veldtoertochten die we al snel gingen organiseren: op 12 november 1989 kwamen er 155 deelnemers naar onze tocht, op 4 november 2001 was dat uitgegroeid tot het respectabele aantal van 1045. Er is veel verbeterd in de techniek en ook als organisatie zijn we er echt op vooruitgegaan. Waar we in
de beginjaren nog met pijlen en nietapparaten de natuur introkken, hebben we nu opvallende linten. Die linten, voorzien van wasknijpers, worden traditiegetrouw onder het genot van een pilsje en gezeten bij een enorme potkachel, gemaakt bij John en Annelies in Albergen. Het systeem werkt prima en het geeft natuurlijk veel voldoening als je ziet dat veel verenigingen het voorbeeld van onze linten hebben gevolgd. Zelfs de kleur van de linten kom je op steeds meer plekken tegen. Mede door de waardering en de vele positieve reacties uit alle windstreken en vooral door de prima samenwerking binnen de crosscommissie zelf hopen wij in deze samenstelling ons werk nog jaren in goede gezondheid te kunnen voortzetten.
CD
I o
7*r
• Louis Borghuis
8
eid nemen doet pijn
voor vreemde titel! Is groep 1 op sterven na dood? Nee, verre van dat, maar het zal niemand ontgaan zijn dat er inmiddels toch wat heren uit groep 1 de veertig en enkelen zelfs de vijftig gepasseerd zijn. Natuurlijk gaan deze 'oudere jongeren' op basis van hun fanatisme en ambitie door voor 'jonge honden', maar bij het zien van de grijze haren, de kale koppen en de diepe rimpels zal menig insider zich afvragen, hoe lang deze taaie rakkers het nog in groep 1 kunnen volhouden. Maar een eerbewijs hebben ze beslist verdiend, dus laten we eens terug gaan In de tijd, al is het maar aan de hand van mijn eigen herinneringen aan al die jaren. Mijn kennismaking met RTC stamt uit het eind van de jaren 70, de tijd waarin de club is opgericht. Een groep kiezen was destijds voor jongeren - waartoe ik mij toen nog kon rekenen - niet zo moeilijk, want voorzover ik weet, was er maar één groep. Of je wilde of niet, je moest mee met de grote mannen van die tijd: Gerard en Theo Meijer, Johan Busscher, Ad Kamphuis, Johny Kamphuis, Herman Leferink, Teun van Deth en wijlen Jos Hermelink, om er maar een paar te noemen. Als jong broekie werd ik door de successen van Hennie Kuiper en Herman Snoeijink besmet met de wielerbacil. En dus moest er allereerst een echte racefiets gekocht worden. Wie herinnert zich niet de aankoop van zijn eerste racefiets? Niet geremd door enige kennis van zaken kocht ik samen met mijn vader, want die mocht het betalen, een Batavus racefiets bij de 'race specialist' Oude Elferink.
WAT IS DIT
CL»
O _Q
E a>
1Q
Die fiets, een karretje van 'slechts' 15 kilo met 10 versnellingen, 27 " stalen velgen en Shimano derailleur kostte fl. 399. Er stond Champion op en met die type-aanduiding kon er weinig mis gaan, want Johan Busscher, Gerard Meijer en Johny en Ad Kamphuis reden immers ook rond op een Champion racefiets. Dat die fietsen van Gazelle kwamen en vele kilo's minder wogen, waren onbelangrijke details. Vooralsnog volgde ik de instructies van bovengenoemde heren goed op en bleef ik in het wiel zitten. Ik kwam er al gauw achter dat je met name achter Herman Leferink en Gerard Meijer fantastisch uit de wind kon rijden. Sprinten bij het bordje Denekamp werd niet op prijs gesteld: "RTC is een toerclub en geen raceclub en sprinten is veel te gevaarlijk", was daarvoor het motto. Tijdens het Toer Club-weekend in de Eifel was het anders, daar mocht je echt fietsen! Een heuvel aan de oevers van de Moezel bij het plaatsje Piesport moest bedwongen worden en eenieder mocht in zijn eigen tempo omhoog. Het klimmen ging mij niet slecht af. Gerard Meijer en Herman Leferink bleken geen echte klimmers te zijn en ik ging al snel over dat tweetal heen. Ook Johan Busscher en Ad Kamphuis ging ik lachend voorbij. Boven op de berg bleek alleen Theo Meijer voor mij te sterk en volgens Theo had de Toer Club in mijn persoon weer een berggeit in zijn midden. Door die lovende woorden van een wielerfanaat en doordat ik een echte wielerwedstrijd wel zag zitten, besloot ik een licentie aan te vragen. Natuurlijk bleef ik ook lid
van RTC, want om een echte kerel te worden, moesten de nodige kilometers gemaakt worden. En natuurlijk moest ik iets met mijn fiets: ik ruilde die 15 kilo Batavus in voor een Superia Apollo Star van fl. 799, een prima fiets van nog geen 10 kilo, afgemonteerd met Shimano 600 EX. Het moet begin jaren '80 zijn geweest, toen er zich een nieuwe uitdaging aandiende: met RTC naar de klassieker Luik-Bastenaken-Luik. Dat leek mij wel wat. Nico Schepers, mijn buurman van het voormalige Keukencentrum Leon aan de Vledderstraat, kon er prachtig over vertellen. Degenen die hem kennen van het carnavalsgala, weten dat Nico breed van stof is en graag uitweidt over het kleinste voorval. "Vele kilometers klimmen vanuit het Maasdal omhoog, kou, natte sneeuw, een ware slijtageslag", die gevleugelde
uitspraken van Nico zijn mij bijgebleven. Nou, Nico had er geen woord van gelogen! Luik-Bastenaken-Luik werd in die tijd nog gereden op de eerste zondag in mei. Met Peter Mastenbroek, Marcel Weustink, Robert Postel en een aantal andere leden van groep 1 hadden wij in dat weekend de tent opgezet in de Ardennen. De tent, de ijskoude nacht en de opwinding over alles wat mij te wachten stond, maakten dat ik de nacht voor L-B-L geen oog heb dichtgedaan. Al met al een perfecte voorbereiding! De tocht begon die ochtend met lichte regen die boven op de eerste Cote overging in natte sneeuw. Veel toerrijders gaven na enkele kilometers in die natte sneeuw de pijp al aan Maarten. Hans van der Heyden, onze eigen 'de Kneet', was toch echt niet de eerste de beste in die tijd, maar die hield het na 50 km eveneens voor gezien. Tegen beter weten in en omdat ik L-B-L nooit eerder gefietst had, besloot ik door te gaan. Gelukkig werd het 's middags droog en brak er zowaar een licht zonnetje door. Na de Redoute was volgens de overleveringen van Nico de ergste pijn geleden en inderdaad, ik haalde de finish, een ervaring rijker en een illusie armer. Ik wist nu dat 200 kilometer door de Ardennen met dit weer aan mij niet besteed was. Desondanks heb ik samen met leden uit groep 1 nog een aantal keren L-B-L gereden en onder betere omstandigheden. Groep 1 zou natuurlijk groep 1 niet zijn als er verder geen andere uitdagingen werden gezocht. Begin jaren '90 vonden we er een: het fietsen van een Alpenetappe uit de Tour de France! De etappe La Marmotte, met de Croix de Fer, de Télégraphe, de Galibier en Alpe d'Huez, was natuurlijk de ultieme uitdaging. Die eerste keer in de
Alpen staat mij nog helder voor de geest. Emiel Hesselink, Rudi Nijmeijer, Wim Nijmeijer, Ben Koekkoek, René Evers, Galt Ensink, en ondergetekende gingen met een busje richting de Alpen, vergezeld door onze ploegleider Ronny Nijmeijer alsmede onze cameravrouw Marietje Koekkoek. Onderweg zaten wij al te filosoferen over de vraag wie de sterkste zou zijn in het gebergte. Zelf moest ik, ondanks mijn reputatie als het 'berggeitje van de Moezel', in de Alpen ontdekken dat de Galibier van een ander kaliber was dan de Piesporterberg. Zwalkend en de hele weg gebruikend, kwam ik uiteindelijk boven. De Alpe d'Huez reed ik in trance naar boven; de tocht was volbracht! Evenals de meeste anderen nam ik mij voor om deze tocht nooit meer te rijden, ik had hier de grens van mijn kunnen inmiddels echt wel ontdekt. Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan en in 1995 stond er opnieuw een delegatie van Groep 1 aan de start van La Marmotte. Ook in de jaren daarna is groep 1 verschillende keren naar de bergen vertrokken. We kozen vooral voor de Alpen, maar we hebben ook in de Vogezen gereden. Dit soort tochten zorgde er voor dat we, naast het meten van de onderlinge krachtsverhoudingen, elkaar beter leerden kennen. Of dat niet op zondagochtend en/of woensdagavond kan? Het antwoord is simpel: nee, niet tijdens het fietsen, want dat kost te veel energie. Gevolg is natuurlijk dat groep 1 geen toergroep meer is. Van begin tot eind worden de krachten gemeten, op alle bultjes vechten we duels uit en het bordje Denekamp is het signaal voor een definitieve supersprint. Een aantal jaren geleden hielden we zelfs een heus sprintklassement bij! Winnen telt bij groep 1, zelfs de
licentiehouders gaan er trots op. De ritjes lijken dan ook vaak op een ware ploegentijdrit waarbij licentiehouders van OWC de groep op sleeptouw nemen. Ook de damesjunioren en niet te vergeten Rudie Kemna en andere profs en oudprofs laten zich geregeld zien en verbazen zich dan over deze zogenaamde toerrijders. En tenslotte is er een probleempje: als de ambitie afneemt of als de jaren gaan tellen, zou 'een stapje terug' voor de hand liggen. Helaas is het nog steeds onduidelijk of er wel een groep 2 bestaat. Hoe aardig de mensen van groep 3 ook zijn: twee stapjes terug doen is voor menig lid van groep 1 beslist één stap teveel. Immers, de sfeer alsmede de teamgeest binnen groep 1 is - ondanks of misschien wel dankzij het gevloek en getier nog steeds goed. Vooralsnog blijven dus een aantal 'oudere jongeren' vechten tegen de tand des tijds en zo stellen zij het afscheid van groep 1 nog even uit. • Emiel Nijhuis
CD
3 o 10
agse: voor vrijwilligers
HOE KUN JE ervoor zorgen dat er in de zomervakantie elk jaar opnieuw honderden mensen op de fiets stappen om vier dagen onbezorgd en met veel genoegen in ons deel van Twente rond te rijden? Je zult er in elk geval veel werk voor moeten verzetten en voor dat werk heb je veel vrijwilligers nodig. Gelukkig heeft Denekamp een bloeiende fietsclub: zonder de vele vrijwilligers van RTC Twente zou er geen Euregio Fiets-4-daagse mogelijk zijn. De sfeer in die grote vrijwilligersclub is uitstekend: men kent elkaar via de club en men deelt de passie voor het fietsen.
o»
o O)
11
Voor veel betrokkenen, een team dat bestaat uit jong en oud en man en vrouw, zijn die vier dagen vrijwilligerswerk een jaarlijks hoogtepunt. Er heerst een ongedwongen sfeer en daarnaast is er een buitengewone gezellige manier van werken waar plaats is voor grapjes en waar spontaan van alles gebeurt. Zo is een van de vele activiteiten in de voorbereiding het opbouwen van de start/finishlocatie. Daar moeten palen voor gehaald worden waaraan we de spandoeken van de sponsoren en de gebruikelijke rood-witte 'banners' ophangen. Die palen worden opgehaald bij "Bekke' en dat is op zich niets bijzonders, maar er loopt daar een hond rond die nu niet bepaald erg vrijwilliger-vriendelijk is. Vooraf is er al de grootste lol: niemand voelt zich geroepen om te kijken waar die hond loopt maar iemand zal dat toch moeten doen... Want waar de hond loopt, is het moeilijk palen halen en daar begint de week mee! Behalve de vlaggenpalen plaatsen we natuurlijk ook de decorstukken die Johan Busscher de laatste jaren speciaal voor de Fiets-4-daagse maakt. Dit jaar was zijn Harry Potter een
succes, vooral onder de jeugdige deelnemers. Het ongedwongen karakter van de Fiets-4-daagse wil niet zeggen dat er niet onder tijdsdruk gewerkt moet worden. Het dagelijks uitzetten van de routes vergt veel tijd en energie en je kunt er niet alle tijd voor nemen, want het wordt 's avonds ooit een keer donker. Zo is het in de praktijk wel eens voorgekomen dat we een half uur moesten zoeken naar een bepaalde afslag die we echt niet konden vinden. Ook het ophalen van de routebordjes is aan limieten gebonden. De bordjes zijn immers weer nodig voor het uitzetten van de routes voor de volgende dag. En natuurlijk is er onderling een soort strijd wie er als eerste terug is van het uitzetten en wie de volgende dag de meeste complimenten krijgt of het minste commentaar! Op de laatste dag van de Fiets-4daagse is er voor de deelnemende fietsers altijd het traditionele
Keurslagersworstje van Truus en Tante Jo en als er een beetje fout Ingekocht is, wat meestal wel gebeurt, dan heeft ook menige vrijwilliger in het weekend een worstje op het brood. En natuurlijk is er de mooie gewoonte om de week af te sluiten met een feestavond voor de vrijwilligers met de eventuele partners. Zaterdags volgt dan nog het welbekende Ad-breekfeestje! Dan bergen we alles weer op in afwachting van het volgend jaar: de meeste spandoeken gaan terug naar de Rabobank, de hoofdsponsor van dit evenement, het steigermateriaal komt weer op zijn plek bij Aannemersbedrijf Morsink en andere spullen zetten we in het magazijn bij Ad Kamphuis. Met die naam is tegelijk de man genoemd die, samen met de andere bestuursleden, de hele organisatie zo weet te leiden dat je er met heel veel plezier als vrijwilliger wilt werken! • Manfred Kamphuis
Schaatsend fi ltsende schaatsers RTC-ers op de Weissensee
dat is voor veel sporters een vanzelfsprekende combinatie. En hoe de verhouding tussen die sporten ligt, is per sportmens verschillend: de een fietst als training voor het schaatsen, de ander schaatst tot hij eindelijk weer op de fiets mag. Ook binnen RTC Is er al jarenlang zo'n groep van duo-sporters, voor wie het doel in de winter in Oostenrijk ligt: de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee! Die Weissensee ligt in het zuiden van Oostenrijk tegen de Italiaanse grens, in de streek Karinthië en bestaat in feite uit twee delen: een groot en een klein meer. Vanaf 1989 organiseert de Stichting Wintermarathon op het grote meer een Alternatieve Elfstedentocht. Elk jaar grijpen vele duizenden Nederlanders hun kans om de uitdaging aan te gaan van een SCHAATSEN EN FIETSEN,
schaatstocht over 100 of 200 km. Vergelijken met de Friese Elfstedentocht kun je dit natuurlijk niet, maar één ding is zeker: deze tocht gaat altijd door, is het niet op het grote meer dan wel op het kleine. De Weissensee ligt op ongeveer 930 meter hoogte en de ijsvloer is daar meer dan 30 cm dik. Dat lijkt veel, maar als je vergelijkt met de diepte van het meer stelt die 30 cm niets voor: het meer zelf is 95 meter diep. Ook andere maten zijn kolossaal, zo is het grote meer 10 a 12 km lang! Gezien die gegevens, is de organisatie daar perfect in orde, dat moet gezegd worden. De medische hulp, de verzorging en de voedselvoorraad zijn zeer goed. Er is zelfs een helikopter aanwezig en dat moet ook wel bij die enorme afstanden. Het mooie van dit spektakel is natuurlijk dat je rondom het meer overal de Nederlandse schaatsgekte tegen komt. De dorpen daar worden helemaal omgetoverd: spandoeken en clubvlaggen alom en bij elk hotel of pension zie je het Oranje en het Rood-wit-blauw. Door al die 15 jaren heen hebben toch wel zeker 25 schaatsenrijders van RTC op de Weissensee gereden, de meesten wel vaker dan een of twee keer. Het is dan ook een bijzondere ervaring. Je kunt daar qua omstandigheden de jaren werkelijk nooit met elkaar
vergelijken. Wij hebben er onder alle omstandigheden geschaatst: in de regen, in wind en storm, op dooiend ijs, in sneeuwbuien of bij -24° C, je komt er werkelijk alles tegen. Dat maakt de tocht ook zo spannend en uitdagend. En als je van te voren niet weet wat je tegenkomt, is er een ding zeker: je moet goed getraind zijn en een zeer goede conditie hebben, anders blijf je maar beter thuis. Voor ons was het schaatsen er het eerst, maar RTC is onmisbaar om 's zomers te werken aan het behouden en onderhouden van onze conditie. De RTC-ers hebben op de Weissensee altijd goed tot zeer goed gepresteerd. Bijna iedereen heeft de tochten altijd uitgereden en met een deelnemersveld van ongeveer 1250 schaatsers is het geregeld voorgekomen dat verscheidene van ons bij de eerste 25 finishten. Natuurlijk is Karinthië ver weg. De eerste reis naar de Weissensee ging met de bus en dat hebben we geweten: 17 uur heen en 18 uur terug, dan nog 200 km schaatsen en ook nog binnen 5 dagen weer thuis. Toen hebben we maar voor de trein gekozen, vooral de nacht(slaap)trein. Laten we hopen dat we nog jarenlang met een groep schaatsers in die trein zullen stappen! • Jan Eppink en Herman Haamberg
JTT
o
l-D
12
Prof ronde: ES n duivels plan E
ytsL
ABBiy
Wi ^M
1993 STAKEN twee kopstukken, te weten de sportman Hennie Kuiper en de bestuurder Frans Willeme, de koppen bij elkaar, wat een duivels plan tot gevolg had. Denekamp was rijp voor een topsportevenement. Al gauw werd iedereen die In Denekamp iets met fietsen te maken had, benaderd om eens over het plan te komen praten. Het gevolg was, dat op een gegeven moment het kleine vergaderzaaltje in de sporthal stampvol zat met enthousiastelingen uit alle geledingen van de bevolking: van sportclub tot gemeentebestuur, van sponsor tot VVV. Twee jaar later won een Belg, Wilfried Nelissen genaamd, de eindsprint van de derde etappe van de Ronde van Nederland in... Denekamp. Maar voordat de eindstreep op 24 augustus 1995 in Denekamp werd getrokken, ging er wel heel veel werk en vergaderen aan vooraf. Er werd een comité gevormd en vervolgens een stichting opgericht. Participanten waren de gemeenten Denekamp, Oldenzaal en Nordhorn, de fietsverenigingen RTC Twente, OWC, Vorwarts en de VVV. Het eerste comité werd gevormd door Jeanet Rikkink, Anita Koershuis, Eric Grobben, Geert Nijmeyer, Gerard van Luyn, Jorn Richter en Hans Stokkelaar. Er moest een parcours komen. Met de actieve renner Erwin Nijboer, bondscoach Herman Snoeijink en ploegleider Hennie Kuiper waren we het in de gemeente al gauw eens over een parcours: het moest een recht traject worden met maar een of twee bochten, waarop de tijdrit kon worden verreden. Er zou dan hard kunnen worden gereden. Toestemming moest worden verleend, gelden moesten worden gevonden en een draaiboek worden gemaakt. IN
o E
rs o»
13
\^f'
Eén ding was er al in voldoende mate aanwezig: enthousiasme. Alles was voor ons echter nieuw en onbekend. Er werd contact gelegd met de Landelijke Organisatie. Afgevaardigden kwamen verschillende keren kijken, wat resulteerde in de toewijzing van de organisatie van etappe 3 en 4. Jeanet, Anita en Eric zorgden voor de financiën, waarbij veel externe deskundigen werden geraadpleegd. RTC werd verantwoordelijk voor het parcours. Vrijwilligers uit Oldenzaal en Nordhorn zorgden voor ondersteuning. Diverse andere partijen moesten worden benaderd zoals Rode Kruis, politie, provincie. Rijkswaterstaat, geluids- en communicatiedeskundigen, SCMD, tentenbouwers, aanwonenden, buren, de Duitse overheid en de Polizei. Langzamerhand kwam er orde in de chaos en ontstond er eenheid en structuur. We kregen langzamerhand de overtuiging dat de organisatie zou lukken! Nooit stonden we voor gesloten deuren. De bezoekers van Tuincentrum Oosterik in Noord-Deurningen zouden echter nog roet in het eten kunnen gooien, maar dat bleek achteraf mee te vallen: Tuincentrum Oosterik werd hoofdsponsor, samen met Gerwers Aannemingsbedrijf uit Tilligte, Introweb uit Hengelo en TienVersand uit Nordhorn. Zij zorgden voor het grootste deel voor de benodigde gelden. Ook binnen RTC bestond groot enthousiasme. Na de eerste oproep ontvingen we meer dan 60 aanmeldingen van mensen, die toen (in 1995) ook daadwerkelijk deelnamen. Het parcours werd in beeld gebracht. In de vrije tijd ging men met meetlinten en tellertjes op weg, zodat bekend werd hoeveel zijstraatjes er waren, hoe breed die
waren, hoeveel hekken er moesten worden geplaatst en waar de mensen moesten staan. Jan Goossink verrichtte het onmogelijke, maar zijn draaiboek werd een standaardwerk dat naderhand voor vele andere comités als leidraad heeft gediend. Spontaan boden zich leden aan met auto's of trekkers. Alfons Beid bijvoorbeeld reed drie dagen om 200 pionnen en andere wegmarkeringen op te halen. Zijn loon: een T-shirt en een paar krentenbollen. Alfons staat symbool voor alle vrijwilligers. Je hoefde maarte vragen en menigeen droeg met plezier zijn steentje bij. Op de dag zelf werd 's morgens om 07.00 uur de weg afgesloten. Het strijdplan trad in werking. Wij konden het parcours aankleden. Leuk detail in het geheel was de communicatie; we waren dagen in de weer om deze met behulp van een sprietantenne te testen. Uiteindelijk werd de spriet in een boom gehangen en kon met de diverse gemeenten verstaanbaar worden gecommuniceerd (mobieltjes waren er destijds nog maar nauwelijks en de portofoons hadden nog onvoldoende bereik). Het draaiboek werkte! De finish
werd aangekleed door de landelijke organisatie, de streep werd getrokken en om 11.30 werd de massasprint ingezet: een fotofinish. In de laatste lijn werden snelheden bereikt van meer dan 70 km/u. Nelissen won voor de destijds onbekende Tom Steels en Jeroen Blijlevens eindigde op de derde plaats, De zon scheen en 's middags werd - onder ideale omstandigheden - de tijdrit verreden. Deze werd gewonnen door Ekimov. Eric Breukink veroverde de leiderstrui. Dit bijzonder geslaagd evenement werd besloten in de tuin van Tante Jo. Ik was moe, leeg, eigenlijk doodop. Eric en ik sloten 's avonds vriendschap voor het leven: het duivels plan was gelukt. Maar het smaakte naar meer. We wilden een vervolg. Nordhorn wilde de ronde in het centrum. Alles kon
geregeld worden. Hennie Kuiper nam de 'sponsor finding' over en Anita Koershuis werd ingezet, wanneer een charmante lobby gewenst was. Jeanet coördineerde alsof ze nog nooit iets anders gedaan had. Jan, Geert en Jorn werden gekoesterd. In 1997 lukte de opzet opnieuw. Paul Nouwens, de voorzitter van de Stichting Ronde van Nederland, was vol lof. In dat jaar, tijdens de presentatie van het rennersveld in de Amsterdam Arena, kwam Herman Brinkhof ons nagehold met de mededeling dat in augustus vder Jan' (Jan Ullrich) ook van de partij zou zijn. Terug in Denekamp werd Nordhorn gebeld. Er werden direct twee persoonlijke bodyguards ingehuurd en twee km extra dranghek besteld. "Der Jan' was dat jaar zo geconcentreerd en zat na afloop zo lekker in bad in zijn kamer
bij Hotel Bloemenbeek, dat zijn handtekening nog steeds niet in het 'Goldenes Buch' van Nordhorn staat! De Duitse burgermeester zit nog steeds te wachten!! In 1997 hadden we een fantastisch deelnemersveld: Museeuw, Steels, Svorada, Boogerd, McEwen en Guidi, maar er kon er maar een winnen en hoe: RUDIE KEMNA !!!!! Hij deed niet alleen de wielerliefhebbers een plezier, maar vooral zichzelf. Hij zal daar in 2050 zeker nog over praten, als zijn kleinkinderen hem vragen wat hij nog weet van vroeger. 2001 kwam, het enthousiasme bleef, de kosten stegen (fl.400.000), maar de vrijwilligers bleven enthousiast. Met medewerking van de sponsoren was het presentje voor de (vrijwillige) medewerkers van een T-shirt en krentenbol uitgegroeid tot een rijk gevulde sporttas. De gemeentebesturen bleven hun subsidie beschikbaar stellen en ook de landelijke organisatie komt nog steeds graag naar Denekamp. Als klein comité heeft deze ons in haar hart gesloten. Door de jaren heen lieten ook de renners ons niet in de steek: Kemna, Dekker, Gontchar, Zabel, Museeuw, McEwen, Ullrich, Steels, Van Petegem, Nijboer, Jalabert, Ekimov, Boogerd en Hincapie. Allemaal waren ze in Denekamp. In 2001 was het dan eindelijk zover: het duivels plan was geslaagd. HIJ IS ZELF KOMEN KIJKEN!!! • Hans Stokkelaar
rtT
cr o CD 14
Groep 2: Vergang glorie, ;chone schijn?
ECHT GEBEURD; schrijver dezes gaat een nieuwe mountainbike kopen, omdat zijn oude versleten is of misschien zelfs vastgeroest zit door het "intensieve' gebruik. In een fietsenzaak in Borne ziet hij een geschikt model en hij raakt in gesprek met de verkoper. Als dan blijkt dat de klant lid is van RTC, komt de onvermijdelijke vraag: "In welke groep fiets je meestal?" Natuurlijk wil de koper zijn fietsprestaties een beetje meer glans geven, dus hij vertelt dat hij meestal met groep 2 en soms met groep 3-4 meefietst. "Goh," zegt de verkoper die ook een fervent wielrenner is, "ik wilde laatst met jullie groep 1 meefietsen, maar ik was net iets te laat. Toen wachtte ik maar op groep 2, want die rijdt ook een mooi tempo. Na een tijdje zouden groep 3 en 4 vertrekken en toen stapte iedereen op de fiets! En toen ik vroeg waar groep 2 dan gebleven was, kwam er een verrassend antwoord: "Groep 2? Nou, die bestaat eigenlijk niet meer!" De koper, met het schaamrood op de kaken, probeert zich nog met een smoesje te redden, maar het is al te laat. Dat krijg je als je de schone schijn wilt ophouden!
(D
o CU
15
Maar hoe zit dat nu? Die fietsenverkoper wist het echt niet en onze ledenvergadering van 2003 zat met precies dezelfde vragen. Wat is het verhaal achter groep 2? En bestaat die groep echt niet meer? Voor antwoorden gaan we even terug in de geschiedenis. Een tijdje terug waren er bij RTC drie groepen. Op een gegeven moment kwam er een vierde groep bij, omdat verscheidene leden groep 2 te snel vonden gaan en groep 3 te langzaam. Veel fietsers konden zich toen beter vinden in het tempo van de nieuwe groep 3 en daardoor begon groep 2 flink te
slinken. Wat in die groep toen overbleef, waren fanatieke "ouderen' die na jaren in groep 1 een stapje terug deden, en ambitieuze jongeren die beslist wilden doorstromen naar groep 1. Uiteindelijk is groep 2 langzaam maar zeker verdwenen en niemand weet precies waarom of waardoor. Er doen verschillende theorieën de ronde. Volgens sommigen werden de jongeren binnen groep 2 te fanatiek, zodat de "ouderen' het niet meer konden bijbenen en liever overstapten naar groep 3. Anderen zijn ervan overtuigd dat er iets anders speelde: de jongeren van groep 2 ontdekten de genoegens van het uitgaan op zaterdagavond, en zij beleefden die genoegens zo diepgaand dat ze op zondagochtend niet meer verantwoord op de fiets konden stappen. Pogingen om dan maar op zondagmiddag te gaan fietsen, mislukten razend snel. Hoe het ook zij, op een gegeven moment waren er te weinig mensen over om groep 2 nog een echte groep te laten zijn. Vergane glorie.
zo leek het. De eerste helft van 2003 bood nieuwe ontwikkelingen. Op de ledenvergadering van 2003 beweerde het bestuur dat groep 2 echt nog steeds bestond. Het bewijs lag letterlijk op tafel: een lijst met namen van leden die zich hadden opgegeven voor het jubileumweekend. Achter elke naam stond de groep genoteerd waarin de deelnemer volgens hemzelf (!) fietste. Volgens die lijst zou er elke zondagmorgen een groep 2 moeten vertrekken met op zijn minst 20 deelnemers. Vreemd genoeg gebeurde dat op dat moment helemaal niet. Er waren blijkbaar RTC-leden, die net als de schrijver van dit stukje, graag de schone schijn ophouden dat ze nog steeds heel hard fietsen!! Toch had dit nieuws wel een gevoelige snaar geraakt, want in de maanden juni en juli 2003 kwam groep 2 weer heel voorzichtig tot leven. Is het uitgaansleven minder aantrekkelijk geworden? Hebben de ouderen opnieuw zin in pittig tempofietsen? Niemand weet de antwoorden op die vragen, maar gelukkig is groep 2 nog geen vergane glorie. En ja, die schone schijn, die hoort een beetje bij sportieve prestaties. • Remon Koehorst
Van alles en nog wat,
CD
1 o CD 16
Best 25 jaar
FeS 25 jaar
■oude doos
CU
o £
CU
19
O-nmeunig L-ange Vijfentwintig jaar klassieke ritten, clubweekends en nog veel meer kilometers ^^^3^5 *"
■
"^^j^
-
N
*•-
i ^.
x^^È ESt! «<
m-***^ ^
EEN RIJWIEL TOER CLUB toert, dat spreekt vanzelf. En toeren doe je onder andere door lange tochten te rijden. Al vanaf het begin van RTC kwamen we met groepen aan de start van klassiekers en andere grote tochten. Veruit het populairste hierbij was TillfBastogne-Tlllf, ook wel aangeduid als Luik-Bastenaken-Luik; in de jaren '80 namen we daar geregeld aan deel met een groep van dertig tot veertig personen. RTC stond er al snel bekend als de Blauwe Trein uit Denekamp. Bijna elk jaar kwam onze vereniging met de beker voor de club met de grootste groep gefinishten thuis. Een gedenkwaardige versie van deze tocht was die uit 1981. De tocht werd toen nog verreden op 1 mei, dus vroeg in het seizoen. Dat voorjaar was het weer helemaal van slag. Half april bijvoorbeeld trainden we rond Tecklenburg in de sneeuw, maar op 1 mei zelf was het helemaal bar en boos. Vanaf de start reden we in de stromende regen en op de hogere stukken in de Ardennen sneeuwde het. Meer dan de helft van de deelnemers stapte onderweg af. De mannen van RTC bleven echter allemaal doorrijden, aan afstappen werd niet gedacht. Verkleumd van de kou kon men opnieuw een beker ophalen voor de sterkste groep. Na die ervaring werd de tocht verplaatst naar de eerste Pinksterdag en dat bevalt beter. Jammer genoeg rijden de laatste jaren alleen nog kleinere groepjes of eenlingen van RTC deze mooie klassieker. Andere klassiekers die als toertocht worden verreden, zijn binnen RTC nooit zo populair geweest als Tillf. Zo kende de eerste versie van de Amstel Gold Race maar een kleine groep deelnemers uit Denekamp.
u
L
■,
gewaagd. John heeft onderweg als aandenken nog eigenhandig een aantal kasseien uitgegraven en meegenomen! Je vraagt je af welk gereedschap er allemaal in die volgauto ligt... Parijs-Roubaix, de 'Hel van het Noorden', is binnen RTC behalve door enkele oud-profs waarschijnlijk alleen door Martin Kolbrink op één dag gereden. De laatste jaren was binnen RTC het rijden van klassiekers en andere grote tochten een aflopende zaak. Dat is beslist jammer, maar wie weet komt daar weer verandering in. Een ding is zeker: zo'n klassieker is voor iedereen te doen, vanaf groep 1 tot en met groep 4. Je moet het gewoon meemaken! • Martin Kolbrink
■
:.:.
;
De huidige versie van Limburgs Mooiste wordt elk jaar in mei verreden, een tocht die zeker net zo zwaar is als Tillf, maar alleen een kleine groep RTC-ers heeft hem ooit gereden. Dat groepje gaat ondertussen door de wielerwereld onder de naam OLAF, Onmeunig Lange Afstand Fietsers, en zij doen die naam eer aan door juist te kiezen voor dit type lange tochten. Een aantal keren maakte men er een lang weekend van: op donderdag Limburgs Mooiste en dan op zaterdag vanuit Spa de Flèche de Wallonië erachter aan. Deze laatste tocht is stukken zwaarder; de mensen van groep 1 zouden die beslist eens moeten rijden! Heel speciaal zijn natuurlijk de Kasseien Klassiekers: de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Dat gehobbel over de stenen, daar moet je wel van houden... Teun van Deth, John Damhuis (beter bekend als Johnny Baks), Henry Grunder en Martin Kolbrink hebben zich ooit aan de Ronde van Vlaanderen
OLAF Doelstelling: fietsen, hoe dan ook. Rijden geregeld een klassieker. Organiseerden diverse clubweekends. Zijn betrokken bij de veldritten. Regelen voor zichzelf mooie evenementen, zoals het fietsen van de Töddenweg en weekends naar Harz, Eifel en Ardennen. Zijn vaste deelnemers aan de Heuvelland-Tweedaagse. Begeleiden op aanvraag fietsers van andere verenigingen uit Nederland die in Twente willen fietsen. Zijn Fietsmatig Prettig Gestoord.
c:
3 o rD 20
Groep 3: Kan het nog gezelliger?
3 VAN RTC TWENTE is de mooiste, de gezelligste, de beste en de leukste groep van de hele club... tenminste, dat fluistert men rond in Denekamp. Vroeger sprak je van groep 2, maar doordat RTC Twente in de loop der jaren aanzienlijk gegroeid is en er nieuwe groepen werden gevormd, spreken we nu van groep 3. Al die gezelligheid heeft beslist met onze leeftijd te maken, die ligt zo rond de 40 jaar. Een klein minpuntje is, dat er bijna geen dames fietsen in groep 3. Thea Snoeijink bevalt het wel bij al die 'kearls', zodat het dus aan hen niet kan liggen. Bij groep 3 gaat fietsen samen met lachen en plezier maken. Napraten hoort er ook bij: na afloop van de wekelijkse zondagmorgenrit zit er geregeld een aantal personen onder het genot van koffie met gebak bij het Köttelpeerke de tocht te evalueren en het clubleven door te nemen. Sportieve prestaties horen er overigens ook beslist bij en dat blijkt wel uit de toertochten waaraan diverse leden van tijd tot tijd deelnemen. Voor de extreem lange tochten is natuurlijk Martin Kolbrink onze supertroef. Een andere troef van groep 3 is de aanwezigheid van onze eigen fietsende fietsenmaker, de ons allen bekende Johny Kamphuis. Het mag hier wel eens zwart op wit gedrukt worden dat hij werkelijk nooit te beroerd is om bij pech onderweg deskundige hulp te verlenen! Het eigen karakter van groep 3 komt voor een deel ook wel doordat er nogal wat vroegere en een aantal zittende bestuursleden, onze zogenaamde "prominenten', meefietsen. Al hun werk, zoals de zorg voor onze prachtige clubkleding, voor het clubblad, voor de reis naar de USA, en noem verder maar op, heeft veel bijgedragen aan de GROEP
o» o
E
=3 CU
15 21
positieve uitstraling van de club. Bovendien fietsen er in groep 3 ook een aantal drijvende krachten achter grote evenementen als de Fiets-4-daagse, de veldtoertochten en de Ronde van Nederland. De bekendste man van groep 3 was natuurlijk jarenlang het oudste RTC-lid, en tegelijk erelid; Johan Busscher. Door omstandigheden moest hij een stapje terugdoen, maar voor ons hoort hij er nog steeds bij. Hij stond - met groot gevoel voor humor - zijn mannetje bij het fietsen. Zo hield hij bij de eerste Euregiotocht een speech in het plat voor de burgemeester van Nordhorn en liet hij bij een clubweekend op de Veluwe midden in de nacht een vioolspeler opdraven. Johan was overal voor in. Als je fietst in groep 3, weet je zeker dat er een aantal mensen meerijdt dat zeer goed de weg weet in onze prachtige omgeving. Het gevolg daarvan is, dat wij bij onze wekelijkse ritten, zowel 's winters als 's zomers, geregeld getrakteerd worden op een echt schitterende tocht. In de afgelopen winter ontlokte dat aan Gerard Meijer nog
de kreet: "Zo'ne mooie tocht hebt wie het hele joar nog nig had!" Die grote kennis heeft ook een klein nadeel: als we 's zondags gaan fietsen, weten we niet altijd zeker of we op tijd thuis zijn. Voordat je het weet, zie je een bordje 'Hardenberg 10 km' en dan schreeuwt er iemand: "Loat wie noa Schoonebeek goan!" Gevolg: je bent beslist niet om 12 uur thuis, het wordt op zijn minst 13 uur 30! En zoals dat gaat bij fietsgroepen, zit er wel eens wat spanning tussen snelheid en groepssamenhang. Als sommige mensen het op de heupen hebben, gaat het soms zo hard, dat er anderen moeten lossen. Gelukkig is de groep zo sociaal dat de achterblijvers - nadat er flink wordt geroepen dat het kalmer moet toch weer aan kunnen sluiten. Al met al is groep 3 een prachtige groep waar je goede en gezonde sport kunt combineren met veel plezier en gezelligheid. Daarnaast kom je nog eens ergens, ook op schitterende plaatsen, waar de meeste Denekampers geen weet van hebben! • Richard Hagel
Dromend in Wilsum [Naar aanleiding van de reeks gereden tijden (21.01 min. / 21.10 min. / 21.13 min. / 21.14 min.) in de tijdrit op de Hooidijk van juli 1994] zonnige zomerdag, ideaal weer om een middagje lekker lui te gaan zwemmen. Om half een word ik opgehaald. Eindbestemming is vandaag 'De Wilsumer Berge'. Na een paar baantjes zwemmen wordt het tijd om lekker in het zand te gaan liggen. Gisteravond is het weer eens aardig laat geworden. Het duurt dan ook niet lang of de geluiden worden vager en langzaam glijd ik dromenland binnen. HET IS EEN MOOIE,
Ik kijk in de etalageruit van Koopman in Tilligte; een van de weinige ruiten in onze omgeving waarin je jezelf goed kunt zien. Ik controleer even of mijn 'zit' nog goed is en constateer dat ik mooi rustig op de fiets zit, terwijl ik toch al 35 km/u op mijn teller heb staan. De wind waait lichtjes uit het zuidoosten en het is aangenaam warm. Ideaal weer voor een tijdrit. Na Tilligte sla ik rechtsaf en zet even flink aan om lekker warm te worden. Die 'tijdrit Hooidijk' moet ik nu beslist eens onder de 21 minuten rijden. In Oud-Ootmarsum stap ik even van de fiets, gooi wat dor gras in de lucht om te zien of de wind nog goed staat. Nog steeds lichte wind uit het zuidoosten. Vervolgens ga ik naar de start, schroef mijn tempo op en druk bij het bordje 'OudOotmarsum' stopwatch en fietscomputer in. Bij een tijdrit wil ik altijd de gemiddelde snelheid kunnen zien. Na 14,3 kilometer moet de fietscomputer AVS 40,9
km/u aangeven. Aanvankelijk rijd ik - zoals altijd relatief rustig. De paar seconden winst die je na een te drieste start kunt pakken, verlies je dubbel en dwars op de eerste es. Die es 'beklim' ik wel voluit en met 37 km/u op de teller kom ik in een mooi ritme. Bovenop een tandje erbij en vervolgens gaat het met de bocht mee naar links. Tempo maken! Even later draai ik de Vasserweg op en ik heb het geluk dat twee auto's mij passeren, zodat ik even van hun slipstream kan profiteren. In de afdaling bij de 'Witte Hoeve' staat er 56 km/u op de teller. Het gaat prima. Even aanzetten in het knikje waar vroeger de Vasserkuil was en ... ik zoef Vasse binnen. Dan voor de kerk rechts en waar het asfalt weer begint, even de tussentijd klokken: 9.59 min. Als ik in het tweede deel vol door kan gaan, blijf ik onder de 21! Op de klim achter Vasse schakel ik
terug naar de 17. Als ik hier op de 16 blijf, blaas ik me op. Op het stuk vals plat achter de klim, met de wind pal tegen, zou ik dan helemaal stil vallen. Het bos komt dichterbij, de benen gaan hier pijn doen, maar ik moet de teller op 35 km/u houden, ondanks de wind en het vals plat! Als ik het bos in rijd, is mijn gemiddelde 39,4 km/u. Vorig jaar 39,2 km/u! Toen kwam ik op 21.05 min. uit!!! Bijna zonder te remmen ga ik door de S-bocht en Ik schakel direct naar de 14, even later nog een tandje zwaarder. Hier is het ligstuur ideaal en zo diep mogelijk zittend krik ik in de lange afdaling mijn gemiddelde snelheid omhoog. Bij de afslag achter de parkeerplaats - gelukkig geen tegenliggers, ik gebruik de volle breedte van de weg - lig ik zes seconden voor op mijn bestaande record. Ik kan onder de 211 Voluit rijd ik over het laatste heilinkje en draai even later de Laagsestraat op. Nog één keer aanzetten, alleen nog die eindspurt! Mijn horloge tikt verder: 20.48 ... 20.49 ... 20.50... Hoe ver nog naar de streep?? "Rudi, wil jij ook een ijsje?" Nooit zal Ik weten of ik die dag onder de 21 reed.
o
22
aekendje weg 25 jaar
DE CLUBWEEKENDS zijn een verhaal apart in de RTC-geschiedenis. Het eerste clubweekend was in 1980 en we gingen direct al met een grote groep de grens over, naarTrier. Er waren weinig auto's beschikbaar en dus zaten er in enkele wagens wel zes man. Enkele leden kampeerden, maar het grootste deel overnachtte in een pension in Bittburg. Het 'Bitte, ein Bittl' was 's avonds dan ook rondom te horen, 's Zaterdags gidste Johan Busscher ons door de stad Trier en daarbij deed hij ons de geschiedenis en architectuur van de stad uit de doeken, 's Zondags werd er gefietst, een tocht van 100 km die eerst langs de Moezel liep en
O -O
E
=5 O)
IE
3
23
later wat klimmetjes meenam. Voor velen was de Piesporterberg de eerste echte beklimming die men reed. Boven werd er gewacht. Gerard Meijer kwam als laatste boven, want die was halverwege afgestapt om bij een van de wijngaarden een paar flessen wijn te kopen. Die gingen achter in het shirt en zo overleefden ze zelfs de terugweg naar Trier. Het jaar daarna, 1981 dus, ging het weer de grens over, nu naar Eslohe in het Sauerland. Een camping was er niet, maar nagenoeg de hele groep kampeerde in een weiland bij een boer net buiten Eslohe. De tocht was een groot succes: een
prachtig gebied met als fietsuitdaging de klim naar de Kahler Asten! De enige die het Spaans benauwd kreeg, was Theo Meijer. Hij had twintig kamers gereserveerd in een plaatselijk hotel, maar op het laatste moment was iedereen gaan kamperen. En natuurlijk wist de boze hoteleigenaar precies de start van de toertocht te vinden! Vervolgens werd het stil rond de clubweekends en pas eind jaren '80 pakte men de draad weer op. De eerste van de nieuwe serie ging vanuit Denekamp naar Eist. Niemand zal ooit vergeten hoe Johan Busscher meedeed. Eigenlijk mocht hij helemaal niet mee, want hij was pas geopereerd. Maar Johan had stiekem zijn kleren en zijn fiets bij Gerard Meijer gebracht, had zich daar omgekleed, en was vrolijk op de fiets gestapt. Hij belde nog wel even met Annie om te zeggen dat hij 's zondags wel terug kwam! Overnacht werd er in een jeugdherberg, maar 's ochtend was Johan uit zijn bed verdwenen. Vragen alom: was er iets gebeurd, was hij toch terug naar Annie? Nee dus, hij had de nacht doorgebracht achter op de gele pickup-bus van Gerard Meijer! Na deze ervaring hadden we de smaak te pakken. We gingen eerst naar Apeldoorn, daarna was het Sauerland weer aan de beurt met een weekend in Delecke bij de Möhnesee. Vervolgens trokken we
naar Bad Essen, een pittige tocht met overnachting in een kasteeltje. Er gingen ludieke figuren mee, Ronnie de Ruyter bijvoorbeeld. Die had zijn gel thuis laten liggen, maar dat bleek geen probleem: hij smeerde als vervanging gewoon een halve pot broekenvet in zijn haar! Dit was ook de enige keer dat nagenoeg het hele RTC-peloton
moest lopen op een klim. De organisatie was zo vriendelijk geweest om er een klim van 25% in te zetten. Slechts drie mensen kwamen fietsend boven! Natuurlijk waren de clubweekends voor mensen met een gezin soms wel een probleem. Vandaar dat er een mogelijkheid kwam om met het hele gezin op zo'n weekend mee te gaan. Dat gebeurde voor het eerst in Zevenhuizen, toen daar in de buurt de Floriade gehouden werd.
Ook in 1992 kozen we voor het hele gezin door deel te nemen aan de Heuvelland-Tweedaagse in het Limburgse Bemelen. Die tocht is nu heel aantrekkelijk voor ATB-ers, maar in 1992 reed iedereen nog mee in de weg-toertocht. In Bemelen heb je enige bergervaring nodig en dat had niet iedereen. Al op weg naar de start lag men op de kop in de sloot, ook Hanco van Giessen, de grootste pechvogel van die tocht. Na zijn valpartij en zijn vele lekke banden hebben we de tocht omgedoopt in Manco's Manco's Toer! In de jaren hierna heeft dit weekend een vaste plaats gekregen op de RTC-kalender. In 2002 reden sommigen al voor de elfde keer mee, al heeft men over het algemeen de wegfiets verruilt voor de ATB. Een werkelijk schitterend clubevenement was het winterweekend in Susschen in 1996! Tussen Kerst en Nieuwjaar hadden we de hut van de plaatselijke skivereniging afgehuurd en we zouden gaan ATBen. Jammer genoeg lag er maar 2 cm sneeuw, te weinig dus om te skiën, en omdat het onbewolkt was, werd het erg koud: 10 graden onder nul. Voor het klimmen was dit geen probleem, maar voor het
dalen des te meer, want de gevoelstemperatuur werd zo -25! Tijdens de afdaling van de Kahler Asten raakten verschillende mensen dan ook bevangen door de kou. Zij werden op temperatuur gebracht met koffiekopjes vol Jagermeister en met de snert van onze sponsor Cor Siemerink. De tweede dag eindigde voor Stefan Kamphuis in het ziekenhuis. Broertje Marcel kwam op de fiets over de skipiste naar beneden rijden. Stefan dacht dat hij dat zelf veel harder kon, maar helaas..., hij had een knikgat niet gezien en belandde met een salto op de bevroren grond. Resultaat? Het absolute wielerkwaaltje: een sleutelbeenbreuk. Jammer genoeg staan tegenwoordig dit soort activiteiten op een laag pitje, alleen binnen groep 4 gebeurt elk jaar nog iets. Voor RTC, een vereniging met 240 leden!, moet het toch mogelijk zijn om jaarlijks iets voor alle leden te organiseren. Dit jubileumjaar zou daar een mooi begin voor kunnen zijn!
o ro
24
Retoui ■tje USA! ' 5 J 3 31
ZESTIEN DAGEN met een groep op stap, en dat alles kort samenvatten, dat is niet te doen. Stel je voor: 42 fietsers die een fietstocht in de Verenigde Staten maken, een natuur bewonderen die nergens anders op de wereld te vinden is, National Parks en State Parks en oude monumenten bezoeken en de Grand Canyon van bovenaf en gedeeltelijk van onderaf meemaken! Ergens in de jaren '90 kwam het bestuur op het idee een tocht naar de Verenigde Staten te organiseren. Er werd gevraagd of daarvoor interesse bestond en zie... een grote groep geïnteresseerden meldde zich. Enkele leden van de club hadden al eerder in de "Grand Circle' gefietst en zij waren graag bereid hun ervaringen met anderen te delen. De voorbereiding begon: sparen, plannen en overleggen. Jan Goossink, Martin Kolbrink en Willem Marcelis begonnen met de concrete planning. Zij stelden een route samen, dachten na over de logistiek en kwamen al snel tot de conclusie dat er gepraat moest worden met een reisorganisatie. Door de goede contacten met Cycle Tours kwamen wij in contact met Boukje Kotte, een geweldige organisator die al
O) O
O)
25
verschillende jaren groepen fietsers had begeleid in het gebied waar wij naar toe wilden. Samen met haar en andere mensen van Cycle Tours is de operatie 'RTC goes USA' uitgewerkt. En die operatie was niet kinderachtig! Alleen al het vervoer van die 42 fietsers, hun fietsen en de fietsenrekken, de bagage, de keuken, de voedselvoorraad plus de drie begeleiders, was goed voor drie bussen met trailers. Die bussen waren echt nodig; de fietsafstand zelf was zo'n 1000 kilometer, maar door de grootte van het land moesten wij zo nu en dan ook gemotoriseerd verder. Heel bijzonder: 42 RTC-uniformpjes die op de fiets stappen, uitrusten op mooie pauzeplekken of een bioscoop binnengaan bij de Grand Canyon. Ook voor de Amerikanen zeker geen alledaags gezicht! Men vroeg dan ook geregeld wie wij waren, wat we kwamen doen en waar wij vandaan kwamen. Het passende antwoord kwam dan in een Twents dat op Engels leek en soms zelf in Engels met een Twents accentje. Op reis: uitgezwaaid uit Denekamp, vervoerd naar Schiphol in een bus met aanhanger met 42 fietsdozen en daarna vele uren in het vliegtuig
waar de Beld-Brothers een heel Amerikaans koor aan het zingen kregen. Aankomst in Phoenix (Arizona) midden in de nacht. Onvergetelijk: 's morgens bij het eerste licht wakker worden tussen
;*^&k.
v^p* I^HB* ——
• SM
-^
de enorme Saguarocactussen in het Lost Dutchman Statepark. En dan het eerste ontbijt, de instructies, het opbreken en onder een strakblauwe hemel de eerste kilometers over de Apache Trail. Op weg naar Strawberry en Mesa Verde, deels per bus, deels per fiets, over verharde wegen en voor de echte liefhebbers ook over de onverharde. De sterke verhalen kwamen snel los. Groepjes vormden zich, er klonken lachsalvo's, wassen gebeurde in de beek, er was een geweldige kok. En er was Boukje, die bijgestaan door Adèle en Ruben alles organiseerde en in het oog hield. Vervolgens dieper het land in, op weg naar de hitte, naar Sedona, het "New age'-centrum, de rode rotsen, op weg naar Route 66. Flagstaff. Foto's laten nu nog zien dat we echt een stukje van die weg gereden hebben. Steeds maar verder. Een bosbrand op kilometers afstand, maar ook de geblakerde
resten, het Flintstonedorp, vlak voor de Grand Canyon. Later de de wandelingen en de rondvluchten per helikopter en tientallen, nee honderden foto's, voor later, als we weer thuis zouden zijn. En dan door
naar het Navajo-gebied, Monument Valley met die bijzondere rotsen, de hoogst aparte regendans bij Raintop Mesa door Alice en Annelies en daarna weer op de flets, naar Utah, de mormonenstaat waar buiten de
staatswinkels geen alcohol te krijgen was. Hanksville en de verjaardag van Ben, een zieke Leo en Joost, het outlawpark Capitol Reef, het unieke en fameuze Chuckwaggon-diner. Vergeten we
niet de mooiste fietsdag van allemaal: over "the most scenic route' van Utah, de 'Escalante Staircase'. Genieten dus! Er wachtte nog Bryce en Zion en een omweg naar Cedar Breaks.
En jawel, alles ging goed, geen verkeersongelukken, nauwelijks fietspech, bijna geen zieken, en toen... bijna aan het eind van de tocht... man overboord! Wu HADDEN ONZE EIGEN LOSTDUTCHMAN\\\
De nestor van de groep, 72 jaren jong, was op eigen houtje doorgereden en miste een afslag. Opgespeurd door de politie en netjes thuis bezorgd! Gelukkig reden wij met zijn allen door naar Zion's National Park, voor velen het tweede hoogtepunt na de Grand Canyon. Schitterend slotakkoord tenslotte: Las Vegas, de gokstad aller goksteden. Niemand van ons is miljonair geworden, maar zo'n avond zullen wij in Twente nooit meemaken. Voor mij de mooiste herinneringen: de avonden om het kampvuur, het vele lekkere eten klaargemaakt door onze eigen kok Adèle, de neonglitter en het gerinkel van de fruitautomaten uit Las Vegas, en vooral de goede sfeer tussen al die reisgenoten. Er zullen weinig fietsclubs zijn die ooit zo'n fantastische reis hebben georganiseerd! • Willem Marcelis
cr o fD 26
•v?f¥ '•■%%.
een mannensport. De initiatiefnemers voor onze wielerclub waren dan ook alleen mannen: vijf stoere kerels die op de fiets vertrokken om een brug te slaan tussen Denekamp en Kirchberg. Op deze tocht werden de plannen gesmeed om later, bij thuiskomst, een echte fietsclub op te richten. Het bestuur bestond de eerste 25 jaar louter uit mannen. Dat wil niet zeggen dat er In al die jaren geen vrouwen betrokken waren bij het wielerspektakel. Zij waren altijd goed om voor de kinderen te zorgen als pa moest fietsen, of om een volgauto te besturen, de heren van broodjes en koffie te voorzien en te zorgen dat het vpakje voor zondag' netjes in de kast lag. Zo gaven zij de heren de gelegenheid om op zondagmorgen en later ook op de woensdagavond de beentjes 'los' te trappen. WIELRENNEN IS
CU
o
QJ
27
En vrouwen die zelf wilden fietsen, hoe zat het daar mee? Op de namenlijst van de oprichtingsvergadering in april 1978 staat maar één vrouw. Riet KeizerBrunink. Pas in augustus van het wielerseizoen 1979/80 meldden zich bij RTC meer vrouwen aan, onder wie Christine Ros, ze moest nog 16 worden, dochter van de ons allen bekende Gerard en Rikie Ros. Na
hen volgden er meer. Het waren vaak echtgenotes van mannen die al een aantal jaren mee fietsten. Zij trainden mee op zondag en als het even kon op woensdag en namen zelfs deel aan de fiets-tweedaagse in Trier, een zware tocht van ruim 100 km. In totaal zijn ruim dertig vrouwen, in de leeftijdsgroep van 16 jaar tot lichtjes boven de 50, lid geweest van RTC. Sommigen stopten toen er kinderen kwamen, anderen omdat ze naar elders vertrokken of ook wel omdat het tempo in de groep mannen te hoog lag en het fietsen daardoor soms onveilig aanvoelde. Meerdere redenen hebben een aantal vrouwen doen besluiten het racekarretje aan de wilgen te hangen om er Mater' misschien weer eens op te stappen Op dit moment fietsen er binnen RTC nog 17 vrouwen actief mee in clubverband, waarvan een in groep 1 en een in groep 3 en de anderen in de 'bus' van groep 4. Bovendien is bij de vrouwen het crossen in de winter erg populair. Wij vrouwen zijn blijkbaar niet bang voor een waterplas of een modderig parkoers. En die mannenwereld is ondertussen in allerlei opzichten veranderd: in het 25ste bestuursjaar van onze vereniging is voor het eerst een vrouw, Thea Snoeijink,
gekozen als bestuurslid en secretaris. De toekomst voor de fietsende vrouw ligt open, zowel fietsen op tijden dat het past binnen de eigen werkzaamheden of ook gezellig meefietsen met je eigen clubgenoten op de trainingsdagen in het strakke pak met het logo van onze 'warme bakker' Smithuis. Hopelijk volgen er, na die meer dan dertig voorbeelden, nog vele andere vrouwen. • Alice Engbers
Contact??? Contact!!! ^m> Eb
£«
ÏIBW
FavOftM
IK*
bdp
■^8** - -• " ö ^ ï3 i üSMf*
JJF«vo.«eï
^rtstory
-^J- ^> ^ ' J
^J &*
|**lrt«)CN'c:/ywwW.,tqt«ontB.rJi
.\JttS
B
itllWIVI lOtri Wlvv I Ulvfllv
RTC Twente, maar ook Wielcontact bestaat dit jaar 25 jaar! Eigenlijk moeten we zeggen, dat 'Ons Clubblad' dit jaar 25 jaar bestaat, want de naam Wielcontact is nog niet zo heel lang geleden geïntroduceerd. Vroeger heette ons blad simpelweg Info. NIET ALLEEN
Belangrijk medium Een clubblad is een belangrijk medium binnen een vereniging. Een clubblad biedt de mogelijkheid om elkaar te informeren over allerlei zaken en gebeurtenissen. Het vertelt elkaar wat we zoal hebben meegemaakt, wat we nog willen meemaken, wat we georganiseerd hebben en wat we nog willen organiseren. Met andere woorden: het clubblad is een belangrijk communicatiemiddel, van bestuur naar leden, tussen de leden onderling en van leden naar bestuur. Ook bij RTC Twente Bij RTC Twente functioneert het niet anders! Denk aan de hoeveelheid informatie die het bestuur de afgelopen 25 jaar via Info of Wielcontact heeft gegeven over besluiten, standpunten, te organiseren toertochten, lezingen, uitstapjes... en ga zo maar door! Denk ook aan de vele artikelen van leden, die vaak op boeiende wijze ervaringen weergaven van een verreden toertocht of een gemaakte buitenlandse trip. Denk ook aan het aankondigen van initiatieven van leden om in de zomermaanden iets te gaan ondernemen. Zo is in de afgelopen 25 jaar uitgebreid aandacht besteed aan bijvoorbeeld 'een weekje Alpen', onze trip naar Amerika, Luik-Bastenaken-Luik, de Mergelland Tweedaagse, etc! Kortom, we kunnen niet meer zonder. Stel je eens voor: er ligt
R*T*C«
voortaan geen Wielcontact meer op de deurmat!
TWENTE
Toekomst Wielcontact is in de afgelopen 25 jaar in verschillende maten en vormen verschenen. Het blad heeft de weg gevolgd van een 'neutraal' A-4-tje naar de professionele opmaak, waarin het nu periodiek verschijnt. De vraag is of in de toekomst Wielcontact in zijn huidige schriftelijke vorm zal blijven bestaan. Is 'digitaal' niet sneller en effectiever? Als elk lid de beschikking zou hebben over een computer met email, dan zou invoering geen enkel probleem zijn en ieder belangrijk bericht op elk gewenst moment digitaal kunnen worden toegestuurd. Dat zou mooi zijn! Veel bedrijven en instellingen
DENEKAMP werken nu al zo en geven hun informatie uitsluitend op digitale wijze door en niet meer schriftelijk. Wellicht doet RTC Twente dat binnenkort ook. Dat zou bovendien uitstekend passen bij onze internetsite! Zo zouden wij met de middelen van onze tijd klaar staan voor de volgende 25 jaren, en liefst nog veel meer... • Jan Goossink
Ledencurve RTC Twente 300
er öT 3 cr o
CD
N0»
Jaartal
/
28
Wat in de krant stond! Tourclub nu officieel H0iP
Tweede lustrum van tourclub Denekamp DENEKAMP - Het tweede !usImm van de Rywiel-Toer-Club Denekamp is extra luister bijgezet door een nieuwe sponsor die voor een nieuw tenue heeft gezorgd. De club telt ruim honderd leden en staat bekend als een actieve vereniging. Het hek- Jaar door organiseert zij wielerevenementen, waaraan honderden fietsers deelnemen. Het zijn evenementen als de Dinkelland - toertocht, de Dinkel - Re^etoertocht die wordt ooffezel in sameDwerkinc
y'-frcq,,..,,
DENEKAMP - De ixOa^sl* I ling voor de toebten "Van de fietstoerclub Twenthe is zo groot dat in twee groepen za] moeten s worden gereden. Zondag 29 april zal de dub een toertocht houMen waaraan gewone trimmers : met nomnaie fietsen kunnen meedoen op afstanden van 75 ren 129 kilometer De deelnemen kunnen de in eigen tempo rijden De rw-i route In 1 1_ • 1_^. toerclub Is nu officieel jaangesto- |_ OCïrClllb OPfidlCllt X\2i ten bij de Nederlandse RSjwieljen Tounmle, zodat ook op landelijk niveau kan warden deelgenomen aan toertochten of de Iets bijzonders moest het organisatie daarvan.
!f%^
J
tocht naar Kirchberg
Jan Eppink winnaar van open schaatskampioenschap m 't Goor
H^ y, CJ'). -
Gezelligheid troef bij schaatsstrijd in Denekamp Veldtoertocht R.T.C. Twente De rijwielioerclub Twente houdt zondag 3 noveti)bcr haar jaarlijkse veldtoertocht. Evenals voorgaande jaren is er prachtige route uitgezet, die geheel met linten is aangegeven en ± 50 km lang is. Mede door goede contacten en vooral goed overleg met toczjehthouders van Staatsbosbeheer, Natuurmonumenten en grondeigenaren, is het wee mogelijk deze tocht door de natuur te organise ren. Daar de tocht landelijk goed bekend staa verwacht de organisatie weer een grote deelnarm uit alle windstreken. De tocht zal vanaf het com plex van Sportclub Denekamp richting Singraven; Volthe en het Everloo voeren. Via de heuvelaclitigc omgeving van de Tankenberg, Paasbcrg en vele bospaden door het Boerskotlen, komt men in De Lutte, waar in het Duivelsdai een pauzeplaats is ingericht. Vervolgens gaat men via hel Luttcrzand richting Beuningcn om via de Riest langs de Dinkel en het Sterrebos weer in Denekamp te arriveren. Tussen 9.00 en 10.00 uur kunnen de deelnemers starten vanaf het clubgebouw van Sportclub Denekamp. Hier is tevens douche- en kiccdgelegenheid aanwezig. Ook kan hier hel stalen ros schoon gespoten worden. -»T ,/ ■> , ,. /
ATB-fietsers voelen niet voor RTC
Info-avond Rijwiel-driedaagse van A T?.?j Denekamp groot succes vi^öJ}') veldrijden ^ ^
Voorbereidingen bijna rond; fietsroute USA ligt tot op kilometer vast
Fietstocht fiasco: '-^ slechts tien deelnemers
Profronde weer naar Denekamp DENEKAMP - Alkmaar, Tilburg en Denekamp maken een goede kans volgend jaar te worden opgenomen in het etappeschema van de Profronde van Nederland 1997. De ronde start opnieuwin de randstad, gaat naar Noord- Holland, doet het Oosten aan, en krijgt andermaal een eindpunt in .Landgraaf. , m ^ .'WÜS Over de aard van de slotetappe moet nog worden gediscussieerd. De zwaarte van de slotrit viel dit jaar wat tegen, overwogen wordt de lus door Duitsland te laten vervallen en wellicht nog wat meer CU o klimmetjes in te lassen. _Q Stichtings-voorzitter Paul NouE wen: 'Maar we krijgen in Nederland natuurlijk nooit zoveel heuo» vels als in Zwitserland. Het enige wat hier toeneemt zijn de vluchtheuvels.' Bij de UCI is (nog) niet aangedrongen op een langer durende ronde. 7^v> / a. #/
Maar hij en zl)n „fietsgekke" medewerkers zijn er ook dit )aar weer in geslaagd een top-ve!d naar Denekamp te halen. Zo komen uit Betgi* o.m. Johan Gyilebert, Bobert Vermeire, Ivan Mer cel Is en Rudie De Ble. Uit Duitsland komen Raymund Dietzen, Reiner Pousen Otether Ueblng. En wat te zeggen van de vaderlandse ver* tegenwoordiging; de dit seizoen haast niet te kloppen Reinier Gr oenendaal, Wil Brouwers en Kees van de Wereld komen ook naar Denekamp, traditiegetrouw. Uiteraard zijn aan de start aanwezig onze nationale kampioenen Herman Snoeyink (amateurs) en Erwin Nijboer, tweede bij de WK 1982, beiden uit Denekamp. hetgeen een extra dimensie aan het geheel geeft.
.'
'
.
,
--
■
,--
L'Alpe d'Hiiez
Rijwiel Toer Club Twente wil eigen dak boven 't hoofd
Na vier jaar weer wielerronde
2S
worden. Iets waar nog lang over wordt gesproken. Rijwieltoerclub Twente (RTC) uit Denekamp 'goes USA' in 2000. Maar samen weg betekent 42 mensen in het vliegtuig, 42 fietsen vervoeren en ook 42 maaltijden verzorgen en dat 16 dagen lang. De organisatie moest heel wat praktische problemen /y/.overwinnen.
Dcnekamp/Ootmarsum - De schaatsclub Ootmarsum heeft gisteravond een ploegentijdrit tegen de Rijwiel Toerclub Twente (RTC) gewonnen door een parcours van 29 kilometer dertien seconden sneller af te leggen. Vijf wielrenners van elke club deden mee aan deze race tegen de klok. De schaatsers bleken iets meer kracht in huis te hebben, maar zij doen dan ook geregeld mee aan wedstrijden.
De in '97 en '99 etappeplaats
DENEKAMP - De Rijwiel Toer Club Twente kreeg in de loop. der jaren een bekende klank in wielersportkringen. De dub zette al heel wat ritten op touw. Het aantal leden groeide in de afgelopen jaren tot ruim 140. De club heeft echter geen eigen onderkomen. Daar gaat nu wat aan gebeuren. Het bestuur van de Denekampse vereniging heeft de gemeente daarvoor om medewerking gevraagd. Volgens voorzitter J. Goosank van de RTC wordt gedacht aan het in gebruik nemen van een bestaand gebouw, of het neerzetten van een nieuw clubgebouw op of dichtbij het recreatieterrein 't Goor.
Dikke bandenrace van Denekamp
gekte rond Profronde Nederland Veldtoertocht RTC wekt waardering deelnemers
Denekamp • Voorafgaande aan de Mecstcrrondc, werd onlangs de dikke bandenrace 1980 gehouden. Er werd m drie leeftijdscategorieën gereden, en de uitslagen zijn als volgt: 6 en 7 jaar: I. Koen Tijert uit Haaksbergen, 2. Brain Picyhuis uit Oldenzaal, 3. Rico Teunis uit Oldenzaal. 8 tot I) jaar I. Rob Froeling uit Denekamp, 2. Frank Wagelaar uit Denekamp, 3. Ben Eppink uit Denekamp. 1 i tot 15 jaar 1. Rens Uland uit Denekamp, 2- Ivo Veidscholten uit Denekamp en 3. Eric Zwiers uit Denekamp. -;
n de ecnte dMlnemen bleek al dat het parcour* focdiu de smaak waa (evallca. „Il het niet heter om ecu tpatbord)e op dtc ATB-tiieljeti u- maken?", vroeg een van de organsiatoren aan de wmt* man die, zijn gezicht en kJedïng vul moddn-xpettf rs. de kantine weer bmi*n kwam. . „Man.diiar kunnen fieen tien spalbordje* tegenop", wat bet aan duidelijkheid niets te wensen overlatende antwoord. Het was door de regen vpn gisternacht en -oebtend een modderig }>arc«ur» Bfiwaalen. maar bet Fi,i-hi ü.? deelnemera niet deren. Vijflif kilometer bus- en undpad lieten xt ander de wielen doorglijden De fraaiste plekjes In de natuurrijke omgeving werden daarbij aangedaan.
Krentenwegge
Etappe Denekamp kost bijna drie ton
RTC-tocht via Ochtrup DENEKAMP - Rijwieltoerclub Twente uit Denekamp houdt zondag de jaarlijkse DinkeUandtocht. De tocht is uitgezet over landelijke wegen en leidt vanuit Denekamp naar de omgeving van Gildehaus, Bentheim en Ochtrup. De afstand bedraagt iets meer dan honderd kilometer. Halverwege wordt gepauzeerd in café-restaurant Felsenmühle in Ochtrup. Vertrektijd: van 8.00 tot 9.00 uur vanaf de kantine van Sportclub Denekamp, Oldenzaalsestraat 54. Na afloop is er gelegenheid te
De RTC-meosen hadden de route in de vroege ochtend uitgezet, opdat d« linten zoveel mogelijk op de plaats zouden Wijven. Onderweg was een controlepost opgesteld met omlei meer krenlenwgge voor de liefhebbers. Hel spreekt
mmmBMBmm
D» ngw zond* voor MD moddvlf ^orcourt, m FOTO; HM werd vervolgd. Onder de deelnemers bevonden IK h ftiktrk' bekende namen ïoalu Gerard Veldst-hoitecv Herman Snoeijink, Han Vaanbold, Enk Cent en Agncs Uihuis-Damveid.
en de mogelijkbeid bestondiOm de fietsen weer enig&iiu schoon U spuiten. Het ging gisteren om een veidtoertocht, waarvan KTC Dunt^katnp er twe* per jaar houdl.
Jan Jansen vrijdag in Denekamp
Zij en at die anderen uit Denekamp en /eer wijde omgeving konden luaaen negen en tien uur ■umo. Bond elf uur kwamen de eersten al weer terug op het gort-
Organisatie druk met laatste voorbereidingen
Eerste Run Bike Run in Denekamp al 150 inschrijvingen
'Lekker kuieren over de fiets'
I>* «me editie vos de nm-bike-^aii die op 21 mei in bei ceotraw *wi Deneka mp »1 wolden gehouden lijkt «f dit momen «f» trool uwes Ie woiden. Een maand voor de nanvang van dit loop-wWer géteuren heeft de org««is«lle ifcli il vemkerd van een kleine 15« deetaemm. BdangxeBetiden kunaeBlidmog tol! mei aanmeldeo Mj deSlichüng Bonde vm IHnekamp.
Hennie Kuiper: „geweldige sfeer i" ?saiBippc-.--»*'35?
ENSCHEDE - Staat veldrijdend Twente aan de vooravond van de Grote Stilte? Nu Herman Snoeijink is gestopt, Hans Boom nog niet is ontwaakt uit zijn traditionele winterslaap en Rinie Pley even op zich laat wachten, is er alleen Hennie Stamsnijder die de wielerregio bij uitstek aan de wereldtop bindt. Tot overmaat van ramp verdwijnen juist nu de hooggewaardeerde veldritten van Enter en Denekamp.
'Dat smaakt naar meer', jubelde de organisatie gisteravond na een meer dan geslaagde etappefinish en tijdrit van de Profronde van Nederland tussen Oldenzaal, Denekamp en Nordhorn. En dus werd met koersdirecteur Paul Nouwen afgesproken dal de ronde in 2001 weer langskomt. 'Alleen de handtekening moet nog worden gezet', aldus voorzitter Jeannet Rikkink-Knippers van de stichting Profronde Etappe Denekamp.
DENEKAMP - De wielerliefhebbers moesten het gisteravond in zalencentrum Kippers Denekamp doen zonder de kreet van de Kneet. Gerrie Kneteraan, bondscoach van de nationale selectie, had eergisteren al door omstandigheden voor de eer moeten bedanken voor het forum dat de rijwieltoerclub Twente uit Denekamp had belegd. Met 'Kneteriaanse groeten' dat wel, maar dat was voor de organisatie niet meer dan een hart onder de riem. Een kniesoor in de zaal echter, die daar achteraf op lette. De afwezigheid van Kneteman werd na de pauze door de aanwezigheid van Rob Harmeling ruimschoots gecompenseerd.
Schaatsnieuws RTC
1 opcrossen in Denekamp en Enter stoppen
3 o TT
R.T.C.-Twente kende jaar met vele veranderingen 30
[•Tt
DENEKAMP IS in veel opzichten een echt wielerdorp. Tegenwoordig denkt men dan allereerst aan RTC Twente en aan de Fiets-4-daagse, maar de passie voor het wielrennen bestond al veel langer. Zo werd er al vanaf 1950 de Ronde van Denekamp georganiseerd. Dat gebeurde in die tijd door het wielercomité 'Meesterronde', dat heette naar de straatnamen van het parcours: Meester Berninkstraat, Meester Lazonderstraat, Meester Mulderstraat. De Denekampse Ronde was in de regio een zeer bekende wedstrijd met een sterk deelnemersveld en veel bezoekers. Hoogtepunt was wel het jaar 1972, toen de volledige Olympische ploeg in Denekamp aan het vertrek stond, met duizenden mensen langs het parcours. De "Meesterronde'stond tot en met 1986 op de wieierkalender, maar om allerlei redenen was het toen afgelopen. 1990: 'Oude tijden herleven in Denekamp', meldden de kranten! Na vier jaar stilte was de 'Meesterronde' terug op de kalender, want
CU
o E CU
en... en opnieuw ginnen?
men vond dat Denekamp echt niet zonder wielerwedstrijd kon. Enkele enthousiaste RTC-leden hadden hiervoor de Stichting Ronde van Denekamp in het leven geroepen en met behulp van vele vrijwilligers, onder wie natuurlijk veel RTC-ers, werd de draad weer opgepakt. Ook de winnaar van de hernieuwde Ronde deed aan vroegere tijden denken, want plaatselijke favoriet Herman Snoeijink won voor de twaalfde keer. Overigens is Herman ervan overtuigd dat dat cijfer niet klopt en dat het de dertiende keer was dat hij de Ronde won. De editie van 1991 was voor de Denekamper Rob Froeling, terwijl de aflevering in 1992 gewonnen werd door David Veenendaal uit Almelo, voor Rob Froeling. Jammer genoeg moest de organisatie in 1993 door een tekort aan inschrijvingen het evenement annuleren. Spijtig, maar als de renners het laten afweten, houdt alles op. Vervolgens werd er gezocht naar een andere activiteit waarin ook het wielrennen gepromoot werd. Dat
werd een run-bike-run in het centrum van Denekamp, een evenement waar zowel geoefende als recreatieve sporters hun energie in kwijt konden. Opzet van de wedstrijd was: 7 km hardlopen, 30 km fietsen en nog eens 3,5 km lopen. Men kon zowel individueel starten als in tweetallen. Het eerste jaar werd met 159 deelnemers een groot succes. En natuurlijk waren er ook gekke voorvallen. Zo kwam tijdens het opbouwen van het parcours bij start en finish de bekende RTC-er Bas Zweng op het parcours. Hij kwam in vol wielerornaat net terug van een trainingsrit van RTC. Toen hij de hele entourage zag en onze aanmoedigingen hoorde, begon hij te spurten. Met het hoofd tussen de kabels en de blik op de straatstenen, zag hij natuurlijk niet dat er nog een paar dranghekken op straat stonden. Onder grote hilariteit parkeerde hij zijn fiets in een hek. Gelukkig is hij er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Ook het tweede jaar was een succes. Het lukte zelfs om heel bekende sporters te contracteren, zoals de Gramsberger schaatser Erik Hulzebosch. Ook het randgebeuren werd uitgebreid en het werd steeds gezelliger. In 1997 en 1998 haalden we zelfs het aantal van 271 deelnemers. Maar ook hier kwam de klad erin. Het eerste lustrum werd jammer genoeg niet gehaald, want in 1999 moesten we door te weinig voorinschrijvingen het evenement annuleren. Op dit moment organiseren we geen activiteiten, maar ondanks deze pauze blijft het kriebelen bij de Stichting. Misschien dat we in de toekomst in samenwerking met RTC weer van ons laten horen. De liefde voor de wielersport blijft ons nu eenmaal in het bloed zitten! • Jeroen Snoeijink
31
Groep 4: Moge di t nog lang zo blijven...!
IN AL DIE JAREN sinds de oprichting van RTC Twente is het aantal leden flink toegenomen en dus kwamen er ook verschillende benaderingen van het fietsen binnen de club. In het prille begin, eind jaren '70, werd er gefietst in een of twee groepen, maar door de ledengroei ontstond er in de jaren '80 een Indeling in drie groepen die gebaseerd was op snelheid. Een uit veiligheidsoverwegingen genomen verstandig besluit. Toen het ledenaantal van de club in de jaren '90 tot boven de 200 steeg, was er een nieuwe verdeling nodig. Men besloot om voortaan in vier groepen te rijden en sinds 2001 kennen we zelfs de splitsing in 4a en 4b. Het aantal fietsers bij die laatste opsplitsing is nu, In 2003, in totaal 42. Toeval of niet, maar 42 Is ook de gemiddelde leeftijd van de fietser uit groep 4! De ouder wordende RTC-er wordt blijkbaar lid van groep 4. Logisch, het verstand komt met de jaren!
Groep 4 wil vooral recreatief, niet prestatie-gericht, fietsen en dat moet bovendien het liefst gepaard gaan met gezelligheid en ontspanning. Sinds bijvoorbeeld het jaarlijkse clubfeest verdwenen is, houdt groep 4 haar eigen feestje. Dat begon In 1997 met Henk Scholten die een huifkartocht organiseerde. Het was een daverend succes en men besloot onmiddellijk om voortaan elk jaar iets dergelijks te gaan doen. Dat gebeurde dan ook, en hoe! Zo staat onder andere het "Jeu de boules'feest in mijn geheugen gebrand en de onvergetelijke play-backshow in de kantine bij de ijsbaan. Afgelopen jaar hebben we In De Timp geweldig genoten van het
spel met de dobbelstenen, met als inzet pikante surprises! Niet alleen feestend, maar ook fietsend. Is groep 4 een positief en sociaal gericht clubje mensen. Een weekend fietsen met de groep is inmiddels een jaarlijks terugkerend sportief gebeuren en daar hoort ook heel veel gezelligheid bij. Wij hebben bijvoorbeeld in 1998 op die manier een heerlijk weekend beleefd. We vertrokken vanuit Denekamp voor een schitterende tocht over prachtige wegen naar ons einddoel Apeldoorn. Daar wachtten ons een warme douche, een goede maaltijd en een rustige slaapplaats. Met zware benen keerden we de volgende ochtend huiswaarts. Wij hadden toen zo de smaak te pakken dat we daarna in 1999 met een grote groep vanuit Denekamp naar het Duitse Nottuln trokken. In 2000 kwam de Eifel aan de beurt en In 2001 namen we deel aan de tweedaagse van het Weser-
bergland. Afgelopen jaar gaf ons een fietsweekend naar Meppel, dat werkelijk tot in de puntjes verzorgd was. Het prachtige zomerweer maakte deze tocht onvergetelijk. En natuurlijk Is er nog meer, teveel om op te noemen eigenlijk: feestjes voor de 50-jarigen, de fitness-avonden bij Theo Kattenpoel, de saunabezoekjes... en ongetwijfeld vergeet ik nog van alles. Gezelligheid en sportiviteit gaan hand in hand. Met een praatje, een lach en een traan, een luisterend oor, een hapje en een drankje, beweegt groep 4 zich over de mooie Twentse wegen. Moge het nog lang zo blijven..., en dat geldt niet alleen voor groep 4 natuurlijk, maar voor al die mensen die binnen onze RTC Twente zo'n geweldig plezier aan hun sport beleven! • Willem Stipdonk
I o
CD TT-
32
DENEKMnff 25 jaar Colofon Deze uitgave is in de winter van 2003/2004 verschenen in een oplage van 350 exemplaren ter gelegenheid van het 25-jarig bestaan van RTC Twente te Denekamp. Het geheel werd verzorgd door een redactiecommissie, bestaande uit Alice Engbers, Wim Goorhuis, Stefan Kamphuis, Remon Koehorst en Thea Snoeijink-Arens. Zonder medewerking van zeer vele anderen was het verschijnen van dit boek niet mogelijk geweest. De commissieleden danken dan ook al die mensen die bereid waren hun ervaringen op te schrijven, foto's uit te lenen, of op andere wijze de helpende hand toe te steken. Buiten de kring van RTC-leden danken zij Pieter B. Jager voor zijn bijdrage over de geschiedenis van RTC en zij danken ook de Stichting Heemkunde Denekamp die zo royaal haar krantenarchief beschikbaar stelde. Ook danken zij Carina Bergsma van LAY OUT ontwerpstudio te Denekamp, die het drukken verzorgde. Tenslotte gaat in het bijzonder de dank van de commissie uit naar Wim Journée die het omslag ontwierp en grafisch advies gaf, en naar Thijs Weststrate die de commissie redactioneel ondersteunde.
QJ
O
-Q
B
13 O»
33
DENEKAMP Jubileumboek
%%•#
In de Verste Verte het Verst
Bakkerij JM Smithuis BV Newtonstraat 14 7575 AA OLDENZAAL Tel: 0541-514250 www.prepain.com e-meel:
[email protected]
