Voorwoord van de voorzitter
Het jaar 2012 ligt achter ons. Er is veel gebeurd, voor velen van ons ook in persoonlijk opzicht. Blijde en droevige gebeurtenissen gingen ook aan onze leden niet voorbij. Dat hoort nu eenmaal bij het leven, zou je kunne zeggen. Maar daarmee wordt dat nog niet “gewoon”. En dan is het toch nog steeds en des te meer een bijzondere ervaring als je beseft dat je ondanks alles elke vrijdagavond plezier mag beleven aan de repetities van onze Accordeonvereniging. En soms ook nog meer dan dat als het tot een uitvoering komt, want die hebben we er in het afgelopen jaar gelukkig ook voldoende gehad. Een woord van dank aan al onze leden is daarom op z’n plaats. Alleen dankzij jullie trouwe inzet kan onze vereniging bestaan. Zonder ook maar iemand tekort te willen doen, wil ik in dit laatste clubblad in 2012 in het bijzonder een speciaal woord van dank richten aan onze dirigent en zijn vrouw, Harry en Joke Schroevers. Deze drijvende, nee veel beter gezegd: stuwende krachten achter onze vereniging zorgen er voor dat alles op zowel muzikaal en organisatorisch gebied vlot en gladjes verloopt. Ook, ja zelfs ook, als er tegenslagen te verwerken zijn. Harry en Joke: heel erg bedankt voor jullie inzet! In economisch opzicht verkeert Nederland in een recessie. Dat gaat aan geen van onze leden voorbij. Vaak werkt dat ook door in subsidies e.d., zodat je daar als vereniging ook last van krijgt. In onze provincie zijn er nog 3 accordeonverenigingen actief en daarvan is onze vereniging veruit de grootste. Het accordeon is een prachtig instrument en daarom is goed als daar aandacht voor blijft, ook in het jaar 2013 dat voor ons ligt. Namens het hele bestuur wens ik u goede en fijne feestdagen toe. Wees voorzichtig met vuurwerk, of nog beter: blijf er van af. Want voor het bespelen van uw muziekinstrument kunt u uw vingers echt niet missen! Hartelijke groeten, Kees van Beveren
1
Berichten van het bestuur: Optredens en belangrijke evenementen: 4 januari 2013 1e repetitie van 2013 11 januari 2013 Entree en Ensuite 19.30 -21.00 in Ter Reede Vlissingen. 18 januari 2013 Buffet in de Kwikstaart. (Eigen bijdrage € 10,- voor de leden en € 15,-en voor de niet leden, consumpties gratis. )
15 maart 2013
Algemene ledenvergadering in de Kwikstaart.
Optreden in het Gasthuis Op 26 oktober speelden we voor de bewoners van het Gasthuis in Middelburg. Een groot aantal bewoners was gekomen om naar onze muziek te luisteren. De bekende stukken als Amor, amor,amor en My why sloegen goed aan. Er werd uit volle borst meegezongen, ook met de meezingers die we speelden. Er werd zelfs bij gedanst. Dat was nog niet veel eerder voorgekomen. Het wat die avond de première van Annelies Poppe, die als soliste haar examenstuk Koncertino in G-Dur samen met Ensuite, ten gehore bracht. Ze deed het verbluffend goed. Dat examen gaat ze zeker wel halen! Met een welgemeend ‘Aaaah, jammer’ van het publiek, kondigde Harry het laatste nummer aan. De organisatie bedankte ons hartelijk met een bloemetje en ons werd gevraagd of we nog eens terug wilden komen. Natuuuuuuuuurlijk doen we dat. Met alle plezier. Anita Polderdijk
Dec2012
Pagina 2
Dorpshuis Ritthem blaast nieuw leven in Onze plankenkoorts bedwingen Na weken van oefenen en een periode vol spanning en paniek, Stonden wij vrijdag 16 november toch voor het publiek! Wij mochten even in de schijnwerpers staan, Maar hoe is ons dat eigenlijk vergaan? Wij hopen in juni de muziekschool periode af te ronden, En werken er hard aan om dat in iets moois te laten uitmonden. Hiervoor moeten wij wel een aantal keer het podium bedwingen, Zodat wij onze plankenkoorts zullen overwinnen. Daarom hebben wij in Ritthem ons solostuk gespeeld, en het vervolgens via de video beoordeeld. Tevreden zijn wij zeker nog niet, Maar met zo’n eerste keer ligt er nog heel wat in het verschiet. De zenuwen namen af en toe de overhand, En ook het ritme hield niet altijd stand. Reden te meer om nog harder te werken, En het publiek niets van onze zenuwen te laten merken. Daarom oefenen we met jullie nog heel vaak, Uiteindelijk kunnen we zeker zijn van onze zaak. We gaan een mooi optreden neerzetten, En met die ellendige zenuwen maken we korte metten! Groetjes de zusjes Poppe (Marjolein en Annelies)
Dec2012
Pagina 3
Accordeon Geschiedenis Een bekend accordeonist uit een grijs verleden Door: Martijn Vermeulen
Artiestennaam: John Woodhouse Echte naam: Johan Hendrik Holshuysen Geboren: 1 juli 1922 Overleden: 7 mei 2001 Instrument: knop accordeon & zijn ‘Magic Accordeon’, een accordeon waar het geluid van een elektrisch orgel uitkwam Bekend van: Hij is bekend als accordeonist en verwierf vooral bekendheid via radio en tv programma’s. Hij was ook de componist van Koffie, koffie, lekker bakkie koffie. Leven: Toen Johan 15 jaar was wist hij wereldkampioen accordeonspelen te worden door de Turkse Mars van Mozart op zijn rug te spelen. Later kreeg hij een carrière op de radio met het meespelen in verschillende orkestjes en het verzorgen van het AVROradioprogramma ‘Zing met ons mee’ samen met anderen. In 1958 scheef hij het nummer Koffie, koffie, lekker bakkie koffie, het werd een grote hit, gezongen door Rita Corita. John heeft maar liefst 3 keer gewonnen als componist of mede-componist in het Nationale Songfestival: -Speeldoos, 1962, gezongen door Annie Palmen gezongen -Het is genoeg, 1965, gezongen door Conny Vandenbos -Ringe-dinge-ding, 1967, gezongen door Thérèse Steinmetz
Dec2012
Pagina 4
Hij heeft vele nummers geschreven, zo ook de muziek van de tv show van Dorus. Na al deze grote successen kreeg hij in 1967een grote hit met ‘Melodia’. Het was een instrumentale versie van ‘Hörst du mich heimliches rufen’. Deze speelde hij op zijn ‘Magic Accordeon’. Hierna volgden vele successen en zijn platen werden zo goed verkocht dat hij in 1969 de Midem Trofee ontvangt in de categorie ‘best verkopende lp-artiest’. Op tv word het programma Woodhouse in Wenen uitgezonden op de TROS, hiermee krijgt hij nog grotere bekendheid. In 1981, na achttien gouden platen en zeven platina platen stop John Woodhouse met zijn carrière en gaat een rustig leven leiden. In 1995 pakt hij nog een keer zijn accordeon op om een cd op te nemen in de studio, niet voor een comeback. Van de dan 73-jarige muzikant verschijnt de cd Mijn Mooiste Melodieën. Op maandag 7 mei overlijdt Johan Hendrik Holshuysen op 78-jarige leeftijd na een kort ziekbed.
Conclusie: John Woodhouse heeft zeker wat betekend voor de Nederlandse muziek cultuur, was het niet als accordeon speler dan was het wel als componist. Volgende keer: Harry Mooten, ook wel bekend als de "Grote Grijze Geitenbreier".
Dec2012
Pagina 5
NOVAM muziekweekend van 9 t/m 11 november 2012 Door Willemien Rap Dit jaar heb ik voor het eerst deelgenomen aan het NOVAM muziekweekend in Ouddorp onder leiding van Marc Belder en Ronald van Overbruggen. Vanuit mijn werk ben ik vrijdag ’s middags vertrokken richting Ouddorp naar het vakantiepark ’t Toppershoedje. Daar aangekomen heb ik mij gemeld bij de organisator en mijn accordeon achtergelaten in de oefenruimte. Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar de bungalow om mijn slaapspullen af te leveren. In het huisje waren Janny en Trudie ook al. Iedereen was ondergebracht in 4- of 6 persoonsbungalows en bij opgave kon je aangeven bij wie je eventueel een bungalow wilde delen. Om half acht was het verzamelen in de oefenruimte en werd een start gemaakt met het repeteren van de eerste muziekstukken die we zouden gaan instuderen in dat weekend. Janny had voor Trudie en mij een plaats apart gehouden, hierdoor zaten we naast elkaar en speelden we bij alle stukken de derde stem en hadden we wat steun aan elkaar (toch wel handig in een groep van ongeveer 50 man). In totaal stonden 7 muziekstukken op de planning. Twee muziekstukken van de musical Les Miserable, namelijk ‘ Hoor je het zingen op de straat’ en ‘ De droom’ (waar Susan Boyle wereldberoemd mee is geworden!). Verder stonden er een Tango, een Bolero (niet die van Maurice Ravel) en een paar andere mooi muziekstukken op de planning en één nummer wat blijkbaar ieder jaar als afsluiting wordt gespeeld, dus voor de meeste mensen een bekend muziekstuk. De eerste avond werden de eerste muziekstukken al goed in de ‘grondverf’ gezet en vervolgens werden de nog in te studeren stukken uitgedeeld en was de eerste avond rond half elf ten einde. Je kon eventueel nog wat borrelen met andere mensen of anders gewoon naar je bungalow gaan. Zaterdagochtend was het om 8.30 uur gezamenlijk ontbijt (zeer heerlijk ontbijt, met keuze uit diverse soorten brood en beleg) en om 9.30 uur was de eerste repetitie en gingen we weer verder met de stukken van vrijdagavond en de andere stukken. Tussen de middag kregen we wederom een goed verzorgde lunch (met een broodje kroket!). Daarna hadden we wat vrije tijd, met Janny en Trudie ben ik
Dec2012
Pagina 6
toen even naar het strand geweest. Even heerlijk uitwaaien en toen moesten we weer terug naar de oefenruimte voor de volgende repetitie. Langzaamaan begonnen de stukken steeds beter te klinken. Na het diner hadden we weer een repetitie en daarna werden de instrumenten opgeborgen en de ruimte vrijgemaakt voor de avond. Er was een band met zangeres (zij speelde zelf ook accordeon) die de muziek verzorgde. Halverwege pakte twee mensen nog hun accordeon en werden we getrakteerd op een medley van Sinterklaasliedjes, Kerstliedjes en andere Hollandse deuntjes zoals ‘ in t kleine café aan de haven’. Ook was er een winkel uit Den Haag met allerlei spullen met betrekking tot accordeon. Van bladmuziek, schouderbanden tot geinige weggeef cadeautjes zoals een riem bedruk met toetsenbord en trollen met accordeons etc.
Zeer gezellig (en laat)! Zondagochtend was het ondanks dat het voor sommige mensen heel laat was geworden toch weer om 8.30 uur ontbijt en begon om 9.30 uur de repetitie. En om eerlijk te zeggen, ik dacht bij de eerste twee nummers dat ik vrijdag en zaterdag totaal niks had opgestoken/geoefend, elke mol of kruis raakte ik niet of helemaal verkeerd, het was echt bagger. Maar gelukkig was ik niet de enige en bij het derde muziekstuk kwam er weer wat gevoel terug in mijn vingers en begon het weer ergens op te lijken. Aansluitend hadden we de generale repetitie. Na de lunch moesten we de bungalows weer in orde brengen, en je slaapspullen terug naar de auto brengen, sleutel van de bungalow inleveren en de eventueel luisteraars voor het eindconcert opwachten. Samen met mijn ouders ben ik eerst nog even naar het strand geweest. Om 14.15 uur was het tijd om te verzamelen voor het eindconcert. Het eindconcert duurde een uurtje en vervolgens was het afscheid nemen, opruimen en weer op weg naar huis! Het was een leuk, intensief en gezellig weekend, het vloog voorbij en is zeker voor herhaling vatbaar!
Dec2012
Pagina 7
Gezocht: vervanger 5 oktober ontving ik een mailtje met de vraag of ik de accordeonist van tangogroep Los Tejones de Tango wilde vervangen. Op 10 november zouden ze deelnemen aan een tango-dag en hun accordeonist kon die dag niet. De Tejones bleken op donderdagavond te repeteren in…. Leiden. Ik besloot om te kijken of dit mogelijk was, want ik wilde dit wel heel graag doen. Afgelopen zomer had ik een week lang een workshop Argentijnse tango gevolgd bij bandoneonist Gerard van Duinen tijdens Buitenkunst. En begin 2012 had Encore meegewerkt aan La Noche de tango van het orkest van Richard Schroevers. Ik vind de Argentijnse tango heel erg leuk om te spelen. De Tejones (10 spelers) bleken een bezetting te hebben van violen, (bas)klarinetten, contrabas, piano en de accordeon. De muziek bestond uit tango’s, milonga’s en een wals. Ik vind het mooi om de accordeon samen te horen klinken met de andere instrumenten. Gelukkig kreeg ik de accordeonpartij op tijd in mijn vingers voor de tango-dag, die dan weer plaatsvond in Eindhoven. Die dag werden 3 tango-orkesten ieder 1,5 uur gecoacht door Gerard van Duinen. Bij ons bleek bijv. dat onze wals vele malen leuker werd als we hem ongeveer 3x zo snel speelden! Aan het eind van de middag studeerden alle deelnemers (26) nog een gezamenlijk stuk in. Waarbij we ook tips kregen over applaus in ontvangst nemen (kijk verbaasd naar het publiek met de uitdrukking op je gezicht “hé leuk, is dit voor ons?”, en niet meteen je blaadje om gaan slaan voor het volgende stuk).
Na een snelle pizzamaaltijd begon de tangosalon. Ieder orkest mocht een half uur optreden, zodat de tangodansers op live muziek konden dansen. Tussendoor is er bij zo’n salon dan een tango-dj die de muziek verzorgt.
Dec2012
Pagina 8
Ik heb nog even geprobeerd met een orkestlid mijn tangodans-workshop ervaring van La Noche de tango in praktijk te brengen, maar dat vergt toch nog verdere oefening! Omstreeks 23.00u was er de Grande Finale met het gezamenlijke muziekstuk en heel veel applaus (de tips werkten!). De tangodansers dansten daarna nog lang door, de muzikanten aanvaardden, met de muziek nog in hun hoofd, de reis naar huis. Marianne Zwagerman Foto van gezamenlijke repetitie
Dec2012
Pagina 9
Where are you from?
Really? No way? Come on, are you serious? Wouw! Door oud-Concertinalid Charlotte Osté Op tientallen vakantiefoto’s van vreemde mensen uit verre landen sta ik vastgelegd. Facebook en andere sociale media delen mij met de rest van de wereld. Niet dat iemand mij opmerkt, want meestal ben ik maar een simpele figurant op de foto tussen ontelbare anderen. Een meisje dat voorbij loopt of wacht tot de auto’s stilstaan voor een zebrapad, zodat iedereen kan opmaken dat ze geen echte Amsterdammer is. Men schijnt goed te scoren op de ladder van populariteit in het buitenland wanneer men zegt: ‘I live in Amsterdam.’ Amsterdam, denken ze, daar gebeurt het. Wie ‘Nederland’ zegt zal het moeten doen met een mager vijfje of er wordt aan je gevraagd: ‘What? Holland? Huh?’ Amsterdam overtreft schijnbaar alles. Opgewonden luisteren de mensen naar je. Ze willen van alles van je weten. Vooral wiet en het ‘Red light district’ zijn geliefde onderwerpen. Dat Amsterdam het goed doet bij de toeristen is niet alleen op te merken aan de conversaties die we op een of andere camping in het buitenland met de plaatselijke inwoners voeren, maar ook aan het feit dat bepaalde
straten van de Nederlandse hoofdstad zeker driehonderd flitsen van camera’s per minuut ondergaan. Wanneer ik vanaf het metrostation richting de universiteit loop verblinden de flitsen mijn ogen en ben ik genoodzaakt om op gevoel de barricades van toeristen te trotseren. Ik weet dat ik het eerste deel van de route zal overleven, maar het laatste deel wordt lastiger. Met mijn bijna nuchtere maag loop ik Dec2012
Pagina 10
langs de overvolle eettentjes waar enorme pizza, kebab met extra veel knoflooksaus en gigantische hotdogs verkocht worden. Camera’s en rugzakken met daaronder een paar stevige schoenen wachten tot ze aan de beurt zijn. Afgelopen week liep ik achter twee Britten op de Dam. ‘Weet je wanneer je pas echt weet dat je in Amsterdam bent?’ vroeg de ene. ‘Nou?’ ‘Wanneer je een wietplantje in de ruit van een winkel ziet staan.’ Duidelijke taal, dat dan weer wel. Maar voor zover ik weet hebben enkel toeristen zo’n beeld van de stad. Het echte Amsterdam is naar mijn idee geen wietplantje voor de ruiten of winkels in grote panden waar klompen en tulpenbollen verkocht worden. Toch hoort het er allemaal een beetje bij. Een kraampje op de Dam waar mensen vrijwillig drie hotdogs met van die gele saus (waarvan ik me altijd afvraag hoe lang die al uit de koelkast staat) bestellen, is nou eenmaal ook een stukje van de stad. Toch is Amsterdam is naar mijn mening gewoon een stad met duizenden duiven, grachtjes en een Albert Heijn waar je dierenplaatjes kunt sparen.
Dec2012
Pagina 11
Sail Vlissingen Ons nieuwe speelseizoen begon na de vakantie al meteen met oefenen voor het optreden op Sail Vlissingen op 25 augustus. We speelden in een grote witte tent op het terrein van de Schelde. Het was matig druk, maar dat mocht de pret niet drukken. Onder de belangstellende waren ook enkele oude bekenden, die vroeger bij Concertina gespeeld hebben. Leuk om deze mensen weer eens te zien. Met de gezellige klanken van onze zeemansliedjes en meezingers, kwam het publiek al snel in de stemming. Natuurlijk speelden we ook onze ander repertoire. De reacties waren erg positief. Anita Polderdijk
BEDANKT Wij willen iedereen die medeleven heeft betoond na het overlijden van onze moeder- schoonmoeder- oma en overoma hartelijk bedanken. Nel en Johan Tollenaar kinderen en kleinkinderen
Dec2012
Pagina 12
Marinus de duif Wanneer ik de supermarkt zie weet ik dat ik bijna bij de universiteit ben. Dikke duiven met genetische mutaties aan de poten bezetten de trap voor de supermarkt. Ze poepen overal, die duiven, en wegjagen kun je ze niet, dat is een mens nog nooit gelukt. Ik mag die duiven niet zo. Op mijn middelbare school had ik een angst voor meeuwen die tijdens de pauze je boterham uit je handen probeerden te pikken. Lekker buiten ontspannen op een bankje zitten zat er voor mij nooit in. Constant hield ik de lucht in de gaten. Meeuwenpoep in je haar is nou eenmaal geen pretje. Duiven poepen niet alleen, ze zijn ook nog eens niet mensenschuw. Daarom moet je soms met je handen voor je ogen lopen of plotselinge duikvluchten maken om te voorkomen dat vliegende duiven niet met hun snavel in je gezicht belanden. Met één duif heb ik echter medelijden en dat is de duif in het metrostation op Nieuwmarkt. Hij zit er al heel wat dagen en ik weet zeker dat het dezelfde duif is. Speciaal is de duif, die ik Marinus heb genoemd, niet. Het is geen witte of zwarte duif, maar gewoon een saaie grijze standaard duif zonder speciale spikkels op zijn veren. Toch ben ik er van overtuigd dat Marinus iedere dag de echte Marinus is, omdat het me niet mogelijk lijkt om uit het metrostation te ontsnappen. Marinus is ooit naar beneden gevlogen via de trap waar iedere dag talloze mensen de treden van beklimmen op afdalen. Toen kwam hij in een hal en illegaal vloog hij over de poortjes van de OV-chipkaart. Met de roltrap ging hij naar beneden en belandde op het metrostation waar hij de rest van zijn leven zou moeten doorbrengen. Duiven hebben maar kleine kopjes, dus genoeg herseninhoud om de weg terug ooit nog te kunnen vinden is, ontbreekt. De tunnels waar de metrotreinen door Dec2012
Pagina 13
racen is ook geen optie: Marinus zou binnen de kortste keren verpletterd worden. Omdat ik het voor Marinus zo sneu vond heb ik iemand van straat geplukt die beweerde dat ze met duiven kon praten. Normaal gesproken was de vrouw waarzegster en handlezeres, maar dit klusje zou ze ook wel kunnen klaren. Toen ik haar aantrof voor het station hield ze een grote zak gevuld met duivenvoer in haar hand. Ik zei dat dit niet de bedoeling was en dat Marinus al hele dagen brood en chipskruimels van de vloer pikte. Inmiddels had hij het maximale gewicht wel behaald, dacht ik zo. De waarzegster knikte en stopte de zak weg. Ze zou het eerst zonder proberen, maar wanneer Marinus niet zou komen opdagen zou ze hem met wat voer lokken. Ik zei dat het niet zou gebeuren: Marinus kon immers geen kant op. Ik kreeg gelijk. Toen ik met de vrouw het station opliep zag ik Marinus al zitten. In elkaar gezakt, met zijn snavel tussen zijn borst, zat hij bewegingloos op de tegels. ‘Dood’, zei de waarzegster, ‘hij is dood.’ ‘Welnee, joh. Wat zou hij anders zo hele dagen moeten doen? Vliegen kan hij hier niet.’ De waarzegster geloofde me niet en sprong met mysterieuze en indrukwekkende bewegingen op hem af. Haar rok en haar lange haren bewogen mee met de bewegingen van haar lichaam. Ze schreeuwde enkele kreten. Marinus verroerde zich niet. ‘Dood’, zei ze weer. ‘Echt dood.’ Ik schudde mijn hoofd en ze wees op de roerloze vogel alsof ik haar anders niet begreep. De metro denderde voorbij en Marinus schrok wakker. Hij liep een eindje en bewoog daarbij zijn kop zoals enkel duiven dat kunnen doen. ‘Praat hij niet, de duif? Praat hij niet?’ vroeg de waarzegster. ‘Als hij zou kunnen praten had ik u niet hierheen gebracht.’ Dec2012
Pagina 14
‘Maar maakt hij geen geluiden? Roekoe roekoe roekt hij niet?’ Ik schudde mijn hoofd. De sessie begon en de waarzegster begon met Marinus te praten. Marinus woorden zal ik voor jullie hier noteren. Marinus: ‘Ooit ben ik hier gekomen. Wanneer? Dat weet ik niet meer. Mijn geheugen is slecht en hier in het donker lijkt de kwaliteit van het geheugen af te nemen. Nadenken kan ik niet meer. Filosoferen in een boom evenmin. Ik zit hier gevangen in een ruimte waar de storm om de vijf minuten voorbij raast. Je hoort het geluid naar je toe komen. Ik duik dan altijd in een. Bang ben ik ervoor. Angst is wat voel. De storm verdwijnt in de verte. Even is het stil. Rust. Maar niet voor lang, daarna komt de volgende storm. Vroeger woonde ik op de Dam en at ik granenvoer dat toeristen kochten bij dure tentjes. Kinderen voerden ons lachend. Nu voert niemand mij. Ik smokkel het eten bij elkaar dat mensen per ongeluk laten vallen. Stokken, met leren of stoffen uiteindes die men schoenen noemt., wandelen voorbij. Ze worden met de storm meegebracht en weggevoerd, die mensen. En ik zit hier.’ Sinds een aantal dagen zie ik Marinus niet meer. Misschien is hij ontsnapt, misschien probeerde hij zich met de storm mee te laten voeren en wellicht is dat mislukt. Het is dat ik een kleine angst voor duiven heb en alles wat vreemd is, beweegt en kan pikken. Anders had ik Marinus meegenomen. Ik zou hem hebben gedragen over de grachten bij schemerlicht rond een uur of half zes. Als de meeste mensen zijn vertrokken, het geluid van de massa enkel vanuit de verte klinkt en enkel het geruis van de wind die het water laat bewegen hoorbaar is. Charlotte Osté
Dec2012
Pagina 15
Dec2012
Pagina 16
