REIZEN IRAN
IRAN REIZEN
REIZEN IRAN
De verkiezingen staan voor de deur, dus de Iraanse immigratiediensten zijn nog behoedzamer (lees: trager) dan anders. Zeker op vlak van buitenlandse journalisten in toeristenplunje. Laat hen maar duimdraaien, vingerbijten en wachten op dat visum. Dat die mensen waarschijnlijk al een vlucht geboekt hebben, is hun probleem niet. Gelukkig wandel ik drie dagen voor ons vertrek de Iraanse ambassade in Brussel uit met twee paspoorten vol stickers en stempels. Het scheelde geen haar, maar we zijn weg. Geschreven door Tom De Mits en Caro Van Damme
TOEREN
90 juli 2014
Foto’s: Tom De Mits, Caro Van Damme
juli 2014 91
TOEREN
Shiraz regio: de weg
REIZEN IRAN
voor ons alleen. IRAN REIZEN
O
nze eerste bestemming is Tbilisi, Georgië. Van daaruit sporen we naar de havenstad Batumi, waar we onze motoren uit de scheepscontainers halen en hen weer rijklaar maken. “Huh? Jullie gingen toch naar Iran?” hoor ik je denken. Ja, maar goederen naar daar versturen is wegens het internationaal handelembargo nog steeds moeilijk en wanneer ze precies aankomen weet je nooit echt zeker. Dan zijn de Georgiërs meer gewend, hier in hun draaischijf van Europese tweedehandswagens. Bij hen duurt het slechts een dag voor we onze motoren onder de kont hebben en richting Turkije tuffen. Geld onder tafel schuiven was voor de verandering zelfs eens niet vereist. Dit zijn pro’s. Omdat we zo veel mogelijk tijd in Iran willen doorbrengen, kiezen we voor de kortste weg door Oost-Turkije. De wegen en het landschap zijn hier verre van onaardig, maar de lokroep van het onbekende doet er ons net dat ietsje meer vaart achter zetten dan anders. De motoren brullen, we hangen stevig aan het gas en kronkelen vlot door dit gevarieerde landschap. Naar goede Turkse gewoonte worden we bij elke tussenstop ontvangen met open armen en lekker eten. Hier kunnen we zelfs nog rustig genieten van een frisse pint. Straks zal dat anders zijn. CONSERVATIVO’S
De stad Dögubayazit is onze laatste halte voor we de Iraanse grens oversteken. Het libertijnse sfeertje op de stranden van de Turkse Rivièra staat in schril contrast met de behoudsgezinde natuur van de plaatselijke bevolking. Het is bovendien ramadan. Heel wat ogen kijken Caro (een vrouw!) na terwijl ze aan staat te schuiven voor een uitgebreide maaltijd. En de pintjes? Die haal je hier lekker clandestien in een verdoken alcoholwinkeltje. De ochtendzon straalt en na een roadside breakfast rollen we onder het goedkeurend oog van menig wuivend truckchauffeur eindelijk de grenszone binnen. Tot onze verbazing staat daar net een andere motor met -hoe is het mogelijk?- een Belgische nummerplaat. Het blijkt de motor van Alex te zijn, een beetje een eigenaardige, maar sympathieke gast die we verder op onze reis nog een aantal keer tegen het lijf zullen lopen. We verwachten Turkije vlotjes achter ons te kunnen laten tot we, na het obligate dollen en socializen met de douanebeambten, te horen krijgen dat Alex en ik geselecteerd zijn voor een röntgenscan.
>>
TOEREN
92 juli 2014
juli 2014 93
TOEREN
REIZEN IRAN
Een beetje dollen met de KTM in Kerman.
Caro mét sluier. Traditioneel restaurant in Isfahan.
Siose brug in Isfahan.
Nu ja, niet wij persoonlijk, maar de motoren gaan de grote vrachtwagenscanner in en ook onze bagage wordt vluchtig nagekeken. Alles blijkt in orde, dus nemen we breed glimlachend afscheid van de onze nieuwe vrienden aan de grens en rijden we Iran tegemoet. Daar worden we gevraagd de motoren achter te laten om samen met nog twee fietsers een gesluierde dame te volgen naar een apart kantoortje. Wat aanvankelijk een toeristische informatiesessie lijkt met handige tips over hoe je geld wisselt, wat kan en niet kan op straat of hoe vrouwen zich horen te kleden, verandert algauw in een spervuur van suggestieve vragen en regelrechte propaganda voor het islamitische regime. “Wat vinden jullie trouwens van kernwapens?” Nou, daar zit je dan. Gaat het nu -vuist vooruit en luidkeels schreeuwend- van: “Ja, verdomme, daar ben ik helemaal voor!” of houden we
TOEREN
94 juli 2014
het liever discreet en oprecht? Verder dan wat gemompel komen we niet, tot een van de fietsers het bevrijdende antwoord geeft waar iedereen zich bij aansluit: “Ik ben sowieso tegen kernenergie!” Die hadden we mooi. Maar de hele zwik passeert de revue: van de Amerikanen, over de Joden tot het idee dat alle Iraniërs terroristen zouden zijn. Uiteindelijk mogen we na een ‘brainwash’ van een dik uur het land in en bollen we het grensstadje Bagarzan binnen. Eerste werk: geld en benzine. We tankten opzettelijk niet in Turkije, omdat Iran naar verluidt extreem goedkoop is. Met 400 euro (krap 14 miljoen rial) moeten we het de eerste dagen wel redden, denken we. We hebben er uiteindelijk meer dan twee weken alles van betaald, inclusief eten, hotels en benzine. In het derde grootste olieland ter wereld spring
je voor 12 cent per liter immers best wel ver met die euro. VOLGAS MET EEN HOOFDDOEK
We bijten de Perzische spits af in Tabriz, al was het maar omdat het de eerste grote stad over de grens is. Alex duikt samen met ons de slangenkuil van het Iraanse verkeer in. Ellenlange slierten bejaarde, roetspuwende trucks en een verzengende hitte zijn de komende 300 km ons deel. Bovendien is het tijdens de ramandan zoeken naar een warm middagmaal. Een wegrestaurant serveert gelukkig Dizi. Dat is een goedkoop stoofpotje van lamsvlees en kikkererwten dat eigenlijk best meevalt. De grap met de gloeiend hete peper in Alex’ bord doet de keet nog even schuddebuiken en na een hartelijk afscheid van schouderklopjes en opgestoken duimen vervoegen we opnieuw het krioelende verkeer.
>>
IRAN REIZEN
De weg naar Shiraz.
Even zonder bagage van de weg af.
Onbijt onderweg: eieren en plat brood
Schuilen voor de regen in Rasht
Tabriz is een heksenketel. Auto’s, vrachtwa- bovendien een joviale kerel en de gesprek- Voor het eerst op onze vele reizen slaat het gens, motoren, voetgangers: ze komen van ken zijn op zijn minst leerzaam. Israëli’s en toeristenvirus bij Caro en mezelf hevig toe. overal. De wet van de sterkste geldt hier des Amerikanen haten ze, maar Europeanen We hadden de avond voordien in een hippe te meer en voorrang krijg je niet. Die dwing zijn blijkbaar dik oké. Wanneer ik voorzich- pizzatent gegeten waar, in vergelijking met je af. Hoe groter je voertuig, hoe gemakkelij- tig informeer of ze, afgaand op de foto’s van de propvolle andere restaurants, bijzonder ker je het hebt. Het wordt op onze motoren de Ayatollahs Khomeini en Khamenei aan weinig cliënteel te bespeuren was. Grote fout. dus duwen en trekken om zonder brokken de muur, het religieus regime genegen zijn, Wat slap op de benen wagen we ons toch aan een bezoek aan de doolhof van de tot het hart van deze miljoesoeks, op zoek naar gepaste kledij voor nenstad door te dringen. “Hotelschaarste noopt ons tot Caro. Sinds onze aankomst wordt Hotelschaarste noopt ons tot een luizig kamertje in een ze een beetje aangestaard, ondanks een luizig kamertje in een vijfderangshotelletje waarvan haar lange mouwen, lange broek en vijfderangshotelletje waarvan de hygiënische inspectie bij ons op sjaal op het hoofd. Hier draag je niet de hygiënische inspectie bij wat je wil. Zelfs de mannen komen ons op slag een beroerte zou slag een beroerte zou krijgen.” in korte broek niet op straat. Een krijgen. De kamer is bloedheet, de lakens zijn vuil en de sanitaire voor- buldert een vloedgolf van Farsi gevloek over ‘manteau’ van 7 euro en een chador (een zieningen ronduit smerig. Alex heeft het nog me heen. De man maakt me duidelijk dat hoofddoek) voor Caro doen ons net iets beter minder getroffen: zijn kamer met traliewerk die foto’s er enkel hangen omdat dat bij wet opgaan in de massa. Althans, tot de volgende zou bij ons gegarandeerd een gevangenisop- verplicht is, maar dat de meerderheid van de ochtend, wanneer Caro in vol ornaat haar stand uitlokken wegens mensonwaardig. Het stedelingen deze figuren verafschuwt. Dat been over de motor gooit en volgas vertrekt, is er echter wel spotgoedkoop en de motoren plaatst het een en ander in perspectief en leert die andere KTM in haar kielzog. Alex is in kunnen gratis binnen gestald worden. Toch ons onze westerse berichtgeving over de poli- Tabriz gebleven, twijfelend of hij nu wel of niet huiswaarts zou keren. een kleine meevaller. De hotelmanager is tieke situatie enigszins te relativeren.
>>
juli 2014 97
TOEREN
De piste naar Takht-e-Suleiman.
REIZEN IRAN
ZUIDELIJKE PISTEPRET
Een paar honderd kilometer gaat het nog over de Iraanse snelweg, maar dan kiezen we resoluut voor de binnenbaantjes. De heerlijk kronkelende, verkeersarme wegen zijn een verademing en laten eindelijk toe ten volle van het prachtige landschap te genieten. Ondanks onze rallybanden, gaat het gas volledig open en razen we zo plat we durven door de bochten. De archeologische site van Takht-e-Soleyman biedt ons bij een tussenstop een onbetaalbaar uitzicht over de stad Takab en bij zonsondergang kiezen we voor een snelle gravelpiste terug naar het hotel. Caro doet het rustigaan op deze eerste strook onverhard, maar ik kan het niet laten om af en toe een bochtje door te driften. Mijn bloed stroomt, mijn hart gaat tekeer. Heerlijk, hoewel de Iraniërs er geen snars van begrijpen. Toeristen zijn ze hier niet echt gewend en als je op zoek gaat naar een leuk stukje off-road, proberen ze je met handen en voeten te overtuigen om toch maar hun grote nieuwe snelweg te nemen. Onze interesse in het authentieke, ongerepte Iran is iets wat ze moeilijk kunnen vatten. De hotelmanager begrijpt ons wel, en zo bezoeken we de volgende dag op zijn aanraden de grotten van Ali Sadr, want: “No foreign tourists there.” De weg ernaartoe biedt alvast heel wat variatie en in de dorpjes worden we steeds hartelijk ontvangen. Het echte, Iraanse leven. Zalig. Helaas eindigt de authenticiteit, waar het toeristische circus aan de grot alsnog begint. Geen buitenlandse toeristen, maar binnenlandse des te meer. We beslissen om er toch maar voor te gaan -we zijn er nu toch- en nemen onder luid gekrijs van een groep schoolkinderen plaats in één van de vele toeristenbootjes. Twee gekke buitenlanders met crosslaarzen en motorbroek… opgaan in de massa is finaal verleden tijd. Maar het moet gezegd: los van het gedoe aan de buitenkant is het schouwspel binnenin de grot spectaculair. Echte toeristen zullen we echter nooit worden. Verre van. Maar dat heeft dus ook zo zijn nadelen. Wanneer we er na enkele dagen op minder platgetreden paden stilaan doorzitten, blijkt een hotelkamer bijzonder moeilijk te vinden in Malayer. In het kielzog van een zekere Mahmoud en zijn Chinese auto razen we ùren door het wespennest van de stad, op zoek naar de
TOEREN
98 juli 2014
zoveelste potentiële slaapplaats die hopelijk niet volgeboekt is. Wanneer blijkt dat we ook nog eens Mahmouds ouderlijke huis moeten bezoeken, waar moederlief aan komt draven met mokken vol warme geitenmelk, is ons geduld op. Een bed moeten we hebben, verdorie. Geen melk! Uiteindelijk komen we in het holst van de nacht aan in een hotel waar Caro’s verhitte gemoed toch een kamer los kan weken. De kok tovert zelfs nog een koningsmaal uit zijn hoed. Ook Irani’s zijn gevoelig voor drama, zoveel is zeker. Hoe zuidelijker, hoe warmer. Rond de middag gaat het kwik vlot voorbij de 40 °C en enkel de rijwind biedt afkoeling. In de buurt van Khomein zoeken we dus opnieuw het onverhard op en de piste ligt er magnifiek bij. Geen verkeer, een betoverend landschap en op die ene herder met zijn kudde na, is er geen levende ziel te bespeuren. De route is geweldig en mijn off-road honger wordt meer dan gestild. Ook Caro slaat er zich met verve doorheen en geniet. Even. Bij een pauze staat haar KTM immers niet helemaal stabiel op zijn zijstaander en landt hij vol op haar pols. Verderrijden mogen we vergeten vandaag en noodgedwongen overnachten we op een heuvel langs de piste. Desondanks wordt het toch een sprookje uit Duizend-en-een-nacht, wij tweetjes daar onder die kristalheldere sterrenhemel… PRACHT, PRAAL EN ZEDENPOLITIE
Na de perikelen van de afgelopen dagen vormt Isfahan een welkome terugkeer naar de bewoonde wereld. De temperatuur en het verkeer in de stad zijn opnieuw broeierig, maar we vinden snel een geweldig (en geweldig goedkoop) hotel. Op aanraden van de locals belanden we uiteindelijk ook in ‘het chicste restaurant van de stad’. Dit blijkt geen understatement. Obers in smoking verwennen ons met de meest exquise, traditioneel Iraanse gerechten en het kader is er eentje om duimen en vingers bij af te likken. Dat glaasje wijn bij het eten was de kers op de taart geweest, maar voor deze prijs hoor je ons niet klagen. Terugwandelen met een volle maag zien we niet goed zitten en net wanneer we een taxi willen nemen, stopt een wagen en zwaait zijn portier open. “Are you a taxi driver?” vraag ik. “No, but I want to speak English
with you. Get in!” De man stelt voor ons de stad te laten zien en nodigt ons uit op de lunch de volgende dag. Zomaar, voor niets. Ons gezelschap op zich geldt als pasmunt. De gastvrijheid hier overtreft al onze verwachtigen, dus trekken we enkele dagen uit om van deze stad, haar architecturale rijkdommen en haar hartelijke bewoners te genieten. Terwijl we van paleis, naar moskee, naar bazaar hoppen en ons graag laten rondleiden door fiere stedelingen, raakt Caro’s pols aan de beterhand en kunnen we onze rit naar het zuiden stilaan hernemen. Lustig kronkelend brommen we via desolate binnenwegen richting Shiraz. Wanneer we een plekje zoeken om onze tent op te slaan in deze uithoek, valt ons oog op een knoert van een hotel. De parking is leeg en er lijkt geen ziel te bespeuren. Toch is het hotel open. Blijkbaar belandden we middenin een mondain skigebied en voor een spreekwoordelijke aalmoes profiteert de hotelmanager ervan om ook buiten het seizoen wat omzet te draaien. De luxe! Ontmoetingen met andere toeristen bleven tot nu toe erg beperkt. Niet dat we daar niet voor openstaan, maar ander buitenlands volk is gewoon erg dun gezaaid. Behalve in Shiraz dan. De gemoedelijke sfeer van het traditioneel Perzisch hotel hier is een trekpleister voor de toeristen die vanuit alle windstreken hier naartoe komen gereisd. De grote binnenplaats lijkt een decor uit Aladdin en wanneer je plaatsneemt in één van de vele ligbanken vol kussens, heb je binnen de kortste keren een leuk gesprek dat steevast eindigt met nog meer volk en nog meer gezelligheid. Zelfs hoofddoeken worden hier al eens achterwege gelaten. Buiten de hotelmuren heerst echter een andere sfeertje. Wat ooit dé wijnstreek van Iran was dankzij de alom geprezen Shiraz druif, is nu het strijdtoneel van de conservatieve zedenpolitie. Waar we in het noorden wel eens (illegale) alcohol aangeboden kregen, iets waar we wegens de onbetrouwbare kwaliteit trouwens nooit op zijn ingegaan, verloopt alles hier veel strikter en gedisciplineerder. ‘Verkeerd’ gedrag wordt meteen bestraft en vrouwen worden onder luid gebrul uit het park gejaagd, terwijl de mannen rustig kunnen blijven zitten. Emancipatie moet hier nog worden uitgevonden…
IRAN REIZEN
De soeks van Tabriz.
Jeugdige onschuld langs de Kalamut route.
Bedelaarster in Yazd.
Ongerepte landschappen richting Isfahan.
>>
juli 2014 99
TOEREN
IRAN REIZEN
Zandsculpturen van de Dasht-e-Lut woestijn.
DE WARMSTE PLEK OP AARDE
De volgende bestemming wordt het oostelijker gelegen Kerman. Om de hitte en de verkeersdrukte van de stad te vermijden, zitten we om 6 uur ’s morgens al in het zadel. Asfalt maakt plaats voor leuke pistes en in deze magisch mooie omgeving smaakt ons ontbijt van gekookte eieren en flets, plat brood onverwacht goed. Vol energie blazen we over het Bakhtegan zoutmeer en ook onze rallybanden voelen zich in hun nopjes. Caro staat haar mannetje en als ik even stop voor een foto stuift ze me vol vertrouwen voorbij. “That’s my girl!” Tegen de tijd dat mijn camera weggeborgen is, is ze al ver voorop en moet ik behoorlijk aan het gas hangen om die stip in de verte in te halen. Maar als ik haar bijna heb bijgebeend, zie ik een schuifspoor in het diepe zand en mijn Caro aan het einde ervan, kermend van de pijn onder haar motor. Dit is niet goed. Ik zet de motor recht en probeer de fysieke schade in te schatten. Ze heeft moeite om te ademen en klaagt over felle pijn aan de ribben. Ter plaatse blijven is geen optie. Een flink shot pijnstillers biedt een beetje soelaas, maar off-road rijden zit er voorlopig ook niet meer in. Een behulpzame Irani biedt Caro en haar KTM een lift aan in zijn pick-up tot net buiten de zoutvlakte,
aan het begin van het weg. Van hieruit tikken de asfaltkilometers langzaam aan, terwijl onze voorraad pijstillers zienderogen slinkt. Kerman staat bekend als toegangspoort naar de Dasht-e-Lut, een woestijn die geldt als de heetste plaats op aarde. Van temperaturen boven de 65 °C kijkt niemand hier op. Behalve wij, dan. Ondertussen kreeg Caro in het hospitaal het verdict: gekneusde ribben. Vier dagen zal ze niet rijden, massa’s pijnstillers nemen, crèmes smeren en haar ribben vastsnoeren in een korset. Via de pensionuitbater weten we samen met een Spaanse en een Zwitserse toerist een auto te regelen, zodat ze toch mee de woestijn in kan. Het is na al vieren wanneer we de tocht van Kerman naar Dasht-e-Lut aanvangen en de temperatuur is naar Iraanse normen redelijk (lees: onder de 40 °C). Hoog in de bergen zakt ze zelfs tot 25 °C, maar de lange afdaling naar de woestijn gaat gepaard met een schijnbaar eindeloos klimmend kwik. De auto rijdt voorop en maakt vaart, zodat we verderop nog van de zonsondergang kunnen genieten. Ik probeer ze koste wat kost bij te houden maar met 49 °C op het dashboard word ik bij meer dan 100 km/u levend geroosterd. Zo heet had ik het nooit verwacht, en al zeker niet om halfacht ’s avonds. De pracht van
de woestijn maakt alles echter goed. De bulderende wind heeft deze plek gezandstraald tot een adembenemend schouwtoneel van torende sculpturen, schaduwdansend in de zonsondergang. Ik voel me helemaal uitgelaten en speel als een klein kind in deze reuzezandbak. De KTM is minstens zo blij. Dit is zijn thuis. Een lokale knoflookboer verzorgt het delicieuze avondmaal en de buikjes mogen vol, de pretoogjes dicht en de snaveltjes toe. TERUG NOORDWAARTS
Langs kleine wegen rijden we richting Yazd, opnieuw een bloedhete maar gezellige woestijnstad. Er heerst een gezellig gonzende drukte en onze slaapplaats is alweer een traditioneel Iraans hotel. Maar bij het binnenrijden van de stad merk ik dat Caro’s bagage wel heel erg onorthodox hangt te bengelen. Het bagageframe heeft het begeven. Gelukkig kan ik een paar mannen op straat met handen en voeten uitleggen wat het probleem is. In geen tijd zit ik in de auto van een vriendelijke man die me naar een lasatelier rijdt. 20 minuten later en 3 euro lichter komen we met een netjes gelaste buizenwinkel terug. Handjes schudden, vriendelijk lachen, eens op Caro’s motor zitten…
>>
juli 2014 101
TOEREN
REIZEN IRAN
Pisteplezier in Khomein.
Gemoedelijkheid alom. We pikken nog een linke haarspeldbochten. Met het mes tussen bergkam zien rollen, ruiken we onraad. De traditioneel lokaal sportevent mee waar in de tanden snijden we die dag door het mach- eerste druppels pletsen op ons vizier, terwijl gekke pakjes geklede kerels met gigantische tige landschap en na een klim naar kasteel auto’s massaal in de tegenovergestelde rijden. kegels staan te zwaaien en rondjes dansen. Alamut, worden we beloond met een uitzicht Mét hun lichten aan. Dit doen ze anders nooit, Daarna proberen we de stoofpot van kame- dat ons die smerige haartjes van gisteren snel zelfs ’s nachts niet. Niet veel later valt het met bakken uit de hemel en wanneer we eindelijk lenvlees en kruipen we lekker vroeg onder de doet vergeten. als twee zeiknatte dweilen aan de receptie staan wol. Morgen wordt weer een lange dag. Een van wat het zwierigste hotel van de stad blijkt erg , erg lange dag. We hebben de afstand REGEN EN KAVIAAR blijkbaar een beetje fout ingeschat en de We besluiten door te rijden tot de stad Rasht te zijn, begroet de hotelmedewerker ons met beukende zijwind speelt ons parten. De moto- aan de Kaspische Zee. Wat was dat ook een brede gimlach en een korte mededeling: “Ah, mister. In Rasht ren hangen in een hoek van aaaalways rain!” Blijkt 60° en voor het eerst deze “Bij 49 °C om halfacht ‘s avonds word ik dat de Iraniërs uit de reis is die wind ook kil. rest van het land speciZwaar vrachtwagenverkeer bij meer dan 100 km/u levend geroosterd. aal hierheen komen rijdt continu in de weg Zo heet had ik het nooit verwacht…” voor een regenvakantie. en het is al behoorlijk laat Ze rijden hier letterwanneer we uiteindelijk in de noordelijke stad Qazvin aankomen. Het alweer, een zee? Die laatste duik lijkt alweer lijk met de ramen open en de armen buiten, obligate fotootje van het kind op de motor maanden geleden. Rasht dus… We hebben joelend als kinderen. En die kaviaar, mijnheer, neemt bovendien iets meer tijd in beslag dan ergens gelezen dat de Teherani’s allemaal die moet hier toch wel goedkoop zijn, niet? voorzien, zodat we de restaurants leeg en daarheen trekken voor de vakantie, dus onze “Caviar is illegal here, sir. Not for consumpverlaten aantreffen. Na een bord verschraalde verwachtingen zijn hooggespannen. Het tion by Iranians. Only for export.” Hoe meer hotelkost hebben we het verdachte krul- Knokke van de met kaviaar gevulde Kaspi- gejost kan je zijn? In de plaats daarvan knabletjeshaar van onze vieze lakens geveegd en sche Zee, of zoiets. We zien de plaatselijke belen we aan een kebab op straat, moe en genieten we van een verdiende, maar ietwat bourgeosie er in onze gedachten al likkebaar- zeiknat, maar berustend in ons lot. Ja, reizen rusteloze nacht. Morgen rijden we immers de dend hele potjes van uitlepelen. Ik trek een heeft zo z’n hoogtes en laagtes…De volgende 200 km gaat met een ei in de broek “Route van de Sluipmoordenaars”… Dat is propere onderbroek aan, zoveel is zeker… een weg van meer dan 100 km, bezaaid met Maar wanneer we onweerswolken over de door aanhoudende, zware regenval.
>>
TOEREN
102 juli 2014
Piste nabij het Bakteghan zoutmeer
REIZEN IRAN
IRAN REIZEN
KAZACHSTAN
RUSLAND
ALLES OVER IRAN Hoofdstad: Teheran Bevolking: 77 miljoen Oppervlakte: 1.648.195 km² Staatsvorm: islamitische republiek Staatshoofd: Ali Khamenei Religie: Islam Munteenheid: de Iraanse Rial Tijdzone: GMT +03:30 Benzine: € 0,12/l., 92-95 RON, soms loodvrij, soms loodhoudend. Bancontact/kredietkaarten: onbestaande. Er zijn ook geen banken voor buitenlanders. Je kan enkel cash geld wisselen (euro’s of dollars). Papierwinkel: reispas, visum + uitnodiging en Carnet de Passages voor de motoren Gastronomie: kebab (lam, kip, hart, niertjes, hersenen…), dizi (traditionele stoofpot van lam en kikkererwten), jello fesanjan (kip in walnootsaus) Nationale drank: doogh (yoghurt, bruiswater en munt) Wegen: Goed uitgebouwd, geasfalteerd wegennet met daarnaast ook leuke off-roadmogelijkheden. Kosten: Eens in het land kost quasi alles belachelijk weinig: basic maaltijd: € 1,50, uitgebreid tafelen: € 6,00, hotel: € 5,00 à € 15,00 voor een twee-persoonskamer
OEZBEKISTAN
GEORGIË TBILISI
BATUMI
ARMENIË JEREVAN
BAKU
AZERBEIDZJAN
TURKMENISTAN
DÖGUBAYAZIT
TURKIJE ASJCHABAD TABRIZ RASHT
TAKHT-ESOLEYMAN
KASTEEL VAN ALAMUT QAZVIN TEHERAN
IRAK
IRAN
MALAYER
KHOMEIN BAGDAD ISFAHAN YAZD
DASHTE-LUT
De noppenbanden doen het perfect op een droge weg, maar met dit weer test ik hun griplimiet liever niet uit. Tot overmaat van ramp verliest Caro haar versnellingspedaal en lopen we als twee waterkiekens de weg af te zoeken naar het kleinood. Sleutelen in de gietende regen: ’t is eens wat anders. Naarmate we steeds verder van de zee wegrijden, keert die typisch stralende hemel echter terug en stilaan voelt mijn Gore-Tex vest aan als een stoomzakje.
TOEREN
104 juli 2014
GÜLE GÜLE
Met enkele uren vertraging door de regen, maken we nog een onverwachte tussenstop in Ahar. Hier heeft een mafioos type het hotelmonopolie van de stad in handen en een slinkse, onsympathieke zestiger biedt ons een vieze kamer aan voor een nog viezere prijs. Het bestaat hier dus toch: schurken. Maar de jovialiteit waarmee we in het restaurant worden onthaald en de warmte van de andere mensen doen ons
dat alles weer vergeten. Het is heerlijk om zo onze laatste avond op Iraans grondgebied door te brengen. De laatste prachtige slingerrit door de bergen brengt ons naar de grens met Armenië, waar we dit misprezen, maar fantastische land achter ons moeten laten. Dag, Iran! Güle güle! En nu een pint.
KERMAN SHIRAZ KOEWEIT STAD
BAKHTEGAN ZOUTMEER
SAOEDI-ARABIË
Meer reisverhalen van Tom en Caro vindt je op: www.i-spog.com.
juli 2014 105
TOEREN
