Cristina Vasquez-Doorman is de oprichtster van Bocas Sanas, zij is op het idee gekomen om een stichting op te richten voor kinderen die last van gebitsproblemen. Cristina komt zelf uit de Dominicaanse Republiek, daar gaan ze ook naar toe om de mensen te helpen. Zij heeft een speciale opleiding gedaan; het lijkt op het beroep mondhygiëniste met boren en vullen. Deze opleiding was speciaal voor meisjes die eigenlijk geen kansen hebben. Cristina komt dat ook uit een gezin dat heel arm was, haar moeder had ook nog eens 9 kinderen dus geld voor een opleiding was er zeker niet. Na deze opleiding moest ze verplicht in ziekenhuizen gaan werken. Later ontmoette ze een Nederlandse man, en ging met hem in Nederland wonen. Maar met haar diploma uit de Dominicaanse Republiek kan ze alleen maar werken als preventie assistente. Cristina gaat vaak naar de Dominicaanse Republiek omdat haar familie daar woont. In hetzelfde gebied woont de Nederlandse Henny van Ginkel, die weer getrouwd is met een Dominicaanse man. Henny heeft een kleine kliniek en een apotheek. Toen Cristina een keer op bezoek kwam, kwamen er veel kinderen met kiespijn bij haar, met de vraag of er ergens een tandarts was. Die was er niet, maar Cristina heeft wel in de monden gekeken en die zagen er dramatisch slecht uit. Hier moet ik wat aan doen! Dacht ze. Toen Cristina weer in terug in Nederland kwam, nadat ze al die monden van alle kinderen had gezien, die bij Henny kwamen. Bedacht ze om een organisatie op te richten. De stichting 'Bocas Sanas Holanda-Maimón' wil zich inzetten om daadwerkelijk iets te doen voor al die kinderen. 'Bocas Sanas' is Spaans voor 'gezonde monden' en in februari 2010 is er twee weken gewerkt in het dorp Maimón, daar hebben ze dan ook contactpersonen. Zo de naam 'Bocas Sanas Holanda-Maimón'.
4
Stichting Bocas Sanas gaat naar de Dominicaanse Republiek om kinderen te helpen met gebitsproblemen. Gebitsproblemen zorgen voor meer ziekteverzuim dan bloedarmoede, malaria en tuberculose samen. Het heeft dan ook grote invloeden op de scholing en economie. Want als een kind pijn heeft aan zijn of haar gebit, dan zit het kind ook niet lekker in zijn vel, heeft slechtere prestaties op school en gaat dan misschien naar een lager niveau. Dan kan het kind later een lagere opleiding doen (of helemaal niet), kan geen goed werk krijgen en verdient dan bijna niets en heeft dan niets te eten. En dat geld ook voor de Dominicaanse Republiek, wij kennen het vooral als vakantieland, met een mooie natuur en de vrolijke mensen. Maar er is ook heel veel armoede. Veel mensen (vooral de mensen die op het platteland werken) kunnen eigenlijk niet naar school en naar het ziekenhuis. Maar met de tandheelkundige zorg is het nog veel erger.
Hierboven zie je een gebit van iemand uit de Dominicaanse Republiek.
5
De stichting Bocas Sanas gaat naar de Dominicaanse Republiek om daar te helpen. Maar alleen boren en gaatjes vullen is niet genoeg, omdat als je één keer gaatjes vult, dan kan het zijn dat later hij of zij weer gaatjes heeft omdat ze daar heel veel snoepen. Suikerriet is daar ook gratis en ook heel erg lekker dus iedereen snoept ervan. Dus je moet ook voorlichting geven aan de mensen. Mensen in de Dominicaanse Republiek geven veel om hun uiterlijk, maar ze hebben minder kennis in de gezondheidzorg. Als Bocas Sanas voorlichting geeft zeggen ze ook dat een schoon gebit ook een mooi gebit is, dan kijken de mensen er anders tegen aan. Een voorlichtingsles Een mondhygiëniste gaat samen met een tolk naar een school om in de klas les te geven. Deze lessen zijn heel eenvoudig omdat de kinderen ver achterlopen in verhouding met Nederland. Eerst krijgen ze een kleurtest (een rood pilletje waar je op moet kauwen zodat je kunt ziek waar de viezigheid zit). Die test doen ze bij alle kinderen. Daarna gaan ze tandenpoetsen, op een groot gebit (een soort kunstgebit) dit doen ze eerst voor en daarna gaan ze samen poetsen. Om te onthouden hoe ze moeten poetsen leren ze soms wel eens een liedje in het Spaans om het te onthouden. Verder worden er ook gewoon gaatjes gevuld van de mensen, maar zonder voorlichting heeft dat eigenlijk geen zin. Er worden samen met de bevolking poetsbakken aangelegd, want als Bocas Sanas weg is moet het wel gewoon weer door gaan. Ook hebben ze afspraken met de mensen dat ze gewoon doorgaan met tanden poetsen.
6
De doelstelling is jaarlijks met een team van ongeveer tien vrijwilligers tandheelkundige zorg te verlenen aan ongeveer 1500 schoolkinderen. Ze werken ook samen met Dominicaanse collega’s. Niet iedereen kan zomaar mee, er gaan ervaren mondhygiënistes, kindertandverzorgers en tandartsen mee die voorlichting geven en behandelen, ook gaat er een tolk mee omdat de bevolking alleen maar Spaans spreekt. Omdat je vrijwillig mee gaat moet je zelf je ticket en je onderdak betalen. De stichting Bocas Sanas werkt samen met:
Stichting Hulp Dominicaanse Republiek Fudication Candida Minaya Stichting Dental Health International Nederland Het bedrijf Medical Mate, van sponsorgeld heeft de stichting mobiele tandartsstoelen gekocht. Colgate levert om de drie maanden tandpasta en borstels aan de kinderen.
7
Ik heb een interview gedaan met een bestuurslid van Bocas Sanas; Nicolette Hooijschuur. Hoe bent u zelf bij de stichting gekomen? Via ons tijdschrift van de NVM (Nederlandse vereniging van Mondhygiënisten). Ik had al in het buitenland gewerkt met een groep tandartsen (in Nepal) en wilde dit vrijwilligerswerk nu in een ander land doen, maar dan meer op preventie gericht. (preventie; om juist gaatjes te voorkomen) Hoe ga je om met de cultuur van de Dominicaanse Republiek? Hoe ik er mee omga? Ik hou rekening met de cultuur; hoe ze zich gedragen, wat hun gewoonten zijn. Daar snoepen ze veel. Suikerriet is gratis en erg lekker, maar natuurlijk zeer slecht voor het gebit. Arme mensen, die al niets kunnen kopen maar wel suikerriet kunnen snoepen, daar kunnen wij moeilijk tegen zeggen dat dat niet mag. Ik kan ze wel vertellen dat suikerriet veel gaatjes veroorzaakt, en dat poetsen dus nog belangrijker is. Doet u dingen in de mond of geeft u lessen aan de kinderen in de klas? Beide. Maar in Nederland werk ik altijd aan de stoel, in de Dominicaanse Republiek sta ik voornamelijk voor de klas. Ik maak de voorlichting, oefen dat in het Spaans, maak evaluaties, organiseer het project met de andere bestuursleden. Hoeveel kinderen zitten er in de klassen en hoe oud zijn ze? Kinderen zijn in 2 ploegen verdeelt. De eerste ploeg gaat alleen op de ochtend naar school, de 2e ploeg alleen op de middag. Gemiddeld zitten er 20 kinderen in de klas. Alle kinderen hebben een uniform aan, Dat is verplicht. Vanaf 4 jaar gaan ze naar school, net als bij ons. Maar in groep 8 zitten ook wel kinderen van 14 jaar ( de jongens hebben al een snor!). Hoe gaat u om met het verdriet/armoede in het land? Er is niet zoveel verdriet. De kinderen zijn heel erg blij met wat ze hebben. Ze hebben ook nooit luxe gehad, en weten het verschil dus niet. Omdat iedereen hetzelfde uniform aan heeft, is er ook geen verschil met dure kleding of zo. De Dominicaanse republiek is gelukkig een heel groen en vruchtbaar land. Dus eten is er wel. Maar misschien niet elke dag vlees, en ’s morgens niet altijd brood. De armoede is vooral; slechte huisjes, met lekkende daken. In het regenseizoen hebben ze altijd natte bedden, natte kleding. En dure behandelingen bij een dokter kunnen ze niet betalen. Als vader en moeder geen werk hebben, ja, dan wordt het heel moeilijk. Veel meisjes gaan dan in de prostitutie werken, als ze bij een grote stad wonen. Hoertjes van 13 jaar is geen uitzondering. En dat is heel erg. Op school kwamen we een meisje van 11 tegen wat een zeer ernstig ongeluk had gehad en in coma had gelegen. 8
Toen we met de poetslessen bezig waren, zag ik dat ze 6 voortanden miste van haar boven gebit. De ouders konden geen kunstgebitje betalen. De verzekering had wel andere operaties betaald. De schoolkinderen waren lief voor haar, ze werd er niet mee gepest. Maar ik weet, dat als ze straks naar de volgende school gaat, zij wel wordt gepest en nooit een vriendje kan krijgen. En dat is dan ook armoede, dat je ouders geen gebitje voor je kunnen betalen en je als meisje weet dat je, je hele leven zonder gebit door het leven moet. Dus heb ik een actie op touw gezet, geld snel ingezameld, en van de Bocas Sanas club krijgt ze een gebitje en we betalen de reiskosten voor haar en haar moeder naar de grote stad, waar de tandarts zit. Een foto van haar heb ik bijgevoegd. Ze heet Danielle. Toen ik de eerste keer vanuit een armland ( Nepal) thuis kwam, had ik erg veel last van de armoede die ik heb gezien. Als mijn kinderen dan gingen zeuren, werd ik boos. Zeuren om mooie spullen, zeuren omdat ze het eten niet lekker vinden, zeuren omdat er niets op tv is etc. Op mijn eigen manier blijf ik me inzetten voor de kinderen in arme landen. Heb op de basisschool van mijn kinderen acties gehouden voor het weeshuis in Nepal en € 4000, - opgehaald. Met Bocas Sanas help ik de kinderen ook, met een gezondere mond, zonder pijn, kunnen ze beter leren, en dus een beter toekomst krijgen.
9
Voorwoord
pagina 3
Hoe is de organisatie ontstaan
pagina 4
Waarom is Bocas Sanas ontstaan
pagina 5
Wat doet Bocas Sanas
pagina 6
Wie gaan er mee naar de Dominicaanse Republiek pagina 7 Interview
pagina 8 en 9
Slot
pagina 10
2
Ik heb voor de Stichting Bocas Sanas Holanda-Maimón gekozen omdat het een kleine organisatie is die niet zo bekend is als andere. Omdat het zo klein is gaat ook echt al het geld daarheen. De stichting zet zich in voor gebitsproblemen, mijn moeder is mondhygiëniste en wil graag ook een keer mee. Ik hoop dat u benieuwd word om het te lezen, ik zelf vond het heel erg leuk om dit te maken.
3
Ik hoop dat u dit werkstuk met plezier heeft gelezen. Ik heb er veel werk aan gehad en ik zou zelf als ik ouder was graag met een organisatie meegaan. Want het is goed dat er ook kleinere organisaties zijn want bij grote organisatie gaat niet altijd AL het geld naar het ontwikkelingsland, en bij Bocas Sanas weet je dat het wel zo is.
Hier zijn mijn bronnen die ik heb gebruikt: http://www.bocas-sanas.com/ http://www.google.nl/imghp?hl=nl&tab=wi Nicolette Hooijschuur Mijn moeder
10
