Reviews. Tons of GREAT reviews. Have a look ;-) Debut Album of the Year 2012 Award

Reviews Tons of GREAT reviews. Have a look ;-) Debut Album of the Year 2012 Award Wasser Prawda Magazine (Germany)

“En af de koncerter man ikke må gå glip af ” (Skanderborg Festival 2012) Steffen Jungersen, BT (Denmark)

“Faktum er, at pladen ikke ville være ringere uden J. J. Cales bidrag, selv om det er et godt nummer. For Martin Olsens selvskrevne numre på pladen er helt på omgangshøjde med Cale-nummeret. Mindst.” Carsten Præst - Capac.dk (Denmark)

“The Blues Overdrive er sammen med Mike Andersen og Thorbjørn Risager et godt eksempel på, at The Blues har det godt i dagens Danmark.” Jazznyt.dk (Denmark)

“Ingen forlorenhed eller omklamring af traditionen, men rendyrket kærlighed til genren, parret med en langt mere end gennemsnitlig teknisk kompetence, instinktiv forståelse for holdarbejdets ånd og så Andreas Andersens righoldige guitar, der både kan det jordbundne og det disciplineret himmelflyvende.” Torben Bille (Denmark)

“There are song on here which are way over average. What impresses most is the quality in production, playing and vocals” Concerto Magazine (Austria)

“They sound even more like JJ Cale than the man does himself ” BluesNews Magazine (Norway)

“The songs are superb, and such is the quality of singing, playing and production. This comes highly recommended” Blues Matters Magazine (United Kingdom)

“Denmark is now producing some excellent Blues artists, such as Thorbjørn Risager and Mike Andersen, to which one can now add Copenhagen’s The Blues Overdrive, whose eponymous album is excellent.” Blues Matters Magazine (United Kingdom)

“The demo tapes must really have impressed him (JJ Cale). Just like the whole album has me - and that being from the first minute to the very last. ” BluesNews Magazine (Germany)

“I can just say one thing: Get this record while you still can!” Hooked on Music (Germany)

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From Denmark

Capac.dk (2012): Det gælder for musikken som for litteraturen og enhver anden kunstart, at du kun kan tilføre den personlighed eller endda fornyelse, hvis du kender traditionen. Og kender den godt. Der er ingen tvivl om, at den danske bluesband Blues Overdrive kan deres bluestradition. Fra de gamle, bomuldplukkende, sorte mestre og frem til vor tids ypperste traditionsforvaltere. Den dybe respekt, ja, kærlighed til genren i hele dens bredde afsløres i historien om, hvordan gruppen brugte lang tid på at få lov til at indspille et originalt, typisk tilbagelænet, vuggende J. J. Cale-nummer – “Got myself a woman” – og lykkedes med det til sidst. Blues Overdrives udgave af sangen er hengiven pastiche til mester Cale, ja, det er lige før, den kunne glide ind på mandens egne plader, uden at man ville opdage det. Det siger ikke så lidt om bandets veneration for traditionen, at dette nummer er med. For faktum er, at pladen ikke ville være ringere uden J. J. Cales bidrag, selv om det er et godt nummer. For Martin Olsens selvskrevne numre på pladen er helt på omgangshøjde med Cale-nummeret. Mindst. Med deres helt egen drejning, deres egen sound, fortolker Martin Olsen (sang, guitar), Andreas Andersen (guitarer) og Lars Heiberg (trommer og perkussion) en bluesform, der især henter sin inspiration i den elektriske blues, der blev frembragt i løbet af tresserne og halvfjerdserne, selv om der også er diskrete afstikkere til pionererne. Martin synger for med en stemme og en stemmeføring, der både bringer Eric Clapton og omtale Cale helt frem i associationskæden, men samtidig med en personlig indlevelse og feeling. The Blues Overdrives særlige vare- og vandmærke kommer af, at deres traditionsærefrygt ikke er større, end at der er god plads til at sætte et eget præg på udlægningen af, hvad the blues kan tænkes at være i Danmark anno 2012. Det bliver blandt andet tydeligt i guitaristen Andeas Andersen spil, der – heldigvis – får god plads til at male med hele paletten, der er rig på allusioner til de store moderne mestre som fx Eric Clapton. Men lyt selv. Der er nok af inspirationskilder at associere til.

Jazznyt.dk (september 2012): Bluesmusikken er vel lige så sund og levende som den har været de sidste 50 år. Den har sine tilhængere og musikere, der sørger for at bluesmusikken ikke tørrer ud. Her er to nye udgivelser, der kan være med til, at give en pejling om, hvordan bluesmusikken har det i 2012. Den danske kvartet The Blues Overdrive har fødderne solidt plantet i den hvide blues, der dukkede op i 60'erne og siden blev videreudviklet af specielt Eric Clapton. Forsangeren Martin Olsen har en snert af Clapton i sang-udtrykket, hvilket bandet hænger godt med i. Der er hyldest til Peter Thorup på Mr. 16 tons, der er et gammelt og indtil nu kendt JJ Cale nummer Got myself a woman. Det er Martin Olsen der ellers står for musikken. The Blues Overdrive er sammen med Mike Andersen og Thorbjørn Risager et godt eksempel på, at The Blues har det godt i dagens Danmark. http://jazznyt.blogspot.dk/2012/09/the-blues-overdrive-gateway-robertcray_3495.html

Vi har også en lille, men fornem og stolt tradition for bluesfortolkning og -forvaltning i Danmark. Og med deres tætte, personlige udformning af den moderne blues lægger The Blues Overdrive sig med deres selvfinancierede, eponyme album sporet på såvel Beefeaters (med og uden Peter Thorup) og Delta-Cross-Band. Er man til dansk blues, så kommer man ikke uden om Blues Overdrive. Og det er ikke nogen overdrivelse… Hermed varmt anbefalet. Carsten Præst http://www.capac.dk/wordpress/?p=14267

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From Denmark:

Torbenbille.dk (2012):

Anmeldelse i JazzSpecial - April 2012

Skrevet af Torben Bille on 5/25/2012 Der er noget mærkeligt selvmodsigende i, at en af rockens grundsten, bluesmusikken, er endt som enten en skamreden kliche eller en museal nichegenstand – hvis man tager musikbranchebriller på. Det kan man også bare lade være med og i så fald udgør bluestraditionen en skruplevende subkultur. Også herhjemme, hvor en række unge bands på de små, mere ydmyge spille- og udskænkningsteder fører staffetten fra Delta/Cross Band videre….

The Blues Overdrive har vel til sammen erfaring som Kenn Lending og leverer et rigtigt dygtigt blueshåndværk. Der mangler lige den altafgørende sang eller ørefængende orginalitet. Det nærmeste de kommer er Hyldestnummeret Mr 16. Tons (Blues for Thorup) - dog uden mesterens dramatisk selviscenesættelse. En mulig perle ‘Got Myself a Woman’ skrevet af ikonet JJ Cale ligger ikke noget til Cales univer - eller The Blues Overdrives. Deres egne sange fungerer fint og de kan vist godt lide Eric Clapton, dømt på den måde I Need Your Lovin’ synges på. Blød moderne blues hvor hvor Bonnie Raitt kunne være Gudmoder og Robert Cray gudfader.

Et af dem er The Blues Overdrive. Kvartetten EP-debuterede i 2010, og nu er der netop kommet et selvfinansieret debutalbum fra sangeren og guitaristen Martin Olsen, trommeslageren Lars Heiberg, bassisten Thomas Birck og leadguitarfundet Andreas Andersen. Birck og Andersen kan også høres i det mere sydstatsrodfæstede ensemble Tutweiler. The Blues Overdrive er, som man kan regne ud, blegansigter, der ikke bilder sig selv eller andre ind, at de har negroide årer. Det er en ekstra charme ved bandet. Ingen forlorenhed eller omklamring af traditionen, men rendyrket kærlighed til genren, parret med en langt mere end gennemsnitlig teknisk kompetence, instinktiv forståelse for holdarbejdets ånd og så Andreas Andersens righoldige guitar, der både kan det jordbundne og det disciplineret himmelflyvende. Han kan sin Albert Collins, men er faktisk bedst, når han fordyber sig i afhængigheden af Mike Bloomfields særlige stil. Så bliver han sig selv. Hvis man synes, dét lyder mærkeligt, er det fordi, man ikke har fattet meningen med the blues. Med undtagelse af et uinteressant J.J. Cale-nummer (som man forholder sig alt for benovet til) har Martin Olsen skrevet sangene. Eller rettere: Han skriver videre på bluesmusikken præcis som i sin tid Eric Clapton gjorde det. Faktisk synger han ikke så lidt som Clapton i dennes yngre dage. De tidlige Yardbirds basker især med vingerne i uptempo numrene. Og de få gange, Blues Overdrive tager til Chicago, gør de det, som om de har været der før. Jeg må mærke dem live. Blå mærker kan godt gøre godt. The Blues Overdrive: The Blues Overdrive. Producere: The Blues Overdrive. Mix: Lars Heiberg & Thomas Birck. Gateway Music.

Oplev dem live her: 30.03.12 Kosmorama, Skælskør (DK) 07.04.12 Dexter, Odense (DK) 11.05.12 Maskens Natcafé, Nykøbing Falster (DK) 12.05.12 Hugo’s, Køge (DK) 02.06.12 Mojo Blues Bar, København K (DK) 30.06.12 Stenbohus, Ribe (DK) 07.07.12 Fredericia Jazz & Blues Festival (DK) 09.08.12 - 11.08.12 Danmarks Smukkeste Festival, Skanderborg (DK) 11.08.12 Hugo’s, Køge (DK) 17.08.12 Malmø Festival (S) 18.08.12 Solrød Jazz Festival (DK) 24.08.12 Islands Brygge Kulturhus, København (DK) 31.08.12 Halsnæs Bryggeri, Hundested (DK) 08.09.12 Mojo Blues Bar, København K (DK) 05.10.12 Kulturcafe Ludvig, Sorø (DK) 02.11.12 Mojo Blues Bar, København K (DK) Flere datoer offentliggøres løbende på www.bluesoverdrive.dk The Blues Overdrive: The Blues Overdrive. Producere: The Blues Overdrive. Mix: Lars Heiberg & Thomas Birck. Gateway Music. Paul Brasso

http://www.torbenbille.dk/kritik/kryds-ved-the-blues-overdrive/

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From Denmark:

Koncertanmeldelse - Stubhuset i Støvring Oktober 2011.

Koncertanmeldelse - Mojo Blues Bar København Maj 2010.

The Blues Overdrive på Mojo. The Blues Overdrive skulle være på trapperne med et nyt album og det var proklameret at der til deres arrangement på MOJO ville blive spillet flere af disse nye numre. Vi glædede os! Men først lidt om MOJO. Jer som ikke kender MOJO er nok – som udgangspunkt – ikke specielt interesserede i Blues musik. MOJO er Københavns mest svedige blues spillested. Her bliver drukket massere af bajere og røget massere af smøger. Hvordan det lige er lykkedes MOJO at få rygetilladelse, må jeg lade være usagt, men et Blues spillested uden smøger er sgu også svært at forestille sig. På døren ind i varmen kan man læse et citat fra Blues Brothers, hvilket meget præcist beskriver hvordan det bør være: You can’t play the blues in an airconditioned room – MOJO lever til fulde op til dette! Her er varmt, lugtende, grimt og fyldt med mennesker. Egentlig tankevækkende at folk føler sig tiltrukket af sådan et sted?! Men grunden må være at det nok skal gøre en lille smule ondt for at være rigtig fedt. Noget der jo nok – helt filosofisk – er gældende mange steder i livet… The Blues Overdrive startede lidt over kl 22. Forsangeren Martin Olsen har samlet en besætning af rigtig dygtige musikere. De nye numre blev spillet, og det lyder til at deres album bliver super spændende. De tre sæt var en god blanding af deres egne numre og covernumre. Der var også midt i 2 sæt plads til en hyldest til den hedengangne dansk Blueskæmpe; Peter Thorup. Generelt er det rigtig fedt at The Blues Overdrive laver deres egne numre. Der er for få blues bands som tør at kaste sig ud i dette. Og Blues Overdrive gør det rigtig godt. De rammer den helt rigtige svedige sound, og de er ikke bange for at skrue op for gain og overdrive. Man kan se og høre på Martin Olsen at passionen for Blues er meget høj. Det må være denne passion og kærlighed som skaber disse unikke bluesnumre. Tak for en god koncert! Martin Hans Jensen http://www.martinhansjensen.dk/?p=456

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From Denmark: Koncertanmeldelse Bornholms Tidende - Rasch Pakhus, Rønne, December 2011.

From Austria:

Concerto Magazin (2012): The Blues Overdrive The Blues Overdrive Gateway Music 4 out of 5 stars Blues aus Dänmark. Gegründet 2001 legen The Blues Ovderdrive nunmehr ihr Debüt-Album vor. Alle Songs stammen dabei aus der Feder von Sänger und Gitarrist Martin Olsen, mit Ausnahme des bisher unveröffentlichten J.J. Cale-Songs „Got Myself A Woman“, um dessen Veröffentlichungsrechte die Band zwei Jahre kämpfte. The Blues Overdrive vermengt zahlreiche Zitate aus der Bluesund Rockgeschichte, vom erwähnten J.J. Cale über die Herren Hooker und Waters (Muddy, nicht Roger) bis zu The Doors. Letzteres manifestiert sich insbesondere in einigen Solopassagen der Platte, etwa auf dem etwas düsteren, mit exzellent schleppendem Groove versehenen „Out In The Country“. Dazwischen gibt es aber immer wieder auch Songs, die über Durchschnitt kaum hinauskommen. Was indessen überzeugt, ist die Qualität der Produktion, der Instrumentierung und auch der Vocals. -DiHo-

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From the Netherlands...

Bluesbreeker.nl (2012):

Bluesmagazin.nl (2012) :

Dat de blues niet alleen uit de States hoeft te komen daaraan zijn wij in Europa wel gewend. Maar als er blues vanuit het Scandinavische naar ons toekomt zijn we toch nog sceptisch. Maar ook in die contreien wordt goede blues gespeeld een goed voorbeeld daarvan is de Deense formatie The Blues Overdrive. Zij hebben onlangs hun debuutalbum met dezelfde naam uitgebracht.

Tekst: Walter van Heuckelom  Dat de USA geen monopolie meer heeft op de blues weten we al langer. Er zijn in Europa veel en erg goede blues en bluesrock bands. Zelfs in Scandinavië vindt de blues meer en meer zijn weg. Al kennen wij hier weinig bands hier uit het noorden van Europa. The Blues Overdrive is één van de talentrijkste Deense bluesgroepen en ze timmeren al een dikke tien jaar aan de weg omhoog. In 2003 wonnen ze de in Denemarken hoog gewaardeerde bluescompetitie in de Mojo Blues Bar in Kopenhagen, het mekka van de blueswereld aldaar. Die overwinning kreeg bijzonder veel aandacht in de media. En titels als, de nieuwe sterren van de Deense bluesscene en één van de beste en meest veelbelovende blues bands in het land waren overal te lezen. Nu bijna 10 jaar later brengen ze hun debuutalbum uit getiteld naar de groepsnaam. De Blues Overdrive zijn voorlopers van een moderne stijl van blues. Het recept is een modern en geherinterpreteerde versie van het genre. De belangrijkste elementen zijn respect voor de traditie, maar het toch spelen met een eigentijdse twist. Hun repertoire bestaat voornamelijk uit eigen composities en ze bestrijken een breed scala van muzikale stijlen. Muziek uit het vuile zompige moeras, over shuffles tot aan ranzige boogie grooves. De cd bevat allemaal eigen geschreven composities, op één enkele song na dat is een onuitgebrachte song van JJ Cale. Openen doet de cd met “Death On The Highway”, het is een jazzy swamp boogie die rustig begint maar opzwelt naar een climax om daarna in stilte te eindigen. Traditionele blues krijgen we met “Out In The Country” met vooral de drijvende en dwingende kracht van de baslijnen van Thomas Birck. Mooie harmonieuze solo van de twee gitaristen Martin Olsen en Andreas Andersen. We gaan de rockabilly tour op tijdens “I Was Wrong”. Een nummer met een mooi gitaarrifje, vermengd met stevige baslijnen en strakke drums. De ritmesectie met Lars Heiberg en bassist Thomas Birck zijn van een heel goed niveau op deze cd. Deze beide heren namen ook de mix van dit album voor hun rekening. Heel mooie en vettige gitaarsolo in het trage “Ball & Chain” en gezongen met een frisse bluesstem maken van dit nummer een pracht van een song. Wat in deze cd ook opvalt is dat er geen solo’s zijn om te laten horen wat men kan maar duidelijk solo’s gespeeld in functie van de song. “Mr 16 Tons” is geschreven als eerbetoon aan de Deense blues legende Peter Thorup. Spijtig dat deze man die zoveel betekend heeft voor de Deense blueswereld dit niet meer kan horen. Peter stierf in 2007 op 58 jarige leeftijd. Dit eerbetoon heeft deze icoon zeker verdiend. Een echte bluessong met funky gitaarklanken vinden we terug in “Too Blind To See”, een lied over een liefde die niet wederzijds is. De cd wisselt ook regelmatig van stijl en ritme. Zo is “I Need Your Lovin” een typische funky bluesrock song. Een meeslepend ritme met een spetterende solo er tussenin. JJ Cale schreef het volgende nummer “Got Myself A Woman” in zijn eigen gekende stijl. Een triest maar voor mij één van de beste nummers op dit album. Bekijk de video en je zult het met me eens zijn dat dit een pareltje is. Niet alleen het instrumentale zit goed ook de stem van Martin Olsen klinkt hier super. Martin kan diverse stijlen en toonhoogtes aan met zijn stem, wat een heel groot voordeel is als je muziek zo gevarieerd is. “Big Fat Woman” is een swingende blues met een lekker klinkende mondharmonica. Een heel goede keuze want het tilt dit nummer heel wat omhoog. Martin geeft nog eens knappe vette solo ten beste in de swampige blues “Done Tryin’”. Een mooie afsluiter van dit album is “Feelin’ Kind Of Blue”. Samengevat mogen we zeggen dat het een aangename kennismaking is met deze band. Hopelijk moeten we nu geen tien jaar wachten op een opvolger. Wie de cd in huis haalt zal er zeker geen spijt van krijgen. En misschien is The Blues Overdrive wel een voorbeeld voor vele jonge blues bands in Denemarken.

De sound die ze spelen is heel aanstekelijk, traditionele blues gestoken in een iets moderner en hipper jasje. Zoals geschreven met respect voor de traditie spelen zij de blues zoals zij het zien. Daarvoor hebben zij elf songs op het album gezet waarvan tien op eigen conto komen en een nooit uitgebracht nummer van J.J. Cale.  Het nummer: ‘Got Myself A Woman’  is een nummer van J.J. Cale dat hij mid jaren zeventig heeft geschreven maar nooit is uitgebracht. The Blues Overdrive heeft er twee jaar over gedaan om toestemming te krijgen en met dit nummer aan de slag te gaan. En het heeft zich geloond. Het kwartet speelt mooie bluesnummers die zo nu en dan bekend voorkomen. Ik heb dat vooral met de openingstrack: ‘Death On The Highway’ dat mij doet denken aan Bobby Mack. Hetzelfde tempo, een beetje swampie, een beetje boogie maar supervet. Bijzonder fraai gitaarwerk is op menige song te horen maar ook een lekkere diepere maar warme bluesstem van Martin Olsen. De gitaar wordt goed gebruikt met hier en daar een lekkere solo. Niet overdreven maar met mate maar wel goed afgewerkte licks domineren het geheel. Luister daarvoor maar eens naar: “Out In The Country’  en nog meer naar: ‘Ball & Chain’, een beetje psychedelisch met een mooi tweede gitaargeluid en in het midden een volmaakte solo. Cool gezongen alsof het hen niet interesseert. Met de nodige nonchalance wordt het nummer gespeeld en dat geeft dit nummer nu net weer de juiste touch. Een beetje funky-invloeden hoor ik terug op ‘Top Blind To See’ maar dan ook alleen maar in de intro. Daarna krijg je toch dat gevoelige gitaarwerk dat pure blues uitstraalt.  Ja hoe is dan het nummer van J.J. Cale, “Got Myself A Woman’,  zul  je misschien afvragen. Prima, kan niets anders zeggen. Natuurlijk is het herkenbaar, de stijl van J.J. Cale komt niet alleen muzikaal tot uiting maar ook de zang heeft er iets van weg. Het is wel in vergelijking met de andere songs een buitenbeentje maar wel passend op het album.  Met meer pit en in uptempo komt het nummer: ‘Big Fat Woman’ voorbij en is het toch wel triest overkomende nummer van J.J. Cale alweer vergeten. Luister maar eens naar de tekst van ‘Big Fat Woman’ een kleine glimlach zal zeker op je mond verschijnen.  Zoals het album is geopend zo wordt het ook beëindigd, dit keer niet zo’n boogie maar wel dat swampie geluid. ‘Feelin’ Kind Of Blue’  is een mooi slot van dit debuut-album en ik mag hopen in de toekomst toch meer van deze band te vernemen. Het is fraaie blues gespeeld met een open vizier richting toekomst. Maar ook met passie en gevoel dat maakt dit debuut toch enigszins speciaal. http://www.bluesbreeker.nl/The%20Blues%20Overdrive%20-%20The%20 Blues%20Overdrive/The%20Blues%20Overdrive%20-%20The%20Blues%20 Overdrive.htm

http://www.bluesmagazine.nl/recensie-the-blues-overdrive-the-blues-overdrive

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From the Netherlands...

Keys & Chords (2012): Wij schrijven 2003, het jaar dat The Blues Overdrive, de 25e verjaardag van de prestigieuze Deense Blues Competition won in de al even legendarische Mojo Blues Bar in Kopenhagen. Het opende de poort voor een lange concertreeks en festivals. Denemarken staat nu niet meteen bekend als het walhalla van de bluesmuziek. Toch zijn er enkele bands die de oversteek naar Europa succesvol aandurfden. Denk maar in de eerste plaats aan Thorbjorn Risager, Tim Lothar en Lightnin’ Moe. De bluesscène situeert er zich vooral rond de hoofdstad Kopenhagen, net zoals het kwartet The Blues Overdrive. Het duurde evenwel tot maart 2012 vooraleer dit titelloze debuut zich aan heel wat media aandacht zou ontrekken. Martin Olsen (vocals, gitaar), Thomas Birck (bas), Andreas Andersen (gitaar) en drummer Lars Heiberg openen meteen met het Chicago getinte ‘Death On The Highway’. Al wordt de West Coast boogiegroove van ‘I Was Wrong’ ingezaaid met glinsterende gitaarsolo’s. En dat is net zo bij de geheimzinnige en passionele ballade ‘Ball & Chain’. Naast de funky intro overheerst het subtiele karakter in ‘Too Blind To See’. De 10 originele tracks klinken fris en eigentijds, enkel ‘Got Myself A Woman’ kwam ooit uit de pen gevloeid van J.J. Cale, al zag het muzikaal nooit het daglicht. In de geest van Cale vertolkt, toch wel het buitenbeentje op de release. Tot slot is er alweer de vettige swampie sound van ‘Feelin’ Kind Of Blue’. Ook al bekt Olsens stemgeluid allerminst zwart, toch klinkt de muziek alsof deze uit het zuiden werd weggeplukt, maar dan grotendeels in een verstedelijkte vorm. With all these original blues songs, The Blues Overdrive awaits a great future... Philip Verhaege http://www.keysandchords.com/6/post/2012/12/the-blues-overdrive.html

From Belgium: Rootstime (2012): Dat de USA geen monopolie meer heeft op de blues weten we al langer. Er zijn in Europa veel en erg goede blues en bluesrock bands. Zelfs in Scandinavië vindt de blues meer en meer zijn weg. Al kennen wij hier weinig bands hier uit het noorden van Europa. The Blues Overdrive is één van de talentrijkste Deense bluesgroepen en ze timmeren al een dikke tien jaar aan de weg omhoog. In 2003 wonnen ze de in Denemarken hoog gewaardeerde bluescompetitie in de Mojo Blues Bar in Kopenhagen, het mekka van de blueswereld aldaar. Die overwinning kreeg bijzonder veel aandacht in de media. En titels als, de nieuwe sterren van de Deense bluesscene en één van de beste en meest veelbelovende blues bands in het land waren overal te lezen. Nu bijna 10 jaar later brengen ze hun debuutalbum uit getiteld naar de groepsnaam. De Blues Overdrive zijn voorlopers van een moderne stijl van blues. Het recept is een modern en geherinterpreteerde versie van het genre. De belangrijkste elementen zijn respect voor de traditie, maar het toch spelen met een eigentijdse twist. Hun repertoire bestaat voornamelijk uit eigen composities en ze bestrijken een breed scala van muzikale stijlen. Muziek uit het vuile zompige moeras, over shuffles tot aan ranzige boogie grooves. De cd bevat allemaal eigen geschreven composities, op één enkele song na dat is een onuitgebrachte song van JJ Cale. Openen doet de cd met “Death On The Highway”, het is een jazzy swamp boogie die rustig begint maar opzwelt naar een climax om daarna in stilte te eindigen. Traditionele blues krijgen we met “Out In The Country” met vooral de drijvende en dwingende kracht van de baslijnen van Thomas Birck. Mooie harmonieuze solo van de twee gitaristen Martin Olsen en Andreas Andersen. We gaan de rockabilly tour op tijdens “I Was Wrong”. Een nummer met een mooi gitaarrifje, vermengd met stevige baslijnen en strakke drums. De ritmesectie met Lars Heiberg en bassist Thomas Birck zijn van een heel goed niveau op deze cd. Deze beide heren namen ook de mix van dit album voor hun rekening. Heel mooie en vettige gitaarsolo in het trage “Ball & Chain” en gezongen met een frisse bluesstem maken van dit nummer een pracht van een song. Wat in deze cd ook opvalt is dat er geen solo’s zijn om te laten horen wat men kan maar duidelijk solo’s gespeeld in functie van de song. “Mr 16 Tons” is geschreven als eerbetoon aan de Deense blues legende Peter Thorup. Spijtig dat deze man die zoveel betekend heeft voor de Deense blueswereld dit niet meer kan horen. Peter stierf in 2007 op 58 jarige leeftijd. Dit eerbetoon heeft deze icoon zeker verdiend. Een echte bluessong met funky gitaarklanken vinden we terug in “Too Blind To See”, een lied over een liefde die niet wederzijds is. De cd wisselt ook regelmatig van stijl en ritme. Zo is “I Need Your Lovin” een typische funky bluesrock song. Een meeslepend ritme met een spetterende solo er tussenin. JJ Cale schreef het volgende nummer “Got Myself A Woman” in zijn eigen gekende stijl. Een triest maar voor mij één van de beste nummers op dit album. Bekijk de video en je zult het met me eens zijn dat dit een pareltje is. Niet alleen het instrumentale zit goed ook de stem van Martin Olsen klinkt hier super. Martin kan diverse stijlen en toonhoogtes aan met zijn stem, wat een heel groot voordeel is als je muziek zo gevarieerd is. “Big Fat Woman” is een swingende blues met een lekker klinkende mondharmonica. Een heel goede keuze want het tilt dit nummer heel wat omhoog. Martin geeft nog eens knappe vette solo ten beste in de swampige blues “Done Tryin’”. Een mooie afsluiter van dit album is “Feelin’ Kind Of Blue”. Samengevat mogen we zeggen dat het een aangename kennismaking is met deze band. Hopelijk moeten we nu geen tien jaar wachten op een opvolger. Wie de cd in huis haalt zal er zeker geen spijt van krijgen. En misschien is The Blues Overdrive wel een voorbeeld voor vele jonge blues bands in Denemarken. Vanheuckelom Walter - http://www.rootstime.be/CD%20REVIEUW/2012/DEC1/CD35.html

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From France, Norway and USA: From France: SoulBag (2012): 3 out of 4 Stars

From Norway: Bluesnews (2012): 4 out of 6 stars

From USA: BMan Blues Report (2012):

I just received a new self titled release from The Blues Overdrive, on of Denmark’s most talented blues bands. The release is made up of 10 original tracks and one never released track by JJ Cale. The opening track, Death On The Highway, is a jazzy boogie style track with head boppin’ guitar riffs. Out In The Country has a lot of the musical characteristics of a Jim Morrison composition. Dual lead guitar players Martin Olsen and Andreas Andersen share the space rather than vying for it. I Was Wrong is a really uptempo shuffle track and gives the band great opportunities to riff away. bassist Thomas Birck and Drummer Lars Heiberg lay down a solid bottom for strong lead guitar slinging. Ball and Chain is a stripped down slow blues very reminiscent of early British blues including vibrato enhanced guitar effects over a solitary vocal track and chorded rhythm guitar with simple guitar leads. I really like this track. Puts me in mind of some of the early creative work by Kim Simmonds and Peter Green. Mr. 16 Tons (Blues For Thorup) is a tribute to Danish blues legend Peter Thorup who was a pioneer on the Danish blues scene and lead guitar player for Alexis Korner. This is a cool track along the creative lines of “Help Me” but at a different tempo and with musical changes in the melody creating a whole new feel. Oh yeah, there are some familiar licks in there but this is a cool track. One of the things that I like best as I listen to this recording is the “real” quality of the music as opposed to the hyper fidelity that I hear so often that sounds plastic. Too Blind To See is a simple blues rocker with a straight forward vocal track and a solid instrumental return. I Need Your Lovin’ is a real European style rock/blues track which has it’s roots in Seattle. Immediately I like the “Stone Free” echo and the band keeps the track together with crisp guitar riffs over solid unpretentious rhythm. Keep it simple! JJ Cale track I Got Myself A Woman retains the simplicity of Cale from his earliest period and the band builds on the theme musically as is often customary in boogie bands. I like this technique and I’m glad to see bands doing it again. Big Fat Woman is a strong Texas 12 bar blues with a serious swagger. Thomas Foldberg adds some complimentary harp work on this track which makes for a cool compliment. Done Tryin’ again has that sound that was so prevalent in Europe at the beginning of the blues reemergence (60’s). I’m glad that Blues Overdrive has maintained this sound. Feelin’ Kind Of Blue is the final track on the recording and has a noticeably more modern sound. It’s almost like taking away the screen door to clarity. It has a bit more of a sophisticated sound but still retains that euroblues quality that I like with the rest of the recording. Nice job!   http://www.bmansbluesreport.com/2012/11/gateway-music-artists-blues-overdrive.html

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From Poland: Twoj Blues Magazine (2012:)

BluesOnline.pl (2012:) The Blues Overdrive przez kilka lat zbierali materiał na debiutancki krążek wydany w marcu 2012 roku. Udało im się nawet przekonać J.J. Cale, żeby pozwolił im nagrać nigdy niepublikowany utwór „Got Myself a Woman”. Sprawdźmy, jak brzmi blues z Danii. The Blues Overdrive rusza z kopyta z piosenką „Death On The Highway”. Soczyste brzmienie gitary Andreasa Andersena i perfekcyjny, przepełniony swingiem puls sekcji Thomas Birck (bas) i Lars Heiberg (bębny) zapowiadają naprawdę gorącą porcję elektrycznego bluesa. Bardzo ciekawie rozpoczyna się „Out in the Country”. Kwartet wprowadza słuchaczy w nieco psychodeliczny klimat, gitary z pogłosem wręcz zasysają do wnętrza gorącej pustyni na której gdzieś za wielkim kaktusem poluje bluesowy grzechotnik. Fantastyczne, swingujące tempo ma w sobie piosenka „I Was Wrong”. Martin Olsen, śpiewający gitarzysta interpretuje songi właściwie od niechcenia, nie stara się także śpiewać z żadną manierą. Po prostu gra swojego – osadzonego w korzeniach – białego elektrycznego bluesa, bez skłonności do rocka. „Ball & Chain” to pierwszy blues utrzymany w bardziej umiarkowanym tempie. Może ze względu na nieco bogatszą harmonię bliższy rockowym wizjom znanym z nagrań Led Zeppelin, ale w brzmieniu – gitarowy i bardzo szlachetny. Jest w nim mnóstwo emocji, ale The Blues Overdrive potrafią zbudować nastrój nie czyniąc zbędnego huku. Po porcji nastrojowego grania, w „Mr. 16 Tons (Blues for Thorup) spotyka nas wyłącznie gitarowe intro, zagrane co prawda na gitarze elektrycznej, ale w manierze bluesa akustycznego. Później znów porcja swingującej muzyki bliskiej bardzo szlachetnemu bluesowi. Trudno właściwie się dziwić, że zespół już w 2003 roku wygrał bluesowy konkurs w Kopenhadze. Dba o szlachetne brzmienie i w pewien sposób bliski jest i fanom J.J. Cale. „Too Blind To See” to właśnie utrzymana w cale’owskim klimacie piosenka. Jest bluesowa harmonia ale i ta niezwykłą lekkość, z jaką Cale od niechcenia wypuszcza swoje frazy. Brzmienie też może nieco koajrzyć się z solowym graniem Petera Greena. Tak, to zdecydowanie biały blues na najwyższym poziomie. „I Need Your Lovin’” to próba wprowadzenia do repertuaru The Blues Overdrive mocniejszych, zbliżonych do funku, rytmów. I trzeba przyznać, że udana. Także Martin Olsen śpiewa z większą werwą, a schowany nieco Lars Heiberg za bębnami potrafi momentami zagrać bardzo kolorowo. Do tego nieco ostrej brzmiąca solówka i mamy prawdziwego energizera. I wreszcie anonsowane nagranie ze skarbnicy J.J. Cale. „Got Myself a Woman” z dość ostrym tekstem o stosunkach męsko-damskich został zagrany z niebywałą czujnością. Kiedy sekcja rytmiczna drapieżnie buduje nastrój, solo gitary kontrastuje łagodnym, niemal psychodelicznym klimatem. A sam wokal Olsena, zrealizowany z efektem ograniczającym barwę i powielony, wciska się pod czaszkę. Po takiej porcji magii wracamy do prostego shuffle – „Big Fat Woman”. Tu gościnnie zagrał z zespołem na harmonijce ustnej Thomas Foldberg. I znów – grupa brzmi klasycznie, jakby urodziła się do grania w latach 50. XX wieku. „Done Tryin’” to kolejna bluesowa pieśń, w której zespół skrada się, by nagle znaleźć się tuż za plecami słuchaczy. Gra tak dobrz, ze wręcz można poczuć oddech muzyków na karku. Album kończy piosenka „Feelin’ Kind of Blue”. Znów mamy na gitary nałożone pogłosy i swingujące tempo przypominające standard “Help Me”. Zespół lekko i z polotem swinguje, a Martin Olsen opowiada prostą, bluesową historię. Debiut The Blues Overdrive to bardzo przemyślana płyta. Biały blues bez fajerwerków, z ogromnym szacunkiem do tradycji i szlachetnych brzmień. Kwartet zasługuje na niejedną trasę koncertową i szacunek fanów. Warto ich poznać. http://bluesonline.pl/index.php/wydawnictwa/item/740-the-blues-overdrivethe-blues-overdrive-2012-wideo.html

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From United Kingdom Blues in Britain Magazine (2012:)

Rhythm & Blues Magazine (2012:)

THE BLUES OVERDRIVE: The Blues Overdrive Gateway Music TBO010312 (40:31) Maybe the name of this Danish four-piece conveys that they tend a little more towards blues-rock, but it is only a little – there is more guitar perhaps than on a ‘straight’ blues album, but it does tend to stay in context and throughout this sometimes moody and very focussed album, any potential excesses are certainly held well in check. These guys are based in Copenhagen and have an urban blues sound – not specifically linked to any one city or style, and their influences are hard to pin down other than generally, but the songs are always bluesy, and with good vocals too by Martin Olsen on the ten original numbers and a cover from J.J. Cale. I enjoyed this one a lot more than I thought I would. Norman Darwen

Blues Matters Magazine (2012:)

The Blues Overdrive Gateway Music Scandinavian Blues is alive and doing very well. It is noticeable that some of the premier Blues festivals are now across the North Sea, and whereas American artists often eschew UK venues they do play elsewhere in Europe. This may be one of the reasons why that region is now producing some excellent Blues artists, such as Thorbjørn Risager and Mike Andersen, to which one can now add Copenhagen’s The Blues Overdrive, whose eponymous album is excellent. Apart from one obscure JJ Cale cover this is all written in house, and captures ‘60s revivallist Blues perfectly. The album is self-produced and features vocalist and songwriter Martin Olsen’s authentic take on the boogie, rocking, slow and country Blues of that genre. Without a weak track, and generating an eery and oddly mesmeric feeling, this is a very good album indeed. As is usual with acts from these parts the non-native language presents no barrier, and frankly if you didn’t know where they were from, you would guess at somewhere in England. The songs are superb, and such is the quality of singing, playing and production that one can hear each instrument perfectly, just one example being the slow Blues ‘Ball & Chain’. Peter Thorup and Allexis Korner et al are acknowledged in ‘Mr. 16 Tons (Blues For Thorup)’. The laid back ambience of JJ Cale and Eric Clapton pervades much of  the work, and the more I have played this album the more subtle nuances and influences come to the fore. This comes highly recommended. Noggin

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From Germany: Bluesnews.de (2012):

Rock Times (2012): Seit rund zehn Jahren sind sie nicht nur in ihrem Heimatland Dänemark ein Geheimtipp. Die Rede ist vom Blues-Quartett The Blues Overdrive, das nun ihr gleich betiteltes Album veröffentlicht hat. Auf diesem finden sich elf Tracks in guter alter Blues-Manier, sozusagen den Wurzeln entnommen. Das gesamte Werk kommt dabei über die etwas mehr als vierzig Minuten Spielzeit ohne besondere Highlights aus, denn das gesamte Album ist Highlight genug. Bereits der Opener “Death On The Highway” gleitet nach einem ruhigen Intro in eine sehr druckvolle Schiene, die während der weiteren Songs nur einmal kurz verlassen wird. Aber dazu mehr etwas später. In “Death On The Highway” findet eine stetige Steigerung statt, die den Hörer völlig fesselt und am Ende förmlich nach mehr schreit. Dieses mehr gibt es auch sofort im folgenden “Out In The Country” auf die Ohren. Beide Gitarristen harmonieren in diesem Song extrem gut, und Bassist Thomas Birck grooved dazu wie die Hölle. Seine Bassläufe sind es in vielen Songs, die die treibende Kraft im Hintergrund darstellen. Normalerweise die Aufgabe des Drummers, der allerdings bei The Blues Overdrive nur eine dezente Arbeit abliefert. Ebenso wenig aufdringlich ist die Stimme von Martin Olsen, die sehr anschmiegsam klingt, und bei den etwas ruhigeren Stücken dafür sorgt, tief in sich zu kehren, um in Ruhe über alles Mögliche nachzudenken. Dass die Band aber nicht nur die ruhigen Blues-Töne anstimmen kann, wird umgehend mit “I Was Wrong” bewiesen. Hohes Tempo und eine hervorstechende Leadgitarre bestimmen den Song, wobei die Lead vom ersten bis zum letzten Ton des Songs die Führung innehat. Diese gesunde Mischung aus schnellen und langsamen Stücken zieht sich bis zum sehr funkigen “I Need Your Lovin’” weiter. Dieses ist der bereits angeführte Ausrutscher, der so gar nicht in diese traditionelle Blues-Schiene passen will. Für meine Begriffe und für die, die es ebenfalls nicht mögen, schnell weiterklicken und den urigen Blues der nächsten vier Tracks genießen. “Big Fat Woman” wird darin von einer sehr schönen Harmonika geprägt, die, an den richtigen Stellen eingesetzt, das totale Feeling vermittelt. So stellt sich auch der wenig geübte Hörer einen Blues vor und man beginnt sofort Vergleiche zu Berühmtheiten dieses Genres anzustellen. Die Protagonisten aus unserem Nachbarland lassen sich aber nicht in eine Schublade stecken und sollten lieber nicht ständigen Vergleichen mit Künstlern aus vergangenen Tagen unterzogen werden. Sehen wir die Band lieber als etwas Neues und Frisches an, die sich einfach nur der alten Musik verschrieben hat. Kann man den Kauf der CD “The Blues Overdrive” empfehlen? Ja, man kann. Sie ist bestens dafür geeignet, um Einsteigern die Tür zu dieser Musikrichtung zu öffnen, aber ebenso gedacht, Langzeitliebhabern des Genres Klänge aus den Wurzeln des Blues zu Gehör zu bringen. Ergo sollte sie in keiner guten Sammlung fehlen. http://www.rocktimes.de/gesamt/b/blues_overdrive/same.html

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From Germany: RockBlues Spot (2012): Dänemark, Land der unerkannten Möglichkeiten.  Da musiziert eine Band namens „The Blues Overdrive“ elf (!)  Jahre lang, schreibt Songs, gibt Konzerte, gewinnt die Blues-Competition und erst nach besagten elf (!)  Jahren erscheint das Debüt Album der Herren Martin Olsen (vocals, guitar),  Andreas Anderson (guitar), Thomas Birck (bass) und Lars Heiberg (drums).  Und dieses Album hat wahrlich einige ganz besondere Pfeile im Köcher. „The Blues Overdrive“ ist ein handwerklich bis ins Detail hochwertiges,  sehr schön gediegenes,  nie überproduziertes oder effekthaschendes Album,  das eine unaufdringliche,  mit Einfühlungsvermögen agierende Stimme präsentiert, melodische Geschichten erzählt und auch textlich nie dahinsiecht. Hier ist der Blues beileibe nicht nur ein alter Herr, er ist auch nicht „postmodern“ oder „cool“,  sondern flirtet immer wieder mal ein wenig in diese oder jene Richtung.  Ohne virtuosen Schnickschnack grooved er durch die elf Tracks, mal mit Tempo, mal funkig oder schleifend. Zehn dieser Songs sind selbst geschrieben,  eines,  nämlich „Got Myself A Woman“ ist ein bislang noch unveröffentlichtes Stück von J.J. Cale. Auf diesem Album geht es nicht immer so druckvoll zu wie im Opener “Death On The Highway”, der stellenweise geradezu über den heißen Asphalt zu tanzen scheint.  Viele der Songs sind eher zurückgelehnt, atmen und entfalten den reinen Blues,  der, obwohl frisch und elektrisch,  gerne auch in die traditionelle Richtung schaut.  Die wunderbar lebhaften, relaxten Gitarren spielen dabei im Duett mit dem ungeschniegelten Gesang des Martin Olsen, dessen introspektive Einblicke immer auch Erkenntnisse jenseits des Blablas des Offensichtlichen sind.  Denn letztlich thematisieren „The Blues Overdrive“ gewollte wie ungewollte Abschiede,  sowie Wege,  die in den Abgrund,  in den Himmel oder ins Niemandsland führen.  Die Lieder definieren ein in der Seele bewahrtes Gefühl von Heimat ebenso,  wie sie auch in die Ferne vagabundieren und nach Neuem streben. Mit „Mr. 16 Tons“ setzt die Band dem leider auch schon verstorbenen dänischen Blueser Peter Thorup ein Denkmal,  der zu der Zeit,  als der Blues bei weitem noch nicht so populär war wie heute,  ein Mitstreiter des unvergessenen Alexis Korner war.  Hervorzuheben ist auch der Song “Big Fat Woman”,  der von Thomas Foldberg mit einer herrlichen Harp begleitet wird. Ja, und was ist jetzt mein persönlicher Favorit auf diesem Album?  Nun, das ist gar nicht so einfach festzustellen.  Ich denke mal, das ist dann doch das hypnotische „Ball & Chain“, in dem mir mit einem wunderbaren Solo voller Feeling und Authentizität wieder einmal  gezeigt wird, dass es nicht umsonst heißt: Weniger ist Mehr. …(..Rosie..) http://rockblogbluesspot.com/2012/11/08/the-blues-overdrive-the-blues-overdrive/

Wasser Prawda (2012): 6 out of 6 stars Veröffentlicht am Donnerstag, 27. September 2012 15:04 Geschrieben von Bluespfaffe Gegründet wurde The Blues Overdrive schon 2001. Aber erst 2012 veröffentlichte das dänische Quartett ihr Debütalbum mit zehn eigenen Songs und einem bislang unveröffentlichten Titel von JJ Cale. Ihre Musik ist eine aktuelle Version eines Gitarrenblues ohne zuviel Rockeinflüsse. Schon 2003 gab es in Dänemark Schlagzeilen, die The Blues Overdrive als neue Shooting Stars der Szene feierten. Damals gewann das Quartett die 25. Auflage der jährlichen Bluescompetition in der Kopenhagener Mojo Blues Bar. Was mich zu der Frage veranlasst: Warum erscheint erst neun Jahre später das Debüt? Ist die Situation für Bluesmusiker in unserem nördlichen Nachbarland noch so viel schlechter als hier in Deutschland? An der Qualität der Musik kann es wohl nicht gelegen haben, wenn Martin Olsen (voc,g), Andreas Andersen (g), Thomas Birck (bg) und Schlagzeuger Lars Heiberg schon damals so einen erfrischenden elektrischen Gitarrenblues gespielt haben. Vielleicht hat es aber auch so lange gedauert, genügend eigene Songs für das Album zu schreiben. Und dann wäre das der Band hoch anzurechnen: Zu häufig sind die Alben, wo sich junge Bands quer durch die Bluesgeschichte spielen und man sich fragt: Wo steht ihr eigentlich selbst? Was ist eure Musik, was habt ihr der Welt mitzuteilen? TBO haben Songs, die niemals vorgeben, aus den Sümpfen Louisianas oder dem Mississippi-Delta zu stammen. Statt dessen singen die vier vom Leben auf dem Land, dem Tod auf der Autobahn oder natürlich von der Liebe und ihrer Unmöglichkeit. Mit „Mr. 16 Tons“ setzen sie auch dem Ahnen des dänischen Blues Peter Thorup ein Denkmal - längst überfällig, mal wieder an den langjährigen Mitstreiter von Alexis Korner zu erinnern! „Contemporary Blues“ ist das Label, womit man die Musik am ehesten einsortieren kann; Denn in Andersens Gitarre klingt das Erbe all der Gitarristen nach B.B. King und Buddy Guy ebenso mit wie etwa die Klangexperimente von Hendrix und sämtlichen Epigonne. Wobei Andersen so souverän ist, dass er sich niemals in den Vordergund spielen muss mit virtuosem Schnickschnack. Das ist bei einem Debüt auch eine mehr als angenehme Überraschung. Und dann ist da noch „Got Myself A Woman“ - wie haben es The Blues Overdrive geschafft, ein bislang noch unveröffentlichtes Stück von J.J. Cale zu finden und vor allem die Genehmigung zu erhalten, es auf Platte heraus zu bringen? Wunderschön, wie sie sich in ihrer Version den relaxten Groove Cales zu eigen machen. Das ist neben „Mr. 16 Tons“ und dem funkigen Rocker „I Need Your Lovin“ eindeutig das Highlight des Albums. Beide Daumen nach oben für ein überzeugendes Album! http://wasser-prawda.de/component/content/article/24-platten/blues/7082-the-blues-overdrive-s-t.html

www.bluesoverdrive.dk

Reviews From Germany:

Hooked On Blues (2012): THE BLUES OVERDRIVE gibt es bereits seit 2001, spätestens seit 2003 sind sie in unserem Nachbarland hoch angesehen, aber erst jetzt gibt es ihr selbst betiteltes Debütalbum zu kaufen. Und, liebe Freunde des gepflegten elektrischen Gitarrenblues: Ich sage nur, zugreifen, so lange das Scheibchen hier erhältlich ist. Denn die Band um Martin Olsen versucht gar nicht erst, den Amerikanern Coca-Cola zu verkaufen, das heißt man tut nicht so, als stamme man aus den Baumwollfeldern der amerikanischen Südstaaten, sondern gibt sich lieber unkonventionell und spielfreudig. Da gibt es locker groovenden Blues Rock (Death On The Highway), auch mal traditionellere Klänge (Out In The Country), etwas funkigen Stoff (I Need Your Lovin‘) und einen zünftigen Boogie (I Was Wrong) – alles mit Respekt vor den Vorbildern, die unter anderem B.B. KING oder auch BUDDY GUY heißen, aber dabei scheuklappenfrei und mit einer ordentlichen Portion Lässigkeit versehen. Nicht umsonst covert man auch den Coolsten aller Coolen - J.J. CALE (Got Myself A Woman). Dazu setzt man dem langjährigen Mitstreiter von Alexis Korner, dem dänischen BluesUrvater Peter Thorup ein kleines Denkmal (Mr. 16 Tons (Blues For Thorup)). Wie man sieht – die nahezu optimale Balance zwischen Respekt vor den famosen Alten und dem eigenen, frischen Wind ist gegeben, die Scheibe läuft rund und macht einfach unheimlich viel Spaß. Also höchste Zeit, dass THE BLUES OVERDRIVE auch hierzulande auf die Überholspur wechseln. http://www.hooked-on-music.de/CD-Reviews3/The_Blues_Overdrive/The_Blues_ Overdrive.html?band_id=7394

From Italy: Bluestime.it (2012): The BluesOverdrive “TheBluesOverdrive” www.bluesoverdrive.dk Nati professionalmente nel 2001 e recentemente considerati “...una delle migliori blues band danesi...”, THE BLUES OVERDRIVE hanno realizzato nella primavera di questo 2012 il loro CD omonimo, nel quale, oltre a dare prova di un talento innegabile, confermano ancora una volta che il blues, genere che alcuni considerano “al capolinea”, in realtà risorge sempre. E, come un’araba fenice, trova sempre nuovi esponenti pronti a testimoniare la vitalità di tale genere musicale. Un’altalena di emozioni, in parte trascinate da brani in tonalità minori ricche di pathos (Death on the Highway, Out in the Country, Ball & Chain) e in parte alimentate da riff classici (I was wrong, Big fat Woman, Feelin’ Kind of Blue e la “cleptoniana” Too blind to see), senza dimenticare il “fiore all’occhiello” Got myself a Woman, successo di JJ Cale, insomma, un totale di 11 brani che scorrono piacevolmente in circa quarantacinque minuti di musica ad ottimo livello. The BUES OVERDRIVE sono: Martin Olsen, nella doppia veste di cantante e chitarrista, Andreas Andersen all’altra chitarra, Thomas Birck al basso e Lars Heiberg alle percussioni. The blues’ll never die. http://www.bluestime.it/cd.html

www.bluesoverdrive.dk