Paul & Meta Lapperre Nieuwsbrief 4 Africa Road Tour Wie zijn wij?

Paul & Meta Lapperre Africa Road Tour 2005-2006

Nieuwsbrief 4

Wie zijn wij? Soms weten we het zelf niet meer zeker! Twee jaar geleden waren we nog drukke professionals in op prestatie gerichte werkomgevingen. Gewend aan een forse dosis dynamiek en opwinding op ons werk vonden we stress heel gewoon. Nu zijn we met pensioen, nemen kleinkinderen mee op vakantie, werken in de tuin, zitten in niet echt belangrijke besturen en plannen een reis door Afrika. Plotseling doen we het rustiger aan en ook die manier van leven vinden we leuk. Veertig jaar geleden, toen we voor het eerst naar Afrika vertrokken, waren we nog piepjong, avontuurlijk, bevlogen, idealistisch en ook wel wat naïef. Nu lijden we aan de eerste ernstige oudedag-slijtage: Paul’s hartfalen twee jaar geleden en mijn recente borstkanker. Het verlangen naar avontuur is er gelukkig nog steeds, net als de drang om iets zinvols te doen. Ons idealisme is inmiddels meer gericht en praktischer. De naïviteit is, helaas, verdwenen. Sommige dingen zijn onveranderd gebleven: ons geloof in een samenleving waarin solidariteit belangrijk is, ons wantrouwen ten aanzien van beroepspolitici, onze liefde voor Afrika en onze hekel aan godsdienstige en andere dogma’s. We zijn nog steeds kritisch ten aanzien van het ongebreidelde liberalisme en de bijbehorende zegeningen van de vrije markt, we generen ons zo nu en dan voor onze rijkdom en... we zijn dol op honden. Ik werd in 1939 geboren in Amsterdam en volgde daar mijn opleiding tot huisarts. In de zomer van 1966 studeerde ik af. Paul, geboren in 1942 in Essen, is een oorlogskind. Hij studeerde tropische bodemkunde in Deventer en haalde begin 1965 zijn diploma. In de zomer van dat jaar trouwden we en besloten ons werkleven in Afrika te beginnen. Het lukte Paul bij een Engels bedrijf een baan als bodemkundige in Mozambique te krijgen en hij vertrok in november 1965 om de eerste van zijn Afrikaanse bodemkaarten te maken. Ik volgde in juni 1966. De jaren in Mozambique waren in meer dan één betekenis vruchtbaar. In 1967 werd onze eerste zoon - Rimbaud - geboren in de kleine kliniek in Luabo, dicht bij de Zambezi en niet ver van de Indische Oceaan. In 1969, op studieverlof in Nederland voor Paul’s ir-diploma, werd Roald geboren. Op onze dochter - Barbara - hebben we even moeten wachten, maar zij werd uiteindelijk ook in Luabo geboren in 1972. In die jaren, ver van het vertrouwde Nederland, werden we een hecht gezin, gingen Afrika steeds meer als “thuis” beschouwen en leerden gelukkig te zijn in afgelegen plaatsen en onder soms zeer onveilige omstandigheden. In 1974 verhuisden we naar Kenia waar Paul onderzoeker werd bij Mumias Sugar Company in Western Province. Tot mijn verbazing had ik geen probleem om een werkvergunning als arts te krijgen en vond werk in St. Mary’s Mission Hospital in Mumias. We woonden en werkten daar totdat we in de zomer van 1976 definitief terugkeerden naar Nederland. Hier doe ik rijervaring op in de bergen in Oostenrijk (links). Paul in een van zijn meer agressieve buien na het controleren van de voor- en achterwiellagers (rechts). juni, 2005

Terug in Nederland werd Paul hoofd van het Bureau Ontwikkelingssamenwerking van de Technische Universiteit Eindhoven en ging ik werken bij de Gemeenschappelijke Gezondheidsdienst (GGD) in Valkenswaard. Ook begon ik aan mijn opleiding tot sociaal geneeskundige.

1


Nieuwsbrief 4

Door Paul’s werk met ontwikkelingsprojecten bleven we in contact met Afrika en toen hij met zijn promotieonderzoek naar de “lange termijn internationale technologieontwikkeling” begon, en later werd benoemd tot universitair hoofddocent, werden die contacten steeds intensiever. In 1988 gingen onze twee jongens terug naar Afrika om hun wortels te zoeken en woonden een maand bij onze Tanzaniaanse vriend Remigius Mbawala. Barbara deed het op een andere manier: zij liep als verpleegster stage in St. Mary’s Mission Hospital, hetzelfde ziekenhuis in Kenia waar ik 15 jaar eerder had gewerkt. Een oude belofte aan Remigius aflossend gingen we in 1997 met z’n allen terug naar Tanzania voor Barbara’s huwelijk met Marc. Hoewel Marc voor de eerste keer in Afrika was toonde hij een grote mate van flexibiliteit en inlevingsvermogen. Ook hij heeft inmiddels een warm hart voor Afrika. En nu, voordat de ouderdomsslijtage nog erger wordt, nemen we afscheid van Afrika met een tocht van Kaapstad naar Cairo. Onderweg bezoeken we zoveel mogelijk van de mensen waarmee we in de vier decennia van ons werkleven contact hebben gehad. Natuurlijk maken we de tocht in stijl … met een Land-Rover Series III uit 1975. Een auto die we goed kennen vanuit onze Afrikaperiode! We hebben haar Wa Bashasha genoemd en dat betekent in Swahili zoveel als “heb gevoel voor humor”.

Waarom een tocht door Afrika? Ja ... waarom? We hebben een schitterend huis met gastenverblijf in een dorp ongeveer 12 km van Eindhoven. Hier vinden we het altijd leuk als vrienden, familie, kinderen en kleinkinderen ons komen bezoeken. Zomers zitten we in de prachtige tuin en proberen de twee ruwharige teckels, Bo en Belle, koest te houden. Als we behoefte hebben aan een andere landschap of meer rust, rijden we naar ons huis in Sibratsgfäll in de bergen van het Bregenzer Woud in Oostenrijk. Het laatste stukje weg gaat steil omhoog en als we, altijd weer onverwacht, het hoogste punt bereiken kijken we uit op de bergen van het Klein Walsertal. Al meer dan veertig jaar genieten we van dit adembenemende uitzicht, zeker als het in de bergen heeft gesneeuwd. Waarom zouden we dan in hemelsnaam opnieuw de stoffige en slechte wegen van Afrika opzoeken? Wij waren in de gelukkige omstandigheid onze drie kinderen een goede opleiding te geven en zij hebben daar goed gebruik van gemaakt. In de loop der jaren zijn ze professionals geworden en zijn, zoals dat zo vaak gebeurt, ook weer met professionals getrouwd. Zoals de meeste professionals hebben ze het altijd vreselijk druk en komen tijd te kort. Toch hebben ze nog tijd gevonden om de bijbelse opdracht “ga en vermenigvuldig U” te vervullen. Inmiddels hebben we dan ook zeven kleinkinderen en zouden we onze tijd kunnen vullen met babysitten, ze mee op vakantie nemen of op andere wijze te helpen. Waarom zouden we dan in een tent op het dak van de Land-Rover gaan slapen, deelnemen aan het levensgevaarlijke Afrikaanse verkeer en op de koop toe diarree oplopen? Paul schrijft nog steeds aan zijn boek “Clouds are the Sign of Rain: een persoonlijke geschiedenis van Afrika ten zuiden van de Sahara in de periode 1960 – 2005”. De laatste twee jaar, toen we allebei ontdekten dat we niet het eeuwige leven hadden, ging het schrijven wel heel erg langzaam. Meer tijd en rust is nodig om verder te kunnen schrijven. Ik zit in het bestuur van het Reanimatie Onderwijs en de Stichting Welzijn Ouderen, die de belangen van ouderen behartigt. Dat laatste is helaas nodig omdat onze regering, in haar oneindige wijsheid, alleen nog maar spreekt over ouderen als een probleem. Kortom, beiden hebben we nog voldoende te doen en vervelen ons niet. Waarom zouden we dan meer dan 150 dagen in een auto willen zitten met een ratelende motor, een gierende versnellingsbak en meer reservewielen dan we in een morgen kunnen verwisselen? Wegbord ergens in Zuid Afrika: pas op voor overstekende nijlpaarden!

2


Nieuwsbrief 4

Ja … waarom? Omdat er, vlak onder het oppervlak, nog altijd de rusteloosheid is die samengaat met de drang naar avontuur. Soms, als we op het balkon van ons huis in Oostenrijk naar de ontelbare sterren kijken, zien we de rode lichten van een vliegtuig 8 km boven ons. Op onverklaarbare wijze ruiken we dan de kerosine van de vele vliegvelden waar we in de afgelopen veertig jaar aankwamen of vertrokken. Eerst met kleine kinderen en een ongelofelijke hoeveelheid bagage op weg naar een nieuw of op de terugweg van een afgelopen contract. Contracten die ons soms naar de uithoeken van Afrika brachten. Later reisden we op wat luxueuzere wijze als we Paul’s projecten of onze Afrikaanse vrienden gingen bezoeken. Omdat Afrika gaandeweg ons “thuis” werd en we het misten toen we voorgoed terug waren in Nederland. We misten de Afrikanen waarmee we hadden geleefd en gewerkt, de projecten waar we zoveel energie en enthousiasme in hadden gestopt, de geur van de eerste regen, de aanhoudende krekelconcerten en natuurlijk de indrukwekkende landschappen met hun onvergetelijke flora en fauna. Omdat we niet het eeuwige leven hebben en Afrika vaarwel willen zeggen nu we ze nog allemaal bij elkaar hebben, het gevoel voor humor nog functioneert en onze spieren nog (meestal) doen wat wij willen.

De auto Toen we in februari 2005 besloten om een grote Afrikareis te maken was de keuze van auto het eerste besluit dat we moesten nemen. Was het verstandig om onze 4-wiel aangedreven Subaru Forester mee te nemen of moesten we een Land-Rover Defender kopen? Of een meer moderne uitvoering zoals een Land-Rover Discoverer, een Range Rover, een Toyota Cruiser of een Nissan Patrol? Nieuw of tweede hands? We ontdekten al snel dat we uitgesproken vooroordelen ten aanzien van auto’s hadden. Op de slechte wegen in Mozambique reden we in de jaren zestig met Land-Rover Series I en II. Later in Kenia gebruikten we de Series IIa en III. Gedurende onze jaren in Afrika voldeden ze prima en alle alternatieven in die periode Toyota, Jeep en Suzuki - lieten het vroeger of later afweten en waren nog duurder ook. Het is dan ook logisch dat we eerst een bezoek brachten aan de Land-Rover dealer in onze regio: CITO-cars in Eindhoven. Een jonge man in een donker streepjes pak zag onze verschoten truien en afgetrapte schoenen en besloot meteen dat een Land-Rover, van welk type dan ook, boven ons budget lag. Toch was hij bereid, na lang aandringen, ons een Defender te laten zien. Helaas had hij wel heel weinig kennis van zaken! Niet alleen door zijn gebrek aan kennis en interesse, besloten we geen moderne Land-Rover te kopen. De 2005 modellen Discoverer en Range Rover vonden we meer geschikt voor vastgoedhandelaars, voorzitters van raden van bestuur, advocaten van kwade zaken en rijke paardenhandelaars. Wij wilden er liever niet in gezien worden. Zijn wij veranderd, of de wereld om ons heen? De Land-Rover Defender paste meer bij ons, maar we vroegen ons af of hij comfortabeler en beter was dan de oude Series III. Nadat we ook naar Toyota’s en Nissan’s hadden gekeken, en de beschikbaarheid van reserveonderdelen in Afrika in aanmerking nemend, viel het besluit om een Land-Rover Series III aan te schaffen. Nostalgie, snobisme en praktische overwegingen gaven de doorslag. Hier ben ik op weg naar Caoxe, Mozambique, met een Land-Rover Series I in august 1966 (links) Paul tijdens het veldwerk voor zijn ir-diploma in Luabo, Mozambique, met een Land-Rover Series IIa in august 1970 (rechts)

De zoektocht duurde enige weken, maar in April 2005 konden we de auto op onze oprit parkeren. Ze is een Landrover Series III 109” uit 1975 met een canvas dak en is afkomstig van Bonaire. Daar heeft ze 29.000 km voor de Nederlandse Koninklijke Marine gereden. Haar 4 cilinder 2.25 l benzine motor, met als extra een oliekoeler, is het standaard Landrover werkpaard uit de zestiger en zeventiger jaren. De motor en versnellingsbak maken veel kabaal en boven de 85 km is het geluid oorverdovend. Op de snelweg schreeuwen we steeds “wat zeg je...? ” tegen elkaar en we hebben dan ook serieus overwogen de auto “wat zeg je … ?” te noemen. Toen we de auto kochten wisten we dat we ongeveer het aankoopbedrag nog een keer zouden moeten uitgeven om haar voor onze Afrikareis op te knappen en uit te rusten. In mei zijn we begonnen met het isoleren van de voordeuren, hebben we nieuwe voorstoelen gemonteerd en het canvas vervangen door een metalen opbouw en dak.

3


Nieuwsbrief 4

Dat deel van de restoratie is nu klaar, inclusief nieuwe raam- en deurrubbers en ander afdichtingsmateriaal om de auto waterdicht te maken. In theorie, maar bij de Series III blijft dat theorie, moeten we nu droog blijven! In de garage kreeg ze nieuwe banden, een nieuwe uitlaat en een remrevisie. Vervolgens reden we er mee naar Oostenrijk om te kijken wat er verder nog aan mankeert. Als we weer terug zijn in Nederland worden in ieder geval de veren en schokbrekers vernieuwd en de motor en versnellingsbak gereviseerd. In augustus willen we beginnen om de auto uit te rusten voor Afrika: een imperiaal met daktent, een watertank op het dak, een extra benzinetank, extra reservewielen, satelliet telefoon, etc.,etc. Een groot deel van de risico’s van een autotocht door Afrika hangt samen met de (goede) staat van de auto, en dit hangt weer nauw samen met de kwaliteit van de onderdelen en de specifieke kennis van de monteurs die aan de auto werken. Alle onderdelen van onze 30 jaar oude auto zijn nog verkrijgbaar, zowel in Nederland als bij Paddock in Engeland. De leveranciers zijn behulpzaam en kundig en er rijden kennelijk voldoende Series III rond om nog goede monteurs te hebben. Veel doen we ook zelf om straks in Afrika niet voor verassingen te komen staan. Gelukkig maar dat Paul ook een monteursdiploma heeft! Wij houden een logboek bij van de restauratie van Wa Bashasha (inclusief onderdelenlijsten, kosten en foto’s). Iedereen die serieuze belangstelling heeft kunnen wij een elektronische versie toesturen. Ons e-mailadres is: [email protected]

Van • • • • • •

links naar rechts en boven naar beneden : Wa Bashasha zoals we haar kochten Wa Bashasha zoals ze nu is Renovatie en montage hardtop (3x) Aanbrengen van afdichtingsrubbers “Poppen” van de deurrubbers Nieuwe en oude voorzittingen (2x)

4


Nieuwsbrief 4

De route Begin juni 2006, nadat we Wa Bashasha hebben ontscheept en alle papieren voorzien zijn van de noodzakelijke stempels, verlaten we Kaapstad voor een tocht van meer dan 30.000 km. Tegen de tijd dat onze gebutste Land-Rover weer de kronkelweg naar ons huis in Oostenrijk omhoog rijdt zal het wel eind november zijn. De bergen zullen bedekt zijn met de eerste sneeuw en na de eindeloze zandvlaktes in noord Afrika zullen we blij zijn weer in de winterse alpen te rijden. In de maand juni (2006) rijden we van Kaapstad naar Windhoek in Namibië. We nemen er de tijd voor en willen een aantal vrienden en bekende plaatsen in ZuidAfrika en Namibië bezoeken. In het Daan Viljoen National Park, vlak bij Windhoek, wachten we op de komst van onze dochter Barbara met haar echtgenoot Marc en hun drie kinderen. Door eerdere Afrikatochten zijn ze allemaal voldoende afgehard om zelfs niet met hun ogen te knipperen als ze allemaal achterin Wa Bashasha op de harde bankjes moeten! Gelukkig hebben we een 1 ton Sankey aanhanger bij ons voor alle bagage en een extra tent. Van Windhoek rijden we, via het noordelijke deel van Namibië en Botswana, in ongeveer vier weken (juli) naar Livingstone en de Victoria watervallen. Begin augustus rijden we dan door naar Lusaka om de kinderen en kleinkinderen op tijd op het vliegtuig terug naar Nederland te zetten. Paul en ik blijven nog een paar dagen in Lechwe Lodge in de buurt van Lusaka en vervolgen dan onze reis richting Malawi. Daar pikken we onze zoon Roald en onze vriend Remigius op om gezamenlijk naar Mozambique te rijden. Als we, bij Vila Nova da Fronteira, de grens tussen Malawi en Mozambique passeren op weg naar Mutarara en Caia, rijden we pas echt terug in ons Afrikaanse verleden. In Caia gaan we westwaarts naar Lacerdonia, Chupanga, Marromeu en tenslotte Luabo, de plaats waar we 10 jaar woonden en waar twee van onze kinderen zijn geboren. De laatste keer dat we deze weg reden was laat in de middag in de zomer van 1974, kort voordat we uit Mozambique weggingen. Het begon donker te worden en we hadden bijna geen benzine meer. Het front was heel dichtbij en we waren bang dat we in een Frelimo hinderlaag zouden rijden of op een van hun mijnen. Nu, in 2006, verwachten we een rustige rit naar Luabo. Weer terug in Malawi zetten we Roald op het vliegtuig naar Amsterdam en rijden we noordwaarts richting Songeya in Tanzania. Het is dan begin september en Remigius is nog steeds bij ons. Remigius is geboren vlak bij Songeya en veel van zijn familie en vrienden wonen daar nog. We zullen zeker enige tijd in zijn geboortedorp doorbrengen alvorens gezamenlijk door te rijden naar Dar es Salaam waar hij tegenwoordig woont en werkt. Over de route naar Dar hebben we nog geen besluit genomen. We kunnen twee dagen langs de saaie, drukke hoofdweg rijden en voortdurend aanrijdingen met vrachtwagens en bussen proberen te vermijden. We kunnen ook kiezen voor de slechte weg langs de kust met interessante plaatsen als Kilwa - oude moskee - maar een grote kans op een gebroken rug bij aankomst in Dar. We beslissen pas als het echt nodig is. Nadat we Remigius bij zijn huis in Mbande, ongeveer 40 km van het centrum van Dar, hebben afgezet rijden wij nog door naar de Travellers Lodge in Bagamoyo. Hier blijven we ruim een week. We zijn dan halverwege onze tocht, zullen Dafrosa en haar familie weer ontmoeten, terwijl we ook Wa Bashasha een grondige opknapbeurt zullen geven en van nieuwe banden zullen voorzien. Daarna, ongeveer in de derde week van september, zitten we weer langs de weg. Eerst naar Arusha en de Olduvai gorge, dan naar Nairobi. Daar, net als we 30 jaar geleden altijd deden, overnachten we in het FairView Hotel. Vervolgens rijden we door de adembenemende Rift Valley, via Kisumu aan het Victoria meer, naar Mumias. Daar bezoeken we onze oude vrienden van Mumias Sugar Company en St. Mary’s Hospital.

5


Nieuwsbrief 4

Na een verblijf in het gastenhuis, rijden we door naar Lake Turkana in het vrijwel uitgestorven noorden van Kenia. Weer terug in de bewoonde wereld krijgt Wa Bashasha nog eens een grote beurt en worden de reserve water- en benzinetanks gevuld. Met een goed gevulde etensbox, en voldoende water en benzine voor 1400 km, zeggen we “ons” Afrika vaarwel en rijden we noordwaarts het ons onbekende Afrika tegemoet. We zijn dan echt op weg naar huis. In Ethiopië en Sudan zijn we van plan lange dagen achter het stuur te zitten totdat we in Aswan in Egypte de Nijl weer oppikken. In rustiger tempo rijden we dan door naar Caïro. Daar besluiten we pas of we via Tripoli en Tunis of via het Midden Oosten, Turkije en Griekenland terug rijden naar Sibratsgfäll. In de komende maanden worden meer gedetailleerde routebeschrijvingen opgesteld. Op dit moment zijn er al vier beschikbaar (inclusief camp sites, lodges, prijzen, garages, benzinestations, etc.): • Kaapstad naar Fish River Canyon (Zuid Afrika en Namibië); ref: section 1a. • Fish River Canyon naar Windhoek (Namibië); ref: section 1b. • Windhoek naar Caprivi (Namibië); ref: section 1c. • Caprivi naar Lusaka (Namibië, Botswana en Zambia); ref: section 1d. Geïnteresseerden kunnen deze routebeschrijvingen (alleen in het Engels) aanvragen via ons mail adres: [email protected]

Ons geweten Hoewel we erg uitkijken naar ons Afrika-avontuur hebben we toch zo nu en dan een kwaad geweten. We reizen door een continent waar het inkomen per hoofd van de bevolking bijna het laagste is in de wereld. Wij zijn ons hier pijnlijk van bewust, mede door onze jaren van wonen en werken in Afrika. Op kleine schaal, in vergelijking met de enorme problemen van Afrika, willen we daarom een bijdrage leveren waar dorpsbewoners direct voordeel van hebben. We hebben daarbij een polikliniek in gedachten waar we voor patiënten de mogelijkheid willen creëren om te overnachten. Bovendien willen we in de kliniek zorgen voor voldoende veilig water. We hebben hiervoor ongeveer 25.000 US dollar nodig. Op dit moment overleggen we met onze Tanzaniaanse vrienden om een dorpsvertegenwoordiger te vinden die dit project, dat in samenwerking met de dorpsbewoners moet worden uitgevoerd in een dorp dat we goed kennen, kan beheren. Over een paar weken, als de brochure over het project gereed is, starten we onze sponsoringcampagne. Wees dus voorbereid en geef niet al je geld uit in de vakantie! Een Land-Rover Series III is sterk, betrouwbaar, heeft karakter en … is vreselijk dorstig. We schatten dat we tussen Kaapstad en Caïro ongeveer 5000 liter benzine verbruiken, als we tenminste grote zandvlaktes vermijden en zomin mogelijk in 4-wheeldrive rijden. Het verbranden van zoveel benzine is slecht voor het milieu en we zullen ons geweten sussen door het doneren van en aantal bomen aan een bebossingproject. In een van de volgende nieuwsbrieven zullen we hier meer over vertellen.

Bo achter in Wa Bashasha genietend van een 11 uur durende tocht naar Oostenrijk juni, 2005 ergens bij Karlsruhe

Helaas moeten we onze twee vergrijzende teckels in Nederland achterlaten. Hoewel zij graag met ons reizen, en ook al een vaste plek in Wa Bashasha hebben gevonden, is het onmogelijk ze mee te nemen. Zelfs als er geen quarantaine beperkingen waren, zouden de hondenpapieren aan de grenzen nog veel meer oponthoud geven dan we nu al verwachten. Wij hebben allang geleden geleerd heel rustig en kalm te zijn en te blijven lachen, hoe moeilijk dat soms ook is. Onze honden zouden echter woest blaffen en dit uren volhouden! We laten ze dus samen thuis onder de hoede van een tijdelijke hondenoppas. Gelukkig zal Marius, onze vertrouwde huismeester, een oogje in het zeil houden en ze een paar keer per week opvrolijken.

6


Nieuwsbrief 4

Voorbereidingen Tegenwoordig zijn wij Europeanen verwend. We hebben alleen een identiteitskaart nodig om door Europa te reizen (in de Schengenlanden) zonder lastig te worden gevallen door douanebeambten of andere geüniformeerden. We trekken aanhangers en caravans en transporteren paarden, katten en honden zonder noemenswaardige problemen. Maar, als we in Kaapstad aankomen zal het allemaal niet meer zo makkelijk gaan. Werkend aan de eerste externe nieuwsbrief juni 2005 Sibratsgfäll

Paspoorten, visa en vaccinatiebewijzen. Ofschoon onze paspoorten nog enkele jaren geldig zijn zullen we ze toch moeten inruilen voor nieuwe, dikkere exemplaren: veel blanco pagina’s voor alle visa en stempels! Voor de meeste landen waar we doorreizen hebben we een toeristenvisum nodig en aangezien de geldigheidsduur daarvan beperkt is, zullen we ze aan de grens moeten kopen. Vaccinatiebewijzen en malariatabletten zijn een routine voor ons en we moeten eerder oppassen dat we ze niet vergeten! Carnets de passage, Internationaal Bewijs Motorrijtuigen (IBM), Internationaal rijbewijs en WAverzekering. Wa Bashasha moet in elk land dat we passeren worden in- en uitgevoerd. Hiervoor maken we gebruik van Carnets de Passages. De ANWB heeft in Den Haag voor carnets een aparte afdeling en deze is erg behulpzaam. Eind 2005 vragen we voor de auto en aanhanger definitief de carnets aan. Dat zal zeker leiden tot een schoenendoos vol papieren, maar niet nadat we eerst het onvermijdelijk borgbedrag hebben gestort. Dit bedrag is afhankelijk van de waarde van de auto en de aanhanger. Een kostbare zaak, maar hopelijk krijgen we het geld terug als we weer veilig in Nederland terug zijn. Het IBM en het Internationale rijbewijs zijn te krijgen bij de regionale ANWB-kantoren. Veel landen vereisen een plaatselijke validering van het Internationale rijbewijs dus we zullen nog vele politiebureaus van binnen zien! Vermoedelijk is de meest eenvoudige manier om een WA-verzekering af te sluiten aan de grens van het betreffende land. Toch hebben we geprobeerd een maatschappij te vinden die een WA werelddekking geeft. Na veel zoeken zijn we terecht gekomen bij Alessie in Rotterdam. Ik zal hier in een volgende nieuwsbrief meer over vertellen. Verschepen van Wa Bashasha naar Kaapstad. Ik heb wel even moeten zoeken voordat ik twee firma’s in Rotterdam heb gevonden die ervaring hebben met het transporten van auto’s in containers. Van een hebben we al een gedetailleerde offerte, inclusief de kosten in Kaapstad, en zodra we ook de andere offerte binnen hebben zal ik de resultaten in de volgende nieuwsbrief behandelen.

7


Nieuwsbrief 4

Dit is uiteindelijk een lange Nieuwsbrief geworden, maar dat was onvermijdelijk. De vorige drie nieuwsbrieven waren voor de eigen familie. Deze, nummer 4, is bedoeld voor een breder publiek: onze vrienden, kennissen en collega’s van ons vroegere werk. Aarzel niet om ons te mailen of te bellen als je meer informatie wilt ontvangen. Zo kun je ons bereiken: Saturnus 10, 5505NN Veldhoven, Nederland. Tel.: +31 40 2300440. e-mail: [email protected]. Als we daar niet zijn, zijn we in Oostenrijk: Widumsiedlung 203, 6952 Sibratsgfäll, Austria. Tel.: + 43 5513 42845 e-mail: [email protected]

Meta Lapperre

8

Paul & Meta Lapperre Nieuwsbrief 4 Africa Road Tour Wie zijn wij?

Recommend Documents