’ n j i z r e d u ‘O
Hoe zou het met ons mama zijn?
p.4
Een zoektocht naar rolstoelen
p.7
Skypen op
p.8
Foto: Tine Lenaerts – organisatieondersteuner CAW De Kempen
Krant X • Jaargang 13 • Nummer 1 • April 2014
krant
Eén ding heeft iedereen gemeen: we hebben allemaal ouders en grootouders. Velen onder ons zijn intussen zelf al ouder, of grootouder geworden. Het is niet eenvoudig als je je kinderen, ouders of grootouders niet dagelijks ziet. Je kan hen niet altijd steunen of helpen met hun vragen, bekommernissen en bezorgdheden. In deze editie van Krant X laten we ouders aan het woord die vertellen over hun zoon die tussen de muren zit. Zij vertellen heel eerlijk hoe zij dit ervaren. Tussen de muren is er ook begeleiding en ondersteuning om je rol als ouder te blijven opnemen. We laten zien hoe het er in Brugge aan toe gaat. We geven ook concrete tips mee zodat je als vader, moeder of grootouder op een leuke manier contact kan houden met je kinderen of kleinkinderen. Ouder zijn of worden heeft natuurlijk ook nog een andere betekenis. De tijd vliegt en ook tussen de muren word je al een dagje ouder. Fit blijven is dan de boodschap. We geven concrete oefeningen die je op je cel kan doen. We spraken een vrijwilliger die de activiteiten voor oudere gedetineerden begeleidt tijdens het livingmoment in de gevangenis van Merksplas.
Den Tony
Vertel jij je kinderen of kleinkinderen dat je in de gevangenis zit?
Voilà, het is weeral tijd om iets te schrijven… over ouder zijn in de gevangenis. Ik zit al even in de gevangenis, ik weet al lang hoe moeilijk het is… . Om vanaf de dag dat ze u aanhouden, uw eigen lief te behouden. Ik denk, als ik dat al kan, heb ik een goei reclasseringsplan. De rest zien we later wel, ik word liever vader buiten de cel.
Ja, ik heb het verteld en het is heel moeilijk voor mijn zoon. Die vraagt zich af waarom en wanneer zijn papa terug thuis komt. Ik zal zeker mijn best doen dat zo’n domme fouten niet meer gebeuren, want ik hou teveel van mijn zoon om hem zo’n verdriet nog aan te doen.
Maar ook in het huis van de wethouder worden we elke dag een dagje ouder. Mijn eerste grijze haar kreeg ik hier, vorig jaar.
Gedetineerde Wortel
We hebben ook de bompa’s hier, die verrekken al eens een spier. Je ziet ze dagelijks meer rimpels krijgen en bij de trappen opgaan, hijgen. Ik heb soms echt het idee, wat wint de staat hier nu mee? Laat de bompa’s toch gaan, tussen al dit gespuis, horen de bompa’s niet thuis.
Elke keer dat ik in de gevangenis raak voor de een of andere reden, als ik wil of niet, zeg ik dat ik met vakantie ben in mijn buitenverblijf. Maar mijn kinderen vertellen dat ik in de gevangenis zit, dat kan ik niet.
Het hangt er vanaf hoe klein de kinderen zijn en voor hoelang je zult binnen zitten. Als de kinderen oud genoeg zijn om de consequenties te begrijpen van een misdrijf, dan vind ik dat je hen geen leugens mag vertellen. Hoe hard het ook is, zij hebben het recht op de waarheid. Gedetineerde Gent
Bron andere foto’s: MorgueFile
EDITO
‘Papa/mama is met vakantie’
Twee vragen zijn belangrijk: ‘Kan je kind de waarheid aan?’ En ‘Kan jij de waarheid aan?’ Gedetineerde Gent
Al 6 jaar op “vakantie”. Yeah right! Eerlijkheid duurt het langst, ooit komt de tijd van wederzien. xxx je papa. Gedetineerde Gent
Gedetineerde Gent
Dit ging goed, tot hij op een dag hoorde dat zijn moeder terug in het ziekenhuis lag. Hij probeerde alles wat mogelijk was om zijn ouders te bereiken om te horen hoe het met zijn moeder ging. Dit lukte niet. Wanneer zijn vader ’s avonds thuiskwam belde hij terug naar de gemiste oproep en kreeg te horen dat zijn zoon niet in een afkickcentrum zat maar in de gevangenis.
Wanneer hij begin 2012 opnieuw naar de gevangenis moest, heeft hij zijn ouders wijs gemaakt dat hij kon kiezen tussen een afkickcentrum of een gevangenisstraf. Hij zei dat hij voor het afkickcentrum koos. In werkelijkheid had hij de keuze niet en moest hij terug naar de gevangenis. Dit verzweeg hij uit de bezorgdheid voor zijn moeders gezondheid.
Uiteindelijk had de opname van zijn moeder niets te maken met zijn detentie, waarvoor hij vreesde. Hij heeft zijn moeder kunnen uitleggen dat hij gelogen had uit bezorgdheid voor haar gezondheid. Zij kan er nu mee leven.” (* Gert is een pseudoniem). Gedetineerde Ruislede
2
Krant X • Jaargang 13 • Nummer 1 • April2014
Gedetineerde Ieper
Foto: http://webwinkel.linkeroeveruitgevers.be/ marieke-vervoort-wielemie.html
“Gert(*) zit sinds januari 2012 opnieuw in de gevangenis. Daarvoor heeft hij tweemaal in de gevangenis gezeten in 2007 en 2008. In die periode heeft zijn moeder tweemaal een beroerte gekregen. Volgens Gert was zijn opsluiting de reden van deze beroertes. Vroeger zei zijn moeder wanneer ze samen een gevangenis passeerden: “als ge hier ooit terechtkomt, ken ik u niet meer”.
Laat een kind, kind zijn. Een kind hoeft zich geen zorgen te mogen maken over papa/mama die in de gevangenis zit. Een kind zou niet mogen worstelen met de gedachten van papa/mama in de gevangenis, het gemis tussen kind en ouder lijkt mij al zwaar genoeg!
Het is en blijft een gevoelig onderwerp. Maar als ik terugkijk naar hetgeen wat mijn vader zei, dan is het nog altijd het belangrijkste om eerlijk te zijn tegenover hen. Vroeg of laat zullen ze toch met hun vragen naar je toe komen. Gedetineerde Gent
“Papa, we weten het”, hoorde ik door de telefoon. Ik zei “weet je ook waarom”? Het komt door die lekker ruikende sigaretjes. Gedetineerde Dendermonde
“In de vorige editie van Krant X (december 2013) schreven we een wedstrijd uit. De gedetineerde met de leukste reactie op het interview met Marieke Vervoort kreeg een gesigneerd exemplaar van haar boek “Wielemie – sporten voor het leven”. Een gedetineerde uit Merksplas knutselde een
zeer mooie kaart met een foto van de hond van Marieke. De redactieraad vond dit het origineelst en hij krijgt dan ook het boek toegestuurd. We willen alle andere gedetineerden ook bedanken voor hun mooie reacties op het interview. We bezorgen deze allemaal aan Marieke!” Krant X • Jaargang 13 • Nummer 1 • April 2014
3
Hoe zou het met ons mama zijn? Hoe lang gaan jullie al op bezoek naar de gevangenis? Mijn zoon zit nu ongeveer 17 maanden in de gevangenis. En hij zal dit jaar zeker niet meer vrijkomen. Het ziet er niet goed uit. Hij is in de twintig en kwam tijdens zijn jeugd regelmatig in de problemen door drugsgebruik. We zagen het de verkeerde kant uit gaan. We willen niet dat onze kinderen domme dingen doen en zochten regelmatig hulp bij politie en hulpverlening. Zij konden vaak niets doen omdat er niets ernstig gebeurd was. Tot het uiteindelijk serieus misgelopen is.
Hoe is het om op bezoek te gaan naar de gevangenis? Het is zwaar. Je komt binnen en je wordt zeer afstandelijk behandeld, bijna als een crimineel. Je mag niets mee binnen nemen. Je moet door de detectie, die heel streng is afgesteld. Ik zag eens een mevrouw die haar bh moest uitdoen. Zij was aan het wenen maar ze mocht niet binnen.
In het begin als je op bezoek ging, hoe ging dat?
moeten doen, voor de andere kinderen die we niet mogen vergeten.
Hoe gaat het met jullie? Wij kwamen niet meer buiten. Wij durfden niet meer onder de mensen komen, ook niet naar de winkel of naar de bakker. Ik ben twee maanden niet kunnen gaan werken. De buren bekijken ons als een stuk vuil. Een paar buren zeggen nog goeiedag maar niet iedereen. Dan zeg je: “Hoe is dat mogelijk?”. Maar de mensen komen alles te weten. Een oud vrouwtje heeft wel gezegd dat ik voor haar dezelfde bleef. Ik viel achterover. Dat pakte mij zo en daar vond ik steun in. Hoe de mensen tegen ons reageren, dat is verschrikkelijk, dat is niet normaal. Nu ben ik al sterker geworden en denk ik: “Maar mensen toch, kijk eens in de spiegel”. Ik denk ook altijd: “Ik verhuis hier niet voor de buren”. Ik weet wat ik voor mijn kind gedaan heb, dus ik sta recht in mijn schoenen. We waren eens op een buurtfeest waar over heel de situatie geroddeld werd. Dat moest stoppen. Ik heb toen tegen die mensen gezegd:
“Ja mensen, maar jullie hebben het wel over mijn zoon”.
Waar trek je je aan op?
Hoe zien jullie de toekomst?
Aan de bezoekers van de gevangenis. Dat zijn mensen die hetzelfde hebben meegemaakt. Wij bellen soms naar elkaar als we het moeilijk hebben.
We weten niet wat te verwachten. Als hij terug buiten komt heeft hij niets en zullen we ouder zijn. Je wordt gewoon zot als je daaraan denkt.
Hoe is dit voor de rest van de familie?
Is er iets wat jullie tegen hem zouden willen zeggen?
De grootouders hebben het er heel moeilijk mee. Wij vertellen er niet zoveel over. Zijn zus gaat ook soms op bezoek, maar als hij een slechte dag heeft, komt zij ook triest naar huis. We gaan maar één keer per jaar met vakantie, want wie gaat hem dan bezoeken? We proberen dan afspraken te maken zodat hij toch regelmatig bezoek krijgt.
Ik zeg altijd mijn gedacht tegen hem, ook als hij slecht gezind is. We hopen dat hij de nodige hulp krijgt en na zijn straf niet zo maar op straat wordt gezet. Ik vind dat hij ook meer zou moeten doen daarbinnen. Wij hebben tegen hem gezegd dat hij niet altijd in zijn cel moest blijven zitten. Maar ik zeg ook:
Hoe is het met hem? Het is voor hem niet gemakkelijk. Hij zit ook vaak met anderstaligen op cel. In het begin ging dat goed, maar hij kon soms niet slapen omdat zijn celgenoot de ganse nacht naar tv keek. Tegen mij zegt hij soms dat wij een schoon leven hebben. Wij zijn vrij en hij zit opgesloten. Maar wij zeggen dan: “Ja maar jij zit hier veilig van de wereld afgesloten”. Maar dat beseft hij niet.
“Je moet goed beseffen dat wij je heel graag zien, ook na wat er gebeurd is”. Bedankt voor dit interview. Foto’s: www.sxc.hu
Krant X ging op bezoek bij een vader en moeder wiens zoon in de gevangenis verblijft
In het begin was het niet achter glas, maar na een incident is het bezoek eens achter glas doorgegaan. Dat is verschrikkelijk. Hij krijgt elke dag bezoek van iemand van ons. Hij belt elke dag. Als het goed met hem gaat, dan kunnen we goed babbelen. We geven mekaar dan een zoen als we binnenkomen en dan is het bezoek te snel voorbij. Soms wordt het ons ook te veel; als hij slecht gezind is of als we merken dat hij drugs gebruikt heeft. Dan hebben we eigenlijk geen gesprek en dan duurt het bezoek heel lang. Dan denk ik: “Wat zit ik hier eigenlijk te doen?”. Tijdens de kerst- en nieuwjaarsperiode was het heel moeilijk voor ons. Wij hebben hier thuis geen kerstboom gezet of feest gevierd. Maar we hadden het wel
4
Krant X • Jaargang 13 • Nummer 1 • April 2014
Krant X • Jaargang 13 • Nummer 1 • April 2014
5
Lezen om te begrijpen Er zijn heel wat kinderboeken die je kan gebruiken om met je kinderen over de gevangenis te spreken.
Ouders in de gevangenis
Papa wint altijd!
Wij gingen eens kijken tijdens het kinderbezoek. Een jongen die met zijn mama aan de tafel zit, komt aan de speelgoedtafel een verjaardagskroon uitkiezen. Ze gaan samen met papa de verjaardag van hun zoon vieren. Verder zit een mama met drie kindjes bij de papa aan tafel. Papa heeft vorig jaar de Ronde van Vlaanderen gereden in de gevangenis. Ze fietsen op rollen en volgen op een groot scherm hoe de wielrenners in de andere gevangenissen het doen. Vrouwen en kinderen komen hun man en papa aanmoedigen. Het zet de vader weer even op een voetstuk, papa is even weer de held. “Je merkt dat kinderen op zo’n moment met andere ogen naar hun papa kijken”, vertelt de mama. Tijdens het bezoek speelt het hele gezin Uno. Op de vraag wie het kaartspel gaat winnen roept de kleinste luid: ”Papa, want papa wint altijd!”
Centrum voor Kinderzorg en Gezinsondersteuning (CKG) Zon en Hei in Kalmthout startte vorig jaar het project Samen op weg, waarin Leona, de thuisbegeleidster, een traject begeleidt van moeders en vaders in de gevangenis. Zij gaat de ene week op bezoek bij het gezin thuis, de andere week begeleidt ze de papa in de gevangenis. De gesprekken met de papa gaan over hoe de mama met de kinderen omgaat, soms ook over administratieve of praktische zaken. Maar Leona vindt het ook belangrijk om over zijn emoties te praten: “Hoe voelt hij zich als hij eens een weekend penitentiair verlof heeft en met de vier kinderen thuis is? Hij vertelt me dan dat hij echt op is, dat hij het moeilijk vindt om het vol te houden. Alle kinderen vragen zijn aandacht, zijn vrouw wil dat hij helpt in het huishouden. Hij is bang dat hij zal wegvluchten. Zelf omschrijft hij het als ‘een hoge berg waar ik tegen ga botsen’. Hij vraagt ook bij wie hij na zijn vrijlating terechtkan om over zijn gevoelens te praten.”
4. “De gevangenis”, Lydia Van Andel, Cherouke Blokland en Ineke Van Sijl, voor kinderen vanaf 4 jaar.
9. “In de gevangenis”, Ineke Van Kasteren, voor kinderen vanaf 8 jaar.
5. “Opgesloten”, Jac Linders, voor kinderen van 10 tot 12 jaar.
10. “Rosie en Moussa. De brief van papa”, Michael De Cock en Judith Vanistendael, voor kinderen van 8 tot 12 jaar.
6. “Achter de muur”, Linda Van Mieghem. Voor kinderen van 10 tot 12 jaar. 7. “Behalve op zaterdag”, Patricia Calvert, voor kinderen vanaf 12 jaar.
activiteit en hun weerstand – 70 plus
Rust roest!
- Schrijf zelf een verhaaltje voor je kind. En vraag aan je partner om het voor te lezen voor het slapen gaan. - Maak een tekening die je kind kan inkleuren, bv. een tekening over hoe je kamer er uitziet. - Begin samen met een start-to-run en loop volgens hetzelfde trainingsschema. - Vraag aan je kind om een foto-dagboek te maken. - Spreek samen af om op hetzelfde moment hetzelfde tvprogramma te kijken. - Vraag aan je kind wat zijn lievelingsmuziek is en leen deze CD uit in de bibliotheek. - Maak zelf een verjaardagskaart voor je kind. - Lees hetzelfde boek of dezelfde strip als je zoon of dochter en praat erover via de telefoon of op het bezoek. (*Natalie is een schuilnaam)
11. “Verborgen Agenda”, Hetty Van Aar, voor kinderen vanaf 11 jaar. Meer informatie over de inhoud van boeken vind je in de bibliotheek van de gevangenis.
De living in Merksplas
Hieronder vinden jullie extra tips om het contact met je kinderen op een leuke manier te onderhouden:
Sabine De Vos schreef een boek over moeders in de gevangenis. Een blik achter de schermen van een ongekende wereld vol geheimen en verzwegen verhalen over de kracht van moederliefde, of het ontbreken ervan. Sabine De Vos, Traliemama’s. Wat als er tralies en muren staan tussen moeders en kinderen? Uitgeverij Linkeroever.
Krant X • Jaargang 13 • Nummer 1 • April 2014
8. “Mama, mag ik papa schrijven?”, Gerrit Cuylaerts, voor kinderen van 9 tot 12 jaar.
Wanneer de ene partner een tijd in de gevangenis zit, bereddert de andere het huishouden en de zorg voor de kinderen alleen, met zijn of haar regels en structuur. De kinderen blijven zich intussen ontwikkelen, krijgen nieuwe hobby’s en groeien op. Gedetineerden vragen zich bij hun vrijlating af of ze weer hun plek in het gezin zullen vinden, of er nog wel een rol voor hen weggelegd is in het huishouden en de opvoeding van de kinderen. Ook met die zorgen houdt Leona rekening tijdens de gesprekken: “Wij proberen de band tussen het gezin en de ouder in de gevangenis levend te houden.
We baseerden ons voor dit artikel op een artikel uit Weliswaar (april 2014): “Ouders in de gevangenis – Mama woont even ergens anders“ - Tekst Liesbeth Van Braeckel.
6
3. “Papa is weg”, Barbara Rottiers en Tine Van Lent, voor kinderen vanaf 8 jaar.
Foto: ‘Els bezoekt haar papa’: http://www.stripinfo.be/strip.php?strip=162103 Foto: ‘Rosie en Moussa’: http://www.cobra.be/cm/cobra/boek/1.1079954
Er worden verschillende activiteiten voor moeder en kind georganiseerd. Om te beginnen is er individuele begeleiding voor zwangere gedetineerden als zij dit willen. De vrouwen bevallen niet in de gevangenis, hun kindje komt in het ziekenhuis ter wereld. Zo krijgen de kinderen niet van bij de start van hun leven het etiket ‘gevangenis’. Na de bevalling is er kraamzorg. Een verpleegster leert jonge mama’s hoe ze hun kind moeten wassen en verzorgen. Kind en Gezin komt ook langs met advies. Door te tekenen, knutselen, boetseren, muziek te maken en creatief bezig te zijn, worden moeder en kind geprikkeld. Zo maakten de mama’s een kalender met foto’s van zichzelf en hun kinderen. Ook een sessie waarbij de moeders babymassage leerden, was een voltreffer. Natalie (*) verblijft al ongeveer een half jaar op de moederkindafdeling. Ze was zwanger toen ze in de gevangenis terechtkwam. Ondertussen is ze bevallen en leeft ze met haar baby van vier maanden in de cel. De cel is best groot en ziet er niet echt uit als een cel. Er kunnen twee moeders en twee kindjes verblijven. De grote ramen zonder tralies laten veel daglicht binnen. Aan de spijlen van de babybedjes hangen kleurrijke speeltjes. Natalie vertelt hoe haar dag in de gevangenis begint: “We staan vroeg op, ontbijten, wassen onszelf en de kindjes, en dan ga ik werken van acht tot half twaalf. Zo gaat de tijd voorbij en hoef ik niet te zitten wachten. De kinderfatik past dan op de kindjes van de werkende mama’s. De namiddagen en avonden brengen we afwisselend door in de cel of in de polyvalente zaal. We hebben hier zeker voldoende speelgoed en activiteiten om ons met de kindjes bezig te houden. De chefs zorgen ook goed voor de kinderen en helpen met de opvoeding.”
SOS opvoeding
2. “Een mama in de gevangenis”, Gezin in Balans/Humanitas, voor kinderen vanaf 3 jaar.
Foto’s: Koen Korteweg – sportfunctionaris De Rode Antraciet
De gevangenis van Brugge is op dit moment de enige met een moeder-kindafdeling. Er zitten ongeveer 110 vrouwen, waarvan zes op de moeder-kindafdeling. Daar hangt een andere sfeer. Op de celdeuren zijn de namen van de moeders en kindjes aangebracht in roze hartjes. De muren zijn versierd met kleurrijke tekeningen. Men probeert het leven zo aangenaam mogelijk te maken. Kindjes van moeders die gaan werken worden opgevangen door een kinderfatik, een gedetineerde van de vrouwenafdeling die de kinderen verzorgt.
Tijdens het kinderbezoek ligt de focus in de eerste plaats op de kinderen, niet op de partner. De vrijwilligers die het bezoek begeleiden proberen de aandacht voor de kinderen te stimuleren. De kinderen vragen die aandacht ook, zij weten dat dit hun moment is.
Foto: Mieke Seys, organisatieondersteuner CAW Noord-West-Vlaanderen
Mama woont even ergens anders
1. “Elsje bezoekt haar papa”, Clauwaert Piet, voor kinderen vanaf 5 jaar.
In de gevangenis van Merksplas zijn er sport- en bewegingsactiviteiten voor gedetineerden die 50 plus zijn. Op het paviljoen Hospitaal is er één keer per maand een aangepaste sportactiviteit voor 70 plussers.
samenwerking en vertrouwen – 50 plus
De mannen op zaal 1 zitten te wachten: op een babbel, afwisseling in hun eentonige dag, een aanmoediging, een luisterend oor, een extra lekker hapje. Ze zitten te wachten tot het livingmoment start. Dit is een moment waarop oudere gedetineerden samen met vrijwilligers op een ontspannen manier samenkomen in een gezellige ruimte. Een vrijwilliger aan het woord over zo’n livingmoment: “Als je s’ middags toekomt en je passeert de bedden waar de mannen hun middagdutje doen, is er niet veel nodig om hen te doen opstaan. Ze zijn gewoon blij dat we er zijn. Het is een reden om op te staan. Voor wat we doen, krijgen we elke keer weer een blijk van waardering en dankbaarheid. Dit komt doordat er voordien niets was. Zo hebben wij bijvoorbeeld gezorgd voor rollators en rolstoelen. In de zomer gaan we samen wandelen, met de mensen die in een rolstoel zitten op de wandeling en koer. We koken samen, leggen een kaartje en genieten van een tas koffie met een goede babbel. We spelen bingo, sjoelbakken of bakken pannenkoeken. Het is altijd gezellig.”
Krant X • Jaargang 13 • Nummer 1 • April 2014
7
Even thuiskomen via Skype Sinds juni 2012 hebben gedetineerde vaders in het Penitentiair Schoolcentrum van Hoogstraten de mogelijkheid om te Skypen. Met Skype kan je via internet een videogesprek voeren. Naast het bezoek, bellen en brieven schrijven, is Skype een extra contactmoment voor gedetineerden die een gezin hebben. De deelnemers hebben de mogelijkheid om een half uur per week te Skypen. Dit moment spreken ze af met hun gezin, vaak in functie van de hobby’s van de kinderen. Uit de reactie van de deelnemers en hun familie bleek al snel dat het Skype-moment een zeer waardevol moment in de week is! Hieronder lezen jullie enkele reacties van de Skypers: “ Toen mijn kind jarig was, had de juf een kroon gemaakt. Mijn zoontje liep apetrots door de living met zijn kroon. Aan de telefoon had ik dit nooit kunnen zien.“
“ Ik heb elke keer het gevoel dat ik weer even thuis kom, ik zit mee in de living met mijn gezin.” “ Mijn familie trekt in de zomermaanden steevast naar Marokko. In de gevangenis blijf je dan vaak alleen achter, zonder bezoek. Die drie maanden kunnen lang duren. Nu kan ik mijn gezin blijven zien, ook al zitten ze in een ander werelddeel. Zo zie ik ook mijn grootvader weer, hij is te oud om nog te reizen naar België.” “ Ik kan nu veel meer van mijn gezin zien. Ik zie het wanneer mijn dochter een nieuw kapsel heeft, wanneer mijn zoon een nieuwe boekentas heeft. Dit lijkt allemaal zo banaal, maar hierdoor weet ik zoveel beter wat er met de kinderen gebeurt. Ik voel me dichter bij hen, waardoor ik hen soms beter begrijp.” “ Mijn Skype-moment gaat voor op alle activiteiten.”
“ Mijn dochtertje is nog maar één jaar. Via de telefoon kan ik met haar niet spreken, omdat ze daar nog niet oud genoeg voor is. Nu kan ze op schoot bij haar mama samen skypen. Ik zing dan liedjes voor mijn dochter. De lach op haar gezicht vertelt me meer dan 1000 woorden.” “ Mijn vrouw had de living opnieuw geschilderd. Ze vroeg me of ik het mooi vond. Ze liep met de laptop door de living om de nieuwe muren te laten zien. Ik heb het gevoel dat ik even thuis ben geweest.” “ Mijn kinderen zijn al wat groter en wonen niet meer op hetzelfde adres. Twee wonen zelfs in het buitenland. Met Skype kunnen we allemaal samen babbelen. Wanneer mijn tijd er op zit, babbelen de kinderen samen verder. Het is nu zo dat ze meer contact onderling hebben dan voordien.“ “ Ik ben blij dat ik mijn honden via deze weg ook kan zien. Ik test dan of ze nog naar mij luisteren.”
Foto: Koen Korteweg – sportfunctionaris De Rode Antraciet
colofon
Foto: Microsoft Office
Volgende keer “Goed gevoel” Krant X is een uitgave van de Vlaamse overheid, Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, Afdeling Welzijn en Samenleving, Koning Albert II-laan 35, bus 30, 1030 Brussel Verantwoordelijke uitgever: Marijke Enghien, Departement Welzijn, Volksgezondheid en Gezin, Afdeling Welzijn en Samenleving
Vlaamse overheid
Centrale redactie: Dana Mariën (Beleidscoördinator gevangenis Beveren), Tine Lenaerts (Organisatieondersteuner Justitieel Welzijnswerk Turnhout), Jan Vanherp (Communicatieverantwoordelijke De Rode Antraciet vzw), Lut Dauw (Bemiddelaar Suggnomè), Tineke Tailleur (Onderwijscoördinator Centrale gevangenis Leuven en Hulpgevangenis Leuven) en Lotte Schelles (Beleidsmedewerker, Afdeling Welzijn en Samenleving) Werkten mee aan dit nummer: de ouders van de gedetineerde in Leuven Hulp, de vrijwilliger van de living in Merksplas en Koen Korteweg (sportfunctionaris De Rode Antraciet) Vormgeving: Nadia De Braekeler, Digitale Drukkerij, AFM
