MAC 02-08-2000 - 28-05-2013 (12 jaar, 10 maanden) Mac, Vorig jaar nog heb ik contact gehad met jouw baasjes en wat bleek: je was springlevend, wel wat ouder en strammer, maar wat wil je op die leeftijd. En nu ben je er ineens niet meer. Je kwam pas op hoge leeftijd voor het eerst bij ons logeren, toen was je 9,5 jaar en je was nog in ongelooflijk goede conditie. Een wratje hier en daar maar dat deed niets af aan je gezondheid, die was uitstekend en ook altijd zo geweest. Alleen aan het grijs in je kop konden we zien dat je al een senior was en je oogjes waren niet meer zo goed. Je was nog een berner zoals een berner hoort te zijn, met een mooie forse bouw. Ook al konden we moeilijk contact maken met jou, je had iets magisch over je, bijna mysterieus. Het liefst was je alleen, zonder andere honden om je heen. Spelen deed je nauwelijks, niet met andere honden en niet met speeltjes. Je lag graag ergens in een hoekje zonder dat er met jou getut werd. Knuffelen of aaien was voor jou taboe, het viel daarom ook niet mee om jou te borstelen –wat altijd heel nodig moest met jouw dikke vacht-, je kon dan bij wijze van moord en brand schreeuwen. Maar met de auto mee deed je heel graag, je kon er nog gemakkelijk zelf in- en uitspringen. Het liefst zat je voorin, dan kon je lekker om je heen kijken. In het begin was ik bang dat je het bij het minste of geringste vreemde geluid op een lopen zou zetten, onze Bora deed dat precies hetzelfde. Ik moest jou met veel geduld benaderen want als ik je probeerde bij de halsband te pakken, dan dook je weg. Hetzelfde gebeurde bij bezoekers die jou probeerden aan te halen, daar moest je niets van hebben. Alleen over je kont kriebelen vond je leuk, daar ging je speciaal voor klaarstaan.
Bij het geven van een commando moest je altijd even nadenken. “Zal ik het doen, of misschien ook niet?” Uiteindelijk deed je het dan wel, je had het tenslotte ooit van je baasjes geleerd. Als je al even contact maakte met andere honden, dan was dat om je natuurlijke gezag te laten gelden. Je had een enorm charisma: “hier ben ik, wie maakt me wat?” Niet voor niets was je naam Mac een afkorting van MacLady. Een lady was je zeker. Buiten kon je heerlijk in het zonnetje gaan liggen en genieten van kleine dingetjes zoals vliegen uit de lucht happen. Overdag kon je ze tenminste zien maar zodra het donker werd, ging je niet meer mee wandelen, de staar in je ogen zat je in de weg. Eten was niet jouw ding. Je woog ook slechts 33 kg terwijl wij je met je dikke vacht inschatten op zeker 40 kg. Ik heb je hier verwend met lekkere vleesvoeding tussendoor want je eigen brok wou je niet eten. Ik heb talloze verschillende soorten lekkere koekjes geprobeerd maar je wou er geen eentje aannemen, behalve kipfrietjes. De rest vulde je aan met zand eten. Maar ook róllen in het zand deed je graag, altijd na een duik in het water, of dat nou een vieze sloot was of in zee. Eendjes moesten voor jou uitkijken, daar ging je achteraan en luisteren deed je dan al helemaal niet meer, je ging totaal op in de jacht. In april 2010 ben je met ons mee geweest naar Noordwijk, daar stond je zo trots aan de waterlijn te genieten. Wat had je een uitstraling, zo krachtig, een echte oude ziel. Begin 2013 ging het bergafwaarts met je gezondheid. Nooit ziek geweest, maar je begon tekenen te vertonen die bij de ouderdom pasten. In mei stopte je met eten en heb je zelf besloten dat het genoeg was geweest. Je hebt je laatste adem thuis uitgeblazen, op je eigen vertrouwde plekje in de tuin.
Je hebt een mooi lang leven bij je baasjes gehad, welke berner wil er nou niet op deze manier oud worden? We zullen jou heel erg gaan missen ondanks dat we jou maar 15 dagen onder onze hoede hebben gehad. Ben trots op wat je achtergelaten hebt, heel veel mooie herinneringen. Het ga je goed Mac. Once a Lady, always a Lady, Wherever you go.
.
De laatste foto van Mac, genomen een paar weken voor haar overlijden, op haar favoriete plekje in de tuin.
