MOSKOU (4)
De grijze lijn, Tatiana oppikken en terug de grijze lijn, maar dan in tegenovergestelde richting. Station Toelskaja afstappen. We bevinden ons weer op een geheel andere locatie, even buiten het centrum. We gaan onze intrede doen in het klooster, beter gezegd, we gaan niet intreden maar slechts op bezoek, zoals in het Monopoliespelletje (gelukkig heb ik mijn kaartje “verlaat het klooster zonder te betalen” bij de hand). Het is zo maar geen klooster, het is het oudste klooster van Moskou gesticht in 1282 en luisterend naar de naam Danilovski. Het klooster heeft een bewogen geschiedenis achter de rug, zo werd het meermaals platgebrand, de troepen van Napoleon lieten het ook niet ongedeerd, maar 100 jaar later werd het nog erger tijdens de Oktoberrevolutie, alle broeders werden vermoord, kerken geplunderd enz. Het begint hier al goed, we zijn juist binnen en we mogen niet verder. Korte broeken en rokken niet toegestaan, geen bloot been mag zichtbaar zijn en de dames moeten een sjaaltje dragen. Gelukkig liggen er klederen waaruit we mogen kiezen. Patrick heeft een prachtige broek uitgekozen, nu nog jongleren met wat appelsienen, een schaaltje zetten en hij had een aardig Roebeltje kunnen bijverdienen. Marijntje, ocharme, die liep erbij als een zigeunerin. Op en top uitgedost kunnen we ons bezoek verder zetten. Oei, even wachten, want daar is de grote baas van de Russisch-Orthodoxe kerk. Het klooster doet dienst als residentie van de Patriarch. Meerdere oudere vrouwen proberen hem de hand te drukken of toch even aan te raken. Men mag hem niet fotograferen. Op de binnenplaats staat een winkeltje waar schilderijen verkocht worden, wat verder een kraampje waar mensen fruit en groenten kunnen kopen van eigen kweek aan goedkope prijzen. Brood, gebakken door de monniken, wordt er ook verkocht. Het klooster is volledig ommuurd en op regelmatige afstand staan er ook torentjes op de muur, het lijkt een kopie van het Kremlin in klein formaat, met dit verschil dat de muren niet in rode baksteen zijn maar wit geschilderd zijn. Het klooster biedt plaats aan meerdere kerken, waarvan de Drievuldigheidskerk de voornaamste is (opgepast, er zijn er een stuk of tien met die naam in Moskou ). Alf maakt aanstalten om die te fotograferen tot er ineens een Kozak komt aangelopen, volledig in tenue. Ofwel had die nog meegespeeld in de film Pantserkruiser Potemkin uit 1925, ofwel hadden ze hem uit een museum gehaald. Het komt meer en meer voor dat je moet betalen om iets te fotograferen, gelukkig dat Tatiana dit had opgemerkt aan de ingang. Op vertoon van ons papiertje waarop vermeld stond dat we betaald hadden, was alles ok, al was het wel even schrikken als er zo’n figuur op u komt afgestormd. De stilte overheerst hier, eerst een wandeling in de tuin, Moskovieten komen hier even pauzeren. Er is een klein kerkhof waar enkele kunstenaars hun laatste rustplaats gevonden hebben. Onder één van de gebouwen is er ook een winkel waar men iconen, kruisbeelden, kaarsen, enz. verkoopt. Sommige iconen zijn in goud, versierd met edelstenen en diamanten, de prijzen variëren tussen de 100000 en 320000 Roebel! We waren daar vlug buiten.
Toch nog even een kijkje nemen in de Drievuldigheidskerk. Als we binnenkomen zien we onze Kozak op een bank zitten, zeker even aan het uitblazen van de gedane inspanning. Binnen is het tamelijk eenvoudig, de muren zijn versierd met fresco’s en zoals gebruikelijk hangen er ook meerdere iconen, maar niet overdreven. Toen de verantwoordelijke ons wees op de pictogrammen aan de muur dat fototoestellen en gsm’s niet mochten gebruikt worden, ging zijn gsm af, dat was wel even lachen, maar het zal de grote baas geweest zijn en dan wordt er een uitzondering gemaakt. In onze reisgids was een foto te zien van een mooi houten gebouw, ergens in de buurt van het Ismailovskipark. Dat een bezoekje brengen staat voor vandaag op nummer twee op ons verlanglijstje. Tatiana was er zelf nog niet geweest, maar ze wist wel hoe er te geraken al was het wel even zoeken want het park is een der grootste parken ter wereld (zes maal groter dan het Central Park in New York). We nemen de blauwe lijn die ons tot ver buiten het centrum brengt, op een bepaald ogenblik rijden we zelfs bovengronds. Oei, we zijn al een halte te ver, even wachten op de metro om een halte terug te rijden. Op het perron spreekt een vrouw van rond de vijftig Tatiana aan, want wij hadden al gezegd “no Ruskie” (de beste truc om iemand te zeggen dat we liever zijn achterkant zien dan zijn voorkant). Tatiana moet ons vertellen dat het niet de schuld is van de Oekraïners dat er een oorlog gaande is. Dat mens blijft nog heel de terugrit haar uitleg doen en ze wordt soms nog agressief ook, doch met woorden. Gelukkig zijn we haar kwijtgespeeld in metrostation Partizan Skaya (opgepast dit station staat nog niet vermeld in de reisgids), want met zo iemand moet ik thuis niet afkomen. Het is een enorm groot station en als we buiten komen vallen direct de hoge buildings op aan de linkerkant. Rechts van ons zijn enkele grootwarenhuizen. Wij gaan echter rechtdoor, want in de verte bemerken we een soort kasteel met veel torentjes. Deze in het begin zijn gemaakt van karton. Het is de ingang van de vlooienmarkt. Links, rechts en in het midden van de weg staan er kraampjes. Aan souvenirs geen gebrek, maar je kan er ook elektrische apparaten, tapijten, linnengoed, beremutsen, pelsen, handschoenen en samowaars kopen (dit zijn koperen ketels met een tapkraantje om water te koken voor het maken van thee). Aan Matroesjka’s geen gebrek. Ik heb het hier wel over de holle houten popjes die steeds kleiner zijn van vorm en in elkaar passen, niet over meisjes die rond een paal draaien. We begeven ons naar boven, hier staan tientallen schilderijen te koop. Wat verder worden er antiquiteiten aan de man gebracht, gaande van kleine (medailles, postzegels, zichtkaarten) tot grote (meubilair, aardewerk). Wat wel opvalt, is dat alle trappen, kraampjes, afdaken in hout vervaardigd zijn. Zo komen we op een plateau dat voor de helft omringd is met houten muren. Via een grote poort (als wij ergens binnen gaan is het altijd via de grote poort) komen we op een plein. Eerlijk gezegd weten we niet naar wat eerst te kijken. De architectuur (hout, wat anders) doet denken aan oud Russische tradities. Rondom staan er huisjes en overal is er wat anders te doen, kinderen kunnen hier potten bakken, manden vlechten, maar ook deeg maken om brood of pannenkoeken te bakken. Verder zijn er nog restaurantjes, replica van een oude (spitse toren) en nieuwe (vijf ajuintorens) kerk. In het midden van het plein staat er zelfs een podium waar enkele zangers het beste van zichzelf geven tot groot jolijt van de omstaanders die vrolijk meezingen. Ook aanwezig op het plein is een enorm groot gebouw, dat dienst doet als feestzaal en tentoonstellingsruimte (wc’s zijn er ook en nog wel gratis – joepie). De buitenzijde oogt
als een sprookje. Tussen de scheiding van de balken lopen koorden die zorgen voor de opvang van het regenwater. Aan torentjes geen gebrek, deze zijn mooi versierd en ook de waterspuwers mogen gezien worden. In één woord : prachtig, moeilijk om een juiste omschrijving te geven, daarom in bijlage een foto van dit schouwspel. Een mens zou er dorst van krijgen, we zetten ons dan ook neer en proberen een typisch Russisch brouwsel dat gelijkt (de kleur toch) op cola, maar de smaak is niet zo zoet. Ze tappen het van het vat, het bevat een kruidenmengsel en is zonder alcohol. Niet slecht maar ook niet heel speciaal. Een park bezoeken staat op ons lijstje als nummer drie en vermits het Ismailovski park hier juist achter de hoek ligt , gaan we er wat rond wandelen. Tatiana heeft echter een ander park in petto. Terug naar de metro, eerst de blauwe lijn, daarna overstappen op de groene. Gewoon de kleurtjes volgen, de namen van de metrostations zijn al moeilijk te lezen en voor wie kleurenblind is brengt dit natuurlijk nog een extra probleem met zich mee. Tsaritsyno park. Hier komen de Moskovieten tijdens het weekend wat verpozen. Poetin heeft dit park volledig opnieuw laten aanleggen en opengesteld voor het publiek. Het park werd gebruikt door tsarin Catherina de Grote als zomerresidentie, doch het hoofdpaleis beviel haar niet en ze liet het dus afbreken (dat mens had ook haar loeten). Het nieuwe paleis heeft ze niet meer kunnen zien, want ze was ondertussen gestorven en haar zoon had geen goesting om het af te werken. We zullen eens gaan zien hoe het er nu voorstaat. Daarvoor moeten we eerst langs een… -juist u heeft het al geraden- fontein en zo te zien geen kleintje. De waterstralen gaan op en neer met het ritme van de muziek. Zoals de meeste Russen nemen ook wij even de tijd om het schouwspel gade te slaan. Bruggetje over (langs links en rechts zijn er twee grote meren) en dan naar boven, want boven de bomen zien we enkele torens uitsteken. Honderd meter bergop en we bemerken reeds de eerste gebouwen. Een gebouw met ronde vorm in rode baksteen waar men gemakkelijk twintig personen kan huisvesten, blijkt het tuinhuis te zijn. Het doet eerder denken aan een Engels kasteel. Langs de weg staan diverse paviljoenen, priëlen, pergola’s, decoratieve bruggen en poorten, men is nog volop bezig met de restauratie van twee kleinere paleizen. We volgen de aangelegde paden tussen de bomen en zien regelmatig ruïnes. We maken een omkerende beweging en zien voor ons het grote paleis opduiken. Als ze ons hadden gezegd dat we ons in Wenen of Versailles bevonden, hadden we ja geknikt, zoiets verwacht je nu niet direct in Moskou. Er is een museum waar je kostbaarheden en kledingstukken (eind 18e tot begin 20ste eeuw) kan bewonderen. Verder is er een operagebouw waar nog regelmatig concerten gegeven worden en dan is er nog het grote paleis met wat verder ook nog eens een kerk. We begeven ons naar de uitgang via mooi aangelegde paden met in het midden kleurige bloemperken. Restaurantbezoek behoort ook tot de mogelijkheden en recreatiemogelijkheden voor kinderen zijn ook voldoende voorzien. Schilderachtig, zo kan je het park omschrijven. Opgepast, het park is niet alle dagen open, check eerst uw reisgids. We zitten niet heel ver van de woonplaats van Tatiana, de mevrouw die op haar dochter paste moet gaan werken en daarom hebben we afgesproken om de dochter van Tatiana op te halen in het metrostation. Omdat het de laatste dag is, laten we Tatiana het restaurant kiezen. Het zal terug Italiaans worden, we hadden al een beetje het
vermoeden, maar je zal ons zeker niet horen klagen. In het restaurant was er zelfs opvang voorzien voor kinderen. Zo, tijd om afscheid te nemen van onze gids en haar lief dochtertje. We hebben veel gezien dankzij haar, meer dan dat we alles zelf hadden moeten zoeken, daar zijn we van overtuigd. Leuk is ook dat we nog steeds contact houden met onze gidsen. Shoko uit Tokyo is zelfs een dag op bezoek geweest in Antwerpen dit jaar. Moesten er mensen zijn die een gids nodig hebben in Moskou mogen ze altijd contact met mij opnemen, Tatiana vertelde ons dat ze het wel ziet zitten om dit nogmaals te doen. Vermits we wat vroeger in ons hotel zijn en onze valiezen al gepakt staan, gaan we nog even de buurt verkennen rond ons hotel. In een stationsbuurt valt wel altijd wat te beleven, maar dan toch niet hier. Buiten enkele horecazaken (waarvan er enkele de naam “louche” opgeplakt krijgen) was er niets te zien. Toch even een pizzeria binnen gaan om te vragen of we enkel koffie kunnen drinken. Geen probleem. Binnen hangen de muren vol met foto’s van Amerikaanse sleeën, geen idee wat die daar hingen te doen. Buiten komen we wel enkele oudere Moskovieten tegen die duidelijk geen koffie gedronken hadden. Een dakloze zoekt een slaapplaats om de nacht door te brengen en wij zoeken ons hotel op. De volgende morgen giet het pijpenstelen en het is oppassen geblazen als je op het voetpad loopt want de regenpijpen hangen tien centimeter boven de grond en het water gutst er uit. Ons busje staat reeds te wachten om ons naar de luchthaven te brengen. Deze keer rijden we langs de nieuwe buildings, van dichtbij zien ze er nog indrukwekkender uit. Zonder veel oponthoud bereiken we de luchthaven waar we enkele uurtjes later opstijgen richting Chelyabinsk. Dag Moskou, fascinerende stad!
