///////////// Inhoud ///////////// Film
Muziek
Hanna Transformers: Dark of the Moon Drei Balada Triste de Trompeta Bad Teacher Brighton Rock Blitz Midnight in Paris Kung Fu Panda 2 : The Kaboom of Doom Insidious If I want to whistle I whistle Essential Killing Jodaeiye Nader az Simin The Prodigies 3D Get Low X-Men: First Class
He Who Saw The Deep label Absolute Dissident O Senior Interpol Barking History of Modern Strange weather, Isn't It? Who We Touch Mines 20TEN The Runaway The Boxer Blood Like Lemonade Where Did The Night Fall Wait For Me Remixes Compass The Way of the Animals Powers Speaking Parts From the Blazing Rows/ Tonnerre Vendanges/ Balloons New Amerykah Part Two: Return of the Ankh
DVD Amer Blackwater Fever / Un lac Nömadak TX De Wegen van de Herinnering / / Ninõs Stir of Echoes: The Homecoming Rien à déclarer Seconds Apart / Prowl House M.D. season 6 Bulletproof Gangster Antares The Housemaid Carcasses El Mal Ajeno Poupoupidou Rabia Nostalgia De La Luz
Blu-Rays Van de Kat Geen Kwaad Un balcon sur la mer Apocalypse Now - Definitive edition (3 Blu ray) The Next Three Days The Green Hornet The King's Speech Taxi Driver Women Are Heroes Devil Winter's Bone Monsters Screamadelica Live (Primal Scream) - Blu ray + CD audio Vanishing on 7th Street Suspiria / Inferno About a Boy / The Doors The Tourist
Dossiers Conan the Barbarian arcus Nispel peut difficilement se voir qualifier de réalisateur de films d'auteur... Mais plutôt de géniteur de semi-ratage ('Pathfinder') ou de remakes casse-gueule ('Massacre à la tronçonneuse', 'Vendredi 13')! Interview met Asghar Farhadi, regisseur van 'A Separation' Les gens sont toujours au centre des films du réalisateur iranien Asghar Farhadi. Un réalisateur qui parvient également à placer ses personnages dans des histoires passionnantes.
Rise of the Planet of the Apes Alors qu'il n'affiche au compteur que le modeste mais excellent 'Ultime Evasion'/ 'The Escapist', le réalisateur anglais Rupert Wyatt nous revient pourtant avec une production nettement plus couteuse! Interview met Angelina Jolie Nous connaissons tous Angelina Jolie au travers de ses actions humanitaires, de ses adoptions, de son mariage avec Brad Pitt, mais aussi des personnages durs qu'elle incarne au cinéma. Aujourd'hui, elle nous revient dans le rôle de Tigresse, un des Cinq Cyclones dans Kung Fu Panda 2.
///////////// Film ///////////// Hanna Het begint zeker intrigerend. In een muisstil en hagelwit sneeuwlandschap jaagt een jong meisje met boog en pijl op een eland. Ze schiet het trotse dier neer en begint het uit te benen. De man die plots achter haar opduikt, gaat ze met evenveel vakkennis te lijf. Zelfredzaamheid staat hoog in het vaandel bij Hanna, met dank aan haar vader, een voormalige spion. Zo lang als 'Hanna' een paar kaarten tegen de borst houdt, grijpt hij de aandacht stevig genoeg vast. De eerste confrontatie met de ijzige slechterik Marissa, de spectaculaire ontsnapping, Hanna's eerste stappen in een wereld die ze nooit gekend heeft, je vraagt je af hoe het allemaal zal evolueren. Het duurt echter niet lang voor je snapt dat de film voor het grootste deel uit hete lucht bestaat. Felgekleurd en oogverblindend, dat zeker, maar niettemin even diep als het plasje van een puppy. Dat komt ook door de regie van Joe Wright, een man die altijd al meer interesse heeft gehad voor stijl (hij pakt nogal graag uit met grootse visuele vondsten) dan voor inhoud. Jammer dat rasacteurs als Cate Blanchett, Saoirse Ronan en Eric Bana er in dit geval het slachtoffer van worden. Goeie muziek van de Chemical Brothers, dat wel. (RN) Film: 5/10, Soundtrack: 8/10 Releasedatum: 06 Juli 2011 Duur: 111 min Regie: Joe Wright Met: Saoirse Ronan, Cate Blanchett, Eric Bana, Olivia Williams Ruben Nollet
Transformers: Dark of the Moon 'First things first'. Het gerucht dat regisseur Michael Bay de infantiele ondertoon ditmaal tot een minimum heeft beperkt blijkt allesbehalve te kloppen. De ouders van 'hoofdmens' Sam Witwicky gedragen zich nog steeds als sputterende speedfreaks. Bepaalde buitenaardse robots mankeren op zijn minst een dozijn vijzen. En verschillende nevenacteurs waaronder toch getalenteerde namen als John Turturro, John Malkovich en Frances McDormand - maken zich bij momenten compleet belachelijk. Grootste gebrek is echter Bays keuze om James Camerons digitale 3D-technologie te omarmen. Wat in principe tot duizelingwekkende diepte-effecten zou moeten leiden, levert hier in de eerste plaats een monumentale migraine op. Hoewel je zou kunnen stellen dat de cineast zijn bazookaschietstijl iet of wat getemperd heeft, valt 's mans filmmethode onmogelijk te rijmen met de grotesk gehypete 3D-trend. Wat maakt deze 'threequel' dan nog min of meer verteerbaar? De apocalyptische spektakelshots tijdens de tweede helft en de wonder boven wonder voor het eerst meeslepende plotlijn over de relatie tussen Witwicky en zijn auto! Oh ja, de griezelige gekrulde lippen van 'hottie' van dienst Rosie Huntington-Whiteley krijgen ongetwijfeld de prijs voor het spectaculairste speciale effect. Film: 4/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 29 Juni 2011 Duur: 155 min Regie: Michael Bay Met: Shia LaBeouf, Tyrese Gibson, Frances McDormand, John Malkovich, Patrick Dempsey Steven Tuffin
Drei De voorbije jaren hield de Duitse regisseur Tom Tykwer zich steeds meer bezig met grootschalige internationale producties zoals 'Perfume', 'Heaven' en (om het helemaal symbolisch te stellen) 'The International'. In 'Drei' keert hij zo'n beetje terug naar de stijl en thematiek van zijn vroegere werk. De romantische tragikomedie ligt eerder in de lijn van 'Lola rennt' (speelse visuele stijl) en 'Winterschläfer' of 'Der Krieger und die Kaiserin' (de filosofische toon en het belang van toeval), goed gemaakte verhalen over gewone mensen. De film botst echter ook op een probleem dat moeilijk op te lossen lijkt: de personages zijn niet meteen aantrekkelijk. Voor u me afschildert als een oppervlakkige mens, ik heb het niet noodzakelijk over fysieke kenmerken. Het klopt zeker dat hoofdactrice Sophie Rois niet meteen aansluit bij mijn persoonlijke smaak maar dat hoeft ook niet. Schoonheid is per definitie relatief en subjectief. De hamvraag luidt eerder waarom de kijker zich zou moeten interesseren voor figuren die zich zo onuitstaanbaar gedragen als het centrale koppel uit de film. Het verwarde leven van mensen die verloren zijn gelopen in hun eigen navel is het thema van de film, maar als je voortdurend moet vechten tegen de drang om weg te lopen, kan je moeilijk van een geslaagde film spreken. (RN) Film: 5/10, Soundtrack: 7/10 Releasedatum: 29 Juni 2011 Duur: 120 min Regie: Tom Tykwer Met: Sophie Rois, Devid Striesow en Sebastian Schipper Ruben Nollet
Balada Triste de Trompeta Volgens kenners bestaan er vier soorten clowns. De twee bekendste zijn de zogenaamde August en de Witte Clown. Laat dat net de twee karakters zijn die in 'Balada triste de trompeta' de aandacht verdelen en naar de affecties van de mooie trapeziste Natalia dingen. Ze hebben een compleet verschillend karakter (Witte clown Javier is stil en introvert, zijn concurrent Sergio uitbundig en assertief) maar allebei zitten ze vol agressie. 'Balada triste de trompeta' is dan ook een film van Àlex de la Iglesia, een regisseur die er een bepaald explosief wereldbeeld op nahoudt. Naar eigen zeggen heeft het te maken met het feit dat hij opgegroeid is tussen de aanslagen van de terreurbeweging ETA. In elk geval kan je zijn cinema moeilijk ingetogen noemen, maar daar vraagt dit verhaal ook niet
om. 'Balada triste de trompeta' is qua stijl en toon pure opera, met grand guignol taferelen in de plaats van muziek. Of hoe moet je een man die zichzelf met bijtend zuur en een heet strijkijzer bewerkt om eruit te zien als een clown anders noemen? Tussen de regels schetst de la Iglesia bovendien een portret van zijn verscheurde land, dat de burgeroorlog waaruit Franco 70 jaar geleden als overwinnaar (en dictator) tevoorschijn kwam nog steeds niet verwerkt heeft. (RN) Film: 7/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 22 Juni 2011 Duur: 108 min Regie: Álex de la Iglesia Met: Antonio de la Torre, Carlos Areces, Carolina Bang, Santiago Segura, Fernando Guillén Cuervo, Fran Perea, Sancho Gracia Ruben Nollet
Bad Teacher Cameron Diaz probeert zich in deze slappe sof te gedragen als de jongere zus van de winkelcentrumkerstman die Billy Bob Thornton in het onvergetelijke 'Bad Santa' neerzette. Ze behandelt haar leerlingen als honden, betreedt zelden nuchter het klaslokaal en gaat tot het uiterste om geld te verdienen. Dat laatste moet wel wanneer ze op straat wordt gezet door haar stinkend rijke verloofde. Toegegeven: de eerste scènes van deze pseudosubversieve komedie werken nog enigszins op de lachspieren. Als La Diaz haar leerlingen voor de zoveelste keer een film toont, kan je je moeilijk bedwingen. Gaandeweg begint het rebelse toontje echter ontzettend geforceerd aan te voelen en lopen de vergelijkingen met bovenvermelde gedeeltelijke naamgenoot spaak. Bovendien krijg je de indruk dat regisseur Jake Kasdan niet goed weet wat voor prent hij wou afleveren. Zo lijken de personages die nevenacteurs Jason Segel en Justin Timberlake spelen weggelopen uit compleet verschillende subgenres. Segels vuilbekkende turnleraar hoort duidelijk thuis in het Judd Apatow-universum, terwijl Timberlakes doorbrave vervangleerkracht herinneringen oproept aan de komedies van Mike 'Austin Powers' Myers. Finale doodsteek blijkt echter Kasdans acuut gebrek aan komische timing. Of hoe je zelden zoveel grappen doel hebt zien missen! Film: 4/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 22 Juni 2011 Duur: 95 min Regie: Jake Kasdan Met: Cameron Diaz, Lucy Punch, Jason Segel, Justin Timberlake, Phyllis Smith, John Michael Higgins, Dave Allen, Jillian Armenante, Matthew J. Evans, Kaitlyn Dever Steven Tuffin
Brighton Rock Graham Greene was een echt manusje-van-alles. Hoewel hij voornamelijk bekendstaat als auteur, werkte hij ook een tijdje voor de Britse inlichtingendienst. Bovendien schreef hij niet alleen boeken, maar ook reisreportages en toneelstukken. Zelfs zijn literaire werk valt niet onder één noemer te brengen. Bekende bioscoopbewerkingen van 's mans werk als 'The Quiet American' en 'The End of the Affair' bevestigen die diversiteit. 'Brighton Rock' - over een jonge gangster die een getuige van een moord het hof maakt - vormt de ultieme clash tussen Greenes thrillerfascinatie en katholieke worstelingen. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat dit boek al eens eerder naar het witte doek werd vertaald. Die prent groeide dankzij de fantastische acteerprestatie van een jonge Richard Attenborough uit tot een heuse klassieker. Scenarist-regisseur Rowan Joffe trok echter de stoute schoenen aan, verschoof het gebeuren van de fourties naar de sixties en ging voor een ongewoon gestileerde aanpak. Werkelijk alle elementen - van de door Sam 'Control' Riley aangevoerde cast over de prachtige cinemascopefotografie tot de meeslepende score - ademen grootse cinema uit. Resultaat: je waant je net zoals de personages terug in het tijdperk toen cinema nog écht kon betoveren! Film: 8/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 22 Juni 2011 Duur: 111 min Regie: Rowan Joffe Met: Sam Riley, Helen Mirren, John Hurt Steven Tuffin
Blitz Kalende kop, verbeten blik, kapot gemepte neus, grommende cockney-stem, drooggetraind lijf, Jason Statham heeft zich sinds 'Lock, Stock and Two Smoking Barrels' en zijn andere films met Guy Ritchie opgewerkt tot een heus handelsmerk. Om niet te zeggen dat er even goed een groot copyrightteken op zijn hoge voorhoofd zou kunnen staan. Je weet wat je krijgt als Statham in een film opduikt en je moet ook niets meer verwachten. Het verrassende aan 'Blitz' is dat de politiethriller het toch probeert, het voorspelbare dat het hem niet helemaal lukt. Hij haalt de inspiratie bij het gelijknamige boek van de Ierse misdaadauteur Ken Bruen, die een hele reeks verhalen schreef rond rechercheur Brant (Stathams personage), een man met een heel eigen idee van rechtshandhaving. 'Blitz' is misschien de meest interessante roman uit de serie omdat hij Brant confronteert met de uitwassen van zijn eigen stijl, een ondertoon die ook de film bij momenten een scherp randje geeft. Met Paddy Considine als Brants nieuwe (en homoseksuele) politiepartner en Aidan Gillen als de geschifte titelfiguur heeft 'Blitz' bovendien twee acteurs die in elke scène de aandacht naar zich toe trekken. Naast hun vertolkingen komt Stathams prestatie enkel over als eendimensionaal geposeer, wat de film jammer genoeg compleet scheef trekt. (RN) Film: 5/10, Soundtrack: 5/10 Releasedatum: 22 Juni 2011 Duur: 97 min Regie: Elliot Lester Met: Jason Statham, Paddy Considine Ruben Nollet
Midnight in Paris Aanvankelijk lijkt het alweer miserie troef. De manier waarop Owen Wilson en Rachel McAdams hun personages - een Amerikaanse scenarist en zijn verloofde - neerzetten doet denken aan het acteerwerk van een middelmatig amateurgezelschap. Cinematograaf Darius Khondji - de beeldenmagiër van o.a. 'Delicatessen' en 'Se7en' - schiet Parijs met een platte postkaartstijl. En de zeurderige dialogen werken quasionmiddellijk op de zenuwen. Op het moment dat Wilsons personage verloren loopt in een van de vele steegjes van de Stad der Liefde, verandert Allen echter radicaal van koers. Dat hij zijn protagonist in het Parijs van de jaren '20 doet belanden, wijst erop dat de New Yorkse cineast nog steeds de lichtanarchistische trekjes uit vroege films als 'Zelig' en 'Sleeper' in zich heeft. Bovendien geven enkele bekende en minder bekende gezichten het beste van zichzelf als de culturele crème de la crème van de
'twenties'. Strafst van al is echter Allens uiterst (zelf)kritische toon. Of had u verwacht dat een 75-jarige knar die voordien tot vervelens toe met het verleden durfde dwepen plots brandhout zou maken van elke vorm van nostalgie? Film: 6/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 15 Juni 2011 Duur: 100 min Regie: Woody Allen Met: Marion Cotillard, Adrien Brody, Carla Bruni, Owen Wilson Steven Tuffin
Kung Fu Panda 2 : The Kaboom of Doom Nu hij de krijger Dragon geworden is, leeft Po aan de zijde van zijn grote helden, de Furious Five: Tigress, Crane, Mantis, Viper en Monkey, en van zijn meester Shifu. Een droom van een oefening, met epische momenten maar ook aandacht voor de gebruikelijke klungeligheid en gulzigheid van onze vriend de panda. Deze idyllische omstandigheden komen echter al snel in gevaar. Een nieuwe vijand probeert China namelijk te onderwerpen en lijkt te beschikken over een verschrikkelijk geheim wapen, dat zelfs de grootste gevechtsspecialisten met de blote hand lijkt te kunnen uitschakelen. Een moeilijke situatie, des te meer omdat Po tijdens de eerste confrontatie met de troepen van de gevaarlijke tiran zijn middelen verliest, door de herinnering aan een traumatiserende gebeurtenis die hem het noorden doet verliezen. Vergeet het 3D argument waarmee we om de oren geslagen worden: dat is onberispelijk maar niet fundamenteel noodzakelijk. Het belangrijkste is dit: wie positief stond tegenover het eerste en het tweede luik van de franchise, krijgt hier waar voor zijn geld! Dit vervolg evenaart zonder al te veel moeite zijn voorganger, en overtreft hem zelfs bij momenten... De actie blijft verbluffend en de humor alomtegenwoordig. Een heus feestmaal! Film: 9/10, Soundtrack: 8/10 Releasedatum: 15 Juni 2011 Duur: 90 min Regie: Jennifer Yuh Gauthier Keyaerts
Insidious Vreemd genoeg komt de destijds oh zo vernieuwende filmmaker sindsdien alsmaar conservatiever uit de hoek. Nadat hij met aflevering drie de 'Saw'-franchise vaarwel zei, blikte hij het allesbehalve originele buiksprekersmysterie 'Dead Silence' in. En ook zijn jongste boreling zal hem geen inventiviteitsprijzen opleveren. 'Watchmen'-acteur Patrick Wilson en 'X-Men: First Class'-actrice Rose Byrne kruipen in de huid van een echtpaar met drie kinderen, twee jongens en een pasgeboren meisje. Wanneer het vijftal in een nieuwe woning intrekt, lijkt het er te spoken. Dat vermoeden blijkt bevestigd als een van de zoons in een mysterieuze comateuze toestand belandt. Een team parapsychologen wordt ingehuurd om uitsluitsel te geven. 'The Amityville Horror', 'Poltergeist', 'Don't Look Now', 'The Omen' en 'Paranormal Activity' zijn maar een paar van de genregenoten die door het brein spoken tijdens het bekijken van dit ongeïnspireerde onding. Met als rottende kers op de oudbakken taart een compleet van de pot gerukte finale die meer op de lach- dan op de huiverspieren werkt. xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx Film: 2/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 15 Juni 2011 Duur: 102 min Regie: James Wan Met: Patrick Wilson, Rose Byrne Steven Tuffin
If I want to whistle I whistle Als 'If I Want to Whistle, I Whistle' opvallend realistisch, natuurlijk en geloofwaardig lijkt, hoeft dat niet echt te verwonderen. Regisseur Florin Serban gebruikte een toneelstuk als basis voor zijn film, maar hij ging wel draaien op authentieke lokaties en deed voor zowat alle nevenrollen een beroep op echte veroordeelde jeugddelinquenten. Het zijn keuzes die dit gevangenisdrama nog intenser maken dan het al was, en dat wil wat zeggen. 'If I Want to Whistle, I Whistle' is als het verhaal van een kat in een snelkookpan, met een hoofdpersonage dat zich om te beginnen al slecht in zijn vel voelt en met de minuut wanhopiger en dus gevaarlijker wordt. Het nieuws dat zijn jonge broer hem komt vertellen en het daaropvolgende bezoek van zijn moeder, het opportunisme van een bepaald onaangename medegevangene, het gebrek aan inlevingsvermogen van de gevangenisdirectie, het bouwt allemaal op tot hoofdfiguur Silviu zich niet langer kan houden en door het lint gaat. Hij weet heel goed dat hij zijn eigen situatie volstrekt onmogelijk maakt maar niets doen is geen optie. 'If I Want to Whistle, I Whistle' heeft weinig woorden nodig om veel duidelijk te maken, en dat is per definitie het kenmerk van een goeie film. (RN) Film: 7/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 15 Juni 2011 Duur: 94 min Regie: Florin Serban Met: George Pistereanu, Ada Condeescu, Clara Voda, Mihai Constantin Ruben Nollet
Essential Killing Op een bepaald moment tijdens 'Essential Killing' droomt het hoofdpersonage van zijn thuis, zijn vrouw en kind. Het is een scène die wel vaker voorkomt in verhalen over mensen die de diepste hel moeten doorkruisen maar het grote verschil is dat de vrouw in de wensdroom een boerka draagt. Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit al heb gezien en dat is volgens mij ook precies wat regisseur Jerzy Skolimowski in gedachten had. In interviews mag hij dan zeggen dat de politieke context van zijn verhaal hem niet interesseerde, uiteindelijk kan je er onmogelijk om heen dat 'Essential Killing' van de kijker verlangt dat hij sympathie opbrengt voor iemand die traditioneel opgevoerd wordt als een vijand. En daar is niets fout mee. Integendeel zelfs, het geeft deze opmerkelijke film enkel meer diepgang. Als we ooit vooruit willen met deze wereld zullen we namelijk sowieso moeten leren om in elkaars schoenen te lopen. Als 'Essential Killing' dan ook iets duidelijk maakt, dan is het dat we allemaal naar dezelfde dingen hunkeren en dat we allemaal onvermijdelijk in dieren veranderen als het erop aankomt om te overleven. 'Essential Killing' is een indrukwekkende film en wat Vincent Gallo in de hoofdrol laat zien is al even imposant. Dat kan tellen. (RN) Film: 8/10, Soundtrack: 6/10
Releasedatum: 08 Juni 2011 Duur: 83 min Regie: Jerzy Skolimowski Met: Vincent Gallo, Emmanuelle Seigner, ZachCohen Ruben Nollet
Jodaeiye Nader az Simin Inventief, meeslepend, spannend, het zijn niet meteen kwalificaties waarmee je doorgaans een Iraanse film omschrijft. Nee, daar maken ze cinema die mijmert en nadenkt, lyrische verhalen over arme mensen op de boerenbuiten of metaforische beschouwingen over de politieke situatie van het land. Het klopt inderdaad dat we in het verleden vaak dat soort Iraanse films op het bord hebben gekregen, maar 'A Separation' laat met brio zien dat het ook anders kan. Regisseur Asghar Farhadi is niet aan zijn proefstuk toe want ook zijn vorige, 'About Elly', was al opmerkelijk, een gezellige komedie die veranderde in een fascinerende verdwijningzaak. In 'A Separation' tilt hij zichzelf echter nog een niveau hoger. Het verhaal over een banale scheiding met verrassende gevolgen mondt uit in een verbijsterend portret van de Iraanse maatschappij in al haar geledingen en tegenstellingen. En laat die grote woorden je vooral niet afschrikken. Farhadi verliest op geen enkel moment uit het oog dat hij in de eerste plaats het verhaal van een groep gewone mensen vertelt die enkel doen wat volgens hen het beste is. 'A Separation' heeft geen schurken of helden. Niemand is zwart of wit. Iedereen heeft in zijn eigen ogen gelijk en draagt ook een deel van de schuld. Grote cinema. (RN) Film: 8/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 08 Juni 2011 Duur: 123 min Regie: Asghar Farhadi Met: Leila Hatami, Peyman Moadi, Shahab Hosseini, Sareh Bayat, Sarina Farhadi, Babak Karimi, Ali-Asghar Shahbazi Ruben Nollet
The Prodigies 3D Toegegeven, niet alle superhelden zijn even vrolijk. Naast de olijke toestanden van Fantastic Four en de dappere rood-blauwe triomfkleuren van Superman heb je ook het diepe zwart van (bij uitstek) Batman. De personages uit 'The Prodigies' gaan echter nog een paar stappen verder. Zij zijn tieners die vanwege hun geestelijke krachten altijd vernederingen en mishandeling hebben ondergaan, maar die nooit de manier ontdekten om zich daartegen te verzetten. Nu ze elkaar gevonden hebben, staat er echter geen maat meer op hun talenten en dreigen ze uit de bocht te gaan. Als je ziet wat de verfilming van Bertrand Lentérics populaire jeugdboek 'La nuit des enfants rois' uit 1982 allemaal te vertellen heeft, hoeft het niet te verbazen dat het een animatiefilm is geworden. De spectaculaire actie had een gewone film onbetaalbaar gemaakt terwijl de donkere thema's en gebeurtenissen voor een commercieel weinig interessante kleuring had gezorgd. De keerzijde van de medaille is dat 'The Prodigies' nu een beetje tussen twee stoelen valt. Het fantasy-verhaal zal veel volwassenen afschrikken, de snoeiharde stijl veel kinderen. Het maakt de film niet minder origineel, maar wel een die voortdurend op zoek is naar een geschikt publiek. (RN) Film: 6/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 08 Juni 2011 Duur: 87 min Regie: Antoine Charreyron Met: Jeffrey Evan Thomas, Jacob Rosenbaum, Dante Bacote Ruben Nollet
Get Low Het zal vreemd klinken maar 'Get Low' is gebaseerd op ware gebeurtenissen. Ergens in de jaren '30 in een klein stadje in Tennessee organiseerde een eigenaardige oude man die jaren afgezonderd had geleefd zijn begrafenis terwijl hij nog leefde. En hij nodigde iedereen uit die zin had om te komen kijken. Uiteindelijk kreeg hij meer dan 10.000 man over de vloer. 'Get Low' vult dat uitgangspunt in met een trauma uit het verleden en een geheim dat het excentrieke hoofdpersonage al 40 jaar met zich meedraagt. Enkel zijn trouwe muilezel is op de hoogte. Aan het begin van de film krijgen we een eerste hint (een brandend huis waar een man uit springt en weg rent) maar voor de rest blijft hoofdfiguur Felix Bush lang een mysterie. Van zijn vindingrijke regie of ongewone structuur moet 'Get Low' het alvast niet hebben. Dit is cinema volgens het boekje, al hoeft dat niet per se een nadeel te zijn. Door die traditionele stijl heb je ook de tijd om de typisch Zuiders-Amerikaanse sfeer te proeven en te genieten van het lekkere taaltje dat de personages in de mond nemen. De occasionele stroop neem je er maar bij. De ster van de film is echter ontegensprekelijk hoofdacteur Robert Duvall. Hoe groot zijn reputatie na een halve eeuw in het vak ook is, hij blijft verbluffen. Chapeau. (RN) Film: 6/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 01 Juni 2011 Duur: 100 min Regie: Aaron Schneider Met: Robert Duvall, Sissy Spacek, Bill Murray, Lucas Black, Gerald McRaney, Bill Cobbs Ruben Nollet
X-Men: First Class De 'X-Men' franchise terug op de sporen krijgen was geen makkelijke zaak, na de complete mislukking van Bret Ratner bij het moeilijk verteerbare en groteske 'X-Men: The Last Stand'. Dat was alleszins een rampzalige manier om het indrukwekkende werk dat Bryan Singer voordien had geleverd naar de vaantjes te helpen! Om de machine terug op te starten hebben de producenten en andere hoge omes van Hollywood heel intelligent de kaart getrokken van een hybride reboot/prequel. We vinden hier dus een jeugdige Charles Xavier terug, die extreem dicht aanleunt bij Mystique, en Erik Lehnsherr, hun kennismaking en de stichting van de eerste 'X-Men' groep (en de superschurken bij elkaar gebracht door Sebastian Shaw / Dr Schmidt, op hilarische wijze neergezet door Kevin Bacon). Dat speelt zich allemaal af tegen de achtergrond van het Grote Verhaal, aangezien het grootste deel van de film de crisis rond de Cubaanse raketten als context heeft. Je moet toegeven dat, ondanks de vrij duidelijke tekortkomingen (het soms falende acteerwerk, de overvloed aan clichés, de slappe special effects...), de geslaagde humor en het crescendo in spanning en actie ervoor
zorgen dat dit toch nog een geslaagde film wordt. Hij slaagt er niet in om even hoge toppen te scheren als Bryan Singer dat is ook zo simpel niet - maar Matthew Vaughn brengt het er al bij al niet zo slecht vanaf. Geloof de geruchten niet dat het om een meesterwerk gaat, maar ga wel kijken naar dit bravourestukje, dat je ondanks een moeilijk begin met open mond achterlaat. Film: 7/10, Soundtrack: 7/10 Releasedatum: 01 Juni 2011 Duur: 132 min Regie: Matthew Vaughn Met: James McAvoy, Michael Fassbender, Alice Eve, Nicholas Hoult, Kevin Bacon Gauthier Keyaerts
///////////// DVD ///////////// Amer 'Amer' vertegenwoordigt waarschijnlijk de essentie van de "fanfilm", aangevuld door een heel geeky en referentieel kantje. Het leunt dichter aan bij een "meta-ervaring" dan bij traditionele cinema, en deze eerste Belgisch-Franse langspeelfilm van Hélène Cattet en Bruno Forzani vertegenwoordigt een soort bijna-psychedelische reis doorheen de grote momenten van de giallo en zijn anthologische werken, die heuse codes geworden zijn, die ondertussen echter ook grijsgedraaid zijn. En zelfs als er al een rode draad is, Ana, een persoon die we tegenkomen op verschillende momenten van haar leven, blijft 'Amer' een sensorieel werk, gebaseerd op archetypes: de blik - verschrikt, voyeuristisch, in de slachtofferrol, een kleurenpalet geërfd van de barok, genre Hammer / Bava / Argento, verzadigd met pure nuances, de sensualiteit, en natuurlijk het zwaard... zonder het intense gebruik van de klank te vergeten. Het geheel werkt soms niet echt, wegens te plastisch en koel (mechanisch?), maar je moet toegeven dat deze liefdesverklaring ruimschoots het eenvoudige idee van de remake of het post-modernistische pikwerk overtreft. Dank je wel, Filmfreak, voor dit plezier, hier trouwens uitgebreid met twee kortfilms. Film: 6/10, Extras: 7/10 Release: 06/2011 - Duur: 90 min Regie: Hélène Cattet, Bruno Forzani - Met: Cassandra Forêt, Charlotte Eugène-Guibbeaud, Marie Bos Distributie: Filmfreak Extras: Korte films Gauthier Keyaerts
Blackwater Fever / Un lac Twee radicale werken voor fans van kunstfilms en pure essays, die beide de weg van het experiment nemen maar op het vlak van de boodschap een andere richting uitgaan. 'Blackwater Fever' (titel geleend van een aftakking van malaria) van Cyrus Frisch ('Waarom heeft niemand mij verteld dat het zo erg zou worden in Afghanistan') - het enfant terrible van de Nederlandse film - brengt een soort korrelige esthetiek, gebaseerd op herhalingen en breuken. Een beproeving die de koorts waarvan de hoofdpersonage het slachtoffer is weergeeft, die ronddwaalt op niet-geïdentificeerde wegen en die geconfronteerd wordt met de ergste plagen die de mensheid heeft teweeggebracht: oorlog, verkrachtingen, gratuite moorden, honger enzovoort. Streng, zonder toegevingen, metaforisch, oncomfortabel... En 'Un lac' van de Fransman Philippe Grandrieux gaat dezelfde richting uit... Dit werk is meer grafisch dan narratief, absorbeert het licht en de rede, en heeft plaats temidden van een onrustwekkend nergens. Het illustreert hoe de kleinste koprol van de ziel een heuse aardbeving wordt... verrassend en krachtig, maar echt moeilijk. De obscure versie van de films van Pierre Vinour. Film: 7/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 0 min Distributie: Filmfreak Gauthier Keyaerts
Nömadak TX Igor Otxoa en Harkaitz Martinez brengen een traditioneel instrument dat op het punt staat te verdwijnen weer tot leven, afkomstig uit hun Baskenland: de txalaparta, een kruising tussen een xylofoon en een balafon. Een vreemd muzikaal artefact, dat berust op een principe van samenwerking. Inderdaad: je moet met twee zijn om het op een deftige manier te kunnen bespelen. Vertrekkend van dit principe van delen trekken onze Baskische vrienden op een gedurfde toernee door de wereld, om hun muziek en wedervaren te delen. Ze aarzelen niet om naar verlaten gebieden te trekken, waar ze bijna verdwenen volkeren ontmoeten, zoals de Adivasi in India. 'Nˆmadak TX' is soms onthutsend in zijn eerlijkheid en een eerbetoon aan de universele liefde... Maar hij speelt ook de rol van cartograaf van beschavingen die op het punt staan te verdwijnen. Film: 7/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 90 min Distributie: Filmfreak Gauthier Keyaerts
De Wegen van de Herinnering / / Ninõs Meer dan 30 jaar na de dood van Franco begint Spanje de sluier te lichten over deze verschrikkelijke periode en recht te spreken voor de slachtoffers van de dictatuur. "De wegen van het geheugen" behandelt dit rouwproces en de breuk die bestaat bij de bevolking wat betreft de balans en de erfenis van de Caudillo. Het lot van de oude Madrileense gevangenis symboliseert de moeilijkheden van de Spanjaarden om om te gaan met hun collectieve geheugen. Moet deze kanker bewaard blijven als een eerbetoon aan de republikeinen die er gemarteld werden? Of moet het vernietigd worden om definitief de pagina om te slaan? Deze documentaire maakt een deel uit van het proces waarbij de slachtoffers van de dictatuur het woord nemen. De lijken van het verleden worden, letterlijk, opgegraven dankzij de archieven van de dictatuur die recent vrijgegeven werden. Patricio Guzman ontgint het trauma en bestudeert de mogelijke motoren van vrede en verzoening. Scherp en passioneel. Film: 8/10, Extras: 9/10 Release: 06/2011 - Duur: 96 min Regie: José Luis Peñafuerte - Met: Francisco Etxeberría, Jorge Semprún, Marcos Ana, Emilio Silva, Natividad Rodrigo Distributie: Melimedias David Morelli
Stir of Echoes: The Homecoming Ted Cogan, een vroegere soldaat van de Amerikanse strijdkrachten in Afghanistan, keert terug naar zijn naasten, fysiek en psycholigisch gekraakt. Hij werd zwaargewond (vandaar zijn terugkeer) tijdens een missie die verkeerd uitdraaide, en waarbij hij deelnam aan een slachting, en Ted kan maar moeilijk om met het eindelijk teruggevonden en geruststellende reilen en zeilen thuis. Zeker omdat hij het slachtoffer is van gewelddadige en angstaanjagende hallucinaties. Maar zijn dat echt waanbeelden, of geesten die uit het hiernamaals gekomen zijn om een boodschap te brengen? Kleine film, klein budget, regie zonder veel gedoe... 'Stir of Echoes 2' (een fake "vervolg" op het opus uit 1999 met Kevin Bacon) slaagt er niet echt in om zijn doel te bereiken. Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 89 min Regie: Ernie Barbarash - Met: Rob Lowe, Marnie McPhail, Ben Lewis Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts
Rien à déclarer 'Rien à déclarer'? Alsof! De kijker die deze recente koffer met speeltjes van Dany Boon opent mag zijn goede humeur op zijn buik schrijven. Zijn pasgeborene is niet zo schitterend als 'Bienvenue chez les ch'tis', de bijna wereldwijde hit aan de box office. Verre van. 'Rien à déclarer' is heel schools gefilmd en gespeeld als een slecht boulevardstuk door zwakke acteurs en lijkt op de komische films voor een te groot publiek uit de jaren '70. Flets, mainstream, niet speciaal grappig, en het werkt al snel op de heupen. Boon bewijst hier dat zijn talent beperkt is en slaagt er zelfs in om achteruit te gaan op het vlak van het acteursspel. Spijtig! Film: 5/10, Extras: 6/10 Release: 07/2011 - Duur: 108 min Regie: Dany Boon - Met: Benoît Poelvoorde, Boon, Chritel Pedrinelli, Joachim Ledeganck, Julie Bernard, Jean-Paul Dermont, Karin Viard, François Damiens, Bouli Lanners, Eric Godon Distributie: Melimedias Extras: Weggelaten scenes, making of, bloopers Gauthier Keyaerts
Seconds Apart / Prowl Twee After Dark (cf. 8 Films to Die For) producties zonder echte smaak. Ze zijn vrij gelijkaardig qua visuele behandeling, qua vreemde effecten en qua enerverende en clipachtige montage. 'The Prowl' en zijn vampieren en 'Seconds Apart' met zijn telepatische tweeling zijn niet echt je dat. De eerste lijdt onder een anemisch scenario (vandaar de zoektocht naar bloed?) en onder een flatline regie... De tweede is een beetje uitdagender, maar het ontbreekt de film een beetje aan ballen, en hij laat de spanning zich niet ontwikkelen, aangezien de minste "nuance" dik onderlijnd wordt. Kortom, niet echt interessant! Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 0 min Regie: Antonio Negret, Patrik Syversen - Met: Orlando Jones, Edmund Entin; Ruta Gedmintas, Joshua Bowman Distributie: Paradiso Gauthier Keyaerts
House M.D. season 6 Chapeau: vijf seizoenen functioneren op hetzelfde systematische principe (een te behandelen geval, kopzorgen auto-immune ziekte, kanker, lupus - en een dokter die zijn medewerkers tiranniseert), zonder dat het publiek zich verveelt, dat is super. Gregory House uit zijn vertrouwde omgeving halen voor dit zesde seizoen was dus des te riskanter, en toch heeft het gezorgd voor een nieuwe impuls van het geheel. Tegelijk zorgt het ervoor dat de gemeenste dokter uit de geschiedenis een beetje meer te pruimen wordt. Zo wordt nogmaals bewezen dat in deze medische reeks het medische het minst belangrijke element is. Bravo. Film: 8/10, Extras: 0/10 Release: 12/2010 - Duur: 390 min Regie: David Shore - Met: Hugh Laurie, Lisa Edelstein, Omar Epps, Jennifer Morris Distributie: Universal Extras: Audio commentaar, featurettes... Adeline Weckmans
Bulletproof Gangster Van een rare hertiteling gesproken... U kent dit 'Bulletproof Gangster' misschien onder de naam 'Kill the Irishman'. Ondanks de nieuwe vlag blijft het product hetzelfde: een opus op het niveau van een televisiefilm, waarin tweederangsfiguren en vermoeide helden mogen opdraven (Val Kilmer en zijn indrukwekkende gewichtstoename!). Dit is eerder een "parodie op" dan een echte "gangsta movie". Naïef, slecht gemaakt, maar ook weer niet helemaal onverteerbaar. 'Bulletproof Gangster' kan als behang dienen tijdens een avondje waarop je niet echt veel inspiratie hebt. Een fletse boel. Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 05/2011 - Duur: 106 min Regie: Jonathan Hensleigh - Met: Ray Stevenson, Christopher Walken, Vincent D'Onofrio, Val Kilmer Distributie: Universal Gauthier Keyaerts
Antares Drie koppels, die in elkaars buurt wonen en met een vrij gelijklopend leven - een mix van breuken en overspel - kruisen elkaar. Zowel in de straten waar ze wonen als concreet, wat zorgt voor een impact van een zeldzame gewelddadigheid. Iedereen vindt zijn manier om vaarwel te zeggen (met een telefoontje, zelfmoord) of slaagt er niet in om dat te doen. 'Antares' is een sensuele, brute, psychotische stadsfilm die je overhoop haalt, uit evenwicht brengt, onthutst. Zonder zich vast te rijden in de vrij boeiende narratieve puzzel of toe te geven aan gemakkelijk sentiment. Een ijzingwekkende analytische fictiefilm zoals onze Oostenrijkse vrienden dat kunnen. Film: 8/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 105 min Regie: Götz Spielmann - Met: Dennis Cubic, Andreas Kiendl, Petra Morze, Andreas Patton, Hary Prinz Distributie: Melimedias Gauthier Keyaerts
The Housemaid Euny begint een nieuwe job in een luxueus burgerlijk verblijf, waar een elitaire familie woont in een ijzige sfeer. Ze doet er dienst als kamermeisje en let op de kinderen, zowel de reeds aanwezige als de kindjes die nog moeten geboren worden. De vrouw des huizes, Hera, moet namelijk binnenkort bevallen van twee baby's... Terwijl zijn sexuele relatie met zijn echtgenote moeilijk en delicaat wordt, zo dicht bij de bevalling, zet Hoon, de heer des huizes, zijn zinnen op Euny. Die laatste wordt echter per ongeluk zwanger. Dat nieuws zorgt voor een opstoot van adrenaline, jaloezie en moordlust bij Hera. Haar moeder en zijzelf zullen Euny ertoe proberen aanzetten om abortus te plegen, en als ze weigert, dreigen ze ermee haar te doden... 'The Housemaid', een vrij losse remake van een groot succes uit de jaren zestig, dat een referentie werd in de Koreaanse film ('Hanyo' van Ki-young Kim), zorgt voor een perfecte esthetiek, verbluffende fotografie, een indrukwekkende cadrage (de Koreaanse filmschool blijft uitzonderlijk rijk)... Spijtig genoeg leidt deze kennis van zaken al snel tot een totaal maniërisme, wat het ritme van deze vrij heftige langspeelfilm in de kiem smoort. Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 106 min Regie: Im Sang-soo - Met: Ahn Seo-hyun, Jeon Do-yeon, Lee Jung-Jae, Park Ji-Young, Seo Woo Distributie: Melimedias Extras: Making of, blooper, ... Gauthier Keyaerts
Carcasses 'Carcasses', een film uit Québec, twijfelt tussen, of slaat over van, documentaire naar vreemde fictie. Hij werd voorgesteld in het kader van de Quinzaine des Réalisateurs op het festival van Cannes in 2009... Een perfecte plek voor deze even bijzondere als naïeve film. Bijzonder is hij in het eerste gedeelte, waar hij het leven van een maniakaal "vuilnisman", Jean-Paul Colmor, beschrijft, die op een reusachtig terrein vol autowrakkken en ander wegwerpmateriaal van de maatschappij woont, geïsoleerd van de rest van de wereld. Dat passioneert hem, en hij is altijd wel bezig met het demonteren van het ene of het andere voorwerp, waarbij hij er soms zelfs in slaagt om enkele "antikwiteiten" te verkopen hier of daar. Jean-Paul amuseert zich, op zijn eentje, en doet waar hij zin in heeft. De film is ook naïef, wanneer regisseur Denis Coté een viertal trisomen laat opduiken, die hun toevlucht zoeken in deze plek voor "nutteloze" voorwerpen. Het tweede deel verliest het noorden en haalt het opzet van Denis een beetje onderuit... die op lichtvoetige wijze aan zijn onderwerp voorbijschiet! Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 05/2011 - Duur: 72 min Distributie: Filmfreak Gauthier Keyaerts
El Mal Ajeno Diego, die gespecialiseerd is in het begeleiden van terminaal zieken die veel pijn lijden, wordt op een dag op gewelddadige wijze geconfronteerd met de partner van een van zijn patiënten, die net heeft geprobeerd om zelfmoord te plegen. Het laatste dat de dokter zich herinnert is dat hij bedreigd werd door de man met een handwapen, en dan niets meer. Hij wordt teruggevonden, onder het bloed, in shock. Na deze meer dan traumatiserende ervaring beseft Diego dat hij de gave ontwikkeld heeft om mensen te genezen, ook zware gevallen, door ze eenvoudigweg aan te raken. Maar er is een zware prijs die hij moet betalen voor deze "zegen". 'El Mal Ajeno' is een productie voor het grote publiek, en is best te pruimen. Behalve als je allergisch bent voor grote effecten en een extreem christelijk discours! Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 107 min Regie: Oskar Santos - Met: Belén Rueda, Eduardo Noriega, Angie Cepeda,... Distributie: Melimedias Gauthier Keyaerts
Poupoupidou David Rousseau, een schrijver met een gebrek aan inspiratie, belandt in het gehucht Mouthe om er een erfenis te ontvangen... die stinkt! In deze koudste plek van Frankrijk, net naast de grens met Zwitserland, neemt Rousseau, per toeval, mee aan de recuperatie van een lichaam dat in de sneeuw gevonden werd, dat van Candice Lecoeur, een ster in de hele Franche-Comté. Deze plaatselijke pin-up, met een lot dat nogal veel overeenkomsten vertoont met dat van Marilyn Monroe, heeft waarschijnlijk zelfmoord gepleegd. Deze macabere gebeurtenis vormt voor David Rousseau het beginpunt van zijn nieuwe roman. Als hij op onderzoek uitgaat ondekt hij echter heel wat onsamenhangendheden in deze zogezegd gewilde dood. Sympathiek! Film: 8/10, Extras: 7/10 Release: 06/2011 - Duur: 102 min Regie: Gérald Hustache-Mathieu - Met: Jean-Paul Rouve, Sophie Quinton, Guillamie Gouix Distributie: TF1 Video / Melimedias Extras: Making of Gauthier Keyaerts
Rabia De in de buurt niet echt vriendelijk bejegende Zuid-Amerikaanse migranten Rosa en Jose-Maria, beleven een liefdesrelatie die snel overhoop gehaald wordt door een aantal helse verwikkelingen. Jose-Maria wil zijn geliefde wreken na enkele misplaatste opmerkingen als ze op straat passeert. Na zijn tussenkomst verliest hij echter zijn werk. Hij wil zijn zaak verdedigen tegenover een racistische en koppige werfleider en verliest weer zijn zelfbeheersing, waarbij hij per ongeluk zijn vroegere werkgever vermoordt. De enige oplossing voor de vluchtende Jose-Maria is om zich te verbergen in het gigantische huis waar Rosa werkt... zonder haar daarvan op de hoogte te brengen! De maanden gaan voorbij en de buik van Rosa wordt ronder, want ze is zwanger van Jose-Maria. Die houdt zich nog altijd verborgen en probeert zo goed en zo kwaad als mogelijk te overleven, terwijl hij naar zijn geliefde kijkt vanuit de bovenste verdieping van het huis, als een geest. Alhoewel er - concreet - geen echt fantastische elementen aanwezig zijn in 'Rabia', begrijp je toch snel waarom Guillermo Del Toro betrokken is bij deze vreemde langspeelfilm. De werkelijkheid sluit aan bij - of overtreft - de horror! Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 04/2011 - Duur: 89 min Regie: Sebastian Cordero - Met: Gustavo Sanchez Parra, Martina Garcia, Concha Velasco Distributie: Paradiso Gauthier Keyaerts
Nostalgia De La Luz Met het hoofd in de sterren en de voeten stevig in de dorre grond van de woestijn van Atacama, biedt Patricio Guzman een elegisch gedicht waarin, op momenten van een absolute schoonheid, het ontstaan van de kosmos en de tragische geschiedenis van de mens vermengd worden. In de loop van vloeiende en duizelingwekkende reflecties worden het universele en het intieme met elkaar verbonden, het zand en het sterrenstof, de hemellichamen en de lichamen van de slachtoffers van Pinochet. Guzman nodigt de kijker uit tot een meditatie over de vrijheid en de plicht van het geheugen. 'Nostalgie van het Licht' is meer dan een documentaire: het is een meesterwerk. Film: 10/10, Extras: 9/10 Release: 05/2011 - Duur: 90 min Distributie: Cinéart / Twin Pics Extras: Documentaire David Morelli
///////////// Blu-Rays ///////////// Van de Kat Geen Kwaad Zoé is gek van haar trouwe metgezel, de kat Dino... Tijdens de dag is die er altijd voor haar om haar te troosten na de dood van haar papa, een politieagent, en de voortdurende afwezigheid van haar mama, die ook politiecommissaris is (en die de dood van haar lieve man wil wreken). 's Nachts, daarentegen, heeft de kat een heel ander leven: hij vergezelt een meester-inbreker die eveneens een getalenteerd acrobaat is. Die verschillende werelden, dag en nacht, kind en volwassen, menselijk en dierlijk, zullen elkaar steeds meer kruisen. 'Une Vie de chat' is leuk geregisseerd, verzorgd (behalve de kunstmatige 3D), combineert verschillende registers (politiefilm, maatschappijkritiek) en rijgt de effecten op vrolijke wijze aan elkaar. Eenvoudige ontspanning, maar wel efficiënt, en vergezeld van magere bonussen. Wat op zich bijna geen enkel belang heeft! Film: 6/10, Extras: 6/10 Release: 05/2011 - Duur: 63 min Regie: Alain Gagnol, Jean-Loup Felicioli - Met: Dominique Blanc, Bernadette Laffont, Jean Benguigui, Patrick Ridremont,... Distributie: Lumière Extras: Making of, featurette Gauthier Keyaerts
Un balcon sur la mer Marc is de trots van het vastgoedkantoor waarvoor hij werkt: altijd op tijd, eerlijk, zonder gebreken... Een hele rits kwaliteiten die des te meer gewaardeerd worden aangezien hij de schoonzoon is van de baas van de keet. Alles loopt lekker onder de Zuid-Franse zon, tot op de dag dat een spook uit het verleden, Cathy, opduikt: een kinderliefde, beleefd in een Algerije in volle revolutie. Het vuur laait weer op en Marc begeeft voor de verleiding, ondanks enkele kleine details die hem doen twijfelen. Met deze thriller neemt Nicole Garcia ons mee naar werelden waar niets is wat het lijkt, en waar nostalgie en sensualiteit verstrengeld zijn. Film: 7/10, Extras: 0/10 Release: 05/2011 - Duur: 105 min Regie: Nicole Garcia - Met: Jean Dujardin, Marie-Jozée Croze, Tony Servillo, Sandrine Kiberlain, Michel Aumont Distributie: Melimedias Gauthier Keyaerts
Apocalypse Now - Definitive edition (3 Blu ray) Een ander uitgelezen gerecht, en lieveling van de maand: 'Apocalypse Now' keert terug in een hoge-definitie-uitgave die wel eens de definitieve zou kunnen zijn! De twee versies van de film worden hier bij elkaar gebracht, met masters van een ontwapenende schoonheid, precies maar zonder kunstgrepen of overbodig gepruts met het beeld... Zo wordt de hele dronken en symbolische subtiliteit van het werk van Francis Ford Coppola weergegeven, dat dikwijls gelaagd is door middel van contrasterende en dromerige beelden. En driewerf hoera, 'Hearts of Darkness', een making of deluxe, maakt deel uit van het pakket. Dat zou moeten volstaan, toch? Maar we kunnen zelfs een boek toevoegen aan deze intense filmmomenten, rijkelijk geïllustreerd, van Jean-Baptiste Thoret, van een honderdtal pagina's evenals stevige supplementen: onuitgegeven interview, audio commentaar, gesprek tussen Ford Coppola en Martin Sheen, weggelaten scènes, verschillende featurettes... Je bent dus een tijdje zoet met het verorberen van deze meest geslaagde en intense film over de Vietnam oorlog in zijn kleinste details. Een heuse hallucinante trip met de hel als bestemming. Alleen Werner Herzog heeft ook gedurfd om zo ver te gaan qua artistieke opoffering, met in het bijzonder 'Fitzcarraldo'. Film: 9/10, Extras: 10/10 Release: 06/2011 - Duur: 202 min Regie: Francis Ford Coppola - Met: Martin Sheen, Dennis Hopper Distributie: Paramount / Melimedias Extras: De twee versies van de film, documentaire 'Heart of Darkness', interviews, ... Gauthier Keyaerts
The Next Three Days Het leven van John Brennan is een nachtmerrie na de wilde arrestatie van zijn vrouw, onder de ogen van hun jonge zoon... Ze wordt ervan beschuldigd haar bazin vermoord te hebben. Ze snapt er niets van maar belandt toch in de gevangenis. Tot overmaat van ramp krijgt ze een hele zware straf. John, die alleen achterblijft met hun zwaar getraumatiseerde zoon, probeert alle mogelijke wettelijke middelen, maar zonder resultaat. Vermoeid en droevig besluit John om alles op alles te zetten en de ontsnapping van zijn echtgenote te organiseren. 'The Next Three Days', een remake van de Franse film 'Pour elle', een film van Fred Cavayé ('A bout portant'), lijkt op het pijnlijke opstijgen van oude vliegtuigen tijdens airmeetings voor nostalgici. Een spektakel dat ontroert maar ook aanzet tot lichte spot, met zijn mix van pachydermie en gratie en zijn spanning gelinkt aan een fragiliteit die het gevolg is van een onvermijdelijke mechanische erosie. Die elementen passen perfect bij de onhandige regie van Paul Haggis, die fascineert maar uiteindelijk maar matig efficiënt is. Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 132 min Regie: Paul Haggis - Met: Russell Crowe, Liam Neeson, Olivia Wilde, Elizabeth Banks Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts
The Green Hornet Na de moord op haar vader, een tiran en de vroegere directeur van een krant, slaat Britt Reid volledig per ongeluk de weg in van het superheldendom. Bijgestaan door een buitengewoon technicus, een meester van de gevechtskunst en vroeger manusje van alles van de overleden vader, gaat Britt er 's nachts op uit om de slechterikken van deze wereld een schop onder de kont te geven. Aanvankelijk is dit een kinderlijk spel, maar het wordt al snel moorddadig als ze de bloemperkjes van een gevaarlijke maniak en maffiosi, Chudnofsky, vernietigt. Een variatie op het thema - dat beslist in volle evolutie is van de superheld, die oneerbiedig, geschift en gepassionneerd is. Volop Gondry's stijl dus. Film: 7/10, Extras: 7/10 Release: 06/2011 - Duur: 90 min Regie: Michel Gondry - Met: Seth Rogen, Jay Chou, Cameron Diaz, Christoph Waltz Distributie: Sony Pictures Extras: Audiocomentaar, weggelaten scenes,... Gauthier Keyaerts
The King's Speech De Grote Geschiedenis (Engeland) en een grote man, gezien door de filter van de emotie en het intieme, wat een uitstekend idee! We worden hier dus geconfronteerd met een probleem van de monarchie: aan de vooravond van de tweede wereldoorlog sterft de koning van Engeland, George V. Als erfgenaam van de troon laat hij zijn oudste zoon achter, Edward, die zich niet veel gelegen laat aan de verplichtingen van de macht. Hij geeft zijn liefde zelfs voorrang op het protocol. Zijn broer Albert, die zich in zijn schaduw bevindt, zou een betere vorst zijn, maar hij lijdt aan een zwaar stottergebrek. Met de hulp van een logopedist zal Albert echter zijn handicap overstijgen. Een uitstekend initiatief, aangezien de fratsen van zijn grote broer, die ondertussen Edward VIII is, ervoor zorgen dat hij troonafstand moet doen. 'The King's Speech' is een zuinige film vol intelligente effecten, subliem gecast, en hij zou een heel breed publiek moeten kunnen bekoren! Film: 8/10, Extras: 6/10 Release: 06/2011 - Duur: 120 min Regie: Tom Hooper - Met: Helena Bonham Carter, Colin Firth, Guy Pearce Distributie: Paradiso Gauthier Keyaerts
Taxi Driver Ik ga u niet beledigen door een nieuwe reeks complimenten te geven aan 'Taxi Driver', want alles - of toch bijna - is al gezegd over dit absolute meesterwerk! Een somber verhaal dat voortvloeit uit de persoonlijke drift van Paul Schrader (hier scenarist) in het begin van de jaren '70, en van een snuifje 'De vreemde' van Albert Camus. Een dwalend, paranoïde, traumatisch verhaal in beeld gebracht met een onmogelijk geachte kracht door Martin Scorsese, en verder vorm gegeven door een genadeloze Robert de Niro, op zijn beurt bijgestaan door het talent van Jodie Foster, Harvey Keitel,... 'Taxi Driver' wordt hier aangeboden in hoge definitie voor cinefielen, en niet voor puristen van de klinische homestudio, en vindt hier al zijn nuances van licht en kleur terug, evenals van het intense zwart, en een echt old school filmkorrel van het mooiste soort. Voeg daar een massa bonussen aan toe die echt rijk en ludiek zijn. Waar wacht je nog op? Film: 9/10, Extras: 8/10 Release: 06/2011 - Duur: 115 min Regie: Martin Scorsese - Met: Robert De Niro, Jodie Foster, Leonard Harris, Albert Brooks, Harvey Keitel Distributie: Sony Pictures Gauthier Keyaerts
Women Are Heroes "Women are Heroes", zowel een documentaire, kunstwerk als politiek commentaar over het statuut van de vrouw, behandelt met grote originaliteit qua vorm het absurde onrecht dat de vrouwelijke situatie omgeeft. Opgenomen in de vier hoeken van de wereld (Brazilië, India, Kenia, Cambodja) geeft het de kans aan de vrouwen zelf om het over hun frustraties te hebben, hun dromen en hun wil om de opportunistische tradities en de machogewoontes in vraag te stellen. Hun getuigenissen zijn soms onthutsend en worden uitvergroot door het in beeld brengen van hun gezichten in de stadslandschappen. Eerder dan een op wraak beluste en zware boodschap kiest JR voor de meer subtiele weg van het impressionisme en dankzij de energie die deze vrouwen uitstralen en het ritme van de mise en scène wordt dit een wonderbaarlijk verwarrende en lichte film. "Women are Heroes" vormt een heus eerbetoon aan de vrouwen en hun dagelijkse strijd. Film: 8/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 85 min Distributie: Melimedias David Morelli
Devil Een duivel met een gebrek aan inspiratie zorgt voor de val van de domino's, met als vertrekpunt een gewelddadige zelfmoord, een reeks moorden in een gesloten milieu: een liftkooi. Met deze pitch als uitvalsbasis, in een productie en naar een idee van M. Night Shyamalan, slaagt regisseur John Erick Dowdle erin om een product af te leveren dat in se eerlijk is en niet fundamenteel slecht. De alomtegenwoordige religiositeit, die op het einde een climax bereikt, smoort de goede bedoelingen echter in de kiem, alhoewel de tweederangsacteurs vrij correct hun ding doen en de beelden soms best interessant zijn. Ideaal voor als de andere films verhuurd zijn. Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 80 min Regie: John Erick Dowdle - Met: Chris Messina, Logan Marshall-Green Distributie: Universal Extras: Weggelaten scenes, featurettes, ... Gauthier Keyaerts
Winter's Bone Ree woont met haar broertje, zusje en een moeder met een zwakke geest in een woud in the middle of nowhere in de Verenigde Staten. Ze probeert zo goed en zo kwaad mogelijk om zich over iedereen te ontfermen, en problemen op school of in verband met het eten te regelen, maar ook het contact met hun moeder, die dikwijls afwezig is. Ze leert dat haar vader verdwenen is nadat hij op borg de gevangenis verliet... De som die betaald werd hypothekeerde het huis van de familie. Ree moet dus haar vader zien terug te vinden om hun huis niet te verliezen. Ze doet er alles aan en neemt zelfs grote risico's. 'Winter's Bone' is een dorre film afgeleid van het werk van Daniel Woodrell, die je zal doen stikken van intensiteit. Dat zijn kwalificaties die je niet als een gebrek mag zien, wel integendeel... Alles is hier uniek en krachtig, gestileerd en frontaal. Mis dit intense en donkere moment niet, dat er in slaagt om de pathos te vermijden. Sterk. Film: 9/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 100 min Regie: Debra Granik - Met: Jennifer Lawrence, John Hawkes, Lauren Sweetser, Shelley Waggener, Kevin Breznahan Distributie: Paradiso Gauthier Keyaerts
Monsters Bij de terugkeer naar Aarde brengt een ruimteschip een microscopische levensvorm mee... Na enkele jaren heeft het stuk metaal, dat ergens verloren ligt in het no man's land tussen Mexico en de Verenigde staten, de lokale gemeenschap besmet, wat zorgt voor monsterachtige schepsels die de twee regeringen proberen te overmeesteren. Andrew Kaulder, tijdschriftfotograaf, is vastbesloten om beelden te schieten van deze oorlog met de buitenaardse wezens en van de gigantische monsters die de wereld steeds meer schrik aanjagen! Maar terwijl hij zich obsessief op zijn taak stort, moet Andrew "babysitten" op de dochter van zijn baas, die gewond is geraakt, en die hij veilig en wel naar huis moet terugbrengen. Een gouden professionele kans maar de reis wordt al gauw een pak complexer dan de bedoeling was! Fantastische film waarin de mens, zijn relaties en interacties, en de monsters een perfecte symbiose vormen. Terwijl we ons konden verwachten aan een festival van computerbeelden en een overvloed aan actiescènes, focust 'Monsters' op de twee hoofrolspelers en staat de film stil bij de ontwikkeling van hun relatie en gevoelens. Passionant, ontroerend, en goed gemaakt voor zo een beperkt budget: 'Monsters' verdient zijn cultaura. Film: 9/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 94 min Regie: Gareth Edwards - Met: Whitney Able, Scoot McNairy Distributie: A-film Gauthier Keyaerts
Screamadelica Live (Primal Scream) - Blu ray + CD audio Het album 'Screamadelica' van Primal Scream, dat uitkwam in 1991, veranderde het aanzicht van de muziekwereld, of toch in elk geval voor de liefhebbers van indie muziek! De groep werd daarvoor nog gecatalogeerd als "rock" van knutselaars, met een leader, Bobby Gillespie, die hier slechts parttime werkte naast zijn job bij 'Jesus and the Marychain'. Nu ontdekten ze echter de inspirationele verdiensten van drugs en acid house, die ze samenvoegen met riffs die ze haalden bij de Rolling Stones (die ze ook al ergens anders gehaald hadden). 'Screamadelica' leek op niets dat we al gehoord hadden en slaagde erin om de werelden van rockers en ravers, die op enorme sounds dansten, te verenigen. Het combo maakt gebruik van de goede en hallucinogene diensten van Andrew Weatherall van The Orb, mixt dub (de vette variant, met behulp van Jah Wobble), een kraut geest (Can), gospel, blues, en vernietigt grenzen en ingesteldheden. Grote kunst, en maar één prachtige toernee - die ik gelukkig heb gezien. Schitterend! Dit is het concert "20 jaar later". Het is leuk, apart, maar het blijft een schaduw van wat het in die tijd betekende. Er is een zeker gepolijst en weinig fris kantje dat het project leuk zonder meer maakt. De rock set die als bonus meegeleverd wordt is niet echt overtuigender. Film: 7/10, Extras: 6/10 Release: 07/2011 - Duur: 208 min Regie: George Scott - Met: Primal Scream Distributie: P.I.A.S. Extras: Documentaire Gauthier Keyaerts
Vanishing on 7th Street En dan kwam de hel die het menselijke ras overspoelde... Behalve enkele "gelukkigen" die een voorwerp met zich meedragen dat een beetje licht produceert. De dagen gaan voorbij, ze worden steeds korter, de nachten vullen de hemel tijdens te veel (en steeds meer) lange uren. De schaduwen verslinden de overlevenden. Ben je bang van het donker, genoot je van het basisgegeven van het 'Pulse' saga? Dan kan dit je misschien interresseren! Zonder hoge toppen te scheren qua relevantie of qua originaliteit is 'Vanishing on 7th Street' het waard om gehuurd te worden en om je aandacht (een beetje) te krijgen. Een aangenaam moment voor liefhebbers van fantastische films die niet te blasé of big budget zijn. Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 91 min Regie: Brad Anderson - Met: Hayden Christensen, Thandie Newton, John Leguizamo, Jordan Trovillion Distributie: Dutch Filmworks Gauthier Keyaerts
Suspiria / Inferno Wat een juweeltjes, deze masters in hoge definitie van de twee eerste luiken van de trilogie van de 'drie moeders', geregisseerd door een Dario Argento op volle toeren, met barokke meesterhand en met gore/giallo effecten van de beste kwaliteit. Deze peetvader van de Italiaanse (kwaliteits)horror gaf het publiek in 1977 'Suspiria', twee jaar na het sublieme 'Profondo Rosso'. 'Suspiria' mag er prat op gaan de link te vormen tussen een zekere Italiaanse oude school, gekenmerkt door heel wat plastisch hallucinante werken die gotiek, sensualiteit en horror combineren en waarvan onder andere Mario Bava en Riccardo Freda de vaandeldragers zijn. Argento pikt de verzadigde fotografie van Bava en drukt ze door tot in het extreme, waarbij hij zijn acteurs onderdompelt in pure en schrikwekkende kleuren (de opening van 'Amer' is een eerbetoon). Hij speelt als een gek met de kadrering en behandelt het geluid als een levende en levendige materie (Tobe Hooper zou enkele jaren later hetzelfde doen met 'The Texas Chainsaw Massacre')... En vanzelfsprekend treffen we hier ook zijn stokpaardjes: alchemie, hekserij, architectuur, schilderkunst... Een feestmaal dat de genialiteit en de perfectie benadert. Persoonlijk blijft 'Suspiria' mijn topper (hier bovendien met een massa bonussen), terwijl 'Inferno' al een beetje naar de jaren tachtig ruikt (en een beetje minder goed aangepakt is) en er een zekere afzwakking op esthetisch vlak is. Maar aarzel niet, koop de twee, en vermijd het recente 'La Terza madre' als de pest. Film: 8/10, Extras: 8/10 Release: 06/2011 - Duur: 0 min Regie: Dario Argento - Met: Jessica Harper, Stefania Casini, Leigh McCloskey, Irene Miracle Distributie: Wild Side / Melimedias Gauthier Keyaerts
About a Boy / The Doors Universal blijft ons bestoken met mooi gerief uit zijn catalogus, dat telkens een facelift naar hoge definitie heeft gekregen. Deze keer is het de beurt aan twee kleinere "klassiekers" van goede makelij, 'About a Boy' en 'The Doors', om onder het mes te gaan. De adaptatie van de uitstekende roman van Nick Hornby wint een beetje aan korrel, maar het blijft een technische release. Het is vooral de dronken visie op de geschiedenis met een Oliver Stone sausje van The Doors en de charismatische Jim Morrisson die voor hogere verwachtingen zorgt. DTS-HD 7.1, stevig uit de kluiten gewassen beeld, een nieuwe documentaire. Toch pakt men hier ook niet echt uit, terwijl je dat voor een verjaardagseditie toch in zekere zin had mogen verwachten! Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 0 min Regie: Paul Weitz, Chris Weitz, Oliver Stone, - Met: Hugh Grant, Toni Collette, Val Kilmer,... Distributie: Universal Gauthier Keyaerts
The Tourist 'The Tourist', een remake van de uitstekende Franse film 'Anthony Zimmer', geregisseerd door Jérôme Salle, met Sophie Marceau en Yvan Attal, moet het hebben van glamour en ennui, krachtige humor en overdreven poses. Met zijn tumultueuze preproductie geeft deze nutteloze remake de vrije baan aan een staaltje freewheelend acteerwerk van Angelina Jolie en Johnny Depp. Een koppel in de problemen, dat een bleek figuur slaat tijdens de loodzware inleiding en er ook nadien niet echt veel van bakt. Spijtig, want wie niet ingedommeld is tijdens de eerste 20 minuten kan misschien hier of daar nog een rilling voelen bij een of ander bravourestukje en andere actiescènes met internationale teneur. Mooi, dat zeker, maar spijtig genoeg is deze film ook - en vooral - overbodig en futiel, om niet te zeggen kinderachtig. Jammer... Film: 6/10, Extras: 6/10 Release: 05/2011 - Duur: 100 min Regie: Florian Henckel von Donnersmarck - Met: Angelina Jolie, Johnny Depp, Timothy Dalton Distributie: Studio Canal Extras: Featurette, interview, ... Gauthier Keyaerts
///////////// Muziek ///////////// I Like Trains (He Who Saw The Deep label) Somber, melodramatisch,... Dat waren de beelden, die overliepen van emotionaliteit en een lyrisch-depressief elan, die voor ogen kwamen bij beluistering van de uitstekende eerste ep van iLike Trains, 'Progress Reform' uit 2006. Vier jaar en twee albums later zijn iLike Trains rondjes blijven draaien in hun tranendal. Ze smeren er hun onbehagen dik op, in het spoor van Sigur Ros, Editors en andere And Also the Trees, en ze proberen ons koste wat het kost mee te voeren naar de dieptes van de menselijke ziel. Soms lukt hen dat wonderwel, zoals op het onthutsende crescendo van 'Sea of Regrets' of het openingsnummer 'When We Were Kings' met zijn postrock kantje. Voor de rest zorgt de groep uit Leeds voor niet veel soeps, gedragen door de monotone stem van Guy Bannister en de overheersende violen. Als je als mijnwerker altijd in dezelfde gang zoekt wordt de kans op een mooie vondst kleiner. LT: And Also the trees, 'Virus Meadow' CD: 6/10 Genre: Pop, Rock David Morelli
Killing Joke (Absolute Dissident) Killing Joke, de mythische groep voor liefhebbers van metal, neo of gothic, vaandeldragers van een destroy punk en "einde van de wereld" geest, reuzen van de riff en verdomd dansbaar op hun manier, blijft maar herboren worden (met 30 jaar op de teller!). Wie hun dubbele concert vorig jaar in de AB meemaakte zal het je kunnen zeggen: het combo was in topvorm en verscheen in zijn oorspronkelijke line-up. Hun eerste gelijknamige album is mythisch geworden en 'Ha' blijft één van de strafstfe liveplaten tot op heden, 'Love Like Blood' doet nog altijd de romantici dansen, 'Eighties' schreeuwt het uit van vreugde en het album 'Pandemonium' veranderde het aanzicht van de metal en het vervolg (waaronder een samenwerking met Dave Grohl) was al evenzeer de moeite. 'Absolute Dissent', het dertiende studio album van Killing Joke, betekent eveneens de terugkeer van het oorspronkelijke viertal. We treffen er een soort samenvatting van de carrière van de kerels: razende gitaren, transcendentale zang, metronomische drums en percussie, vergezeld van enkele verrassende slow tempo's. Loud! CD: 7/10 Genre: Metal, hard rock, hard core, Rock Label: Spinefarm Records - Distribution: V2 Gauthier Keyaerts
Oval (O) Oval, een Duits combo dat in 1991 opgericht en later een trio werd (met Markus Popp, Sebastian Oschatz en Frank Metzge), bracht een nu reeds visionair album uit op het Ata Tak label in 1993. Het was een soort ontbrekende schakel tussen de krautrock (met Neu! In het vizier) en de toekomstige sterren van de indie pop die de erfgenamen waren van deze typisch Duitse muzikale stroming, zoals Kreidler, To Rococo Rot of de geest van Kitty Yo. Oval bracht de kliek van Mille Plateaux bijeen (het mythische label opgericht in 1993 door Achim Szepanski), en vervoegde later Thrill Jockey. De groep werd al snel een solo gebeuren van Markus Popp, koning van de fragmentarische, muzikale en installatiekunst. Popp gaat een verbond aan met zijn vriend en "concurrent" in de elegante electronica Jan St. Werner, lid van Mouse on Mars (die andere essentiële formatie), om het fabuleuze project Microstoria uit de grond te stampen. Nadien treffen we hem ook nog bij Gastr De Sol (album 'Camoufleur') en So (met Eriko Toyoda). Het mag duidelijk zijn dat de man menige adelbrief kan voorleggen! Na een ondraaglijke afwezigheid levert Popp nu opeenvolgend 'Oh' en 'O' af, respectievelijk een ep en een album. Twee parels, ergens tussen futuristische pop en klankdesign. Licht, intrigerend, muterend, tussen post rock en trendy electronica, soms geniaal, dikwijls schitterend. Dit moet je zonder nadenken zo snel mogelijk binnenhalen! CD: 9/10 Genre: Pop, Electronica, Experimental Label: Thrill Jockey - Distribution: Konkurrent Gauthier Keyaerts
Royksopp (Senior) De uitdaging die dit Noorse duo aanging, namelijk om een instrumentale follow up te maken die radicaal verschilt van het springerige 'Junior', was a priori opmerkelijk. A posteriori dreigen deze negen sferische en donkere dream pop songs door niet veel mensen opgemerkt te worden. 'Senior' is een beetje chichi en even spannend als een ritje in de lift van een rustoord. We hebben nood aan snelle hulp om niet weg te zakken in een comateuze depressie veroorzaakt door deze opeenstapeling van elegante verveling. Er gebeurt zodanig weinig dat we bijna heimwee krijgen naar de laatste van Air. Als het electro-cardiogram bovengehaald wordt, zoals op 'Triky 2', een weinig geïnspireerde cover van 'Junior', steekt Jean-Michel Jarre zijn neus aan het venster. 'Senior' is de ideale soundtrack voor een documentaire over neurasthenie. Haal de sonotones boven! LT: Brian Eno, 'Music for Airports' CD: 3/10 Genre: Dance, Electronica Label: Virgin - Distribution: Pias David Morelli
Interpol (Interpol) De lyrische en niet altijd overtuigende accenten van 'Our love to admire' hadden heel wat fans van het eerste uur afgeschrikt. Interpol probeert met dit gelijknamige album een heilzame terugkeer naar de bron te forceren. Zonder de stralende schoonheid van hun uitzonderlijke debuut te evenaren, verre van zelfs, keert het trio (de bassist verliet de groep net na de opnames) terug naar de ontginning van de donkere kant van de ziel met klasse, soberheid en zonder de indruk te geven dat ze de soep heropwarmen. De geest van Ian Curtis lijkt minder over de composities te zweven van de New Yorkers, ondanks het feit dat ze, naar het beeld op de hoes, melancholische fragmenten, altijd wijd open littekens en andere depressieve narigheid oproepen. Gewapend met chirurgische gitaren over galopperende baslijnen zorgt Interpol voor een wanhopige energie die zelfs de zwakkere melodiën voedt. Interpol blijft op zoek (naar zichzelf) en dat is best ok. Listen to: The National, 'Boxer' CD: 7/10 Genre: Pop, Rock Label: Cooperative Music - Distribution: EMI David Morelli
Underworld (Barking) Het zesde album van Underworld, een grote of toch alleszins essentiële electronica groep, is een grap. In de slechte zin van het woord. Hun twee laatste albums, evenals hun overvloedige productie, exclusief verkrijgbaar op internet, lieten een authentieke goesting doorschemeren, die misschien niet altijd overtuigend was, om de uithoeken van de elektronische muziek op te zoeken. Dit 'Barking' geeft vooral de indruk dat het duo probeert om op een te opportunistische wijze terug op het voorplan te treden met hun vintage synths, om zoals zovele anderen mee te surfen op die eindeloze eighties revival waarin de huidige techno scène lijkt vastgelopen. Resultaat: een idioot album waarop je naast elkaar mooie resten (de onberispelijke single 'Scribble'), correcte dingen ('Grace', 'Between stars'), arty opvulwerk en ronduit genante stuff ('Always loved a film', een potentiële eurodance hit) aantreft. Niet echt een kwaliteitsalbum. LT: Orbital, 'Insides' CD: 5/10 Genre: Electro Label: Underworld.live - Distribution: V2 David Morelli
Orchestral Manoeuvres in the Dark (History of Modern) Herinner je je de mythische electro groep OMD, die in mei 2007 een reünieconcert gaf in het Olympia in Parijs? Ze speelden er alle nummers van hun beste album, 'Architecture and Morality' (1981), gevolgd door hun grootste successen. Nu, 14 jaar na de reünie en 30 jaar na 'Electricity', brengt OMD een nieuw album uit! Dertigers en veertigers die vroeger fan waren zullen dit kunnen smaken! Op sentimenteel vlak. Op muzikaal vlak ligt het iets anders. De pioniers schrijven hun 'History of Modern' met een paneel aan indrukwekkende electroklanken, synths à la Kraftwerk en baslijnen à la Giorgio Moroder. De stemmen van Andy McCluskey en Paul Humphreys hebben hun frisheid en hun glorie bewaard maar muziek en stem lopen verloren in een continue vloed aan koren die het hele album lang bijna op dezelfde noot blijven hangen. De single 'If you want it' illustreert dat perfect. Een "history" die niet in de annalen zal gegrift blijven. CD: 7/10 Genre: Pop, Electro Label: Blue Noise - Distribution: Pias Frédéric Jarry
Chk Chk Chk (Strange weather, Isn't It?) Het nieuwe album van !!! (spreek uit: tchk tchk tchk) is aan de ene kant heel opwindend en aan de andere ook een beetje ontgoochelend, aangezien ze op een ingetogen manier die we niet van hen gewoon zijn felle en flauwere stukjes afwisselen. De passie is van de partij als de tchk zich overgeven aan hun disco punk funk hartstochten. 'The Most certain Sure', 'Wannagain Wannagain' en vooral het juist genoemde 'The Hammer', een discobanger die Vitalic groen doet uitslaan van jaloezie, bewijzen dat ze nog steeds ballen hebben. De rest van het album is best ok met zijn solide en zenuwachtige melodieën, maar het ontgoochelt een beetje als de melodietjes te proper worden, genre de single 'AM/FM'. Dan wordt het een beetje te afgelikt en braaf. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de chaotische periode die de groep heeft doorgemaakt (twee muzikanten die vertrokken, net als tweede zanger John Pugh, en het plotse overlijden van de drummer) en die ternauwernood het einde van de groep betekende. In die omstandigheden lijkt dit eerste album in vier jaar bijna een mirakel. We kijken alleszins uit naar hun concerten, waarop hun nummers in al hun feestelijke glorie tot leven komen. En we hopen dat de groep zijn huidige bezetting kan behouden. Listen to: Zongamin, 'Fleshtapes' CD: 7/10 Genre: Electro, Pop Label: Warp - Distribution: V2 David Morelli
The Charlatans (Who We Touch) Als overlevers van de baggy scene worden de Charlatans vooral vereenzelvigd met het onsterfelijke 'Only one I know'. Nochtans heeft het indie kwintet niet stilgezeten en hebben ze een reeks uitstekende schijfjes voortgebracht. De laatste, 'Who we Touch', is van hetzelfde allooi. Het steekt van wal met een zondvloed aan gitaren die proberen te bewijzen dat de veteranen nog niet versleten zijn. Ze halen het tempo echter snel naar beneden om ons een leuk lijstje aan pop rock melodietjes te bezorgen, die doeltreffend zijn en dikwijls ook melancholisch klinken, en die gedragen worden door gitaren en een orgel dat een zekere dichtheid en accentuering meebrengt (het mooie 'Trust in Desire' en zijn crescendo, de ballade 'Your pure soul'). Het geheel wordt afgerond door een hidden track met southern rock invloeden, die geschreeuwd wordt door een priester in de ban van de duivel. De Charlatans zijn ongetwijfeld een groep om te (her)ontdekken. LT: Ian Brown, 'Solarized' CD: 7/10 Genre: Pop Label: Cooking Vinyls - Distribution: V2 David Morelli
Menomena (Mines) Het prachtige en kristalheldere 'Queen Black Acid' maakt meteen de ambitie van dit trio uit Portland duidelijk: popmelodietjes dynamiteren met een verbazingwekkende virtuositeit, en elk fragment op de mooist mogelijke manier te versieren om zo te komen tot evidente, perfecte en... "andere" liedjes. Gedragen door even gevarieerde (sax, piano, glockenspiel...) als elegante arrangementen, die de goede smaak hebben om nooit in de weg te gaan lopen van de melodie - en wat voor melodieën! - rijgt Menemona met een onthutsend gemak de pareltjes aan elkaar. Die zijn lumineus (de vocale kruisingen van 'Dirty Cartoon') of gesmeed van delicaat ijzer ("TAOS" is de ontmoeting tussen Hendrix en Elbow) en 'Mines' kent geen enkel dood moment. Met een volle nasmaak en een opmerkelijke klankvariëteit zorgt Menemosa voor niets minder dan een van de essentiële albums van 2010. LT: Flaming Lips, 'The Fearless Freaks' CD: 9/10 Genre: Pop Label: City Slang - Distribution: V2 David Morelli
Prince (20TEN) Dit is het verhaal van een kerel die een fietstocht maakt op een bloedhete zaterdag (10 juli 2010). Hij passeert langs een boekenwinkel en vraagt zich af of er nog een exemplaar van de krant 'Het Nieuwsblad' aanwezig is, waarin zich het nieuwe album '20TEN' bevindt van Prince. Nieuwsgierig naar een album van 1,40 euro schaft de fietser zich het toekomstige collector's item aan. Hij stopt de cd in de zak van zijn bermuda en stopt zijn krant in zijn rugzak. Enkele kilometers en liters zweet later komt hij terug thuis. De cd is al een beetje vochtig geworden en de inkt van zijn krant kleeft ondertussen aan de binnenkant van zijn rugzak. De kerel in kwestie, u hebt het al begrepen, ben ikzelf. Een vroegere fan van de getalenteerde artiest die ooit Prince heette, die nog altijd regelmatig shaket op de tonen van het killer album 'Sign O the Times' en zijn voorgangers. '20TEN' wordt aangekondigd als een terugkeer naar de bron ('1999', 'Purple Rain'...) maar is niet de verwachte bom. Admiraal Nelson haalt zijn springerige ritmes weer uit de kast, evenals de vette synthakkoorden en een heel pak melodietjes die hij ontleende aan zijn vroegere knallers, wat ervoor zorgt dat je ongewild met je heupen gaat wiegen. Alles klinkt hier zoals vroeger maar op het vlak van de melodieën is het niet echt veel soeps. Steek er dus niet al te veel energie in om dit stukje overbodige nostalgie te pakken te krijgen, dat trouwens al niet meer in de handel te vinden is (behalve op het Net). CD: 5/10 Genre: Funk Gauthier Keyaerts
The Magic Numbers (The Runaway) The Magic Numbers zijn een anachronisme in het geagiteerde en dikwijls cynische wereldje van de Engelse indie scene. Het paar broers en zussen die dit folk rock combo bemannen nodigen ons nogmaals uit om onze gsm's uit te zetten en onze internetverbinding af te sluiten. Ze geven ons afspraak in de tuin (of een hooiberg als er een in de buurt is), met de vraag ons op de grond neer te vleien, grassprietje in de mond, de ogen naar de hemel gericht, en van het moment te genieten, vrij van alles. Onthecht is misschien nog de term die het best dit derde album omschrijft dat met gemak de efemere codes ontvlucht en ons uitnodigt om, op basis van hun met frisse en verkwikkende melodietjes gevulde madeleines, de optimistische sereniteit van de seventies terug te vinden. 'The Runaway' is geen nostalgisch album maar een schitterende vlucht vooruit op basis van enkele feelgood songs in de traditie van The Mama's and the Papa's, de Bee Gees en de West Coast rock. The Magic Numbers zijn een anachronisme maar dan wel een magisch anachronisme en 'The Runaway' is hun sesam. CD: 8/10 Genre: Rock, Pop David Morelli
Kele Okereke (The Boxer) Positief bij dit soloalbum van de zanger van Bloc Party is dat het duidelijke bedoelingen heeft: je doen dansen tot aan de uitputting, van de hipste clubs van New York tot de meest volkse campings aan de Noordzee. Een objectief dat zijn belang heeft als we ons met een zekere pijn in het hart het laatste mislukte album herinneren van Bloc Party, dat eigenlijk op hun traditionele remixalbum leek en waarop men de uitstekende drummer veel te weinig aan het woord liet. Dat was een beetje moeilijk verteerbaar voor fans van het eerste uur, die Bloc Party nog atijd zagen als een geloofwaardige post punk band en geen doordeweekse dance rock act. Okereke trekt volop de kaart van de bas en de electro en slaagt ontegensprekelijk in zijn doelstelling. 'The Boxer' is agressief, krachtig en de Afrikaanse ritmes en klanken, de doeltreffende melodieën en de stem van Oreke zorgen voor een ziel in het geheel. Er staan een aantal geheide hits op: de single, 'Tenderoni' en vooral 'Rise' en zijn monsterachtige bassen die aan Vitalic doen denken, zijn killers. Wij zijn mee. LT: Vitalic, 'OK Cowboy' CD: 7/10 Genre: Electro, Rock Label: Wichita - Distribution: V2 David Morelli
Morcheeba (Blood Like Lemonade) "'Blood Like Lemonade' is het album dat we na 'Big Calm' in 1998 hadden moeten maken, maar we hadden toen behoefte om andere horizonten te verkennen om later naar onze natuurlijke habitat te kunnen terugkeren", gaf Paul Godfrey, een van de twee stichtende broers van de trip hop groep uit Dover, Morcheeba, toe. Op de vraag welke sound dit zevende album kenmerkt antwoordt Skye Edwards, de zangeres uit de mythische beginjaren van de band: "Als Morcheeba!" Dat klopt maar vanzelfsprekend is het niet, na de gelukkige en vooral minder gelukkige dwalingen van de groep. Ze keren nu terug naar de lichte bitterzoete melodieën, zoals op de eerste single 'Even Though' met zijn droge gitaar, zijn scratches, dat heel erg eind jaren negentig klinkt. De electro programmatie flirt altijd met blues, folk en zelfs country. De stem van Skye, eindelijk terug, heeft aan intensiteit gewonnen, zelfs als de teneur meer pop dan soul is in deze vreemde roadmovie waar de chille muziek contrasteert met teksten over geweld en bloed. 'Self Made Man' drukt het best deze verleidelijke paradox uit. CD: 9/10 Genre: Lounge Label: Pias - Distribution: Pias Frédéric Jarry
UNKLE (Where Did The Night Fall) Na twee straffe albums ('War Stories' en 'End Titles'), zorgt Unkle voor een radicale breuk met 'Where Did The Night Fall'. Ze bevonden zich altijd in de avantgarde van een electronische scène die ook de dieptes van de rock ontgon (en omgekeerd) en probeerden om hermetisch spul, The Beatles, rap en trip hop in eenzelfde mix met ballen te gieten. Dit vijfde album heeft echter bij de release zijn geldigheidsdatum reeds overschreden. 'Where Did The Night Fall' grijpt uit de electronica/dark wave rayon die al zo lang geplunderd wordt zonder er iets vernieuwends mee te doen. Unkle, die onderweg Richard File verloren hebben ten voordele (?) van ex-Psychonaut Pablo Clements, levert een album af dat koel, repetitief en - the horror! - voorspelbaar is en waarin je maar matig lijkt te kunnen geloven. Het schitterende 'Another Night Out' dat het album afsluit laat nochtans enige hoop heel naar de toekomst toe. LT: Siouxie and the Banshees, 'The Rapture' CD: 5/10 Genre: Electronica, Pop, Experimental David Morelli
Moby (Wait For Me Remixes) Het nauwelijks een jaar geleden verschenen 'Wait for Me' was het negende en langverwachte album van de Amerikaanse producer Moby, die al sinds eind jaren tachtig (Voodoo Child) op geniale wijze muzikale kwaliteit en wereldwijd succes combineert. Dit vrij "ambient" en uitgesproken melodieuze album, met veel strijkers en piano'tjes, en met veel koren en gefilterde vocals, werd nu geremixt door de beste house en techno producers van het moment. Het gaat hier naadloos van downtempo naar dansbare beats, wat wel betekent dat deze remixes zich misschien niet tot het zelfde publiek richten als de muziek van de Moby sinds 'Play'. Des te meer omdat de beste remixen niet die zijn van Tiesto, Laurent Wolf of Carl Cox, wel van underground artiesten als Popof, Paul Kalkbrenner, Savage Skulls en vooral Gui Borrato. Als bonus krijgen we een tweede cd waarop Moby weer zelf de electro toer opgaat met een geslaagde dj mix van de remixen. CD: 8/10 Genre: Electro, House Label: Little Idiot - Distribution: Pias Frédéric Jarry
Jamie Lidell (Compass) Dit moet alleszins het meest geslaagde, of toch minstens meest evenwichtige, album van Jamie Lidell zijn. We leerden de man kennen in zijn lawaaierige apocalyptische wereld en zagen hem evolueren naar soul-funk die steeds properder en minder gek werd. Zonder schaamte geeft Lidell in interviews toe dat hij artistiek een beetje verloren gelopen was, de schuld van een tumultueus privé-leven de laatste jaren. Hij verhuisde sindsdien van Berlijn naar New York, verwerkte de dood van een van zijn idolen (Michael Jackson) en begon samen te werken met Beck en Chris Taylor (Grizzly Bear). Resultaat van deze nieuwe wending: een album dat soulvol en hectisch klinkt, afwijkend en toegankelijk, coherent en geschift, en waar de uitzonderlijke stem van de man over helse maar altijd catchy funk geplaatst wordt. Alleszins een aanrader. CD: 8/10 Genre: Soul, Funk, Electronica Label: Warp - Distribution: V2 Serge Coosemans
Zu (The Way of the Animals Powers) Een nieuw album van ZU is altijd leuk nieuws. Maar let op, 'The Way of the Animals Powers' is niet nieuw, wel de heruitgave van een plaat die in eerste instantie het daglicht zag op het Italiaanse label Xeng. De gedeconstrueerde maar niet per se agressieve composities op dit werk laten een zekere gekte vermoeden die echter gekadreerd en beheerst blijft. Een indrukwekkend werkstuk waarvoor het Italiaanse trio bijgestaan werd door Fred Lonberg-Holm (Valentine Trio, Peter Brötzmann, Chicago Tentet, etc.). Het luisterplezier (schitterende nummers en een nieuwe mastering door James Plotkin) wordt gedubbeld door tactiel genot als je de dikke schijf vinyl van 180g in handen neemt! CD: 8/10 Genre: Electro-Pop Label: Public Guilt Records - Distribution: Mandaï Gauthier Keyaerts
LEO (88 Man)/ The Healthy and the Badass Motherfucker/ ROOM 204 (Speaking Parts From the Blazing Rows/ Tonnerre Vendanges/ Balloons) Het label uit Nantes Kythibong heeft drie hapjes onder ons hoofdkussen geschoven om in onze cd speler te stoppen... De eerste (in willekeurige volgorde) die we beluisteren is de cd met sonische exploten van het duo Leo (88 Man), vol prettige folk. Vergeleken met illustere Amerikaanse acts (Smog, Lambchop, Giant Sands...) ontwikkelt het duo hier een vrij vrolijke pop-folk, die echter nooit bij het nekvel grijpt, omdat het misschien een beetje te weldoordacht is en te gepolijst. Healthy Boys (and the Motherfucker), ondanks hun naam die anders doet vermoeden, zoekt het vooral bij de charme van het akoestische. Deze ep bevat vier tracks van Benjamin Nerot, vergezeld van enkele vrienden (ex-Bastards). Zoek hier wel geen zware artillerie noch wraakgevoelens. Room 204, een gebetonneerd en gewapend duo, zet zijn ontginning verder van de grenzen van het lawaai in minimale formatie. Leuk! Precisering: vinyl fans moeten terecht in Frankrijk voor hun bestelling. Voor de cd uitgave moet je in Japan zijn (Stiff Slack). CD: 6/10 Genre: Folk, Rock Label: Kythibong Records - Distribution: Mandaï Gauthier Keyaerts
Erykah Badu (New Amerykah Part Two: Return of the Ankh) Over het algemeen kalmer en introspectiever dan 'New Amerykah Part One (4th World War)', zonder ook weer radicaal anders te zijn, verbergt dit vervolg achter zijn psychedelische hoes haast serene soul. De oorlog is er uiteindelijk niet gekomen, Bush is weg, en Erykah draagt nu een Egyptisch kruis, ofte het symbool van het leven. Een leven vol nuances, soms een beetje melancholisch (met een jazzy trekje), dikwijls gevuld, en overlopend van een intense en instinctieve sensualiteit. Want hier denk je aan het einde van de nacht, doorgebracht onder de lakens met een partner die zonder de minste moeite je erogene zones tot leven wekt. Met misschien een stukje van een aangename kater. In die staat tussen slaap en ontwaken, vermoeid en met nog een restje adrenaline in het lijf, is alles mogelijk. Wakker dromen, de toekomst met optimisme tegemoet zien, je als nooit tevoren voelen, met vertrouwen en sereniteit. 'Return of the Ankh' moet je op het juiste moment beluisteren, als de stress zich terugtrekt en het leven weer een kalmere, intimistischer weg inslaat. Zo smaak je het best elke intonatie van de stem, elke old school sample en de quasi-analoge sound... CD: 8/10 Genre: Soul Gauthier Keyaerts
///////////// Dossiers ///////////// Conan the Barbarian
Marcus Nispel kun je moeilijk omschrijven als een maker van acteurfilms... maar wel als de man achter halve missers ('Pathfinder') of mislukte remakes ('The Chainsaw Massacre', 'Friday 13th')! Nu pakt hij eens te meer een klassieker onder handen met 'Conan the Barbarian'. Zorgt deze film ervoor dat Nispel nog een beetje meer van zijn geloofwaardigheid verliest? De toekomst zal het ons vertellen... Het is in elk geval geen heiligschennis om te denken dat deze pakboot al water laat vooraleer hij ter zee gaat. Maar laten we het even hebben over 'Conan de Barbaar' zelf, die geboren werd in 1932 uit de pen van Robert E. Howard, in een verhaal dat verscheen in het pulp magazine Weird Tales... Zo werd de fantasy heroic geboren, een stijl die nog altijd springlevend is bij talrijke geeks die fan zijn van videogames of rollenspellen. Maar ook liefhebbers van stripverhalen (uitgegeven door Marvel Comics en nadien door Dark Horse) en cinefielen zijn fan, in het bijzonder dankzij de sidderende incarnatie van Conan die in 1981 werd ingeblikt door John Milius, met een gespierde ster in wording: Arnold Schwarzenegger. Die laatste zou ook de honneurs waarnemen in de verschillende sequels, ofwel in de huid van de barbaar zelf ofwel van figuren uit zijn omgeving: 'Conan the Destroyer', 'Kalidor'... Wat John Milius betreft: proberen om zijn visie van de wereld van Howard te bekijken is een kwestie van het onderbewustzijn, of een heuse zelfmoordmissie! 'Conan the Barbarian' werd dan ook al snel het uithangbord van een subgenre van de film dat nog altijd actueel is (al was het maar door de adaptaties van de boeken van Tolkien) en dat op alle vlakken geperfectioneerd werd.
Schwarzy maakt gebruik van een overdreven plastiek die perfect past voor het personage, zijn weinig subtiele spel voegt er zelfs iets extra aan toe! Hij wordt bijgestaan door buitengewone acteurs: James Earl Jones, Max von Sydow... Milius aarzelt niet om voor de pure barbarij te gaan als het nodig is, of om een beroep te doen op een zekere erotiek en een vleugje hekserij. De zwaardgevechten zijn super en worden voortgestuwd door de krachtige muziek van Basil Poledouris. Dat maakt het er allemaal niet makkelijker op voor Nispel! Des te meer omdat zijn hoofdrolspeler, Jason Momoa, de nieuwe incarnatie van Conan, ons week na week bewijst dat hij het charisma bezit van een reusachtige neuskeutel met een diepe stem... Bewijs: hij is het die met een pauselijke serieux en een gebrek aan talent dat je doet schuddebuiken van het lachen Khal Drogo vertolkt in de reeks 'Game of Thrones'! De trailers zijn alleszins niet echt geruststellend. Maar goed, we gaan zeker een ommetje maken langs de bioscoop, ondanks alles, om die paar sterke momenten die er zeker zullen zijn niet te missen, net als in 'Pathfinder'. Een middelmatige film, die echter niet volledig gespeend was van charme, en die al bij al een beetje snel aan de kant geschoven werd.
Rise of the Planet of the Apes
Alhoewel er op zijn teller slechts het bescheiden maar uitstekende 'The Escapist' staat, keert de Engelse regisseur Rupert Wyatt terug met een productie die een pak duurder en fantastischer is, gebaseerd op het materiaal van Pierre Boulle. Wyatt werpt zich inderdaad op het intrigerende saga van 'Planet of the Apes', waarvoor hij een prequel gemaakt heeft. Dat perspectief doet heel sterk denken aan het huidige 'X-Men: First Class'. Een uitstekende keuze die de deur openzet voor de verbeelding, zonder dat je riskeert om horden fans tegen je in het harnas te jagen wegens vermeende heiligschennis, het weinig benijdenswaardige lot dat Tim Burton onderging.
'Rise of the Planet of the Apes' staat dus stil bij de bron van het einde van de wereld, of toch zeker van de heerschappij van de mens, die uiteindelijk vervangen wordt door zijn voorouders, de apen. Alles begint met het onderzoek dat dokter James Franco (Will Rodman) uitvoert om de ziekte van Alzheimer te overwinnen. Ondanks de terughoudendheid van zijn oversten, als ze merken dat zijn onderzoek de hersenactiviteit verandert (weliswaar in positieve zin), zet de dokter zijn behandeling verder op een apenjong met de naam Caesar, waarbij hij al snel enorme veranderingen op intellectueel en gedragsgebied opmerkt. Beetje bij beetje zal het dier zijn ras naar de heerschappij van de wereld leiden. Een globale maatschappelijke verandering, die in de jaren '70 reeds behandeld werd in de delen 3 tot 5 van de franchise ('Escape from the Planet of the Apes' - 1971, 'Conquest of the Planet of the Apes' 1972 en 'Battle for the Planet of the Apes' - 1973). Allemaal "afleidingen" van de uitstekende film van Franklin J. Schaffner, die in 1968 uitkwam. Een blik op de trailers die circuleren zorgt voor heel wat rillingen! Een van die trailers begint vrij middelmatig, met een klanksfeer die doet denken aan '28 Days Later', maar evoluert naar een heus festival van hallucinante speciale effecten (van Weta Workshop) en spanning. Het begin van de confrontatie tussen mens en aap lijkt te zorgen voor compleet epische proporties. We hebben dus wel vertrouwen in deze release...
Interview met Asghar Farhadi, regisseur van 'A Separation'
Iraanse films zijn doorgaans geen spek voor ieders bek maar in het geval van 'A Separation' mag u al uw vooroordelen opbergen. Asghar Farhadi's verhaal over een scheidingszaak die volledig uit de hand loopt, is behalve indringend en verhelderend namelijk ook opwindend, slim en geestig. Farhadi weet hoe hij zijn publiek bij het nekvel moet grijpen en twee uur vasthouden, en hij heeft daarvoor geen uitgebreid bloedvergieten, gigantische explosies of andere afleidingsmaneuvers nodig. De 39-jarige cineast, die zijn carrière begon in het theater, vandaar naar radio en televisie overstapte maar al snel succes oogstte met films als 'Beautiful City,' 'Fireworks Wednesday' en 'About Elly', weet dat alles rond plot en personages draait.
U kreeg het idee voor uw vorige film, 'About Elly', toen u in gedachten een man zag die aan de rand van de oceaan staat te wachten tot het lichaam van zijn echtgenote aanspoelt. Is 'A Separation' ook bij zo'n visueel idee begonnen?
Farhadi:
Ergens wel. Ik zag een man die het lichaam van zijn vader wast die aan de ziekte van Alzheimer lijdt. Dat was het uitgangspunt. Daar vloeit een scenario uit voort dat bijzonder ingenieus in elkaar steekt. Wist u van bij het begin waar u naartoe wou met uw verhaal?
Farhadi:
Nee. Het beeld bleef door mijn hoofd spoken. Ik vroeg me af wie die man was. Waarom wast hij die vader? Waar is zijn vrouw? Ik wist niet waar het scenario me heen zou leiden. Ik heb het verhaal me laten meeslepen. Toen ik erover nadacht, wist ik niet wat het zou worden. Ik heb me in eerste instantie met de plot bezig gehouden en toen die eenmaal op poten stond, heb ik geprobeerd om bepaalde thema's verder uit te diepen. Verraste het verhaal u toen u het uittekende?
Farhadi:
Nee. Ik was wel nieuwsgierig maar niet verrast dat het zulke wendingen nam. 'A Separation' ligt uiteindelijk wel in de lijn van mijn vorige films. Ik denk dat je voelt dat er dezelfde wereldvisie achter steekt. Ik herkende verschillende acteurs uit 'About Elly'. Wil u op die manier benadrukken dat uw films ergens een geheel vormen?
Farhadi:
Nee, ik vind hen gewoon bijzonder sterke acteurs. Daarom heb ik hen opnieuw gebruikt. Ik zou gek zijn om het niet te doen. Als ik zeg dat 'A Separation' in de lijn van mijn andere werk ligt, bedoel ik vooral dat ik als schrijver en regisseur niet mijn visie opdring. Ik verberg mijn eigen mening liever. Tegelijk heet de film 'A Separation'. Daarmee verklapt u toch voornaamste thema?
Farhadi:
Eén van de voornaamste thema's is relaties tussen mensen en meer bepaald binnen een koppel. Als algemener thema kan je stellen dat de film het over moraliteit en ethiek heeft.
'A Separation' ontvouwt zich net zoals 'About Elly' bijna als een detectiveverhaal. De kijker krijgt een reeks aanwijzingen die elkaar opvolgen en uiteindelijk een logisch geheel vormen.
Farhadi:
Wat die twee films gemeen hebben, is dat ze een element van mysterie bevatten. Je wil weten hoe het opgelost zal worden. En dat mysterie is samengesteld uit allemaal kleine elementen en gebeurtenissen. Zo'n verhaal is heel anders dan de Iraanse cinema die wij in het Westen gewoon zijn. Die films zijn ofwel heel introspectief ofwel spelen ze zich af op het platteland. Wil u tonen dat de Iraanse cinema ook iets anders te bieden heeft?
Farhadi:
Ik maak zelf deel uit van de Iraanse stedelijke middenklasse. Dat is mijn wereld. Ik begrijp de problemen van die mensen beter. Normaal dat ik verhalen vertel over zulke personages. Het grootste deel van de Iraanse bevolking behoort trouwens tot die stedelijke middenklasse. Schuld is een groot woord maar heeft dat Westers vooroordeel niet te maken met het succes van de films van Abbas Kiarostami op buitenlandse festivals? Hij was tenslotte de eerste die in de smaak viel.
Farhadi: Natuurlijk is het niet zijn schuld. Kiarostami is gewoon iemand die heel dicht bij de natuur staat, die een zeer natuurgerichte blik heeft. Dan kan je ook enkel verhalen vertellen die zich op het platteland afspelen. Als iemand schuld heeft, zijn het de internationale festivals, die alle Iraniërs over dezelfde kam scheren en zich niet kunnen inbeelden dat wij ook met complexe problemen kunnen worstelen. In hun ogen hebben alle Iraniërs een heel simpele verbeeldingswereld. Naar welke films gaat de gemiddelde Iraniër eigenlijk kijken?
Farhadi:
Je kan twee soorten bioscoopbezoekers onderscheiden. De ene ziet cinema als louter entertainment. De andere, vooral jongeren, verlangt van films naast ontspanning ook iets wat hen doet nadenken. Die tweede groep is behoorlijk groot. Dat merk ik aan de bezoekerscijfers van mijn eigen films. Maakt u vooral films voor die tweede categorie?
Farhadi:
Tijdens het schrijven ga ik in eerste instantie altijd op zoek naar een verhaal dat elke Iraniër kan begrijpen. Dat is mijn eerste zorg.
U geeft een heel verscheiden beeld van het leven in Iran. Je ziet hoe Iraniërs plezier maken en van het leven genieten maar zowel 'Beautiful City' als 'A Separation' hebben bijvoorbeeld ook het idee dat je in Iran blijkbaar een leven kunt kopen. Wie moord of doodslag pleegt, kan zich uit de nesten werken door een bepaalde som op tafel te leggen.
Farhadi:
Ik ga hier niet zeggen dat ik erachter sta maar in Iran bestaat iets wat 'dieh' heet, bloedgeld dat een moordenaar betaalt aan de familie van het slachtoffer. Als die akkoord gaat, laat ze de aanklacht vallen. Over de eerlijkheid van die traditie en het feit dat de wet er geen probleem mee heeft, kunnen we discussiëren, maar het is wel de realiteit. In 'A Separation' voert u een opvallend begripvolle rechter op, iemand die verder denkt dan de kille "Wet Is Wet"-reflex. Wil u de autoriteiten een menselijk gezicht geven?
Farhadi:
Het juridisch systeem is heel breed. De rol van de rechter is om de wet te vertegenwoordigen en uit te leggen. Op de momenten dat de aanklagers en slachtoffers het niet eens zijn met die wet probeert de rechter iedereen te overtuigen dat de wet het toch bij het rechte eind heeft. Ik wil tonen dat je de wet kan overstijgen en naar de menselijke kant kijken. Dat is wat de kijker moet doen. Ruben Nollet
Interview met Angelina Jolie
We kennen Angelina Jolie allemaal van haar liefdadigheidswerk, de adopties, haar huwelijk met Brad Pitt, maar ook om de stoere personages die ze vertolkt op het witte doek. Nu is ze terug als Tijger, een van de Vurige Vijf in Kung Fu Panda 2. De film vertelt het verhaal van Po (Jack Black) wiens droom is uitgekomen nu hij De Drakenkrijger is, en de Vredesvallei beschermt samen met zijn vrienden en andere Kung Fu meesters, De Vurige Vijf - Tijger, Kraan, Mantis, Adder en Monkie. Zijn nieuw leventje verandert volledig als een nare tegenstander met een geheim wapen China probeert te veroveren en een einde wil maken aan Kung Fu. Lees nu wat Angelina Jolie vindt van geweld in een kinderfilm, de waarden van Kung Fu en hoe haar geadopteerde kinderen reageren op het feit dat Po in de film geadopteerd is door een gans. In de film is Po's vader een gans en daarom weten we dat Po is geadopteerd. In de eerste film werd daar eigenlijk nauwelijks op ingegaan, maar in de tweede wel. Wat vind je van de manier dat er naar kinderen toe over adoptie gecommuniceerd is?
Angelina Jolie:
Ik heb mijn gezin meegenomen naar de film. Ze vonden hem geweldig en we hebben erg gelachen. Ik vroeg mij af of ze mij nog vragen zouden stellen over het adoptiegedeelte, maar omdat woorden als 'adoptie' en 'weeshuis' blije woorden zijn in ons gezin en zij gewend zijn aan deze gesprekken vonden ze het alleen maar leuker en waren ze ook trots dat ze meer zoals Po waren. Het leuke aan dit verhaal is dat het een aantal erg sterke boodschappen heeft, waarvan de eerste is dat je kan zijn wat je wil en dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet of waar je vandaan komt. Dat geeft je een gevoel van zelfvertrouwen bij het vinden van jezelf en het geeft het gevoel dat het niet uitmaakt wat je hebt meegemaakt in je jeugd, het gaat erom wie je kiest te zijn in het leven. In deze film ging het ook heel erg om familie, en dat aan het einde van de dag daar de liefde zit. Dat zijn allemaal best zware onderwerpen en het is geweldig dat we die in deze film kunnen behandelen.
Heb je het gevoel dat je meer geïnteresseerd bent in films zoals Kung Fu Panda, omdat je thuis zes kinderen hebt?
Jolie:
Ik denk dat we van binnen allemaal eigenlijk grote kinderen zijn en allemaal willen spelen en daarom vinden we het allemaal ook zo leuk om dit soort films te doen. Maar zeker, omdat mijn kinderen zo'n grote leeftijdsgroep coveren, van 2 tot 10 jaar, was dit een goede kans om iets te doen wat we allemaal leuk vonden en daarom, toen ik aan de film werkte, deed ik het ook voor hen. Wat vind je van de waarden en de lessen die de film meebrengt voor de kinderen?
Jolie:
Ik vind animatiefilms erg leuk en ik voel mij erg emotioneel verbonden met deze film. Ik denk dat de achterliggende gedachte en de waarden die de film aan de kinderen meegeeft erg sterk zijn. Het vergt volgens mij erg veel talent van de regisseurs en de schrijvers om een film te maken die de kinderen aan het lachen maakt, ze meesleept in alle actie, in 3D gefilmd is en ook nog eens erg sterke levenslessen leert tussen alle plezier door. Als ouder denk ik dat dit echt iets is wat je je kinderen wilt geven. Kung Fu Panda is eigenlijk een film met veel geweld erin. Vindt u, als moeder, dat kinderen hiermee in aanraking moeten komen? Jolie:
Ik denk dat je allereerst je kinderen goed moet kennen. Het ene kind is er eerder klaar voor dan de andere en sommigen begrijpen het ook eerder dan anderen. Ik zie deze film echt niet als te gewelddadig, integendeel. Alles in Kung Fu gaat om het vinden van de kalmte in jezelf en de vijand te verslaan door zijn negatieve energie terug te kaatsen in plaats van meer geweld te gebruiken. Mijn zoons doen allemaal gevechtsport omdat geweld een deel is van het jongetje-zijn. Jongens zullen altijd met elkaar willen stoeien of vechten en ik vind het belangrijk dat ze leren hoe ze daar met discipline en respect mee om kunnen gaan. Ik denk dat het verkeerd is om te negeren dat dit een deel van de mensheid, en zeker van kleine jongetjes, is. Zo probeer ik ze door deze fase te leiden en ze te leren om gevechten te vermijden, maar als het nodig is zichzelf te verdedigen.
Je speelt in deze maar ook in andere films dikwijls agressieve vrouwen, veel femmes fatales, kun je ons vertellen waar dat vandaan komt? Wat is het alter-ego die daarachter schuilt?
Jolie:
Eigenlijk ben ik gewoon een moeder die de hele avond doorbrengt met luiers verschonen en kleurplaten kleuren, maar ik voel mij emotioneel en fysiek erg aangetrokken tot sterke vrouwen en sterke personages. Ik voel mij ook erg aangetrokken tot mensen die ergens voor vechten, zoals gerechtigheid of juist onrecht. Het is altijd meer dat gevoel geweest dan 'gewoon' stoer willen zijn. Ik heb het geluk gehad dat ik mijn carrière startte in een periode dat vrouwen deze rollen mochten spelen.
