Une Belle Histoire Nou, daar sta je dan. Met je goede gedrag, langs de snelweg in Belgie met een lekke achterband. Maar wacht, ik ga veel te snel. Vrijdagochtend zouden we met 14 Goodfellas vertrekken vanuit Rotterdam voor weer een mooi avontuur. Ik spreek voor mezelf als ik zeg dat ik woensdag alles al klaar had staan en niet kon wachten om te vertrekken. En na een klein gesprek met een over-ijverige politieagent (Nee agent, wij gaan niet naar een meeting van harleyrijders??? Wij gaan naar Frankrijk) konden we gaan.
We mochten van geluk spreken dat we niet echt veel regen gehad hebben. En zelfs al zou het regenen, dan vergeet je weer net zo snel. En na een aantal tankstops en plaspauzes arriveerde we in Frankrijk. Waar Christiaan direct zijn TomTom te voorschijn haalde. En onder leiding hem zijn we niet 1 keer fout gereden in 1100 kilometer. Dit kan ook komen omdat we er nog nooit geweest waren en we altijd aan kwamen op de plaats van bestemming.
Goed, we zijn zijn in 1 keer goed gereden en eenmaal aangekomen bij het waanzinnige huis van Dennis en Dusi werden we verwelkomd als ware we hele goede oude vrienden. Wat een lieve mensen zijn jullie zeg. Als voorbeeld even wat plaatjes:
Met zo'n aankomst kan je natuurlijk alleen maar een heerlijk weekend tegemoet zien. Nadat de innerlijke mens weer versterkt was moesten natuurlijk de tenten opgezet worden. De vrees was, niet geheel onterecht dat als we dit te lang zouden uitstellen het een flinke uitdaging zou worden. Bier, wijn lekker eten staat niet bekend voor het verscherpen van je zintuigen. Het opzetten van een tent is voor de ene iets makkelijker dan de ander. Ikzelf heb een paraplu tentje wat in 1 minuut staat. Dit kan nog wel eens opmerkingen uitlokken. Zeker als er een stel naast je staat die er niet uit kunnen komen of ze nu eerst de binnentent en dan de buitentent moeten opzetten. En wat is nu de kortste tentstok? Het antwoord op die laatste vraag was simpel. Die stok zat in het verkeerde gat. Ik noem geen namen maar het was leuk om het zien John en Carla... Tenten klaar, spullen opgeruimd. Klaar voor een eerste avond. Eten, lol, drinken nog meer lol...
Zaterdag, een grote dag. Met alle motoren Parijs in. Iets wat alleen misschien wel zou doen. Maar wat Christiaan ons heeft laten zien, nou daar kom je zelf echt niet op. Goed het zijn alle belangrijke gebouwen, monumenten en gebieden, maar kom daar maar eens met de motor. Ik zelf zou het niet bedenken om op Mont Martre met de motor te komen. Maar notre Chris loodste ons mooi door de stad. En maakte direct van ons een touristen attractie. Wat werden we vaak op de foto genomen. Soms leek het wel of iedereen naar ons keek. En om nou te zeggen dat we veel lawaai maakte... Dat viel reuze mee. Er gingen maar een paar auto alarmen af en we hebben maar bij 1 poort het plamuur wat los getrild.
Ja, Parijs is echt heel mooi. De Champs Elysee echter, dat is even een ander verhaal. Stel je rijdt daar dus en het gaat regenen. Heel heel heel hard regenen. Wat doe je dan? In ons geval ga je dan schuilen. Je zet je motor aan de kant en wacht tot het weer droog is.... Dan loop je weer naar je motor en je start. En dan gaat je alarm niet van je motor. Klote, maar dan kijk je om je heen en ziet dat iedereen problemen met zijn/haar alarm heeft. Sta je op de bekendste straat van Europa, krijg je je motor niet gestart... Dat is toch minder hoor.
Gelukkig zijn er dan altijd mensen die je graag even willen duwen naar een plek waar je alarm niet meer gestoord wordt door de winkels of wat het dan ook was. Maar ik dacht op een gegeven moment dat Frans en Astrid helemaal terug zouden gaan lopen naar Dennis en Dusi. Wat een eind weg moesten zij lopen zeg. En toen John triomfantelijk terug kwam lopen. Dat de motor het gewoon weer deed, startte hij zijn motor.... En ook bij hem ging het fout... Tip van de trip is dus. Champs Elysee, mooi om over heen te rijden. Stoppen is wat minder. Maar uiteindelijk is het natuurlijk weer een probleempje van niks. Want 500 meter verder zie je dit.
En weer verder dit:
Dan heb je een mooie dag toch? En kleine probleempjes ben je zo weer vergeten.Het enige nadeel is dat je toch weer te laat iets gaat drinken en eten en dat weten ze wel te rekenen in het centrum. Als je het zo weer zit te beschrijven hebben we best veel gezien en mee gemaakt die zaterdag. Ik zal jullie niet vervelen met alle details. Maar neem aan van mij dat het reuze gezellig is geweest die dag. Dat heb je mooi gedaan Christiaan. Rijdend terug naar D&D ook nog fijn een stukje typische Franse files meegepikt. Het valt me alleen wel op dat franse automobilisten heel anders zijn dan Nederlandse. Overal kregen we voorrang. Nergens werden we gesneden. Het kan dus wel.
Goed, aankomst bij Dennis en Dusi. Wederom een warm welkom, champagne kaas en stokbrood. Soms klopt gewoon alles. Nou ja alles na zo'n zware dag zou het fijn zijn geweest als ze een zwembad zouden hebben...
oh ja, dat was er natuurlijk ook. Zaterdagavond, ja je raadt het al. Heerlijk gegeten. Lekker zitten ouwehoeren. Moppen tappen(Ik ben ze allemaal alweer vergeten..)
Het enige nadeel was dat de weersvoorspelling voor zondag zo ontzettend slecht was. Regen van Parijs tot aan Rotterdam. Maar ja zaterdagavond kon ons dat niets schelen. S'nachts echter wel. Want als je van de harde wind en regen wakker wordt. Nou dan weet je, het wordt een lange rit. S'ochtends wordt je dan wakker en het miezert een beetje. Nou daar wordt je wel nat van maar dat is goed te doen. Maar je weet wat ze zeggen, je krijgt wat je verdiend. En zondag verdiende wij een droge rit. Want na het ontbijt werd het droog. En met uitzondering van een enkel buitje was het heerlijk motorweer. Dus opruimen je tent
alles opladen
haartjes kammen
En gedag zeggen tegen je nieuwe vrienden uit Frankrijk
Klaar om te vertrekken, weer terug naar Nederland.
Maar wacht, ik begon deze belle histoire langs de rijksweg. 30 km voor Brussel zagen we opeens Christiaan scherp naar de vluchtstrook rijden en stoppen. Lekke band, fijn hoor. Tuurlijk, hij heeft van die CO2 flesjes bij zich, maar nadat we er 3 ingespoten hadden werd de band niet hard. Politie inmiddels gearriveerd en die bracht ons onder begeleiding naar het dichtstbijzijnde tankstation. Met Marcel en Frans achter en naast hem en ik voor reden we zo dus 7 km naar een BP. Nee, dat was niet het meest relaxte ritje. Bleek dat het ventiel van de band gescheurd was. Niks aan te repareren. Dus ANWB bellen en wachten op vervoer.
Ja, het is geen gewoonte om een maat achter te laten maar in dit geval konden we niks doen. ANWB was onderweg. Tankstation had ook een restaurant. Dus Christiaan zei ook, ga gewoon rijden. Het was nog een flink stuk, dus opstappen en rijden maar. Met uitzondering van dit laatste geval, wat iedereen had kunnen overkomen. Want hoeveel kapotte banden liggen er niet op de belgische wegen? Was het dus een uitermate geslaagd weekend. Alle dank hiervoor gaan naar Dennis en Dusi. Tot volgend jaar? Goodfellas Gert
