Hallo iedereen, Hier eindelijk nog eens wat nieuws vanuit ZO- Azie. De dagen zijn hier rijkelijk gevuld zodat een verslag schrijven al snel wordt uitgesteld. Vroeg opstaan en vroeg gaan slapen is ons ritme. Nu zitten we voor een 10-tal dagen in Bangkok, het juiste moment om een korte schets te geven over de voorbije weken. Onze tocht door ZO-Azie loopt ten einde. Op 5 april brengen de klokken van Rome ons een vliegticket Bangkok- Teheran. Ons laatste bericht stopte aan de grens met China en Laos. Laos heeft ongeveer de grootte van Groot-Britanië, 85% bergen waarvan enkel 4% kan bewerkt worden. Met de bergen worden we in het noorden al vlug geconfronteerd. We kiezen ervoor om eindelijk nog eens offroad te fietsen na 2,5 maanden China. We komen terecht op steile bospaden van 12 tot 18%. Weliswaar door een mooi gebied, typische dorpjes en talrijke minderheden. Het lijkt soms wel meer op een trekking met onze fiets als te duwen "lastdier". Toch kunnen we genieten van het zalig primitief sfeertje dat hier heerst. Sfeervol voor ons maar voor de lokalen lijkt het een hare strijd om op te boksen tegen de opkomende consumptiemaatschappij. Na een 4tal dagen afwisselend fietsen en duwen komen we uit op de asfaltweg langs de Mekong, Pakbeng. Tijdens de middag een slapend dorpje aan de rivier, tegen de avond, wanneer de boten aanmeren, verandert het in een grote straat met toeristen en de daarbij horende infrastructuur. Op een paar uur tijd lopen er hier meer toeristen rond dan lokalen. In Luang Namtha, Noord Laos waren we ook al geschrokken van het aantal westerse toeristen. Het is weliswaar hoogseizoen. We beslissen om de grote trekpleisters en route n"13" te ontwijken om meer van de typische Laotiaanse sfeer te kunnen genieten. Achteraf een beslissing waar we voor 100% achter staan. We zakken Laos verder af langs de westkant, richting Vientiane. We komen terecht in kleine charmante hostelletjes. Hoe langer we blijven hoe gezelliger de sfeer meestal wordt. Kamperen kan ook maar een lekkere douche na een dag zweten op de fiets is één van die kleine deugden die het leven hier extra aangenaam maken. We leven op de lokale soep, Foë. Een bouillon met rijstnoedels, een paar stukjes vlees of tofoe en de niet te vergeten smaakversterker. We worden een beetje verslaafd aan deze soep of is het aan de smaakversterker? In de hoofdstad Vientiane blijven we een dikke week rondhangen en bouwen een toffe vriendschap op met hosteleigenaar, zijn familie en de andere gasten. Het Belgisch consulaat is hier duidelijk herkenbaar. Een heus frietkot voor de deur met een vriendelijke topjannet als uitbater. In deze stad komen we dagelijks andere fietsers tegen die meestal voor langere tijd onderweg zijn. Het lijkt wel op een fietsbeurs. Bij de fietsemaker is het aanschuiven om aan de beurt te komen. Ondertussen wordt er nuttige informatie uitgewisseld. Onze fietsen worden door de fietsenmaker goedgekeurd en het grote nazicht wordt naar Thailand verschoven. Na het horen van enkele fietsers die van Myanmar kwamen en ons wisten te vertellen over de huidige beperkingen voor fietsers en de moeilijkheden die ze hadden ivm kamperen en verblijven bij lokalen hebben we besloten om Myanmar te skippen. De restricties die momenteel nog worden opgelegd zouden ons niet veel verder brengen dan wat we 20 jaar geleden hebben gefietst.We kiezen om door te fietsen naar het voor ons nog onbekende Cambodia. In Vientiane verdiepen we ons in wat er zich allemaal afspeelde in Laos tijdens de Vietnamoorlog. Na een bezoek aan het COPE center worden we er helemaal stil van. Laos is het meest gebombardeerde land in de wereld ooit. 270 miljoen clusterbommen werden er op hetc land gedropt waarvan er 80 miljoen nog niet ontploft zijn. Elke dag vallen er nog onschuldige slachtoffers. Een klein detail, Laos was helemaal niet betrokken bij de Vietnamoorlog. Daarbij komt nog dat het huidige communistische/ kapitalistische regime op de wereldranglijst net onder Congo staat op vlak van corruptie. We begrijpen nu beter het soms angstige, timide gedrag van vooral de iets oudere generatie. Langs de andere kant worden we dagelijks door de kinderen toegeroepen met "Sabaidee". We krijgen hier een sinterklaasgevoel en groeten telkens terug. Mensen werken hier hard om vooruit te komen. Ze blijven niet bij de pakken zitten. We zijn aangenaam verrast door het handig en meestal mooi gebruik van natuurlijke materialen (riet, bamboe, grassen...), dit gaat van woningbouw tot in het kleinste materiaal voor in de keuken. Je ziet en voelt dat deze mensen uit een diepe put klauteren om binnen enkele jaren helemaal mee te draaien met de grote buren Vietnam en Thailand. Overal zijn er nieuwe grensovergangen geopend en zo is Laos een doorgangsland geworden tussen Thailand en Vietnam.De vooruitgang lijkt ons goed
voor de meeste mensen maar voor de overgebleven natuur is het zoals overal trouwens geen goede zaak. De beschermde natuurgebieden lijken meer op een illegaal logginggebied. Het hout wordt per kilo verkocht. Langs de ene kant begrijpelijk omdat dit voor arme lokalen de enige manier is om geld bijeen te halen. Het zijn echter de jongens die rondrijden in nieuwe Hilux Toyota's die het groffe geld verdienen. Het feit dat we nog nooit door een land fietsten waar we zoveel nieuwe Hiluxen zagen vertelt genoeg. Het gebied onder Vientiane is wat minder bergachtig en meer bewoond. China bouwt hier op verschillende plaatsen waterkrachtcentrales . De geleverde electriciteit wordt verkocht aan de buurlanden en brengt de staat heel wat geld op. Het gebied rond de centrales zijn de nieuwe eco toerist plaatsen. Of het ecotoerisme het gaat winnen tegenover de hoge priis die betaald wordt voor het hout is nog maar de vraag. We fietsen voor een deel terug langs de Mekong. De middagtemperaturen lopen hoog op maar een koele bries tijdens het fietsen maken het draagbaar.Overal waar we stoppen om te eten of te drinken zijn het aangename contacten. Vooral de relaxte, vriendelijke en zonnige sfeer is wat indruk maakt op ons. Het geeft ons het gevoel om overal te willen blijven en de mensen wat beter te leren kennen. Verstaanbaar maken blijft echter een uitdaging. Hoe meer we de grens met Cambodia naderen des te desolater en mooier wordt de streek. Aan de grens met Cambodia paseren we de grootste watervallen van ZO -Azie. Buiten onze verwachting zijn deze best spectaculair. Vanaf we de grens met Cambodia oversteken zijn we inderdaad in een heel ander land. Voornamelijk een grote vlakte met een paar bergketens. Het lijkt of we één of ander Afrikaans land zijn binnen gefietst. Alles wat rommeliger, de jongens aan de grens hebben wat zakgeld nodig, de vrouwen dragen lasten op hun hoofd ipv op de rug veel kinderen en de afrikaanse hitte. We zijn blij om eens door een vlakte te mogen fietsen. we doen met gemak 100km per dag. Goed voor onze moraal! De wegen in Noord-Cambodia zijn blijkbaar kortelings bijna allemaal geasfalteerd en er zit helemaal nog niet veel verkeer op.We fietsen langs de Thaise grens. Dit gebied was tijdens het regime van Pol Pot één van de uitvalbasissen van zijn leger. Tot voor kort was deze streek moeilijk toegankelijk en tot op vandaag liggen er nog overal niet ontplofte explosieven. Ook hier gebeuren er nog dagelijks ongelukken. De mensen zijn echt blij dat we door hun streek fietsen. Veel Cambodianen spreken een woordje engels en we hebben warme en open contacten.De mensen zijn blij om wat stabiliteit te kennen en dat de tijden van Pol Pot voorgoed voorbij zijn ook al hebben ze nu af te rekenen met een corrupte dictator. Iedere Cambodiaan heeft wel een buur, vriend of familielid weten vermoorden tijdens het regime van PP. Dit in een gids lezen is één ding maar het live horen vertellen is nog helemaal iets anders. Zeker de dikwijls banale redenen van de gruwelijke executies. Het familiegebeuren hangt hier ongelofelijk hard samen. Winkels, restaurants, guesthouses, foodstalls zijn familiezaakjes waarbij gek genoeg de jongste van de familie komt ontvangen. En kindjes overal. In China zagen we bijna geen kinderen maar wel veel speelgoed. In Laos meer kinderen en hier lopen er nog eens het dubbele van in Laos rond. Ze zijn allemaal om ter koddigst, spontaan,mooi en vriendelijk. Het is net alsof ze hier aan een inhaalmanoever bezig zijn na het verlies van vele dierbaren. We zijn blij om in Cambodia te mogen rondfietsen ook al is het bloedheet. Slapen in de tent is zelfs een zweterige bedoeling. Het is hier droog seizoen. We hebben al maanden geen regen gezien. Op de middag lopen de temperaturen op tot 40graden. Vele eetstalletjes bieden hangmatten en lekker ijsgekoelde drankjes aan waar we gretig gebruik van maken. We geraken hier helemaal weg van de vers geperste ijskoude rietsuiker. Landschappelijk is dit seizoen waarschijnlijk niet het mooiste. Alles ligt er verdord en uitgedroogd bij. Daarbij komt nog dat ze hier alle velden en onderbegroeing in bossen in deze periode afbranden.(slash & burn praktijken). We fietsen 100den kms door zwart gesmeulde akkers en bossen met bijhorende reuk en rook. Ook hier hetzelfde verhaal als in Laos over de bescherming van het nog overgebleven forest. In theorie worden er grote oppervlaktes beschermd maar in de praktijk zijn het juist deze plaatsen waar er illegaal gelogd wordt, het zijn trouwens de enige plaatsen waar nog woud is. Het ecotoerisme probeert hier verandering in te brengen door de lokalen mee te betrekken bij de toeristische activiteiten. Mooi initiatief maar er hangt een deftig prijskaartje aan voor de toerist.
We bezoeken zo'n Belgisch project op het Tonlé Sap lake. Het grootste zoetwatermeer in ZO- Azie. Het wordt gevoed door de Mekong. Op het lake zijn er verschillende floating villages en opzij van deze dorpen ligt het "Prek Toal bird santuary" . Met lokalen uit het dorp bezoeken we dit vogelparadijs per boot. Adembenemend wat we hier te zien krijgen. Op 3 uur tijd krijgen we meer vogels te zien dan de voorbije maanden. Het kan gerust vergeleken worden met afrikaanse of dichterbij gelegen Indische reservaten. We zijn blij om nog zo n plek tegen te komen in ZO-Azie. Dit geeft toch wat perspectief voor de toekomst. Stilaan maar zeker komen we in "Tempelland" aan. Dit is voor de meeste toeristen de reden om naar Cambodia te komen. In het noorden hebben we al enkele met bomen overgroeide tempelcomplexen gepasseerd. We volgen road 66. Dit is de weg die gaat van de noordelijke tempels naar het grotere tempelcomplex van Angkor Wat.Het gaat over een charmante zandweg. De brokstukken van tempels en bruggen liggen her en der verspreid. Uiteindelijk komen we zo uit in Siem Riep. Het centrum om Ankor Wat en aanverwante te bezoeken. een week blijven we hier. We zijn hier zeker niet alleen. Duizende mensen lopen hier rond vanover heel de wereld waarvan de Chinezen in de meerderheid. Een aangename verrassing voor ons is dat de tempels verspreid liggen tussen het mooiste en misschien wel het meest waardevolle park van ZO - Azië. Tempels van bomen staan hier. Wanneer we wat genoeg hebben van de tempels met hun bezoekers trekken we ons terug in het park. De tempels die overgroeid zijn door de natuur maken het meeste indruk op ons. Heel de wereld komt hier vreedzaam naast elkaar naar de wonderen zien van mens en natuur. Dit is een topplaats om de wereldvrede te promoten! We fietsen naar Battambang, de rustige en aangename sfeer die deze stad uitstraalt laten je helemaal vergeten dat dit 2de grootste stad van het land is. Om ZO-Azie af te sluiten hebben we ons ingeschreven in het Lathika vipassana centrum om te helpen bij een 10 daagse meditatie cursus. Deze ervaring is zeker een van de meest intense van de laatste maanden. We hebben vroeger al enkele malen de cursus zelf gevolgd. De combinatie van het helpen bij zo'n cursus en dit in een andere cultuur samen met alleen cambodianen (als helpers in de keuken) hebben dit tot een bewogen beleving gemaakt. Niet echt in woorden weer te geven. Wij hebben er in elk geval weer veel aan gehad en kunnen het enkel maar aanraden om deze 10 daagse reis naar jezelf ooit eens te maken. Om wat uit te waaien van deze 10daagse beslissen we om nog wat offroad door het Cardamomgebergte te fietsen richting kust en Thailand. De Cardamoms is een van de weinige bergketens van Cambodia. Het gaat langs stoffige rode aardewegen met kleine dorpjes en veel natuur. Het beloofde maagdelijke forest blijft echter uit tot de laatste 150 km. Aan de kust, Koh Kong, genieten we nog enkele dagen van het aangename Cambodia. We constateren dat de Mekong ons vergezeld heeft vanaf de tibetaanse hoogvlakte in China tot in Cambodia waar hij nog verder loopt naar Vietnam. Onze trip door ZO Azië is er één geweest met mooie en minder mooie ritten. Vooral de kleine dingen maakten het aangenaam. De steeds aanwezige blauwe lucht, de laatste 3 maanden zon. Elke dag de rode bol zien opkomen en ondergaan, de toffe contacten, lekkere gerechtjes, fruit, en drankjes, een heerlijke douche na een dag door het stof te fietsen, ...... Meer moet dat niet zijn! We fietsen nog enkele dagen langs de kust in Thailand. Het valt ons onmiddellijk op dat het reizen in Thailand comfortabel is. In Bangkok hebben we vanalles te regelen. Visum Iran in orde maken, fietsen repareren (gelast worden), tickets bestellen, verslag schrijven, de was eens in een echte wasmachine steken..... Kortom, voorbereiden op de tweede helft van onze tocht. We maken even van Bangkok onze thuis. Dit lukt ons aardig daar we in een sympathiek fietsershostelletje in oud Bangkok zijn terecht gekomen. Bangkok blijft ons aangenaam verrassen ook al is het de derde keer. Zondag vliegen we naar het oude Perzië, Iran, ons volgend avontuur. Iran, Tadzjikistan, Kirgizië, Kazachstan en ja, tegen half/ eind september België. Groeten Paul & Greet
