Bart Boonstra: “Ik ben geen knutseldoos.”
Duizendpoot met toekomstdromen Zi jn blonde krullen verward en zi jn kleding nat van de regen. Bart Boonstra (26) komt door weer en wind aangef ietst bi j een restaurant in Utrecht. Het is bi j hem om de hoek, maar zo te zien ver genoeg om nat te regenen. Toch heef t het weer geen invloed op de knappe verschi jning van multi-talent Bart. Hoe hip en modern hi j zelf ook is, zi jn huis laat hi j inrichten in jaren ’50 sti jl.
Tekst: Bianca Damink Fotograf ie: Managment Bart Boonstra
De presentator en zanger geeft een eigen draai aan zijn leven. Als familie en vrienden hem iets afraden, gaat Bart er juist helemaal voor. Hij heeft indrukwekkende toekomstdromen en omdat hij niet snel opgeeft, zal hij zijn wensen waarschijnlijk nog verwezenlijken ook. Eerst is zijn nieuwe huis aan de beurt. “Ik heb samen met mijn vriendin een jaren ’30 woning gekocht in Utrecht. Er moet flink wat aan verbouwd worden. Een aannemer knapt het hele huis voor ons op. Ik doe ook een deel van het sloopwerk zelf. Her en der moet er een muurtje uit en ik heb de schoorsteen zelf gesloopt. Ik dacht altijd dat ik niet handig was, maar dat valt best mee. En al het geld dat ik ermee uitspaar, is mooi meegenomen.”
Terug naar de jaren ‘50
Slopen is leuk, maar als al het stof is opgeruimd, moet het huis opnieuw ingericht worden. De inspiratie daarvoor heeft Bart samen met zijn architect uit een oude film gehaald. “Hij kwam met het idee om het helemaal in te richten in jaren ‘50 stijl. Zo krijgen we een grote knalblauwe stoel, heel gaaf. We bespreken wel alles met de architect. Hij doet niets dat wij niet mooi vinden. De architect wilde de gang felgroen schilderen, maar dat vonden we wel erg heftig.” “Ik ben nu steeds vaker te vinden in allerlei winkeltjes met tweedehands meubels. Die staan vol met leuke kastjes, stoelen en tafeltjes omdat de jaren ‘50 stijl weer helemaal in is. Sommige dingen moeten nog opgeknapt worden. Ik ben geen knutseldoos, maar kan wel wat klussen. Nu nog een beetje sparen voor al die leuke meubels.”
Oud en nieuw in één kast
Hoewel in zijn nieuwe huis binnenkort een prachtige oude kast staat, wordt deze waarschijnlijk niet gevuld met vintage kleding. “Ik heb wel een periode gehad dat ik daar graag in rondliep. Ik ben zelfs twee keer speciaal naar Antwerpen geweest om tweedehands kleding te kopen.
Uiteindelijk merkte ik dat het gewoon net iets eerder kapot ging dan nieuwe kleding. Toch heb ik ongeveer zeven tweedehands bloesjes in de kast hangen. Van die leuke geruite. Tweedehands is tegenwoordig natuurlijk helemaal hip. Sommige mensen vinden het vies en dragen het daarom niet. Maar je bent juist uniek als je het draagt, want je onderscheidt je van anderen.” “Mijn vriendin heeft meer met tweedehands kleding. We zijn een paar jaar geleden naar Londen geweest. Daar is een hele wijk met markten vol tweedehands spullen. Ze heeft zich helemaal uitgeleefd. Ik had via internet een soort speurtocht gemaakt. Ze moest vragen beantwoorden en filmpjes kijken op Youtube. Als ze op het goede spoor zat, kwam ze steeds verder in de speurtocht. Uiteindelijk mocht ze een stad kiezen waar we heen zouden gaan. Dat werd dus Londen. We kenden elkaar toen net, dat was extra leuk. Nu schrijf ik gewoon een kaart”, zegt Bart lachend.
Geduldige presentator
De trip naar Londen was slechts één van de vele reizen die Bart heeft gemaakt. Hij zegt zelfs reisverslaafd te zijn. “Het is mijn droom om ooit een mooi reisprogramma te presenteren, want van reizen word ik het meest gelukkig. Ik ben al in Maleisië geweest, Australië, Nieuw Zeeland, Cyprus en Azië. Ik heb nog een contract voor een jaar bij Net5. Er komen wel nieuwe reisprogramma’s aan maar, de presentator wordt vaak pas als laatste op de hoogte gebracht. Ik wacht het dus rustig nog even af.” Geduld is een schone zaak in televisieland. Pas na honderdtwintig audities was het John de Mol die in Bart een presentatietalent zag als V-reporter voor The Voice. “In die tijd zeiden al mijn vrienden en familieleden me dat ik er maar mee moest kappen. Ze vroegen zich echt af waar ik mee bezig was. Maar ik ben doorgegaan. Ik laat me niet kennen als iets niet loopt.” Hoewel Bart presenteren leuk vindt om te doen, is het ook een stressvolle baan. Tot vorig jaar gaf hij naast het presenteren van het Big
Februari 2012
•
11
Brotherachtige programma ‘Secret Story’ ook nog les aan studenten van de Hogeschool Utrecht. “Dat was gaaf om te doen. Ik gaf les in vormgeving. Ik krijg er een kick van als ik iets uitleg en de leerlingen het daarna ook begrijpen. Ze waren ook maar een paar jaar jonger dan ik, want ik was zelf net afgestudeerd toen ik al les ging geven. Dit maakte de sfeer in de klas heel goed. Ik stopte omdat ik het te druk had met mijn werk bij The Voice of Holland. Sommige studenten gingen zich anders gedragen, omdat ik dat programma deed. Misschien ga ik over een paar jaar wel weer lesgeven, maar voorlopig nog niet.”
Afrikaanse droom
Ondanks het plezier dat Bart heeft in lesgeven, zingen en presenteren, vormt zijn liefde voor reizen de rode draad door zijn leven. Hij gaat zich binnenkort dan wel settelen in Utrecht, maar zijn echte droom ligt in een ander werelddeel. “Ik wil graag een school opzetten in Afrika of Zuid-Amerika. Ik moet eerst genoeg geld zien te verdienen. Dat wil ik doen met het televisiewerk. Vaak geven mensen geld aan een goed doel om zichzelf beter te voelen. Maar de organisatie moet ook betaald krijgen. Je
“Ik ben twee keer speciaal naar Antwerpen geweest om tweedehands kleding te kopen.” weet dus nooit zeker waar het echt naartoe gaat. Daarom wil ik zelf een project opzetten. Door een school in Afrika te openen hoeven de kinderen die er wonen niet meer zo ver te reizen om naar school te gaan. Ik kan dan zelf lesgeven of mensen inschakelen die me willen helpen. Als ik dat over een jaar of vijftien kan doen, zou ik dat geweldig vinden.”
Doe maar normaal
Bart heeft altijd al het gevoel gehad dat hij iets bijzonders zou doen tijdens zijn leven. “Ik heb een soort drang om iets te doen dat blijft als ik er niet meer ben. Op die manier kan ik iets nalaten. Ik denk vaak na over de zin van het leven en mijn conclusie is dat die er niet echt is. Zonder al te filosofisch te worden denk ik dat je de zin zelf moet maken. Als je toch op de wereld bent gezet, moet je er ook wat van maken. In ons land heerst een soort men-
12
•
Februari 2012
taliteit van ‘doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’. Als je wilt zingen, presenteren en acteren, ben je al snel raar. Niemand heeft gezegd dat je moet kiezen voor één beroep, toch vinden veel mensen dat je dat moet doen. Mensen moeten vaker iets geks doen. Ik krijg zelf vaak commentaar van mijn omgeving als ik iets onverwachts doe. Maar als iedereen mij aanraadt om naar rechts te gaan, ga ik naar links.” Hoe gezellig en warm het ook is in het restaurant, Bart zal weer naar buiten moeten. De regen in. Het zal zijn humeur niet verpesten. Hij heeft ten slotte binnenkort een prachtig huis, ingericht in jaren ’50 stijl. Daar kan hij warm voor de openhaard zitten, dromend van de reizen die hij in de toekomst gaat maken.
Februari 2012
•
45
Gebruikssporen
vertellen mi jn verleden “Hé, biert je!” wordt er geroepen. Ik sta verdek t opgesteld. Let terli jk. Je kunt me amper zien, want iedereen staat om me heen en leunt maar wat op me. Het is geloof ik wel gezellig. Ki jk, ze lopen de polonaise! En ze zingen ‘nee, je hoef t niet naar huis vannacht’. Ik kan ook nergens heen. En alsof het niet genoeg is kri jg ik liters bier over me heen. ‘Ze zullen het wel niet weten’, denk ik dan. Maar als ik er niet was, zouden ze me missen. Ik maak nou eenmaal deel uit van al die feest jes. Ik hoor erbi j. Ik zorg voor verbinding tussen mensen.
Tekst en Fotograf ie: Evelien Schiebaan
Ik heb een bijzonder verleden. Het begon allemaal bij mijn geboorte, toen ik nog een lariks was. Als klein boompje groeide ik op tussen de berken en de loofbomen. Maar ook daar werd ik opgemerkt. Ze besloten me om te hakken en gaven me een nieuw leven als steigerhout. Zo kwam ik terecht bij schilders en bouwvakkers en deed ik dienst als steiger. Je kunt het waarschijnlijk wel aan me zien. Verfspatjes, spijkergaten en krasjes, ik ben gebruikt. Toch kwam ook aan die reis
een einde en zo belandde ik bij de houthandel, waar ik uiteindelijk Hanneke van Harten leerde kennen. Spontane vrouw, blond haar, blauwe ogen, gezellige babbel, je kent het wel. Ze had een idee en had mij daarvoor nodig. De gewone, plastic statafels vond ze oerlelijk. Ze pasten nooit in de sfeer van een leuk feestje. ‘Maar wat ik mis kan
“Ik sta alti jd in het middelpunt”
72
•
Februari 2012
