UVA-O
RKEST
JAN PIE TERSZ 2009 — OON S WEELI Suzhou 10-07NCK 2009 // Hang zhou // Nanjing // Shan ghai 01-07-
Wachten // Frankfurt Int. Airport — Frankfurt, Duitsland // 30-06-’09
Vlucht MU220 // Frankfurt —> Shanghai // 30-06-’09
Marc van den Munckhof // Suzhou, China // 01-07-’09 Hallo lekker ruikend volk! Wat een stank hier! Niet normaal. Kinderen schijten alles onder! Was dit die lange reis wel waard? Jazeker! Wat een cultuur. Wat een ander volk. En wat zet dit je toch aan het denken. Van de ene kant zo hectisch en van de andere kant zo rustgevend. Ergernis komt niet voor in het vocabulair van de Chinees. Er gebeuren de raarste dingen, maar niemand lijkt ervan op te kijken. We vertrokken in alle vroegte vanaf stadionplein te Amsterdam. Taxicentrale Amsterdam speelde eindelijk quitte vannacht. Alles verliep vloeiend. De planning liep dankzij de Buco als een Zwitsers uurwerk. De lange vlucht bestond uit mooie uitzichten en flarden uitzichtloosheid. We danken de Mexicaanse griep voor onze eerste officiele ontmoeting met buitenaards leven. Wat een fantastische belevenis tot nu toe, maar wat is het hier benauwd.... Vanuit Suzhou was dit, Marc van den Munckhof - cello
Stad verkennen // Suzhou, China // 09-07-’09
Thijs Wielenga en co. // Suzhou, China // 02-07-’09 Dag twee van de 26ste lustrumtournee van het UvA-Orkest J.Pzn Sweelinck. twee dagen en heel veel prachtige avonturen, pikante zijden nachtkledij, spleetogen en ingewandensoep verder voelen we ons al helemaal thuis in China. Zijdemuseum met modeshow Ramon heeft in het zijdemuseum met zijn telelens de hupse borstjes van de zijdemodellen grondig vastgelegd. Louter voor privé gebruik. En zweet heel veel, dat mag ook gezegd worden. Karlijn heeft al een sexy zijden mini-jurkje gescoord. En iemand om het aan te showen?? Nienke heeft zichzelf lekker verwend. Park van de waarheid als een draak met vele gezichten Anne is sinds gisteren gek op doperwtenijs met slijmslierten. Brechje: na onderdompelen van haar pols in het heilige meer van de waarheid als een draak met vele gezichten verdween haar blessure als sneeuw voor de zon. Marlies heeft zichzelf gelaafd aan de geneugten van de vijver van het afscheid van leven. Of had ze nou juist ter afscheid geneukt met de laven van de vijver . Steven beleefde in de reeks van de vijf bijna-dood ervaringen de ergste: hij werd geschept door een schoonmaakwagen in het gangpad van de bus (wij vonden het ook beetje een apart verhaal). Dani beweegt tijdens de integrale gymnastiekoefeningen zijn logge pandalichaam soepeltjes mee, op het “plein van de waarheid als een draak met vele gezichten”.
Zijdemuseum // Suzhou, China // 02-07-’09
De markt en de tuktuk erheen Tim in de Tuktuk. Oh wat wapperen zijn haren woest. Bijna net zo hard als de okselharen van Tom. Eline B. durfde niet in een tuktuk met Ramon. Carien: "Lekker joh, die sigaretten van het merk 'vijf '". Floor is naarstig op zoek naar een pyama waar haar opgezwollen olifantenpoten in passen. Rivkah heeft een jerrycan Spa Blauw gekocht om haar haar in te wassen. En een roze fohn! Puck zou even met Rivkah moeten gaan praten, want zij heeft duidelijk geen last van het kraanwater: haar haar wappert nog wulps in de wind. Boukje laaft zich aan Chinese elektronica. Ze houdt dan ook enorm van kwaliteit. Misschien moet ze ook nog even investeren in een Chinese cello voor de rest van de tournee. Jacqueline heeft al laten weten het volk te classificeren in Weber hebbend en niet Weber hebbend. Olfert scoorde een authentiek Omega uurwerk voor 200 Schnollies. Drie rijstmaaltijden en bijbehorende spijsvertering Lucas eet bijna evenveel Chinees als in Nederland. Aglaia doet zoals de locals doen: heeft een kilo schaaldieren gekocht en die met bijgeleverde handschoentjes opgesmikkeld. Nicoline voorkwam dat een Chinees ook Kentucky Fried Chicken als lunch kreeg. Ze rukte de goodiebag eigenhandig uit zijn handen. Enkele uren na het bewuste incident stierf de Chinees een pijnlijke hongerdood. Pepijn: Sinds Schiphol op waterdun. Vijfmaaldaags.
Sofie J.: Docteur de Tournee, nu ook aan de diarree. Karin solliciteert bij deze voor tourneedokter 2014. Wij feliciteren haar bij dezen van harte met het verwerven van haar geneeskunde studieplek. Eerste concert Peter Biloen heeft enorm genoten van het prachtige concert. Met name de Chinese tingeltangelliedjes vielen in goede aarde. Echter door de hevige handje-klap-gebaren van Peter tijdens de Radetsky mars ging het publiek helemaal los. Georg: “Haha voor de KMT gaan ze even een lange mars doen. KMT, haha!” Annelot zit nog steeds niet aan de buitenkant. Nina van L. moest hard zwoegen om te verbergen dat ze tijdens het concert de Bruckner partij voor het eerst onder ogen zag. Het lukte bijna. Jesse heeft tijdens het concert zijn roeping gevonden als slagwerker. Zijn sectie vond dit een geslaagde ruil. Laura H. heeft haar nieuwe aanvoerdersplak met verve vervuld: ze mocht meteen met de burgemeester op de foto (of is dat omdat ze dikke en wulpse tieten heeft?). Hugo is flink aan het zweten tijdens het concert. Matthijs zingt toch liever in een musical getuige het feit dat hij meermalen zijn lessenaar weigert mee te nemen uit de concertzaal (toevoeging van Sophie D). Folkje ontpopt zich tot doe-het-zelver van het orkest. Ze heeft haar bas eigenhandig met duckedtape speelklaar gemaakt.
Chinese tuin // Suzhou, China // 02-07-’09
Christiaan heeft nog steeds niets te doen in het trio van Bruckner en is naarstig op zoek naar activiteit. Afterparty in de Joy Club aan de rivier met de veel Hayen Nina F. had haar dansgympjes aangetrokken. Voetjes van de vloer. Jeeey! Reinder heeft de mooiste polo’s van het orkest. Saskia had 300 Chinezen op haar verjaardagsfeestje uitgenodigd, maar vond uiteindelijk haar verjaardagsdrankje helemaal niet lekker. Marc meende haaien te zien in de rivier achter de Joy Club. Of was het nou Fu Jong Haai? Of Shang Haai? Hij was ook heel lam (toevoeging van Anne). Carlijn van W. voelt zich hier helemaal thuis: ze host vrolijk mee in de polonaise terwijl luttele Chinezen haar in haar wulpse billetjes knijpen. Josephine probeert tevergeefs haar zusje voor erge misstappen te behoeden. Gerlieke heeft er in haar wulpse zomerjurkje zonder BH nog nooit zo sexy uitgezien. Ze zou de potloodtest zeker en vast met glans doorstaan. Sandra heeft zich al laten nemen door 20 Chinezen. Volgens haar staat dit echter gelijk aan één Westerling… Thijs is zelfs voor de VIP-treatment van de Joy Club te gaaf. Sander van D. is helemaal uit zijn plaat gegaan. Wie had dat ooit gedacht van deze vrome jongeman?? Wij raden de Joy Club aan een dependence te openen in Zwolle. Nathan gaat pas los als hij met zijn zus kan dansen.
After-afterparties in het hotel Lennert heeft wel drie kingsize BigMac menu's verorberd in de 24h MacDonalds na de afterparty. Eva heeft een alternatief slaapplekje moeten sjeffen toen ze zichzelf halfnaakt heeft buitengesloten. Eline van H. durfde na lang wikken en wegen zich toch te begeven op de preparty van de gave mensen. Lisette heeft een sleutel laten bijmaken van de kamer van Peter. Roeland heeft wel twee mensen weten te trekken naar zijn after-party. Merlijn en Hugo gesignaleerd in driedimensionale tongzoen met de receptioniste. Friso trekt zich liever terug en af op de kamer van Sophie. Yola vindt de afterparties op de kamer van Tom en Tim de beste. Het orkest Tom @ China Chillmode. Wouter zwaait enthousiast naar bus 2 wanneer deze bus 1 passeert. Sofie van der S.: “Er heeft in Nederland een teckel 7 km over de snelweg gerend en daarmee grote chaos veroorzaakt.” Verena kan niet wachten tot ze eindelijk de Sweelinck-pauper achter zich kan laten en met persoonlijke chauffeur door China kan cruisen. Sophie D. voelt zich in dit dictatoriale land helemaal thuis met haar paternalistische instelling en terechtwijzend vingertje.
Elisabeth heeft zich nog niet bepaald populair gemaakt onder de Chinezen. Jacob beleeft de tournee van achter zijn cameralens, voor “Sweelinck, The Movie”. Kan zo later zijn eigen mislukte versierpogingen van Chinese meisjes nog eens goed analyseren. Jantine: Haar geaardheid is een groot discussiepunt in het orkest. Jerome heeft tijdens zijn slaap aan Christiaan toevertrouwd hoe verschikkelijk hij het allemaal wel niet vindt. Welmoet vindt het helemaal niet erg om niet vernoemd te worden. Lucas van W. denkt op de achterbank van de bus bronstige spelletjes te kunnen spelen met I.O. Iris (I.O.?) vindt de mooiste plek van China echter de bebloemde berm tussen de snelwegen. Michael voelt zich na de dood van zijn naamgenoot ondergesneeuwd en doet er alles aan om dit gemis aan aandacht te compenseren. Laura K. is over drie dagen jarig. Chiel vormt een mooi duo met Dani. Sander K. blijft tegen beter weten in immer wachten op de door Sander van D. beloofde Chinese meisjes. Thijs Wielenga - contrabas en co.
Zaalrepetitie // International Convention Centre — Suzhou, China // 02-07-’09
Folkje Lips // Hangzhou, China // 03-07-’09 Dit zijn de persoonlijke belevenissen van Folkje Lips, invaller contrabas, op dag drie van de Chinatournee van het Sweelinckorkest. 7:45 uur - Wie belt er? “You need to wake up now”. Ja doei. O, nog een keer. Nou vooruit. Mijn roomy Jacqueline en ik sjokken naar het ontbijt. Lekkere bapau, gefrituurd chocoladebrood en natuurlijk rijst. Om 9 uur moeten we de bus in. We zijn bijna op tijd. 10:00 uur - In de bus 11:00 uur - Nog steeds in de bus 12:00 uur - Nog steeds in de bus. Pff 13:00 uur - Ha lunch! Hee rijst! 14:00 uur - Waar zijn we eigenlijk? Oja in Hanching. Of nee. Hanchau. Of wacht... *checkt hotelkaartje* Hang Zhou! 14:30 uur - Ha vrije tijd! Wat zal ik eens doen? Jacqueline gaat naar het Chinese geneeskunde-
Rondje in de stad // Hangzhou, China // 03-07-’09
Zaalrepetitie // Red Star Theather — Hangzhou, China // 03-07-’09
museum, maar daar waag ik me uiteraard niet aan. O relax, internet op m'n hotelkamer! Onee wacht, dat is suf. We gaan naar buiten! Natuurlijk. Wat is er buiten? De Starbucks! 15:00 uur - Ik kom Sweelinckers tegen en mag aanhaken (uiteraard geniet ik de full VIP-treatment als invaller). We lopen op aanwijzing van Merlijn naar het grote meer, Westlake. Alleen lopen we verkeerd. Als we eindelijk vragen waar het meer ligt, blijken we exact de tegenovergestelde richting op te lopen. Toch geraken we er, slechts met een klein beetje hulp van een gemotoriseerd voertuig (en tegen betaling, in klinkende munt). Aan het meer is het leuk. (Hee, weer een Starbucks!) We lopen in vrouwentempo een stukje het meer langs. Wie zien we daar op het water? Hee een piloot (en metereoloog) aan het roer! De boot halfvol Sweelinckers meert aan en we mogen aan dek. Tien Sweelinckers in een boot. Gaat dat wel goed? Ja! 16:30 uur - We staan te popelen om de bus weer in te mogen, op weg naar de concertlocatie. Daar is het warm. Er hangt een spandoek boven de locatie waarop staat: *&^@#$*&!@$UVA@)#(@#!$). Dat betekent vast: Welkom UVA-orkest. 17:00 uur - Zaalrepetitie. Er zijn twee nieuwe bassen aangerukt. Omdat ik bassist ben, volgt nu een stukje over de contrabassen van deze tournee. Bent u geïnteresseerd in contrabassen? Lees dan verder. Niet? Ga dan naar 18:00 uur.
De contrabassen van deze tournee: Gisteren kregen we vijf Chinese waaiboombasjes in bruikleen. Ojee, één was kapot (hee, ziet de binnenkant van een bas er zo uit? Wat leuk!). Twee Hadden snaren die op de toets lagen (voor de leek: dat betekent dat er geluid uitkomt alsof je heel hard voortdurend met je voorhoofd tegen een ruit oploopt). Twee Hadden een pin die er niet uit kon. Dat laatste kon worden gefikst met een tang. Dat andere, van die toets, kon worden gefikst met kauwgomverpakking, tape en een haarspeld. Toen hadden we er nog maar één te weinig. Hoefde alleen Jacob in de coulissen. En zuiver dat het opeens klonk! ( Jacob, dat was een grapje). Maar nu hebben we dus twee nieuwe gekregen. En hebben we dus 1 reservebas. Geen overbodige luxe gezien de hardhandige wijze waarop onze lieve bassie worden vervoerd. Tot zover het verhaal over de bassen. Behalve nog dat de bassen de tofste sectie van het orkest zijn. 18:00 uur - Zaalrepetitie klaar, tijd voor snacks en anderhalf uur doelloos rondlummelen. Een vrouwenpraatgroep werd opgericht. We hadden het over problemen, het cijfer zes en ondertussen vlechtten we elkaars haar. 19:30 uur - Concert! Dat is echt heel leuk hier: Chinezen zijn een erg luidruchtig publiek, maar wel heel erg enthousiast. Vooral als we Happy Woman Soldier spelen, of White Hair Girl. Of als we in het Chinees tegen ze zeggen dat we (hallo) veel van ze houden. Chinese les 1: Hang Zhou, ni hao, wo aai ni.
21:00 uur - Concert klaar. En nu breekt m'n klomp. Onee hak. Hordes Chinese chickies stormen het podium op en werpen zich op Tom en Olfert. Er worden driftig handtekeningen uitgedeeld en alle sterren mogen op de foto. Glunderen dat ze doen! Ondergetekende wordt ondergewaardeerd door het Chinese publiek. 22:30 uur - Diner. Hee rijst! 23:30 uur - Weer bij het hotel. Twijfel. Gaan we nog naar die karaokebar? Ik zal niet spreken voor degenen die op het moment van schrijven zich daar bevinden, maar ikke niet. Ik ga veel liever met een grote bel whiskey ( Jameson) in de hotellobby zitten. Suf (maar ik ben dan ook al oud). En dit stukje optikken voor de smachtende achterblijvers. Ik hoop dat u mijn zielenroerselen op waarde heeft weten te schatten. Ik drink mijn glas leeg en taai af. Welterusten! Was ondertekend, Folkje Lips - contrabas
Handtekeningensessie // Red Star Theather — Hangzhou, China // 03-07-’09
Reisdag // Hangzhou —> Nanjing, China // 04-07-’09
Laura Krale // Nanjing, China // 05-07-’09 Lang zullen ze leven, lang zullen ze leven! Een feestdag, want er zijn drie orkestleden jarig. Iets na twaalven werden Hugo, Christiaan en ik toegezongen door het orkest. Ook de ietwat misselijkmakende taart (met draak!) mocht niet ontbreken. Nadat iedereen de drie jarigen gefeliciteerd had, was het tijd voor een feestje. Taxi’s stonden alweer klaar om ons naar een hippe locatie te brengen waar we de nodige alcoholische versnaperingen konden nuttigen om dit feest tot een goed einde te brengen. Door de aangename temperatuur konden we fijn buiten, op het terras zitten waar we ontdekten dat: - Chinezen een zeer omslachtige manier van werken hebben - Het hierdoor soms een eeuwigheid duurde voordat je je drankje kreeg - Als je iets anders bestelde dan bier ze niet begrepen wat je wilde en je dus standaard een Corona voor je neus kreeg - Je beter niet met eenzame Amerikanen kunt praten - Deze je namelijk niet met rust laten voordat ze je hun levensverhaal hebben verteld (duur: ongeveer twee uur) - Chinezen beter geen alcohol kunnen drinken - Ze hierdoor of gaan kotsen of in slaap vallen De club waarin we daarna belandden, bleek ook de nodige vreemde figuren aan te trekken: headbangende tieners, hetero’s die na verscheidene afwijzingen maar besloten gay te worden en oude mannetjes die tof gaan dansen en maar blijven roepen hoe mooi we allemaal zijn. Het was allemaal heel vermakelijk en voordat we het doorhadden, was het alweer tijd om terug te gaan en reden we door het alweer licht geworden Nanjing naar ons hotel. Laura Krale - trompet
Verjaardagstaart // Grand Metro Hotel — Nanjing, China // 05-07-’09
Verjaardag // Grand Metro Hotel — Nanjing, China // 05-07-’09
Veel trappen lopen // Sun Yat-sen Mausoleum — Nanjing, China // 05-07-’09
Chinese opera // Nanjing, China // 05-07-’09
Roeland de Bruin // Nanjing, China // 06-07-’09 Apres nous, le deluge! Op dit moment zitten we in de bus, op weg van Nanjing naar Shanghai. Het ziet er naar uit dat de reis wel net iets langer zal gaan duren dan gebruikelijk nu de lange, rechte Chinese straten meer weghebben van onze Amsterdamse grachten. Gisteren, 6 juli, de dag van ons laatste concert van de tournee begon relaxed. Kleine kluwen Sweelinckers bewogen zich - eerst even langs de Starbucks - langs de verschillende sights van de stad. De Purperen Berg, het Mega Meer, de poort van Hang Zuang, de tempel van Fu Tse (als je gewoon “foetsie” roept in de taxi weet de chauf bijna meteen waar hij heen moet) en de Markt van de Miljoen Nagemaakte Spullen waren mateloos populair. Nanjing is een metropool en is meerdere malen de hoofdstad van China geweest. De stad ademt nog wel de oude oosterse cultuur die voelbaar is in de tempel van Confucius als je op de binnenplaats (voor 3 yuan) de grote gong of bronzen trom beslaat maar ook is het nieuwe westen alomtegenwoordig. Enorme wolkenkrabbers die zijn gebouwd in Amerikaans aandoende stratenblokken, dure hotels, shoppingmalls en de Kentucky Fried Chicken verraden de kapitalistische invloed. Interessant is dat desondanks vrijwel geen Chinees de Engelse taal machtig is, wat het doen van bepaalde aankopen of het terugvinden van het Grand Metro Hotel tot een soms onmogelijke klus maken. Nanjing is met recht imposant te noemen, en met het tot nu toe zo lekker warme weer een spectaculaire verblijfplaats. De tot nu steeds ervaren droogte werd rond een uur of twee aangenaam afgewisseld met een paar spatjes regen, de voorbode van een wat matiger weertype, waarover hieronder meer. Aan het eind van de middag groepeerden we, vele Ray-Ban zonnebrillen en Rolexhorloges rijker, voor de laatste keer in een concertzaal, de mooiste tot nu toe! Een groots opgezet lijsttoneel bood het orkest ruim plaats en de akoestiek bleek tijdens de inspeelrepetitie van verrassende kwaliteit. De zaal zat om half acht geruisloos vol en we konden nu echt goed geconcentreerd beginnen aan de eerste twee delen van Bruckners’ Romantische. Het concert ging prima! De Chinezen in de zaal waren vergeleken met het publiek van de eerste drie optredens werkelijk muisstil (er is niet een telefoon gegaan) en men leek naast de Chinese Hits ook het Oostenrijkse werk te waarderen. Een waardige aflsuiter van de tournee. Na het concert aten we traditioneel Chinees (het went!) en gingen we op zoek naar de locatie van het Feest: een Mexicaanse Mojitobar was de bestemming. Over deze speurtocht hebben Georg, Thijs, Lennert en ik een knappe twee-en-een-half uur gedaan, uiteindelijk kwamen drie van de vier musketiers ongehavend maar doorweekt aan in de cocktailbar. Het GOOT. Ik heb nog nooit zoveel regen gezien! De Nanjingse afwatering trok het ook niet al te best, de straten overstroomden volledig en veranderden in een grote wildwaterbaan. Toch mocht het de pret niet drukken, tot in de vroege uurtjes werd getoept, gezongen en gedronken. Nu dus in de file naar Shanghai - hopelijk morgen meer! Roeland de Bruin - altviool
Nanjing en de beestenmarkt // Nanjing, China // 06-07-’09
Chiel Volman // Shanghai, China // 07-07-’09 Na een regenachtige nacht werden we om 8.30 uur weer verwacht in de lobby voor het vertrek naar Shanghai. Na een ontbijtje was het dan ook echt tijd om de bus in te laden en te vertrekken... Echter makkelijker gezegd dan gedaan. Het regende nog steeds pijpenstelen. Ongeveer drie kwartier en heel wat liters water later vertrokken we dan echt. De straten waar we doorheen rijden staan helemaal blank, maar het lijkt de mensen weinig te doen. De dagelijkse bezigheden worden gewoon gedaan, iedereen doet zijn ding. Toch werd het een lange rit we hebben nog ongeveer drie kwartier stilgestaan omdat er een vrachtwagen zijn container verloren was. Maar gelukkig was er hulp onder weg, een andere wagen zou komen assisteren. Maar deze stond net als wij in de file, dat gaat in Nederland gelukkig toch anders. Om 17.00 uur waren we dan toch bij het hotel in Shanghai. Even lunchen en daarna inchecken. Van luieren was geen sprake we zijn gelijk naar de Shanghai World Financial Center toren geweest. De toren met de hoogste skywalk ter wereld, op 474 meter hoogte. Terwijl we er met een taxi naar toe reden beseften we pas hoe hoog deze toren eigenlijk is. We hadden het niet beter kunnen treffen, strak blauwe lucht dus dat betekende dat we een prachtig uitzicht zouden hebben vanaf de toren. Na een korte presentatie over het gebouw werden we dan eindelijk in de lift gelaten en gingen we naar de 95e verdieping dit duurde slechts 1 minuutje. Daar werden we dan ontvangen en konden we met de roltrap naar 97e verdieping, de Sky Walk. Echt een fantastische ervaring. Maar het ging natuurlijk om het hoogste punt, de 100ste verdieping!! Dus de laatste 3 verdiepingen gingen we nog even met de lift omhoog. En daar stonden we dan om 474 meter hoogte en met een prachtig uitzicht. Nu besef je pas hoe immens groot deze stad eigenlijk is. Wat een prachtig uitzicht, zoals je op de foto’s kan zien. Na dit prachtige uitzicht wilden we nog wel even wat meer zien. We hebben nog even rondgeslenterd in de omgeving van de toren. Waarna we nog even The Bund aandeden, en een prachtige wijk in Engelse stijl. Om 12 uur 's avonds hadden onze voetjes echt geen zin meer, dus keerden we terug na het hotel, daar hebben we nog even nagepraat onder het genot van een pilsje en de prachtige foto’s. Chiel Volman - principal solo bas-/contrabastrombonist the Royal Amsterdam Sweelinck Symphony Orchestra, The Netherlands
Overstroming en file // Nanjing —> Shanghai, China // 07-07-’09
474 meter // Shanghai World Financial Center — Shanghai, China // 07-07-’09
Oriental Pearl TV Tower // Shanghai, China // 07-07-’09
Shanghai World Financial Center // Shanghai, China // 07-07-’09
Ramon Wolkenfelt // Shanghai, China // 08-07-’09 De brutale kabouter Luide wekkers om 9.00 uur worden snel gesnoozd, toch maar een kwartiertje later. En nog een keer, en nog eens. Om kwart voor tien proberen overeind te komen. Op dat moment voel je dat het bed waar je in wakker bent geworden wel van gewapend beton moet zijn gemaakt. Voor we de kleren aan hadden werd er op de deur geklopt! In de boxer zwaai je de deur open en werp je een blik van... wat moet dat zo vroeg?! “Ni hao!” Een klein Chinees vrouwtje niet hoger dan mijn navel loopt voor ik het weet langs me en kijkt hoeveel tandenborstels we gebruikt hebben. De kabouter doet de deur achter haar dicht en ik sta nog steeds in mijn boxer. Snel wordt de kledij aangetrokken die het minst naar vieze uitlaatgassen en te vet eten ruikt en we lopen naar beneden waar de mensen met wie we een groepje hebben gevormd om de dag mee door te brengen. Als ochtendbegroeting vertelde Marc van den Munckhof dat hij nog steeds pijn had aan zijn edele delen omdat Pepijn Zoon gister zijn cameratas er tegenaan slingerde. Hij vertelde dat hij niet meer werkte sinds gisteravond. Toch een beetje thuis Quasi assertief steken we het kruispunt over bij het hotel richting metrohalte. Nadat we er net op tijd achter kwamen dat we aan de verkeerde kant stonden, naar de overkant gelopen waren en ons naar binnen hadden gewurmd, doet de metro ons denken aan Rotjeknor. Ahh, Nederland... Het doolhof Zelfs de juiste uitgang vanuit het station zoeken is een hele opgave. Nadat we er eentje van de vier benoemd hadden tot winnaar volgde we ons instinct en liepen de gangen door. Daar! Licht. Aan het einde van de gang een trap omhoog. Hier was het nog heerlijk fris en koel, maar met elke stap die je op de trap zette werd het 2 graden warmer en vijf procent vochtiger. Op zoek naar het conservatorium van Shanghai was het plan. Later bleek dat we inderdaad de juiste uitgang gekozen hadden omdat we het conservatorium gevonden hadden. Maar wacht, wat zien we daar! Is dat nou... Nee... Dat kan toch niet?! De muzieksloperij Piano’s worden van een aanhangwagen getild door twee mensen. Half gooiend worden de vijf Kawai piano’s op de stoep gezet. Een hadden ze al wat verder gezet en stond half over de eerste trede van een trap die naar een muziekwinkel leidde. Voorzichtig lopen we langs de piano de trap af. Ook in de winkel stond de airco natuurlijk aan, wat een verademing was. Wij als muzikanten laten onze ogen langs de vitrines glijden zoekend naar ons instrument. Marc van den Munckhof (cellist) ziet bij de strijkers afdeling een cello staan. Toen hij ernaast stond en met zijn vingers de snaar zachtjes tokkelde merkte hij dat het meer op
Muziek // French Concession — Shanghai, China // 08-07-’09
een cello leek dan dat het daadwerkelijk was. Naar wat aansporende opmerkingen van de rest vraagt hij aan een van de werknemers of hij er een stukje op mag spelen. Dit is uiteraard geen probleem. Nadat hij een strijkstok - die dezelfde kwaliteit bleek te hebben als de cello zelf - kreeg van de meneer begint hij te stemmen. Het ingehouden lachje is net iets te goed te horen. Terwijl hij verwoed aan de stemsleutels draait, vertelt hij dat “dat ding” niet te stemmen is. Na een hoop gekraak ziet hij dat de kam op het punt staat om om te klappen. Voorzichtig drukt hij de kam wat rechter en gaat verder met stemmen. BAF!!! Met een klap springt de C-snaar van de kam tegen de kast. Het gezicht van de werknemer verschiet en Marc zegt lachend, dan maar met drie snaren! Vrolijk speelt hij zijn lastigste deuntjes. Het conservatorium Was zo goed als dicht, juist vandaag had de vakantie hier zijn intreden gedaan. De vioolbouwer Toen we verder liepen zagen we een klein zaakje waar er alleen strijkinstrumenten hingen. Natuurlijk liepen we hier naar binnen! Nadat er weer instrumenten uitgeprobeerd waren, werd er naar de prijs gevraagd. In ons duidelijkst Engels klonk er: “How much for this one?” Waarop een andere stem zei: “600”. Er viel een stilte. Na grote ogen volgde er een opgewekte stem “600?” “Yes!” de man lachte. In het Nederlands werd er hardop samen omgerekend naar euro’s. “60 euro voor een viool?” Helaas dat er niemand van ons viool speelde, anders had een van ons hem direct gekocht! Na gedag te hebben gezegd werd er buiten nagepraat over of echt niemand er nou een wilde kopen, gewoon voor de heb! Het koninklijk ontbijt Omdat we te laat waren voor het ontbijt in het hotel en we meteen op pad waren gegaan hadden we om 12.00 uur nog niets gegeten. Zoekend naar de eerst volgende eetgelegenheid kwam er een Starbucks op ons pad. Prima plan, een net iets te grote koffie, een croissant en een veel te machtige brownie. Gemene pikkedief Toen we na het eten weer op pad gingen kwamen we een man met een hele hoop CD’s tegen. We zagen meteen twee verzamelboxen liggen van alle symfonieën van Mahler, opnamen van het Chicago Symphony Orchestra en van een Rundfunk. “How much is this one?” “150” En daar gingen we, alsof het een Olympische sport was. “NO, to much! 30”. “Pff ” Ons bod werd verhit weggewuifd! Hij pakte een rekenmachientje en typte 125. “NO, NO, NO, we’re verry poor! 40!”
Nog geïrriteerder dan hij al was, typte hij 100. “50, last offer!” Op het display verscheen 75, dit ging de goeie kant op! Ook de opname van de Bayerschen Rundfunk werd erbij gepakt door ons. Wij riepen “75, both!” 125 voor beide! Nee, 75, niet hoger! Ok, ok. 100. Deal! 10 euro voor twintig CD’s, ook al bleken ze gewoon gebrand te zijn, toch een mooie deal! Jaloers dat de andere waren, gingen ze bij de volgende man, die twee meter verderop stond, ook op zoek naar mooie plaatjes. Marc van den Munckhof zag iets liggen. Natuurlijk een CD met cello concerto’s. En de CD die erachter lag was ook erg interessant! Ook hij begon met afdingen voor de twee gebrande CD’s. Nadat hij de 15 Yuan aan de man gaf, pakte Marc zijn CD’s. De man, die aan het checken was of het geld wel echt was, let verder niet meer op Marc. Voordat de man was uitgecheckt pakte Marc ook de vier CD’s die weer achter zijn betaalde CD’s lagen! Snel deed hij ze in het tasje bij de andere! Het dubieuze zaakje Toen we waren uitgekeken in de “muziekwijk” pakten we de kaart van Shanghai om te kijken waar we nu naartoe gingen. Het werd het oude gedeelte van Shanghai. Daar waar imitatiespulletjes verkocht werden! Met de metro naar de wijk en opzoek naar de winkeltjes. Na anderhalf uur alleen maar naar etenskraampjes te hebben gekeken, vonden we de eerste kraampjes met Chinese waaiers, Tolsche & Vabana brillen en Locoste shirts. De waaiers waren - na (natuurlijk) hard afdingen - van ons, maar de rest lieten we voor wat het was. Toen sprak een vrouw ons aan: “You wanna buy watch? Big shop, Follow me.” We keken naar een slecht geprint opgevouwen A4’tje met plaatjes van Rolexen, merk tasjes en Ralph Lauren shirts. Waarom niet? Hup, volg die vrouw. “One minute walk” zei ze toen ze wees naar verderop. Na zeven minuten lopen liep ze een klein straatje in. Er waren hier verder geen winkels meer, alleen kleine woonhuisjes boven elkaar en waslijnen van de ene naar de andere kant. Er werd een deur opengedaan en de vrouw stapte naar binnen. Voorzichtig liepen we naar de ingang. Middenin rijen met horloge’s, stropdassen en shirts. Aan beide kanten twee kamers met tassen en brillen. Er stond een man bij een vitrine, er zat een man links op de grond en er stond een vrouw in de rechtse kamer met tassen. Toen we richting de horloges liepen, hoorden we een deur achter ons dichtgaan. De man achter de vitrine had de stalen deur zonder ramen achter ons dichtgedaan. Ik vertrouwde het voor geen meter! Zachtjes zei ik dat tegen de andere, waarop ze terug zeiden, “maak je nou maar niet druk, gewoon effe kijken!”
Stenen beest // Confuciustempel — Shanghai, China // 08-07-’09
Aarzelend liep ik langs de horloges. Ze zagen er niet allemaal even echt uit, maar sommige waren mooi nagemaakt! Ik had allang besloten dat ik niets zou kopen daar, maar anderen hadden wel interesse in een stropdas of een horloge. Na weer ontzettend te hebben afgedongen, werd er een stropdas gekocht. De andere twee boden 150 Yuan voor een horloge waar de verkoper 900 voor wilde hebben. Nadat ze gezakt was naar 300 vonden ze het nog teveel en hielden het voor gezien. De deur werd opengemaakt terwijl de vrouw riep “250! No less”. Stug liepen we de deur uit en zeiden “150, no more!” Toen we bijna weer bij de normale winkels waren kwam de vrouw haastig achter ons aan gerend. “Ok, ok, 170.” En we liepen weer terug om er toch maar twee aan te schaffen voor dit onweerstaanbare bod! Patat met mayo Toen we met zijn allen de horloges buiten aan het bewonderen waren, zagen we dat het alweer bijna half zeven was en dat we ook nog niet echt gezeten meer hadden sinds het ontbijt. We keken rond, zoekend naar iets waar ze ook maar een beetje normaal voedsel verkochten. Nouja, het werd dus McDonalds. De test Nadat de taxi ons had afgezet voor 3 euro bij het hotel was Marc nog steeds in dubio of hij nog vruchtbaar was. We gingen allemaal naar onze eigen kamer, en na 20 minuten word er hard op de deur geklopt. Marc danste in de deuropening en zei opgelucht “Hij doet het weer!” Vandaag hebben we dus een hoop gezien, veel gekocht en spannende avonturen meegemaakt! Ook al gaat dit verhaal maar over vijf mensen uit het orkest, iedereen heeft het fantastisch hier. Maar stiekem beginnen we ook een beetje heimwee te krijgen. Groetjes en liefs, Ramon Wolkenfelt - trompet
Handel op straat // Oude Stad — Shanghai, China // 08-07-’09
Floor de Wit // Shanghai, China // 09-07-’09 Toen de wekker ging, probeerde ik er achter te komen hoe ik me voelde. Ik moest er gisteren ook aan geloven, de Sweelinck-China-griep. Gelukkig was mijn variant van korte duur, na een avond en nacht vol hoofdpijn, spierpijn en hoge koorts stapte ik mijn bed vrij optimistisch uit. Zou ik me thuis nog eens lekker hebben omgedraaid, was er hier geen twijfel mogelijk: ieder uur in Shanghai is kostbaar. Dan maar weer een nieuwe dosis paracetamol! Zoals de afgelopen dagen werd er tussen het aankleden en tandenpoetsen door heen en weer gebeld met een aantal vrouwelijke vioolcollegae om de 's nachts gemaakte afspraken nogmaals te bevestigen. Jade Boeddha tempel 10.00 uur afgesproken in de lobby, 10.20 uur vertrek (we blijven vrouwen). Op naar de Jade Boeddha Temple, de belangrijkste boeddhistische tempel van Shanghai. We besloten met de metro te gaan. Op het treinstation van Shanghai moesten we overstappen op een andere metro maar omdat de wandeling naar de andere metrolijn kilometers leek te duren, besloten we bovengronds te gaan en het laatste stuk te lopen. Vergeten dat een loopbaar uitziende afstand op de kaart toch niet loopbaar bleek, zochten we naar de taxi. Het blijft onwerkelijk dat de stad Shanghai evenveel inwoners heeft als heel Nederland. De zon brandde in onze rug, en de halfzieken sjokten achter de reisleiders van de dag aan. Een taxi bracht ons naar de tempel waar bij de kassa weer bleek hoe goed Chinezen kunnen duwen en voordringen. We kwamen aan op een binnenplaats. Daar waren bezoekers bezig met hun gebed, wierook vloeide rijkelijk richting de met wierook hun gebeden uit richting Boeddha, interessant om te zien. Er stond al een tijdje een vrolijke Chinese jongen in een geel World Exposition 2010 jasje naar ons te kijken. Inmiddels zo gewend aan de aandacht als Westerling verwachtte de helft van ons waarschijnlijk weer een fotomoment met de chinese jongeman. Maar nee, hij vroeg aan mij waar ik mijn waaier had gekocht. Van alle waaiers die ik gezien had was dit de meest simpele en goedkope die ik op dat moment kocht uit pure noodzaak. De jongen vertaalde de Chinese tekens voor me en dat verklaarde zijn vraag, het was het levensmotto van Sun Yat-sen, waarvan we het mausoleum in Nanjing hadden bezocht. En inderdaad, daar had ik mijn waaier gekocht. De vrolijke Chinees wilde ons een gratis rondleiding geven om zijn engels te kunnen oefenen voor de World Exposition. We maakten dankbaar gebruik van zijn aanbod. Hij vertelde ons veel over de rituelen van het geloof en de beelden die we zagen. Het hoogtepunt was Happy Boeddha, een wel heel blije Boeddha! We mochten zijn buikje aanraken en dan zou alle ellende verdwijnen. Alle koortsachtigen verheugden zich mateloos op dat aai-moment! Strek a leg De middag betekende voor een aantal mensen een goede siesta om ‘s avonds mee te kunnen naar de acrobatiekvoorstelling met het hele orkest. En daar keken we enorm naar uit, omdat de laatste dagen in Shanghai vrij waren zagen we niet iedereen meer de hele dag.
Downtown grote stad // Nabij People’s Square — Shanghai, China // 09-07-’09
Vanaf 19.00 uur stroomde het Lyceum theater vol met voornamelijk Westerlingen voor de acrobatiekshow. Een anderhalfuur durend spectakel met ongelofelijk knappe acts; salto’s vanaf een touw in de lucht, jongleren met wel heel veel balletjes, messen gooien op iemand uit het publiek (het ging goed hoor!!). De acrobaten namen de meest bizarre lichaamshoudingen aan, een vrouw zelfs met drie plateau’s glazen op haar voorhoofd. We gedroegen ons als een heus Chinees publiek, zoals we gewend waren bij onze concerten, veel klappen tussendoor en na afloop zo lang mogelijk zwaaien naar de artiesten! Vlees met patat Zo, en nu een hapje eten. Iedereen kwam maar met fantastische verhalen over heerlijke pasta’s, pizza’s ensushi. Nu waren wij aan de beurt maar de zoektocht bleek weer lastig als alle KFC, MacDonalds en Pizzahut restaurants afvallen. We hadden ons al een keer door een taxi laten afzetten bij een Italiaan die in de Lonely Planetreisgids stond, maar bij aankomst bleek het restaurant niet meer te bestaan.. Op goed geluk gingen we een warenhuis in, misschien was daar wel wat. En jawel, de hele kelder bestond uit horecagelegenheden. Dit keer zonder overleg liep ik na het zien van een bordje Tasty Steak Restaurant gehaast door. We waren euforisch en gingen zo snel mogelijk naar de vijfde verdieping. Tussen de dure schoenen en tassen en het overdreven grote aantal werknemers vonden we geen restaurant. Dus toch maar weer vragen in handen en voeten taal, en ineens zagen we het verscholen in een hoekje, ons Tasty Steak Restaurant. We hadden al gegrapt
Neon uithangreclame // Nanjing Road — Shanghai, China // 10-07-’09
dat het misschien ook niet meer zou bestaan, maar we hadden geen rekening gehouden met een sluitingstijd. En jawel, het was 21.30 en de keuken sloot om 21.00 uur. Op een of andere manier voelden we allemaal dat we onze blauwe ogen en blonde haren in de strijd moesten gooien dus we slaakten de grootst mogelijke teleurgestelde zuchten en oohhs en aaahhss. Eerst kwam er een Chinese mevrouw vriendelijk melden dat ze toch echt dicht gingen maar dat we wel een salade of dessert mochten bestellen. Maar wij wilden steak, tasty steak! We hadden bijna opgegeven maar daar kwam Jerry, die ons met zijn gulle lach uitnodigde voor een tasty steak! Speciaal voor ons werden tafels aan elkaar geschoven en werden we gastvrij onthaald. Er waren verschillende steaks en om het makkelijk te maken voor onze nieuwe vriend probeerden we hetzelfde te bestellen. Op de vraag wat hij ons aanraadde zei hij alleen maar French is tasty, er was namelijk ook een French roasted steak. Nou, daar gingen we dan, met mes en vork aan een stuk vlees! We gooiden onze favoriete Chinese one-liner erin: wo ai ni!! Wat betekent: we houden van je. Aangezien we dat ook tegen ons publiek zeiden, vonden we het wel gepast voor Jerry. Hij schoof aan bij onze groepsfoto en zijn collega’s waren zichtbaar jaloers. Toen we onze tafel verlieten, na een ruime fooi voor Jerry te hebben achtergelaten, konden we niet meer via de gewone uitgang naar buiten. Het hele warenhuis was al gesloten dus we kwamen via een soort personeelslift en uitgang compleet aan de andere kant van het gebouw naar buiten. Een succesverhaal!
Terug in het hotel kon ik niet wachten tot het feest op de 20ste verdieping begon, karaoke!! De eerste sessie in Nanjing had ik met een aantal karaokevrienden als laatste ceremonieel afgesloten en sindsdien verheugde ik me op de volgende sessie. Ook al waren onze stemmen lichtelijk aangetast door de airco-hoest, het was weer genieten van Candle in the Wind, Do, Re, Mi en alle hits van Britney Spears. Uiteraard was er ook ruimte voor een In Memoriam voor Michael Jackson, de king of pop was goed vertegenwoordigd in onze playlist. Morgen alweer de laatste dag, een dag om souvenirs in te slaan en de laatste dingen te zien. Wat is deze tournee snel gegaan en was was het fantastisch! Duizend petjes af voor de Buco. Liefs, Floor de Wit - viool
Shanghai-style tuk-tuk // Downtown — Shanghai, China // 09-07-’09
Shimao International Plaza // Nanjing Rd. — Shanghai, China // 09-07-’09
Iris Oltheten // Shanghai, China // 10-07-’09 Lunch @ the Radisson Een hoogtepunt van Shanghai is de ‘eend in pannenkoek’ die je kunt eten op de 45e verdieping van het Radisson Hotel (*****) in een soort vliegende schotel die ronddraait, oftewel het Revolving Restaurant. Op de dag van vertrek zijn twee hoornisten en één dirigent hier dan ook van de lunch gaan genieten. Onder het genot van het roterende uitzicht en een veel te dure fles Chardonnay ervoeren zij Chinees eten zoals het bedoeld is: excellent gemarineerd en in vele variaties. Lang werd er gediscussieerd over wat er nou beter was: het eten of het uitzicht (dat het gezelschap goed was stond niet ter discussie). Hoe goddelijk de spijzen en de wijn ook waren, het uitzicht won. Want in de nevels die kilometers verder te zien waren, was een bizar landschap te ontwaren van wolkenkrabbers, wolkenkrabbers en wolkenkrabbers. Oneindig leek de stad zich onder hen uit te strekken en het was adembenemend. Gesterkt door deze mooie ervaring was het helaas alweer tijd om koffers te gaan pakken en de lange, lange terugreis te starten. Iris Oltheten - hoorn
Maglev // Longyang Road — Shanghai, China // 10-07-’09
In 7 minuten 30 kilometer verder // Shanghai, China // 10-07-’09
Naar huis // Pudong International Airport — Shanghai, China // 10-07-’09
Tekstbijdrage // Marcus van den Munckhof, Thijs Wielenga en co., Folkje Lips, Laura Krale, Roeland de Bruin, Chiel Volman, Ramon Wolkenfelt, Floor de Wit en Iris Oltheten Foto’s en ontwerp // Pepijn Zoon // © 2009
