Huttentocht 2011 Rätikonhöheweg Vertrek 26-08-2011 Thuiskomst 02-09-2011 Deelnemers: Hans , Rob, Rolf, Jaap, Paul, Henk, Pim, Bas en Edwin Organisatie en reserveringen: Hans en Rob GPS ondersteuning Henk en Paul Verslaglegging Bas (en misschien Paul) Film en foto bewerking Henk en Paul Vrijdag 26-08-2011 Rond zes uur ’s morgens is het een drukte van belang in de 17 e straat van de Aalsburg. Als ik verschijn met mijn echtgenote die ons uitkomt zwaaien is een minderheid al aanwezig maar het wachten is op de tweede auto, die al snel op komt dagen. We improviseren de zetelverdeling (Gaat een stuk gemakkelijker dan in de tweede kamer). Pakken de bagage in de daarvoor bestemde ruimtes en alles blijkt er zonder moeite in te passen. Bij de passagiers levert het passen wat meer moeite op, maar eenmaal geïnstalleerd denken we het zo wel een uur of twee vol te kunnen houden. Na veel kussen en welgemeende verzoeken toch vooral voorzichtig te zijn vertrekt de stoet om 06.15 uur richting Tschagguns. We gaan deze keer niet over Overasselt maar rijden direct op de snelweg af. De tom-toms voorspellen een aankomst om plm. 14.00 uur. We beginnen met een vochtige weg maar voorbij Venlo wordt het al gauw droog en rijden we de zon tegemoet. Op de foto’s kun je zien dat we al bij de Moezel in het zonnetje de eerste stop konden houden. Bij de koffie was allerlei lekkers en we vrezen dat als dat zo doorgaat, we kilo’s aankomen deze week. We genieten van het uitzicht over de Moezel en maken nog even een foto van de Talbrücke. Ook de volgende stop wordt zonder problemen gehaald en we vervolgen onze reis na de nodige bezoeken aan toiletten langs de Bodensee. De bedoeling is om in het dorp waar Hans en Rob ooit gelogeerd hebben even te gaan pootje baden. Echter we zijn dat dorp al voorbij voordat Rob rechts af heeft kunnen roepen. We rijden daarom bij het eerstvolgende bord richting strand toch naar de oever. We parkeren de auto’s aan de haven waar een bord staat “verboden te zwemmen”. Daardoor afgeschrikt besluiten we geheel gekleed een plekje in de schaduw te zoeken want het is inmiddels minimaal 30˚ C. Bij de boom aangekomen zien we dat er aan het strand van de Bodensee heel veel mensen zonnebaden, maar bijna net zo veel zwemmen. We zijn te lui om alsnog de zwembroeken te gaan zoeken en besluiten na een verfrissing en wat eten onze reis te vervolgen. In het eerstvolgende dorp gaat het mis. Onze tom-tom wil ons dwars door het centrum sturen maar Rob denkt een sluiproute te kennen en stuurt ons links ipv rechtsaf. Vervolgens hebben we een tijd lang gedwaald maar wat vervelender was, we waren onze tweede auto kwijt. Ze waren ook niet bereikbaar met de walky talky. Uiteindelijk bleek onze route niet eens zo veel om vergeleken met de collega’s. Bij de grens stond Jaap’s auto al geparkeerd en Jaap was op weg een vignet te kopen. Paul deed hetzelfde en weer verenigd begonnen we aan het laatste stuk van onze eerste dag. We waren 16.15 uur in Tschagguns bij de “Drei Türme”. Een door Nijmegenaren gerund hotel.
Omdat het nog vroeg is en heel erg warm besluiten we na een glas fris om te gaan zwemmen in het plaatselijke zwembad. Als gasten van de drie torens mogen we daar gratis in. Gezien de afstand gaan we met de auto’s We lijken wel een stel jonge honden als we het grasveld oplopen en al gauw is iedereen nat (koude douche) en te water. De omkleed hokjes op het gras zijn verplaatsbaar en Pim verrast een dame die er gebruik van maakt door aan het gevaarte te schudden. Hij dacht Edwin te verrassen maar had even niet goed opgelet. Het is een prachtig zwembad met een gedeelte waar kennelijk chloor is zit en een natuurbad waar niet alleen de zwanen in zwemmen maar ook waterlelies groeien. De 50 plussers gaan voor naar de glijbanen en we snellen naar beneden. Rob is niet geduldig genoeg en haalt mij tot zijn schrik bijna in (had ik maar moeten blijven liggen). Op het moment dat het gaat regenen vertrekken nagenoeg alle andere gasten en hebben wij het rijk alleen. Heerlijk zo’n verfrissing na een dag reizen. Knap afgekoeld zoeken we toch maar de bescherming van het Hotel op waar ons een prima maaltijd wacht Tijdens de maaltijd komen we er achter dat er in een naburig dorp een muziekuitvoering is, informatie bij de waard leert echter dat we daarvoor veel te laat met eten begonnen zijn en het feest dus afgelopen is voordat wij daar aan kunnen komen. Na het eten hebben we ons vermaakt in de speelkamer met air-hockey, tafeltennis, tafelvoetbal enz. Na een afzakkertje was het bedtijd. Zaterdag 27-08-2011. 7.30 uur. De wekker loopt af. Toilet maken douchen enz. 8.30 uur zeer uitgebreid ontbijtbuffet. We blijven dan ook tot ongeveer 10.30 uur met het ontbijt bezig, koffie drinken e.d. Ze schenken hier echte espresso uit een jura-apparaat. Het weer is verschrikkelijk. Van de 36 ˚ c. is nog maar 8˚ over. Het regent pijpenstelen. Jaap en Paul gaan op weg naar Brand om daar de auto’s neer te zetten zodat we op de terugreis direct de auto’s beschikbaar hebben. Zij zijn om ongeveer 12.00 uur terug. De anderen hebben zich intussen vermaakt in de louncheruimte. Wat gelezen, wat gekletst, weer naar de speelkamer en ontdekt dat de kabelbaan, die ons naar 1500 meter zou brengen afgebroken is. Dus wordt er gekeken of we met de bus naar boven kunnen, maar dat blijkt een heel dure aangelegenheid. Daarom kiezen we voor het alternatief van de plaatselijke taxi, die ons voor € 50,naar boven brengt. Het regent nog steeds als we in de taxi stappen en we vrezen het ergste, maar de optimisten onder ons hebben al wat gaten in de bewolking ontdekt. Eenmaal op 1500 meter aangekomen worden de rugzakken omgehangen en gaan we net als 2 jaar geleden gehuld in regenpakken aan onze eerste etappe beginnen. Al gauw zien we van rechts een aantal Oostenrijkers omhoog komen, die ons vervolgens in rap tempo inhalen en voorbij steken. Kunst hoor, zij hebben enkel een dagrugzakje. Na een half uur lopen verandert de regen in drup en zien we naast het pad wat natte sneeuwvlokken liggen. Bij de alm ligt er al een laagje van een centimeter of drie op de tafels en banken. Rob maakt dankbaar gebruik van de w.c. bij de alm en legt voor de bewoners daarvan wat kleingeld neer als dank. Omdat we pittig stijgen mogen Bas en Rob voorop om het tempo te drukken en rond 16.00 uur lopen we in de witte sneeuw, die naarmate we hoger komen tot wel 20 cm uit groeit. We genieten inmiddels van prachtige uitzichten en bij één stop neemt Jaap een
draai, waarna hij plotseling in de sneeuw naast het pad terecht komt en door glijdt, tot wel 3 meter onder het pad. We hebben hem met verbale hulp weer op het pad gekregen al moest hij vooral zichzelf zien te redden. Daardoor gewaarschuwd lopen we voorzichtig verder want de sneeuw maakt ons pad best glad. Rusten doen we vandaag ook al omdat de tijd kort is, maar vooral vanwege de nattigheid, staand en kort. Er wordt onderweg weinig gegeten. Ik heb wel profijt van de camelback, kan dus drinken zonder te hoeven stoppen. Onderweg wordt regelmatig stil gestaan om regenjassen aan en uit te doen en vooral foto’s te maken. We zien vandaag koeien, geiten en een bergsalamander, die Jaap ter voorkoming van vertrappen met zijn voet van de weg af duwt. Dat komt hem op commentaar van de anderen te staan, die denken dat hij het beest achteloos opzij schopt. Gemzen zien we heel veel, die kunnen in de sneeuw geen gebruik maken van hun schutkleur. Hans heeft hen scherp op de video staan. Er lopen ook kleintjes bij, wat een mooi gezicht is. Het lopen door de sneeuw was geweldig vooral vanwege het uitzicht op de Alpen en de dalen diep onder ons. Toen ook de zon er nog bij kwam werd het helemaal geweldig. Een dag om nooit te vergeten. Er zijn heel veel bergtoppen in de buurt, die uitdagen om beklommen te worden maar vanwege de sneeuw laten we de Mittagspitze voor wat hij is . Het zou waarschijnlijk anders ook te laat geworden zijn. Jammer dat uitzicht hebben we dus gemist. De kameraadschap is direct weer als vanouds al is de groep wel groot om iedereen in de gaten te houden. Pim toont zich tevreden over zijn nieuwe rugzak en Paul meldt dat het lopen met rugzak hem niet tegen gevallen is. Paul is in een stoere bui en probeert uit, hoe lang hij zonder stokken omhoog kan, maar naarmate de sneeuw dikker wordt zwichten hij en zelfs Rolf uiteindelijk voor de natuur. We arriveren om ongeveer 18.00 uur bij de Tilsuna Hütte. We vieren de aankomst zoals gebruikelijk met cola en bier. De maaltijd, die vrij snel daarna geserveerd wordt bestaat uit bouillon met heel veel deegcroutons, braadworst met salade en brood. Erg voedzaam, maar geen culinair hoogstandje. Na de maaltijd spelen we het spel van de grote Dalmutie, sudoku en ruïneren. We hebben vandaag 2 uur en 3 kwartier gelopen, 7,8 km afgelegd 853 meter gestegen, 98 meter gedaald en 1 uur en 10 minuten gepauzeerd. Zondag, 28-09-2011. We mogen uitslapen omdat het ontbijt pas na 8.00 uur geserveerd wordt. Het ontbijt was goed voorzien. Ik hield zelfs brood over, dat door Henk in dank aanvaard werd. We starten vandaag om 8.50 uur met een wandeling door de sneeuw, die in het begin nog best stevig aanvoelde, maar na het stijgen van de zon en de temperatuur al gauw wat papperig werd. De vergezichten waren weer onbeschrijflijk vandaag. Vooral omdat de sneeuw nog veelal maagdelijk wit was. Het dalen gaat Paul vandaag wat minder goed af dan gisteren en desgevraagd meldt hij ast te hebben van hoogtevrees. We maken een ommetje over een ander pad dan oorspronkelijk gepland, iets meer kilometers en wat meer stijgen en dalen. Het pad was af en toe, doordat de routetekens onder de sneeuw lagen, lastig te vinden. We wandelden zo snel door dat we al tegen 12.00 uur in de Carschina Hütte aankomen, die op 2236 meter gelegen is. Onderweg weinig gestopt., eigenlijk alleen om kleding af te leggen. De temperatuur was inmiddels weer gestegen tot 14˚. We halen wat shirtjes door het water en hangen die te drogen. En de meeste van ons gaan na een halve liter bier en een groot stuk taart siësta houden.
Om 14.30 uur zijn we met een heel stel in de richting van de schapenkop gegaan waarvan we denken, dat we die uiteindelijk toch niet gehad hebben. Hij lag verder weg dan wij verwacht hadden. Edwin was de eerste, die besliste dat de top te ver was . Rolf haakte daar al snel bij aan en ook ik heb geduldig op de anderen gewacht tot ze terug kwamen. Paul en Henk hadden eerder al een alternatieve route genomen en voegden zich op het laatst bij ons na een tocht dwars door de struiken van de alm. Gezamenlijk daalden we naar de hut af, die zijn naam met grote letters naast zich op de berg had staan. Op het terras hebben we nog een uurtje van de zon genoten, het spelletje “set” gespeeld, noten gegeten en bier gedronken. Ik vond het een wat slome dag vandaag waarbij alles op z’n elfendertigst ging. Jammer dat we door de gladde wegen de weg over de top links moesten laten liggen en daardoor dus zo vroeg in de hut waren. ’s Avonds hoort Rolf dat zijn moeder in het ziekenhuis ligt met een trombosebeen en door een vergissing van zijn vader een overdosis aan waanbestrijders .50 i.p.v. 5 mg. Rolf oogt nadien wat somber. We hebben ons ’s avonds weer met spelletjes bezig gehouden. 5,8 km gelopen in 2 uur en 38 minuten, gemiddeld 2,1 km per uur. Het stijgen en dalen heeft Henk vergeten door te geven. Maandag 29-08-2011. 8.15 uur vertrek uit de hut. De eerste 10 km een wandeltocht alsof we in het Leurse bos liepen. Alleen dan op hoogte en met prachtige uitzichten, die je in Leur wel mist. We wandelden op de Rätikonhöhenweg süd, die langs de flanken van de bergen loopt. We kwamen veel koeien tegen vandaag ook op ons pad, zagen mooie vogels, waarschijnlijk sneeuwhoenders, de bergmarmotten hebben we wel gehoord maar niet gezien. Verder vlogen er een aantal roofvogels, die verjaagd werden door kraaien. Rolf zag nog weer een bergsalamander. Onderweg zagen we een heel stel klimmers, die tegen de steile wand van de berg probeerden omhoog te komen. Het ging hen niet allemaal even gemakkelijk af want sommigen zagen we eerst in de luwte van de bocht klimmen en later op het grote vlakke stuk. Anderen gingen eerst omhoog en lieten zich dan weer zakken. We keken met enige jalousie naar hun verrichtingen maar namen niet de tijd ook te oefenen in het berg klimmen. We hielden middagpauze bij de Golrosa, waar we veel calorieën tot ons namen. Mijn Nederlandse boterhammen zijn nu op. Na de lunchpauze ging het in rap tempo omhoog. Gelukkig mocht ik weer voorop lopen waardoor ik het tempo laag kon houden. Pim was vandaag mijn maatje en we liepen ongeveer 30 meter voor de rest uit. We kwamen moeiteloos door de passage met de kettingen heen, het lastigst was daar het passeren van een groepje Engelsen waarvan één van hen Pim en mij de hand reikten om hen te kunnen passeren. Zij waren op weg naar beneden. Paul meldde dat hij vandaag tegen zijn grenzen opgelopen was en deze zelfs had verlegd verder dan deze spannende activiteiten wil hij voorlopig niet gaan. Jaap sluit zich bij hem aan en zij beiden gaan morgen langs een andere route naar de Schesaplana Hütte. De afdaling van de overgang richting Totalphütte was in het begin net zo spannend als de klim maar al snel ± 200meter leek het weer een gewone wandeltocht door rotsachtig gebied. We ontdekten onderweg waarom deze als de Totalp heet. Niet omdat ik in mijn haast om bij de w.c. te komen plat op mijn gezicht viel en daarbij mijn knie schaafde, maar vooral omdat er vrijwel geen begroeiing op deze berg te zien viel. We komen aan met zon en bestellen direct bier en cola maar
voordat we dat op hebben komen er wolken en worden we koud. De slaapkamer wordt opgezocht ’s Avonds was het weer tijd voor ruineren en de grote Dalmutie. De helft keek toe hoe de anderen speelden. Jaap startte heel slecht, maar was aan het eind met glans overwinnaar. Voor de meesten van ons begon de nacht vroeg. Plm 9.30 uur gingen zij naar boven. Een paar van ons gingen nog in gesprek met 2 dames uit Bremen en 2 heren uit Düsseldorf over Nepal en tochten daarheen. De hulp van de huttenwaard is een Nepalees en zij waren hier om met hem hun tocht naar Nepal voor te bespreken want in de maanden dat hij niet in Oostenrijk is organiseert deze man in Nepal wandeltochten over gletsjers enz. We bespraken ook de tocht van morgen want de heren hadden die tocht vandaag in omgekeerde richting gemaakt. Ze voorspelden ons een niet zo lange tocht. Eén van de heren sprak redelijk Nederlands omdat hij een paar jaar in den Haag gewerkt had. In elk geval verstond hij ons goed. Mijn persoonlijke welzijn werd verstoord door veelvuldige aandrang. Gelopen 14.7 km looptijd 4.42 uur pauzes 1.43 uur. Gemiddeld 3,1 km per uur. Stijgen 711 meter of 4 meter per minuut en dalen 567 meter in 5 meter per minuut Dinsdag 30-08-2011. We hadden niet zo’n rustige nacht. We werden regelmatig gewekt door w.c.-gangers waaronder ikzelf. Ontbijt in stijl van de berghutten. Wel genoeg vandaag en 2 keer koffie hoorde er gewoon bij al was er eerst gemopper over het feit dat de kopjes zo klein waren. Na het ontbijt spullen pakken en de waslijn leeg halen. De meeste zaken waren nog niet echt droog. We gaan vandaag in 2 groepen. Jaap en Paul gaan links om de berg heen. De anderen gaan via de top van de Chesaplana naar de hut, die naar die berg genoemd is. Jaap en Paul ontmoeten op hun route veel bekenden van gisteren o.a. het echtpaar dat de zonnebril vergeten was alsmede de beide heren uit Düsseldorf. Hun tocht ging langs het stuwmeer met een oversteek naar het dal daarachter. Op de weg door het dal hebben ze veel schapen gezien en een witte ezel, die Paul wel heel erg aardig vond. Ik geloof dat het omgekeerde niet zo was. Ook zij hadden veel mist maar vanaf 10.30 uur kwam er zon. Ze zagen nog wat bergmarmotten en waren om 12.30 uur bij de hut, waar ze via de grote telescoop van de huttenbaas onze tocht naar beneden hebben gevolgd. Onderweg hadden ze gesprekken gevoerd van man tot man en dat werd ons allen aanbevolen. Wij begonnen om 8.15 uur aan onze tocht Ik was nog wat wankel van de diarree en moest bij de eerste stop direct weer afgaan. Daarna knapte ik snel op. De rest van de groep ging als een speer vandaag. Hans voorop. We hadden, zo bleek, niet de kortste weg genomen al bleek uiteindelijk dat we amper meer tijd besteed hadden dan de kortere weg, die veel steiler was. Bij de splitsing in het Joch heb ik voorgesteld alle rugzakken beneden te laten en de tocht naar boven onbepakt te doen. De andere 6 vonden dat overdreven en sjouwden hun 12 kg of meer gewoon de berg op. Mijn rugzak lag dus eenzaam bij de wegwijzer. We waren iets voor 11.00 uur bij het topkruis van de Csesaplana en gelukkig was op dat moment heel even de mist verdwenen. Maar erg veel uitzicht hadden we toch niet. Verrassend was dat er geen echt topboek was alleen maar losse velletjes papier. We hebben niet de moeite genomen er daar één aan toe te voegen. Onderaan het kruis vond Rolf een doosje met daarin een logboek en allerlei kleinigheden. Ik herkende daarin een schat zoals bij geo-coaching gebruikelijk. We hebben geprobeerd het iets beter verstopt achter te
laten. Het was koud boven Trui en jas moesten aan. Op de top was ook een echtpaar met kinderen. De kinderen gingen in het tuig en aan een touw met vader naar beneden. Verstandige zekerheid of toch? Op weg naar beneden ontmoeten we 2 zeer zomers geklede dames in mouwloze tshirts, die ons later op de dag met enige herhaling inhaalden en weer voorbij lieten lopen. Bij de rugzak aangekomen, die er gelukkig nog lag zoals ik hem achter gelaten had, zien we dat de mist wat optrekt en kunnen we de Brandnergletsjer van dichtbij bekijken en zien we ook de Manhemerhütte. Hoewel die uitlnodigt om er even koffie te gaan drinken, besluiten we toch onze tocht naar beneden voort te zetten. Het blijkt best een pittige route met op sommige momenten kettingen, kabels en zelfs een laddertje van wel 3 treden hoog. De afgronden naast de traversen met kabels zijn best diep en bezorgen ook ons stoere kerels wel wat kriebels in de buik, in elk geval levert het extra adrenaline op. We komen goed langs alle obstakels en maken grapjes over de huttenwaard, die iedereen met zijn verrekijker naar binnen zou kijken. Achteraf bleek, dat Jaap en Paul ons inderdaad zo gevolgd hadden. Ze hadden zo de mogelijkheid te bepalen wanneer ze ons tegemoet konden lopen. We ontmoeten elkaar in een bochtig gebied met bomen en er werden kwinkslagen over en weer gemaakt bij de hereniging van het team. Paul gaf aan dat hij het gevoel had dat onze club toch wel erg prestatiegericht is, meer dan hij van tevoren verwacht had en dat hij de tocht al best moeilijker vond dan hij van Rolf begrepen had. Edwin en Bas bevestigden dat zij bij hun eerste keer ook best opkeken van de moeilijkheidsgraad van de tocht en dat ze daarna gewend waren. Onderweg nog wat accidenten: Pim verloor toen hij de ketting beet pakte bij een moeilijke passage zijn ene stok en ik zette in navolging van mijn echtgenote mijn voet op een rand van het pad en lag vervolgens in de berm tot schrik van Rob, die vlak achter mij liep en meldde dat hij mij om mijn lengte-as had zien draaien. Ik schrok omdat ik bij het draaien dacht mijn knie beschadigd te hebben maar enkele tellen rust wezen uit dat het mee viel en ik mijn weg zelfstandig kon vervolgen. We werden bij de hut met een hartelijk applaus begroet. Om af te koelen na de tocht maken we gebruik van de waterbak met ijskoud bergwater. We wassen onze shirtjes daarin en Rob neemt geheel gekleed een bad later gevolgd door een mede wandelaar, die graag in de aandacht stond. Deze man sloot zich bij ons groepje aan en had een heel verhaal over zijn sportieve prestaties, wandelend, op de fiets enz. en vertelde ook over zijn ervaringen in Kroatie als chauffeur op een vrachtwagen. Deze man was eerder onder een luid applaus binnen gehaald door de mede lopers, waarbij het ons opviel, dat zij elkaar wel toejuichten bij binnenkomst maar gedurende de dag ging ieder voor zich op pad en leken ze zich niet echt om elkaar te bekommeren. Paul trekt naar dat groepje toe en heeft een groot deel van de avond met hen door gebracht, gekletst en gezongen. Deze zuid-Duitsers kwamen allemaal uit hetzelfde dorp en zo te horen maakten ze deel uit van een zangkoor. Hoewel de stemmen mooi klonken was het repertoire niet altijd mijn smaak. Wij speelden inmiddels het spel van de grote Dalmutie wat een goed alternatief is voor het ruineren, dat we dit jaar bijna niet gedaan hebben. Gestegen: 699 meter, gedaald 166 meter. We hebben 6 uur en 21 minuten gelopen. Woensdag 31-08-2011 Rolf was op tijd wakker vandaag en begon zich om 6.30 uur aan te kleden en fungeerde derhalve als wekker van dienst.
We hadden een vlot ontbijt met voor elk van ons een dikke plak kaas en een doosje jam Na het ontbijt pakken enz. en vandaag ook weer een smeerritueel omdat de zon er vanaf het opstaan al was. 8.05 uur vertrek op weg naar de Pfälzer Hütte die in Liechtenstein ligt. We hebben onderweg nog gekeken of we steden in Liechtenstein konden zien, maar die lagen om de bocht en waren voor ons niet waarneembaar. We worden gevolgd door de groep Duitsers aan wie Paul tijdens zijn avondlijke kout met hen soep beloofd heeft. We hebben een straf tempo vandaag met Hans als voorganger en hangen alleen af voor water en snacks en al om 11.15 uur lunchpauze omdat we op die plek mooi uitzicht hebben over het dal van de Lichtensteinrivier. Vandaag is er soep. Jammer voor de Duitsers dat wij alweer opgebroken hebben als zij zich bij ons aansluiten. Rolf biedt hen als compensatie een slokje van zijn topcognac aan uit zijn heupflacon. Onderweg naar de lunchplek hebben we verschillende wegen benut maar kwamen uiteindelijk vrijwel gelijk bij het uitzichtpunt aan. Omdat het allemaal zo vlot gaat zijn we al om ongeveer 13.00 uur bij de hut, waar we ons te goed doen aan koffie met taart en saus en Hans beloofd zichzelf voor morgen een apfelstrudel met vanillesaus omdat hij vandaag iets anders uitgezocht had. Na enige discussie gaan 3 (Rob, Rolf en Pim) van ons met een stel Duitsers op weg naar de Naafkopf. De rest blijft beneden om uit te rusten, te wassen enz. Als de heren vertrokken zijn ontdekken we dat ze geen drinken mee genomen hebben en beoordelen dat met elkaar als onhandig. Gelukkig hebben onze Duitse vrienden wel water mee genomen en dat wordt op de top geruild tegen de snacks, die Rob bij zich heeft. Om een uur of half vier worden de groepen weer verenigd en melden de klimmers dat de tocht hen heel veel plezier gedaan heeft en ze genoten hebben van het uitzicht en dat ze het halen van de top opnieuw overgoten hebben met water en schnaps. Paul had bier besteld voor de klimmers en deed dat en passant ook voor ons maar hij vertelde zich en zat dus zelf zonder. Terwijl wij wachtten op de bergwandelaars genoten we van de zon, de loslopende kippen en de grote aantallen bergmarmotten, die de helling bij de hut bevolken. ’s Avonds hebben we ons opgedeeld. 4 man speelden de grote Dalmutie, de overige 5 probeerden saboteur uit. Dat laatste spel bleek leuk om met de kleinkinderen te spelen, maar met enkel volwassenen was de lol er snel af. Omdat we moe waren vertrokken we al om even na negenen naar boven. De Dalmutiespelers volgden een uur later maar daar heb ik niets meer van gemerkt. We hebben vandaag 9,8 km gewandeld, zijn 662 meter gestegen, 476 meter gedaald. We liepen 2,8 km per uur, waren 4 uur en 51 minuten onderweg waarvan 3.29 wandelend. Donderdag 01-09-2011. Als we waker worden en uit het raam kijken zien we eigenlijk alleen maar wolken, wolken, wolken en een klein beetje gras. Het regent een beetje. De wereld ziet er niet florissant uit en we hebben een moeilijke tocht op het programma staan met enkele lastige passages bij de overgang van het ene dal naar het andere. Dat levert al bij het ontbijt stevige discussies op hoe we vandaag gaan lopen. Paul ziet vooral op tegen de spannende stukjes en Jaap vooral tegen de lengte van de tocht omdat zijn knie af en toe wat op speelt. Vooral het dalen, wat we het eerst zo’n 1100 meter gaan doen, schrikt hem wat af. Het ontbijt was erg matig, we moesten speciaal om kaas gaan vragen voor we dat kregen, maar het was wel erg lekkere kaas.
Na het ontbijt nemen we afscheid van onze Duitse vrienden, wat een heel spektakel wordt omdat we eerst allemaal op de foto gaan. Dan worden er handen geschud en geknuffeld en tenslotte worden wij als we opgehangen hebben luidkeels toe gezongen met het lied “Gute Freunde”. Henk kreeg van één van de dames v n het koor een aandenken omdat zij , zo vertelde ze, heel veel overeenkomsten zag tussen hun groep en de onze, maar ze had bewondering voor onze “lockere”manier van met elkaar omgaan en de kameraadschappelijkheid, die we uitstraalden door als groep bij elkaar te blijven tijdens de wandelingen. We daalden in een flink tempo waarbij we direct de marmotten tegen kwamen, die we gisteren ook al gezien hadden en verder zagen we koeien, geiten en boven op de berg gemzen.(plm. 7) Ze staken mooi af tegen de inmiddels weer heldere lucht. We waren om plm. 10.30 uur in het Gasthaus waar we koffie bestelden en de discussie voort zetten, die bij het ontbijt al begonnen was, over de route van vandaag. Hoewel het niet hard regende, Rolf en Bas hebben de hele dag gewoon in hun trui gelopen, zag het pad omhoog er best glad uit en na 20 minuten viel het besluit, we nemen de lange lagere route richting Brand en zien dan wel of we alsnog puf hebben om de klim naar de hut te maken waar we slaapplaatsen besproken hebben. Om het besluit te vieren deden we nog een rondje koffie en bestelden we taart. Hans had pech toen hij aan de beurt was bleek de Apfelstrudel op te zijn en kreeg hij een soort kaassoufflé. Ook wel lekker maar niet wat hij wilde. Er was heerlijke warme chocolademelk met slagroom. Dit oponthoud van een uur kostte ons ongeveer € 100,--. Omdat de kas leeg was heeft Rolf het voorgeschoten. Bij de herstart ontdekten we onze Duitse wandelvrienden in het naburige café en werden we weer na gezwaaid. De weg omhoog mocht ik weer voorop lopen, wat over het algemeen goed ging. Alleen bij één splitsing was het goed dat Rob mee keek anders waren we het verkeerde dal in gelopen. Het was een tocht, die lang door weiden en ander grasland ging. Rob was vandaag niet in een topconditie zodat ik hele stukken met de rem op heb gelopen. We stopten vandaag pas om 13.15 uur voor de lunch omdat we eerst de Charte wilden halen. We hadden intussen best trek gekregen. Rolf maakte weer soep. We verdelen de laatste worsten en andere snacks. Kortom we komen niets tekort. Het is kil op de Charte en we missen onze handschoenen vandaag. Maar bij het afdalen heb ik die toch maar aangetrokken. Opnieuw breekt de lucht. We zien nu niet alleen blauw aan de hemel, maar de zon komt zelfs door en de temperatuur gaat met elke meter, die we afdalen omhoog. Opnieuw zien we gemzen hoog boven ons. De weg naar beneden is niet bepaald goed aangeduid. Wij proberen de tekens te volgen, maar Rolf, die gewoon rechtdoor het dal inliep bleek uiteindelijk veel eerder bij de brug te zijn dan wij. Zoals gebruikelijk sluit hij weer achter in de rij Aan als een soort herdershond. Na de zoveelste keer stoppen om van kleding te verwisselen ben ik maar vooruit gelopen om een w.c. te zoeken bij het bergsportgebied dat we in de diepte al zien liggen. Ik wil niet de fout maken van eerder deze week toen ik op mijn muil ging. Bij de horecagelegenheid aangekomen blijkt dat ongeveer een ijsberg te zijn want wat een hutje leek is een zalencomplex wat in de berg ingebouwd is met slaapplaatsen enz. Ik durf bijna niet op de prachtige w.c.’s te gaan zitten, maar doe het toch en ontlast kan ik verder lopen. De eigenaar van de hut wijst ons de snelste weg naar de berghut, waar we gereserveerd hebben. Het blijkt een gewone gravelweg te zijn, die wel snel naar beneden loopt. Halverwege haalt deze man ons in met zijn 4-wheel drive vol met emballage. Op de splitsing Brandt/Oberzalimhütte”opnieuw een conferentie over de vraag gaan we omhoog (minimaal 2 uur lopen) of naar Brand dat
op een uur dalen ligt. Je snapt het al Ondanks protesten van Rob en Bas, die liever omhoog gaan wordt besloten af te dalen. We bellen de hut om te melden dat we niet komen en arriveren om plm 16.15 uur in Brand. Bij de vvv is een jonge dame ongeveer een half uur bezig geweest een slaapplek voor ons te vinden, die aangenaam en betaalbaar is. Na 4 vergeefse pogingen meldt ze dat hotel Garmi, dat op loopafstand van de vvv ligt bereid is ons onderdak te verlenen. Ze meldt erbij dat het hotel eigendom is van de ernaast wonende bakker en dat bij het ontbijt vers brood uit de bakkerij geserveerd wordt. Bij het Hotel aangekomen zien we dat de prijs p/p p/n € 49 bedraagt en dat vinden we hoewel we al wel wat gewend waren in Liechtenstein en Zwitserland toch wel aan de hoge kant. We hebben al vlot de prijs teruggebracht naar € 42 , maar het kan nog goedkoper als we allemaal 3 persoonskamers nemen. We komen tenslotte uit op € 35 pp p/n van het geld dat we uitsparen kunnen we mooi gaan eten in het om de hoek gelegen steakhouse . Alvorens dat te doen trekken we met 5 man sterk naar de sauna waar we zoals gebruikelijk stilte proberen te betrachten. Rob die voor het eerst gebruik maakt van dit fenomeen klets gewoon door en de dame die al beneden was voor wij arriveerden meldt desgevraagd geen bezwaar te hebben met ons praten integendeel. De 80˚ sauna is lekker warm en goed voor onze toch wat stijve spieren Henk is na de warmte degene die het liefst buiten staat op het binnenplaatsje dat uitkijkt op de bergen rondom Brand. een prachtige accommodatie en iets om voor een volgende tocht te onthouden De laatste dag naar de sauna! Omdat er een flinke emmer geurwater staat organiseren we spontaan een Aufguss en krijgen het daar extra warm door. De stoomcabine gaf na een half uur opwarmen wel mist, maar geen echte warmte jammer van de daar aan bestede energie. Paul maakt enkele snelle rondes, de anderen zitten hun 15 minuten warmte uit om daarna af te gaan koelen. De vloer bij de douches is door al ons gespetter zo glad dat ik plots op mijn billen zit terwijl ik door had willen lopen. Maar opnieuw kom ik met de schrik vrij. Er staan fijn voor ons, karaffen met koud water om ons vochttekort aan te vullen. Om ± 18.45 uur komt er een bericht van boven dat men trek krijgt en of wij maar willen aansluiten bij het gezelschap om te gaan dineren. Aangekomen bij eerder genoemde eetgelegenheid zien we dat a la carte eten wel wat prijzig is, maar het “waanzinnige”aanbod staat ons wel aan we bestellen dus eendrachtig het vlees van de gril gelardeerd met aardappelpartjes en gegrilde groente. Nu we de vracht niet meer zelf hoeven te dragen waag ik het een glas te bietsen en dat lukt. Na de maaltijd eet een enkeling nog ijs , de meerderheid kiest voor koffie. Kamer 11 gaat nadien nog even een afzakkertje halen en krijgt daarbij gezelschap van Edwin. Ze schenken er het zelfde bier als in het restaurant en ook hier smaakt het opperbest. We verbazen ons over de activiteiten van het barpersoneel, dat drukker lijkt met tafelvoetbal dan met het bedienen van de overige gasten. Eenmaal terug in het hotel horen we dat het flink gaat regenen en even later klinken ook de donderslagen luid door het dal. Vrijdag 02-09-2011 06.50 uur Jaap toont tekenen van leven, bezoekt de badkamer en en wenst ons bij terugkeer een goede morgen toe. Door hem aangestoken gaan wij ook in de benen en al snel is iedereen gedoucht en aangekleed nog voor het ontbijt worden er boodschappen gedaan waarbij chocolade
weer favoriet blijkt. Of er deze keer ook schnaps meegenomen is heb ik niet kunnen spotten. Wel dat een aantal van ons Murmeltier-Salbe gekocht heeft als massageolie.. Na een heel uitgebreid overvloedig ontbijt buffet willen we de bagage gaan opladen, was het niet dat Jaap zo nodig een schop moet geven tegen een scherp stuk interieur. Zijn schoen staat binnen de kortste keren vol bloed en het blijft maar bloeden. Het wordt daarom heel druk op kamer elf niet alleen de eerste hulp aan Jaap wordt geboden, Rob verzilverd zijn tijdens de talentenmarkt gekochte waardebon voor een massage eindelijk. Nu had hij het er de hele week al over gehad dat hij elke dag een massage zou krijgen maar dit was volgens mij echt de eerste keer dat Pim zijn kunde op Rob in de praktijk bracht. Na alle formaliteiten vervuld te hebben en de rekening voldaan stappen we weer in de auto’s die ons terug mogen brengen naar Wijchen. Vertrek 08.30 uur toch al gauw een uur of drie eerder dan wanneer we naar de berghut gegaan zouden zijn. We kiezen er vandaag toch maar voor om op de grote weg te blijven, en de toeristische routes aan anderen over te laten. DE Eerste stop is na precies 2uur vooral omdat zowel de auto’s als wij zelf aan drinken toe zijn. We stoppen nadien nog een twee keer waarbij Rob tenslotte de plas en poep kaartjes inwisselt voor chocolade. Was op de heenreis het met vijf personen in een auto reizen geen enkel probleem, nu merken we toch wel dat het een hele zit is op het middenconsole. Die plaats wordt dan ok na elke stop door een ander ingenomen. Ik weet niet meer precies hoe laat we thuis waren, maar we konden bijna direct aanschuiven voor het diner dat men vanuit de auto’s al besteld had. Een geweldig tocht weer, met niet zulke lange etappes we waren vaak vroeg in de hut, ook al omdat we tot twee keer toe vanwege weersomstandigheden een passage over een kam of een top lieten voor wat die was. Heel goed te doen voor iedereen zelfs als je een beetje hoogtevrees had. Alle knieën hebben het uiteindelijk goed gedaan al knarsten ze soms wel even. Mij schaafwonden zijn inmiddels helemaal genezen en ik neem aan Jaap teen ook. Ik ben heel benieuwd naar de video’s want mij PC wil die niet afspelen. Gaan we volgende keer echt naar Schotland? De bergen zijn daar niet echt hoog hoor! Of zullen we de Kilimanjaro gaan beklimmen? Wel ver weg en je moet er minstens tien dagen voor uit trekken De Kaukasus schijnt ook heel uitdagend te zijn, al weet ik niet of ze daar uitgezette routes hebben. En ook dat is een vreselijk eind rijden. Gewoon een leuke tocht door de Italiaanse Dolemieten lijkt me een prima alternatief Bas
