De volharding der herinnering een schilderij van Salvador Dali, een Spaanse kunstschilder. Het is een Surrealistisch beeld dat in 1931 werd geschilderd en het jaar daarna werd tentoongesteld. Het stelt somber en een oneindig droomlandschap voor, waarin objecten als horloges slap worden verbeeld. De grootte is 24 bij 33 cm. En hangt in het Museum of Modern Art in New York. Op het schilderij is een grote bruine leegte te zien. In de rechterbovenhoek zie je gouden bergen die aan hun linkerkant uitlopen naar de zee. Linksonder is een soort houten blok te zien met daarop een slappe klok die over de rand hangt en een rode klok waarop mieren zitten. Meer naar achteren bevindt zich een kleine dode boom met een tak waarover nog een derde slappe klok hangt. De slappe klokken zijn een verbeelding van de betrekkelijkheid van de tijd. Het schilderij is heel realistisch, bijna fotografisch geschilderd. Dit is een onbestaand droomlandschap is met daarop onwerkelijke voorwerpen ("slappe klokken"). Surrealisten - zoals Dalí in deze periode - voert zijn werk wel uit in een hyperrealistische stijl maar combineert zijn realistische beelden, deels of geheel, met onverwachte, verrassende, zo niet schokkende, droomvoorstellingen (bijvoorbeeld weke klokken, ‘monster’).
Dalí begon met het schilderen van een landschap van de zeekust van Catalonië bij Cap de Creus (één van zijn favoriete onderwerpen). Dalí werd ertoe aangezet zijn beroemde smeltende klokbeelden op te nemen in het landschapsschilderij naar aanleiding van een visioen over camembertkaas. De klokken hebben daarom ook de samenstelling van zachte kaas. Dalí noemde dit "de camembert van de tijd". In dit schilderij moet tijd alle betekenis verliezen. Duurzaamheid gaat hiermee hand in hand. Het schilderij vertoont drie zachte klokken (waarvan één met een vlieg erop) plus nog een vierde, gouden klok, die door grote mieren verslonden wordt. Met de verorberingsscène zou Dalí erop willen wijzen dat tijd minder solide is dan mensen over het algemeen denken. Een andere verklaring is dat deze mieren voor verval staan, vooral omdat ze een gouden horloge verslinden en hierdoor reusachtig groot worden. In het midden is er een monsterlijk wezen te zien, waarover één van de zachte klokken gedrapeerd ligt. Het is een vervorming van Dalí’s eigen gezicht, in profiel gezien, met het hoofd schuin naar linksonder. Het lijkt lange wimpers te hebben en een tong die uit zijn neus kronkelt als een dikke slang. De tegenstelling tussen week en hard wordt ook wel gezien als een verwijzing naar de seksuele veranderingen die zich voordoen in Dalí’s leven wanneer zijn muze Gala Diakonoff overwicht op hem begint te krijgen. De zachte, weke figuren staan vaak in tegenstelling tot agressieve, fallische voorwerpen, week geworden door de tijd. Als je naar het kunstwerk kijkt, dan zien je een heldere, driehoekige vlakverdeling. De tophoek van de driehoek valt samen met de Catalaanse Cap de Creus (die Dalí als eerste voorwerp geschilderd heeft). De horizontale (langs de einder) en diagonale (vanaf het platform, over het ‘monster’) lijn waaruit deze driehoek opgebouwd is, vormen twee zichtlijnen, die de aandacht van de toeschouwer onontkoombaar vestigen op de (al fel gekleurde) kaap. Ook in de plaatsing van de vier klokken kunnen we een driehoek herkennen. De tophoek van deze laatste wijst dan weer in de richting van de andere hoek, wat de aandacht trekt naar de oranje klok, de enige die nog hard is, en die bovendien verteerd wordt door een bende zwarte mieren. Het regelmatig herhaalde element van de klokken brengt een zeker ritme in het schilderij. Qua tijd kunnen we uiteraard moeilijk een oordeel vellen over dit werk van Dalí omdat we de inhoud van diens dromen niet exact kennen. Ik kon niet anders dan dit schilderij te kiezen wat precies de periode van een half jaar geleden verbeeld, een surrealistisch onwerkelijkheidgevoel wat zeker niet perse een prettig schilderij is om naar te kijken. Ik voel verdriet en oneindigheid maar vooral leegte. Zes maanden geleden ben ik door een achtbaan van een emoties gegaan dat begon bij een vriend die op 12 maart zichzelf voor de trein gooide, ontzettend heftig zo,n zelfmoord in je vrienden kring en onbeschrijfelijk om in een volle kerk met vrienden en vriendinnen te zitten die allemaal leegte en verdriet hebben om zijn keus die hij maakt, zijn leven te beëindigen. Dat moment in de kerk is zeker niet onbelangrijk om te vermelden, dit omdat ik zelden zo,n grote groep dat tot buiten aan toe aanwezig was, met de zelfde emoties bij elkaar heb gezien.. het moment dat ik met mijn aller aller beste vriendin Noemy daar stond te janken samen die leegte deelde is onbeschrijfelijk zeker omdat Noemy 4 dagen na deze kerkdienst bij mij aan de deur stond huilend en inelkaar gestort om te vertellen dat haar moeder Creutzfeldt-jakob had en haar een verschrikkelijke lijdensweg te wachten stond met
als uitzicht de dood. Dorothe dat was zo,n hippie moeder dat met je vrienden naar feestjes ging. Dorothe was altijd positief en kleurrijk, bij haar en met haar was het feest, en opeens ligt ze daar in een ruimte wat wit en leeg is een ruimte zonder uitzicht een ruimte wat haar laatste zal zijn voor haar dood. 2 x per dag waren wij in deze ruimte om het nog een beetje in te kleuren en haar lijdensweg wat te verzachten. Toch gek dat je op z,n moment hoop dat de klok wat sneller zal gaan tikken en haar uit dat lijden zal verlossen.. dat gebeurde en op 9 april stierf Dorothe. Als gevolg daarvan stond ons een shitload aan regelwerk te wachten. Nooit gedacht dat sterven zo iets zakelijks kan zijn. En dan probeer je, je best te doen, want zulke gebeurtenissen moeten zo mooi mogelijk verwoord worden. Maar na deze periode is alles wel gezegd ik heb het weg gestopt en hoop er eerlijk gezegd nooit meer woorden voor te hoeven vinden. Want je denk alles gehad te hebben, je voelt je labiel en je spanningsboog staat strak gespannen, maar je red het, je houd je hoofd net bovenwater en je kan nog mee zwemen met de stroom. Tot dat ik gebeld werd op 10 Mei dat het meisje waar ik samen mee opgroeide, waar ik wekelijks logeerde waar ik mijn passie mee deelde, die ik volgde op Facebook, die als een vriendin voorwaardelijk in je hart zit, omdat ik haar al ruim 18 jaar ken. Die braver was dan ik, die paard reed op topniveau, die rechter studeerde en altijd alles onder controle had. Die vriendin die moeite heeft gedaan om een touw te knopen en zichzelf daarin heeft opgehangen. Op dat moment knapte mijn spanningsboog, mijn hoofd verdronk onder water en het klokje werd slap en stond stil. De ruimte galmt om je heen, het voelt surrealistisch en leeg. Voor mij is dat ‘monster’ in het schilderij ikzelf in een lege ruimte die de controle over de omgeving en zichzelf verliest….
Waste Land is een documentaire gefilmd in Brazilië. De filmmakers volgen Vik Muniz in een reis naar zijn geboorteland. De documentaire gaat over de catadores, de mensen die vuilnisbelten afstruinen om materialen te recyclen. Vik Muniz fotografeert de mensen die op de vuilnisbelten werken in Rio de Janeiro in Brazilië en creëert kunstwerken gerecycled van het materiaal dat op de vuilnishopen terecht komt. Hij gebruikt de foto’s en vergroot ze op zijn studio vloer, uiteindelijk fotografeert hij zijn kunstwerken. Op deze afbeelding zien we een vrouw genaamd Irma, zij was de kok die alle mensen op deze vuilnisbelt van eten voorziet. Na het maken van deze film is ze een klein restaurantje begonnen in de buurt van deze vuilnisbelt. Hoewel Vik Muniz succesvol kunstenaar in New York was groeide hij op in de Braziliaanse gemeenschap met de lage inkomens. Hij nam ontslag en bestede een paar jaar van zijn tijd om de plukkers in Rio te fotograferen op de grootste stortplaats te wereld. Deze afvalplaats is ook bekend als dumpplaats voor dode lichamen. Met enige verbazing komt de kunstenaar erachter dat de arbeiders meer kennis hebben dan hij in eerste instantie aannam, ze verzamelen boeken van de afvalberg en hebben zo hun eigen gecreëerde bibliotheken in de armen wijken. Zo waren de arbeiders instaat om Machiavelli, Marat en Nietsche te citeren, om zo de slaafsheid van het plukkers zijn te verbeelden. De plukkers zijn tevreden en trots op hun werk ondanks dat de plaats gevuld is met ratten en anderen narigheden.
Muniz laat de plukker zelf meewerken aan zijn projecten. Hij huurt ze tijdelijk in om 2 weken naar zijn studio te komen en samen met hen de grootschalige sculpturen te reproduceren met behulp van afval. wat ik echt wil doen is veranderingen aanbrengen bij mensen met de materialen waar ze elke dag mee dealen. Dit beeld raakt me omdat deze kunstenaar een grote groep mensen die in de vergetenheid is geraakt terwijl ze zo,n belangrijke rol spelen in de maatschappij, hun weer belangrijk weet te maken. Over 6 maanden zou ik een boodschap willen overbrengen, een visie die ik door de jaren heen heb gevormd. Na het hebben van zo,n moeilijke periode 6 maanden geleden heb ik keuzes gemaakt door te switchen van studie. Door deze studie sta nu en zou ik later midden in de samenleving willen staan, mijn visie kan ik juist in de vak goed doorgeven. Wereldse veranderingen en persoonlijke veranderingen is wat dit beeld zegt. We staan niet stil maar varen voorruit. Als ik naar dit beeld kijk dan zie ik een boodschap dat universeel is. De wereldse vrouw weergeven op de beeld is een sterke vrouw die trots uitstraal. Ik zou sterk in mijn schoenen willen staan en geen twijfels meer willen hebben. Keuzen kunnen maken zonder terug te kijken naar het verleden. Mezelf willen focussen op de toekomst en vooral op het hier en nu. Ik denk dat ik met mijn inzet het verschil zou moeten kunnen maken.
