No title

CultuurpodiumOnline

http://cultuurpodiumonline.nl/2006-08-13/parade-shot-door-a...

Home

Bloggers Backstage

Filmpjes

Interviews

RSS & Twitter

CATEGORIE: FESTIVAL, DANS, DE PARADE 28 08 11 - 15:53

Links

Colofon & Contact

ART IS LIFE

DIT ARTIKEL: U leest "Parade: Shot door anoukvandijk dc", dat geplaatst is op

PARADE: SHOT DOOR ANOUKVANDIJK DC

28 08 11 - 15:53 en 110 woorden bevat.

ZOEK BINNEN CULTUURPODIUMONLINE Zoek naar..

Zoek!

GRATIS KAARTEN OF CD'S Door Sabine Sabelis met foto's van Mieke Kreunen (klik voor groter)

Maandelijks hebben we acties voor gratis kaarten of DVD/CD's. Wil je tijdig bericht krijgen van de nieuwe

Op een modderige Parade in Amsterdam hadden wij de première van 'Shot' op het programma staan, een dansvoorstelling naar een idee en met choreografie van Anouk van Dijk. Shot is een remix van de dansvoorstellingen 'Heads' en 'Stau' waarbij twee uur dans gecomprimeerd is tot iets van 25 minuten met hoge concentratie. De choreografie werd speciaal voor De Parade gemaakt en is jammer genoeg alleen in Amsterdam te

acties, meld je dan aan voor de nieuwsbrief onderaan in deze kolom.

ELDERS OP HET WEB MySpace YouTube

zien.

Hyves

Danser, docent en choreograaf Anouk van Dijk maakt al bijna 15 jaar voorstellingen vol

Twitter

grillige virtuoze dans binnen een sterk theatrale context. Ze werkte vaak samen met kunstenaars uit andere disciplines en choreografeerde voor vele gezelschappen waaronder Galili Dance. In 1998 richtte zij haar eigen gezelschap anoukvandijk dc op om haar werk verder te ontwikkelen.

theater, muziek, dans, musical, jazz, opera, festivals, klassieke muziek en nog veel meer. In de rubriek Even voorstellen maakt u kennis met onze medewerkers.

onderwerpen u op onze site kunt vinden.

achtergrondinformatie of persbericht opsturen naar ons postadres.

AANMELDEN NIEUWS & ACTIES

performers maar ook voor het publiek. Dansers en publiek komen door de setting die is

CultuurpodiumOnline is een online magazine over podiumkunsten binnen en buiten de muren van theaters en concertzalen. We schrijven over alles wat er op de podia te doen is op het gebied van

Wilt u een CD of DVD laten recenseren

exemplaar, liefst voorzien van

principe ‘zien en gezien worden’ geldt in deze voorstelling niet alleen voor de

CULTUURPODIUM ONLINE

In ons tag overzicht is te zien welke

CultuurpodiumOnline, dan kunt u een

vlakbij de dansers, op bankjes langs de zijden. In de aankondiging staat dat het

society

CD/DVD RECENSIES

door één van de medewerkers van

In de Panoramatent is een witte rechthoekige dansvloer neergelegd. Het publiek zit

Art touches everything If you take art out of life You take life out of

E-mail adres:

SPECIALS Festival aan de Werf Holland Festival Artikelen over Oerol Impressies van Oerol Geluiden van Oerol Onze speciale Oerolpagina De Parade Lowlands

Naam:

Verzenden

BLOGGERS

gekozen “ letterlijk en figuurlijk “ nader tot elkaar en daarmee wordt het publiek deelgenoot en onderdeel. Op de dansvloer zien we drie vrouwen en een man die na een schreeuw uit het midden van de zaal ineens hele spannende bewegingen laten zien vol verrassingen en

UW PRODUCTIE OP CULTUUURPODIUMONLINE

afwisseling. De vier dansers rennen steeds ieder naar een hoek van de tent om

De redactie van Cultuurpodium Online

vervolgens daar weer 'weggeschoten' te worden als door een soort van katapult. In hun

ontvangt een grote hoeveelheid

razendsnelle bewegingen ontmoeten ze elkaar kort maar heftig ergens op de vloer.

uitnodigingen voor voorstellingen, concerten en festivals. Jammer

Soms zijn de vier een mooi geheel met afzonderlijke bewegingen, soms zijn ze allemaal

genoeg kunnen we niet van alles

in hun eigen element terwijl ze zich op dezelfde manier bewegen. Waar ze in koppels

verslag doen in ons magazine. We

dansen lijkt het op een spel waarbij de een de ander begeleidt en waarbij ze elkaar

proberen bovendien om een zo afwisselend mogelijk beeld te geven

overeind houden en samensmelten tot één vorm. Het spel met de lichtspot voegt een

van wat er op de Nederlandse podia

theatraal beeldend element toe aan de bewegingen maar verblindt ons als publiek ook

allemaal te beleven valt. We kunnen

als wij de schijnwerper op ons gericht krijgen.

daarom niet garanderen dat we aandacht aan uw voorstelling zullen besteden. Wel kunnen we altijd een

1 of 3

CULTUUR OP TV Opium Vrije Geluiden

ONDERWERPEN Actie Algemeen Cabaret CD en DVD Circus en show

09-01-12 13:07

CultuurpodiumOnline

http://cultuurpodiumonline.nl/2006-08-13/parade-shot-door-a...

kort bericht over uw productie melden via onze twitterstream.

HET PRIKBORD Op ons prikbord in de rechterkolom van de voorpagina hebben we plaats voor de flyers van een beperkt aantal voorstellingen en concerten. Wilt u ook een flyer op ons prikbord plaatsen? Stuur uw beeldmateriaal en eventueel ander persmateriaal naar ons algemene mailadres en als (of zodra) er plaats is zullen we uw flyer op het prikbord zetten.

Dans Festival Jazz Jeugd Klassieke muziek Locatietheater Multimedia Musical Muziek Nieuws Opera en operette Pop en rock Straattheater Toneel Verwacht Wereldmuziek

ALLE BLOGGERS

Anouk van Dijk maakt in haar werk gebruik van de zg 'Countertechniek'. Deze techniek wordt niet alleen gebruikt om de dansers te trainen maar met als idioom voor het ontwikkelen van de voorstellingen. Anouk van Dijk ontwikkelde deze bewegingsmethode die de dansers in staat stelt extreme en onverwachte bewegingen uit te voeren. Er wordt veel met contra-richtingen gewerkt waarbij elke beweging een tegenbeweging heeft. De verhouding van het lichaam van de danser tot de ruimte waarin het zich bevindt vormt op deze manier een eigen balans. De dansers laten dit in Shot mooi zien als hun lichamen bewegen op een manier die niet alleen vloeiend en gemakkelijk maar ook gecompliceerd en soms nagenoeg onmogelijk oogt als ze hun lichamen in alle richtingen bewegen en draaien. Veel energie, vaart en beheerste kracht in deze voorstelling waarbij de zenuwen van de eerste voorstelling in het begin toch wel een beetje voelbaar waren. Goed dat Anouk van Dijk met haar dansers op De Parade verschijnt voor deze vliegensvlugge en adembenemende kennismaking met haar werk. Nog te zien tot 16 augustus op De

Blog Blog Blog Blog

Aart Schutte Cornee Hordijk David Geysen Dorien Haan

Blog Blog Blog Blog

Hanneke en Jonas Joel de Tombe Karin Lambrechtsen Marijcke Voorsluijs

Blog Blog Blog Blog Blog Blog Blog Blog Blog

Marina Kaptijn Marle en Clara Michael Varenkamp Moniek Poerstamper Noortje Herlaar Rembrandt Frerichs Suzan Seegers Tamara Schoppert Thomas Cammaert

Blog Blog Blog Blog

Tom Beek Ton van der Meer Willliam Spaaij Yonga Sun

Parade. ARCHIEVEN anoukvandijk dc - website De Parade - website Dans: Nina Woliny, Birgit Gunzi, Philipp Fricke, Angela Muller Choreografie: Anouk van Dijk

Ads door Google

DC

B12 Shot Diet Cervical Shot Tetanus Shot =================

Jan 2012 Dec 2011 Nov 2011 Okt 2011 Sep 2011 Aug 2011 Jul 2011 Jun 2011 Mei 2011 Apr 2011 Mrt 2011 Feb 2011 Jan 2011 Dec 2010 Nov 2010 Okt 2010 Sep 2010 Aug 2010 Jul 2010 Jun 2010 Mei 2010 Apr 2010 Mrt 2010 Feb 2010 Jan 2010 Dec 2009 Nov 2009 Okt 2009 Sep 2009 Aug 2009 Jul 2009 Jun 2009 Mei 2009 Apr 2009 Mrt 2009 Feb 2009 Jan 2009 Dec 2008 Nov 2008 Okt 2008 Sep 2008 Aug 2008 Jul 2008 Jun 2008 Mei 2008 Apr 2008 Mrt 2008 Feb 2008 Jan 2008 Dec 2007 Nov 2007 Okt 2007 Sep 2007 Aug 2007 Jul 2007 Jun 2007 Mei 2007 Apr 2007 Mrt 2007 Feb 2007 Jan 2007 Dec 2006 Nov 2006 Okt 2006 Sep 2006 Aug 2006 Jul 2006 Jun 2006 Mei 2006 Apr 2006 Mrt 2006 Feb 2006 Jan 2006 Dec 2005 Nov 2005 Okt 2005 Sep 2005 Aug 2005 Jul 2005 Jun 2005

PRIKBORD Hier op het prikbord kan een flyer van uw voorstelling komen te staan. Op ons prikbord in de

2 of 3

09-01-12 13:07

theater - reportage: Verslag van de Parade in Amsterdam 2006...

http://www.8weekly.nl/artikel/4398/verslag-van-de-parade-in...

Adverteren Vacatures Colofon

T H E AT E R

Verslag van de Parade in Amsterdam 2006

Gezien op 1 januari 2006

Gezellige interactie op de Parade

ADVERTENTIE

door Gerard van den Berg, Mariëlla Pichotte, Diana van der Sluis, Arnoud van Soest en Karin van de Wiel 16 augustus 2006 Like

Tweeten

0

0

1

De zestiende editie van de Parade trok dit jaar 250.000 bezoekers. Tijdens het afsluitend Gala in Amsterdam zijn drie prijzen uitgereikt. De prijs voor de beste Paradevoorstelling, De Mus, ging naar Nog meer rottigheid van Fosko, Van Duijl en Van Roozendaal. De Jongens ontvingen de prijs voor de beste (voor)parade voor hun voorstelling Had gekund, je weet het niet.... En de Volkskrant publiekprijs, De Veer, is gewonnen door Eric Koller met zijn voorstelling Schuif es in. Deze voorstellingen en meer zagen wij tijdens de Parade in Rotterdam en Amsterdam. Hieronder lees je meer over de voorstellingen die 8WEEKLY in Amsterdam bezocht

Adverteer hier?

ZOEKEN Trefwoord: Alle artikelen 8WEEKLY:

theater RSS | theater

15 augustus Stap een keer voor zessen het terrein op. Je kan dan rustig nog wat eten bij één van de vele eettenten, voordat de eerste voorstellingen beginnen. En belangrijker nog - je weet zeker dat je een plek hebt. Een goed gevulde maag is nodig, want na het eten heb je alle tijd nodig om naast de voorstellingen ook een kijkje te nemen bij WAWAZDA, optredende artiesten, Bernie's Lounge en Manuel.

LINKS De Parade

ADVERTENTIE

Reizende Bioscoop - Hedendaagse Stadse Sprookjes Gezellig en intiem met z'n tweeën in een DAF een bioscoopfilm kijken. Net als vroeger, samen met je liefje of met een goede vriend(in). Comfortabel is anders, maar leuk is het wel. Op een projectiescherm voor de auto wordt de korte film Hendrik vertoond en via de autoradio hoor je de dialogen. De film draait om Hendrik, die door een Elvis-pak van onopvallende man tot een echt sekssymbool transformeert. Dat is wat je kan verwachten als je in de kleine witte DAF van de Reizende Bioscoop stapt. Deze doorlopende voorstelling staat onopvallend tussen de grote kassa en de ijstent geparkeerd. Maar dit onopvallend autootje is de perfecte plek om legaal vreemdelingen in je tijdelijke auto te krijgen. Heb je geen zin om alleen te kijken, dan is het de manier om korte nieuwe contacten op te doen. Er is altijd wel een voorbijganger die in de auto wil stappen. Met maximaal drie andere passagiers kan je van de film genieten. Pas op dat het niet al te gezellig wordt, want de autoramen beslaan snel. (Mariëlla Pichotte)

T H E AT E R Het Toneel Speelt Gijsbrecht van Amstel Hummelinck Stuurman / Wim T. Schippers - Het laatste nippertje De Varkensfabriek Mohamlet les ballets C de la B Gardenia

Theatergroep Ponies - Ik heb u nooit een rozentuin beloofd

1 of 7

NT Gent - Susanne Kennedy De Bittere Tranen van Petra von Kant Het Zuidelijk Toneel - Rob Ligthert - Op de Ziel

09-01-12 13:15



Iedereen heeft wel een keer meegemaakt dat een feestje, ondanks alle goede bedoelingen van de gastheer, maar niet op gang kwam. De ongemakkelijke gedwongen sfeer om er toch iets van te maken en de zogenaamde etiquette waar iedereen zich aan moet houden, hangen dan in de lucht als een naderende stortbui. Zo ongeveer voelt het tijdens Ik heb u nooit een rozentuin beloofd. En dat is niet erg. Foto: Marieke Duysters Theatergroep Ponies houdt ons een spiegel voor met veel zelfspot. Ponies is een theatermakercollectief dat beeldende, fysieke en contrastrijke voorstellingen maakt. Met veel non-verbale communicatie en een enkel woord weten de acteurs een sterke voorstelling neer te zetten. Op sommige momenten gebeurt er zoveel op toneel, dat je ogen tekort komt om alle mimiek en non-verbale communicatie tussen de spelers te volgen. Tot het eind proberen de gasten hardnekkig de situatie te maskeren en te ontkennen. Een enkeling verschuilt zich achter een masker om zich maar niet bloot te hoeven geven, maar uiteindelijk gaan ze allemaal letterlijk met de billen bloot. (Mariëlla Pichotte)

Wunderbaum - Onze Paus Theatergroep Max. - Moniek Merkx - Staal Keesen&Co - De Kersentuin Ulrike Quade Company Radio Exit Live

MEER RECENSIES Mathias Enard - Vertel hun over veldslagen, koningen en olifanten Tyrannosaur Jan van Mersbergen - Naar de overkant van de nacht tindersticks - The Something Rain The Invader Trespass J. Edgar

14 augustus Alsof er een ongeschreven kledingcode is uitgevaardigd voor de Amsterdamse Paradebezoekers: regenjas, paraplu en bergschoenen. Heel even leek deze uitrusting op maandag nodig, maar aan het begin van de avond bleef de regen weg en konden alle beschermende kledinglagen worden afgeworpen. De bezoekers trokken zorgeloos weer hun eigen plan en probeerden artiesten vol overgave toeschouwers hun tent in te lokken.

Lou Reed & Metallica - Lulu Gianni Mercurio en Demetrio Paparoni - Anish Kapoor: Dirty Corner Eddy Habbema - Daddy Cool de musical

Tina de Bruin en Eva van der Gucht Windmolenwonderland Nederland is ontevreden en dat is niet goed en ook helemaal niet nodig, vinden 'tevredenactivisten' Pippi en Sally. De twee naïeve, jonge, boerse meiden zijn op hun fietsje door Nederland getrokken en geschrokken van wat ze daar aan ontevredenheid zijn tegengekomen. Jonge meiden in Steenwijk praten over het pijpen van jongens voor een breezer en Rotterdamse vrouwen kankeren op alles en Foto: Birgir van Severen iedereen. Windmolenwonderland van cabaretières Tina de Bruin en Eva van de Gucht biedt een vermakelijke aaneenschakeling van kleine, grappige scènes, afgewisseld met zang en 'over de top', clichématige danspasjes. Vooral de imitatie van de Steenwijkse meiden die een woordvloed van straattaal uitslaan ("Doe niet zo para, man! Hij is seiko brada.") is goed getroffen en zet de toon van de voorstelling. Moeiteloos schakelen De Bruin en Van der Gucht van de twee jonge tevredenactivisten naar de verschillende typetjes die symbool staan voor het ontevreden Nederland. Aan het eind van de voorstelling draait een oer-Hollandse windmolen met zijn wieken en gloort er hoop aan de horizon als Pippi en Sally ons ervan hebben weten te overtuigen dat als we ook maar ietsje meer tevreden zijn met ons leven, het allemaal beter zal worden. (Karin van de Wiel)

13 augustus Na een week regen, schijnt op zondag eindelijk de zon. En dat is niemand ontgaan. Het is een gezellige drukte op het paradeterrein. Er staan meterslange rijen voor de mobiele restaurants en kraampjes. Het is vechten om de laatste sushi. Maar het belangrijkste: de artiesten spelen voor volle tenten!

Suver Nuver - Ja tegen het jungleavontuur Al jaren maakt theatergroep Suver Nuver, bestaande uit Peer van den Berg, Dette

2 of 7

09-01-12 13:15



Glashouwer en Henk Zwart, voorstellingen voor de Parade. Dit jaar komt Glashouwer met haar eigen voorstelling Ja tegen het jungleavontuur. De titel is Foto: Stephan van Hesteren de eerste zin uit een gedicht van Simon Vinkenoog dat pleit voor een volmondig JA, tegen zo'n beetje alles. En zo ook deze voorstelling. Met behulp van twee orgels neemt Glashouwer het publiek mee op een muzikale reis met als einddoel een groot gevoel van saamhorigheid. Glashouwer stelt zich kwetsbaar op in haar lelijke jurk met kunstborsten bevestigd op het achterwerk. Aanvankelijk twijfelen de toeschouwers wanneer zij hen uitnodigt een kerkelijk lied mee te zingen. Maar in de slechts dertig minuten dat deze one man show duurt, krijgt de sympathieke actrice het voor elkaar om haar publiek mee te krijgen. Ze laat ons mediteren en fragmenten uit de bundel van Johannes De Heer interpreteren. Met Dette Glashouwer is niets te gek. Volkomen tevreden verlaat men de zaal en zegt de rest van de avond alleen nog maar JA! (Sophie Janssen)

Ellen ten Damme - Live! Ellen ten Damme is al een aantal jaar op de Parade te zien en telkens is haar show weer een groot succes. Dit jaar staat ze in de grote Werktheatertent en die is tot de nok toe gevuld. In 2005 liet Ten Damme haar bekende imitaties op Blondie en Marlene Dietrich zien, maar dit jaar is ze zichzelf. In afwisselend een witte en een zwarte catsuit speelt ze samen met haar driekoppige band eigen werk. De nummers zijn goed op elkaar afgestemd en gaan geleidelijk in elkaar over. De muziek is behoorlijk ruig en toch swingend. De zaal is enthousiast maar gaat pas echt los bij de laatste tien minuten van het optreden. In een razend snel tempo komen haar bekende coveracts voorbij. Ontzettend knap hoe ze enkel met de wissel van een pruik in één klap veranderd van de ene artiest in de andere. Als toegift laat ze nog even haar bekende handstand zien en zwiert ze aan de kroonluchter de zaal in. Ellen ten Damme heeft het, ook als zichzelf, helemaal. (Sophie Janssen)

3 of 7

09-01-12 13:15



12 augustus

Joelen en janken met Alex Roeka "Een oorlog van klanken, schiet van de planken. Het is joelen en janken ineen." Het is zomaar een regel van de nieuwe cd van Alex Roeka, Hadeskade. Al tien jaar schrijft hij poëtische en rauwe liederen, waarmee hij qua gedrevenheid en passie in dezelfde traditie opereert als Ramses Shaffy en Jacques Brel. Komende weken treedt hij twee keer op op de Parade in Amsterdam. Reden voor een interview. In mei verscheen Roeka's vijfde cd, die onder meer een spetterend rocknummer bevat, Brand in het hart van de stad dat zó een hit zou kunnen worden als het door een groep als De Dijk of Bløf zou zijn uitgebracht. Maar zo’n groot publiek heeft Roeka nog niet, ook al krijgen zijn cd's steevast goede recensies. "Ik denk dat ik daarvoor te eigenzinnige muziek maak. Het lijkt wel alsof veel muziek die nu wordt Foto: Walter Linsewski uitgebracht vanuit een marketingconcept wordt bedacht. Idols is daar een mooi voorbeeld van - terwijl ik zing wat mijn hart me ingeeft. Zoals het zou moeten zijn: muziek als ontlading van je gemoed", vertelt Roeka. En intussen geniet hij van kleine succesjes. Zo was hij deze zomer te gast in een Tour de France-programma met Mart Smeets, omdat Roeka een wielrenliefhebber is. En zo ontdekte hij welke impact tv heeft. "Op Schiphol werd ik door verschillende mensen herkend. Dat was me nog nooit overkomen. Ik heb mijn publiek mannetje voor mannetje moeten opbouwen." Inmiddels heeft Roeka zo'n zestig liederen op cd gezet. Nummers waarmee hij vat op het leven probeert te krijgen, zoals hij dat zelf zegt. "Eigenlijk zijn ze een weerslag van mijn verbijstering over hoe wij als mensen bezig zijn: drinken, dromen, de liefde bedrijven, ontrouw zijn, elkaar verraden. Niet dat het altijd helpt, want je kunt nog zoveel songs over het leven schrijven, het blijft een ongrijpbaar fenomeen." Alex Roeka treedt op 16 en 20 augustus op in café Correct op het Paradeterrein om 22.45 uur. Op 26 en 27 augustus speelt hij op de UITmarkt in Amsterdam (Doelenzaal, podium 16, om respectievelijk vier en twee uur). Meer informatie is te vinden op zijn site. (Arnoud van Soest)

11 augustus Nee, we gaan het niet meer over het weer hebben. Wel over de voorstellingen uiteraard en alles er omheen. Wist je trouwens dat je via de site van de Parade online kaarten kan bestellen? Scheelt je toch weer koukleumen in de rij voor een kaartje…

Anouk van Dijk dc – Shot Een grote witte dansvloer met daaromheen houten bankjes, waarop het publiek kan zitten. Het is de setting voor de dansvoorstelling Shot van Anouk van Dijk dc. en daardoor wordt de interactie tussen de dansers en het publiek bevorderd. De confrontatie (onderling en met het publiek) wordt voortdurend opgezocht door de vier energieke dansers. Vanuit verschillende hoeken van de tent komen de jonge Foto: Jerry Remkes dansers aanstuiven. Met ongelooflijk veel lenigheid en energie tonen ze hun kunsten. En is er een andere danser in de buurt dan wordt een confrontatie niet uit de weg gegaan. Het is als in het normale leven; je moet jezelf bewijzen en daarvoor moet je de strijd aangaan met de mensen om je heen. Deze strijd komt volledig tot uiting in deze 25 minuten durende voorstelling. Uiteindelijk wordt er ook heel geleidelijk toenadering gezocht tot elkaar en het publiek mag daar deelgenoot van zijn. Een shot in de roos… (Gerard van den Berg)

10 augustus

4 of 7

09-01-12 13:15



Het is toch opmerkelijk om te zien dat de regen en kou de vrolijkheid en gezelligheid niet van het terrein krijgt. Als het regent, snelt iedereen een tent in voor een voorstelling, verdringt zich bij de poffertjeskraam of schuift aan in één van de bars. En zodra het voorbij is, komt iedereen weer tevoorschijn alsof er niks is gebeurd. De modder en de plassen horen er nu eenmaal bij.

Marike Jager Het optreden van singer-songwriter Marike Jager is een rustpunt na een drukke dag op de Parade. De perfecte afsluiting om met een drankje in de hand na te praten over de voorstellingen. Door het jazzy tintje van haar nummers vergeet je de regen en voel je het voorjaar. De nummers klinken erg gevoelig, maar als je beter naar de tekst luistert, zit er toch veel kracht in. Soms zijn ze zelfs een beetje stoer. De liedjes komen Foto: Anna van Kooij van haar debuutalbum The Beauty Around, die in mei van dit jaar is uitgekomen. In een volgepakte cafétent staat ze samen met toetsenist Henk Jan Heuveling met wie ze sinds 2004 een duo vormt. Voor deze gelegenheid zit ook drummer Haye Jellema in het hoekje op het podium. Ondanks dat er veel mensen in de tent staan en het podium heel klein is, is het trio toch het stralend middelpunt. Of het door de muziek komt of de gevoeligheid waarmee Marike Jager haar nummers zingt - je moet even stilstaan en luisteren. We gaan zeker meer horen van deze singer-songwriter. (Mariëlla Pichotte)

Leonard en Jeroen – WAWAZDA Wie van een gokje houdt, moet zeker langs WAWAZDA van Leonard en Jeroen. Je kan het niet missen. Van alle kanten op het terrein zie je de met een lichtjesslang versierde bouwsteiger al staan. Verscholen achter een wand van bruine triplexplaten verwelkomt Leonard als een echte kermisquizmaster de kandidaten. Jeroen staat eenzaam op 12 meter hoogte en gooit mysterieuze dingen door een groene stortkoker naar beneden. Je moet wel goed opletten, want voordat je "Wawazda?" kan zeggen, is het voorwerp alweer verdwenen achter een triplexschot. Wie het voorwerp raadt, mag van de prijzensteiger een prijs uitzoeken. Het lijkt alsof de mannen uit Tilburg hun zolders hebben leeggehaald met alles wat normaal op een kleedje op Koninginnedag ligt. Groene kikkers, zwarte plastic zakken, zakken meel, alles wat in de stevige blauwwitte tas van een bekende supermarkt past, wordt omhoog gehesen en gaat door de koker. In de prijzenkast staan naast de kermisprijzen ook triplextegels met een actiefoto van Jeroen. En die rolstoel bovenop de prijzenkast, is waarschijnlijk voor de weekwinnaar. (Mariëlla Pichotte)

9 augustus Misschien is woensdagavond wel de beste dag om de Parade te bezoeken. Niet te druk, volop plaats bij voorstellingen en een goed zicht op alle artiesten die parade maken (zonder dat ze geruisloos opgaan in de menigte). Dat sommige voorstellingen dan maar half vol zitten, is jammer voor de artiesten, maar wel zo rustig voor de kunstminnende bezoekers die op deze manier kunnen genieten zonder gebral van dronken cultuur-no-no's.

Tg Casco i.s.m. Theaterproletariaat en ZEP – Sorry, volgende keer bij ons In deze voorstelling bevinden we ons in een zwoele nachtclub. Juda Goslinga heet iedereen welkom en onder leiding van de band zingt hij hitgevoelige liedjes. Net als je je afvraagt of je wel in de juiste voorstelling zit (want dit ging toch over twee mannen met foute kapsels?) komen Don Duyns en Dick van den Toorn in

5 of 7

09-01-12 13:15



trainingspak het podium opgerend. Gerry en Carlo zijn twee 'foute' maten met schuine opmerkingen en een vals (want te mooi) zelfbeeld. In plat Amsterdams bespreken ze 'de vrouwtjes' terwijl ze aan een goddelijk lichaam werken op de loopband en trilplaat. In de nachtclub flirt "lekker ding" Goslinga er intussen met zijn goede zangstem lustig op los met het publiek. Ook maken we kennis met de onzekere Marja en betweter Coby. Alle vier Foto: Ringel Goslinga de typetjes zijn hilarisch en lachwekkend, mede door de kleding en kapsels. De vrouwen dragen pakjes zo strak dat het niets van de mannelijkheid der acteurs verhult. Het is lastig te zeggen wie de uitblinker van deze voorstelling is. De beide topacteurs die vier perfecte typetjes neerzetten of Goslinga die zingt, acteert en animeert? Laten we het maar op een gouden trio houden. (Diana van der Sluis)

Het Spinvis-orkest met Simon Vinkenoog - De Suikerklok Hoe later de avond, hoe beter de duistere voorstelling van Spinvis tot zijn recht komt. Hoewel het normaal al een en al absurdisme is met de teksten van de zingende taalkunstenaar, is het nu ook surrealisme wat de klok slaat. De suikerklok welteverstaan. Op twee grote schermen worden videobeelden van weleer vertoond. Een gezin op vakantie in Frankrijk in de jaren zeventig, het beeld Foto: Marte van een goochelaarsvrouw die ongelukkig aan haar einde komt, een man in Indiaas tovenaarsgewaad... De voice-over vertelt over een zoektocht naar de suikerklok. En natuurlijk is alles gelardeerd met de bekende Spinvis-liedjes. Spinvis wordt ondersteund door Hans Dagelet in de rol van zwarte flamingo met trompet en dichtersopa Simon Vinkenoog. Hij brengt met witte, lange lokken en grijze pantalon tot ver boven zijn middel opgetrokken enkele van zijn teksten ten gehoor. Met zijn vege lijf doch aandoenlijk enthousiasme steelt hij niet alleen de show, maar ook alle harten. En hij is ook degene die de voorstelling op het nippertje redt van een soort Spinvis-moeheid. (Diana van der Sluis)

7 augustus De regen die Piet Paulusma had voorspeld heeft gelukkig Amsterdam overgeslagen. De motregen die tegen de avond even valt, kan je moeilijk regen noemen. Gewapend met paraplu en sjaal lieten de echte Paradebezoekers zich niet kennen.

De Varkensfabriek – Spreekuur Mohammed Azaay en Karim el Geunnouni zijn een van de vaste gasten van de Parade in Amsterdam. Dit jaar zijn ze aanwezig met hun nieuwe show Spreekuur. In een snelle talkshow interviewt het duo omstebeurt een nogal aparte gast op de rode poef, zoals Meneer Vrijpostig van de eenmanspartij OAMWSWHE (Opzouten Alle Marokkanen, Wij Surinamers Waren Hier Eerst), de dove rapper Farid of de Foto: Jean van Lingen Marokkaanse ontwerper Aziz. Zoals Azaay en El Geunnouni op hun hesjes laten zien, hebben ze ruggengraat. De mannen weten dat ze met sommige grappen het publiek shockeren, maar ook dat ze zeggen wat veel mensen denken. De grappen over Marokkanen zijn voor de Hollanders net op

6 of 7

09-01-12 13:15



het randje. Velen weten niet of zij wel hard mogen lachen, maar lachen is echt toegestaan en het liefst op de Marokkaanse manier: hard en met een lange uithaal. Vanaf september gaat het duo het land door met een avondvullende voorstelling van Spreekuur. Bereid je maar voor op nog hardere en directere grappen over hun eigen vaderlandgenoten. (Mariëlla Pichotte)

Mark Sloof – Opsmuk Hoe over de top en hysterisch kan je in een half uur maken? Mark Sloof laat het zien. Eerder dit jaar stond hij nog op het Internationale Theaterscholen festival, oftewel het ITsfestival, in Amsterdam en nu op de Parade in dezelfde stad. Snel pratend en gillend komt Sloof op en vertelt over wat hij bij America's Next Topmodel heeft gezien. Net zo hysterisch als hij opkomt, verdwijnt hij ook weer. Wie wel eens naar de comedy Will & Grace kijkt, moet bij het zien van Sloof meteen denken aan huisvriend Jack. Of dichterbij huis - een hysterische Gerard Joling. De verschillende korte sketches die Sloof doet, hebben allemaal te maken met uiterlijk vertoon en schoonheid. De overdreven manier van reageren gaat soms ook ten koste van zijn grap. Wanneer hij een denkbeeldige persconferentie en -interview geeft, geeft hij te snel antwoord op de denkbeeldige vragen. De sketch verliest hierdoor iets in geloofwaardigheid. Net op het moment dat je denkt "ik heb er geen kracht meer voor", door de pijn in je buik van het lachen, stopt de voorstelling. Soms is de timing van Sloof toch wel perfect. (Mariëlla Pichotte)

Tips Tijdens de Parade in Amsterdam zijn ook voorstellingen te zien, die wij eerder zagen, zoals: De Vicky Vinex Roadshow (tijdens Festival aan de Werf), Bandloopt 42 (tijdens De Parade in Rotterdam vorig jaar), Op onze zenuwen (tijdens De Parade in Amsterdam vorig jaar) en Een Magistrale Stralende Zon (tijdens Over het IJ Festival vorig jaar). En check uiteraard ook onze lijst met voorstellingen die we op de Parade in Rotterdam zagen.

0

Jazzdance Amsterdam www.combidance-amsterdam.com Kinderen 4-6 jr zaterdag 13.00 Volwasenen ma,wo,do,vr. Voorstellingen -50% aanbieding.marktplaats.nl/Theater Theatervoorstellingen, Musicals, en veel meer dagdeals. Meld u aan! Vrouw Zoekt Man www.prime-date.nl Meld je gratis aan! 100% Contactgarantie. Loes Luca en Peter Blok www.rotterdamseschouwburg.nl winnaar Toneelpublieksprijs Doek! 16 en 17 februari nog te zien Adverteer hier?

© 1998-2012 8WEEKLY Webmagazine

7 of 7

09-01-12 13:15

This copy is for your personal, noncommercial use only. You can order presentation-ready copies for distribution to your colleagues, clients or customers here or use the "Reprints" tool that appears next to any article. Visit www.nytreprints.com for samples and additional information. Order a reprint of this article now.

September 15, 2009

DANCE REVIEW | NEW ISLAND FESTIVAL

For 3 Dutch Troupes, Kinetic Force on a Small Stage By ROSLYN SULCAS

“The Dutch. They are so ... relaxed,” said one of the many people lining up for food at the New Island Festival on Governors Island on Sunday night. She was right. The festival, an entirely mad idea from a practical point of view, was proceeding with a kind of calm chaos as servers stomped (in clogs, of course) up and down a 400-foot-long wooden table that dominated a central performance area called the Boulevard of Broken Dreams. On each side various performances, in the open or in tents (or farther afield around the island), included a silent disco: an idea of startling brilliance in which revelers wearing headphones provided their own spectacle. Mostly paid for by the Dutch government, the festival is part of NY400, the celebration of the 400th anniversary of Henry Hudson’s voyage to what is now New York City. Governors Island was the first docking point for the Dutch, and they are back, with some 150 artists performing in theater, music, dance, art installations and other undefinable events (man swinging from giant wooden structure, anyone?). Three dance companies formed part of the festivities in the central Boulevard area. Dansgroep Amsterdam, led by Krisztina de Châtel and Itzik Galili, showed three short works, each cleverly suited to performance on the limited space of a small, elevated platform. “Go” by Massimo Molinari offered a compelling study in upper body coordination as Sabrina Vis, bent forward, head hanging, whipped her hair in circles, angled her hips spasmodically and rotated her shoulders to Simeon ten Holt’s minimalist, pounding piano music. A similarly pared-down vocabulary was at play in “Variations on a Theme,” a 1979 solo by Ms. de Châtel that set Mr. Molinari slowly rotating to Philip Glass’s manic “North Star” as he pulled his arms through geometric angles. But while “Go” achieved a certain cumulative emotional impact, “Variations” never felt like much more than an exercise in Glass-like incremental adjustments of timing and dynamics. The final Dansgroep piece, “Chameleon,” by Mr. Galili, offered whole-body movement, even though its two dancers (Sarita Apel and Julia Buschmann) remained seated throughout. To the gentle piano of John Cage’s “In a Landscape,” the women grimaced and twitched as they shot legs and arms into the air, and gestured to each other and the audience. It was an intriguing glimpse into Mr. Galili’s odd world. The most substantial piece offered was Anouk van Dijk’s “Shot,” a hurtling, propulsive piece for four excellent dancers, who succeeded in inflecting their rolling, tumbling, sinuously whipping movement with enough variation to keep our interest through the relentlessly kinetic piece. “Shot,” set to an unidentified electronic score, faltered a little during the strange goings-on of its second half (a woman vomits a flower, a stuffed bunny makes an appearance), but its compelling physicality retained attention throughout. Conny Janssen’s “Three” was performed by two dancers, since one was injured. But you would never have known, as Maarten Hunink and Martijn Kappers deftly negotiated the quick transitions and rapid

partnering of this fluid yet precise piece, set to music by Bach and Cage. Ms. Janssen’s musicality (which is never step-for-note) and her ability to evoke tiny narrative dramas through movement are both admirable. It would be good to see more of her work. The New Island Festival continues Thursday through Sunday on Governors Island; newislandfestival.com.

Copyright 2009 The New York Times Company Privacy Policy

Terms of Service

Search

Corrections

RSS

First Look

Help

Contact Us

Work for Us

Site Map

DANCE

OCT 2009

Next Section »

DUTCH IN THE DARK: ANOUK VAN DIJK’S SHOT AT THE NEW ISLAND FESTIVAL, SEPTEMBER 10-20

Author Bio Print

by Dalia Ratnikas

Modern dance’s anything-goes nature is all-accepting, making it difficult LOCAL

EXPRESS

ART

ARTSEEN

BOOKS

MUSIC

DANCE

FILM

THEATER

FICTION

POETRY

STREETS

LASTWORDS

CONTENTS

Search All Issues

for audiences to discern not only what is and isn’t good, but what is and isn’t dance. Stumbling upon SHOT at the New Island Festival on Governors Island last month, for example, I could not be certain whether I was early or late—the 20-plus minute piece was scheduled to be performed at intervals throughout the evening, and the four dancers onstage, dressed in disparate gear, were moving their bodies in separate, exploratory spheres. Their gazes were inward while one snaked through yoga postures, another swung her legs luxuriously, a third undulated his ribcage, and a fourth played with a stuffed black rabbit. Were they warming up, or was this the piece? Their stage—a square platform flush with the grass—corroborated the modernist fascination with the pedestrian, and suggested that this might indeed be it. But SHOT turned out not to be pedestrian at all. When floodlights came on and music started to throb, the dancers, who had been clustered at the stage’s center, shot apart into separate corners, one holding center stage as she pushed and flexed through extreme, off-center movements, the

Anouk Van Dijk's SHOT. Photos by Jerry Remkes.

physical corollary of a healthy scream. There were audible screams as well; another dancer rushed the first, and, meeting face-to-face in near collision, each opened her mouth and roared with liberated rage. Then the first dancer ran to her corner while the second took the stage, swinging and swooping and stretching.

Van Dijk uses a method she calls “counter-technique,” a phrase with double-meaning. Counter-technique is counter to classical technique, in which the body is stabilized at the pelvis, which serves as a kind of maypole that securely roots the rotating limbs. Convinced that this technique encourages rigidity in a dancer’s body, van Dijk developed a practice in which each extension is countered by an opposing force to keep the body balanced, even when it appears dangerously off-kilter—the pelvis is removed from the equation, made light, hollow, mobile. This method allows a dancer to drop her head completely—without holding in the neck (which a sensitive audience feels as a withholding)—so long as she counterweights that drop with equal and opposite energy through her shoulder or elbow or hip—whatever part is at the opposite end of the constantly shifting see-saw. And so, in the first half of SHOT, the dancing is technical and extreme, voluble and highly kinetic. But van Dijk’s interests as a choreographer penetrate more than flesh. Moments after all four dancers reassemble onstage, having changed from their motley assortment of “day” wear to wardrobes fit for clubbing, the music shifts. The ambient beat skids, giving way to the sound of breaking glass and crunching metal. One of the dancers powers a spotlight and, running the stage’s perimeter, shines it into the audience’s eyes; we are temporarily blinded while the remaining dancers reel in drunken circles, hands to their heads. Whether a car crash or a car bomb, this violent incident interrupts the “pure” movements that precede it, and the piece shifts out of a physical space and into a psychological one. We are now in a dark dreamstate; a dancer runs a diagonal, disappearing as quickly as she appeared, wearing the stuffed black head of a rabbit.* The handheld spotlight turns to pursue the dancers, who dazedly stumble away from it. A dancer now holds a small stuffed rabbit in her hands (the one with which she had been warming up). Leaning down, she walks it across the floor with the dexterity of a puppeteer. The antagonizing spotlight pursues, and the bunny shudders, scuttling into fast-disappearing dark corners. The chasm between Surrealism and Camp is narrow and deep—woe to the jejune art that falls between. And yet, van Dijk swings herself out of it. After the rabbit disappears, two of her dancers take the stage, engaging in a prolonged and poignant stumble—a profoundly evocative dramatization of posttraumatic stress disorder. Dizzy and drooping, a hapless girl lurches around the stage, her head held all the while by the two hands of a caretaker. Turning crazy, sick circles, unable to support her weight and on the brink of a faint, her head tilts, soon followed by her shoulders and the complete weight of her torso until her partner, cradling the base of her skull, deftly turns her about, resetting her course upward. Again she stumbles, droops, again he spins her up, combining the care one gives a newborn and the force one gives a

new jar of mayonnaise. The piece picks up again before concluding, but this dirge is its defining moment. Van Dijk’s fearless penetration of the psyche may elicit fascination or embarrassment—Donnie Darko counter-cultishness to some, Velveteen Rabbit and bruised-knee childhood to others—but even if her conceptualism falls flat in front of a traditionally-minded audience, her acute physical expression cuts deep. I could personally do without the rabbits, big or small, but will swallow them nevertheless—smooth seeds in my watermelon rather than sharp bones in my salmon. *My high-modern instincts raged at this preposterous imagery—SHOT had suddenly jumped the proverbial shark—but my duty was to keep watching. Print ABOUT THE AUTHOR Dalia Ratnikas is a sometimes-dancer sometimes-writer who enjoys playing with her toes and twisting her body like a pretzel. You can also find her at dahlhaus.blogspot.com.

Copyright 2005-2008 The Brooklyn Rail

This copy is for your personal, noncommercial use only. You can order presentation-ready copies for distribution to your colleagues, clients or customers here or use the "Reprints" tool that appears next to any article. Visit www.nytreprints.com for samples and additional information. Order a reprint of this article now.

September 15, 2009

DANCE REVIEW | NEW ISLAND FESTIVAL

For 3 Dutch Troupes, Kinetic Force on a Small Stage By ROSLYN SULCAS

“The Dutch. They are so ... relaxed,” said one of the many people lining up for food at the New Island Festival on Governors Island on Sunday night. She was right. The festival, an entirely mad idea from a practical point of view, was proceeding with a kind of calm chaos as servers stomped (in clogs, of course) up and down a 400-foot-long wooden table that dominated a central performance area called the Boulevard of Broken Dreams. On each side various performances, in the open or in tents (or farther afield around the island), included a silent disco: an idea of startling brilliance in which revelers wearing headphones provided their own spectacle. Mostly paid for by the Dutch government, the festival is part of NY400, the celebration of the 400th anniversary of Henry Hudson’s voyage to what is now New York City. Governors Island was the first docking point for the Dutch, and they are back, with some 150 artists performing in theater, music, dance, art installations and other undefinable events (man swinging from giant wooden structure, anyone?). Three dance companies formed part of the festivities in the central Boulevard area. Dansgroep Amsterdam, led by Krisztina de Châtel and Itzik Galili, showed three short works, each cleverly suited to performance on the limited space of a small, elevated platform. “Go” by Massimo Molinari offered a compelling study in upper body coordination as Sabrina Vis, bent forward, head hanging, whipped her hair in circles, angled her hips spasmodically and rotated her shoulders to Simeon ten Holt’s minimalist, pounding piano music. A similarly pared-down vocabulary was at play in “Variations on a Theme,” a 1979 solo by Ms. de Châtel that set Mr. Molinari slowly rotating to Philip Glass’s manic “North Star” as he pulled his arms through geometric angles. But while “Go” achieved a certain cumulative emotional impact, “Variations” never felt like much more than an exercise in Glass-like incremental adjustments of timing and dynamics. The final Dansgroep piece, “Chameleon,” by Mr. Galili, offered whole-body movement, even though its two dancers (Sarita Apel and Julia Buschmann) remained seated throughout. To the gentle piano of John Cage’s “In a Landscape,” the women grimaced and twitched as they shot legs and arms into the air, and gestured to each other and the audience. It was an intriguing glimpse into Mr. Galili’s odd world. The most substantial piece offered was Anouk van Dijk’s “Shot,” a hurtling, propulsive piece for four excellent dancers, who succeeded in inflecting their rolling, tumbling, sinuously whipping movement with enough variation to keep our interest through the relentlessly kinetic piece. “Shot,” set to an unidentified electronic score, faltered a little during the strange goings-on of its second half (a woman vomits a flower, a stuffed bunny makes an appearance), but its compelling physicality retained attention throughout. Conny Janssen’s “Three” was performed by two dancers, since one was injured. But you would never have known, as Maarten Hunink and Martijn Kappers deftly negotiated the quick transitions and rapid

partnering of this fluid yet precise piece, set to music by Bach and Cage. Ms. Janssen’s musicality (which is never step-for-note) and her ability to evoke tiny narrative dramas through movement are both admirable. It would be good to see more of her work. The New Island Festival continues Thursday through Sunday on Governors Island; newislandfestival.com.

Copyright 2009 The New York Times Company Privacy Policy

Terms of Service

Search

Corrections

RSS

First Look

Help

Contact Us

Work for Us

Site Map

No title

Recommend Documents