No title

///////////// Inhoud ///////////// Film

Muziek

Bridesmaids Green Lantern Trolljegeren Shekarchi- The Hunter Colombiana Super 8 Schellebelle 1919 The Zookeeper Les Contes de la Nuit Harry Potter en de relieken van de Dood deel 2 The Monk 13 Assassins Larry Crowne Cars 2: World Grand Prix Tender Son - The Frankenstein Project Hanna

He Who Saw The Deep label Absolute Dissident O Senior Interpol Barking History of Modern Strange weather, Isn't It? Who We Touch Mines 20TEN The Runaway The Boxer Blood Like Lemonade Where Did The Night Fall Wait For Me Remixes Compass The Way of the Animals Powers Speaking Parts From the Blazing Rows/ Tonnerre Vendanges/ Balloons New Amerykah Part Two: Return of the Ankh

DVD Alamar Jack Goes Boating The Door - La porte du passé Trash Humpers / The Life and Death of a Porno Gang Shahada Welcome to the Rileys Das Sandmännchen - Abenteuer im Traumland 30 Rock - Season 4 Tremblements Lointains Californication - Season 3 Damages - Season 3 También la lluvia Seconds Apart / Prowl Rien à déclarer De Wegen van de Herinnering / / Ninõs Stir of Echoes: The Homecoming

Blu-Rays Une Pure Affaire Tucker & Dale vs Evil Dark Vengeance Rango 127 Hours Paul Eternal Sunshine of The Spotless Mind The Man from Earth Elle s'appelait Sarah How do you kow Along came Polly Gangland - season 1 & 2 Love Ranch Sanctum 3D Barb Wire 2:22

Dossiers Interview met José Padilha, regisseur van 'Tropa de elite 2' Drie jaar geleden kaapte het controversiële Braziliaanse actiedrama 'Tropa de elite' de hoofdprijs weg op de Berlinale. Het vervolg moet er echter niet voor onder doen. Trust Laten we het maar meteen verklappen, kwestie van je voor te bereiden... Het is inderdaad David Schwimmer, Ross uit de serie 'Friends', die de film 'Trust' regisseert.

Straw Dogs - de remake Sam Peckinpah, groot en onvergelijkbaar ambachtsman van het droge en genadeloze geweld (en maker van klassiekers als 'Bring me the head of Alfredo Garcia', 'The Wild Bunch',...), levert in 1972 een van zijn strafste werken af Conan the Barbarian Marcus Nispel kun je moeilijk omschrijven als een maker van acteurfilms... maar wel als de man achter halve missers ('Pathfinder') of mislukte remakes ('The Chainsaw Massacre', 'Friday 13th')!

///////////// Film ///////////// Bridesmaids Halverwege 'Bridesmaids' stormt de beste vriendin van het hoofdpersonage in de bruidsjurk die ze wil passen de straat op richting het toilet aan de overkant. Door een voedselvergiftiging heeft ze namelijk net als haar vier bruidsmeisjes geweldige diarree. De spurt is echter vergeefs en ze hurkt midden op straat in een zielig hoopje in elkaar, de broek vol gescheten. Geef toe, het is niet meteen het soort humor dat je in pakweg 'Sex and the City' verwacht. 'Bridesmaids' wil laten zien dat niet alle vrouwen enkel uit zijn op dure schoenen en pedicures, en dat ze niet noodzakelijk in alle omstandigheden elegante wezens en onschuldige zieltjes zijn. De missie die hoofdactrice en coscenariste Kristen Wiig in gedachten heeft, verdient absoluut applaus en als het succes van 'Bridesmaids' tot gevolg heeft dat we meer vrouwelijke komieken aan het werk zien, zullen we daar alleen maar blij om zijn. De film is trouwens absoluut niet zo plat als die ene scène doet vermoeden. Wat hij wel mist, is een plot die een paar verrassende wendingen en ontwikkelingen uit de mouw schudt en erin slaagt om emotionele cliché's ("You're your problem, but you're also your solution") te omzeilen. In afwachting van een echte parel verdienen Wiig en haar collega's echter zeker uw aandacht. (RN) Film: 6/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 03 Augustus 2011 Duur: 125 min Regie: Paul Feig Met: Kristen Wiig, Maya Rudolph, Rose Byrne, Chris O'Dowd, Ellie Kemper, Wendi McLendon-Covey, Melissa McCarthy, Matt Lucas, Jill Clayburgh, Rebel Wilson, Michael Hitchcock Ruben Nollet

Green Lantern Heeft u al ooit van Green Lantern gehoord? Ik ook niet en ik snuffel regelmatig in de rekken van mijn favoriete comicswinkel. Eigenlijk is dat al een eerste aanwijzing dat de superheld niet meteen op hetzelfde niveau staat als pakweg Batman of Spider-Man. Nu hoeft dat op zich geen probleem te zijn. Uiteindelijk hangt het succes van een superheldenfilm in de eerste plaats af van wat de held in kwestie doet. Anders was 'Batman & Robin' per definitie een onvervalst meesterwerk geworden. Jammer genoeg valt 'Green Lantern' ook op dat vlak nogal tegen. De film speelt zich namelijk af in een wereld waar een gewone mens weinig voeling mee heeft, een verre planeet waar geen mensen rondlopen en slechteriken de vorm aannemen van een donkere wolk met een raar gezicht en lange tentakels. De computertechneuten op wie Hollywoodstudio Warner Bros een beroep heeft gedaan om dat allemaal op het bioscoopscherm te krijgen, hebben zeker flink werk geleverd maar je kan er niet omheen dat er bitter weinig leven in zit. Hetzelfde geldt trouwens voor het deel dat op aarde gesitueerd is. De gefrustreerde wetenschapper die zich tot schurk ontwikkelt, is nog een schot in de roos maar voor de rest blinkt 'Green Lantern' (als held en als film) uit door een gebrek aan ideeën. Bijzonder matig. (RN) Film: 4/10, Soundtrack: 5/10 Releasedatum: 03 Augustus 2011 Duur: 114 min Regie: Martin Campbell Met: Ryan Reynolds, Mark Strong, Blake Lively Ruben Nollet

Trolljegeren Noorwegen: studenten gewapend met camera's en micro's volgen in de voetsporen van berenjagers en verzamelen getuigenissen van beoefenaars van die wilde cultus. Maar dan merken ze een vreemde kerel op die de gebruikelijke regels niet lijkt te volgen. Bovendien blijkt dat de andere jagers deze op zijn zachtst gezegd bizarre verschijning niet kennen. Vastbesloten om de rare vogel te volgen worden de studenten op een bepaald moment, te midden van het nachtelijke woud, geconfronteerd met een vreselijk schepsel dat alles en iedereen op zijn weg vernietigt. Ze zullen tot hun eigen schade ondervinden dat niet alleen trollen echt bestaan, maar dat de onbekende zich zich in het geheim bezighoudt met hun leiding! Nog een fictieve documentaire, zeg je.. Inderdaad. Maar toch raden we je aan om dit vreemde fenomeen van André Yvredal niet zomaar links te laten liggen aangezien 'The Troll Hunter' heel wat kwaliteiten bezit: heel wat humor en spot, een weinig subtiele maar efficiënte regie, een leuke cast en ronduit grappige schepsels. Lichtjes debiel, maar al bij al best geslaagd. Persoonlijk stemmen we voor en wensen we je een maximum aan fun bij het bekijken van dit Noorse vehikel. Film: 8/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 27 Juli 2011 Duur: 104 min Regie: André Øvredal Met: Otto Jespersen, Hans Morten Hansen Gauthier Keyaerts

Shekarchi- The Hunter In 'The Hunter' speelt regisseur Rafi Pitts zelf de hoofdrol, een man die een gevangenisstraf achter de rug heeft en nu wil genieten van een leven samen met zijn vrouw en dochtertje. Hij verdient zijn brood als nachtwaker, wat betekent dat hij zijn gezin niet vaak ziet. Als ex-gedetineerde mag hij echter al blij zijn dat hij überhaupt een job vindt. En dan gebeurt iets waardoor hij besluit om politieagenten onder vuur te nemen. Pitts verliet Iran toen hij 12 was en zijn land een lange oorlog met Irak uitvocht. Hij groeide verder op in Parijs, Londen en Rusland en ontwikkelde er een smaak voor westerse cinema (zijn favoriete regisseur is John Cassavetes). Maar om zijn eerste langspeelfilm te draaien, keerde hij midden jaren '90 toch terug naar zijn geboorteland en sindsdien biedt hij er net zoals alle cineasten en andere artiesten het hoofd aan de politieke censuur. Het is me niet bekend wat de Iraanse overheid van 'The Hunter' denkt, maar gezien de vlammende kritiek op de politie (en de overheid in het algemeen) denk ik niet dat Pitts met open armen ontvangen zal worden. De film is een emotioneel en

indringend betoog tegen de repressieve houding van de heersende machten, en Pitts' zwijgende hoofdvertolking brandt zichzelf op het scherm. (RN) Film: 7/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 27 Juli 2011 Duur: 92 min Regie: Rafi Pitts Met: Rafi Pitts, Mitra Hajjar, Ali Nicksaulat Ruben Nollet

Colombiana De laatste tijd lijkt Besson zijn 'magic touch' echter kwijt. Zijn 'Arthur'-kinderreeks was niet om aan te zien. John Travolta maakte zich compleet belachelijk in 'From Paris with Love'. En zijn nieuwste productie is ... simpelweg vervelend. Op papier ziet het project er nochtans veelbelovend uit. 'Avatar'-actrice Zoe Saldana - die er ook zonder computergeanimeerde huid best mag wezen - vertolkt een gedisciplineerde huurmoordenares die op ingenieuze wijze de brutale executie van haar ouders wreekt. Haar relatie met een coole kunstenaar (rol van 'Alias'-knapperd Michael Vartan) blijkt echter levensgevaarlijk. 'So far, so Nikita.' In vergelijking met die uit 1990 daterende zielsverwant - die oprecht meeslepend was en verschillende onverwachte verhaalbochten bevatte - betreft het hier een cinematografisch wiegeliedje. Al vanaf de eerste seconde loopt het mis. Het Engels met Zuid-Amerikaanse tongval van de slechteriken doet denken aan een goedkope VTM-sketch. De acteerprestatie van het meisje dat de jonge versie van Saldana's personage speelt is beneden alle peil. En 'The Last Airbender'-acteur Cliff Curtis zet de oom van de protagoniste neer als een mentaal gehandicapte versie van Scarface. Pijnlijkst van al: de complete afwezigheid van originele actiesequenties. Film: 2/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 27 Juli 2011 Duur: 107 min Regie: Oliver Megaton Met: Zoe Saldana, Michael Vartan, Callum Blue, Max Martini, Cliff Curtis Steven Tuffin

Super 8 1979: een groepje jongeren trekt de nacht in om er een van hun favoriete hobby's uit te oefenen: een horrorkortfilm opnemen. Maar als ze een station opzoeken als decor zijn ze getuige van een verschrikkelijke treinramp, veroorzaakt door een chauffeur van een bestelwagen met kamikazeneigingen. Ze ontsnappen ternauwernood aan de dood en de groep beseft al snel dat deze crash allesbehalve onschuldig was, en dat het konvooi niet zomaar een goederentransport was. Die vaststelling wordt al vlug gedeeld door de andere bewoners van hun dorp, als er zich een hele reeks op zijn zachtst gezegd vreemde gebeurtenissen voordoen... JJ Abrams, de straffe en soms ook geniale scenarist en producent ('Lost', 'Fringe', 'Cloverfield', 'Alias',...) slaagde met glans in zijn toegangsexamen als regisseur met 'Mission Impossible 3' en vooral ook met de geniale reboot van 'Star Trek'. Abrams komt dikwijls verrassend uit de hoek, maar nog nooit zo verrassend als nu. 'Super 8' is een nieuwe krachttoer. Hij speelt het subtiel qua geek attitude, knutselt een beetje met het beeld, zorgt voor een zachte montage, een hitsige soundtrack en is bij de les op vlak van de fotografie. 'Super 8' is geen featurefilm, wel een intens menselijk oeuvre, gewijd aan de jeugd, aan een zekere nostalgie die mooi is in zijn juistheid. We voelen er een diepgaand respect voor zijn eeuwige mentor Steven Spielberg en zijn producties uit de gouden jaren '80, of het buitengewone 'Stand By Me'. Kruis dat laatste met 'E.T.', 'Close Encounters of the Third Kind' en een beetje van de "cool" van 'Arrack Attack' en je krijgt een vaag idee van het enorme van 'Super 8'. Welicht de meest verfrissende langspeelfilm van het jaar! Film: 9/10, Soundtrack: 9/10 Releasedatum: 27 Juli 2011 Duur: 110 min Regie: JJ Abrams Met: Kyle Chandler, Elle Fanning, Noah Emmerich, Ron Eldard, Gabriel Basso, Joel Courtney, Ryan Lee, Zach Mills, AJ Michalka et Riley Griffths Gauthier Keyaerts

Schellebelle 1919 We geven het niet graag toe, maar bepaalde films overstijgen kritiek. Neem nu deze kruisbestuiving tussen het oer-Vlaamse boerendrama en de ultra-Amerikaanse western. Dat deze prent helemaal in elkaar werd geknutseld door de inwoners van het dorp uit de titel, zorgt immers voor een gigantisch grote mantel der liefde. Inderdaad, sommige castleden zijn minder getalenteerd dan andere. Ja, bepaalde actiesequenties hangen met haken en ogen aan elkaar. En het klopt dat de score de tragiek van het gebeuren net iets te fel accentueert. Tegelijkertijd levert een deel van de amateuracteurs geloofwaardiger werk dan de zogenaamde crème de la crème van acterend Vlaanderen en behoort de door co-regisseur Johan Heldenbergh gepende genremengeling tot de origineelste scenario's van eigen bodem. Waarover het gaat? De vader en de oudste zoon van de familie Van De Velde keren een jaar na het einde van de Eerste Wereldoorlog naar huis. Moederlief blijkt overleden en de oudste dochter heeft de leiding op zich genomen. Da's niet zo evident als je weet dat de boerderij van de Van de Veldes ondertussen een heuse hotspot voor weeskinderen is geworden. Het zijn echter de snode plannen van de plaatselijke burgemeester die pas ec Film: 6/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 27 Juli 2011 Regie: Johan Heldenbergh, Kenneth Taylor Steven Tuffin

The Zookeeper 1 idee. Dat is blijkbaar alles wat komieken als Kevin James en Adam Sandler nodig hebben om een hele film te vullen. Tenminste, dat denken ze. In werkelijkheid leveren hun (gebrek aan) inspanningen vooral films op die nauwelijks van elkaar verschillen en die je dus al na een kwartier kotsbeu bent. Om dat ene idee in te kleden, doen de heren namelijk altijd een beroep op hetzelfde vulmateriaal: gore grappen om de kinderen en eeuwige kleuters te amuseren, een romantische nevenplot en bakken stroop om de dames te plezieren en een wijze levensles om de schijn van waarde hoog te houden. 'Zookeeper' is het soort film waar je het moment dat het hoofdpersonage een wolf onderzeikt tot de hoogtepunten moet rekenen, net als de wijsneusopmerkingen van een kapucijnaapje (voornamelijk over het feit dat hij duimen heeft). Voor de rest is de film één langgerekte geeuw, een creatieve prestatie met de allure van een hoop olifantenkak. En alsof de voorspelbare onnozelheid nog niet volstond, maakt 'Zookeeper' zich helemaal onmogelijk door anderhalf uur in je oor te

brullen. Ga liever nog eens naar de zoo dan naar dit onding. Je bewijst er jezelf een heel groot plezier mee. (RN) Film: 2/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 20 Juli 2011 Duur: 99 min Regie: Frank Coraci Met: Kevin James, Rosario Dawson, Leslie Bibb Ruben Nollet

Les Contes de la Nuit Waarom moest dit eigenlijk in 3D? Het is een vraag die een mens dezer dagen wel vaker stelt wanneer hij een bioscoopticketje koopt. In de meeste gevallen is 3D namelijk niet meer dan een loze gimmick, een flauw trucje om volk te lokken. Dat 'Les contes de la nuit' die bedenking ook losweekt, is dubbel ontgoochelend, want het gaat om werk van de Franse animatiefilmer Michel Ocelot. En die had in het verleden al regelmatig getoond dat hij in de eerste plaats uit is op kwaliteit. Het probleem met 'Les contes de la nuit' is echter dat het om een verzameling verhalen gaat die al eerder gemaakt waren (en trouwens ook al op televisie vertoond). De 3D-omzetting die Ocelot er achteraf op toegepast heeft, schiet dan ook onvermijdelijk tekort, hoe kleurrijk en schattig de sprookjes op zich ook zijn. De regisseur illustreert dat gebrek bovendien extra door er op het laatst wel nog een origineel verhaal aan toe te voegen. Dat springt in 3D-formaat zo spetterend van het scherm dat al de rest volledig in het niets verdwijnt. Als animatievertelling haalt Ocelot moeiteloos het niveau dat we intussen van hem gewoon zijn. Maar door per se met 3D te willen experimenteren, schiet de cineast zichzelf pardoes in de voet. (RN) Film: 6/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 20 Juli 2011 Duur: 84 min Regie: Michel Ocelot Met: Julien Beramis, Marine Griset, Michel Elias Ruben Nollet

Harry Potter en de relieken van de Dood deel 2 Sommigen vonden het eerste deel van "Harry Potter en de relieken van de Dood" een beetje saai. Dat was echter een gewilde stijloefening, net voor het einde van dit marathonsaga! Suggestief, intelligent gewichtig en overlopend van de dreiging, om niet te zeggen paranoïa, konden we ons geen betere voorbereiding op de finale confrontatie wensen dan deze film van 146 minuten. De film vertraagde met opzet het verhaal, ondanks de gebruikelijke epische gevechten, die soms grappig waren maar dikwijls ook pijnlijk. Dat zorgde ervoor dat we beter de verwarring konden voelen, in het bijzonder van het trio bestaande uit Harry, Hermelien en Ron, die er bijna een driehoeksverhouding op nahouden... Met alle problemen die dat soort situatie met zich kan brengen. Krachtbreuken en botsingen tussen overtuigingen beroeren alle plaatsen en hoofdrolspelers van dit saga van JK Rowling. Het licht leek verbannen en de protagonisten kwamen terecht in een wereld van angst, dreiging, aankondigingen van de Apocalyps. We moesten denken aan de woorden van Jim Morrison: "No One Here Gets Out Alive"! En hoe zit het met dit tweede luik? Het al bij al rustige tweede deel behandelt evengoed de conflicten tussen de oorlogspartijen als de innerlijke stormen en de gevechten tegen de eigen demonen. Een film die uiteindelijk letterlijk - vrij vreemd is, en een echt cadeau voor de fans. Film: 6/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 13 Juli 2011 Duur: 130 min Regie: David Yates Met: Daniel Radcliffe, Emma Watson, Rupert Grint Gauthier Keyaerts

The Monk Het zijn mooie woorden waarmee de jonge broeder Ambrosio begin 17de eeuw de inwoners van een Spaans stadje toespreekt. Maar hij zal al snel aan den lijve ondervinden dat zijn oproep tot deugdzaamheid en standvastigheid in de strijd tegen het verleidelijke Kwaad niets voorstelt zo lang je zelf niet van het leven geproefd hebt. 'The Monk' baseert zich op de gelijknamige roman van Matthew Lewis uit 1796, die door zijn grote succes mee aan de wieg lag van het gotische genre. De kenmerken van die verhalen zijn intussen welbekend: donkere gangen, middeleeuwse gebouwen, krakende deuren, nachtelijk ontij, bevreesde dames en mannen met zeer slechte bedoelingen. De Franse regisseur Dominik Moll verwerkt sommige van die kenmerken in zijn versie van het verhaal maar hij kiest tegelijk ook voor een minder extravagante aanpak. En die werkt, ook al omdat Moll met Vincent Cassel een uitstekende hoofdacteur ter beschikking heeft. Leuk om te weten: in 1972 verfilmde de Griekse regisseur Adonis Kyrou 'The Monk' ook al, toen op basis van een scenario van Luis Buñuel. In die versie gaf de monnik toe aan het voorstel van de Duivel en schopte hij het zelfs tot paus. Zo ver drijft Dominik Moll het niet, maar zijn 'Monk' maakt niettemin indruk. (RN) Film: 7/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 13 Juli 2011 Duur: 101 min Regie: Dominik Moll Met: Vincent Cassel, Déborah François, Sergi López Ruben Nollet

13 Assassins Mocht je ooit de beroemdste samoeraifilm aller tijden gezien hebben, dan zal de plot van '13 Assassins' je zeker bekend in de oren klinken. Toen de Japanse regisseur Eiichi Kudo in 1963 de originele versie maakte, plukte hij namelijk gretig uit de wereldberoemde 'Seven Samurai' van Akira Kurosawa. Maar dat hoeft geen probleem te zijn want uiteindelijk gaat het over de goeie tegen de slechte, en dat is een verhaal dat driekwart van de filmgeschiedenis bestrijkt. De hamvraag luidt hoe je het aanpakt en het antwoord dat regisseur Takashi Miike in zijn remake van '13 Assassins' formuleert, is meer dan bevredigend. Als je de film in één woord moet omschrijven, dan is het wel beheerst. Miike mag dan in cultkringen bekend staan om zijn geflipte gruwelverhalen ('Audition', 'Ichi the Killer'), hier toont hij zich van zijn meest overdachte kant. '13 Assassins' begint met een opvallend uitgesponnen stuk dat de tijd neemt om de hoofdpersonages (zowel de sadistische schurk als de samoerai) voor te stellen. Eenmaal die op punt staan, laat Miike ze met elkaar in botsing komen in de langste en meest verbluffende gevechtsscène die je deze zomer in de bioscoop zal zien. Als er gerechtigheid bestond, zou Michael Bay na het zien van '13 Assassins' zijn camera voorgoed aan de haak hangen. (RN)

Film: 8/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 13 Juli 2011 Duur: 126 min Regie: Takashi Miike Met: Kôji Yakusho, Takayuki Yamada, Yusuke Iseya, Goro Inagaki Ruben Nollet

Larry Crowne Ik kan me natuurlijk vergissen, maar volgens mij is de kans klein dat je bij de mensen die door toedoen van de bankencrisis hun job zijn kwijt geraakt veel opgewekte gezichten zal zien. Het lot dat hen te beurt is gevallen, heeft namelijk een schuldige, en dan is het normaal dat je je pijlen in die richting mikt. Van dat soort rancune zal je echter niets terugvinden in 'Larry Crowne', de nieuwe film van Tom Hanks (en na 'That Thing You Do!' uit 1996 zijn tweede als regisseur). Hanks schreef het script samen met Nia Vardalos, die ooit een monsterhit scoorde met 'My Big Fat Greek Wedding' en sindsdien gespecialiseerd is in geprefabriceerde charme. Samen zetten ze het verhaal op poten van een man die ondanks al zijn tegenslag nooit de goeie moed verliest en elke crisis als een nieuwe kans beschouwt. In mindere handen zou zo'n historie al snel mateloos op de zenuwen werken maar het valt op dat 'Larry Crowne' het pure sentiment op afstand kan houden. En dat heeft alles te maken met de combinatie Hanks-Roberts. Begrijp me niet verkeerd: strikt genomen geloof je nog steeds weinig van 'Larry Crowne'. Maar je vindt het ook niet erg om je dik anderhalf uur te laten meevoeren. (RN) Film: 6/10, Soundtrack: 6/10 Releasedatum: 06 Juli 2011 Duur: 99 min Regie: Tom Hanks Met: Tom Hanks, Julia Roberts, Taraji P. Henson, Bryan Cranston, Wilmer Valderrama, Pam Grier, Enuka Okuma, Nia Vardalos, Maria Canals-Barrera, Jon Seda, Rami Malek Ruben Nollet

Cars 2: World Grand Prix Onder de motorkap van deze slappe sequel vind je echter enkel materiaal dat rijp is voor de schroothandel : van de overbodige 3D over het verschrikkelijke 'dorpelingen kunnen alles'-verhaaltje tot de platte grappen en grollen. Eventjes lijkt de hommage aan de spionagefilms uit de sixties en seventies - inclusief stemmenwerk van Michael 'Harry Palmer' Caine, internationale intriges en jazzy deuntjes - het zaakje te redden. Dan blijkt ook dat ingrediënt een bouwsteen in de aan 'Kung Fu Panda' herinnerende historie waarin imbeciele takelwagen Mater het eerst bont maakt op verschillende internationale racebanen, het nadien tot getalenteerde spion schopt en een grootscheepse samenzwering weet te ontmaskeren. Met als absolute dieptepunt de scène waarin een wagen in een camion vol stront rijdt. 'How low can you go?' Film: 2/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 06 Juli 2011 Duur: 112 min Regie: John Lasseter, Brad Lewis Steven Tuffin

Tender Son - The Frankenstein Project Onderwerp is een regisseur die kampt met een kanjer van een writer's block. Hoewel de castingsessies van zijn volgende project reeds begonnen zijn, heeft hij geen flauw benul waarover hij het wil hebben. Dat probleem blijkt echter compleet bijkomstig wanneer een mysterieuze jongeman op het toneel verschijnt. Ondanks enkele knappe vondsten - het oude gebouw vormt een fantastisch decor, de onverwachte gewelduitbarstingen zullen je niet gauw loslaten en sneeuw oogde zelden zo verblindend - haalt Mundruczó hier nooit het niveau van zijn vorige films. Sterker nog: vaak overheerst het gevoel dat de cineast amper iets te vertellen heeft. Dat hij de rol van de worstelende regisseur voor eigen rekening nam, versterkt het vermoeden dat hijzelf met een writer's block kampte toen hij aan dit project begon en er niet beter op vond dan de kijker met een reeks autobiografische mijmeringen op te zadelen. Film: 4/10, Soundtrack: 0/10 Releasedatum: 06 Juli 2011 Duur: 118 min Regie: Kornel Mundruczo Met: Rudolf Frecska, Kornel Mundruczo, Kitty Csíkos Steven Tuffin

Hanna Het begint zeker intrigerend. In een muisstil en hagelwit sneeuwlandschap jaagt een jong meisje met boog en pijl op een eland. Ze schiet het trotse dier neer en begint het uit te benen. De man die plots achter haar opduikt, gaat ze met evenveel vakkennis te lijf. Zelfredzaamheid staat hoog in het vaandel bij Hanna, met dank aan haar vader, een voormalige spion. Zo lang als 'Hanna' een paar kaarten tegen de borst houdt, grijpt hij de aandacht stevig genoeg vast. De eerste confrontatie met de ijzige slechterik Marissa, de spectaculaire ontsnapping, Hanna's eerste stappen in een wereld die ze nooit gekend heeft, je vraagt je af hoe het allemaal zal evolueren. Het duurt echter niet lang voor je snapt dat de film voor het grootste deel uit hete lucht bestaat. Felgekleurd en oogverblindend, dat zeker, maar niettemin even diep als het plasje van een puppy. Dat komt ook door de regie van Joe Wright, een man die altijd al meer interesse heeft gehad voor stijl (hij pakt nogal graag uit met grootse visuele vondsten) dan voor inhoud. Jammer dat rasacteurs als Cate Blanchett, Saoirse Ronan en Eric Bana er in dit geval het slachtoffer van worden. Goeie muziek van de Chemical Brothers, dat wel. (RN) Film: 5/10, Soundtrack: 8/10 Releasedatum: 06 Juli 2011 Duur: 111 min

Regie: Joe Wright Met: Saoirse Ronan, Cate Blanchett, Eric Bana, Olivia Williams Ruben Nollet

///////////// DVD ///////////// Alamar Een mooi liefdesverhaal tussen een Mexicaan, een kind van de zee (meer bepaald van Banco Chinshorro), en een Italiaanse uit Rome, loopt op zijn einde. Enige getuige van deze idylle: de kleine Natan. Als het koppel uit elkaar gaat, gaat het kind mee met de moeder. Na een lange scheiding keert hij voor een paar dagen terug naar zijn vader, om er op het ritme van de getijden, de natuur, het voorbijkomen van de vissen, te leven, en dat te midden van het grootste koraalrif ter wereld. 'Alamar' steunt op kostbare niemendalletjes, op stiltes, op de magie van het moment, en archiveert een beschaving buiten de wereld, die op het punt staat te verdwijnen. Film: 8/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 73 min Regie: Pedro Gonzalez-Rubio - Met: Jorge Machado, Roberta Palombini, Natan Machado-Palombini Distributie: Lumière Extras: Weggelaten scenes, interview Gauthier Keyaerts

Jack Goes Boating En toch blijf ik een fan van het eerste uur van Seymour Hoffman. Soms schittert hij, soms iets minder, maar soms is hij zodanig behekst door zijn personages dat hij er zijn volledige indrukwekkende lichaam aan toevertrouwt, op ondanks alles subtiele wijze. Hij had echter de regisseursstoel niet mogen opzoeken, want als zodanig zorgt hij enkel voor clichés en lauwe kost. Als een trendy "Sundance" vermoeit 'Jack Goes Boating' door zijn smaakloze "terughoudendheid", zijn situaties en personages die de vorm aannemen van oude clichés. Spijtig, want te midden van deze verveling zijn er toch enkele heel mooie momenten. Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 91 min Regie: Philip Seymour Hoffman - Met: Philip Seymour Hoffman, Amy Ryan, John Ortiz Distributie: Twin Pics Extras: Interviews Gauthier Keyaerts

The Door - La porte du passé Sta me toe om een paar maanden terug te keren, aangezien ik nooit de kans gekregen heb om de Duits-Deense film 'The Door' te bespreken bij zijn release. Een langspeelfilm die anoniem zou gebleven zijn mocht hij niet de eer gekregen hebben om vertoond te worden op het BIFFF en vooral Mads Mikkelsen niet als top of the bill gehad hebben. De fantastische en vrij wrede fabel 'The Door' mankeert wellicht een beetje ballen (het doelpubliek is overduidelijk mainstream) om 100% doeltreffend te zijn, maar het onderwerp - een variatie op reizen doorheen de tijd - dat soms scherp en intelligent gebracht wordt, zorgt ervoor dat het boven de middelmaat uitsteekt. Film: 7/10, Extras: 6/10 Release: 06/2011 - Duur: 1000 min Regie: Anno Saul - Met: Mads Mikkelsen, Jessica Schwarz, Valeria Eisenbart, ... Extras: Interviews Gauthier Keyaerts

Trash Humpers / The Life and Death of a Porno Gang Dames en heren, dit zijn de twee extreme films van de maand juli! In de linkerhoek hebben we Harmony Korine ('Julien Donkey-Boy','Gummo') die een smerige trip voorschotelt, volgepropt van begin tot eind met wansmakelijke visies, die baden in de vuiligheid en de nutteloosheid. Centraal staan de daden en gebaren van een groepje akelige oude anarchistische smeerlappen. Het geheel wordt verpakt in de vorm van het bekijken van een oude VHS die bijna gedemagnetiseerd is. Er is kop noch staart noch iets anders aan te krijgen. Enter the Void. In de rechtse hoek hebben we het frontale en sexuele werk van Mladen Djordjevic, de man van 'Made in Serbia' (fictieve documentaire over het pronomilieu in Servië) waar we het eerder al over hadden. Djordjevic keert terug naar zijn fascinatie voor de X-film en voegt daar een soort gewilde afdaling naar de hel van zijn hoofdpersonage, initiatiefnemer van een rondreizend pornocabaret, aan toe. Soms gratuit, maar dikwijls gepolitiseerd, wordt het werk van Mladen Djordjevic radicaler door de verschijning van een choque-element: de snuff movie. Hij schildert een Servië dat verloren loopt in radicale tradities, een trauma dat de bewoners tot de wanhoop brengt, en waar de dood voor geld te koop is. Kortom, harde kost, maar wel vrij goed gemaakt. Je hebt het al begrepen: 'The Life and Death of a Porno Gang' komt als winnaar uit deze confrontatie. Film: 6/10, Extras: 6/10 Release: 07/2011 - Duur: 0 min Regie: Harmony Korine, Mladen Djordjevic - Met: Paul Booker, Dave Cloud Distributie: Filmfreak Extras: Interview, behind the scenes,... Gauthier Keyaerts

Shahada Shahada ("geloofsbelijdenis" in het Arabisch) behandelt het wedervaren van drie jonge Berlijnse immigranten wiens waarden door elkaar geschud worden door de gebeurtenissen in hun leven. Door middel van de problemen van deze jonge moslims, die proberen om religieuze praktijk en een westerse levenswijze te verzoenen, tekent Burhan Qurbani het protret van het ongemak van jongeren die op zoek zijn naar zichzelf en die de contradicties tussen wat ze zijn en wat ze denken te moeten zijn als moslim dagelijks beleven. Een passionerende reflectie, met uitzonderlijke acteurs, over de aanvaarding van zichzelf als basis voor de aanvaarding door anderen. Film: 7/10, Extras: 7/10 Release: 08/2011 - Duur: 90 min Regie: Burhan Qurbani - Met: Maryam Zaree, Jeremias Acheampong, Carlo Ljubek, Sergej Moya, Anne Ratte-Polle Distributie: Melimedias David Morelli

Welcome to the Rileys Doug Riley ontmoet Mallory, stripteaseuse in een club in New Orleans. Ze heeft dezelfde leeftijd als zijn dochter, die 8 jaar geleden tragisch overleed, nu zou hebben. Zijn leven, zijn huwelijk en zijn emoties worden overhoop gehaald. Op basis van een archi-conventioneel plot tekent de zoon van Ridley Scott een extreem ontroerende film over rouw en de onweerstanbare behoefte om liefde te krijgen maar ook te geven. Deze kroniek van een familiale wedergeboorte slaagt erin om niet weg te zinken in het melodrama dankzij de superieure vertolking van James Gandolfini (Tony Soprano) en van Kristen Stewart (de Bella uit "Twilight"). Film: 7/10, Extras: 7/10 Release: 07/2011 - Duur: 110 min Regie: Jake Scott - Met: Kristen Stewart, James Gandolfini, Melissa Leo, Lance E. Nichols Distributie: Melimedias David Morelli

Das Sandmännchen - Abenteuer im Traumland Ramp in het land van de dromen: de gemene Tourni-cauchemar heeft de kostbare zak van het zandmannetje gestolen! Die laatste vraagt dus aan zijn vriend, het schaap Philibert, om de moedigste kapitein van de wereld te zoeken om hem te helpen om zijn magische zand terug te vinden. Maar Philibert, die meer enthousiast is dan intelligent, brengt uit het land van de dromen een jongetje mee, Théo genaamd... Dat is het begin van een groot avontuur in een wereld waarin alles mogelijk is! 'Le marchand de sable' is op een leuke manier ouderwets en weerstaats probleemloos aan de moderniteit op vlak van animatiefilms. De film doet denken aan producties uit de jaren '60 en '70, met een snuifje papa Burton. Zonder een meesterwerk te zijn zal deze langspeelfilm voor kleintjes een lach om je gezicht toveren. Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 84 min Distributie: Melimedias Extras: Making of Gauthier Keyaerts

30 Rock - Season 4 Een nieuw seizoen van '30 Rock', dat is een beetje als een etentje met verre familie: je weet nooit wat het zal geven. Als je geluk hebt, zal nonkel Roger je het doen uitschreeuwen van het lachen. Als je daarentegen bij tante Jeanine op bezoek gaat, zou het wel eens een lange en vervelende avond kunnen worden. Het derde seizoen was wat beter, en hier wordt een beetje getwijfeld tussen middelmatig en heel sterk, en is er naar het einde toe nog enige verbetering. Die evolutie is het gevolg van de superieure snelheid aan gevatte antwoorden, zelfkritiek en kritiek op de Amerikaanse maatschappij. Soms een beetje te Amerikaans, maar verkwikkend. Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 04/2011 - Duur: 484 min Regie: Don Scardino, Gail Mancuso, Beth Mccarthy-Miller - Met: Tina Fey, Alec Baldwin, Tracy Morgan Distributie: Universal Adeline Weckmans

Tremblements Lointains Bandiougou, een jonge Senegalees die zijn plan probeert te trekken, heeft zijn dorp een tijdje geleden verlaten... Daarbij liet hij de tradities en verantwoordelijkheden die hem te wachten stonden achter. Zijn droom: Afrika verlaten en met zijn geliefde in Frankrijk gaan wonen. Maar als hij van zijn geliefde post krijgt waarin ze eens te meer haar liefde voor hem uit, en aankondigt dat hij zijn vergunning krijgt, wordt Bandiougou het slachtoffer van een leugen van een van zijn "vrienden": Marie, kolonialiste, dochter van een dokter. Ze laat hem weten dat hij geen recht heeft op een visa en dat het avontuur geen toekomst heeft. Dat heeft zware gevolgen. Bandiougou, Marie en haar naasten trekken naar het hart van een schaduwrijk Afrika, waar magie de levens beheerst. De regie van Manuel Poutte, die soms een beetje schools is, en zijn terreinkennis zorgen ervoor dat 'Tremblements lointains' een aparte film geworden is. Het is een mooie reflectie over het samenleven tussen het koloniale skepticisme en de plaatselijke tradities en religies, en zijn beheer van de ziel door middel van alcohol en geneesmiddelen, en de intense animistische overtuigingen, die nog dicht bij de elementen staan. Film: 7/10, Extras: 0/10 Release: 05/2011 - Duur: 104 min Regie: Manuel Poutte - Met: Jean-François Stévenin, Amélie Daure, Papa Malick Ndiaye, Daniel Duval Distributie: Melimedias Gauthier Keyaerts

Californication - Season 3 Mochten de mensen nu eens op tijd kunnen ophouden... De sexuele en intellectuele fratsen van Hank Moody konden ons in de eerste reeks nog interesseren, en zijn terugkeer naar een normaal leven in de tweede reeks was best ontroerend. Maar daarna werd de heer Moody een karikatuur van zichzelf. Choqueren voor het plezier, zonder de minste diepgang, met humor die een pak zwakker is dan in de voorgaande reeksen, dat is triestig. Misschien dachten de scenaristen dat het allemaal simpel was: je hoeft enkel een aantal zatte en vrijscènes te tonen om het publiek tevreden te stellen. Toch niet, we vinden het namelijk leuk als er ook een beetje een verhaal is. Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 05/2011 - Duur: 325 min Adeline Weckmans

Damages - Season 3 Je mag dan een absolute fan zijn van Glenn Close (zoals ik), of het eerste seizoen gewaardeerd hebben als een meer dan uitstekende, adembenemende, heel intelligent opgebouwde, subliem gespeelde, reeks: teveel is teveel. Wat vroeger werkte is nu een systeempje geworden: de opbouw aan de hand van korte flashbacks, die in het eerste seizoen zo geniaal was, weegt nu op de reeks. We worden voortdurend geconfronteerd met tijdsaanduidingen op het scherm, en dat in combinatie met een verandering qua beeldkwaliteit voor wie het nog niet echt begrepen had. Balans? Ondraaglijk, ondanks de fabelachtige Miz Close. Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 03/2011 - Duur: 585 min Regie: A. Kessler Todd, Matthew Penn, Tony Goldwyn - Met: Glenn Close, Rose Byrne, Zeljko Ivanek Distributie: Sony Pictures Extras: Audiocomentaar, weggelaten scenes,... Adeline Weckmans

También la lluvia Même la pluie. Achter deze mysterieuze titel gaat een van de belangrijkste onderwerpen van deze film schuil: de revolte van de inwoners van een krottenwijk tegen de privatisering van het water. Een privatisering die zijn logica doordrijft en de verarmde bevolking verbiedt om... regenwater te verzamelen. Iciar Bollan dissecteert het gedrag van "militante" kunstenaars tegenover een sociale beweging die tot een opstand leidt. "Même la pluie" wijst heel subtiel op de breuk tussen het gebruikelijke discours over fundamentele rechten en het gedrag van de burger die ze in de praktijk moet beschermen tegen de risico's en gevaren. De film lijdt spijtig genoeg wel aan een zeker dualisme dat een beetje irritant is en dat ervoor zorgt dat deze reflectie ontaardt van een verdediging van burgerlijke ongehoorzaamheid in een aanval die wat kort door de bocht gaat tegen de privatisering van de natuurlijke rijkdommen. Maar dat slaagt er wel niet in om deze fantastische film te fnuiken. Film: 8/10, Extras: 7/10 Release: 07/2011 - Duur: 104 min Regie: Icíar Bollain - Met: Luis Tosar, Gael García Bernal, Karra Elejalde Distributie: Melimedias Extras: Making of, Inerview David Morelli

Seconds Apart / Prowl Twee After Dark (cf. 8 Films to Die For) producties zonder echte smaak. Ze zijn vrij gelijkaardig qua visuele behandeling, qua vreemde effecten en qua enerverende en clipachtige montage. 'The Prowl' en zijn vampieren en 'Seconds Apart' met zijn telepatische tweeling zijn niet echt je dat. De eerste lijdt onder een anemisch scenario (vandaar de zoektocht naar bloed?) en onder een flatline regie... De tweede is een beetje uitdagender, maar het ontbreekt de film een beetje aan ballen, en hij laat de spanning zich niet ontwikkelen, aangezien de minste "nuance" dik onderlijnd wordt. Kortom, niet echt interessant! Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 0 min Regie: Antonio Negret, Patrik Syversen - Met: Orlando Jones, Edmund Entin; Ruta Gedmintas, Joshua Bowman Distributie: Paradiso Gauthier Keyaerts

Rien à déclarer 'Rien à déclarer'? Alsof! De kijker die deze recente koffer met speeltjes van Dany Boon opent mag zijn goede humeur op zijn buik schrijven. Zijn pasgeborene is niet zo schitterend als 'Bienvenue chez les ch'tis', de bijna wereldwijde hit aan de box office. Verre van. 'Rien à déclarer' is heel schools gefilmd en gespeeld als een slecht boulevardstuk door zwakke acteurs en lijkt op de komische films voor een te groot publiek uit de jaren '70. Flets, mainstream, niet speciaal grappig, en het werkt al snel op de heupen. Boon bewijst hier dat zijn talent beperkt is en slaagt er zelfs in om achteruit te gaan op het vlak van het acteursspel. Spijtig! Film: 5/10, Extras: 6/10 Release: 07/2011 - Duur: 108 min Regie: Dany Boon - Met: Benoît Poelvoorde, Boon, Chritel Pedrinelli, Joachim Ledeganck, Julie Bernard, Jean-Paul Dermont, Karin Viard, François Damiens, Bouli Lanners, Eric Godon Distributie: Melimedias Extras: Weggelaten scenes, making of, bloopers Gauthier Keyaerts

De Wegen van de Herinnering / / Ninõs Meer dan 30 jaar na de dood van Franco begint Spanje de sluier te lichten over deze verschrikkelijke periode en recht te spreken voor de slachtoffers van de dictatuur. "De wegen van het geheugen" behandelt dit rouwproces en de breuk die bestaat bij de bevolking wat betreft de balans en de erfenis van de Caudillo. Het lot van de oude Madrileense gevangenis symboliseert de moeilijkheden van de Spanjaarden om om te gaan met hun collectieve geheugen. Moet deze kanker bewaard blijven als een eerbetoon aan de republikeinen die er gemarteld werden? Of moet het vernietigd worden om definitief de pagina om te slaan? Deze documentaire maakt een deel uit van het proces waarbij de slachtoffers van de dictatuur het woord nemen. De lijken van het verleden worden, letterlijk, opgegraven dankzij de archieven van de dictatuur die recent vrijgegeven werden. Patricio Guzman ontgint het trauma en bestudeert de mogelijke motoren van vrede en verzoening. Scherp en passioneel. Film: 8/10, Extras: 9/10 Release: 06/2011 - Duur: 96 min Regie: José Luis Peñafuerte - Met: Francisco Etxeberría, Jorge Semprún, Marcos Ana, Emilio Silva, Natividad Rodrigo Distributie: Melimedias David Morelli

Stir of Echoes: The Homecoming Ted Cogan, een vroegere soldaat van de Amerikanse strijdkrachten in Afghanistan, keert terug naar zijn naasten, fysiek en psycholigisch gekraakt. Hij werd zwaargewond (vandaar zijn terugkeer) tijdens een missie die verkeerd uitdraaide, en waarbij hij deelnam aan een slachting, en Ted kan maar moeilijk om met het eindelijk teruggevonden en geruststellende reilen en zeilen thuis. Zeker omdat hij het slachtoffer is van gewelddadige en angstaanjagende hallucinaties. Maar zijn dat echt waanbeelden, of geesten die uit het hiernamaals gekomen zijn om een boodschap te brengen? Kleine film, klein budget, regie zonder veel gedoe... 'Stir of Echoes 2' (een fake "vervolg" op het opus uit 1999 met Kevin Bacon) slaagt er niet echt in om zijn doel te bereiken. Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 06/2011 - Duur: 89 min Regie: Ernie Barbarash - Met: Rob Lowe, Marnie McPhail, Ben Lewis Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts

///////////// Blu-Rays ///////////// Une Pure Affaire David Pelame had heel wat ambitie, duidelijke en precieze doelstellingen... Maar teveel twijfels hebben de man doen afwijken van zijn ideale traject. Er blijft hem niets dan een middelmatig leven, dat hij deelt met vrouw en twee kinderen. Zonder al te veel tegenslag maar ook niet echt gelukkig. Op een deprimerende avond, als hij met zijn hond aan het wandelen is, botst hij op een misdadiger die op de vlucht is voor de politie. David wordt omvergelopen en valt. Eenmaal de bende gepasseerd hoort hij een gsm rinkelen. Die bevindt zich onderaan een zak cocaïne. Zonder al te veel na te denken begint David drugs te dealen, wat hem niet onaanzienlijke financiële voordelen oplevert, die zijn eventuele schuldgevoel zalven. Een niet al te onnozele Franse komedie, die uitsteekt boven de heersende idiotie, maar die ondanks alles toch een beetje flets blijft. Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 88 min Regie: Alexandre Coffre - Met: François Damiens, Pascale Arbillot, Laurent Lafitte Gauthier Keyaerts

Tucker & Dale vs Evil Een groep jongeren gaat de bloemetjes buitenzetten in het Appalachenwoud. Op het menu van hun uitstap: bier, joints, sex indien mogelijk, en natuurlijk een "confrontatie" met een bende rednecks. Die laatsten zijn wel niet van de streek, maar zelf op vakantie. Behalve een neiging om wat te diep in het glas te kijken zijn de kerels best ok, om niet te zeggen filosofisch aangelegd, en zouden ze geen vlieg kwaad doen. Maar na een misverstand stapelen de lijken zich wel op... per ongeluk! Als een soort "survival flick" zonder al te veel postmodern gedoe doe je het met 'Tucker & Dale vs Evil' soms in je broek van het lachen. Een uiterst geslaagde onderneming voor een liefdevolle parodie op de genrefilm, wat heel zeldzaam is! Film: 9/10, Extras: 0/10 Release: 08/2011 - Duur: 88 min Regie: Eli Craig - Met: Alan Tudyk, Katrina Bowden, Chelan Simmons Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts

Dark Vengeance De heldhaftige en corpulente Steven Seagal, met zijn lachwekkende haarimplantaten, is terug met een televisiereeks die nogal cliché en een beetje stom is, maar al bij al niet onverteerbaar: 'Dark Vengeance'. Hij vertolkt er een flik waar niet mee te sollen valt, die ondanks zijn overgewicht uit de voeten kan op de gevechtsmat en die al menig onderzoek tot een goed einde heeft gebracht. Per slot van rekening is dit een waardig pensioen voor Seagal als vechter. Een beetje leeg maar ook geen foltering om naar te kijken! Film: 6/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 87 min Regie: Keoni Waxman - Met: Steven Seagal, William 'Big Sleeps' Stewart, Alex Mallari Jr. Distributie: Dutch Filmworks Gauthier Keyaerts

Rango Een gedomesticeerde kameleon komt per ongeluk in de woestijn terecht. Hij is verloren zonder de zorgen van zijn eigenaars en dwaalt doelloos rond onder de loden zon, waarbij hij al snel beseft dat er bij elke stap die hij neemt gevaar loert. Zijn ongewilde omzwervingen brengen hem naar het kleine dorpje "Dirt", waar de geest van het wilde westen nog heerst: vechtpartijen, duels en andere ruwe gewoontes. Om niet met haar en huid opgepeuzeld te worden speelt onze vriend een beetje blufpoker en doet hij zich voor als een echte revolverheld, die luistert naar de naam 'Rango'. Een heel slecht idee! Luxueuze, ongelooflijk gedetailleerde computeranimatie, droge referentiële humor, soms obscure geschifte toestanden, een goudmijn aan intelligente knipogen: 'Rango' zorgt voor heel wat leuke momenten! Een goed idee van Gore Verbinski, op een moment dat de 'Pirates of the Carribean' franchise echt water begint te laten. Film: 9/10, Extras: 8/10 Release: 07/2011 - Duur: 119 min Regie: Gore Verbinski - Met: Johnny Depp, Isla Fisher, Timothy Olyphant Distributie: Paramount Extras: Weggelaten scenes, P-I-P, backstage,... Gauthier Keyaerts

127 Hours April 2003: Aron Ralston, liefhebber van extreme sensaties en spanning, en een eenzaat, gaat op weg voor een tocht doorheen de bergen van Utah, meer bepaald een canyon waar nog niet veel mensen doorgetrokken zijn. Zijn tocht verloopt aanvankelijk vlot maar Aron wordt het slachtoffer van een ongeval: een loskomende rots neemt de man mee in zijn val en klemt zijn arm vast tegen een helling. Hij kan zich niet losmaken en heeft spijtig genoeg ook niemand op de hoogte gebracht van zijn bedoelingen of zijn bestemming. Aron vecht gedurende vijf dagen om te overleven en bij de zaak te blijven terwijl de honger en de dorst hem in hun greep krijgen en hem doen hallucineren. Elk probleem heeft echter een oplossing, maar tot welke prijs? Geprangd tussen een passionerend verhaal met sublieme momenten en een teveel aan stilistische effecten en overbodige uitweidingen verliest de kijker een beetje het noorden in deze nieuwste van Danny Boyle, die zijn vreselijke maniërisme en zijn hyperactieve creativiteit die soms een beetje te weinig geïnspireerd is, zou moeten kwijtraken. Film: 6/10, Extras: 7/10 Release: 07/2011 - Duur: 94 min Regie: Danny Boyle - Met: James Franco, Kate Mara, Amber Tamblyn Distributie: Melimedias Extras: Audiocommentaar, documentaire, weggelaten scenes, Gauthier Keyaerts

Paul Graeme Willy en Clive Gollings, twee Britten, profiteren van hun vakantie om een aantal ultieme geek fantasieën te beleven: Comic Con bezoeken, maar ook, en vooral, een kleine pelgrimstocht ondernemen op de "weg van de buitenaardse wezens", die vanzelfsprekend ook passeert langs de beroemde Zone 51. In the middle of nowhere transformeert hun droom zich op onverwachte wijze. Hun wegen kruisen namelijk die van Paul, een geschifte ET met een indrukwekkende praatzucht. Hij probeert terug te keren naar huis... Dat is niet naar ieders zin, en zeker niet van de FBI. Er volgen heel wat raadsels en achtervolgingen. Greg Mottola ('Supergrave') is Edgar Wright niet, en zijn benadering van de "nerditude" lijkt eerder de spot te drijven dan iets anders. 'Paul' bezit kracht noch finesse en is een opeenstapeling van slechte smaak van begin tot eind. Spijtig, met een dergelijke cast had 'Paul' een cultpareltje kunnen worden. Film: 6/10, Extras: 6/10 Release: 08/2011 - Duur: 102 min Regie: Greg Mottola - Met: Simon Pegg, Nick Frost, Seth Rogen, Jason Bateman, Sigourney Weaver Distributie: Universal Extras: Bloopers, featurettes,... Gauthier Keyaerts

Eternal Sunshine of The Spotless Mind Geprangd tussen 'Human Nature', zijn eerste sublieme en terecht opgemerkte langspeelfilm, en 'The Science of Sleep', was 'Eternal Sunshine of The Spotless Mind' vanaf zijn release al bijna een heus filmmirakel. Dit bochtige en verbrokkelde liefdesverhaal leek op een netwerk van synaptische verbindingen, dat soms heel persoonlijk was en geen echte leidraad had, en sloeg in als een bom... ondanks de "experimentele" en plastische neigingen! Maar je moet toegeven dat de makers Michel Gondry (voor het beeld) en Charlie Kaufman (scenario) op elk moment het juiste evenwicht vinden: tussen drama en verwondering, het rationele en het fantastische, het narratieve en de puur artistieke persoonlijke meerwaarde. Het bewonderenswaardige 'Eternal Sunshine of The Spotless Mind' laat zich nu dus ook smaken in hoge definitie, zodat je nu nog beter de details kunt verslinden! Balsem op het hart, maar spijtig genoeg ontdaan van de bonussen van de dvd-uitgave of de soundtrack die erbij was bij de speciale uitgave. Heel spijtig... Film: 8/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 108 min Regie: Michel Gondry - Met: Jim Carrey, Kate Winslet, Kirsten Dunst, Elijah Wood, Tom Wilkinson, Mark Ruffalo Distributie: Cinéart / Twin Pics Gauthier Keyaerts

The Man from Earth Een wetenschapper die op het punt staat om zijn post op de universiteit te verlaten onthult zijn echte identiteit aan zijn collega's: hij is onsterfelijk en ondertussen al meer dan 14.000 jaar oud. Van een leuke pitch gesproken: eenvoudig, origineel en ongemeen boeiend voor elke SF fan. Alleen: Richard Schenkman, de regisseur, zorgt ervoor dat de film metafysisch niet van de grond komt. Het materiaal was nochtans voldoende aanwezig, maar een regie van een platitude die ons herinnert aan de beste momenten van "Au théâtre ce soir" verknalt de boel. Voeg daar een middelmatige cast aan toe en je hebt een perfect voorbeeld van verspilde kaviaar. Film: 2/10, Extras: 0/10 Release: 08/2011 - Duur: 87 min Regie: Richard Schenkman - Met: David Lee Smith, Tony Todd, John Billingsley Distributie: Melimedias David Morelli

Elle s'appelait Sarah Julia, een Amerikaanse journaliste, woont al 15 jaar in Frankrijk. Ze is er getrouwd, moeder van een kind, maar ze begint zich steeds meer vragen te stellen over haar leven als ze voor een opdracht op onderzoek gaat naar een van de minder glorieuze episodes van de Franse geschiedenis: de razzia van Val d'Hiv, waarbij duizenden joden uit hun huizen gehaald werden door collaborateurs, waarna ze als dieren werden opeengepakt in een wielerpiste, als tussenstap op weg naar het concentratiekamp... Julia beseft na enig speurwerk dat het appartement dat ze van haar schoonfamilie hebben gekregen en waar ze binnenkort intrekken, eigendom was van een van de families die in 1942 werden gearresteerd. Vanaf dat moment zullen haar leven, haar artikel, en het lot van Sarah, een meisje dat ontsnapte aan Val d'Hiv en de holocaust, elkaar kruisen. 'Elle s'appelait Sarah' is soms een beetje een olifant in een emotionele porseleinwinkel maar de film heeft wel de verdienste dit pijnlijke stukje geschiedenis frontaal aan te pakken en niet voor makkelijke omwegen te kiezen. Extreem ontroerend. Film: 6/10, Extras: 6/10 Release: 03/2011 - Duur: 111 min Regie: Gilles Paquet-Brenner - Met: Kristin Scott-Thomas, Niels Arestrup, Mélusine Mayance Michel Duchaussoy Extras: Making of Gauthier Keyaerts

How do you kow Lisa, basebalspeelster, wordt uit het nationale team verwijderd. En haar nieuwe vriend, Matty (Owen Wilson), een onverbeterlijk egoïst, zal haar zelfbeeld alleszins niet opkrikken. Dan ontmoet ze George, een schattige en lieftallige zakenman, die echter problemen heeft met het gerecht. Wie moet ze kiezen? Het antwoord kennen we als we de hoestekst lezen - uitgaande van het principe dat deze vraag je een milliseconde zou beziggehouden - en het bekijken van de film is dus van een absolute nutteloosheid. Geen moment is deze bedroevend slechte film ook maar een beetje grappig. Een romantische komedie zonder komedie... Dat is inderdaad triestig. Film: 2/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 121 min Regie: James L. Brooks - Met: Reese Witherspoon, Owen Wilson, Paul Rudd Distributie: Sony Pictures Extras: Audiocomentaar, bloopers, ... Adeline Weckmans

Along came Polly Ben Stiller, niet grappig. Jennifer Aniston, sympathiek. De twee samen? Waarom niet. Alleen jammer dat de humor hier een beetje mank loopt, evenals de inspiratie, zoals in veel andere recente romantische komedies. Er zijn nevenintriges die rechtstreeks uit 'Friends' geplukt lijken, maar gelukkig vervallen we niet in het niveau van 'How do you Know'. Wat hen redt? Enkele leuke grappen, een smerige en vette Philip Seymour Hoffman en, vooral, een blinde fret die tegen de muren aanvliegt. Jawel, je leest het goed, de film wordt gered door een fret. Wat natuurlijk veel zegt over de rest van dit werkje. Film: 4/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 90 min Regie: John Hamburg - Met: Ben Stiller, Jennifer Aniston, Philip Seymour Hoffman, Alec Baldwin Distributie: Universal Extras: Weggelatenen alternatieve scenes, making of, bloopers Adeline Weckmans

Gangland - season 1 & 2 Reeds 5 seizoenen op de teller voor deze documentairereeks gewijd aan de meest radicale gangs - geïmporteerd of inheems - in de Verenigde Staten! Dat alles in een intense sfeer die niet voor gevoelige zielen is. Sommige getuigenissen, video's en foto's zullen heel wat kijkers choqueren. Des te meer omdat het stevige ritme en de sytematische herhaling van de leitmotiven (een typisch Amerikaanse techniek om de kijker niet te verliezen tussen twee reclameblokken door) voor een heleboel spanning zorgt, een soort kwaadaardig en pijnlijk effect. 'Gangland' schetst de geschiedenis van bendes als de MS-13, de Mexicaanse maffia, de drugbarons uit de jaren '70 in Harlem, de Hell's Angels, de skinheads enzovoort. Leuk volk dus! Ondanks een vermoeiende in your face kant en een vervelende voice off laat 'Gangland' zich als een trein bekijken. Film: 7/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 0 min Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts

Love Ranch Neem het slechtste van het slechtste. Heb je het goed beet? Geef er een krachtige en overtuigde schop op. Nadat je dat gedaan hebt zet je het terug op de grond en begin je helemaal onderaan te zoeken. Na enkele uren neem je een break, je hebt het best verdiend. Als je terug op krachten bent begin je opnieuw... Op een bepaald moment moet je 'Love Ranch' tegenkomen, een beschamend zwak werkje, dat verborgen zou moeten blijven in een onmetelijk diepe put, zodat het nooit meer aan de oppervlakte komt! Film: 3/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 117 min Regie: Taylor Hackford - Met: Helen Mirren, Joe Pesci, Gina Gershon Distributie: E1 Entertainment Gauthier Keyaerts

Sanctum 3D Is het een voorrecht om een slechte film in 3D te kunnen bekijken? Ik weet het niet... In elk geval, de 108 lijdzame minuten van 'Sanctum' bieden je ruimschoots de gelegenheid om er intens over na te denken. Deze productie van James Cameron draait al vanaf het begin in de soep: leeg, slecht acteerwerk, idioot scenario. De enige diepgang - en dan nog komen er door je dure bril en scherm. Film: 4/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 105 min Regie: Alister Grierson - Met: Rhys Wakefield, Allison Cratchley, Richard Roxburgh, Alice Parkinson Distributie: Paradiso Gauthier Keyaerts

Barb Wire Leuk om vast te stellen hoe een onnozele film - zoals bijvoorbeeld 'Demolition Man' - met de tijd een leuke avond kan opleveren. Het doet je ook zin krijgen om verder de kast met beschamende werken te doorpluizen, in de hoop om er enkele leuke juweeltjes van de slechte smaak te vinden. Spijtig genoeg is 'Barb Wire' er daar geen van... die blijft gewoon door en door slecht! Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 98 min Regie: David Hogan - Met: Pamela Anderson, Temuera Morrison Distributie: Universal Gauthier Keyaerts

2:22 Dit lijkt op zoveel andere films, is niet straffer dan al die andere films (het beeld suckt), heeft een zwakke cast en probeert toch deel uit te maken van de categorie van badass bioscoopfilms. Spijtig genoeg blijft '2:22' ontegensprekelijk een klungelige gangsterfilm en slaagt hij er niet in om de illusie te geven gemaakt te zijn om te functioneren in de bioscoopzaal. En het zal alleszins Val Kilmer (dubbelganger van Depardieu), die elke keer iets opgeblazener ten tonele verschijnt, niet zijn die deze film van de ondergang redt. Film: 5/10, Extras: 0/10 Release: 07/2011 - Duur: 105 min Regie: Phillip Guzman - Met: Mick Rossi, Val Kilmer, Robert Miano, ... Distributie: Dutch Filmworks Gauthier Keyaerts

///////////// Muziek ///////////// I Like Trains (He Who Saw The Deep label) Somber, melodramatisch,... Dat waren de beelden, die overliepen van emotionaliteit en een lyrisch-depressief elan, die voor ogen kwamen bij beluistering van de uitstekende eerste ep van iLike Trains, 'Progress Reform' uit 2006. Vier jaar en twee albums later zijn iLike Trains rondjes blijven draaien in hun tranendal. Ze smeren er hun onbehagen dik op, in het spoor van Sigur Ros, Editors en andere And Also the Trees, en ze proberen ons koste wat het kost mee te voeren naar de dieptes van de menselijke ziel. Soms lukt hen dat wonderwel, zoals op het onthutsende crescendo van 'Sea of Regrets' of het openingsnummer 'When We Were Kings' met zijn postrock kantje. Voor de rest zorgt de groep uit Leeds voor niet veel soeps, gedragen door de monotone stem van Guy Bannister en de overheersende violen. Als je als mijnwerker altijd in dezelfde gang zoekt wordt de kans op een mooie vondst kleiner. LT: And Also the trees, 'Virus Meadow' CD: 6/10 Genre: Pop, Rock David Morelli

Killing Joke (Absolute Dissident) Killing Joke, de mythische groep voor liefhebbers van metal, neo of gothic, vaandeldragers van een destroy punk en "einde van de wereld" geest, reuzen van de riff en verdomd dansbaar op hun manier, blijft maar herboren worden (met 30 jaar op de teller!). Wie hun dubbele concert vorig jaar in de AB meemaakte zal het je kunnen zeggen: het combo was in topvorm en verscheen in zijn oorspronkelijke line-up. Hun eerste gelijknamige album is mythisch geworden en 'Ha' blijft één van de strafstfe liveplaten tot op heden, 'Love Like Blood' doet nog altijd de romantici dansen, 'Eighties' schreeuwt het uit van vreugde en het album 'Pandemonium' veranderde het aanzicht van de metal en het vervolg (waaronder een samenwerking met Dave Grohl) was al evenzeer de moeite. 'Absolute Dissent', het dertiende studio album van Killing Joke, betekent eveneens de terugkeer van het oorspronkelijke viertal. We treffen er een soort samenvatting van de carrière van de kerels: razende gitaren, transcendentale zang, metronomische drums en percussie, vergezeld van enkele verrassende slow tempo's. Loud! CD: 7/10 Genre: Metal, hard rock, hard core, Rock Label: Spinefarm Records - Distribution: V2 Gauthier Keyaerts

Oval (O) Oval, een Duits combo dat in 1991 opgericht en later een trio werd (met Markus Popp, Sebastian Oschatz en Frank Metzge), bracht een nu reeds visionair album uit op het Ata Tak label in 1993. Het was een soort ontbrekende schakel tussen de krautrock (met Neu! In het vizier) en de toekomstige sterren van de indie pop die de erfgenamen waren van deze typisch Duitse muzikale stroming, zoals Kreidler, To Rococo Rot of de geest van Kitty Yo. Oval bracht de kliek van Mille Plateaux bijeen (het mythische label opgericht in 1993 door Achim Szepanski), en vervoegde later Thrill Jockey. De groep werd al snel een solo gebeuren van Markus Popp, koning van de fragmentarische, muzikale en installatiekunst. Popp gaat een verbond aan met zijn vriend en "concurrent" in de elegante electronica Jan St. Werner, lid van Mouse on Mars (die andere essentiële formatie), om het fabuleuze project Microstoria uit de grond te stampen. Nadien treffen we hem ook nog bij Gastr De Sol (album 'Camoufleur') en So (met Eriko Toyoda). Het mag duidelijk zijn dat de man menige adelbrief kan voorleggen! Na een ondraaglijke afwezigheid levert Popp nu opeenvolgend 'Oh' en 'O' af, respectievelijk een ep en een album. Twee parels, ergens tussen futuristische pop en klankdesign. Licht, intrigerend, muterend, tussen post rock en trendy electronica, soms geniaal, dikwijls schitterend. Dit moet je zonder nadenken zo snel mogelijk binnenhalen! CD: 9/10 Genre: Pop, Electronica, Experimental Label: Thrill Jockey - Distribution: Konkurrent Gauthier Keyaerts

Royksopp (Senior) De uitdaging die dit Noorse duo aanging, namelijk om een instrumentale follow up te maken die radicaal verschilt van het springerige 'Junior', was a priori opmerkelijk. A posteriori dreigen deze negen sferische en donkere dream pop songs door niet veel mensen opgemerkt te worden. 'Senior' is een beetje chichi en even spannend als een ritje in de lift van een rustoord. We hebben nood aan snelle hulp om niet weg te zakken in een comateuze depressie veroorzaakt door deze opeenstapeling van elegante verveling. Er gebeurt zodanig weinig dat we bijna heimwee krijgen naar de laatste van Air. Als het electro-cardiogram bovengehaald wordt, zoals op 'Triky 2', een weinig geïnspireerde cover van 'Junior', steekt Jean-Michel Jarre zijn neus aan het venster. 'Senior' is de ideale soundtrack voor een documentaire over neurasthenie. Haal de sonotones boven! LT: Brian Eno, 'Music for Airports' CD: 3/10 Genre: Dance, Electronica Label: Virgin - Distribution: Pias David Morelli

Interpol (Interpol) De lyrische en niet altijd overtuigende accenten van 'Our love to admire' hadden heel wat fans van het eerste uur afgeschrikt. Interpol probeert met dit gelijknamige album een heilzame terugkeer naar de bron te forceren. Zonder de stralende schoonheid van hun uitzonderlijke debuut te evenaren, verre van zelfs, keert het trio (de bassist verliet de groep net na de opnames) terug naar de ontginning van de donkere kant van de ziel met klasse, soberheid en zonder de indruk te geven dat ze de soep heropwarmen. De geest van Ian Curtis lijkt minder over de composities te zweven van de New Yorkers, ondanks het feit dat ze, naar het beeld op de hoes, melancholische fragmenten, altijd wijd open littekens en andere depressieve narigheid oproepen. Gewapend met chirurgische gitaren over galopperende baslijnen zorgt Interpol voor een wanhopige energie die zelfs de zwakkere melodiën voedt. Interpol blijft op zoek (naar zichzelf) en dat is best ok. Listen to: The National, 'Boxer' CD: 7/10 Genre: Pop, Rock Label: Cooperative Music - Distribution: EMI David Morelli

Underworld (Barking) Het zesde album van Underworld, een grote of toch alleszins essentiële electronica groep, is een grap. In de slechte zin van het woord. Hun twee laatste albums, evenals hun overvloedige productie, exclusief verkrijgbaar op internet, lieten een authentieke goesting doorschemeren, die misschien niet altijd overtuigend was, om de uithoeken van de elektronische muziek op te zoeken. Dit 'Barking' geeft vooral de indruk dat het duo probeert om op een te opportunistische wijze terug op het voorplan te treden met hun vintage synths, om zoals zovele anderen mee te surfen op die eindeloze eighties revival waarin de huidige techno scène lijkt vastgelopen. Resultaat: een idioot album waarop je naast elkaar mooie resten (de onberispelijke single 'Scribble'), correcte dingen ('Grace', 'Between stars'), arty opvulwerk en ronduit genante stuff ('Always loved a film', een potentiële eurodance hit) aantreft. Niet echt een kwaliteitsalbum. LT: Orbital, 'Insides' CD: 5/10 Genre: Electro Label: Underworld.live - Distribution: V2 David Morelli

Orchestral Manoeuvres in the Dark (History of Modern) Herinner je je de mythische electro groep OMD, die in mei 2007 een reünieconcert gaf in het Olympia in Parijs? Ze speelden er alle nummers van hun beste album, 'Architecture and Morality' (1981), gevolgd door hun grootste successen. Nu, 14 jaar na de reünie en 30 jaar na 'Electricity', brengt OMD een nieuw album uit! Dertigers en veertigers die vroeger fan waren zullen dit kunnen smaken! Op sentimenteel vlak. Op muzikaal vlak ligt het iets anders. De pioniers schrijven hun 'History of Modern' met een paneel aan indrukwekkende electroklanken, synths à la Kraftwerk en baslijnen à la Giorgio Moroder. De stemmen van Andy McCluskey en Paul Humphreys hebben hun frisheid en hun glorie bewaard maar muziek en stem lopen verloren in een continue vloed aan koren die het hele album lang bijna op dezelfde noot blijven hangen. De single 'If you want it' illustreert dat perfect. Een "history" die niet in de annalen zal gegrift blijven. CD: 7/10 Genre: Pop, Electro Label: Blue Noise - Distribution: Pias Frédéric Jarry

Chk Chk Chk (Strange weather, Isn't It?) Het nieuwe album van !!! (spreek uit: tchk tchk tchk) is aan de ene kant heel opwindend en aan de andere ook een beetje ontgoochelend, aangezien ze op een ingetogen manier die we niet van hen gewoon zijn felle en flauwere stukjes afwisselen. De passie is van de partij als de tchk zich overgeven aan hun disco punk funk hartstochten. 'The Most certain Sure', 'Wannagain Wannagain' en vooral het juist genoemde 'The Hammer', een discobanger die Vitalic groen doet uitslaan van jaloezie, bewijzen dat ze nog steeds ballen hebben. De rest van het album is best ok met zijn solide en zenuwachtige melodieën, maar het ontgoochelt een beetje als de melodietjes te proper worden, genre de single 'AM/FM'. Dan wordt het een beetje te afgelikt en braaf. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de chaotische periode die de groep heeft doorgemaakt (twee muzikanten die vertrokken, net als tweede zanger John Pugh, en het plotse overlijden van de drummer) en die ternauwernood het einde van de groep betekende. In die omstandigheden lijkt dit eerste album in vier jaar bijna een mirakel. We kijken alleszins uit naar hun concerten, waarop hun nummers in al hun feestelijke glorie tot leven komen. En we hopen dat de groep zijn huidige bezetting kan behouden. Listen to: Zongamin, 'Fleshtapes' CD: 7/10 Genre: Electro, Pop Label: Warp - Distribution: V2 David Morelli

The Charlatans (Who We Touch) Als overlevers van de baggy scene worden de Charlatans vooral vereenzelvigd met het onsterfelijke 'Only one I know'. Nochtans heeft het indie kwintet niet stilgezeten en hebben ze een reeks uitstekende schijfjes voortgebracht. De laatste, 'Who we Touch', is van hetzelfde allooi. Het steekt van wal met een zondvloed aan gitaren die proberen te bewijzen dat de veteranen nog niet versleten zijn. Ze halen het tempo echter snel naar beneden om ons een leuk lijstje aan pop rock melodietjes te bezorgen, die doeltreffend zijn en dikwijls ook melancholisch klinken, en die gedragen worden door gitaren en een orgel dat een zekere dichtheid en accentuering meebrengt (het mooie 'Trust in Desire' en zijn crescendo, de ballade 'Your pure soul'). Het geheel wordt afgerond door een hidden track met southern rock invloeden, die geschreeuwd wordt door een priester in de ban van de duivel. De Charlatans zijn ongetwijfeld een groep om te (her)ontdekken. LT: Ian Brown, 'Solarized' CD: 7/10 Genre: Pop Label: Cooking Vinyls - Distribution: V2 David Morelli

Menomena (Mines) Het prachtige en kristalheldere 'Queen Black Acid' maakt meteen de ambitie van dit trio uit Portland duidelijk: popmelodietjes dynamiteren met een verbazingwekkende virtuositeit, en elk fragment op de mooist mogelijke manier te versieren om zo te komen tot evidente, perfecte en... "andere" liedjes. Gedragen door even gevarieerde (sax, piano, glockenspiel...) als elegante arrangementen, die de goede smaak hebben om nooit in de weg te gaan lopen van de melodie - en wat voor melodieën! - rijgt Menemona met een onthutsend gemak de pareltjes aan elkaar. Die zijn lumineus (de vocale kruisingen van 'Dirty Cartoon') of gesmeed van delicaat ijzer ("TAOS" is de ontmoeting tussen Hendrix en Elbow) en 'Mines' kent geen enkel dood moment. Met een volle nasmaak en een opmerkelijke klankvariëteit zorgt Menemosa voor niets minder dan een van de essentiële albums van 2010. LT: Flaming Lips, 'The Fearless Freaks' CD: 9/10 Genre: Pop Label: City Slang - Distribution: V2 David Morelli

Prince (20TEN) Dit is het verhaal van een kerel die een fietstocht maakt op een bloedhete zaterdag (10 juli 2010). Hij passeert langs een boekenwinkel en vraagt zich af of er nog een exemplaar van de krant 'Het Nieuwsblad' aanwezig is, waarin zich het nieuwe album '20TEN' bevindt van Prince. Nieuwsgierig naar een album van 1,40 euro schaft de fietser zich het toekomstige collector's item aan. Hij stopt de cd in de zak van zijn bermuda en stopt zijn krant in zijn rugzak. Enkele kilometers en liters zweet later komt hij terug thuis. De cd is al een beetje vochtig geworden en de inkt van zijn krant kleeft ondertussen aan de binnenkant van zijn rugzak. De kerel in kwestie, u hebt het al begrepen, ben ikzelf. Een vroegere fan van de getalenteerde artiest die ooit Prince heette, die nog altijd regelmatig shaket op de tonen van het killer album 'Sign O the Times' en zijn voorgangers. '20TEN' wordt aangekondigd als een terugkeer naar de bron ('1999', 'Purple Rain'...) maar is niet de verwachte bom. Admiraal Nelson haalt zijn springerige ritmes weer uit de kast, evenals de vette synthakkoorden en een heel pak melodietjes die hij ontleende aan zijn vroegere knallers, wat ervoor zorgt dat je ongewild met je heupen gaat wiegen. Alles klinkt hier zoals vroeger maar op het vlak van de melodieën is het niet echt veel soeps. Steek er dus niet al te veel energie in om dit stukje overbodige nostalgie te pakken te krijgen, dat trouwens al niet meer in de handel te vinden is (behalve op het Net). CD: 5/10 Genre: Funk Gauthier Keyaerts

The Magic Numbers (The Runaway) The Magic Numbers zijn een anachronisme in het geagiteerde en dikwijls cynische wereldje van de Engelse indie scene. Het paar broers en zussen die dit folk rock combo bemannen nodigen ons nogmaals uit om onze gsm's uit te zetten en onze internetverbinding af te sluiten. Ze geven ons afspraak in de tuin (of een hooiberg als er een in de buurt is), met de vraag ons op de grond neer te vleien, grassprietje in de mond, de ogen naar de hemel gericht, en van het moment te genieten, vrij van alles. Onthecht is misschien nog de term die het best dit derde album omschrijft dat met gemak de efemere codes ontvlucht en ons uitnodigt om, op basis van hun met frisse en verkwikkende melodietjes gevulde madeleines, de optimistische sereniteit van de seventies terug te vinden. 'The Runaway' is geen nostalgisch album maar een schitterende vlucht vooruit op basis van enkele feelgood songs in de traditie van The Mama's and the Papa's, de Bee Gees en de West Coast rock. The Magic Numbers zijn een anachronisme maar dan wel een magisch anachronisme en 'The Runaway' is hun sesam. CD: 8/10 Genre: Rock, Pop David Morelli

Kele Okereke (The Boxer) Positief bij dit soloalbum van de zanger van Bloc Party is dat het duidelijke bedoelingen heeft: je doen dansen tot aan de uitputting, van de hipste clubs van New York tot de meest volkse campings aan de Noordzee. Een objectief dat zijn belang heeft als we ons met een zekere pijn in het hart het laatste mislukte album herinneren van Bloc Party, dat eigenlijk op hun traditionele remixalbum leek en waarop men de uitstekende drummer veel te weinig aan het woord liet. Dat was een beetje moeilijk verteerbaar voor fans van het eerste uur, die Bloc Party nog atijd zagen als een geloofwaardige post punk band en geen doordeweekse dance rock act. Okereke trekt volop de kaart van de bas en de electro en slaagt ontegensprekelijk in zijn doelstelling. 'The Boxer' is agressief, krachtig en de Afrikaanse ritmes en klanken, de doeltreffende melodieën en de stem van Oreke zorgen voor een ziel in het geheel. Er staan een aantal geheide hits op: de single, 'Tenderoni' en vooral 'Rise' en zijn monsterachtige bassen die aan Vitalic doen denken, zijn killers. Wij zijn mee. LT: Vitalic, 'OK Cowboy' CD: 7/10 Genre: Electro, Rock Label: Wichita - Distribution: V2 David Morelli

Morcheeba (Blood Like Lemonade) "'Blood Like Lemonade' is het album dat we na 'Big Calm' in 1998 hadden moeten maken, maar we hadden toen behoefte om andere horizonten te verkennen om later naar onze natuurlijke habitat te kunnen terugkeren", gaf Paul Godfrey, een van de twee stichtende broers van de trip hop groep uit Dover, Morcheeba, toe. Op de vraag welke sound dit zevende album kenmerkt antwoordt Skye Edwards, de zangeres uit de mythische beginjaren van de band: "Als Morcheeba!" Dat klopt maar vanzelfsprekend is het niet, na de gelukkige en vooral minder gelukkige dwalingen van de groep. Ze keren nu terug naar de lichte bitterzoete melodieën, zoals op de eerste single 'Even Though' met zijn droge gitaar, zijn scratches, dat heel erg eind jaren negentig klinkt. De electro programmatie flirt altijd met blues, folk en zelfs country. De stem van Skye, eindelijk terug, heeft aan intensiteit gewonnen, zelfs als de teneur meer pop dan soul is in deze vreemde roadmovie waar de chille muziek contrasteert met teksten over geweld en bloed. 'Self Made Man' drukt het best deze verleidelijke paradox uit. CD: 9/10 Genre: Lounge Label: Pias - Distribution: Pias Frédéric Jarry

UNKLE (Where Did The Night Fall) Na twee straffe albums ('War Stories' en 'End Titles'), zorgt Unkle voor een radicale breuk met 'Where Did The Night Fall'. Ze bevonden zich altijd in de avantgarde van een electronische scène die ook de dieptes van de rock ontgon (en omgekeerd) en probeerden om hermetisch spul, The Beatles, rap en trip hop in eenzelfde mix met ballen te gieten. Dit vijfde album heeft echter bij de release zijn geldigheidsdatum reeds overschreden. 'Where Did The Night Fall' grijpt uit de electronica/dark wave rayon die al zo lang geplunderd wordt zonder er iets vernieuwends mee te doen. Unkle, die onderweg Richard File verloren hebben ten voordele (?) van ex-Psychonaut Pablo Clements, levert een album af dat koel, repetitief en - the horror! - voorspelbaar is en waarin je maar matig lijkt te kunnen geloven. Het schitterende 'Another Night Out' dat het album afsluit laat nochtans enige hoop heel naar de toekomst toe. LT: Siouxie and the Banshees, 'The Rapture' CD: 5/10 Genre: Electronica, Pop, Experimental David Morelli

Moby (Wait For Me Remixes) Het nauwelijks een jaar geleden verschenen 'Wait for Me' was het negende en langverwachte album van de Amerikaanse producer Moby, die al sinds eind jaren tachtig (Voodoo Child) op geniale wijze muzikale kwaliteit en wereldwijd succes combineert. Dit vrij "ambient" en uitgesproken melodieuze album, met veel strijkers en piano'tjes, en met veel koren en gefilterde vocals, werd nu geremixt door de beste house en techno producers van het moment. Het gaat hier naadloos van downtempo naar dansbare beats, wat wel betekent dat deze remixes zich misschien niet tot het zelfde publiek richten als de muziek van de Moby sinds 'Play'. Des te meer omdat de beste remixen niet die zijn van Tiesto, Laurent Wolf of Carl Cox, wel van underground artiesten als Popof, Paul Kalkbrenner, Savage Skulls en vooral Gui Borrato. Als bonus krijgen we een tweede cd waarop Moby weer zelf de electro toer opgaat met een geslaagde dj mix van de remixen. CD: 8/10 Genre: Electro, House Label: Little Idiot - Distribution: Pias Frédéric Jarry

Jamie Lidell (Compass) Dit moet alleszins het meest geslaagde, of toch minstens meest evenwichtige, album van Jamie Lidell zijn. We leerden de man kennen in zijn lawaaierige apocalyptische wereld en zagen hem evolueren naar soul-funk die steeds properder en minder gek werd. Zonder schaamte geeft Lidell in interviews toe dat hij artistiek een beetje verloren gelopen was, de schuld van een tumultueus privé-leven de laatste jaren. Hij verhuisde sindsdien van Berlijn naar New York, verwerkte de dood van een van zijn idolen (Michael Jackson) en begon samen te werken met Beck en Chris Taylor (Grizzly Bear). Resultaat van deze nieuwe wending: een album dat soulvol en hectisch klinkt, afwijkend en toegankelijk, coherent en geschift, en waar de uitzonderlijke stem van de man over helse maar altijd catchy funk geplaatst wordt. Alleszins een aanrader. CD: 8/10 Genre: Soul, Funk, Electronica Label: Warp - Distribution: V2 Serge Coosemans

Zu (The Way of the Animals Powers) Een nieuw album van ZU is altijd leuk nieuws. Maar let op, 'The Way of the Animals Powers' is niet nieuw, wel de heruitgave van een plaat die in eerste instantie het daglicht zag op het Italiaanse label Xeng. De gedeconstrueerde maar niet per se agressieve composities op dit werk laten een zekere gekte vermoeden die echter gekadreerd en beheerst blijft. Een indrukwekkend werkstuk waarvoor het Italiaanse trio bijgestaan werd door Fred Lonberg-Holm (Valentine Trio, Peter Brötzmann, Chicago Tentet, etc.). Het luisterplezier (schitterende nummers en een nieuwe mastering door James Plotkin) wordt gedubbeld door tactiel genot als je de dikke schijf vinyl van 180g in handen neemt! CD: 8/10 Genre: Electro-Pop Label: Public Guilt Records - Distribution: Mandaï Gauthier Keyaerts

LEO (88 Man)/ The Healthy and the Badass Motherfucker/ ROOM 204 (Speaking Parts From the Blazing Rows/ Tonnerre Vendanges/ Balloons) Het label uit Nantes Kythibong heeft drie hapjes onder ons hoofdkussen geschoven om in onze cd speler te stoppen... De eerste (in willekeurige volgorde) die we beluisteren is de cd met sonische exploten van het duo Leo (88 Man), vol prettige folk. Vergeleken met illustere Amerikaanse acts (Smog, Lambchop, Giant Sands...) ontwikkelt het duo hier een vrij vrolijke pop-folk, die echter nooit bij het nekvel grijpt, omdat het misschien een beetje te weldoordacht is en te gepolijst. Healthy Boys (and the Motherfucker), ondanks hun naam die anders doet vermoeden, zoekt het vooral bij de charme van het akoestische. Deze ep bevat vier tracks van Benjamin Nerot, vergezeld van enkele vrienden (ex-Bastards). Zoek hier wel geen zware artillerie noch wraakgevoelens. Room 204, een gebetonneerd en gewapend duo, zet zijn ontginning verder van de grenzen van het lawaai in minimale formatie. Leuk! Precisering: vinyl fans moeten terecht in Frankrijk voor hun bestelling. Voor de cd uitgave moet je in Japan zijn (Stiff Slack). CD: 6/10 Genre: Folk, Rock Label: Kythibong Records - Distribution: Mandaï Gauthier Keyaerts

Erykah Badu (New Amerykah Part Two: Return of the Ankh) Over het algemeen kalmer en introspectiever dan 'New Amerykah Part One (4th World War)', zonder ook weer radicaal anders te zijn, verbergt dit vervolg achter zijn psychedelische hoes haast serene soul. De oorlog is er uiteindelijk niet gekomen, Bush is weg, en Erykah draagt nu een Egyptisch kruis, ofte het symbool van het leven. Een leven vol nuances, soms een beetje melancholisch (met een jazzy trekje), dikwijls gevuld, en overlopend van een intense en instinctieve sensualiteit. Want hier denk je aan het einde van de nacht, doorgebracht onder de lakens met een partner die zonder de minste moeite je erogene zones tot leven wekt. Met misschien een stukje van een aangename kater. In die staat tussen slaap en ontwaken, vermoeid en met nog een restje adrenaline in het lijf, is alles mogelijk. Wakker dromen, de toekomst met optimisme tegemoet zien, je als nooit tevoren voelen, met vertrouwen en sereniteit. 'Return of the Ankh' moet je op het juiste moment beluisteren, als de stress zich terugtrekt en het leven weer een kalmere, intimistischer weg inslaat. Zo smaak je het best elke intonatie van de stem, elke old school sample en de quasi-analoge sound... CD: 8/10 Genre: Soul Gauthier Keyaerts

///////////// Dossiers ///////////// Interview met José Padilha, regisseur van 'Tropa de elite 2'

José Padilha in 2008 op het filmfestival van Berlijn de Gouden Beer in ontvangst mocht nemen, weerklonk een mengeling van gejuich en boegeroep. Voorstanders roemden het actiedrama om zijn trefzekerheid en zijn morele durf, critici noemden hem een protofascistisch manifest dat het gebruik van moord en foltering door een elitair politiecorps verdedigde. Wat er ook van zij, 'Tropa de elite' werd in eigen land een gigantische hit, kaapte bij de plaatselijke filmprijzen zowat alles weg en maakte van Padilha een instant beroemdheid. De cineast, die tot dan enkel documentaires had gemaakt, besloot om het ijzer te smeden terwijl het heet was. In 'Tropa de elite 2' neemt hij een doelwit op de korrel dat heel wat gevoeliger ligt en meer weerstand kan bieden dan de corrupte politie of de drugshandelaars. De sequel heeft het namelijk over de politiek, die al even weinig betrouwbaar en gemakkelijk om te kopen is als alle anderen. In Brazilië werd 'Tropa de elite 2' alvast opnieuw een dikke hit en hij stond ook opnieuw op het programma op het filmfestival van Berlijn. Daar bracht hij echter veel minder commotie teweeg dan de vorige keer. Ontgoochelend maar ook te begrijpen, vindt de regisseur. Padilha:

Ik heb het liefst als er druk over mijn films gediscussieerd wordt. Maar het is ook een feit dat je 'Tropa de elite 2' gemakkelijker kunt begrijpen dan de vorige film. De eerste 'Tropa de elite' had een ongewone structuur met een verteller die in wezen niet evolueert. Het personage dat een verandering doormaakt, is iemand anders. Als je je identificeert met de verteller bestaat de kans dat je de kritiek die in het verhaal zit niet begrijpt. De verteller geeft die kritiek namelijk niet. Je moet verder kijken om te zien wat de film vertelt. 'Tropa de elite 2' is op dat vlak veel eenvoudiger. De verteller begrijpt dat hij de vorige keer ongelijk had, dat het niet goed is om een gewelddadige flik te zijn. Uiteindelijk is hij toch maar de marionet van de politici. Daarom is de film veel minder controversieel. Moeten we 'Tropa de elite 2' zien als een antwoord op de kritiek die de eerste film te verwerken kreeg? Padilha:

Zo werk ik niet. Film is een uniek medium wat dat betreft. Het valt me altijd op hoe mensen regisseurs graag film per film beoordelen terwijl schilders over een hele periode bekeken worden. Filmcritici vergeten soms dat mijn werk meer om het lijf heeft dan één film. 'Tropa de elite' en 'Tropa de elite 2' liggen volledig in de lijn van wat ik al eerder heb gemaakt. Moet je Braziliaans zijn om 'Tropa de elite 2' volledig te snappen?

Padilha:

Er zijn natuurlijk details die een buitenlander niet zal opmerken maar dat geldt in wezen voor bijna elke film. Scorseses gangsterfilm 'Goodfellas' zal ook andere betekenislagen bevatten voor iemand die uit New York komt. Een film verliest per definitie een stukje van zijn betekenis als hij geëxporteerd wordt. Het verhaal speelt zich namelijk niet enkel op het scherm af maar ook in het hoofd van de kijker. Hij voegt zijn eigen ervaringen toe aan wat hij ziet.

Kan je een voorbeeld geven van iets wat een buitenlander anders interpreteert?

Padilha:

Padilha:

De scène waar hoofdfiguur Nasciemento de man die ervoor verantwoordelijk is dat zijn zoon in het ziekenhuis is beland een pak rammel geeft, is een goed voorbeeld. Binnen het verhaal houdt die scène steek want het is een slechterik en je wil dat hij gestraft wordt. Voor het Braziliaanse publiek vertegenwoordigt die man echter ook de corrupte politiek in het algemeen en daar vloeit de realiteit de film binnen, wat voor een catharsis zorgt. In Brazilië staan de mensen bij die scène recht en beginnen ze te applaudisseren. Dat gebeurt niet bij vertoningen in het buitenland omdat die kijkers niet de buik vol hebben van de Braziliaanse politiek. Corrupte en incompetente politici komen nochtans niet alleen in Brazilië voor, me dunkt.

Padilha:

Dat is ook waar. Ik werd onlangs nog geïnterviewd door een Oostenrijkse journalist die me vertelde dat het er in Oostenrijk op precies dezelfde manier aan toe gaat maar dan zonder kogels. (lacht) Corruptie vind je inderdaad overal. En het thema van de film is dat die corruptie nefast is voor het sociale weefsel. Dat is universeel. Maar de invulling is in 'Tropa de elite 2' wel specifiek Braziliaans. Hoeveel research heb je verricht voor de film?

Padilha:

Heel veel. Mijn coscenaristen Rodrigo Pimentel en Bràulio Mantovani [bekend van 'Cidade de Deus', rn] wilden elk detail juist hebben. Dat is altijd mijn werkwijze geweest. Toen ik de documentaire 'Bus 174' draaide, heb ik meer dan 30 politieagenten ontmoet en één van hen heb ik gevraagd om mee te werken aan het script. We vonden dat we die invalshoek nodig hadden om een getrouw beeld te geven van de situatie. Voor 'Tropa de elite 2' heb ik veel tijd doorgebracht in het Parlement. Daar kan je als burger probleemloos binnen om de debatten gade te slaan. Ik heb alle transcripties van de onderzoeken naar de milities doorploegd. Ik heb de beruchte gevangenis Bangu bezocht. We hebben niets aan het toeval overgelaten.

Eén van de opvallendste figuren in de film is de politicus die tegelijk zijn eigen tv-programma heeft waar hij al zijn politieke tegenstanders de huid vol scheldt. Is dat ook uit het leven gegrepen?

Padilha:

Absoluut. Dat programma bestaat. Meer dan één zelfs. Ik heb gehoord dat je ze ook hebt in Italië. In Brazilië is het in elk geval geen probleem dat zo'n tv-show gepresenteerd wordt door een politicus. Veel van die programma's zijn ook enorm populair. Op de radio hoor je ze ook de hele tijd. De meeste radiozenders in Brazilië zijn de eigendom van politici. Het maakt deel uit van de corruptie. Die politici helpen de regering en dan krijgen ze in ruil een licentie om hun eigen radiostation op te starten. Ruben Nollet

Straw Dogs - de remake

Sam Peckinpah, groot en onvergelijkbaar ambachtsman van het droge en genadeloze geweld (en maker van klassiekers als 'Bring me the head of Alfredo Garcia', 'The Wild Bunch',...), levert in 1972 een van zijn strafste werken af, dat ook een van de meest problematische werd voor de censuurcommissie (die als bezeten de schaar hanteerden): 'Straw Dogs'. De film kwam er in het kielzog van 'The Wild Bunch'. Het was de smerigste western ooit gemaakt, enkele Italiaanse werken niet te na gesproken. Een Amerikaanse criticus (Pauline Kael) ging zelfs zo ver om 'Straw Dogs' te kwalificeren als het eerste Amerikaanse fascistische kunstwerk, maar dat laten we voor rekening van de criticus... Dustin Hoffman zorgt in 'Straw Dogs' voor een vertolking vanuit de buik. Ver van zijn geboorteland de VS - hij verkaste naar Europa op wens van zijn vrouw - was hij niet langer de wiskundenerd. Hij hanteert hier een weergaloos overlevingsinstinct dat hem ertoe brengt om te doden om zijn hachje te redden. Zijn personage heeft een appeltje te schillen met een bende xenofobe kerels die hun gebied in Cornwall koste wat het kost willen verdedigen... 'Straw Dogs' is alleszins een controversiële film, maar net als de meeste flms van Peckinpah is hij een buitenbeentje van de klassiekers van de zevende kunst en werd hij tot in den treure toe gekopieerd en opnieuw gebruikt door talloze regisseurs. We raden je meer dan warm aan om deze "proto survivalfilm" opnieuw te ontdekken. Ondanks zijn vergevorderde leeftijd behoudt hij al zijn explosiviteit, en blijft hij 40 jaar na datum nog even kleurrijk.

Was er dus echt een remake nodig voor die veertigste verjaardag (hij verscheen in 1971 in de Verenigde Staten)? Is dat niet de ultieme belediging? Geen idee, maar de remakes van de laatste jaren, het uitzonderlijke geval Alexandre Aja niet te na gesproken, hebben in het algemeen niets bijgedragen aan de wereldfilm, verre van. Nemen we bijvoorbeeld die andere mijlpaal van de ruwe en compromisloze film: 'The Last house on the Left'. Dit werk zonder finesse noch charme, dat in 1972 geregisseerd werd door een piepjonge Wes Craven, kreeg een hele cultfollowing en lokte decennium na decennium een breder publiek! En toch was het geen superfilm! Zijn remake, ingeblikt door Dennis Iliadis in 2009, is nog lelijker en slaat de bal volledig mis. Net als de nieuwe versies van 'I Spit on Your Grave' of 'Mother's Day' (nog niet eens het slechtste van de hoop),...

Wat er ook van zij, 'Straw Dogs' 2011 komt er dus aan! We kunnen er nog niet veel over zeggen, behalve dat het scenario de omgekeerde kaart trekt: de held is Engels en wordt aangevallen door Amerikaanse rednecks. Spijtig, want het is al meteen een knoert van een cliché. Aan het roer: Rod Lurie, regisseur van 'Nothing but the Truth'. Qua mager cv kan dat tellen om je aan Peckinpah te wagen. Laten we dus hopen dat we ons niet te veel vervelen bij de - wellicht - overbodige release van dit opus in de bioscoop.

Trust

Laten we het maar meteen verklappen, kwestie van je voor te bereiden... Het is inderdaad David Schwimmer, Ross uit de serie 'Friends', die de film 'Trust' regisseert. Verre van een komedie neigt deze langspeler eerder naar een drama of een thriller. Hoe komt het dat Schwimmer deze weg, die we toch niet echt van hem verwachtten, ingeslagen is? Na enkele jaren met kleine rolletjes - of toch bijna - in televisiefilms en andere reeksen ('A Deadly Silence', 'The Wonder Years', 'L.A. Law', 'NYPD Blue', ...), wint David Schwimmer het grote lot in 1994 als hij een contract tekent voor 10 jaar. 'Friends' is een hit en laat de wereld kennis maken met een aantal acteurs die schitteren in hun rol als sentimentele amusementsbrengers! Spijtig genoeg slaagt geen enkele van hen erin om een parallelle carrière uit te bouwen of een na het einde van de reeks in 2004. Degenen die het er het beste vanaf brengen zijn Courteney Cox (die we onlangs nog zagen in 'Scream 4', zonder het over de reeks 'Cougar Town' te hebben... Spijtig dat het uitstekende 'Dirt' geen echt succes was), gedurende een tijdje Matthew Perry (het miskende maar geniale feuilleton 'Studio 60 on the Sunset Strip', 'The Whole Nine Yards' - met Bruce Willis, ...), en in mindere maar constantere mate Jennifer Aniston ('The Switch'), de vroegere partner van Brad Pitt. Lisa Kudrow en Matt LeBlanc gaat het een pak minder voor de wind. Maar om terug te keren naar David Schwimmer: zijn loopbaan heeft niet echt veel pieken gekend, tenzij zijn interessante en opgemerkte verschijning in 'Band of Brothers', of zijn aanstekelijke rol in 'Curb Your Enthousiasm'. Verder waren er zijn vocale prestaties in de animatiefranchise 'Madagascar'. En wie herinnert zich 'Big Nothing' of 'Nothing But the Truth' nog (zie ook het artikel over 'Straw Dogs')?

David Schwimmer heeft ook andere pijlen op zijn boog en neemt soms plaats achter de camera als regisseur. Dat leverde enkele televisiefilms op ('Nevermind Nirvana', 'New Car Smell'), afleveringen van 'Joey' (wat een fletse reeks) en 'Little Britain USA', maar ook de bioscoopfilm 'Run Fatboy Run', waar hij nogmaals Simon Pegg tegen het lijf loop, na 'Big Nothing'. Geen meesterwerk aan de horizon, maar wel een zekere beheersing van de regie, ondanks alles.

'Trust' kiest dus voor drama en thriller en vertelt het verhaal van een jong meisje (14 jaar) dat op internet achtervolgd wordt door een sexueel roofdier, die ze dan tot overmaat van ramp ook in vlees en bloed ontmoet... De trailer zet de toon: serieus, elegant, een film met ballen. Ook de cast lijkt puik: Clive Owen, Catherine Keener en nieuwkomer Liana Liberato, die al in verschillende reeksen opdook, zoals 'Sons of Anarchy', 'House M.D.', 'Cold Case',... We krijgen er alleszins het antwoord niet op de vraag waarom Schwimmer zich voor zo een project engageert. Maar na de eerste beelden en de middelmatige score op IMDB gaan we een wijde bocht rond de bioscoop nemen bij de release.

Conan the Barbarian

Marcus Nispel kun je moeilijk omschrijven als een maker van acteurfilms... maar wel als de man achter halve missers ('Pathfinder') of mislukte remakes ('The Chainsaw Massacre', 'Friday 13th')! Nu pakt hij eens te meer een klassieker onder handen met 'Conan the Barbarian'. Zorgt deze film ervoor dat Nispel nog een beetje meer van zijn geloofwaardigheid verliest? De toekomst zal het ons vertellen... Het is in elk geval geen heiligschennis om te denken dat deze pakboot al water laat vooraleer hij ter zee gaat. Maar laten we het even hebben over 'Conan de Barbaar' zelf, die geboren werd in 1932 uit de pen van Robert E. Howard, in een verhaal dat verscheen in het pulp magazine Weird Tales... Zo werd de fantasy heroic geboren, een stijl die nog altijd springlevend is bij talrijke geeks die fan zijn van videogames of rollenspellen. Maar ook liefhebbers van stripverhalen (uitgegeven door Marvel Comics en nadien door Dark Horse) en cinefielen zijn fan, in het bijzonder dankzij de sidderende incarnatie van Conan die in 1981 werd ingeblikt door John Milius, met een gespierde ster in wording: Arnold Schwarzenegger. Die laatste zou ook de honneurs waarnemen in de verschillende sequels, ofwel in de huid van de barbaar zelf ofwel van figuren uit zijn omgeving: 'Conan the Destroyer', 'Kalidor'... Wat John Milius betreft: proberen om zijn visie van de wereld van Howard te bekijken is een kwestie van het onderbewustzijn, of een heuse zelfmoordmissie! 'Conan the Barbarian' werd dan ook al snel het uithangbord van een subgenre van de film dat nog altijd actueel is (al was het maar door de adaptaties van de boeken van Tolkien) en dat op alle vlakken geperfectioneerd werd.

Schwarzy maakt gebruik van een overdreven plastiek die perfect past voor het personage, zijn weinig subtiele spel voegt er zelfs iets extra aan toe! Hij wordt bijgestaan door buitengewone acteurs: James Earl Jones, Max von Sydow... Milius aarzelt niet om voor de pure barbarij te gaan als het nodig is, of om een beroep te doen op een zekere erotiek en een vleugje hekserij. De zwaardgevechten zijn super en worden voortgestuwd door de krachtige muziek van Basil Poledouris. Dat maakt het er allemaal niet makkelijker op voor Nispel! Des te meer omdat zijn hoofdrolspeler, Jason Momoa, de nieuwe incarnatie van Conan, ons week na week bewijst dat hij het charisma bezit van een reusachtige neuskeutel met een diepe stem... Bewijs: hij is het die met een pauselijke serieux en een gebrek aan talent dat je doet schuddebuiken van het lachen Khal Drogo vertolkt in de reeks 'Game of Thrones'! De trailers zijn alleszins niet echt geruststellend. Maar goed, we gaan zeker een ommetje maken langs de bioscoop, ondanks alles, om die paar sterke momenten die er zeker zullen zijn niet te missen, net als in 'Pathfinder'. Een middelmatige film, die echter niet volledig gespeend was van charme, en die al bij al een beetje snel aan de kant geschoven werd.