KEVER
Gewoon Lisa
Vertaald door Judith Eiselin
Amsterdam · Antwerpen Em. Querido’s Uitgeverij bv 2012
www.queridokinderboeken.nl Oorspronkelijke titel Just Grace (Houghton Mifflin Company, Boston, 2007) Copyright tekst en illustraties © 2007 Charise Harper Copyright vertaling © 2012 Judith Eiselin / Em. Querido’s Uitgeverij bv Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, in enige vorm of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van Em. Querido’s Uitgeverij bv, Singel 262, 1016 ac Amsterdam. Vormgeving Monique Gelissen isbn 978 90 451 1310 4 / nur 293
Wat ik niet werd
1
Ik werd NIET het hulpje van Meneer Goochel de Goochelaar op mijn zesde verjaardag. En omdat het mijn verjaarspartijtje was, had ik het natuurlijk moeten zijn! Sammy Springer spuugde vlak van tevoren paars druivensap over mijn witte verjaardags-T-shirt met een grote zes erop, waardoor ik me moest omkleden op het moment dat Meneer Goochel zijn show begon. Mama zei dat het een ongelukje was, maar spugen doe je echt wel expres. Het is bijna onmogelijk iemand iets te vergeven wat hij expres doet, zelfs al is het bijna drie jaar geleden, wat erg lang is.
5
2
Ik werd GEEN zingende en dansende maïskolf in het schooltoneelstuk. De juf vroeg: ‘Kan iemand boom zijn, alsjeblieft, in plaats van maïskolf ? Maïskolven zijn er nu meer dan genoeg.’ Ik was het enige meisje dat lang genoeg was en geen dikke boehoe-babytranen huilde toen ze werd aangewezen. Ik zal maar niet vertellen wie er wél enorm begon te jammeren, en wie er waarschijnlijk een goede toneelspeelster is, want ik ben geen klikspaan. Maar twee seconden nadat ze ontdekte dat ik de boom zou spelen liep ze alweer breeduit te grijnzen. Ik wil daarom nog wel even zeggen dat ik haar nog geen pietsebeetje aardig vind, en dat diegene, als ze geen toneel speelt, een grote pestkop is! Mama zei dat ik een geweldige boom was, ook al hoefde ik niks 6
te zeggen en bleef meester Frank maar fluisteren dat ik mijn armtakken niet mocht bewegen – hij vond dat het geen winderige dag kon zijn. Het is erg saai om een boom te zijn, en stil te moeten staan met je armen wijd.
3
Ik deed NIET mee aan de talentenjacht op school en kon de foto’s die ik met mijn nieuwe camera nam NIET laten zien, want ik had buikgriep en moest overgeven. Helena Adams won de eerste prijs, een blauwe rozet, voor haar bloemenfoto’s. Die waren best oké, maar lang niet zo goed als mijn kattenfoto’s. Als ik had meegedaan had ik de eerste prijs vast en zeker voor haar neus weggekaapt. Zij zou trouwens blijer zijn geweest met de tweede prijs, want dat was een rode rozet en rood is één van haar lievelingskleuren. Ze zegt dat rode dingen goed staan bij haar oranje haar. Sammy Springer kreeg een EEN VAN MIJN GEWELDIGE eervolle vermelding voor zijn KATTENFOTO’S
7
schilderijen van hondenpoep, wat echt helemaal 100 procent ongelooflijk is en enorm goor!
4
Maar het allerergste wat-ik-NIET-werd ooit, van mijn hele leven, gebeurde op school, midden in de klas. Ik werd geen Lisa genoemd, wat best oké is als je Nina of Lara of Roos heet, maar helemaal 100 procent oneerlijk als je mij bent en je heet Lisa – en zo heet ik. Ik vertelde het maar niet aan mama, want die zou boos worden en de school opbellen. Je wilt echt niet dat je moeder de school opbelt, behalve als er iets heel ergs gebeurt, zoals dat een gemeen iemand je duwt en drie van je voortanden breken af. Anders denkt iedereen dat je een grote baby bent en een zeurpiet. En dat ben ik allebei niet! Er zitten vier meisjes die Lisa heten in mijn groep. Juf Joy, onze nieuwe juf, zei: ‘Daar moeten we iets aan doen. Het is te verwarrend, met al die Lisa’s. Lisa West, jij heet voortaan Lisa W. Lisa Franssen kan Lisa F. zijn. En Lisa Landovski Lisa L.’ Lisa L. stond op. Ze zei: ‘Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjebliéft, juf Joy, mag ik Lies genoemd worden in plaats van Lisa L.?’ 8
VIER LISA’S OP EEN RIJ
Toen was het mijn beurt. ‘Ik wil graag gewoon Lisa zijn,’ zei ik. ‘Perfect,’ zei juf Joy. Ze schreef het lijstje namen in haar klassenboek. ‘Eens even kijken, dan hebben we dus: Lisa W., Lisa F., Lies en... Gewoon Lisa.’ Lisa F. sprong op. Ze zwaaide als een idioot met haar arm om de aandacht van de juf te trekken. Ze keek mij gemeen aan en riep: ‘Waarom heet zij Lisa en moet ik Lisa F. zijn? Dat is niet eerlijk! Ik wil degene zijn die Lisa wordt genoemd!’ De juf raakte zo te zien een beetje uit haar humeur omdat we het nog steeds over het Lisa-namengedoe hadden. Ze zuchtte. ‘Dat klopt, liefje,’ zei ze toen, ‘het ís ook niet eerlijk als 9
JUF JOY DIE UIT HAAR HUMEUR IS
Ze heeft grote oren. Net als een aap. Ze kan waarschijnlijk enorm goed horen.
een van jullie Lisa wordt genoemd. En dat is dus de reden dat Lisa Stewart voortaan Gewoon Lisa genoemd wil worden.’ Lisa F. en ik riepen in koor: ‘Gewóón Lisa?’ ‘Dat is raar!’ zei Lisa F. Ik probeerde juf Joy te zeggen dat ze zich vergiste en dat ik Lisa wilde heten, niet Gewoon Lisa, maar ze stak haar hand op. ‘Zo is het genoeg, meisjes. Laten we verdergaan met de drie Thomassen.’ En dus kreeg ik de stomste naam van de hele klas! Of misschien zelfs van de hele wereld! 10
Jongensdingen
1
Spugen en boeren (of doen alsof ).
2
Het niet erg vinden om te morsen op je shirt of broek en dus plakkerig te zijn van restjes eten, modder of nog iets ergers... snot.
3
Gek zijn op grote flitsende Superhelden... met van die capes.
4
Strips tekenen.
Er zijn meisjes die jongensdingen doen zonder zich druk te maken of iemand dat doorheeft. Sarah, een meisje uit mijn vorige groep, boert altijd keihard als ze melk drinkt. Iedereen zegt dat het goor is, maar je kunt zien dat sommige jongens erg onder de indruk zijn, vooral Sammy Springer – die doet altijd ontzettend zijn best dingen te leren om nog goorder te worden.
11
Ook zijn er meisjes die liever jongensdingen doen zonder dat iemand het weet. Zo iemand ben ik. Ik spuug niet, ik boer niet, ik draag nooit smoezelige kleren, maar als ik mopperig of verdrietig ben helpt het soms om een stripje te tekenen. Ik weet niet waarom dat helpt, maar het helpt echt, en dat lijkt me iets goeds. Op de dag dat ik Gewoon Lisa werd moest ik me heel dringend beter gaan voelen, dus tekende ik zodra ik thuiskwam een nieuwe Niet Zo Super-strip. Het zou nog beter zijn geweest een aflevering van Doodgewoon Dapper te kijken, maar ik mag geen tv-kijken voor het eten. Niet Zo Super-strips gaan over Superhelden die maar een pietsebeetje Superkracht hebben, maar dat wel gebruiken om mensen in nood te helpen. Ik kwam op 12
het idee door het beste televisieprogramma van de hele wereld: Doodgewoon Dapper. Mimi, mijn beste vriendin van de hele wereld, zegt dat Doodgewoon Dapper het soort programma is waardoor je een beter mens wilt worden, gewoon door ernaar te kijken, en dat is waar, en belangrijk.
13
Mijn andere jongensding is dat ik zelf een pietsebeetje Superkracht heb. Niet het over-gebouwen-spring-soort, geen door-kleren-kijk-kracht en ook geen trein-bovenmijn-hoofd-til-vermogen, wat maar goed is ook, want als je zoiets kunt moet je waarschijnlijk in een geheime schuilplaats wonen in plaats van thuis bij je vader en moeder. Ik vind mijn kamer erg mooi, het zou echt zonde zijn om te verhuizen. Dus ik ben blij dat ik maar een pietsebeetje Superkracht heb. 14
Mijn Superkracht is dat ik weet of iemand ongelukkig is. Zelfs al doet diegene alsof hij blij is en zelfs al is diegene een heel goede toneelspeler.
Het vervelende aan mijn Superkracht is dat ik altijd probeer om iedereen die verdrietig is op te vrolijken – zelfs als ik me er beter niet mee kan bemoeien. Ik kan het gewoon niet laten. Als je andermans verdriet kunt voelen heet dat volgens papa ‘empathie’. Het is een Superkracht vanwege het iets-willen-doen-om-een-ander-zich-beterte-laten-voelen-gedeelte. Een Superheld móét helpen als iemand in de problemen zit. Ze kan niet zomaar veranderen in een doodgewoon ik-doe-niks‑ om-tehelpen-persoon, zelfs al zou ze dat willen. 15
DIT ZOU EEN ECHTE SUPERHELD NOOIT GEBEUREN
Waar je kunt springen in mijn huis
1
In de badkamer met de kapotte wc. Érg gore kamer.
2
In het kamertje waar de wasmachine staat. Soms vindt mama dat ik te druk ben, dan moet ik van haar in het wasmachine-kamertje op en neer gaan springen. Daar vind ik niets aan, want het is er veel te klein. ‘Waarom zwaai je met je armen tijdens het springen,’ 16
zegt mijn moeder dan. ‘Er is ruimte genoeg als je springt als een potlood.’ Daar moeten we allebei om lachen, want springende potloden bestaan niet, ze kletst maar wat. De reden dat je alleen op en neer kunt springen op deze twee plaatsen in mijn huis is dat alle andere kamers pal boven het hoofd van Augustine Dupré zijn. Augustine Dupré is de superaardige Franse mevrouw die in onze kelder woont – alleen lijkt het deel waar zij woont helemaal niet op een kelder, het is een super-fantastisch appartement. Papa zei dat ze haar appartement kon schilderen zoals ze maar wilde, en dat deed ze. Augustine Dupré is niet bang voor kleur. Ze heeft een gele keuken, een oranje badkamer en een roze slaapkamer met knalrode fluwelen gordijnen. Het is echt de beste plek waar je maar zou kunnen wonen. Papa kocht zelfs een afwasmachine voor het appartement, dus Augustine Dupré hoeft niet af te wassen en af te drogen zoals wij. Ze heeft zelfs dubbel geluk, want ze heeft niet alleen het beste appartement aller tijden, maar ook de beste baan. Ze is stewardess voor rijke mensen die eerste klas vliegen. Ze komt overal, maar ze zegt dat haar 17
lievelingsplek op de hele wereld Frankrijk is. Soms gaat ze er wel twee keer in een week heen.
Mama zegt dat ik Augustine Dupré niet mag lastigvallen met alles wat me overkomt, maar het is moeilijk iets niet aan haar te vertellen, want ze kan erg goed luisteren. Op de dag dat ik voor het eerst Gewoon Lisa genoemd werd, wilde ik het liefst meteen naar beneden rennen om het aan Augustine MAMA’S GEKKE GEDACHTE Dupré te vertellen, maar het mocht niet van mama. Ze zei dat Augustine Dupré vast moe was van de vliegreis vanuit Frankrijk. Na het avondeten lette mama niet op, dus 18
sloop ik naar beneden. Ik klopte op mijn speciale manier drie keer op de deur, zodat Augustine Dupré wist dat ik het was. Ik vertelde haar alles over mijn oerstomme nieuwe naam, en zij zei iets in het Frans. Het klonk alsof ze het empathie-gevoel voor me had. Daarna vroeg ze of ik iets erg droevigs wilde horen. Soms helpt dat, zei ze, een verdrietig verhaal kan ervoor zorgen dat je zelf wat minder verdrietig wordt. Ik zei dat ik het wel wilde horen, want ik wilde me echt wanhopig graag wat beter gaan voelen over mijn nieuwe naam. Maar ja. Soms is het niet zo slim om iets te willen horen zonder dat je weet wat er precies komen gaat... en dit was misschien wel zoiets.
Het verdrietige verhaal Augustine Duprés verhaal ging over mevrouw Luther. Dat was een grote verrassing. Mevrouw Luther woont tegenover ons. Ze is juf op mijn school en geeft les aan een hogere klas. Ze is een griezel. Papa zegt dat iets of iemand alleen eng is zolang je er weinig van af weet. Dat het helpt als je er meer over te weten komt. Hij heeft het mis! 19
Wat ik weet over mevrouw Luther als juf
1
Draagt haar bril op het puntje van haar neus.
2
Is behalve juf ook ‘antropoloog’. Dat heeft iets te maken met het begrijpen van vreemde mensen uit andere landen waar niemand ooit van heeft gehoord.
3
Kijkt naar je met een soort röntgenogen, alsof ze dwars door je botten kan kijken.
4
Heeft een rare kreukelige glimlach, als een krokodil die net iets schattigs donzigs heeft opgegeten.
Mevrouw Luther
20
